မုဆိုးမ တီလေး

မုဆိုးမ တီလေး

“ပြန်တော့မှာလားကွ”  “သွားတော့မယ် ကိုကြီးစိုးရာ အိမ်မှာက တီလေးတယောက်ထဲဗျ”   “ဗညားရာ မင်းလဲ မိန်းမတောင် ရပါဦး မလားကွာ”  “အဲ့ဒါတွေက နောက်မှပါဗျာ အရေးကြီးတာက ကျနော့်ရဲ့ တဦးတည်းသောဆွေမျိုးဖြစ်တဲ့ ကျနော့်အဒေါ်ပါဗျာ”   “အေးပါကွာ သိပါတယ် ငါကစတာပါကွာ ကျေးဇူသိတတ်တာ မမှားပါဘူး ဗညားရာ”   ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဗညားအိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ လေသည်။  ဗညားရဲ့ နာမည်အပြည့်အစုံက ဗညားမောင်မောင်။ စက်မှုတက္ကသိုလ် နောက်ဆုံးနှစ်ကို ဗိသုကာဘာသာရပ်ဖြင့် တက် ရောက်နေသော ကျောင်းသားတယောက် ဖြစ်သည်။ သူကတဦးထဲသောသားဖြစ်ကာ သူခြောက်တန်းအရောက်တွင်   ကား မတော်တဆမှုဖြင့် မိဘများ ကွယ်လွန်ခဲ့လေရာ သူ့အမေ၏ ညီမအရင်း တီလေးဆုမြတ်နှင့် သူ့ယောက်ျား အန်ကယ်လင်းသူက  စောင့်ရှောက်ခဲ့လေသည်။ အဖေကလည်း တကောင်ကြွက်ဖြစ်ကာ အမေဘက်ကလည်း ပြေးကြည့်မှ ညီမနှစ်ယောက်ရှိသည်ဖြစ် ရာ ဗညားဘဝမှာ ဆွေမျိုးဆို၍ တီလေးဆုမြတ် တယောက်ထဲသာ ရှိလေသည်။

သို့သော် အန်ကယ်လင်းသူကလည်း လွန်ခဲ့သော ၆လခန့်က သွေးတိုးရောဂါဖြင့်ဦးနှောက်သွေးကြောပြတ်ကွယ်လွန်ခဲ့လေရာ  မုဆိုးမတီလေးကို ပစ်ထားဖို့ရာ ဗညားအတွက် စဉ်းစားမရသောအရာဖြစ်လေသည်။  ဗညားမိဘများ ကွယ်လွန်စဉ်အခါက ကျန်ရှိ သော ပစ္စည်းများကိုရော အိမ်ကိုပါရောင်းချ၍ ဗညားနာမည်နှင့် ဘဏ်မှာအပ်ထားစေကာသူတို့နေထိုင်ရာ မန္တလေးသို့ အပြီးခေါ် ယူခဲ့လေသည်။ သူတို့လင်မယားတွင် သားသမီးမထွန်းကားသဖြင့် ဗညားကို သားအရင်းနှင့်မခြား အလိုလိုက်ချစ်ခင်လေသည်။     အန်ကယ်လင်းသူက ကားပွဲစားဖြစ်သလို အမျှော်အမြင်လည်းရှိလေသည်။ ဗညားမိဘများဖြစ်ရပ်ကို ကောင်းစွာ သင်ခန်းစာယူ ကာ သူရုတ်တရက် တိမ်းပါးခဲ့သည်ရှိသော် ဆိုသောမေးခွန်းကို လက်တွေ့ဖြေဆိုစေလေသည်။ တီလေးနာမည်နှင့် ဘဏ်အကောင့်  ဖွင့်ကာ ဘဏ်တိုးငွေဖြင့် အေးအေးလူလူ နေထိုင်နိုင်အောင် စီစဉ်ပေးခဲ့လေသည်။

ထိုကြောင့် အန်ကယ်လင်းသူ ဆုံးပါးသွားခဲ့သော်လည်း သူတို့တူဝရီးအတွက် အခြေမပျက် အေးအေးလူလူ လူတန်းစေ့နေထိုင် စား သောက်နိုင်လေသည်။   တီလေးဆုမြတ်မှာ အသက် ၄၀ အရွယ်ရှိကာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားမှာ ရင် ၃၆ ၊ ခါး ၂၈ ၊ တင် ၃၈ တို့ဖြင့်  မပျက်ဆီးပဲ ရှိနေသေးသည်။ တီလေး အလုပ်မှာ အိမ်မှုကိစ္စသာရှိပြီး အားလပ်ချိန်တွင် ကျန်းမာရေးလိုက်စားသဖြင့်လည်း  အရွယ်တင် နုပျိုနေလေသည်။  ဗညားမှာ တီလေးချောမောလှပမှုကို သတိထားမိသော်လည်း လိင်ကိစ္စကိုခေါင်းထဲသိပ်မထဲ့သဖြင့်  မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်သာရှိလေသည်။ သူဝါသနာပါရာ ဘောလုံးကန်ခြင်း စာဖတ်ခြင်းတို့၌သာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိလေသည်။  ရံဖန်ရံခါ ဘော်ဒါတွေနှင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်တာကလွဲ၍ ဘယ်မှ သိပ်သွားလေ့သွားထမရှိပေ။ အန်ကယ်ဆုံးပြီးနောက် ပိုပြီး  အပြင်မထွက်ပဲနေခဲ့လေသည်။

ဆိုင်ကယ် အိမ်ထဲသွင်းပြီးတံခါးပြန်ပိတ်တော့ တီလေးက   “သားပြန်လာပြီလား”   “ဟုတ်တီလေး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ခနသွားတာ ပါ”  “ထမင်းစားတော့လေ တီလေး ပြင်ပြီးအုပ်ဆောင်းအုပ်ထားတယ်”   “ဟုတ်ကဲ့ပါ တီလေး”   “မနက်ဖြန် သားကျောင်းပိတ် တယ် တီလေးကို ဈေးချိုလိုက်ပို့ပေး”  “ဟုတ် သားလိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်တီလေး”  တီလေးက ပြောပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်သွားလေ သည်။  ဗညားတို့အိမ်သည် ၆၅လမ်း သိပ္ပံလမ်းတောင်ဘက်တွင်ရှိပြီး ပေ ၄၀ × ပေ ၆၀ အိမ်ဝိုင်းထဲတွင် တထပ်တိုက်လေး တလုံး  ဆောက်ထားလေသည်။ အိမ်ထဲ စဝင်ဝင်ခြင်း ဧည့်ခန်းတခန်း၊ ဧည့်ခန်းနောက်တွင် အိပ်ခန်း၂ခန်း မျက်နှာခြင်းဆိုင်ရှိလေသည်။  နောက်ဖက်တွင် ထမင်းစားခန်းနဲ့မီးဖိုခန်း ၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာနှင့် ပစ္စည်းအဟောင်းများထားသော စတိုခန်းတို့ရှိလေသည်။

ဗညားလည်း ထမင်းစားခန်းသို့ သွားကာ ထမင်းစားလိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ကျောင်းစာ ခနလုပ်ကာ အိပ်ယာဝင်ခဲ့လေသည်။   “ပေး တီလေး သားကိုပေး သားကိုင်ခဲ့လိုက်မယ်”  “ရမှာလားကွယ် တီလေးဖာသာပဲ ကိုင်ခဲ့ပါ့မယ်   “ရပါတယ် သားပဲကိုင်ခဲ့ပါ့မယ်  တီလေးသားကိုပဲပေး”   “သား ဆေးရုံကြီးရှေ့ကို ဝင်ပေးဦး တီလေးဆေးဝယ်စရာရှိလို့”   “ဟုတ်တီလေး”   ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဗ ညားက ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်လိုက်လေသည်။ ဈေးချိုတွင် ဈေးဝယ်ပြီး တူရီး၂ယောက် ပြန်လာကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ၂၆လမ်း၊  လမ်း၈၀ မီးပွိုင့်တွင် မီးနီ၍ ရပ်နေစဉ် မိုးက ဆိုင်းမဆင့် ဘုံမဆင့် ရုတ်တရက် သည်းထန်စွာ ရွာချလေတော့သည်။ တီလေးရောသူ ပါ ရွဲရွဲစိုသွားသော်လည်း တော်ပါသေးသည်။ ရေစိုခံသည့် ပစ္စည်းများသာဖြစ်နေတာက မိုးရွာလည်း အဆင်ပြေခဲ့လေသည်။   ဆေးရုံကြီးရှေ့ ဆေးဆိုင်တဆိုင်တွင် ရပ်ကာ ဆေးဝယ်ပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့လေသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အခန်းကိုယ်စီသွားပြီး အဝတ် အစားလဲကြသည်။ ဗညားမှာ ရေသုတ်ရန်အတွက် မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ရှာမရ ဖြစ်ကာ ပြဿ နာတက်နေလေသည်။ ဘယ်လိုမှ ရှာမတွေ့သည့်အဆုံး တီလေးဆီက သွားယူပြီးသုတ်မယ်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ တီလေး  အခန်းထဲသို့ တံခါးခေါက်မပဲ ဝင်လိုက်လေသည်။  တီလေး အခန်းထဲရောက်သောအခါ ဗညားမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ် ကာ ရင်ခုန်နှုန်းလဲမြန်လာလေသည်။  မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်း ဗလာထားကာ အောက်ပိုင်းကို တပတ်နွမ်း ထမိန်တ ထည်ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ကို လေမှုတ်စက်ဖြင့် အခြောက်ခံနေသော တီလေးမှာ သူ၏ဘဝတွင် မြင်ဖူးသမျှသော မိန်းမများထဲတွင်  အလှဆုံးမိန်းမဖြစ်လေသည်။ တီလေးရင်သား၂ဖက်မှာ တင်းတင်းရင်းရင်းဖြင့် စူကာချွန်ထွက်နေလေသည်။ နှုတ်ခမ်းအစုံမှာ  ပန်းနုရောင်သမ်းလျက် စိုတောက်နေလေသည်။

တီလေးက သူ့ကို ကျောပေးပြီး ရပ်နေသောကြောင့် မှန်ထဲမှ တဆင့် မြင်နေရလေသည်။ တီလေးက သတိထားမိသွားချိန်မှာတော့    “သား ဘာလာလုပျတာလဲ”  ဟုဆိုကာ တဘက်တထည်ဖြင့် သူမရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အလျင်အမြန်ပတ်လိုက်ပြီး မေးလိုက် လေသည်။   “ဟို … ဟို … သားအခန်းထဲမှာ တဘက်ရှာမတွေ့လို့ တီလေးဆီက လာယူတာ”   “သြော် အေး …အေး…သားဘီရို အပေါ်ထပ်မှာ တီလေး ထည့်ထားတယ် သားသေချာမရှာမိတာ နေမယ်”   “ဟုတ် တီလေး သားပြန်ရှာကြည့်လိုက်ပါ့မယ်”    ဟု ပြောပြီး တီလေးဆီမှ သူ့အခန်းထဲသို့ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အခန်းထဲသို့ရောက်သော် သူ့ပေါင်ကြားထဲကလီးမှာ မိုးမျှော်အောင်  ထောင်မတ်နေပြီး အရေကြည်များပါ စိမ့်ထွက်နေလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တီလေး ဆုမြတ်၏ ပန်းနုရောင်စိုတောက်နေသော  နှုတ်ခမ်းထူထူလေးနှင့် ကော့ချွန်နေသော နို့အစုံကိုသာ မြင်ယောင်နေမိလေသည်။ မသင့်တော် မလုပ်ကောင်းသော အရာဖြစ်သည် ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြစ်တင်မိလေသည်။ သို့သော် ထိုနေ့ကစပြီး သူ့စိတ်တွေက တီလေးအကြာင်းသာ စဉ်းစားနေမိကာ ရည်းစားပူမိ သလို မှိုင်တွေနေမိလေသည်။

ဒေါ်ဆုမြတ် အသက်လေးဆယ် ကျော်ရုံလေးရှိသေးသော မုဆိုးမနုနုလေးဖြစ်လေသည်။ ဆွေမျိုးဆိုလို့ တူတယောက်သာရှိကာ မှီခို ရာမဲ့နေသောသူဖြစ်လေသည်။  ယောက်ျားသေဆုံး ခါစကတော့ ပူဆွေးဝမ်းနည်းမှုကြောင့် မသိသာပေမဲ့ တဖြေးဖြေး အသားကျ လာချိန်မှာတော့ သိသာလာတာက သွေးသားဆန္ဒတောင်းဆိုမှုပင်ဖြစ်လေသည်။   စားဝတ်နေရေး ပူပင်မှုမရှိ ကျန်းမာရေး ကောင်းမွန်ပြီး အချိန်တန် စားအိပ်နေရသော ဆုမြတ်အဖို့ အရင်က “အိပ်စားခံ” ဟူသော ဖြစ်စဉ်သုံးမျိုးမှာ သူ့အချိန်နှင့်သူ ဖြစ်လာ ခဲ့သော်လည်း ခင်ပွန်းဖြစ်သူ မရှိလေတော့ အအိပ် အစားရှိပါသော်လည်း ခံခြင်းဟူသော ကာမမှု ကိစ္စတွင် ပြတ်လတ်နေခဲ့သည်မှာ  အချိန်တော်တော်ကြာခဲ့လေပြီ ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ကာမမှု ကိစ္စကို မေ့ထားခဲ့သည်မှာ ကြာခဲ့ချေပီဖြစ်လေသည်။

မေ့နေသောအရာကို သတိလာပေးသူကရှိလေပြီ။ ဗညား အခန်းထဲဝင်လာတော့ သူ့နို့ ၂ ဖက်စလုံးကို မြင်သွားလေသည်။ ဘယ် အချိန်ကထဲက ကြည့်နေမှန်းမသိ။ အကြည့်တွေက စူးစူးရဲရဲ မက်မက်မောမောရှိလေသည်။ တည်ငြိမ်နေသော ကန်ရေထဲသို့ ခဲတ လုံးကျသည့်နှယ် သည်အဖြစ်အပျက်ကား သူမ၏ သွေးသားတည်ငြိမ်မှုကို လှုပ်ရှားစေလေသည်။ သို့သော် လူလောကအမြင်ဖြင့်  လက်မခံနိုင်သော အရပ်ရပ်နေပြည်တော်မှ ကြားလို့မတော်သော အရာဖြစ်နေ၍ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်သာ နေမိလေသည်။   သူမ ကားမေ့မေ့ပျောက်ပျောက်နေခဲ့သော်လည်း မမေ့နိုင်တာက ရွှေကိုယ်တော်ဗညား နေမြင့်လေ အရူးရင့်လေဆိုသလိုဖြစ်နေသည်။    လွန်ခဲ့သောညက တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဆုမြတ်မှာ အာခေါင်တွေခြောက်ကာ ရေငတ်လာသဖြင့် လန့်နိုးလာလေသည်။

အာခြောက် တာမှ လျှာပင်ကွဲတော့မလိုဖြစ်နေသည်။ စဉ်းစားကြည့်တော့မှ ရပ်ကွက်ထဲမှ ဒေါက်တာမောင်မောင်တုတ် မင်္ဂလာဆောင်မှ  ဒံပေါက်များ စားလာမိသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာမောင်မောင်တုတ်တို့ကား လူချမ်းသာများဖြစ်ရုံမက အပေးအကမ်း ရက်ရောကာ စိတ်ရင်းစေတနာကောင်းသောသူများဖြစ်လေရာ အပြန်ချိုင့်ဆွဲပါပေးလိုက်သောကြောင့် ဒံပေါက်ဆိုရင် ကြိုက်တတ် သော သူမကလဲ ညစာအဖြစ်ပါထပ်စားလိုက်လေသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ရေတအားငတ်ကာ လန့်နိုးလာခြင်းဖြစ်လေသည်။ အိပ်ယာ ထဲရေပုလင်းယူမထားမိသည်ကို ကိုယ့်ကို ကိုယ်အပြစ်တင်ရင်း ရေပုလင်းယူရန်အခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့လေသည်။ ရေပုလင်းယူပြီး ပြန်အလာတွင် ဗညားရဲ့ အခန်းဆီမှ   “အား ကောင်းတယ် တီလေးကောင်းတယ် တီလေးကို ဆောင့်ရတာကောင်းတယ်”   ဟူသော  အသံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။

ဆုမြတ်မှာ ရုတ်တရက်လန့်သွားမိလေသည်။ သို့သော် မောင်ဗညား ဘာများ မဟုတ်တာလုပ်နေပါ သနည်း ဟုသိရှိရန် အတွက် ဗညား အခန်းတံခါးကို အသာဟကာ ကြည့်လိုက်လေသည်။  ဗညားမှာ ပက်လက်လှန်လျက် နှစ်ခြိုက် စွာ အိပ်ပျော်နေလေသည်။ အိပ်နေရင်းကပင်  “အား တီလေးကို လိုးချင်နေတာကြာပါပီ လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာ”   ဟု ပီပီသ သကြီး ယောင်လိုက်ချိန်မှာတော့ ဆုမြတ်တယောက် ရင်ခုန်နှုန်မြန်လာကာ ကတုန်ကယင်ဖြစ်ပီး လဲကျမတတ်ဒူးများ ပျော့ခွေသွား သဖြင့် တံခါးကိုကိုင်ကာ ထိန်းထားရလေသည်။ “ဒီကောင်လေး အဲ့လောက်ထိ ငါ့ကိုစွဲလန်းနေပါလား” ဟူသော အသိက သူရင်ကို  တလှပ်လှပ်နှင့် ရင်ခုန်စေပါသည်။ လွတ်ထွက်ခါဆောက်တည်ရာမရဖြစ်နေမှုကို ပြန်တည့်မတ်နိုင်အောင် ခနလေးအသာရပ်နေ လိုက်လေသည်။

