Month: July 2021

နောက်တစ်ကြိမ် ၂၀၁၁ခုနှစ်ဒီဇင်ဘာလ ၃၁ရက်နေ့ အချိန်ည ၁၀နာရီခွဲခန့် မန်းလေးတောင်ခြေရှိဟော်တယ်တစ်ခု၏ ကားပါကင်တွင်……… “တီ..တီ..တီ..တီ” “ဟယ်လို..လေးခပြော” “သားငယ်…မင်းခိုင်ဘယ်ရောက်နေလဲကွယ်” “သားအခု ….ဟိုတယ်မှာ နယူးရီးယားပါတီရှိလို့ဟိုကောင်လေ ဆွေကြီးတို့ လုပ်တာပွဲက အဲ့ပွဲမှာရောက်နေတယ်” “အော်….အေးသား မမကြီးက လေးလေးကိုဖုန်းဆက်ခိုင်းလို့ သိပ်နောက်မကျစေနဲ့နော် တော်ကြာ ဆူနေမယ်သားသား မမကြီးစိတ်ဆိုးတာကို လေးလေးလဲကြောက်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါလေးလေး သားနောက်မကျအောင်ကြိုးစားပါ့မယ် ဘိုင်သယ်လ်ဝေးလ် ကြိုပြောထားမယ် ဟက်ပီးနယူးရီးယားလေးလေး” “အေးအေး ယူတူးပါကွယ်သားလေး” ပိုင်နိုင်မင်းခိုင် တစ်ယောက် ဖုန်းချပြီးနောက် ကားကိုသေချာပါကင်ထိုး၊စက်သတ်လိုက်ကာ ခါးပါတ်ကိုငုံချွတ်လိုက်သည်။ “ဒုံး…”အသံကျယ်ကြီးနှင့်အတူ သူ့ကားလေး တုန်ခါသွားပြီး ခေါင်းနှင့်စတီယာ တိုင်ဆောင့်လေသည်။ သေပါပြီကွာ ဘယ်ကကောင်လဲမသိဘူး နမိတ်ပြတာလား ဘာလားတော့မသိဘူး ကားကတော့အနောက်ကနေ အဆောင့်ခံလိုက်ရသည်။စိတ်တိုတိုနဲ့နောက်က ကားကို ထွက်ပြီးပြသနာရှာမည် အလုပ် တံခါးဘေးနားမှာ အရိပ်ကလေးကျလာလေသည်။ “ဆောရီးနော် အကို နေနီ့ကားဘက်ဆုတ်တာ…

ဆာရင်ဆာသလို အင်းကျုပ်ဆိုတဲ့ကောင်က အသက်ကြီးလေ ပျက်ဆီးလေလေ ဆိုတဲ့ကောင်ဘဲ ပြောရမယ်ထင်တယ်။ အခုဆိုဘာလိုလိုနဲ့ လေးဆယ့်ငါးတောင်ရောက်ပေါ့။ အခုထိမာန်ကမကျချင်သေးဘူး မာန်ထက် ဝါသနာဆိုရင် ပိုမှန်မလား အခုထိ ချောင်းရတာကို ဝါသနာက အပါသား တခါကလည်း အချောင်းကောင်းပြီးသေတော့မလို့ ထားပါ အဲ့ဒါကနောက်မှပြောမယ်။ အခုလောလောဆယ်ပြောချင်တာက လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မနေ့ကဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စ ကျုပ်ကမီးပြင်တဲ့သူ အဲ့ဒီတော့ အိမ်တကာဝင်ထွက်ခွင့် ပါမစ်ရှိတယ်ဘဲ ပြောရမှာပေါ့။ ကျုပ်နဲ့တအားရင်းနှီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတယောက်ရှိတယ်။ သူ့မိန်းမနဲ့ခလေးတယောက် အပြင် တခြားခေါ်တင်ထားတဲ့ ဦလေးတယေက်ရှိတယ်။ နေတာကသုံးထပ်ခွဲတိုက်တန်း သူငယ်ချင်းအခန်းက အလယ်တည့်တည့်က တိုက်ခန်းကငါးခန်းတွဲ အလယ်သုံးခန်းက အောက်ခြေရော အပေါ်လေဟာပြင်ချင်း ဆက်နေတယ်။ ဒီတော့ သူငယ်ချင်းအိမ်ကို သွားပါများတော့ ဘေးတဖက်တချက်မှာရှိတဲ့ အိမ်နီးချင်းတွေနဲ့ မျက်မှန်းတန်း ရင်းနှီးမိတယ် ဆိုပါတော့။ ဘယ်ဖက်ဘေးကအိမ်မှာက အိမ်စောင့်တဲ့ သူတယောက်လွှဲပြီး သူေဋ္ဌးတွေကတလနှစ်လလောက်နေမှတခါလာတာ။…

