အပျိုကြီးဆိုဒ်

အပျိုကြီးဆိုဒ်

နာမည်က နှင်းဝေ။ ဒီဇင်ဘာလ နှင်းတွေကျတဲ့အချိန်ကြီးမွေးလို့ အလွယ်တကူနဲ့လှလှလေးပေးထားကြတာ။ ဆွေမျိုးထဲမှာ သမီးမိန်းကလေးဆိုလို့ နှင်းဝေတစ်ယောက်ထဲ။ ဝမ်းကွဲဆိုလို့ မောင်တွေ အကိုတွေချည်း။ဒါ့ထက်ဆိုးတာ နှင်းေ၀ ဦးလေးက ရပ်ကွက် လူမိုက်။ ဓါးထိုးမှုနဲ့ ထောင်ထဲကထွက်တဲ့အချိန် တူမလေးမွေးမှ မိုက်တာရပ်တော့တာ။ နှင်းေ၀ မွေးကတည်းက တဆွေတမျိုးလုံးစီးပွားတက်တော့ အကုန်လုံးကဝိုင်းချစ်ကြတာပေါ့။ဦလေးကလည်း လူမိုက် အကိုတွေမောင်တွေလည်း များတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ရည်းစားကမရ။ ညားမယ့်ညားတော့လည်း အညာသား နဲ့မှညားတော့တာ။ အပျိုကြီးပေါက်စဖြစ်နေတဲ့အချိန် အသက်၃၅။ ရန်ကုန်လာပြီး အလုပ်လုပ်တဲ့ မလည်မဝယ် အညာသားနဲ့ ညားပါလေရော။

မောင်အညာသားက ရန်ကုန်မှာ အဲကွန်းတွေပြင်တယ်။ အဲ့တုန်းက နှင်းေ၀ အဆောင်နေတုန်း အဲကွန်းလာပြင်တဲ့ မောင်ညာသားနဲ့ငြိပြီး အပိုင်ဝိုက်ပလိုက်တာ။ မဝိုက်လို့လဲမရဘူးလေ။ ရပ်ကွက်ထဲက လူတွေနဲ့ညားဖို့ကတော့ မဖြစ်နိုင်။ အညာသားကလည်းအိမ်ကိုလာတောင်းတော့ ဆွေစုံမျိုးစုံပဲ။ တွဲတာ ၁လလောက်နဲ့ အိမ်ပေါ် ကန်တော့ပွဲကြီးမလာတာ။ ဒီတော့လည်း မငြင်းသာဘူးပေါ့။ အညာသားမှာလည်း အကိုတွေညီတွေချည်းပဲ။ လာတင်တောင်းတာတော့ ရွှေ၅ကျပ်သားနဲ့ ဗျ။ အရမ်းအများကြီးမဟုတ်ပေမယ့် နည်းတာတော့မဟုတ်။ အညာသားတို့ဆွေမျိုးတွေကလည်း မြို့သူချောချောလေးရတာဆိုတော့ ဝိုင်းအုံပြီး တင်တောင်းကြတာလေ။ ပြုံးပြုံးကြီးရှိနေတာကတော့ ဘယ်သူရှိမတုန်း။သူ့ဦးလေး လူမိုက်ကြီးပေါ့။ မင်္ဂလာတွေဘာတွေဆောင်ပြီးလို့ ဆွေပြမျိုးပြလေး အညာလည်ကြမယ်ဆိုတော့မှ ခမျာမှာ မပြုံးနိုင်တော့။

အညာမှာ ၁လလောက်နေဖို့ ခွင့်တွေပါယူပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာတော့ ဖုန်ကတထောင်းထောင်းနဲ့ ရွာရောက်တော့ မြို့သူလည်း ရွံ့ရုပ်ဖြစ်ကရော။ ရွာလေးက အတော်ဝေးတယ်။ မြင်းခြံမြို့ကြီးကနေတဆင့် တက္ကစီတွေ လိုင်းကားတွေထပ်ငှားပြီးမှ ရွာဖက်ရောက်တာ။ ရွာဆိုပေမယ့် မြေနီလမ်းလေးတစ်ခုပဲ ရှိတာ။ အိမ်စေ့လိုလို အင်တာနာတိုင်လေးတွေနဲ့ နေရောင်ခြည်သုံး ဘက်ထရီအိုးလေးတွေကိုယ်စီနဲ့။ အင်တာနက်လည်းရတယ်။ အကုန်လုံးက MPTနဲ့ဗျား။ မြို့သူပါလာတယ်ဆိုတော့ အကုန်လုံးက ကိုယ့်ခြံထဲကနေကိုယ် ယောင်လည်လည်နဲ့ စပ်စုကြတာပေါ့။ အိမ်ရောက်တော့မှ အံ့သြရတာ နှင်းဝေရယ်။ အိမ်ကြီးက ရေနံချေးသုတ် ၂ထပ်အိမ်ကြီး။ ကျယ်လည်အတော်ကျယ်တယ်။ ခြံဝန်းကလည်း ၈၀ ပတ်လည်ခြံကြီး။ ခြံနောက်ဖက်မှာက ပျိုးပင်တွေရယ် တဲပုတ်လေးရယ်ရှိတယ်။ တစ်အိမ်လုံးမှာ မိန်းမသားဆိုလို့ နှင်းဝေရယ် သူ့ယောက္ခမကြီးရယ်။

ကျန်တာအကုန် ယောကျာ်းတွေချည်း။ လာတင်တောင်းတုန်းက ပါလာတဲ့ အဒေါ်တွေ ညီမတွေဆိုတာက တစ်ခြံထဲဆိုပေမယ့် အိမ်မတူကြဘူး။ အညာသား အဲ အညာသားနာမည်က အေးမောင်တဲ့။ အေးမောင်ရဲ့ အကို၂ယောက်ရယ် ညီတစ်ယောက်ရယ် သူ့ယောက္ခမရယ်ပေါ့။ ပထမ တစ်ရက်၂ရက်ကတော့ အကုန်လုံးက စကားတောင် မပြောဖြစ်။ အေးမောင်ကလည်း အတူသာအိပ်တာ မတို့မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ့ ၁ပတ်လောက်ကြာတော့ နှင်းဝေက ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးကောင်းတာတစ်ကြောင်း၊ ရုပ်လေးချောတာကလည်းတစ်ကြောင်းဆိုတော့ ရွာကအပျိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းကိုလည်လို့။ မိတ်ကပ်ကို ဘယ်လိုလိမ်း၊ ဘာလေးကဘာ သင်ပေးရတာပေါ့။ eyeliner ခြယ်တာလောက်လုပ်ဖူးတဲ့ တောသူလေးတွေက နှင်းဝေရဲ့ အခု၁၀၀လောက်ရှိတဲ့ မိတ်ကပ်ပစ္စည်းတွေမြင်တော့ ပါးစပ်ကိုအဟောင်းသား။

ပျော်ရွင်ဖွယ် ဟန်းနီးမွန်းလေးဖြစ်နေတာပေါ့။ တချိန်တည်းမှာပဲ.. ထန်တောထဲဝယ် “ဟေ့ကောင် အေးမောင်..မင်းမိန်းမ တယ်လှသကွာ။ မင်းတော့ ထောတာပဲ ငါ့ကောင်ရ။” အေးမောင်၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူက ချီးကျူးစကားပြောသည်ကို “ဟီး ဟီး ” ဟုသာ ရယ်နိုင်သည်။ “အေးမောင်ကိုကြည့်ထားကြဟေ့ နွားပြာကြီးအောက်သွားမရှိဆိုတာ ဒါမျိုး။ ဟားဟား” ကျန်တဲ့တစ်ယောက်က ထဖောက်သဖြင့် ပွဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ဆက်ဖောက်သူက တခြားသူမဟုတ် အေးမောင်၏ အကိုအရင်း ထွေးမောင် “မင်းတို့ နွားပြာကြီးကလည်းကွာ အောက်သွားမရှိသလို စောက်ဖြစ်လည်းမရှိပေါင်ကွာ။ဟေဟေ” ထွေးမောင်၏ စကားကြောင့် အေးမောင် မျက်နှာကြီးနီရဲသွားကာ ထန်းရည်အိုးကို ယူပြီး ဂလွတ် ဂလွတ်နှင့်မော့ချနေသည်။ “ဟာ ဘယ်လိုတုန်း ကိုထွေးမောင်ရ။ ဒီလောက်ချောပုံရတာ အေးမောင် လမ်းတောင်လျောက်နိုင်မယ်မထင်ဘူး။

