ခေတ်သမီးပျို

ခေတ်သမီးပျို

“ငါ့တူလေး မင်းမင်း မင်းဘာစာအုပ်တွေ ဖတ်နေတာလဲကွ” ဦးဦး ကျနော်ဝတ္ထုစာအုပ်ဖတ်နေတာ” မင်းကွာ အရည်မရအဖတ်မရဝတ္ထုတွေ ဖတ်နေရတယ်လို့” “ဦးဦးကလည်း ကျနော်ပျင်းလို့ပါ” အးပျင်းနေရင် ဒီလိုအနှစ်သာရရှိတဲ့ တရားစာအုပ်တွေဖတ်ပေါ့” ဟုတ်ကဲ့.ပါဦးဦး”ကျနော်လည်း ဦးလေးပေးတဲ့စာအုပ်ကို ခဏယူကြည့်တော့ အနစ္စအမြဲမရှိသော၊ စာအုပ်ဖြစ်နေတယ်။ “ဟင်းးး” သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။ ကဲဗျာ စဉ်းစားကြည့်လိုက် သူက ရန်ကုန်အရှေ့ပိုင်းတက္ကသိုလ်က.. ကထိက၊ ကျနော်က သူ့တူ ကျနော်ဆယ်တန်း အောင်ပြီးကတည်းက ရောက်နေတာ။ သူက အသက်လေးဆယ်ကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဘာတဲ့ ပင်စင်ရရင် ဘုန်ကြီးဝတ်ပြီး တရားအားထုတ်မယ်တဲ့။ ကျနော်ကိုလည်း သူ့လိုလူပျိုကြီးဖြစ်စေချင်တာ။ ကျနော်ဗျာ အခုဖိုင်နယ်ရောက်ပြီ၊ သူ့ကိုကြောက်လို့ ရည်းစားမထားရဲဘူး။ ခုခေတ်စကီလေးတွေက မိုက်မှမိုက်၊ အလန်းစားတွေ၊ ကိုယ့်အကြိုက်မတွေ့သေးလို့သာ.. မစွန့်စားရဲတာ။

တနေ့တနေ့တရားနာရတာနှင့် တရားထိုင်ရတာနှင့် မလွယ်ဘူဗျ၊၊ သူ့အိမ်နေတော့ သူ့စည်းကမ်းပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း ညစ်ညစ်နှင့် ကျောင်းဘက်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ နောက်ဆုံးကပဲဆင်းတာ “အွန့်” ဆင်းလိုက်တာကားပေါ်တက်လာတဲ့ စကီလေးကို သွားတိုက်မိတယ်၊ သူ့လက်ထဲက စာအုပ်တွေပြုတ်ကျသွားတယ်ဗျ။ “ဆောရီး.ဆောရီး” ကျနော်လည်း ပြာပြာသလဲကောက်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုလှမ်းပေးပြီး “ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ” “မြန်မြန်လုပ်ကြပါဗျ၊ ဒီမှာကားပေါ်တက်မယ့်သူတွေ ရှိတယ်” စပါယ်ယာလှမ်းအော်တော့ ကျနော်ဘေးကပ်လိုက်ရတယ်။ ကောက်မလေးကို သေချာကြည့်လိုက်မှ ဟအရမ်းမိုက်တယ်။

အရပ်ရှည်ရှည် အသညးဖြူဖွေးလို့၊ ဇင်ယော်တောင်မျက်ခုံးတန်းလေး၊ သွားလေးတွေက ညီညီညာညာ၊ နှင်းဆီဖူးလေးလို နှုတ်ခမ်းနှင့်၊ ကျနော့်ရင်ထဲ ရေခဲမြစ်စီးဆင်းသွားတယ်။ ကျနော့်ကို စပါယ်ယာခဏလှမ်းကြည့်ပြီး “ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ဇာတ်ကားရောင်းမလို့ပါ” “အာ.ဒီခွေးသားတော့” ကောင်မလေးလည်း ရှက်ရှက်နှင့် ကားပေါ်တက်သွားတယ်။ မျက်နှာလေး ရဲတွတ်သွားတာတောင် မြင်လိုက်ရတယ်။ “မိုက်တယ်ကွာ၊ မနက်ဖြန်ကျောင်းစောစောလာပြီး စောင့်ရမယ်” ကျနော်ညတောင်အိပ်မပျော်ဘူး၊ တစ်ညလုံး ကောင်မလေးမျက်နှာကိုပဲ မြင်ယောင်မိတယ်။ အခုမှ ဖူးစာရှင်တွေ့ပြီလားမသိဘူး၊ မနက်အစောကြီး အိပ်ရာထတယ်၊ ဦးလေးနှင့်အတူ ကျောင်းသွားလို့မဖြစ်ဘူး ကိုယ်ဘာသာသွားမယ်ဆိုပြီး အိမ်ရှေ့အထွက် “မင်းမင်းဘယ်သွားမလို့လဲ” “ဧကျာင်းဘက်ဦးဦး” “အေးဘုရားရှိခိုးပြီးမှသွားလေ” “ဟုတ်..ဟုတ်ကဲ့” ဘုရားခန်းထဲဝင်ပြီး ပုဆိန်ပေါက်ရှိခိုးလိုက်တယ်။

ပြီးတော့ ဦးလေးအလစ်ကို ထွက်လိုက်ရတယ်ဗျာ။ ဧကျာင်းဘက်ကားစီးတာ စိတ်ကိုမရှည်ဘူး၊ ခါတိုင်းလည်း ဒလိုပါပဲ၊ “ဟာကွာ..နောက်ကျတော့မယ်နှင့်တူတယ် သောက်ကားကနှေးလိုက်တာ” ကျောင်းရှေ့ရောက်တော့ ကားမှတ်တိုင်မှာ လူရှင်းတယ် ။ကျနော်မှတ်တိုင်ရှေ့က စောင့်နေတုန်း ဦးလေးကားလာတော့ ကော်ဖီဆိုင်ထဲ ပြေးဝင်ပုန်းရတယ်။ “ဟင်းးးမလာသေးဘူးလားကွာ” အရေးထဲ ကော်ဖီဆိုင်က သီချင်းသံထွက်လာသေးတယ်။ ပြုံးတောင် ပြုံးမိသေးတယ်။ ကိုယ့်အဖြစ်နှင့်တူလို့၊ သူချင်းက ဘိုဘိုဟန်သီချင်း “စောင့်ရတာမောပေါ့၊ ခေါင်းမူးသွားပြီ ဒူးယားလေးရယ်၊ နင်ဘယ်မှာလဲ ကားပေါ်ပါသွားလား တကယ်ပါ တစ်နာရီလောက်ရပ်စောင့်ကြည့်တာတောင် မလာသေးဘူး” တစ်နာရီလောက်စောင့်ပြီးတော့မှ ကောင်မလေးက အိမ်စီးကားပေါ်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။

သွားပါပြီ ပြေးလိုက်ဖို့ကလည်း မလွယ်တော့ နောက်ကနေပြီး လိုက်ခဲ့တယ်။ စာသင်ဆောင်နံပါတ်သုံးဖက်က ညးဝင်သွားတော၊ အဲဒီနောက်ကိုလိုက်ခဲ့တယ်။ အနားလည်းရောက်တော့ ကားရောလူရော မရှိတော့ဘူး။ ဟာသွားပြီ။ ဒိတစ်ဆောင်လုံးရှာရတော့မယ်ဆိုပြီး မြေညီထပ်ကနေ တထပ်ချင်းရှာခဲ့တယ်ဗျ။ တခန်းမှ ရှာမတွေ့ဘူး။ အဲဒါနှင့်စိတ်ပျက်ပြီး ကင်တင်းကိုသွားမယ်ဆုံးဖြတ်ပြီး ပြနထွက်တော့ “အွန့်” “ဟင်..ရှင်.ရှင်..တိုက်ပြန်ပြီ” “အာဆောရီးဆောရီး” “လုပ်ပြန်ပြီ ဘာဆောရီးလဲ” “တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ” “ရှင်နှစ်ကြိမ်ရှိပြီး” “ရေစက်လို့ထင်ပါရဲ့” “ဘာရှင့်” “ဆောရီးဆောရီး” “ဟင်း အူကြောင်ကြောင်နှင့်” မိုးနေခြည်မှာ တနေ့က သူ့ကိုကားပေါ်အတက်မှာ တိုက်မိတဲ့သူကို သတိထားမိတယ်။ လူပုံက ရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့် အရပ်မြင့်မြင့်နှင့်ဆိုတော့။ ဒါပေမယ့် ကားစပါယ်ရာအော်လိုက်တော့ နည်းနည်းရှက်သွားတယ်။ အိမ်ရောက်ပြန်တော့လဲ သူ့မျက်နှာပဲ မြင်ယောင်မိပြီး အိမ်အလုပ်ကူလုပ်တာက ဟိုဟာလွတ်ကျ ဒီဟာလွတ်ကျနှင့်မို့ အပျိုအဒေါ်ကြီးက ဗိုက်ခေါက်လိမ်ပြီး,အဆူခံရတယ်။,စည်းကမ်းကြီတဲ့ အဒေါ်မို့ကြောက်ရတယ်။

“မိုးနေခြည်.လုပ်လိုက်ရင်ရှပ်ပြာ.ရှပ်ပြာနှင့်” “နင့်စိတ်တွေဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ၊ ဂနာမငြိမ်ဘူး” “အမလေးကြောက်ပါပြီ တီတီရဲ့” “အေးမိန်းကလေးဆိုတာ ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိနေရတယ်သိလား” “သူအဲလိုဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိလုပ်နေလို့ လင်မရတာ ခိခိ” လို့တွေးရင်း အလိမ်ခံရတဲ့ဗိုက်ကို ပွတ်ပေးနေရတယ်။ အဒေါ်အပျိုကြီးက ကျောင်းသွားရင် အမြဲလိုက်ပို့ ညနေကျတော့ ကိုယ့်ဘာသာလိုင်းကားစီးပြန်ရတာ၊ တူမကို တချက်ကလေးမစိတ်မချဘူး။ ပြောသေးတယ်။ “နင့်မိဘတွေငါ့ကို စိတ်ချလို့အပ်ထားတာ၊ နင်ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်နှင့်တဲ့” မိုးကလည်း အဒေါ်အပျိုကြီးကိုကြောက်လို့ ကိုယ့်ကြိုက်တွဲသူကိုတောင် အီစီကလီမလုပ်ရဲဘူး။

