ဦးမောင်ချစ်တဲ့ ကလေးဆိုး

ဦးမောင်ချစ်တဲ့ ကလေးဆိုး

သည်နေ့ ရုံးပိတ် ရက်။ဦးမောင်တ ယောက်မနက်ပိုင်းအားကစားဂျာနယ်ဖတ်နေချိန် ဘေးအိမ်မှ က လေးငိုသံနှင့်အတူဒေါ်ဒေါ်သိမ်း အသံပေါ်လာ၏။ဖိုးမောင်ရေ မင့်တူလေး ဆိုးပေကို ခန ထိမ်းပေးပါဦးဟဲ့။ သူ့အ မေ စမ်းစမ်းက ဈေးဝယ်သွားနေလို့။မှည့်ထားတဲ့နာမည် ဝိုင်းချစ် ။ ငိုသန်လွန်း၍ ဆိုးပေ ခေါ်သည့် အခါလည်သား က လေးက ဦးမောင်ပွေ့ချီတာနဲ့ တိတ်သွားသည်။ဆိုးပေကို သူ့အိမ်ခေါ်လာ။ သူက ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်။ ၎င်းဆိုးပေကို သူ့အ ပေါ် တင် ပြီး ဦးမောင် ဂျာနယ်ကို ဆက်ဖတ်သည်။ဂျာနယ်က သည်တခါပျင်းဘို့ကောင်းနေ၍ နောက်ကျောဖုံးအတွင်းက ကောင် မ တွေပုံကို ဦးမောင် ကြည့်၏။ တကယ်မိုက်သည်။

မို့အစ်နေ သောရင်သား အုံတွေက အကျၤ ီလည်ဟိုက် အ ပေါ်ကို ရုန်းထွက်နေသည်။တကယ်ဖီးလာစေသည့်ပုံတွေပါဘဲ။တ ယောက်ထဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အပီကြည့်နေခိုက် ခြေသံရှပ် ရှပ်ကြားသဖြင့် ကပျာကယာရှေ့က ဆောင်းပါးတွေ ပြန်လှန်ကာ ဖတ် ဟန်ဆောင် ရပြန်၏။စမ်းစမ်း ဈေးဝယ်က ပြန်လာပြီမို့ ဆိုးပေကို လာခေါ်သည်။ သူမက အားနာစွာဖြင့်ပြောသည်။၏ ဆိုးပေ တ ယောက် က တော့ ဦးမောင် ကို နှိပ်စက်ပြန်ပြီ။ စာဖတ်ပျက်ပြီပေါ့။ဦးမောင် ကရပါတယ် စမ်းစမ်းရယ်။

နင့်ယောက်ျားနဲ့ငါက ညီအကိုလို နေကြတာဘဲ။ သူ မ လေးရှား သွားတဲ့အခိုက် ငါက တတ်နိုင် သ၍ စောင့်ရှောက် ရမှာပေါ့။ပြီးတော့ ဒီ ဆိုးပေ ကလည်း ငါ့မှ တန်းတန်းစွဲဟ။သူ့အဘွားကိုတောင် ငါ့လောက် အချီမခံဘူး။ ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ဂျိုင်းက ပွေ့ပြီး စမ်းစမ်းဆီအ ပေး၊ စမ်းစမ်းက ပွေ့အယူ ဦးမောင့် ညာလက်က စမ်းစမ်း နို့အုံကို အိကနဲ ထိမိသွားသည်။စမ်းစမ်းမျက်နှာ ရဲ ကနဲ ဖြစ်သွားကာ ဆိုးပေကို ပွေ့ပြန်သွားသည်။ ဦးမောင် သည် ပထမဆုံးအကြိမ်စမ်းစမ်း၏ ကိုယ် ခန္ဓာ နောက်ပိုင်းကို မက်မောစွာကြည့်ဖြစ်လိုက်သည်။ တင် သားကြီးတွေ က ယောကျ်ားရပြီးမှ ပိုထွားလာသည်။ လှုပ်ခါ ခုန်ပေါက်သွားသည် မှာ ဖောက်ပြန်ချင် စရာ။က လေးကို ငုံ့အချီ လည်ဟိုက်ထဲက ဝင်းဝါ မို့မောက်နေ သော နို့အုံတွေကို လှစ်ကနဲ မြင် လိုက်ရသည်။