ဟားဟား” “ဘယ်ကလာ ငနီရာ။ မင်းကောင်ကြီးက ခုချိန်ထိ လက်ဖျားနဲ့တောင်မတို့ရသေးဘူးမောင်။ ဟားဟား” “ဝါး..ဟား ဟား ” အကုန်လုံး ဝိုင်းရယ်ကြသည့် အချိန် “ဒုန်းခနဲ” ထန်းရည်အိုးကို ချရင်း အေးမောင်တစ်ခွန်းထဲပြောသည် ” ဒီညတော့ ကိုကြီးထွေးမောင် စောင့်ကြည့်ထား။ ဒီညတော့ သေချာဖိုက်ပြီပဲ” “မင့်မလည်းဖိုက်လာတာ ရန်ကုန်ထဲက ဟော အညာရောက်တာတောင် ပေါင်တံဖြူလားမည်းလားမသိဘူးမဟုတ်လား။ ဟား ဟား ဟား” အကုန်လုံး၏ နောက်ပြောင် ကျီစယ်မှုကို မသိကျိုးကျွံပြုရင်း ထန်းရည် တမြူပြီးတမြူ တကျိုက်ပြီးတကျိုက် မော့သောက်မိပါတော့သည်။ “ကိုအေးမောင်.. ကိုအေးမာင်..။ အာ. ထန်းရည်တွေသောက်လာတာများ နံဟောင်နေတာပဲ။ သွားသွားရေသွားချိုးချေ။” “နှင်း..ဝေ..။ နှင်း ေ၀ ဂို ကို သိ ပ် . . . ချစ်..” “တော်တော်.. သွားရေသွားချိုး။ ရေမချိုးရင် အခန်းထဲဝင်မလာနဲ့ဒါပဲ။” ဟု ဆိုကာ တွန်းထုတ်လိုက်သဖြင့် ဖင်ထိုင်လဲကျသွား၏။

ခြံဝမှစောင့်နေသည့် နှင်းဝေ၏ တုံ့ပြန်မှုကြောင့်လည်း ကာလသားတသိုက် ဝါး ခနဲ ပွဲကျသွားသည်။ ထန်းရည်မူးမူးနှင့် ရေစည်မှ ရေ တစ်မုတ်ပီး တမုတ်လောင်းရင်း စိတ်ထဲမှမခံချင်စိတ်ကော ဒေါသတွေပါ တလှိုက်လှိုက်။ ဆပ်ပြာတိုက်ဖို့ပင်သတိမရတော့။ အိမ်ပေါ်တက်တော့ ည၁၁ပင်ထိုးပီ။အခန်းထဲရောက်တော့ တစ်ဖက်လှည့်အိပ်နေသော နှင်းဝေ၏ အလှကိုမြင်ကာ တံတွေးဂလုခနဲမျိုချမိသည်။ အဝတ်အစား မဝတ်တော့ပဲ ကုတင်ပေါ် တက်ကာ ခါးကိုကိုင်ရင်း ပွဲကြမ်းမယ်ကြံကာမှ မျက်စိက မှေးမှေးလာကာ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။ မတင်မကျဖြစ်ရသူက နှင်းဝေ။ ခေါ ခလူး နှင့် အိပ်မောကျနေသော လင်တော်မောင်ကိုကြည့်ရင်း ဒေါသကလည်းထွက်သည်။ ငယ်ပါကတော့ ထောင်တာမှမတ်လို့။ အေးမောင်၏ လိင်တံကိုကြည့်ရင်း ရေငတ်သလိုဖြစ်လာကာ။ တက်စောင့်ချင်စိတ်တွေပေါ်လာသည်။ အို ကိုယ်ကမိန်းကလေးပဲ။

သူက လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိတဲ့ကိစ္စ။ တွေးရင်း ဒေါသထွက်လာကာ တွန်းထုတ်ရင်း အိမ်သာဖက်သို့ထလာခဲ့သည်။ စောင့်ကြီးအောင့်ကြီးနဲ့ ထွက်လာခါကစ တော့ ဒေါသထွက်နေလို့ ပြသနာမရှိ။ အိမ်ပြင်ထွက်တော့မှ ပုဇဉ်းရင်ကွဲသံတွေကြားပြီးကျောချမ်းမိ၊ ဒီမှောင်မိုက်နေတဲ့ လမ်းကြီးကို သူမဖြတ်ရဲ။ အိမ်သာက ခြံနောက်စွန်းမှာလေ။ ဒီတော့မှ သေးက ပိုထွက်ချင်လာသည်။ အရင်ညတွေကဆို အေးမောင်ကိုနှိုးပြီး လိုက်ပို့ခိုင်းရသည်။ ခုတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတုန်း။ ဖတ်ခနဲ ပုခုံးလာပုတ်သော လက်အေးအေးကြီးကြောင့် အမလေး ဆိုပြီးလန့်အော်မိသည်။ “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာဖြစ်တာတုန်းဟ” “အော်..ဘယ်သူများလဲလို့လန့်လိုက်တာ ကိုကြီးထွေးမောင်ရယ်။” “အေး.. ဘာလုပ်နေတာတုန်း အိမ်နောက်မှာရပ်ပီး” “ညီမ..အပေါ့သွားမလို့။မသွားရဲ့ လို့.. အဲ့တာ.. အေးမောင်ကလဲ အိပ်နေတာ..” “အာ..ဒါများ ငါတို့လာခေါ်ပေါ့ဟ။

ကျန်တဲ့ကောင်တွေရှိနေတာပဲ။ လာလာ” ထန်းရည်အရှိန်လေးနဲ့မို့ လက်က ဖတ်ခနဲ ဆွဲကာ အိမ်သာသို့ ခေါ်ချလာပါတော့သည ်။ အိမ်သာထဲရောက်တော့ ရှဲ ခနဲ သေးထွက်သံက လော်စပီကာဖြင့်ဖွင့်သလို ပင် တိတ်ဆိတ်သောညယံမှာ အသံကျယ်ကြီးထွက်လာသည်။ ရှက်လွန်းလို့ နှင်းေ၀ မျက်နှာကြီးနီရဲနေပါတော့သည်။ မတတ်နိုင်ပေ။ အိမ်သာအပေါ်မှ လျှပ်စစ်မီးသီးဝါဖန့်ဖန့်အရောင်က ဘေးဖက်ကို ဖြာကျနေသည်။ ရေခွက်ယူကာဆေးမလို့လုပ်ကာမှ အပြင်မှ အေးမောင်၏ ဗြဲခနဲ သေး ကာ့ပန်းနေသံကြောင့် တွန့်သွား၏။ တဗြဲဗြဲ သေးပန်းနေသော အသံနှင့်အတူ မျက်စိထဲသို ခုနက အေမာင်၏ လီးကြီးက ပေါ်လာသည်။ အတင်းခေါင်းခါကာ ရေခွက်လေးခပ်ရင်း တဖတ်ဖတ်နှင့်ရေဆေးမိကာမှ စိတ်က ထလာ၏။ အိမ်သာဘေးဖက်တွင်လည်း ထရံက အပေါက် ရှိသည်လေ။ အပေါက်က သေးသေးမဟုတ် လက်၃လုံးစာလောက်ရှိသည်။

ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းလေးစောင်းကာအပေါက်လေးမှချောင်းကြည့်တော့ မပီဝိုးတဝါးနှင့် အေးမောင်၏ ပစ္စည်းကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ညီအကိုတွေဆိုတော့ ဆိုဒ်ကသိပ်မကွာ။ ဒါပေမယ့် ထွေးမောင်က ပိုကြီးပြီး ပိုတုတ်သည်။ သေးပေါက်နေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ ပိုတောင်တာလည်းပါသည်။ ထရံပေါက်လေးက ချောင်းကြည့်ရင်း လက်ကလည်း အဖုတ်လေးကို အလိုလို ကလိနေမိသည်။ လူနပ်ချမ်းသာဆိုသလို ထွေးမောင်ကလည်း ငနပ်။ မူးတာမူးနေတာ အမူးပါး။ ထရံပေါက်ကျလာသော အလင်းကွယ်သွားတာကို ဖတ်ခနဲသတိပြုမိသည်နှင့် ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းကာ လီးကြီးကို ရမ်းရင်း သေးစက်တွေကို ခါထုတ်၏။ ထို့နောက်တွင် အိမ်သာဖက် တစ်လှမ်းရွေ့ကာ လီးကြီးကိုကိုင်ကာ နှင်းဝေသေချာမြင်အောင် လဥတွေကိုစုပ်နယ်ပြနေ၏။ နှင်းဝေကတော့ ဖီလ်းလာပြီးရင်းလာပင်။ တဖြည်းဖြည်း ကြည့်နေရင်း အိမ်သာဖက်ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး လီးကိုထိုင်ထုပြနေသည့်အဆင့်သို့ရောက်သွားပါတော့သည်။ ထွေးမောင်တို့က မူးရင် တော်ရုံမပြီး။ ထန်လည်းအသေထန်သည်။

