Month: June 2021

ခိုးစားသောအသီးက ပိုချိုတယ် စ/ဆုံး ခုန ဖုန်းဆက်တာ ဒီမမအိမ်လား မသိဘူး ဟုတ် … ရေဗူး မှာထားတာပါ ကျနော် ဒီရပ်ကွက် လမ်းထိပ်ကပါ … ရေသန့် ရောင်းတာ … အမြဲတမ်းယူရင် အိမ် လိုက်ပို့ပေးပါတယ် “ခင်ချိုနွယ် တယောက် အိမ်ရှေ့ ထွက်ရပ်နေစဉ် သုံးဘီးဆိုင်ကယ် တစင်းထိုးရပ်ကာ အသားညိုညို စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်ဖြင့် ကောင်လေးမှ သူမအား မေးနေသဖြင့် ပြန်ဖြေနေ၏။ ” ဟုတ်ကဲ့ ရှင်” ” ဒါနဲ့ … ဒီအိမ်က အရင် … ရှေ့နေ ဒေါ်သူဇာ … နေတာမလား “ ” အဲဒါတော့ … မသိဘူး … ကျမတို့က … ပြောင်းလာတာ…

အပျိုကြီးမမြခက်၏ ဈာန်လျှောခန်း ကုက္ကိုစုရွာလေးက မိန်းမချော မမြခက် ကို တနယ်လုံး သိကြသည်။ လွန်ခဲ့ ၂၀ နှစ်က ကွမ်းတောင်ကိုင် ဖြစ်သည်။ အလှူပွဲရှိ၍ ကွမ်းတောင်လေး ခါးစောင် တင် သွားရင် လှုပ်ခါ ခုံပေါက် သွားတဲ့ဖင်ကြီးကို ကျားတိုင်းငေးမောကြည့်ကြရ၏။ ယခုတော့ ၄၀ နားနီး အပျိုကြီး။ ငယ်တုန်းက အရှေ့နယ် ဆီစက်ပိုင်သားက ရွှေတဆင်စာနဲ့ လယ်ဧက ၃၀ တင်တောင်းဘို့စကားကမ်းပြီးကာမှ အဲဒီ ကိုယ်တော်မသန့်တဲ့ အရက်သောက်မိပြီး သေပါသည်။ ဒါနဲ့ အပျိုကြီး ဖူးစာကံ ကုန်သည်။ ပေါက်ဈေးကို ဘသူမှ မလိုက်နိုင်တာ လည်း ပါ၏။အပျိုကြီးကလည်း စိတ်ဒုံးဒုံးချလိုက်သည်။ သည်ဘဝ အိမ်ထောင် မပြုတော့ပြီ။  သိုံသော် ကံတရားက ဆန်းချေ သည်။ မနှစ်ဆောင်းပိုင်းက…

ကျမနှင့် လင်ပါတူလေးခေါင်းကြီး (စ/ဆုံး) ကျမကို ရွာက လူတွေကတော့ မမတင်လို့ ခေါ်ကြတယ် ကျမက ကျမယောကျၤား ကိုမြမောင်သေသွားပြီး ကတည်းက တခုလပ်ဆိုတဲ့ အထီးကျန်ဘဝကိုခံယူထားတဲ့သူပါ ကျမအသက်က ၃၂နှစ်စွန်းရုံ ဘဲရှိသေးတယ် တင်တင်လှဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း ကျမရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို ပုရိသယောကျၤားတွေ ကြည့်ပြီးသက်ပြင်းချနေကြတာကျမသိတာပေါ့ ဘဝကို မကြောင့်မကျ မတောင့်မတဘဲ အေးအေးဆေးဆေးဖြတ်သန်းလာခဲ့ရတာကြောင့် အရွယ်ကလည်းတင် ရုပ်ရည်ကလည်းအလှကြီး မဟုတ်ပေမဲ့ ဘဝပေးကုသိုလ်ကြောင့်ထင်တယ် တခုလပ်ဖြစ်တာတောင် ယောကျၤားတွေရဲ့ ချစ်ရေးဆိုခြင်း အကြိမ်ကြိမ်ခံခဲ့ရသူပါ ဒါပေမဲ့ ကျမအားလုံးကို ရှိတယ်လို့မထင်ခဲ့ဘူး ပြီးတော့ ကျမကငွေတိုးချည်းစားတဲ့သူလေ ကျမအလုပ်က အားရင်အလှပြင်ပြီး အရက်သမား ခေါင်းကြီးနဲ့ သန့်ဇင် တို့နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး အတိုးတောင်းရုံဘဲ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုရလာတဲ့ငွေထဲက အရက်ဖိုးပေးလိုက်ရင်ပျော်လို့ ဒါတောင်အဲ့ နှစ်ကောင်က အမဲရိုးနှယ် ဟင်းအိုးမှအားမနာ ကျမကိုတောင်ကြံချင်နေကြတယ်…

