ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်

ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်

အသက်အစိတ်မှာ ပုခက်မချိတ်ရရင် တစ်သက်မနိတ်ဘူးဆိုတဲ့စကားရှိပေမယ့် ညိုမောင်အဖို့ကတော့ အသက်(၂၆)နှစ်ရောက်မှ ရှားရှားပါးပါးရည်းစားလေးတစ်ယောက်ရခဲ့ရသည်။ ရမဲ့ရတော့လည်း ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ်က ညိုမောင်ထက်အသက်(၇)နှစ်လောက်ငယ်သည်။ လေးငယ်အသက်က ခုမှ (၁၉)နှစ်သာရှိသေးသည်။ အသက်ကြီးမှရည်းစားလေး(၁) ယောက်ရတော့ ညိုမောင်မှာမထိရက်မကိုင်ရက် ထိလိုက်လျှင် နွမ်းကြေတော့မလားထင်နေသည်။

ပန်းလေးတစ်ပွင့်ကို ထိုင်၍အလှကြည့်နေသလိုထားသည်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ်က ခေတ်ကာလသမီးပျိုဘဲ ညိုမောင်ထက်ရဲသည်၊ သွက်သည်။ ရည်းစားဘဝပီပြင်အောင် ညိုမောင်အားလမ်းပြခေါင်းဆောင်ပေးသည်။ ဘာလိုလိုနဲ့ ညိုမောင်နှင့်လေးငယ်ကြိုက်ကြတာ (၆)လကျော်လာခဲ့ပြီ။ တစ်နေ့မှာတော့ ညိုမောင်တစ်ယောက်အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲရှိသည်နှင့် ပျင်းပျင်းနှင့်အိပ်ပျော်နေတုန်း လေးငယ်တစ်ယောက် ဘယ်ကဘယ်လိုရောက်လာ သည်မသိ။ညိုမောင်၏အိပ်ခန်းထဲထိရောက်၍လာသည်။

ပက်လက်အိပ်နေသော ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့လေးငယ်ကပါးလေးအပ်ပြီး မှောက်အိပ်လိုက်သည်။ နုညက်သောအထိအတွေ့နှင့်မွှေးပျံ့သောရနံ့တွေကြောင့် ညိုမောင်နိုးလာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ ““ဟင်……လေးငယ်…”” ညိုမောင်အံ့သြသွားသည်။ ““အစ်ကိုနိုးလာပြီလား…”” ““အင်း….လာ အိမ်ရှေ့သွားရအောင်….”” ညိုမောင်က ထထိုင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။
လေးငယ်က ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်မှောက်ချထားသော သူမ၏ကိုယ်လုံးကို မ ထသည့်အပြင် ပို၍ဖိချလိုက်သည်။ ဒီလိုအနေအထားမှ ဘယ်သွေးဘယ်သားတွေက ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်ပါ့မလဲ……။ ပြောမရသည့်အဆုံး ညိုမောင်ကနားမလည်နိုင်စွာနှင့်လေးငယ်၏မျက်နှာလေးကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့စိတ်တွေကလှုပ်ရှား၍လာ သည်။

ညိုမောင် သူ့ခေါင်းကိုကြွ၍ လေးငယ်ပါးလေးတစ်ဖက်ကိုနမ်းရှုံ့လိုက်သည်။ လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ကျသွားပြီး မျက်နှာလေးကပြုံးသွားသည်။ အရှိန်ပြင်းစွာလှုပ်ရှားနေသော ညိုမောင်၏ရင်ခုန်သံတွေကို လေးငယ်ကြားနေရသည်။ မိန်းမသားဆိုတာက အိနြေ္ဒကောင်းလွန်း၍သာ သူတို့ကိုအကဲမခတ်နိုင်ရှိရမည်။ သူတို့ကယောကျၤားတွေထက်ပိုပြီးခံစားချက်ပြင်း ပြ၍ စိတ်လှုပ်ရှားမှုပြင်းထန်သည်။ လေးငယ်၏လက်လေးတစ်ဖက်က ညိုမောင်၏ရင်ဘတ်ပေါ်ကို ယုယုယယလေးပွတ်သပ်ပေးရင်းမှ ညိုမောင်၏ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ရောက်သွားရာမှ ဆီးခုံပေါ်သို့ထိပွတ်နေမိသည်။ ““လေးငယ်ထတော့ကွယ်…..တော်ကြာမှားကုန်ကြလိမ့်မယ်….”” ““တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ချစ်ကြတာ မှားတာလားဟင် အစ်ကို….”” အသံလေးများက လှိုင်းထပုတ်ခတ်နေသည်။

ညိုမောင်ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိတော့ပေ။ လေးငယ်မကြားအောင်သက်ပြင်းတစ်ချက်ခိုး၍ချရင်း ညိုမောင်၏လက်အစုံက နွေးထွေးအိစက် နေသော လေးငယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို ရစ်ပတ်ပွေ့ပိုက်လိုက်သည်။ လေးငယ်၏ရင်ထဲတွင် ဝေဟင်ထဲလွင့်မျောသွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။ ညိုမောင်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏ တင်သားလုံးလုံးလေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်းဆုပ်နယ်သည်။ ““ချစ်တယ်….လေးရယ်”” ညိုမောင်၏အသံက အစ်တစ်တစ် တစ်ဆို့ဆို့ကြီး….. ““လေးလဲ….အစ်ကို့ကို သိပ်ချစ်တာပဲ သိလား…….”” ကာမအမှောင်ထုသည် တစ်ဖြေးဖြေးမှုံရီနက်ရှိုင်း၍လာသည်။ ညိုမောင်ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ လေးငယ်လှိမ့်တက်လိုက်သည်။

တစ်ယောက်မျက်နှာကို တစ်ယောက်စေ့စေ့မကြည့်ရဲကြပေ။ ညိုမောင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုဘေးသို့ကားလိုက်သည်။ မာကျောကျော အချောင်းတစ်ခုက လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးကို ထောက်မိသွားသည်။ လေးငယ်၏အသားလေးတွေတဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ““အစ်ကို…”” ““ဘာလဲ…..လေး…”” ““လေးငယ် ရှက်တယ်ကွယ်….”” လေးငယ်ကညိုမောင်နားဝသို့ တိုးတိတ်ညင်သာစွာလေးဆိုသည်။ ညိုမောင်လက်များကတရွရွလှုပ်ရှား၍လာသည်။ လေးငယ်၏ထဘီအောက်စလေး လန်တက်သွားသည်။ ““အစ်ကို….လေးငယ် ရှက်ပါတယ်ဆို…”” ညိုမောင်ထံမှ တုန့်ပြန်စကားသံထွက်ပေါ်၍မလာပေ။ သူ၏အပေါ်မှာ မှောက်လျက်သားလေးဖြစ်ကာ ထဘီအောက်စလေးလှန်တင်နေ၍ ဖင်ပြောင်ပြောင်လေးဖြစ်နေသောလေးငယ် ကိုအသာပွေ့ဖက်၍ ဘေးသို့လှဲချလိုက်ရာက ညိုမောင်ကအပေါ်စီးမှဖက်လျှက်သား နေရာယူလိုက်သည်။

လေးငယ်၏ဒူးလေးကခပ်ကားကားလေး ထောင်ထားမိရာ ပေါင်လေးနှစ်ဖက် ကအလိုအလျှောက်ကားထားသည့်နှယ် အသင့်အနေအထားသို့ရောက်၍နေသည်။ ညိုမောင်၏အသက်ရှုသံတွေက စည်းချက်မကျတော့ဘဲ ဗရမ်းပတာဖြစ်ကာပြင်းထန်၍လာသည်။ အလားတူ လေးငယ်၏ထွက်သက်လေသံများကလည်းမူမမှန်တော့ပေ။ ညိုမောင်က သူနှင့်လေးငယ်တို့ကြားသို့ လက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး လေးငယ်၏စောက်ဖုတ်လေးကိုစမ်းသည်။ ““ဟင့်အင်း…..မကိုင်နဲ့ကွာ…..အို…”” ညိုမောင်၏ လီးကအစွမ်းကုန်မတ်တောင်၍နေသည်။ လီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး လေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့တေ့သွင်းသည်။

လီးနှင့်စောက်ပတ်အတွေ့က စိုစွတ်နွေးထွေး ၍နေသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားများဆူပွက်ကာ နှစ်ယောက်စလုံးဆောက်တည်ရာမရကြချေ။ ““ပြွတ်….အား….ဟင့်…အဟင့်…..မဝင်ဘူး…..”” လီးကဘေးသို့ချော်ထိုးမိသည်။ လေးငယ်က လွှတ်ခနဲပါးစပ်ကထွက်သွားသည်။ ““မဝင်သေးဘူးလား………….ဟင်…..လေး….”” ““ဟင့်အင်း….”” လေးငယ် ညိုမောင်မျက်နှာကို မကြည့်ပဲ အသားတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ ““ကိုင်သွင်းပေးပါလား….ဟင်..”” ““ဟာ….ကျွတ်….ဒုက္ခဘဲ….မကိုင်ရဲဘူး….အဟင့်….”” ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ပူးကပ်တွန့်လိမ်နေသဖြင့် လိုရာမရောက်ဘဲ နှောင့်နှေး၍နေသည်။ ညိုမောင်က လေးငယ်၏ပါးပြင်နုနုဖွေးဖွေးလေးကို ညင်သာစွာနမ်းပြီး သူမ၏လည်တိုင်ဖွေးဖွေး လေးကို ယုယစွာပွတ်သပ်နမ်းရှုံ့ပြီး သူ့ကိုယ်ကြီးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသော လေးငယ်၏လက်ထဲမှရုန်း၍ ကိုယ်ခြင်းခွာကာ သူ့ကိုယ်ကိုကြွပြီး သူ့လီးကြီးကို အသာအယာလေး ဖိသွင်းချလိုက်ပြန်သည်။

““ပြွတ်….အမလေး…အစ်ကိုရယ်….”” သည်တစ်ခါတော့ လီးကလေးငယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့ တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဝင်သွားသည်။ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုလုံး တုန်ခါလှုပ်ရမ်းသွားသည်။ ““ပြွတ်…ပြွတ်….စွတ်…..စွတ်……ပြွတ်….”” ညိုမောင်၏အလိုးအညှောင့် လေးငယ်၏အလူးအလူးအလိမ့်လိမ့် အကော့လေးတွေ ဗြောင်းဆန်သွားသည်။ လှပနုနယ်သော လေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ဘယ်လူးညာလိမ့်ဖြင့် ဖြစ်နေသည်။ ညိုမောင်၏လီးကြီးကလည်း မှန်မှန်ကြီးဆောင့်သွင်းနေသည်။ ““ပြွတ်….ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…ပြွတ်….”” အမွှေးပါးပါးလေးအုပ်လွှမ်းနေသော လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို ညိုမောင်ငုံ့၍ကြည့်သည်။ မဲမှောင်နေသော သူ၏လီးမွှေးကြီးများက ဖြူလွှနူးညံ့နေသောလေးငယ်၏စောက်ဖုတ်အုံလေး ကို ပွတ်သပ်မိလေတိုင်း လေးငယ်မှာကော့ပျံလူးလိမ့်သွားရသည်။

လီးကြီးဆွဲနှုတ်လိုက်တိုင်း ရဲကနဲ ရဲကနဲ အပြင်သို့ပြူးထွက်လာသောလေးငယ်၏ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားလေးများမှာ အရည်များဖြင့် ရွှဲနစ်ကာနူးအိ၍နေသည်။ သူ့တစ်သက်မိန်းမတစ်ယောက်၏ စောက်ပတ်ကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ တွေ့မြင်လိုက်ရချိန်မှာပင် တစ်ပါတည်းလိုးဖူးလိုက်ရသည်။ မှန်မှန်ဆောင့်လိုးနေသည့်အရသာဒဏ်ကိုခံရင်းလူးလိမ့်၍ တစ်လောကလုံးကိုမေ့နေသော လေးငယ်၏ကိုယ်ပေါ်မှရင်စေ့အကျႌလေး၏ကြယ်သီးများကို အဆောင့်မပျက်ညိုမောင်ဖြုတ် ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့အောက်မှဘော်လီပန်းရောင်လေးကို အပေါ်သို့လှန်၍တင်လိုက်သည်။

အဲ့ဒီနောက်တော့ ညိုမောင်၏လက်တစ်ဖက်က လေးငယ်၏နို့နှစ်လုံးကိုဆုပ်ကိုင်ညှစ်နယ် ပေးလိုက်ရာ လေးငယ်ခမျာအလူးလူးအလိမ့်လိမ့်ဖြင့်ရင်ဘတ်လေးကော့ကော့တက်သွားရသည်။ ““ပြွတ်…..ပြွတ်…..စွပ်…..ပလွပ်….စွပ်…ပြွတ်….ပြွတ်”” ““အစ်ကို….အ…အင့်…..အင့်….အင့်…အ…အား…”” အင်္ဂါစပ်နှစ်ခုကြားမှ ယိုစိမ့်ကျလာသောချွဲပြစ်ပြစ်အရည်လေးများက လျှံကျလာပြီးအသံလေးတွေကပို၍ကျယ်လာသည်။ ““ရှီး…အား….အဟင်း….တစ်မျိုးကြီးဘဲ….ဟင်း…ဟင်း….”” ““နာရင်ပြောနော်….လေး..”” ““အင်…လေးငယ်..မပြောတတ်ဖူး….အင်း…ဟင်းးးးး”” ““လေး…လေးငယ်…..အား….ဟ”” နောက်ဆုံးဆောင့်ချက်နှင့်အတူ ညိုမောင်က လေးငယ်၏ရင်ဘတ်ပေါ်သို့မှောက်ချ၍ လေးငယ်၏ကိုယ်လေးကိုသိမ်းကြုံး၍ဖက်လိုက်ခိုက် လေးငယ်ကလည်းကမန်းကတမ်းပြန်ဖက်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ ဗရမ်းဗတာတုန်ခါသွားရလေတော့သည်။ ကျွဲကောသီးအမွှာနှစ်ခုလိုတင်းပြောင်နေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုက သာမာန်အနေအထားထက်ပိုပြီး ဖောင်းမို့နေတာသိသာ လှသည်။

ခံစားရတာလဲအသားတွေကတင်းနေပြီးနာနေသည်။ မခံမရပ်နိုင်အောင်နာကျင်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ပေမယ့် နေရထိုင်ရတာခက်လှသည်။ လေးငယ်ဘာလုပ်ရမည်မှန်းမသိ………. တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ်ဒီတစ်ခါဘဲ ဒီနေရာမှဒီလိုဖြစ်ဖူးသည်။ အစ်ကိုညိုမောင်လေ….လူပျိုသိုးကြီး မနေ့ကနေ့ခင်းက လေးငယ်ကိုနဲနဲလေးတောင်အနားမပေးဘဲ သုံးချီဖြုတ်လိုက်သည်။ လီးဆိုတာ ဘာမှန်းမသိသေးသော မျက်နှာစိမ်းစောက်ပတ်လေးက သူ့အားသူ့အင်နှင့်မမျှလောက်အောင် တာဝန်တွေထမ်းဆောင်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့ခုလိုယောင်ယမ်းလာရတာ ဘာမှမဆန်းလှပေ။ ဒါကလဲ လေးငယ်ကြောင့်ဘဲမဟုတ်လား……..သူ့ဘာသာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ညိုမောင်ကိုလေးငယ်ဘဲ မိန်းကလေးတန်မဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်သွားပြီး နူးခဲ့တာမဟုတ် လား……။

ညကတော့သိပ်ပြီးမသိသာလှ အရှိန်ကမသေသေးဘဲကို…စောက်ပတ်လေးနာနေတာကို “အစ်ကိုလိုးခဲ့တဲ့စောက်ပတ်လေးဆိုပြီး ဒီနေရာလေးကို အစ်ကိုမက်မက်မောမော လိုးခဲ့တာပဲဆိုပြီး” ဖီးလ်လေးနဲ့ယှဉ်ပြီး နာနေတာလေးကိုခံစားကာကြည်နူးနေတော့ ဝေဒနာတစ်ရပ်ရယ်လို့မခံစားမိသေးပေ။ အခုမိုးလင်းတော့မှ သူ့ဟာလေးသူကြည့်ပြီး လေးငယ်ဘာ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ တစ်ခါမှမကြုံဖူးတော့လဲ ဘာတွေထပ်ပြီး တိုးပြီးဖြစ်လာအုံးမလဲဟုတွေးပြီး ထိတ်လန့်မိပြန်၏။ ဆေးခန်းသွားပြဖို့တော့ ဘယ်နည်းနဲ့မှမဖြစ်နိုင်ပါ။ အတော်အတန်စဉ်းစားလိုက်တော့မှ နည်းလမ်းလေးတစ်ခုကို ဝေ၀ဝါးဝါးလေးသိလိုက်ရသည်။ အိမ်တွင် မိဂသီဒဏ်ကြေလိမ်းဆေး ရှိသည်။ ခြေထောက်တွေလက်တွေ တစ်ခြားကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေထိခိုက်မိ၍ နာကျင်ယောင်ယမ်းလျှင်တော့ မိဂသီလိမ်းလျှင်ပျောက်သွားသည်။

လေးငယ်ဘာမှ သိပ်ပြီးမစဉ်းစား တော့ဘဲ အစ်မဖြစ်သူ ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာဘေးမှာ တုံးလုံးပက်လက်လေးဖြစ်နေသော မိဂသီဆေးပုလင်းကိုယူ၍ နံရံကိုမှီကာ ခပ်လျှောလျှောလေးထိုင်၍ ပေါင်နှစ်ချောင်းထောင်ကာ ကားရင်းဆေးလူးနေမိသည်။ ““ဟယ်….လေးငယ် ဘာဖြစ်လို့လဲ”” ““ဟာ မမ ….ဘာ….ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”” လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုစေ့၍ထဘီကိုကမန်းကတန်းဆွဲချလိုက်ပြီး ခါးကိုပတ်ပြီးထိုင်ပစ်လိုက်မိသည်။ မမ၏မျက်နှာက ညီးပြောတာငါမယုံပါဘူးအေ ဆိုသည့်မျက်နှာပေးမျိုးဖြင့် လေးငယ်ကိုကြည့်သည်။ ““ငယ်လေးကလဲ….ညီအစ်မချင်းဘဲဟာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောပေါ့ ဒါမှမမလဲ ဝိုင်းပြီးလုပ်ပေးနိုင်မှာ….”” ““အာ….မမကလဲ ခုံစောင်းနဲ့ဆောင့်မိလို့ ဒီမှာနာရတဲ့ကြားထဲမှာ ဘာတွေမှန်းလဲမသိဘူး လာပြောနေတယ်….”” မိဂသီဆေးပုလင်းကို ထွေးနွယ်၏အိပ်ယာပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခြေကိုဆောင့်နင်း၍ထွက်လာခဲ့မိသည်။ အငယ်ဆုံးတွေရဲ့စရိုက်ကဒီလိုဘဲဆိုးတတ်သည်။ လေးငယ် မမထွေးနွယ်ကို သိပ် ပြီးအစာမကြေချင်။

ရှင်းရှင်းပြောရရင် သူဒီလိုဖြစ်တာ မမထွေးနွယ်ကြောင့်…၊မမကြောင့် တစ်နေ့ကညက မမထွေးနွယ်လေ သူ့ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးနဲ့ချိန်းတွေ့တယ်….ချိန်းတွေ့တဲ့ နေရာကသိပ်ပြီးဝေးဝေးလံလံမဟုတ်။ သူမတို့အိမ်တွင်ပင်ဖြစ်သည်။ တနည်းအားဖြင့်ပြောရရင် ခင်မောင်ထွေးက အိမ်လာတတ်သည်ဟုလည်း ပြောရင်ရသည်။ ကွာပါ့…အစ်ကိုညိုမောင် တို့နှင့်အတော့ အိမ်ရှေ့လမ်းကဖြတ်သွားလို့ ““အိမ်ထဲဝင်အုန်းလေ””ဟု လေးငယ်ကခေါ်ရင်တောင်မှ အစ်ကိုညိုမောင်က “မဝင်တော့ဘူးသွားတော့မယ်” ဆိုပြီးဆက်လျှောက်သွား တတ်သည်။ မမထွေးနွယ်ရဲ့ရည်းစားခင်မောင်ထွေးကတော့ လူခြေတိတ်ချိန်ကျမှ ခြံထဲကိုရောက်လာတတ်သည်။ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့က ကြိုတင်ချိန်းထားပုံမရ။ ခင်မောင်ထွေးရောက် လာလျှင် သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးတွေကို သွပ်မိုးပေါ်ပစ်တင်၍အသံပေးတတ်သည်။

ခဲလုံးလိုလိမ့်ဆင်းသွားတာမျိုးမဟုတ်တော့ ဖျောက်….ဖျောက်……ဆိုသောအသံလေးသာ ကြားလိုက်ရသည်။ ဒီအသံကြားပြီးပြီဆိုလျှင် မမထွေးနွယ်က လေးငယ်အိပ်နေရာဖက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး အသာလေးအိပ်ယာပေါ်မှထကာ ခြံထဲဆင်းသွားတတ်သည်။ ဒီအခါမျိုးတွင် လေးငယ်အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေပြီး အိပ်ယာထဲမှာငြိမ်ပြီးနေလိုက်သည်။ နောက်တော့….လေးငယ်တစ်ကယ်အိပ်ပျော်သွားသည်။ သူတို့ခြံထဲတွင်ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ပေ။ တစ်နေ့ကတော့ မိုးချုပ်မှလေးငယ်လက်ဖက်တွေစားထားမိလို့ ညဖက်အိပ်မပျော်ဘဲဖြစ်နေတုံး သွပ်မိုးပေါ်မှတစ်ဖျောက်ဖျောက်အသံလေးတွေကြားလိုက်ရသည်။ လေးငယ်အိပ်ချင် ယောင်ဆောင်နေသည်။ မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီး ခဏလောက်ကြာမှ လေးငယ်အိပ်ယာမှထပြီး မမထွေးနွယ်စေ့ထားပစ်ခဲ့သော နောက်ဖေးတံခါးမှခြံထဲသို့ဆင်း၍စပ်စုမိသည်။ ခြံထဲ ရောက်တော့ လေးငယ်သူမကိုယ်သူမ မှားများသွားပြီလားလို့ အထိတ်တလန့်တွေးလိုက်မိသည်။

တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းကမသက်သာလှ။ မမထွေးနွယ်က မြေပြင်မှနှစ်ပေကျော် ကျော်အမြင့်ပေါ်တွင်ပေါက်နေသော သရက်ပင်ခွကြားပေါ်သို့ သူ့ဗိုက်လေးကိုတင်ပြီး မှောက်ထား၍လက်နှစ်ဖက်က ဘယ်ညာခွဲထွက်သွားသောသရက်ပင် ပင်စည်နှစ်ခုကိုကိုင်၍ အားပြုထားသည်။ (သရက်ပင်ခွကြားမှာ သားရေခွလိုပုံစံမျိုးဖြစ်နေသည်။) ခါးအောင်ပိုင်းက ထဘီကိုခါးဆီသို့ဆွဲ၍လှန်တင်ထားပြီး မမထွေးနွယ်၏ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက ပြောင်၍နေ၏။ ခင်မောင်ထွေးဆိုတဲ့လူက နောက်ကနေ မမရဲ့ခါးသေးသေးလေးကိုကိုင်ပြီး နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ မမပစ္စည်းထဲကိုသူ့ဟာကြီးကဝင်နေပြီး အားရပါးရကြီးကို ကစ်နေသည်။ ဒီလောက်ကြီး ခင်မောင်ထွေးက အားရပါးရကြီးသွင်းနေတာတောင်မှ မမထွေးနွယ်ကအားရပုံမရ။