ဟင်း ! ! !ဦးမောင် သက်ပျင်းချမိ၏။မ တော်ဘူး။ ဒါတွေ မ တွေးနဲ့။ဆွေမျိုးလို နေတဲ့ အိမ်နီးချင်း။ ကိုယ့်အ ပေါ်လည်းယုံကြည်နေကြသည် မဟုတ်လား။ပြီး ဦးမောင် မှာလည်း မယားကြီး နှင့်။ သည်လိုနှင့် သုံးလေးလ ကြာသွား၏။စမ်းစမ်း နှင့် ဦးမောင် တ ယောက်ကို တ ယောက်ရှိုးတိုးရှန့်တန့်ဖြစ်သွားသည်။ ဆိုးပေ က တော့ဦးမောင် ထံ အလာမပျက်။ ငိုရင် သူ့အဘွားကလာပို့။ပြန်ခေါ်တော့လည်း စမ်းစမ်း ယောင်းမ ၅တန်း ကောင် မ လေး လာခေါ်၏။ခက်တော့ ခက်သည်။ စမ်းစမ်းက ဦးမောင် ကို လှမ်းအကဲခတ်ကြည့် ကြည့်နေသလို ၊ ဦးမောင် ကလည်းထိမ်းထားသည့်ကြားက ကြည့်မိပြန်သည်။

မျက်လုံးချင်း ဆုံမိတော့ အလျင် အမြန် လွှဲကြရ၏။ တ နေ့။စမ်းစမ်း ယောက်ခမကြီး စုံတွဲနှင့်ယောင်းမ လေးတို့တခြားရွာ အမျိုးအလှူသွားသည်။ စမ်းစမ်းကဖျားနေ၍ မလိုက်။ ဆိုးပေ နှင့် အိမ်မှာဘဲ ကျန် ရစ်ခဲ့်သည်။နေ့ပိုင်းကျတော့ ဆိုးပေ အော်ငိုသံကြွက်ကြွက်ညံကြားရ လေသည်။ ဦးမောင် က သူ့မိန်းမကို ဆိုးပေသွားခေါ်ခိုင်းဘို့စိတ်ကူးပေမဲ့ မိန်းမက မရှိ။ပက်မြန်မာ ငွေ ချေး ဆပ်ဘို့သွားနေသည်။ ဆိုးပေ ငိုသံ ပိုကျယ်လာသဖြင့် ဦးမောင် စမ်းစမ်းအိမ်ဘက် ဝင် လာသည်။ စမ်းစမ်းကို အိမ်အပြင်မှာမ တွေ့။ သို့သော် ပွင့်နေ သော တံခါးကကြည့်၍အိပ်ယာပေါ်က ခြင်ထောင် ထဲမှာအိပ်နေတာကိုမြင်နေရသည်။သူများအိမ်ထဲ မဝင် သင့်မှန်းသိသော်လည်း သူမဖျားနေတာ ဖြစ်၍ ဆိုးပေကိုခေါ်ရန် ဦးမောင် ဝင်လိုက်၏။ဆိုးပေ ရေ ။

ဦးမောင် နဲ့ လျောက်လည် ရ အောင်ဟေ့။ဦးမောင် အသံကြားတော့ ဆိုးပေ အငိုတိတ်သွားသည်။ သို့သော် စမ်းစမ်းအသံမကြား။ မလှုပ်။ ဦးမောင် က ဆိုးပေ ခေါ်ဘို့ ခြင်ထောင် ကို လှပ်ပြီးဝင် လိုက်တော့ စမ်းစမ်း မျက်ရေကျနေတာ မြင် ရသည်။ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟု မေးတော့နေ မ ကောင်းလို့။ စိတ်ညစ်လို့ဟု ဖြေသည်။ဦးမောင် လက်တွေက အလိုအ လျောက် သူမမျက်နှာပေါ်က မျက်ရေ တွေ ကြင် နာစွာ သုတ်ပေးမိ၏။ သူမ ငြိမ်လျက်။မျက်ရေ သုတ်ပြီးတော့ သူမ လက်မောင်းအိုးအိအိကို ဆုပ်ကိုင် မိပြန်သည်။ဘာ အားငယ်စရာ ရှိလဲကွယ်။ ဦးမောင် လည်းရှိနေတာဘဲ။စမ်းစမ်း ဘာမှ ပြန်မ ပြော။ ဆိုးပေ ကို ငုံ့ကြည့်တော့ နို့စို့ ဝ ပြီမို့တလှုပ်လှုပ်ဆော့နေသည်။ ဦးမောင် က ကုတင် စွန်းမှာ ရှိနေတဲ့ ဂျောက်ဂျက်ကို ယူပေးသည်။ပြီး စမ်းစမ်းကို ကြည့်မိတော့ က လေးနို့တိုက်စဉ်က အတိုင်း ရင် ဘတ် ဟောင်းလောင်း။ဖြူဝင်း မို့မောက်နေသည့် နို့ကြီးတွေက စွဲမက်စရာ။