မိမိကိုယ်ကို ထိန်းနိုင်တော့မှ ဗညားခုတင်ရှိရာသို့ အသာလျှောက်လာခဲ့လေသည်။ ဗညားမှာ ပလက်လှန်လျက်အိပ်ပျော်နေကာ  ခါး၌ဝတ်ထားသောပုဆိုးမှာ ပြေလျက်ရှိလေသည်။ ပုဆိုးမှာ လုံလုံခြုံခြုံ ဖုံထားလျက်ပင်ရှိနေသော်လည်း ပုဆိုးအထက်နားဆီမှ ဖု ဖောင်းလျက်ရှိနေလေသည်။ လီးတောင်နေသဖြင့် ဖုဖောင်းနေကြာင်း သတိပြုမိလေသည်။ ဗညားလီး ဘယ်လောက်ရှိသည်ကို သိ လိုသဖြင့် ပုဆိုးကို အသာလှန်ကြည့်လိုက်လေသည်။  ဗညားလီးကြီးမှာ လီးအရေပြားက ဒစ်ကိုလုံအောင်မဖုံးနိုင်ပဲ ထိပ်ကပွင့်အာ နေလေသည်။ အရှည်က ၆လက်မခွဲလောက်ရှိကာ လုံးပတ်က ကျပ်လုံးလောက်ရှိလေသည်။ လီးကြီးမှာ အစွမ်းကုန်တောင်မတ်နေ ပြီး လီးပေါ်မှ အကြောများက ဖုထနေကာ အရေများလဲ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေလေသည်။

ထိုအချိန်မှာပင်   “အန်တီလေး နို့တွေ အန်တီ လေး နို့တွေ”  ဟု ဗညားရဲ့ ယောင်အော်သံနှင်အတူ လီးကြီးကားတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ သုတ်ရေဖြူ ဖြူ များပန်းထွက်လာလေ သည်။ ဆုမြတ်မှာ လန့်သွားသော်လဲ သုတ်ရေများ တရှိန်ထိုးပန်းထွက်ပြီး လက်ကျန်သုတ်ရေများ စိမ့်ထွက်လာပုံမှာ ကြည့်ကောင်း လှသောကြောင့် ကြည့်နေရင်း သူမစောက်ဖုတ်ထဲမှ ဆစ်ခနဲ့ ဆစ်ခနဲ့ဖြစ်ကာ စောက်ရေများ စိမ့်ထွက်လာလေသည်။ ဗညားမှာ  “အင်းအဲ” နှင့် လူးလွန့်လာလေသည်။ မကြာမီနိုးလာတော့မည်ကို သိသောကြောင့် ဆုမြတ်မှာ ဗညားအခန်းမှ ထွက်လာခဲ့လေ  သည်။ မျက်လုံးထဲမှာတော့ ဗညား၏ သုတ်ရေစိမ့်ထွက်နေသော လီးကြီးကိုသာ မြင်ယောင်နေမိလေသည်။ ဆုမြတ် ကိုယ့်အခန်းထဲ သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ ညဝတ်ထားသော ဗဂျားမားကို အသာလှန်ကာ အချစ်ငတ်၍ ငိုနေရှာသော ညီမလေးကို အသာပွတ်ကာ  နှစ်သိမ့်ပေးရင်း ချော့လေငိုလေဖြစ်ကာ ညီမလေးမှာ အဆုံးစွန်ဆုံး ငိုချင်ဖြင့် ရှိုက်ငိုပီးနောက် အိပ်ယာထက်ဝယ် အပြာရောင်မျက် ရေများအိုင်ထွန်းနေသော နေရာကို စောင်ဖြင့်ဖုံးကာ အိပ်လိုက်လေတော့သည်။

တခုသော တနင်္ဂနွေနေ့တွင်ဖြစ်လေသည်။  ဗညားသည် တီလေးဆုမြတ် အခန်းထဲ တံခါးဖွင့်ဝင်၍ တီလေး၏ ဝတ်ပီးသား ပင်တီ လေးများကို ရှာဖွေလေသည်။   ဟိုးတလောဆီက သူအိပ်မက်ထဲတွင် တီလေးအား ခါးမှကိုင်ဆောင့်ကာ အားရပါးရလိုးနေရသည် ဟု အိပ်မက်မက်လေသည်။ အိပ်မက်ထဲတွင် တီလေးစောက်ဖုတ်ထဲသို့ လရေများထဲ့ကာ ပြီးဆုံးသည်အထိ မက်လေသည်။  တကယ်လဲ အပြင်မှာ လရေများထွက်နေလေသည်။   သူသည် ပေပွနေသော လရေများကို အိမ်သာသို့သွားဆေးပြီး အပြန်တွင် တီ လေးအခန်းဆီမှ ညီးညူ သံသဲ့သဲ့လေး ကြားလိုက်ရလေသည်။   ဗညားမှာ လက်တလော အိပ်မက်ထဲတွင်လည်း လိုးရသည်ဟု  မြင်မက်ထားသည်ဖြစ်ရာ စိတ်ထဲတွင် တီလေးကို မြင်လိုစိတ်လဲ ပြင်းပြနေသောကြောင့် အခန်းတံခါးအသာဟကာ ချောင်းကြည့် လိုက်လေသည်။

မြင်ရသော မြင်ကွင်းမှာ ဗညားအဖို့ ကြည့်မဝရှုမဝသောမြင်ကွင်းပါပေ။ တီလေးဆုမြတ်တယောက် အဝတ်မပါ ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့်  ပေါင်ကြားထဲ လက်နှိုက်၍ စောက်စိကို ပွတ်ကာ အသာဖြေရင်း ဖီးတက်နေလေသည်။   တီလေးရဲ့ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း တုံးလုံး အနေအထားကိုတွေ့ရတော့ စိတ်တွေ တအားလှုပ်ရှားကာ လီတောင်လာလေသည်။   တီလေးသည် ဖြူ ဖွေးတောင့်တင်း စို ပြေချောလှတဲ့ မိန်းမတယောက် ဖြစ်သည့်အတိုင်း အချိုးအဆက်က သူ့နေရာနဲ့သူ အချိုးကျကာပြေပြစ်လေသည်။ ခါးသေးသေး  ဗိုက်သားရှပ်ရှပ် ပေါင်တန်သွယ်သွယ်တွေက ဖြူ စွပ်ဝင်းဖန့်နေသည်။ ပေါင်ကြားဂွဆုံက စောက်ပတ်ကြီးမှာလည်း အမွှေးလုံးဝမရှိ  ရိတ်ထားပုံရလေသည်။ တီလေးကား “တဟင်းဟင်း” ငြီးလျက် ပွတ်ကောင်းနေလေသည်။ ဗညားမှာ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ လီး ကို ပုဆိုးပေါ်မှ ကိုင်ကာ တီလေး၏ အလှအပနှင့် စိတ်ထကာဖီးနေသော မြင်ကွင်းကိုကြည့်ရင်း ဂွင်းထုပါလေတော့သည်။ သိပ်ကြာ ကြာမထုလိုက်ရပါ တီလေး၏ အလှအပများကြားယစ်မူးစွာနစ်မြောရင် သူနောက်ထပ်တချီ လရေထွက်ကာ ပြီးခဲ့ရပါသည်။

အချိန်ကိုက်စွာပင် တီလေးစောက်ပတ်အကွဲကြောင်းမှ စောက်ရေဖြူ ဖြူ များစိမ့်ထွက်လာချိန်တွင် တီလေးကိုယ်လေးမှာ တွန့်ခနဲ့  တွန့်ခနဲ့ဖြစ်သွာပုံကို ကြည့်ရင်း တီလေးလဲပြီးသွားပြီကို သူသိလိုက်ရသဖြင့် အခန်းတံခါးစေ့ကာ ထွက်လာခဲ့ပါတော့သည်။    နောက်နေ့မနက်ပဲ တီလေးက မနက်ဖြန် ပြင်ဦးလွင်တွင် စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင် ရှိုးပွဲရှိသဖြင့် သွားကြည့်လိုကြောင်းပြောသဖြင့် သူလဲ  သဘောတူလိုက်လေသည်။  နောက်တနေ့ရောက်သော်…။   ဗညား ဧည့်ခန်းထဲတွင် ထိုင်စောင့်နေလေသည်။ ပြင်ဦးလွင်တက်ရန်  အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ တီလေးဆုမြတ် အဝတ်အစားလဲပြီးပါက သွားရုံပင်ဖြစ်လေသည်။ ခနအကြာ တီလေးထွက်လာတော့ ဗ ညားမှာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်ကာ ငေးကြည့်မိလေသည်။

ဂျင်းဘောင်းဘီဝတ်ကာ အပေါ်မှ လယ်သာအကျႌရှည်ထပ်ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်တွေကို စုစည်းထားသောတီလေးမှာ ကောင်းဘွိုင်မ လေးတယောက်နှင့် တူလေသည်။ ဒေါက်ပါသော သားရေခြေနင်းစီးထား၍လည်း ပို၍ ဆက်ဆီဖြစ်နေလေသည်။ အထူးသဖြင့် တီ လေးဝတ်ထားသော လယ်သာအကျႌမှာ ရှားရောင်အပြောင်ဖြစ်ကာ ကုတ်တင်ဆေးအုပ်ထားသောကြောင့် လက်နေလေသည်။ ဗ ညားမှာ ထိုကဲ့သို့အကျႌဝတ်ထားသော မိန်းမမျိုးဆိုပိုဖီးလာသည်ဖြစ်ချေရာ တီလေးဆုမြတ်အား ရမ္မက်ခိုးများဝေနေသော  အကြည့်ရိုင်းတွေနဲ့ ပြစ်မှားနေမိလေသည်။ အခုနေများ ဂျင်းဘောင်းဘီချွတ်ကာ ဘာဂျာဆွဲလိုက်ရပါက အီစိမ့်နေမှာဟုလည်း တွေး မိလေသည်။  “ဟဲ့ ဘာကြည့်နေတာလဲ သွားမယ်လေ လူကိုမမြင်ဖူးတာကျနေတာပဲ”   “ဟုတ် ဟုတ် တီလေး တီလေးက ခါတိုင်း ထက်လှနေလို့ပါ”   “အော ခါတိုင်းတော့မလှဘူးပေါ့ ဟလား”   “ခါတိုင်းလဲလှပါတယ် ခုဟာက ပပဝတီတောင် တီလေးလောက် မလှဘူး”  “သွား လျှာ အရိုးမရှိတိုင်း ကဲ လာ သွားကြစို့”  ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်၍ မောင်းထွက်ခဲ့လေသည်။

ပြင်ဦးလွင်-မန္တလေးလမ်း ပေါ် ရောက်သောအခါ တီလေးက  ” သား ဆိုင်ကယ် ခနရပ်ဦး”   ဟုဆိုသဖြင့် ဆိုင်ကယ်ရပ်ပေးလိုက်လေသည်။ တီလေးက  တစောင်းထိုင်နေရာမှ ခွထိုင်ကာ သူ့ခါးကို ဖက်လိုက်လေသည်။ ထို့အပြင် မျက်မှန်ပါ တပ်လိုက်သဖြင့် လေးဆယ်ကျော်တီလေးမှာ  ဆယ်နှစ်လောက် ပြန်ငယ်သွားလေသည်။ သူကပုဆိုးနှင့် ရှပ်လက်ရှည်ဝတ်ထားကာ တီလေးကာ ဟော့ရှော့ဒီဇိုင်းနှင့်  ပြောင်းပြန်တော့ဖြစ်နေပြီ ဟုတွေးကာ ဗညားတယောက် ပြုံးလိုက်မိသေးသည်။ မြို့ဝင်ဘီးခွန်ကောက်သော ဂိတ်ကျော်ပြီးတာနဲ့ ဗ ညားက ဆိုင်ကယ်ကို အရှိန်တင်မောင်းလေတော့သည်။

တီလေးကလည်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်က ပြုတ်ကျမှာ စိုးလို့ သူ့ခါးကို တင်းတင်း ဖက်လာသည်။ တီလေးရဲ့ မကြီးမသေး ချွန်ကော့နေသော နို့တစုံက သူ့ကျောပြင် ကိုလာဖိမိနေသည်။ တီလေး၏ နို့သီးခေါင်း ကော့ ချွန်ချွန်လေးတွေက သူ့ကျောပြင်ကို ထိုးနေသလို ခံစားနေမိလေသည်။ ဗညားမှာ ပူပူနွေးနွေး တီလေး၏ ဖီးတက်နေပုံကိုမြင် ထားသည်ဖြစ်ချေရာ တီလေး၏ အဝတ်မပါသော ကိုယ်တုံးလုံးပုံကို မြင်ယောင်မိရင်း ပုဆိုးထဲမှ ဖွားဖက်တော်က ဒေါသထွက်ကာ  မာန်ထောင်လာလေသည်။

ဆုမြတ်မှာ ဗညားက မြန်မြန်မောင်းတော့ ခါးကို အားရပါးရစုံဖက်ထားရလေသည်။ လမ်းကောင်းသော်လည်း ကုန်တင်ကားကြီး များကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာသော လမ်းအချိုင့်များဖြတ်လျှင် ဆိုင်ကယ်က ရုတ်တရက်နိမ့်ဆင်းကာ မြောက်လိုက် ကျလိုက် ဖြစ်လေ သည်။ ထိုသို့သောအခါဝယ် သူမ နို့တွေကို ဗညားကျောပြင်က ဖိကာ ဆုပ်နယ်နေသလို ခံစားရပြီး နို့သီးခေါင်းတွေက ထောင်ထလာ လေသည်။ဆုမြတ်သည် နို့သီးခေါင်းနှင့်ပါတ်သက်၍ ခံစားမှုပြင်းထန်သော မိန်းမဖြစ်ကာ ဗညားကျောပြင်နှင့် မိတ်ဆက်လာ သောအခါ ကာမစိတ်များ နိုးထလာကာ စောက်ပတ်ဆီမှ စောက်ရေကြည်များ စီးကျလာလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ စောက်ရေထွက် နိုင်သည်ကို ကြို မြင်သောကြောင့် ပင်တီတွင် ဂွမ်းခံထား သဖြင့်သာ တော်ပါသေးသည်။ နို့မို့ ပြင်ဦးလွင်ရောက်တာနှင့် စောက်ရေရွှဲ ရွှဲစိုကာ အခက်တွေ့ရမှာ အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။

ပြင်ဦးလွင်ရောက်သော် ရှမ်းခေါက်ဆွဲဆိုင် တစ်ဆိုင်တွင် ရှမ်းခေါက်ဆွဲ ဝင်စားကြလေသည်။ ဗညားက အမြန်ပြီးအောင်စားလေ သည်။ စားပြီးနောက် သူ့ရှေ့တွင်ရှိနေသော လှချင်တိုင်းလှနေသည့် ချစ်လှစွာသော တီလေးအား အားမနာတမ်း တစိမ့်စိမ့် ကြည့် ကာ မျက်စိစားပွဲထိုင်နေလေသည်။ တီလေးက သတိပြုမိပုံရသော်လည်း မသိချင်ယောင်ဆာင်ကာ စားသောက်နေလေသည်။ စာ သောက်ပြီး၍ ငွေရှင်းကာ ကန်တော်ကြီးသို့ ထွက်ခဲ့လေသည်။   သူက တခြားနေရာများသို့ လည်ပတ်ဦးမည်လားဟု မေး သော်လည်း ရှိုးပွဲကြည့်ရန်သာစိတ်ဝင်စားသော တီလေးက ကန်တော်ကြီးသို့သာ သွားရန်ပြောလေသည်။  ကန်တော်ကြီးသို့ ရောက် သောအခါ ဗညားသည် လက်မှတ်ဝယ်ယူကာ တီလေးလက်ကို ဆွဲ၍ ဝင်ခဲ့လေသည်။   ရှိုးပွဲက စနေပြီဖြစ်လေသည်။

ခုံမဲ့ရှိုးဖြစ်ကာ  မတ်တပ်ရပ်ကြည့်ရပြီး နာမည်ကြီးအဆိုတော်များပါ၍လည်း လူစည်ကားကာ လူကြပ်လှပေသည်။   “သားတီလေးကိုဖက် ထားနော် လူကြပ်ပီးတိုးနေရတယ်”  “ဟုတ်တီလေး သားဖက်ထားပါ့မယ်”   ဗညားကား ရလာသည့်အခွင့်အရေးကို မလွတ်တမ်း အသုံးချကာ တီလေးကို ရင်ခွင်ထဲထဲ့ကာ အင်မတန်စို့ချင်လှသော တီလေး၏ နို့အစုံအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ထားလေသည်။  တီလေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲရောက်နေသလို သူ၏ ဝင်သက်ထွက်သက်လေလေးက တီလေး၏ လည်ပင်းဆီသို့ရိုက်ခတ်နေလေသည်။  လက်နှစ်ဖက်သာ ဆန့်တန်းလိုက်ပါက တိုက်တန်းနစ်ကားထဲကလိုဖြစ်ပေတော့မည်။

တီလေနို့ကို ကိုင်ထားရသည်ဆိုသော အသိ  ကြောင့် စိတ်လှုပ်ရှားကာ ဖွားဖက်တော်ကြီးက ဒေါသထွက်လာချေရာ တီလေး၏ ဖင်ကြားသို့ ကွက်တိထောက်မိနေလေသည်။ လူ တိုးသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ဗညားက တီလေးကိုယ်လုံးလေးအားဆွဲကပ်လိုက်ရာ သူ၏ဖွားဖက်တော်လီးကြီးကား တီ လေး၏ဖင်ကြားသို့ အမြှောင်းလိုက်ဝင်နေလေတော့သည်။ ရှိုးပွဲကြည့်ရင်း လက်ကိုမသိမသာဖြစ်ညှစ်ပေးသလို ခါးကိုမသိမသာ  ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးနေရာ တီလေးဆုမြတ်အတွက် အကိုင်ခံအထောက်ခံရရင်း ကြည့်ရသော ရှိုးပွဲတပွဲဖြစ်လေတော့သည်။