““ပြွတ်……ဖွတ်….ဗြစ်……ပြွတ်…..ဖွတ်…..ဖွတ်…ကျွတ်…ဆောင့်….ဆောင့်…ကိုထွေး….အားရအောင်လုပ်….ပြွတ်…..ပြွတ်……ဖွတ်….ဖွတ်…စွပ်…စွပ်….ပလွတ်..ဖွတ် အား….အင်း…အင်း….ဗျင်းစမ်းပါအုန်း….နာနာလုပ်….”” သုမနောက်မှ ခင်မောင်ထွေးကို လည်ပင်းကြောလေးထောင်အောင် သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့်ရင်း အငမ်းမရပြောသည်။ မြင်လိုက်ရသည့်တစ်ခဏအတွင်းမှာပင် အပျိုရိုင်းမလေး လေးငယ်၏သွေးသားတွေက ဟုန်းကနဲထ၍သောင်းကျန်းလာသည်။ သဲသဲမဲမဲ ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကို ငေးကြည့်မိရင်းလေးငယ်၏ဒူးဆစ်လေး တွေက မခိုင်ချင်တော့ တဆတ်ဆတ်ဖြစ်လာသည်။ ပြီးတော့ လေးငယ်စောက်ခေါင်းထဲကယားတက်လာပြီး အရည်လေးတွေလှိမ့်ဆင်းလာသည်။
စိတ်တွေအဆမတန်ထနေပုံရတဲ့ စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးထဲကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေတဲ့ ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးက အရည်တွေစိုရွှဲပြီးပြောင်တင်း၍နေသည်။ လေးငယ်မျက်တောင်ပင်ခတ်မိသလား၊ မခတ်မိလားမသိတော့။ ကြည့်ရင်း ပွဲကကြမ်းသထက်ကြမ်းလာသည်။ လေးငယ်ဒူးတွေတုန်ပြီး အာခေါင် တွေခြောက်ကာ ရင်ထဲတွင်ကြပ်၍မောလာသည်။ လေးငယ်ဆက်ပြီးရပ်ကြည့်နိုင်စွမ်းမရှိတော့ပေ။ ဒါကြောင့်အိမ်ပေါ်သို့ပြန်တက်ခဲ့ပြီး အိပ်ယာထက်သို့ခြေပစ်လက်ပစ် လှဲချလိုက်မိသည်။

အိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လေးနေရင်းနဲ့ လေးငယ်မျက်လုံးထဲမှာ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့ဆော်နေကြသည့်မြင်ကွင်းကတစ်ဖန်ပြန်လည်လို့မြင်ယောင်လာမိပြန်သည်။ မမထွေးနွယ်ကလည်း သူ့ကိုယ်တိုင်ကကိုရွထကာ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်လိုးချက်များကို အံကြိတ်ခံရင်းညီးညူနေရပြန်တော့ လေးငယ်မှာလည်းသူတို့အတွဲလိုဖြစ်ချင်စိတ်ကနိုးထလာရပြန်သည်။ မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်တည်း ရည်းစားရှိသည်မဟုတ်။ လေးငယ်မှာလည်းရည်းစားရှိတာဘဲ။ ဒီခံစားချက်ကြောင့်ပင် လေးငယ်တစ်ယောက် မိန်းကလေးတန်မဲ့ အရှက်ကိုငဲ့ကွက် ၍ မနေ့ကအစ်ကိုညိုမောင်ဆီရောက်ခဲ့ရတာဖြစ်လေတော့သည်။ လေးငယ်တစ်ယောက် ညိုမောင်ကိုမျက်နှာပူမိတာအမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ အပျိုလေး၏ပထမဆုံးအတွေ့အကြုံဆိုတော့လဲ လေးငယ်ရှက်မိသည်။ နောက်ပြီးတော့ လေးငယ်ကအိနြေ္ဒမဲ့ပြီး အစ်ကိုကို့နှုးခဲ့တာမဟုတ်လား…..။ တစ်နေ့တည်းနှင့်လေးငယ်၏ပစ္စည်းလေးက မူလနဂိုအတိုင်းပြန်၍ဖြစ်သွားသည်ဆိုပေမဲ့လေးငယ် ညိုမောင်ကိုရှောင်နေခဲ့သည်။

တစ်ရက်မှနှစ်ရက် နှစ်ရက်မှသုံးရက် အစ်ကိုညိုမောင်တို့အိမ်ဖက်ကိုမသွား။ အစ်ကိုညိုမောင်ကလည်း လေးငယ်ကိုရှိန်နေပြီး မျက်နှာမပြဘူး။ ဒီမှာလေးငယ်တစ်ယောက်နောက်ပိုင်းတော့အနေရအထိုင်ရခက်လာသည်။ လေးငယ်အခုခံစားနေရတဲ့ဝေဒနာက နာကျင်သော၊ ယောင်ယမ်းခြင်းဝေဒနာထက်ပိုဆိုးသည်။ ပိုပြီးခံရခက်သည်။ အရည်လေးတွေတစ်စိုစိုဖြစ်နေသည်။ ညိုမောင်ကို မတွေ့ရတာ(၃)ရက်မှ(၄)ရက်ထိရောက်လာတော့ လေးငယ်စိတ်ထဲဒေါသစိတ်လေးတွေပွားလာသည်။ သူကြင်မှကိုယ်ကြင်ဘဲ သူကဘာမို့လို့လဲ…..။ သူမလာသမျှ ငါ့ကိုဘယ်တော့မှ မတွေ့ရဘူး။ ငါကတော့ သူ့ဆီဘယ်တော့မှမသွားဘူးဟု ဒေါသအတွေးတွေဝင်လာပြီး ဝေဒနာကိုကြိတ်မှိတ်ပြီး ခံစားနေမိသည်။ ဒီကြားထဲ မမထွေးနွယ်ကလဲ တစ်မှောင့် အကိုညိုမောင် တို့အိမ်ခေါင်းရင်းမှ လှလှတင်တို့အိမ်တွင်အလှူရှိ၍ဝိုင်းလုပ်ရန် လေးငယ်ကိုပါခေါ်နေသည်။

““မလိုက်ချင်ဘူး မမရာ မမဘာသာသွားပေါ့”” ““ငယ်လေး အိမ်မှာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေမှာပေါ့”” ““မမကလဲ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့….အိမ်ကတံခါးပိတ်ထားရင်လုံနေတာဘဲဟာ….ခါတိုင်းလဲ….မမသွားရင် ငယ်လေးတစ်ယောက်ထဲ နေတာဘဲဟာကို….”” ““ငယ်လေးကလဲကွာ မမက မိုးလင်းမှပြန်လာမှာ”” ““ဟင့်အင်းကွာ….ဟင့်အင်း…မလိုက်ချင်ဘူး”” ““ကဲ….မယ်မင်းကြီးမ မလိုက်ချင်လဲနေတော့….မမဘာသာဘဲ သွားလိုက်တော့မယ်…”” ““အဲ့ဒါပြီးတာဘဲဟာကို…”” ““အေးပါ….အေးပါဟုတ်ပါတယ်”” ““တံခါးတွေတော့ သေချာပိတ်အိပ်…”” ““သွားမဲ့ဟာ သွားစမ်းပါမမရာ…”” လေးငယ်မျက်စောင်းထိုး၍နှုတ်ခမ်းစူရင်း စိတ်မရှည်သလိုလုပ်ကာပြောလိုက်သည်။ လေးငယ်၊ ထွေးနွယ်တို့၏မိဘနှစ်ပါးမှာ များသောအားဖြင့် အိမ်တွင်မရှိတတ်…..လေးငယ်တို့အဖေကပြည်တွင်းရေကြောင်းသင်္ဘောမှာစက်ဆရာဆိုတော့ အမေကပါ.. အဖေ့သင်္ဘော နှင့်လိုက်နေတတ်သည်။

တစ်လမှတစ်ခါလောက်သာ သင်္ဘောနားရက်မှအိမ်သို့ပြန်လာတတ်လေသည်။ အိမ်တွင်က လေးငယ်နှင့်ထွေးနွယ်တို့ ညီအစ်မနှစ်ယောက်ထဲသာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရ တာဖြစ်သည်။ ညနေစာစားပြီး နဲနဲမှောင်မှ မမထွေးနွယ်တစ်ယောက်အလှူအိမ်သို့ထွက်သွားခဲ့သည်။ မမထွေးနွယ်ထွက်သွားပြီးတော့ လေးငယ်က အိပ်ယာထဲတွင်လှဲကာ ဝတ္ထုဖတ်သည်။ အချစ်ဝတ္ထုတွေကိုကြိုက်သာ လေးငယ်တစ်ယောက်ဖတ်နေသောဝတ္ထုစာအုပ်တစ်ဝက်မကျိုးခင်မှာပင် ရည်းစားဖြစ်သူ ညိုမောင်ကိုသတိရလာသည်။ ဒီရက်တွေထဲတွင် သူမခံစားနေရသောကာမဆန္ဒဝေဒနာကလည်း လေးငယ်အချစ်ဝတ္ထုကိုဖတ်နေခြင်း၊ အိမ်ကြီးတစ်လုံးထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ဖြစ်နေခြင်း၊ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခြင်းတို့ကိုအားပြု၍ လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးရှိသွေးသားတွေကိုဆူပွက်အောင်လှုပ်ရှားလာစေသည်။ လေးငယ်ညိုမောင်ကို ဒေါသဖြစ်လိုက်မိသည်။

လက်ထဲမှဝတ္ထုစာအုပ်ကို ဘုန်းကနဲဘေးသို့ပစ်ချလိုက်ပြီး စားပွဲတင်နာရီလေးကိုလှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိသည်။ ည(၁၀)နာရီတောင် ထိုးတော့မှာပဲ သူမဝတ္ထုဖတ်တာ အချိန်မနဲတော့ လေးငယ်အိပ်ယာမှထ၍မီးပိတ်ပြီး၊ ခြင်ထောင်ချကာလေးငယ်ခြင်ထောင်ထဲဝင်သည်။ ခံစားနေရသောဝေဒနာခံစားချက်ကို ကြိတ်မှိတ် ခံစား၍ လေးငယ်အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားသည်။ အချိန်တော်တော်လေးကြာသွားသည်အထိ လေးငယ်ကအိပ်၍ပင်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေသည်။ ““ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်ဖျောက်”” ကြားလိုက်ရသည်နှင့်လေးငယ်တစ်ယောက်ခေါင်းနပမ်းကြီးကာ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်သွားသည်။ သစ်ကိုင်းခြောက်သေးသေးလေးများ သွပ်မိုးပေါ်သို့ကျလာသည့်အသံ။ ခြံထဲသို့ မမ ထွေးနွယ်ရည်းစားခင်မောင်ထွေးရောက်လာပြီး အချက်ပေးလိုက်သည့်အသံဖြစ်သည်။ လေးငယ်ရင်တွေခုန်ပြီး စိတ်တွေဗြောင်းဆန်အောင်လှုပ်ရှားလာသည်။ ခင်မောင်ထွေးရောက်လာ ပြီး အိမ်မှာကမမထွေးနွယ်က မရှိပေ။
သူအလှူအိမ်သွားမှာကိုမပြောထားလို့လား….အဲ….ဘယ်လိုပြောဖြစ်ပါ့မလဲ…ခင်မောင်ထွေးကစက်ရုံအလုပ်လုပ်နေပြီး နှစ်ရက်ဆင်းတစ်ရက်နား ရသော အလုပ်ဆိုတော့ခုညမှအိမ်ကိုပြန်လာပြီး ရည်းစားထံပြေးလာဟန်တူသည်။ ““ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်….ဖျောက်”” မမထွေးနွယ် မနိုးသေးဘူးထင်၍ထပ်ပြီးအချက်ပေးတာဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်နေ့က သူမတွေ့ခဲ့ရသည့် ခင်မောင်ထွေးနှင့်မမထွေးနွယ်တို့၏မြင်ကွင်းကို လေးငယ်ပြန်၍မြင်ယောင်လာပြီး မူလခံစားနေရသော ဝေဒနာပေါ်တွင်ထပ်ဆင့်ကာသွေးသားဆူပွက်မှုတို့က အဆမတန်ခံစား၍လာရသည်။ အရည်လေးတွေကဆက်တိုက်ဆိုသလိုစိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ လေးငယ် ကောက်ကာငင်ကာထထိုင်လိုက်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ထွက်လိုက်သည်။

ခြင်ထောင်အပြင်ရောက်တော့ ထရပ်ရန်ကြမ်းပြင်သို့လက်တစ်ဖက်ထောက်လိုက်ပြီးမှ လေးငယ်နဲနဲတွေး၍ ပြီးမှအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုကိုက်ပြီး ဆတ်ကနဲထရပ်လိုက်ကာ လျှောက်လာခဲ့ပြီးအိမ်နောက်ဖေးတံခါးကိုဖွင့်ကာ ခြံထဲသို့ဆင်းလိုက်လေသည်။ အပြင်ဖက်မှာက လမိုက်ညမို့မှောင်မဲနေ သည်။ အမြဲသွားလာလှုပ်ရှားနေသည့် မိမိအိမ်ရှိရာခြံဝန်းကိုတော့ လေးငယ်အခက်အခဲမရှိသွားလိုရာသို့လျှောက်လာနိုင်သည်။ အမှောင်ထဲတွင်မျက်စေ့ကလဲနဲနဲကျင့်သားရလာသဖြင့် ခြံထဲတွင်မသဲမကွဲလေးဖြစ်လာရသည်။ အိမ်ဘေးရှိခြံထဲတွင်သရက်ပင်ဘေး၌ငုတ်တုတ်ထိုင်၍စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးကို လေးငယ်ရေးရေးလေးမြင်လာရသည်။ လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်း၍တက်လာပြီး ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းပိုခုန်လာသည်။ ဆုံးဖြတ်ပြီးလျှင်နောက်ဆုတ်တက်သူတွေထဲမှာ လေးငယ်မပါ။ ခင်မောင်ထွေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ရပ်တော့မလိုဖြစ်သွားသောသူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကိုအားယူ၍ ထပ်လှမ်းလိုက်ပြီးခင်မောင်ထွေး၏ရှေ့မှဖြတ်ကနဲလျှောက် သရက်ပင်ခွကြားကို မျက်နှာမူ၍လေးငယ်ရပ်လိုက်သည်။

ထွေးနွယ်ဆင်းလာမည်ဆိုသောအသိဖြင့်စောင့်နေသော ခင်မောင်ထွေးမှာလေးငယ်သူ့နားသို့ရောက်သည်နှင့် လေးငယ်မှန်းသိပြီးအနားမှပန်းခြုံထဲ လှည့်ဝင်မည်အလုပ်သူအနီးကပ်မြင်လိုက်ရသော လေးငယ်၏မျက်နှာ၌ တဏှာခိုးတွေဝြေပီးအမ်းတန်းတန်းဖြစ်နေကာ နီမြန်းနေသည်ကိုသတိရလိုက်ပြီး ပန်းခြုံထဲခေါင်းတိုးဝင်ပြီးကာမှ ခင်မောင်ထွေးမှလေးငယ်ဖက်သို့လှည့်၍ကြည့်သည်။ သူကြည့်လိုက်မိသောခဏမှာပင် လေးငယ်ကသရက်ပင်ခွကြားသို့ သူမ၏ဗိုက်ကလေးကိုမှောက်၍ကုန်းလိုက်သည်ကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ခင်မောင်ထွေးနောက်သို့ပြန်လှည့်၍ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ခိုက်မှာပင် လေးငယ်ကကုန်းရက်သားလေးမှ သူမ၏ထဘီလေးကို ခါးဆီသို့လှန်၍တင်လိုက်သည်ကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လေးငယ်၏နောက်နား သို့ရောက်မှန်းမသိရောက်၍သွားသည်။

ကိုယ့်ချစ်သူလည်းမဟုတ်၊ တစ်စိမ်းယောကျၤားတစ်ယောက်ရှေ့၌ဖင်ကုန်းပေးပြီး ထဘီကိုပါလှန်ပေးလိုက်ကာလိုးတော့မည့်အရေးကိုစောင့်မျှော် နေရသော လေးငယ်၏ရင်တွေမှာတစ်လှပ်လှပ်ဖြစ်ကာ တစ်ကိုယ်လုံးကသွေးသားတွေဗြောင်းဆန်နေပြီး အသားလေးတွေပင်တစ်ဆတ်ဆတ်တုန်၍နေချေသည်။ ကာမရှေ့ပြေးအရည် တို့ကလည်း ပေါင်တွင်းသားနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ပင်လိမ့်ဆင်းကျလာကြသည်။ ခင်မောင်ထွေးစားရကံကြုံတော့မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲပြီး ထွေးနွယ်ကိုလိုးဖို့ဆောင့်နေရင်း ထချင်တိုင်းထနေသော သူ့လီးကြီးကိုဝတ်ထားသောပုဆိုးကိုလှန်တင်၍ ခါးတွင်ပြန်ညှပ်ကာထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကားကားတစ်တစ်ဖြစ်နေသောလေးငယ်၏ဖင်နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ညှပ်၍ ကိုင်လိုက်သည်။ လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းသေးသေးလေးတစ်ချက်ချသံကိုကြားလိုက်ရသည်။ လေးငယ်၏တင်သားအစုံကမာပြီးကျစ်နေသည်။

ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေလို အိစက်၍မနေ။ သူမကြာခဏ လိုးလိုးနေသဖြင့် ထွေးနွယ်၏တင်သားတွေကအတန်ငယ်ပျော့နေပြီ။ ခင်မောင်ထွေးလက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ပက်လက်လှန်၍လေးငယ်၏ပြူးထွက်နေသော စောက်ပတ်ကြီးကိုအောက်မှနေ ၍ပင့်ကိုင်လိုက်သည်။ လေးငယ်ကိုယ်လေးတွန့်ကနဲဖြစ်ကာ ဖင်လေးရမ်းသွားသည်။ အရည်တွေက မတရားရွှဲနေပြီ။ လေးငယ်ဆီမှ သက်ပြင်းချသံလေး တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ လေးငယ်၏စောက်ပတ်ကို စိုစွတ်နွေးထွေးစွာထိတွေ့မိလိုက်ကာမှ ခင်မောင်ထွေး၏စိတ်တွေကပိုပြီးဗလောင်ဆူလာသည်။ ခင်မောင်ထွေး သူ့လီးကိုကိုင်ကာတေ့လိုက်ပြီးမှ မွှန်လာသောကာမစိတ်တွေကြောင့် လီးကိုဆောင့်၍သွင်းလိုက်သည်။

““ပြွတ်….ဖွတ်…အား….အား…”” လီးကတစ်ခါတည်းအဆုံးဝင်မသွား…..အပြင်တွင်လက်နှစ်လုံးလောက် ကျန်နေသေးသည်။ ဒါကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ ခဏရပ်လိုက်သည်။ ““လေးငယ်…သိပ်နာသွားလား…”” ““ဟင့်အင်း….ကြပ်တယ်ကွာ…”” လေးငယ်စိတ်တွေဘယ်လိုမှ မအောင့်အီးနိုင်တော့…ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့တွန်းပို့ရင်းပြောသည်။ ခင်မောင်ထွေးက လေးငယ်၏ခါးလေးကိုဆွဲ၍ တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်လိုးသည်။ ““ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်…”” ““ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း”” လိုးနေရင်း လေးငယ်ဆီကမသဲမကွဲငြီးသံလေးတွေကြားနေရတာ ခင်မောင်ထွေးအဖို့ပို၍အရသာတွေ့လှသည်။ ထွေးနွယ်ကတော့ဒါမျိုးမဟုတ် အံကြိတ်ပြီးနှုတ်ခမ်းနှစ်ခုတင်းတင်းစေ့ ကပ်ကာခံသည်။

လူကြားမှာစိုးတာလဲပါသည်။ ပြီးတော့လီးတစ်ဆုံးဝင်သွားကတည်းက လေးငယ်၏အတွင်းထဲမှဆွဲငင်ရစ်ပတ်အားက ပြင်းထန်လှသည်။ ဒီလိုတစ်မူထူးကို အရသာတွေ ထူးခြားလာတော့ ခင်မောင်ထွေး၏ဆောင့်ချက်တွေကပို၍စိပ်လာသည်။ သရက်ပင်ခွကြားမှာမှောက်ထားသော လေးငယ်၏ကျောပြင်လေးကော့ကော့ပြီး ထောင်ထောင်သွားရသည်ထိ ဆောင့်ချက်တွေကပြင်းထန်လာသည်။ ““ ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်…”” ““ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်…အင်း….အင်း”” ““အား….အား…..အင်း…အင်း…..လုပ်…”” ““အမလေး….လုပ်…လုပ်ပါ”” လေးငယ်ပြီးလုပြီးခင်ဖြစ်လာပြီဆိုတာကို ခင်မောင်ထွေးသိလိုက်ပြီး ခပ်စိတ်စိတ်လေးဆောင့်ပစ်လိုက်သည်။

ညိုမောင်လိုးတာကိုခံရတုံးကထက် အများကြီးပိုပြီးအရသာရှိလှသည်။ ဒီတုံးကအစိမ်းသက်သက်ဖြစ်နေရတာကလည်းတစ်ကြောင်း၊ ညိုမောင်ကလည်း မိန်းမလုပ်ဖူးပုံမရသေး….၊လိုးချက်တွေကထိထိမိမိမရှိလှ။ အခုတော့ အတွေ့အကြုံများလှသော ခင်မောင်ထွေး၏အတွေ့ဝယ် လေးငယ်ဘယ်လိုမှမအောင့်နိုင်တော့ဘဲ အားနဲ့ဖင်ကြီးတွေကိုနောက်သို့ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ပြီး အဆုံးသတ်လိုက်သည်။ လေးငယ်ပြီးသွားမှန်းသိတော့ ခင်မောင်ထွေးကခပ်ဖြေးဖြေးတစ်ချက်ခြင်းဆောင့်ပေးသည်။ လေးငယ်အရသာရှိလှသည်မှာ မပြောပါနဲ့တော့။ အရသာရှိလှပေမယ့် သရက်ပင်ခွကြားမှမှောက်ပြီးခံရတော့ သိပ်ပြီးဇိမ်မ တွေ့လှပေ။ သရက်ပင်ခွကြားတွင်မှောက်၍ကုန်းထားသော လေးငယ်ခါးကိုဆန့်၍ဗြုန်းကနဲမတ်တပ်ရပ်လိုက်တော့ ခင်မောင်ထွေး၏လီးကအလိုအလျှောက်ကျွတ်သွားသလို ခါးသို့လှန် တင်ထားသော သူမ၏ထဘီလေးကလည်း အလိုအလျှောက်အောက်သို့ပြန်ကျ၍ လေးငယ်၏အောက်ပိုင်းကိုဖုံးအုပ်သွားသည်။

လေးငယ်ကိုခင်မောင်ထွေးနားမလည်နိုင်စွာကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ပုဆိုးကိုပြန်ပြီးမဖုံးမိသေး။ မပြီးသေးသော ခင်မောင်ထွေး၏လီးကြီးကအရည်တို့ဖြင့် ပေပွကာမတ်တောင်နေသည်မှာ အသဲယားစရာကောင်းလှသည်။ မျက်လုံးစွေ၍ လေးငယ် ခင်မောင်ထွေး၏အောက်ပိုင်းကိုကြည့်လိုက်သည်။ ““လာ….အစ်ကိုထွေး အိမ်ပေါ်သွားရအောင်…”” လေးငယ်က သူမဘာသာတစ်ယောက်ထဲပြောသလို ခင်မောင်ထွေးကိုမကြည့်ဘဲပြောပြီးလှမ်းထွက်သွားသည်။ ရပ်နေသောခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက ဗြုံးကနဲမလှုပ်ရှားတွေ ဝေနေပုံရသည်။ ““အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူး အစ်ကိုထွေး…”” ဒီတော့မှ ခင်မောင်ထွေး၏ခြေထောက်တွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ ရှေ့မှသွားနေသော လေးငယ်၏နောက်သို့ ခင်မောင်ထွေးလိုက်လာသည်။ အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ လေးငယ်အိပ်ခန်း ထဲထိသွားမနေတော့၊ မီးဖိုဆောင်ကြမ်းပြင်မှာပင် ထိုင်၍လှဲချလိုက်သည်။ ခင်မောင်ထွေး သူမဘေးသို့ရောက်လာပြီးထိုင်ချလိုက်ရာမှ လေးငယ်၏ထဘီလေးကိုလှန်တင်လိုက်သည်။