အခုကြည့်လေ မနေ့ကလူ ကားဂိတ်မှာတွေ့ပြီး အခုမိုးတို့နောက်လိုက်လာတယ်။ မိုးက အိမ်သာဖက်ကထွက်တော့ သူနှင့်တိုက်မိပြန်ပြီ။ ဒေါသထွက်မိတယ်။ ပြောပုံက ရေစက်လားမသိဘူးတဲ့ ခစ်ခစ်.ခစ်ရယ်ချင်စရာ။ “ဟေ့..မိုးဟိုမှာ ဆရာစာသင်နေတယ်၊ အဆူခံနေရအုံးမယ်” “အေးအေး” အဲဒီဆရာကဘယ်လိုမှန်းမသိဘူး၊ ဘုဂွကလန့် မိန်းကလေးတွေဆို တချက်မှ မျက်နှာသာမပေးဘူး၊ အိနြေ္ဒကြီးနှင့်။ “ကဲမိုးစာသင်လို့ပြီးပြီ ငါတို့ပြန်ရအောင်၊” “ဧအးအေး” “ဟေ့ဒါနှင့်မနေ့က နင်လူတသ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသေးတယ်ဆို၊” “အေးဒီနေ့လည်း ထပ်တိုက်ပြန်ပြီ” “ဟီဟိ..ဖူးစာရှင်လားမသိဘူး” “ဟွန့်ကောင်မ စိတ်ကူးယဉ်နေတယ်” “အေးဟ..မနက်က သူကပြောသွားတယ် ရေစက်လားမသိဘူးတဲ့” “ဟဲဟဲ..ဖြစ်နိုင်တယ်မိုး” ကျောင်းရှေ့လမ်းလျောက်လာရင်းက ဟိုလူကိုကားဂိတ်မှာ တွေ့ရပြန်တယ်။

“ဟေ့.ရှေ့မှာ.အိနြေ္ဒမပျက်စေနှင့်ကြည့်လိုက်ဦး” “ဟိုဘက်ကအရပ်ရှည်ရှည်နှင့်လူလား” “အေးဟုတ်တယ်” “အဲဒါ ကိုမင်းမင်းလေ” “နင်က ဘယ်လိုသိသလဲ၊” “အဲဒါဆရာ့တူလေ” “ဘုဂွကလန့်ဆရာလား” “အေးဟုတ်တယ်” “အမလေး ဒုက္ခပါပဲ” “အမလေး အခုထဲကတွေးပူနေတယ်” “ခစ်..ခစ်..” “ဘာလဲနင်ကြွေသွားပြီလား၊” “အာ.နင်ကလည်း” “အံမာ ရှက်နေရသေး ခေတ်သမီးပျိုမဟုတ်တဲ့အတိုင်း” “ဟဲ့ဟိုမှာလာနေပြီ” “မိုး..ကျနော်မိုးကိုခင်ချင်လို့” “ရှင်” “ဟင်းးဟင်းးးမိုးကိုခင်တယ်၊ နောက်တော့ ရည်းစားစကားပြောမယ်၊ နောက်ချစ်သူတွေ ဖြစ်သွားမယ်၊ ဒီလိုလား’” “ဗျာ” “ဟဲ့စန္ဒာဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလဲ” “နိမိတ်ဖတ်တာ” “အာဒီမိန်းမ” မိုးလည်း ရှက်ရှက်နှင့် စန္ဒာဗိုက်ကြောလိမ်လိုက်တယ်။

“အာ..လွှတ် .ဟနာတယ်” “အဟဲ..ကျနော်မင်းမင်းပါ” “ဟုတ်ကဲ့” “ကဲကိုမင်းမင်းရှင်နှင့်ပြောနေရင် အိမ်ပြန်နောက်ကျရင် သူအဒေါ်အပျိုကြီးက ဆူလိမ့်မယ်” “ဗျာ၊အော်..ဟုတ်ကဲ့.ဟုတ်ကဲ့” “စန္ဒာရှေ့မှာကားလာပြီသွားရအောင်” “ကိုမင်းမင်းကားလာပြီ ကျမတို့ကိုခွင့်ပြုအုံး” “အော် ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့” “ကျနော်လည်းလိုက်ခဲ့မယ်” “ရှင်” “လိုက်လို့မရဘူးလား၊” “ရပါတယ် ကျမတို့ကားမှမဟုတ်တာ” မင်းမင်းလည်း မိုးလိုက်သွားသောကားနှင့် လိုက်ခဲ့လိုက်တယ်။ မိုးမှာတလမ်းလုံး ရင်ခုန်နေရတယ်။

သူက မိုးနောက်က ကပ်နေတာလေ။ မင်းမင်းလည်း ကားပေါ်တက်လိုက်မှ မိုးရဲ့ကိုယ်သင်နံ့လေးရတော့ လီးတောင် တောင်လာတယ်၊ လွယ်အိပ်ကိုရှေ့မှကာပြီး မိုးနားကိုကပ်လိုက်တယ်။ မိုးမှာစိတ်ထဲမှာ ချမ်းသလိုတုန်သလို ဖြစ်လာတယ်။ မင်းမင်းရဲ့အသက်ရှူပြီး ထုတ်လိုက်တဲ့ ပူနွေးနွေးလေတွေကြောင့်ပေါ့။ အပျိုစင်သမိုင်း ရိုင်းလောက်အောင် ရင်ခုန်တယ်။ စကားလည်း မပြောရဲဘူးလေ၊ နောက်တော့ ကားပေါ်က မင်းမင်းဆင်းသွားမှ သက်ပြင်းလေး မျှင်းမျှင်းချမိတယ်။ မင်းမင်းအိမ်ရောက်တော့ ဦးဦးကရောက်နေပြီ၊ “မင်းမင်း. မင်းမနက်ပိုင်းကလည်း ငါ့ကိုမစောင့် ညနေလည်း ငါ့ကိုမစောင့်ဘူး၊ မင်းဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ” “ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဦးဦးကလည်း” “မင်းကျောင်းရှေ့မှာ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်နှင့် စကားပြောပြီးပါသွားတာ ငါမြင်တယ် ဟေ့ကောင်၊ အဲဒါဘယ်သူတွေလဲ” “သူငယ်ချင်းတွေပါ ဦးဦး” “မင်းးနှော်မိန်းကလေးတွေနှင့် ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်မလုပ်နှင့် ကြားလား” “ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးဦး” “အေးကြားလို့ကတော့ ငါ့အမွေတွေတပြားမှ မပေးဘူး မှတ်ထား” “ဟုတ်ကဲ့ဦး.ဦး” ဒီလို့နှင့်ကျနော်နှင့်မိုးတို့ချစ်သူတွေဖြစ်ကြတယ်။

ချစ်သူတွေဖြစ်တော့လည်း တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံနိုင်ကြဘူးပေါ့။ ကျောင်းထဲမှာ နေ့လည်ဆို ကင်တင်းမှာထိုင်ပြီး စားကြသောက်ကြပေါ့၊ နေ့လည်အတန်းချိန်မရှိရင်လည်း သူ့ဆီသွားချောင်းပေါ့ဗျာ။ အဲဒါနှင့်တရက် ကျနော်သွားချောင်းတဲ့နေ့မှ ဦးဦးက မိုးတို့အခန်းမှာ စာသင်နေတာ။ မိုးကိုငေးကြည့်တုန်း ဦးဦးကမြင်သွားတယ်။ ညနေဘက်အိမ်ရောက်တော့ “မင်းမင်းး…မင်းငါစာသင်တဲ့အခန်းဘာလာလုပ်တာလဲ” “ကျနော့်သူငယ်ချင်းဆီလာတာပါ” “မင်းကကျောင်းမတက်ပဲ သူငယ်ချင်းဆီကိုလာတယ် ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ် ဦးဦး” “မင်းကောင်မလေးဆီလာတာ မဟုတ်လား” “………” “မင်းးမင်း..လူဆိုတာလေ. အပုပ်ကောင်ရုပ် ဆောင်ထားကြတာကွ၊ သိလား၊ လောကထဲရောက်လာတာနှင့် ဇာတိဇရာ၊ မရဏဆိုတဲ့အရာတွေနင့် ဆုံတွေ့ရမှာကွ၊ မသေခင် ဉာဏ်ဦးအောင်လုပ်ရမှာ။

ကိုယ်သေရင် ကိုယ့်နောက် ဘာမှမပါဘူး။ မင်းချစ်သူကောင်မလေးကလည်း မင်းကိုချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး မင်းသေရာကို မလိုက်နိုင်ဘူး၊ အေးအေးချမ်းချမ်းနေစမ်းပါကွာ” “ဟုတ်ကဲ့ပါဦးဦး” “မင်းကွာ.မိန်းမတွေနှင့်မပတ်သက်စမ်းပါနှင့်ကွာ၊ မိန်းမဆိုတာ ရှိလည်းမကောင်း မရှိလို့မကောင်းဘူးတဲ့ကွ၊ နဒီမြစ်တို့လို ကွေ့ဝိုက်တတ်တယ်၊မိန်းမ မာယာသဲကိုးဖြာတဲ့။ မိန်းမဖျက်ပြည်ပျက်တတ်တယ်တဲ့။ မင်းကြည့်လေ စုဖုရားလတ်ကြောင့် မြန်မာတွေပြည်ပျက်ခဲ့တာ” “မဆိုင်ပါဘူးဦး” “ဘာလို့မဆိုင်ရတာလဲ” “သီပေါမင်းအသုံးမကျလို့ပါဗျာ” “မင်းမသိလို့ပါ၊ စုဖရားလတ်က သီပေါမင်းကို မီးနေသည်ထမီရေကိုတိုက်ခဲ့တာကွ” “ဦးကလည်းမြင်ရတာမှ မဟုတ်တာဗျာ” “အေးဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းမိန်ကလေးတွေနှင့် မပတ်သက်နှင့်” “……” “မောင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ” “ဦးဦးကြောင့်ပါကွာ” “ဟင်ဘာဖြစ်လို့လည်း”