မိုင်ရာချီဝေးနေသော သော်တာအိမ်ထဲကနေထွက်လာပြီး သူမချစ်သူမိုးဟိန်းရှိရာကားလေးဆီသို့ ခပ်သွက်သွက်လေးလှမ်းလာနေသည်။ သော်တာ့အရပ်က သာမန်မိန်းကလေးတွေထက်မြင့်သည် နက်မှောင်နေသည့်ဆံနွယ်တွေကလည်း ခါးလယ်လောက်ထိရှည်ကျနေသည်။ ယခုလည်း သူမဆံပင်လေးတွေကိုစုပြီးခပ်မြင့်မြင့်စည်းနှောင်ထားသည်။ မိုးဟိန်း သူ့ချစ်သူသော်တာရဲ့ တင်းရင်းဆူဖြိုးပြီး အချိုးတကျဖြစ်နေတဲ့ သော်တာရဲ့ ရင်တွေတင်တွေကိုအရမ်းသဘောကျသည် သူ့ဘဝတစ်လျှောက်လုံးမှာ သော်တာ့လောက်လှတဲ့မိန်းကလေးမတွေ့ခဲ့ဖူးဟုပင်ထင်နေသည်။ သော်တာကားတံခါးလေးဖွင့်ပြီးဝင်ထိုင်လိုက်တော့ သင်းပျံ့နေတဲ့ရေမွှေးနံ့လေးက ဃဏာရုံကိုဝင်ရောက်ကျီစယ်သွားသည်။ “ဟား ကို့အချစ်လေးကြည့်ရတာ ဒီနေ့ထူးဆန်းနေသလိုပဲ၊ စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေဘာတွေများရှိနေလို့ပါလိမ့်” “ဟုတ်တယ်ကိုရေ ဒီနေ့သော်တာအရမ်းပျော်နေတာ၊ သော်တာ့မောင်လေးကိုပြန်တွေ့ပြီကိုရဲ့၊ ယုံတောင်မယုံနိုင်ဘူးကိုရယ်” “ဒါဆိုဝမ်းသာစရာပေါ့အချစ်လေးရဲ့” စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်းနဲ့ မိုးဟိန်းသူ့ကိုသော်တာပြောပြဖူးတဲ့ နောက်ကြောင်းလေးကိုပြန်စဉ်းစားမိလိုက်သည်။ သော်တာနဲ့သူ့အမွှာမောင်လေးကို မိသားစုနှစ်ခုကမွေးစားခဲ့ကြလို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကွဲကွာခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ သော်တာသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကရင်း သူ့မောင်လေးရှိနိုင်မယ့်နေရာကိုစုံစမ်းခဲ့တာဖြစ်သည်။ သော်တာ့မွေးစားမိဘတွေက သော်တာ့မောင်လေးကိုမွေးစားသွားတဲ့လင်မယားရဲ့နာမည်တွေ ကိုမသိတော့ သော်တာကိုယ်တိုင်ပဲ အစအဆုံးစုံစမ်းခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ “အင်းပေါ့ကိုရဲ့၊ မောင်လေးနာမည်က သူရိန်တဲ့ အခုရန်ကုန်မှာနေတာ၊ အဲဒါလေ သော်တာမနက်ဖြန်ပဲမောင်လေးကိုတွေ့ဖို့ရန်ကုန်ဆင်းမယ်ကို” သော်တာ့စကားကြားတော့ မိုးဟိန်းမျက်နှာအနည်းငယ်ညှိုးသွားခဲ့သည်။ “အဲဒါဆိုရင် သော်တာကဟိုမှာဘယ်လောက်တောင်ကြာမှာလည်း” “ဒါတော့ဘယ်ပြောလို့ရမလည်းကိုရဲ့ တစ်လလောက်ဖြစ်ဖြစ်ကြာချင်ကြာမှာပေါ့၊…

