Month: July 2021

ခေးရဲ့ကိုကြီး လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများ မှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က မြေစာပင် ဖြစ်ရခြင်းသာ။ စောနန်းငယ်ကို သနားမိသော်လည်း စောနန်းငယ်၏ အစ်ကိုဖြစ်သူ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်လျှင် စောနန်းငယ်ကို သနားသောစိတ်တွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ” ဟုတ်တယ်…ငါဒီလိုလုပ်တာမှန်တယ်…..” ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေတွေးနေမိပါတယ်။ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို တွေးမိလျင် သူ့သွေးတွေ ဆူပွတ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဒီလူယုတ်မာကြောင့် သူ့ညီမလေး မေမြတ်ဘ၀ ရေတိမ်မှာနစ်ခဲ့ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီအတွက် တိုးဝေအောင်သည်လည်း…

စိတ်ကူးထားသည့်အတိုင်း မျိုးကို ဘားအံကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပြီ။ လုပ်ငန်းတို့းချဲ့နိုင်ရန်ကုမ္ပဏီမှ သူ့ကို စေလွှတ် လိုက်သည်။လုပ်ငန်းလုပ်ရန်နှင့် ရုံးခန်းဖွင့် နိုင်ရန်အဆင်ပြေမပြေ သူ့ကို ကွင်းဆင်းရန် စေလွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။မြေနေရာက ရှိပြီးသားမို့ အဲ့နေရာတွင် ရုံးတစ်ခုဆောက်ပြီး လူနေနိုင်ရန် အဆောင်ဆောက်ဖို့အတွက် အဆင်ပြေသည်။လတ်တလောက ဘာမှမ ဆောက်ရသေးတာမို့ သူ ဘားအံတွင်နေဖို့ စုံစမ်းရာ အဆောင်သဘောမျိုးငှါးနေလို့ရတာ နဲ့ အဲ့အိမ်မှာငှါးနေလိုက်သည်။ငှါးနေတဲ့သူ လေးငါးဦးရှိပြီး ငယ်ရွယ်သူတွေချည်းမို့ သူနဲ့အဆင်ပြေသည်။ယောက်ကျားလေးတွေမို့လဲ ခဏနဲ့ ရင်းနှီးသွား ကာ သူလုပ်ချင်သည်များကို စုံစမ်းလွို့ယ် သည်။သူတို့ကုမ္ပဏီက စိုက်ပျိုးရေးနဲ့ ဆိုင်တဲ့ ဆေးတွေနဲ့စက်ပစ္စည်းတွေဖြန့်ဖြူးရောင်းချတဲ့ကုမ္ပဏီအကြီးတစ်ခု။သူကတော့ product အင်ဂျင်နီယာ။လုပ်တာကိုင်တာနဲ့ အရည် အချင်းတွေကြောင့် ရာထူးခဏလေးနဲ့တိုးကာ လူကြီးသဘောကျသည်။ ဒီနေရာကို မန်နေဂျာ အနေနဲ့လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို အားလုံးအာဏာ ကုန်လွှဲအပ်ထားသည်။ရုံဆောက်ဖို့နဲ့လုပ်ငန်းအဆင်ပြေစေရေးအ တွက် ငွေကိုစိတ်ကြိုက်သုံးခွင့်ပေးထားသည်။တစ်လကျော်ပဲရှိသေးတာမို့စုံစမ်းလေ့လာဆဲ ပင်။မိန်းမကကိုယ်ဝန်ရနေပြီ သူဒီကို…