“ဦးဦးက ဘယ်မိန်းကလေးနှင့်မှ သဘောမတူဘူးလေ၊ မောင့်ကို လူပျိုကြီးလုပ်စေချင်တာ” “မောင်သာ မိုးကိုတကယ်ချစ်ရင်ပြီးတာပဲ” “မောင်မိုးကို တကယ်ချစ်ပါတယ်” “သစ္စာဆိုပြ” မင်းမင်းလည်းသစ္စာဆိုပြလိုက်တယ်” ဦးထွန်းမင်းမှာ တူဖြစ်သူကိုတားမရသဖြင့် နောက်ဆုံးတရားပြရန်၊ မိုးနေခြည်အား ကင်မရာနှင့်ချိန်၍ ဓာတ်ပုံရိုက်ကာ Microscope ဖြင့် အဆပေါင်းများစွာချဲ့ပြီး၊ ရင်ခွဲရုံမှ ဓာတ်ပုံများရိုက်၍ မင်းမင်းကိုပေးလေသည်။ “ဧရာ့..မင်းမင်းကြည့်” “ဟ..မိုးပုံပါလားလှသားပဲ” “နောက်ကဟာကိုကြည့်ပါအုံး” “ဟဒါကြီးကပါလဲ၊ ရေစီးကြောင်းတွေလို ပတ်ကြားအက်တွေနှင့်” “အဲဒါမင်းကောင်မလေး နှုတ်ခမ်းလေ” “ဗျာ… ဒီတောင်းကုန်းတွေနှင့် ဒီချိုင့်ခွက်ကဘာလဲဗျ” “အဲဒါမင်းကောင်မလေးပါးလဲ၊ ချိုင့်ခွက်တွေက မွေးညှင်းပေါက်တွေလေ” “ဗျာ… ဒီတွင်းနက်ငြီးကဘာလဲ။

ဒီမဲမဲကြီးက သစ်ပင်ကြီးတွေလား” “အဲဒါမင်းကောင်းမလေးနှာခေါင်းပေါ့” “ဟာဒါကြီးကရော” “မင်းကောင်မလေးမျက်လုံးလေ” “ဟာကြောက်စရာကြီးဗျာ” “အေးအားလုံးကိုအဆငါးရာလောက်ချဲ့ထားတာ” “ဟာ ဒီပုံဧတွက ဝမ်းတွင်းကလီစာတွေ” “အေးလေလူဆိုတာ သေသွားရင်အဲလိုပဲ ပျက်စီးတတ်တယ်..မင်းကြည့် အဲဒီမှာ အချစ်ဆိုတာ ဘာလဲရှာမတွေ့ဘူး၊ ဦးနှောက်မှာလည်း မတွေ့ဘူး၊ နှလုံးမှာလည်း မတွေ့သလို၊ အသဲမှာလည်းမရှိဘူး” မင်းမင်းမှာဓာတ်ပုံတွေကြည့်ရင်း အန်ချင်လာသဖြင့် အိမ်သာထဲပြေးအံရလေသည်။ ထို့နောက်မှာတော့ မင်းမင်းတစ်ယောက် ငြိမ်သွားလေသည်။ မိုးကိုမြင်တိုင်း ဓာတ်ပု့ကိုမြင်ယောင်နေသဖြင့် စိတ်ထဲမှာ ကသိကအောက်ဖြစ်ရလေသည်။ မိုးမှအကျိုးအကြောင်းမေးရာ မင်းမင်းလည်း အမှန်အတိုသ်းဖြေလေသည်။ မိုးတချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီး “ကဲမောင်..မောင့်ကိုပြစရာရှိတယ်၊ မိုးနှင့်လိုက်ခဲ့” “သွားလေ” မိုးလည်းကားငှားပြီးဟိုတယ်ဘက်ကိုခေါ်ကာ အခန်းတခန်းယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုးလုပ်ရပ်ကို နားမလည်နိုင်ပေ။

မိုးလည်း အခန်းထဲရောက်ပြီး မင်းမင်းအား ကုတင်ပေါ်ထိုင်စေပြီး ရေချိုးခန်းဖက်သွားကာ၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။ “မောင်” “ဘာလဲမိုး” “မိုးကိုကြည့်ပါမောင်၊ မိုးမလှဘူးလား” “လှပါတယ်မိုး” မိုးအပေါ်အကျႌချွတ်လိုက်တယ်။ ဖြူဖွေးတဲ့အသားနှင့် လိုက်ဖက်တဲ့ နို့အုံကဘရာအပေါ်ဘက်ရုန်းကန်နေသလိုပါ။ မင်းမင်းမှာကြည့်ရင်းနှင့် လီးကတောင်လာတယ်။ မိုးက ဘရာကိုချွတ်လိုက်တယ်။ “မောင် မိုးရင်သားတွေ မလှဘူးလား” လုံးဝန်းပြီးလှပတဲ့ရင်သား၊ ပန်းရောင်သန်းတဲ့နို့ဝန်း၊ စုချွန်တဲ့နိုးသီးခေါင်းလေး၊ လှပလိုက်တာ၊ မင်းမင်းတံတွေးတချက်မြိုပြီး ဂလုလို့တောင် အသံထွက်သားပြီး “လှတယ်.သိပ်လှတာပဲ.မိုး” မိုးလူံချည်ကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။

ပင်တီပန်းရောင်လေးပေါ်လာတယ်၊ မို့ဖောင်းနေတဲ့ နေရာကြီးကိုကြည့်ရင်း မင်းမင်းအာခြောက်သလို ရင်တွေတုန်သလိုဖြစ်လာတယ်။ “မောင်မိုးလှလားဟင်” “အရမ်းးးလှတယ်” မိုးပင်တီပါဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ဖင်လေးကုန်းပြီးတော့ပေါ့။ မင်းမင်းမှာ ငေးမောကြည့်နေမိတယ်။ အလှနတ်သမီးလေးတပါး ကိုယ့်ရှေ့ကို ရောက်နေပါလားလို့ တွေးမိလာတယ်။ “အူးးး” မိုးကတပတ်လှည့်လိုက်ပြီး “ဘယ်လိုလဲမောင်.မိုးမလှဘူးလား” ဖင့်ထွားတဲ့တင်သေးသောခါးနှင့် လုံးဝန်းတဲ့နို့ အပြစ်ဆိုစရာမရှိအောင် လှပလွန်းတယ်၊ ဆီးခုံပေါ်မှ အမွေးပါးနှင့်မို့မောက်နေတဲ့အဖုတ်။ အားမင်းမင်းတစ်ယောက် မနေနိုင်တော့ဘူး၊ လီးကတောင်လွန်းလို့ ဂွေးပါအောင့်လာတယ်။ မိုးပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပြီး ကုန်းပြလိုက်တဲ့အခါ။

ပန်းရောင်စအိုနှင့်အဖုတ်ပြူးပြူးလေးမြင်ရတယ်။ “အားးးတကိုယ်လုံးလှရက်တဲ့မိုးရယ်” “ကဲမောင်.မောင့်မျက်လုံးက မှန်ဘီလူးလို ချဲ့ကြည့်လို့ရလား” “မရဘူးမိုး” “မောင်ရယ် ပုံမှန်လေးပဲ မြင်ရတာကို မောင်ကဘယ်လိုဖြစ်နေတာပဲ” မိုးကအနားကိုကပ်ပြီး စကားပြောတော့ မင်းမင်းလည်း မိုးခါးကိုဖက်ပြီး မိုးနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်လိုက်တယ်။ မိုးလည်းမင်းမင်းကို ပြန်နမ်းလိုက်တယ်။ နှစ်ဦးစလုံးအသက်ရှူသံတွေ မြင်လာပြီးနောက် မင်းမင်းက မိုးကိုကုတင်ပေါ် လဲချလိုက်ပြီး မိုးရဲ့နို့ကို မွေးကြူပြီးပါးစပ်နှင့်ငုံကာ စို့လိုက်တော့တယ်လေ။ မင်းမင်းလည်း နို့ကိုစုပ်ရင်း ပိပိကိုပါ ပွတ်ပေးလိုက်တယ်။ နို့ကိုတလှည့်စီ ပြောင်းစိူုလိုက် နို့ဝန်းတွေကိုလျှာနှင့် ယက်လိုက်တဲ့အခါ။ မိုးမှာ တဟင်းဟင်း အသံထွက်လာတယ်။ “ပြွတ်…ပြွတ်..ပြွတ်” “အာ့..အင့်ဟင်းးဟင်းးမောင်ရယ်” “ပြွတ်..ပလပ်..လပ်..” “မောင်ရယ်..မိုးမနေတတ်တော့ဘူး” မင်းမင်လည်းကာမစိတ်က ဒီရေအလားတိုးပွားလာသလို မိုးလည်း ကာမစိတ်က တဖြေးဖြေးမြင့်တက်လာခဲ့ပြီ။ မင်းမင်းလည်း မိုးရဲ့နို့ကိုစို့ပြီးတော့မှ မိုးပိပိဆီဦးတည်လိုက်တယ်။

