သူဌေးသမီး သူဌေးမယား

သူဌေးသမီး သူဌေးမယား (စ/ဆုံး)

ခမ်းနားလှပသော အိမ်ကြီး၏ အရှင်သခင်ကတော့ “ဦးမော်ကြီး”ဆိုသူဖြစ်သည်။ အသက်လေးဆယ့်ငါးနှစ်လောက်မှမိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်အိမ်ထောင်ကျလေသည်။ယူထားသည့်မိန်းမကသူ့ထက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက်ငယ်သည်။ကောင်မလေးက ဆယ့်ကိုးနှစ်ထဲကို လပိုင်းလောက်သာရောက်သေးသည်။

အရပ်က ၅ ‘ ၇ “လောက်ရှိသည်။ ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ထိန်းထားသော အိုးလေးမှာလုံးပြီး တင်းနေတော့ ယောကျ်ားတိုင်း နှစ်ခါမကပြန်ကြည့်ရောက်အောင်ကို တပ်မက်စရာပါ။ရှမ်းတရုတ်မလေးဆိုတော့ အသားအရေကလည်း ဖြူဝင်းပြီးစိုလဲ့နေသည်။နန်းသူဇာ”ဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း နန်းစံပြီး ချောမောလှပသည်။သူမကို လိုက်သည့်ရွယ်တူကောင်လေးများကို စိတ်မဝင်စားပဲ “ဦးမော်”ကိုမှ ပြန်ချစ်မိသည်။

အချစ်ဆိုတာကလည်း ဆန်းကြယ်လှသည်။ “နန်းသူဇာ”ကိုတိုင်ကလည်း ပိုက်ဆံချမ်းသာသည်။တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေးဆိုတော့မိဘများကလည်းအလိုလိုက်သည်။ “ဦးမော်”လို သူဌေးကြီးကို ယူလိုက်ခြင်းက ပစ္စည်း ဥစ္စာကြောင့်မဟုတ်ဘဲ တကယ်မေတ္တာစစ်နဲ့ ချစ်လို့ယူကြတာလို့လည်း အားလုံးက နားလည်ထားသည်လေ။ကုမ္ပဏီက အလုပ်ကိစ္စတွေ ပြီးသွားတော့အိမ်ကိုပဲတန်းပြန်သည်။ကားတွေက အရမ်းရှုပ်နေတော့ အိမ်ပြန်ရောက်တာ နည်းနည်းနောက်ကျသွားသည်။

ကားကို ရပျထားပွီး အိမျထဲဝငျလိုကျတော့ ထုံစံအတိုငျးဇနီးခြောလေးက သံပရာဖြေောျရညျခှပျကလေးကိုငျပွီး စောင့ျနရှောသညျ။“ဦးမောျ” ကုမ်ပဏီမှာ အလုပျကိစ်စတှမြေားနလေို့လား။ မဟုတျပါဘူး “နနျးသူဇာ”ရယျ။ လမျးမှာကားတှရှေုပျနလေို့ ပါ။“ဦမောျ”ရဲ့ ဇနီးခြောလေး ဖြောျပေးတဲ့ သံပုရာဖြောျရညျသာကျလိုကျရငျ မပငျပနျးတော့ပါဘူး။ပေး..ပေး…“ဦးမောျ”အရမျးသောကျခငြျနပွေီ။“နနျးသူဇာ”လှပသောမကြျစောငျးလေးခြီလိုကျပွီး…သှားအပိုတှလောပွောနတေယျ…ရော့…အမောပွသှေားအောငျသောကျလိုကျတော့။

ဒီလောက် အလိုက်သိပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇနီးချောကို ဦးမော် အလွန်ပင်မြတ်နိုးလှသည်။လုပ်ရင်လဲ အဝတ်အစားတောင်မချွတ်ပေ။ ထဘီလေးလှန်ပြီး အသာအယာပဲလုပ်သည်။နို့လေးတွေကိုကိုင်ရင်လည်း အင်္င်္ကျီပေါ်ကပဲ ဖွဖွလေးကိုင်သည်။ယူထားတဲ့ သုံးလအတွင်းမှာ “ဦးမော်”တစ်ယောက် သူ့ဇနီးချောလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီးအလှအပများကိုမမြင်ဘူးပေ။အိစက်ညက်ညောတဲ့မွေ့ယာပေါ်မှာ ညင်ညင်သာသာလေးတွေဖြင့်ပဲ ချစ်ဗျူဟာခင်းကြလေသည်။ဒါကြောင့်မို့လည်း “နန်းသူဇာ”က အပျိုလေးတစ်ယောက်လိုပဲ လှပစွာရှိနေသည်။

အား”…အရမ်းနာတာပဲ…“သူဌေးဦးကျော်ငြိမ်း”ရဲ့တစ်ဦးတည်းသောသမီးလေး “လွင်မီ့”ကို “ကိုကိုလွင်”ဆိုသူက ကဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။“ကိုကိုလွင်”ဆိုတာကလည်း အခြားသူမဟုတ်ပေ။“သူဌေးဦးကျော်ငြိမ်း”၏ အားကိုးရသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ပါးနပ်လွန်းသော “ကိုကိုလွင်”ကြောင့်သာ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံး ရပ်တည်နေနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။“ကိုကိုလွင်”ကလည်းအသားညိုပြီး အရပ်အမောင်းကောင်းကာ ယောကျ်ားပီသသည်။ဆော်တွေကလည်း တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ပေါသည်။

သူ့ရဲ့ လီးကလည်း လက်သုံးလုံးလောက်တုတ်ပြီး အရှည်က၇”မလောက်ရှိသည်။ “လွင်မီ”အော်ရတာလည်း မပြောနှင့် လီးကိုဂေါ်သုံးလုံး တတ်ထားတာ နှစ်ပတ်လောက်ရှိသေးသည်။“လွင်မီ့” အပျိုနုနုထွတ်ထွတ် စောက်ပတ်လေးက ဂေါ်သုံးလုံးရဲ့ဒဏ်ကိုကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသည်။ဘလွတ်ဘတ်အားကိုကိုလွင်”၏ ဂေါ်တတ်ထားသောလီးညိုုကြီးက ဖွေးသန့်နေတဲ့ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက်လေးထဲကို ဝင်ထွက်နေသလို ဘောကလည်း “ လွင်မီ့” ရဲ့ ဖင်ဝလေးမှာ “တဘက်ဘက်”နဲ့ရိုက်ခက်လို့နေသည်။

လွင်မီလေး” …“ကို” လုပ်တာကို ခံလို့ကောင်းလား။ကောင်းမကောင်းတော့ မသိဘူး ဟိုထဲကအရမ်းနာတယ်။ဘယ်ထဲကလည်းလွင်မီလေး”ရဲ့။ ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး “စောက်ပတ်ထဲကနာနေတာ”ကဲ ကျေနပ်ပြီလား။“ကိုကိုလွင်”နဲ့ ကျမှပဲ သူမရဲ့နှုတ်မှ တစ်ခါမှ မပြောဘူးတာတွေ ပြောနေရသည်။ “ကိုကိုလွင်” ရဲ့ လီးကြီးက သူမရဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေသည်။ လီးကြီး၏ ဘေးမှဖုဖုထစ်ထစ်ကလေးများ သူမရဲ့ အစိလေးကို လာပြီးထိလိုက်တိုင်း သူမအဖို့တော့ တစ်ကိုယ်လုံးရှိန်းဖိန်းလို့နေသည်အား…ကောင်းလိုက်တာ လွင်မီလေးရယ်”ဂေါ်တက်ထားတဲ့ “ကိုကိုလွင်” လည်း အပျိုစောက်ပတ်လေးရဲ့တင်းကြပ်တဲ့ အတွေ့အထိအောက်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များ လွင်မီ့ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။

လွင်မီ ရော့ ကို့လီးကို ကိုင်ကြည့်လေ ဆိုပြီး လွင်မီ့ ရဲ့ လက်ကလေးကို ယူပြီး ကိုကိုလွင်က သူ့၏ လီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။လွင်မီလည်း အခုမှပင် မိမိရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို -ိုးသွားသော လီးကြီးကို ကိုင်မိလိုက်သည်။ ဟော…အခုလည်း လက်ထဲမှာ လီးကြီးက သူမ လက်နှင့်ပင် မဆန့် ၊ ဖုဖုထစ်နဲ့ စမ်းမိလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လီးရဲ့ အရေပြားထဲမှ ဖုထနေတာလေးတွေကို မြင်လိုက်ရသည်။“ကို”ဒါတွေက ဘာဖြစ်ထားတာလည်းဟင်၊ အနာတွေပေါက် နေလို့လား။အနာတွေမဟုတ်ပါဘူး လွင်မီလေးရဲ့လွင်မီ့ကို အာရပါးရ ချစ်ချင်လို့ တတ်ထားတဲ့ အလုံးလေးတွေလေ။

ဂေါျလီလို့ ခေါျတယျ လှငျမီလေးရဲ့ ဆိုပွီး ပွနျတောငျလာတဲ့လီးကွီးကိုလှငျမီ့ရဲ့စောကျပတျကလေးထဲကိုထည့ျသှငျးလိုကျသညျ။ဒုတိယတဈခါထပျလုပျတော့ လှငျမီ လဲ ဂေေါျလီရဲ့ကောငျးကွောငျးကို သိသှားရပွီလေ။ လှငျမီ လညျးဒီတဈခါမှာတော့ ၃ခါလောကျပွီးသှားသညျ။ကိုကိုလှင့ျ လီးခြောငျးတဈခုလုံးလဲ လှငျမီ့ရဲ့ အရညျတှနေဲ့ စိုလတျနတောပေါ့။ ကိုကိုလှငျလညျး လှငျမီလေးခြီမွောကျပွီးတဲ့ အခြိနျနဲ့ ကှပျတိဖွဈအောငျစောင့ျပွီး သုတျရညျမြားကို လှငျမီ့အဖုတျလေးထဲသို့ ထည့ျလိုကျတော့သညျ။

“တူတူတူ…တူတူတူ”ဘယ်သူဆက်တာလည်းလို့ကြည့်လိုက်တော့ သူဌေးဦးကျော်ငြိမ်းမှဖြစ်နေသည်။ဘာအကြောင်းကိစ္စရှိလို့များ ဟမ်းဖုန်းကို ခေါ်တာမသိ။အရေးကြီးတဲ့ အကြောင်းအရာ ဖြစ်ဖို့များသည်။ကိုကိုလွင် ဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီး လှမ်းမေးလိုက်သည်။ဆရာ ဘာအရေးကြီးကိစ္စများရှိလို့လဲ။အေး ရှိတယ် ကိုကိုလွင်။ ငါတို့ရဲ့ ပြိုင်ဘက်ကုမ္ပဏီက သူဌေးဦးမော်ကြီး မိန်းမယူထားတာ မကြာသေးဘူး။အဲဒီတော့ ကျွန်တော်ဘာလုပ်ပေးရမလည်းဆရာ။အေးဘာလုပ်ရမလည်းဆိုတော့ငါပြောပြမယ်။သူ့ကိုနိုင်ဖို့ ငါတို့မှာ အချိန်ကောင်းရောက်လာပြီပေါ့ကွာ။

ဟား….ဟား…ဟား….”အစီအစဉ်က ဒီလိုရှိတယ်ကွာ…..မင်းလည်းကြည့်ပြီးလှုပ်ရှားလိုက်ပေါ့ကွာ……ဟား…ဟား….ဦးမော်ကြီး ကုမ္ပဏီက ဘယ်အချိန်ပြန်တယ်ဆိုတာရယ် အိမ်မှာ အိမ်သားတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလည်းဆိုတာရယ် စုံစမ်းထားတယ်။ဦးမော်ကြီးရဲ့ ဇနီးလေးကိုတော့ မမြင်ဘူးသေးပေ။ယောကျ်ားကိုအရမ်းချစ်တဲ့သူကိုဘယ်လိုလုပ်ပြီး ချင်းကပ်ရမလဲ ဆိုတာ တွေးရင်းနဲ့ အချိန်တွေပဲ ကုန်လာတယ်။“ကျွီ…”“အမေ့…”ကားဘရိတ်အုပ်သံနှင့်အတူ ကောင်မလေးတစ်ယောက် လမ်းဘေးသို့ လဲကျသွားလေသည်။ကားကတော့ တောက်လျှောက်မောင်းပြေးသွား သည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်သဖြင့် ကိုကိုလွင်လည်း ကားနံပါတ်ကို မှတ်ထားဖို့ မေ့သွားသည်။ ဦးမော်ကြီးတို့ အိမ်ကိုလာစုံစမ်းရာမှ စာဗူးတောင်းသိုက်နှင့် တိုးနေသည်။ ကောင်မလေးလဲကျနေသောနေရာသို့သွားလိုက်သည်။ကောင်မလေးကိုကြည့်လိုက်တော့ လဲကျသွားလို့ ပွန်းတဲ့ ဒဏ်ရာကလွဲပြီး ဘာမှ မရှိပါ။။

ကောင်မလေးကတော့လန့်သွားပြီး မေ့နေသည်။ညီမ….ညီမ…”အင်း”ပွေ့ထူပြီး ခေါ်လိုက်တော့မှ သတိပြန်လည် လာသည်။ညီမ”သတိရလာပြီလား။ကားနဲ့တော့မတိုက် မိပါဘူး။ “ညီမ” ဘေးကို လဲကျပြီး ပွန်းသွားတဲ့ ဒဏ်ရာလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။အား…”“ကျွတ်…ကျွတ်…”ကောင်မလေးက ရုတ်တရက်ထရပ်လိုက်တော့ ဘယ်နေရာနာသွားလည်း မသိဘူး ညည်းညူနေတယ်။“ရရဲ့လား ဘယ်နေရာ နာသွားတာလည်း”“ရပါတယ်”“ခြေဖမိုးကအကြောတင်သွားတာနဲ့ တူတယ်”“အိမ်ကဝေးသေးလား”“မဝေးတော့ပါဘူး။ရှေ့နားလေးဆိုရောက်ပြီ”“ကူညီလက်စနဲ့တော့ မထူးတော့ပါဘူး ကျွန်တော် အိမ်ထိလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်”ကိုကိုလွင် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ဘယ်ဘက်လက်မောင်းအိုးလေးကို ကိုင်ပြီးကောင်မလေးရဲ့ အိမ်သို့ လိုက်ပို့သည်။

ကောင်မလေးရဲ့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုကိုလွင် အတော်လေး အံ့သြသွားသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ အိမ်မှာ သူအမြဲလာစုံစမ်းနေသော ဦးမော်ကြီးရဲ့ နေအိမ်ဖြစ်နေသည်။ ဒါဆို ဒီကောင်မလေးက ဦးမော်ကြီး၏ အလွန်ချစ်မြတ်နိုးလှစွာသော ဇနီးလေးနန်းသူဇာများ ဖြစ်နေမလား။“အဒေါ်ကြီး ဒေါ်မိုး” လာတွဲပါဦး။ဟုတ်လာပါပြီ မမလေးဆိုပြီး အသက်ငါးဆယ့်ငါးနှစ်ခန့်ရှိမည့် ဒေါ်မိုးဆိုသူ မိန်းမကြီးကားဂိုဒေါင်ထဲမှ ထွက်လာပြီး ကောင်မလေးကို လာတွဲကာ ခမ်းနားလှပသောအိမ်ကြီးထဲသို့ ခေါ်သွားသည်။ဒီကောင်မလေးသည် နန်းသူဇာဆိုတာ ပိုပြီးသေချာသွားသည်။

အခုမှကောင်မလေးကို သေသေချာကြည့်မိသည်။တော်တော်လေးကို ချောသည်။အရွယ်အားဖြင့်လည်း နုနယ်သည်။ နန်းသူဇာရဲ့ အလှအပကို ကြည့်ရင်းက ပိုပိုနှမြောလာသည်။အဒေါ်ကြီး ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးနဲ့ ပတ်တီးလေး ယူပေးပါ့လား။ ကျွန်တော် ဆေးလိမ်းပြီး ပတ်တီးပါစည်းပေးသွားမယ်။“အို…မဟုတ်တာ…နေပါစေ…ရပါတယ်”နောက်ပြီးကျမှ ကျွန်မဘာသာ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်။ဆေးတွေသွားယူနေသောအဒေါ်ကြီးရောက်လာသည်။ရပါတယ်ဗျာ။ အားမနာပါနဲ့။“ပေး…ပေး…အဒေါ်ကြီး”ဆိုပြီး ကိုကိုလွင်က သွက်လက်စွာယူပြီးနန်းသူဇာ ထိုင်နေသောနေရာသို့ သွားလိုက်သည်။

စီးကွင့်ထိုးထားသော အဝါရောင် ကတ္တီပါဖိနပ်အပါးလေးကို ညှပ်စီးထားသော နန်းသူဇာ၏ ခြေချောင်းလေးများမှာ ဖြူဖွေးပြီး သွယ်လျလျလေးဆိုတော့ ဖွဖွလေးကိုက်ချင်စရာကောင်းလှသည်။နန်းသူဇာစီးထားသော ဖိနပ်လေးကို ကိုကိုလွင်က ချွတ်ပေးပြီး ခြေဖမိုးကို ဆေးလိမ်းဖို့ ပြင်လိုက်စဉ်-“အို…ရပါတယ်…ကျွန်မဖာသာ…”နန်းသူဇာရဲ့ စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ကိုကိုလွင်က ဖိနပ်လေးကို ချွတ်ပြီးသွားသည်။“အို…အားနာလိုက်တာရှင်”“ရပါတယ်…ကိစ္စမရှိပါဘူး”ဒဏ်ရာသက်သာဖို့ကအဓိကပဲလေ”ပြောပြီး ခြေဖမိုးလေးကို ဆေးလိမ်းပေးနေသော ကိုကိုလွင့်ကို ကြည့်ပြီး နန်းသူဇာတစ်ယောက် အားနာတာရော စိတ်လှုပ်ရှားတွေရောဖြစ်နေသည်။

