မမ မနေနိုင်တော့ဘူး

မမ မနေနိုင်တော့ဘူး

နေ့လည်ဖက်မို့လားမသိ လူက ရှင်းနေလေ သည်။ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။ထိုဧည့်သည် အမျိုးသမီး သည်လက်ထဲမှအမျိုးသမီးမဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်း ဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်းမရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက တစ်ယောက်ယောက်ကိုလှမ်း မျှော်နေပုံရသည်။ သူမ၏ရှေ့တွင်စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည်သံဗူးတစ်ဘူးနှင့်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိ သည်။ ဖန်ခွက်ထဲမှအချိုရည်ကဖင်ကပ်မျှသာကျန်တော့သည်။အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး အလှပြင် မှန်ခန်းဖက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။

“အင်း…တနာရီတောင်ကျော်လာပြီ” တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်သည်။ ပြီးမှ မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှစာအုပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။စကားပြောသံကြား၍အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။အသက် ၄၀ ခန့် ခပ်ဝဝအမျိုးသမီးတစ်ယောက် အလှပြင် မှန်လုံခန်း၏အတွင်းဖက်ရှိတံခါးမှဝင်လာ၍ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသည်က ိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။

ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်နေသောအမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှစာအုပ်ကိုချလိုက်သည်။ အလှပြင်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် အလှပြင်ခန်း ဝင်ပေါက်သို့ ရောက်လာသောအခါ ကောင်တာတွင်ထိုင်နေသော ခပ်ဖြောင့်ဖြောင့်အမျိုးသမီးက မတ်တတ်ထ၍ နူတ်ဆက်လိုက်သည်။ “အဆင်ပြေရဲ့လား…မမ” “ပြေပါတယ်ညီမရယ်…ဒါကြောင့်လဲညီမတို့ဆီကို မမက တပတ်တစ်ခေါက်တော့ ရောက်အောင်လာတာပေါ့” ပြောလိုက်ရင်းလျှောက်လာသောအမျိုးသမီးကြီးသည် စောင့်နေသောအမျိုးသမီး၏ဘေး ဆိုဖာပေါ်တွင်ဝင်၍ထိုင်ချလိုက်သည်။

“လူကို နုံးသွားတာပဲ…ဟင်းဟင်းဟင်း” “မမစန်း ကလဲ” “ဟုတ်တယ်…မချိုရ..ကောင်လေးတွေက ဝန်ဆောင်မှုတအားကောင်းတာ…ညီမလဲဝင် ်လိုက်ပါလား” “ဟာ…မမစန်းကလဲ” စောစောကထိုင်စောင့်နေသောမချိုဆိုသည့်အမျိုးသမီးမျက်နှာတစ်ခုလုံးရဲသွားလေသည်။ ကောင်တာမှ အမျိုးသမီး က အအေး အချိုရည်သံဗူးနှင့်ဖန်ခွက်ကို လင်ဗန်းဖြင့်တင်၍ကိုင်ကာအနားရောက်လာသည်။ “ကဲ…မချို…မူလကျီလုပ်မနေနဲ့…ထ.ထ… ဒီရောက်မှတော့တစ်ခါလောက်ဝင်ကြည့် လိုက်စမ်းပါအေ..” “အဲဒီ မမစန်းကလဲ…” “ဘာလဲ…ဒီက အမလေးလည်း ဝင်ဦးမလို့လား…လာလေ…” ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက အအေးဗန်းကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး မချို ဆိုသော အမျိုးသမီး၏လက်ကိုလှမ်း၍ကိုင်လိုက်သည်။ “ကဲပါ…ထပါအေ…မချိုကလဲ…ရောက်မှတော့မထူးပါဘူး” မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးကလည်း မချိုဆိုသောအမျိုးသမိး၏လက်တဘက်က ိုကိုင်ကာ ဆွဲထူလိုက်သည်။ “အာ…မမစန်းကလဲကွာ…လုပ်ပြီ..” မချို ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်ထ၍ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။

“ကဲ…ညီမရေ…ဒီကမချိုကိုလည်း မမလိုပဲသဘောထားပြီးအဆင်ပြေအောင်လုပ် ပေးလိုက်ပါကွာ” မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီးက ပြောလည်းပြော စလင်းဘက်ထဲမှ ငွေတစ်သောင်းငါးထောင်ကိုလည်း ထုတ်ယူ၍ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့မမစန်းကပြောလိုက်သေးသည်။ “စက်ရှင်ပဲနော်” “ဟုတ်ကဲ့…မမ” ကောင်တာမှအမျိုးသမီး ခေါ်ရာနောက်သို့ မချိုရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြင့်ပါသွားသည်။မမစန်းဆိုသောအမျိုးသမီးကြီး၏အမည်က ဒေါ်စန်းစန်းနွယ်မြင့်ဖြစ်သည်။မချိုဆိုသောအမျိုးသမီး၏အမည်က ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဖြစ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကငွေကြေးသုံးဖြုန်းနိုင်သော လုပ်ငန်းရှင်တွေဖြစ်ကြသည်။

မမစန်းကအသက် ၄၂ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီဖြစ်ကာ မုဆိုးမဖြစ်သည်။ မချိုက အသက် ၃၈ နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး ခင်ပွန်းသည်ဖြစ်သူက အမေရိကားတွင်သွားရောက် အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်။ ဒီတော့နှစ်ဦးစလုံး လိုအပ်ချက်တူညီနေသူတွေဖြစ်သည်။ မမစန်းကဒီနေရာကိုမကြာခဏလာတတ်ပြီး မချိုကို ရောက်ဖူးအောင်လိုက်ခဲ့ပါလားဟုခေါ် ဲခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

ကောင်တာမှအမျိုးသမီးလက်ဆွဲခေါ်ဆောင်ရာသို့လိုက်ပါလာသောမချိုသည် အလှပြင်ခန်းအတွင်းဖြတ်လျှောက်လာပြီး တဖက်ရှိ အလှပြင်ခန်း တံခါးပေါက်အနီးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ ထိုနေရာတွင် ဆိုဖာထိုင်ခုံရှည် နှစ်ခုဖြင့်ကောင်လေးတွေထိုင်နေကြသည်။ ထိုနေရာသို့အရောက် ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက ရပ်၍မချိုလည်းရပ်လိုက်သည်။ “ကဲ…မမ…ဒီမှာအားလုံး ၈ ယောက်ရှိတယ်…မမ အကြိုက်ရွေးပေတော့..” ရဲကနဲဖြစ်သွားသောမျက်နှာလေးဖြင့် မချိုကကောင်လေးတွေကိုကြည့်သည်။

အားလုံးကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်နှင့်ရုပ်ချော ချောလေးတွေ။ အားလုံး၏သန်စွမ်းမှုကလည်းအတူတူလောက် ပင်ဖြစ်နိုင်၍ မချိုဘယ်သူ့ကိုရွေးရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ “ဒီဖက်ကနှစ်ယောက်ကတော့ တပတ်မှတခါပဲလာတဲ့ အချိန်ပိုင်းတွေလေ…ဟိုဖက်က ၆ ယောက်ကတော့ ဒီကပင်တိုင်တွေပေါ့” မချို တခါတလေမှလာသည်ဆိုသောကောင်လေး နှစ်ယောက်ကိုကြည့်လိုက်သည်။

မချို၏စိတ်ထဲတွင် ပင်တိုင် ၆ ယောက်က နောင်လည်းအချိန်မရွေးတွေ့နိုင်သည်။တခါတ လေမှလာသောနှစ်ယောက်က ကြုံတွေ့ရ ခဲ၍ထိုနှစ်ယောက်ထဲမှ ရွေးရန်ကြံစည် လိုက်သည်။ တစ်ယောက်ကအသားလတ်လတ်၊ တယောက်က အသားဖြူူဖြူ ၊ နှစ်ယောက်စလုံး လုံးတူဒေါက်တူ မို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏မျက်လုံးက ထိုကောင်လေးနှစ်ယောက်၏ခြေမများဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ “သူနဲ့ပဲသွားမယ်” အသားလတ်လတ်ကောင်လေးက မချိုကိုပြုံး၍ကြည့်ရင်းမတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ “ကာစန်မာ စိတ်ချမ်းသာဖို့ကအဓိကနော်” “ဟုတ်ကဲ့မမ” ကောင်တာမှအမျိုးသမီး၏သတိပေးစကားကို ကောင်လေးက ခေါင်းညိတ်၍တုံ့ပြန်လိုက်သည်။

ကောင်တာမှ အမျိုးသမီးက နံရံအပေါ်ဖက်တွင်ကပ်ထားသော မှန်ဘီရိုလေး၏ တံခါးကိုလှမ်း၍ ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့နံပါတ်ပြားချိတ်ဆွဲထားသောသော့ တစ်ချောင်းကိုဖြုတ်ကာ ကောင်လေးလက်ထဲသို့ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “အခန်း ၇ ကိုသွားတော့ ” ကောင်လေးကရှေ့က မချိုကနောက်က။ အလှပြင်ဆိုင်မှန်လုံခန်း၏ နောက်ဖက်တံခါးမှနေ၍ အထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။ကောင်တာမှအမျိုးသမီးကတော့ နေခဲ့သည်။အထဲတွင်တည်းခိုခန်းများကဲ့သို့ နံပါတ်တပ်ထားသောအခန်းပျား အစီသရီရှိနေသည်။

နံပါတ် ၇ တပ်ထားသော အခန်းကို ကောင်လေးက သော့ဖွင့်လိုက်သည်။ “ဝင်လေ…မမ” မချိုကရှေ့က ကောင်လေးက နောက်မှ အခန်းထဲသို့ဝင်လိုက်ပြီး ကောင်လေးကအခန်းတံခါးကိုသော့ခတ်၍ ပိတ်လိုက်သည်။ အခန်းက ၁၅ ပေပက်လည်လောက်ရှိမည်ထင်သည်။ အလယ်တွင် တစ်ယောက်အိပ်လည်းမက နှစ်ယောက်အိပ်လည်းမကျသော ဇက ကုတင် တစ်လုံးပေါ်တွင် မွေ့ယာထူကြီးတစ်လုံး နှင့်အိပ်ယာကို ခမ်းခမ်းနားနား ပြင်ဆင်ထားသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက ကုတင်စောင်းတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကောင်လေးက သူ့အကျီကိုချွတ်၍ နံရံမှချိတ်တွင်ချိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မချိုဘေး ကုတင်စောင်းတွင်ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။အခန်းထဲရောက်ကထဲက ကောင်လေးကိုငေး၍ကြည့်နေသောမချိုက ကောင်လေးကိုဖက်၍ ပါးနှစ်ဖက်ကိုအားရပါးရနမ်းလိုက်သည်။ ကောင်လေးက လက်တစ်ဖက်ဖြင့်မချို၏ခါးကိုဖက်ထားရင်း တင်သားတစ်ဖက်ကိုဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။

“မင်းနာမယ် ဘယ်လိုခေါ်လဲ” “ဇော်ဇော် လို့ပဲခေါ်ပါ မမ” “အင်းလေ နာမယ်ရင်းကိုတော့ဘယ်ပြောပါ့မလဲ…မမ နံမယ်က နံမယ်အမှန်နော်…မချိုလို့ခေါ်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့…မမ…ကျွန်တော်အဝတ်တွေချွတ်ပေးမယ်နော်…” “ဇော့်…သဘောပဲ…” ဇော်ဖော် က မချိုကိုအားဖြင့်ညှစ်၍ဖက်ကာ ပါးနှစ်ဖက်ကိုနမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့မချို၏အကျီကိုဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ပေးရင်း ထွက်ပေါ်လာသောအသားစိုင်လေးများ ပခုံးသားလေးတွေ က အစ နှုတ်ခမ်းနှင့် ဖိ၍ဖိ၍ စုပ်ကာနမ်းပေးသည်။ နမ်းရင်းချွတ်ရင်းဖြင့် နောက်ဆုံး အောက်ခံဘရာစီယာပါကျွတ်သွားသောအခါ တွင်တော့ လုံးဝန်းသောနို့အုံနှစ်လုံးက အိတွဲတွဲ လေးထွက်ပေါ်လာသည်။

နို့အုံသားလေးတွေကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့်ဖိလိုက် ညှပ်လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့် နမ်းပေးရင်း နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစို့ပေးလိုက်သည်။ထိုသို့ နို့သီးလေးတွေကိုစုပ်ပေးနေသောအချိန်တွင် နို့အုံကိုလည်း လက်ဖြင့် အသာဆုပ်ကိုင်ပြီးချေပေးနေသည်။မချိုရင်ကို ကော့ပြီးမျက်နှာကိုမော့ကာ မျက်လုံးတွေက စင်းပြီးမှိတ်နေသည်။ ပြီးတော့သူမ၏လက်တစ်ဖက်ကလည်းဇော်ဇော်၏လည်ပင်းကိုဖက်ကာ သူမ၏ ရင်ပတ်တွေကို အတင်းကပ်၍ပေးနေသည်။နို့နှစ်လုံးကို စေ့ငှအောင်စို့ပေးပြီးတဲ့အခါမှာတော့ ဇော်ဇော် က မချို၏ခါးကိုပွေ့ကာ ပက်လက်လှန်ပေးရင်း အနည်းငယ်မျှစူထွက်စပြုနေပြီဖြစ်သောဗိုက်သားများကိုနမ်းရင်း ထဘီကိုအောက်သို့ ဆွဲချွတ် လိုက်သည်။