ဦးဦးပြောတဲ့အရာတွေကနေ လာနှင်းပျောက်သလိုဖြစ်ပြီး ကာမရေအလျှင်မှာ စီးမျှောလိုက်လေသည်။ မိုးမှာ မောင်ကလဲချလိုက်သဖြင့် ကုတင်ပေါ် ကန်လန့်လဲရာမှ မောင့်အကြင်နာကို ကျေနပ်စွာခံယူလိုက်သည်။ မင်းမင်းမှာ မိုး၏ပေါင်ကိုကားပြီး အဖုတ်ကိုကြည့်ရာ မို့ဖောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းသားထူပြီး အရွတ်သေးသေးလေးနှင့် ပန်းရောင်ပြေးနေသော အဖုတ်ကို ရှူမငြီးသောအကြည့်ဖြင့် ကြည့်ပြီးနောက် လျှာကိုအပြားလိုက်လုပ်ကာ အကွဲကြောင်းတလျောက် ယက်ပစ်လိုက်တယ်။ “ရှလွတ်. ပလပ်” “အားးရှီးးမောင်..အားး” အဖုတ်ထဲမှအရည်တစ်ချို့ မင်းမင်းပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားတယ်။ မင်းလည်းမြိုချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားဖြဲပြီး လျှာကိုစုချွန်ပြီး အဖုတ်အကွဲကြောင်းတလျောက် ယက်လိုက်တယ်။

“ပလပ်..ပလပ်” “အိုး..အင့်..ဟင့်..” မိုးမှာအရမ်းကောင်းပြီး လူကိုတွန်လိမ်သွားပြီး လေထဲမြောက်သွားကာ လေဟာနယ်ထဲ ရောက်သလို ခံစားရသည့်အတွက် အိပ်ရာခင်းကိုတာ တင်းတင်းဆွဲကိုင်လိုက်တယ်။ “ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်” “အားးးးးမောင်ရယ်အားးး” မင်းမင်းက မို့ရဲ့ကာမဖူးလေးကို စုပ်ယူလိုက်တာပါ။ မိုးမှာခါးမြှောက်ပြီး တင်ပါးကို အိပ်ရာခင်းနှင်ထိနေပြီး အရမ်းကောင်းတဲ့ အရသာခံစားလိုက်ရပြီး ပိပိထဲသွေးတိုးလာသလို တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ကောင်းသွားရလေသည်။ မိုးမှာ စိတ်ကျေနပ်မှု အပြည့်အဝရပြီး ပိပိထဲမှ အရည်များအပြင်ဘက်သိုစိမ့်ပြီး တလှိမ်ချင်းထွက်လာရတော့သည်။ မိုးပြီးသွားသဖြင့် မင်းမင်လည်းမတ်တပိရပိကာ အဝတ်အစားများချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်အနားကပ်ရာ မိုးကအိပ်ရာကထလာပြီး ကြမ်းပေါ် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ကာ မင်းမင်းလီးဆုပ်ကိုင်ကာ စုပ်လေသည်။ မင်းမင်းလည်း အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်သလို ခံစားရလေသည်။ မိုးရဲ့လီးစုပ်မှု့မှာ မကျွမ်းကျင်သော်လည်း ထိရောက်မှုက ပြင်းထန်ပေသည်။

လီးမှာလည်း အလွန်အမင်းတောင်ကာ လီးဒစ်မှာ ကားထွက်လာကြီး မာန်ဖီသလိုဖြစ်လာသဖြင့် မင်းမင်းလည်းပြီးချငိသလို ဖြစ်လာသောကြောင့် ရပ်တန်လိုက်ရသည်။ ထို့နောက် မိုးပေါင်ကြားဝင်ကာ လီးကိုမိုးပိပိထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ တင်းကျပ်မှု့နှင့်အတူ လီးကနှစ်လက်မခန့်ဝင်သွားလေသည်။ “ဗျစ်..ဗျစ်.ဗျစ်” “အင့်..အင့်ဟင့်ဟင့်.မောင်ရယ်၊ဖြေးဖြေးနှော်” လီးထိပ်မှာတင်းကနဲဖြစ်သွားမှန်းသိသွားပြီး ထပ်ပြီးရှေ့ကို ထပ်ပြီးသွင်းလိုက်တယ်။ “ဗျစ်..ဗျစ်..ဖောက်” “အာ့..မောင်” “နာသွားလာမိုး” “နည်းနည်းတော့ နာတယ်မောင်” မင်းမင်းလည်း မိုးအနာသက်သာဖို့ လီးထိုးထည့်တာရပ်လိုက်ပြီး မိုးနို့ကိုထပ်ပြီး ကုန်းစို့လိုက်တယ်။ မိုးမှာတင်းကျပ်တစ်ဆို့တဲ့ ဝေဒနာကိုကြိမှိတ်ခံစားနေရင်းက မောင်နို့စို့ပေးလို့ သက်သာလာတယ်။

“ပြွတ်..ပြွတ်.ပြွတ်” “ဟင်းးအင်းးအင်းးး” မိုးလည်းဝေဒနာကို ကာမဆန္ဒကအနိုင်ယူသွားပြီး နာကျင်မှု့တွေသက်သာလာကာ၊ နောက်ဆုံးတော့ ကာမရေစီးမှာမျောပါရင်း ညည်းညူမိတော့တယ်။ “အင့်..ဟင်းးးဟင်းးးးး” မိုးသက်သာပြီးအော်ညည်းသံတွေထွက်တော့ မင်းမင်းက လီးကိုအဆုံးထိထိုးသွင်းရင်း လိုးလိုက်တော့တယ်။ “ဗျစ်..ဗျစ်..ဘွတ်..ဘွတ်ဖတ်..ဖတ်” အာ့အင့်ဟင်းးးဟင်းးး” “ဗြိ..ဗျိ..ဖျစ်..ဖျစ်..ဘွတ်ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်” အား..အင့်ကောင်းလာပြီမောင်” “အင့်ဟင်းးးဟင်းးးးးအာ့..ရှီးးရှီးး” မင်းမင်းလည်း ရှစ်မိနစ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်တော့ မင်းမင်းလည်း ပြီးချင်လာသလို မိုးကတော့ အော်ညည်းပြီးပြီးသွားတယ်။ “အာ့..ရှီးးရှီးးအားပြီးပြီမောင်.အာ့မိုးပြီးပြီ” မင်းမင်လည်း အချက်ငါးဆယ်လောက် မနားတမ်းလိုးလိုက်ပြီး သုတ်များ ပန်းထွက်သွားတော့တယ်လေ။

မင်းမင်းနှင့်မိုးမှာ အဲယားကွန်းခန်းထဲမှာ ချွေးများစီးကျကာ မောဟိုက်သွားကြပြီး အနားယူကာ နောက်တကြိမ်အတွက် တာစူလေသည်။ နောက်အခေါက်မှာ အပေးအယူမျှပြီး တယောက်တလှည့် အပေါ်တက်လိုးပြီး ပြီးခါနီး မိုးအားကုန်းစေကာ နောက်မှလိုးပြီး သုတ်ပန်းထည့်လိုက်တယ်။ မင်းမင်းနှင့်မိုးဟိုတယ်မှထွက်ကာ အိမ်ကိုခဏပြန်ကြပြီး အဝတ်အစားနှင့် မိမိပိုင်ငွေကြေးများထည့်ကာ စာရေးခဲ့တယ်။ ဦးထွန်းမင်းမှာ အိမ်သို့ရောက်ပြီး စာကိုတွေ့သဖြင့် ဖတ်ကြည့်ရာ ဦးဦး….. ကျနော်မိန်းမခိုးသွားပါပြီ။ ကျနော့်မှာ ကျနော့်ချစ်သူအား မှန်ဘီလူးကဲ့သို ချဲ့ကြည့်နိုင်သော မျက်လုံးများမရှိသဖြင့် ပုံမှန်သာမြင်ရပါတယ်။ မိမိမျက်လုံးမှလှပသော အရာများကိုလည်း ဖျောက်ဖျက်နိုင်စွမ်းမရှိပါ။

ထို့အပြင် အချစ်ဆိုတာ ရင်ခဲရုံမှာခွဲစိတ်ပြီး အချစ်ကိုရှာသင့်တာ မဟုတ်ပါ။ ရင်ခွဲရုံမှလူများမှာ သေပြီလူများသာဖြစ်၍ ချစ်သောစိတ်ကို ရှာလို့မရနိုင်ပါ။ တဏှာကိုလည်း ကျနော်မှာမလွန်ဆန်နိုင်ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ကျနော်သည် သူတော်စဉ်မဟုတ်ပါ။ တရားရရှိပြီးသော ရဟန္တာလည်းမဟုတ်ပါ။ ထို့ကြောင့် ကိလေသာကို မပယ်ဖြတ်နိုင်ပါသဖြင့် တဏှာခေါ်ဆောင်ရာ အချစ်ခေါ်ဆောင်ရာသို့ လိုက်သွားပါပြီ။ မိမိချစ်သူကိုသာ ထာဝစဉ်မြတ်နိုးပြီး လက်ထပ်ပေါင်းသင်းသွားမှာပါ။ ကာမဟာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ ကျနော်မျက်ဝါးထင်သိရပြီဖြစ်သဖြင့် ဦးဦးဆုံးမစကားကို နာမထောင်သော တူတော်မောင်အား ခွင့်လွတ်ပါ။ “ဟာကွာ.ဒီကောင်တော့ကွာ” လို့နဖူးကိုသာရိုက်လိုက်ပြီး ထိုင်ခုံပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ် ထိုင်ချလိုက်တော့သည်…ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