နှင်းဆီပန်းကလေး သစ်သားပြားလေးရဲ့ချိုင့်နေတဲ့ အပိုင်းလေးတွေပေါ်မှါ ကျော့ရှင်းတဲ့ လည်တိုင်လေးရယ် လက်ကောက်ဝတ် နုနုလေးရယ်ကို တင်လိုက်သည်။ ဒေါက်ကနဲ ထိပ်တုံရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကို ပိတ်ချလိုက်သံနှင့် အတူ ဂလောက်ခနဲ သော့ခတ်သံကို ပါ ကြားလိုက်ရသည်။ မလွတ်မြောက်အောင် ချုပ်နှောင်ခံလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ အသိက ကျွန်မကို ရင်တစ်လှပ်လှပ်ခုန်စေသည်။ ဟား ဟား ဟားဟား ဟု အော်ရယ်သော အသံနက်ကြီးကို အနောက်ဘက်နေ ကျက်သီးထဖွယ်ရာ ကြားရသည်။ ရုတ်တရက်ကြည့်ရင် သူဌေးမကြီး ဒေါ်နှင်းဆီမှဟုတ်ရဲ့လားလို့တွေးယူရတယ်။ ခင်းဗျားဒါကို တစ်ကယ်ကြိုက်နေပြီပဲ ခင်ဗျားကို ခင်ဗျားဘယ်အနေအထားဖြစ်နေမလဲကော တွေးမိရဲ့လား ကျွန်မတွေးမိတာပေါ့ ကျွန်မရဲ့ တင်းရင်းတဲ့ တင်ပါးတွေကို ကုန်းထားရပြီး ဆူဖြိုးတဲ့ရင်သေးတွေနဲ့ ခါးကို ကိုင်းညွှန့်ထားတဲ့ အနေအထားဟာ သိပ်ရှက်စရာကောင်းမှန်းတွေမိတာပေါ့ ကွယ်လွန်သူ အရာရှိတစ်ဦးရဲ့ ဇနီမယား ယခု လက်ရှိ မြို့ရဲ့…

ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဩ…….ဟိုမှာ နံပါတ် ၈ လာနေပြီ…. လာသွားမယ် ဟုတ်တယ်လေ… ခေတ်ကြီးကိုက သုတ်သုတ်စား သုတ်သုတ်သွားမှ စကားကောင်းနေလို့ ကျွန်တော်တို့စီးရမယ့်ကားလာနေပြီ။ မပြတ်သေးတ့စဲ ကားကိုအတင်းဖြတ်ပြီး. … မှတ်တိုင်ကျော်ရပ်တဲ့ကားနောက်ကိုခွေးတစ်ကောင်လိုပြေးလိုက်ရတယ် မပြောချင်ပါဘူးဗျာ…မနက်နဲ့ ညနေဆို ကားစီးရတာလူနဲ့ကိုမတူဘူး…ခေတ်ကြပ်ကြီးထဲမှာကိုရွှေ စပါယ်ရာတွေကလည်းယဉ်ကျေးပါပေတယ်။ သင်တန်းဆင်းလာသလိုပါဘဲ။ ““ကဲ…လက်မှတ်ဝယ်ကြပါ….တစ်ကျပ်လေးနဲ့လက်မတို့ရစေနဲ့….ဟိုဘက်ကဘကြီးရှေ့တိုးပါ။ မကျေနပ်ရင်ရှေ့မှတ်တိုင်ဆင်းနေခဲ့။ရှေ့ကညီလေးပိုက်ဆံထုတ်ထားကွာ….တစ်ကျပ်လေးကို သူတောင်းစားလိုလိုက်တောင်းနေရတယ်”” ““ကားခပေးကြပါဗျ။”” အဲ့ဒါပဲကြည့်တော့….ကျွန်တော်လည်း အအော်ခံရမှာကြောက်တာနဲ့…တစ်ကျပ်ကို နှမြောတသစွာနဲ့ထုတ်ပေးလိုက်ရပါတယ်။ ““စံပြလား…စံပြ…ရှေ့ထကွ ်ထားကြပါခင်ဗျားတို့မေးနေတာ နဲ့မိုးလင်းတော့မှာပ။ဲ ရှေ့တိုးပါ…မှတ်တိုင်ပါတယ်ဆရာရေ”” အိုး .. စိတ်ညစ်စရာကောင်းလိုက်တာ…တက်ကြဆင်းကြနဲ့ ဒီလိုပဲနေ့တိုင်းကြုံနေရတော့…ဒီအချိန်ရောက်ရင်ရူးချင်တယ်… အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော့ကိုယိုင်ဆင်းသွားအောင် ကြိမ်ခြင်းကြီးနဲ့တိုက်ခံလိုက်ရပါတယ်။ စိတ်တိုတိုနဲ့ရန်တွေ့မယ်လုပ်တော့…လားလား…တော်တော်ချောတဲ့ကောင်မ လေးတစ်ယောက်ပဲ။ ““ပေး…ညီမ…ဒီခြင်းကြီးနဲ့ဆို ကားအလယ်ကောင်မှာ လူတွေဒုက်္ခရောက်နေမယ်။”” ကောင်မလေးက ကျေးဇူးတင်တဲ့အပြုံးနဲ့ ခြင်းတောင်းကိုကမ်းပေးလိုက်ပါတယ်။ ကားကလည်း ကြပ်သထက်ကြပ်လာတာမို့…ခြင်းတောင်းမရှိတော့တာနဲ့သူနဲ့ကျွန်တော်ဟာကော်နဲ့ကပ်ထားသလို ကပ်နေပါတယ်။ ကောင်မလေးကတော့အနေခက်ပုံပဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ဘယ်လိုနေမယ်ထင်လဲ။ ကောင်မလေးက တောင့်တောင့်တင်းတင်းလေးဗျ။ ကြည့်ရတာပန်းရောင်းပုံပဲ။…

တစ်သက်လုံးအတွဲချောင်းရတော့မလား ကဲ့ဗျာ တော့ပစ်လေးအသစ်ဖွင့်လိုက်ပါပီ………….လူစိတ်ဝင်စားမှုမရှိရင် ပြန်လည်ဖျက်သိမ်းသွားပါမယ်…………… ကျတော်ဖွင့်တဲ့တော့ပစ်ကျတော်ပဲစပါမယ်…….ကျွန်တော်ချောင်းဖူးတဲ့ အတွေ့အကြုံကတော့ ဒီလိုပါဗျာ……….. ပထဦးဆုံးလိင်ဆက်ဆံတာကိုတွေ့ဖူးချင်းလည်းဖြစ်ပါတယ်………… ကျတော် အသက် ၉ နှစ်၁၀နှစ်လောက်ကပေါ့ဗျာ…………ကျတော်ဖြင့်လေးတန်းလားပဲမသိဘူးရှိသေးတယ်………… ဖြစ်ချင်တော့ ဦးလေးကဆော်လေးတစ်ပွေတွေ့တယ်ဗျာ သူကကြိုက်တာပေါ့………ရှမ်းမလေး…………. ဒါနဲ့ သူတို့ တွေလက်ထက်ဖို့တွေ ဘာတွေနေ့တွေ ရွေးကြပေါ့……………..ဖြစ်ချင်တော့ လက်ထပ်ဖို့ ၁ ပတ်လောက်အလိုထင်တယ်ဗျာ……… အဲ့ဒီရှမ်းမလေး ကညနေဖက်ဆို အိမ်ကို လာလာလည်တယ်ဗျာ ………အဲ့ဒီအချိန် က ကျတော်ရဲ့ အဖေအမေ တွေက အလုပ် သွားတဲ့အချိန် ….. ညဖက် ၉ နာရီလောက်မှာ ပြန်လာကျတာ …..ကျတော်ရယ် ကျတော်ဦးလေးရယ်ပဲ ရှိတာ…အိမ်မှာ…..အစကတော့ ကျတော်လည်းမသိဘူးပေါ့ ဦးလေးက ဆော့ဦးနော် ဆိုပြီး အခန်းတခါးပိတ်ကာ အထဲကိုဝင်ဝင်သွားတယ်ဗျာ ကျတော်အိမ်က အခန်းသုံးခန်းပါတယ် ဗျာ တစ်ရက်နှစ်ရက်တော့ ကျတော်လည်းမသိဘူးပေါ့ဗျာ………..သုံးရက်မြောက် နေ့ကျတော့ ကျတော်သိချင်လာတယ်ဗျာ…