သူမတို့ရဲ့ဂွင် ဒေါ်မြတ်တင်မေကို ထွန်းကိုသိတာတော့ကြာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးတာတော့အရမ်းကြီးမရင်းနှီး။ ထွန်းကိုကား အသက် (၂၇)နှစ်ခန့်ရှိသည့် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦး။ ယောကျၤားဆန်ဆန်နှင့် ချောမောသော ရုပ်ရည်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး.။ စကားပြောလည်းကောင်းသော ကြောင့် ချစ်သူခင်သူများသည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက်ပိုင်းတွင် မြို့မှာလာပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသူ။ ဒေါ်မြတ်တင်မေကား သူငှားနေသည့် အဆောင်မှ အဆောင်ပိုင်ရှင် ဦးကောင်းမင်း၊ ဒေါ် နီလာ နှင့်သူငယ်ချင်းတွေ။ ဒေါ်နီလာထံလာရင်း မျက်မှန်းတန်းမိကာ ရင်းနှီးနေသောသဘော။ ဒီလောက်ဘဲရှိသည်။ ဒါပေမဲ့တစ်ခုတော့ ထွန်းကိုသိသည်။ ဒေါ်မြတ်တင်မေကတော်တော်လှသည်ဟု။ ဟုတ်တယ်လေ….အသက်က(၄၀)စွန်းစွန်း။ ငယ်စဉ်ကမယ်ဘွဲ့တွေဘာတွေရဖူးသည်ဟုတော့သိရသည်။ သူမနှင့်သူမယောကျၤား ဦးမောင်မောင်ဝင်းက ကလေး(၂)ယောက်ထွန်းကားခဲ့သည်။ ထိုကလေးတွေကလည်း သူမြင်တော့မြင်ဖူးသည်။ ဒါကလဲကျောင်းပိတ်ချိန်တွေလောက်မှပါ။ ဘော်ဒါဆောင်မှာထားတာဆိုတော့တစ်ခါတစ်ရံမှသာ။ ဒေါ်မြတ်တင်မေယောကျၤားကလည်း အလုပ်များသူပီပီအိမ်မှာမကပ်။ ဒီတော့ သူမကလည်း ထွန်းကိုငှားနေသော အဆောင်ပိုင်ရှင်ဒေါ်နီလာဆီ မကြာမကြာလာလည်သည်။။ သူမတို့ဘာတွေပြောလို့ပြောနေကြမှန်းတော့မသိ။ ထွန်းကိုအလုပ်ပြန်လာသည့် အခါ မကြာခဏတွေ့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဒေါ်မြတ်တင်မေက…

အရမ်းကောင်းနေပြီ ဒီနေ့အိမ်အပြန်လမ်းဟာ တော်တော်လေး စိတ်ပျက်စရာကောင်းနေသည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ကပဲ လက်ရှိတွဲနေတဲ့ ရည်းစားနဲ့ ပြတ်တယ်။ ဒီနေ့ အလုပ်ကနေ လူလျော့ထဲအထဲ ပါသွားတယ်။ ဘယ်လောက် စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလဲ။ဒါနဲ့ ခပ်စောစောပဲပြန်လာခဲ့ရတယ်။ နောက်တစ်ခု စိတ်ဖိစီးတာကလည်း ဒီရက်ပိုင်းမှ အဒေါ်တွေနဲ့ အတူနေရာက ပြန်လာတဲ့ သူတူမ ဆုမြတ်ကြောင့်ပါ။ ခေတ်နောက်ပြန်ဆွဲတာ မဟုတ်ပေမယ့် တူမလေးကို လွတ်လပ်ခွင့် တအားမပေးထားဘူး။ သမီးအရင်းလို့ချစ်တာကြောင့် သမီးလို့ပဲခေါ်ပြီး ယုယကျင်နာမှုတွေပေးသမျှ စောဒက တက်တာကို အမြဲတမ်းခံနေရတယ်။သမီးက ဒါလေးတောင် မလုပ်ရဘူးလားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်သွားတာ အပြစ်လားစသည်ဖြင့်ပေါ့။ ဒီနေ့တော့ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေဆီ ဖုန်းဆက်လို့ရရင် အပြင်ထွက် အရက်သောက်မယ်။ မရရင်တော့ အိမ်မှာပဲ သောက်မယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ။ အိမ်ရောက်လို့ သော့ဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင် လိုက်တော့ ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းက…

