ဂျီကျတတ်တယ် လေဆိပ် က နေ အရိုက်ဗယ် ကို ထွက် လိုက်တာနဲ့ မ ကို တွေ့ ရတယ်၊ …ကို ရယ် ..လွမ်းတယ် ကွာ.. …ကို လည်း တူတူ ပါပဲ မရယ် မ ကို လွမ်းနေတာ… …ဟင်း တွေ့ တော့ မှ ပိုပြ နေတာလား.. ကို စကား မပြောတော့ ပါ၊ မ ကိုယ်လေး ကိုပဲ ထွေးပွေ့ ပြီး မ နူတ်ခမ်း နုနု လေး တွေကို သူ့ နူတ်ခမ်း အစုံ နဲ့ ဖိကပ် နမ်းလိုက်တယ်၊ မ ရဲ့ နူတ်ခမ်း အစုံ ကလည်း…
Month: July 2021
အကြိမ်ကြိမ်
အကြိမ်ကြိမ် မေစိမ်းသည် ညီမ အငယ်ဆုံး မေညို က သူ့ယောကျ်ား ဦးဆန်နီကြီးက ပန်းသေနေတာမို့ သူနဲ့ မအိပ်တာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ညည်းပြခဲ့ဘူးသလို ညီမ အလတ် မေနှောင်း ရဲ့ ယောကျ်ား သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်းက သူ နဲ့ မအိပ်တော့တာ ကြာပြီလို့ ပြောပြတာကိုလည်း ကြားခဲ့ရသည် ။ မေစိမ်းလည်း မအံ့သြပါဘူး ။ လူတွေ အသီးသီးဟာ ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းနဲ့ ကိုယ် ရှိနေကြတာဘဲလေ ။ လူတွေက ကိုယ့်အတွင်းရေးကို ထုတ်မပြောကြလို့ပါ ။ သူ့ဟာနဲ့သူ အခက်အခဲတွေ ရှိကြစမြဲပါ ။ မေစိမ်း ဆိုရင်လည်း ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင်နဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို နေ့မအိပ်ညမအိပ် ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ခဲ့ကြတာ တော်တော်လေး ကြီးပွားလာခဲ့ကြတယ်လို့…
အချိန်လွန်နောင်တ
အချိန်လွန်နောင်တ အိမ်ထောင်ပြုခြင်းသည် ဆေးမှင်စုတ်ထိုးသလိုဘဲ လုပ်မိရင် နောင်ပြင်ဖို့ ခက်သည် တဲ့ ။ မြရည်နွယ် တယောက် မိုးဟိန်းကို ယူမိတာ မှားပြီလို့ သူတို့ယူလိုက်ကြပြီး တလမပြည့်ခင် သိလိုက်သည် ။ မိုးဟိန်းကို အဖေက စစ်တပ်ဖက်က ကြီးကြီးမာစတာ အမေက ရတနာကုန်သည်မျိုးရိုး ဆိုပြီး အထင်ကြီးပြီး မြရည်နွယ် လက်ခံခဲ့တာပါ ။ မိဘဂုဏ်ရှိန်ကတော့ မြရည်နွယ် အထင်ကြီးခဲ့တဲ့အတိုင်း မြင့်မားသည် ။ ငွေကြေးလည်းချမ်းသာသည် ။ ဒါပေမယ့် မိုးဟိန်းသည် မြရည်နွယ်ကို စိတ်ချမ်းသာအောင် မထားနိုင် ။ မိုးဟိန်းရဲ့ ဒေါသတကြီးအော်ဟစ် ဆူပူတာတွေ အရက်အလွန်အကျွံသောက်တာတွေ ကိုယ်ထိလက်ရောက် နှိပ်စက်တာတွေကို မြရည်နွယ် ရင်ဆိုင်ရတော့ သည်လူကို ယူမိတာ အမှားကြီး မှားပြီလို့ နောင်တကြီးကြီး ရရသည်…
မနေတတ်အောင်