ေခတ္သမီးပ်ိဳ

“ငါ့တူေလး မင္းမင္း မင္းဘာစာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနတာလဲကြ” ဦးဦး က်ေနာ္ဝတၳဳစာအုပ္ဖတ္ေနတာ” မင္းကြာ အရည္မရအဖတ္မရဝတၳဳေတြ ဖတ္ေနရတယ္လို႔” “ဦးဦးကလည္း က်ေနာ္ပ်င္းလို႔ပါ” အးပ်င္းေနရင္ ဒီလိုအႏွစ္သာရရွိတဲ့ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ေပါ့” ဟုတ္ကဲ့.ပါဦးဦး”က်ေနာ္လည္း ဦးေလးေပးတဲ့စာအုပ္ကို ခဏယူၾကည့္ေတာ့ အနစၥအၿမဲမရွိေသာ၊ စာအုပ္ျဖစ္ေနတယ္။ “ဟင္းးး” သက္ျပင္းခ်လိုက္ရတယ္။ ကဲဗ်ာ စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ သူက ရန္ကုန္အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္က.. ကထိက၊ က်ေနာ္က သူ႔တူ က်ေနာ္ဆယ္တန္း ေအာင္ၿပီးကတည္းက ေရာက္ေနတာ။ သူက အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္။ ဘာတဲ့ ပင္စင္ရရင္ ဘုန္ႀကီးဝတ္ၿပီး တရားအားထုတ္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကိုလည္း သူ႔လိုလူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေစခ်င္တာ။ က်ေနာ္ဗ်ာ အခုဖိုင္နယ္ေရာက္ၿပီ၊ သူ႔ကိုေၾကာက္လို႔ ရည္းစားမထားရဲဘူး။ ခုေခတ္စကီေလးေတြက မိုက္မွမိုက္၊ အလန္းစားေတြ၊ ကိုယ့္အႀကိဳက္မေတြ႕ေသးလို႔သာ.. မစြန႔္စားရဲတာ။

တေန႔တေန႔တရားနာရတာႏွင့္ တရားထိုင္ရတာႏွင့္ မလြယ္ဘူဗ်၊၊ သူ႔အိမ္ေနေတာ့ သူ႔စည္းကမ္းေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေက်ာင္းဘက္ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကားေပၚကဆင္းေတာ့ ေနာက္ဆုံးကပဲဆင္းတာ “အြန႔္” ဆင္းလိုက္တာကားေပၚတက္လာတဲ့ စကီေလးကို သြားတိုက္မိတယ္၊ သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ေတြျပဳတ္က်သြားတယ္ဗ်။ “ေဆာရီး.ေဆာရီး” က်ေနာ္လည္း ျပာျပာသလဲေကာက္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုလွမ္းေပးၿပီး “က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်” “ျမန္ျမန္လုပ္ၾကပါဗ်၊ ဒီမွာကားေပၚတက္မယ့္သူေတြ ရွိတယ္” စပါယ္ယာလွမ္းေအာ္ေတာ့ က်ေနာ္ေဘးကပ္လိုက္ရတယ္။ ေကာက္မေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ ဟအရမ္းမိုက္တယ္။

အရပ္ရွည္ရွည္ အသညးျဖဴေဖြးလို႔၊ ဇင္ေယာ္ေတာင္မ်က္ခုံးတန္းေလး၊ သြားေလးေတြက ညီညီညာညာ၊ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္၊ က်ေနာ့္ရင္ထဲ ေရခဲျမစ္စီးဆင္းသြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို စပါယ္ယာခဏလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇာတ္လမ္းေတြ၊ ဇာတ္ကားေရာင္းမလို႔ပါ” “အာ.ဒီေခြးသားေတာ့” ေကာင္မေလးလည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ ကားေပၚတက္သြားတယ္။ မ်က္ႏွာေလး ရဲတြတ္သြားတာေတာင္ ျမင္လိုက္ရတယ္။ “မိုက္တယ္ကြာ၊ မနက္ျဖန္ေက်ာင္းေစာေစာလာၿပီး ေစာင့္ရမယ္” က်ေနာ္ညေတာင္အိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ တစ္ညလုံး ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာကိုပဲ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ အခုမွ ဖူးစာရွင္ေတြ႕ၿပီလားမသိဘူး၊ မနက္အေစာႀကီး အိပ္ရာထတယ္၊ ဦးေလးႏွင့္အတူ ေက်ာင္းသြားလို႔မျဖစ္ဘူး ကိုယ္ဘာသာသြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕အထြက္ “မင္းမင္းဘယ္သြားမလို႔လဲ” “ဧက်ာင္းဘက္ဦးဦး” “ေအးဘုရားရွိခိုးၿပီးမွသြားေလ” “ဟုတ္..ဟုတ္ကဲ့” ဘုရားခန္းထဲဝင္ၿပီး ပုဆိန္ေပါက္ရွိခိုးလိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ဦးေလးအလစ္ကို ထြက္လိုက္ရတယ္ဗ်ာ။ ဧက်ာင္းဘက္ကားစီးတာ စိတ္ကိုမရွည္ဘူး၊ ခါတိုင္းလည္း ဒလိုပါပဲ၊ “ဟာကြာ..ေနာက္က်ေတာ့မယ္ႏွင့္တူတယ္ ေသာက္ကားကေႏွးလိုက္တာ” ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားမွတ္တိုင္မွာ လူရွင္းတယ္ ။က်ေနာ္မွတ္တိုင္ေရွ႕က ေစာင့္ေနတုန္း ဦးေလးကားလာေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထဲ ေျပးဝင္ပုန္းရတယ္။ “ဟင္းးးမလာေသးဘူးလားကြာ” အေရးထဲ ေကာ္ဖီဆိုင္က သီခ်င္းသံထြက္လာေသးတယ္။ ၿပဳံးေတာင္ ၿပဳံးမိေသးတယ္။ ကိုယ့္အျဖစ္ႏွင့္တူလို႔၊ သူခ်င္းက ဘိုဘိုဟန္သီခ်င္း “ေစာင့္ရတာေမာေပါ့၊ ေခါင္းမူးသြားၿပီ ဒူးယားေလးရယ္၊ နင္ဘယ္မွာလဲ ကားေပၚပါသြားလား တကယ္ပါ တစ္နာရီေလာက္ရပ္ေစာင့္ၾကည့္တာေတာင္ မလာေသးဘူး” တစ္နာရီေလာက္ေစာင့္ၿပီးေတာ့မွ ေကာင္မေလးက အိမ္စီးကားေပၚမွာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

သြားပါၿပီ ေျပးလိုက္ဖို႔ကလည္း မလြယ္ေတာ့ ေနာက္ကေနၿပီး လိုက္ခဲ့တယ္။ စာသင္ေဆာင္နံပါတ္သုံးဖက္က ညးဝင္သြားေတာ၊ အဲဒီေနာက္ကိုလိုက္ခဲ့တယ္။ အနားလည္းေရာက္ေတာ့ ကားေရာလူေရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဟာသြားၿပီ။ ဒိတစ္ေဆာင္လုံးရွာရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေျမညီထပ္ကေန တထပ္ခ်င္းရွာခဲ့တယ္ဗ်။ တခန္းမွ ရွာမေတြ႕ဘူး။ အဲဒါႏွင့္စိတ္ပ်က္ၿပီး ကင္တင္းကိုသြားမယ္ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျပနထြက္ေတာ့ “အြန႔္” “ဟင္..ရွင္.ရွင္..တိုက္ျပန္ၿပီ” “အာေဆာရီးေဆာရီး” “လုပ္ျပန္ၿပီ ဘာေဆာရီးလဲ” “ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ” “ရွင္ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီး” “ေရစက္လို႔ထင္ပါရဲ႕” “ဘာရွင့္” “ေဆာရီးေဆာရီး” “ဟင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္” မိုးေနျခည္မွာ တေန႔က သူ႔ကိုကားေပၚအတက္မွာ တိုက္မိတဲ့သူကို သတိထားမိတယ္။ လူပုံက ႐ုပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ဆိုေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ကားစပါယ္ရာေအာ္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းရွက္သြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ သူ႔မ်က္ႏွာပဲ ျမင္ေယာင္မိၿပီး အိမ္အလုပ္ကူလုပ္တာက ဟိုဟာလြတ္က် ဒီဟာလြတ္က်ႏွင့္မို႔ အပ်ိဳအေဒၚႀကီးက ဗိုက္ေခါက္လိမ္ၿပီး,အဆူခံရတယ္။,စည္းကမ္းႀကီတဲ့ အေဒၚမို႔ေၾကာက္ရတယ္။

“မိုးေနျခည္.လုပ္လိုက္ရင္ရွပ္ျပာ.ရွပ္ျပာႏွင့္” “နင့္စိတ္ေတြဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ၊ ဂနာမၿငိမ္ဘူး” “အမေလးေၾကာက္ပါၿပီ တီတီရဲ႕” “ေအးမိန္းကေလးဆိုတာ ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေနရတယ္သိလား” “သူအဲလိုဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိလုပ္ေနလို႔ လင္မရတာ ခိခိ” လို႔ေတြးရင္း အလိမ္ခံရတဲ့ဗိုက္ကို ပြတ္ေပးေနရတယ္။ အေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ေက်ာင္းသြားရင္ အၿမဲလိုက္ပို႔ ညေနက်ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာလိုင္းကားစီးျပန္ရတာ၊ တူမကို တခ်က္ကေလးမစိတ္မခ်ဘူး။ ေျပာေသးတယ္။ “နင့္မိဘေတြငါ့ကို စိတ္ခ်လို႔အပ္ထားတာ၊ နင္ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ မလုပ္ႏွင့္တဲ့” မိုးကလည္း အေဒၚအပ်ိဳႀကီးကိုေၾကာက္လို႔ ကိုယ့္ႀကိဳက္တြဲသူကိုေတာင္ အီစီကလီမလုပ္ရဲဘူး။