ကြိုက်တယ်ဆို လက်မလေးထောင်ပေးဖို့ မမေ့ပါနဲ့နော်။အတန်းတက်ဖို့အတွက် ကြိုးစားနေလို့ပါ။နန်းသူဇာ စိတ်လှုပ်ရှားနေစဉ် အတွင်းမှာပဲ ကိုကိုလွင်တစ်ယောက် သူမရဲ့ ခြေဖမိုးလေးကို ဆေးလိမ်းပြီး ပတ်တီးတောင် စည်းပေးပြီးသွားပြီ။ ကိုကိုလွင်လည်း ပြီးသွားသည်နှင့် -”ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခွင့်ပြုပါအုန်း”နန်းသူဇာလည်း အခုမှသတိရကာ-“အစ်ကို့ နာမည်က”“ကျွန်တော့်နာမည်က ကိုကိုလွင်ပါ”“ကျွန်မနာမည်က နန်းသူဇာပါ။”နောက်လမ်းကြုံရင်လည်း အိမ်ကိုလာလည်လို့ရပါတယ်။ လမ်းကြုံမှာလည်းမဟုတ်လောက်ပါဘူး။ ဒီဘက်ကို ရောက်ဖြစ်တယ်ဆိုရင်တော့ ဝင်ခဲ့ပါ့မယ်သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်”…ကိုကိုလွင် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးပြောပြီး အိမ်ထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။

အဲဒီအချိန်ကစပြီး ဦးမော်ကြီးတို့ အိမ်ဘက်မရောက်တော့တာ တစ်လခွဲလောက်ရှိသွားပြီ။ နန်းသူဇာရဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်မိတိုင်း လွင်မီ့ကိုပဲ ခေါ်ပြီးလိုးဖြစ်နေတယ်။ ရည်းစားသက်တမ်းလေးကြာလာတာနဲ့ အမျှ လွင်မီလေးလည်း လီးကိုကောင်းကောင်းစုတ်တတ်ပြီး အောက်ပေးလည်းကောင်းလာတယ်။ လွင်မီ့ဖင်ကိုတော့ တစ်ခါမှမလိုးဘူး သေးဘူး။ ကုမ္ပဏီကို မသွားပဲ အိမ်မှာပဲ ဇိမ်ယူရင်း စဉ်းစားနေမိတယ်။“ဒေါက်…ဒေါက်”အခန်းတံခါးခေါက်သံကြားလို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ လွင်မီ ဖြစ်နေတယ်။ကုမ္ပဏီကို မသွားပဲ ဒီအခန်းထဲမှာ ငြိမ့်နေတယ်ပေါ့။“သွားစို့” အပြင်သွားပြီးမုန့်စားရအောင်။“နေပါဦး ချစ်လေးရယ်”ပြောကာ လွင်မ့ီ ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီပြီး မွေ့ယာပေါ် တင်လိုက်သည်။

“ပြွတ်…ပြွတ်…”မွေ့ယာပေါ်မှာ ထိုင်နေသော လွင်မီ့ကို ကိုကိုလွင် က နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်ပြီး…“အင့်… ကို့ ရဲ့ လီးကို စုတ်ပေးအုန်း”ပြောကာ မတ်တတ်ရပ်ရင်းကနေ လွင်မီ့ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဝဆီသို့ လီးကိုတေ့ပေးလိုက်သည်။လွင်မီ ကလည်း ကိုကိုလွင်လုပ်သမျှဆို မငြင်းပေ။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလိုက်ပြီး ပါစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ လီးကို လီးထိပ်လေးစုတ်လိုက် လီးတန်ကိုလျှာနဲ့ပတ်ဆွဲလိုက် ဂွေးဥလေးကိုလျှာနဲ့ထိုးလိုက် လုပ်ကာ အစွမ်းကုန် စုတ်ပြနေသည်။

“အား…ကျွတ်…ကျွတ်…”“ကောင်းလိုက်တာ လွင်မီလေးရယ်… တော်လိုက်တာကွာ”ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာအောင်စုတ်ခိုင်းပြီးမှ ကိုကိုလွင်က လွင်မီ့ကို မွေ့ယာပေါ်မှ ဆင်းခိုင်းပြီး လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။နောက်သို့ ပြူထွက်လာသော စောက်ဖုတ်လေးက ဂေါ်တိုက်စားမှုကြောင့် နည်းနည်းကွဲနေသည်။ ဖင်ဝလေးကတော့ ပန်းရောင်သန်းပြီး ခပ်စူစူလေးဆိုတော့ ကိုကိုလွင်ကို ဆွဲဆောင်နေသယောင်။ကုန်းပေးထားတဲ့ လွင်မီရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို ကိုကိုလွင် အရင်လိုးလိုက်သည်။ လက်ကို သတွေးစွတ်ကာ ဖင်ဝလေးကိုပါ ကလိပေးနေသဖြင့် လွင်မီ ခဗျာ ညည်းသံလေးတွေဖြင့်ရှိနေသည်အား…ကို…ကိုရယ်”“ဘယ်လိုလုပ်နေတာလည်း…ဖင်ဝက ယားနေပြီ”“ယားနေရင် ကို လုပ်ပေးမှာပေါ့ လွင်မီလေးရဲ့”စောက်ပတ်ထဲကနေ လီးကို“ ဗွက်”ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဖင်ဝကို တေ့လိုက်သည်။“ကို” ဘာလုပ်မလို့ လဲ။

ဖင်ဝကို လီးဖြင့်တေ့ထားသဖြင့်လွင်မီလန့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ လွင်မီ့ကို ချစ်မလို့ပေါ့ပြောပြီး စောက်ရည်လေးများနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ လီးကို လက်ဖြင့်ထိန်းပြီး ဖင်ဝလေးထဲသို့ “ဗြစ်”ကနဲနေအောင် လီးထိပ်တစ်ခုလုံး မြုပ်သည် အထိဖိသွင်းလိုက်သည်။“အား…မရဘူး… နာတယ်…”လွင်မီ ရုန်းပေမယ့် ကိုကိုလွင်က ခါးလေးကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ကာထိမ်းထားသဖြင့် ရုန်းလို့မရပေ။ မျက်ရည်လေးများပါ ကျပြီး ထွန့်ထွန့်လူးခံစားနေရသည်။ ကိုကိုလွင်ကတော့ ဖင်အပျိုရည်ပါ ဖျက်ခွင့်ရလိုက်၍ အရသာကအထွတ်အထိပ်ရောက်နေသည်။ထွန့်ထွန့်လူးအောင်ခံစာနေရသော လွင်မီ့ကို မညှာတာပဲ လီးကို ဖင်ထဲသို့ ဝင်သည်ထက်ဝင်အောင် နည်းနည်းချင်း နှဲ့သွင်းနေသည်။ လွင်မီကသာ နာလွန်းလို့ ငိုရှိုက်နေရတာ ဖင်ဝလေးကတော့ သဘာဝအဆီလေးတွေပါ ထွက်နေပြီ။

“ဗြွတ်…ဗွက်…”“ဘွတ်…ဘွတ်…”“ဗျစ်…ဗျစ်…”လီးမှာ တပ်ထားတဲ့ ဂေါ်လီများကလည်း ကိုကိုလွင့်ရဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေတဲ့ အသွင်းအထုတ်တိုင်းမှာ ဖင်ဝလေးကို ယားအောင်လုပ်နေသဖြင့် လွင်မီလည်း အငိုရပ်ပြီး ဖင်လေးကို နောက်ပစ်ခါ ပစ်ခါဖြင့် ဖင်ကို ကောင်းကောင်းလေး ခံတတ်လာလေပြီ။လွင်မီ ဖင်လေးပေးတတ်တာနဲ့ ကိုကိုလွင်ရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေမြန်လာပြီး သုတ်ရည်များ လွင်မီ့ ဖင်ထဲသို့ ပြည့်လျှံအောင် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။လွင်မီလည်း ဘယ်နှစ်ချီ ပြီးလို့ ပြီးမှန်းတောင် မသိတော့ပေ။ မွှေ့ယာပေါ်သို့ မြော့ခွေကျသွားသည်။သူငယ်ချင်းများ ကြိုက်တယ်ဆိုလက်မလေးထောင်ပေးဖို့ မမေ့ပါနဲ့နော်။ အတန်းတက်ဖို့ ကြိုးစားနေလို့ပါ။ကျေးဇူးပါ။

“နန်း”“ဘယ်သွားမလို့လဲ…ကားပေါ်တတ်လေ…လိုက်ပို့ပေးမယ်”ခေါ်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အပျိုတုန်းက ရည်းစားစကား အတင်းလိုက်ပြောတဲ့ “နေဝင်း” ဆိုတဲ့သူဖြစ်နေသည်။ ပျင်းတာနဲ့ စာအုပ်ငှားထွက်လာမှ စိတ်ညစ်စရာနှင့် ကြုံနေသည်။ ပိုက်ဆံရှိပေမယ့်စကားပြောမိုက်ရိုင်းသော “နေဝင်း”ကို အရင်ကတည်း “နန်းသူဇာ” ကြည့်မရခဲ့ပါ။ ကြည့်မရပါဘူးဆိုမှ လူရှင်းတဲ့ လမ်းမှာ လာတွေ့နေသည်။“နေဝင်း”ကားထဲကနေအပြင် ထွက်လာတော့ သူမလည်း မတတ်သာတော့ပဲ လမ်းလျောက်ရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ပြောလိုက်သည်။“စာအုပ်သွားငှားမလို့ပါ…ရှေ့နားဆိုရောက်တော့မှာ…မလိုက်တော့ပါဘူး” ဒီလိုပြန်ဖြေလိမ့်မယ်ဆိုတာကို “နေဝင်း”သိနှင့်ပြီးသား။ ဟိုတုန်းကတည်းက ငြင်းခဲ့တာ ခုချိန်ထိ။ ဒီကောင်မလေးကို သူအရမ်းပိုင်ချင်ခဲ့တာ။ အရမ်းလိုချင်ခဲ့တာ။ ဘယ်လိုမှ ကြိုးစားလို့ မရခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ထက်အသက်အများကြီးကြီးတဲ့သူကို “နန်းသူဇာ” လက်ထပ်သွားသည်လေ။

“ဒါဆိုလည်း တစ်ခုခုသွားစားရအောင်လေစကားပြောရင်းပေါ့”“မစားတော့ပါဘူး… ပြောစရာရှိရင် ဒီမှာပဲပြောလေ”“နန်း” အိမ်ထောင်ကျသွားပြီးမှ ပိုလှလာတယ်နော်။ “ရှင်”ဘာစကားတွေ လာပြောနေတာလည်း။နန်းသူဇာ စိတ်တိုသွားသည်။အော် အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ ပိုလှလာလို့ ပိုလှလာတယ်ပြောတာလေ။ ဘာလဲ မပြောရဘူးလား။ မင်းအဖိုးကြီးက မင်းကို တော်တော်လေး ချစ်ပြထားလို့နဲ့ တူတယ် ဟား…ဟား…ဟား…ရှင် ယုတ်မာလှချည်လား နှမသားချင်း ကိုယ်ချင်းမစာပဲ ရှင်မို့ပြောထွက်တယ်။တော်ပြီရှင်နဲ့ ကျမ လုံးဝစကားပြောစရာမရှိတော့ဘူး။ “နန်းသူဇာ”ပြောပြီးလှည့်အထွက်မှာ “နေဝင်း”က လက်ကောက်ဝတ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။စကားပြောမိုက်ရိုင်းတဲ့အပြငအသားပါထိလာသဖြင့် “နန်းသူဇာ” ငြိမ်မခံတော့ပေ။“ဖြန်း”ပါးကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။

ရုတ်တရတ်ဆိုတော့ “နေဝင်း”လည်းမကာမိလိုက်နိုင်တော့ ပါးကို ဖျင်းကနဲ နေအောင် နာသွားသည်။ စိတ်လည်းတော်တော်တိုသွားသည်။ လက်တစ်ဖက်က ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်နှင့် “နန်းသူဇာ”ကို ကားထဲဇွတ်ဆွဲသွင်းသည်။“လူယုတ်မာ…ခွေးကြီး…ငါ့လက်ကိုလွှတ်စမ်းဆိုပြီး ပြောပြီး “နန်းသူဇာ” ရုန်းသည်။ အားချင်းမမျှ၍ “ နန်းသူဇာ” တစ်ယောက် ကားတံခါးပေါက်နားသို့ ရောက်လာသည်။လူကလည်းရှင်းနေသဖြင့် နန်းသူဇာ”တစ်ယောက် ကူရာမဲ့ပြီး ကားပေါ်တင်ခံရဆော့မည့် အခြေအနေ ဖြစ်နေသည်။ထိုသို့ ဖြစ်နေစဉ် အချိန်အတွင်းမှာပဲ သူတို့ဖြစ်ပျက်နေရာ လမ်းမပေါ်သို့ လူတစ်ယောက် လမ်းလျောက်လာသည်ကို “နန်းသူဇာ” နောက်လှည့်ရုန်းချိန်တွင် မြင်တွေ့လိုက်သည်။

“ကူညီပါဦးရှင်…ကူညီပါဦး”“နေဝင်း”လည်း ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်ဖို့ အချိန်မမှီတော့ပေ။ထိုသူသည် အနားသို့ ရောက်လာသည်။“ညီလေး”လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဒီလိုမျိုး ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကိုအနိုင်ကျင့်တာမကောင်းပါဘူးကွာ။ပြေပြေလည်လည် ဖြေရှင်းမှပေါ့။သူနဲ့ ကျွန်မ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူးရှင်”ကျွန်မကို သက်သက်လိုက်နှောက်ယှက်နေတာပါ” ပြောပြီး လှည့်အကြည့်တွင် နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်တော့ အံ့သြသွာသည်။“နန်းသူဇာ”“ကိုကိုလွင်”“မင်း ယုတ်မာလှချည်လား”“ခွပ်”“ကိုကိုလွင်” စိတ်တိုသွားပြီး “နေဝင်း”၏ မေးရိုးကို လက်သီးဖြင့် ပင့်ထိုးလိုက်သည်။ “နေဝင်း”လဲကျသွားသည်။ ပြန်အထတွင် အနီးရှိ အုပ်နီခဲကို ကောက်ကိုင်ပြီး “ကိုကိုလွင်၏ ဦးခေါင်းကို ရိုက်ထည့်လိုက်သည်။ရိုက်ပြီးတာနဲ့ ကားပေါ်တတ်ပြီး “နင်ဒီနေ့ ဖြစ်တာတွေကို အကုန်မှတ်ထား နန်းသူဇာ။ နင်တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဒီကိစ္စအတွက် ငါ့ပြန်ပြီး လက်စာားချေမယ်”ပြောကာ ကားကို မောင်းထွက်သွားသည်။

“ကိုကိုလွင်”ရဲ့ခေါင်းမှာလည်း သွေးတွေတော်တော်လေး ထွက်လာသည်။ မိမိကြောင့် အခုလိုဖြစ်သွားတာဆိုတော့ “နန်းသူဇာ” ဆေးထည့်ပေးရန် “ကိုကိုလွင့်” ကို ခေါ်သွားသည်။စဉ်းစားရင်းနဲ့ ဖုန်းဖြင့်ရေးနေပါသဖြင့် သည်းခံပြီး ဖတ်ပေးပါလို့ သူငယ်ချင်းများကို တောင်းပန်ပါတယ်။ဖတ်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။“ဒေါ်ကြီးမိုး”လာပါဦး ဒီမှာ ကျွန်မကြောင့် “ကိုကိုလွင်”ခေါင်းပေါက်သွားလို့ ဆေးထည့်ပေးမလို့။ဆေးတွေယူလာခဲ့ပါဦး။ဒေါ်ကြီးမိုးလည်း ဆေးတွေကို သယ်လာရင်း နန်းသူဇာကို မေးလိုက်သည်။မမလေးရယ် ဘယ်လိုများဖြစ်လာတာတုန်း။

ဒါကြောင့်မို့ မမလေးကို “ဒေါ်ကြီးမိုး” ပြောသားပဲ။“ဒေါ်ကြီးမိုး”ကိုယ်တိုင် စာအုပ်သွားငှားပေးမယ်လို့။အဲဒါတွေနောက်မှပြောပါ ဒေါ်ကြီးမိုး ရယ်။သူ့ကိုအရင်ဆေးထည့်ပေးရအောင်။“အား…”“ကျွတ်…ကျွတ်…”နန်းသူဇာက ဒဏ်ရာကိုအရက်ပြန်ဖြင့် ဆေးလိုက်တော့ ကိုကိုလွင် တစ်ယောက် စပ်သွားပြီး ညီးတွားလိုက်သည်။တော်တော်စပ်သွားတာလား ကိုကိုလွင်။နန်းသူဇာက အနီးကပ်လေးမေးလိုက်တာဆိုတော့ သင်းပျံ့သော ဂတွင်းနန့်လေးက ကိုကိုလွင့်ရဲ့ နှာခေါင်းဝလေးမှာ စွဲကျန်သွားသည်။အရာအားလုံးနဲ့ပြည်စုံနေပါလား နန်းသူဇာရယ်လို့ ကိုကိုလွင် တွေးဖြစ်သည်။တော်လေးစပ်သွားတာလား ကိုကိုလွင်။