ဦးမောင် မ နေနိုင် ပါ။သူ့လက်ကိုလက်မောင်းအိုးဆုပ်ကိုင် ထားရာမှ ညင် သာစွာ ရွှေ့ကာ စမ်းစမ်း၏အ ပေါ် နို့ကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင် လိုက်သည်။သူ့ပေါင်ကြားက ဟာကလည်းထလာပြီးတဘက်စောင်းအိပ်နေသည့် စမ်းစမ်း၏ကျောကို သွား၍ထောက်ပါတော့သည်။စမ်းစမ်းက ငြိမ်နေသဖြင့်ဦးမောင် ပို၍ ဖီးတက်လာပြီး နို့ကြီးနှစ်လုံးစလုံးကိုအားပါးတရဆုပ်နယ်တော့၏။ ထိုအခါ စမ်းစမ်းက လှုပ်လာ၏။မဖြစ်ပါဘူး ဦးမောင် ရယ် ။သူ့လက်ကို ဆွဲ ယူပြီး သူမ ခါးပေါ် ရွှေ့တင် သည်။

ဦးမောင် လက်တွေက ရပ် တန့် မရ တော့ချေ။ခါးပေါ် တင် တော့လည်း အောက်ပိုင်းကို တရွရွလျှောဆင်းပြီးစမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြီးကို ဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ပြန်သည်။တင်ကြီးတွေက ထွားလွန်းလှသည်။ဦးမောင် ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင် ပွတ်၏။ စော်ကြီးကဦးမောင် ကလည်းဗျာ။ မဖြစ်ပါဘူးဆိုမှ ဇွတ်ကြီ်းပဲ။စိတ်ညစ်တယ်။ပြောပြောဆိုဆို စမ်းစမ်းက မှောက်အိပ်လိုက်၏။ဦးမောင် ဘာမှ မ ပြော။ ဆက် လှုပ် ရှားသည်။ကောင် မ လုံချည်ကို အောက် က နေ အ ပေါ် မလှန်သည်။ ဖြူဖွေးကြီးမားသည့် တင် ကားကားကြီးတွေ ဘွားကနဲ ပေါ်လာသည်။ ပုဆိုးချွတ် ကု တင်ပေါ်တက်ပြီး စမ်းစမ်းပေါင် နှစ်ချောင်းကို ဆွဲ ဟ ကာကြားထဲ ဝင် လိုက်သည်။ဦးမောင် ။ တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ။မလုပ်ပါနဲ့နော်။ဦးမောင် သည် စမ်းစမ်း၏ ဖင်ကြားထဲကို သူ့ဟာကြီး ထောက်၍ အထက်အောက် စုန်ဆန် ပွတ်ဆွဲသည်။

လက်တွေကလည်း တင် သားကြီးတွေဆုပ်ညှစ်နယ်လိုက် နို့ကြီးတွေ ကုန်းဆွဲကိုင် လိုက်နှင့် ထန်ချင် တိုင်းထန်လာ၏။သို့သော် စမ်းစမ်းက တော့ မလုပ်ဘို့တတွတ်တွတ်တောင်းပန်ဆဲ။ ဦးမောင် နားမ ထောင်တော့။ ဖြစ်သလို ကြုံသလိုအ နေအထားနှင့်ဘဲ စ လုပ်သည်။မှောက်အိပ်နေ သော စမ်းစမ်း၏ အောက် ဟာထဲကို သူ့အ ချောင်းကြီး ဝင်အောင် သွင်း၏။ အဖျားပိုင်းချောချောမောမော ဝင် သွားတော့ ဆက် ညှစ်ထိုးသွင်းသည်။ တဝက်လောက် မြုပ်သွားသည့်နောက် ဆက်သွင်း မရ တော့။ စမ်းစမ်းက တင်ကြီးတော့ ခု ခံ နေ၏။

ဦးမောင် တဝက်လောက် ဝင် တဲ့အ နေအထားနှင့်ဘဲ ဆော်သည်။ ကောင်းလည်း အရမ်းကောင်း၏။က လေးမွေးပြီးတာ တနှစ် မပြည့်သေးသော်လည်းစမ်းစမ်းဟာက မကျယ်။ မွေးပြီးတော့ ချုပ်ထားလို့လား ယောကျ်ားနဲ့ဝေးနေလို့လားမသိ။ ကြပ်ညပ်နေသည်။ တင် ထွားထွားအိအိကြီးတွေအ ပေါ် တ ဖောင်းဖောင်းဆောင့်၍ အားမနာတမ်းလုပ် ၏။ဦးမောင်ပါးစပ်ကလည်းအား ။ ကောင်းလိုက်တာ စမ်းရယ်။ ကောင်းတယ်ကွာ အရမ်းဘဲ။ အင့် အင့် ။သို့သော်စမ်းစမ်းက တော့သူမဘာသာတ ယောက်ထဲ တိုးတိုးပြောရင်းငိုရင်း။ဒီလောက်တောင်းပန်တာမရဘူး။ ငါ့ဘဝ ဆိုးလိုက်တာ။ဘဝ ဆက်တိုင်း ဒီလို အဖြစ်မျိုး မကြုံပါရပါစေနဲ့ တဲ့။ ဦးမောင် တအားဖီးတက်လာတော့ လက်ရှိပုံစံကိုအားမရ တော့ ။သူ့ဟာကြီး အရင်းပိုင်းတဝက် ကမဝင် ဘဲ ကျန်နေ၍ အရသာက မပြည့်ဝ။