တဏှာဇာတ်ထုပ် ခပ်ရှုပ်ရှုပ် သိန်းထွန်း ဒီနေ့ တော့ ပုဆိုးပါးပါး ကို အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ မဝတ်ပဲ တမင် ထွက်လာခဲ့သည်၊ ဒီညနေတော့ ကောင်မလေး ကို အပီ ကိုင် တော့မည် ဟု တွေးလာ ခဲ့သည်၊ ကောင်မလေး မှာ သူ့ သူငယ်ချင်း၏ သမီး ဖြစ်သည့် ဖူးဖူး ဖြစ်လေသည်၊ ဖူးဖူး အဖေ ခင်မောင်စိုးနူင့် သိန်းထွန်းမှာ တမြို့ထဲ သား ငယ်သူငယ် ချင်း များ ဖြစ်ကြသည်၊ သိန်းထွန်း မှာ ရန်ကုန်သို့ ထွက်သွားခဲ့သည်မှာ ခင်မောင်စိုး သူ့မိန်းမ လှလှ ထွေးနူင့် အိမ်ထောင်မကျခင် ကဖြစ်သည်၊ ရန်ကုန် မှာ ဘွဲ့ လေးတခုရ ပြီး ဌာနဆိုင်ရာ…

ဘတ်စကားပေါ်က ဇာတ်လမ်းအစ ရုံးဆင်းရုံးတက်ချိန်ဆိုရင် ဘတ်စ်ကားကျပ်တာ သဘာဝပါ။ လူကျပ်တဲ့ ကားစီးရလို့ ဒုက္ခရောက်တာကတမျိုးဆိုပေမဲ့ တခါတလေ ဖီးလ်ရတဲ့ အရသာကလဲ ယောကျားရော မိန်းမတွေပါ ခံစားတတ်ကြတာပါပဲ။ ထိရ တွေ့ရလို့ ယောကျားတွေချည်းပဲ ဖီးလ်တယ် မထင်ပါနဲ့။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ကျွန်မတို့ မိန်းမတွေလဲ ထိရတာ တခါတလေ ဖီးလ် ဖြစ်ကြတာပါပဲ။ ကျွန်မဆိုရင် ကျောချင်းကပ် ရပ်ကြရတဲ့အခါ ဖင်သားချင်းထိမိတာကိုပဲ တခါတလေ ဖီးလ်တတ်သေးတာ။ ကျွန်မက ထန်တယ်လေ။ ကျွန်မအကြောင်းနဲနဲပြောပြရဦးမယ်။ ကျွန်မအသက်က ၄၃ နှစ်။ အသက်ဆယ့်ရှစ်နှစ်မှာ လင်နောက်လိုက်ပြေးခဲ့တယ်။ မိဘတွေက ပြန်လိုက်ခေါ်ပြီး ကျွန်မတို့ လင်မယားနှစ်ယောက်စလုံးကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားကြရတယ်။ ကျောင်းမှမပြီးသေးတာ။ မိဘဆိုတော့လဲ ပထမတော့ ကရုဏာဒေါသတွေထွက်ကြတာပေါ့။ ဒါပေမဲ့ ုဖြစ်ပြီးမှတော့ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဆိုသလိုပေါ့ရှင်။ အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားပြီး အဝေးသင်တက္ကသိုလ်…