ကိုကိုလွင်လည်း အခုမှ သတိဝင်သွားပြီး…“အင်း…”ခဏကြာတော့ ဆေးထည့်ပြီး ပတ်တီးပါ စည်းပေပြီးသွားသည်။“ကျွန်တော်သွားတော့မယ်”ပြောပြီး ထရပ်လိုက်ကာ ခေါင်းမူးသွားဟန်ဆောင်ပြီး ခေါင်းကို လက်ဖြင့်ဖိပြီး ခန္တာကိုယ်ကို ယိုင်ပြလိုက်သည်။နန်းသူဇာ စိုးရိမ်ပြီး လှမ်းထိမ်းလိုက်သည်။“ဒီမှာ ခဏနားပြီးတော့ သက်သာတော့မှ သွားပါလား”ရပါတယ်ဗျာ ကျွန်တော့်အတွက် မပူပါနဲ့။ကိုကိုလွင် လီဆယ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။“အို မဟုတ်တာရှင် ကျွန်မကြောင့် အခုလိုဖြစ်သွားတာပဲ”ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခန်းတစ်ခန်းမှာ နားလိုက်ပါ။

“ဒေါ်ကြီးမိုး”“ရှင်” မမလေးဒီက အစ်ကို့ကို ဒေါ်ကြီးမိုးရဲ့ အခန်းနဲ့ ကပ်ရပ်က တိုက်ခန်းလေးထဲမှာ အနားယူဖို့ ပြင်ပေးလိုက်ပါနော်။ကိုကိုလွင်တစ်ယောက် နန်းသူဇာအနားယူခိုင်းထားသောအခန်းထဲတွင်ကုတင်ပေါ်လှဲနေပြီးအကြံထုတ်နေသည်။ဒီအတိုင်းဆိုသူ့ဆရာ သူဌေးကြီးဦးကျော်ငြိမ်း ခိုင်းထားတဲ့အတိုင်း ဆောင်ရွက်နိုင်တော့မည်ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြီးမိုးအခန်းနဲ့ ကပ်ရပ်ဆိုပေမယ့် ပေက၂၀.၂၅လောက်ကွာသည်။ ဘာဆက်လုပ်ရမလည်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းနေလေသည်။ဒေါ်ကြီးမိုး သူအခုဘယ်လိုနေသေးလည်း။ အခန်းထဲမှာ ဒဏ်ရာကြောင့် အိပ်ပျော်နေတယ်တဲ့တူတယ် မမလေး။ဒုက္ခပါပဲ ဦးမော်ပြန်လာလို့ သူ့တွေ့သွားရင် ကျွန်မဖြင့် ဘယ်လိုရှင်းပြရမလည်း မသိတော့ဘူး။ ကျွန်မကြောင့်ဖြစ်ထားတာဆိုတော့ ဒီအတိုင်းပြန်လွှတ်ဖို့လည်းမကောင်းဘူး။

ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ပါဘူး ဒေါ်ကြီးမိုးရယ်။ဆရာကြီးကတော့ ဒေါ်မိုးတို့ ဘက်ကိုမလာတတ်တော့ မတွေ့လောက်ပါဘူး မမလေးရယ်။ တွေ့တော့လည်း ဒေါ်ကြီးမိုး ရှင်းပြပေးမှာပေါ့။ကျေးဇူးပါပဲဒေါ်ကြီးမိုးရယ်။ညကလည်းတေတော်နေပြီ။အကောင်းစားမွေ့ယာပေါ်မှာ အိပ်မပျော်နိုင်သူတစ်ယောက်ကတော့ နန်းသူဇာပင်။ဦးမော်ကြီးကတော့ သူမဘေးမှာ အိပ်စက်နေသည်။ အလုပ်ပန်လာလို့ ထင်သည် တခေါခေါနှင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေသည်။“ကိုကိုလွင် သက်ရောသက်သာရဲ့လားမသိဘူး။ ငါလည်း သူ့ကို အခန်းထဲ ပို့ထားပြီးမှ တစ်ခေါက်မှ မရောက်ဖြစ်ဘူး။ ဒဏ်ရာကြောင့်ဖျားများနေမလား။ ဒီအချိန်သွားကြည့်ရင်ကောင်းမလား။

“ဆိုပြီး စဉ်းစားနေသည်။ဒဏ်ရာကလည်းခေါင်းမှာဆိုတော့ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်မကောင်းဘူးဆိုပြီး နောက်ဆုံးတော့ သွားကြည့်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ကိုကိုလွင့်အခန်းထဲသို့ သူဌေးဦးမော်ကြီးရဲ့ ဇနီးလေး ရောက်ရှိလို့နေသည်။ကိုကိုလွင် အိပ်မပျော်သေးပေ။တံခါးဖွင့်သံ မကြားပေမယ့် ရှူမိလိုက်တဲ့ ကိုယ်သင်းနန့်လေးက နန်းသူဇာပဲဆိုတာ အတပ်သိလိုက်သည်။အသက်ရောရှိသေးရဲ့လားလို့ ကိုကိုလွင့် နှာခေါင်းဝကလေကို စမ်းလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ။ကိုကိုလွင့် လက်တစ်ဖက်က နန်းသူဇာရဲ့ စမ်းနေတဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး နန်းသူဇာရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ရင်ခွင်ထဲသွင်းလိုက်တယ်။“အို”နန်းသူဇာလည်း ကျယ်ပြန့်တဲ့ ကိုကိုလွင့်ရဲ့ ရင်ခွင်ထက်မှာ အသံတိုးတိုးလေးထွက်ပြီးပါသွားတယ်။

မှိန်ဖျော့တဲ့ အလင်းရောင်ထဲမှာ နောက်ပြီးတိတ်ဆိတ်တဲ့ညဆိုတော့ နန်းသူဇာ ရင်တုန်သွားသည်။ဘာလုပ်ရမှန်းလဲ မသိတော့။ ရုန်းလို့ကလဲမရပေ။သန်မာသောလက်များက မိမိ၏ ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးကို အမိအရဖတ်ထားသည်။ သူမကို အဓမ္မလုပ်ဖို့ကြံနေတာလား စဉ်စားမိပြီး သူ့မျက်လုံးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိမှိတ်ထားပြီးအိပ်ပျော်နေသည်။ နန်းသူဇာ လျောက်တွေရင်းနဲ့ ရင်ပါဖိုလာသည်။ သူ့ကို အခုမှသေချာကြည့်မိသည် အသားညိုပြီး မျက်နှာက ယောကျ်ားပီသသည်။ အို… ဘာတွေလျောက်တွေးနေမိတာလည်း။နန်းသူဇာလျောက်တွေးနေစဉ်အတွင်းမှာပဲ ကိုကိုလွင်က အဖျားတတ်တာလိုလိုနဲ့“ချစ်တယ် နန်းရယ်…အရမ်းချစ်တယ်ကွာဆိုပြီး” လက်တွေကလည်း ခါးကနေ ရင်နှစ်မွှာကိုပါ ကျူးကျော်နေသည်။

ဒီလိုအချိန်မျိုးလာမိတာကိုက မိမိအပြစ်မှန်း နန်းသူဇာသိသည်။ အော်လိုက်လျှင်လည်း မိမိခင်ပွန်းကနိုးလာပြီး မိမိကို ဘာတွေများပြောလိုက်မလဲ။ နန်းသူဇာ စိုးရိမ်စိတ်တွေဝင်နေတဲ့ အချိန်လေူမှာပဲ ကိုကိုလွင်က သူမကို ရင်ခွင်ထဲကနေ ကုတင်ပေါ် လဲှလိုက်သည်။ကိုကိုလွင်ကလည်း သူ့ရင်ဘက်အောက်ရောက်နေသော နန်းသူဇာကို ငုံကြည့်ရာတွင် အခုမှ သတိရလာတဲ့ပုံဖြင့်။“နန်း…နန်းသူဇာ”ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အခုလို…”“မထူးတော့ပါဘူး နန်း ရယ်”“နန်း”ကို ကိုယ်ချစ်တယ်”တောင်စဉ်ရေမရလျောက်ပြောပြီး နန်းသူဇာရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ဇွတ်နမ်းလိုက်တယ်။

နန်းသူဇာ ဘာမှမပြောနိုင်တော့ပေ။ ငိုရှိုက်ရုံပဲ ရှိတော့သည်။ မိမိ၏ ယောက်ျားတစ်ယောက်သာ စပ်ယှက်ဘူးသော စောက်ဖုတ်လေးကို နောက်ထပ်တစ်ယောက်က ထပ်လုပ်အုန်းမည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသတီတော့။ကိုကိုလွင်ကတော့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို စုတ်ပြီးနောက် နန်းသူဇာရဲ့ ထဘီကို လှန်ကာ ဝင်းဖန့်သောစောက်ပက်လေးကို အပြတ် လျှာဖြင့် လျက်တော့သည်။နန်းသူဇာမှာ ဒီလို လုပ်မယ်မထင်ထားပေ။ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးတစ်ခုလုံး ရိုးတိုးရွတတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းနှင့် စပ်ယှက်တဲ့ အခါတိုင်း ရိုးရိုးတန်းတန်းသာ။အခုဟာက သိလည်းမသိပေ။ ပထမဆုံးကြုံဘူးခြင်းဖြစ်သည်။“တော်ပါတော့ ရှင် အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့ မနေတတ်လို့ပါ”ကျွန်မ ကို သနားပါဦးရှင်”“ငရဲတွေလည်း ကြီးကုန်ပါပြီရှင်”ကိုကိုလွင်ကတော့ စောက်ပတ်လေးကို ကျကျနန ယက်ပေးနေသည်။

စောက်မွှေးလေးတွေကလည်းနုနုပါပါးလေးတွေဆိုတော့ ယက်ရတာ အရသာတွေ့နေသည်။နန်းသူဇာလည်း ငြင်းလို့သာငြင်းနေတာ။ ကိုကိုလွင့်ရဲ့ လျှာဖျားလေးက အစိလေးကို လာထိလိုက်တိုင်း မသိစိတ်က ဖင်လေးကို ကော့ပြီးပင့် ပင့် ပေးနေမိတာပါ။ နန်းသူဇာတစ်ယောက် ကိုကိုလွင့် ရဲ့ လျှာဖျားလေးမှာပဲ အရေလေးများထွက်သွားသည်အထိ ကျရှုံးသွားသည်။မလုပ်ပါနဲ့ ပြောရင်းက မိမိပြီးသွားသဖြင့် ကိုကိုလွင့်ကို မျက်နှာမပြရဲလောက်အောင် နန်းသူဇာ ရှက်သွားသည်။ ကိုကိုလွင်လည်း နန်သူဇာပြီးသွားသဖြင့် လျက်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး အကြောများအပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ဂေါ်တပ်ထားသောလီးကြီးကို အရည်လေးများရွှဲစိုနေသော နန်းသူဇာ၏စောက်ပတ်နုနုလေးထဲသို့ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

“ဗျစ်”“အား…နာတယ် မရဘူး နာတယ်”“ကွဲသွားပြီနဲ့ တူတယ်”နန်းသူဇာ၏စောက်ပတ်လေးကို လိုးရသည်မှာကောင်းလှသည်။ အပျိုတစ်ယောက်ကို လိုးရသလိုပဲ။ စီးကြပ်နေသည်။ တော်တော်လေးဖိသွင်းလိုက်မှ ဗျစ် ကနဲ အသံနှင့်အတူ စောက်ပတ်လေးရှုံ့ပြီး ဝင်သွားတာ။“ဗျစ်…ဘွတ်…ဖတ်…”ဝင်ထွက်သံတွေနှင့် ကိုက်ညီစွာ ဂေါ်လီများကလည်း နန်းသူဇာ၏ စောက်ပတ်နံရံနှင့် အစိလေးကို ပွတ်ဆွဲနေသည်။နန်းသူဇာတစ်ယောက် ဂေါ်တွေရဲ့ ပွတ်ဆွဲမှုဒဏ်ကို ကောင်းကြီးခံစားရင်း ခါးလေးကော့တက်သွားပြီး ဒုတိအချီမြောက်ပြီးသွားပြန်သည်။ ကိုကိုလွင့်ရဲ့ လိုးစောင့်ချက်များလည်းမြန်လာသည်။မြန်လာသည်နှင့်အမျှ နန်းသူဇာလည်း“အား…နာတယ်…နာတယ်….” ဟုတိုးညှင်းစွာ ညည်းနေသည်။

နန်းသူဇာ၏ ညည်းသံလေးကြောင့် ကိုကိုလွင့်မှာ အရသာတိုးနေသည်။“ဗွက်…ဖွတ်”“ဒုတ်…ဘွတ်”အသံတွေမျိုးစုံထွက်နေသည်။ကိုကိုလွင့်၏ လီးမှာ နန်းသူဇာ၏ စောက်ပတ်လေး ကျဉ်းကြပ်ပြီး ညှစ်တဲ့ဒဏ်ကို ကြာရှည်စွာ မခံစားနိုင်တော့သလို နန်းသူဇာလည်း ဂေါ်ဒဏ်ကို ကြာရှည်စွာ မခံစားနိုင်တော့ပဲနှစ်ယောက်သားကာမအထွတ်အထိပ်ကို ပြိုင်တူတက်လှမ်းသွားသည်။“အား…အင်း…” ညည်းညူရင်း နှစ်သားမောဟိုက်သွားလေသည်။နန်းသူဇာအဖို့ တစ်ရက်တည်းသုံးချီပြီးသွားတာက ပထမဆုံးဖြစ်ကာ နုံးချိသွားလေတော့သည်။ဒီကာမအရသာကိုလည်း ဘယ်တော့မှမေ့ပျောက်ရမှာ မဟုတ်ပေ။မိမိ၏ အဖြစ်အပျက်များကလည်း မျက်လှည့်ဆန်လှသည်။ ကြည့်ရုံလေးလာကြည့်တာကနေ ကိုကိုလွင့်ရဲ့ ချစ်ပွဲဆင်နွှဲခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ လူလည်းတစ်ကိုယ်လုံးနုံးချိသွားသည်။

နန်းသူဇာ ပြန်ဖို့ထရပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ ကိုကိုလွင် နန်းသူဇာရဲ့ ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။“နန်း…နန်းရယ်…”“ကို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ”“ကို ချစ်လွန်းလို့ ဖြစ်သွားတာပါ”တကယ်တမ်းတော့ ကျွန်မမှားတာပါ။ ဒီနေရာထိ လာမိတာကိုက ကျွန်မမှားတာ။ကျွန်မမှာယောကျ်ားရှိတယ်ဆိုတာကို အကြောင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ ရှင့်ကို မပြောခဲ့တာ။“ဟင်! ““နန်း…နန်းမှာ ယောကျ်ားရှိတယ်”“မယုံဘူးကွာ လုံးဝ မယုံဘူး”မျက်ရည်များပါ ကျလာသည်အထိ ကိုကိုလွင် သရုပ်ဆောင်ကောင်းလှသည်။ကျွန်မယောကျ်ား မနိုးသေးခင် ကျွန်မသွားရမယ်။ ကျွန်မကို လွှတ်ပါရှင်။မရနန်း လုံးဝမလွှတ်နိုင်ဘူး။ နန်း ပြောတဲ့စကားတွေကို မယုံဘူး။ ကို့ကို ချစ်တယ်လို့ပြောမှ ကို လွှတ်ပေးမယ်။

နန်းသူဇာ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ အခက်တွေ့နေပြီ၊။ အဖြေတောင်းနေတဲ့ သူကလည်း ခုနကမှ အချစ်ပွဲကို ဆင်နွဲထားတဲ့သူ။ သူမမှာလည်း သူမချစ်လို့ ယူထားတဲ့သူ။ ခေါင်းထဲမှာလည်း မူးနောက်နေအောင်ရှုပ်ရှက်ခက်နေသည်။ချစ်တယ်လို့ ပြန်မဖြေရင် နန်းကို ကိုလွှတ်မပေးတော့ဘူးနော်။မပြန်လို့ကလည်းမဖြစ်တော့ပေ။နန်းသူဇာနောက်ဆုံးတော့ “အင်း”လို့ပြောပြီး အိပ်ဘက်သို့ အပြေးလေးပြန်သွားသည်။ ကိုကိုလွင်ကတော့ အချောအလှလေးကိုလုပ်ခဲ့တာတွေပြန်တွေရင်း အပျော်ကြီးပျော်နေလေသည်။နန်းသူဇာလည်း မိမိယောက်ျားဘေးတွင် အိပ်ရင်း ကွဲသွားသောစောက်ဖုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ခုနကအဖြစ်ပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။

“ကိုကိုလွင့်ရဲ့ လီးကြီး ကြီးသည်ကိုတော့ သူမအဖုတ်လေးထဲသို့ လီးဒစ်ကြီးတိုးဝင်လာတည်းက သိသည်။ သူမ မသိတာက သူမရဲ့ အစိထိပ်ကို ပွတ်ဆွဲနေသောအလုံးလေးတွေကို မသိပေ။ ထိုအုံးလေးများကြောင့် သူမ သုံးကြိမ်တောင်ပြီးသွားရသည်။ သူမကိုစပြီးမလုပ်ခင်က မရွံ့မရှာနဲ့ လျှက်ပေးတာကိုတွေးလိုက်မိတော့ စောက်ပတ်လေးမှာ အရည်လေးများထွက်လာပြန်သည်။ကိုကိုလွင်ရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေက သူမယောကျ်ားနဲ့တော့ တခြားစီပါ။ သူမယောကျ်ားကတော့သုံးရက်တစ်ခါလောက် လေးရက်တစ်ခါလောက်သာ သူမကိုလုပ်ဖြစ်သည်။ လုပ်ဖြစ်တိုင်းလည်း သူမမှာ အခုလိုမျိုး ပြီးတယ်ဆိုတာမကြုံဘူး။