ခုလိုအခြေနေမှာဆို ဆက်ပြောဖို့တောင်မလို။ နှင်းဝေဖက်ကလည်း လမ်းကြောင်းခင်းပြီးသားဆိုတော့ အဝင်နပ်ရင်ပြီလေ။ဒီတော့ “ညီမလေးရေ…ပြီးပလား။ အကိုတော့ပြီးပီ။ ထွက်ခဲ့လေ။” ဂွင်းထုပြရင်း ပါးစပ်ကလည်းမေးသည်။ “ခန…ခနလေး အကိုအေးမောင်။ ပီးတော့မယ်” “မြန်မြန်လုပ်လေ..ခြင်ကိုက်တယ်ညီမရဲ့။ဟဲဟဲ” “ဟုတ်ဟုတ်” နှင်းေ၀ ဆက်မကြည့်တော့ပဲ ရေအမြန်ဆေးရင်းထွက်ချလာတော့ ခုနကအတိုင်း ပုဆိုးဂွင်းသိုင်း ဂွေးတန်းလန်းနှင့် အေးမောင်။ (အို) “ဘာလဲ ညီမ” “ဘာမှမဟုတ်ဘူး အကိုသွားမယ်” မသိချင်ယောင်ဆောင်နေသော နှင်းဝေ။ ဒါကိုလည်း အေးမောင်က ဒက်သည်။ သက်သက်မူနေတာလေ။ ရိုးတာပေါ့ “သွားညီမ ရှေ့ကသွား။ အကိုအိမ်သာ မီးပိတ်လိုက်မယ်” အမှန်က အိမ်သာမီးပိတ်စရာမလို။ သက်သက်ကြီး မလန့်လန့်အောင်လုပ်တာလေ။ ဒီ့အပြင် အိမ်သာထဲက ရေ လက်တစ်ခုပ်ခပ်ပြီး လီးပေါ်လောင်းချခဲ့သေးသည်။

အိမ်သာမီးမရှိတော့ ပြန်လမ်းက မှောင်မဲနေသည် အဝေးကြီးမလျောက်ရဲ။ အနောက်က ထွေးမောင်၏ တဖတ်ဖတ် ဂွင်းထုသံကိုလည်းကြားနေရသည်။ ၂ယောက်သားစကားမပြောဖြစ်ပေမယ့် နားလည်နေကြပီ။ လမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့.. “နှင်းဝေ” “ရှင်…” ညီမလို့မခေါ်တော့ ဒါကိုရှင်ခနဲ ထူးပြီး တုံ့ခနဲရပ်မိသည်။ “နှင်းဝေကို အကို့ညီက မလိုးဘူးဆို” “ရှင်……” နားထဲ ဒိုင်းခနဲဝင်လာသော စကားကြောင့် ရှိန်းခနဲဖြစ်သွားသည်။ “အကို့ညီက အဖြစ်မရှိတော့ အကိုလည်း အားနာမိတယ်။ နှင်းဝေရယ်။ ဒီမှာ” ပြောပြောဆိုဆို လက်ကိုဆွဲကာ လီးပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ “အို…” “အကို့လီးက နှင်းေ၀ အတွက်ပါပဲကွယ်။ တခြားဘာမှမတွေးနဲ့သိလား” လက်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်း ဂွင်းထုသလိုရှေ့နောက်တွန်းပေးနေသည်။ “ဘယ်လိုလဲ နှင်းဝေ” ဘာသံမှမကြားရ။ “လာ လာ လိုက်ခဲ့” ဟုဆိုရာနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင်ပါသွားတော့သည်။

နှင်းဝေရောက်သွားတာက ဘူးပင် ခြံအောက်။ အိမ်က မီးရောင်ဖျော့ဖျော့တော့ ကျနေသည်။အိမ်သာလို အိမ်နဲ့သိပ်မဝေး။ ဘာစကားမှမပြောတော့ပဲ နှင်းဝေကို တွန်းလှဲကာ ထမီကိုလှန်တင်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တွင် လှေကြီးထိုးရိုးရိုးအတိုင်း တက်ခွကာစောင့်ပါတော့သည်။ နူးတာနှပ်တာလည်းမလုပ်။ဒီတိုင်းကြီး ဖိထည့်သဖြင့် နာကျင်မှုက စူးခနဲ။ ပိုဆိုးတာက အပျိုစစ်စစ်ဆိုတော့ ဒစ်မြုပ်ရုံပဲဝင်သည်။ ထပ်ထည့်မရ။ အပျိုမြှေးခံနေသည်လေ။ အားနဲ့ထပ်ဖိချတော့ ဗျလစ်ခနဲအမြှေးပေါက်သွားကား သွေးစတွေထွက်ကုန်သည်။ ဒါကို မသိသော ထွေးမောင်က အားပါးတရစောင့်လိုးသဖြင့် အားး အားး းးး အားး အု အု အု ဖြင့် အော်လိုက် ပြန်ထိန်းလိုက်နှင့် ခံနေရပါတော့သည်။ ဖင်မှာလည်းသဲတွေပေလို့။ ပထမ ပက်လက်လှန်ကာခံနေရင်း။ တဖြည်းဖြည်း တချက်ပီးတချက်ကြာလာတော့ လည်ပင်းကို ဖက်ကာ ဖင်ကိုကော့ပေးလာမိသည်။ သူမကိုယ်သူမလည်း မယုံနိုင်။ ကိုယ်ခန္ဓာရဲ့စေ့ဆော်ချက်တွေပင်။

သွေးစတွေနှင့် အဖုတ်အရည်ကြည်တို့ ရောကာ ချစ်ကြည်နူး အသံလေးတွေ ဗြစ် ဗြစ်ဗြွှတ်ဗြွတ်ဖြင့် ထွက်လာပါလေသည်။ ရှက်လည်းရှက်၊နာလည်းနာ ကောင်းလည်းကောင်းမလို့ ကြာကြာမထိန်းနိုင်။ အားနဲ့ဖက်ကာ ပီးသွားပါတော့သည်။ နှင်းဝေပြီးသွားတာသိတော့ ထွေးမောင်လည်း ထိန်းထားတာလွှတ်ချလိုက်ကာ စောက်ခေါင်းထဲတွင် အရည်များလျံကျလာပါတော့၏။အိုးကမပူ စလောင်းကပူဆိုသလို ဘသားချောရှက်တာက နှင်းဝေထက်တောင်ပိုဆိုးနေသေးတယ်။ မျက်နှာချင်းတောင်မဆိုင်ရဲ။ စကားပြောဖို့နေနေသာ။ ညက မူးမူးနဲ့လွန်ထားတာ ပြန်တွေးကြည့်တော့ ကျက်သီးပါထတယ်လေ။ ထွေးမောင်ရှက်နေတာမြင်တော့ နှင်းဝေကလည်း ရယ်ချင်တာပေါ့။ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားရပေမယ့် စိတ်ထဲမှာတော့ တခွိခွိနဲ့။ ထွေးမောင်နဲ့နှင်းေ၀ ကိစ္စကို ရိပ်မိနေတာက ယောက္ခမကြီး ဒေါ်ဘုမ။ သူကလည်း လက်ပူးလက်ကြပ်မမိတော့ ပြောမရ။

စိတ်ထဲတော့ ဒီချွေးမကို မကြည်တော့ဘူး။ နှင်းေ၀ ဘာလုပ်လုပ် သူ့သားတွေကို မြူဆွယ်တယ်ထင်နေတော့တာ။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သည်။ နှင်းဝေက အပျိုကြီးဆိုဒ်ဆိုတော့ သိတဲ့အတိုင်း ဖင်ကြီးတွေက အကိတ်၊ ရင်သားတွေကလည်း ဆိုဒ်ပြည့်လေ။ တံမြက်စည်းပဲလှဲလှဲ အဝတ်ပဲလျော်လျော် သူ့ဖင်တွေက တင်းရင်း လှုပ်အယ် ထွက်နေတာ။ မကြည့်ချင်မှ အဆုံး။ ဘယ်တော့ကြည့်ကြည့် သူ့ဖင်တွေက စိန်ခေါ်နေသလိုကြီး။ ဒီ့အပြင်ကိုမှ အောက်သူဆိုတော့ အသားကဖြူတယ်လေ။ ရေချိုးနေတဲ့အချိန်များဆို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ရေဆေးငါးကြီးအတိုင်းပဲ။ တစ်မနက်လုံး အလုပ်တွေရှုပ်လို့ ညနေဖက် အမောပြေ ခနကျောချရုံရှိသေး။ အေးမောင်က ထန်းရည်ဆိုင်ရောက်နေပြီ။ မနေ့ညက မဖြစ်ခဲ့တဲ့ပွဲ ဒီညဖြစ်အောင် လုပ်မယ်ပေါ့။ အားကြိုးမာန်တက်နဲ့ တစ်မြူပြီးတစ်မြူတင်နေလေရဲ့။ ကာလသားအပေါင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးမောင်ကို နောက်လိုက်ပြောင်လိုက်နဲ့။

အထူးအဆန်း ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေတာက ထွေးမောင်။ သူ့ကိစ္စနဲ့သူဆိုတော့ မနေ့ကလို ဝင်မနောက်သည့်အပြင်ကို သောက်လဲမသောက်ရဲ။ ဖြည်းဖြည်းချင်းသောက်နေရသည်။ နည်းနည်းသောက်လိုက် အမြည်းများများစားလိုက်နဲ့ပေါ့။ အေးမောင်က ထန်းရည်လေးထွေလာတော့ ပါးစပ်က အကုန်ထွက်လာသည်။ သူ့မိန်းမ ဘယ်လောက် တောင့်တဲ့အကြောင်း၊ သူဘယ်လောက်ကံကောင်းတဲ့အကြောင်း၊ စသဖြင့် မိန်းမဘွဲ့တသီကြီးကြူးပါလေကော။ မနေ့ကလည်း တမြူနဲ့တင် မိန်းမဘွဲ့ကြူးတာ။ အခုကတော့ ၂မြူကုန်မှ ကြူးတာဆိုတော့ ခံနိုင်ရည်တက်လာပုံ။ အေးမောင်၏ ငယ်သူငယ်ချင်း အောင်ဘုက အနားနားကပ်ကာတိုးတိုးပြောသည်။ ထွေးမောင်စိတ်ဝင်စားသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆောင်နေမိတယ်လေ။ အပြန်ကျတော့ မနေ့ကလောက်မိုးမချုပ်။