အခုၾကည့္ေလ မေန႔ကလူ ကားဂိတ္မွာေတြ႕ၿပီး အခုမိုးတို႔ေနာက္လိုက္လာတယ္။ မိုးက အိမ္သာဖက္ကထြက္ေတာ့ သူႏွင့္တိုက္မိျပန္ၿပီ။ ေဒါသထြက္မိတယ္။ ေျပာပုံက ေရစက္လားမသိဘူးတဲ့ ခစ္ခစ္.ခစ္ရယ္ခ်င္စရာ။ “ေဟ့..မိုးဟိုမွာ ဆရာစာသင္ေနတယ္၊ အဆူခံေနရအုံးမယ္” “ေအးေအး” အဲဒီဆရာကဘယ္လိုမွန္းမသိဘူး၊ ဘုဂြကလန႔္ မိန္းကေလးေတြဆို တခ်က္မွ မ်က္ႏွာသာမေပးဘူး၊ အိေျႏၵႀကီးႏွင့္။ “ကဲမိုးစာသင္လို႔ၿပီးၿပီ ငါတို႔ျပန္ရေအာင္၊” “ဧအးေအး” “ေဟ့ဒါႏွင့္မေန႔က နင္လူတသ္ေယာက္ႏွင့္ တိုက္မိေသးတယ္ဆို၊” “ေအးဒီေန႔လည္း ထပ္တိုက္ျပန္ၿပီ” “ဟီဟိ..ဖူးစာရွင္လားမသိဘူး” “ဟြန႔္ေကာင္မ စိတ္ကူးယဥ္ေနတယ္” “ေအးဟ..မနက္က သူကေျပာသြားတယ္ ေရစက္လားမသိဘူးတဲ့” “ဟဲဟဲ..ျဖစ္ႏိုင္တယ္မိုး” ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းေလ်ာက္လာရင္းက ဟိုလူကိုကားဂိတ္မွာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။

“ေဟ့.ေရွ႕မွာ.အိေျႏၵမပ်က္ေစႏွင့္ၾကည့္လိုက္ဦး” “ဟိုဘက္ကအရပ္ရွည္ရွည္ႏွင့္လူလား” “ေအးဟုတ္တယ္” “အဲဒါ ကိုမင္းမင္းေလ” “နင္က ဘယ္လိုသိသလဲ၊” “အဲဒါဆရာ့တူေလ” “ဘုဂြကလန႔္ဆရာလား” “ေအးဟုတ္တယ္” “အမေလး ဒုကၡပါပဲ” “အမေလး အခုထဲကေတြးပူေနတယ္” “ခစ္..ခစ္..” “ဘာလဲနင္ေႂကြသြားၿပီလား၊” “အာ.နင္ကလည္း” “အံမာ ရွက္ေနရေသး ေခတ္သမီးပ်ိဳမဟုတ္တဲ့အတိုင္း” “ဟဲ့ဟိုမွာလာေနၿပီ” “မိုး..က်ေနာ္မိုးကိုခင္ခ်င္လို႔” “ရွင္” “ဟင္းးဟင္းးးမိုးကိုခင္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ရည္းစားစကားေျပာမယ္၊ ေနာက္ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားမယ္၊ ဒီလိုလား’” “ဗ်ာ” “ဟဲ့စႏၵာဘာေတြေလ်ာက္ေျပာေနတာလဲ” “နိမိတ္ဖတ္တာ” “အာဒီမိန္းမ” မိုးလည္း ရွက္ရွက္ႏွင့္ စႏၵာဗိုက္ေၾကာလိမ္လိုက္တယ္။

“အာ..လႊတ္ .ဟနာတယ္” “အဟဲ..က်ေနာ္မင္းမင္းပါ” “ဟုတ္ကဲ့” “ကဲကိုမင္းမင္းရွင္ႏွင့္ေျပာေနရင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္ သူအေဒၚအပ်ိဳႀကီးက ဆူလိမ့္မယ္” “ဗ်ာ၊ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့.ဟုတ္ကဲ့” “စႏၵာေရွ႕မွာကားလာၿပီသြားရေအာင္” “ကိုမင္းမင္းကားလာၿပီ က်မတို႔ကိုခြင့္ျပဳအုံး” “ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့” “က်ေနာ္လည္းလိုက္ခဲ့မယ္” “ရွင္” “လိုက္လို႔မရဘူးလား၊” “ရပါတယ္ က်မတို႔ကားမွမဟုတ္တာ” မင္းမင္းလည္း မိုးလိုက္သြားေသာကားႏွင့္ လိုက္ခဲ့လိုက္တယ္။ မိုးမွာတလမ္းလုံး ရင္ခုန္ေနရတယ္။

သူက မိုးေနာက္က ကပ္ေနတာေလ။ မင္းမင္းလည္း ကားေပၚတက္လိုက္မွ မိုးရဲ႕ကိုယ္သင္နံ႔ေလးရေတာ့ လီးေတာင္ ေတာင္လာတယ္၊ လြယ္အိပ္ကိုေရွ႕မွကာၿပီး မိုးနားကိုကပ္လိုက္တယ္။ မိုးမွာစိတ္ထဲမွာ ခ်မ္းသလိုတုန္သလို ျဖစ္လာတယ္။ မင္းမင္းရဲ႕အသက္ရႉၿပီး ထုတ္လိုက္တဲ့ ပူေႏြးေႏြးေလေတြေၾကာင့္ေပါ့။ အပ်ိဳစင္သမိုင္း ႐ိုင္းေလာက္ေအာင္ ရင္ခုန္တယ္။ စကားလည္း မေျပာရဲဘူးေလ၊ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက မင္းမင္းဆင္းသြားမွ သက္ျပင္းေလး မွ်င္းမွ်င္းခ်မိတယ္။ မင္းမင္းအိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးဦးကေရာက္ေနၿပီ၊ “မင္းမင္း. မင္းမနက္ပိုင္းကလည္း ငါ့ကိုမေစာင့္ ညေနလည္း ငါ့ကိုမေစာင့္ဘူး၊ မင္းဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ” “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ဦးဦးကလည္း” “မင္းေက်ာင္းေရွ႕မွာ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာၿပီးပါသြားတာ ငါျမင္တယ္ ေဟ့ေကာင္၊ အဲဒါဘယ္သူေတြလဲ” “သူငယ္ခ်င္းေတြပါ ဦးဦး” “မင္းးေႏွာ္မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္မလုပ္ႏွင့္ ၾကားလား” “ဟုတ္ကဲ့ပါ ဦးဦး” “ေအးၾကားလို႔ကေတာ့ ငါ့အေမြေတြတျပားမွ မေပးဘူး မွတ္ထား” “ဟုတ္ကဲ့ဦး.ဦး” ဒီလို႔ႏွင့္က်ေနာ္ႏွင့္မိုးတို႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကတယ္။

ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ၾကဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းထဲမွာ ေန႔လည္ဆို ကင္တင္းမွာထိုင္ၿပီး စားၾကေသာက္ၾကေပါ့၊ ေန႔လည္အတန္းခ်ိန္မရွိရင္လည္း သူ႔ဆီသြားေခ်ာင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါႏွင့္တရက္ က်ေနာ္သြားေခ်ာင္းတဲ့ေန႔မွ ဦးဦးက မိုးတို႔အခန္းမွာ စာသင္ေနတာ။ မိုးကိုေငးၾကည့္တုန္း ဦးဦးကျမင္သြားတယ္။ ညေနဘက္အိမ္ေရာက္ေတာ့ “မင္းမင္းး…မင္းငါစာသင္တဲ့အခန္းဘာလာလုပ္တာလဲ” “က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဆီလာတာပါ” “မင္းကေက်ာင္းမတက္ပဲ သူငယ္ခ်င္းဆီကိုလာတယ္ ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္ ဦးဦး” “မင္းေကာင္မေလးဆီလာတာ မဟုတ္လား” “………” “မင္းးမင္း..လူဆိုတာေလ. အပုပ္ေကာင္႐ုပ္ ေဆာင္ထားၾကတာကြ၊ သိလား၊ ေလာကထဲေရာက္လာတာႏွင့္ ဇာတိဇရာ၊ မရဏဆိုတဲ့အရာေတြနင့္ ဆုံေတြ႕ရမွာကြ၊ မေသခင္ ဉာဏ္ဦးေအာင္လုပ္ရမွာ။

ကိုယ္ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္ ဘာမွမပါဘူး။ မင္းခ်စ္သူေကာင္မေလးကလည္း မင္းကိုခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ႕ဆိုၿပီး မင္းေသရာကို မလိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနစမ္းပါကြာ” “ဟုတ္ကဲ့ပါဦးဦး” “မင္းကြာ.မိန္းမေတြႏွင့္မပတ္သက္စမ္းပါႏွင့္ကြာ၊ မိန္းမဆိုတာ ရွိလည္းမေကာင္း မရွိလို႔မေကာင္းဘူးတဲ့ကြ၊ နဒီျမစ္တို႔လို ေကြ႕ဝိုက္တတ္တယ္၊မိန္းမ မာယာသဲကိုးျဖာတဲ့။ မိန္းမဖ်က္ျပည္ပ်က္တတ္တယ္တဲ့။ မင္းၾကည့္ေလ စုဖုရားလတ္ေၾကာင့္ ျမန္မာေတြျပည္ပ်က္ခဲ့တာ” “မဆိုင္ပါဘူးဦး” “ဘာလို႔မဆိုင္ရတာလဲ” “သီေပါမင္းအသုံးမက်လို႔ပါဗ်ာ” “မင္းမသိလို႔ပါ၊ စုဖရားလတ္က သီေပါမင္းကို မီးေနသည္ထမီေရကိုတိုက္ခဲ့တာကြ” “ဦးကလည္းျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ” “ေအးဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္းမိန္ကေလးေတြႏွင့္ မပတ္သက္ႏွင့္” “……” “ေမာင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ” “ဦးဦးေၾကာင့္ပါကြာ” “ဟင္ဘာျဖစ္လို႔လည္း”