ဒါကြောင့်မို့လည်း ကာမအရသာဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခဲ့ပါ။ ကိုကိုလွင်နဲ့တွေ့မှ ကာမအရသာကောင်းမှန်း သူမသိခဲ့ရသည်။ ကိုကိုလွင်ဆိုသော ကိုညိုချောကို ငါ့ယောက်ျားထက်များ ချစ်မိသွားပြီလား”ဆက်ပြီးမတွေးချင့်တော့ ဆက်တွေးလျှင် သူမ တကယ်ချစ်မိသွားတော့မည်။ဦးမော်ကြီးတော့ သူမပြင်ဆင်ထားသော မနက်စာစားပြီး ကုမ္ပဏီသို့ သွားပြီ။ ဦးမော်ကြီး ထွက်သွားတော့ ကိုကိုလွင့်ကို မနက်စာကြွေးရန် ဒေါ်ကြီးမိုးကိုမှာပြီး သူမတို့အခန်းသို့ ပြန်သွားသည်။“ကိုကိုလွင်”မေးလာလျှင်လည်း ခေါင်းကိုက်နေတယ်ပြောပေးဖို့ မှာထားခဲ့သည်။

ဒေါ်ကြီးမိုးတစ်ယောက် ကိုကိုလွင့်ကို သွားခေါ်လာပြီး မနက်စာအတွက် ကော်ဖီနဲ့ ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကြော် ချပေးသည်။ “ဒေါ်ကြီး”“ဟိုလေ နန်းသူဇာက လာမစားဘူးလား“ခေါင်းကိုက်လို့တဲ့အခန်းထဲမှာနားနေတယ်ကွဲ့”ကျွန်တော် ဒါတွေမစားတတ်လို့ ဒေါ်ကြီး မစားတော့ပါဘူး။ ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ် ။ ကျွန်တော်နှုတ်ဆက်သွားတယ်လို့ ပြောပေးပါ။အို ဒီလိုလည်းဘယ်ဟုတ်အုန်းမလဲ ငါ့တူရယ်။ တခုခုလေးစားပြီးမှသွားပေါ့။ဘာစားချင်လို့လဲ ဒေါ်ကြီး သွားဝယ်ပေးမယ်။မုန့်ဟင်းခါးလောက်ဆိုရပါတယ်။နေပါစေ ဒေါ်ကြီးရယ် ကျွန်တော်ပြန်ရင်းနဲ့ပဲ ဝင်သောက်လိုက်ပါမယ်။

အားမနာပါနဲ့ကွယ်။ ဒေါ်ကြီး လမ်းထိပ်ကဆိုင်မှာ သွားဝယ်လိုက်မယ် ဆိပြီး ထွက်သွားသည်။ကိုကိုလွင် အမှန်တကယ်တော့ ညစ်လိုက်ခြင်းသာ။ဒေါ်ကြီးမိုး ထွက်သွားသည်နှင့် နန်းသူဇာရှိတဲ့ အခန်းကို လိုက်ရှာနေသည်။ တခါးတစ်ချက် ခပ်ဟဟလေးပွင့်နေသော အခန်းကိုတွေ့တော့ အထဲလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နန်းသူဇာ၏ ကျောပြင်ကို မြင်လိုက်သည်။ တစ်ခန်းလုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲ အလှဆင်ထားသော ပစ္စည်းများမှာ အကောင်းစားတွေကြည်း သုံးထားမှန်းသိသာသည်။ ကုတင်ကြီးနှင့် မွေ့ယာကလည်း ကြည့်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ပစ်လိုက်ချင်စရာပါ။ နန်းသူဇာက တဖက်လှည့်အိပ်နေသဖြင့် ကိုကိုလွင်ဝင်လာသည်ကို မသိလိုက်ပါ။

မွေ့ယာက အိခနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် နန်းသူဇာ နောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။“ကိုကိုလွင်…ရှင် ရှင်ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီအခန်းထဲဝင်လာတာလည်း”“ကို့ချစ်သူကို တွေ့ချင်လို့ လိုက်ရှာရင်းဝင်လာတာပေါ့”“ဘယ်သူကရှင့်ချစ်သူလို့ ပြောလို့လည်း”“နန်းပဲ မနေ့ညက ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်သွားတာလေ”“ကျွန်မယောက်ျားနဲ့ ပြဿနာတတ်မှာစိုးလို့ ခေါင်းညိတ်ခဲ့တာ။”“ကျွန်မတောင်ပန်ပါတယ်ရှင် ရှင်ပြန်ပါတော့” နန်းသူဇာ နောက်ထပ်စကားတွေ ထပ်မပြောနိုင်အောင် နန်းသူရဲ့ နီစွေးနှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုကိုလွင် ငုံစုတ်လိုက်သည်။ နန်းသူရဲ့ လျာလေးကိုလည်း သူ့လျာနှင့် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။

နန်သူဇာ “အွန်း…အွန်း…”နှင့် ဖြစ်သွားသည်။ကိုကိုလွင့်ရဲ့ လက်တွေကလည်း နန်းသူဇာရဲ့ နို့လေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ နန်းသူဇာရဲ့ ရင်သားလေးတွေက တင်းရင်းပြီးကိုင်လို့ ကောင်းလှသည်။နို့လေးတွေကိုင်ရင်း အားမရတာနဲ့ အပေါ်အင်္င်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သားလေးနဲ့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကျုကျုလွင်မနေနိုင်တော့ပေ။“ပြွတ်…ပြွတ်…”“ပလက် … ပလက်…”ရင်သားတွေကိ ယက်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်နဲ့ လုပ်နေတော့သည်။ရက်လုပ်စုပ်လိုက်လုပ်ရင်းကနေ ထဘီပါချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေး ဖွေးပြီးဖောင်းနေသည်။ အမွှေနုလေးတွေကလည်း ရေးတေးတေးလေးရှိနေသည်။

“ပလက်…ပလက်”စောက်ဖုတ်လေးကို အပီအပြင်ယက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ နန်းသူဇာတစ်ယောက် အရည်လေးတွေ ထွက်လာခဲ့ရပြီ။သူမတို့အိပ်စက်သော ကုတင်ကြီးပေါ်တွင် ကိုကိုလွင်က နှူးနပ်နေသဖြင့် နန်းသူဇာ ရင်ဖိုနေရသည်။နန်းသူဇာ တစ်ယောက် ကိုကိုလွင့်ကို တော်တော်လေးချစ်သွားခဲ့ရပြီ။ဖင်ဝလေးကလည်း ပန်းရောင်သန်းပြီး လှပလိန်းတဲ့အတွက် ကိုကိုလွင်က လျှာလေးချွန်ပြီး ထိုးကလိလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ နန်းသူဇာ ဖင်လေးပါမြောက်တက်ပြီး ပြီးသွားရသည်။။

နန်းသူဇာရဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေဆီ မျက်လုံးကရောက်သွားတော့ ကိုကိုလွင်စိတ်ပူးပြောင်းသွားသည်။ လီးကို ပုဆိုးထဲကထုတ်လိုက်ပြီး နန်းသူဇာ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လှသော ခြေချောင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ၏ လီးကြီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။သူဌေးသမီးသူဌေးမယာလေးဆိုတော့ ခြေဖဝါးလေးရဲ့ အထိအတွေ့က နူးညံ့ လွန်းသည်။ လီးကြီးကလည်းအရမ်းတောင်သွားသည်။ “နန်း”“အဲဒီတိုင်းကြီးငြိမ်မနေနဲ့လေ” “ဒီတိုင်းငြိမ်မနေလို့ ဘာလုပ်ရမှာလည်း”နန်းသူဇာ”သူ့ကို ပြန်မေးမိသည်။သူတောင် သူမကို ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတော့။ သူမလည်း သူ့ကို ပြန်ပြီးကောင်းအောင်လုပ်ပေးချင် မိသည်။ကို့ရဲ့ လီးကို နန်းရဲ့ ခြေဖဝါးလေးနဲ့ အထက်အောက်ပွတ်ပေး။နန်းသူဇာ မိမိရဲ့ခြေဖဝါးဖြင့် အထက်အောက်စပြီးပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကိုကိုလွင့် လီးကြီးမှာ နူးညံ့သော အထိအတွေ့များကြောင့် အလွန်ပင်မာကြောပြီး တဆက်ဆက်တောင်လာသည်။

“အား…”“ကောင်းလိုက်တာ နန်း ရယ်”“နန်း ရဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာကွာ”“အို”သူမရဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို သူက လိုးရတာကောင်းတယ်ဆိုပါလား။နန်းသူဇာ လည်း ဖိပြီးပွတ်ပေးနေလေသည်။ခဏကြာတော့ ကိုကိုလွင်က နန်းသူဇာကို ဆွဲထူပြီး နီစွေးပြီး ပါးလျသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနားမှာ လီးထိပ်ကို ဖြဲပြီး တေ့ပေးလိုက်သည်။“ဘာလုပ်မလို့လဲ”“အု…အု…”ဟလာသော နှုတ်ခမ်းလေးထဲသို့ ကိုကိုလွင်ချက်ခြင်းပဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။နန်း ရယ် ကို့ကို စုပ်ပေးနော်။ စုပ်ပေးပါနော်။နန်းသူဇာ တစ်ခါမှ မစုပ်ဘူးသဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိပေ။သူ့ရဲ့ လီးကလည်း ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်နေသည်။ မာလိုက်တာကလည်း အသားချောင်းကြီးလိုပဲ။ နန်း ရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ရှေ့နောက် ဖိပြီးစုပ်။ နောက်ပြီး လျှာလေးနဲ့ ကို့အတန်ကို ကလိ။

“ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…”နန်းသူဇာ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း တပြွတ်ပြွတ်နေအောင် ပြန်စုပ်ပေးမိသည်။ပါးစပ်ထဲမှာ သူ့ကြီးက တဆက်ဆက်နဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စုပ်ပေးနေမိတာပေါ့။သူကတော့ နန်းခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နန်းပါးစပ်လေးကို လုပ်နေတယ်ထင်တာပဲ။“ပြွတ်…ပြွတ်…”သူမရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို မရွံ့မရှာနဲ့ ယက်ပေးသလို သူမလည်းသူ့ကို ပြန်ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။မစုပ်တတ်စုပ်တတ် စုပ်ပေးနေတဲ့ နန်းသူဇာရဲ့ နုနယ်သောမျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ကိုကိုလွင် ဖီးတက်နေသည်။

“အား…”“နန်း…ရယ်”“အချစ်ရယ်”“အရမ်း ကောင်းတယ်ကွာဘလွတ်”ကိုကိုလွင် ပြီးချင်လာသဖြင့် နန်းသူဇာ ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကိုအပြင်ထုတ်လိုက်သည်။နန်းသူဇာ ခဗျာ ပါးစပ်လေးဟပြီးကျန်နေခဲ့သည်။“နန်း”“ကို့ကို ကုန်းပေးပါ့လား”ချစ်မိသွားပြီဆိုတော့လည်း နန်းသူဇာ ဘာမှမပြောတော့ပဲ သူ့စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးလိုက်သည်။သူ့ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတည်းလေးနဲ့ ကုန်းပေးထားတော့ ရှက်တာပေါ့။နန်းသူဇာရဲ့ အိုးကတော့ လုံးပြီးတင်းနေသည်။“နန်း”ခါးကို နည်းနည်းလေးနှိမ့်ပြီး ဖင်ကိုကော့ပေးထား။

နန်းသူဇာရဲ့ နောက်ကနေ စိတ်ကြိုက်အနေထားဖြစ်အောင် ကိုကိုလွင် ခိုင်းလိုက်သည်။စကုန်းလိုက်တည်းက ပန်းရောင်သန်းနေသော ဖင်ဝလေးကို ကိုကိုလွင်မြင်လိုက်ရသောကြောင့် ဖင်လိုးဖို့အကောင်းဆုံးအနေအထားရောက်အောင် ခိုင်းလိုက်ခြငိးဖြစ်သည်။ပထမကတော့စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးမလို့ပါ။ နန်းသူဇာရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ဦးမော်ကြီးက ဒီကုတင်မွေ့ယာပေါ်မှာ ယူခဲ့မှာပဲဆျုတာတွေးပြီး သူလည်း နန်းသူဇာရဲ့ ဖင်အပျိုရည်လေးကို ဒီကုတင်မွေ့ယာပေါ်မှာ ယူချင်တာကြောင့် စိတ်ကူးပြောင်းသွားခြင်းဖြစ်သည်။စိတ်ကြိုက်အနေထားရောက်နေပြီဖြစ်သော နန်းသူဇာကို နောက်ကနေပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်လေးကိုပွတ်ပေး ဖင်ဝလေးကို ရှာဖျားလေးနဲ့ ထပ်ပြီး သတွေးစွတ်လိုက်သည်။

ဖင်ဝလေးကိုထပ်ပြီး အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် နန်းသူဇာ ဖင်လေးတွေတုန်ခါသွားအောင် လူးလွန်းသွားသည်။ ဖင်ဝလေးမှာ သတွေးလေးတွေနဲ့ စိုနေပြီး ဖင်အဆီလေးတွေလည်း ထွက်လာတော့ လီးဒစ်ကိုဖြဲလိုက်ပြီး ဖင်ထဲကို ဒစ်မြုပ်အောင် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ဗျစ်”“အား…အမလေး…”“ကိုကိုလွင်…အား…အပေါက်မှားနေတယ်…”“အမလေး…ဖင်ကွဲသွားပြီလားမသိဘူး”ဖင်ထဲ ဒစ်မြုပ်သွားမှတော့ ကိုကိုလွင် ထုတ်မပေးပဲ နည်းနည်းချင်း ဖိလိုးပြီး ထိုးထည့်သည်။ ရုန်းထွက်ဖို့ကြိုးစားနေသော နန်းသူဇာရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်စုံကိုင်ပြီး ထိန်းထားသေးသည်။

“မရဘူး နာတယ်”“အဲဒီအပေါက်ကို မလုပ်ပါနဲ့တော့”“ဟို ဟာကိုပဲလုပ်ပါ”“အီး…ဟီး…ဟီး…”နန်းသူဇာ နာလွန်းစပ်လွန်းသဖြင့် ငိုပြီးပြောလေတော့သည်။ လီးကလဲ ဖင်ဝထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေသည်။ဒစ်…ဒစ်…ဗျစ်…ဗျစ်„”ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လှုပ်ရှားအောင်ငိုနေသဖြင့် လီးကို ဖင်ထဲသို့ပိုဝင်အောင် နှဲ့သွင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ကိုကိုလွင်လည်း အားမလိုအားမရပိုဖြစ်မလာပြီး လီးကို အဆုံးထိရောက်အောင် ခါးကိုကိုင်ထားသော လက်ကိုအားစိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။

“ဖြစ်…ဗျစ်…”ပန်းရောင်သန်းနေသော ဖင်ဝလေးပါ ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ နန်းသူဇာလေးကတော့ အဆက်မပြတ်ငိုနေရတော့သည်။ဗျစ်…ဒုတ်…”“ဗျစ်…ဒုတ်”“နန်း ရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို ဦးမော်က ဒီမွေ့ယာပေါ်မှာ ပထမဆုံးစလိုးသလို။ ကိုလည်း “နန်း”ရဲ့ ဖင်ကို ဒီမွေ့ယာပေါ်မှာ ပထမဆုံးဖြစ်အောင် လိုးချင်လို့ပါ “နန်း”ရယ်။ပထမဆုံးဖြစ်အောင် လိုးချင်လို့ပါ“နန်း”ရယ်…နော်…နော်”အဲဒီလိုပြောပြောပြီး နန်းသူဇာရဲ့ ဖင်သားလေးများတုန်ခါသွားအောင် ကိုကိုလွင် ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။

လိုးခံနေရသည့်ဖင်ကလည်းနာတာလိုလိုကောင်းတာလိုလိုနဲ့ စောက်ပတ်လေးကတော့ယားပြီးစောက်စိလေးကတော့အပြတ်ကိုတဆက်ဆက်နဲ့တောင်နေသည်ပြီးခါနည်းနေပြီကိုကိုလွင်ကတော့သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး နေရာမကျန်အောင်လုပ်တတ်သည့် သူပါလားလို့ တွေးမိပြန်သည်။ကြပ်ထုပ်နေသောဖင်ဝလေးရဲ့ညှစ်နေတဲ့ ဒဏ်ကို ကိုလွင်လွင်တစ်ယောက်ကောင်းကောင်းကြီးခံစားနေရသလိုဖင်ကိုလိုးတာပထမဆုံးခံပြီးတဖြည်းဖြည်းနဲ့အရသာတွေ့တွေ့လာတဲ့ နန်းသူဇာတို့ နှစ်ယောက် ကာမပန်းတိုင်ကို အတူတူတက်လှမ်းဖို့ ကြိုးစားနေကြသည်။

“အင့်…”“အား…အီး…”“ဗျစ်…ဗွက်…”ကိုကိုလွင်တစ်ယောက် နန်းသူဇာရဲ့ ဖင်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပြည့်လျှံအောင် ပန်းထည့်လိုက်သလို နန်းသူဇာလည်း စောက်ပတ်လေးထဲမှ စောက်ရည်လေးများ ရွှဲနေအောင်ထွက်ကျသွားသည်။“ပလွတ်…”“ဗွက်…”လီးထဲမှသုတ်ရည်များ ဖင်ထဲသို့ ကုန်စင်အောင်ထည့်ပြီးမှ စွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းသူဇာရဲ့ ခါးလေးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကိုလွှတ်လိုက်ရာ နန်းသူဇာလည်း ပျော့ခွေသွားပြီး မွေ့ယာပေါ်သို့ ကျသွားသည်။
“နန်း” “ကို့ ကိုချစ်လားဟင်”“ပြောစရာလိုသေးလို့လား”“လူတစ်ကိုယ်လုံး ခြေဖဝါးရော၊ဖင်ရော ရှိတာတွေအကုန်လုံးနေရာမကျန်လုပ်ပြီးတော့မှ”နန်း”ရဲ့ယောကျ်ားထက်ကို့ကိုပိုမချစ်ဘူးလား”“သူ့ထက်ပိုချစ်လို့လည်း ရှင်လုပ်သမျှတွေကို ခံနေတာပေါ့။”“ကျွန်မရဲ့နှလုံးသားတွေက ရှင့်အပေါ်မှာပဲ အကုန်လုံးပြောင်းသွားခဲ့ပါပြီ”။