အ ချောင်းကို ပြန်နှုတ်ပြီး စမ်းစမ်းခါးကို ဆွဲမသည်။ကောင် မ ဘော်ဒီက ကြီးသည်မို့တအားဆွဲမ မှ ရမည်ဟု ထင် ခဲ့ပေမဲ့ ၊ တကယ်ကျတော့ မ ဘို့ခါးကိုကိုင် လိုက်သည်နှင့် စော်က ကြွ ကုန်းပေးလေ၏။တရှုပ် ရှုပ်နှင့် တော့ ငိုနေဆဲ။ စော်ကြီးဖင် က အ ပေါ်ကုန်းထလာသဖြင့်ဒူးထောက်ထားသောသူ့ဟာရှေ့မှာ ကွက်တိဖြစ်သွားသည်။ဦးမောင် စိတ်ကြိုက် နွှာတော့၏။ယခုမှ အဆုံးထိ မြုပ်ကနဲ မြုပ်ကနဲ ဝင်တော့သည်။ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ပွိကနဲ ပွိကနဲ ပေါ်လာသည့်အသံက နားအရသာ ရှိလှချေသည်။စမ်းလေး အချစ်ဆုံးရယ် ကောင်းလိုက်တာကွာ။ဦး အရမ်းကို ကောင်းနေပြီ။ ပါးစပ်က တတွတ်တွတ်ပြောရင်း အားရပါးရ လုပ်ပါတော့သည်။

စမ်းစမ်းကလည်း ငိုလျက်ကပင်ကွက်တိကျအောင် မသိမသာ ပြင်၍ ခံသည်။ပထမ တချီ ပြီးပြီးချင်းမှာပင် ပက်မြန်မာက ပြန်လာသည့်ဦးမောင် မိန်းမကြီး အသံကို ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ကြားရ လေသည်။ဦးမောင် က ဆိုးပေကို ကပျာကယာ ပွေ့ချီပြီးကုတင်ပေါ်က စမ်းစမ်းကို ပြော၏။ စမ်းလေး။ ကိုယ် ဖိုးသားနဲ့ လျောက်လယ် လိုက်ဦးမယ်နော်။ ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်။

ဟုတ်လား။စော်ကြီးက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ပြန်ပြော၏။နေ မ ကောင်းတာက ပျောက်သွားပြီ ။မ ပျောက်လို့ရ မလား။သူဘဲ ဆေးတွေ ဇွတ်အတင်း ကျွေးပြီးတော့။တကယ် ဆိုးတဲ့ လူကြီး တဲ့။ အဘိုးအဘွားများကပင် ဆလံတင် ရသည့် ဆိုးပေကို ဦးမောင် က ပွေ့ချီလျက် ထိမ်းနေတာ မြင်ရသူတချို့ကဦးမောင် ရာ ။ ဒီလောက်ဆိုးတဲ့ က လေးကိုမှရေစက် ဆုံပြီး ထိမ်းနေရတယ်။ မင်းမလဲ ဝဋ်ပဲ။ဟုပြောတတ်ကြပါသည်။ဦးမောင် ဘာမှပြန် မ ပြောဘဲ ပြုံး၍သာ နားထောင်နေလိုက်ပါ၏။သည် ဆိုးပေ လေးကြောင့်ဘဲ စမ်းစမ်းကို ဦးမောင်ဝါးနေရတာ သူတို့မသိကြဘူး မဟုတ်ပါလေ။

 

Zawgyi

 