လေးငယ်မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး ငြိမ်ခံနေသည်။ ပြီးတော့ ခင်မောင်ထွေးသူမ၏စောက်ပတ်လေးကို တရွရွကိုင်တွယ်ပွတ်သပ်သည်။ လေးငယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုဆွဲထောင်လိုက်သည်။ ဟာလာဟင်းလင်းဖြစ်နေပေမယ့် စောက်ပတ်ကအဝလေးဟနေမယ်ဆိုတာ လေးငယ်သိသည်။ ““လိုးတော့မယ်နော်…..လေးငယ်…”” လေးငယ်နားထဲပူသွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးဖိန်းရှိန်းသွားသည်။ စောစောက လေးငယ်၏ဟာလေးကို သူတရွရွကိုင်ကြည့်နေကထဲက လေးငယ်စိတ်တွေပါလာနေပြီဖြစ်သည်။ လေးငယ် ပေါင်နှစ်လုံးကိုထပ်ပြီးကားကာ ဖင်လေးကိုပွတ်ပေးရင်းစောက်ဖုတ်လေးကို ပိုခုံးမောင်အောင်လုပ်ပေးသည်။ ခင်မောင်ထွေးလီးထိပ်ကြီးက စောက်ပတ်လေးကိုပွတ်တိုက်ဆော့ကစားပြီးမှ စောက်ခေါင်းဝလေးကိုတေ့လိုက်သည်။ လေးငယ်အသက်အောင့်ထားမိသည်။ ခင်မောင်ထွေး၏ဖင်ကြီးကိုကော့၍ လီးကိုဖိသွင်းသည်။

စောက်ခေါင်းထဲသို့ပြည့်ကြပ်စွာ တင်းတင်းကြီးပင် ဝင်လာသော လီးကြီး၏အရသာကိုခံစားရင်းလေးငယ်၏မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ညိုမောင်ကိုမြင်ယောင်နေမိသည်။ ချစ်သူညိုမောင်ကိုသတိရနေမိသည်။ လေးငယ်မှားများ မှားသွားပြီလား၊ မသိဘူး၊ အချစ်ကိုငဲ့ကွက်၍ လေးငယ်သွေးသားဆန္ဒကို ရှေ့တန်းတင်ခဲ့လေသည်။ တင်းကနဲဝင်လာသောလီးကြီး၏အရသာအတွေ့က လေးငယ်၏တစ်ကိုယ်လုံးကိုဖျင်းကနဲလွှမ်းခြုံရစ် သိုင်း၍သွားသည်။ လေးငယ်လက်ကလေးများကခင်မောင်ထွေး၏ကျောပြင်ကိုအလိုလျှောက်ဖက်တွယ်လိုက်မိသည်။ လေးငယ်ဖင်လေးကိုကော့ထားရင်း တင်းတင်းလေးနေသဖြင့် စောက်ဖုတ်လေးကခုံးမို့ဖောင်းကားနေသည်။

““ ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်….ပလွတ်….စွပ်….ဖွတ်….အင်း…အင်း…အမလေး..လေး…အား….အင်း…”” လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကိုမချစ်မိသည်ကတော့သေချာသည်။ ခင်မောင်ထွေးလိုးတာကိုခံရင်း ချစ်သူညိုမောင်ကိုဘဲ မြင်ယောင်နေသည်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးကို တစ်အားပြန်၍ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်ထွေး၏ပါးကိုပင် ခေါင်းထောင်၍တစ်ချက်နမ်းလိုက်မိသေးသည်။ ဆောင့်အားနှင့်လိုးအားကောင်းလှသောကြောင့် မကြာမှီမှာပင် လေးငယ်မခံနိုင် အောင်ကျင်တက်အီဆိမ့်လာသည်။ ဖင်ကိုလူးလိမ့်၍ စကောဝိုင်းကော့ကော့ပေးလိုက်မိသည်။

““ပြွတ်….ဖွတ်….ပြွတ်…ဗြစ်….အား…”” လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းထဲမှအရည်များပွက်ကနဲ ပန်းထုတ်လိုက်သည်။ ““ပြွတ်…ဒုတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…ဗြွီ….”” ““အင်း……”” တခဏအတွင်းမှာပင် ခင်မောင်ထွေး၏လီးထိပ်မှထွက်လာသောအရည်တွေက လေးငယ်၏စောက်ခေါင်းလေးအတွင်းဝယ် နွေးကနဲ နွေးကနဲဖြင့် လေးငယ်ကိုဆိမ့်ကျင်သွားပေတော့ပါ သည်။ ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်လိုက်ပြေးသွားသည်ဟူသော သတင်းကညိုမောင်၏အသဲကို ကျွဲခတ်သွားရုံမျှသာမဟုတ်။ ထွေးနွယ်၏ရင်ဝကိုလည်း လှံချွန်စိုက်သကဲ့သို့ခံစားလိုက်ရသည်။ ညိုမောင်က လေးငယ်၏ရည်းစား၊ ထွေးနွယ်ဆိုတာက ခင်မောင်ထွေး၏ရည်းစား၊ ပြီးတော့ထွေးနွယ်ကလေးငယ်၏အစ်မအရင်းခေါက်ခေါက် ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်ဘက်က ဘယ်လိုဖြစ်သွားကြသည်ကို ထွေးနွယ်နှင့်ညိုမောင်တို့နှစ်ယောက်စလုံး မစဉ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်ကြရသည်။ ထွေးနွယ်ဆီနှစ်ရက်ခြားတစ်ခါလာနေကြ ခင်မောင်ထွေးမလာတာ နှစ်လကျော်အကြာမှာလေးငယ်ကို ခိုးပြေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီကြားထဲမှာ ခင်မောင်ထွေးက ထွေးနွယ်ကိုတစ်ခါချိန်းခဲ့ဘူးသည်။ လာနေကြဘာကြောင့်ရောက်မလာသလဲဆိုတာသိချင်သော ထွေးနွယ်က ခင်မောင်ထွေး၏အိမ်ကိုအရဲစွန့်၍ သွားတွေ့ခဲ့သည်။

ဟိုရောက်တော့ ကိုထွေးဘာကြောင့်မလာသလဲဆိုသော မေးခွန်းကိုမမေးမိ၊ မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောချစ်သူနှင့် အတိုးချပြီးချစ်ခဲ့ကြသည်။ ဒါပေမယ့်ပြန်ခါနီးမှာတော့ နုံးချိနေသော ထွေးနွယ်၏ကိုယ်လုံးလေးကို ဖေးမဖက်ငင်ကာအိမ်ပေါက်ဝသို့လိုက်ပို့ရင်း ကိုယ် ထွေးနွယ်ဆီလာဖို့မလွယ်တော့ဘူး။ အိမ်ကလူကြီးတွေကညဘက်ဆို ကိုယ့်ကိုအပျောက်မခံတော့ဘူး။ အခုလိုအိမ်မှလူရှင်းတဲ့အခါ ထွေးနွယ်ကိုလှမ်းပြီးချိန်းလိုက်ပါ့မယ်…ဟူသောစကားက အိမ်ပေါက်ဝရောက်ကာမှ ကိုယ့်လည်ပင်းကြီးကိုထွေးနွယ်လှမ်းဖက်ပြီးနမ်းလိုက်မိသည်အထိ ထွေးနွယ်ကိုအင်အားတွေဖြစ်စေခဲ့တာပါ။ အခုတော့ဒီစကားက ထွေးနွယ်ကိုပျားရည်နဲ့ဝမ်းချခဲ့တာမှန်း ထွေးနွယ်နောက်ကျစွာဖြင့်သိခဲ့ရပါပြီ။ အခုတော့ကိုရယ် ထွေးနွယ်ဘယ်လိုနေရမ လဲ ဟင်……။ ညိုမောင်အိမ်သို့ လေးငယ်ရောက်လာပြီးညိုမောင်အိပ်နေစဉ်ရောက်လာကာ လေးငယ်ကဦးဆောင်၍အချစ်ပွဲကိုနွှဲခဲ့ကြသည်။ နောက်နေ့မှစ၍ လေးငယ်အားညိုမောင်မတွေ့မိတော့ပေ။

လေးငယ်ရှက်နေတာပဲဖြစ်မည်။ ဒါဆိုလေးငယ်တို့အိမ်ဖက်လျှောက်ပြီး လေးငယ်ကိုသွားတွေ့ဖို့ကောင်းပါ့မလား….လူပျိုသိုးကြီးညိုမောင်မဆုံးဖြတ်နိုင်။ ချီတုံချတုံဖြစ်နေသည်။ သူသွား တော့ရှိနေသောလေးငယ်စိတ်တိုသွားလျှင်ခက်မည်။ ဒီအသက်အရွယ်ရောက်မှ ရည်းစားဦးရသော ညိုမောင်တစ်ယောက်ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့တစ်ကယ်လို့များ သူနှင့်လေးငယ် ဟိုတစ်နေ့ကတွေ့ခဲ့ဖြစ်ခဲ့ကြတာတွေကို တစ်နည်းနည်းနဲ့လူကြီးတွေသိသွားပြီး လေးငယ်ဘာပြဿနာတွေဖြစ်မှန်းမသိ။ အကယ်၍ဒီလိုဖြစ်နေတာမှန်ခဲ့ရင် သူရောက်သွား ရင် လေးငယ်အတွက်ပါ ပြဿနာကမသေးလှ။ ညိုမောင်၏အတွေးတွေက သူလေးငယ်ဆီမသွားဖို့ကများနေသည်။ ဒါကြောင့်လဲ ညိုမောင်ကိုငယ်ငယ်ထဲကသွေးကြောင်တဲ့ညိုမောင်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောကြသည်။ ပြီးတော့ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေကသူ့ကို စကြောက်ကြီးတဲ့။ နောက်ဆုံးညိုမောင်တွေးမိတာကတော့ အရင်တစ်ခါကလည်းလေးငယ်သူ့ဆီရောက်လာတာနဲ့ အခုလည်းအခြေအနေပေးရင် သူ့ဆီရောက်လာမှာဘဲဟုတွေးကာဆုံးဖြတ်ပြီး လေးငယ် အလာကိုသာညိုမောင်မျှော်နေမိတော့သည်။

အခုတော့လေးငယ်တစ်ယောက် ညိုမောင်ဆီဘယ်တော့မှ လာတော့မည်မဟုတ်တော့ပေ။ ညိုမောင်ထံလေးငယ်ရောက်ခဲ့ပြီး ညိုမောင်လာ လေနိုးနဲ့မျှော်ခဲ့ပေမယ့်လည်း လေးငယ်ထံသို့ညိုမောင်ရောက်မလာခဲ့ပေ။ ထန်းနို့ကလှီးလိုက်မိပြီ။ အစရှိတနောင်နောင် သွေးသားတို့က ပကတိသွေးသားတွေမဟုတ်တော့…။ လူသွေး ကိုလျှာပေါ်တင်ယက်စုပ်လိုက်မိသော ကျားရိုင်းမလေးသဖွယ်ဖြစ်နေသည်။ လေးငယ်က ငယ်ရွယ်နုပျိုသူမို့ မထိမ်းနိုင်၊ အစ်မဖြစ်သူထွေးနွယ်၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လာနေကြအတိုင်း ညဖက်ခြံထဲရောက်လာတော့ အိမ်မှာမမထွေးနွယ်ကမရှိ။ အလှူအိမ်သို့သွားနေသည်။ မမထွေးနွယ်နှင့်ခင်မောင်ထွေးတို့၏ ပျော်ရွှင်မြူးတူးချစ်ပွဲလူးခဲ့ကြတာကိုလည်း လေးငယ်မျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ရဖူးသည်။ အခုလတ်တလောမှာလည်း ကျားရိုင်းမလေး လေးငယ်သွေးကဆာနေသည်။ အစ်မထွေးနွယ်၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေး စောင့်နေမည့်ခြံထဲသို့ လေးငယ်ညသန်းခေါင်တွင် တစ်ယောက်ထဲဆင်းလာသည်။ ပြီးတော့ လေးငယ်တစ်ယောက်အသိဉာဏ်တွေ အရှက်တွေကိုလွှင့်ပစ်လိုက်ပြီး မမထွေးနွယ်ကာမအရသာကိုခံစားနေကြ သရက်ပင်ခွကြား၌မှောက်၍ကုန်းပေးလိုက်သည်။

အစ်မဖြစ်သူ ထွေးနွယ်ထက်တောင့်သော ချောသော ပို၍စွဲမက်ဖွယ်ရာကောင်းလှသော လေးငယ်တစ်ယောက်သူ့ရှေ့သို့စက်ရုပ်တစ်ရုပ်နှယ် လှမ်းလျှောက်ရောက်လာပြီး ဖင်လေးကုန်း ကာ ထဘီလေးလှန်တင်လိုက်တာမြင်လိုက်ရတော့ ခင်မောင်ထွေးမှာကျန်းမာသန်စွမ်းသော လူပျိုလူငယ်တစ်ယောက်ပါ…။ ပြီးတော့လာနေကျအတိုင်း ချစ်သူထွေးနွယ်ထံရောက်လာပြီး ပြင်းပြသောဆန္ဒနှင့်ထွေးနွယ်ကိုစောင့်နေခိုက်…….ဒီတော့လေးငယ်ကို ဘယ်အလွတ်ပေးပါ့မလဲ…..။ သူဖြစ်ချင်သောဆန္ဒ၊ လေးငယ်တောင့်တနေသောဆန္ဒတွေကို တစ်ဝြကီးဖြည့် ဆည်းလိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံများက ညိုမောင်ထက်အစစအရာရာသာသော အတွေ့တို့တွင်နစ်မွန်းကာ လေးငယ်တစ်ယောက်ခင်မောင်ထွေးကို အိမ်ပေါ်အထိခေါ်ခဲ့လေသည်။

တစ်ကြိမ်မှသည် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ တစ်ရက်မှသည်ရက်ပေါင်းများစွာ နှစ်လတာကြာခဲ့သောကာလဝယ် ကာမအတွေ့၌နစ်ဝင်နေခဲ့သော လေးငယ်တစ်ယောက်ခြောက်ခြားစရာကောင်း လှသော အိပ်မက်ကြောင့်အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗြုံးကနဲလန့်နိုးရသူလို လေးငယ်တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားသွားရသည်။ မိန်းမတို့ စမူဆာ မတွေ့ရတာနှစ်လရှိသွားခဲ့ပြီ။ တတ်ကျွမ်းနားလည်သူကို တိုးတိုးတိတ်တိတ်ပြကြည့်တော့ ထင်သည့်အတိုင်းအဖြေကမှန်နေသည်။ လေးငယ်ဘာလုပ်ရမလဲမသိ….။ ပထမဆုံးညိုမောင်နှင့်တစ်နေ့ခင်းလုံးအပျော်ကြူးခဲ့ကြသည်။ နောက်ခင်မောင်ထွေးနှင့် အကြိမ်ကြိမ်အဖန်ဖန်ဆိုတော့ ဘယ်သူ့လက်ချက်မှန်း လေးငယ်ဝေခွဲဆုံးဖြတ်၍မရ။ ဒါပေမယ့်လက်ရှိက ခင်မောင်ထွေး ဒီတော့…မိန်းမသားပီပီ လေးငယ်တစ်ယောက် ခင်မောင်ထွေးထံမျက်ရည်ခံထိုး၍ ကိုထွေးရင်သွေးလေး ငယ်လေးဆီမှာ ရှိနေပြီဆိုတဲ့စကားလေးကို မရဲတရဲလေးတုန်ခိုက်စွာ မပွင့်တပွင့်လေးဆိုလိုက်တော့ ခင်မောင်ထွေးတစ်ယောက်လေးငယ်ကို ခိုးပြေးလေတော့သည်။ အိမ်မှာက မိဘနှစ်ပါးရှိသည်မဟုတ် အစ်မကြီးအမိအရာဆိုသလို ထွေးနွယ်တစ်ယောက်မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် မိဘတွေထံကိုလည်းအကြောင်းကြားရသည်။

ရပ်ရွာသူကြီးများမှတစ်ဆင့် ခင်မောင်ထွေး၏မိဘများထံလည်း ဆက်သွယ်ရသည်။ ညီမလည်းဆုံး၊ ချစ်သူလည်းဆုံး ပြီးတော့သူတို့နှစ်ယောက်ကိစ္စကိုလည်း ထွေးနွယ်မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့်လိုက်လုပ်နေရသည်။ ထွေးနွယ်လောက်နာကျင်ခံစားနေရ တာ ဘယ်မှာရှိနိုင်ပါတော့မည်နည်း။ ညိုမောင်ကတော့ ယောကျၤားလေးအမာစား၊ အပျော့စားမဟုတ်။ ဒါပေမယ့် လေးငယ်ကညိုမောင်အတွက်ရည်းစားဦး၊ ဒီတော့ညိုမောင်ခံနိုင်ရည်မရှိ၊ မကြုံဖူးသောဝေဒနာကို လူးလှိမ့် နေအောင်ခံစားနေရသည်။ ဒီလိုကိစ္စမျိုးနှင့်ပတ်သက်၍ ယောကျၤားတွေမှာထွက်ပေါက်ကရှိပြီးသား အဲ့ဒါကတော့ ယမကာထွက်ပေါက်ပင်ဖြစ်သည်။ တစ်သက်လုံးသောက်တတ်စားတတ် သူမဟုတ်တော့ ညိုမောင်စိတ်ကမရဲ ဒီတော့အိမ်သို့ဝယ်လာပြီး ပုန်းလျှိုးကွယ်လျှိုးသောက်ရသည်။ အိမ်မှာကလည်း လူကများများစားစားရှိတာမဟုတ်။ ညိုမောင်အစ်ကိုဝမ်းကွဲ မြင့်ဝေ နှင့် မရီးခင်သက်တို့လင်မယားနှစ်ဦးသာရှိသည်။

မြင့်ဝေက လိုင်းကားမောင်းတော့ ညဥ့်နက်မှပြန်လာတတ်ပြီး မိုးမလင်းမှီထသွားတတ်သည်။ ဒီတော့ညိုမောင်တစ်ယောက် လွတ်လပ် ချင်တိုင်းလွတ်လပ်၍နေသည်။ အမှန်တော့ ညိုမောင်တို့မိသားစုကနယ်တွင်နေတာဖြစ်သည်။ ညိုမောင်သာအလုပ်လာရှာရင်း စက်ရုံတွင်အလုပ်ရကာ အစ်ကိုဝမ်းကွဲမြင့်ဝေ၏အိမ်မှာနေတာဖြစ်သည်။ မြင့်ဝေမိန်းမ ခင်သက်ကလည်း သူတို့မြို့သူပင်ဖြစ်တော့…..ညိုမောင်နှင့်ရင်းနှီးခင်မင်ပြီးသားဖြစ်လေသည်။ မခင်သက်က သဘောကောင်းသည်။ အိမ်တွင်ညိုမောင်ကို အစစအရာရာ ဦးစားပေးသည်။ ညိုမောင်၏အဝတ်အစားကအစ ခင်သက်လျှော်ပေးသည်။ စားစရာချက်ရင်လည်း အသဲအမြစ်လေးများပင် ညိုမောင်အတွက်ခူးခပ်၍ဖယ်ပေးထားသည်။ မခင်သက်က ညိုမောင်ထက် အသက်တစ်နှစ်သာကြီးသည်မို့ သူငယ်ချင်းတွေလိုပြောဆိုဆက်ဆံသည်။ ဒါပေမယ့် ညိုမောင်ကအိမ်တွင်ရှိသော ခင်သက်ကိုလည်းဂရုမစိုက် စက်ရုံမှခွင့်ရက်ရှည်ယူထားပြီး ပုလင်းတစ်လုံးနှင့်သာအဖော်ပြုနေလေသည်။

ညိုမောင်ရည်းစား လေးငယ် ခင်မောင်ထွေးနှင့်လိုက်ပြေးသဖြင့် ညိုမောင်ခံစားနေရတာကို ခင်သက်သိသည်။ အရင်ကညိုမောင်ရည်းစားမထားခဲ့ဖူးတာကိုလည်း ခင်သက်တစ်စွန်းတစ်စသိသည်။ ဒီတော့ ညိုမောင်အဖြစ်ကိုစာနာ၍ ညိုမောင့်ကို ဘာမှမပြောဘဲ ခင်သက်အသာဘဲကြည့်၍နေသည်။ ဒါပေမယ့် ညိုမောင်က တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ပို၍ဆိုးလာသည်။ သောက်ကာစက သူ့ကိုယ်သူထိမ်းနိုင်သိမ်းနိုင်သေးသည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိထား၍သောက်သည်။နောက်တွင်တော့ ဆင်ဆင်ခြင်ခြင်မရှိရုံမျှမက လူမှန်းသူမှန်းမသိအောင်အထိသောက်လာပြီး ခင်သက်ခူးခပ်၍လာချပေးသော ထမင်းဟင်းကိုပင်စားတယ်ဆိုရုံ တစ်ဇွန်းနှစ်ဇွန်းစား၍ နေရာတွင်ပင်လှဲချအိပ် ပျော်သွားသည်အထိ အခြေအနေဖြစ်လာတော့ ခင်သက်ဆက်ပြီးဒီအတိုင်းကြည့်မနေနိုင်တော့ ညိုမောင်အားပြောဆိုဖျောင်းဖျရန် စဉ်းစားရလေတော့သည်။ ညိုမောင်တစ်ယောက်ရှေ့တွင် အရက်ပုလင်း၊ ဖန်ခွက်၊ ရေခွက်နှင့် ငါးခြောက်ကြော်ပန်းကန်လေးကိုချ၍ ကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်ကာ ထုံးစံအတိုင်း သူလုပ်နေကြအတိုင်း အိမ်ရှေ့လမ်းမကို အကြာကြီးမျှော်ကြည့်နေလိုက် အရက်ဖန်ခွက်ကို ကောက်မော့လိုက်နှင့်လုပ်နေသည်။

ခင်သက်ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်သို့တက်လာကာ မျက်နှာသုတ်အပြီး ညိုမောင်အားထမင်းခူးပေးရန် သတိရကာ ထမင်းနှင့်ဟင်းတို့ကို ပန်းကန်နှင့်ခူးခပ်ထည့်ယူလာပြီး ညိုမောင်၏ရှေ့တွင်ချပေးလိုက်သည်။ ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ အရက်ပုလင်းထဲတွင်လက်နှစ်လုံးလောက်သာရှိ တော့သည်။ ““ညိုမောင်…..ထမင်းစားတော့..”” ““အင်း….”” ပြောပြီး ထမင်းပန်းကန်ကိုချပေးကာ ခင်သက်လှည့်ထွက်မည်အလုပ် အပြင်တွင်မှောင်စပျိုးနေသည်ကိုသတိထားမိပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးကို ခင်သက်သွား၍ပိတ်လိုက်သည်။ သူမပြန်လှည့် လာသည်အထိ ညိုမောင်ကထမင်းပန်းကန်ကိုမတို့သေး။ ““ညိုမောင် ထမင်းလည်းစားအုန်း……ပြီးတာတွေလည်းပြီးသွားပြီဘဲဟာ….တစ်ယောက်မကောင်း တစ်ယောက်ပေါ့….ကိုယ့်ကျန်းမာရေးလည်းဂရုစိုက်ဦး…..”” ခင်သက် ညိုမောင်နားအရောက်ရပ်၍ ဖျောင်းဖျပြောဆိုလိုက်သည်။ ခင်သက်ဖျောင်းဖျလိုက်သည်ကပင် ညိုမောင်ကိုဆွပေးသလိုဖြစ်သွားသည်လားမပြောတတ်တော့။