ထဘီက ချက်အောက် ရောက်သွားတော့ အောက်ခံဘောင်းဘီကြိုးကပေါ်လာသည်။ ဇော်ဇော်ကထဘီကိုချေဖျားဘက်မှနေ၍ကွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး မချို၏ ကြိုးတပ်ခွထောက်ပါ ဘောင်းဘီကိုပါချွတ်ပစ်လိုက်၏။အဝတ်တွေအားလုံးကျွတ်သွားသောအခါ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးခုံးကြီး ထွက်ပေါ်၍ လာလေသည်။ ဆီးခုံမှအမွှေးစပ်လေးများအထိ နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်နမ်းစုတ်ပြီး ပေါင်လုံးကြီးတွေကိုပါ နမ်းသည်။ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်အုပ်၍ အမွှေးတွေကို ထိုးဖွရင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေ သည်။

စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားမှ စောက်ရည်ကြည်ကလေးများစိမ့်ပြီးထွက်ပေါ်လာတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ “မမ…ကျွန်တော်မှုတ်ပေးရမလား…” “အင်း” “မုန့်ဖိုးပေးရမယ်နော်” “ပေးမှာပေါ့…ပြီးအောင်တော့မမှုတ်နဲ့နော်” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” ဇော်ဇော် က မချို၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုကား၍ထောင်ကာ ပေါင်ကြားသို့မျက်နှာအပ်လိုက်သည်။ပြီးတော့လျှာကိုအပြားလိုက်ထုတ်၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အောက်မှနေ၍အပေါ်သို့ပင့်ကာသုံးလေးကြိမ်မျှယက်တင်လိုက်သည်။

“အ…အ…ဟင်း…ဇော်ဇော်ရယ်…မောင်လေး ရယ်…” မချို အသံထွက်အောင်ပင်ငြီးလိုက်ရသည်။ ပြူးထွက်နေသောစောက်စိကလျှာဖြင့်ဒရွတ် တိုက်ပွတ်တိုက်သည့်ဒဏ်ကိုမခံနိုင်ပေ။ ဇော်ဇော် ကစောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို လက်မနှစ်ဖက်ဖြင့်အသာဖိဖြဲလိုက်သည်။ အမှန်က စောက်စိကို ဆက်၍စုပ်ပေးရန်ဖြစ်သော်လည်း ဒါက မှုတ်တာနှင့်ပြီးချင်သူများ အတွက်သာဖြစ်သည်။အခု မမ က ပြီးအောင်မလုပ်ပေးရန် မှာထားသည်ကို သတိရသော ကြောင့် စောက်စိကို ဆက်မစုပ်ပေးတော့ပဲ ဖြဲထား၍ ပြဲနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ခုကြားသို့လျှာကိုထိုးသွင်းကာ ပတ်လည် လှည့်ယက်ပေးလိုက်သည်။

လျှာကိုနက်သထက်နက်အောင်အထဲသို့ထိုး သွင်းခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ စောက်ပတ်တွင်းဝ အတွင်းနားလေးကိုသာယက်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ အံကြိတ်၍ဝမ်းခေါင်းသံဖြင့် တ အင်း အင်း ငြီးရင်း မချို၏ပေါင်ကြီးတွေက ပေါင်ကြားမှ ဇော်ဇော်၏ ခေါင်းကိုညှပ်လိုက်ခွာလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။ တခဏအတွင်းမှာပင် စောက်ပတ်ထဲမှ တဖြေး ဖြေးစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည့်များမှာ ပျစ်လာသည်ကို လျှာဖျားမှတဆင့် သိရှိလိုက် ရသည်။ ဇော်ဇော် က စောက်ခေါင်းထဲမှ လျှာကို ဆွဲထုတ် လိုက်ပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို ခပ်ဖွဖွလေး ယက်ပေးကာ သူ၏ ခေါင်းကို ကြွလိုက်သည်။

“အင်းဟင်းဟင်း…မောင်လေးရယ်…မော လိုက်တာကွယ်” “နားဦးမလား…မမ” “ခဏနားပါရစေဦးမောင်လေးရယ်…နိုမို့ဆို ထည့်လည်းထည့်ပြီးလည်းပြီး ဖြစ်သွားမှာစိုးလို့ပါ…နော်” ဇော်ဇော် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ အခန်းထောင့်ရှိရေခဲသေတ္တာလေးထဲမှ ရေသန့်ဘူးကိုဖောက်၍ ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာယူလာပေးသည်။ “မမ…သောက်လိုက်ပါဦး” “အင်း…မင်းလဲသောက်ဦးလေ” ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကခေါင်းညိတ်ပြ သည်။ မချိုကရေသောက်ပြီးတော့ဖန်ခွက်ကိုပြန်ယ ူသွားပြီး သူလည်း ဖန်ခွက်တစ်ဝက်လောက်ရေထည့်သောက်သည်။ အဝတ်အစားကင်းမဲ့၍ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေသူက ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ။ သူမ၏ဖြူဖွေးတောင့်တင်းလှပသည့် ခန္ဓာကိုယ်အား ဇော်ဇော့်မျက်လုံးများက သာမန်အကြည့်ဖြင့်သာကြည့်သော်လည်း မချိုကမူ ယခုအချိန်အထိ ပုဆိုးဝတ်ထားဆဲ ဖြစ်သော ဇော်ဇော်ဆိုသောကောင်လေးကို မပြတ်ကြည့်နေမိသည်။ “မမ…လုပ်ရတော့မလား…” “အင်း လေ” “မမ က ဘယ်လိုပုံစံမျိုးကိုအကြိုက်ဆုံးလဲ…” “နေဦး…မင်းဟာကိုကြည့်ချင်သေးတယ်” ဇော်ဇော် က ခါးမှပုဆိုးကိုချွတ်၍ ကုတင်ခြေရင်းဖက်ရှိ ကုတင်တိုင်ပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်သည်။

ရုတ်တရက်ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီး က အရွယ်နှင့်တောင်မမျှဟုပြောရမလောက် ပင်ဖြစ်သည်။ အရှည် က ၆ လက်မအောက်ကျမည့်ပုံ မရှိပေ။ လုံးပတ် က လက်တစ်ကိုင်ပြည့်ပြည့်ခန့်။ လီးကြီး က တောင်နေပြီဖြစ်သော်လည်းသိပ်ပြီးတော့ မာသေးပုံမရ။ “မမ…ကိုင်ချင်ရင်ကိုင်လေ” ဇော်ဖော် က ပြောရင်း ကုတင်ဘေးသို့ကပ်ပေးသည်။ မချိုလည်း အိပ်ယာပေါ်ပက်လက်အနေအထားမှ ဇော်ဇော်ရှိယာဖက်သို့ စောင်းပြီး လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လီးကြီးကိုလှမ်းဆုပ်လိုက်လေသည်။ လီး၏နွေးထွေးသောအပူငွေ့ကသူမလက်ဖဝါးသို့စီးဝင်သွားခိုက် စောက်ပတ်ဝမှ စစ်ကနဲခံစားလိုက်ရသဖြင့် မချိုပေါင်နှစ်လုံးကိုလိမ်ထားလိုက်ရလေသည်။ ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ လီးကစံချိန်တင်အောင်မာတင်းလာပြီးအကြော ကြီးတွေကအပြိုင်းပြိုင်းခုံး၍ထလာသည်။

“လာ…မောင်လေးရယ်…မမ ကိုဒီကုတင်စောင်းမှာပဲလုပ်ပေးပါ” မချိုက လီးကိုကိုင်ရင်းစိတ်မထိန်းနိုင်၍အလုပ်စရန်ပြောလိုက်ပြီး လီးကိုလက်မှလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးနောက် ခန္ဓာကိုယ်အား ကုတင်ပေါ်ကန့်လန့်ဖြတ်အိပ်ရင်း တင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်တင်ကာ ပေါင်ကား၍ခြေနှစ်ချောင်းကိုကုတင်အောက်သို့ချလိုက်၏။ ဇော်ဇော်က သူမပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ဝင်ရပ်လိုက်ရင်း စောစောကရေသောက်စဉ် နံရံတွင်ချိတ်ထားသောအကျီအိတ်ထဲမှ ယူလာပုံရသော ကွန်ဒုံးကိုဖောက်၍ လီးတွင်စွပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ရှေ့သို့တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးတန်တစ်ခုလုံးကို မချို၏အမွှေးထူထူဖြင့်ခုံးထနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်သို့ အလျှားလိုက်တင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် အမွှေးတွေကြား ထိုးသွင်းပွတ်ပေးလိုက်သည်။

“ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…ယားတယ်…ဟင်း…” စောက်ဖုတ်အုံပေါ်မှလီးတန်ကြီးကို လျှောကနဲနောက်သို့ဆုတ်လိုက်ပြီး စောက်စေ့ပြူးပြူးကြီးကို လီးထိပ်ဖြင့်နှစ်ချက်မျှထိုးကာ စောက်စေ့ပေါ်သို့ လီးထိပ်ဖျားကိုတင်၍ ပွတ်သပ်ထိုးဆွနေသည်။ တဟင်းဟင်းငြီးငြူမည်တမ်းရင်းမချိုတစ်ယောက် ဖင်ကြီးတွေကော့ကော့တက်လာသည်။လီးထိပ် ကိုစောက်စေ့အောက်သို့ဆွဲချလိုက်ပြီး စောက်ခေါင်းဝသို့တေ့ကာ တဖြည်းဖြည်းချင်းဖိ၍ညင်ညင်သာသာဆက ်တိုက်သွင်းလိုက်သည်။ မချို၏မေးဖျားလေးမော့တက်သွားပြီး နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာမှာ ဟ၍သွားသည်။

အလိုးမခံရသည်မှာ ၃ နှစ်ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သောကြောင့် သူမစောက်ခေါင်းကစေးကပ်ကျဉ်းမြောင်းနေ သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်း ထိုးခွဲဝင်ရောက်လာသောအခါ လီးကိုငံ့လင့်နေသည်မှာကြာပြီဖြစ်သော စောက်ပတ်အတွင်းသားကြွက်သားမျှင်များက အလုအယက်ဝိုင်းဝန်းဆွဲယူကြသည်။ အရည်ကြည်များကလည်း ဆက်တိုက်စိမ့်ထွက်လာကြသည်။အလိုလိုနေ ရင်းမချိုမောနေလေသည်။ ဇော်ဇော်က လီးကိုတဝက်သာသာ လောက်သာ ထုတ်၍လေးငါးကြိမ်မျှ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ဆောင့်လိုး ပြီးမှ နို့တစ်ဖက်ကိုလက်ဖြင့်လှမ်း၍နယ်ရင်း လီးကိုတဆုံးတဆုံး ထုတ်၍ ဆောင့်လိုးပေး လိုက်သည်။

မျက်လုံးနှစ်လုံးကိုအတင်းမှိတ်ရင်းမချို၏ဦးခေါင်းမှာရမ်းခါနေသည်။ ဇော်ဇော် လိုးတာက ပညာသားပါသည်။ လီးကိုစောက်ခေါင်းထဲသို့သမားရိုးကျပုံမှန်အ တိုင်လိုးသွင်းနေခြင်းမျိုးမဟုတ်ပဲ ခါးကို အသုံးချ ကာ လီးကို ဘေး ဘယ်ညာ စောင်း၍တမျိုး၊ အပေါ်သို့ကော့၍တဖ၊ုံ အောက်သို့စိုက်၍တခါ လေးဘက်လေးတန်ပြည့်စုံအောင် တဆုံးတဆုံးထုတ်၍ု ခပ်နာနာဆောင့်လိုး ပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ရင်ဘတ်ကော့တက်လာလိုက် ကုတင်စောင်းမှ ဖင်ကြီးတွေကြွတက်လာလိုက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးယောက်ယက်ခပ်လျက် တခါဘူးမျှမကြုံဖူးသည့်အရသာကို ဖြတ်ဖြတ်လူး ခံစားနေရသည်။ “ဖွတ်…ဇွတ်…ပလွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…ဟင်း…ဟင်းဟင်..ကျွတ်ကျွတ်” ဇော်ဇော်၏လက်က နို့နှစ်လုံးကို အလွတ်မပေး မနားတမ်းညှစ်လျှက် လီး ကလည်း အားပါပါဖြင့်ခပ်သွက်သွက် မနားတမ်းဆောင့်လျှက် ဒရစပ်လိုးလိုက် ခပ်ဖြေးဖြေးလေး မှေးဆောင့်လိုက် ဖြင့်သူ၏စိတ်ကိုထိန်းကာ ပညာသားပါပါလိုးပေးလျှက်ရှိသည်။

မခံရတာကြာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူမှာ ခပ်စောစောကလည်း ဇော်ဇော်ဘာဂျာမှုတ်ထားသောအရှိန် ဖြင့် ပြီးချင်စိတ်မှာပြင်းပြ၍လာသည်။တကိုယ်လုံးလဲဆိမ့်တက်လာလေသည်။နောက်တစ်ချီကျမှလေးဖက်ကုန်း၍ အချိန်ကြာကြာလေး အားရှိပါးရှိခံတော့မည်ဟု မချိုတွေးလိုက်သည်။ “ဇော်… ဇော်…မမပေါ်မှောက်…မှောက်ချလိုက်..” ဇော်ဇော်တို့ကကျွမ်းပြီးသားပါအမျိုးသမီးပြီးတော့မည်။ သူမအပေါ်သို့မှောက်ချလိုက်တော့အမျိုးသမီးက အတင်းကြုံး၍ဖက်ထားသည်။ ဇော်ဇော်က မချို၏ဘယ်ဖက်နို့ကိုငုံ့၍ အားဖြင့်စုပ်ကာ စို့ပေးရင်း သူ၏အားပါသောဆောင့်ချက်များကိုအမြင့်ဆုံး အရှိန်သို့တင်ကာ အပြင်းထန်ဆုံးဆောင့်လိုးပေးလိုက်သည်။

“အီး…အ…အမလေး…အား…ကျွတ်ကျွတ်… ကျွတ်…ဟင်း…” မချို၏ဝတ်လစ်စလစ်ကိုယ်လုံးမှာ တောင့်ကနဲကော့တက်သွားပြီးဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ပြီးဟင်းခနဲသက်ပြင်းချကာငြိမ်ကျသွားတော့မှ ဇော်ဇော်က သူ့ဆောင့်အားကိုလျှော့ကာ လီးကိုတစ်ဝက်လောက်သာထုတ်၍ ခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ မချိုတစ်ယောက် ကြေးစားထံမှ ရသော ကာမအရသာကို ခုံမင်စွဲလမ်းသွားပေပြီ။ပြီးတော့ အလိုးကောင်းသောဇော်ဇော်ဆိုသောကောင် လေးကိုလည်း ခင်တွယ်သွားမိသည်။ “တော်ပြီဇော်…ရပြီ” သူမစကားအဆုံး ဇော်ဇော် က လီးကိုနောက်သို့တဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်ကာ သေချာနမ်းပေးသည်။

“တို့ခဏနားပြီးတစ်ချီထပ်လုပ်ကြတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့…မမ” ဇော်ဇော် ကပြောပြီးသည်နှင့်တပြိုင်နက်အိပ်ခန်းနှင့်ဆက်လျှက်ရှိသောရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။ မချိုကတော့ နောက်ပြီးတော့မှပဲ ရေဆေးတော့မည်ဟုတွေးလျှက် အိပ်ယာထက်တွင် လှဲ၍ကျန်နေခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် ထိုနေရာ ထိုဌာနသို့ တပတ်လျှင် တခါရောက်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သူမရောက်တိုင်း ဇော်ဇော်ကို တွေ့ရသည်မဟုတ်။ ရှိတဲ့သူနဲ့ဘဲသွားခဲ့သည်။ ဇော်ဇော်နှင့်တော့ နောက်ထပ် နှစ်ကြိမ်လောက်သွားဖြစ်ခဲ့ပြီး နောက်ပိုင်းတွင် ဇော်ဇော်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ မေးမြန်းကြည့်တော့ ကုမ္ပဏီတခုတွင် အလုပ်ဝင်သွားပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်ရ၏။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဇော်ဇော်ဆိုသော ကောင်လေးကို မကြာခဏတမ်းတ နေမိခဲ့တာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

ရေစက်ရေမွှားများ တဖွားဖွားလွှင့်တက်အောင် လက်နှစ်ဖက်ကို အားနှင့်မာန်ဖြင့် လှုပ်ရှားကူးခတ်ရင် ဖွေးဖြူသော ခြေထောက်လေးနှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲ၍ ထားကာ လှုပ်ရှားနေသည်။ အပြာရောင်သန်းနေသော ရေတွင် အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေး လူးလှိမ့်နေသည့်သဖွယ် ဖြစ်နေသည်။ ဖွားကနဲ တက်သွားသော ရေစက်ရေမွှာများနှင့်အတူ အဖြူရောင်ပန်းပွင့်လေးက ကန်ဘောင်သို့တက်သော လှေခါးလက်ရမ်းကို ကိုင်ကာ တဖြေးဖြေး လှေခါးထစ်များကို နင်းရင်း ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ တက်လာသည်။ ပျိုမြစ်နုနယ်သော မိန်းခလေးတယောက် ဝတ်ထားသော ရေကူးဝတ်စုံက ကြည်ပြာရောင်လေး သူမ၏ ဝင်းဝါသော အသားအရေနှင့် လိုက်ဖတ်လှသည်။ တကိုယ်လုံးတွင် တင်ကျန်နေသော ရေစက်ရေပေါက်လေးများက နံနက်ခင်းနေရောင်ခြည်အောက်တွင် သူမ၏ ဝါရွှေသော အသားအရည်လေးနှင့် လိုက်ဖက်စွာ တန်ဆာဆင်နေကြသည်။ ရေကူးကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်လာသော မိန်းခလေးက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ရေစက်ရေပေါက်များကို လက်ဖြင့် သပ်ချနေသည်။

ဒရင်းဘတ်ပေါ်တွင် ထိုင်၍ မဂ္ဂဇင်းဖတ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူက လက်ထဲတွင် စာအုပ်ကိုပိတ်၍ ဘေးရှိစားပွဲလေးပေါ်တင်လိုက်ပြီး သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့်ကို လှမ်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ သမီးလေး အတော်ထွားပြီးလှလာတာဘဲ။ အင်း လေ သူ အသက် ၂၀ ပြည့်ပြီးပြီဘဲ။ ငါတောင်မှ အသက် ၄၀ ထဲဝင်နေပြီ။ သမီးကိုယ်လုံးက ငါငယ်ငယ်တုံးကလိုဘဲ အချိုးကျပြီး လှတာဘဲ။ မျက်နှာက သူအဖေနဲက ဆင်တော့ နှာခေါင်းက ပိုလှတာပေ့ါ… အတွေးအဆုံး သူမ၏ရှေ့ဖက်သို့ ဖြစ်၍လျှောက်လာသော သမီးဖြစ်သူက လှည့်ကြည့်ပြီးပြုံးပြသည်။

”မာမီ ဘာကြည့်……” ”သမီးလေးကို လှလို့ကြည့်နေတာ…” ”ဟုတ်ပါဘူးနော် သမီးက မာမီလောက်မလှပါဘူး” ”သမီးက ပိုလှပါတယ်ကွယ် .. ကဲကဲ..အဝတ်လဲချည်… အအေးမိအုံးမယ်…” သမီးဖြစ်သူ လျှောက်သွားသောနောက်သို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် မဂ္ဂဇင်းစာအုပ်ကို ကောက်ယူ၍ လိုက်လာခဲ့မိသည်။ ရေကူးကန်ဘေးနားတွင့် လုပ်ထားသော အဝတ်အစားလဲသည့် နေရာအဆောက်အဦးလေးကို တံခါးမပိတ်ဘဲ မိုးသန္တာမြင့် အဝတ်အစားလဲနေသည်။ ရေကူးကန်က ကိုယ့်ခြံထဲ ကိုယ်အိမ်ရှေ့က ကန်၊ ပြီးတော့ ဒီမှာက မာမီနှင့် သူ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒီတော့ တံခါးကို မပိတ်တော့ပေ။ သမီး အဝတ်အစားလဲနေသည်ကို တံခါးဝမှရပ်၍ ကြည့်နေမိသည်။

”လှလိုက်တဲ့…သမီးလေးရယ်” ”ဟင်…..” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ခေါင်းနပမ်းကြီးသွားသည်။ တကိုယ်လုံးချွတ်၍ အဝတ်အစားလဲနေသာသမီး၏ ကိုယ်ပေါ်မှ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လက်သီးဆုပ်မျှ နို့လေးနှစ်လုံး ထိုနို့လေးများထိပ်မှ နို့သီးလေးများ ရှိသင့်သည်ထက် ပို၍ ကြီးနေသည်။ သူမသမီးကို နေ့စဉ်လို သတိထားကြည့်မိသည့်ကြားက သည်နို့သီးလေးနှစ်လုံးက မျက်စိရှေ့တွင် တဖြေးဖြေးကြီးလာသည်။ သူ့ဘာသာဘဲ ကိုင်လို့လား…ဒါမှမဟုတ် ယောက်ျားလေးတယောက်ယောက်နဲ့ဘဲ…. ”အင်းလေ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သမီးက ငယ်တော့တာမှာ မဟုတ်ဘဲ… ဘွဲ့ရလို့ အလုပ်တောင်ဝင်နေပြီဘဲ။ ဒါပေမဲ့ မမှားတန်တာ မမှားရအောင် တနေ့လောက်တော့ ပြောထားအုံးမှဘဲ” ဟု တွေးရင် သူမတို့နှစ်ထပ်တိုက်ကြီးရှိရာသို့ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ တယောက် ဆက်၍ လျှောက်လာခဲ့လေတော့သည်။

ကုန်းထားသော ဖင်ကြီးနှစ်လုံးက သာမန်အနေအထားမဟုတ်ဘဲ ကော့တင်းထားသဖြင့် ပို၍ စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသည်။ နောက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားတွင် တိုးဝင်ညှပ်နေသော လီးတန်းကြီးက ဆက်၍သွင်းလျှင်ရပါလျှက်ဖြင့် မသွင်းဘဲ ဒစ်သာသာလက်တလုံးမျှဖြင့် စောက်ခေါင်းဝတွင်နဲ့နေပြီး လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကုန်းထား၍ အောက်သို့ ငိုက်ကျနေသော နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲကာ နို့သီးလေးတွေကို လက်ညှိုုး၊ လက်မတို့ဖြင့် ပွတ်နေသည်။ “အောင်…လုပ်မှာဖြင့်လုပ်ကွာ.. မနေတတ်တော့ဘူး….’’ စိတ်မရှည်စွာပြောလိုက်သော်လည်း အသံလေးက တုန်တုန်ယင်ယင်လေးဖြစ်နေသည်။

စောက်ခေါင်းဝတွင်နှဲ့နေသည့် လီးဒစ်ကြီး၏ဒါဏ်နှင့် အချေခံနေရသော နို့သီးနှစ်လုံး၏ ရသတို့ပါပေါင်းစပ်လျှက် တကိုယ်လုံးမှ အသွေးအသားတို့က မခံမရပ်နီုင်စွာ လှုပ်ရှားခံစားလျှက် စောက်ရည်ကြည်တို့ကို အတင်းညှစ်ထုတ်ပေးနေသည်။ စောက်ခေါင်းဝတွင် စိုသထက် စိုလာသည်ကို ဒစ်ကြီးက သိနေသည်။ “မိုး ကလဲကွာ… အောင်က မိုးကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာ… စိတ်ရှည်မှပေါ့…” “ကျွတ်..လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့ကွာ…ကဲကဲ…” မိုးသန္တာမြင့် စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ကုန်း၍ကော့တင်ထားသော သူမ၏ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်ပစ်ပြီး ဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။

နောက်ကနေ ဆောင့်သွင်းသလောက်တော့ လီးကမဝင်။ တဝက်သာသာလောက်ထိတော့ လီးကြီးက စောက်ခေါင်းထဲဝင်သွားသဖြင့် မိုးသန္တာမြင့် နဲနဲတော့ ကျေနပ်သွားသည်။ ကောင်မလေး ဒီလိုဖြစ် ဒီလိုလုပ်အောင် တမင်လုပ်နေသော အောင်ကိုမင်းကလည်း စိတ်ထဲကျေနပ်သွားပြီး သူ့လက်တဖက်ကို နို့အုံမှ ဖယ်ကာ ခါးသေးသေးကလေးကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်း လီးကိုဖိ၍ သွင်းလိုက်သည်။ “ပလွတ်.. ဗြစ်..အာ..ဟာ…” မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းလေးကော့တတ်သွားသည်။ “မရပ်…မရပ်နဲ့တော့….ဆက်တိုက်လုပ်…” စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ မဆန့်မပြဲဝင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးက သွက်သွက်ကြီးဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ လီးက ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်းလိုးဝင်ခြင်းမဟုတ်။ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းပတ်လည် အရပ်လေးမျက်နှာကို တလှည့်စီထိုးဆောင့် လိုးဝင်နေသည်။