ဦးေမာင္ခ်စ္တ့ဲ ကေလးဆိုး

သည္ေန ့ ရံုးပိတ္ ရက္။ဦးေမာင္တ ေယာက္မနက္ပိုင္းအားကစားဂ်ာနယ္ဖတ္ေနခ်ိန္ ေဘးအိမ္မွ က ေလးငိုသံႏွင့္အတူေဒၚေဒၚသိမ္း အသံေပၚလာ၏။ဖိုးေမာင္ေရ မင့္တူေလး ဆိုးေပကို ခန ထိမ္းေပးပါဦးဟဲ႔။ သူ ့အ ေမ စမ္းစမ္းက ေစ်းဝယ္သြားေနလို ့။မွည့္ထားတဲ႔နာမည္ ဝိုင္းခ်စ္ ။ ငိုသန္လြန္း၍ ဆိုးေပ ေခၚသည့္ အခါလည္သား က ေလးက ဦးေမာင္ေပြ႕ခ်ီတာနဲ႔ တိတ္သြားသည္။ဆိုးေပကို သူ ့အိမ္ေခၚလာ။ သူက ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္။ ၎ဆိုးေပကို သူ ့အ ေပၚ တင္ ျပီး ဦးေမာင္ ဂ်ာနယ္ကို ဆက္ဖတ္သည္။ဂ်ာနယ္က သည္တခါပ်င္းဘို ့ေကာင္းေန၍ ေနာက္ေက်ာဖံုးအတြင္းက ေကာင္ မ ေတြပံုကို ဦးေမာင္ ၾကည့္၏။ တကယ္မိုက္သည္။

မို ့အစ္ေန ေသာရင္သား အံုေတြက အက်ၤ ီလည္ဟိုက္ အ ေပၚကို ရုန္းထြက္ေနသည္။တကယ္ဖီးလာေစသည ့္ပံုေတြပါဘဲ။တ ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အပီျကည့္ေနခိုက္ ေျခသံရွပ္ ရွပ္ျကားသျဖင့္ ကပ်ာကယာေရွ႕က ေဆာင္းပါးေတြ ျပန္လွန္ကာ ဖတ္ ဟန္္ေဆာင္ ရျပန္၏။စမ္းစမ္း ေစ်းဝယ္က ျပန္လာျပီမို ့ ဆိုးေပကို လာေခၚသည္။ သူမက အားနာစြာျဖင့္ေျပာသည္။၏ ဆိုးေပ တ ေယာက္ က ေတာ့ ဦးေမာင္ ကို ႏွိပ္စက္ျပန္ျပီ။ စာဖတ္ပ်က္ျပီေပါ့။ဦးေမာင္ ကရပါတယ္ စမ္းစမ္းရယ္။

နင့္ေယာက္်ားနဲ႔ငါက ညီအကိုလို ေနျကတာဘဲ။ သူ မ ေလးရွား သြားတဲ႔အခိုက္ ငါက တတ္နိဳင္ သ၍ ေစာင့္ေရွာက္ ရမွာေပါ့။ၿပီးေတာ့ ဒီ ဆိုးေပ ကလည္း ငါ့မွ တန္းတန္းစြဲဟ။သူ ့အဘြားကိုေတာင္ ငါ့ေလာက္ အခ်ီမခံဘူး။ ဦးေမာင္ က ဆိုးေပကို ဂ်ိဳင္းက ေပြ႕ၿပီး စမ္းစမ္းဆီအ ေပး၊ စမ္းစမ္းက ေပြ႕အယူ ဦးေမာင္႔ ညာလက္က စမ္းစမ္း နိဳ႕အံုကို အိကနဲ ထိမိသြားသည္။စမ္းစမ္းမ်က္ႏွာ ရဲ ကနဲ ျဖစ္သြားကာ ဆိုးေပကို ေပြ႕ျပန္သြားသည္။ ဦးေမာင္ သည္ ပထမဆံုးအျကိမ္စမ္းစမ္း၏ ကိုယ္ ခႏၶာ ေနာက္ပိုင္းကို မက္ေမာစြာျကည့္ျဖစ္လိုက္သည္။ တင္ သားျကီးေတြ က ေယာက်္ားရျပီးမွ ပိုထြားလာသည္။ လႈပ္ခါ ခုန္ေပါက္သြားသည္ မွာ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ စရာ။က ေလးကို ငံု ့အခ်ီ လည္ဟိုက္ထဲက ဝင္းဝါ မို ့ေမာက္ေန ေသာ နိဳ႕အံုေတြကို လွစ္ကနဲ ျမင္ လိုက္ရသည္။

ဟင္း ! ! !ဦးေမာင္ သက္ပ်င္းခ်မိ၏။မ ေတာ္ဘူး။ ဒါေတြ မ ေတြးနဲ႔။ေဆြမ်ိဳးလို ေနတဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း။ ကိုယ့္အ ေပၚလည္းယံုျကည္ေနျကသည္ မဟုတ္လား။ျပီး ဦးေမာင္ မွာလည္း မယားျကီး ႏွင့္။ သည္လိုႏွင့္ သံုးေလးလ ျကာသြား၏။စမ္းစမ္း ႏွင့္ ဦးေမာင္ တ ေယာက္ကို တ ေယာက္ရႈိးတိုးရွန္႕တန္ ့ျဖစ္သြားသည္။ ဆိုးေပ က ေတာ့ဦးေမာင္ ထံ အလာမပ်က္။ ငိုရင္ သူ ့အဘြားကလာပို ့။ျပန္ေခၚေတာ့လည္း စမ္းစမ္း ေယာင္းမ ၅တန္း ေကာင္ မ ေလး လာေခၚ၏။ခက္ေတာ့ ခက္သည္။ စမ္းစမ္းက ဦးေမာင္ ကို လွမ္းအကဲခတ္ျကည့္ ျကည့္ေနသလို ၊ ဦးေမာင္ ကလည္းထိမ္းထားသည့္ျကားက ျကည့္မိျပန္သည္။