ယခုလည်း ထိုအရာများကို စားမြုံ့ပြန်စဉ်းစားရင်း စိတ်ထလာသောကြောင့် ဗညားသည် တီလေးအပြင်သွားနေခိုက် တီလေးပင်တီ ရူရင်း ဂွင်းထုရန် တီလေးအခန်းထဲသို့ ဝင်လာလေသည်။ ကံမကောင်းရှာသော ဗညားသည် တီလေးပင်တီရှာနေတုန်းမှာပဲ အိမ်ရှေ့ မှ တံခါးဖွင့်သံကြားလိုက်ရလေသည်။ တီလေး ပြန်လာပြီဖြစ်ရာ ဗညားလည်း စဉ်းစားမနေတော့ပဲ ကုတင်ခြေရင်းမှာ တီလေး ချွတ် ထားသော ပင်တီလေးကို တွေ့တာနဲ့ ကောက်ယူကာ သူ့အကျႌရင်ဘတ်ထဲကို ထဲ့ပြီး ထွက်လာခဲ့လေသည်။   သူ့အခန်းထဲသို့  ရောက်သောအခါ တီလေးဝင်လာသောခြေသံကို ကြားလိုက်ရလေသည်။ တီလေးပင်တီလေးကို ဖြန့်ကာ ဂွကြားနေရာလေးကို ရှူ  လိုက်လေသည်။ စူးခနဲ့ ဝင်လာသော တီလေးရဲ့ ပေါင်ကြားဂွဆုံက အနံ့ကိုရတော့ ကာမသွေးဆိုးတွေ တအား ထလာကာ ဖြောင်းခနဲ့  ထောင်ထလာသော ဖွားဖက်တော်ကို စုတ်ကိုင်ကာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်ကစားရင်း တီလေး၏ ကိုယ်တုံးလုံးနဲ့ ဖီးတက်နေပုံအား  မျက်စိထဲတွင် ဖော်ကြည့်နေမိလေတော့သည်။

ဗညားတယောက် ညစာစားပြီး မအိပ်ခင် ကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ရင်း ဝထ္ထု ဖတ်နေတုန်း တီလေး အခန်းထဲသို့ ဝင်လာလေ သည်။ ဗညားက ရုတ်တရက်မို့ အံ့အားသင့်ကာ ကြည့်နေစဉ်မှာပင်   “သားနဲ့ တီလေး ပြောစရာ ရှိလို့”   တီလေးက ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်ကာ သူ့ကို ပြုံးကြည့်ရင်း ပြောလေသည်။ ခါးစည်းကြိုးနဲ့ ညဝတ်အကျႌပါးပါး ဝတ်ကာ လေသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပန်းနုရောင် စို တောက်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးကို လှုပ်ရုံသာပြောနေသော တီလေးသည် အရမ်းချစ်စရာကောင်းနေပါသည်။  “ဟုတ် တီလေး”    “သားက တီလေးကို အရင်လိုမဟုတ်တော့ဘူးနော်”   “ဗျာ တီလေးမဟုတ်ရပါဘူး”   “သား တီလေးကို မညာပါနဲ့ကွယ် တီလေး သိ တယ် သားရဲ့မျက်လုံးတွေ အပြုအမူတွေက အရင်နဲ့ မတူတော့ဘူးလေ ဟင်း…ဟင်း…”  ဗညား အလန့်တကြား တီလေးရဲ့ မျက်နှာ လေးကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ တီလေးက ကုတင်စောင်းမှာ တင်ပုလွှဲ ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေလေသည်။

“ဟုတ် ဟုတ် ပါတယ် တီလေး သားကို စိတ်ဆိုးလားဟင်”   “စိတ်ဆိုးရင် မင်းလေးကို တီလေးက ခုလိုလာပြောမနေဘူး သားကို တီ လေး တခု တောင်းပန်ချင်တယ် တီလေး ဆန္ဒကို လိုက်လျောပေးနော်”   “တီလေး စိတ်တိုင်းကျဖြစ်စေရပါမယ် သားမှားတာရှိလဲ  ခွင့်လွှတ်ပေးပါ”   “မှားတာကတော့ ကိုယ်တော်လေး အခန်းထဲ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းလာပြီး တီလေး ပင်တီတွေရှူ ပြီးတော့ မင်းယူသွားတဲ့  ပင်တီတထည်ပြန်ပေးပါ”  တီလေးက ပြုံးစိပြုံးစိနဲ့ ကြည့်ရင်း ပြောနေပုံအရ စိတ်ဆိုးနေပုံမရကြောင်း ဗညားရိပ်မိလေသည်။   ခေါင်းအုံးအောက်က တီလေးရဲ့ ပင်တီလေးကို ရှက်ရှက်နဲ့ ပြန်ထုတ်ပေးလိုက်လေသည်။ တီလေးက  “နောက်ကို တီလေးမသိပဲ အဲ့ လို မယူပါနဲ့ တီလေးမကြိုက်ဖူး အခုတီလေး မကြိုက်တာလုပ်ထားတော့ သားမှာ အပြစ်ရှိနေတယ် တီလေးပေးတဲ့ အပြစ်ကို ခံမှာ  လား” ဗညားနဖူးကို လက်သီးဆုတ်လေးနဲ့ မနာအောင်ထုရင်းမေးလိုက်လေသည်။ ဗညားမှာ ပုတ်သင်ညို အရှုံးပေးရလောက် အောက် ခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဖြေလိုက်လေသည်။  “ဟုတ် တီလေး သားခံပါ့မယ်”   “လာ တီလေး အခန်းကို လိုက်ခဲ့”   တီလေးရဲ့ခေါ်သံ က တိုးတိုးလေးဆိုသော်လည်း သူအတွက်တော့ ရင်တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ကာ ကြက်သီးမွှေးညင်းတွေပါထသွားလေသည်။

“ဟုတ် တီလေး”   တီလေးက ရှေ့မှသွားလေရာ သူက နောက်ကနေ လိုက်လေသည်။ တီလေးရဲ့တင်ပါးလှလှလေးတွေ တလုံးခြင်း  တုန်ခါနေတာကို ကြည့်ရင်း စိတ်ထလာလေသည်။  အခန်းထဲကို ရောက်တဲ့အချိန်မှာ တီလေးက အခန်းတံခါးကို ဂျက်ချလိုက်သည်။ “သား ကုတင်ဘေးကို လာ”  ဗညား ခုတင်ဘေးကိုရောက်တော့ တီလေးက ပင်တီကို ချွတ်ကာ ကမ်းပေးလိုက်ရင်း   “ရော့ ဒါဝတ်ပီး သား ပင်တီ နေ့လည်ကထဲက မချွတ်ရသေးတာ ရှူ စမ်း”   ဟုပြောလေသည်။ ဗညားက တီလေးမျက်နှာကို မျက်လုံးခြင်းဆုံအောင်  စိုက်ကြည့်ရင်း ချစ်စရာကောင်းသော တီလေးပင်တီကို မြတ်မြတ်နိုးနိုးရှူ လိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အောက်က ဖွားဖက်တော် ကလည်း ထောင်ထလာလေသည်။ သူ့ပေါင်ကြားကို တီလေးလက်တဖက်ရောက်လာကာ တင်းထောင်နေသော သူ့လီးကြီးကိုစမ်း ကာ  “ဟင် လီးကလည်း တောင်တာမြန်တာ ပင်တီပေါ်က စောက်ပတ်အနံ့ကို မင်းကြိုက်တယ် ဟုတ်တယ်မလား”   “ဟုတ် တီ လေး သားအရမ်းကြိုက်ပါတယ်”  “ဘယ်သူ့ စောက်ပတ်အနံ့ကြိုက်တာလဲ ပြောစမ်း”  ဟု ပြောလည်းပြော တီလေး လီးကိုင်ထား သော လက်က လီကို စုတ်ကိုင်ရင်း လက်မဖြင့် လီးထိပ်ခေါင်းကို ဝေ့ဝိုက်ကာ ပွတ်ပေးနေလေသည်။

ဗညားမှာ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထကာ တကိုယ်လုံး နတ်ပူးသလိုတုန်နေရင်း  “တီ တီ တီလေး စောက်ပတ်”   ဟုဖြေလိုက်လေ သည်။  “စပူရှပ်တဲ့ စောက်ပတ်ရှူ ကောင်ဆိုးလေး အဝတ်တွေအကုန်ချွတ် ပက်လက်အိပ် မျက်စိမှိတ်ထားစမ်း”  ဗညား တုံးလုံး ချွတ်ကာ ခုတင်ဘေးက ကော်ဇောခင်းထားသော ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် မျက်စိမှိတ်နေလိုက်လေသည်။ မျက်စိနည်းနည်းလေး ဖွင့်ကာ ခိုးကြည့်တော့ တီလေးက အဝတ်တွေချွတ်နေလေသည်။   တီလေး၏ ကိုယ်တုံးလုံးအလှအပများကို ကြည့်နေစဉ်မှာ တီလေးက  သူ့မျက်နှာပေါ် ခွထိုင်လိုက်လေရာ တီလေး၏ စောက်ပတ်လှလှလေးက သူ့မျက်နှာနဲ့ လက်နှစ်လုံးလောက် အကွာမှာ ရောက်နေ လေသည်။   “စပူရှပ်ချင်တဲ့လူဆိုးလေး အခု စောက်ပတ်အစစ် ရှူ စမ်း”  ဗညားလည်း နီညိုညိုအကွဲကြောင်းလေးကို ရှူ လိုက်လေ သည် ။ ရှူ နေရုံဖြင့် အားမရပဲ ခေါင်းထောင်ကာ လျှာနဲ့ယက်လိုက်လေသည်။ စောက်မွှေး တပင်မှ မရှိအောင် ရိပ်သင်ထားကာ ညီး  စို့စို့အနံ့လေးသင်းနေသော တီလေးစောက်ပတ်ကို အငမ်းမရ ယက်လေသည်။ စောက်စိကိုလဲ လျှာဖြင့် ထိုးဆွပေးလေသည်။

တီလေး ပါးစပ်မှ ငြီးသံ သဲ့သဲ့လေးထွက်လာကာ သူမျက်နှာပေါ် စောက်ပတ်ဖြင့် ဖိထားကာ တီလေးလက်တဖက်က သူ့လီးကို ကိုင်၍ စုတ်ပေးပါတော့သည်။ တူဝရီး ၂ယောက် အပြန်အလှန် ဆစ်စတိနိုင်းပုံစံဖြင့် အနိုင်မခံ အရှုံးမပေး အပြိုင်ပြုစုကြလေ တော့သည်။   အတန်ငယ်ကြာသောအခါ သူ့လီးထဲမှ လရေများ တီလေး ပါးစပ်ထဲသို့ ပန်းထဲ့မိသလို တီလေး စောက်ရေများကို လည်း တဂွတ်ဂွတ်သောက်မြိုမိလေသည်။  သူ့လရေတွေပေနေသော တီလေးနှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ တီလေးကလဲ ပြန်နမ်း လေသည်။ အနမ်းရှည်ကြီး အဆုံးမှာတော့ တီလေးက  “သားအခန်းပြန်အိပ်တော့နော်”   “အာတီလေးကလဲ သားက တီလေးနဲ့  အတူတူ အိပ်ချင်တာကို”  “အိပ်ချင်တာရပါတယ် သားကတိ တခုပေးမှ အိပ်ခွင့်ပြုမယ်”  “ဘာကတိလဲ တီလေး”

“တီလေးကို မ လိုးပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ တီလေးအိပ်နေတဲ့အချိန် ဇွတ်မလိုးရဘူး တီလေးသားနဲ့ မှုတ်ပေးစုပ်ပေးမယ် လိုးခွင့်တော့ မပေးနိုင်ဘူး” “အာ   တီလေး ညစ်တာ သားကို ညစ်တာ” “တော်စမ်း ဗညား အလိုလိုက်တော့ အမိုက်စော်ကားတာလား မင်းနဲ့ငါ အဒေါ်ရင်းတူရင်း တွေ ဒီလောက်ဖြစ်တာတောင် မကောင်းဘူး လိုးဖို့ ငါလုံးဝခွင့်မပြုဘူး မင်းပဲပြောတော့ တီလေးစိတ်တိုင်းကျပါဆို”  “ဟာ ကျွတ်  တီလေးကလဲ”  “ဘာမှထပ်မပြောနဲ့တော့ ဘယ်မှာအိပ်မှာလဲ”  ဗညားမှာ စိတ်ဆိုးရအခက် ပျော်ရလည်းအခက်ဖြစ်ကာ ပိုင်နိုင်စွာ  ခပ်တည်တည်ဖြင့်ပြောနေသော တီလေးအား ဆွဲဖက်ခါ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့သည်။

ဗညားမှာ အားမလိုအားမရ ဖြစ်နေလေသည်။ တီလေးဆုမြတ်က လိုးဖို့ လုံးဝသဘောမတူ ပလွေကိုတော့ အပီပြင်ပေးလေသည်။  သို့သော် မြင်သာမြင်ပီး မကြင်ရတာ မဟုတ်ပဲ တဝက်ပဲကြင်ရသလို မလိုးရခြင်းမှာ သူ့အတွက် ကသိကအောက်ဖြစ်စေသည်။ တ ချိန်ချိန်တော့ ရအောင်လိုးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားလေသည်။ “မိန်းမတွေကို ခိုင်းချင်ရင် သူတို့ထန်နေတဲ့အချိန်ခိုင်း အကုန်ရတယ်ကွ  အဲ့ဒါ ငါ့ကိုယ်တွေ့ကွ”  ဟု ကိုကြီးစိုးပြောသော ကိုယ်တွေ့ဒဿ နကို အသုံးချရန် အားခဲထားလေသည်။   အခုလည်း  ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သဖြင့် အင်တာနက်ဆိုင် ခနသွား၍ အင်တာနက်သုံးကာ ပြန်လာခဲ့လေသည်။ အချိန်ကား နေ့လယ်၂နာရီခန့်ရှိ လေပြီ။ ဗညားအိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ တီလေးကိုမတွေ့ အိမ်တံခါးသေချာပိတ်ကာ အိမ်ထဲဝင်လာခဲ့လေသည်။   တီလေး အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ တီလေးက အထက်အောက် တဆက်ထဲ ဂါဝန်လေးဝတ်ကာ ပိုးလိုးပက်လက်နှင့် နှစ်ခြိုက်စွာ  အိပ်ပျော်နေလေသည်။ အောက်က ဘာမှခံဝတ်ထားပုံမရ နို့သီးခေါင်းလေးများက ထင်းနေအောင် အရာပေါ်နေလေသည်။

ဗညားလည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ အကျႌနှင့် ပုဆိုးချွတ်လိုက်လေသည်။ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း အဝတ်ဗလာကျင်းသွားပီဆိုမှ  ခုတင်ပေါ်တက်ကာ တီလေးရဲ့ ဂါဝန်ကိုအသာလှန်တင်လိုက်လေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းအသာဟ၍ ပေါင်ကြား မျက်နှာအပ်ကာ တီ လေးစောက်ပတ်ကို ယက်လေတော့သည်။ ခနကြာသောအခါ တီလေးမှာ ငြီးသံလေးများပေးရင်း နိုးလာလေသည်။  “အ အ အ ဟ င်းး ဟင်းး အင်းး ဟင်းးး”  ဆုမြတ်မှာ အိပ်နေတုန်း အိပ်မက်မက်လေသည်။ သူ့အား လူတယောက်က လမ်းဘေးတွင် ထမိန်ဆွဲချွတ် ခါ သူ့စောက်ပတ်ကို ကိုင်ပေးနေသည်ဟု မြင်မက်လေသည်။ လူအများသွားလာကြသော လမ်းဘေးတွင် စောက်ပတ် အနှိုက်ခံရသ ဖြင့် သူက ရှက်နေသော်လည်း လမ်းသွားလမ်းလာများက သတိပြုမိပုံမရပဲ သွားလာနေကြလေသည်။ ထိုလူက သူ့စောက်ပတ်ထဲ သို့ လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူး၍ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ညှောင့်ပေးရာ ကောင်းသထက်ကောင်းလာပြီး စောက် ပတ်ထဲမှ စောက်ရေများလည်း စိမ့်ထွက်လာကာ သူလဲတင်မခံနိုင်တော့ပဲ အသံထွက်ငြီးလိုက်စဉ်မှာပင် အိပ်ပျော်ရာမှ နိုးလာခဲ့လေ သည်။

တကယ်လည်း ဗညားက စောက်ပတ်ကို အပီအပြင်ယက်ကာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ လက်ညိုးနှင့်လက်ခလယ် နှစ်ချောင်းပူး၍ သွင်း  လိုက်ထုတ်လိုက်ဖြင့် ညှောင့်ပေးနေလေသည်။ ဆုမြတ်မှာ အိပ်မက်နှင့် လက်ရှိဘဝ တဆက်ထဲဖြစ်ကာ ကောင်းပြီးရင်း ကောင်းနေ လေသည်။ ခနအကြာ စောက်ခေါင်းထဲမှ ရှုံ့ချည်ပွချည်ဖြစ်ကာ ပြီးခါနီးအချိန်တွင် ဗညား၏ လက်က စောက်ပတ်ထဲမှထွက်သွား သလို စောက်ပတ်ယက်နေခြင်းမှာလဲ ရပ်သွားလေသည်။ ဆုမြတ်မှာ ပန်းဝင်ခါနီးမှာ ခြေခေါက်လဲကျသလို ပါးစပ်နားရောက်နေ သော ထမင်းလုပ် ပုတ်ချခံရသလို အနံ့သာရပြီး မစားလိုက်ရသလိုမျိုး ခံစားမိကာ ဒေါသလဲထွက် မချင့်မရဲလဲဖြစ်ကာ  “သား ဘာ လို့ရပ်လိုက်တာလဲ တီလေးပြီးတော့မယ့်ဟာကို”  “တီလေးကလည်း ဖြေးဖြေးပေါ့ တီလေး ဂါဝန်ကိုချွတ်လိုက်ပါဦး တီလေး  အကောင်းကြီးကောင်းမှာပါ”   ဗညားက ခပ်အေးအေးပင် ပြောလဲပြော သူ့ ပေါင်တဖက်ကိုလဲ လက်ဝါးဖြင့်ရိုက်လိုက်လေသည်။