မက်မောမိတယ် ဆေးရုံကြီး အပြင်ဘက် မှန်ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကိုလှမ်းကြည့် မိတော့ ကျေးငှက်သံလေးတွေနဲ့ အစိမ်းရောင် သစ်ပင်ကြီးများကြောင့် ဘဝ အမောတွေကို ခဏတာ မေ့ပျောက် သွား စေတာပဲလေ။ မနက် ၈နာရီ ကျော်ကျော် လေးပဲ ရှိသေးတာပါ။ ညက ဆိုင်ကယ် အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်တဲ့ လူနှစ်ယောက် ရောက်လာတော့ ၂ယောက်လုံး နွေး ကိုယ်တိုင် ရရှိလာတဲ့ ဒဏ်ရာတွေကို ချုပ်ပေးရတယ်။ တယောက်က လက်မောင်း နှစ်ဖက် နဂါးပုံ တက်တူးတွေနဲ့ အသက်က ၂၀ကျော်လောက်ပဲ ရှိမှာ မျက်နှာ နုနုချောချော လေးကို နားကွင်းတွေရော မျက်ခုံးပေါ်ပါ အကွင်းလေးတွေ ဖေါက်ဆွဲထားတော့ ရုတ်တရက်ဆို အကြည့်ရ ဆိုး နေတာပေါ့။ အရိုးခေါင်းတွေပါတဲ့ တီးရှပ် အနက်ရယ် လည်ပင်းက…

လိုက်လျောခဲ့ရ ရန်ကုန်တိုင်း အုတ်ဖို့မြို့လေးမှာ ကုန်းလမ်း ရေလမ်း ပေါက်ရောက်သဖြင့် စည်ကားလျက်ရှိသည်။ အုတ်ဖို မြို့စွန် ရပ်ကွက်လေးထဲ ! ဒို့ရိုးရာ … အရက်ဆိုင် ! လေးမှာ အနီးနား ရပ်ကွက်တွေက အစ အကုန်သိနေကြ၏။ အရက်ဆိုင်အား ဦးစီး လုပ်ကိုင်သူမှာ အသက် ၃၄နှစ်ခန့် သဲအိခိုင် ဆိုသော မိန်းမချောတယောက် ဖြစ်သည်။ အရက်ဖြူဆိုင် ဆိုပေမယ့် ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုပ် ကြော်လှော်ထားသော အမြည်းစုံလင်စွာဖြင့် ဘီယာနှင့် ရွှမ်ပါ တွဲဖက်ရောင်းချ ပေး၏။ သဲအိခိုင်မှာ အိမ်ထောင်သည် တဦး ဖြစ်ပြီး ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ပါးနပ်သဖြင့် အရက်ဆိုင်လေးမှာ နေည မပြတ် အမြဲ စည်ကားနေတော့သည်။ အထူးသဖြင့် သဲအိခိုင်၏ လှိုင်းထနေသော နို့အုံများနှင့် လမ်းလျှောက်…

လူငယ်သလောက် ” ဒေါက်ဒေါက် … ဒေါက်ဒေါက် ” အဆက်မပြတ် တံခါးခေါက်သံကြောင် ကျမလည်း သားလေး ဇင်ကိုနဲ့ကစားရင်း တိုက်ခန်းတံခါး ဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။တံခါးဝမှာ ဖိတ်စာလေးကိုင်ပြီး ပြုံးပြနေတဲ့ လူချောလေး တစ်ယောက်ပါ။ ” မမ … မင်္ဂလာပါ ” ကျမ တခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ကောင်လေးကို ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ပြုံးပြမိလိုက်တာပေါ့။ ” မင်္ဂလာပါကွာ … ဘာကိစ္စလည်း မသိဘူး ” ဒီတိုက်ခန်းကို သားလေး ၆လလောက်က ပြောင်းလာတာ။ခု သားလေး ၁နှစ်ပြည့်တော့မှာဆိုတော့ ကျမတို့ရောက်တာ ၅လကျော် ၆လပဲ ရှိသေးတယ်။အသိမိတ်ဆွေလည်း သိပ်မရှိဘူး။မောင်နဲ့ကျမက ၃နှစ်ကွာတယ် ကျမက ၂၂နှစ် မောင်က ၂၅နှစ်ထဲမှာပါ။မောင်က အလုပ်နဲ့အိမ်ပဲ အချိန်ကုန်တတ်တာ။ကျမကလည်း ဈေးနဲ့အိမ်ပဲ အချိန်ကုန်နေတာပေါ့ရှင်။သူများတိုက်ခန်းတွေဘက် အလည်မသွားတတ်တာလည်းပါမယ်။…