တတ်ညီလက်ညီ ဒီလိုပေါ့ဗျ……အမဝေရေ အမဝေ..အိမ်မှာ ဘသူမှမရှိဘူးထင်တယ် ကျွန်တော့်ကအဲ့လိုပဲ ဝင်ထွက်သာွားလာနေကျပါကျွန်တော်ဝယ်လာတဲ့ခွေတေ အစ်မငှါးသွားတယ်ဆိုတာနဲ့လာတောင်းတာ အိမ်ရောက်တော့ဘသူမှမရှိ ထူးသံမကြားရအဲ့တာနဲ့ပဲအိမ်ပေါ်တက်သွားတော့ အိပ်ခန်းထဲအသံကြားတာနဲ့ အခန်းတံခါးကစေ့ရုံစေ့ထားပါတယ်အဲ့တာနဲ့ပဲ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ တွေ့လိုက်ရတာက အစ်မက ရေချိုးမလို့ အင်္ကျီလဲနေတာပါအပေါ်က တီရှပ် လေးကိုအရင်ချွတ်လိုက်ပါတယ် ပီးတော့အောက်က အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီလေးကိုချွတ်တယ်ဗျ အမယ် ဒီလိုဆိုတော့လည်း ငါ့အမကလှသားပဲအစ်မကအရပ်က သိပ်တော့အရပ်မရှည်ပါဘူးဒါမယ့် နိုကြီးတေကကြီးတယ်ဗျ သူဝတ်တဲ့ အင်္ကျီလည်ဟိုက်တေကြားထဲက မြင်နေကျနို့ကို ခုလိုဘရာလေးနဲ့မြင်လိုက်ရတော့လီးကတောင်လာပါတယ်အမကမှန်ရှေ့မှာရပ်ပီး သူ့နို့တေကိုကိုင်ကြည့်နေသေးတယ်ပီးတော့လုံချည်လေးဝတ်ပီး အောက်ခံဘောင်းဘီရော ဘရာလေးပါချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခန်းပြင်ထွက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဧည့်ခန်းထဲကပဲထိုင်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်“ဟယ် ငါ့မောင် ဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ”“ခုပဲရောက်တာအစ်မ ခွေတေအမငှါးသွားတယ်လို့ ပြောလို့ လာခဲ့တာ”“ဪ ဟုတ်လားအဲ့မှာရှိတယ်လေ နင်ဇာတ်ကားတေကလည်းဟယ်ဘာတေမှန်းလည်းမသိပါဘူး”ပြောပီးအစ်မက သူငှါးသွားတဲ့ခွေတေကုန်ပီးရွေးပေးနေလေရဲ့။ ခုဏက အရှိန်မသေသေးတဲ့လီးက ခုလိုရှေ့က ဖင်ကြီးကုန်းမေတာမြင်ရတော့ ပြန်တောင်လာတယ်ကျွန်တော်ကနွေရာသီဆိုတော့ အောက်ခံဘီဝတ်လေ့မရှိဘူးဗျ ပီးတော့အောက်က ကွာတာဘောင်ဘီအတိုနဲ့ဆို့တော့ လီကြီးက အပေါ်ကိုထောင်ထွက်နေတာပေါ့အခွေတေရှာနေတာ တွေ့ပီထင်ပါရဲ့…

ခိုးစားရသောအရသာ ဦးသောင်းဆက်သည် အသက်ကြီးကာမှ ဟန်းဆက် ကိုင်ဖူးသူဖြစ်သည်။ ဦးသောင်းဆက် အရွယ်ကောင်းစဉ်… ငယ်စဉ်အခါက… ယခုကဲ့သို့တယ်လီဖုန်းကို… ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်… ပေါပေါများ များမသုံးနိုင်ကြချေ ။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူများသာ… အိမ်ဖုန်း ကြိုးဖုန်း သုံးကြသည်။ ယခုတော့… ဦးသောင်းဆက်လည်း တတ်နိုင်သလောက်သောငွေလေးဖြင့် ဟန်းဆက် ဈေးပေါပေါလေးတစ်လုံးဝယ်ကိုင်ဖြစ်လေသည်။ အခြားသူများကဲ့သို့ ဟန်းဆက် ကို ကျွမ်းကျင်စွာ အသုံးမပြုတတ်သော်လည်း… ဟိုကလိ ဒီကလိဖြင့် ဖေ့ဘုတ် ပွတ်တတ်လာသည်။ အပြာဆိုဒ်/အပြာစာများကို ရှာဖွေကြည့် ရ့ှုတတ်လာသည်။ အိမ်ရှိဇနီးဖြစ်သူမှာ ရိုးရိုးအေးအေးဖြစ်သည့်ုပြင်… အသက်အရွယ်ကြီးမြင့်လာသောကြောင့်… ကိစ္စတွင်ဆက်ဆံမှုမရှိသလောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်… ဦးသောင်းဆက်မှာ… ဟန်းဆက် မှ အပြာကားတွေကြည့်ပြီးသည့်အခါ… စိတ်ဖြေစရာမ ရှိသည့်အတွက် … ။ အသက်ကြီးကာမှ လက်သ္မားပြန်ဖြစ်နေရလေသည်။ အပြင်တွင် ကာမသွားရောက်ဖြေဖျောက်ရလောက်အောင်လည်း… ငွေကြေးတတ်နိုင်သူမဟုတ်ချေ။ ကံကောင်းချင်လို့လား? ကံဆိုးချင်လို့လား?…