“ဦးဦးက ဘယ္မိန္းကေလးႏွင့္မွ သေဘာမတူဘူးေလ၊ ေမာင့္ကို လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေစခ်င္တာ” “ေမာင္သာ မိုးကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ၿပီးတာပဲ” “ေမာင္မိုးကို တကယ္ခ်စ္ပါတယ္” “သစၥာဆိုျပ” မင္းမင္းလည္းသစၥာဆိုျပလိုက္တယ္” ဦးထြန္းမင္းမွာ တူျဖစ္သူကိုတားမရသျဖင့္ ေနာက္ဆုံးတရားျပရန္၊ မိုးေနျခည္အား ကင္မရာႏွင့္ခ်ိန္၍ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ကာ Microscope ျဖင့္ အဆေပါင္းမ်ားစြာခ်ဲ႕ၿပီး၊ ရင္ခြဲ႐ုံမွ ဓာတ္ပုံမ်ား႐ိုက္၍ မင္းမင္းကိုေပးေလသည္။ “ဧရာ့..မင္းမင္းၾကည့္” “ဟ..မိုးပုံပါလားလွသားပဲ” “ေနာက္ကဟာကိုၾကည့္ပါအုံး” “ဟဒါႀကီးကပါလဲ၊ ေရစီးေၾကာင္းေတြလို ပတ္ၾကားအက္ေတြႏွင့္” “အဲဒါမင္းေကာင္မေလး ႏႈတ္ခမ္းေလ” “ဗ်ာ… ဒီေတာင္းကုန္းေတြႏွင့္ ဒီခ်ိဳင့္ခြက္ကဘာလဲဗ်” “အဲဒါမင္းေကာင္မေလးပါးလဲ၊ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြက ေမြးညႇင္းေပါက္ေတြေလ” “ဗ်ာ… ဒီတြင္းနက္ၿငီးကဘာလဲ။

ဒီမဲမဲႀကီးက သစ္ပင္ႀကီးေတြလား” “အဲဒါမင္းေကာင္းမေလးႏွာေခါင္းေပါ့” “ဟာဒါႀကီးကေရာ” “မင္းေကာင္မေလးမ်က္လုံးေလ” “ဟာေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ” “ေအးအားလုံးကိုအဆငါးရာေလာက္ခ်ဲ႕ထားတာ” “ဟာ ဒီပုံဧတြက ဝမ္းတြင္းကလီစာေတြ” “ေအးေလလူဆိုတာ ေသသြားရင္အဲလိုပဲ ပ်က္စီးတတ္တယ္..မင္းၾကည့္ အဲဒီမွာ အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲရွာမေတြ႕ဘူး၊ ဦးေႏွာက္မွာလည္း မေတြ႕ဘူး၊ ႏွလုံးမွာလည္း မေတြ႕သလို၊ အသဲမွာလည္းမရွိဘူး” မင္းမင္းမွာဓာတ္ပုံေတြၾကည့္ရင္း အန္ခ်င္လာသျဖင့္ အိမ္သာထဲေျပးအံရေလသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ မင္းမင္းတစ္ေယာက္ ၿငိမ္သြားေလသည္။ မိုးကိုျမင္တိုင္း ဓာတ္ပု႔ကိုျမင္ေယာင္ေနသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရေလသည္။ မိုးမွအက်ိဳးအေၾကာင္းေမးရာ မင္းမင္းလည္း အမွန္အတိုသ္းေျဖေလသည္။ မိုးတခ်က္စဥ္းစားလိုက္ၿပီး “ကဲေမာင္..ေမာင့္ကိုျပစရာရွိတယ္၊ မိုးႏွင့္လိုက္ခဲ့” “သြားေလ” မိုးလည္းကားငွားၿပီးဟိုတယ္ဘက္ကိုေခၚကာ အခန္းတခန္းယူလိုက္သည္။ မင္းမင္းမွာ မိုးလုပ္ရပ္ကို နားမလည္ႏိုင္ေပ။

မိုးလည္း အခန္းထဲေရာက္ၿပီး မင္းမင္းအား ကုတင္ေပၚထိုင္ေစၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သြားကာ၊ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ “ေမာင္” “ဘာလဲမိုး” “မိုးကိုၾကည့္ပါေမာင္၊ မိုးမလွဘူးလား” “လွပါတယ္မိုး” မိုးအေပၚအက်ႌခြၽတ္လိုက္တယ္။ ျဖဴေဖြးတဲ့အသားႏွင့္ လိုက္ဖက္တဲ့ ႏို႔အုံကဘရာအေပၚဘက္႐ုန္းကန္ေနသလိုပါ။ မင္းမင္းမွာၾကည့္ရင္းႏွင့္ လီးကေတာင္လာတယ္။ မိုးက ဘရာကိုခြၽတ္လိုက္တယ္။ “ေမာင္ မိုးရင္သားေတြ မလွဘူးလား” လုံးဝန္းၿပီးလွပတဲ့ရင္သား၊ ပန္းေရာင္သန္းတဲ့ႏို႔ဝန္း၊ စုခြၽန္တဲ့ႏိုးသီးေခါင္းေလး၊ လွပလိုက္တာ၊ မင္းမင္းတံေတြးတခ်က္ၿမိဳၿပီး ဂလုလို႔ေတာင္ အသံထြက္သားၿပီး “လွတယ္.သိပ္လွတာပဲ.မိုး” မိုးလူံခ်ည္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။

ပင္တီပန္းေရာင္ေလးေပၚလာတယ္၊ မို႔ေဖာင္းေနတဲ့ ေနရာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း မင္းမင္းအာေျခာက္သလို ရင္ေတြတုန္သလိုျဖစ္လာတယ္။ “ေမာင္မိုးလွလားဟင္” “အရမ္းးးလွတယ္” မိုးပင္တီပါဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ဖင္ေလးကုန္းၿပီးေတာ့ေပါ့။ မင္းမင္းမွာ ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္။ အလွနတ္သမီးေလးတပါး ကိုယ့္ေရွ႕ကို ေရာက္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိလာတယ္။ “အူးးး” မိုးကတပတ္လွည့္လိုက္ၿပီး “ဘယ္လိုလဲေမာင္.မိုးမလွဘူးလား” ဖင့္ထြားတဲ့တင္ေသးေသာခါးႏွင့္ လုံးဝန္းတဲ့ႏို႔ အျပစ္ဆိုစရာမရွိေအာင္ လွပလြန္းတယ္၊ ဆီးခုံေပၚမွ အေမြးပါးႏွင့္မို႔ေမာက္ေနတဲ့အဖုတ္။ အားမင္းမင္းတစ္ေယာက္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ လီးကေတာင္လြန္းလို႔ ေဂြးပါေအာင့္လာတယ္။ မိုးေပါင္ႏွစ္လုံးကိုကားၿပီး ကုန္းျပလိုက္တဲ့အခါ။

ပန္းေရာင္စအိုႏွင့္အဖုတ္ျပဴးျပဴးေလးျမင္ရတယ္။ “အားးးတကိုယ္လုံးလွရက္တဲ့မိုးရယ္” “ကဲေမာင္.ေမာင့္မ်က္လုံးက မွန္ဘီလူးလို ခ်ဲ႕ၾကည့္လို႔ရလား” “မရဘူးမိုး” “ေမာင္ရယ္ ပုံမွန္ေလးပဲ ျမင္ရတာကို ေမာင္ကဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပဲ” မိုးကအနားကိုကပ္ၿပီး စကားေျပာေတာ့ မင္းမင္းလည္း မိုးခါးကိုဖက္ၿပီး မိုးႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံစုပ္လိုက္တယ္။ မိုးလည္းမင္းမင္းကို ျပန္နမ္းလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဦးစလုံးအသက္ရႉသံေတြ ျမင္လာၿပီးေနာက္ မင္းမင္းက မိုးကိုကုတင္ေပၚ လဲခ်လိုက္ၿပီး မိုးရဲ႕ႏို႔ကို ေမြးၾကဴၿပီးပါးစပ္ႏွင့္ငုံကာ စို႔လိုက္ေတာ့တယ္ေလ။ မင္းမင္းလည္း ႏို႔ကိုစုပ္ရင္း ပိပိကိုပါ ပြတ္ေပးလိုက္တယ္။ ႏို႔ကိုတလွည့္စီ ေျပာင္းစိူုလိုက္ ႏို႔ဝန္းေတြကိုလွ်ာႏွင့္ ယက္လိုက္တဲ့အခါ။ မိုးမွာ တဟင္းဟင္း အသံထြက္လာတယ္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္..ႁပြတ္” “အာ့..အင့္ဟင္းးဟင္းးေမာင္ရယ္” “ႁပြတ္..ပလပ္..လပ္..” “ေမာင္ရယ္..မိုးမေနတတ္ေတာ့ဘူး” မင္းမင္လည္းကာမစိတ္က ဒီေရအလားတိုးပြားလာသလို မိုးလည္း ကာမစိတ္က တေျဖးေျဖးျမင့္တက္လာခဲ့ၿပီ။ မင္းမင္းလည္း မိုးရဲ႕ႏို႔ကိုစို႔ၿပီးေတာ့မွ မိုးပိပိဆီဦးတည္လိုက္တယ္။