““မပြီးဘူး….ဘယ်တော့မှမပြီးဘူး….ငါ့ရင်ထဲမှာ ဘယ်တော့မှ မပြီးဘူးခင်သက်…”” ခင်သက်ကိုလှည့်ကြည့်ပြီး ညိုမောင်ကမူးသံကြီးဖြင့်ပြောသည်။ ရှေ့မှပုလင်းကို ခင်သက်ကြည့်လိုက်တော့ စောစောက ကျန်နေသည့်အရက်လက်နှစ်လုံးကမရှိတော့။ ပုလင်းပင် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် တုံးလုံးလဲနေပြီ။ ““ဒါတော့…..ဒါပေါ့ဟာ….ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ဖို့ပြောတာပါ…”” ““ထွီ….ယောကျၤားချင်း ဘာများကွာလို့လဲ ခင်သက်ရာ ငါလည်းယောကျၤားစစ်ပါပဲဟာ…”” အို…“ဟာ…..ဝုန်း…..အာ”” ““ဟဲ့…ညို…..မောင်…..ညိုမောင်….အို….အို….”” ညိုမောင်က အားမာန်အပြည့်ဖြင့်ကြုံး၍အထ ဘေးသို့ယိုင်ဆင်းသွားတော့ ခင်သက်ကလှမ်းဆွဲ၍ထိန်းလိုက်သည်။ ညိုမောင်သူမဖက်ပါလာပေမယ့် ခါးကပုဆိုးကကျွတ်ကျသွားသည်။ ခင်သက်က ဗြုံးကနဲလှမ်းဆွဲ၍ ညိုမောင်ကခင်သက်ဘက်ကို မတ်၍ပြန်ပါလာသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူမဟန်နိုင်၍ ပြန်၍ယိုင်အသွား ညိုမောင်က ခင်သက်ကိုလှမ်း၍ဖက်လိုက်သော်လဲ ညိုမောင်၏ခန္ဓာကိုယ်အလေးချိန်ကို ခင်သက်မထိန်းနိုင် နှစ်ယောက်စလုံးဖက်လျှက်သား…..ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့လဲပြို၍ကျသွားတော့သည်။

ရင်လျားထားသော ခင်သက်၏ထဘီကပြေကျ သွားပြီး ဖွေးနစ်သော နို့နှစ်လုံးကဝင်းကနဲထွက်ပေါ်၍လာသည်။ စူးရှသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် ညိုမောင်ကခင်သက်၏နို့နှစ်လုံးကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်နေသည်။ ““ညိုမောင်…..ဖယ်…ဖယ်တော့….ငါထတော့မယ်….”” ခင်သက် ဘယ်လိုမှဒီအနေအထားနှင့်မနေတတ်တော့…. နို့နှစ်လုံးကလည်း ဟင်းလင်းကြီးပေါ်၍နေသည်။ ဒါကိုလည်း ညိုမောင်ကစိုက်ကြည့်နေသည်။ ဒါတင်လားမဟုတ်သေး။ သူမ၏ကိုယ်တစ်ခြမ်းပေါ်သို့ မှောက်ကျနေသော ညိုမောင်၏ပေါင်ကြားမှဖွားဖက်တော်ကြီးက ဘယ်အချိန်ကထနေတာလဲမသိ သံချောင်းကြီးအလား ခင်သက်၏ပေါင်ထိပ်ဘေးကို ထောက်ထားမိသည်။ စောစောက ကျွတ်ကျသွားပြီဖြစ်၍ ညိုမောင်ခါးတွင်ပုဆိုးကရှိတော့တာမဟုတ်။ ကိုယ်လုံးခြင်းပိနေသဖြင့် မာကျောလှသော လီးတန်ကြီးကတဒိတ်ဒိတ်သွေးတိုင်း နေတာကို ခင်သက်သိနေရသည်။

ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးထူပူလာသည်။ ခင်သက်ပြောလိုက်တာကို ညိုမောင်ကဘာမှပြန်မပြော ခင်သက်၏မျက်နှာကို ဖြတ်ကနဲလှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး “ရွှတ်” ကနဲ လှမ်းနမ်းလိုက်သည်။ ““ဟင်….အို…”” တစ်ကိုယ်လုံးထူပူနေရသည့်အထဲတွင် ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးကြက်သီးဖျန်းကနဲထသွားသည်။ ““ဖယ်….ဖယ်ဟာ…အို….အို….အင်း…..အင်း…အ…အင်း..”” ခင်သက်၏နို့ကိုညိုမောင် အငမ်းမရစို့လိုက်သည်။ စို့တာမှ ကမူးရှုးထိုးကို ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းစို့ပစ်လိုက်သည်။ ခင်သက် ညိုမောင်၏ကျောပြင်ကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့်ထုသည်။ နှစ်ချက်သုံးချက်သာထုလိုက်နိုင်ပြီး ခင်သက်ငြိမ်ကျသွားပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ ရင်ဘတ်လေးကြွ၍ ကြွ၍တက်လာသည်။ ဟုတ်သည် ဒီလိုအငမ်းမရကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်းစို့တာကို သူမခံ ရတာကြာပြီ။ နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ညိုမောင်စို့သည်။ ဖွေးနစ်သော နို့အုံလေးများပင် ပန်းနုရောင်သန်းလာသည်။

ခင်သက်မျက်လုံးလေးတွေစင်းကျလာပြီး တအင်းအင်းငြီးကာ ခန္ဓာကိုယ်မှအားအင်များက တစ်စတစ်စရုတ်လျော့၍လာသည်။ ခင်သက်၏အာရုံက နို့စို့ခံနေရသောအတွေ့မှသည် ပေါင်ထိပ်တွင်ထောက်၍နေသော လီးချောင်းကြီးဆီသို့ တစ်ချက်ချက် ရောက်၍သွားသည်။ သန်လိုက်တဲ့ဟာကြီးဟု တွေးမိလိုက်တိုင်း နို့အုံတစ်ခုလုံးပါစပ်ထဲပြုတ်ဝင်သွားလုမတတ် ရင်ဘတ်လေးကြွပေးရသည်အထိခံစားနေရသော အတွေ့ဆီကိုအာရုံက ရောက်သွားပြန်သည်။ ခင်သက်ဘာသားနဲ့ထုထားတာမို့လို့လဲ…ခင်သက်ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းမှသွေးသားတွေဘလောင်ဆူလာသည်။ ညိုမောင် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြွပြီးထလိုက်ကာ သူလွှတ်ပေးလိုက်သော နို့လေး တွေကိုအာသာမပြေပုံဖြင့်ကြည့်သည်။ ခန္ဓာကိုယ်ကိုကြွပြီး ညိုမောင်ထလိုက်တော့ ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးက ရှင်းရှင်းလင်းလင်းကြီးဖြစ်သွားသည်။ ခင်သက်အမိအရကြည့်လိုက်ရင်း မျက်တောင်လေးတွေ တစ်ဖျတ်ဖျတ်ခတ်လိုက်ကာ သူမ၏မျက်လုံးလေးတွေကချက်ချင်းရီဝေသွားသည်။ လီးကြီးကဒစ်ပြဲကြီး စောင်းကြီးကအသဲယားစရာကောင်းလောက်အောင် ဖောင်း ထနေပြီး တငေါက်ငေါက်ဖြစ်ကာ လီးထိပ်တွင်အရည်လေးတွေစို့နေတာကို ထင်ထင်ရှားရှားမြင်လိုက်ရသည်။

ခင်သက်ရင်ထဲတွင်မွန်းကြပ်၍လာသည်။ ပက်လက်လေးဖြစ်နေသော ခင်သက်၏တစ်ကိုယ်လုံးကို ညိုမောင်ခြေဆုံးခေါင်းဖျားကြည့်သည်။ နှစ်ဆယ်ကျော်အသက်နှင့် တစ်သားမှမကျ သေးသော ခင်သက်၏ကိုယ်လုံးလေးက ဖွံ့ထွားကျစ်လစ်ကာ စွဲမက်စရာကောင်းလှသည်။ မူလရင်လျားထားသော ထဘီကခါးနားအထိပြေကျနေပြီး ထဘီအောက်နားစလေးကလည်း ဒူးဆစ်တစ်ဖက်ပေါ် တစ်ဖက်ဖုံးဖြင့်အသားလေးတွေကဝင်း၍နေသည်။ ခင်သက်တစ်ကိုယ်လုံးကို ညိုမောင်က တစ်ချက်မျှကြည့်လိုက်ပြီးမှ ထဘီအောက်နားစလေးကို အပေါ်သို့လှန် တင်လိုက်သည်။ ““အို….ဟဲ့…ညိုမောင်….မလုပ်နဲ့လေ….မတော်ပါဘူး….”” အတွင်းအင်္ဂါကိုလေစိမ်းတိုး၍ အေးကနဲဖြစ်အသွားသတိဝင်လာသော ခင်သက်ကတစ်ဆို့ဆို့အသံလေးဖြင့်တားရှာသည်။ လူကတော့ နေရာမှမရွေ့။ ညိုမောင် ခင်သက်ကိုဂရုမစိုက် လှစ်ဟပေါ်ပေါက်လာသော ခင်သက်၏အတွင်းအင်္ဂါကိုကြည့်သည်။ ခင်သက်အမွှေးသန်သည်။

ဒါကြောင့် တစ်လတစ်ခါရိတ်ပေးရသည်။ အခုရိတ်ပြီးတာ နှစ်ရက်ဘဲရှိသေးတော့ အမွှေးငုတ်တိုလေးတွေကစိမ်းမြမြလေးထွက်၍နေသည်။ စောက်ပတ်နှုတ် ခမ်းသားနှစ်ခုက ဘာလို့ဖောင်းစို၍ထကြွနေသည်မသိ ဖောင်းတင်း၍ထနေသည်။ ညိုမောင် သူမအပေါ်သို့ခွ၍အတက် ခင်သက်မျက်လုံးမှိတ်ချလိုက်သည်။ မောင်မင်းကြီးသားညိုမောင်က လူပေါ်ကိုခွတက်ပြီးကာမှ စောက်ပတ်ကိုလက်ဖဝါးလှန်၍ကိုင်ကြည့်လိုက်သည်။ ခင်သက်တစ်ချက်တွန့်သွားသည်။ သေသေချာချာကိုင်ပြီးပွတ်လိုက်တော့ပါလား….ထိုသို့မဟုတ် စမ်းကြည့်ကိုင်တွယ်ရုံမျှသာ တစ်ချက်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လီးကိုအရင်းမှကိုင်ကာတေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့တစ်ဆက်တည်းဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်…ဟင်း…”” အထဲမှာကအရည်တွေပြည့်လျှံနေသည်။ တစ်ချက်တည်းနှင့် လီးကတစ်ဆုံးဝင်သွားသည်။ ခင်သက်ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချကာ ကြမ်းပြင်နှင့်တစ်ထွာလောက်ကွာအောင်သာကြွထား သော သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲထောင်ပစ်လိုက်သည်။ ညိုမောင် ခင်သက်၏မျက်နှာလေးကိုလှမ်း၍နမ်းရင်း သူမပေါ်သို့မှောက်၍ချကာ ဖင်ကြီးကြွကြွပြီးဆောင့်သည်။

““ပြွတ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင်း…”” လူပျိုလို့မပြောရ ညိုမောင်၏ဆောင့်ချက်တွေက အရိုင်းဆန်လှသည်။ ခင်သက်က အရိုင်းသက်သက်မဟုတ်ပါ။ ဆောင့်ချင်သလိုဆောင့်၍နေသော ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးကို သူမလို သလို ဖင်ကိုညာလိမ့်လိုက် ဘယ်လိမ့်လိုက်ကြွ၍ ကော့ပေးလိုက်သဖြင့် သူမလိုသလိုလှည့်ပြောင်းကာ အလိုးခံသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် သတိရလျှင်လည်း ညိုမောင်အရသာတွေ့စေ ရန် သဲကြီးမဲကြီးဆောင့်ဝင်နေသော ညိုမောင်၏လီးတန်ကြီးကို စောက်ပတ်နှင့်ညှစ်၍ပေးသည်။ ဆွဲ၍ပေးသည်။

““ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…..ဖွတ်…ဟင့်…ဟင့်…ဟင်း…”” ညိုမောင်က တရှုးရှုးအသက်ရှုသံကြီးနှင့် အားရပါးရဆောင့်နေသလို ခင်သက်ခမျာမှာလည်း မျက်လုံးစုံမှိတ်ထားရင်းက ပါးစပ်လေးဟဟပြီး ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အသက်ရှု၍ ရှုံ့၍သွား သည်။ ““ပြွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်….ဖွတ်…..ဖွတ်…အင်း…ဟင်း…အ….အ…..အင်း…ညို…ညိုမောင်….ဟင်း…..ဟင်း”” ခင်သက်ဘယ်လိုမှစိတ်တင်းထား၍မရ၊ ညိုမောင်ကိုယ်ကြီးကိုပြန်၍ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ကာမအရသာက နှစ်ယောက်စလုံး၏ကိုယ်နှစ်ခုစလုံးမှာဆူဝေ၍တက်လာသည်။ ညိုမောင် ကုန်းထ၍ ခင်သက်၏နို့ကိုဆွဲစို့ရင်း ဆက်ဆောင့်သည်။ ဒီတော့ခင်သက်က ညိုမောင်၏လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်သည်။ ညိုမောင်၏စိတ်ထဲအာရုံထဲတွင် လေးငယ်ဆိုတာမရှိတော့သလို ခင်သက်၏အာရုံထဲတွင်လည်း မြင့်ဝေဆိုတာမရှိတော့ပေ။ နှစ်ယောက်စလုံး အရာအားလုံးကိုမေ့၍ ကာမအရသာတွင်နစ်မွန်းနေကြသည်။

““ဖွတ်…..ပြတ်…ပြတ်…ပလွတ်….အဟင်း….အင်း….ဟင်းဟင်း….”” ညိုမောင်က ဒလစပ်ဆောင့်လာသလိုအောက်မှ ခင်သက်ကလည်း ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ အားယူကာ ညိုမောင်၏ဆောင့်ချက်အတိုင်းဖင်ကြီးကိုကော့၍ကော့၍ပြန်ဆောင့်သည်။ ““ပလွတ်…..ဖွတ်….ဗြစ်….ညို….မောင်….အား….ထွက်….ထွက်….ပြီ…အား….အား…”” ခင်သက်တစ်ယောက်အတင်းကော့၍ လီးကြီးကိုဆွဲညှစ်ကာပြီးသွားခိုက် ညိုမောင်မှာလည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘဲပန်းထုတ်လိုက်ပါလေတော့သည်။ ခင်မောင်ထွေးနှင့်လေးငယ်တို့၏ မင်္ဂလာဆောင်ကပြီးသွားပြီ။ လေးငယ်နှင့်ထွေးနွယ်တို့၏ ဖခင်မှာလည်းတာဝန်ကျရာ ရေယာဉ်သို့ပြန်ရသဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူပါပြန်၍လိုက်ပါသွားသည်။ အိမ်မှာကထွေးနွယ်တစ်ယောက်ထဲကျန်ခဲ့သည်။ လေးငယ်မှာ ယောင်နောက်ဆံထုံးပါဆိုသောစကားအတိုင်း ခင်မောင်ထွေးတို့အိမ်တွင်ပင်နေသည်။ ဒီတော့ အိမ်မှာထွေးနွယ် တစ်ယောက်ထဲသာကျန်ခဲ့သည်။ ထွေးနွယ်အတွက် ညမှုညတာအဖော်ရစေရန် ဆွေမျိုးနီးစပ်တော်သူ အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ကိုခေါ်ထားသည်။ ထိုအဒေါ်ကြီးက ညမိုးချုပ်သည်နှင့် အိပ်တော့သည်။
စောစောမအိပ်တတ်သူ ထွေးနွယ်တစ်ယောက်မှာတော့ချောင်လည်ချောင်ပတ်နှင့်ကျန်ခဲ့သည်။ ထွေးနွယ်အရင်ညတွေတုံးကတော့ တီဗွီထိုင်ကြည့်ပြီး တီဗွီသိမ်းမှအိပ် သည်။ ဒီညတော့ ထွေးနွယ်မှာတီဗွီကြည့်ချင်စိတ်မရှိသဖြင့် တီဗွီကိုပိတ်ကာ အိပ်ခန်းထဲသို့ဝင်ခဲ့သည်။ နွေရာသီညမို့ အိုက်စပ်စပ်ရှိသည်နှင့် ထွေးနွယ်ကိုယ်ပေါ်မှ ဘော်လီအကျႌကိုခွာပစ် လိုက်ပြီး ထမီကိုရင်လျားလိုက်သည်။ ပြီးမှထွေးနွယ်မှာ ရင်လျားထားသောထမီကိုပြန်၍ဖြည်လိုက်ပြီး ထမီကိုခါးသို့ပတ်၍ဝတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ဆူဖြိုးသောထွေးနွယ်က သူမ၏နို့နှစ်လုံးကိုငုံ့၍ကြည့်ပြီး ရည်းစားဖြစ်သူ ခင်မောင်ထွေးကိုသတိရလိုက်သည်။ တစ်ချိန်က ခင်မောင်ထွေးမှတ်မှတ်ရရကိုင်၍ အငမ်းမရစို့ခဲ့သော နို့လေးနှစ်လုံး အခုတော့သခင်မဲ့နေပြီ။

ကိုင်မည့် စို့မည့်သူမရှိ။ အဖော်မဲ့လျှက် အထီးကျန်ခဲ့ရပြီ။ ထွေးနွယ် သူမ၏နို့သီးခေါင်းနှစ်ခုအား သူမဘာသာဖျစ်ညှစ်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ ပေါင်လေးကိုကွ၍အဖုတ်လေးကို သူမလက်လေးဖြင့်ထမီပေါ်မှပင်အုပ်၍ ကိုင်ကြည့်လိုက် ပြန်သည်။ တစ်ချိန်က သူမ၏ရည်းစား ခင်မောင်ထွေးအားရပါးရလိုးခဲ့သော အဖုတ်လေးခုတော့ လုပ်မည့်သူမရှိ အဖော်မဲ့ သခင်မဲ့လျှက်ရှိသည်။ ထွေးနွယ် သူမ၏အဖုတ်လေးကို ထဘီပေါ်မှပင်လက်ဖဝါးဖြင့်အုပ်၍ကိုင်ကာ ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်လိုက်ပြီးခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး နှစ်ချက်သုံးချက်ပွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ရည်းစားဖြစ်သူ ခင်မောင်ထွေးကို သတိရခြင်းနှင့်အတူ ခန္ဓာကိုယ်ရှိကာမခလုတ်များကို ကိုင်မိပွတ်မိလုပ်မိလိုက်တော့ ထွေးနွယ်၏သွေးသားတွေက လှုပ်ရှား၍လာသည်။ “ဟင်” ကနဲ ထွေးနွယ် သက်ပြင်းချကာ ခါးတွင်ပတ်ထားသော ထဘီလေးကိုဖြည်ကာဆွဲတင်လိုက်ပြီးပြန်၍ ရင်လျားလိုက်သည်။

““ဖျောက်…..ချွတ်….ချွတ်…”” ““ဟင်”” ထွေးနွယ်ရင်ထဲထိတ်ကာ မျက်လုံးလေးများဝိုင်းသွားသည်။ ထွေးနွယ်၏အိပ်ခန်းအပြင်ဖက်ခြံထဲမှသစ်ကိုင်းခြောက်ကို လူနင်းသည့်အသံမှန်း ထွေးနွယ်ကောင်းကောင်းသိလိုက်သည်။ အသာလေးခြေဖော့နင်းကာ ထွေးနွယ်အိမ်နံရံဘေးသို့ကပ်လိုက်ပြီး ပျဉ်ပြားအကွဲကြောင်းမှ အပြင်သို့ကြည့်လိုက်သည်။ ““ဟင်….ကျော်ကျော်ပါလား…”” ထွေးနွယ်တို့အိမ်၏နောက်ဖေးအိမ်မှ အသက်(၁၈) (၁၉)သာရှိသော ကျော်ကျော်ဆိုတဲ့ကောင်လေး အိမ်ဘေးတွင်ငုတ်တုတ်လေးထိုင်၍နေသည်။ ညနေက ထွေးနွယ်အိမ်ဘေးတွင် ရေချိုးနေစဉ်က ကျော်ကျော်က သူမကိုခြုံအကွယ်မှထိုင်၍ချောင်းနေတာကို ထွေးနွယ်သတိထားလိုက်မိသည်။ အခုလည်းကျော်ကျော်က သူမကိုလာပြီးချောင်းတာဖြစ်မည်။ ထွေးနွယ်စိတ်ကူးတစ်မျိုးရသွားသည်။

““ဟာ….အိုက်လိုက်တာ…”” ““ဂျလောက်…..ဂျလောက်…”” ထွေးနွယ် ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြူတင်းပေါက်မှာပင်ရပ်၍ ရင်လျားထားသောထဘီကိုဖြည်လိုက်ပြီး စောစောကလိုပင် သူမ၏နို့အုံနှစ်လုံးကိုထုတ်၍ ငုံ့ကြည့် သည်။ စောစောကထက် နဲနဲပိုကြာသည်။ ထို့နောက်တွင်ထွေးနွယ်ပြူတင်းပေါက်ကိုပြန်၍ မပိတ်ဘဲကုတင်ပေါ်တက်၍လှဲကာ ပြူတင်းပေါက်ဘက်ကို ကျောပေး၍ တစ်စောင်းလေးလှဲ၍ အသာမျက်လုံးလေးမှိတ်ကာအသက်ကို မှန်မှန်ရှုရင်း ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ဆယ့်ငါးမိနစ်၊ မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်အကြာမှာတော့ အိမ်ကတစ်ချက်ငြိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ သိသာရုံလေးသာ ထွေးနွယ်ကမျက်လုံးမှိတ်၍ ငြိမ်ကာသတိထားနေသဖြင့်သိလိုက်ရခြင်းဖြစ်သည်။ ထွေးနွယ်တို့အိမ်၏ပြူတင်းပေါက်အောက်ဖက်ဘောင်က မြေပြင်မှလေးပေခန့်သာမြင့်သည်။ သံဇကာတွေ သစ်သားတန်းတွေကာထား ခြင်းမရှိသဖြင့် ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို ခို၍ဆွဲတက်ပါက အသာလေးတက်လို့ရပေပြီ။

ကျော်ကျော်ဆိုသောကောင်လေး အခန်းထဲသို့ရောက်ပြီဆိုသည်ကို ထွေးနွယ်သိလိုက်ပြီ…။ မကြာလိုက် ပြူတင်းပေါက်ဖက်ကို ကျောပေး၍စောင်းအိပ်နေသော ထွေးနွယ်၏တင်သားကြီးနောက်ဖက်သို့ အေးစက်သောအရာလေးတစ်ခုက လာ၍ထိသည်။ ကောင်လေးကြောက်နေ ထင်သည်။ လက်ဖျားလေးတွေအေးနေသည်ဟု ထွေးနွယ်အသက်မှန်မှန်ရှုကာမျက်လုံးမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေရင်းတွေးမိလိုက်သည်။ ထွေးနွယ် ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေတော့ ကျော်ကျော်ဆိုသောကောင်လေးပို၍ရဲလာပုံရသည်။ ထွေးနွယ်၏တင်သားကြီးတွေကို သူ့လက်လေးဖြင့်မထိတထိလေးပွတ်ကြည့်သည်။ လက်ဖဝါးလေးဖြင့် အိအိဖောင်းဖောင်းတင်သား ကြီးတွေကို အသာလေးဖိဖိကြည့်သည်။ စိတ်ထဲမှာမရိုးမရွဖြစ်လာပေမယ့် ထွေးနွယ်မလှုပ်ရဲ အသာလေးဆက်ပြီးငြိမ်နေသည်။ ဒီတော…ကျော်ကျော်ပို၍ရဲလာသည်။ ထွေးနွယ်၏တင် သားကြီးတွေကို သိသိသာသာကြီးကိုင်တွယ်ကာ ဆုပ်နယ်လာသည်။