Zawgyi

 

သူေဌးသမီး သူေဌးမယား (စ/ဆုံး)

ခမ္းနားလွပေသာ အိမ္ႀကီး၏ အရွင္သခင္ကေတာ့ “ဦးေမာ္ႀကီး”ဆိုသူျဖစ္သည္။ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္မွမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။ယူထားသည့္မိန္းမကသူ႕ထက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။ေကာင္မေလးက ဆယ့္ကိုးႏွစ္ထဲကို လပိုင္းေလာက္သာေရာက္ေသးသည္။

အရပ္က ၅ ‘ ၇ “ေလာက္ရွိသည္။ ခါးေသးေသးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ထိန္းထားေသာ အိုးေလးမွာလုံးၿပီး တင္းေနေတာ့ ေယာက်္ားတိုင္း ႏွစ္ခါမကျပန္ၾကည့္ေရာက္ေအာင္ကို တပ္မက္စရာပါ။ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးဆိုေတာ့ အသားအေရကလည္း ျဖဴဝင္းၿပီးစိုလဲ့ေနသည္။နန္းသူဇာ”ဆိုတဲ့ နာမည္အတိုင္း နန္းစံၿပီး ေခ်ာေမာလွပသည္။သူမကို လိုက္သည့္႐ြယ္တူေကာင္ေလးမ်ားကို စိတ္မဝင္စားပဲ “ဦးေမာ္”ကိုမွ ျပန္ခ်စ္မိသည္။

အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ဆန္းၾကယ္လွသည္။ “နန္းသူဇာ”ကိုတိုင္ကလည္း ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည္။တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလးဆိုေတာ့မိဘမ်ားကလည္းအလိုလိုက္သည္။ “ဦးေမာ္”လို သူေဌးႀကီးကို ယူလိုက္ျခင္းက ပစၥည္း ဥစၥာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႕ ခ်စ္လို႔ယူၾကတာလို႔လည္း အားလုံးက နားလည္ထားသည္ေလ။ကုမၸဏီက အလုပ္ကိစၥေတြ ၿပီးသြားေတာ့အိမ္ကိုပဲတန္းျပန္သည္။ကားေတြက အရမ္းရႈပ္ေနေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်သြားသည္။

ကားကို ရပ်ထားပြီး အိမ်ထဲဝင်လိဳက်ေတာ့ ထုံစံအတိုင်းဇနီးေျခာေလးက သံပရာေျဖော်ရည်ခွပ်ကေလးကိုင်ပြီး ေစာင့်နေရွာသည်။“ဦးေမာ်” ကုမ္ပဏီမွာ အလုပ်ကိစ္စတွေျမားနေလို႔လား။ မဟုတ်ပါဘူး “နန်းသူဇာ”ရယ်။ လမ်းမွာကားတွေရႈပ်နေလို႔ ပါ။“ဦေမာ်”ရဲ႕ ဇနီးေျခာေလး ေျဖာ်ေပးတဲ့ သံပုရာေျဖာ်ရည်သာက်လိဳက်ရင် မပင်ပန်းေတာ့ပါဘူး။ေပး..ေပး…“ဦးေမာ်”အရမ်းေသာက်ချင်နေပြီ။“နန်းသူဇာ”လွပေသာမၾက်ေစာင်းေလးၿခီလိုက်ပြီး…သွားအပိုတွေလာေပြာနေတယ်…ေရာ့…အေမာပြေသွားေအာင်ေသာက်လိဳက်ေတာ့။

ဒီေလာက္ အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးေခ်ာကို ဦးေမာ္ အလြန္ပင္ျမတ္နိုးလွသည္။လုပ္ရင္လဲ အဝတ္အစားေတာင္မခြၽတ္ေပ။ ထဘီေလးလွန္ၿပီး အသာအယာပဲလုပ္သည္။နို႔ေလးေတြကိုကိုင္ရင္လည္း အၤကၤ်ီေပၚကပဲ ဖြဖြေလးကိုင္သည္။ယူထားတဲ့ သုံးလအတြင္းမွာ “ဦးေမာ္”တစ္ေယာက္ သူ႕ဇနီးေခ်ာေလးရဲ႕ ကိုယ္လုံးတီးအလွအပမ်ားကိုမျမင္ဘူးေပ။အိစက္ညက္ေညာတဲ့ေမြ႕ယာေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာေလးေတြျဖင့္ပဲ ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းၾကေလသည္။ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း “နန္းသူဇာ”က အပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ လွပစြာရွိေနသည္။

အား”…အရမ္းနာတာပဲ…“သူေဌးဦးေက်ာ္ၿငိမ္း”ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး “လြင္မီ့”ကို “ကိုကိုလြင္”ဆိုသူက ကျဖဳတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။“ကိုကိုလြင္”ဆိုတာကလည္း အျခားသူမဟုတ္ေပ။“သူေဌးဦးေက်ာ္ၿငိမ္း”၏ အားကိုးရေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ပါးနပ္လြန္းေသာ “ကိုကိုလြင္”ေၾကာင့္သာ ကုမၸဏီတစ္ခုလုံး ရပ္တည္ေနနိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။“ကိုကိုလြင္”ကလည္းအသားညိုၿပီး အရပ္အေမာင္းေကာင္းကာ ေယာက်္ားပီသသည္။ေဆာ္ေတြကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ေပါသည္။

သူ႕ရဲ႕ လီးကလည္း လက္သုံးလုံးေလာက္တုတ္ၿပီး အရွည္က၇”မေလာက္ရွိသည္။ “လြင္မီ”ေအာ္ရတာလည္း မေျပာႏွင့္ လီးကိုေဂၚသုံးလုံး တတ္ထားတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ရွိေသးသည္။“လြင္မီ့” အပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ ေစာက္ပတ္ေလးက ေဂၚသုံးလုံးရဲ႕ဒဏ္ကိုေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။ဘလြတ္ဘတ္အားကိုကိုလြင္”၏ ေဂၚတတ္ထားေသာလီးညိုုႀကီးက ေဖြးသန႔္ေနတဲ့ ေစာက္ပတ္ အသစ္စက္စက္ေလးထဲကို ဝင္ထြက္ေနသလို ေဘာကလည္း “ လြင္မီ့” ရဲ႕ ဖင္ဝေလးမွာ “တဘက္ဘက္”နဲ႕ရိုက္ခက္လို႔ေနသည္။

လြင္မီေလး” …“ကို” လုပ္တာကို ခံလို႔ေကာင္းလား။ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး ဟိုထဲကအရမ္းနာတယ္။ဘယ္ထဲကလည္းလြင္မီေလး”ရဲ႕။ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး “ေစာက္ပတ္ထဲကနာေနတာ”ကဲ ေက်နပ္ၿပီလား။“ကိုကိုလြင္”နဲ႕ က်မွပဲ သူမရဲ႕ႏႈတ္မွ တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတာေတြ ေျပာေနရသည္။ “ကိုကိုလြင္” ရဲ႕ လီးႀကီးက သူမရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ လီးႀကီး၏ ေဘးမွဖုဖုထစ္ထစ္ကေလးမ်ား သူမရဲ႕ အစိေလးကို လာၿပီးထိလိုက္တိုင္း သူမအဖို႔ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံးရွိန္းဖိန္းလို႔ေနသည္အား…ေကာင္းလိုက္တာ လြင္မီေလးရယ္”ေဂၚတက္ထားတဲ့ “ကိုကိုလြင္” လည္း အပ်ိဳေစာက္ပတ္ေလးရဲ႕တင္းၾကပ္တဲ့ အေတြ႕အထိေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္ေတာ့ပဲ လရည္မ်ား လြင္မီ့ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။

လြင္မီ ေရာ့ ကို႔လီးကို ကိုင္ၾကည့္ေလ ဆိုၿပီး လြင္မီ့ ရဲ႕ လက္ကေလးကို ယူၿပီး ကိုကိုလြင္က သူ႕၏ လီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။လြင္မီလည္း အခုမွပင္ မိမိရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို -ိုးသြားေသာ လီးႀကီးကို ကိုင္မိလိုက္သည္။ ေဟာ…အခုလည္း လက္ထဲမွာ လီးႀကီးက သူမ လက္ႏွင့္ပင္ မဆန႔္ ၊ ဖုဖုထစ္နဲ႕ စမ္းမိလို႔ ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လီးရဲ႕ အေရျပားထဲမွ ဖုထေနတာေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။“ကို”ဒါေတြက ဘာျဖစ္ထားတာလည္းဟင္၊ အနာေတြေပါက္ ေနလို႔လား။အနာေတြမဟုတ္ပါဘူး လြင္မီေလးရဲ႕လြင္မီ့ကို အာရပါးရ ခ်စ္ခ်င္လို႔ တတ္ထားတဲ့ အလုံးေလးေတြေလ။

ေဂါ်လီလို႔ ေခါ်တယ် လွင်မီေလးရဲ႕ ဆိုပြီး ပြန်ေတာင်လာတဲ့လီးကြီးကိုလွင်မီ့ရဲ႕ေစာက်ပတ်ကေလးထဲကိုထည့်သွင်းလိုက်သည်။ဒုတိယတဈခါထပ်လဳပ်ေတာ့ လွင်မီ လဲ ေဂေါ်လီရဲ႕ေကာင်းေကြာင်းကို သိသွားရပြီေလ။ လွင်မီ လည်းဒီတဈခါမွာေတာ့ ၃ခါေလာက်ပြီးသွားသည်။ကိုကိုလွင့် လီးေျခာင်းတဈခုလုံးလဲ လွင်မီ့ရဲ႕ အရည်တွေနဲ႕ စိုလတ်နေတာေပါ့။ ကိုကိုလွင်လည်း လွင်မီေလးၿခီေမြာက်ပြီးတဲ့ အၿခိန်နဲ႕ ကွပ်တိဖြဈေအာင်ေစာင့်ပြီး သုတ်ရည်ျမားကို လွင်မီ့အဖုတ်ေလးထဲသို႔ ထည့်လိဳက်ေတာ့သည်။

“တူတူတူ…တူတူတူ”ဘယ္သူဆက္တာလည္းလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေဌးဦးေက်ာ္ၿငိမ္းမွျဖစ္ေနသည္။ဘာအေၾကာင္းကိစၥရွိလို႔မ်ား ဟမ္းဖုန္းကို ေခၚတာမသိ။အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ကိုကိုလြင္ ဖုန္းကိုင္လိုက္ၿပီး လွမ္းေမးလိုက္သည္။ဆရာ ဘာအေရးႀကီးကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲ။ေအး ရွိတယ္ ကိုကိုလြင္။ ငါတို႔ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီက သူေဌးဦးေမာ္ႀကီး မိန္းမယူထားတာ မၾကာေသးဘူး။အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္ေပးရမလည္းဆရာ။ေအးဘာလုပ္ရမလည္းဆိုေတာ့ငါေျပာျပမယ္။သူ႕ကိုနိုင္ဖို႔ ငါတို႔မွာ အခ်ိန္ေကာင္းေရာက္လာၿပီေပါ့ကြာ။

ဟား….ဟား…ဟား….”အစီအစဥ္က ဒီလိုရွိတယ္ကြာ…..မင္းလည္းၾကည့္ၿပီးလႈပ္ရွားလိုက္ေပါ့ကြာ……ဟား…ဟား….ဦးေမာ္ႀကီး ကုမၸဏီက ဘယ္အခ်ိန္ျပန္တယ္ဆိုတာရယ္ အိမ္မွာ အိမ္သားေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလည္းဆိုတာရယ္ စုံစမ္းထားတယ္။ဦးေမာ္ႀကီးရဲ႕ ဇနီးေလးကိုေတာ့ မျမင္ဘူးေသးေပ။ေယာက်္ားကိုအရမ္းခ်စ္တဲ့သူကိုဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခ်င္းကပ္ရမလဲ ဆိုတာ ေတြးရင္းနဲ႕ အခ်ိန္ေတြပဲ ကုန္လာတယ္။“ကြၽီ…”“အေမ့…”ကားဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္အတူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လမ္းေဘးသို႔ လဲက်သြားေလသည္။ကားကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းေျပးသြား သည္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္သျဖင့္ ကိုကိုလြင္လည္း ကားနံပါတ္ကို မွတ္ထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ဦးေမာ္ႀကီးတို႔ အိမ္ကိုလာစုံစမ္းရာမွ စာဗူးေတာင္းသိုက္ႏွင့္ တိုးေနသည္။ ေကာင္မေလးလဲက်ေနေသာေနရာသို႔သြားလိုက္သည္။ေကာင္မေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ လဲက်သြားလို႔ ပြန္းတဲ့ ဒဏ္ရာကလြဲၿပီး ဘာမွ မရွိပါ။။

ေကာင္မေလးကေတာ့လန႔္သြားၿပီး ေမ့ေနသည္။ညီမ….ညီမ…”အင္း”ေပြ႕ထူၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့မွ သတိျပန္လည္ လာသည္။ညီမ”သတိရလာၿပီလား။ကားနဲ႕ေတာ့မတိုက္ မိပါဘူး။ “ညီမ” ေဘးကို လဲက်ၿပီး ပြန္းသြားတဲ့ ဒဏ္ရာေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။အား…”“ကြၽတ္…ကြၽတ္…”ေကာင္မေလးက ႐ုတ္တရက္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာနာသြားလည္း မသိဘူး ညည္းၫူေနတယ္။“ရရဲ႕လား ဘယ္ေနရာ နာသြားတာလည္း”“ရပါတယ္”“ေျခဖမိုးကအေၾကာတင္သြားတာနဲ႕ တူတယ္”“အိမ္ကေဝးေသးလား”“မေဝးေတာ့ပါဘူး။ေရွ႕နားေလးဆိုေရာက္ၿပီ”“ကူညီလက္စနဲ႕ေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထိလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္”ကိုကိုလြင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႕ ေကာင္မေလးရဲ႕ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းအိုးေလးကို ကိုင္ၿပီးေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။

ေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကိုကိုလြင္ အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားသည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္မွာ သူအၿမဲလာစုံစမ္းေနေသာ ဦးေမာ္ႀကီးရဲ႕ ေနအိမ္ျဖစ္ေနသည္။ ဒါဆို ဒီေကာင္မေလးက ဦးေမာ္ႀကီး၏ အလြန္ခ်စ္ျမတ္နိုးလွစြာေသာ ဇနီးေလးနန္းသူဇာမ်ား ျဖစ္ေနမလား။“အေဒၚႀကီး ေဒၚမိုး” လာတြဲပါဦး။ဟုတ္လာပါၿပီ မမေလးဆိုၿပီး အသက္ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ခန႔္ရွိမည့္ ေဒၚမိုးဆိုသူ မိန္းမႀကီးကားဂိုေဒါင္ထဲမွ ထြက္လာၿပီး ေကာင္မေလးကို လာတြဲကာ ခမ္းနားလွပေသာအိမ္ႀကီးထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။ဒီေကာင္မေလးသည္ နန္းသူဇာဆိုတာ ပိုၿပီးေသခ်ာသြားသည္။

အခုမွေကာင္မေလးကို ေသေသခ်ာၾကည့္မိသည္။ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခ်ာသည္။အ႐ြယ္အားျဖင့္လည္း ႏုနယ္သည္။ နန္းသူဇာရဲ႕ အလွအပကို ၾကည့္ရင္းက ပိုပိုႏွေျမာလာသည္။အေဒၚႀကီး ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးနဲ႕ ပတ္တီးေလး ယူေပးပါ့လား။ ကြၽန္ေတာ္ ေဆးလိမ္းၿပီး ပတ္တီးပါစည္းေပးသြားမယ္။“အို…မဟုတ္တာ…ေနပါေစ…ရပါတယ္”ေနာက္ၿပီးက်မွ ကြၽန္မဘာသာ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္။ေဆးေတြသြားယူေနေသာအေဒၚႀကီးေရာက္လာသည္။ရပါတယ္ဗ်ာ။ အားမနာပါနဲ႕။“ေပး…ေပး…အေဒၚႀကီး”ဆိုၿပီး ကိုကိုလြင္က သြက္လက္စြာယူၿပီးနန္းသူဇာ ထိုင္ေနေသာေနရာသို႔ သြားလိုက္သည္။

စီးကြင့္ထိုးထားေသာ အဝါေရာင္ ကတၱီပါဖိနပ္အပါးေလးကို ညွပ္စီးထားေသာ နန္းသူဇာ၏ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားမွာ ျဖဴေဖြးၿပီး သြယ္လ်လ်ေလးဆိုေတာ့ ဖြဖြေလးကိုက္ခ်င္စရာေကာင္းလွသည္။နန္းသူဇာစီးထားေသာ ဖိနပ္ေလးကို ကိုကိုလြင္က ခြၽတ္ေပးၿပီး ေျခဖမိုးကို ေဆးလိမ္းဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္-“အို…ရပါတယ္…ကြၽန္မဖာသာ…”နန္းသူဇာရဲ႕ စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ကိုကိုလြင္က ဖိနပ္ေလးကို ခြၽတ္ၿပီးသြားသည္။“အို…အားနာလိုက္တာရွင္”“ရပါတယ္…ကိစၥမရွိပါဘူး”ဒဏ္ရာသက္သာဖို႔ကအဓိကပဲေလ”ေျပာၿပီး ေျခဖမိုးေလးကို ေဆးလိမ္းေပးေနေသာ ကိုကိုလြင့္ကို ၾကည့္ၿပီး နန္းသူဇာတစ္ေယာက္ အားနာတာေရာ စိတ္လႈပ္ရွားေတြေရာျဖစ္ေနသည္။