မ်က္လံုးခ်င္း ဆံုမိေတာ့ အလ်င္ အျမန္ လႊဲျကရ၏။ တ ေန႔။စမ္းစမ္း ေယာက္ခမျကီး စံုတြဲႏွင့္ေယာင္းမ ေလးတို ့တျခားရြာ အမ်ိဳးအလွဴသြားသည္။ စမ္းစမ္းကဖ်ားေန၍ မလိုက္။ ဆိုးေပ ႏွင့္ အိမ္မွာဘဲ က်န္ ရစ္ခဲ႔္သည္။ေန ့ပိုင္းက်ေတာ့ ဆိုးေပ ေအာ္ငိုသံၾကြက္ၾကြက္ညံၾကားရ ေလသည္။ ဦးေမာင္ က သူ ့မိန္းမကို ဆိုးေပသြားေခၚခိုင္းဘို ့စိတ္ကူးေပမဲ႔ မိန္းမက မရွိ။ပက္ျမန္မာ ေငြ ေခ်း ဆပ္ဘို ့သြားေနသည္။ ဆိုးေပ ငိုသံ ပိုက်ယ္လာသျဖင့္ ဦးေမာင္ စမ္းစမ္းအိမ္ဘက္ ဝင္ လာသည္။ စမ္းစမ္းကို အိမ္အျပင္မွာမ ေတြ႕။ သို ့ေသာ္ ပြင့္ေန ေသာ တံခါးကျကည့္၍အိပ္ယာေပၚက ျခင္ေထာင္ ထဲမွာအိပ္ေနတာကိုျမင္ေနရသည္။သူမ်ားအိမ္ထဲ မဝင္ သင့္မွန္းသိေသာ္လည္း သူမဖ်ားေနတာ ျဖစ္၍ ဆိုးေပကိုေခၚရန္ ဦးေမာင္ ဝင္လိုက္၏။ဆိုးေပ ေရ ။

ဦးေမာင္ နဲ႔ ေလ်ာက္လည္ ရ ေအာင္ေဟ့။ဦးေမာင္ အသံၾကားေတာ့ ဆိုးေပ အငိုတိတ္သြားသည္။ သို ့ေသာ္ စမ္းစမ္းအသံမျကား။ မလႈပ္။ ဦးေမာင္ က ဆိုးေပ ေခၚဘို ့ ျခင္ေထာင္ ကို လွပ္ျပီးဝင္ လိုက္ေတာ့ စမ္းစမ္း မ်က္ေရက်ေနတာ ျမင္ ရသည္။ဘာျဖစ္လို ့လဲ ဟု ေမးေတာ့ေန မ ေကာင္းလို ့။ စိတ္ညစ္လို ့ဟု ေျဖသည္။ဦးေမာင္ လက္ေတြက အလိုအ ေလ်ာက္ သူမမ်က္ႏွာေပၚက မ်က္ေရ ေတြ ၾကင္ နာစြာ သုတ္ေပးမိ၏။ သူမ ျငိမ္လ်က္။မ်က္ေရ သုတ္ျပီးေတာ့ သူမ လက္ေမာင္းအိုးအိအိကို ဆုပ္ကိုင္ မိျပန္သည္။ဘာ အားငယ္စရာ ရွိလဲကြယ္။ ဦးေမာင္ လည္းရွိေနတာဘဲ။စမ္းစမ္း ဘာမွ ျပန္မ ေျပာ။ ဆိုးေပ ကို ငံု ့ျကည့္ေတာ့ နိဳ႕စို ့ ဝ ၿပီမို ့တလႈပ္လႈပ္ေဆာ့ေနသည္။ ဦးေမာင္ က ကုတင္ စြန္းမွာ ရိွေနတဲ႔ ေဂ်ာက္ဂ်က္ကို ယူေပးသည္။ၿပီး စမ္းစမ္းကို ျကည့္မိေတာ့ က ေလးနိဳ႕တိုက္စဥ္က အတိုင္း ရင္ ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္း။ျဖဴဝင္း မို ့ေမာက္ေနသည့္ နိဳ႕ႀကီးေတြက စြဲမက္စရာ။