ထွေးနွယ်ဆက်ပြီး ငြိမ်နေလို့မဖြစ်တော့။ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမှန်းသိသွားရင် ကောင်လေးထွက်ပြေးသွားလိမ့် မည်။ ထွေးနွယ်မျက်လုံးကို ဖြတ်ကနဲဖွင့်ကာ လက်တစ်ဖက်က ကျော်ကျော်၏လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ရင်လျားထားသော ထမီကိုရင်ဘတ်မှဆွဲချွတ်လိုက်ကာ တစ်ပါတည်း ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ““မမထွေး….ကျွန်နော်…..ဟို…..ဟို….”” ကျော်ကျော်က ကြောက်အားလန့်အားပြောနေပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက ထွေးနွယ်၏နို့တွေကိုစူးစူးဝါးဝါးကြည့်နေသည်။ ကောင်လေးလက်ကိုကိုင်ထားသော ထွေးနွယ်၏လက်ကမ လွှတ်…..ကျန်လက်တစ်ဖက်နှင့် ကျော်ကျော်၏ပါးစပ်ကိုလှမ်းပိတ်လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့စကားသံရပ်သွားပြီး ထွေးနွယ်၏မျက်နှာကိုလှမ်းကြည့်သည်။ ရီဝေသောမျက်လုံးအစုံဖြင့် သူ့မျက်နှာကိုကြည့်နေသော ထွေးနွယ်၏မျက်နှာလေးက သူ့ကိုပြုံးပြလိုက်တာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ထွေးနွယ်ကကျော်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်ကိုပါ လှမ်းကိုင်ကာ သူမဖက်ကိုဆွဲယူလိုက်တော့ ရေငတ်တုန်းရေတွင်းထဲဆင်းချင်နေသည့် ကျော်ကျော်မှာသူမအပေါ်သို့မှောက်လျှက်သားကျလာပြီး ချက်ခြင်းပင်ကုတင် ဘေးတွင်ရှိနေသေးသည့် သူ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုပါ ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ထွေးနွယ်ကိုအငမ်းမရဖက်ကာ ထွေးနွယ်၏ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဒလစပ်နမ်းလိုက်ရာမှ သူမ၏ရင် ဘတ်ပေါ်သို့ ကျော်ကျော်၏မျက်နှာကမှောက်ကျသွားသည်။ ကလေးတစ်ယောက်နို့စို့သလို ထွေးနွယ်၏နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ကျော်ကျော်က တပြွတ်ပြွတ်စို့သည်။ ထွေးနွယ် သူ့ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ရင်ဘတ်လေးကိုကြွကာကြွကာ ဖြင့် နို့အစုံကို ကျော်ကျော်၏မျက်နှာသို့ ကပ်ကပ်ပေးသည်။ ဘေးကနေ သူမပေါ်မှောက်ထားသည့် ကျော်ကျော်၏ကိုယ်နှင့်ပိနေသော ထွေးနွယ်၏လက်တစ်ဖက်က တရွရွလှုပ်ရှား၍လာ သည်။ ကျော်ကျော်၏ပေါင်ကြားကိုစမ်း၍ပင့်ကိုင်သည်။ ““ဟယ်…အယ်..နဲတာကြီးမဟုတ်ဘူး…လူကသာငယ်တာ….ပစ္စည်းကြီးက ခင်မောင်ထွေးလောက်ကိုရှိသည်…”” ကျော်ကျော်ကတော့ နို့စို့တာမဝနိုင်သေး။

နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့နေသည်။ ထွေးနွယ်၏လက်က သူ့ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာစမ်းပြီးဖြုတ်လိုက်ရာက ပုဆိုးကြား သို့တိုး၍ဝင်သွားကာ လီးတန်ကြီးကိုမိမိရရဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပူနွေးမာကျောလှသော လီးချောင်းကြီးအတွေ့က ထွေးနွယ်စအိုလေးကို ရှုံ့သွင်းမိသည်အထိပင်ဖြစ်သွားရသည်။ ထွေးနွယ် ကျော်ကျော်၏လီးတန်ကြီးကို အသာလေးပွတ်ပေးကာ ဖွဖွလေးကိုင်၍ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ပြီးတော့ ဥကြီးတွေကိုလည်းစမ်းပြီး ဖွဖွလေးဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ကောင်လေးက လည်းအလာကြီး ထွေးနွယ်၏နို့တွေကိုမပြတ်တမ်းစို့နေရင်း သူ့လက်တစ်ဖက်က ထွေးနွယ်၏ပေါင်ကြားကိုစမ်းလိုက်သည်။ ထွေးနွယ်ပေါင်နှစ်လုံးကိုဖြဲပေးလိုက်သည်။ ထွေးနွယ်၏စောက် မွှေးလေးတွေကို ဖွဖွလေးပွတ်လိုက် အသာလေးဆွဲလိုက်ဖြင့်လုပ်နေသည်။ ထွေးနွယ်အသဲယားလာပြီး သူမလက်ထဲမှကျော်ကျော်၏လီးကြီးကို ခပ်သွက်သွက်လေးဂွင်းတိုက်ပေးလိုက် သည်။ ကျော်ကျော်၏လက်က ထွေးနွယ်၏စောက်ဖုတ်ကိုရွရွလေးပွတ်ပြန်သည်။

““အို…..အဟင့်…ဟင့်…”” ထွေးနွယ် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွားသည်။ ဟုတ်တယ်လေ……။ ကျော်ကျော်တစ်ယောက် စောက်ဖုတ်ကိုမပွတ်တတ်ပွတ်တတ်နှင့် လက်ဖဝါးနဲ့ဖိပြီး ပွတ်လိုက်တော့ သူ့လက်ဖဝါးက ပြူးထွက်နေသောစောက်စေ့လေးကိုပွတ်လှည့်လိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ ထွေးနွယ်ငြီးသံလေးထွက်ကာ အသားလေးတုန်သွားတာကိုမြင်လိုက်ရပြီး သူပွတ်တာဟုတ်ပြီလို့ သတ်မှတ်ကာ ထိုအတိုင်းထပ်၍ပွတ်ပြန်သည်။ ““အို….အို….ဟင့်…အို…”” ““ကျော်….ကျော်…ဘယ်နဲ့လုပ်နေတာလဲ….မမ မနေတတ်တော့ဘူ…ထတော့….”” ကျော်ကျော်လည်းမနေနိုင်တော့ပါ။ ထွေးနွယ်လက်ထဲက သူ၏လီးကြီးက အဆမတန်ကြီးကာ တငေါက်ငေါက်ဖြစ်နေပြီ။ ကျော်ကျော်ထထိုင်လိုက်ပြီး သူ့ပုဆိုးကိုခေါင်းမှနေကျော်၍ ချွတ်လိုက်ကာ သူ့ကိုယ်ကိုထွေးနွယ်၏ခြေရင်းဖက်သို့အရွှေ့ ထွေးနွယ်ကပေါင်နှစ်ချောင်းကိုဆွဲ၍ထောင်ကာကားလိုက်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကိုသူမဝမ်းဗိုက်ပေါ်သို့ ရောက်အောင်ကွေးတင်ပစ် လိုက်သည်။ ကျော်ကျော်ကြည့်နေတုန်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားအထူအပါးကြီးနှစ်ခုက ပထမတော့တက်လာပြီးနောက် စောက်စေ့အောက်ဖက်အကွဲကြောင်းနေရာလေးဘေးနှစ်ဖက် သို့ဆွဲတင်လိုက်သလိုပြဲသွားသည်။

တွင်းပေါက်လေးတော့ ပေါ်မလာပါ။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီနေရာလေးကို သူ့လီးထိပ်ကြီးတေ့လိုက်ပြီး ကျော်ကျော်ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ““ဗြစ်….ပြွတ်…ပြွတ်…အိုး….အို….အား….အား…”” ဖိသွင်းလိုက်သောလီးကို ကျော်ကျော်ကအရှိန်မထိမ်းနိုင် လီးကတစ်ခါတည်းအဆုံးဝင်သွားသည်။ ထွေးနွယ်၏ကျောလေးကော့တက်သွားပြီး မျက်နှာလေးရှုံ့ကာသွား၏။ လန့်ပြီးဗြုံးက နဲတစ်ဆုံးဝင်သွားသော လီးကိုညှစ်လိုက်မိတော့ ကျော်ကျော်တန့်ကနဲဖြစ်သွားပြီးအတင်းနင်းဆောင့်တော့သည်။ ““ပြွတ်….ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်….ဗြစ်….ပြွတ်….”” ““အင်း….ဟင်း…..အိုး…အိုး….အဟင်း….”” မထူးတော့ပြီ သူဆောင့်ချင်သလိုသာဆောင့်စေတော့ ထွေးနွယ်ကအောက်ကကော့ကော့ပေးပြီး သူမစိတ်တွေကိုလွှတ်ထားပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ကိုယ်ဘေးတွင် ထောက်ထားသော ကျော်ကျော်၏လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူပြီး နို့ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ သဘောပေါက်သွားသော ကျော်ကျော်ကနို့နှစ်လုံးကိုစုံကိုင်၍ ဆက်ဆောင့်သည်။““ပြွတ်…..ပလွတ်…ဖွတ်…..ဖွတ်…အိုး….အိုး….အ….အ…..ကျော်…..အီး…ဟင်း….”” ထွေးနွယ်ခေါင်းလေးကြွတက်လာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်သွားခိုက် ကျော်ကျော်၏လီးထိပ်မှလည်း သုတ်ရည်များပန်းထွက်ကာ နှစ်ယောက်သားပြိုင်တူပြီးသွားကြလေသည်။ ပြီးးး

 

Zawgyi

 

ညိဳေမာင္ရည္းစား ေလးငယ္

အသက္အစိတ္မွာ ပုခက္မခ်ိတ္ရရင္ တစ္သက္မနိတ္ဘူးဆိုတဲ့စကားရွိေပမယ့္ ညိဳေမာင္အဖို႔ကေတာ့ အသက္(၂၆)ႏွစ္ေရာက္မွ ရွားရွားပါးပါးရည္းစားေလးတစ္ေယာက္ရခဲ့ရသည္။ ရမဲ့ရေတာ့လည္း ညိဳေမာင္ရည္းစား ေလးငယ္က ညိဳေမာင္ထက္အသက္(၇)ႏွစ္ေလာက္ငယ္သည္။ ေလးငယ္အသက္က ခုမွ (၁၉)ႏွစ္သာရွိေသးသည္။ အသက္ႀကီးမွရည္းစားေလး(၁) ေယာက္ရေတာ့ ညိဳေမာင္မွာမထိရက္မကိုင္ရက္ ထိလိုက္လွ်င္ ႏြမ္းေၾကေတာ့မလားထင္ေနသည္။

ပန္းေလးတစ္ပြင့္ကို ထိုင္၍အလွၾကည့္ေနသလိုထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေလးငယ္က ေခတ္ကာလသမီးပ်ိဳဘဲ ညိဳေမာင္ထက္ရဲသည္၊ သြက္သည္။ ရည္းစားဘဝပီျပင္ေအာင္ ညိဳေမာင္အားလမ္းျပေခါင္းေဆာင္ေပးသည္။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ညိဳေမာင္ႏွင့္ေလးငယ္ႀကိဳက္ၾကတာ (၆)လေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲရွိသည္ႏွင့္ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ေလးငယ္တစ္ေယာက္ ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္လာ သည္မသိ။ညိဳေမာင္၏အိပ္ခန္းထဲထိေရာက္၍လာသည္။

ပက္လက္အိပ္ေနေသာ ညိဳေမာင္၏ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ေလးငယ္ကပါးေလးအပ္ၿပီး ေမွာက္အိပ္လိုက္သည္။ ႏုညက္ေသာအထိအေတြ႕ႏွင့္ေမႊးပ်ံ႕ေသာရနံ႔ေတြေၾကာင့္ ညိဳေမာင္ႏိုးလာၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ ““ဟင္……ေလးငယ္…”” ညိဳေမာင္အံ့ၾသသြားသည္။ ““အစ္ကိုႏိုးလာၿပီလား…”” ““အင္း….လာ အိမ္ေရွ႕သြားရေအာင္….”” ညိဳေမာင္က ထထိုင္ရန္ျပင္လိုက္သည္။
ေလးငယ္က ညိဳေမာင္၏ရင္ဘတ္ေပၚေမွာက္ခ်ထားေသာ သူမ၏ကိုယ္လုံးကို မ ထသည့္အျပင္ ပို၍ဖိခ်လိုက္သည္။ ဒီလိုအေနအထားမွ ဘယ္ေသြးဘယ္သားေတြက ခံႏိုင္ရည္ရွိႏိုင္ပါ့မလဲ……။ ေျပာမရသည့္အဆုံး ညိဳေမာင္ကနားမလည္ႏိုင္စြာႏွင့္ေလးငယ္၏မ်က္ႏွာေလးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔စိတ္ေတြကလႈပ္ရွား၍လာ သည္။

ညိဳေမာင္ သူ႔ေခါင္းကိုႂကြ၍ ေလးငယ္ပါးေလးတစ္ဖက္ကိုနမ္းရႈံ႕လိုက္သည္။ ေလးငယ္မ်က္လုံးေလးမွိတ္က်သြားၿပီး မ်က္ႏွာေလးကၿပဳံးသြားသည္။ အရွိန္ျပင္းစြာလႈပ္ရွားေနေသာ ညိဳေမာင္၏ရင္ခုန္သံေတြကို ေလးငယ္ၾကားေနရသည္။ မိန္းမသားဆိုတာက အိေျႏၵေကာင္းလြန္း၍သာ သူတို႔ကိုအကဲမခတ္ႏိုင္ရွိရမည္။ သူတို႔ကေယာက်ၤားေတြထက္ပိုၿပီးခံစားခ်က္ျပင္း ျပ၍ စိတ္လႈပ္ရွားမႈျပင္းထန္သည္။ ေလးငယ္၏လက္ေလးတစ္ဖက္က ညိဳေမာင္၏ရင္ဘတ္ေပၚကို ယုယုယယေလးပြတ္သပ္ေပးရင္းမွ ညိဳေမာင္၏ဝမ္းဗိုက္ေပၚေရာက္သြားရာမွ ဆီးခုံေပၚသို႔ထိပြတ္ေနမိသည္။ ““ေလးငယ္ထေတာ့ကြယ္…..ေတာ္ၾကာမွားကုန္ၾကလိမ့္မယ္….”” ““တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကတာ မွားတာလားဟင္ အစ္ကို….”” အသံေလးမ်ားက လႈိင္းထပုတ္ခတ္ေနသည္။

ညိဳေမာင္ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ေပ။ ေလးငယ္မၾကားေအာင္သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခိုး၍ခ်ရင္း ညိဳေမာင္၏လက္အစုံက ေႏြးေထြးအိစက္ ေနေသာ ေလးငယ္၏ကိုယ္လုံးေလးကို ရစ္ပတ္ေပြ႕ပိုက္လိုက္သည္။ ေလးငယ္၏ရင္ထဲတြင္ ေဝဟင္ထဲလြင့္ေမ်ာသြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ညိဳေမာင္၏လက္တစ္ဖက္က ေလးငယ္၏ တင္သားလုံးလုံးေလးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးရင္းဆုပ္နယ္သည္။ ““ခ်စ္တယ္….ေလးရယ္”” ညိဳေမာင္၏အသံက အစ္တစ္တစ္ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး….. ““ေလးလဲ….အစ္ကို႔ကို သိပ္ခ်စ္တာပဲ သိလား…….”” ကာမအေမွာင္ထုသည္ တစ္ေျဖးေျဖးမႈံရီနက္ရႈိင္း၍လာသည္။ ညိဳေမာင္ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ေလးငယ္လွိမ့္တက္လိုက္သည္။

တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာကို တစ္ေယာက္ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲၾကေပ။ ညိဳေမာင္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုေဘးသို႔ကားလိုက္သည္။ မာေက်ာေက်ာ အေခ်ာင္းတစ္ခုက ေလးငယ္၏ေစာက္ပတ္ေလးကို ေထာက္မိသြားသည္။ ေလးငယ္၏အသားေလးေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ““အစ္ကို…”” ““ဘာလဲ…..ေလး…”” ““ေလးငယ္ ရွက္တယ္ကြယ္….”” ေလးငယ္ကညိဳေမာင္နားဝသို႔ တိုးတိတ္ညင္သာစြာေလးဆိုသည္။ ညိဳေမာင္လက္မ်ားကတ႐ြ႐ြလႈပ္ရွား၍လာသည္။ ေလးငယ္၏ထဘီေအာက္စေလး လန္တက္သြားသည္။ ““အစ္ကို….ေလးငယ္ ရွက္ပါတယ္ဆို…”” ညိဳေမာင္ထံမွ တုန႔္ျပန္စကားသံထြက္ေပၚ၍မလာေပ။ သူ၏အေပၚမွာ ေမွာက္လ်က္သားေလးျဖစ္ကာ ထဘီေအာက္စေလးလွန္တင္ေန၍ ဖင္ေျပာင္ေျပာင္ေလးျဖစ္ေနေသာေလးငယ္ ကိုအသာေပြ႕ဖက္၍ ေဘးသို႔လွဲခ်လိုက္ရာက ညိဳေမာင္ကအေပၚစီးမွဖက္လွ်က္သား ေနရာယူလိုက္သည္။

ေလးငယ္၏ဒူးေလးကခပ္ကားကားေလး ေထာင္ထားမိရာ ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ ကအလိုအေလွ်ာက္ကားထားသည့္ႏွယ္ အသင့္အေနအထားသို႔ေရာက္၍ေနသည္။ ညိဳေမာင္၏အသက္ရႈသံေတြက စည္းခ်က္မက်ေတာ့ဘဲ ဗရမ္းပတာျဖစ္ကာျပင္းထန္၍လာသည္။ အလားတူ ေလးငယ္၏ထြက္သက္ေလသံမ်ားကလည္းမူမမွန္ေတာ့ေပ။ ညိဳေမာင္က သူႏွင့္ေလးငယ္တို႔ၾကားသို႔ လက္ကိုလွ်ိဳသြင္းၿပီး ေလးငယ္၏ေစာက္ဖုတ္ေလးကိုစမ္းသည္။ ““ဟင့္အင္း…..မကိုင္နဲ႔ကြာ…..အို…”” ညိဳေမာင္၏ လီးကအစြမ္းကုန္မတ္ေတာင္၍ေနသည္။ လီးကိုလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီး ေလးငယ္၏ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ေတ့သြင္းသည္။

လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္အေတြ႕က စိုစြတ္ေႏြးေထြး ၍ေနသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးရွိေသြးသားမ်ားဆူပြက္ကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးေဆာက္တည္ရာမရၾကေခ်။ ““ႁပြတ္….အား….ဟင့္…အဟင့္…..မဝင္ဘူး…..”” လီးကေဘးသို႔ေခ်ာ္ထိုးမိသည္။ ေလးငယ္က လႊတ္ခနဲပါးစပ္ကထြက္သြားသည္။ ““မဝင္ေသးဘူးလား………….ဟင္…..ေလး….”” ““ဟင့္အင္း….”” ေလးငယ္ ညိဳေမာင္မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ပဲ အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ““ကိုင္သြင္းေပးပါလား….ဟင္..”” ““ဟာ….ကြၽတ္….ဒုကၡဘဲ….မကိုင္ရဲဘူး….အဟင့္….”” ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုက ပူးကပ္တြန႔္လိမ္ေနသျဖင့္ လိုရာမေရာက္ဘဲ ေႏွာင့္ေႏွး၍ေနသည္။ ညိဳေမာင္က ေလးငယ္၏ပါးျပင္ႏုႏုေဖြးေဖြးေလးကို ညင္သာစြာနမ္းၿပီး သူမ၏လည္တိုင္ေဖြးေဖြး ေလးကို ယုယစြာပြတ္သပ္နမ္းရႈံ႕ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႀကီးကိုတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားေသာ ေလးငယ္၏လက္ထဲမွ႐ုန္း၍ ကိုယ္ျခင္းခြာကာ သူ႔ကိုယ္ကိုႂကြၿပီး သူ႔လီးႀကီးကို အသာအယာေလး ဖိသြင္းခ်လိုက္ျပန္သည္။

““ႁပြတ္….အမေလး…အစ္ကိုရယ္….”” သည္တစ္ခါေတာ့ လီးကေလးငယ္၏ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီးဝင္သြားသည္။ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုလုံး တုန္ခါလႈပ္ရမ္းသြားသည္။ ““ႁပြတ္…ႁပြတ္….စြတ္…..စြတ္……ႁပြတ္….”” ညိဳေမာင္၏အလိုးအေညႇာင့္ ေလးငယ္၏အလူးအလူးအလိမ့္လိမ့္ အေကာ့ေလးေတြ ေျဗာင္းဆန္သြားသည္။ လွပႏုနယ္ေသာ ေလးငယ္၏ခႏၶာကိုယ္ေလးမွာ ဘယ္လူးညာလိမ့္ျဖင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ညိဳေမာင္၏လီးႀကီးကလည္း မွန္မွန္ႀကီးေဆာင့္သြင္းေနသည္။ ““ႁပြတ္….ဖြတ္….စြပ္…စြပ္…..ႁပြတ္…ႁပြတ္….”” အေမႊးပါးပါးေလးအုပ္လႊမ္းေနေသာ ေလးငယ္၏ေစာက္ပတ္ကို ညိဳေမာင္ငုံ႔၍ၾကည့္သည္။ မဲေမွာင္ေနေသာ သူ၏လီးေမႊးႀကီးမ်ားက ျဖဴလႊႏူးညံ့ေနေသာေလးငယ္၏ေစာက္ဖုတ္အုံေလး ကို ပြတ္သပ္မိေလတိုင္း ေလးငယ္မွာေကာ့ပ်ံလူးလိမ့္သြားရသည္။

လီးႀကီးဆြဲႏႈတ္လိုက္တိုင္း ရဲကနဲ ရဲကနဲ အျပင္သို႔ျပဴးထြက္လာေသာေလးငယ္၏ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားေလးမ်ားမွာ အရည္မ်ားျဖင့္ ႐ႊဲနစ္ကာႏူးအိ၍ေနသည္။ သူ႔တစ္သက္မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ေစာက္ပတ္ကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရခ်ိန္မွာပင္ တစ္ပါတည္းလိုးဖူးလိုက္ရသည္။ မွန္မွန္ေဆာင့္လိုးေနသည့္အရသာဒဏ္ကိုခံရင္းလူးလိမ့္၍ တစ္ေလာကလုံးကိုေမ့ေနေသာ ေလးငယ္၏ကိုယ္ေပၚမွရင္ေစ့အက်ႌေလး၏ၾကယ္သီးမ်ားကို အေဆာင့္မပ်က္ညိဳေမာင္ျဖဳတ္ ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ေအာက္မွေဘာ္လီပန္းေရာင္ေလးကို အေပၚသို႔လွန္၍တင္လိုက္သည္။

အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ညိဳေမာင္၏လက္တစ္ဖက္က ေလးငယ္၏ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုဆုပ္ကိုင္ညႇစ္နယ္ ေပးလိုက္ရာ ေလးငယ္ခမ်ာအလူးလူးအလိမ့္လိမ့္ျဖင့္ရင္ဘတ္ေလးေကာ့ေကာ့တက္သြားရသည္။ ““ႁပြတ္…..ႁပြတ္…..စြပ္…..ပလြပ္….စြပ္…ႁပြတ္….ႁပြတ္”” ““အစ္ကို….အ…အင့္…..အင့္….အင့္…အ…အား…”” အဂၤါစပ္ႏွစ္ခုၾကားမွ ယိုစိမ့္က်လာေသာခြၽဲျပစ္ျပစ္အရည္ေလးမ်ားက လွ်ံက်လာၿပီးအသံေလးေတြကပို၍က်ယ္လာသည္။ ““ရွီး…အား….အဟင္း….တစ္မ်ိဳးႀကီးဘဲ….ဟင္း…ဟင္း….”” ““နာရင္ေျပာေနာ္….ေလး..”” ““အင္…ေလးငယ္..မေျပာတတ္ဖူး….အင္း…ဟင္းးးးး”” ““ေလး…ေလးငယ္…..အား….ဟ”” ေနာက္ဆုံးေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အတူ ညိဳေမာင္က ေလးငယ္၏ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ေမွာက္ခ်၍ ေလးငယ္၏ကိုယ္ေလးကိုသိမ္းႀကဳံး၍ဖက္လိုက္ခိုက္ ေလးငယ္ကလည္းကမန္းကတမ္းျပန္ဖက္ရင္း ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုမွာ ဗရမ္းဗတာတုန္ခါသြားရေလေတာ့သည္။ ကြၽဲေကာသီးအမႊာႏွစ္ခုလိုတင္းေျပာင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုက သာမာန္အေနအထားထက္ပိုၿပီး ေဖာင္းမို႔ေနတာသိသာ လွသည္။