“ဖြန်း”  “အ ဗညား ဘာလုပ်တာလဲ ဘာဖြစ်လို့ရိုက်တာလဲ”   “တီလေးပြီးသွားမှာစိုးလို့ သားက အာရုံလွဲပေးတာပါ”   “ဖြန်း ဖြန်း  ဖြန်း ဖြန်း”  ဗညားက ပြောလဲပြော ရိုက်လဲရိုက်လေတော့သည်။ ရိုက်တာမှ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပေါင်းနှစ်ဖက်ကို တလှည့်စီရိုက်လေ သည်။ ဆုမြတ်မှာ နာကျင်မှုကြောင့် ကာမခံစားမှုများ လျော့ကျသွားသော်လည်း ထူးဆန်းစွာပင် သွေးသားလှုပ်ရှားမှုနှင့် ဖိုဓာတ် တောင့်တသော ရမ္မက်စိတ်များက ပို၍ပင် ဒီဂရီတိုးလာလေသည်။ အမြန်ထလိုက်တော့မှ ဗညားက ရိုက်တာရပ်သွားလေသည်။ မွေ့ ယာပေါ်ဒူးထောက်ရင်းအကျႌချွတ်လိုက်လေသည်။ အကျႌချွတ်ပြီးသောအခါ ဗညားက ခါးမှဖက်၍ ရင်ခွင်ထဲသို့ခပ်ကြမ်းကြမ်း  ဆွဲသွင်းလိုက်လေသည်။

“အေမ့”   ဆုမြတ်မှာ စွေ့ခနဲ့ပါသွားကာ ဗညားက နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်းနမ်းလေသည်။ ဆုမြတ်တယောက် ဗညားအ နမ်းမှာ မျှောပါသွားလေသည်။ ဗညားက နမ်းရုံတင်မဟုတ် နို့သီးခေါင်းများကိုပါ ချေပေးနေလေသည်။ ခနကြာသောအခါ ဗညားက  နမ်းနေရာမှခွာလိုက်ပီး ဆုမြတ်အား တွန်းလှဲလိုက်လေသည်။ ဆုမြတ် ပက်လက်လန်လျက် လဲကျသွားသောအခါ ဗညားက  ပေါင်နှစ်ချောင်းဆွဲဖြဲကာ စောက်ပတ်ကို လျှာအပြာလိုက်ကပ်ကာ အားရပါးရ ယက်ပါတော့သည်။ ယက်နေရင်း လက်ခလယ်ဖြင့်  စောက်ခေါင်းထဲထိုးမွေကာ စောက်ရေများယူလိုက်ပီး ဆုမြတ် စအိုထဲသို့ ထိုးထဲ့လိုက်လေသည်။ လက်နှစ်ဆစ်ခန့်ဝင်သွားတော့မှ  စောက်စိကိုစုတ်ကာ စအိုထဲက လက်ခလယ်ကိုလည်း သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် ခပ်သွက်သွက်လေးလုပ်ပေးလေသည်။ အခန်းထဲ တွင်ဆုမြတ်၏ ညီးညူ သံလေးများညံနေလေသည်။

“အ အ အ ဟင်းး ဟင်းး အင်းး ဟင်းးး”   ဆုမြတ်အဖို့ ဒီနေ့ဒီအချိန်သည် သူ့ ဘဝတွင် ကဏ္ဍသစ်တခုဖွင့်လှစ်သည့် အချိန်ဖြစ်သွားလေသည်။ သူ့ဘဝတလျှောက်လုံး ဦးလင်းသူနှင့် မင်္ဂလာဦးညအပါအဝင်  ကာမဆက်ဆံရာ၌ ဒီနေ့လိုမျိုး သွေးသားရမ္မက် ထကြွသောင်းကျန်းမှုမျိုး ကြုံတွေ့ခံစားခဲ့ဖူးခြင်းမရှိပါ။ ထကြွသောင်းကျန်းအောင်  ဆွပေးနေသော ဗညားသည် ဆွပေးသလောက် ထကြွလာသော ရမ္မက်မီးကို ပြေငြိမ်းအောင်လည်း လုပ်ပေးတတ်လေသည်။ ဗ ညား၏ စအိုကို လက်ဖြင့်လိုးကာ စောက်စိစုပ်ပေးနေသော အရသာမှာ သူ့အဖို့ လောကကြီး မေ့လောက်ပါပေသည်။ စောက်ခေါင်း ထဲမှ ကျင်ခနဲ့ ကျင်ခနဲ့ဖြစ်လာပြီး ပြီးခါနီးအချိန်ဝယ် သကောင့်သားက ဖင်ထဲကလက်ညိုးရော စောက်စိစုတ်နေတာပါ ရပ်လိုက် လေသည်။

ဆုမြတ်မှာ ပြီးခါနီးအချိန်တွင် အလိုမပြည့်ပဲ ဆတ်တငံငံဖြစ်သွားလေသည်။ ပထမအကြိမ်တုန်းကလည်း မပြီးရ အခုလဲမပြီးရ ဆို တော့ ဆုမြတ်တယောက် အသိစိတ်ပျောက်ကာ ကာမလမ်းဆုံးရောက်ရှိရေးသာ သိလေတော့သည်။ ထိုအချိန်ဝယ် ဗညား၏  လက်ဝါးရိုက်ချက်များက ပေါင်ပေါ်ကျလာလေသည်။ ထူးဆန်းစွာပင် ဗညားရိုက်လေတိုင်း နာကျင်မှုမရှိပဲ ရမ္မက်စိတ်သာတိုးလာ လေသည်။  ဗညားက သူအပေါ်မှတက်ဖိလိုက်လေသည်။ ဗညားလီးကလည်း သူ့စောက်ပတ်ပေါ် အပြားလိုက်ကပ်နေလေသည်။ စောက်ပတ်ထဲမှ ဆစ်ခနဲ့ဖြစ်ကာ တစုံတခုကို တောင့်တလာလေသည်။ ဗညားက နားနားကပ်ကာ   “တီလေး သားတို့ လိုးရအောင် နော် လူမသိ သူမသိ တိတ်တိတ်လေး အဒေါ်ရင်းနဲ့ တူရင်း လိုးရအောင်နော် တီလေး ခံချင်နေပီမလား”   ဟု လေသံလေးဖြင့် ပြော လိုက်လေသည်။ ဆုမြတ်မှာ ကာမအရသာခံစားဖို့ကလွဲ၍ ခေါင်းထဲ ဘာမှမရှိလေရာ ချက်ချင်းပင် ခေါင်းညိမ့် သဘောတူလေ သည်။

“ဒါဆို တီလေးက သားလီးကိုကိုင်ပီး တီလေး စောက်ပတ်ထဲထဲ့ပေးနော်”   ဗညားက ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဆုမြတ်လက်ကိုယူကာ  သူ့လီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်လေသည်။ ဆုမြတ်က ချက်ချင်းပင် ဗညားလီးကိုကိုင်ကာ သူ့စောက်ပတ်ထဲသို့ တေ့ကာ ထဲ့ပေးလေ သည်။ ဗညားက ခါးအားသုံး၍ ဖိလိုက်ရာ လီးတဝက်ခန့် လျှောခနဲ့ ဝင်သွားလေသည်။ ဗညားက ခါးတလှုပ်လှုပ်ဖြင့် ဆောင့်ခါ  ဆောင့်ခါ လိုးပါတော့သည်။   ဗညားက ခါးအားကိုကောင်းကောင်းအသုံးချကာ အချက်ရေမှတ်၍ လိုးပေးနေလေသည်။ အချက်ရေ  ၅၀ ကျော်လာသောအခါ ဆုမြတ်တယောက် အရေတောက်တောက်ကျကာ အကောင်းကြီးကောင်းနေပြီဖြစ်လေသည်။ ထို အချိန်တွင် ဗညားက လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။  “ဟင့် ဟင့် သား ဘာလို့…”   “တီလေးသားကို လေးဘက်ကုန်းပေးပါ့လား ဟင်”  ဆုမြတ်တယောက် လျှင်မြန်စွာထကာ ဖင်ဘူးတောင်းထောင်ပေးလိုက်လေသည်။ လင်းသူရှိတုန်းက လင်းသူက  လေးဖက်ထောက်၍ နောက်ကနေ လိုးရတာကို ကြိုက်သလို သူကလည်း အလိုးခံနေရင်း စောက်စိကို လွတ်လပ်စွာပွတ်ရတာကို နှစ်သက်လေသည်။

ယခု ဗညားက လေးဖက်ကုန်းခိုင်းသောအခါ ပျော်ပျော်ကြီး ကုန်းပေးလိုက်လေသည်။ ဗညားက နောက်ကနေသူ့လီးတဆုံးထဲ့ကာ  ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ ဆုမြတ်မှာ အရသာတွေ့ပြီးရင်းတွေ့နေလေသည်။ ဗညားက နောက်ကနေ ဖင်ကိုင်ကာ လိုးနေရင်း စူ ထွက်နေသော ဆုမြတ်ဖင်ပေါက်ထဲသို့ လက်မလေးထဲ့ကာ လှည့်ပေးနေလေသည်။ ဗညားလှည့်ပေးပုံမှာ ဝက်အူရစ်လှည့်သလို  ဘယ်ညာလှည့်ပေးနေခြင်းဖြစ်ရာ ဆုမြတ်မှာ အချိုပေါ် သကာလောင်းသလို အရသာပေါ်အရသာဆင့်ကာ ကာမအရသာထူး ထူးဆန်းဆန်းကို ခံစားရလေတော့သည်။ ဆုမြတ်မှာ လက်တဖက်က မွေ့ယာကိုထောက်ထားကာ လက်တဖက်က စောက်စိကိုပွတ် နေရင်း အသံထွက်ကာ ညီးညူ မိလေတော့သည်။

“အ…အ…အား…အ ဟင်း ဟင်း ကောင်း ကောင်း”  ဗညားမှာ ပြီးမသွားရလေအောင် အချက်ရေမှတ်ကာ လိုးနေလေသည်။ တီ လေးက စောက်ရေရွှမ်းသလို စောက်ပတ်ကလည်း စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလေသည်။ မကြာမှီ အချက်ရေ၂၅၀ကျော်လာသောအခါ တီလေး စောက်ပတ်မှာ သူ့လီးကို ညစ်ဆွဲလာလေသည်။ တီလေးပြီးတော့မှာကို သဘောပေါက်မိသောကြောင့် လီးကို ဒစ်ထိဆွဲထုတ်ကာ  အားရပါးရအားကုန်သုံးကာ ဆောင့်ပေးလေတော့သည်။  “အ…အ…သား… တီ…လေး…အား…အ ဟင်း…ပြီး…ဟင်း…ပြီး… ကောင်း…ကောင်း”   ဆုမြတ်မှာ မပီမသရေရွတ်ရင်း ပြီးသွားကာ လေးဖက်ထောက်နေရာမှ မွေ့ယာပေါ်သို့ မှောက်ကျသွားလေ သည်။ ဗညားက အလိုက်သင့်ပင် သူ့လီး ဆုမြတ်စောက်ပတ်မှ ကျွတ်ထွက်သွားသော်လည်း ဆုမြတ်ဖင်ထဲမှ လက်မကို အကျွတ်မ ခံပဲ လှည့်ပေးမြဲလှည့်ပေးနေလေသည်။

“တီလေး တီလေးက ပြီးသွားပေမယ့် သားက မပြီးသေးဘူးလေ”  “သားပြန်လိုးလေ”   “ဟင့်အင်း တီလေးဖင်ကို လိုးချင်တယ်”     ဗညားက “တီလေးဖင်ကို လိုးချင်တယ်” ဟူသော စကားသံအဆုံးမှာ ဖင်ထဲမှ လက်မကိုဆွဲထုတ်လိုက်လေသည်။ ဆုမြတ်မှာ  ရုတ်တရက် ဖင်ကလိပေးနေသော လက်မ ဆွဲနှုတ်သွားသဖြင့် အလိုမကျမှုတခုဖြစ်ပေါ်လာကာ ဖင်ထဲမှာလဲ ဟာသွားလေသည်။  ဖင်ခံကြည့်ချင်စိတ်များပေါ်လာသလို ကာမသွေးသားများသောင်းကျန်းကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခံစားလိုသော စိတ်များလည်း ပေါ်ပေါက်လာလေသည်။ ထို့ကြောင့် အလွယ်တကူပင်  “လိုးလေသားရဲ့”  “တီလေး လေးဖက်ပြန်ကုန်းပေးပါဦးနော်”   ဆုမြတ်က  လေးဖက်ထောက်ကာ ဖင်းဘူးတောင်းထောင်ပေးလေသည်။ ဗညား အလွန်ကျေနပ်နေလေသည်။ ဖင်လိုးရာတွင်ချောဆီအဖြစ် သုံး ရန် ဆုမြတ်၏ ခေါင်းလိမ်းဆီဗူးကို ဆင်းယူလိုက်လေသည်။ အလွန်လိုးချင်နေသော တီလေးကို ဖင်ပါလိုးရတော့မည်ဖြစ်လေ သည်။ ခေါင်လိမ်းဆီဗူးကို ဖွင့်ကာ လက်ညိုးဖြင့် အနည်းငယ်ကော်ယူ၍ ဆုမြတ်ဖင်ထဲသို့ သုတ်လိမ်းပေးလေသည်။ သူ့လီးကြီးကို လည်း သုတ်လိမ်းပြီး ဖင်ဝမှာ တေ့ကာ ဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းလေသည်။ လီးကား ဖင်ထဲသို့ တအိအိနဲ့ ဝင်နေလေသည်။ အောက်က  ဆုမြတ်မှာလည်း အံကြိတ်ကာ တင်းခံနေလေသည်။

“တီလေး စိတ်ကိုလျော့ထား ပါးစပ်ဟ အသက်ရူ ပီးတော့စောက်စိကိုကလိပေး”   ဗညားက ဆုမြတ်ဖင်ကို လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ    ဖင်ထဲ လီးထဲ့နေရာမှ ပြောလိုက်လေသည်။ ဆုမြတ်မှာ ဗညားပြောသည့်အတိုင်း လုပ်လေရာ အတော်ကို သက်တောင့်သက်သာ  ဖြစ်ကာ ဖင်ထဲသို့ လီးဝင်လည်းချောလေသည်။ လီးတဆုံးဝင်သောအခါ ဗညားက အသာချော့ကာ နဲ့လိုးလေသည်။  ဆုမြတ်မှာ  ကာမအရသာ အသစ်အဆန်းကိုခံစားရလေသည်။ လီးစသွင်းချိန်တွင် ခေါင်းလိမ်းဆီနှင့် ဗညားလက်ဖြင့် ချဲ့ပေးထားမှုကြောင့် သိပ် မနာပဲ အနည်းငယ်နာကျင်မှုရှိလေသည်။ လီးတခုလုံးဖင်ထဲဝင်ကာ ဖြေးဖြေးချင်း စလိုးတော့ နာလဲနာ ကောင်းလဲကောင်းသော နာ ကောင်းဝေဒနာကိုခံစားရလေသည်။

အခုတော့ဖြင့် ရှိန်းခနဲ့ ဖိန်းခနဲ့ ဖြစ်ကာ ဖင်ဝမှစလာသော အရသာက လူတကိုယ်လုံး လေထဲ မြောက်နေသလိုလိုပင်။ စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်း အရေများတောက်တောက်ကျကာ အိပ်ယာခင်းကိုရွှဲရွှဲစိုနေလေသည်။ စောက်စိကို  ကလိရုံဖြင့်အားမရတော့ပဲ စောက်ပတ်ထဲ လက်ထဲ့ကာမွေရင်း ဖင်ဇိမ်တွေ့နေလေတော့သည်။ ဗညားကိုလည်း အစွဲကြီးစွဲကာ  အပိုင်ယူ လင်တော်ချင်စိတ်ပါပေါက်လာလေတော့သည်။  ခနအကြာတွင် ဆုမြတ်မှာ စောက်ခေါင်းထဲမှရွစိရွစိဖြစ်ကာ အရေတ တောက်တောက်ကျရင်း ပြီးသွားချိန်ဝယ် ဗညားမှာလည်း စောက်ပတ်ထက်ကောင်းသည့် ဖင်လိုးနေရခြင်းကြောင့်၎င်း စိတ်ကိုလဲ လွတ်ထားသောကြောင့်၎င်း တချိန်ထဲလိုလိုပြီးကာ တီလေးဖင်ထဲသို့ လရေများပန်းထဲ့လိုက်ပါတော့လေသည်။

ဆုမြတ်မှာ မွေယာ ပေါ်သို့ မှောက်လျက် ကျသွားလေသည်။ ဘေးမှာလှဲ လာသော ဗညားကို လှမ်းဖက်လိုက်ကာ  “သားတီလေးကိုပစ်မသွားရဘူးနော်  တီလေးကို အမြဲလိုးပေးရမယ်နော် တီလေးဟာနေခဲ့သမျှ ကွက်လပ်တွေကို သားကဖြည့်ပေးလိုက်တာလေ တီလေးလေ ဖြစ်နိုင်ရင်  သားနဲ့ လက်ထပ်ချင်တယ်”  ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ ဗညားမှာ   “တီလေးကိုလိုးရင် တူအရင်းအနေနဲ့လိုးရမှာလား  ယောက်ျားအနေနဲ့လိုးရမှာလား”  လို့ပြန်မေးရဦးမည် ဟုစဉ်းစားရင်းပြုံးလိုက်မိလေတော့သည်။

 

Zawgyi

 