ဦးေမာင္ မ ေနနိဳင္ ပါ။သူ ့လက္ကိုလက္ေမာင္းအိုးဆုပ္ကိုင္ ထားရာမွ ညင္ သာစြာ ေရႊ႕ကာ စမ္းစမ္း၏အ ေပၚ နိဳ႕ႀကီးကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္ လိုက္သည္။သူ ႔ေပါင္ျကားက ဟာကလည္းထလာျပီးတဘက္ေစာင္းအိပ္ေနသည့္ စမ္းစမ္း၏ေက်ာကို သြား၍ေထာက္ပါေတာ့သည္။စမ္းစမ္းက ျငိမ္ေနသျဖင့္ဦးေမာင္ ပို၍ ဖီးတက္လာျပီး နိဳ႕ႀကီးႏွစ္လံုးစလံုးကိုအားပါးတရဆုပ္နယ္ေတာ့၏။ ထိုအခါ စမ္းစမ္းက လႈပ္လာ၏။မျဖစ္ပါဘူး ဦးေမာင္ ရယ္ ။သူ ့လက္ကို ဆြဲ ယူျပီး သူမ ခါးေပၚ ေရႊ႕တင္ သည္။

ဦးေမာင္ လက္ေတြက ရပ္ တန္ ့ မရ ေတာ့ေခ်။ခါးေပၚ တင္ ေတာ့လည္း ေအာက္ပိုင္းကို တရြရြေလ်ွာဆင္းျပီးစမ္းစမ္း၏ ဖင္ျကီးကို ဆုပ္နယ္ ပြတ္သပ္ျပန္သည္။တင္ျကီးေတြက ထြားလြန္းလွသည္။ဦးေမာင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ ပြတ္၏။ ေစာ္ျကီးကဦးေမာင္ ကလည္းဗ်ာ။ မျဖစ္ပါဘူးဆိုမွ ဇြတ္ျကီး္ပဲ။စိတ္ညစ္တယ္။ေျပာေျပာဆိုဆို စမ္းစမ္းက ေမွာက္အိပ္လိုက္၏။ဦးေမာင္ ဘာမွ မ ေျပာ။ ဆက္ လႈပ္ ရွားသည္။ေကာင္ မ လံုခ်ည္ကို ေအာက္ က ေန အ ေပၚ မလွန္သည္။ ျဖဴေဖြးျကီးမားသည့္ တင္ ကားကားျကီးေတြ ဘြားကနဲ ေပၚလာသည္။ ပုဆိုးခြ်တ္ ကု တင္ေပၚတက္ျပီး စမ္းစမ္းေပါင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲ ဟ ကာျကားထဲ ဝင္ လိုက္သည္။ဦးေမာင္ ။ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။မလုပ္ပါနဲ႔ေနာ္။ဦးေမာင္ သည္ စမ္းစမ္း၏ ဖင္ျကားထဲကို သူ ့ဟာျကီး ေထာက္၍ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ ပြတ္ဆြဲသည္။

လက္ေတြကလည္း တင္ သားျကီးေတြဆုပ္ညွစ္နယ္လိုက္ နိဳ႕ႀကီးေတြ ကုန္းဆြဲကိုင္ လိုက္ႏွင့္ ထန္ခ်င္ တိုင္းထန္လာ၏။သို ့ေသာ္ စမ္းစမ္းက ေတာ့ မလုပ္ဘို ့တတြတ္တြတ္ေတာင္းပန္ဆဲ။ ဦးေမာင္ နားမ ေထာင္ေတာ့။ ျဖစ္သလို ျကံုသလိုအ ေနအထားႏွင့္ဘဲ စ လုပ္သည္။ေမွာက္အိပ္ေန ေသာ စမ္းစမ္း၏ ေအာက္ ဟာထဲကို သူ ့အ ေခ်ာင္းျကီး ဝင္ေအာင္ သြင္း၏။ အဖ်ားပိုင္းေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ဝင္ သြားေတာ့ ဆက္ ညွစ္ထိုးသြင္းသည္။ တဝက္ေလာက္ ျမဳပ္သြားသည့္ေနာက္ ဆက္သြင္း မရ ေတာ့။ စမ္းစမ္းက တင္ျကီးေတာ့ ခု ခံ ေန၏။