မိုးသန္တာမြင့် မျက်စိနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ကာ ထိတွေ့မှုအာရုံကိုသာ ခံစားလျှက် ခံစားချက်ပြင်းထန်ရမှုကြောင့် မချိတင်ကဲဖြင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို တင်းတင်းစေ့ကာ မာန်တင်းထားရသည်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း တလှုပ်လှုပ်ခါဆင်းသွားသော တင်သားလုံးလုံးကြီးတွေကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြင့် အောင်ကိုမင်းက တင်သားကြီးတွေကို လက်ဖြင့် ခပ်ဆတ်ဆတ်ရိုက်ပုတ်ဖြစ်ညှစ်ဆုတ်နယ်လိုက်သေးသည်။ ရှေ့မှ နို့နှစ်လုံးကိုလည်း အလွတ်မပေး။ ပြီးတော့ သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပြန့်ပြူးပြည့်တင်းသော ကျောသားဖွေးဖွေးလေးကို စုံဆန်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သေးသည်။ မိုးသန္တာမြင့် ရှေ့တွင်ထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ညွတ်၍ကျလာပြီး တံတောင်ဆစ်ကို အားပြု၍ ထောက်လိုက်ရသည်။

သည်အခါမှာတော့ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းက နိမ့်ဆင်းသွားခြင်းကြောင့် ဖင်ကြီးကပို၍ ကားစွင့်မြှောက်တက်သွားသဖြင့် အားပိုတက်ကာ ဆောင့်အားက ပိုကောင်းလာသည်။ မတရားထွက်လာသော စောက်ရည်များကြောင့် လီးဝင်လီးထွက် အပြွတ်ပြွတ်မြည်သံနှင့်အတူ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခု တင်းတင်းစေ့ထားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ လည်းချောင်းထဲမှထွက်လာသော တအင်းအင်းဖြင့် ကြိတ်ညီးသံတို့က လွှမ်းမိုး၍နေသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လှသလို မိုးသန္တာမြင့်ကလည်း သူမ၏ဖင်ကြီးကို တောင့်တောင့်ပြီးခံသည်။ အောင်ကိုမင်းနှင့် မိုးသန္တာမြင့်တို့က တက္ကသိုလ်မှာထဲက ချစ်သူတွေ။

အခုသူတို့ကျောင်းပြီးလို့ နှစ်ယောက်စလုံးအလုပ်ဝင်နေကြပြီ။ ခုလိုမျိုးဆုံကြတာကတော့ ဒီတခါနှင့်မှ ၄ကြိမ်ဘဲ ရှိသေးသည်။ နေရာကတော့ အောင်ကိုမင်း၏ သူငယ်ချင်းအိမ်တွင် ဖြစ်သည်။ “ဗြစ်..ဖွတ်..ပလွတ်..အင်း..ဟင်း.အာ..ဟား…လုပ်…လုပ်..ဆောင့်.အ..” မိုးသန္တာမြင့်၏ ကိုယ်လုံးလေးတခုလုံး တုံတုံရင်ရင်ဖြစ်လာချေပြီ။ အောင်ကိုမင်း၏ လီးကြီးမှာလည်း ဆိမ့်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များက အနည်းငယ်မျှအားပျော့သွားသည်။ ကောင်မလေးပြီးချင်နေပြီ။ အောင်ကိုမင်းအံကိုကြိတ်၍ ဆောင့်အားကိုမြင့်ကာ အကြမ်းဆုံးလိုးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။

“အ..အီး…အီး…ဟင်း….” ကြိတ်၍ညီးရင်း ဖင်ကြီးတဆတ်ဆတ်ခါယမ်း၍ ရှေ့သို့မှောက်ကျသွားသဖြင့် အောင်ကိုမင်းက သူမ၏ခါးကို အတင်းဆွဲကာ လေးငါးချက်မျှ အားကုန်ဆောင့်ပစ်လိုက်ပြီး သုတ်ရည်တို့ကို ပန်းထုတ်ပစ်ရင်း သူမခါးကို ဆွဲထိမ်းထားသောလက်ကိုဖယ်ကာ ကိုယ်လုံးကို အသာလှမ်း၍ ဖက်လိုက်ရင် ဝမ်းလျားမှောက်ကျသွားသော မိုးသန္တာမြင့်၏ ကျောပေါ်တွင် မှောက်ရက်သားပါသွားလေတော့သည်။ “မာမီကိုသမီးတခု ပြောချင်လို့” “ပြောလေ သမီးရာ…အမလေး…စကားတွေဘာတွေ ခံနေရသေးတယ်။” “ဟို…လေ.. သမီး..လက်ထပ်ချင်ပြီ…” “ဘာ..ဘာရယ်…လက်..လက်ထပ်မယ်.. ဟုတ်လား” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ အလန့်တကြား အံ့သြသွားသည်။

“သမီးစကားပြောလောသွားလို့ပါ….သမီးမှာ ကျောင်းတုံးထဲက ချစ်သူရှိတယ်မာမီ…ခုဆို ၄ နှစ်လောက်ရှိပြီပေ့ါ… အဲဒါ သူက လက်ထပ်ခွင့်တောင်းလို့… မာမီကိုဖွင့်ပြောပြီး ခွင့်တောင်းတာပါ…” မိုးသန္တာမြင့် ခုလိုရှင်းပြလိုက်မှာ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ဇာတ်ရည်လည်သွားသည်။ “သူက ဘယ်သူလဲသမီး… မိဘတွေက ဘယ်သူလည်း…ဘာလုပ်လဲ..” “သူ့နာမည်က အောင်ကိုမင်းတဲ့… သူက စီးပွားရေးမဟာဘွဲ့ကိုရထားတာ…အခုဌာနမှာ လုပ်ရင်း — တက်ဖို့လုပ်နေတယ်…မိဘတွေကတော့ သူငယ်ငယ်တုံးထဲက မရှိတော့ဘူ…..” “အို….ဖြစ်ရလေ…” “သူက ကိုယ့်ဒူးကိုယ်ချွန်ပြီး ဒီအခြေအနေရောက်အောင် သူ့ခြေထောက်ပေါ်သူရပ်ခဲ့တာဘဲ…” “လူတော်လေးတယောက်လို့ ဆိုရမှာပေါ့…အင်းလေ…သူနဲ့မာမီကို တွေ့ပေးပါအုံး…စကားစမြည်ပြောရင်း အကဲခတ်ကြည့်အုံးမယ်….” “ဟုတ်ကဲ့မာမီ…မနက်ဖန် သမီးခေါ်ခဲ့ပါ့မယ်….” “မနက်ဖန်ဆိုတော့ ကုမ္ပဏီရုံးပိတ်တာဘဲ… မာမီအားတယ်…အိမ်ကိုခေါ်လာခဲ့ပေ့ါ…” “ဟုတ်ကဲ့…မာမီ” မိုးသန္တာမြင့်၏ မျက်နှာလေး ဝင်းပသွားတော့သည်။

အိမ်ရှေ့မှ ကားရပ်သံကြားလိုက်ရကထဲက သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် ပြန်လာပြီဆိုတာ သိလိုက်ရသည့်နည်းတူ သမီး၏ချစ်သူ အောင်ကိုမင်းဆိုသောကောင်လေးလည်း ပါလာပြီဆိုတာ အတတ်သိလိုက်သည်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူတယောက် အပေါ်ထပ်ရှိစာကြည့်ခန်းထဲတွင်ရောက်နေသည်။ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းမည်ပြုပြီးမှ မဆင်းတော့ဘဲနေလိုက်သည်။ သမီးတွင်သော့ပိုရှိသည်။ ဖွင့်၍ သူတို့ဝင်လာကြလိမ့်မည်။ မကြာလိုက် သမီးဖြစ်သူ မိုးသန္တာမြင့် သူမရှေ့သို့ ရောက်လာသည်။ “မာမီ…သူပါလာပြီ… အောက်ထပ်ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်ခိုင်းထားတယ်…” “ဒီကိုသာခေါ်ခဲ့တော့သမီး…” “ဟုတ်ကဲ့…” မိုးသန္တာမြင့် ထွက်သွားပြီး ခဏကြာ အခန်းဝသို့ လူရိပ်ကျလာသဖြင့် ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်…” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ သူ၏ ဦးခေါင်းတခုလုံး ခြားရဟတ်လို လည်ပတ်သွားရသည်။ သမီးနှင့်အတူပါလာသော ကောင်လေး ဇော်ဇော်မှ ဇော်ဇော်အစစ်။ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူကို တွေ့လိုက်ရသော အောင်ကိုမင်းကလည်း ခြေလှမ်းတုံ့၍ ရပ်သွားသည်။

သူတို့နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် ကြောင်၍ ကြည့်နေမိသည်။ “လာကြလေကွယ်…” ပျက်နေသော မျက်နှာကိုပြင် အသံကိုထိမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ စားပွဲရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အောင်ကိုမင်း ခေါင်းကိုငုံ့ထားသည်။ “သမီး… မာမီ သူနဲ့ နှစ်ယောက်ချင်း စကားပြောချင်တယ်..သမီးအောက်ထပ်မှာ ခဏဆင်းနေ..မာမီဘဲလ်နဲ့ခေါ်လိုက်မှ တက်လာခဲ့…” မိုးသန္တာမြင့် ခေါင်းငြိမ့်ပြ၍ ထွက်သွားသည်။ လှေခါးကိုဆင်းသွားသော ခြေသံကြားလိုက်တော့မှ ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ ထိုင်ရာမှထာကာ စာကြည့်ခန်းတံခါးကို အတွင်းမှ လော့ချပြီး ပိတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းငုံ့၍ ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်း၏ ဘေးသို့ရပ်လိုက်သည်။ “ဇော်ဇော်” သူမအသံက တုန်ခိုက်နေသည်။ လက်တဖက်က ကောင်လေး၏ ပုခုံးကိုဖက်လိုက်သည်။ သူမအား အောင်ကိုမင်း မော့ကြည့်လာတော့ နဖူးကိုငုံ့၍ နမ်းလိုက်သည်။

“ဇော်ကို..မမမျှော်နေတာကြာပြီကွယ်…” “ကျွန်…ကျွန်တော်နဲ့ မိုးတို့ရဲ့ချစ်ခြင်းကို….” ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ လက်က ကောင်လေး၏ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ “စိတ်ချပါ…ဇော်ရယ်..မမ မကန့်ကွက်ပါဘူး..ဒါပေမဲ့ ဇော်က မမကိုလည်း အလှည့်ပေးပေ့ါ…” ထိုင်နေသော အောင်ကိုမင်းက သူ၏ဘေးတွင် ရပ်နေသော ဒေါ်ချိုချိုမိုးသူ၏ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ “ထ..ဇော်…မမ မနေနိုင်တော့ဘူး…တချီလောက် မြန်မြန်လေးလုပ်စမ်းကွယ်….” နောက်သို့လှည့်၍ အောင်ကိုမင်းကို ကျောပေးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက်ပြီး ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ကုန်းလိုက်၏။ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးက အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ထွက်နေပြီ။ ခံဘူးသောသူကိုတွေ့၍ ခံချင်စိတ်ဖြင့် စိတ်ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးသော သူကို တွေ့ရ၍ စိတ်ထလာရသော အောင်ကိုမင်း၏ လီးကလည်း စောစောထဲက တောင်နေချေပြီ။ သူမ၏ နောက်သို့ ပုဆိုးကိုချွတ်ကာ တိုးကပ်လိုက်ပြီး လီးကို အရည်ကြည်တို့ခိုနေရာ စောက်ပတ်သို့တေ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လှမ်းဆွဲကာ တချက်တည်း ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့သည်။………… (ပြီးပါပြီ)

 

Zawgyi

 

မမ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး

ေန႔လည္ဖက္မို႔လားမသိ လူက ရွင္းေနေလ သည္။ဧည့္ခန္းဆိုဖာဆက္တီတြင္ ဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ အသက္က ၃၀ ေက်ာ္ေလာက္ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ထိုင္ေနတာေတာင္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးအလွက ေပၚလြင္လွသည္။ထိုဧည့္သည္ အမ်ိဳးသမီး သည္လက္ထဲမွအမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္းကိုဖတ္ရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အလွျပင္ခန္း ဖက္ကို လွမ္း၍ၾကည့္သည္။အလွျပင္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွ အလွျပင္ေနျခင္းမရွိပါ။ သို႔ေသာ္ျငားလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုလွမ္း ေမွ်ာ္ေနပုံရသည္။ သူမ၏ေရွ႕တြင္စားပြဲေပၚ၌ အခ်ိဳရည္သံဗူးတစ္ဘူးႏွင့္ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ရွိ သည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွအခ်ိဳရည္ကဖင္ကပ္မွ်သာက်န္ေတာ့သည္။အမ်ိဳးသမီးသည္ လက္ထဲမွ မဂၢဇင္း စာအုပ္ကို စားပြဲေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး အလွျပင္ မွန္ခန္းဖက္သို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။

“အင္း…တနာရီေတာင္ေက်ာ္လာၿပီ” တိုးတိုးေလးၿငီးလိုက္ၿပီးသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာကၿပဳံးေယာင္သန္းသြားၿပီး ေရွ႕စားပြဲေပၚမွစာအုပ္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။ မၾကာလိုက္ပါေခ်။စကားေျပာသံၾကား၍အမ်ိဳးသမီးသည္ စာအုပ္မွမ်က္ႏွာလႊဲကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။အသက္ ၄၀ ခန႔္ ခပ္ဝဝအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အလွျပင္ မွန္လုံခန္း၏အတြင္းဖက္ရွိတံခါးမွဝင္လာ၍ အလွျပင္ခန္းကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လာသည္က ိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။