အံဝင်ဂွင်ကျ ပထမဆုံး အသက်က ၁၃_၁၄ နှစ်ပေါ့ .. တစ်နှစ်ကျတော့ ဇာတ်လမ်းစဖြစ်တဲ့အချိန်မှာလွန်ရောကျွံရော ၁၅ နှစ်ဘဲထားပါ။အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ၁၅ နှစ်လို့တောင်သတိမထားမိပါဘူး။ ပြောရရင်ရတန်းကအထိကဆရာမကိုကြောက်ရ၊စာမေးပွဲကျရင်မိဘဆူခံထိမှာကြောက်ရနဲ့ယောကျၤားတို့တတ်အပ်တဲ့အတတ်ဆန်းပညာတွေကို လေ့လာသင်ကြားဖို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့ပါဘူး။ အဲ ကျနော်က စာအုပ်တော့ကြိုက်တယ်ဗျ ..ကာတွန်းကိုမလွတ်တန်းဖတ်တယ်ဝတ္ထုတွေလည်းဖတ်တယ် .. မင်းလူတို့ တာရာမင်းဝေတို့စာအုပ်မျိုးတွေကြိုက်တယ်။ရတန်းထိတော့ တစ်နှစ်တစ်တန်းအောင်ခဲ့ပါရဲ့ .. ဖောက်တာက ၈ တန်း စတက်တဲ့နှစ်၊ ကျနော်နေတာကပဲခူးမြို့ လူလတ်တန်းစားရပ်ကွက်တစ်ခု၊အိမ်တွေကလုံးချင်းအိမ်တွေတစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကြား လူသွားလို့ရတယ်။လမ်းမကြီးကလည်းသွားလို့ရတယ်၊အိမ်ကြားလမ်းကသွားရင် များသောအားဖြင့်နောက်ဖေးပေါက်တွေ ရောက်သွားတာများတာပဲ။ ကျနော်တို့ကတော့တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကူးချင်ရင် နောက်ဖေးပေါက်ကတက်သွားလိုက်တာပဲ၊အနီးပတ်ဝန်းကျင်က ရင်းနှီးပြီးသားတွေ လည်နေကျဆိုတော့သိပ်ပြဿနာမရှိဘူး။ကျနော်အားရင် ပျင်းပျင်းရှိရင် ကာတွန်းစာအုပ်သွားသွားဖတ်တဲ့အိမ်ကတော့ မတင်တို့အိမ်ပေါ့။ သူ့ကို ကျနော်က မတင်လို့ပဲခေါ်တယ်၊သူကအမအကြီးဆုံးသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်၊တစ်ခါတစ်ခါသူနဲ့နေတယ်ရနှစ် ၈နှစ်လောက်ပေါ့ ..သူ့ယောကျၤားကတော့ စစ်ဗိုလ်လို့ပြောတာပဲကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုပြောင်းလာတော့ ပါမလာတော့ဘူး .. တိုက်ပွဲမှာကျပြီး ဆုံးပြီပြောတာပဲ။အသက်က ၃၀ လောက်ပေါ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ရွေပဲ …..