မုဆိုးမ တီေလး

“ျပန္ေတာ့မွာလားကြ”  “သြားေတာ့မယ္ ကိုႀကီးစိုးရာ အိမ္မွာက တီေလးတေယာက္ထဲဗ်”   “ဗညားရာ မင္းလဲ မိန္းမေတာင္ ရပါဦး မလားကြာ”  “အဲ့ဒါေတြက ေနာက္မွပါဗ်ာ အေရးႀကီးတာက က်ေနာ့္ရဲ႕ တဦးတည္းေသာေဆြမ်ိဳးျဖစ္တဲ့ က်ေနာ့္အေဒၚပါဗ်ာ”   “ေအးပါကြာ သိပါတယ္ ငါကစတာပါကြာ ေက်းဇူသိတတ္တာ မမွားပါဘူး ဗညားရာ”   ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဗညားအိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့ ေလသည္။  ဗညားရဲ႕ နာမည္အျပည့္အစုံက ဗညားေမာင္ေမာင္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ကို ဗိသုကာဘာသာရပ္ျဖင့္ တက္ ေရာက္ေနေသာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူကတဦးထဲေသာသားျဖစ္ကာ သူေျခာက္တန္းအေရာက္တြင္   ကား မေတာ္တဆမႈျဖင့္ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္ခဲ့ေလရာ သူ႔အေမ၏ ညီမအရင္း တီေလးဆုျမတ္ႏွင့္ သူ႔ေယာက္်ား အန္ကယ္လင္းသူက  ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေလသည္။ အေဖကလည္း တေကာင္ႂကြက္ျဖစ္ကာ အေမဘက္ကလည္း ေျပးၾကည့္မွ ညီမႏွစ္ေယာက္ရွိသည္ျဖစ္ ရာ ဗညားဘဝမွာ ေဆြမ်ိဳးဆို၍ တီေလးဆုျမတ္ တေယာက္ထဲသာ ရွိေလသည္။

သို႔ေသာ္ အန္ကယ္လင္းသူကလည္း လြန္ခဲ့ေသာ ၆လခန႔္က ေသြးတိုးေရာဂါျဖင့္ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္ကြယ္လြန္ခဲ့ေလရာ  မုဆိုးမတီေလးကို ပစ္ထားဖို႔ရာ ဗညားအတြက္ စဥ္းစားမရေသာအရာျဖစ္ေလသည္။  ဗညားမိဘမ်ား ကြယ္လြန္စဥ္အခါက က်န္ရွိ ေသာ ပစၥည္းမ်ားကိုေရာ အိမ္ကိုပါေရာင္းခ်၍ ဗညားနာမည္ႏွင့္ ဘဏ္မွာအပ္ထားေစကာသူတို႔ေနထိုင္ရာ မႏၲေလးသို႔ အၿပီးေခၚ ယူခဲ့ေလသည္။ သူတို႔လင္မယားတြင္ သားသမီးမထြန္းကားသျဖင့္ ဗညားကို သားအရင္းႏွင့္မျခား အလိုလိုက္ခ်စ္ခင္ေလသည္။     အန္ကယ္လင္းသူက ကားပြဲစားျဖစ္သလို အေမွ်ာ္အျမင္လည္းရွိေလသည္။ ဗညားမိဘမ်ားျဖစ္ရပ္ကို ေကာင္းစြာ သင္ခန္းစာယူ ကာ သူ႐ုတ္တရက္ တိမ္းပါးခဲ့သည္ရွိေသာ္ ဆိုေသာေမးခြန္းကို လက္ေတြ႕ေျဖဆိုေစေလသည္။ တီေလးနာမည္ႏွင့္ ဘဏ္အေကာင့္  ဖြင့္ကာ ဘဏ္တိုးေငြျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ေလသည္။

ထိုေၾကာင့္ အန္ကယ္လင္းသူ ဆုံးပါးသြားခဲ့ေသာ္လည္း သူတို႔တူဝရီးအတြက္ အေျခမပ်က္ ေအးေအးလူလူ လူတန္းေစ့ေနထိုင္ စား ေသာက္ႏိုင္ေလသည္။   တီေလးဆုျမတ္မွာ အသက္ ၄၀ အ႐ြယ္ရွိကာ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားမွာ ရင္ ၃၆ ၊ ခါး ၂၈ ၊ တင္ ၃၈ တို႔ျဖင့္  မပ်က္ဆီးပဲ ရွိေနေသးသည္။ တီေလး အလုပ္မွာ အိမ္မႈကိစၥသာရွိၿပီး အားလပ္ခ်ိန္တြင္ က်န္းမာေရးလိုက္စားသျဖင့္လည္း  အ႐ြယ္တင္ ႏုပ်ိဳေနေလသည္။  ဗညားမွာ တီေလးေခ်ာေမာလွပမႈကို သတိထားမိေသာ္လည္း လိင္ကိစၥကိုေခါင္းထဲသိပ္မထဲ့သျဖင့္  ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္သာရွိေလသည္။ သူဝါသနာပါရာ ေဘာလုံးကန္ျခင္း စာဖတ္ျခင္းတို႔၌သာ အခ်ိန္ကုန္ေလ့ရွိေလသည္။  ရံဖန္ရံခါ ေဘာ္ဒါေတြႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာကလြဲ၍ ဘယ္မွ သိပ္သြားေလ့သြားထမရွိေပ။ အန္ကယ္ဆုံးၿပီးေနာက္ ပိုၿပီး  အျပင္မထြက္ပဲေနခဲ့ေလသည္။

ဆိုင္ကယ္ အိမ္ထဲသြင္းၿပီးတံခါးျပန္ပိတ္ေတာ့ တီေလးက   “သားျပန္လာၿပီလား”   “ဟုတ္တီေလး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ခနသြားတာ ပါ”  “ထမင္းစားေတာ့ေလ တီေလး ျပင္ၿပီးအုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားတယ္”   “ဟုတ္ကဲ့ပါ တီေလး”   “မနက္ျဖန္ သားေက်ာင္းပိတ္ တယ္ တီေလးကို ေဈးခ်ိဳလိုက္ပို႔ေပး”  “ဟုတ္ သားလိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္တီေလး”  တီေလးက ေျပာၿပီး သူ႔အိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္သြားေလ သည္။  ဗညားတို႔အိမ္သည္ ၆၅လမ္း သိပၸံလမ္းေတာင္ဘက္တြင္ရွိၿပီး ေပ ၄၀ × ေပ ၆၀ အိမ္ဝိုင္းထဲတြင္ တထပ္တိုက္ေလး တလုံး  ေဆာက္ထားေလသည္။ အိမ္ထဲ စဝင္ဝင္ျခင္း ဧည့္ခန္းတခန္း၊ ဧည့္ခန္းေနာက္တြင္ အိပ္ခန္း၂ခန္း မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ရွိေလသည္။  ေနာက္ဖက္တြင္ ထမင္းစားခန္းနဲ႔မီးဖိုခန္း ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာႏွင့္ ပစၥည္းအေဟာင္းမ်ားထားေသာ စတိုခန္းတို႔ရွိေလသည္။

ဗညားလည္း ထမင္းစားခန္းသို႔ သြားကာ ထမင္းစားလိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းစာ ခနလုပ္ကာ အိပ္ယာဝင္ခဲ့ေလသည္။   “ေပး တီေလး သားကိုေပး သားကိုင္ခဲ့လိုက္မယ္”  “ရမွာလားကြယ္ တီေလးဖာသာပဲ ကိုင္ခဲ့ပါ့မယ္   “ရပါတယ္ သားပဲကိုင္ခဲ့ပါ့မယ္  တီေလးသားကိုပဲေပး”   “သား ေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕ကို ဝင္ေပးဦး တီေလးေဆးဝယ္စရာရွိလို႔”   “ဟုတ္တီေလး”   ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ ဗ ညားက ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္လိုက္ေလသည္။ ေဈးခ်ိဳတြင္ ေဈးဝယ္ၿပီး တူရီး၂ေယာက္ ျပန္လာၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ၂၆လမ္း၊  လမ္း၈၀ မီးပြိဳင့္တြင္ မီးနီ၍ ရပ္ေနစဥ္ မိုးက ဆိုင္းမဆင့္ ဘုံမဆင့္ ႐ုတ္တရက္ သည္းထန္စြာ ႐ြာခ်ေလေတာ့သည္။ တီေလးေရာသူ ပါ ႐ြဲ႐ြဲစိုသြားေသာ္လည္း ေတာ္ပါေသးသည္။ ေရစိုခံသည့္ ပစၥည္းမ်ားသာျဖစ္ေနတာက မိုး႐ြာလည္း အဆင္ေျပခဲ့ေလသည္။   ေဆး႐ုံႀကီးေရွ႕ ေဆးဆိုင္တဆိုင္တြင္ ရပ္ကာ ေဆးဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ခဲ့ေလသည္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းကိုယ္စီသြားၿပီး အဝတ္ အစားလဲၾကသည္။ ဗညားမွာ ေရသုတ္ရန္အတြက္ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါကို ရွာမရ ျဖစ္ကာ ျပႆ နာတက္ေနေလသည္။ ဘယ္လိုမွ ရွာမေတြ႕သည့္အဆုံး တီေလးဆီက သြားယူၿပီးသုတ္မယ္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ တီေလး  အခန္းထဲသို႔ တံခါးေခါက္မပဲ ဝင္လိုက္ေလသည္။  တီေလး အခန္းထဲေရာက္ေသာအခါ ဗညားမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ ကာ ရင္ခုန္ႏႈန္းလဲျမန္လာေလသည္။  မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္း ဗလာထားကာ ေအာက္ပိုင္းကို တပတ္ႏြမ္း ထမိန္တ ထည္ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ကို ေလမႈတ္စက္ျဖင့္ အေျခာက္ခံေနေသာ တီေလးမွာ သူ၏ဘဝတြင္ ျမင္ဖူးသမွ်ေသာ မိန္းမမ်ားထဲတြင္  အလွဆုံးမိန္းမျဖစ္ေလသည္။ တီေလးရင္သား၂ဖက္မွာ တင္းတင္းရင္းရင္းျဖင့္ စူကာခြၽန္ထြက္ေနေလသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစုံမွာ  ပန္းႏုေရာင္သမ္းလ်က္ စိုေတာက္ေနေလသည္။

တီေလးက သူ႔ကို ေက်ာေပးၿပီး ရပ္ေနေသာေၾကာင့္ မွန္ထဲမွ တဆင့္ ျမင္ေနရေလသည္။ တီေလးက သတိထားမိသြားခ်ိန္မွာေတာ့    “သား ဘာလာလုပ်တာလဲ”  ဟုဆိုကာ တဘက္တထည္ျဖင့္ သူမရဲ႕ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အလ်င္အျမန္ပတ္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္ ေလသည္။   “ဟို … ဟို … သားအခန္းထဲမွာ တဘက္ရွာမေတြ႕လို႔ တီေလးဆီက လာယူတာ”   “ေၾသာ္ ေအး …ေအး…သားဘီ႐ို အေပၚထပ္မွာ တီေလး ထည့္ထားတယ္ သားေသခ်ာမရွာမိတာ ေနမယ္”   “ဟုတ္ တီေလး သားျပန္ရွာၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္”    ဟု ေျပာၿပီး တီေလးဆီမွ သူ႔အခန္းထဲသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ သူ႔ေပါင္ၾကားထဲကလီးမွာ မိုးေမွ်ာ္ေအာင္  ေထာင္မတ္ေနၿပီး အေရၾကည္မ်ားပါ စိမ့္ထြက္ေနေလသည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ တီေလး ဆုျမတ္၏ ပန္းႏုေရာင္စိုေတာက္ေနေသာ  ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးႏွင့္ ေကာ့ခြၽန္ေနေသာ ႏို႔အစုံကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။ မသင့္ေတာ္ မလုပ္ေကာင္းေသာ အရာျဖစ္သည္ ဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပစ္တင္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေန႔ကစၿပီး သူ႔စိတ္ေတြက တီေလးအၾကာင္းသာ စဥ္းစားေနမိကာ ရည္းစားပူမိ သလို မႈိင္ေတြေနမိေလသည္။

ေဒၚဆုျမတ္ အသက္ေလးဆယ္ ေက်ာ္႐ုံေလးရွိေသးေသာ မုဆိုးမႏုႏုေလးျဖစ္ေလသည္။ ေဆြမ်ိဳးဆိုလို႔ တူတေယာက္သာရွိကာ မွီခို ရာမဲ့ေနေသာသူျဖစ္ေလသည္။  ေယာက္်ားေသဆုံး ခါစကေတာ့ ပူေဆြးဝမ္းနည္းမႈေၾကာင့္ မသိသာေပမဲ့ တေျဖးေျဖး အသားက် လာခ်ိန္မွာေတာ့ သိသာလာတာက ေသြးသားဆႏၵေတာင္းဆိုမႈပင္ျဖစ္ေလသည္။   စားဝတ္ေနေရး ပူပင္မႈမရွိ က်န္းမာေရး ေကာင္းမြန္ၿပီး အခ်ိန္တန္ စားအိပ္ေနရေသာ ဆုျမတ္အဖို႔ အရင္က “အိပ္စားခံ” ဟူေသာ ျဖစ္စဥ္သုံးမ်ိဳးမွာ သူ႔အခ်ိန္ႏွင့္သူ ျဖစ္လာ ခဲ့ေသာ္လည္း ခင္ပြန္းျဖစ္သူ မရွိေလေတာ့ အအိပ္ အစားရွိပါေသာ္လည္း ခံျခင္းဟူေသာ ကာမမႈ ကိစၥတြင္ ျပတ္လတ္ေနခဲ့သည္မွာ  အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကာမမႈ ကိစၥကို ေမ့ထားခဲ့သည္မွာ ၾကာခဲ့ေခ်ပီျဖစ္ေလသည္။

ေမ့ေနေသာအရာကို သတိလာေပးသူကရွိေလၿပီ။ ဗညား အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ သူ႔ႏို႔ ၂ ဖက္စလုံးကို ျမင္သြားေလသည္။ ဘယ္ အခ်ိန္ကထဲက ၾကည့္ေနမွန္းမသိ။ အၾကည့္ေတြက စူးစူးရဲရဲ မက္မက္ေမာေမာရွိေလသည္။ တည္ၿငိမ္ေနေသာ ကန္ေရထဲသို႔ ခဲတ လုံးက်သည့္ႏွယ္ သည္အျဖစ္အပ်က္ကား သူမ၏ ေသြးသားတည္ၿငိမ္မႈကို လႈပ္ရွားေစေလသည္။ သို႔ေသာ္ လူေလာကအျမင္ျဖင့္  လက္မခံႏိုင္ေသာ အရပ္ရပ္ေနျပည္ေတာ္မွ ၾကားလို႔မေတာ္ေသာ အရာျဖစ္ေန၍ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္သာ ေနမိေလသည္။   သူမ ကားေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနခဲ့ေသာ္လည္း မေမ့ႏိုင္တာက ေ႐ႊကိုယ္ေတာ္ဗညား ေနျမင့္ေလ အ႐ူးရင့္ေလဆိုသလိုျဖစ္ေနသည္။    လြန္ခဲ့ေသာညက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆုျမတ္မွာ အာေခါင္ေတြေျခာက္ကာ ေရငတ္လာသျဖင့္ လန႔္ႏိုးလာေလသည္။

အာေျခာက္ တာမွ လွ်ာပင္ကြဲေတာ့မလိုျဖစ္ေနသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တုတ္ မဂၤလာေဆာင္မွ  ဒံေပါက္မ်ား စားလာမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္တုတ္တို႔ကား လူခ်မ္းသာမ်ားျဖစ္႐ုံမက အေပးအကမ္း ရက္ေရာကာ စိတ္ရင္းေစတနာေကာင္းေသာသူမ်ားျဖစ္ေလရာ အျပန္ခ်ိဳင့္ဆြဲပါေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဒံေပါက္ဆိုရင္ ႀကိဳက္တတ္ ေသာ သူမကလဲ ညစာအျဖစ္ပါထပ္စားလိုက္ေလသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ေရတအားငတ္ကာ လန႔္ႏိုးလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။ အိပ္ယာ ထဲေရပုလင္းယူမထားမိသည္ကို ကိုယ့္ကို ကိုယ္အျပစ္တင္ရင္း ေရပုလင္းယူရန္အခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။ ေရပုလင္းယူၿပီး ျပန္အလာတြင္ ဗညားရဲ႕ အခန္းဆီမွ   “အား ေကာင္းတယ္ တီေလးေကာင္းတယ္ တီေလးကို ေဆာင့္ရတာေကာင္းတယ္”   ဟူေသာ  အသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။

ဆုျမတ္မွာ ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားမိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ဗညား ဘာမ်ား မဟုတ္တာလုပ္ေနပါ သနည္း ဟုသိရွိရန္ အတြက္ ဗညား အခန္းတံခါးကို အသာဟကာ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။  ဗညားမွာ ပက္လက္လွန္လ်က္ ႏွစ္ၿခိဳက္ စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ အိပ္ေနရင္းကပင္  “အား တီေလးကို လိုးခ်င္ေနတာၾကာပါပီ လိုးရတာ ေကာင္းလိုက္တာ”   ဟု ပီပီသ သႀကီး ေယာင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆုျမတ္တေယာက္ ရင္ခုန္ႏႈန္ျမန္လာကာ ကတုန္ကယင္ျဖစ္ပီး လဲက်မတတ္ဒူးမ်ား ေပ်ာ့ေခြသြား သျဖင့္ တံခါးကိုကိုင္ကာ ထိန္းထားရေလသည္။ “ဒီေကာင္ေလး အဲ့ေလာက္ထိ ငါ့ကိုစြဲလန္းေနပါလား” ဟူေသာ အသိက သူရင္ကို  တလွပ္လွပ္ႏွင့္ ရင္ခုန္ေစပါသည္။ လြတ္ထြက္ခါေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနမႈကို ျပန္တည့္မတ္ႏိုင္ေအာင္ ခနေလးအသာရပ္ေန လိုက္ေလသည္။

မိမိကိုယ္ကို ထိန္းႏိုင္ေတာ့မွ ဗညားခုတင္ရွိရာသို႔ အသာေလွ်ာက္လာခဲ့ေလသည္။ ဗညားမွာ ပလက္လွန္လ်က္အိပ္ေပ်ာ္ေနကာ  ခါး၌ဝတ္ထားေသာပုဆိုးမွာ ေျပလ်က္ရွိေလသည္။ ပုဆိုးမွာ လုံလုံၿခဳံၿခဳံ ဖုံထားလ်က္ပင္ရွိေနေသာ္လည္း ပုဆိုးအထက္နားဆီမွ ဖု ေဖာင္းလ်က္ရွိေနေလသည္။ လီးေတာင္ေနသျဖင့္ ဖုေဖာင္းေနၾကာင္း သတိျပဳမိေလသည္။ ဗညားလီး ဘယ္ေလာက္ရွိသည္ကို သိ လိုသျဖင့္ ပုဆိုးကို အသာလွန္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။  ဗညားလီးႀကီးမွာ လီးအေရျပားက ဒစ္ကိုလုံေအာင္မဖုံးႏိုင္ပဲ ထိပ္ကပြင့္အာ ေနေလသည္။ အရွည္က ၆လက္မခြဲေလာက္ရွိကာ လုံးပတ္က က်ပ္လုံးေလာက္ရွိေလသည္။ လီးႀကီးမွာ အစြမ္းကုန္ေတာင္မတ္ေန ၿပီး လီးေပၚမွ အေၾကာမ်ားက ဖုထေနကာ အေရမ်ားလဲ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနေလသည္။