ဒါပေမယ့်အေးမောင်က အောင်ဘုအိမ်ခနဝင်မယ်ဆိိုလို့ အိမ်ကိုစောပြန်ခဲ့သည်။ ခြံရှေ့ရောက်တော့ ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့စောင့်နေသော နှင်းဝေကိုမြင်တော့ ထွေးမောင် “အ”သွား၏။ ရွှေစင်ရုပ်ထုလေးဆိုတာ ဒါကိုပြောတာဖြစ်မယ်။ စိတ်ထဲမှတ်ချက်ချရင်း မနေ့ကကိစ္စပေါ်လာသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကျော်ဝင်လာခဲ့သည်။ သို့ပေမယ့် . . .. “ကိုကြီးထွေးမောင် ၊ အေးမောင်ကော ပါမလာဘူးလား။” – ဟူသော နှင်းဝေအမေးကြောင့် တုံ့ခနဲရပ်ကာ “အင်း…ခနနေပြန်လာမယ်။ သူငယ်ချင်းအိမ်ဝင်မလို့တဲ့” ခပ်ပြတ်ပြတ်ဖြေပြီး အိမ်ထဲဝင်ခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှာ နွားသိုးက ကြိုးပြတ်ချင်နေပြီလေ။ သိပ်မကြာ ကိုယ်တော်ချောက သိုင်းကွက်နင်းပြီးဆင်းလာသည်။ ရေချိုးစေချင်သော်လည်း လူမှန်းသူမှန်းမသိမူးနေသည့် လင်တော်မောင်ကို တွဲကာ အခန်းထဲပို့ရတာပေါ့။ အံမယ်လူသာမူးနေတာ ပုဆိုးက တထောင်ထောင်နဲ့။

လင်တောင်မောင်က ကုတင်ပေါ်ရောက်တော့ ခြင်ထောင်လေးချပေး။ မီးလေးပိတ်ပြီး ဝင်လှဲကာမှ ဖြုန်းနဲ ဖက်ခံလိုက်ရ၏။ ဘာမပြောညာမပြော အဖက်ခံရလို့ ရင်ဖိုသွားတုန်းရှိသေး။ ထမီကိုဆွဲချွတ်ကာ လက်ခလယ်အတင်းထိုးထည့်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ လန့်နေသဖြင့် အဖုတ်က လက်ခလယ်ပင်ကြပ်နေသည်။ မနေ့က ခံထားရတဲ့အရှိန်ကြောင့်လည်း နာကျင်နေသောအဖုတ်က လိင်စိတ်ချက်ချင်းမပေါ်။ ဒါကိုမသိသော အေးမောင်က အပျိုအစစ်ပဲဟ ဆိုပြီး ပြီးအောင်ပင် မနှူး။ လီးကြီးတည်ကာ ဗြစ်ခနဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဆုံးဝင်သွားပြီး နှင်းဝေလေးတစ်ယောက် ကြယ်တွေလတွေမြင်သွားသည်။ ဝင်ဝင်ချင်းမနားပေ။ ချက်ချင်းအဆုံးထိဆွဲထုတ်ပြီး ဗြစ်ခနဲ ထပ်ထည့်သည်။ ဒီတကြိမ်တော့ မရ.. “အမေ့”ဆိုပြီး အော်မိသည်ပေါ့။

ဒါကိုလည်း မညှာမတာ အေးမောင်က ပါးစပ်အတင်းပိတ်ကာ လက်တစ်ဖက်က လီးကိုကိုင်ပြီး ဇွပ်ခနဲထည့်ကာ ကျွဲလိုးနွားလိုး လိုးပါလေသည်။ နှင်းေ၀ တစ်ယောက် ဘာခံစားချက်မှမရ။ နာကျင်မှုသက်သက်ဖြင့် ရုန်းကန်အော်ဟစ်နေမိသည်။ အကင်းမပါးသော အေးမောင်က အပျိုမလေး ကြေကွဲနေသည်ကို ဂုဏ်ယူအားမိတော့ လီးက တင်းသထက်တင်းလာသည်။ လဥတွဲတွဲကြီးက ဖင်ကို တဖတ်ဖတ်ရိုက်နေသည့်အပြင် အဖုတ်က အရေကြည်မထွက်တော့ ဗြိခနဲ ဗြိခနဲ အသံက အတိုင်းသား။ အသားစတို့ပွန်းပွဲ့ကာ သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေတော့ နှင်းအိ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင်ကျမိသည်။ ကိုယ့်ယောကျ်ားပဲလေ ဘာတတ်နိုင်မှာလဲ။ မျက်စိဆုံမှိတ်ပြီးစိတ်လျော့ချလိုက်ကာ။ ကဲလုပ်ချင်ရာလုပ်စမ်းဆိုပြီး အံကြိတ်ခံရတာပေါ့။အေးမောင်တို့ အလိုက်ကန်းဆိုးမသိပုံက ဒါသူ့ကိုခိုက်သွားသည်ထင်ပြီး ပေါင်၂ချောင်းကိုထမ်းကာ အပေါ်က ဖိဖိဆောင့်ပါလေရော။

နာသထက်နာ အောင့်သထက်အောင့်..။ နှင်းေ၀ ခမျာ..လောကငရဲ အရှင်လတ်လတ်ကျနေပါတော့သည်။ အချက် ၂၀လောက်စောင့်တော့ နှင်းေ၀ ဖီလ်းလာနေပြီ။ ထိုတော့မှတိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြပ်သိပ်နေတဲ့ အဖုတ်ဒဏ်မခံနိုင်တဲ့ အေးမောင်လည်းအရည်တေ အထဲမှတင်ထွက်သွားသည်။ ပြီးပြီးချင်း ကျောပစ်လှဲကာ တခေါခေါအိပ်ပျော်သွားပါလေရော။ နှင်းဝေမှာတော့ ဒေါသ၊ အလိုမကျဖြစ်ခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်းတို့က တလှိုက်လှိုက်တက်လာပြီး မျက်ရည်တသွင်သွင်စီးနေပြီပေါ့။ ခမျာမှာ လင်မယားချင်း ပထမဆုံးဆက်ဆံတာမှာ မုဒိမ်းအကျင့်ခံလိုက်ရတာလေ။ မောပန်းနွမ်းလျမှုနဲ့ နာကျင်ခြင်းတို့ကြောင့် ခနလောက်အကြာ မှေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကြာကြာအိပ်ခွင့်မရ ထဘီ ပြန်မဝတ်ရသေးသောကြောင့် အရှင်းသားဖြစ်နေသည့် ခါးအောက်ပိုင်းမှ ယခင်ကလိုနာကျင်မှုမျိုးထပ်ခံစားရပြန်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့မရုန်းနိုင်တော့။ ငိုလည်းမငိုနိုင် အော်လည်း မအော်နိုင်။ အေးမောင်မှာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ စောင့်စောင့်လိုးနေပုံမှာ ကုတင်ပင် တကျိကျိမြည်အောင် တုန်သည်လေ။ တချီပြီးထားသဖြင့် ဒီတစ်ခေါက်မှာ ၄၅မိနစ်သာသာ တရစပ် ဆောင့်လိုက်နားလိုက်ဖြင့် အကြမ်းပတမ်း ဆော်တာပေါ့။ အောက်က နှင်းဝေမှာ ဖီလ်းမလာသည့်အပြင် နာကျင်မှုတွေသာ တစ်ထပ်ပီးတစ်ထပ်။ မုန်းတီးမှုတွေက တစ်ရစ်ပီး တစ်ရစ်။ ပြီးသွားတော့လည်း ခုနကအတိုင်း ဟောဟဲ ဟောဟဲဖြင့် ပက်လက်လှန်ကာ ပြန်အိပ်သွားပြန်သည်။ အာရုဏ်တက်တော့လည်း နောက်တစ်ချီ ဒီတစ်ခါတော့ မနက် ၅နာရီခွဲတဲ့အထိ မပြီးနိုင်။ မောလွန်းလို့သာ နားလိုက်ရသည်။ အေးမောင် ဆက်မဖိုက်နိုင်တော့။ အောင်ဘုဆီက ဆေးက ခုထိအစွမ်းပြတောင်နေတုန်း ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ဖလက်ပြသွားလေတော့သည်…ပြီး။

 

Zawgyi

 