မနေတတ်အောင် နိုဗိုတယ်ဟိုတယ် ရန်ကုန် စားသောက်ခန်းထဲမှာ လူသိပ်မရှိဘူး ။ တိုးရစ်အုပ်စုတစုဘဲ စားပွဲဝိုင်းတဝိုင်းမှာ ရန်ကုန်ခရီးသွား လမ်းညွှန်စာအုပ်လေးတွေ ဖွင့်ဖတ်ပြီး စကားပြောနေကြသည် ။ ပူစီ သူ့လက်က ရွှေရောင် အိုမီဂါနာရီကို တချက်ကြည့်လိုက်သည် ။ ၁၀နာရီသုံးဆယ့်ငါးမိနစ် ။ ချိန်းထားတာက ၁၀နာရီခွဲတိတိ ။ ချိန်းတဲ့အချိန်ထက် ၅မိနစ် ကျော်နေပြီ ။ ပူစီသည် အချိန်ကို လေးစားသည် ။ အချိန်တိကျအောင် အမြဲ ဂရုစိုက်သူ ။ ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်မ ကျတတ်သလို တခြားလူ နောက်ကျရင်လည်း မကြိုက်ဘူး ။ စောစောက စားပွဲထိုးလေး လာချပေးသွားတဲ့ ကပါချီနိုခွက်ကို သူမထိရသေး ။ စိတ်စောနေသည် ။ သူလာစောင့်နေတာက အလုပ်အတွက် ။ အလုပ်ကို…
အခန့်မသင့်ရင်
အခန့်မသင့်ရင် ကျနော် ငယ်ငယ်တုန်းကပေါ့ဗျာ..။ ကျနော့် အိမ်မှာ အပ်ချုပ်စက်လေးတစ်လုံး ရှိတယ်ဗျ..။ အရင်တုန်းက ရယ်ဒီမိတ်တွေထက် ချုပ်ဝတ်ကြတဲ့ခေတ်ဆိုတော့ အမေက ကိုယ်တိုင်လည်းချုပ်တတ်နေတော့ စက်ဆိုင် မအပ်တော့ဘဲ ကိုယ်တိုင်ချုပ်တယ်။ အစ်မလည်း အစက ဘေးကဝိုင်းကူရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူလည်း ကိုယ်တိုင် ချုပ်တတ်သွားတယ်..။ ဆိုတော့ကာ အပ်ချုပ်စက်လေးက အမေက သုံးလိုက် အစ်မက သုံးလိုက်နဲ့ အိမ်လေးထဲမှာ ဂျောက်ဂျက် ဂျောက်ဂျက်နဲ့ နေ့တိုင်းနီးပါး မြည်နေတတ်တယ်။ ကျနော်ကလည်း ချာတိတ်ပေါက်စအရွယ်ဆိုတော့ အဲဒီ ဂျောက်ဂျက် ဂျောက်ဂျက်မြည်သံကြီးကို စိတ်ဝင်စားပြီး အမေနဲ့ အစ်မတို့ အဝတ်ချုပ်နေတိုင်း အပ်ချုပ်စက်နားမှာ ရှိနေတတ်တယ်..။ အပ်ချုပ်စက်ရဲ့ ခြေနင်းကို နင်းလိုက်တိုင်း ဘေးက အဝိုင်းကြီးလည်နေတာကို ကြည့်ပြီးလည်း သဘောတွေကျလို့….။ နောက်ပိုင်းလည်းကျရော အဖေက အရုပ်တွေ ခဏခဏဝယ်ပေးတော့…
တုန်ခါနေတဲ့
တုန်ခါနေတဲ့ မော်ကြီး ဇော်ဝိတ်တို့အိမ်ကို အဝတ်တထည် ကိုယ်တခုနဲ့ ရောက်ခဲ့တာပါ ။ ငယ်သူငယ်ချင်း ဆိုတဲ့ သံယောဇဉ်နဲ့ ဇော်ဝိတ်က မော်ကြီးကို သူတို့အိမ်မှာ နေဖို့ ခွင့်ပြုခဲ့တယ် ။ ဇော်ဝိတ်ရဲ့ မဟေသီ မသက်ကလည်း မော်ကြီးအပေါ် ဟိုးအရင်ထဲက ကောင်းတယ် ။ သူတို့ အိမ်ကို လာရင် ရှိတာအကုန်ချကျွေး ပွင့်လင်း သဘောကောင်းခဲ့တယ် ။ အခုဟာက မော်ကြီးလို ထောင်က ထွက်လာတဲ့လူတယောက်ကို သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတွေက ကူညီဖို့ လက်ခံဖို့ မပြောနဲ့ ဆေးဖေါ်ကြောဖက်တောင် လုပ်ချင်ကြတာ မဟုတ်ဘူး ။ ဇော်ဝိတ်တို့ လင်မယားကတော့ အရင်က အတိုင်းဘဲ ။ နေစရာပေး ထမင်းကျွေးထားတယ် ။ ဇော်ဝိတ်ကဘဲ မော်ကြီးကို အလုပ်ရှာပေးတယ် ။…
ဆေးပေးမီးယူ