ဧည့္ခန္းထဲတြင္ထိုင္ေနေသာအမ်ိဳးသမီးသည္ လက္ထဲမွစာအုပ္ကိုခ်လိုက္သည္။ အလွျပင္ခန္းကိုျဖတ္ေလွ်ာက္လာေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ အလွျပင္ခန္း ဝင္ေပါက္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ေကာင္တာတြင္ထိုင္ေနေသာ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္အမ်ိဳးသမီးက မတ္တတ္ထ၍ ႏူတ္ဆက္လိုက္သည္။ “အဆင္ေျပရဲ႕လား…မမ” “ေျပပါတယ္ညီမရယ္…ဒါေၾကာင့္လဲညီမတို႔ဆီကို မမက တပတ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ေရာက္ေအာင္လာတာေပါ့” ေျပာလိုက္ရင္းေလွ်ာက္လာေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးသည္ ေစာင့္ေနေသာအမ်ိဳးသမီး၏ေဘး ဆိုဖာေပၚတြင္ဝင္၍ထိုင္ခ်လိုက္သည္။

“လူကို ႏုံးသြားတာပဲ…ဟင္းဟင္းဟင္း” “မမစန္း ကလဲ” “ဟုတ္တယ္…မခ်ိဳရ..ေကာင္ေလးေတြက ဝန္ေဆာင္မႈတအားေကာင္းတာ…ညီမလဲဝင္ ္လိုက္ပါလား” “ဟာ…မမစန္းကလဲ” ေစာေစာကထိုင္ေစာင့္ေနေသာမခ်ိဳဆိုသည့္အမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးရဲသြားေလသည္။ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီး က အေအး အခ်ိဳရည္သံဗူးႏွင့္ဖန္ခြက္ကို လင္ဗန္းျဖင့္တင္၍ကိုင္ကာအနားေရာက္လာသည္။ “ကဲ…မခ်ိဳ…မူလက်ီလုပ္မေနနဲ႔…ထ.ထ… ဒီေရာက္မွေတာ့တစ္ခါေလာက္ဝင္ၾကည့္ လိုက္စမ္းပါေအ..” “အဲဒီ မမစန္းကလဲ…” “ဘာလဲ…ဒီက အမေလးလည္း ဝင္ဦးမလို႔လား…လာေလ…” ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက အေအးဗန္းကို စားပြဲေပၚသို႔တင္လိုက္ၿပီး မခ်ိဳ ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီး၏လက္ကိုလွမ္း၍ကိုင္လိုက္သည္။ “ကဲပါ…ထပါေအ…မခ်ိဳကလဲ…ေရာက္မွေတာ့မထူးပါဘူး” မမစန္းဆိုေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း မခ်ိဳဆိုေသာအမ်ိဳးသမိး၏လက္တဘက္က ိုကိုင္ကာ ဆြဲထူလိုက္သည္။ “အာ…မမစန္းကလဲကြာ…လုပ္ၿပီ..” မခ်ိဳ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ထ၍ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။

“ကဲ…ညီမေရ…ဒီကမခ်ိဳကိုလည္း မမလိုပဲသေဘာထားၿပီးအဆင္ေျပေအာင္လုပ္ ေပးလိုက္ပါကြာ” မမစန္းဆိုေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေျပာလည္းေျပာ စလင္းဘက္ထဲမွ ေငြတစ္ေသာင္းငါးေထာင္ကိုလည္း ထုတ္ယူ၍ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မမစန္းကေျပာလိုက္ေသးသည္။ “စက္ရွင္ပဲေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့…မမ” ေကာင္တာမွအမ်ိဳးသမီး ေခၚရာေနာက္သို႔ မခ်ိဳရွက္ကိုးရွက္ကန္းျဖင့္ပါသြားသည္။မမစန္းဆိုေသာအမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အမည္က ေဒၚစန္းစန္းႏြယ္ျမင့္ျဖစ္သည္။မခ်ိဳဆိုေသာအမ်ိဳးသမီး၏အမည္က ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကေငြေၾကးသုံးျဖဳန္းႏိုင္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ေတြျဖစ္ၾကသည္။

မမစန္းကအသက္ ၄၂ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ကာ မုဆိုးမျဖစ္သည္။ မခ်ိဳက အသက္ ၃၈ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ၿပီး ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူက အေမရိကားတြင္သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ေနသည္မွာ ၃ ႏွစ္ခန႔္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ႏွစ္ဦးစလုံး လိုအပ္ခ်က္တူညီေနသူေတြျဖစ္သည္။ မမစန္းကဒီေနရာကိုမၾကာခဏလာတတ္ၿပီး မခ်ိဳကို ေရာက္ဖူးေအာင္လိုက္ခဲ့ပါလားဟုေခၚ ဲခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေကာင္တာမွအမ်ိဳးသမီးလက္ဆြဲေခၚေဆာင္ရာသို႔လိုက္ပါလာေသာမခ်ိဳသည္ အလွျပင္ခန္းအတြင္းျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး တဖက္ရွိ အလွျပင္ခန္း တံခါးေပါက္အနီးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထိုေနရာတြင္ ဆိုဖာထိုင္ခုံရွည္ ႏွစ္ခုျဖင့္ေကာင္ေလးေတြထိုင္ေနၾကသည္။ ထိုေနရာသို႔အေရာက္ ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက ရပ္၍မခ်ိဳလည္းရပ္လိုက္သည္။ “ကဲ…မမ…ဒီမွာအားလုံး ၈ ေယာက္ရွိတယ္…မမ အႀကိဳက္ေ႐ြးေပေတာ့..” ရဲကနဲျဖစ္သြားေသာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ မခ်ိဳကေကာင္ေလးေတြကိုၾကည့္သည္။

အားလုံးကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ႏွင့္႐ုပ္ေခ်ာ ေခ်ာေလးေတြ။ အားလုံး၏သန္စြမ္းမႈကလည္းအတူတူေလာက္ ပင္ျဖစ္ႏိုင္၍ မခ်ိဳဘယ္သူ႔ကိုေ႐ြးရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ “ဒီဖက္ကႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တပတ္မွတခါပဲလာတဲ့ အခ်ိန္ပိုင္းေတြေလ…ဟိုဖက္က ၆ ေယာက္ကေတာ့ ဒီကပင္တိုင္ေတြေပါ့” မခ်ိဳ တခါတေလမွလာသည္ဆိုေသာေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။

မခ်ိဳ၏စိတ္ထဲတြင္ ပင္တိုင္ ၆ ေယာက္က ေနာင္လည္းအခ်ိန္မေ႐ြးေတြ႕ႏိုင္သည္။တခါတ ေလမွလာေသာႏွစ္ေယာက္က ႀကဳံေတြ႕ရ ခဲ၍ထိုႏွစ္ေယာက္ထဲမွ ေ႐ြးရန္ႀကံစည္ လိုက္သည္။ တစ္ေယာက္ကအသားလတ္လတ္၊ တေယာက္က အသားျဖဴူျဖဴ ၊ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လုံးတူေဒါက္တူ မို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏မ်က္လုံးက ထိုေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္၏ေျခမမ်ားဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ “သူနဲ႔ပဲသြားမယ္” အသားလတ္လတ္ေကာင္ေလးက မခ်ိဳကိုၿပဳံး၍ၾကည့္ရင္းမတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ “ကာစန္မာ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ကအဓိကေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့မမ” ေကာင္တာမွအမ်ိဳးသမီး၏သတိေပးစကားကို ေကာင္ေလးက ေခါင္းညိတ္၍တုံ႔ျပန္လိုက္သည္။

ေကာင္တာမွ အမ်ိဳးသမီးက နံရံအေပၚဖက္တြင္ကပ္ထားေသာ မွန္ဘီ႐ိုေလး၏ တံခါးကိုလွမ္း၍ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့နံပါတ္ျပားခ်ိတ္ဆြဲထားေသာေသာ့ တစ္ေခ်ာင္းကိုျဖဳတ္ကာ ေကာင္ေလးလက္ထဲသို႔ထည့္ေပးလိုက္သည္။ “အခန္း ၇ ကိုသြားေတာ့ ” ေကာင္ေလးကေရွ႕က မခ်ိဳကေနာက္က။ အလွျပင္ဆိုင္မွန္လုံခန္း၏ ေနာက္ဖက္တံခါးမွေန၍ အထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။ေကာင္တာမွအမ်ိဳးသမီးကေတာ့ ေနခဲ့သည္။အထဲတြင္တည္းခိုခန္းမ်ားကဲ့သို႔ နံပါတ္တပ္ထားေသာအခန္းပ်ား အစီသရီရွိေနသည္။

နံပါတ္ ၇ တပ္ထားေသာ အခန္းကို ေကာင္ေလးက ေသာ့ဖြင့္လိုက္သည္။ “ဝင္ေလ…မမ” မခ်ိဳကေရွ႕က ေကာင္ေလးက ေနာက္မွ အခန္းထဲသို႔ဝင္လိုက္ၿပီး ေကာင္ေလးကအခန္းတံခါးကိုေသာ့ခတ္၍ ပိတ္လိုက္သည္။ အခန္းက ၁၅ ေပပက္လည္ေလာက္ရွိမည္ထင္သည္။ အလယ္တြင္ တစ္ေယာက္အိပ္လည္းမက ႏွစ္ေယာက္အိပ္လည္းမက်ေသာ ဇက ကုတင္ တစ္လုံးေပၚတြင္ ေမြ႕ယာထူႀကီးတစ္လုံး ႏွင့္အိပ္ယာကို ခမ္းခမ္းနားနား ျပင္ဆင္ထားသည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူက ကုတင္ေစာင္းတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက သူ႔အက်ီကိုခြၽတ္၍ နံရံမွခ်ိတ္တြင္ခ်ိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မခ်ိဳေဘး ကုတင္ေစာင္းတြင္ဝင္ထိုင္ လိုက္သည္။အခန္းထဲေရာက္ကထဲက ေကာင္ေလးကိုေငး၍ၾကည့္ေနေသာမခ်ိဳက ေကာင္ေလးကိုဖက္၍ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုအားရပါးရနမ္းလိုက္သည္။ ေကာင္ေလးက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္မခ်ိဳ၏ခါးကိုဖက္ထားရင္း တင္သားတစ္ဖက္ကိုဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။

“မင္းနာမယ္ ဘယ္လိုေခၚလဲ” “ေဇာ္ေဇာ္ လို႔ပဲေခၚပါ မမ” “အင္းေလ နာမယ္ရင္းကိုေတာ့ဘယ္ေျပာပါ့မလဲ…မမ နံမယ္က နံမယ္အမွန္ေနာ္…မခ်ိဳလို႔ေခၚတယ္” “ဟုတ္ကဲ့…မမ…ကြၽန္ေတာ္အဝတ္ေတြခြၽတ္ေပးမယ္ေနာ္…” “ေဇာ့္…သေဘာပဲ…” ေဇာ္ေဖာ္ က မခ်ိဳကိုအားျဖင့္ညႇစ္၍ဖက္ကာ ပါးႏွစ္ဖက္ကိုနမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မခ်ိဳ၏အက်ီကိုေျဖးေျဖးခ်င္းခြၽတ္ေပးရင္း ထြက္ေပၚလာေသာအသားစိုင္ေလးမ်ား ပခုံးသားေလးေတြ က အစ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ဖိ၍ဖိ၍ စုပ္ကာနမ္းေပးသည္။ နမ္းရင္းခြၽတ္ရင္းျဖင့္ ေနာက္ဆုံး ေအာက္ခံဘရာစီယာပါကြၽတ္သြားေသာအခါ တြင္ေတာ့ လုံးဝန္းေသာႏို႔အုံႏွစ္လုံးက အိတြဲတြဲ ေလးထြက္ေပၚလာသည္။

ႏို႔အုံသားေလးေတြကိုႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ဖိလိုက္ ညႇပ္လိုက္ စုပ္လိုက္ျဖင့္ နမ္းေပးရင္း ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကိုစို႔ေပးလိုက္သည္။ထိုသို႔ ႏို႔သီးေလးေတြကိုစုပ္ေပးေနေသာအခ်ိန္တြင္ ႏို႔အုံကိုလည္း လက္ျဖင့္ အသာဆုပ္ကိုင္ၿပီးေခ်ေပးေနသည္။မခ်ိဳရင္ကို ေကာ့ၿပီးမ်က္ႏွာကိုေမာ့ကာ မ်က္လုံးေတြက စင္းၿပီးမွိတ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့သူမ၏လက္တစ္ဖက္ကလည္းေဇာ္ေဇာ္၏လည္ပင္းကိုဖက္ကာ သူမ၏ ရင္ပတ္ေတြကို အတင္းကပ္၍ေပးေနသည္။ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ေစ့ငွေအာင္စို႔ေပးၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ က မခ်ိဳ၏ခါးကိုေပြ႕ကာ ပက္လက္လွန္ေပးရင္း အနည္းငယ္မွ်စူထြက္စျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာဗိုက္သားမ်ားကိုနမ္းရင္း ထဘီကိုေအာက္သို႔ ဆြဲခြၽတ္ လိုက္သည္။