အပ်ိဳႀကီးဆိုဒ္

နာမည္က ႏွင္းေဝ။ ဒီဇင္ဘာလ ႏွင္းေတြက်တဲ့အခ်ိန္ႀကီးေမြးလို႔ အလြယ္တကူနဲ႔လွလွေလးေပးထားၾကတာ။ ေဆြမ်ိဳးထဲမွာ သမီးမိန္းကေလးဆိုလို႔ ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ထဲ။ ဝမ္းကြဲဆိုလို႔ ေမာင္ေတြ အကိုေတြခ်ည္း။ဒါ့ထက္ဆိုးတာ ႏွင္းေ၀ ဦးေလးက ရပ္ကြက္ လူမိုက္။ ဓါးထိုးမႈနဲ႔ ေထာင္ထဲကထြက္တဲ့အခ်ိန္ တူမေလးေမြးမွ မိုက္တာရပ္ေတာ့တာ။ ႏွင္းေ၀ ေမြးကတည္းက တေဆြတမ်ိဳးလုံးစီးပြားတက္ေတာ့ အကုန္လုံးကဝိုင္းခ်စ္ၾကတာေပါ့။ဦေလးကလည္း လူမိုက္ အကိုေတြေမာင္ေတြလည္း မ်ားေတာ့ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ရည္းစားကမရ။ ညားမယ့္ညားေတာ့လည္း အညာသား နဲ႔မွညားေတာ့တာ။ အပ်ိဳႀကီးေပါက္စျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အသက္၃၅။ ရန္ကုန္လာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့ မလည္မဝယ္ အညာသားနဲ႔ ညားပါေလေရာ။

ေမာင္အညာသားက ရန္ကုန္မွာ အဲကြန္းေတြျပင္တယ္။ အဲ့တုန္းက ႏွင္းေ၀ အေဆာင္ေနတုန္း အဲကြန္းလာျပင္တဲ့ ေမာင္ညာသားနဲ႔ၿငိၿပီး အပိုင္ဝိုက္ပလိုက္တာ။ မဝိုက္လို႔လဲမရဘူးေလ။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြနဲ႔ညားဖို႔ကေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ အညာသားကလည္းအိမ္ကိုလာေတာင္းေတာ့ ေဆြစုံမ်ိဳးစုံပဲ။ တြဲတာ ၁လေလာက္နဲ႔ အိမ္ေပၚ ကန္ေတာ့ပြဲႀကီးမလာတာ။ ဒီေတာ့လည္း မျငင္းသာဘူးေပါ့။ အညာသားမွာလည္း အကိုေတြညီေတြခ်ည္းပဲ။ လာတင္ေတာင္းတာေတာ့ ေ႐ႊ၅က်ပ္သားနဲ႔ ဗ်။ အရမ္းအမ်ားႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ နည္းတာေတာ့မဟုတ္။ အညာသားတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း ၿမိဳ႕သူေခ်ာေခ်ာေလးရတာဆိုေတာ့ ဝိုင္းအုံၿပီး တင္ေတာင္းၾကတာေလ။ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးရွိေနတာကေတာ့ ဘယ္သူရွိမတုန္း။သူ႔ဦးေလး လူမိုက္ႀကီးေပါ့။ မဂၤလာေတြဘာေတြေဆာင္ၿပီးလို႔ ေဆြျပမ်ိဳးျပေလး အညာလည္ၾကမယ္ဆိုေတာ့မွ ခမ်ာမွာ မၿပဳံးႏိုင္ေတာ့။

အညာမွာ ၁လေလာက္ေနဖို႔ ခြင့္ေတြပါယူၿပီး ထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းမွာေတာ့ ဖုန္ကတေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ႐ြာေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕သူလည္း ႐ြံ႕႐ုပ္ျဖစ္ကေရာ။ ႐ြာေလးက အေတာ္ေဝးတယ္။ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ႀကီးကေနတဆင့္ တကၠစီေတြ လိုင္းကားေတြထပ္ငွားၿပီးမွ ႐ြာဖက္ေရာက္တာ။ ႐ြာဆိုေပမယ့္ ေျမနီလမ္းေလးတစ္ခုပဲ ရွိတာ။ အိမ္ေစ့လိုလို အင္တာနာတိုင္ေလးေတြနဲ႔ ေနေရာင္ျခည္သုံး ဘက္ထရီအိုးေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ အင္တာနက္လည္းရတယ္။ အကုန္လုံးက MPTနဲ႔ဗ်ား။ ၿမိဳ႕သူပါလာတယ္ဆိုေတာ့ အကုန္လုံးက ကိုယ့္ၿခံထဲကေနကိုယ္ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ စပ္စုၾကတာေပါ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ အံ့ၾသရတာ ႏွင္းေဝရယ္။ အိမ္ႀကီးက ေရနံေခ်းသုတ္ ၂ထပ္အိမ္ႀကီး။ က်ယ္လည္အေတာ္က်ယ္တယ္။ ၿခံဝန္းကလည္း ၈၀ ပတ္လည္ၿခံႀကီး။ ၿခံေနာက္ဖက္မွာက ပ်ိဳးပင္ေတြရယ္ တဲပုတ္ေလးရယ္ရွိတယ္။ တစ္အိမ္လုံးမွာ မိန္းမသားဆိုလို႔ ႏွင္းေဝရယ္ သူ႔ေယာကၡမႀကီးရယ္။

က်န္တာအကုန္ ေယာက်ာ္းေတြခ်ည္း။ လာတင္ေတာင္းတုန္းက ပါလာတဲ့ အေဒၚေတြ ညီမေတြဆိုတာက တစ္ၿခံထဲဆိုေပမယ့္ အိမ္မတူၾကဘူး။ အညာသား အဲ အညာသားနာမည္က ေအးေမာင္တဲ့။ ေအးေမာင္ရဲ႕ အကို၂ေယာက္ရယ္ ညီတစ္ေယာက္ရယ္ သူ႔ေယာကၡမရယ္ေပါ့။ ပထမ တစ္ရက္၂ရက္ကေတာ့ အကုန္လုံးက စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္။ ေအးေမာင္ကလည္း အတူသာအိပ္တာ မတို႔မထိရဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁ပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ႏွင္းေဝက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးေကာင္းတာတစ္ေၾကာင္း၊ ႐ုပ္ေလးေခ်ာတာကလည္းတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ႐ြာကအပ်ိဳေတြ ဝိုင္းဝိုင္းကိုလည္လို႔။ မိတ္ကပ္ကို ဘယ္လိုလိမ္း၊ ဘာေလးကဘာ သင္ေပးရတာေပါ့။ eyeliner ျခယ္တာေလာက္လုပ္ဖူးတဲ့ ေတာသူေလးေတြက ႏွင္းေဝရဲ႕ အခု၁၀၀ေလာက္ရွိတဲ့ မိတ္ကပ္ပစၥည္းေတြျမင္ေတာ့ ပါးစပ္ကိုအေဟာင္းသား။

ေပ်ာ္႐ြင္ဖြယ္ ဟန္းနီးမြန္းေလးျဖစ္ေနတာေပါ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ.. ထန္ေတာထဲဝယ္ “ေဟ့ေကာင္ ေအးေမာင္..မင္းမိန္းမ တယ္လွသကြာ။ မင္းေတာ့ ေထာတာပဲ ငါ့ေကာင္ရ။” ေအးေမာင္၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူက ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာသည္ကို “ဟီး ဟီး ” ဟုသာ ရယ္ႏိုင္သည္။ “ေအးေမာင္ကိုၾကည့္ထားၾကေဟ့ ႏြားျပာႀကီးေအာက္သြားမရွိဆိုတာ ဒါမ်ိဳး။ ဟားဟား” က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ထေဖာက္သျဖင့္ ပြဲက်သြားသည္။ တဆက္တည္း ဆက္ေဖာက္သူက တျခားသူမဟုတ္ ေအးေမာင္၏ အကိုအရင္း ေထြးေမာင္ “မင္းတို႔ ႏြားျပာႀကီးကလည္းကြာ ေအာက္သြားမရွိသလို ေစာက္ျဖစ္လည္းမရွိေပါင္ကြာ။ေဟေဟ” ေထြးေမာင္၏ စကားေၾကာင့္ ေအးေမာင္ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲသြားကာ ထန္းရည္အိုးကို ယူၿပီး ဂလြတ္ ဂလြတ္ႏွင့္ေမာ့ခ်ေနသည္။ “ဟာ ဘယ္လိုတုန္း ကိုေထြးေမာင္ရ။ ဒီေလာက္ေခ်ာပုံရတာ ေအးေမာင္ လမ္းေတာင္ေလ်ာက္ႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။

ဟားဟား” “ဘယ္ကလာ ငနီရာ။ မင္းေကာင္ႀကီးက ခုခ်ိန္ထိ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ရေသးဘူးေမာင္။ ဟားဟား” “ဝါး..ဟား ဟား ” အကုန္လုံး ဝိုင္းရယ္ၾကသည့္ အခ်ိန္ “ဒုန္းခနဲ” ထန္းရည္အိုးကို ခ်ရင္း ေအးေမာင္တစ္ခြန္းထဲေျပာသည္ ” ဒီညေတာ့ ကိုႀကီးေထြးေမာင္ ေစာင့္ၾကည့္ထား။ ဒီညေတာ့ ေသခ်ာဖိုက္ၿပီပဲ” “မင့္မလည္းဖိုက္လာတာ ရန္ကုန္ထဲက ေဟာ အညာေရာက္တာေတာင္ ေပါင္တံျဖဴလားမည္းလားမသိဘူးမဟုတ္လား။ ဟား ဟား ဟား” အကုန္လုံး၏ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္မႈကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳရင္း ထန္းရည္ တျမဴၿပီးတျမဴ တက်ိဳက္ၿပီးတက်ိဳက္ ေမာ့ေသာက္မိပါေတာ့သည္။ “ကိုေအးေမာင္.. ကိုေအးမာင္..။ အာ. ထန္းရည္ေတြေသာက္လာတာမ်ား နံေဟာင္ေနတာပဲ။ သြားသြားေရသြားခ်ိဳးေခ်။” “ႏွင္း..ေဝ..။ ႏွင္း ေ၀ ဂို ကို သိ ပ္ . . . ခ်စ္..” “ေတာ္ေတာ္.. သြားေရသြားခ်ိဳး။ ေရမခ်ိဳးရင္ အခန္းထဲဝင္မလာနဲ႔ဒါပဲ။” ဟု ဆိုကာ တြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္ ဖင္ထိုင္လဲက်သြား၏။