စောင့်မျှော်ကာမောရသည် ဆရာကြီးစိန် ဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက်ပင်။ ဆရာကြီးစိန် သည်ပျောက်စေဆရာကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး ဟုသာခေါ်နေရသောလည်း အသက်မှာ(၃၄)နှစ်ခန့် သာရှိသေးသည်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ အသားညိုညိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ မဟာနဖူးဖြင့် ခန့်ထည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် တစ်ချိန်က ဘိုးတော်ကြီးတစ်ဦး၏နောက်တွင် ဝေယျာဝစ္စလုပ်ရင်း နှစ်နှင့်ချီလိုက်ပါခဲ့ရာမှ ပျောက်စေအတတ်ကို တတ်မြောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ အမည်ရင်းမှာ ဂျင်အောင်ဖြစ်ပြီး ရန်ကုန်သားဖြစ်လေသည်။ သူ၏ဆရာ ဘိုးတော်ကြီးမှာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်တောင်တက်သွားသည်မသိ၊ ဂျင်အောင် ကတော့သူ့ဝမ်းသူကျောင်းကာ ဆရာကြီးတစ်ဆူဖြစ်၍ပင်နေတော့သည်။ ယခုလည်း ဆရာကြီးစိန် သည် မြို့ကြီးတစ်မြို့နှင့်မနီးမဝေး ကျေးရွာကြီးတစ်ရွာနှင့် တစ်ခေါ်လောက်ဝေးသော တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီတစ်ဆူဘေးတွင် ခိုင်ခန့်သောတဲကြီးတစ်လုံး ဆောက်ကာ သတ္တဝါများကို ကယ်မနေလေသည်။ ဆရာကြီးစိန် သည် ယောဂီရောင်အကျႌ နှင့် ယောဂီရောင်ပုဆိုးကိုသာ အမြဲတမ်းဝတ်ဆင်လေ့ရှိပြီး ပုတီးခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို လည်ပင်းတွင် ဆွဲထားတတ်သည်။…

အပြိုင်ကြဲကြသည် သျှင်သွေး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ထံ မှ ဖုန်း ဖြင့် ကူးယူ ထားသော အပြာကားများ ကို နားကျပ် တပ်ကာ ဆေးလိပ်ဖွာ ရင်း ကြည့်ရန် ဆုံးဖြတ်ကာ အိမ် ခန်းဆီး ကို မှီပြီး ထိုင်လိုက်သည် ။ မိန်းမ ဖြစ်သူ အိတုံ က တော့ အခန်း ထဲ တွင် အိပ်မောကျ နေလေသည် ။ နွေ ရာသီ မို့ အိုက်စပ်စပ် ဖြစ်နေသည် ။ သျှင်သွေး အပြာကား များကို စတင် ကြည့်ရှု နေရင်း ဇာတ်ဝင် ခန်း တစ်ချို့ကြောင့် အမည်မသိ သော ခံစားမှု များ ဖြစ်လာ…

မညှာနဲ့ဦး ကျမ အသက် ၁၃ နှစ်။ ကျမတို့ရွာကို ရန်ကုန်မှရှိတဲ့ အမေ့အမျိုးတွေ အလည်လာကြတယ်။ ကျမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဖူးလေ။ အမျိုး ရှိတယ် ဆိုလို့သာ သိရတာ မြင်လည်းမမြင်ဖူးကြပေပဲကိုး။ အမျိုးတွေ ၅ယောက်လောက်လာလည်ကြတာ အဲ့ထဲမှာ အမေ့မောင် တစ်ဝမ်းကွဲ ၂ယောက်ရယ်၊ အဖိုးလေးနဲ့ သူ့မိန်းမ ၊ ကျမ အဖိုးလေး ၁ယောက်ရယ် ကျမတို့ ကျောင်းပိတ်နွေရာသီရက်တွေဆိုတော့ ကျမလည်း အိမ်မှာထမင်းချက် ရေခပ် ပြီးရင် သငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားဆော့သေးတယ်။ကျမ ဦးလေးဝမ်းကွဲ ၂ယောက်က ဦးဝေ နဲ့ ဦးမိုးလို့ခေါ်တယ်။ ဦးဝေက အိမ်ထောင်နဲ့ အသက် ၃၀ ကျော်။ဦးမိုးက လူပျို အသပ် ၂၇ လောက်။ သူတို့ ညီအကိုတွေက ရန်ကုန်မှာ taxi မောင်းကြတာ…