ဦးဦးေျပာတဲ့အရာေတြကေန လာႏွင္းေပ်ာက္သလိုျဖစ္ၿပီး ကာမေရအလွ်င္မွာ စီးေမွ်ာလိုက္ေလသည္။ မိုးမွာ ေမာင္ကလဲခ်လိုက္သျဖင့္ ကုတင္ေပၚ ကန္လန႔္လဲရာမွ ေမာင့္အၾကင္နာကို ေက်နပ္စြာခံယူလိုက္သည္။ မင္းမင္းမွာ မိုး၏ေပါင္ကိုကားၿပီး အဖုတ္ကိုၾကည့္ရာ မို႔ေဖာင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားထူၿပီး အ႐ြတ္ေသးေသးေလးႏွင့္ ပန္းေရာင္ေျပးေနေသာ အဖုတ္ကို ရႉမၿငီးေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ လွ်ာကိုအျပားလိုက္လုပ္ကာ အကြဲေၾကာင္းတေလ်ာက္ ယက္ပစ္လိုက္တယ္။ “ရွလြတ္. ပလပ္” “အားးရွီးးေမာင္..အားး” အဖုတ္ထဲမွအရည္တစ္ခ်ိဳ႕ မင္းမင္းပါးစပ္ထဲ ဝင္သြားတယ္။ မင္းလည္းၿမိဳခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားၿဖဲၿပီး လွ်ာကိုစုခြၽန္ၿပီး အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းတေလ်ာက္ ယက္လိုက္တယ္။

“ပလပ္..ပလပ္” “အိုး..အင့္..ဟင့္..” မိုးမွာအရမ္းေကာင္းၿပီး လူကိုတြန္လိမ္သြားၿပီး ေလထဲေျမာက္သြားကာ ေလဟာနယ္ထဲ ေရာက္သလို ခံစားရသည့္အတြက္ အိပ္ရာခင္းကိုတာ တင္းတင္းဆြဲကိုင္လိုက္တယ္။ “ႁပြတ္..ႁပြတ္..ႁပြတ္” “အားးးးးေမာင္ရယ္အားးး” မင္းမင္းက မို႔ရဲ႕ကာမဖူးေလးကို စုပ္ယူလိုက္တာပါ။ မိုးမွာခါးေျမႇာက္ၿပီး တင္ပါးကို အိပ္ရာခင္းႏွင္ထိေနၿပီး အရမ္းေကာင္းတဲ့ အရသာခံစားလိုက္ရၿပီး ပိပိထဲေသြးတိုးလာသလို တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေကာင္းသြားရေလသည္။ မိုးမွာ စိတ္ေက်နပ္မႈ အျပည့္အဝရၿပီး ပိပိထဲမွ အရည္မ်ားအျပင္ဘက္သိုစိမ့္ၿပီး တလွိမ္ခ်င္းထြက္လာရေတာ့သည္။ မိုးၿပီးသြားသျဖင့္ မင္းမင္လည္းမတ္တပိရပိကာ အဝတ္အစားမ်ားခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္အနားကပ္ရာ မိုးကအိပ္ရာကထလာၿပီး ၾကမ္းေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ မင္းမင္းလီးဆုပ္ကိုင္ကာ စုပ္ေလသည္။ မင္းမင္းလည္း အရွင္လတ္လတ္ နတ္ျပည္ေရာက္သလို ခံစားရေလသည္။ မိုးရဲ႕လီးစုပ္မႈ႕မွာ မကြၽမ္းက်င္ေသာ္လည္း ထိေရာက္မႈက ျပင္းထန္ေပသည္။

လီးမွာလည္း အလြန္အမင္းေတာင္ကာ လီးဒစ္မွာ ကားထြက္လာႀကီး မာန္ဖီသလိုျဖစ္လာသျဖင့္ မင္းမင္းလည္းၿပီးခ်ငိသလို ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ရပ္တန္လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ မိုးေပါင္ၾကားဝင္ကာ လီးကိုမိုးပိပိထဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ တင္းက်ပ္မႈ႕ႏွင့္အတူ လီးကႏွစ္လက္မခန႔္ဝင္သြားေလသည္။ “ဗ်စ္..ဗ်စ္.ဗ်စ္” “အင့္..အင့္ဟင့္ဟင့္.ေမာင္ရယ္၊ေျဖးေျဖးေႏွာ္” လီးထိပ္မွာတင္းကနဲျဖစ္သြားမွန္းသိသြားၿပီး ထပ္ၿပီးေရွ႕ကို ထပ္ၿပီးသြင္းလိုက္တယ္။ “ဗ်စ္..ဗ်စ္..ေဖာက္” “အာ့..ေမာင္” “နာသြားလာမိုး” “နည္းနည္းေတာ့ နာတယ္ေမာင္” မင္းမင္းလည္း မိုးအနာသက္သာဖို႔ လီးထိုးထည့္တာရပ္လိုက္ၿပီး မိုးႏို႔ကိုထပ္ၿပီး ကုန္းစို႔လိုက္တယ္။ မိုးမွာတင္းက်ပ္တစ္ဆို႔တဲ့ ေဝဒနာကိုႀကိမွိတ္ခံစားေနရင္းက ေမာင္ႏို႔စို႔ေပးလို႔ သက္သာလာတယ္။

“ႁပြတ္..ႁပြတ္.ႁပြတ္” “ဟင္းးအင္းးအင္းးး” မိုးလည္းေဝဒနာကို ကာမဆႏၵကအႏိုင္ယူသြားၿပီး နာက်င္မႈ႕ေတြသက္သာလာကာ၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကာမေရစီးမွာေမ်ာပါရင္း ညည္းညဴမိေတာ့တယ္။ “အင့္..ဟင္းးးဟင္းးးးး” မိုးသက္သာၿပီးေအာ္ညည္းသံေတြထြက္ေတာ့ မင္းမင္းက လီးကိုအဆုံးထိထိုးသြင္းရင္း လိုးလိုက္ေတာ့တယ္။ “ဗ်စ္..ဗ်စ္..ဘြတ္..ဘြတ္ဖတ္..ဖတ္” အာ့အင့္ဟင္းးးဟင္းးး” “ၿဗိ..ဗ်ိ..ဖ်စ္..ဖ်စ္..ဘြတ္ဖတ္..ဖတ္..ဖတ္” အား..အင့္ေကာင္းလာၿပီေမာင္” “အင့္ဟင္းးးဟင္းးးးးအာ့..ရွီးးရွီးး” မင္းမင္းလည္း ရွစ္မိနစ္ေလာက္ မနားတမ္းလိုးလိုက္ေတာ့ မင္းမင္းလည္း ၿပီးခ်င္လာသလို မိုးကေတာ့ ေအာ္ညည္းၿပီးၿပီးသြားတယ္။ “အာ့..ရွီးးရွီးးအားၿပီးၿပီေမာင္.အာ့မိုးၿပီးၿပီ” မင္းမင္လည္း အခ်က္ငါးဆယ္ေလာက္ မနားတမ္းလိုးလိုက္ၿပီး သုတ္မ်ား ပန္းထြက္သြားေတာ့တယ္ေလ။

မင္းမင္းႏွင့္မိုးမွာ အဲယားကြန္းခန္းထဲမွာ ေခြၽးမ်ားစီးက်ကာ ေမာဟိုက္သြားၾကၿပီး အနားယူကာ ေနာက္တႀကိမ္အတြက္ တာစူေလသည္။ ေနာက္အေခါက္မွာ အေပးအယူမွ်ၿပီး တေယာက္တလွည့္ အေပၚတက္လိုးၿပီး ၿပီးခါနီး မိုးအားကုန္းေစကာ ေနာက္မွလိုးၿပီး သုတ္ပန္းထည့္လိုက္တယ္။ မင္းမင္းႏွင့္မိုးဟိုတယ္မွထြက္ကာ အိမ္ကိုခဏျပန္ၾကၿပီး အဝတ္အစားႏွင့္ မိမိပိုင္ေငြေၾကးမ်ားထည့္ကာ စာေရးခဲ့တယ္။ ဦးထြန္းမင္းမွာ အိမ္သို႔ေရာက္ၿပီး စာကိုေတြ႕သျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ရာ ဦးဦး….. က်ေနာ္မိန္းမခိုးသြားပါၿပီ။ က်ေနာ့္မွာ က်ေနာ့္ခ်စ္သူအား မွန္ဘီလူးကဲ့သို ခ်ဲ႕ၾကည့္ႏိုင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားမရွိသျဖင့္ ပုံမွန္သာျမင္ရပါတယ္။ မိမိမ်က္လုံးမွလွပေသာ အရာမ်ားကိုလည္း ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္စြမ္းမရွိပါ။

ထို႔အျပင္ အခ်စ္ဆိုတာ ရင္ခဲ႐ုံမွာခြဲစိတ္ၿပီး အခ်စ္ကိုရွာသင့္တာ မဟုတ္ပါ။ ရင္ခြဲ႐ုံမွလူမ်ားမွာ ေသၿပီလူမ်ားသာျဖစ္၍ ခ်စ္ေသာစိတ္ကို ရွာလို႔မရႏိုင္ပါ။ တဏွာကိုလည္း က်ေနာ္မွာမလြန္ဆန္ႏိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ က်ေနာ္သည္ သူေတာ္စဥ္မဟုတ္ပါ။ တရားရရွိၿပီးေသာ ရဟႏၲာလည္းမဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိေလသာကို မပယ္ျဖတ္ႏိုင္ပါသျဖင့္ တဏွာေခၚေဆာင္ရာ အခ်စ္ေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္သြားပါၿပီ။ မိမိခ်စ္သူကိုသာ ထာဝစဥ္ျမတ္ႏိုးၿပီး လက္ထပ္ေပါင္းသင္းသြားမွာပါ။ ကာမဟာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္မ်က္ဝါးထင္သိရၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဦးဦးဆုံးမစကားကို နာမေထာင္ေသာ တူေတာ္ေမာင္အား ခြင့္လြတ္ပါ။ “ဟာကြာ.ဒီေကာင္ေတာ့ကြာ” လို႔နဖူးကိုသာ႐ိုက္လိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္…ၿပီးပါၿပီ။