ၿခံဝမွေစာင့္ေနသည့္ ႏွင္းေဝ၏ တုံ႔ျပန္မႈေၾကာင့္လည္း ကာလသားတသိုက္ ဝါး ခနဲ ပြဲက်သြားသည္။ ထန္းရည္မူးမူးႏွင့္ ေရစည္မွ ေရ တစ္မုတ္ပီး တမုတ္ေလာင္းရင္း စိတ္ထဲမွမခံခ်င္စိတ္ေကာ ေဒါသေတြပါ တလႈိက္လႈိက္။ ဆပ္ျပာတိုက္ဖို႔ပင္သတိမရေတာ့။ အိမ္ေပၚတက္ေတာ့ ည၁၁ပင္ထိုးပီ။အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တစ္ဖက္လွည့္အိပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ အလွကိုျမင္ကာ တံေတြးဂလုခနဲမ်ိဳခ်မိသည္။ အဝတ္အစား မဝတ္ေတာ့ပဲ ကုတင္ေပၚ တက္ကာ ခါးကိုကိုင္ရင္း ပြဲၾကမ္းမယ္ႀကံကာမွ မ်က္စိက ေမွးေမွးလာကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့သည္။ မတင္မက်ျဖစ္ရသူက ႏွင္းေဝ။ ေခါ ခလူး ႏွင့္ အိပ္ေမာက်ေနေသာ လင္ေတာ္ေမာင္ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသကလည္းထြက္သည္။ ငယ္ပါကေတာ့ ေထာင္တာမွမတ္လို႔။ ေအးေမာင္၏ လိင္တံကိုၾကည့္ရင္း ေရငတ္သလိုျဖစ္လာကာ။ တက္ေစာင့္ခ်င္စိတ္ေတြေပၚလာသည္။ အို ကိုယ္ကမိန္းကေလးပဲ။

သူက လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မထိတဲ့ကိစၥ။ ေတြးရင္း ေဒါသထြက္လာကာ တြန္းထုတ္ရင္း အိမ္သာဖက္သို႔ထလာခဲ့သည္။ ေစာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာခါကစ ေတာ့ ေဒါသထြက္ေနလို႔ ျပသနာမရွိ။ အိမ္ျပင္ထြက္ေတာ့မွ ပုဇဥ္းရင္ကြဲသံေတြၾကားၿပီးေက်ာခ်မ္းမိ၊ ဒီေမွာင္မိုက္ေနတဲ့ လမ္းႀကီးကို သူမျဖတ္ရဲ။ အိမ္သာက ၿခံေနာက္စြန္းမွာေလ။ ဒီေတာ့မွ ေသးက ပိုထြက္ခ်င္လာသည္။ အရင္ညေတြကဆို ေအးေမာင္ကိုႏႈိးၿပီး လိုက္ပို႔ခိုင္းရသည္။ ခုေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတုန္း။ ဖတ္ခနဲ ပုခုံးလာပုတ္ေသာ လက္ေအးေအးႀကီးေၾကာင့္ အမေလး ဆိုၿပီးလန႔္ေအာ္မိသည္။ “ဟဲ့ ဟဲ့ ဘာျဖစ္တာတုန္းဟ” “ေအာ္..ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔လန႔္လိုက္တာ ကိုႀကီးေထြးေမာင္ရယ္။” “ေအး.. ဘာလုပ္ေနတာတုန္း အိမ္ေနာက္မွာရပ္ပီး” “ညီမ..အေပါ့သြားမလို႔။မသြားရဲ႕ လို႔.. အဲ့တာ.. ေအးေမာင္ကလဲ အိပ္ေနတာ..” “အာ..ဒါမ်ား ငါတို႔လာေခၚေပါ့ဟ။

က်န္တဲ့ေကာင္ေတြရွိေနတာပဲ။ လာလာ” ထန္းရည္အရွိန္ေလးနဲ႔မို႔ လက္က ဖတ္ခနဲ ဆြဲကာ အိမ္သာသို႔ ေခၚခ်လာပါေတာ့သည ္။ အိမ္သာထဲေရာက္ေတာ့ ရွဲ ခနဲ ေသးထြက္သံက ေလာ္စပီကာျဖင့္ဖြင့္သလို ပင္ တိတ္ဆိတ္ေသာညယံမွာ အသံက်ယ္ႀကီးထြက္လာသည္။ ရွက္လြန္းလို႔ ႏွင္းေ၀ မ်က္ႏွာႀကီးနီရဲေနပါေတာ့သည္။ မတတ္ႏိုင္ေပ။ အိမ္သာအေပၚမွ လွ်ပ္စစ္မီးသီးဝါဖန႔္ဖန႔္အေရာင္က ေဘးဖက္ကို ျဖာက်ေနသည္။ ေရခြက္ယူကာေဆးမလို႔လုပ္ကာမွ အျပင္မွ ေအးေမာင္၏ ၿဗဲခနဲ ေသး ကာ့ပန္းေနသံေၾကာင့္ တြန႔္သြား၏။ တၿဗဲၿဗဲ ေသးပန္းေနေသာ အသံႏွင့္အတူ မ်က္စိထဲသို ခုနက ေအမာင္၏ လီးႀကီးက ေပၚလာသည္။ အတင္းေခါင္းခါကာ ေရခြက္ေလးခပ္ရင္း တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ေရေဆးမိကာမွ စိတ္က ထလာ၏။ အိမ္သာေဘးဖက္တြင္လည္း ထရံက အေပါက္ ရွိသည္ေလ။ အေပါက္က ေသးေသးမဟုတ္ လက္၃လုံးစာေလာက္ရွိသည္။

ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ရင္း ေခါင္းေလးေစာင္းကာအေပါက္ေလးမွေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ မပီဝိုးတဝါးႏွင့္ ေအးေမာင္၏ ပစၥည္းႀကီးကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ညီအကိုေတြဆိုေတာ့ ဆိုဒ္ကသိပ္မကြာ။ ဒါေပမယ့္ ေထြးေမာင္က ပိုႀကီးၿပီး ပိုတုတ္သည္။ ေသးေပါက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပိုေတာင္တာလည္းပါသည္။ ထရံေပါက္ေလးက ေခ်ာင္းၾကည့္ရင္း လက္ကလည္း အဖုတ္ေလးကို အလိုလို ကလိေနမိသည္။ လူနပ္ခ်မ္းသာဆိုသလို ေထြးေမာင္ကလည္း ငနပ္။ မူးတာမူးေနတာ အမူးပါး။ ထရံေပါက္က်လာေသာ အလင္းကြယ္သြားတာကို ဖတ္ခနဲသတိျပဳမိသည္ႏွင့္ ပုဆိုးကို စလြယ္သိုင္းကာ လီးႀကီးကို ရမ္းရင္း ေသးစက္ေတြကို ခါထုတ္၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ အိမ္သာဖက္ တစ္လွမ္းေ႐ြ႕ကာ လီးႀကီးကိုကိုင္ကာ ႏွင္းေဝေသခ်ာျမင္ေအာင္ လဥေတြကိုစုပ္နယ္ျပေန၏။ ႏွင္းေဝကေတာ့ ဖီလ္းလာၿပီးရင္းလာပင္။ တျဖည္းျဖည္း ၾကည့္ေနရင္း အိမ္သာဖက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး လီးကိုထိုင္ထုျပေနသည့္အဆင့္သို႔ေရာက္သြားပါေတာ့သည္။ ေထြးေမာင္တို႔က မူးရင္ ေတာ္႐ုံမၿပီး။ ထန္လည္းအေသထန္သည္။