ခံစားရတာလဲအသားေတြကတင္းေနၿပီးနာေနသည္။ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္နာက်င္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ေနရထိုင္ရတာခက္လွသည္။ ေလးငယ္ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိ………. တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ဒီတစ္ခါဘဲ ဒီေနရာမွဒီလိုျဖစ္ဖူးသည္။ အစ္ကိုညိဳေမာင္ေလ….လူပ်ိဳသိုးႀကီး မေန႔ကေန႔ခင္းက ေလးငယ္ကိုနဲနဲေလးေတာင္အနားမေပးဘဲ သုံးခ်ီျဖဳတ္လိုက္သည္။ လီးဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသးေသာ မ်က္ႏွာစိမ္းေစာက္ပတ္ေလးက သူ႔အားသူ႔အင္ႏွင့္မမွ်ေလာက္ေအာင္ တာဝန္ေတြထမ္းေဆာင္လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့ခုလိုေယာင္ယမ္းလာရတာ ဘာမွမဆန္းလွေပ။ ဒါကလဲ ေလးငယ္ေၾကာင့္ဘဲမဟုတ္လား……..သူ႔ဘာသာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ညိဳေမာင္ကိုေလးငယ္ဘဲ မိန္းကေလးတန္မဲ့ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္သြားၿပီး ႏူးခဲ့တာမဟုတ္ လား……။

ညကေတာ့သိပ္ၿပီးမသိသာလွ အရွိန္ကမေသေသးဘဲကို…ေစာက္ပတ္ေလးနာေနတာကို “အစ္ကိုလိုးခဲ့တဲ့ေစာက္ပတ္ေလးဆိုၿပီး ဒီေနရာေလးကို အစ္ကိုမက္မက္ေမာေမာ လိုးခဲ့တာပဲဆိုၿပီး” ဖီးလ္ေလးနဲ႔ယွဥ္ၿပီး နာေနတာေလးကိုခံစားကာၾကည္ႏူးေနေတာ့ ေဝဒနာတစ္ရပ္ရယ္လို႔မခံစားမိေသးေပ။ အခုမိုးလင္းေတာ့မွ သူ႔ဟာေလးသူၾကည့္ၿပီး ေလးငယ္ဘာ လုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ တစ္ခါမွမႀကဳံဖူးေတာ့လဲ ဘာေတြထပ္ၿပီး တိုးၿပီးျဖစ္လာအုံးမလဲဟုေတြးၿပီး ထိတ္လန႔္မိျပန္၏။ ေဆးခန္းသြားျပဖို႔ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ အေတာ္အတန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့မွ နည္းလမ္းေလးတစ္ခုကို ေဝ၀ဝါးဝါးေလးသိလိုက္ရသည္။ အိမ္တြင္ မိဂသီဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆး ရွိသည္။ ေျခေထာက္ေတြလက္ေတြ တစ္ျခားကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြထိခိုက္မိ၍ နာက်င္ေယာင္ယမ္းလွ်င္ေတာ့ မိဂသီလိမ္းလွ်င္ေပ်ာက္သြားသည္။

ေလးငယ္ဘာမွ သိပ္ၿပီးမစဥ္းစား ေတာ့ဘဲ အစ္မျဖစ္သူ ေထြးႏြယ္၏အိပ္ယာေဘးမွာ တုံးလုံးပက္လက္ေလးျဖစ္ေနေသာ မိဂသီေဆးပုလင္းကိုယူ၍ နံရံကိုမွီကာ ခပ္ေလွ်ာေလွ်ာေလးထိုင္၍ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ကာ ကားရင္းေဆးလူးေနမိသည္။ ““ဟယ္….ေလးငယ္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”” ““ဟာ မမ ….ဘာ….ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”” ေလးငယ္ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုေစ့၍ထဘီကိုကမန္းကတန္းဆြဲခ်လိုက္ၿပီး ခါးကိုပတ္ၿပီးထိုင္ပစ္လိုက္မိသည္။ မမ၏မ်က္ႏွာက ညီးေျပာတာငါမယုံပါဘူးေအ ဆိုသည့္မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးျဖင့္ ေလးငယ္ကိုၾကည့္သည္။ ““ငယ္ေလးကလဲ….ညီအစ္မခ်င္းဘဲဟာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာေပါ့ ဒါမွမမလဲ ဝိုင္းၿပီးလုပ္ေပးႏိုင္မွာ….”” ““အာ….မမကလဲ ခုံေစာင္းနဲ႔ေဆာင့္မိလို႔ ဒီမွာနာရတဲ့ၾကားထဲမွာ ဘာေတြမွန္းလဲမသိဘူး လာေျပာေနတယ္….”” မိဂသီေဆးပုလင္းကို ေထြးႏြယ္၏အိပ္ယာေပၚတင္လိုက္ၿပီး ေျခကိုေဆာင့္နင္း၍ထြက္လာခဲ့မိသည္။ အငယ္ဆုံးေတြရဲ႕စ႐ိုက္ကဒီလိုဘဲဆိုးတတ္သည္။ ေလးငယ္ မမေထြးႏြယ္ကို သိပ္ ၿပီးအစာမေၾကခ်င္။

ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ သူဒီလိုျဖစ္တာ မမေထြးႏြယ္ေၾကာင့္…၊မမေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကညက မမေထြးႏြယ္ေလ သူ႔ရည္းစား ခင္ေမာင္ေထြးနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တယ္….ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ ေနရာကသိပ္ၿပီးေဝးေဝးလံလံမဟုတ္။ သူမတို႔အိမ္တြင္ပင္ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ ခင္ေမာင္ေထြးက အိမ္လာတတ္သည္ဟုလည္း ေျပာရင္ရသည္။ ကြာပါ့…အစ္ကိုညိဳေမာင္ တို႔ႏွင့္အေတာ့ အိမ္ေရွ႕လမ္းကျဖတ္သြားလို႔ ““အိမ္ထဲဝင္အုန္းေလ””ဟု ေလးငယ္ကေခၚရင္ေတာင္မွ အစ္ကိုညိဳေမာင္က “မဝင္ေတာ့ဘူးသြားေတာ့မယ္” ဆိုၿပီးဆက္ေလွ်ာက္သြား တတ္သည္။ မမေထြးႏြယ္ရဲ႕ရည္းစားခင္ေမာင္ေထြးကေတာ့ လူေျခတိတ္ခ်ိန္က်မွ ၿခံထဲကိုေရာက္လာတတ္သည္။ မမေထြးႏြယ္ႏွင့္ခင္ေမာင္ေထြးတို႔က ႀကိဳတင္ခ်ိန္းထားပုံမရ။ ခင္ေမာင္ေထြးေရာက္ လာလွ်င္ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေသးေသးေလးေတြကို သြပ္မိုးေပၚပစ္တင္၍အသံေပးတတ္သည္။

ခဲလုံးလိုလိမ့္ဆင္းသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္……ဆိုေသာအသံေလးသာ ၾကားလိုက္ရသည္။ ဒီအသံၾကားၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ မမေထြးႏြယ္က ေလးငယ္အိပ္ေနရာဖက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး အသာေလးအိပ္ယာေပၚမွထကာ ၿခံထဲဆင္းသြားတတ္သည္။ ဒီအခါမ်ိဳးတြင္ ေလးငယ္အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၿပီး အိပ္ယာထဲမွာၿငိမ္ၿပီးေနလိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့….ေလးငယ္တစ္ကယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူတို႔ၿခံထဲတြင္ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ေပ။ တစ္ေန႔ကေတာ့ မိုးခ်ဳပ္မွေလးငယ္လက္ဖက္ေတြစားထားမိလို႔ ညဖက္အိပ္မေပ်ာ္ဘဲျဖစ္ေနတုံး သြပ္မိုးေပၚမွတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္အသံေလးေတြၾကားလိုက္ရသည္။ ေလးငယ္အိပ္ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ မမေထြးႏြယ္ထြက္သြားၿပီး ခဏေလာက္ၾကာမွ ေလးငယ္အိပ္ယာမွထၿပီး မမေထြးႏြယ္ေစ့ထားပစ္ခဲ့ေသာ ေနာက္ေဖးတံခါးမွၿခံထဲသို႔ဆင္း၍စပ္စုမိသည္။ ၿခံထဲ ေရာက္ေတာ့ ေလးငယ္သူမကိုယ္သူမ မွားမ်ားသြားၿပီလားလို႔ အထိတ္တလန႔္ေတြးလိုက္မိသည္။

ေတြ႕လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းကမသက္သာလွ။ မမေထြးႏြယ္က ေျမျပင္မွႏွစ္ေပေက်ာ္ ေက်ာ္အျမင့္ေပၚတြင္ေပါက္ေနေသာ သရက္ပင္ခြၾကားေပၚသို႔ သူ႔ဗိုက္ေလးကိုတင္ၿပီး ေမွာက္ထား၍လက္ႏွစ္ဖက္က ဘယ္ညာခြဲထြက္သြားေသာသရက္ပင္ ပင္စည္ႏွစ္ခုကိုကိုင္၍ အားျပဳထားသည္။ (သရက္ပင္ခြၾကားမွာ သားေရခြလိုပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္။) ခါးေအာင္ပိုင္းက ထဘီကိုခါးဆီသို႔ဆြဲ၍လွန္တင္ထားၿပီး မမေထြးႏြယ္၏ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးေတြက ေျပာင္၍ေန၏။ ခင္ေမာင္ေထြးဆိုတဲ့လူက ေနာက္ကေန မမရဲ႕ခါးေသးေသးေလးကိုကိုင္ၿပီး ေနာက္ကိုျပဴးထြက္ေနတဲ့ မမပစၥည္းထဲကိုသူ႔ဟာႀကီးကဝင္ေနၿပီး အားရပါးရႀကီးကို ကစ္ေနသည္။ ဒီေလာက္ႀကီး ခင္ေမာင္ေထြးက အားရပါးရႀကီးသြင္းေနတာေတာင္မွ မမေထြးႏြယ္ကအားရပုံမရ။

““ႁပြတ္……ဖြတ္….ျဗစ္……ႁပြတ္…..ဖြတ္…..ဖြတ္…ကြၽတ္…ေဆာင့္….ေဆာင့္…ကိုေထြး….အားရေအာင္လုပ္….ႁပြတ္…..ႁပြတ္……ဖြတ္….ဖြတ္…စြပ္…စြပ္….ပလြတ္..ဖြတ္ အား….အင္း…အင္း….ဗ်င္းစမ္းပါအုန္း….နာနာလုပ္….”” သုမေနာက္မွ ခင္ေမာင္ေထြးကို လည္ပင္းေၾကာေလးေထာင္ေအာင္ သမင္လည္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း အငမ္းမရေျပာသည္။ ျမင္လိုက္ရသည့္တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ အပ်ိဳ႐ိုင္းမေလး ေလးငယ္၏ေသြးသားေတြက ဟုန္းကနဲထ၍ေသာင္းက်န္းလာသည္။ သဲသဲမဲမဲ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနေသာ ခင္ေမာင္ေထြး၏လီးႀကီးကို ေငးၾကည့္မိရင္းေလးငယ္၏ဒူးဆစ္ေလး ေတြက မခိုင္ခ်င္ေတာ့ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္ေစာက္ေခါင္းထဲကယားတက္လာၿပီး အရည္ေလးေတြလွိမ့္ဆင္းလာသည္။
စိတ္ေတြအဆမတန္ထေနပုံရတဲ့ ေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ႀကီးထဲကို ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ စိုက္စိုက္ဝင္သြားေနတဲ့ ခင္ေမာင္ေထြး၏လီးႀကီးက အရည္ေတြစို႐ႊဲၿပီးေျပာင္တင္း၍ေနသည္။ ေလးငယ္မ်က္ေတာင္ပင္ခတ္မိသလား၊ မခတ္မိလားမသိေတာ့။ ၾကည့္ရင္း ပြဲကၾကမ္းသထက္ၾကမ္းလာသည္။ ေလးငယ္ဒူးေတြတုန္ၿပီး အာေခါင္ ေတြေျခာက္ကာ ရင္ထဲတြင္ၾကပ္၍ေမာလာသည္။ ေလးငယ္ဆက္ၿပီးရပ္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေပ။ ဒါေၾကာင့္အိမ္ေပၚသို႔ျပန္တက္ခဲ့ၿပီး အိပ္ယာထက္သို႔ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္မိသည္။

အိပ္ယာေပၚတြင္ပက္လက္ေလးေနရင္းနဲ႔ ေလးငယ္မ်က္လုံးထဲမွာ မမေထြးႏြယ္ႏွင့္ခင္ေမာင္ေထြးတို႔ေဆာ္ေနၾကသည့္ျမင္ကြင္းကတစ္ဖန္ျပန္လည္လို႔ျမင္ေယာင္လာမိျပန္သည္။ မမေထြးႏြယ္ကလည္း သူ႔ကိုယ္တိုင္ကကို႐ြထကာ ခင္ေမာင္ေထြး၏ေဆာင့္လိုးခ်က္မ်ားကို အံႀကိတ္ခံရင္းညီးညဴေနရျပန္ေတာ့ ေလးငယ္မွာလည္းသူတို႔အတြဲလိုျဖစ္ခ်င္စိတ္ကႏိုးထလာရျပန္သည္။ မမေထြးႏြယ္တစ္ေယာက္တည္း ရည္းစားရွိသည္မဟုတ္။ ေလးငယ္မွာလည္းရည္းစားရွိတာဘဲ။ ဒီခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ မိန္းကေလးတန္မဲ့ အရွက္ကိုငဲ့ကြက္ ၍ မေန႔ကအစ္ကိုညိဳေမာင္ဆီေရာက္ခဲ့ရတာျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ ညိဳေမာင္ကိုမ်က္ႏွာပူမိတာအမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ အပ်ိဳေလး၏ပထမဆုံးအေတြ႕အႀကဳံဆိုေတာ့လဲ ေလးငယ္ရွက္မိသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္ကအိေျႏၵမဲ့ၿပီး အစ္ကိုကို႔ႏႈးခဲ့တာမဟုတ္လား…..။ တစ္ေန႔တည္းႏွင့္ေလးငယ္၏ပစၥည္းေလးက မူလနဂိုအတိုင္းျပန္၍ျဖစ္သြားသည္ဆိုေပမဲ့ေလးငယ္ ညိဳေမာင္ကိုေရွာင္ေနခဲ့သည္။

တစ္ရက္မွႏွစ္ရက္ ႏွစ္ရက္မွသုံးရက္ အစ္ကိုညိဳေမာင္တို႔အိမ္ဖက္ကိုမသြား။ အစ္ကိုညိဳေမာင္ကလည္း ေလးငယ္ကိုရွိန္ေနၿပီး မ်က္ႏွာမျပဘူး။ ဒီမွာေလးငယ္တစ္ေယာက္ေနာက္ပိုင္းေတာ့အေနရအထိုင္ရခက္လာသည္။ ေလးငယ္အခုခံစားေနရတဲ့ေဝဒနာက နာက်င္ေသာ၊ ေယာင္ယမ္းျခင္းေဝဒနာထက္ပိုဆိုးသည္။ ပိုၿပီးခံရခက္သည္။ အရည္ေလးေတြတစ္စိုစိုျဖစ္ေနသည္။ ညိဳေမာင္ကို မေတြ႕ရတာ(၃)ရက္မွ(၄)ရက္ထိေရာက္လာေတာ့ ေလးငယ္စိတ္ထဲေဒါသစိတ္ေလးေတြပြားလာသည္။ သူၾကင္မွကိုယ္ၾကင္ဘဲ သူကဘာမို႔လို႔လဲ…..။ သူမလာသမွ် ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရဘူး။ ငါကေတာ့ သူ႔ဆီဘယ္ေတာ့မွမသြားဘူးဟု ေဒါသအေတြးေတြဝင္လာၿပီး ေဝဒနာကိုႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခံစားေနမိသည္။ ဒီၾကားထဲ မမေထြးႏြယ္ကလဲ တစ္ေမွာင့္ အကိုညိဳေမာင္ တို႔အိမ္ေခါင္းရင္းမွ လွလွတင္တို႔အိမ္တြင္အလႉရွိ၍ဝိုင္းလုပ္ရန္ ေလးငယ္ကိုပါေခၚေနသည္။

““မလိုက္ခ်င္ဘူး မမရာ မမဘာသာသြားေပါ့”” ““ငယ္ေလး အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနမွာေပါ့”” ““မမကလဲ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့….အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားရင္လုံေနတာဘဲဟာ….ခါတိုင္းလဲ….မမသြားရင္ ငယ္ေလးတစ္ေယာက္ထဲ ေနတာဘဲဟာကို….”” ““ငယ္ေလးကလဲကြာ မမက မိုးလင္းမွျပန္လာမွာ”” ““ဟင့္အင္းကြာ….ဟင့္အင္း…မလိုက္ခ်င္ဘူး”” ““ကဲ….မယ္မင္းႀကီးမ မလိုက္ခ်င္လဲေနေတာ့….မမဘာသာဘဲ သြားလိုက္ေတာ့မယ္…”” ““အဲ့ဒါၿပီးတာဘဲဟာကို…”” ““ေအးပါ….ေအးပါဟုတ္ပါတယ္”” ““တံခါးေတြေတာ့ ေသခ်ာပိတ္အိပ္…”” ““သြားမဲ့ဟာ သြားစမ္းပါမမရာ…”” ေလးငယ္မ်က္ေစာင္းထိုး၍ႏႈတ္ခမ္းစူရင္း စိတ္မရွည္သလိုလုပ္ကာေျပာလိုက္သည္။ ေလးငယ္၊ ေထြးႏြယ္တို႔၏မိဘႏွစ္ပါးမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္တြင္မရွိတတ္…..ေလးငယ္တို႔အေဖကျပည္တြင္းေရေၾကာင္းသေဘၤာမွာစက္ဆရာဆိုေတာ့ အေမကပါ.. အေဖ့သေဘၤာ ႏွင့္လိုက္ေနတတ္သည္။

တစ္လမွတစ္ခါေလာက္သာ သေဘၤာနားရက္မွအိမ္သို႔ျပန္လာတတ္ေလသည္။ အိမ္တြင္က ေလးငယ္ႏွင့္ေထြးႏြယ္တို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲသာ က်န္ရစ္ခဲ့ရ တာျဖစ္သည္။ ညေနစာစားၿပီး နဲနဲေမွာင္မွ မမေထြးႏြယ္တစ္ေယာက္အလႉအိမ္သို႔ထြက္သြားခဲ့သည္။ မမေထြးႏြယ္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ ေလးငယ္က အိပ္ယာထဲတြင္လွဲကာ ဝတၳဳဖတ္သည္။ အခ်စ္ဝတၳဳေတြကိုႀကိဳက္သာ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ဖတ္ေနေသာဝတၳဳစာအုပ္တစ္ဝက္မက်ိဳးခင္မွာပင္ ရည္းစားျဖစ္သူ ညိဳေမာင္ကိုသတိရလာသည္။ ဒီရက္ေတြထဲတြင္ သူမခံစားေနရေသာကာမဆႏၵေဝဒနာကလည္း ေလးငယ္အခ်စ္ဝတၳဳကိုဖတ္ေနျခင္း၊ အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ျဖစ္ေနျခင္း၊ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနျခင္းတို႔ကိုအားျပဳ၍ ေလးငယ္၏တစ္ကိုယ္လုံးရွိေသြးသားေတြကိုဆူပြက္ေအာင္လႈပ္ရွားလာေစသည္။ ေလးငယ္ညိဳေမာင္ကို ေဒါသျဖစ္လိုက္မိသည္။

လက္ထဲမွဝတၳဳစာအုပ္ကို ဘုန္းကနဲေဘးသို႔ပစ္ခ်လိုက္ၿပီး စားပြဲတင္နာရီေလးကိုလွမ္း၍ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ည(၁၀)နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မွာပဲ သူမဝတၳဳဖတ္တာ အခ်ိန္မနဲေတာ့ ေလးငယ္အိပ္ယာမွထ၍မီးပိတ္ၿပီး၊ ျခင္ေထာင္ခ်ကာေလးငယ္ျခင္ေထာင္ထဲဝင္သည္။ ခံစားေနရေသာေဝဒနာခံစားခ်က္ကို ႀကိတ္မွိတ္ ခံစား၍ ေလးငယ္အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားသည္။ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာသြားသည္အထိ ေလးငယ္ကအိပ္၍ပင္မေပ်ာ္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ ““ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္”” ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ေလးငယ္တစ္ေယာက္ေခါင္းနပမ္းႀကီးကာ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းခုန္သြားသည္။ သစ္ကိုင္းေျခာက္ေသးေသးေလးမ်ား သြပ္မိုးေပၚသို႔က်လာသည့္အသံ။ ၿခံထဲသို႔ မမ ေထြးႏြယ္ရည္းစားခင္ေမာင္ေထြးေရာက္လာၿပီး အခ်က္ေပးလိုက္သည့္အသံျဖစ္သည္။ ေလးငယ္ရင္ေတြခုန္ၿပီး စိတ္ေတြေျဗာင္းဆန္ေအာင္လႈပ္ရွားလာသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးေရာက္လာ ၿပီး အိမ္မွာကမမေထြးႏြယ္က မရွိေပ။
သူအလႉအိမ္သြားမွာကိုမေျပာထားလို႔လား….အဲ….ဘယ္လိုေျပာျဖစ္ပါ့မလဲ…ခင္ေမာင္ေထြးကစက္႐ုံအလုပ္လုပ္ေနၿပီး ႏွစ္ရက္ဆင္းတစ္ရက္နား ရေသာ အလုပ္ဆိုေတာ့ခုညမွအိမ္ကိုျပန္လာၿပီး ရည္းစားထံေျပးလာဟန္တူသည္။ ““ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္….ေဖ်ာက္”” မမေထြးႏြယ္ မႏိုးေသးဘူးထင္၍ထပ္ၿပီးအခ်က္ေပးတာျဖစ္သည္။ ဟိုတစ္ေန႔က သူမေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္မမေထြးႏြယ္တို႔၏ျမင္ကြင္းကို ေလးငယ္ျပန္၍ျမင္ေယာင္လာၿပီး မူလခံစားေနရေသာ ေဝဒနာေပၚတြင္ထပ္ဆင့္ကာေသြးသားဆူပြက္မႈတို႔က အဆမတန္ခံစား၍လာရသည္။ အရည္ေလးေတြကဆက္တိုက္ဆိုသလိုစိမ့္ထြက္က်လာသည္။ ေလးငယ္ ေကာက္ကာငင္ကာထထိုင္လိုက္ၿပီး ျခင္ေထာင္ကိုဖြင့္၍ထြက္လိုက္သည္။