ဦးေမာင္ တဝက္ေလာက္ ဝင္ တဲ႔အ ေနအထားႏွင့္ဘဲ ေဆာ္သည္။ ေကာင္းလည္း အရမ္းေကာင္း၏။က ေလးေမြးျပီးတာ တႏွစ္ မျပည့္ေသးေသာ္လည္းစမ္းစမ္းဟာက မက်ယ္။ ေမြးျပီးေတာ့ ခ်ဳပ္ထားလို ့လား ေယာက်္ားနဲ႕ေဝးေနလို ့လားမသိ။ ၾကပ္ညပ္ေနသည္။ တင္ ထြားထြားအိအိျကီးေတြအ ေပၚ တ ေဖာင္းေဖာင္းေဆာင့္၍ အားမနာတမ္းလုပ္ ၏။ဦးေမာင္ပါးစပ္ကလည္းအား ။ ေကာင္းလိုက္တာ စမ္းရယ္။ ေကာင္းတယ္ကြာ အရမ္းဘဲ။ အင့္ အင့္ ။သို ့ေသာ္စမ္းစမ္းက ေတာ့သူမဘာသာတ ေယာက္ထဲ တိုးတိုးေျပာရင္းငိုရင္း။ဒီေလာက္ေတာင္းပန္တာမရဘူး။ ငါ့ဘဝ ဆိုးလိုက္တာ။ဘဝ ဆက္တိုင္း ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳး မျကံုပါရပါေစနဲ႕ တဲ႔။ ဦးေမာင္ တအားဖီးတက္လာေတာ့ လက္ရွိပံုစံကိုအားမရ ေတာ့ ။သူ ့ဟာျကီး အရင္းပိုင္းတဝက္ ကမဝင္ ဘဲ က်န္ေန၍ အရသာက မျပည့္ဝ။

အ ေခ်ာင္းကို ျပန္ႏႈတ္ျပီး စမ္းစမ္းခါးကို ဆြဲမသည္။ေကာင္ မ ေဘာ္ဒီက ျကီးသည္မို ့တအားဆြဲမ မွ ရမည္ဟု ထင္ ခဲ႔ေပမဲ႔ ၊ တကယ္က်ေတာ့ မ ဘို ့ခါးကိုကိုင္ လိုက္သည္ႏွင့္ ေစာ္က ႂကြ ကုန္းေပးေလ၏။တရႈပ္ ရႈပ္ႏွင့္ ေတာ့ ငိုေနဆဲ။ ေစာ္ျကီးဖင္ က အ ေပၚကုန္းထလာသျဖင့္ဒူးေထာက္ထားေသာသူ ့ဟာေရွ႕မွာ ကြက္တိျဖစ္သြားသည္။ဦးေမာင္ စိတ္ျကိုက္ ႏႊာေတာ့၏။ယခုမွ အဆံုးထိ ျမဳပ္ကနဲ ျမဳပ္ကနဲ ဝင္ေတာ့သည္။ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း ပြိကနဲ ပြိကနဲ ေပၚလာသည့္အသံက နားအရသာ ရွိလွေခ်သည္။စမ္းေလး အခ်စ္ဆံုးရယ္ ေကာင္းလိုက္တာကြာ။ဦး အရမ္းကို ေကာင္းေနျပီ။ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း အားရပါးရ လုပ္ပါေတာ့သည္။

စမ္းစမ္းကလည္း ငိုလ်က္ကပင္ကြက္တိက်ေအာင္ မသိမသာ ျပင္၍ ခံသည္။ပထမ တခ်ီ ျပီးျပီးခ်င္းမွာပင္ ပက္ျမန္မာက ျပန္လာသည့္ဦးေမာင္ မိန္းမျကီး အသံကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျကားရ ေလသည္။ဦးေမာင္ က ဆိုးေပကို ကပ်ာကယာ ေပြ႕ခ်ီျပီးကုတင္ေပၚက စမ္းစမ္းကို ေျပာ၏။ စမ္းေလး။ ကိုယ္ ဖိုးသားနဲ႕ ေလ်ာက္လယ္ လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္။

ဟုတ္လား။ေစာ္ျကီးက ႏႈတ္ခမ္းစူျပီး ျပန္ေျပာ၏။ေန မ ေကာင္းတာက ေပ်ာက္သြားျပီ ။မ ေပ်ာက္လို ့ရ မလား။သူဘဲ ေဆးေတြ ဇြတ္အတင္း ေကြ်းျပီးေတာ့။တကယ္ ဆိုးတဲ႔ လူျကီး တဲ႔။ အဘိုးအဘြားမ်ားကပင္ ဆလံတင္ ရသည့္ ဆိုးေပကို ဦးေမာင္ က ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ထိမ္းေနတာ ျမင္ရသူတခ်ိဳ႕ကဦးေမာင္ ရာ ။ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ႔ က ေလးကိုမွေရစက္ ဆံုျပီး ထိမ္းေနရတယ္။ မင္းမလဲ ဝဋ္ပဲ။ဟုေျပာတတ္ျကပါသည္။ဦးေမာင္ ဘာမွျပန္ မ ေျပာဘဲ ၿပံဳး၍သာ နားေထာင္ေနလိုက္ပါ၏။သည္ ဆိုးေပ ေလးေျကာင့္ဘဲ စမ္းစမ္းကို ဦးေမာင္ဝါးေနရတာ သူတို ့မသိျကဘူး မဟုတ္ပါေလ။