ခုလိုအေျခေနမွာဆို ဆက္ေျပာဖို႔ေတာင္မလို။ ႏွင္းေဝဖက္ကလည္း လမ္းေၾကာင္းခင္းၿပီးသားဆိုေတာ့ အဝင္နပ္ရင္ၿပီေလ။ဒီေတာ့ “ညီမေလးေရ…ၿပီးပလား။ အကိုေတာ့ၿပီးပီ။ ထြက္ခဲ့ေလ။” ဂြင္းထုျပရင္း ပါးစပ္ကလည္းေမးသည္။ “ခန…ခနေလး အကိုေအးေမာင္။ ပီးေတာ့မယ္” “ျမန္ျမန္လုပ္ေလ..ျခင္ကိုက္တယ္ညီမရဲ႕။ဟဲဟဲ” “ဟုတ္ဟုတ္” ႏွင္းေ၀ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေရအျမန္ေဆးရင္းထြက္ခ်လာေတာ့ ခုနကအတိုင္း ပုဆိုးဂြင္းသိုင္း ေဂြးတန္းလန္းႏွင့္ ေအးေမာင္။ (အို) “ဘာလဲ ညီမ” “ဘာမွမဟုတ္ဘူး အကိုသြားမယ္” မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနေသာ ႏွင္းေဝ။ ဒါကိုလည္း ေအးေမာင္က ဒက္သည္။ သက္သက္မူေနတာေလ။ ႐ိုးတာေပါ့ “သြားညီမ ေရွ႕ကသြား။ အကိုအိမ္သာ မီးပိတ္လိုက္မယ္” အမွန္က အိမ္သာမီးပိတ္စရာမလို။ သက္သက္ႀကီး မလန႔္လန႔္ေအာင္လုပ္တာေလ။ ဒီ့အျပင္ အိမ္သာထဲက ေရ လက္တစ္ခုပ္ခပ္ၿပီး လီးေပၚေလာင္းခ်ခဲ့ေသးသည္။

အိမ္သာမီးမရွိေတာ့ ျပန္လမ္းက ေမွာင္မဲေနသည္ အေဝးႀကီးမေလ်ာက္ရဲ။ အေနာက္က ေထြးေမာင္၏ တဖတ္ဖတ္ ဂြင္းထုသံကိုလည္းၾကားေနရသည္။ ၂ေယာက္သားစကားမေျပာျဖစ္ေပမယ့္ နားလည္ေနၾကပီ။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့.. “ႏွင္းေဝ” “ရွင္…” ညီမလို႔မေခၚေတာ့ ဒါကိုရွင္ခနဲ ထူးၿပီး တုံ႔ခနဲရပ္မိသည္။ “ႏွင္းေဝကို အကို႔ညီက မလိုးဘူးဆို” “ရွင္……” နားထဲ ဒိုင္းခနဲဝင္လာေသာ စကားေၾကာင့္ ရွိန္းခနဲျဖစ္သြားသည္။ “အကို႔ညီက အျဖစ္မရွိေတာ့ အကိုလည္း အားနာမိတယ္။ ႏွင္းေဝရယ္။ ဒီမွာ” ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ကိုဆြဲကာ လီးေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ “အို…” “အကို႔လီးက ႏွင္းေ၀ အတြက္ပါပဲကြယ္။ တျခားဘာမွမေတြးနဲ႔သိလား” လက္ကိုအုပ္ကိုင္ရင္း ဂြင္းထုသလိုေရွ႕ေနာက္တြန္းေပးေနသည္။ “ဘယ္လိုလဲ ႏွင္းေဝ” ဘာသံမွမၾကားရ။ “လာ လာ လိုက္ခဲ့” ဟုဆိုရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ပါသြားေတာ့သည္။

ႏွင္းေဝေရာက္သြားတာက ဘူးပင္ ၿခံေအာက္။ အိမ္က မီးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေတာ့ က်ေနသည္။အိမ္သာလို အိမ္နဲ႔သိပ္မေဝး။ ဘာစကားမွမေျပာေတာ့ပဲ ႏွင္းေဝကို တြန္းလွဲကာ ထမီကိုလွန္တင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ေလွႀကီးထိုး႐ိုး႐ိုးအတိုင္း တက္ခြကာေစာင့္ပါေတာ့သည္။ ႏူးတာႏွပ္တာလည္းမလုပ္။ဒီတိုင္းႀကီး ဖိထည့္သျဖင့္ နာက်င္မႈက စူးခနဲ။ ပိုဆိုးတာက အပ်ိဳစစ္စစ္ဆိုေတာ့ ဒစ္ျမဳပ္႐ုံပဲဝင္သည္။ ထပ္ထည့္မရ။ အပ်ိဳေျမႇးခံေနသည္ေလ။ အားနဲ႔ထပ္ဖိခ်ေတာ့ ဗ်လစ္ခနဲအေျမႇးေပါက္သြားကား ေသြးစေတြထြက္ကုန္သည္။ ဒါကို မသိေသာ ေထြးေမာင္က အားပါးတရေစာင့္လိုးသျဖင့္ အားး အားး းးး အားး အု အု အု ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ ျပန္ထိန္းလိုက္ႏွင့္ ခံေနရပါေတာ့သည္။ ဖင္မွာလည္းသဲေတြေပလို႔။ ပထမ ပက္လက္လွန္ကာခံေနရင္း။ တျဖည္းျဖည္း တခ်က္ပီးတခ်က္ၾကာလာေတာ့ လည္ပင္းကို ဖက္ကာ ဖင္ကိုေကာ့ေပးလာမိသည္။ သူမကိုယ္သူမလည္း မယုံႏိုင္။ ကိုယ္ခႏၶာရဲ႕ေစ့ေဆာ္ခ်က္ေတြပင္။

ေသြးစေတြႏွင့္ အဖုတ္အရည္ၾကည္တို႔ ေရာကာ ခ်စ္ၾကည္ႏူး အသံေလးေတြ ျဗစ္ ျဗစ္ႁဗႊတ္ႁဗြတ္ျဖင့္ ထြက္လာပါေလသည္။ ရွက္လည္းရွက္၊နာလည္းနာ ေကာင္းလည္းေကာင္းမလို႔ ၾကာၾကာမထိန္းႏိုင္။ အားနဲ႔ဖက္ကာ ပီးသြားပါေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝၿပီးသြားတာသိေတာ့ ေထြးေမာင္လည္း ထိန္းထားတာလႊတ္ခ်လိုက္ကာ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ အရည္မ်ားလ်ံက်လာပါေတာ့၏။အိုးကမပူ စေလာင္းကပူဆိုသလို ဘသားေခ်ာရွက္တာက ႏွင္းေဝထက္ေတာင္ပိုဆိုးေနေသးတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္မဆိုင္ရဲ။ စကားေျပာဖို႔ေနေနသာ။ ညက မူးမူးနဲ႔လြန္ထားတာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ က်က္သီးပါထတယ္ေလ။ ေထြးေမာင္ရွက္ေနတာျမင္ေတာ့ ႏွင္းေဝကလည္း ရယ္ခ်င္တာေပါ့။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တခြိခြိနဲ႔။ ေထြးေမာင္နဲ႔ႏွင္းေ၀ ကိစၥကို ရိပ္မိေနတာက ေယာကၡမႀကီး ေဒၚဘုမ။ သူကလည္း လက္ပူးလက္ၾကပ္မမိေတာ့ ေျပာမရ။

စိတ္ထဲေတာ့ ဒီေခြၽးမကို မၾကည္ေတာ့ဘူး။ ႏွင္းေ၀ ဘာလုပ္လုပ္ သူ႔သားေတြကို ျမဴဆြယ္တယ္ထင္ေနေတာ့တာ။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ႏွင္းေဝက အပ်ိဳႀကီးဆိုဒ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ဖင္ႀကီးေတြက အကိတ္၊ ရင္သားေတြကလည္း ဆိုဒ္ျပည့္ေလ။ တံျမက္စည္းပဲလွဲလွဲ အဝတ္ပဲေလ်ာ္ေလ်ာ္ သူ႔ဖင္ေတြက တင္းရင္း လႈပ္အယ္ ထြက္ေနတာ။ မၾကည့္ခ်င္မွ အဆုံး။ ဘယ္ေတာ့ၾကည့္ၾကည့္ သူ႔ဖင္ေတြက စိန္ေခၚေနသလိုႀကီး။ ဒီ့အျပင္ကိုမွ ေအာက္သူဆိုေတာ့ အသားကျဖဴတယ္ေလ။ ေရခ်ိဳးေနတဲ့အခ်ိန္မ်ားဆို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေရေဆးငါးႀကီးအတိုင္းပဲ။ တစ္မနက္လုံး အလုပ္ေတြရႈပ္လို႔ ညေနဖက္ အေမာေျပ ခနေက်ာခ်႐ုံရွိေသး။ ေအးေမာင္က ထန္းရည္ဆိုင္ေရာက္ေနၿပီ။ မေန႔ညက မျဖစ္ခဲ့တဲ့ပြဲ ဒီညျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ေပါ့။ အားႀကိဳးမာန္တက္နဲ႔ တစ္ျမဴၿပီးတစ္ျမဴတင္ေနေလရဲ႕။ ကာလသားအေပါင္းကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ေအးေမာင္ကို ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔။

အထူးအဆန္း ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနတာက ေထြးေမာင္။ သူ႔ကိစၥနဲ႔သူဆိုေတာ့ မေန႔ကလို ဝင္မေနာက္သည့္အျပင္ကို ေသာက္လဲမေသာက္ရဲ။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေသာက္ေနရသည္။ နည္းနည္းေသာက္လိုက္ အျမည္းမ်ားမ်ားစားလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေအးေမာင္က ထန္းရည္ေလးေထြလာေတာ့ ပါးစပ္က အကုန္ထြက္လာသည္။ သူ႔မိန္းမ ဘယ္ေလာက္ ေတာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း၊ စသျဖင့္ မိန္းမဘြဲ႕တသီႀကီးၾကဴးပါေလေကာ။ မေန႔ကလည္း တျမဴနဲ႔တင္ မိန္းမဘြဲ႕ၾကဴးတာ။ အခုကေတာ့ ၂ျမဴကုန္မွ ၾကဴးတာဆိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္တက္လာပုံ။ ေအးေမာင္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဘုက အနားနားကပ္ကာတိုးတိုးေျပာသည္။ ေထြးေမာင္စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမိတယ္ေလ။ အျပန္က်ေတာ့ မေန႔ကေလာက္မိုးမခ်ဳပ္။