ထဘီက ခ်က္ေအာက္ ေရာက္သြားေတာ့ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီႀကိဳးကေပၚလာသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ကထဘီကိုေခ်ဖ်ားဘက္မွေန၍ကြင္းလုံးခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး မခ်ိဳ၏ ႀကိဳးတပ္ခြေထာက္ပါ ေဘာင္းဘီကိုပါခြၽတ္ပစ္လိုက္၏။အဝတ္ေတြအားလုံးကြၽတ္သြားေသာအခါ အေမႊးထူထူျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ခုံးခုံးႀကီး ထြက္ေပၚ၍ လာေလသည္။ ဆီးခုံမွအေမႊးစပ္ေလးမ်ားအထိ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဖိကပ္နမ္းစုတ္ၿပီး ေပါင္လုံးႀကီးေတြကိုပါ နမ္းသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေပၚအုပ္၍ အေမႊးေတြကို ထိုးဖြရင္း ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေန သည္။

ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွ ေစာက္ရည္ၾကည္ကေလးမ်ားစိမ့္ၿပီးထြက္ေပၚလာတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ “မမ…ကြၽန္ေတာ္မႈတ္ေပးရမလား…” “အင္း” “မုန႔္ဖိုးေပးရမယ္ေနာ္” “ေပးမွာေပါ့…ၿပီးေအာင္ေတာ့မမႈတ္နဲ႔ေနာ္” “ဟုတ္ကဲ့ပါ” ေဇာ္ေဇာ္ က မခ်ိဳ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုကား၍ေထာင္ကာ ေပါင္ၾကားသို႔မ်က္ႏွာအပ္လိုက္သည္။ၿပီးေတာ့လွ်ာကိုအျပားလိုက္ထုတ္၍ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ေအာက္မွေန၍အေပၚသို႔ပင့္ကာသုံးေလးႀကိမ္မွ်ယက္တင္လိုက္သည္။

“အ…အ…ဟင္း…ေဇာ္ေဇာ္ရယ္…ေမာင္ေလး ရယ္…” မခ်ိဳ အသံထြက္ေအာင္ပင္ၿငီးလိုက္ရသည္။ ျပဴးထြက္ေနေသာေစာက္စိကလွ်ာျဖင့္ဒ႐ြတ္ တိုက္ပြတ္တိုက္သည့္ဒဏ္ကိုမခံႏိုင္ေပ။ ေဇာ္ေဇာ္ ကေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို လက္မႏွစ္ဖက္ျဖင့္အသာဖိၿဖဲလိုက္သည္။ အမွန္က ေစာက္စိကို ဆက္၍စုပ္ေပးရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒါက မႈတ္တာႏွင့္ၿပီးခ်င္သူမ်ား အတြက္သာျဖစ္သည္။အခု မမ က ၿပီးေအာင္မလုပ္ေပးရန္ မွာထားသည္ကို သတိရေသာ ေၾကာင့္ ေစာက္စိကို ဆက္မစုပ္ေပးေတာ့ပဲ ၿဖဲထား၍ ၿပဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားသို႔လွ်ာကိုထိုးသြင္းကာ ပတ္လည္ လွည့္ယက္ေပးလိုက္သည္။

လွ်ာကိုနက္သထက္နက္ေအာင္အထဲသို႔ထိုး သြင္းျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေစာက္ပတ္တြင္းဝ အတြင္းနားေလးကိုသာယက္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။ အံႀကိတ္၍ဝမ္းေခါင္းသံျဖင့္ တ အင္း အင္း ၿငီးရင္း မခ်ိဳ၏ေပါင္ႀကီးေတြက ေပါင္ၾကားမွ ေဇာ္ေဇာ္၏ ေခါင္းကိုညႇပ္လိုက္ခြာလိုက္ျဖစ္ေနၾကသည္။ တခဏအတြင္းမွာပင္ ေစာက္ပတ္ထဲမွ တေျဖး ေျဖးစိမ့္ထြက္လာေသာ အရည္ၾကည့္မ်ားမွာ ပ်စ္လာသည္ကို လွ်ာဖ်ားမွတဆင့္ သိရွိလိုက္ ရသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ က ေစာက္ေခါင္းထဲမွ လွ်ာကို ဆြဲထုတ္ လိုက္ၿပီး ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို ခပ္ဖြဖြေလး ယက္ေပးကာ သူ၏ ေခါင္းကို ႂကြလိုက္သည္။

“အင္းဟင္းဟင္း…ေမာင္ေလးရယ္…ေမာ လိုက္တာကြယ္” “နားဦးမလား…မမ” “ခဏနားပါရေစဦးေမာင္ေလးရယ္…ႏိုမို႔ဆို ထည့္လည္းထည့္ၿပီးလည္းၿပီး ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔ပါ…ေနာ္” ေဇာ္ေဇာ္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ အခန္းေထာင့္ရွိေရခဲေသတၱာေလးထဲမွ ေရသန႔္ဘူးကိုေဖာက္၍ ဖန္ခြက္ထဲထည့္ကာယူလာေပးသည္။ “မမ…ေသာက္လိုက္ပါဦး” “အင္း…မင္းလဲေသာက္ဦးေလ” ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာေကာင္ေလးကေခါင္းညိတ္ျပ သည္။ မခ်ိဳကေရေသာက္ၿပီးေတာ့ဖန္ခြက္ကိုျပန္ယ ူသြားၿပီး သူလည္း ဖန္ခြက္တစ္ဝက္ေလာက္ေရထည့္ေသာက္သည္။ အဝတ္အစားကင္းမဲ့၍ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနသူက ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ။ သူမ၏ျဖဴေဖြးေတာင့္တင္းလွပသည့္ ခႏၶာကိုယ္အား ေဇာ္ေဇာ့္မ်က္လုံးမ်ားက သာမန္အၾကည့္ျဖင့္သာၾကည့္ေသာ္လည္း မခ်ိဳကမူ ယခုအခ်ိန္အထိ ပုဆိုးဝတ္ထားဆဲ ျဖစ္ေသာ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာေကာင္ေလးကို မျပတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ “မမ…လုပ္ရေတာ့မလား…” “အင္း ေလ” “မမ က ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးကိုအႀကိဳက္ဆုံးလဲ…” “ေနဦး…မင္းဟာကိုၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္” ေဇာ္ေဇာ္ က ခါးမွပုဆိုးကိုခြၽတ္၍ ကုတင္ေျခရင္းဖက္ရွိ ကုတင္တိုင္ေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္သည္။

႐ုတ္တရက္ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီး က အ႐ြယ္ႏွင့္ေတာင္မမွ်ဟုေျပာရမေလာက္ ပင္ျဖစ္သည္။ အရွည္ က ၆ လက္မေအာက္က်မည့္ပုံ မရွိေပ။ လုံးပတ္ က လက္တစ္ကိုင္ျပည့္ျပည့္ခန႔္။ လီးႀကီး က ေတာင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္းသိပ္ၿပီးေတာ့ မာေသးပုံမရ။ “မမ…ကိုင္ခ်င္ရင္ကိုင္ေလ” ေဇာ္ေဖာ္ က ေျပာရင္း ကုတင္ေဘးသို႔ကပ္ေပးသည္။ မခ်ိဳလည္း အိပ္ယာေပၚပက္လက္အေနအထားမွ ေဇာ္ေဇာ္ရွိယာဖက္သို႔ ေစာင္းၿပီး လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လီးႀကီးကိုလွမ္းဆုပ္လိုက္ေလသည္။ လီး၏ေႏြးေထြးေသာအပူေငြ႕ကသူမလက္ဖဝါးသို႔စီးဝင္သြားခိုက္ ေစာက္ပတ္ဝမွ စစ္ကနဲခံစားလိုက္ရသျဖင့္ မခ်ိဳေပါင္ႏွစ္လုံးကိုလိမ္ထားလိုက္ရေလသည္။ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ဂြင္းတိုက္ေပးေနရာမွ လီးကစံခ်ိန္တင္ေအာင္မာတင္းလာၿပီးအေၾကာ ႀကီးေတြကအၿပိဳင္းၿပိဳင္းခုံး၍ထလာသည္။

“လာ…ေမာင္ေလးရယ္…မမ ကိုဒီကုတင္ေစာင္းမွာပဲလုပ္ေပးပါ” မခ်ိဳက လီးကိုကိုင္ရင္းစိတ္မထိန္းႏိုင္၍အလုပ္စရန္ေျပာလိုက္ၿပီး လီးကိုလက္မွလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ ခႏၶာကိုယ္အား ကုတင္ေပၚကန႔္လန႔္ျဖတ္အိပ္ရင္း တင္သားႀကီးမ်ားကို ကုတင္ေစာင္းတြင္တင္ကာ ေပါင္ကား၍ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကုတင္ေအာက္သို႔ခ်လိုက္၏။ ေဇာ္ေဇာ္က သူမေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ဝင္ရပ္လိုက္ရင္း ေစာေစာကေရေသာက္စဥ္ နံရံတြင္ခ်ိတ္ထားေသာအက်ီအိတ္ထဲမွ ယူလာပုံရေသာ ကြန္ဒုံးကိုေဖာက္၍ လီးတြင္စြပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ေရွ႕သို႔တိုးကပ္လိုက္ၿပီး လီးတန္တစ္ခုလုံးကို မခ်ိဳ၏အေမႊးထူထူျဖင့္ခုံးထေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေပၚသို႔ အလွ်ားလိုက္တင္ကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ အေမႊးေတြၾကား ထိုးသြင္းပြတ္ေပးလိုက္သည္။

“ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…ယားတယ္…ဟင္း…” ေစာက္ဖုတ္အုံေပၚမွလီးတန္ႀကီးကို ေလွ်ာကနဲေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္ၿပီး ေစာက္ေစ့ျပဴးျပဴးႀကီးကို လီးထိပ္ျဖင့္ႏွစ္ခ်က္မွ်ထိုးကာ ေစာက္ေစ့ေပၚသို႔ လီးထိပ္ဖ်ားကိုတင္၍ ပြတ္သပ္ထိုးဆြေနသည္။ တဟင္းဟင္းၿငီးျငဴမည္တမ္းရင္းမခ်ိဳတစ္ေယာက္ ဖင္ႀကီးေတြေကာ့ေကာ့တက္လာသည္။လီးထိပ္ ကိုေစာက္ေစ့ေအာက္သို႔ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝသို႔ေတ့ကာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖိ၍ညင္ညင္သာသာဆက ္တိုက္သြင္းလိုက္သည္။ မခ်ိဳ၏ေမးဖ်ားေလးေမာ့တက္သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာမွာ ဟ၍သြားသည္။

အလိုးမခံရသည္မွာ ၃ ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမေစာက္ေခါင္းကေစးကပ္က်ဥ္းေျမာင္းေန သည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ လီးႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ထိုးခြဲဝင္ေရာက္လာေသာအခါ လီးကိုငံ့လင့္ေနသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားႂကြက္သားမွ်င္မ်ားက အလုအယက္ဝိုင္းဝန္းဆြဲယူၾကသည္။ အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ဆက္တိုက္စိမ့္ထြက္လာၾကသည္။အလိုလိုေန ရင္းမခ်ိဳေမာေနေလသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က လီးကိုတဝက္သာသာ ေလာက္သာ ထုတ္၍ေလးငါးႀကိမ္မွ် ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေဆာင့္လိုး ၿပီးမွ ႏို႔တစ္ဖက္ကိုလက္ျဖင့္လွမ္း၍နယ္ရင္း လီးကိုတဆုံးတဆုံး ထုတ္၍ ေဆာင့္လိုးေပး လိုက္သည္။

မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကိုအတင္းမွိတ္ရင္းမခ်ိဳ၏ဦးေခါင္းမွာရမ္းခါေနသည္။ ေဇာ္ေဇာ္ လိုးတာက ပညာသားပါသည္။ လီးကိုေစာက္ေခါင္းထဲသို႔သမား႐ိုးက်ပုံမွန္အ တိုင္လိုးသြင္းေနျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ခါးကို အသုံးခ် ကာ လီးကို ေဘး ဘယ္ညာ ေစာင္း၍တမ်ိဳး၊ အေပၚသို႔ေကာ့၍တဖ၊ုံ ေအာက္သို႔စိုက္၍တခါ ေလးဘက္ေလးတန္ျပည့္စုံေအာင္ တဆုံးတဆုံးထုတ္၍ု ခပ္နာနာေဆာင့္လိုး ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူမွာ ရင္ဘတ္ေကာ့တက္လာလိုက္ ကုတင္ေစာင္းမွ ဖင္ႀကီးေတြႂကြတက္လာလိုက္ျဖင့္ တကိုယ္လုံးေယာက္ယက္ခပ္လ်က္ တခါဘူးမွ်မႀကဳံဖူးသည့္အရသာကို ျဖတ္ျဖတ္လူး ခံစားေနရသည္။ “ဖြတ္…ဇြတ္…ပလြတ္…ကြၽတ္…ကြၽတ္…ကြၽတ္…ဟင္း…ဟင္းဟင္..ကြၽတ္ကြၽတ္” ေဇာ္ေဇာ္၏လက္က ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အလြတ္မေပး မနားတမ္းညႇစ္လွ်က္ လီး ကလည္း အားပါပါျဖင့္ခပ္သြက္သြက္ မနားတမ္းေဆာင့္လွ်က္ ဒရစပ္လိုးလိုက္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး ေမွးေဆာင့္လိုက္ ျဖင့္သူ၏စိတ္ကိုထိန္းကာ ပညာသားပါပါလိုးေပးလွ်က္ရွိသည္။

မခံရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူမွာ ခပ္ေစာေစာကလည္း ေဇာ္ေဇာ္ဘာဂ်ာမႈတ္ထားေသာအရွိန္ ျဖင့္ ၿပီးခ်င္စိတ္မွာျပင္းျပ၍လာသည္။တကိုယ္လုံးလဲဆိမ့္တက္လာေလသည္။ေနာက္တစ္ခ်ီက်မွေလးဖက္ကုန္း၍ အခ်ိန္ၾကာၾကာေလး အားရွိပါးရွိခံေတာ့မည္ဟု မခ်ိဳေတြးလိုက္သည္။ “ေဇာ္… ေဇာ္…မမေပၚေမွာက္…ေမွာက္ခ်လိုက္..” ေဇာ္ေဇာ္တို႔ကကြၽမ္းၿပီးသားပါအမ်ိဳးသမီးၿပီးေတာ့မည္။ သူမအေပၚသို႔ေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့အမ်ိဳးသမီးက အတင္းႀကဳံး၍ဖက္ထားသည္။ ေဇာ္ေဇာ္က မခ်ိဳ၏ဘယ္ဖက္ႏို႔ကိုငုံ႔၍ အားျဖင့္စုပ္ကာ စို႔ေပးရင္း သူ၏အားပါေသာေဆာင့္ခ်က္မ်ားကိုအျမင့္ဆုံး အရွိန္သို႔တင္ကာ အျပင္းထန္ဆုံးေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။

“အီး…အ…အမေလး…အား…ကြၽတ္ကြၽတ္… ကြၽတ္…ဟင္း…” မခ်ိဳ၏ဝတ္လစ္စလစ္ကိုယ္လုံးမွာ ေတာင့္ကနဲေကာ့တက္သြားၿပီးဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ၿပီးဟင္းခနဲသက္ျပင္းခ်ကာၿငိမ္က်သြားေတာ့မွ ေဇာ္ေဇာ္က သူ႔ေဆာင့္အားကိုေလွ်ာ့ကာ လီးကိုတစ္ဝက္ေလာက္သာထုတ္၍ ခပ္ေျဖးေျဖးတစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးသည္။ မခ်ိဳတစ္ေယာက္ ေၾကးစားထံမွ ရေသာ ကာမအရသာကို ခုံမင္စြဲလမ္းသြားေပၿပီ။ၿပီးေတာ့ အလိုးေကာင္းေသာေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာေကာင္ ေလးကိုလည္း ခင္တြယ္သြားမိသည္။ “ေတာ္ၿပီေဇာ္…ရၿပီ” သူမစကားအဆုံး ေဇာ္ေဇာ္ က လီးကိုေနာက္သို႔တျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္ကာ ေသခ်ာနမ္းေပးသည္။

“တို႔ခဏနားၿပီးတစ္ခ်ီထပ္လုပ္ၾကတာေပါ့” “ဟုတ္ကဲ့…မမ” ေဇာ္ေဇာ္ ကေျပာၿပီးသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္အိပ္ခန္းႏွင့္ဆက္လွ်က္ရွိေသာေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။ မခ်ိဳကေတာ့ ေနာက္ၿပီးေတာ့မွပဲ ေရေဆးေတာ့မည္ဟုေတြးလွ်က္ အိပ္ယာထက္တြင္ လွဲ၍က်န္ေနခဲ့ေလသည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတေယာက္ ထိုေနရာ ထိုဌာနသို႔ တပတ္လွ်င္ တခါေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူမေရာက္တိုင္း ေဇာ္ေဇာ္ကို ေတြ႕ရသည္မဟုတ္။ ရွိတဲ့သူနဲ႔ဘဲသြားခဲ့သည္။ ေဇာ္ေဇာ္ႏွင့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္သြားျဖစ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေဇာ္ေဇာ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ကုမၸဏီတခုတြင္ အလုပ္ဝင္သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းသိလိုက္ရ၏။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ေဇာ္ေဇာ္ဆိုေသာ ေကာင္ေလးကို မၾကာခဏတမ္းတ ေနမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

ေရစက္ေရမႊားမ်ား တဖြားဖြားလႊင့္တက္ေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားႏွင့္မာန္ျဖင့္ လႈပ္ရွားကူးခတ္ရင္ ေဖြးျဖဴေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွစ္ဖက္က ဘယ္ညာခြဲ၍ ထားကာ လႈပ္ရွားေနသည္။ အျပာေရာင္သန္းေနေသာ ေရတြင္ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလး လူးလွိမ့္ေနသည့္သဖြယ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖြားကနဲ တက္သြားေသာ ေရစက္ေရမႊာမ်ားႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္ေလးက ကန္ေဘာင္သို႔တက္ေသာ ေလွခါးလက္ရမ္းကို ကိုင္ကာ တေျဖးေျဖး ေလွခါးထစ္မ်ားကို နင္းရင္း ေရကူးကန္ေဘာင္ေပၚသို႔ တက္လာသည္။ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္ေသာ မိန္းခေလးတေယာက္ ဝတ္ထားေသာ ေရကူးဝတ္စုံက ၾကည္ျပာေရာင္ေလး သူမ၏ ဝင္းဝါေသာ အသားအေရႏွင့္ လိုက္ဖတ္လွသည္။ တကိုယ္လုံးတြင္ တင္က်န္ေနေသာ ေရစက္ေရေပါက္ေလးမ်ားက နံနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ သူမ၏ ဝါေ႐ႊေသာ အသားအရည္ေလးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ တန္ဆာဆင္ေနၾကသည္။ ေရကူးကန္ေဘာင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာေသာ မိန္းခေလးက သူမ၏ ကိုယ္ေပၚမွ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္ခ်ေနသည္။

ဒရင္းဘတ္ေပၚတြင္ ထိုင္၍ မဂၢဇင္းဖတ္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူက လက္ထဲတြင္ စာအုပ္ကိုပိတ္၍ ေဘးရွိစားပြဲေလးေပၚတင္လိုက္ၿပီး သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ကို လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ သမီးေလး အေတာ္ထြားၿပီးလွလာတာဘဲ။ အင္း ေလ သူ အသက္ ၂၀ ျပည့္ၿပီးၿပီဘဲ။ ငါေတာင္မွ အသက္ ၄၀ ထဲဝင္ေနၿပီ။ သမီးကိုယ္လုံးက ငါငယ္ငယ္တုံးကလိုဘဲ အခ်ိဳးက်ၿပီး လွတာဘဲ။ မ်က္ႏွာက သူအေဖနဲက ဆင္ေတာ့ ႏွာေခါင္းက ပိုလွတာေပ့ါ… အေတြးအဆုံး သူမ၏ေရွ႕ဖက္သို႔ ျဖစ္၍ေလွ်ာက္လာေသာ သမီးျဖစ္သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးျပသည္။

”မာမီ ဘာၾကည့္……” ”သမီးေလးကို လွလို႔ၾကည့္ေနတာ…” ”ဟုတ္ပါဘူးေနာ္ သမီးက မာမီေလာက္မလွပါဘူး” ”သမီးက ပိုလွပါတယ္ကြယ္ .. ကဲကဲ..အဝတ္လဲခ်ည္… အေအးမိအုံးမယ္…” သမီးျဖစ္သူ ေလွ်ာက္သြားေသာေနာက္သို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတေယာက္ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကို ေကာက္ယူ၍ လိုက္လာခဲ့မိသည္။ ေရကူးကန္ေဘးနားတြင့္ လုပ္ထားေသာ အဝတ္အစားလဲသည့္ ေနရာအေဆာက္အဦးေလးကို တံခါးမပိတ္ဘဲ မိုးသႏၲာျမင့္ အဝတ္အစားလဲေနသည္။ ေရကူးကန္က ကိုယ့္ၿခံထဲ ကိုယ္အိမ္ေရွ႕က ကန္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီမွာက မာမီႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ဒီေတာ့ တံခါးကို မပိတ္ေတာ့ေပ။ သမီး အဝတ္အစားလဲေနသည္ကို တံခါးဝမွရပ္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။

”လွလိုက္တဲ့…သမီးေလးရယ္” ”ဟင္…..” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ေခါင္းနပမ္းႀကီးသြားသည္။ တကိုယ္လုံးခြၽတ္၍ အဝတ္အစားလဲေနသာသမီး၏ ကိုယ္ေပၚမွ လုံးလုံးက်စ္က်စ္လက္သီးဆုပ္မွ် ႏို႔ေလးႏွစ္လုံး ထိုႏို႔ေလးမ်ားထိပ္မွ ႏို႔သီးေလးမ်ား ရွိသင့္သည္ထက္ ပို၍ ႀကီးေနသည္။ သူမသမီးကို ေန႔စဥ္လို သတိထားၾကည့္မိသည့္ၾကားက သည္ႏို႔သီးေလးႏွစ္လုံးက မ်က္စိေရွ႕တြင္ တေျဖးေျဖးႀကီးလာသည္။ သူ႔ဘာသာဘဲ ကိုင္လို႔လား…ဒါမွမဟုတ္ ေယာက္်ားေလးတေယာက္ေယာက္နဲ႔ဘဲ…. ”အင္းေလ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သမီးက ငယ္ေတာ့တာမွာ မဟုတ္ဘဲ… ဘြဲ႕ရလို႔ အလုပ္ေတာင္ဝင္ေနၿပီဘဲ။ ဒါေပမဲ့ မမွားတန္တာ မမွားရေအာင္ တေန႔ေလာက္ေတာ့ ေျပာထားအုံးမွဘဲ” ဟု ေတြးရင္ သူမတို႔ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီးရွိရာသို႔ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ တေယာက္ ဆက္၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။

ကုန္းထားေသာ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးက သာမန္အေနအထားမဟုတ္ဘဲ ေကာ့တင္းထားသျဖင့္ ပို၍ စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ ေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားတြင္ တိုးဝင္ညႇပ္ေနေသာ လီးတန္းႀကီးက ဆက္၍သြင္းလွ်င္ရပါလွ်က္ျဖင့္ မသြင္းဘဲ ဒစ္သာသာလက္တလုံးမွ်ျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းဝတြင္နဲ႔ေနၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကုန္းထား၍ ေအာက္သို႔ ငိုက္က်ေနေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲကာ ႏို႔သီးေလးေတြကို လက္ညႇိဳုး၊ လက္မတို႔ျဖင့္ ပြတ္ေနသည္။ “ေအာင္…လုပ္မွာျဖင့္လုပ္ကြာ.. မေနတတ္ေတာ့ဘူး….’’ စိတ္မရွည္စြာေျပာလိုက္ေသာ္လည္း အသံေလးက တုန္တုန္ယင္ယင္ေလးျဖစ္ေနသည္။

ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ႏွဲ႔ေနသည့္ လီးဒစ္ႀကီး၏ဒါဏ္ႏွင့္ အေခ်ခံေနရေသာ ႏို႔သီးႏွစ္လုံး၏ ရသတို႔ပါေပါင္းစပ္လွ်က္ တကိုယ္လုံးမွ အေသြးအသားတို႔က မခံမရပ္ႏီုင္စြာ လႈပ္ရွားခံစားလွ်က္ ေစာက္ရည္ၾကည္တို႔ကို အတင္းညႇစ္ထုတ္ေပးေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ စိုသထက္ စိုလာသည္ကို ဒစ္ႀကီးက သိေနသည္။ “မိုး ကလဲကြာ… ေအာင္က မိုးကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနတာ… စိတ္ရွည္မွေပါ့…” “ကြၽတ္..လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့ကြာ…ကဲကဲ…” မိုးသႏၲာျမင့္ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကုန္း၍ေကာ့တင္ထားေသာ သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ပစ္ပစ္ၿပီး ေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။