ထိုအခ်ိန္မွာပင္   “အန္တီေလး ႏို႔ေတြ အန္တီ ေလး ႏို႔ေတြ”  ဟု ဗညားရဲ႕ ေယာင္ေအာ္သံႏွင္အတူ လီးႀကီးကားတဆတ္ဆတ္တုန္ကာ သုတ္ေရျဖဴ ျဖဴ မ်ားပန္းထြက္လာေလ သည္။ ဆုျမတ္မွာ လန႔္သြားေသာ္လဲ သုတ္ေရမ်ား တရွိန္ထိုးပန္းထြက္ၿပီး လက္က်န္သုတ္ေရမ်ား စိမ့္ထြက္လာပုံမွာ ၾကည့္ေကာင္း လွေသာေၾကာင့္ ၾကည့္ေနရင္း သူမေစာက္ဖုတ္ထဲမွ ဆစ္ခနဲ႔ ဆစ္ခနဲ႔ျဖစ္ကာ ေစာက္ေရမ်ား စိမ့္ထြက္လာေလသည္။ ဗညားမွာ  “အင္းအဲ” ႏွင့္ လူးလြန႔္လာေလသည္။ မၾကာမီႏိုးလာေတာ့မည္ကို သိေသာေၾကာင့္ ဆုျမတ္မွာ ဗညားအခန္းမွ ထြက္လာခဲ့ေလ  သည္။ မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ဗညား၏ သုတ္ေရစိမ့္ထြက္ေနေသာ လီးႀကီးကိုသာ ျမင္ေယာင္ေနမိေလသည္။ ဆုျမတ္ ကိုယ့္အခန္းထဲ သို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ညဝတ္ထားေသာ ဗဂ်ားမားကို အသာလွန္ကာ အခ်စ္ငတ္၍ ငိုေနရွာေသာ ညီမေလးကို အသာပြတ္ကာ  ႏွစ္သိမ့္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေလငိုေလျဖစ္ကာ ညီမေလးမွာ အဆုံးစြန္ဆုံး ငိုခ်င္ျဖင့္ ရႈိက္ငိုပီးေနာက္ အိပ္ယာထက္ဝယ္ အျပာေရာင္မ်က္ ေရမ်ားအိုင္ထြန္းေနေသာ ေနရာကို ေစာင္ျဖင့္ဖုံးကာ အိပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။

တခုေသာ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ျဖစ္ေလသည္။  ဗညားသည္ တီေလးဆုျမတ္ အခန္းထဲ တံခါးဖြင့္ဝင္၍ တီေလး၏ ဝတ္ပီးသား ပင္တီ ေလးမ်ားကို ရွာေဖြေလသည္။   ဟိုးတေလာဆီက သူအိပ္မက္ထဲတြင္ တီေလးအား ခါးမွကိုင္ေဆာင့္ကာ အားရပါးရလိုးေနရသည္ ဟု အိပ္မက္မက္ေလသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ တီေလးေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ လေရမ်ားထဲ့ကာ ၿပီးဆုံးသည္အထိ မက္ေလသည္။  တကယ္လဲ အျပင္မွာ လေရမ်ားထြက္ေနေလသည္။   သူသည္ ေပပြေနေသာ လေရမ်ားကို အိမ္သာသို႔သြားေဆးၿပီး အျပန္တြင္ တီ ေလးအခန္းဆီမွ ညီးညဴ သံသဲ့သဲ့ေလး ၾကားလိုက္ရေလသည္။   ဗညားမွာ လက္တေလာ အိပ္မက္ထဲတြင္လည္း လိုးရသည္ဟု  ျမင္မက္ထားသည္ျဖစ္ရာ စိတ္ထဲတြင္ တီေလးကို ျမင္လိုစိတ္လဲ ျပင္းျပေနေသာေၾကာင့္ အခန္းတံခါးအသာဟကာ ေခ်ာင္းၾကည့္ လိုက္ေလသည္။

ျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းမွာ ဗညားအဖို႔ ၾကည့္မဝရႈမဝေသာျမင္ကြင္းပါေပ။ တီေလးဆုျမတ္တေယာက္ အဝတ္မပါ ကိုယ္တုံးလုံးျဖင့္  ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏႈိက္၍ ေစာက္စိကို ပြတ္ကာ အသာေျဖရင္း ဖီးတက္ေနေလသည္။   တီေလးရဲ႕ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း တုံးလုံး အေနအထားကိုေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ေတြ တအားလႈပ္ရွားကာ လီေတာင္လာေလသည္။   တီေလးသည္ ျဖဴ ေဖြးေတာင့္တင္း စို ေျပေခ်ာလွတဲ့ မိန္းမတေယာက္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း အခ်ိဳးအဆက္က သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အခ်ိဳးက်ကာေျပျပစ္ေလသည္။ ခါးေသးေသး  ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ ေပါင္တန္သြယ္သြယ္ေတြက ျဖဴ စြပ္ဝင္းဖန႔္ေနသည္။ ေပါင္ၾကားဂြဆုံက ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာလည္း အေမႊးလုံးဝမရွိ  ရိတ္ထားပုံရေလသည္။ တီေလးကား “တဟင္းဟင္း” ၿငီးလ်က္ ပြတ္ေကာင္းေနေလသည္။ ဗညားမွာ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ လီး ကို ပုဆိုးေပၚမွ ကိုင္ကာ တီေလး၏ အလွအပႏွင့္ စိတ္ထကာဖီးေနေသာ ျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ရင္း ဂြင္းထုပါေလေတာ့သည္။ သိပ္ၾကာ ၾကာမထုလိုက္ရပါ တီေလး၏ အလွအပမ်ားၾကားယစ္မူးစြာနစ္ေျမာရင္ သူေနာက္ထပ္တခ်ီ လေရထြက္ကာ ၿပီးခဲ့ရပါသည္။

အခ်ိန္ကိုက္စြာပင္ တီေလးေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းမွ ေစာက္ေရျဖဴ ျဖဴ မ်ားစိမ့္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ တီေလးကိုယ္ေလးမွာ တြန႔္ခနဲ႔  တြန႔္ခနဲ႔ျဖစ္သြာပုံကို ၾကည့္ရင္း တီေလးလဲၿပီးသြားၿပီကို သူသိလိုက္ရသျဖင့္ အခန္းတံခါးေစ့ကာ ထြက္လာခဲ့ပါေတာ့သည္။    ေနာက္ေန႔မနက္ပဲ တီေလးက မနက္ျဖန္ ျပင္ဦးလြင္တြင္ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ ရႈိးပြဲရွိသျဖင့္ သြားၾကည့္လိုေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ သူလဲ  သေဘာတူလိုက္ေလသည္။  ေနာက္တေန႔ေရာက္ေသာ္…။   ဗညား ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ေစာင့္ေနေလသည္။ ျပင္ဦးလြင္တက္ရန္  အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တီေလးဆုျမတ္ အဝတ္အစားလဲၿပီးပါက သြား႐ုံပင္ျဖစ္ေလသည္။ ခနအၾကာ တီေလးထြက္လာေတာ့ ဗ ညားမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကာ ေငးၾကည့္မိေလသည္။

ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္ကာ အေပၚမွ လယ္သာအက်ႌရွည္ထပ္ဝတ္ထားၿပီး ဆံပင္ေတြကို စုစည္းထားေသာတီေလးမွာ ေကာင္းဘြိဳင္မ ေလးတေယာက္ႏွင့္ တူေလသည္။ ေဒါက္ပါေသာ သားေရေျခနင္းစီးထား၍လည္း ပို၍ ဆက္ဆီျဖစ္ေနေလသည္။ အထူးသျဖင့္ တီ ေလးဝတ္ထားေသာ လယ္သာအက်ႌမွာ ရွားေရာင္အေျပာင္ျဖစ္ကာ ကုတ္တင္ေဆးအုပ္ထားေသာေၾကာင့္ လက္ေနေလသည္။ ဗ ညားမွာ ထိုကဲ့သို႔အက်ႌဝတ္ထားေသာ မိန္းမမ်ိဳးဆိုပိုဖီးလာသည္ျဖစ္ေခ်ရာ တီေလးဆုျမတ္အား ရမၼက္ခိုးမ်ားေဝေနေသာ  အၾကည့္႐ိုင္းေတြနဲ႔ ျပစ္မွားေနမိေလသည္။ အခုေနမ်ား ဂ်င္းေဘာင္းဘီခြၽတ္ကာ ဘာဂ်ာဆြဲလိုက္ရပါက အီစိမ့္ေနမွာဟုလည္း ေတြး မိေလသည္။  “ဟဲ့ ဘာၾကည့္ေနတာလဲ သြားမယ္ေလ လူကိုမျမင္ဖူးတာက်ေနတာပဲ”   “ဟုတ္ ဟုတ္ တီေလး တီေလးက ခါတိုင္း ထက္လွေနလို႔ပါ”   “ေအာ ခါတိုင္းေတာ့မလွဘူးေပါ့ ဟလား”   “ခါတိုင္းလဲလွပါတယ္ ခုဟာက ပပဝတီေတာင္ တီေလးေလာက္ မလွဘူး”  “သြား လွ်ာ အ႐ိုးမရွိတိုင္း ကဲ လာ သြားၾကစို႔”  ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္၍ ေမာင္းထြက္ခဲ့ေလသည္။

ျပင္ဦးလြင္-မႏၲေလးလမ္း ေပၚ ေရာက္ေသာအခါ တီေလးက  ” သား ဆိုင္ကယ္ ခနရပ္ဦး”   ဟုဆိုသျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ေပးလိုက္ေလသည္။ တီေလးက  တေစာင္းထိုင္ေနရာမွ ခြထိုင္ကာ သူ႔ခါးကို ဖက္လိုက္ေလသည္။ ထို႔အျပင္ မ်က္မွန္ပါ တပ္လိုက္သျဖင့္ ေလးဆယ္ေက်ာ္တီေလးမွာ  ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ျပန္ငယ္သြားေလသည္။ သူကပုဆိုးႏွင့္ ရွပ္လက္ရွည္ဝတ္ထားကာ တီေလးကာ ေဟာ့ေရွာ့ဒီဇိုင္းႏွင့္  ေျပာင္းျပန္ေတာ့ျဖစ္ေနၿပီ ဟုေတြးကာ ဗညားတေယာက္ ၿပဳံးလိုက္မိေသးသည္။ ၿမိဳ႕ဝင္ဘီးခြန္ေကာက္ေသာ ဂိတ္ေက်ာ္ၿပီးတာနဲ႔ ဗ ညားက ဆိုင္ကယ္ကို အရွိန္တင္ေမာင္းေလေတာ့သည္။

တီေလးကလည္း ဆိုင္ကယ္ေပၚက ျပဳတ္က်မွာ စိုးလို႔ သူ႔ခါးကို တင္းတင္း ဖက္လာသည္။ တီေလးရဲ႕ မႀကီးမေသး ခြၽန္ေကာ့ေနေသာ ႏို႔တစုံက သူ႔ေက်ာျပင္ ကိုလာဖိမိေနသည္။ တီေလး၏ ႏို႔သီးေခါင္း ေကာ့ ခြၽန္ခြၽန္ေလးေတြက သူ႔ေက်ာျပင္ကို ထိုးေနသလို ခံစားေနမိေလသည္။ ဗညားမွာ ပူပူေႏြးေႏြး တီေလး၏ ဖီးတက္ေနပုံကိုျမင္ ထားသည္ျဖစ္ေခ်ရာ တီေလး၏ အဝတ္မပါေသာ ကိုယ္တုံးလုံးပုံကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ပုဆိုးထဲမွ ဖြားဖက္ေတာ္က ေဒါသထြက္ကာ  မာန္ေထာင္လာေလသည္။

ဆုျမတ္မွာ ဗညားက ျမန္ျမန္ေမာင္းေတာ့ ခါးကို အားရပါးရစုံဖက္ထားရေလသည္။ လမ္းေကာင္းေသာ္လည္း ကုန္တင္ကားႀကီး မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ လမ္းအခ်ိဳင့္မ်ားျဖတ္လွ်င္ ဆိုင္ကယ္က ႐ုတ္တရက္နိမ့္ဆင္းကာ ေျမာက္လိုက္ က်လိုက္ ျဖစ္ေလ သည္။ ထိုသို႔ေသာအခါဝယ္ သူမ ႏို႔ေတြကို ဗညားေက်ာျပင္က ဖိကာ ဆုပ္နယ္ေနသလို ခံစားရၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ေထာင္ထလာ ေလသည္။ဆုျမတ္သည္ ႏို႔သီးေခါင္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ခံစားမႈျပင္းထန္ေသာ မိန္းမျဖစ္ကာ ဗညားေက်ာျပင္ႏွင့္ မိတ္ဆက္လာ ေသာအခါ ကာမစိတ္မ်ား ႏိုးထလာကာ ေစာက္ပတ္ဆီမွ ေစာက္ေရၾကည္မ်ား စီးက်လာေလသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေစာက္ေရထြက္ ႏိုင္သည္ကို ႀကိဳ ျမင္ေသာေၾကာင့္ ပင္တီတြင္ ဂြမ္းခံထား သျဖင့္သာ ေတာ္ပါေသးသည္။ ႏို႔မို႔ ျပင္ဦးလြင္ေရာက္တာႏွင့္ ေစာက္ေရ႐ႊဲ ႐ႊဲစိုကာ အခက္ေတြ႕ရမွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။

ျပင္ဦးလြင္ေရာက္ေသာ္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ဝင္စားၾကေလသည္။ ဗညားက အျမန္ၿပီးေအာင္စားေလ သည္။ စားၿပီးေနာက္ သူ႔ေရွ႕တြင္ရွိေနေသာ လွခ်င္တိုင္းလွေနသည့္ ခ်စ္လွစြာေသာ တီေလးအား အားမနာတမ္း တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ ကာ မ်က္စိစားပြဲထိုင္ေနေလသည္။ တီေလးက သတိျပဳမိပုံရေသာ္လည္း မသိခ်င္ေယာင္ဆာင္ကာ စားေသာက္ေနေလသည္။ စာ ေသာက္ၿပီး၍ ေငြရွင္းကာ ကန္ေတာ္ႀကီးသို႔ ထြက္ခဲ့ေလသည္။   သူက တျခားေနရာမ်ားသို႔ လည္ပတ္ဦးမည္လားဟု ေမး ေသာ္လည္း ရႈိးပြဲၾကည့္ရန္သာစိတ္ဝင္စားေသာ တီေလးက ကန္ေတာ္ႀကီးသို႔သာ သြားရန္ေျပာေလသည္။  ကန္ေတာ္ႀကီးသို႔ ေရာက္ ေသာအခါ ဗညားသည္ လက္မွတ္ဝယ္ယူကာ တီေလးလက္ကို ဆြဲ၍ ဝင္ခဲ့ေလသည္။   ရႈိးပြဲက စေနၿပီျဖစ္ေလသည္။

ခုံမဲ့ရႈိးျဖစ္ကာ  မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ရၿပီး နာမည္ႀကီးအဆိုေတာ္မ်ားပါ၍လည္း လူစည္ကားကာ လူၾကပ္လွေပသည္။   “သားတီေလးကိုဖက္ ထားေနာ္ လူၾကပ္ပီးတိုးေနရတယ္”  “ဟုတ္တီေလး သားဖက္ထားပါ့မယ္”   ဗညားကား ရလာသည့္အခြင့္အေရးကို မလြတ္တမ္း အသုံးခ်ကာ တီေလးကို ရင္ခြင္ထဲထဲ့ကာ အင္မတန္စို႔ခ်င္လွေသာ တီေလး၏ ႏို႔အစုံအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ထားေလသည္။  တီေလးက သူ႔ရင္ခြင္ထဲေရာက္ေနသလို သူ၏ ဝင္သက္ထြက္သက္ေလေလးက တီေလး၏ လည္ပင္းဆီသို႔႐ိုက္ခတ္ေနေလသည္။  လက္ႏွစ္ဖက္သာ ဆန႔္တန္းလိုက္ပါက တိုက္တန္းနစ္ကားထဲကလိုျဖစ္ေပေတာ့မည္။