ဒါေပမယ့္ေအးေမာင္က ေအာင္ဘုအိမ္ခနဝင္မယ္ဆိိုလို႔ အိမ္ကိုေစာျပန္ခဲ့သည္။ ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ေစာင့္ေနေသာ ႏွင္းေဝကိုျမင္ေတာ့ ေထြးေမာင္ “အ”သြား၏။ ေ႐ႊစင္႐ုပ္ထုေလးဆိုတာ ဒါကိုေျပာတာျဖစ္မယ္။ စိတ္ထဲမွတ္ခ်က္ခ်ရင္း မေန႔ကကိစၥေပၚလာသျဖင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္ဝင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ . . .. “ကိုႀကီးေထြးေမာင္ ၊ ေအးေမာင္ေကာ ပါမလာဘူးလား။” – ဟူေသာ ႏွင္းေဝအေမးေၾကာင့္ တုံ႔ခနဲရပ္ကာ “အင္း…ခနေနျပန္လာမယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ဝင္မလို႔တဲ့” ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖၿပီး အိမ္ထဲဝင္ခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွာ ႏြားသိုးက ႀကိဳးျပတ္ခ်င္ေနၿပီေလ။ သိပ္မၾကာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက သိုင္းကြက္နင္းၿပီးဆင္းလာသည္။ ေရခ်ိဳးေစခ်င္ေသာ္လည္း လူမွန္းသူမွန္းမသိမူးေနသည့္ လင္ေတာ္ေမာင္ကို တြဲကာ အခန္းထဲပို႔ရတာေပါ့။ အံမယ္လူသာမူးေနတာ ပုဆိုးက တေထာင္ေထာင္နဲ႔။

လင္ေတာင္ေမာင္က ကုတင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ျခင္ေထာင္ေလးခ်ေပး။ မီးေလးပိတ္ၿပီး ဝင္လွဲကာမွ ျဖဳန္းနဲ ဖက္ခံလိုက္ရ၏။ ဘာမေျပာညာမေျပာ အဖက္ခံရလို႔ ရင္ဖိုသြားတုန္းရွိေသး။ ထမီကိုဆြဲခြၽတ္ကာ လက္ခလယ္အတင္းထိုးထည့္သည္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ လန႔္ေနသျဖင့္ အဖုတ္က လက္ခလယ္ပင္ၾကပ္ေနသည္။ မေန႔က ခံထားရတဲ့အရွိန္ေၾကာင့္လည္း နာက်င္ေနေသာအဖုတ္က လိင္စိတ္ခ်က္ခ်င္းမေပၚ။ ဒါကိုမသိေသာ ေအးေမာင္က အပ်ိဳအစစ္ပဲဟ ဆိုၿပီး ၿပီးေအာင္ပင္ မႏႉး။ လီးႀကီးတည္ကာ ျဗစ္ခနဲ ထိုးထည့္လိုက္ရာ တဆုံးဝင္သြားၿပီး ႏွင္းေဝေလးတစ္ေယာက္ ၾကယ္ေတြလေတြျမင္သြားသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္းမနားေပ။ ခ်က္ခ်င္းအဆုံးထိဆြဲထုတ္ၿပီး ျဗစ္ခနဲ ထပ္ထည့္သည္။ ဒီတႀကိမ္ေတာ့ မရ.. “အေမ့”ဆိုၿပီး ေအာ္မိသည္ေပါ့။

ဒါကိုလည္း မညႇာမတာ ေအးေမာင္က ပါးစပ္အတင္းပိတ္ကာ လက္တစ္ဖက္က လီးကိုကိုင္ၿပီး ဇြပ္ခနဲထည့္ကာ ကြၽဲလိုးႏြားလိုး လိုးပါေလသည္။ ႏွင္းေ၀ တစ္ေယာက္ ဘာခံစားခ်က္မွမရ။ နာက်င္မႈသက္သက္ျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။ အကင္းမပါးေသာ ေအးေမာင္က အပ်ိဳမေလး ေၾကကြဲေနသည္ကို ဂုဏ္ယူအားမိေတာ့ လီးက တင္းသထက္တင္းလာသည္။ လဥတြဲတြဲႀကီးက ဖင္ကို တဖတ္ဖတ္႐ိုက္ေနသည့္အျပင္ အဖုတ္က အေရၾကည္မထြက္ေတာ့ ၿဗိခနဲ ၿဗိခနဲ အသံက အတိုင္းသား။ အသားစတို႔ပြန္းပြဲ႕ကာ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနေတာ့ ႏွင္းအိ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်မိသည္။ ကိုယ့္ေယာက်္ားပဲေလ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ မ်က္စိဆုံမွိတ္ၿပီးစိတ္ေလ်ာ့ခ်လိုက္ကာ။ ကဲလုပ္ခ်င္ရာလုပ္စမ္းဆိုၿပီး အံႀကိတ္ခံရတာေပါ့။ေအးေမာင္တို႔ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိပုံက ဒါသူ႔ကိုခိုက္သြားသည္ထင္ၿပီး ေပါင္၂ေခ်ာင္းကိုထမ္းကာ အေပၚက ဖိဖိေဆာင့္ပါေလေရာ။

နာသထက္နာ ေအာင့္သထက္ေအာင့္..။ ႏွင္းေ၀ ခမ်ာ..ေလာကငရဲ အရွင္လတ္လတ္က်ေနပါေတာ့သည္။ အခ်က္ ၂၀ေလာက္ေစာင့္ေတာ့ ႏွင္းေ၀ ဖီလ္းလာေနၿပီ။ ထိုေတာ့မွတိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကပ္သိပ္ေနတဲ့ အဖုတ္ဒဏ္မခံႏိုင္တဲ့ ေအးေမာင္လည္းအရည္ေတ အထဲမွတင္ထြက္သြားသည္။ ၿပီးၿပီးခ်င္း ေက်ာပစ္လွဲကာ တေခါေခါအိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေရာ။ ႏွင္းေဝမွာေတာ့ ေဒါသ၊ အလိုမက်ျဖစ္ျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္းတို႔က တလႈိက္လႈိက္တက္လာၿပီး မ်က္ရည္တသြင္သြင္စီးေနၿပီေပါ့။ ခမ်ာမွာ လင္မယားခ်င္း ပထမဆုံးဆက္ဆံတာမွာ မုဒိမ္းအက်င့္ခံလိုက္ရတာေလ။ ေမာပန္းႏြမ္းလ်မႈနဲ႔ နာက်င္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ခနေလာက္အၾကာ ေမွးခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကာၾကာအိပ္ခြင့္မရ ထဘီ ျပန္မဝတ္ရေသးေသာေၾကာင့္ အရွင္းသားျဖစ္ေနသည့္ ခါးေအာက္ပိုင္းမွ ယခင္ကလိုနာက်င္မႈမ်ိဳးထပ္ခံစားရျပန္သည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့။ ငိုလည္းမငိုႏိုင္ ေအာ္လည္း မေအာ္ႏိုင္။ ေအးေမာင္မွာ ဘီလူးစီးသလို အသဲအမဲ ေစာင့္ေစာင့္လိုးေနပုံမွာ ကုတင္ပင္ တက်ိက်ိျမည္ေအာင္ တုန္သည္ေလ။ တခ်ီၿပီးထားသျဖင့္ ဒီတစ္ေခါက္မွာ ၄၅မိနစ္သာသာ တရစပ္ ေဆာင့္လိုက္နားလိုက္ျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္း ေဆာ္တာေပါ့။ ေအာက္က ႏွင္းေဝမွာ ဖီလ္းမလာသည့္အျပင္ နာက်င္မႈေတြသာ တစ္ထပ္ပီးတစ္ထပ္။ မုန္းတီးမႈေတြက တစ္ရစ္ပီး တစ္ရစ္။ ၿပီးသြားေတာ့လည္း ခုနကအတိုင္း ေဟာဟဲ ေဟာဟဲျဖင့္ ပက္လက္လွန္ကာ ျပန္အိပ္သြားျပန္သည္။ အာ႐ုဏ္တက္ေတာ့လည္း ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ ၅နာရီခြဲတဲ့အထိ မၿပီးႏိုင္။ ေမာလြန္းလို႔သာ နားလိုက္ရသည္။ ေအးေမာင္ ဆက္မဖိုက္ႏိုင္ေတာ့။ ေအာင္ဘုဆီက ေဆးက ခုထိအစြမ္းျပေတာင္ေနတုန္း ကိုယ္ခႏၶာကေတာ့ ဖလက္ျပသြားေလေတာ့သည္…ၿပီး။