ႀကိဳက္တယ္ဆို လက္မေလးေထာင္ေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႕ေနာ္။အတန္းတက္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားေနလို႔ပါ။နန္းသူဇာ စိတ္လႈပ္ရွားေနစဥ္ အတြင္းမွာပဲ ကိုကိုလြင္တစ္ေယာက္ သူမရဲ႕ ေျခဖမိုးေလးကို ေဆးလိမ္းၿပီး ပတ္တီးေတာင္ စည္းေပးၿပီးသြားၿပီ။ ကိုကိုလြင္လည္း ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ -”ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါအုန္း”နန္းသူဇာလည္း အခုမွသတိရကာ-“အစ္ကို႔ နာမည္က”“ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ကိုကိုလြင္ပါ”“ကြၽန္မနာမည္က နန္းသူဇာပါ။”ေနာက္လမ္းႀကဳံရင္လည္း အိမ္ကိုလာလည္လို႔ရပါတယ္။ လမ္းႀကဳံမွာလည္းမဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ဒီဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဝင္ခဲ့ပါ့မယ္သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္”…ကိုကိုလြင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေျပာၿပီး အိမ္ထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။

အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဦးေမာ္ႀကီးတို႔ အိမ္ဘက္မေရာက္ေတာ့တာ တစ္လခြဲေလာက္ရွိသြားၿပီ။ နန္းသူဇာရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္း လြင္မီ့ကိုပဲ ေခၚၿပီးလိုးျဖစ္ေနတယ္။ ရည္းစားသက္တမ္းေလးၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် လြင္မီေလးလည္း လီးကိုေကာင္းေကာင္းစုတ္တတ္ၿပီး ေအာက္ေပးလည္းေကာင္းလာတယ္။ လြင္မီ့ဖင္ကိုေတာ့ တစ္ခါမွမလိုးဘူး ေသးဘူး။ ကုမၸဏီကို မသြားပဲ အိမ္မွာပဲ ဇိမ္ယူရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။“ေဒါက္…ေဒါက္”အခန္းတံခါးေခါက္သံၾကားလို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြင္မီ ျဖစ္ေနတယ္။ကုမၸဏီကို မသြားပဲ ဒီအခန္းထဲမွာ ၿငိမ့္ေနတယ္ေပါ့။“သြားစို႔” အျပင္သြားၿပီးမုန႔္စားရေအာင္။“ေနပါဦး ခ်စ္ေလးရယ္”ေျပာကာ လြင္မ့ီ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေမြ႕ယာေပၚ တင္လိုက္သည္။

“ႁပြတ္…ႁပြတ္…”ေမြ႕ယာေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ လြင္မီ့ကို ကိုကိုလြင္ က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို နမ္းလိုက္ၿပီး…“အင့္… ကို႔ ရဲ႕ လီးကို စုတ္ေပးအုန္း”ေျပာကာ မတ္တတ္ရပ္ရင္းကေန လြင္မီ့ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဝဆီသို႔ လီးကိုေတ့ေပးလိုက္သည္။လြင္မီ ကလည္း ကိုကိုလြင္လုပ္သမွ်ဆို မျငင္းေပ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟလိုက္ၿပီး ပါစပ္ထဲ တိုးဝင္လာတဲ့ လီးကို လီးထိပ္ေလးစုတ္လိုက္ လီးတန္ကိုလွ်ာနဲ႕ပတ္ဆြဲလိုက္ ေဂြးဥေလးကိုလွ်ာနဲ႕ထိုးလိုက္ လုပ္ကာ အစြမ္းကုန္ စုတ္ျပေနသည္။

“အား…ကြၽတ္…ကြၽတ္…”“ေကာင္းလိုက္တာ လြင္မီေလးရယ္… ေတာ္လိုက္တာကြာ”ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာေအာင္စုတ္ခိုင္းၿပီးမွ ကိုကိုလြင္က လြင္မီ့ကို ေမြ႕ယာေပၚမွ ဆင္းခိုင္းၿပီး ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ေနာက္သို႔ ျပဴထြက္လာေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ေဂၚတိုက္စားမႈေၾကာင့္ နည္းနည္းကြဲေနသည္။ ဖင္ဝေလးကေတာ့ ပန္းေရာင္သန္းၿပီး ခပ္စူစူေလးဆိုေတာ့ ကိုကိုလြင္ကို ဆြဲေဆာင္ေနသေယာင္။ကုန္းေပးထားတဲ့ လြင္မီရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို ကိုကိုလြင္ အရင္လိုးလိုက္သည္။ လက္ကို သေတြးစြတ္ကာ ဖင္ဝေလးကိုပါ ကလိေပးေနသျဖင့္ လြင္မီ ခဗ်ာ ညည္းသံေလးေတြျဖင့္ရွိေနသည္အား…ကို…ကိုရယ္”“ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလည္း…ဖင္ဝက ယားေနၿပီ”“ယားေနရင္ ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့ လြင္မီေလးရဲ႕”ေစာက္ပတ္ထဲကေန လီးကို“ ဗြက္”ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဖင္ဝကို ေတ့လိုက္သည္။“ကို” ဘာလုပ္မလို႔ လဲ။

ဖင္ဝကို လီးျဖင့္ေတ့ထားသျဖင့္လြင္မီလန႔္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။ လြင္မီ့ကို ခ်စ္မလို႔ေပါ့ေျပာၿပီး ေစာက္ရည္ေလးမ်ားနဲ႕ စိုလက္ေနတဲ့ လီးကို လက္ျဖင့္ထိန္းၿပီး ဖင္ဝေလးထဲသို႔ “ျဗစ္”ကနဲေနေအာင္ လီးထိပ္တစ္ခုလုံး ျမဳပ္သည္ အထိဖိသြင္းလိုက္သည္။“အား…မရဘူး… နာတယ္…”လြင္မီ ႐ုန္းေပမယ့္ ကိုကိုလြင္က ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ကိုင္ကာထိမ္းထားသျဖင့္ ႐ုန္းလို႔မရေပ။ မ်က္ရည္ေလးမ်ားပါ က်ၿပီး ထြန႔္ထြန႔္လူးခံစားေနရသည္။ ကိုကိုလြင္ကေတာ့ ဖင္အပ်ိဳရည္ပါ ဖ်က္ခြင့္ရလိုက္၍ အရသာကအထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနသည္။ထြန႔္ထြန႔္လူးေအာင္ခံစာေနရေသာ လြင္မီ့ကို မညွာတာပဲ လီးကို ဖင္ထဲသို႔ ဝင္သည္ထက္ဝင္ေအာင္ နည္းနည္းခ်င္း ႏွဲ႕သြင္းေနသည္။ လြင္မီကသာ နာလြန္းလို႔ ငိုရွိုက္ေနရတာ ဖင္ဝေလးကေတာ့ သဘာဝအဆီေလးေတြပါ ထြက္ေနၿပီ။

“ႁဗြတ္…ဗြက္…”“ဘြတ္…ဘြတ္…”“ဗ်စ္…ဗ်စ္…”လီးမွာ တပ္ထားတဲ့ ေဂၚလီမ်ားကလည္း ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုးေနတဲ့ အသြင္းအထုတ္တိုင္းမွာ ဖင္ဝေလးကို ယားေအာင္လုပ္ေနသျဖင့္ လြင္မီလည္း အငိုရပ္ၿပီး ဖင္ေလးကို ေနာက္ပစ္ခါ ပစ္ခါျဖင့္ ဖင္ကို ေကာင္းေကာင္းေလး ခံတတ္လာေလၿပီ။လြင္မီ ဖင္ေလးေပးတတ္တာနဲ႕ ကိုကိုလြင္ရဲ႕ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြျမန္လာၿပီး သုတ္ရည္မ်ား လြင္မီ့ ဖင္ထဲသို႔ ျပည့္လွ်ံေအာင္ ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။လြင္မီလည္း ဘယ္ႏွစ္ခ်ီ ၿပီးလို႔ ၿပီးမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ။ ေမႊ႕ယာေပၚသို႔ ေျမာ့ေခြက်သြားသည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႀကိဳက္တယ္ဆိုလက္မေလးေထာင္ေပးဖို႔ မေမ့ပါနဲ႕ေနာ္။ အတန္းတက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနလို႔ပါ။ေက်းဇူးပါ။

“နန္း”“ဘယ္သြားမလို႔လဲ…ကားေပၚတတ္ေလ…လိုက္ပို႔ေပးမယ္”ေခၚသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ိဳတုန္းက ရည္းစားစကား အတင္းလိုက္ေျပာတဲ့ “ေနဝင္း” ဆိုတဲ့သူျဖစ္ေနသည္။ ပ်င္းတာနဲ႕ စာအုပ္ငွားထြက္လာမွ စိတ္ညစ္စရာႏွင့္ ႀကဳံေနသည္။ ပိုက္ဆံရွိေပမယ့္စကားေျပာမိုက္ရိုင္းေသာ “ေနဝင္း”ကို အရင္ကတည္း “နန္းသူဇာ” ၾကည့္မရခဲ့ပါ။ ၾကည့္မရပါဘူးဆိုမွ လူရွင္းတဲ့ လမ္းမွာ လာေတြ႕ေနသည္။“ေနဝင္း”ကားထဲကေနအျပင္ ထြက္လာေတာ့ သူမလည္း မတတ္သာေတာ့ပဲ လမ္းေလ်ာက္ရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။“စာအုပ္သြားငွားမလို႔ပါ…ေရွ႕နားဆိုေရာက္ေတာ့မွာ…မလိုက္ေတာ့ပါဘူး” ဒီလိုျပန္ေျဖလိမ့္မယ္ဆိုတာကို “ေနဝင္း”သိႏွင့္ၿပီးသား။ ဟိုတုန္းကတည္းက ျငင္းခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိ။ ဒီေကာင္မေလးကို သူအရမ္းပိုင္ခ်င္ခဲ့တာ။ အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တာ။ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳးစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႕ထက္အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့သူကို “နန္းသူဇာ” လက္ထပ္သြားသည္ေလ။

“ဒါဆိုလည္း တစ္ခုခုသြားစားရေအာင္ေလစကားေျပာရင္းေပါ့”“မစားေတာ့ပါဘူး… ေျပာစရာရွိရင္ ဒီမွာပဲေျပာေလ”“နန္း” အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီးမွ ပိုလွလာတယ္ေနာ္။ “ရွင္”ဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလည္း။နန္းသူဇာ စိတ္တိုသြားသည္။ေအာ္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုလွလာလို႔ ပိုလွလာတယ္ေျပာတာေလ။ ဘာလဲ မေျပာရဘူးလား။ မင္းအဖိုးႀကီးက မင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ျပထားလို႔နဲ႕ တူတယ္ ဟား…ဟား…ဟား…ရွင္ ယုတ္မာလွခ်ည္လား ႏွမသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာပဲ ရွင္မို႔ေျပာထြက္တယ္။ေတာ္ၿပီရွင္နဲ႕ က်မ လုံးဝစကားေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူး။ “နန္းသူဇာ”ေျပာၿပီးလွည့္အထြက္မွာ “ေနဝင္း”က လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။စကားေျပာမိုက္ရိုင္းတဲ့အျပငအသားပါထိလာသျဖင့္ “နန္းသူဇာ” ၿငိမ္မခံေတာ့ေပ။“ျဖန္း”ပါးကို ျဖတ္ရိုက္ပစ္လိုက္သည္။

႐ုတ္တရတ္ဆိုေတာ့ “ေနဝင္း”လည္းမကာမိလိုက္နိုင္ေတာ့ ပါးကို ဖ်င္းကနဲ ေနေအာင္ နာသြားသည္။ စိတ္လည္းေတာ္ေတာ္တိုသြားသည္။ လက္တစ္ဖက္က ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္ “နန္းသူဇာ”ကို ကားထဲဇြတ္ဆြဲသြင္းသည္။“လူယုတ္မာ…ေခြးႀကီး…ငါ့လက္ကိုလႊတ္စမ္းဆိုၿပီး ေျပာၿပီး “နန္းသူဇာ” ႐ုန္းသည္။ အားခ်င္းမမွ်၍ “ နန္းသူဇာ” တစ္ေယာက္ ကားတံခါးေပါက္နားသို႔ ေရာက္လာသည္။လူကလည္းရွင္းေနသျဖင့္ နန္းသူဇာ”တစ္ေယာက္ ကူရာမဲ့ၿပီး ကားေပၚတင္ခံရေဆာ့မည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ထိုသို႔ ျဖစ္ေနစဥ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူတို႔ျဖစ္ပ်က္ေနရာ လမ္းမေပၚသို႔ လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလ်ာက္လာသည္ကို “နန္းသူဇာ” ေနာက္လွည့္႐ုန္းခ်ိန္တြင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္သည္။

“ကူညီပါဦးရွင္…ကူညီပါဦး”“ေနဝင္း”လည္း ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ဖို႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေပ။ထိုသူသည္ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။“ညီေလး”လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကိုအနိုင္က်င့္တာမေကာင္းပါဘူးကြာ။ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းမွေပါ့။သူနဲ႕ ကြၽန္မ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူးရွင္”ကြၽန္မကို သက္သက္လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတာပါ” ေျပာၿပီး လွည့္အၾကည့္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြာသည္။“နန္းသူဇာ”“ကိုကိုလြင္”“မင္း ယုတ္မာလွခ်ည္လား”“ခြပ္”“ကိုကိုလြင္” စိတ္တိုသြားၿပီး “ေနဝင္း”၏ ေမးရိုးကို လက္သီးျဖင့္ ပင့္ထိုးလိုက္သည္။ “ေနဝင္း”လဲက်သြားသည္။ ျပန္အထတြင္ အနီးရွိ အုပ္နီခဲကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး “ကိုကိုလြင္၏ ဦးေခါင္းကို ရိုက္ထည့္လိုက္သည္။ရိုက္ၿပီးတာနဲ႕ ကားေပၚတတ္ၿပီး “နင္ဒီေန႕ ျဖစ္တာေတြကို အကုန္မွတ္ထား နန္းသူဇာ။ နင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥအတြက္ ငါ့ျပန္ၿပီး လက္စာားေခ်မယ္”ေျပာကာ ကားကို ေမာင္းထြက္သြားသည္။

“ကိုကိုလြင္”ရဲ႕ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္လာသည္။ မိမိေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ “နန္းသူဇာ” ေဆးထည့္ေပးရန္ “ကိုကိုလြင့္” ကို ေခၚသြားသည္။စဥ္းစားရင္းနဲ႕ ဖုန္းျဖင့္ေရးေနပါသျဖင့္ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးပါလို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။“ေဒၚႀကီးမိုး”လာပါဦး ဒီမွာ ကြၽန္မေၾကာင့္ “ကိုကိုလြင္”ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ ေဆးထည့္ေပးမလို႔။ေဆးေတြယူလာခဲ့ပါဦး။ေဒၚႀကီးမိုးလည္း ေဆးေတြကို သယ္လာရင္း နန္းသူဇာကို ေမးလိုက္သည္။မမေလးရယ္ ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္လာတာတုန္း။

ဒါေၾကာင့္မို႔ မမေလးကို “ေဒၚႀကီးမိုး” ေျပာသားပဲ။“ေဒၚႀကီးမိုး”ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္သြားငွားေပးမယ္လို႔။အဲဒါေတြေနာက္မွေျပာပါ ေဒၚႀကီးမိုး ရယ္။သူ႕ကိုအရင္ေဆးထည့္ေပးရေအာင္။“အား…”“ကြၽတ္…ကြၽတ္…”နန္းသူဇာက ဒဏ္ရာကိုအရက္ျပန္ျဖင့္ ေဆးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုလြင္ တစ္ေယာက္ စပ္သြားၿပီး ညီးတြားလိုက္သည္။ေတာ္ေတာ္စပ္သြားတာလား ကိုကိုလြင္။နန္းသူဇာက အနီးကပ္ေလးေမးလိုက္တာဆိုေတာ့ သင္းပ်ံ့ေသာ ဂတြင္းနန႔္ေလးက ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ ႏွာေခါင္းဝေလးမွာ စြဲက်န္သြားသည္။အရာအားလုံးနဲ႕ျပည္စုံေနပါလား နန္းသူဇာရယ္လို႔ ကိုကိုလြင္ ေတြးျဖစ္သည္။ေတာ္ေလးစပ္သြားတာလား ကိုကိုလြင္။

ကိုကိုလြင္လည္း အခုမွ သတိဝင္သြားၿပီး…“အင္း…”ခဏၾကာေတာ့ ေဆးထည့္ၿပီး ပတ္တီးပါ စည္းေပၿပီးသြားသည္။“ကြၽန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္”ေျပာၿပီး ထရပ္လိုက္ကာ ေခါင္းမူးသြားဟန္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ဖိၿပီး ခႏၲာကိုယ္ကို ယိုင္ျပလိုက္သည္။နန္းသူဇာ စိုးရိမ္ၿပီး လွမ္းထိမ္းလိုက္သည္။“ဒီမွာ ခဏနားၿပီးေတာ့ သက္သာေတာ့မွ သြားပါလား”ရပါတယ္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မပူပါနဲ႕။ကိုကိုလြင္ လီဆယ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။“အို မဟုတ္တာရွင္ ကြၽန္မေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္သြားတာပဲ”ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ နားလိုက္ပါ။