ျခင္ေထာင္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ထရပ္ရန္ၾကမ္းျပင္သို႔လက္တစ္ဖက္ေထာက္လိုက္ၿပီးမွ ေလးငယ္နဲနဲေတြး၍ ၿပီးမွေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုကိုက္ၿပီး ဆတ္ကနဲထရပ္လိုက္ကာ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီးအိမ္ေနာက္ေဖးတံခါးကိုဖြင့္ကာ ၿခံထဲသို႔ဆင္းလိုက္ေလသည္။ အျပင္ဖက္မွာက လမိုက္ညမို႔ေမွာင္မဲေန သည္။ အၿမဲသြားလာလႈပ္ရွားေနသည့္ မိမိအိမ္ရွိရာၿခံဝန္းကိုေတာ့ ေလးငယ္အခက္အခဲမရွိသြားလိုရာသို႔ေလွ်ာက္လာႏိုင္သည္။ အေမွာင္ထဲတြင္မ်က္ေစ့ကလဲနဲနဲက်င့္သားရလာသျဖင့္ ၿခံထဲတြင္မသဲမကြဲေလးျဖစ္လာရသည္။ အိမ္ေဘးရွိၿခံထဲတြင္သရက္ပင္ေဘး၌ငုတ္တုတ္ထိုင္၍ေစာင့္ေနေသာ ခင္ေမာင္ေထြးကို ေလးငယ္ေရးေရးေလးျမင္လာရသည္။ ေလးငယ္၏တစ္ကိုယ္လုံးဖိန္းရွိန္း၍တက္လာၿပီး ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္းပိုခုန္လာသည္။ ဆုံးျဖတ္ၿပီးလွ်င္ေနာက္ဆုတ္တက္သူေတြထဲမွာ ေလးငယ္မပါ။ ခင္ေမာင္ေထြးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္ ရပ္ေတာ့မလိုျဖစ္သြားေသာသူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုအားယူ၍ ထပ္လွမ္းလိုက္ၿပီးခင္ေမာင္ေထြး၏ေရွ႕မွျဖတ္ကနဲေလွ်ာက္ သရက္ပင္ခြၾကားကို မ်က္ႏွာမူ၍ေလးငယ္ရပ္လိုက္သည္။

ေထြးႏြယ္ဆင္းလာမည္ဆိုေသာအသိျဖင့္ေစာင့္ေနေသာ ခင္ေမာင္ေထြးမွာေလးငယ္သူ႔နားသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္ ေလးငယ္မွန္းသိၿပီးအနားမွပန္းၿခဳံထဲ လွည့္ဝင္မည္အလုပ္သူအနီးကပ္ျမင္လိုက္ရေသာ ေလးငယ္၏မ်က္ႏွာ၌ တဏွာခိုးေတြေျဝပီးအမ္းတန္းတန္းျဖစ္ေနကာ နီျမန္းေနသည္ကိုသတိရလိုက္ၿပီး ပန္းၿခဳံထဲေခါင္းတိုးဝင္ၿပီးကာမွ ခင္ေမာင္ေထြးမွေလးငယ္ဖက္သို႔လွည့္၍ၾကည့္သည္။ သူၾကည့္လိုက္မိေသာခဏမွာပင္ ေလးငယ္ကသရက္ပင္ခြၾကားသို႔ သူမ၏ဗိုက္ကေလးကိုေမွာက္၍ကုန္းလိုက္သည္ကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးေနာက္သို႔ျပန္လွည့္၍ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ခိုက္မွာပင္ ေလးငယ္ကကုန္းရက္သားေလးမွ သူမ၏ထဘီေလးကို ခါးဆီသို႔လွန္၍တင္လိုက္သည္ကိုေတြ႕လိုက္ရၿပီး ခင္ေမာင္ေထြးတစ္ေယာက္ေလးငယ္၏ေနာက္နား သို႔ေရာက္မွန္းမသိေရာက္၍သြားသည္။

ကိုယ့္ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္၊ တစ္စိမ္းေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ေရွ႕၌ဖင္ကုန္းေပးၿပီး ထဘီကိုပါလွန္ေပးလိုက္ကာလိုးေတာ့မည့္အေရးကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနရေသာ ေလးငယ္၏ရင္ေတြမွာတစ္လွပ္လွပ္ျဖစ္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးကေသြးသားေတြေျဗာင္းဆန္ေနၿပီး အသားေလးေတြပင္တစ္ဆတ္ဆတ္တုန္၍ေနေခ်သည္။ ကာမေရွ႕ေျပးအရည္ တို႔ကလည္း ေပါင္တြင္းသားႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ပင္လိမ့္ဆင္းက်လာၾကသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးစားရကံႀကဳံေတာ့မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲၿပီး ေထြးႏြယ္ကိုလိုးဖို႔ေဆာင့္ေနရင္း ထခ်င္တိုင္းထေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကိုဝတ္ထားေသာပုဆိုးကိုလွန္တင္၍ ခါးတြင္ျပန္ညႇပ္ကာထုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကားကားတစ္တစ္ျဖစ္ေနေသာေလးငယ္၏ဖင္ႏွစ္လုံးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ညႇပ္၍ ကိုင္လိုက္သည္။ ေလးငယ္ဆီမွ သက္ျပင္းေသးေသးေလးတစ္ခ်က္ခ်သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ ေလးငယ္၏တင္သားအစုံကမာၿပီးက်စ္ေနသည္။

ေထြးႏြယ္၏တင္သားေတြလို အိစက္၍မေန။ သူမၾကာခဏ လိုးလိုးေနသျဖင့္ ေထြးႏြယ္၏တင္သားေတြကအတန္ငယ္ေပ်ာ့ေနၿပီ။ ခင္ေမာင္ေထြးလက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကို ပက္လက္လွန္၍ေလးငယ္၏ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကိုေအာက္မွေန ၍ပင့္ကိုင္လိုက္သည္။ ေလးငယ္ကိုယ္ေလးတြန႔္ကနဲျဖစ္ကာ ဖင္ေလးရမ္းသြားသည္။ အရည္ေတြက မတရား႐ႊဲေနၿပီ။ ေလးငယ္ဆီမွ သက္ျပင္းခ်သံေလး တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ ေလးငယ္၏ေစာက္ပတ္ကို စိုစြတ္ေႏြးေထြးစြာထိေတြ႕မိလိုက္ကာမွ ခင္ေမာင္ေထြး၏စိတ္ေတြကပိုၿပီးဗေလာင္ဆူလာသည္။ ခင္ေမာင္ေထြး သူ႔လီးကိုကိုင္ကာေတ့လိုက္ၿပီးမွ မႊန္လာေသာကာမစိတ္ေတြေၾကာင့္ လီးကိုေဆာင့္၍သြင္းလိုက္သည္။

““ႁပြတ္….ဖြတ္…အား….အား…”” လီးကတစ္ခါတည္းအဆုံးဝင္မသြား…..အျပင္တြင္လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ က်န္ေနေသးသည္။ ဒါကိုဆက္မသြင္းေသးဘဲ ခဏရပ္လိုက္သည္။ ““ေလးငယ္…သိပ္နာသြားလား…”” ““ဟင့္အင္း….ၾကပ္တယ္ကြာ…”” ေလးငယ္စိတ္ေတြဘယ္လိုမွ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့…ဖင္ႀကီးကိုေနာက္သို႔တြန္းပို႔ရင္းေျပာသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးက ေလးငယ္၏ခါးေလးကိုဆြဲ၍ တစ္ခ်က္ျခင္းေဆာင့္လိုးသည္။ ““ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….ပလြတ္…”” ““ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကြၽတ္…အင္း….အင္း”” လိုးေနရင္း ေလးငယ္ဆီကမသဲမကြဲၿငီးသံေလးေတြၾကားေနရတာ ခင္ေမာင္ေထြးအဖို႔ပို၍အရသာေတြ႕လွသည္။ ေထြးႏြယ္ကေတာ့ဒါမ်ိဳးမဟုတ္ အံႀကိတ္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုတင္းတင္းေစ့ ကပ္ကာခံသည္။

လူၾကားမွာစိုးတာလဲပါသည္။ ၿပီးေတာ့လီးတစ္ဆုံးဝင္သြားကတည္းက ေလးငယ္၏အတြင္းထဲမွဆြဲငင္ရစ္ပတ္အားက ျပင္းထန္လွသည္။ ဒီလိုတစ္မူထူးကို အရသာေတြ ထူးျခားလာေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြး၏ေဆာင့္ခ်က္ေတြကပို၍စိပ္လာသည္။ သရက္ပင္ခြၾကားမွာေမွာက္ထားေသာ ေလးငယ္၏ေက်ာျပင္ေလးေကာ့ေကာ့ၿပီး ေထာင္ေထာင္သြားရသည္ထိ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကျပင္းထန္လာသည္။ ““ ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….ပလြတ္…”” ““ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကြၽတ္…အင္း….အင္း”” ““အား….အား…..အင္း…အင္း…..လုပ္…”” ““အမေလး….လုပ္…လုပ္ပါ”” ေလးငယ္ၿပီးလုၿပီးခင္ျဖစ္လာၿပီဆိုတာကို ခင္ေမာင္ေထြးသိလိုက္ၿပီး ခပ္စိတ္စိတ္ေလးေဆာင့္ပစ္လိုက္သည္။

ညိဳေမာင္လိုးတာကိုခံရတုံးကထက္ အမ်ားႀကီးပိုၿပီးအရသာရွိလွသည္။ ဒီတုံးကအစိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနရတာကလည္းတစ္ေၾကာင္း၊ ညိဳေမာင္ကလည္း မိန္းမလုပ္ဖူးပုံမရေသး….၊လိုးခ်က္ေတြကထိထိမိမိမရွိလွ။ အခုေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားလွေသာ ခင္ေမာင္ေထြး၏အေတြ႕ဝယ္ ေလးငယ္ဘယ္လိုမွမေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အားနဲ႔ဖင္ႀကီးေတြကိုေနာက္သို႔ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ၿပီး အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ ေလးငယ္ၿပီးသြားမွန္းသိေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြးကခပ္ေျဖးေျဖးတစ္ခ်က္ျခင္းေဆာင့္ေပးသည္။ ေလးငယ္အရသာရွိလွသည္မွာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အရသာရွိလွေပမယ့္ သရက္ပင္ခြၾကားမွေမွာက္ၿပီးခံရေတာ့ သိပ္ၿပီးဇိမ္မ ေတြ႕လွေပ။ သရက္ပင္ခြၾကားတြင္ေမွာက္၍ကုန္းထားေသာ ေလးငယ္ခါးကိုဆန႔္၍ျဗဳန္းကနဲမတ္တပ္ရပ္လိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြး၏လီးကအလိုအေလွ်ာက္ကြၽတ္သြားသလို ခါးသို႔လွန္ တင္ထားေသာ သူမ၏ထဘီေလးကလည္း အလိုအေလွ်ာက္ေအာက္သို႔ျပန္က်၍ ေလးငယ္၏ေအာက္ပိုင္းကိုဖုံးအုပ္သြားသည္။

ေလးငယ္ကိုခင္ေမာင္ေထြးနားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ပုဆိုးကိုျပန္ၿပီးမဖုံးမိေသး။ မၿပီးေသးေသာ ခင္ေမာင္ေထြး၏လီးႀကီးကအရည္တို႔ျဖင့္ ေပပြကာမတ္ေတာင္ေနသည္မွာ အသဲယားစရာေကာင္းလွသည္။ မ်က္လုံးေစြ၍ ေလးငယ္ ခင္ေမာင္ေထြး၏ေအာက္ပိုင္းကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ““လာ….အစ္ကိုေထြး အိမ္ေပၚသြားရေအာင္…”” ေလးငယ္က သူမဘာသာတစ္ေယာက္ထဲေျပာသလို ခင္ေမာင္ေထြးကိုမၾကည့္ဘဲေျပာၿပီးလွမ္းထြက္သြားသည္။ ရပ္ေနေသာခင္ေမာင္ေထြး၏ေျခေထာက္ေတြက ၿဗဳံးကနဲမလႈပ္ရွားေတြ ေဝေနပုံရသည္။ ““အိမ္မွာဘယ္သူမွမရွိဘူး အစ္ကိုေထြး…”” ဒီေတာ့မွ ခင္ေမာင္ေထြး၏ေျခေထာက္ေတြက လႈပ္ရွား၍လာသည္။ ေရွ႕မွသြားေနေသာ ေလးငယ္၏ေနာက္သို႔ ခင္ေမာင္ေထြးလိုက္လာသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ေလးငယ္အိပ္ခန္း ထဲထိသြားမေနေတာ့၊ မီးဖိုေဆာင္ၾကမ္းျပင္မွာပင္ ထိုင္၍လွဲခ်လိုက္သည္။ ခင္ေမာင္ေထြး သူမေဘးသို႔ေရာက္လာၿပီးထိုင္ခ်လိုက္ရာမွ ေလးငယ္၏ထဘီေလးကိုလွန္တင္လိုက္သည္။

ေလးငယ္မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး ၿငိမ္ခံေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြးသူမ၏ေစာက္ပတ္ေလးကို တ႐ြ႐ြကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္သည္။ ေလးငယ္ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုဆြဲေထာင္လိုက္သည္။ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္ေနေပမယ့္ ေစာက္ပတ္ကအဝေလးဟေနမယ္ဆိုတာ ေလးငယ္သိသည္။ ““လိုးေတာ့မယ္ေနာ္…..ေလးငယ္…”” ေလးငယ္နားထဲပူသြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးဖိန္းရွိန္းသြားသည္။ ေစာေစာက ေလးငယ္၏ဟာေလးကို သူတ႐ြ႐ြကိုင္ၾကည့္ေနကထဲက ေလးငယ္စိတ္ေတြပါလာေနၿပီျဖစ္သည္။ ေလးငယ္ ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုထပ္ၿပီးကားကာ ဖင္ေလးကိုပြတ္ေပးရင္းေစာက္ဖုတ္ေလးကို ပိုခုံးေမာင္ေအာင္လုပ္ေပးသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးလီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ပတ္ေလးကိုပြတ္တိုက္ေဆာ့ကစားၿပီးမွ ေစာက္ေခါင္းဝေလးကိုေတ့လိုက္သည္။ ေလးငယ္အသက္ေအာင့္ထားမိသည္။ ခင္ေမာင္ေထြး၏ဖင္ႀကီးကိုေကာ့၍ လီးကိုဖိသြင္းသည္။

ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ျပည့္ၾကပ္စြာ တင္းတင္းႀကီးပင္ ဝင္လာေသာ လီးႀကီး၏အရသာကိုခံစားရင္းေလးငယ္၏မ်က္ဝန္းေတြထဲတြင္ ညိဳေမာင္ကိုျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ခ်စ္သူညိဳေမာင္ကိုသတိရေနမိသည္။ ေလးငယ္မွားမ်ား မွားသြားၿပီလား၊ မသိဘူး၊ အခ်စ္ကိုငဲ့ကြက္၍ ေလးငယ္ေသြးသားဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ခဲ့ေလသည္။ တင္းကနဲဝင္လာေသာလီးႀကီး၏အရသာအေတြ႕က ေလးငယ္၏တစ္ကိုယ္လုံးကိုဖ်င္းကနဲလႊမ္းၿခဳံရစ္ သိုင္း၍သြားသည္။ ေလးငယ္လက္ကေလးမ်ားကခင္ေမာင္ေထြး၏ေက်ာျပင္ကိုအလိုေလွ်ာက္ဖက္တြယ္လိုက္မိသည္။ ေလးငယ္ဖင္ေလးကိုေကာ့ထားရင္း တင္းတင္းေလးေနသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလးကခုံးမို႔ေဖာင္းကားေနသည္။

““ ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္….ဖြတ္….ပလြတ္….စြပ္….ဖြတ္….အင္း…အင္း…အမေလး..ေလး…အား….အင္း…”” ေလးငယ္ ခင္ေမာင္ေထြးကိုမခ်စ္မိသည္ကေတာ့ေသခ်ာသည္။ ခင္ေမာင္ေထြးလိုးတာကိုခံရင္း ခ်စ္သူညိဳေမာင္ကိုဘဲ ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ေလးငယ္ ခင္ေမာင္ေထြးကို တစ္အားျပန္၍ဖက္ထားၿပီး ခင္ေမာင္ေထြး၏ပါးကိုပင္ ေခါင္းေထာင္၍တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္မိေသးသည္။ ေဆာင့္အားႏွင့္လိုးအားေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ မၾကာမွီမွာပင္ ေလးငယ္မခံႏိုင္ ေအာင္က်င္တက္အီဆိမ့္လာသည္။ ဖင္ကိုလူးလိမ့္၍ စေကာဝိုင္းေကာ့ေကာ့ေပးလိုက္မိသည္။

““ႁပြတ္….ဖြတ္….ႁပြတ္…ျဗစ္….အား…”” ေလးငယ္၏ေစာက္ေခါင္းထဲမွအရည္မ်ားပြက္ကနဲ ပန္းထုတ္လိုက္သည္။ ““ႁပြတ္…ဒုတ္….ဖြတ္….ဖြတ္…ႃဗြီ….”” ““အင္း……”” တခဏအတြင္းမွာပင္ ခင္ေမာင္ေထြး၏လီးထိပ္မွထြက္လာေသာအရည္ေတြက ေလးငယ္၏ေစာက္ေခါင္းေလးအတြင္းဝယ္ ေႏြးကနဲ ေႏြးကနဲျဖင့္ ေလးငယ္ကိုဆိမ့္က်င္သြားေပေတာ့ပါ သည္။ ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္ေလးငယ္လိုက္ေျပးသြားသည္ဟူေသာ သတင္းကညိဳေမာင္၏အသဲကို ကြၽဲခတ္သြား႐ုံမွ်သာမဟုတ္။ ေထြးႏြယ္၏ရင္ဝကိုလည္း လွံခြၽန္စိုက္သကဲ့သို႔ခံစားလိုက္ရသည္။ ညိဳေမာင္က ေလးငယ္၏ရည္းစား၊ ေထြးႏြယ္ဆိုတာက ခင္ေမာင္ေထြး၏ရည္းစား၊ ၿပီးေတာ့ေထြးႏြယ္ကေလးငယ္၏အစ္မအရင္းေခါက္ေခါက္ ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္ေလးငယ္ဘက္က ဘယ္လိုျဖစ္သြားၾကသည္ကို ေထြးႏြယ္ႏွင့္ညိဳေမာင္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္ၾကရသည္။ ေထြးႏြယ္ဆီႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါလာေနၾက ခင္ေမာင္ေထြးမလာတာ ႏွစ္လေက်ာ္အၾကာမွာေလးငယ္ကို ခိုးေျပးျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီၾကားထဲမွာ ခင္ေမာင္ေထြးက ေထြးႏြယ္ကိုတစ္ခါခ်ိန္းခဲ့ဘူးသည္။ လာေနၾကဘာေၾကာင့္ေရာက္မလာသလဲဆိုတာသိခ်င္ေသာ ေထြးႏြယ္က ခင္ေမာင္ေထြး၏အိမ္ကိုအရဲစြန႔္၍ သြားေတြ႕ခဲ့သည္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ကိုေထြးဘာေၾကာင့္မလာသလဲဆိုေသာ ေမးခြန္းကိုမေမးမိ၊ မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာခ်စ္သူႏွင့္ အတိုးခ်ၿပီးခ်စ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ျပန္ခါနီးမွာေတာ့ ႏုံးခ်ိေနေသာ ေထြးႏြယ္၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေဖးမဖက္ငင္ကာအိမ္ေပါက္ဝသို႔လိုက္ပို႔ရင္း ကိုယ္ ေထြးႏြယ္ဆီလာဖို႔မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္ကလူႀကီးေတြကညဘက္ဆို ကိုယ့္ကိုအေပ်ာက္မခံေတာ့ဘူး။ အခုလိုအိမ္မွလူရွင္းတဲ့အခါ ေထြးႏြယ္ကိုလွမ္းၿပီးခ်ိန္းလိုက္ပါ့မယ္…ဟူေသာစကားက အိမ္ေပါက္ဝေရာက္ကာမွ ကိုယ့္လည္ပင္းႀကီးကိုေထြးႏြယ္လွမ္းဖက္ၿပီးနမ္းလိုက္မိသည္အထိ ေထြးႏြယ္ကိုအင္အားေတြျဖစ္ေစခဲ့တာပါ။ အခုေတာ့ဒီစကားက ေထြးႏြယ္ကိုပ်ားရည္နဲ႔ဝမ္းခ်ခဲ့တာမွန္း ေထြးႏြယ္ေနာက္က်စြာျဖင့္သိခဲ့ရပါၿပီ။ အခုေတာ့ကိုရယ္ ေထြးႏြယ္ဘယ္လိုေနရမ လဲ ဟင္……။ ညိဳေမာင္အိမ္သို႔ ေလးငယ္ေရာက္လာၿပီးညိဳေမာင္အိပ္ေနစဥ္ေရာက္လာကာ ေလးငယ္ကဦးေဆာင္၍အခ်စ္ပြဲကိုႏႊဲခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ေန႔မွစ၍ ေလးငယ္အားညိဳေမာင္မေတြ႕မိေတာ့ေပ။

ေလးငယ္ရွက္ေနတာပဲျဖစ္မည္။ ဒါဆိုေလးငယ္တို႔အိမ္ဖက္ေလွ်ာက္ၿပီး ေလးငယ္ကိုသြားေတြ႕ဖို႔ေကာင္းပါ့မလား….လူပ်ိဳသိုးႀကီးညိဳေမာင္မဆုံးျဖတ္ႏိုင္။ ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနသည္။ သူသြား ေတာ့ရွိေနေသာေလးငယ္စိတ္တိုသြားလွ်င္ခက္မည္။ ဒီအသက္အ႐ြယ္ေရာက္မွ ရည္းစားဦးရေသာ ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့တစ္ကယ္လို႔မ်ား သူႏွင့္ေလးငယ္ ဟိုတစ္ေန႔ကေတြ႕ခဲ့ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေတြကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔လူႀကီးေတြသိသြားၿပီး ေလးငယ္ဘာျပႆနာေတြျဖစ္မွန္းမသိ။ အကယ္၍ဒီလိုျဖစ္ေနတာမွန္ခဲ့ရင္ သူေရာက္သြား ရင္ ေလးငယ္အတြက္ပါ ျပႆနာကမေသးလွ။ ညိဳေမာင္၏အေတြးေတြက သူေလးငယ္ဆီမသြားဖို႔ကမ်ားေနသည္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ညိဳေမာင္ကိုငယ္ငယ္ထဲကေသြးေၾကာင္တဲ့ညိဳေမာင္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြကသူ႔ကို စေၾကာက္ႀကီးတဲ့။ ေနာက္ဆုံးညိဳေမာင္ေတြးမိတာကေတာ့ အရင္တစ္ခါကလည္းေလးငယ္သူ႔ဆီေရာက္လာတာနဲ႔ အခုလည္းအေျခအေနေပးရင္ သူ႔ဆီေရာက္လာမွာဘဲဟုေတြးကာဆုံးျဖတ္ၿပီး ေလးငယ္ အလာကိုသာညိဳေမာင္ေမွ်ာ္ေနမိေတာ့သည္။

အခုေတာ့ေလးငယ္တစ္ေယာက္ ညိဳေမာင္ဆီဘယ္ေတာ့မွ လာေတာ့မည္မဟုတ္ေတာ့ေပ။ ညိဳေမာင္ထံေလးငယ္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ညိဳေမာင္လာ ေလႏိုးနဲ႔ေမွ်ာ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း ေလးငယ္ထံသို႔ညိဳေမာင္ေရာက္မလာခဲ့ေပ။ ထန္းႏို႔ကလွီးလိုက္မိၿပီ။ အစရွိတေနာင္ေနာင္ ေသြးသားတို႔က ပကတိေသြးသားေတြမဟုတ္ေတာ့…။ လူေသြး ကိုလွ်ာေပၚတင္ယက္စုပ္လိုက္မိေသာ က်ား႐ိုင္းမေလးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္။ ေလးငယ္က ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳသူမို႔ မထိမ္းႏိုင္၊ အစ္မျဖစ္သူေထြးႏြယ္၏ရည္းစား ခင္ေမာင္ေထြးတစ္ေယာက္လာေနၾကအတိုင္း ညဖက္ၿခံထဲေရာက္လာေတာ့ အိမ္မွာမမေထြးႏြယ္ကမရွိ။ အလႉအိမ္သို႔သြားေနသည္။ မမေထြးႏြယ္ႏွင့္ခင္ေမာင္ေထြးတို႔၏ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးခ်စ္ပြဲလူးခဲ့ၾကတာကိုလည္း ေလးငယ္မ်က္ဝါးထင္ထင္ေတြ႕ရဖူးသည္။ အခုလတ္တေလာမွာလည္း က်ား႐ိုင္းမေလး ေလးငယ္ေသြးကဆာေနသည္။ အစ္မေထြးႏြယ္၏ရည္းစား ခင္ေမာင္ေထြး ေစာင့္ေနမည့္ၿခံထဲသို႔ ေလးငယ္ညသန္းေခါင္တြင္ တစ္ေယာက္ထဲဆင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလးငယ္တစ္ေယာက္အသိဉာဏ္ေတြ အရွက္ေတြကိုလႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး မမေထြးႏြယ္ကာမအရသာကိုခံစားေနၾက သရက္ပင္ခြၾကား၌ေမွာက္၍ကုန္းေပးလိုက္သည္။