တီေလႏို႔ကို ကိုင္ထားရသည္ဆိုေသာ အသိ  ေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားကာ ဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးက ေဒါသထြက္လာေခ်ရာ တီေလး၏ ဖင္ၾကားသို႔ ကြက္တိေထာက္မိေနေလသည္။ လူ တိုးသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ဗညားက တီေလးကိုယ္လုံးေလးအားဆြဲကပ္လိုက္ရာ သူ၏ဖြားဖက္ေတာ္လီးႀကီးကား တီ ေလး၏ဖင္ၾကားသို႔ အေျမႇာင္းလိုက္ဝင္ေနေလေတာ့သည္။ ရႈိးပြဲၾကည့္ရင္း လက္ကိုမသိမသာျဖစ္ညႇစ္ေပးသလို ခါးကိုမသိမသာ  ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ေပးေနရာ တီေလးဆုျမတ္အတြက္ အကိုင္ခံအေထာက္ခံရရင္း ၾကည့္ရေသာ ရႈိးပြဲတပြဲျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ယခုလည္း ထိုအရာမ်ားကို စားၿမဳံ႕ျပန္စဥ္းစားရင္း စိတ္ထလာေသာေၾကာင့္ ဗညားသည္ တီေလးအျပင္သြားေနခိုက္ တီေလးပင္တီ ႐ူရင္း ဂြင္းထုရန္ တီေလးအခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေလသည္။ ကံမေကာင္းရွာေသာ ဗညားသည္ တီေလးပင္တီရွာေနတုန္းမွာပဲ အိမ္ေရွ႕ မွ တံခါးဖြင့္သံၾကားလိုက္ရေလသည္။ တီေလး ျပန္လာၿပီျဖစ္ရာ ဗညားလည္း စဥ္းစားမေနေတာ့ပဲ ကုတင္ေျခရင္းမွာ တီေလး ခြၽတ္ ထားေသာ ပင္တီေလးကို ေတြ႕တာနဲ႔ ေကာက္ယူကာ သူ႔အက်ႌရင္ဘတ္ထဲကို ထဲ့ၿပီး ထြက္လာခဲ့ေလသည္။   သူ႔အခန္းထဲသို႔  ေရာက္ေသာအခါ တီေလးဝင္လာေသာေျခသံကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ တီေလးပင္တီေလးကို ျဖန႔္ကာ ဂြၾကားေနရာေလးကို ရႉ  လိုက္ေလသည္။ စူးခနဲ႔ ဝင္လာေသာ တီေလးရဲ႕ ေပါင္ၾကားဂြဆုံက အနံ႔ကိုရေတာ့ ကာမေသြးဆိုးေတြ တအား ထလာကာ ေျဖာင္းခနဲ႔  ေထာင္ထလာေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို စုတ္ကိုင္ကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ကစားရင္း တီေလး၏ ကိုယ္တုံးလုံးနဲ႔ ဖီးတက္ေနပုံအား  မ်က္စိထဲတြင္ ေဖာ္ၾကည့္ေနမိေလေတာ့သည္။

ဗညားတေယာက္ ညစာစားၿပီး မအိပ္ခင္ ကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အိပ္ရင္း ဝထၳဳ ဖတ္ေနတုန္း တီေလး အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေလ သည္။ ဗညားက ႐ုတ္တရက္မို႔ အံ့အားသင့္ကာ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္   “သားနဲ႔ တီေလး ေျပာစရာ ရွိလို႔”   တီေလးက ကုတင္ေဘးမွာ ရပ္ကာ သူ႔ကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း ေျပာေလသည္။ ခါးစည္းႀကိဳးနဲ႔ ညဝတ္အက်ႌပါးပါး ဝတ္ကာ ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ စို ေတာက္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လႈပ္႐ုံသာေျပာေနေသာ တီေလးသည္ အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းေနပါသည္။  “ဟုတ္ တီေလး”    “သားက တီေလးကို အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူးေနာ္”   “ဗ်ာ တီေလးမဟုတ္ရပါဘူး”   “သား တီေလးကို မညာပါနဲ႔ကြယ္ တီေလး သိ တယ္ သားရဲ႕မ်က္လုံးေတြ အျပဳအမူေတြက အရင္နဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေလ ဟင္း…ဟင္း…”  ဗညား အလန႔္တၾကား တီေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာ ေလးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီေလးက ကုတင္ေစာင္းမွာ တင္ပုလႊဲ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ႔ကို ၿပဳံးၾကည့္ေနေလသည္။

“ဟုတ္ ဟုတ္ ပါတယ္ တီေလး သားကို စိတ္ဆိုးလားဟင္”   “စိတ္ဆိုးရင္ မင္းေလးကို တီေလးက ခုလိုလာေျပာမေနဘူး သားကို တီ ေလး တခု ေတာင္းပန္ခ်င္တယ္ တီေလး ဆႏၵကို လိုက္ေလ်ာေပးေနာ္”   “တီေလး စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရပါမယ္ သားမွားတာရွိလဲ  ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”   “မွားတာကေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး အခန္းထဲ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းလာၿပီး တီေလး ပင္တီေတြရႉ ၿပီးေတာ့ မင္းယူသြားတဲ့  ပင္တီတထည္ျပန္ေပးပါ”  တီေလးက ၿပဳံးစိၿပဳံးစိနဲ႔ ၾကည့္ရင္း ေျပာေနပုံအရ စိတ္ဆိုးေနပုံမရေၾကာင္း ဗညားရိပ္မိေလသည္။   ေခါင္းအုံးေအာက္က တီေလးရဲ႕ ပင္တီေလးကို ရွက္ရွက္နဲ႔ ျပန္ထုတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ တီေလးက  “ေနာက္ကို တီေလးမသိပဲ အဲ့ လို မယူပါနဲ႔ တီေလးမႀကိဳက္ဖူး အခုတီေလး မႀကိဳက္တာလုပ္ထားေတာ့ သားမွာ အျပစ္ရွိေနတယ္ တီေလးေပးတဲ့ အျပစ္ကို ခံမွာ  လား” ဗညားနဖူးကို လက္သီးဆုတ္ေလးနဲ႔ မနာေအာင္ထုရင္းေမးလိုက္ေလသည္။ ဗညားမွာ ပုတ္သင္ညိဳ အရႈံးေပးရေလာက္ ေအာက္ ေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ေျဖလိုက္ေလသည္။  “ဟုတ္ တီေလး သားခံပါ့မယ္”   “လာ တီေလး အခန္းကို လိုက္ခဲ့”   တီေလးရဲ႕ေခၚသံ က တိုးတိုးေလးဆိုေသာ္လည္း သူအတြက္ေတာ့ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ကာ ၾကက္သီးေမႊးညင္းေတြပါထသြားေလသည္။

“ဟုတ္ တီေလး”   တီေလးက ေရွ႕မွသြားေလရာ သူက ေနာက္ကေန လိုက္ေလသည္။ တီေလးရဲ႕တင္ပါးလွလွေလးေတြ တလုံးျခင္း  တုန္ခါေနတာကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထလာေလသည္။  အခန္းထဲကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ တီေလးက အခန္းတံခါးကို ဂ်က္ခ်လိုက္သည္။ “သား ကုတင္ေဘးကို လာ”  ဗညား ခုတင္ေဘးကိုေရာက္ေတာ့ တီေလးက ပင္တီကို ခြၽတ္ကာ ကမ္းေပးလိုက္ရင္း   “ေရာ့ ဒါဝတ္ပီး သား ပင္တီ ေန႔လည္ကထဲက မခြၽတ္ရေသးတာ ရႉ စမ္း”   ဟုေျပာေလသည္။ ဗညားက တီေလးမ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးျခင္းဆုံေအာင္  စိုက္ၾကည့္ရင္း ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ တီေလးပင္တီကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးရႉ လိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာက္က ဖြားဖက္ေတာ္ ကလည္း ေထာင္ထလာေလသည္။ သူ႔ေပါင္ၾကားကို တီေလးလက္တဖက္ေရာက္လာကာ တင္းေထာင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကိုစမ္း ကာ  “ဟင္ လီးကလည္း ေတာင္တာျမန္တာ ပင္တီေပၚက ေစာက္ပတ္အနံ႔ကို မင္းႀကိဳက္တယ္ ဟုတ္တယ္မလား”   “ဟုတ္ တီ ေလး သားအရမ္းႀကိဳက္ပါတယ္”  “ဘယ္သူ႔ ေစာက္ပတ္အနံ႔ႀကိဳက္တာလဲ ေျပာစမ္း”  ဟု ေျပာလည္းေျပာ တီေလး လီးကိုင္ထား ေသာ လက္က လီကို စုတ္ကိုင္ရင္း လက္မျဖင့္ လီးထိပ္ေခါင္းကို ေဝ့ဝိုက္ကာ ပြတ္ေပးေနေလသည္။

ဗညားမွာ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထကာ တကိုယ္လုံး နတ္ပူးသလိုတုန္ေနရင္း  “တီ တီ တီေလး ေစာက္ပတ္”   ဟုေျဖလိုက္ေလ သည္။  “စပူရွပ္တဲ့ ေစာက္ပတ္ရႉ ေကာင္ဆိုးေလး အဝတ္ေတြအကုန္ခြၽတ္ ပက္လက္အိပ္ မ်က္စိမွိတ္ထားစမ္း”  ဗညား တုံးလုံး ခြၽတ္ကာ ခုတင္ေဘးက ေကာ္ေဇာခင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ မ်က္စိမွိတ္ေနလိုက္ေလသည္။ မ်က္စိနည္းနည္းေလး ဖြင့္ကာ ခိုးၾကည့္ေတာ့ တီေလးက အဝတ္ေတြခြၽတ္ေနေလသည္။   တီေလး၏ ကိုယ္တုံးလုံးအလွအပမ်ားကို ၾကည့္ေနစဥ္မွာ တီေလးက  သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ ခြထိုင္လိုက္ေလရာ တီေလး၏ ေစာက္ပတ္လွလွေလးက သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ အကြာမွာ ေရာက္ေန ေလသည္။   “စပူရွပ္ခ်င္တဲ့လူဆိုးေလး အခု ေစာက္ပတ္အစစ္ ရႉ စမ္း”  ဗညားလည္း နီညိဳညိဳအကြဲေၾကာင္းေလးကို ရႉ လိုက္ေလ သည္ ။ ရႉ ေန႐ုံျဖင့္ အားမရပဲ ေခါင္းေထာင္ကာ လွ်ာနဲ႔ယက္လိုက္ေလသည္။ ေစာက္ေမႊး တပင္မွ မရွိေအာင္ ရိပ္သင္ထားကာ ညီး  စို႔စို႔အနံ႔ေလးသင္းေနေသာ တီေလးေစာက္ပတ္ကို အငမ္းမရ ယက္ေလသည္။ ေစာက္စိကိုလဲ လွ်ာျဖင့္ ထိုးဆြေပးေလသည္။

တီေလး ပါးစပ္မွ ၿငီးသံ သဲ့သဲ့ေလးထြက္လာကာ သူမ်က္ႏွာေပၚ ေစာက္ပတ္ျဖင့္ ဖိထားကာ တီေလးလက္တဖက္က သူ႔လီးကို ကိုင္၍ စုတ္ေပးပါေတာ့သည္။ တူဝရီး ၂ေယာက္ အျပန္အလွန္ ဆစ္စတိႏိုင္းပုံစံျဖင့္ အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပး အၿပိဳင္ျပဳစုၾကေလ ေတာ့သည္။   အတန္ငယ္ၾကာေသာအခါ သူ႔လီးထဲမွ လေရမ်ား တီေလး ပါးစပ္ထဲသို႔ ပန္းထဲ့မိသလို တီေလး ေစာက္ေရမ်ားကို လည္း တဂြတ္ဂြတ္ေသာက္ၿမိဳမိေလသည္။  သူ႔လေရေတြေပေနေသာ တီေလးႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္ေတာ့ တီေလးကလဲ ျပန္နမ္း ေလသည္။ အနမ္းရွည္ႀကီး အဆုံးမွာေတာ့ တီေလးက  “သားအခန္းျပန္အိပ္ေတာ့ေနာ္”   “အာတီေလးကလဲ သားက တီေလးနဲ႔  အတူတူ အိပ္ခ်င္တာကို”  “အိပ္ခ်င္တာရပါတယ္ သားကတိ တခုေပးမွ အိပ္ခြင့္ျပဳမယ္”  “ဘာကတိလဲ တီေလး”

“တီေလးကို မ လိုးပါဘူးဆိုတဲ့ကတိ တီေလးအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဇြတ္မလိုးရဘူး တီေလးသားနဲ႔ မႈတ္ေပးစုပ္ေပးမယ္ လိုးခြင့္ေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး” “အာ   တီေလး ညစ္တာ သားကို ညစ္တာ” “ေတာ္စမ္း ဗညား အလိုလိုက္ေတာ့ အမိုက္ေစာ္ကားတာလား မင္းနဲ႔ငါ အေဒၚရင္းတူရင္း ေတြ ဒီေလာက္ျဖစ္တာေတာင္ မေကာင္းဘူး လိုးဖို႔ ငါလုံးဝခြင့္မျပဳဘူး မင္းပဲေျပာေတာ့ တီေလးစိတ္တိုင္းက်ပါဆို”  “ဟာ ကြၽတ္  တီေလးကလဲ”  “ဘာမွထပ္မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဘယ္မွာအိပ္မွာလဲ”  ဗညားမွာ စိတ္ဆိုးရအခက္ ေပ်ာ္ရလည္းအခက္ျဖစ္ကာ ပိုင္ႏိုင္စြာ  ခပ္တည္တည္ျဖင့္ေျပာေနေသာ တီေလးအား ဆြဲဖက္ခါ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့သည္။

ဗညားမွာ အားမလိုအားမရ ျဖစ္ေနေလသည္။ တီေလးဆုျမတ္က လိုးဖို႔ လုံးဝသေဘာမတူ ပေလြကိုေတာ့ အပီျပင္ေပးေလသည္။  သို႔ေသာ္ ျမင္သာျမင္ပီး မၾကင္ရတာ မဟုတ္ပဲ တဝက္ပဲၾကင္ရသလို မလိုးရျခင္းမွာ သူ႔အတြက္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစသည္။ တ ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရေအာင္လိုးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေလသည္။ “မိန္းမေတြကို ခိုင္းခ်င္ရင္ သူတို႔ထန္ေနတဲ့အခ်ိန္ခိုင္း အကုန္ရတယ္ကြ  အဲ့ဒါ ငါ့ကိုယ္ေတြ႕ကြ”  ဟု ကိုႀကီးစိုးေျပာေသာ ကိုယ္ေတြ႕ဒႆ နကို အသုံးခ်ရန္ အားခဲထားေလသည္။   အခုလည္း  ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္သျဖင့္ အင္တာနက္ဆိုင္ ခနသြား၍ အင္တာနက္သုံးကာ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ အခ်ိန္ကား ေန႔လယ္၂နာရီခန႔္ရွိ ေလၿပီ။ ဗညားအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ တီေလးကိုမေတြ႕ အိမ္တံခါးေသခ်ာပိတ္ကာ အိမ္ထဲဝင္လာခဲ့ေလသည္။   တီေလး အခန္းတံခါးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ တီေလးက အထက္ေအာက္ တဆက္ထဲ ဂါဝန္ေလးဝတ္ကာ ပိုးလိုးပက္လက္ႏွင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ  အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ ေအာက္က ဘာမွခံဝတ္ထားပုံမရ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားက ထင္းေနေအာင္ အရာေပၚေနေလသည္။

ဗညားလည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ဘဲ အက်ႌႏွင့္ ပုဆိုးခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း အဝတ္ဗလာက်င္းသြားပီဆိုမွ  ခုတင္ေပၚတက္ကာ တီေလးရဲ႕ ဂါဝန္ကိုအသာလွန္တင္လိုက္ေလသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းအသာဟ၍ ေပါင္ၾကား မ်က္ႏွာအပ္ကာ တီ ေလးေစာက္ပတ္ကို ယက္ေလေတာ့သည္။ ခနၾကာေသာအခါ တီေလးမွာ ၿငီးသံေလးမ်ားေပးရင္း ႏိုးလာေလသည္။  “အ အ အ ဟ င္းး ဟင္းး အင္းး ဟင္းးး”  ဆုျမတ္မွာ အိပ္ေနတုန္း အိပ္မက္မက္ေလသည္။ သူ႔အား လူတေယာက္က လမ္းေဘးတြင္ ထမိန္ဆြဲခြၽတ္ ခါ သူ႔ေစာက္ပတ္ကို ကိုင္ေပးေနသည္ဟု ျမင္မက္ေလသည္။ လူအမ်ားသြားလာၾကေသာ လမ္းေဘးတြင္ ေစာက္ပတ္ အႏႈိက္ခံရသ ျဖင့္ သူက ရွက္ေနေသာ္လည္း လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားက သတိျပဳမိပုံမရပဲ သြားလာေနၾကေလသည္။ ထိုလူက သူ႔ေစာက္ပတ္ထဲ သို႔ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူး၍ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ ေညႇာင့္ေပးရာ ေကာင္းသထက္ေကာင္းလာၿပီး ေစာက္ ပတ္ထဲမွ ေစာက္ေရမ်ားလည္း စိမ့္ထြက္လာကာ သူလဲတင္မခံႏိုင္ေတာ့ပဲ အသံထြက္ၿငီးလိုက္စဥ္မွာပင္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးလာခဲ့ေလ သည္။

တကယ္လည္း ဗညားက ေစာက္ပတ္ကို အပီအျပင္ယက္ကာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္ ႏွစ္ေခ်ာင္းပူး၍ သြင္း  လိုက္ထုတ္လိုက္ျဖင့္ ေညႇာင့္ေပးေနေလသည္။ ဆုျမတ္မွာ အိပ္မက္ႏွင့္ လက္ရွိဘဝ တဆက္ထဲျဖစ္ကာ ေကာင္းၿပီးရင္း ေကာင္းေန ေလသည္။ ခနအၾကာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ရႈံ႕ခ်ည္ပြခ်ည္ျဖစ္ကာ ၿပီးခါနီးအခ်ိန္တြင္ ဗညား၏ လက္က ေစာက္ပတ္ထဲမွထြက္သြား သလို ေစာက္ပတ္ယက္ေနျခင္းမွာလဲ ရပ္သြားေလသည္။ ဆုျမတ္မွာ ပန္းဝင္ခါနီးမွာ ေျခေခါက္လဲက်သလို ပါးစပ္နားေရာက္ေန ေသာ ထမင္းလုပ္ ပုတ္ခ်ခံရသလို အနံ႔သာရၿပီး မစားလိုက္ရသလိုမ်ိဳး ခံစားမိကာ ေဒါသလဲထြက္ မခ်င့္မရဲလဲျဖစ္ကာ  “သား ဘာ လို႔ရပ္လိုက္တာလဲ တီေလးၿပီးေတာ့မယ့္ဟာကို”  “တီေလးကလည္း ေျဖးေျဖးေပါ့ တီေလး ဂါဝန္ကိုခြၽတ္လိုက္ပါဦး တီေလး  အေကာင္းႀကီးေကာင္းမွာပါ”   ဗညားက ခပ္ေအးေအးပင္ ေျပာလဲေျပာ သူ႔ ေပါင္တဖက္ကိုလဲ လက္ဝါးျဖင့္႐ိုက္လိုက္ေလသည္။