“ေဒၚႀကီးမိုး”“ရွင္” မမေလးဒီက အစ္ကို႔ကို ေဒၚႀကီးမိုးရဲ႕ အခန္းနဲ႕ ကပ္ရပ္က တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ အနားယူဖို႔ ျပင္ေပးလိုက္ပါေနာ္။ကိုကိုလြင္တစ္ေယာက္ နန္းသူဇာအနားယူခိုင္းထားေသာအခန္းထဲတြင္ကုတင္ေပၚလွဲေနၿပီးအႀကံထုတ္ေနသည္။ဒီအတိုင္းဆိုသူ႕ဆရာ သူေဌးႀကီးဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ခိုင္းထားတဲ့အတိုင္း ေဆာင္႐ြက္နိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကီးမိုးအခန္းနဲ႕ ကပ္ရပ္ဆိုေပမယ့္ ေပက၂၀.၂၅ေလာက္ကြာသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမလည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႕ မ်က္စိမွိတ္ကာ မွိန္းေနေလသည္။ေဒၚႀကီးမိုး သူအခုဘယ္လိုေနေသးလည္း။ အခန္းထဲမွာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္တဲ့တူတယ္ မမေလး။ဒုကၡပါပဲ ဦးေမာ္ျပန္လာလို႔ သူ႕ေတြ႕သြားရင္ ကြၽန္မျဖင့္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလည္း မသိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မေၾကာင့္ျဖစ္ထားတာဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္းျပန္လႊတ္ဖို႔လည္းမေကာင္းဘူး။

ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ပါဘူး ေဒၚႀကီးမိုးရယ္။ဆရာႀကီးကေတာ့ ေဒၚမိုးတို႔ ဘက္ကိုမလာတတ္ေတာ့ မေတြ႕ေလာက္ပါဘူး မမေလးရယ္။ ေတြ႕ေတာ့လည္း ေဒၚႀကီးမိုး ရွင္းျပေပးမွာေပါ့။ေက်းဇူးပါပဲေဒၚႀကီးမိုးရယ္။ညကလည္းေတေတာ္ေနၿပီ။အေကာင္းစားေမြ႕ယာေပၚမွာ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္သူတစ္ေယာက္ကေတာ့ နန္းသူဇာပင္။ဦးေမာ္ႀကီးကေတာ့ သူမေဘးမွာ အိပ္စက္ေနသည္။ အလုပ္ပန္လာလို႔ ထင္သည္ တေခါေခါႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနသည္။“ကိုကိုလြင္ သက္ေရာသက္သာရဲ႕လားမသိဘူး။ ငါလည္း သူ႕ကို အခန္းထဲ ပို႔ထားၿပီးမွ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ဖ်ားမ်ားေနမလား။ ဒီအခ်ိန္သြားၾကည့္ရင္ေကာင္းမလား။

“ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ဒဏ္ရာကလည္းေခါင္းမွာဆိုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ သြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ကိုကိုလြင့္အခန္းထဲသို႔ သူေဌးဦးေမာ္ႀကီးရဲ႕ ဇနီးေလး ေရာက္ရွိလို႔ေနသည္။ကိုကိုလြင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးေပ။တံခါးဖြင့္သံ မၾကားေပမယ့္ ရႉမိလိုက္တဲ့ ကိုယ္သင္းနန႔္ေလးက နန္းသူဇာပဲဆိုတာ အတပ္သိလိုက္သည္။အသက္ေရာရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ကိုကိုလြင့္ ႏွာေခါင္းဝကေလကို စမ္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ။ကိုကိုလြင့္ လက္တစ္ဖက္က နန္းသူဇာရဲ႕ စမ္းေနတဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး နန္းသူဇာရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးကိုပါ ရင္ခြင္ထဲသြင္းလိုက္တယ္။“အို”နန္းသူဇာလည္း က်ယ္ျပန႔္တဲ့ ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထက္မွာ အသံတိုးတိုးေလးထြက္ၿပီးပါသြားတယ္။

မွိန္ေဖ်ာ့တဲ့ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ေနာက္ၿပီးတိတ္ဆိတ္တဲ့ညဆိုေတာ့ နန္းသူဇာ ရင္တုန္သြားသည္။ဘာလုပ္ရမွန္းလဲ မသိေတာ့။ ႐ုန္းလို႔ကလဲမရေပ။သန္မာေသာလက္မ်ားက မိမိ၏ ခါးေသးေသးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို အမိအရဖတ္ထားသည္။ သူမကို အဓမၼလုပ္ဖို႔ႀကံေနတာလား စဥ္စားမိၿပီး သူ႕မ်က္လုံးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ နန္းသူဇာ ေလ်ာက္ေတြရင္းနဲ႕ ရင္ပါဖိုလာသည္။ သူ႕ကို အခုမွေသခ်ာၾကည့္မိသည္ အသားညိုၿပီး မ်က္ႏွာက ေယာက်္ားပီသသည္။ အို… ဘာေတြေလ်ာက္ေတြးေနမိတာလည္း။နန္းသူဇာေလ်ာက္ေတြးေနစဥ္အတြင္းမွာပဲ ကိုကိုလြင္က အဖ်ားတတ္တာလိုလိုနဲ႕“ခ်စ္တယ္ နန္းရယ္…အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာဆိုၿပီး” လက္ေတြကလည္း ခါးကေန ရင္ႏွစ္မႊာကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ေနသည္။

ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးလာမိတာကိုက မိမိအျပစ္မွန္း နန္းသူဇာသိသည္။ ေအာ္လိုက္လွ်င္လည္း မိမိခင္ပြန္းကနိုးလာၿပီး မိမိကို ဘာေတြမ်ားေျပာလိုက္မလဲ။ နန္းသူဇာ စိုးရိမ္စိတ္ေတြဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလူမွာပဲ ကိုကိုလြင္က သူမကို ရင္ခြင္ထဲကေန ကုတင္ေပၚ လဲွလိုက္သည္။ကိုကိုလြင္ကလည္း သူ႕ရင္ဘက္ေအာက္ေရာက္ေနေသာ နန္းသူဇာကို ငုံၾကည့္ရာတြင္ အခုမွ သတိရလာတဲ့ပုံျဖင့္။“နန္း…နန္းသူဇာ”ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အခုလို…”“မထူးေတာ့ပါဘူး နန္း ရယ္”“နန္း”ကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္”ေတာင္စဥ္ေရမရေလ်ာက္ေျပာၿပီး နန္းသူဇာရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ဇြတ္နမ္းလိုက္တယ္။

နန္းသူဇာ ဘာမွမေျပာနိုင္ေတာ့ေပ။ ငိုရွိုက္႐ုံပဲ ရွိေတာ့သည္။ မိမိ၏ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာ စပ္ယွက္ဘူးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္က ထပ္လုပ္အုန္းမည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသတီေတာ့။ကိုကိုလြင္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို စုတ္ၿပီးေနာက္ နန္းသူဇာရဲ႕ ထဘီကို လွန္ကာ ဝင္းဖန႔္ေသာေစာက္ပက္ေလးကို အျပတ္ လွ်ာျဖင့္ လ်က္ေတာ့သည္။နန္းသူဇာမွာ ဒီလို လုပ္မယ္မထင္ထားေပ။ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ေလးတစ္ခုလုံး ရိုးတိုး႐ြတေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းႏွင့္ စပ္ယွက္တဲ့ အခါတိုင္း ရိုးရိုးတန္းတန္းသာ။အခုဟာက သိလည္းမသိေပ။ ပထမဆုံးႀကဳံဘူးျခင္းျဖစ္သည္။“ေတာ္ပါေတာ့ ရွင္ အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႕ မေနတတ္လို႔ပါ”ကြၽန္မ ကို သနားပါဦးရွင္”“ငရဲေတြလည္း ႀကီးကုန္ပါၿပီရွင္”ကိုကိုလြင္ကေတာ့ ေစာက္ပတ္ေလးကို က်က်နန ယက္ေပးေနသည္။

ေစာက္ေမႊးေလးေတြကလည္းႏုႏုပါပါးေလးေတြဆိုေတာ့ ယက္ရတာ အရသာေတြ႕ေနသည္။နန္းသူဇာလည္း ျငင္းလို႔သာျငင္းေနတာ။ ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ လွ်ာဖ်ားေလးက အစိေလးကို လာထိလိုက္တိုင္း မသိစိတ္က ဖင္ေလးကို ေကာ့ၿပီးပင့္ ပင့္ ေပးေနမိတာပါ။ နန္းသူဇာတစ္ေယာက္ ကိုကိုလြင့္ ရဲ႕ လွ်ာဖ်ားေလးမွာပဲ အေရေလးမ်ားထြက္သြားသည္အထိ က်ရႈံးသြားသည္။မလုပ္ပါနဲ႕ ေျပာရင္းက မိမိၿပီးသြားသျဖင့္ ကိုကိုလြင့္ကို မ်က္ႏွာမျပရဲေလာက္ေအာင္ နန္းသူဇာ ရွက္သြားသည္။ ကိုကိုလြင္လည္း နန္သူဇာၿပီးသြားသျဖင့္ လ်က္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး အေၾကာမ်ားအၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ ေဂၚတပ္ထားေသာလီးႀကီးကို အရည္ေလးမ်ား႐ႊဲစိုေနေသာ နန္းသူဇာ၏ေစာက္ပတ္ႏုႏုေလးထဲသို႔ ဖိသြင္းလိုက္သည္။

“ဗ်စ္”“အား…နာတယ္ မရဘူး နာတယ္”“ကြဲသြားၿပီနဲ႕ တူတယ္”နန္းသူဇာ၏ေစာက္ပတ္ေလးကို လိုးရသည္မွာေကာင္းလွသည္။ အပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို လိုးရသလိုပဲ။ စီးၾကပ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးဖိသြင္းလိုက္မွ ဗ်စ္ ကနဲ အသံႏွင့္အတူ ေစာက္ပတ္ေလးရႈံ႕ၿပီး ဝင္သြားတာ။“ဗ်စ္…ဘြတ္…ဖတ္…”ဝင္ထြက္သံေတြႏွင့္ ကိုက္ညီစြာ ေဂၚလီမ်ားကလည္း နန္းသူဇာ၏ ေစာက္ပတ္နံရံႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ဆြဲေနသည္။နန္းသူဇာတစ္ေယာက္ ေဂၚေတြရဲ႕ ပြတ္ဆြဲမႈဒဏ္ကို ေကာင္းႀကီးခံစားရင္း ခါးေလးေကာ့တက္သြားၿပီး ဒုတိအခ်ီေျမာက္ၿပီးသြားျပန္သည္။ ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ လိုးေစာင့္ခ်က္မ်ားလည္းျမန္လာသည္။ျမန္လာသည္ႏွင့္အမွ် နန္းသူဇာလည္း“အား…နာတယ္…နာတယ္….” ဟုတိုးညွင္းစြာ ညည္းေနသည္။

နန္းသူဇာ၏ ညည္းသံေလးေၾကာင့္ ကိုကိုလြင့္မွာ အရသာတိုးေနသည္။“ဗြက္…ဖြတ္”“ဒုတ္…ဘြတ္”အသံေတြမ်ိဳးစုံထြက္ေနသည္။ကိုကိုလြင့္၏ လီးမွာ နန္းသူဇာ၏ ေစာက္ပတ္ေလး က်ဥ္းၾကပ္ၿပီး ညွစ္တဲ့ဒဏ္ကို ၾကာရွည္စြာ မခံစားနိုင္ေတာ့သလို နန္းသူဇာလည္း ေဂၚဒဏ္ကို ၾကာရွည္စြာ မခံစားနိုင္ေတာ့ပဲႏွစ္ေယာက္သားကာမအထြတ္အထိပ္ကို ၿပိဳင္တူတက္လွမ္းသြားသည္။“အား…အင္း…” ညည္းၫူရင္း ႏွစ္သားေမာဟိုက္သြားေလသည္။နန္းသူဇာအဖို႔ တစ္ရက္တည္းသုံးခ်ီၿပီးသြားတာက ပထမဆုံးျဖစ္ကာ ႏုံးခ်ိသြားေလေတာ့သည္။ဒီကာမအရသာကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွေမ့ေပ်ာက္ရမွာ မဟုတ္ေပ။မိမိ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း မ်က္လွည့္ဆန္လွသည္။ ၾကည့္႐ုံေလးလာၾကည့္တာကေန ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ ခ်စ္ပြဲဆင္ႏႊဲျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ လူလည္းတစ္ကိုယ္လုံးႏုံးခ်ိသြားသည္။

နန္းသူဇာ ျပန္ဖို႔ထရပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ ကိုကိုလြင္ နန္းသူဇာရဲ႕ ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။“နန္း…နန္းရယ္…”“ကို႔ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ကြာ”“ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္သြားတာပါ”တကယ္တမ္းေတာ့ ကြၽန္မမွားတာပါ။ ဒီေနရာထိ လာမိတာကိုက ကြၽန္မမွားတာ။ကြၽန္မမွာေယာက်္ားရွိတယ္ဆိုတာကို အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ ရွင့္ကို မေျပာခဲ့တာ။“ဟင္! ““နန္း…နန္းမွာ ေယာက်္ားရွိတယ္”“မယုံဘူးကြာ လုံးဝ မယုံဘူး”မ်က္ရည္မ်ားပါ က်လာသည္အထိ ကိုကိုလြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေကာင္းလွသည္။ကြၽန္မေယာက်္ား မနိုးေသးခင္ ကြၽန္မသြားရမယ္။ ကြၽန္မကို လႊတ္ပါရွင္။မရနန္း လုံးဝမလႊတ္နိုင္ဘူး။ နန္း ေျပာတဲ့စကားေတြကို မယုံဘူး။ ကို႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ေျပာမွ ကို လႊတ္ေပးမယ္။

နန္းသူဇာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့။ အခက္ေတြ႕ေနၿပီ၊။ အေျဖေတာင္းေနတဲ့ သူကလည္း ခုနကမွ အခ်စ္ပြဲကို ဆင္ႏြဲထားတဲ့သူ။ သူမမွာလည္း သူမခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့သူ။ ေခါင္းထဲမွာလည္း မူးေနာက္ေနေအာင္ရႈပ္ရွက္ခက္ေနသည္။ခ်စ္တယ္လို႔ ျပန္မေျဖရင္ နန္းကို ကိုလႊတ္မေပးေတာ့ဘူးေနာ္။မျပန္လို႔ကလည္းမျဖစ္ေတာ့ေပ။နန္းသူဇာေနာက္ဆုံးေတာ့ “အင္း”လို႔ေျပာၿပီး အိပ္ဘက္သို႔ အေျပးေလးျပန္သြားသည္။ ကိုကိုလြင္ကေတာ့ အေခ်ာအလွေလးကိုလုပ္ခဲ့တာေတြျပန္ေတြရင္း အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ေနေလသည္။နန္းသူဇာလည္း မိမိေယာက္်ားေဘးတြင္ အိပ္ရင္း ကြဲသြားေသာေစာက္ဖုတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ခုနကအျဖစ္ပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။

“ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ လီးႀကီး ႀကီးသည္ကိုေတာ့ သူမအဖုတ္ေလးထဲသို႔ လီးဒစ္ႀကီးတိုးဝင္လာတည္းက သိသည္။ သူမ မသိတာက သူမရဲ႕ အစိထိပ္ကို ပြတ္ဆြဲေနေသာအလုံးေလးေတြကို မသိေပ။ ထိုအုံးေလးမ်ားေၾကာင့္ သူမ သုံးႀကိမ္ေတာင္ၿပီးသြားရသည္။ သူမကိုစၿပီးမလုပ္ခင္က မ႐ြံ႕မရွာနဲ႕ လွ်က္ေပးတာကိုေတြးလိုက္မိေတာ့ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ အရည္ေလးမ်ားထြက္လာျပန္သည္။ကိုကိုလြင္ရဲ႕ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြက သူမေယာက်္ားနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပါ။ သူမေယာက်္ားကေတာ့သုံးရက္တစ္ခါေလာက္ ေလးရက္တစ္ခါေလာက္သာ သူမကိုလုပ္ျဖစ္သည္။ လုပ္ျဖစ္တိုင္းလည္း သူမမွာ အခုလိုမ်ိဳး ၿပီးတယ္ဆိုတာမႀကဳံဘူး။

ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကာမအရသာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါ။ ကိုကိုလြင္နဲ႕ေတြ႕မွ ကာမအရသာေကာင္းမွန္း သူမသိခဲ့ရသည္။ ကိုကိုလြင္ဆိုေသာ ကိုညိုေခ်ာကို ငါ့ေယာက္်ားထက္မ်ား ခ်စ္မိသြားၿပီလား”ဆက္ၿပီးမေတြးခ်င့္ေတာ့ ဆက္ေတြးလွ်င္ သူမ တကယ္ခ်စ္မိသြားေတာ့မည္။ဦးေမာ္ႀကီးေတာ့ သူမျပင္ဆင္ထားေသာ မနက္စာစားၿပီး ကုမၸဏီသို႔ သြားၿပီ။ ဦးေမာ္ႀကီး ထြက္သြားေတာ့ ကိုကိုလြင့္ကို မနက္စာေႂကြးရန္ ေဒၚႀကီးမိုးကိုမွာၿပီး သူမတို႔အခန္းသို႔ ျပန္သြားသည္။“ကိုကိုလြင္”ေမးလာလွ်င္လည္း ေခါင္းကိုက္ေနတယ္ေျပာေပးဖို႔ မွာထားခဲ့သည္။