ေနာက္ကေန ေဆာင့္သြင္းသေလာက္ေတာ့ လီးကမဝင္။ တဝက္သာသာေလာက္ထိေတာ့ လီးႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲဝင္သြားသျဖင့္ မိုးသႏၲာျမင့္ နဲနဲေတာ့ ေက်နပ္သြားသည္။ ေကာင္မေလး ဒီလိုျဖစ္ ဒီလိုလုပ္ေအာင္ တမင္လုပ္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္းကလည္း စိတ္ထဲေက်နပ္သြားၿပီး သူ႔လက္တဖက္ကို ႏို႔အုံမွ ဖယ္ကာ ခါးေသးေသးကေလးကို လက္တဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ရင္း လီးကိုဖိ၍ သြင္းလိုက္သည္။ “ပလြတ္.. ျဗစ္..အာ..ဟာ…” မိုးသႏၲာျမင့္ ေခါင္းေလးေကာ့တတ္သြားသည္။ “မရပ္…မရပ္နဲ႔ေတာ့….ဆက္တိုက္လုပ္…” ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ မဆန႔္မၿပဲဝင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးႀကီးက သြက္သြက္ႀကီးဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ လီးက ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းလိုးဝင္ျခင္းမဟုတ္။ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းပတ္လည္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို တလွည့္စီထိုးေဆာင့္ လိုးဝင္ေနသည္။

မိုးသႏၲာျမင့္ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ကာ ထိေတြ႕မႈအာ႐ုံကိုသာ ခံစားလွ်က္ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ရမႈေၾကာင့္ မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကို တင္းတင္းေစ့ကာ မာန္တင္းထားရသည္။ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း တလႈပ္လႈပ္ခါဆင္းသြားေသာ တင္သားလုံးလုံးႀကီးေတြကို ၾကည့္ရင္း မခ်င့္မရဲျဖင့္ ေအာင္ကိုမင္းက တင္သားႀကီးေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဆတ္ဆတ္႐ိုက္ပုတ္ျဖစ္ညႇစ္ဆုတ္နယ္လိုက္ေသးသည္။ ေရွ႕မွ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုလည္း အလြတ္မေပး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ဖဝါးျဖင့္ ျပန႔္ျပဴးျပည့္တင္းေသာ ေက်ာသားေဖြးေဖြးေလးကို စုံဆန္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္ေသးသည္။ မိုးသႏၲာျမင့္ ေရွ႕တြင္ေထာက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္က ၫြတ္၍က်လာၿပီး တံေတာင္ဆစ္ကို အားျပဳ၍ ေထာက္လိုက္ရသည္။

သည္အခါမွာေတာ့ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းက နိမ့္ဆင္းသြားျခင္းေၾကာင့္ ဖင္ႀကီးကပို၍ ကားစြင့္ေျမႇာက္တက္သြားသျဖင့္ အားပိုတက္ကာ ေဆာင့္အားက ပိုေကာင္းလာသည္။ မတရားထြက္လာေသာ ေစာက္ရည္မ်ားေၾကာင့္ လီးဝင္လီးထြက္ အႁပြတ္ႁပြတ္ျမည္သံႏွင့္အတူ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခု တင္းတင္းေစ့ထားေသာ မိုးသႏၲာျမင့္၏ လည္းေခ်ာင္းထဲမွထြက္လာေသာ တအင္းအင္းျဖင့္ ႀကိတ္ညီးသံတို႔က လႊမ္းမိုး၍ေနသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ျပင္းထန္လွသလို မိုးသႏၲာျမင့္ကလည္း သူမ၏ဖင္ႀကီးကို ေတာင့္ေတာင့္ၿပီးခံသည္။ ေအာင္ကိုမင္းႏွင့္ မိုးသႏၲာျမင့္တို႔က တကၠသိုလ္မွာထဲက ခ်စ္သူေတြ။

အခုသူတို႔ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအလုပ္ဝင္ေနၾကၿပီ။ ခုလိုမ်ိဳးဆုံၾကတာကေတာ့ ဒီတခါႏွင့္မွ ၄ႀကိမ္ဘဲ ရွိေသးသည္။ ေနရာကေတာ့ ေအာင္ကိုမင္း၏ သူငယ္ခ်င္းအိမ္တြင္ ျဖစ္သည္။ “ျဗစ္..ဖြတ္..ပလြတ္..အင္း..ဟင္း.အာ..ဟား…လုပ္…လုပ္..ေဆာင့္.အ..” မိုးသႏၲာျမင့္၏ ကိုယ္လုံးေလးတခုလုံး တုံတုံရင္ရင္ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးႀကီးမွာလည္း ဆိမ့္တက္လာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက အနည္းငယ္မွ်အားေပ်ာ့သြားသည္။ ေကာင္မေလးၿပီးခ်င္ေနၿပီ။ ေအာင္ကိုမင္းအံကိုႀကိတ္၍ ေဆာင့္အားကိုျမင့္ကာ အၾကမ္းဆုံးလိုးေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။

“အ..အီး…အီး…ဟင္း….” ႀကိတ္၍ညီးရင္း ဖင္ႀကီးတဆတ္ဆတ္ခါယမ္း၍ ေရွ႕သို႔ေမွာက္က်သြားသျဖင့္ ေအာင္ကိုမင္းက သူမ၏ခါးကို အတင္းဆြဲကာ ေလးငါးခ်က္မွ် အားကုန္ေဆာင့္ပစ္လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္တို႔ကို ပန္းထုတ္ပစ္ရင္း သူမခါးကို ဆြဲထိမ္းထားေသာလက္ကိုဖယ္ကာ ကိုယ္လုံးကို အသာလွမ္း၍ ဖက္လိုက္ရင္ ဝမ္းလ်ားေမွာက္က်သြားေသာ မိုးသႏၲာျမင့္၏ ေက်ာေပၚတြင္ ေမွာက္ရက္သားပါသြားေလေတာ့သည္။ “မာမီကိုသမီးတခု ေျပာခ်င္လို႔” “ေျပာေလ သမီးရာ…အမေလး…စကားေတြဘာေတြ ခံေနရေသးတယ္။” “ဟို…ေလ.. သမီး..လက္ထပ္ခ်င္ၿပီ…” “ဘာ..ဘာရယ္…လက္..လက္ထပ္မယ္.. ဟုတ္လား” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ အလန႔္တၾကား အံ့ၾသသြားသည္။

“သမီးစကားေျပာေလာသြားလို႔ပါ….သမီးမွာ ေက်ာင္းတုံးထဲက ခ်စ္သူရွိတယ္မာမီ…ခုဆို ၄ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီေပ့ါ… အဲဒါ သူက လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းလို႔… မာမီကိုဖြင့္ေျပာၿပီး ခြင့္ေတာင္းတာပါ…” မိုးသႏၲာျမင့္ ခုလိုရွင္းျပလိုက္မွာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ဇာတ္ရည္လည္သြားသည္။ “သူက ဘယ္သူလဲသမီး… မိဘေတြက ဘယ္သူလည္း…ဘာလုပ္လဲ..” “သူ႔နာမည္က ေအာင္ကိုမင္းတဲ့… သူက စီးပြားေရးမဟာဘြဲ႕ကိုရထားတာ…အခုဌာနမွာ လုပ္ရင္း — တက္ဖို႔လုပ္ေနတယ္…မိဘေတြကေတာ့ သူငယ္ငယ္တုံးထဲက မရွိေတာ့ဘူ…..” “အို….ျဖစ္ရေလ…” “သူက ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြၽန္ၿပီး ဒီအေျခအေနေရာက္ေအာင္ သူ႔ေျခေထာက္ေပၚသူရပ္ခဲ့တာဘဲ…” “လူေတာ္ေလးတေယာက္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့…အင္းေလ…သူနဲ႔မာမီကို ေတြ႕ေပးပါအုံး…စကားစျမည္ေျပာရင္း အကဲခတ္ၾကည့္အုံးမယ္….” “ဟုတ္ကဲ့မာမီ…မနက္ဖန္ သမီးေခၚခဲ့ပါ့မယ္….” “မနက္ဖန္ဆိုေတာ့ ကုမၸဏီ႐ုံးပိတ္တာဘဲ… မာမီအားတယ္…အိမ္ကိုေခၚလာခဲ့ေပ့ါ…” “ဟုတ္ကဲ့…မာမီ” မိုးသႏၲာျမင့္၏ မ်က္ႏွာေလး ဝင္းပသြားေတာ့သည္။

အိမ္ေရွ႕မွ ကားရပ္သံၾကားလိုက္ရကထဲက သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ ျပန္လာၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည့္နည္းတူ သမီး၏ခ်စ္သူ ေအာင္ကိုမင္းဆိုေသာေကာင္ေလးလည္း ပါလာၿပီဆိုတာ အတတ္သိလိုက္သည္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူတေယာက္ အေပၚထပ္ရွိစာၾကည့္ခန္းထဲတြင္ေရာက္ေနသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းမည္ျပဳၿပီးမွ မဆင္းေတာ့ဘဲေနလိုက္သည္။ သမီးတြင္ေသာ့ပိုရွိသည္။ ဖြင့္၍ သူတို႔ဝင္လာၾကလိမ့္မည္။ မၾကာလိုက္ သမီးျဖစ္သူ မိုးသႏၲာျမင့္ သူမေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ “မာမီ…သူပါလာၿပီ… ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ခိုင္းထားတယ္…” “ဒီကိုသာေခၚခဲ့ေတာ့သမီး…” “ဟုတ္ကဲ့…” မိုးသႏၲာျမင့္ ထြက္သြားၿပီး ခဏၾကာ အခန္းဝသို႔ လူရိပ္က်လာသျဖင့္ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္…” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ သူ၏ ဦးေခါင္းတခုလုံး ျခားရဟတ္လို လည္ပတ္သြားရသည္။ သမီးႏွင့္အတူပါလာေသာ ေကာင္ေလး ေဇာ္ေဇာ္မွ ေဇာ္ေဇာ္အစစ္။ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ ေအာင္ကိုမင္းကလည္း ေျခလွမ္းတုံ႔၍ ရပ္သြားသည္။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနမိသည္။ “လာၾကေလကြယ္…” ပ်က္ေနေသာ မ်က္ႏွာကိုျပင္ အသံကိုထိမ္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ စားပြဲေရွ႕မွ ကုလားထိုင္တြင္ဝင္၍ ထိုင္လိုက္ၾကသည္။ ေအာင္ကိုမင္း ေခါင္းကိုငုံ႔ထားသည္။ “သမီး… မာမီ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း စကားေျပာခ်င္တယ္..သမီးေအာက္ထပ္မွာ ခဏဆင္းေန..မာမီဘဲလ္နဲ႔ေခၚလိုက္မွ တက္လာခဲ့…” မိုးသႏၲာျမင့္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၍ ထြက္သြားသည္။ ေလွခါးကိုဆင္းသြားေသာ ေျခသံၾကားလိုက္ေတာ့မွ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ ထိုင္ရာမွထာကာ စာၾကည့္ခန္းတံခါးကို အတြင္းမွ ေလာ့ခ်ၿပီး ပိတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းငုံ႔၍ ထိုင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ ေဘးသို႔ရပ္လိုက္သည္။ “ေဇာ္ေဇာ္” သူမအသံက တုန္ခိုက္ေနသည္။ လက္တဖက္က ေကာင္ေလး၏ ပုခုံးကိုဖက္လိုက္သည္။ သူမအား ေအာင္ကိုမင္း ေမာ့ၾကည့္လာေတာ့ နဖူးကိုငုံ႔၍ နမ္းလိုက္သည္။

“ေဇာ္ကို..မမေမွ်ာ္ေနတာၾကာၿပီကြယ္…” “ကြၽန္…ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မိုးတို႔ရဲ႕ခ်စ္ျခင္းကို….” ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ လက္က ေကာင္ေလး၏ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ “စိတ္ခ်ပါ…ေဇာ္ရယ္..မမ မကန႔္ကြက္ပါဘူး..ဒါေပမဲ့ ေဇာ္က မမကိုလည္း အလွည့္ေပးေပ့ါ…” ထိုင္ေနေသာ ေအာင္ကိုမင္းက သူ၏ေဘးတြင္ ရပ္ေနေသာ ေဒၚခ်ိဳခ်ိဳမိုးသူ၏ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ “ထ..ေဇာ္…မမ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး…တခ်ီေလာက္ ျမန္ျမန္ေလးလုပ္စမ္းကြယ္….” ေနာက္သို႔လွည့္၍ ေအာင္ကိုမင္းကို ေက်ာေပးကာ ထဘီကိုခါးအထိ မလိုက္ၿပီး ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ လက္ေထာက္ကာ ကုန္းလိုက္၏။ ျပဴးထြက္လာေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အရည္ၾကည္ေလးေတြပင္ စိမ့္၍ထြက္ေနၿပီ။ ခံဘူးေသာသူကိုေတြ႕၍ ခံခ်င္စိတ္ျဖင့္ စိတ္ထလာရသလို လိုးခဲ့ဖူးေသာ သူကို ေတြ႕ရ၍ စိတ္ထလာရေသာ ေအာင္ကိုမင္း၏ လီးကလည္း ေစာေစာထဲက ေတာင္ေနေခ်ၿပီ။ သူမ၏ ေနာက္သို႔ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ကာ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး လီးကို အရည္ၾကည္တို႔ခိုေနရာ ေစာက္ပတ္သို႔ေတ့၍ သူမ၏ ပုခုံးကို လွမ္းဆြဲကာ တခ်က္တည္း ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေလေတာ့သည္။………… (ၿပီးပါၿပီ)