အပျိုစစ်စစ်မှန်း သိလိုက်တယ် မြို့စွန်တနေရာ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး အနောက် ဖက် ပျံကျဈေးလေးက ရောင်းသူဝယ်သူ အသံပေါင်စုံနဲ့ ဆူညံနေတာဗျို့။ကျုပ်လည်း မိန်းမကို ဈေးခင်းပေးပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ” မချို ငါပြန်ပြီ နေ့လည်ကျမှ လာတော့မယ် “ ” အင်းပါ ကိုမောင်ခြိမ့် … အိမ်ရောက်ရင် ကလေးသေချာကြည့်နော် “ ကျုပ်မိန်းမ မချိုကလည်း ရောင်းမယ့်ပန်းတွေ ရေဝတ်အုပ်ရင်း ပြန်နုတ်ဆက်နေတာပါ။ဟုတ်တယ် ကျုပ်နာမည် မောင်ခြိမ့်ဗျ။ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေရတဲ့ ဘဒွေးက ပေးထားတာ။မိဘတွေက ကျုပ်ကလေးဘဝထဲက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ဘဒွေးကပဲ လေးတန်းထိ ကျောင်းထားပေးပြီး တောင်ယာဝင်လုပ်ခိုင်းတာ။ကျုပ်က အပင်ပန်းခံနိုင်ပေမယ့် တောင်ယာအလုပ်ကျ ဝါသနာမပါဘူးဗျ။ဒါနဲ့ လူပျိုပေါက်ရောက်တော့ ဘဒွေးက ဆိုက္ကား တစ်စင်းဝယ်ပေးပြီး ဒီဈေးလေးထဲ ဂိတ်ထိုးခိုင်းတော့တာပဲ။ကျုပ်ဆိုက်ကားနင်းတော့ ၃နှစ်လောက်ကျ ဘဒွေးလဲဆုံးရော။ကျုပ်အိမ်ထောင်…

သြော် မိန်းမ မိန်းမ အိုး ”” ဆက်ခနဲ ရုန်းပြီး ထွက်ပြေးမလို လုပ်တဲ့ ချိုချိုရဲ့ ခါးသိမ်ကလေးကို လှမ်းဖက်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပါတယ်။ ရှင်မတောင် သနပ်ခါးနံ့သင်းနေတဲ့ ပါးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်မွှေးပစ်လိုက်တယ် ထိတ်လန့်ပြီး ခပ်ဟဟဖြစ်နေတဲ့ နှုတ်ခပ်းလေးကို ငုံပြီးစုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ တစ်ခါတည်း ကော့တက်ပြီး လက်ထဲက စာအုပ်ပါလွှတ်ချလိုက်ပါတယ် တစ်ခါမှ အတွေ့အကြုံမရှိသေးတဲ့ အပျိုစင်လေးပဲ။ ကျွန်တော်လွှတ်ချလိုက်တဲ့ ခြင်းတောင်းဟာ တစ်လိမ့်လိမ့်နဲ့ အတော်ဝေးဝေးကို ရောက်သွားပါတယ် မြေပြင်ကို မျက်စိကစားကြည့်တော့ မြက်ခြောက်တွေနဲ့ သန့်သန့်ရှင်းရှင်းဖြစ်နေတာတွေ့ရပါတယ် အားမှ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပွဲစား လာအုံးမှ အခုတော့။ ကော့ကော့လေးဖြစ်နေတဲ့ ချိုချိုကိုမျက်ခင်းပေါ် အသာပက်လက်လှဲချပေးလိုက်ပါတယ် လရောင်အောက်မှာ မျက်စိမှိတ်အိပ်နေတာ နတ်သမီးလေးကျနေတာပဲ မျက်နှာပေါ် စာအုပ်မိုးပြီး နမ်းရင်းလက်တစ်ဖက်က ရင်စိအကျႌလေးရဲ့ နှိပ်ကြယ်သီးတွေကိုတစ်လုံးချင်းဖြုတ်နေတယ်။ အကျႌကျွတ်သွားတယ်ဆိုရင်ပဲ…