ေဒၚႀကီးမိုးတစ္ေယာက္ ကိုကိုလြင့္ကို သြားေခၚလာၿပီး မနက္စာအတြက္ ေကာ္ဖီနဲ႕ ၾကက္ဥေပါင္မုန႔္ေၾကာ္ ခ်ေပးသည္။ “ေဒၚႀကီး”“ဟိုေလ နန္းသူဇာက လာမစားဘူးလား“ေခါင္းကိုက္လို႔တဲ့အခန္းထဲမွာနားေနတယ္ကြဲ႕”ကြၽန္ေတာ္ ဒါေတြမစားတတ္လို႔ ေဒၚႀကီး မစားေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ။အို ဒီလိုလည္းဘယ္ဟုတ္အုန္းမလဲ ငါ့တူရယ္။ တခုခုေလးစားၿပီးမွသြားေပါ့။ဘာစားခ်င္လို႔လဲ ေဒၚႀကီး သြားဝယ္ေပးမယ္။မုန႔္ဟင္းခါးေလာက္ဆိုရပါတယ္။ေနပါေစ ေဒၚႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ရင္းနဲ႕ပဲ ဝင္ေသာက္လိုက္ပါမယ္။

အားမနာပါနဲ႕ကြယ္။ ေဒၚႀကီး လမ္းထိပ္ကဆိုင္မွာ သြားဝယ္လိုက္မယ္ ဆိၿပီး ထြက္သြားသည္။ကိုကိုလြင္ အမွန္တကယ္ေတာ့ ညစ္လိုက္ျခင္းသာ။ေဒၚႀကီးမိုး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ နန္းသူဇာရွိတဲ့ အခန္းကို လိုက္ရွာေနသည္။ တခါးတစ္ခ်က္ ခပ္ဟဟေလးပြင့္ေနေသာ အခန္းကိုေတြ႕ေတာ့ အထဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းသူဇာ၏ ေက်ာျပင္ကို ျမင္လိုက္သည္။ တစ္ခန္းလုံးကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲ အလွဆင္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ အေကာင္းစားေတြၾကည္း သုံးထားမွန္းသိသာသည္။ ကုတင္ႀကီးႏွင့္ ေမြ႕ယာကလည္း ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာပါ။ နန္းသူဇာက တဖက္လွည့္အိပ္ေနသျဖင့္ ကိုကိုလြင္ဝင္လာသည္ကို မသိလိုက္ပါ။

ေမြ႕ယာက အိခနဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ နန္းသူဇာ ေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။“ကိုကိုလြင္…ရွင္ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအခန္းထဲဝင္လာတာလည္း”“ကို႔ခ်စ္သူကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ လိုက္ရွာရင္းဝင္လာတာေပါ့”“ဘယ္သူကရွင့္ခ်စ္သူလို႔ ေျပာလို႔လည္း”“နန္းပဲ မေန႕ညက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္သြားတာေလ”“ကြၽန္မေယာက္်ားနဲ႕ ျပႆနာတတ္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာ။”“ကြၽန္မေတာင္ပန္ပါတယ္ရွင္ ရွင္ျပန္ပါေတာ့” နန္းသူဇာ ေနာက္ထပ္စကားေတြ ထပ္မေျပာနိုင္ေအာင္ နန္းသူရဲ႕ နီေစြးႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုကိုလြင္ ငုံစုတ္လိုက္သည္။ နန္းသူရဲ႕ လ်ာေလးကိုလည္း သူ႕လ်ာႏွင့္ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။

နန္သူဇာ “အြန္း…အြန္း…”ႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ လက္ေတြကလည္း နန္းသူဇာရဲ႕ နို႔ေလးေတြကို အကၤ်ီေပၚမွ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ နန္းသူဇာရဲ႕ ရင္သားေလးေတြက တင္းရင္းၿပီးကိုင္လို႔ ေကာင္းလွသည္။နို႔ေလးေတြကိုင္ရင္း အားမရတာနဲ႕ အေပၚအၤကၤ်ီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ ရင္သားေလးနဲ႕ ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ နို႔သီးေခါင္းေလးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ က်ဳက်ဳလြင္မေနနိုင္ေတာ့ေပ။“ႁပြတ္…ႁပြတ္…”“ပလက္ … ပလက္…”ရင္သားေတြကိ ယက္လိုက္ နို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔လိုက္နဲ႕ လုပ္ေနေတာ့သည္။ရက္လုပ္စုပ္လိုက္လုပ္ရင္းကေန ထဘီပါခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကေလး ေဖြးၿပီးေဖာင္းေနသည္။ အေမႊႏုေလးေတြကလည္း ေရးေတးေတးေလးရွိေနသည္။

“ပလက္…ပလက္”ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အပီအျပင္ယက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းသူဇာတစ္ေယာက္ အရည္ေလးေတြ ထြက္လာခဲ့ရၿပီ။သူမတို႔အိပ္စက္ေသာ ကုတင္ႀကီးေပၚတြင္ ကိုကိုလြင္က ႏႉးနပ္ေနသျဖင့္ နန္းသူဇာ ရင္ဖိုေနရသည္။နန္းသူဇာ တစ္ေယာက္ ကိုကိုလြင့္ကို ေတာ္ေတာ္ေလးခ်စ္သြားခဲ့ရၿပီ။ဖင္ဝေလးကလည္း ပန္းေရာင္သန္းၿပီး လွပလိန္းတဲ့အတြက္ ကိုကိုလြင္က လွ်ာေလးခြၽန္ၿပီး ထိုးကလိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းသူဇာ ဖင္ေလးပါေျမာက္တက္ၿပီး ၿပီးသြားရသည္။။

နန္းသူဇာရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြဆီ မ်က္လုံးကေရာက္သြားေတာ့ ကိုကိုလြင္စိတ္ပူးေျပာင္းသြားသည္။ လီးကို ပုဆိုးထဲကထုတ္လိုက္ၿပီး နန္းသူဇာ၏ ျဖဴေဖြးသြယ္လွေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ၏ လီးႀကီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။သူေဌးသမီးသူေဌးမယာေလးဆိုေတာ့ ေျခဖဝါးေလးရဲ႕ အထိအေတြ႕က ႏူးညံ့ လြန္းသည္။ လီးႀကီးကလည္းအရမ္းေတာင္သြားသည္။ “နန္း”“အဲဒီတိုင္းႀကီးၿငိမ္မေနနဲ႕ေလ” “ဒီတိုင္းၿငိမ္မေနလို႔ ဘာလုပ္ရမွာလည္း”နန္းသူဇာ”သူ႕ကို ျပန္ေမးမိသည္။သူေတာင္ သူမကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးေတာ့။ သူမလည္း သူ႕ကို ျပန္ၿပီးေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးခ်င္ မိသည္။ကို႔ရဲ႕ လီးကို နန္းရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးနဲ႕ အထက္ေအာက္ပြတ္ေပး။နန္းသူဇာ မိမိရဲ႕ေျခဖဝါးျဖင့္ အထက္ေအာက္စၿပီးပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုကိုလြင့္ လီးႀကီးမွာ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားေၾကာင့္ အလြန္ပင္မာေၾကာၿပီး တဆက္ဆက္ေတာင္လာသည္။

“အား…”“ေကာင္းလိုက္တာ နန္း ရယ္”“နန္း ရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးကို လိုးရတာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ”“အို”သူမရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးကို သူက လိုးရတာေကာင္းတယ္ဆိုပါလား။နန္းသူဇာ လည္း ဖိၿပီးပြတ္ေပးေနေလသည္။ခဏၾကာေတာ့ ကိုကိုလြင္က နန္းသူဇာကို ဆြဲထူၿပီး နီေစြးၿပီး ပါးလ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာနားမွာ လီးထိပ္ကို ၿဖဲၿပီး ေတ့ေပးလိုက္သည္။“ဘာလုပ္မလို႔လဲ”“အု…အု…”ဟလာေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးထဲသို႔ ကိုကိုလြင္ခ်က္ျခင္းပဲ လီးကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။နန္း ရယ္ ကို႔ကို စုပ္ေပးေနာ္။ စုပ္ေပးပါေနာ္။နန္းသူဇာ တစ္ခါမွ မစုပ္ဘူးသျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိေပ။သူ႕ရဲ႕ လီးကလည္း ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္ေနသည္။ မာလိုက္တာကလည္း အသားေခ်ာင္းႀကီးလိုပဲ။ နန္း ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႕ ေရွ႕ေနာက္ ဖိၿပီးစုပ္။ ေနာက္ၿပီး လွ်ာေလးနဲ႕ ကို႔အတန္ကို ကလိ။

“ႁပြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…”နန္းသူဇာ သူခိုင္းတဲ့အတိုင္း တႁပြတ္ႁပြတ္ေနေအာင္ ျပန္စုပ္ေပးမိသည္။ပါးစပ္ထဲမွာ သူ႕ႀကီးက တဆက္ဆက္နဲ႕ ျဖစ္ေနေအာင္ကို စုပ္ေပးေနမိတာေပါ့။သူကေတာ့ နန္းေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႕ နန္းပါးစပ္ေလးကို လုပ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။“ႁပြတ္…ႁပြတ္…”သူမရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို မ႐ြံ႕မရွာနဲ႕ ယက္ေပးသလို သူမလည္းသူ႕ကို ျပန္ၿပီးစုပ္ေပးေနမိသည္။မစုပ္တတ္စုပ္တတ္ စုပ္ေပးေနတဲ့ နန္းသူဇာရဲ႕ ႏုနယ္ေသာမ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကိုကိုလြင္ ဖီးတက္ေနသည္။

“အား…”“နန္း…ရယ္”“အခ်စ္ရယ္”“အရမ္း ေကာင္းတယ္ကြာဘလြတ္”ကိုကိုလြင္ ၿပီးခ်င္လာသျဖင့္ နန္းသူဇာ ပါးစပ္ထဲကေန လီးကိုအျပင္ထုတ္လိုက္သည္။နန္းသူဇာ ခဗ်ာ ပါးစပ္ေလးဟၿပီးက်န္ေနခဲ့သည္။“နန္း”“ကို႔ကို ကုန္းေပးပါ့လား”ခ်စ္မိသြားၿပီဆိုေတာ့လည္း နန္းသူဇာ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သူ႕စိတ္ႀကိဳက္ ကုန္းေပးလိုက္သည္။သူ႕ေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးတည္းေလးနဲ႕ ကုန္းေပးထားေတာ့ ရွက္တာေပါ့။နန္းသူဇာရဲ႕ အိုးကေတာ့ လုံးၿပီးတင္းေနသည္။“နန္း”ခါးကို နည္းနည္းေလးႏွိမ့္ၿပီး ဖင္ကိုေကာ့ေပးထား။

နန္းသူဇာရဲ႕ ေနာက္ကေန စိတ္ႀကိဳက္အေနထားျဖစ္ေအာင္ ကိုကိုလြင္ ခိုင္းလိုက္သည္။စကုန္းလိုက္တည္းက ပန္းေရာင္သန္းေနေသာ ဖင္ဝေလးကို ကိုကိုလြင္ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ဖင္လိုးဖို႔အေကာင္းဆုံးအေနအထားေရာက္ေအာင္ ခိုင္းလိုက္ျခငိးျဖစ္သည္။ပထမကေတာ့ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လိုးမလို႔ပါ။ နန္းသူဇာရဲ႕ အပ်ိဳစင္ဘဝကို ဦးေမာ္ႀကီးက ဒီကုတင္ေမြ႕ယာေပၚမွာ ယူခဲ့မွာပဲဆ်ဳတာေတြးၿပီး သူလည္း နန္းသူဇာရဲ႕ ဖင္အပ်ိဳရည္ေလးကို ဒီကုတင္ေမြ႕ယာေပၚမွာ ယူခ်င္တာေၾကာင့္ စိတ္ကူးေျပာင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။စိတ္ႀကိဳက္အေနထားေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ နန္းသူဇာကို ေနာက္ကေနၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ေလးကိုပြတ္ေပး ဖင္ဝေလးကို ရွာဖ်ားေလးနဲ႕ ထပ္ၿပီး သေတြးစြတ္လိုက္သည္။

ဖင္ဝေလးကိုထပ္ၿပီး အယက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ နန္းသူဇာ ဖင္ေလးေတြတုန္ခါသြားေအာင္ လူးလြန္းသြားသည္။ ဖင္ဝေလးမွာ သေတြးေလးေတြနဲ႕ စိုေနၿပီး ဖင္အဆီေလးေတြလည္း ထြက္လာေတာ့ လီးဒစ္ကိုၿဖဲလိုက္ၿပီး ဖင္ထဲကို ဒစ္ျမဳပ္ေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ဗ်စ္”“အား…အမေလး…”“ကိုကိုလြင္…အား…အေပါက္မွားေနတယ္…”“အမေလး…ဖင္ကြဲသြားၿပီလားမသိဘူး”ဖင္ထဲ ဒစ္ျမဳပ္သြားမွေတာ့ ကိုကိုလြင္ ထုတ္မေပးပဲ နည္းနည္းခ်င္း ဖိလိုးၿပီး ထိုးထည့္သည္။ ႐ုန္းထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနေသာ နန္းသူဇာရဲ႕ ခါးေသးေသးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္စုံကိုင္ၿပီး ထိန္းထားေသးသည္။

“မရဘူး နာတယ္”“အဲဒီအေပါက္ကို မလုပ္ပါနဲ႕ေတာ့”“ဟို ဟာကိုပဲလုပ္ပါ”“အီး…ဟီး…ဟီး…”နန္းသူဇာ နာလြန္းစပ္လြန္းသျဖင့္ ငိုၿပီးေျပာေလေတာ့သည္။ လီးကလဲ ဖင္ဝထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ဒစ္…ဒစ္…ဗ်စ္…ဗ်စ္„”ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး လႈပ္ရွားေအာင္ငိုေနသျဖင့္ လီးကို ဖင္ထဲသို႔ပိုဝင္ေအာင္ ႏွဲ႕သြင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ကိုကိုလြင္လည္း အားမလိုအားမရပိုျဖစ္မလာၿပီး လီးကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ခါးကိုကိုင္ထားေသာ လက္ကိုအားစိုက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။

“ျဖစ္…ဗ်စ္…”ပန္းေရာင္သန္းေနေသာ ဖင္ဝေလးပါ ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္။ နန္းသူဇာေလးကေတာ့ အဆက္မျပတ္ငိုေနရေတာ့သည္။ဗ်စ္…ဒုတ္…”“ဗ်စ္…ဒုတ္”“နန္း ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို ဦးေမာ္က ဒီေမြ႕ယာေပၚမွာ ပထမဆုံးစလိုးသလို။ ကိုလည္း “နန္း”ရဲ႕ ဖင္ကို ဒီေမြ႕ယာေပၚမွာ ပထမဆုံးျဖစ္ေအာင္ လိုးခ်င္လို႔ပါ “နန္း”ရယ္။ပထမဆုံးျဖစ္ေအာင္ လိုးခ်င္လို႔ပါ“နန္း”ရယ္…ေနာ္…ေနာ္”အဲဒီလိုေျပာေျပာၿပီး နန္းသူဇာရဲ႕ ဖင္သားေလးမ်ားတုန္ခါသြားေအာင္ ကိုကိုလြင္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။

လိုးခံေနရသည့္ဖင္ကလည္းနာတာလိုလိုေကာင္းတာလိုလိုနဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကေတာ့ယားၿပီးေစာက္စိေလးကေတာ့အျပတ္ကိုတဆက္ဆက္နဲ႕ေတာင္ေနသည္ၿပီးခါနည္းေနၿပီကိုကိုလြင္ကေတာ့သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေနရာမက်န္ေအာင္လုပ္တတ္သည့္ သူပါလားလို႔ ေတြးမိျပန္သည္။ၾကပ္ထုပ္ေနေသာဖင္ဝေလးရဲ႕ညွစ္ေနတဲ့ ဒဏ္ကို ကိုလြင္လြင္တစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းႀကီးခံစားေနရသလိုဖင္ကိုလိုးတာပထမဆုံးခံၿပီးတျဖည္းျဖည္းနဲ႕အရသာေတြ႕ေတြ႕လာတဲ့ နန္းသူဇာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကာမပန္းတိုင္ကို အတူတူတက္လွမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။

“အင့္…”“အား…အီး…”“ဗ်စ္…ဗြက္…”ကိုကိုလြင္တစ္ေယာက္ နန္းသူဇာရဲ႕ ဖင္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံေအာင္ ပန္းထည့္လိုက္သလို နန္းသူဇာလည္း ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ ေစာက္ရည္ေလးမ်ား ႐ႊဲေနေအာင္ထြက္က်သြားသည္။“ပလြတ္…”“ဗြက္…”လီးထဲမွသုတ္ရည္မ်ား ဖင္ထဲသို႔ ကုန္စင္ေအာင္ထည့္ၿပီးမွ စြဲထုတ္လိုက္သည္။ နန္းသူဇာရဲ႕ ခါးေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလႊတ္လိုက္ရာ နန္းသူဇာလည္း ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး ေမြ႕ယာေပၚသို႔ က်သြားသည္။
“နန္း” “ကို႔ ကိုခ်စ္လားဟင္”“ေျပာစရာလိုေသးလို႔လား”“လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျခဖဝါးေရာ၊ဖင္ေရာ ရွိတာေတြအကုန္လုံးေနရာမက်န္လုပ္ၿပီးေတာ့မွ”နန္း”ရဲ႕ေယာက်္ားထက္ကို႔ကိုပိုမခ်စ္ဘူးလား”“သူ႕ထက္ပိုခ်စ္လို႔လည္း ရွင္လုပ္သမွ်ေတြကို ခံေနတာေပါ့။”“ကြၽန္မရဲ႕ႏွလုံးသားေတြက ရွင့္အေပၚမွာပဲ အကုန္လုံးေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ”။