ဆေးပေးမီးယူ အဖြစ်အပျက်က တော့ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်လည်း သိပ်အငယ်လေး မဟုတ်တော့ဘူး။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် အလုပ်အကိုင် နဲ့ ဖြစ်နေပြီ မိသားစု နဲ့ လည်း ဖြစ်နေပြီ။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် တွေပဲ ဆုံကြတဲ့ မိသားစု တွေ ရဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲလေး တခု မှာပေါ့။ အဲဒီ ပွဲမှာ တော့ အစစအရာရာ ယှဉ်လိုက်ရင် ကိုယ်က အသက် အငယ်ဆုံး ဝါ အနှိမ့်ဆုံး လို့ ပြောရမယ်။ လူမျိုး ကလည်း တမျိုးထည်း မဟုတ် တော့ ဘုံဘာသာ ဘိုလို ပြောကြတဲ့ ပွဲပေါ့ဗျာ။ အဲဒီမှာ သူရာ ကလည်း ရေတံခွန်က ကျသလို ကြိုက်သလောက် ကြိုက်တဲ့ဟာ ယူသုံးဆောင်လို့ ရတော့ လူက…
ကျေနပ်အားရမိ
ကျေနပ်အားရမိ ကျမ အပျိုဖြစ်ပေမယ့် အပျိုဘော် မဝင်သေး။ ရှုပ်သွားလား မသိဘူး။ အသက်က ၁၈ နှစ် ကျော်နေပြီ။ ဒါပေမယ့် ရာသီသွေး မပေါ်သေးဘူး။ ကျမ နေတာကလည်း ရန်ကုန် မန္တလေး အဝေးပြေးလမ်းမှာ ရှိတဲ့ ရွာလေး တစ်ရွာမှာပေါ့။ ကျမတို့ ရွာကနေ ပုဆိုးတွေ ထွက်ပါတယ်။ ထားပါတော့ ရွာအကြောင်းကို။ ကျမ က အလယ်တန်းအထိပဲ ကျောင်းနေတယ်။ ကျောင်းစာလည်း စိတ်မဝင်စားဘူးလေ။ စာမေးပွဲလည်း ခဏခဏ ကျတာနဲ့ ကျောင်းထွက်ပြီး မိဘ လုပ်ငန်းဖြစ်တဲ့ ပုဆိုးတွေ ချုပ်၊ ဆေးဆိုးတဲ့ အလုပ်ပဲ လုပ်တယ်။ အမေဖြစ်သူကလည်း ကျမ ရာသီသွေး မပေါ်သေးတာကို စိုးရိမ်လာတယ်။ တစ်နေ့တော့ “သမီးရေ…ညဉ်းလည်း ဟိုဟာက မလာသေးဘူး…အမေတော့ စိုးရိမ်တယ်ကွယ်…အဲ့ဒါ…
လိုက်မှာမလား
လိုက်မှာမလား “နောင်ရဲရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” “ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…” “သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော…
အညှာလွယ်
အညှာလွယ် လင်းခက်နွေ သည် အစိုးရရုံးတစ်ရုံးရဲ့ စက်ရုံ ကြီးကြပ်ရေးမှူး တစ်ယောက်ပါ။ သူမရဲ့ လက်အောက်တွင် ရာပေါင်းများစွာသော အလုပ်သမား (အထူးသဖြင့် မိန်းကလေးတွေ များသည်) ကို အုပ်ချုပ်ရတာ တကယ်တော့ မလွယ်ပေ။ ပုံမှန် ခပ်တည်တည် နေတတ်သော လင်းခက်နွေသည် အလုပ်သမားများနှင့် ဆက်ဆံလျှင် ပိုပြီး အေးစက်စက် နိုင်လှသည်။ တကိုယ်တည်း အပျိုကြီး ဖြစ်တာကြောင့်လည်း ဘယ်အရာမဆို ခပ်ထက်ထက်တွေးပြီး ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသည်။ အကုန်လုံးက လေးစားကြောက်ရွံ့ရတဲ့ သူပေါ့။ တစ်ရက်တော့ အစိုးရဌာန ထုံးစံအတိုင်း ဝန်ထမ်းအဆင့် ရာထူးတိုးဘို့အတွက် မွမ်းမံသင်တန်းကို ပို့ခြင်း ခံရသည်။ သင်တန်းပြီးမှ ရာထူးတိုးစာမေးပွဲ ဖြေရမည် ဖြစ်သည်။ လူအများ ပြောသည့် ဖောင်ကြီးဆင်းရင် ဖင်ကြီးစောင်းသွားမည် ဆိုသည့် ဖောင်ကြီးမြို့လေးကို ရန်ကုန်မှနေ…