“ျဖန္း”  “အ ဗညား ဘာလုပ္တာလဲ ဘာျဖစ္လို႔႐ိုက္တာလဲ”   “တီေလးၿပီးသြားမွာစိုးလို႔ သားက အာ႐ုံလြဲေပးတာပါ”   “ျဖန္း ျဖန္း  ျဖန္း ျဖန္း”  ဗညားက ေျပာလဲေျပာ ႐ိုက္လဲ႐ိုက္ေလေတာ့သည္။ ႐ိုက္တာမွ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပါင္းႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီ႐ိုက္ေလ သည္။ ဆုျမတ္မွာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ကာမခံစားမႈမ်ား ေလ်ာ့က်သြားေသာ္လည္း ထူးဆန္းစြာပင္ ေသြးသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ဖိုဓာတ္ ေတာင့္တေသာ ရမၼက္စိတ္မ်ားက ပို၍ပင္ ဒီဂရီတိုးလာေလသည္။ အျမန္ထလိုက္ေတာ့မွ ဗညားက ႐ိုက္တာရပ္သြားေလသည္။ ေမြ႕ ယာေပၚဒူးေထာက္ရင္းအက်ႌခြၽတ္လိုက္ေလသည္။ အက်ႌခြၽတ္ၿပီးေသာအခါ ဗညားက ခါးမွဖက္၍ ရင္ခြင္ထဲသို႔ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း  ဆြဲသြင္းလိုက္ေလသည္။

“ေအမ့”   ဆုျမတ္မွာ ေစြ႕ခနဲ႔ပါသြားကာ ဗညားက ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းေလသည္။ ဆုျမတ္တေယာက္ ဗညားအ နမ္းမွာ ေမွ်ာပါသြားေလသည္။ ဗညားက နမ္း႐ုံတင္မဟုတ္ ႏို႔သီးေခါင္းမ်ားကိုပါ ေခ်ေပးေနေလသည္။ ခနၾကာေသာအခါ ဗညားက  နမ္းေနရာမွခြာလိုက္ပီး ဆုျမတ္အား တြန္းလွဲလိုက္ေလသည္။ ဆုျမတ္ ပက္လက္လန္လ်က္ လဲက်သြားေသာအခါ ဗညားက  ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းဆြဲၿဖဲကာ ေစာက္ပတ္ကို လွ်ာအျပာလိုက္ကပ္ကာ အားရပါးရ ယက္ပါေတာ့သည္။ ယက္ေနရင္း လက္ခလယ္ျဖင့္  ေစာက္ေခါင္းထဲထိုးေမြကာ ေစာက္ေရမ်ားယူလိုက္ပီး ဆုျမတ္ စအိုထဲသို႔ ထိုးထဲ့လိုက္ေလသည္။ လက္ႏွစ္ဆစ္ခန႔္ဝင္သြားေတာ့မွ  ေစာက္စိကိုစုတ္ကာ စအိုထဲက လက္ခလယ္ကိုလည္း သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ ခပ္သြက္သြက္ေလးလုပ္ေပးေလသည္။ အခန္းထဲ တြင္ဆုျမတ္၏ ညီးညဴ သံေလးမ်ားညံေနေလသည္။

“အ အ အ ဟင္းး ဟင္းး အင္းး ဟင္းးး”   ဆုျမတ္အဖို႔ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္သည္ သူ႔ ဘဝတြင္ က႑သစ္တခုဖြင့္လွစ္သည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သြားေလသည္။ သူ႔ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ဦးလင္းသူႏွင့္ မဂၤလာဦးညအပါအဝင္  ကာမဆက္ဆံရာ၌ ဒီေန႔လိုမ်ိဳး ေသြးသားရမၼက္ ထႂကြေသာင္းက်န္းမႈမ်ိဳး ႀကဳံေတြ႕ခံစားခဲ့ဖူးျခင္းမရွိပါ။ ထႂကြေသာင္းက်န္းေအာင္  ဆြေပးေနေသာ ဗညားသည္ ဆြေပးသေလာက္ ထႂကြလာေသာ ရမၼက္မီးကို ေျပၿငိမ္းေအာင္လည္း လုပ္ေပးတတ္ေလသည္။ ဗ ညား၏ စအိုကို လက္ျဖင့္လိုးကာ ေစာက္စိစုပ္ေပးေနေသာ အရသာမွာ သူ႔အဖို႔ ေလာကႀကီး ေမ့ေလာက္ပါေပသည္။ ေစာက္ေခါင္း ထဲမွ က်င္ခနဲ႔ က်င္ခနဲ႔ျဖစ္လာၿပီး ၿပီးခါနီးအခ်ိန္ဝယ္ သေကာင့္သားက ဖင္ထဲကလက္ညိဳးေရာ ေစာက္စိစုတ္ေနတာပါ ရပ္လိုက္ ေလသည္။

ဆုျမတ္မွာ ၿပီးခါနီးအခ်ိန္တြင္ အလိုမျပည့္ပဲ ဆတ္တငံငံျဖစ္သြားေလသည္။ ပထမအႀကိမ္တုန္းကလည္း မၿပီးရ အခုလဲမၿပီးရ ဆို ေတာ့ ဆုျမတ္တေယာက္ အသိစိတ္ေပ်ာက္ကာ ကာမလမ္းဆုံးေရာက္ရွိေရးသာ သိေလေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ဝယ္ ဗညား၏  လက္ဝါး႐ိုက္ခ်က္မ်ားက ေပါင္ေပၚက်လာေလသည္။ ထူးဆန္းစြာပင္ ဗညား႐ိုက္ေလတိုင္း နာက်င္မႈမရွိပဲ ရမၼက္စိတ္သာတိုးလာ ေလသည္။  ဗညားက သူအေပၚမွတက္ဖိလိုက္ေလသည္။ ဗညားလီးကလည္း သူ႔ေစာက္ပတ္ေပၚ အျပားလိုက္ကပ္ေနေလသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲမွ ဆစ္ခနဲ႔ျဖစ္ကာ တစုံတခုကို ေတာင့္တလာေလသည္။ ဗညားက နားနားကပ္ကာ   “တီေလး သားတို႔ လိုးရေအာင္ ေနာ္ လူမသိ သူမသိ တိတ္တိတ္ေလး အေဒၚရင္းနဲ႔ တူရင္း လိုးရေအာင္ေနာ္ တီေလး ခံခ်င္ေနပီမလား”   ဟု ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာ လိုက္ေလသည္။ ဆုျမတ္မွာ ကာမအရသာခံစားဖို႔ကလြဲ၍ ေခါင္းထဲ ဘာမွမရွိေလရာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေခါင္းညိမ့္ သေဘာတူေလ သည္။

“ဒါဆို တီေလးက သားလီးကိုကိုင္ပီး တီေလး ေစာက္ပတ္ထဲထဲ့ေပးေနာ္”   ဗညားက ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ ဆုျမတ္လက္ကိုယူကာ  သူ႔လီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္ေလသည္။ ဆုျမတ္က ခ်က္ခ်င္းပင္ ဗညားလီးကိုကိုင္ကာ သူ႔ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ေတ့ကာ ထဲ့ေပးေလ သည္။ ဗညားက ခါးအားသုံး၍ ဖိလိုက္ရာ လီးတဝက္ခန႔္ ေလွ်ာခနဲ႔ ဝင္သြားေလသည္။ ဗညားက ခါးတလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ေဆာင့္ခါ  ေဆာင့္ခါ လိုးပါေတာ့သည္။   ဗညားက ခါးအားကိုေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ကာ အခ်က္ေရမွတ္၍ လိုးေပးေနေလသည္။ အခ်က္ေရ  ၅၀ ေက်ာ္လာေသာအခါ ဆုျမတ္တေယာက္ အေရေတာက္ေတာက္က်ကာ အေကာင္းႀကီးေကာင္းေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ ထို အခ်ိန္တြင္ ဗညားက လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေလသည္။  “ဟင့္ ဟင့္ သား ဘာလို႔…”   “တီေလးသားကို ေလးဘက္ကုန္းေပးပါ့လား ဟင္”  ဆုျမတ္တေယာက္ လွ်င္ျမန္စြာထကာ ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေပးလိုက္ေလသည္။ လင္းသူရွိတုန္းက လင္းသူက  ေလးဖက္ေထာက္၍ ေနာက္ကေန လိုးရတာကို ႀကိဳက္သလို သူကလည္း အလိုးခံေနရင္း ေစာက္စိကို လြတ္လပ္စြာပြတ္ရတာကို ႏွစ္သက္ေလသည္။

ယခု ဗညားက ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းေသာအခါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကုန္းေပးလိုက္ေလသည္။ ဗညားက ေနာက္ကေနသူ႔လီးတဆုံးထဲ့ကာ  ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ ဆုျမတ္မွာ အရသာေတြ႕ၿပီးရင္းေတြ႕ေနေလသည္။ ဗညားက ေနာက္ကေန ဖင္ကိုင္ကာ လိုးေနရင္း စူ ထြက္ေနေသာ ဆုျမတ္ဖင္ေပါက္ထဲသို႔ လက္မေလးထဲ့ကာ လွည့္ေပးေနေလသည္။ ဗညားလွည့္ေပးပုံမွာ ဝက္အူရစ္လွည့္သလို  ဘယ္ညာလွည့္ေပးေနျခင္းျဖစ္ရာ ဆုျမတ္မွာ အခ်ိဳေပၚ သကာေလာင္းသလို အရသာေပၚအရသာဆင့္ကာ ကာမအရသာထူး ထူးဆန္းဆန္းကို ခံစားရေလေတာ့သည္။ ဆုျမတ္မွာ လက္တဖက္က ေမြ႕ယာကိုေထာက္ထားကာ လက္တဖက္က ေစာက္စိကိုပြတ္ ေနရင္း အသံထြက္ကာ ညီးညဴ မိေလေတာ့သည္။

“အ…အ…အား…အ ဟင္း ဟင္း ေကာင္း ေကာင္း”  ဗညားမွာ ၿပီးမသြားရေလေအာင္ အခ်က္ေရမွတ္ကာ လိုးေနေလသည္။ တီ ေလးက ေစာက္ေရ႐ႊမ္းသလို ေစာက္ပတ္ကလည္း စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိေလသည္။ မၾကာမွီ အခ်က္ေရ၂၅၀ေက်ာ္လာေသာအခါ တီေလး ေစာက္ပတ္မွာ သူ႔လီးကို ညစ္ဆြဲလာေလသည္။ တီေလးၿပီးေတာ့မွာကို သေဘာေပါက္မိေသာေၾကာင့္ လီးကို ဒစ္ထိဆြဲထုတ္ကာ  အားရပါးရအားကုန္သုံးကာ ေဆာင့္ေပးေလေတာ့သည္။  “အ…အ…သား… တီ…ေလး…အား…အ ဟင္း…ၿပီး…ဟင္း…ၿပီး… ေကာင္း…ေကာင္း”   ဆုျမတ္မွာ မပီမသေရ႐ြတ္ရင္း ၿပီးသြားကာ ေလးဖက္ေထာက္ေနရာမွ ေမြ႕ယာေပၚသို႔ ေမွာက္က်သြားေလ သည္။ ဗညားက အလိုက္သင့္ပင္ သူ႔လီး ဆုျမတ္ေစာက္ပတ္မွ ကြၽတ္ထြက္သြားေသာ္လည္း ဆုျမတ္ဖင္ထဲမွ လက္မကို အကြၽတ္မ ခံပဲ လွည့္ေပးၿမဲလွည့္ေပးေနေလသည္။

“တီေလး တီေလးက ၿပီးသြားေပမယ့္ သားက မၿပီးေသးဘူးေလ”  “သားျပန္လိုးေလ”   “ဟင့္အင္း တီေလးဖင္ကို လိုးခ်င္တယ္”     ဗညားက “တီေလးဖင္ကို လိုးခ်င္တယ္” ဟူေသာ စကားသံအဆုံးမွာ ဖင္ထဲမွ လက္မကိုဆြဲထုတ္လိုက္ေလသည္။ ဆုျမတ္မွာ  ႐ုတ္တရက္ ဖင္ကလိေပးေနေသာ လက္မ ဆြဲႏႈတ္သြားသျဖင့္ အလိုမက်မႈတခုျဖစ္ေပၚလာကာ ဖင္ထဲမွာလဲ ဟာသြားေလသည္။  ဖင္ခံၾကည့္ခ်င္စိတ္မ်ားေပၚလာသလို ကာမေသြးသားမ်ားေသာင္းက်န္းကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခံစားလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလြယ္တကူပင္  “လိုးေလသားရဲ႕”  “တီေလး ေလးဖက္ျပန္ကုန္းေပးပါဦးေနာ္”   ဆုျမတ္က  ေလးဖက္ေထာက္ကာ ဖင္းဘူးေတာင္းေထာင္ေပးေလသည္။ ဗညား အလြန္ေက်နပ္ေနေလသည္။ ဖင္လိုးရာတြင္ေခ်ာဆီအျဖစ္ သုံး ရန္ ဆုျမတ္၏ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူးကို ဆင္းယူလိုက္ေလသည္။ အလြန္လိုးခ်င္ေနေသာ တီေလးကို ဖင္ပါလိုးရေတာ့မည္ျဖစ္ေလ သည္။ ေခါင္လိမ္းဆီဗူးကို ဖြင့္ကာ လက္ညိဳးျဖင့္ အနည္းငယ္ေကာ္ယူ၍ ဆုျမတ္ဖင္ထဲသို႔ သုတ္လိမ္းေပးေလသည္။ သူ႔လီးႀကီးကို လည္း သုတ္လိမ္းၿပီး ဖင္ဝမွာ ေတ့ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိသြင္းေလသည္။ လီးကား ဖင္ထဲသို႔ တအိအိနဲ႔ ဝင္ေနေလသည္။ ေအာက္က  ဆုျမတ္မွာလည္း အံႀကိတ္ကာ တင္းခံေနေလသည္။

“တီေလး စိတ္ကိုေလ်ာ့ထား ပါးစပ္ဟ အသက္႐ူ ပီးေတာ့ေစာက္စိကိုကလိေပး”   ဗညားက ဆုျမတ္ဖင္ကို လက္ျဖင့္ထိန္းကိုင္ကာ    ဖင္ထဲ လီးထဲ့ေနရာမွ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဆုျမတ္မွာ ဗညားေျပာသည့္အတိုင္း လုပ္ေလရာ အေတာ္ကို သက္ေတာင့္သက္သာ  ျဖစ္ကာ ဖင္ထဲသို႔ လီးဝင္လည္းေခ်ာေလသည္။ လီးတဆုံးဝင္ေသာအခါ ဗညားက အသာေခ်ာ့ကာ နဲ႔လိုးေလသည္။  ဆုျမတ္မွာ  ကာမအရသာ အသစ္အဆန္းကိုခံစားရေလသည္။ လီးစသြင္းခ်ိန္တြင္ ေခါင္းလိမ္းဆီႏွင့္ ဗညားလက္ျဖင့္ ခ်ဲ႕ေပးထားမႈေၾကာင့္ သိပ္ မနာပဲ အနည္းငယ္နာက်င္မႈရွိေလသည္။ လီးတခုလုံးဖင္ထဲဝင္ကာ ေျဖးေျဖးခ်င္း စလိုးေတာ့ နာလဲနာ ေကာင္းလဲေကာင္းေသာ နာ ေကာင္းေဝဒနာကိုခံစားရေလသည္။

အခုေတာ့ျဖင့္ ရွိန္းခနဲ႔ ဖိန္းခနဲ႔ ျဖစ္ကာ ဖင္ဝမွစလာေသာ အရသာက လူတကိုယ္လုံး ေလထဲ ေျမာက္ေနသလိုလိုပင္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွလည္း အေရမ်ားေတာက္ေတာက္က်ကာ အိပ္ယာခင္းကို႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနေလသည္။ ေစာက္စိကို  ကလိ႐ုံျဖင့္အားမရေတာ့ပဲ ေစာက္ပတ္ထဲ လက္ထဲ့ကာေမြရင္း ဖင္ဇိမ္ေတြ႕ေနေလေတာ့သည္။ ဗညားကိုလည္း အစြဲႀကီးစြဲကာ  အပိုင္ယူ လင္ေတာ္ခ်င္စိတ္ပါေပါက္လာေလေတာ့သည္။  ခနအၾကာတြင္ ဆုျမတ္မွာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ႐ြစိ႐ြစိျဖစ္ကာ အေရတ ေတာက္ေတာက္က်ရင္း ၿပီးသြားခ်ိန္ဝယ္ ဗညားမွာလည္း ေစာက္ပတ္ထက္ေကာင္းသည့္ ဖင္လိုးေနရျခင္းေၾကာင့္၎ စိတ္ကိုလဲ လြတ္ထားေသာေၾကာင့္၎ တခ်ိန္ထဲလိုလိုၿပီးကာ တီေလးဖင္ထဲသို႔ လေရမ်ားပန္းထဲ့လိုက္ပါေတာ့ေလသည္။

ဆုျမတ္မွာ ေမြယာ ေပၚသို႔ ေမွာက္လ်က္ က်သြားေလသည္။ ေဘးမွာလွဲ လာေသာ ဗညားကို လွမ္းဖက္လိုက္ကာ  “သားတီေလးကိုပစ္မသြားရဘူးေနာ္  တီေလးကို အၿမဲလိုးေပးရမယ္ေနာ္ တီေလးဟာေနခဲ့သမွ် ကြက္လပ္ေတြကို သားကျဖည့္ေပးလိုက္တာေလ တီေလးေလ ျဖစ္ႏိုင္ရင္  သားနဲ႔ လက္ထပ္ခ်င္တယ္”  ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဗညားမွာ   “တီေလးကိုလိုးရင္ တူအရင္းအေနနဲ႔လိုးရမွာလား  ေယာက္်ားအေနနဲ႔လိုးရမွာလား”  လို႔ျပန္ေမးရဦးမည္ ဟုစဥ္းစားရင္းၿပဳံးလိုက္မိေလေတာ့သည္။