အကြံအဖန် ” သွားပြီလား … ကိုမင်း ” ” ဟုတ် … မမိုး ” ” မသက်ထားရော ” ” ရှိတယ် … မမိုး … တံခါး စိထားတာ … ဝင်သွားလိုက် ” ကျုပ် ဆိုင်သွားကာနီး အိမ်က အထွက် မျက်စောင်းထိုးအိမ်က မမိုးက အကျၤ ီလေး ကိုင်ရင် လှမ်းမေးနေတာပါ။ကျုပ်လည်း ကျုပ်မိန်းမ သက်ထား အိမ်ထဲရှိကြောင်း ပြောပြီး ဆိုင်ကယ်နဲ့ထွက်ခဲ့လိုက်တာ။ကျုပ်နာမည်က မင်းသူ ဒါပေမယ့် ကျုပ်မိန်းမ ခေါ်သလို ကိုမင်းပဲ ခေါ်ကြတာများတယ်။ကျုပ်အသက်က ၃၅နှစ်ထဲရောက်ပြီ အလုပ်က ဈေးက သံဆိုင်တခုမှာ လုပ်တယ်။ကျုပ်က လုပ်သက်လည်းကြာ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိတော့ ပိုင်ရှင်က လက်မလွတ်ချင်တာပေါ့။သူ့တူမနဲ့ ပေးစားထားတာ…

သတိရလျက် ” အားးး … ကောင်းလိုက်တာ … အင့် အင့် …… ချစ်တယ် …… မမဝတီ ရယ် ” ” ရှီးးး းးးး …… ဖယ်တော့ … ဇော်သူ … နင် သိပ်အတင်းရဲတာပဲ … မောင် သိသွားရင် … ငါတို့အိမ်ထောင်ရေး ပျက်စီးမှာဟ ” ” ပြီးတော့မှပါ … ရှီးးးး းးးး …… ဘွတ်ဘွတ် …… အားဟား …… အင့် …… ကိုရဲခိုင် အပေါ်မှာ သောက်နေတာပါ … မပူနဲ့ မမဝတီ … အင့် အင့် ” နွယ်ဝတီ တစ်ယောက်…

ကျေနပ်မိနေတုန်း ” အင်းပါ … မောင်ရယ် … ဖိုးဇော်နဲ့ ကိစ္စ ပြောပြပါ့မယ် … ဒါပေမယ့် သင်းသင်းအပေါ် စိတ်မကွက်ရဘူးနော် ” ” အော် … မောင်မကျေနပ်ရင် အဲဒီကတည်းက … ဖိုးဇော်ကို … ပြက်သနာ ရှာမှာပေါ့ ” ” အင်းပါ … မောင်ရယ် ” ” မောင် ကိုယ်တိုင်လည်း … မိန်းမကို တခြားတစ်ယောက်နဲ့ အလိုးခံခိုင်းချင်တာပါ … ဖွင့်ပြောဖို့ကြ မပြောရဲတာ … မထင်မှတ်ပဲ ဖိုးဇော်နဲ့ ဖြစ်တော့ မောင်ဆန္ဒလည်း ပြည့်ဝ … မိန်းမလည်း အရသာ အသစ် ခံစားဖူးတာပေါ့ ” ” ဟင် ……

ကိုယ်ဖိရင်ဖိ ဆွေဆွေမာ သည် ရန်ကုန်က “ပွင့်လန်းဝေဆာ ” မာဆတ်ခန်းမှာ အလုပ်လုပ်နေပေမယ့် ရန်ကုန် ဇာတိတော့မဟုတ်ပါဘူး ။ ပွင့်လင်းမြင်သာတဲ့ ခေတ်ကို ပြောင်းလာတဲ့နောက် ရန်ကုန်မြို့မှာ ဝင်ငွေကောင်းတဲ့ အလုပ်တခုကို လုပ်ဖို့ နယ်ကနေ ရောက်လာတာပါ ။ နယ်မှာတုံးက မီးခဲပြာဖုံး ဖြစ်နေတဲ့ အရိုင်းစပယ်လေး ဆွေဆွေမာသည် ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတော့ လူပွဲစား တယောက်က အလှပြင်မိတ်ကပ် ကျွမ်းတဲ့ မိန်းမရှာတယောက်ကို ပြင်ခိုင်းလိုက်လို့ တောသူပုံပျောက် မြို့သူဟော့ရှော့လေးတယောက် ပုံစံ ပေါက်လာရသည် ။ လူပွဲစားမကြီး ဒေါ်အေးသီက “ မာဆတ်မှာ အလုပ်ရမည်..မာဆတ်မှာ လုပ်ရင် ယောကျ်ားတွေက ထိတွေ့ကိုင်တွယ် တာတွေတော့ အနည်းနဲ့အများ ရှိလိမ့်မည်…တော်ရုံ ထိတာကိုင်တာတွေ ဆိုရင် နင်တို့သည်းခံရမယ်….မိတ်မပျက်အောင် ကပ်စတန်မာတွေကို သည်းခံ…