အစ္မျဖစ္သူ ေထြးႏြယ္ထက္ေတာင့္ေသာ ေခ်ာေသာ ပို၍စြဲမက္ဖြယ္ရာေကာင္းလွေသာ ေလးငယ္တစ္ေယာက္သူ႔ေရွ႕သို႔စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ႏွယ္ လွမ္းေလွ်ာက္ေရာက္လာၿပီး ဖင္ေလးကုန္း ကာ ထဘီေလးလွန္တင္လိုက္တာျမင္လိုက္ရေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြးမွာက်န္းမာသန္စြမ္းေသာ လူပ်ိဳလူငယ္တစ္ေယာက္ပါ…။ ၿပီးေတာ့လာေနက်အတိုင္း ခ်စ္သူေထြးႏြယ္ထံေရာက္လာၿပီး ျပင္းျပေသာဆႏၵႏွင့္ေထြးႏြယ္ကိုေစာင့္ေနခိုက္…….ဒီေတာ့ေလးငယ္ကို ဘယ္အလြတ္ေပးပါ့မလဲ…..။ သူျဖစ္ခ်င္ေသာဆႏၵ၊ ေလးငယ္ေတာင့္တေနေသာဆႏၵေတြကို တစ္ျဝကီးျဖည့္ ဆည္းလိုက္သည္။ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားက ညိဳေမာင္ထက္အစစအရာရာသာေသာ အေတြ႕တို႔တြင္နစ္မြန္းကာ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ခင္ေမာင္ေထြးကို အိမ္ေပၚအထိေခၚခဲ့ေလသည္။

တစ္ႀကိမ္မွသည္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ရက္မွသည္ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ႏွစ္လတာၾကာခဲ့ေသာကာလဝယ္ ကာမအေတြ႕၌နစ္ဝင္ေနခဲ့ေသာ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ေျခာက္ျခားစရာေကာင္း လွေသာ အိပ္မက္ေၾကာင့္အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ၿဗဳံးကနဲလန႔္ႏိုးရသူလို ေလးငယ္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားရသည္။ မိန္းမတို႔ စမူဆာ မေတြ႕ရတာႏွစ္လရွိသြားခဲ့ၿပီ။ တတ္ကြၽမ္းနားလည္သူကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ျပၾကည့္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္းအေျဖကမွန္ေနသည္။ ေလးငယ္ဘာလုပ္ရမလဲမသိ….။ ပထမဆုံးညိဳေမာင္ႏွင့္တစ္ေန႔ခင္းလုံးအေပ်ာ္ၾကဴးခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္မွန္း ေလးငယ္ေဝခြဲဆုံးျဖတ္၍မရ။ ဒါေပမယ့္လက္ရွိက ခင္ေမာင္ေထြး ဒီေတာ့…မိန္းမသားပီပီ ေလးငယ္တစ္ေယာက္ ခင္ေမာင္ေထြးထံမ်က္ရည္ခံထိုး၍ ကိုေထြးရင္ေသြးေလး ငယ္ေလးဆီမွာ ရွိေနၿပီဆိုတဲ့စကားေလးကို မရဲတရဲေလးတုန္ခိုက္စြာ မပြင့္တပြင့္ေလးဆိုလိုက္ေတာ့ ခင္ေမာင္ေထြးတစ္ေယာက္ေလးငယ္ကို ခိုးေျပးေလေတာ့သည္။ အိမ္မွာက မိဘႏွစ္ပါးရွိသည္မဟုတ္ အစ္မႀကီးအမိအရာဆိုသလို ေထြးႏြယ္တစ္ေယာက္မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ မိဘေတြထံကိုလည္းအေၾကာင္းၾကားရသည္။

ရပ္႐ြာသူႀကီးမ်ားမွတစ္ဆင့္ ခင္ေမာင္ေထြး၏မိဘမ်ားထံလည္း ဆက္သြယ္ရသည္။ ညီမလည္းဆုံး၊ ခ်စ္သူလည္းဆုံး ၿပီးေတာ့သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိစၥကိုလည္း ေထြးႏြယ္မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္လိုက္လုပ္ေနရသည္။ ေထြးႏြယ္ေလာက္နာက်င္ခံစားေနရ တာ ဘယ္မွာရွိႏိုင္ပါေတာ့မည္နည္း။ ညိဳေမာင္ကေတာ့ ေယာက်ၤားေလးအမာစား၊ အေပ်ာ့စားမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ေလးငယ္ကညိဳေမာင္အတြက္ရည္းစားဦး၊ ဒီေတာ့ညိဳေမာင္ခံႏိုင္ရည္မရွိ၊ မႀကဳံဖူးေသာေဝဒနာကို လူးလွိမ့္ ေနေအာင္ခံစားေနရသည္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေယာက်ၤားေတြမွာထြက္ေပါက္ကရွိၿပီးသား အဲ့ဒါကေတာ့ ယမကာထြက္ေပါက္ပင္ျဖစ္သည္။ တစ္သက္လုံးေသာက္တတ္စားတတ္ သူမဟုတ္ေတာ့ ညိဳေမာင္စိတ္ကမရဲ ဒီေတာ့အိမ္သို႔ဝယ္လာၿပီး ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳးေသာက္ရသည္။ အိမ္မွာကလည္း လူကမ်ားမ်ားစားစားရွိတာမဟုတ္။ ညိဳေမာင္အစ္ကိုဝမ္းကြဲ ျမင့္ေဝ ႏွင့္ မရီးခင္သက္တို႔လင္မယားႏွစ္ဦးသာရွိသည္။

ျမင့္ေဝက လိုင္းကားေမာင္းေတာ့ ညဥ့္နက္မွျပန္လာတတ္ၿပီး မိုးမလင္းမွီထသြားတတ္သည္။ ဒီေတာ့ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္ လြတ္လပ္ ခ်င္တိုင္းလြတ္လပ္၍ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ညိဳေမာင္တို႔မိသားစုကနယ္တြင္ေနတာျဖစ္သည္။ ညိဳေမာင္သာအလုပ္လာရွာရင္း စက္႐ုံတြင္အလုပ္ရကာ အစ္ကိုဝမ္းကြဲျမင့္ေဝ၏အိမ္မွာေနတာျဖစ္သည္။ ျမင့္ေဝမိန္းမ ခင္သက္ကလည္း သူတို႔ၿမိဳ႕သူပင္ျဖစ္ေတာ့…..ညိဳေမာင္ႏွင့္ရင္းႏွီးခင္မင္ၿပီးသားျဖစ္ေလသည္။ မခင္သက္က သေဘာေကာင္းသည္။ အိမ္တြင္ညိဳေမာင္ကို အစစအရာရာ ဦးစားေပးသည္။ ညိဳေမာင္၏အဝတ္အစားကအစ ခင္သက္ေလွ်ာ္ေပးသည္။ စားစရာခ်က္ရင္လည္း အသဲအျမစ္ေလးမ်ားပင္ ညိဳေမာင္အတြက္ခူးခပ္၍ဖယ္ေပးထားသည္။ မခင္သက္က ညိဳေမာင္ထက္ အသက္တစ္ႏွစ္သာႀကီးသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြလိုေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳေမာင္ကအိမ္တြင္ရွိေသာ ခင္သက္ကိုလည္းဂ႐ုမစိုက္ စက္႐ုံမွခြင့္ရက္ရွည္ယူထားၿပီး ပုလင္းတစ္လုံးႏွင့္သာအေဖာ္ျပဳေနေလသည္။

ညိဳေမာင္ရည္းစား ေလးငယ္ ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္လိုက္ေျပးသျဖင့္ ညိဳေမာင္ခံစားေနရတာကို ခင္သက္သိသည္။ အရင္ကညိဳေမာင္ရည္းစားမထားခဲ့ဖူးတာကိုလည္း ခင္သက္တစ္စြန္းတစ္စသိသည္။ ဒီေတာ့ ညိဳေမာင္အျဖစ္ကိုစာနာ၍ ညိဳေမာင့္ကို ဘာမွမေျပာဘဲ ခင္သက္အသာဘဲၾကည့္၍ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ညိဳေမာင္က တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ပို၍ဆိုးလာသည္။ ေသာက္ကာစက သူ႔ကိုယ္သူထိမ္းႏိုင္သိမ္းႏိုင္ေသးသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတိထား၍ေသာက္သည္။ေနာက္တြင္ေတာ့ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္မရွိ႐ုံမွ်မက လူမွန္းသူမွန္းမသိေအာင္အထိေသာက္လာၿပီး ခင္သက္ခူးခပ္၍လာခ်ေပးေသာ ထမင္းဟင္းကိုပင္စားတယ္ဆို႐ုံ တစ္ဇြန္းႏွစ္ဇြန္းစား၍ ေနရာတြင္ပင္လွဲခ်အိပ္ ေပ်ာ္သြားသည္အထိ အေျခအေနျဖစ္လာေတာ့ ခင္သက္ဆက္ၿပီးဒီအတိုင္းၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ ညိဳေမာင္အားေျပာဆိုေဖ်ာင္းဖ်ရန္ စဥ္းစားရေလေတာ့သည္။ ညိဳေမာင္တစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ အရက္ပုလင္း၊ ဖန္ခြက္၊ ေရခြက္ႏွင့္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ပန္းကန္ေလးကိုခ်၍ ၾကမ္းျပင္တြင္ထိုင္ကာ ထုံးစံအတိုင္း သူလုပ္ေနၾကအတိုင္း အိမ္ေရွ႕လမ္းမကို အၾကာႀကီးေမွ်ာ္ၾကည့္ေနလိုက္ အရက္ဖန္ခြက္ကို ေကာက္ေမာ့လိုက္ႏွင့္လုပ္ေနသည္။

ခင္သက္ေရခ်ိဳးၿပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္လာကာ မ်က္ႏွာသုတ္အၿပီး ညိဳေမာင္အားထမင္းခူးေပးရန္ သတိရကာ ထမင္းႏွင့္ဟင္းတို႔ကို ပန္းကန္ႏွင့္ခူးခပ္ထည့္ယူလာၿပီး ညိဳေမာင္၏ေရွ႕တြင္ခ်ေပးလိုက္သည္။ ခင္သက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရက္ပုလင္းထဲတြင္လက္ႏွစ္လုံးေလာက္သာရွိ ေတာ့သည္။ ““ညိဳေမာင္…..ထမင္းစားေတာ့..”” ““အင္း….”” ေျပာၿပီး ထမင္းပန္းကန္ကိုခ်ေပးကာ ခင္သက္လွည့္ထြက္မည္အလုပ္ အျပင္တြင္ေမွာင္စပ်ိဳးေနသည္ကိုသတိထားမိၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ခင္သက္သြား၍ပိတ္လိုက္သည္။ သူမျပန္လွည့္ လာသည္အထိ ညိဳေမာင္ကထမင္းပန္းကန္ကိုမတို႔ေသး။ ““ညိဳေမာင္ ထမင္းလည္းစားအုန္း……ၿပီးတာေတြလည္းၿပီးသြားၿပီဘဲဟာ….တစ္ေယာက္မေကာင္း တစ္ေယာက္ေပါ့….ကိုယ့္က်န္းမာေရးလည္းဂ႐ုစိုက္ဦး…..”” ခင္သက္ ညိဳေမာင္နားအေရာက္ရပ္၍ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုလိုက္သည္။ ခင္သက္ေဖ်ာင္းဖ်လိုက္သည္ကပင္ ညိဳေမာင္ကိုဆြေပးသလိုျဖစ္သြားသည္လားမေျပာတတ္ေတာ့။

““မၿပီးဘူး….ဘယ္ေတာ့မွမၿပီးဘူး….ငါ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဘူးခင္သက္…”” ခင္သက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး ညိဳေမာင္ကမူးသံႀကီးျဖင့္ေျပာသည္။ ေရွ႕မွပုလင္းကို ခင္သက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာက က်န္ေနသည့္အရက္လက္ႏွစ္လုံးကမရွိေတာ့။ ပုလင္းပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ တုံးလုံးလဲေနၿပီ။ ““ဒါေတာ့…..ဒါေပါ့ဟာ….က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႔ေျပာတာပါ…”” ““ထြီ….ေယာက်ၤားခ်င္း ဘာမ်ားကြာလို႔လဲ ခင္သက္ရာ ငါလည္းေယာက်ၤားစစ္ပါပဲဟာ…”” အို…“ဟာ…..ဝုန္း…..အာ”” ““ဟဲ့…ညိဳ…..ေမာင္…..ညိဳေမာင္….အို….အို….”” ညိဳေမာင္က အားမာန္အျပည့္ျဖင့္ႀကဳံး၍အထ ေဘးသို႔ယိုင္ဆင္းသြားေတာ့ ခင္သက္ကလွမ္းဆြဲ၍ထိန္းလိုက္သည္။ ညိဳေမာင္သူမဖက္ပါလာေပမယ့္ ခါးကပုဆိုးကကြၽတ္က်သြားသည္။ ခင္သက္က ၿဗဳံးကနဲလွမ္းဆြဲ၍ ညိဳေမာင္ကခင္သက္ဘက္ကို မတ္၍ျပန္ပါလာေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္သူမဟန္ႏိုင္၍ ျပန္၍ယိုင္အသြား ညိဳေမာင္က ခင္သက္ကိုလွမ္း၍ဖက္လိုက္ေသာ္လဲ ညိဳေမာင္၏ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ကို ခင္သက္မထိန္းႏိုင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးဖက္လွ်က္သား…..ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔လဲၿပိဳ၍က်သြားေတာ့သည္။

ရင္လ်ားထားေသာ ခင္သက္၏ထဘီကေျပက် သြားၿပီး ေဖြးနစ္ေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကဝင္းကနဲထြက္ေပၚ၍လာသည္။ စူးရွေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္ ညိဳေမာင္ကခင္သက္၏ႏို႔ႏွစ္လုံးကို စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ““ညိဳေမာင္…..ဖယ္…ဖယ္ေတာ့….ငါထေတာ့မယ္….”” ခင္သက္ ဘယ္လိုမွဒီအေနအထားႏွင့္မေနတတ္ေတာ့…. ႏို႔ႏွစ္လုံးကလည္း ဟင္းလင္းႀကီးေပၚ၍ေနသည္။ ဒါကိုလည္း ညိဳေမာင္ကစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဒါတင္လားမဟုတ္ေသး။ သူမ၏ကိုယ္တစ္ျခမ္းေပၚသို႔ ေမွာက္က်ေနေသာ ညိဳေမာင္၏ေပါင္ၾကားမွဖြားဖက္ေတာ္ႀကီးက ဘယ္အခ်ိန္ကထေနတာလဲမသိ သံေခ်ာင္းႀကီးအလား ခင္သက္၏ေပါင္ထိပ္ေဘးကို ေထာက္ထားမိသည္။ ေစာေစာက ကြၽတ္က်သြားၿပီျဖစ္၍ ညိဳေမာင္ခါးတြင္ပုဆိုးကရွိေတာ့တာမဟုတ္။ ကိုယ္လုံးျခင္းပိေနသျဖင့္ မာေက်ာလွေသာ လီးတန္ႀကီးကတဒိတ္ဒိတ္ေသြးတိုင္း ေနတာကို ခင္သက္သိေနရသည္။

ခင္သက္တစ္ကိုယ္လုံးထူပူလာသည္။ ခင္သက္ေျပာလိုက္တာကို ညိဳေမာင္ကဘာမွျပန္မေျပာ ခင္သက္၏မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ကနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး “႐ႊတ္” ကနဲ လွမ္းနမ္းလိုက္သည္။ ““ဟင္….အို…”” တစ္ကိုယ္လုံးထူပူေနရသည့္အထဲတြင္ ခင္သက္တစ္ကိုယ္လုံးၾကက္သီးဖ်န္းကနဲထသြားသည္။ ““ဖယ္….ဖယ္ဟာ…အို….အို….အင္း…..အင္း…အ…အင္း..”” ခင္သက္၏ႏို႔ကိုညိဳေမာင္ အငမ္းမရစို႔လိုက္သည္။ စို႔တာမွ ကမူးရႈးထိုးကို ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းစို႔ပစ္လိုက္သည္။ ခင္သက္ ညိဳေမာင္၏ေက်ာျပင္ကို လက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္ထုသည္။ ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္သာထုလိုက္ႏိုင္ၿပီး ခင္သက္ၿငိမ္က်သြားၿပီး တအင္းအင္းၿငီးကာ ရင္ဘတ္ေလးႂကြ၍ ႂကြ၍တက္လာသည္။ ဟုတ္သည္ ဒီလိုအငမ္းမရၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္းစို႔တာကို သူမခံ ရတာၾကာၿပီ။ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ညိဳေမာင္စို႔သည္။ ေဖြးနစ္ေသာ ႏို႔အုံေလးမ်ားပင္ ပန္းႏုေရာင္သန္းလာသည္။

ခင္သက္မ်က္လုံးေလးေတြစင္းက်လာၿပီး တအင္းအင္းၿငီးကာ ခႏၶာကိုယ္မွအားအင္မ်ားက တစ္စတစ္စ႐ုတ္ေလ်ာ့၍လာသည္။ ခင္သက္၏အာ႐ုံက ႏို႔စို႔ခံေနရေသာအေတြ႕မွသည္ ေပါင္ထိပ္တြင္ေထာက္၍ေနေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးဆီသို႔ တစ္ခ်က္ခ်က္ ေရာက္၍သြားသည္။ သန္လိုက္တဲ့ဟာႀကီးဟု ေတြးမိလိုက္တိုင္း ႏို႔အုံတစ္ခုလုံးပါစပ္ထဲျပဳတ္ဝင္သြားလုမတတ္ ရင္ဘတ္ေလးႂကြေပးရသည္အထိခံစားေနရေသာ အေတြ႕ဆီကိုအာ႐ုံက ေရာက္သြားျပန္သည္။ ခင္သက္ဘာသားနဲ႔ထုထားတာမို႔လို႔လဲ…ခင္သက္ခႏၶာကိုယ္အတြင္းမွေသြးသားေတြဘေလာင္ဆူလာသည္။ ညိဳေမာင္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႂကြၿပီးထလိုက္ကာ သူလႊတ္ေပးလိုက္ေသာ ႏို႔ေလး ေတြကိုအာသာမေျပပုံျဖင့္ၾကည့္သည္။ ခႏၶာကိုယ္ကိုႂကြၿပီး ညိဳေမာင္ထလိုက္ေတာ့ ညိဳေမာင္၏လီးတန္ႀကီးက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ခင္သက္အမိအရၾကည့္လိုက္ရင္း မ်က္ေတာင္ေလးေတြ တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္လိုက္ကာ သူမ၏မ်က္လုံးေလးေတြကခ်က္ခ်င္းရီေဝသြားသည္။ လီးႀကီးကဒစ္ၿပဲႀကီး ေစာင္းႀကီးကအသဲယားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဖာင္း ထေနၿပီး တေငါက္ေငါက္ျဖစ္ကာ လီးထိပ္တြင္အရည္ေလးေတြစို႔ေနတာကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္လိုက္ရသည္။

ခင္သက္ရင္ထဲတြင္မြန္းၾကပ္၍လာသည္။ ပက္လက္ေလးျဖစ္ေနေသာ ခင္သက္၏တစ္ကိုယ္လုံးကို ညိဳေမာင္ေျခဆုံးေခါင္းဖ်ားၾကည့္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အသက္ႏွင့္ တစ္သားမွမက် ေသးေသာ ခင္သက္၏ကိုယ္လုံးေလးက ဖြံ႕ထြားက်စ္လစ္ကာ စြဲမက္စရာေကာင္းလွသည္။ မူလရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကခါးနားအထိေျပက်ေနၿပီး ထဘီေအာက္နားစေလးကလည္း ဒူးဆစ္တစ္ဖက္ေပၚ တစ္ဖက္ဖုံးျဖင့္အသားေလးေတြကဝင္း၍ေနသည္။ ခင္သက္တစ္ကိုယ္လုံးကို ညိဳေမာင္က တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ထဘီေအာက္နားစေလးကို အေပၚသို႔လွန္ တင္လိုက္သည္။ ““အို….ဟဲ့…ညိဳေမာင္….မလုပ္နဲ႔ေလ….မေတာ္ပါဘူး….”” အတြင္းအဂၤါကိုေလစိမ္းတိုး၍ ေအးကနဲျဖစ္အသြားသတိဝင္လာေသာ ခင္သက္ကတစ္ဆို႔ဆို႔အသံေလးျဖင့္တားရွာသည္။ လူကေတာ့ ေနရာမွမေ႐ြ႕။ ညိဳေမာင္ ခင္သက္ကိုဂ႐ုမစိုက္ လွစ္ဟေပၚေပါက္လာေသာ ခင္သက္၏အတြင္းအဂၤါကိုၾကည့္သည္။ ခင္သက္အေမႊးသန္သည္။

ဒါေၾကာင့္ တစ္လတစ္ခါရိတ္ေပးရသည္။ အခုရိတ္ၿပီးတာ ႏွစ္ရက္ဘဲရွိေသးေတာ့ အေမႊးငုတ္တိုေလးေတြကစိမ္းျမျမေလးထြက္၍ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ ခမ္းသားႏွစ္ခုက ဘာလို႔ေဖာင္းစို၍ထႂကြေနသည္မသိ ေဖာင္းတင္း၍ထေနသည္။ ညိဳေမာင္ သူမအေပၚသို႔ခြ၍အတက္ ခင္သက္မ်က္လုံးမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္မင္းႀကီးသားညိဳေမာင္က လူေပၚကိုခြတက္ၿပီးကာမွ ေစာက္ပတ္ကိုလက္ဖဝါးလွန္၍ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္။ ခင္သက္တစ္ခ်က္တြန႔္သြားသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၿပီးပြတ္လိုက္ေတာ့ပါလား….ထိုသို႔မဟုတ္ စမ္းၾကည့္ကိုင္တြယ္႐ုံမွ်သာ တစ္ခ်က္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔လီးကိုအရင္းမွကိုင္ကာေတ့လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့တစ္ဆက္တည္းေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ ““ႁပြတ္…ဖြတ္…ဟင္း…”” အထဲမွာကအရည္ေတြျပည့္လွ်ံေနသည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ လီးကတစ္ဆုံးဝင္သြားသည္။ ခင္သက္ဟင္းကနဲသက္ျပင္းခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္တစ္ထြာေလာက္ကြာေအာင္သာႂကြထား ေသာ သူမ၏ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုဆြဲေထာင္ပစ္လိုက္သည္။ ညိဳေမာင္ ခင္သက္၏မ်က္ႏွာေလးကိုလွမ္း၍နမ္းရင္း သူမေပၚသို႔ေမွာက္၍ခ်ကာ ဖင္ႀကီးႂကြႂကြၿပီးေဆာင့္သည္။

““ႁပြတ္…ဖြတ္….ဖြတ္…ဟင့္…ဟင့္…ဟင္း…”” လူပ်ိဳလို႔မေျပာရ ညိဳေမာင္၏ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လွသည္။ ခင္သက္က အ႐ိုင္းသက္သက္မဟုတ္ပါ။ ေဆာင့္ခ်င္သလိုေဆာင့္၍ေနေသာ ညိဳေမာင္၏လီးတန္ႀကီးကို သူမလို သလို ဖင္ကိုညာလိမ့္လိုက္ ဘယ္လိမ့္လိုက္ႂကြ၍ ေကာ့ေပးလိုက္သျဖင့္ သူမလိုသလိုလွည့္ေျပာင္းကာ အလိုးခံသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သတိရလွ်င္လည္း ညိဳေမာင္အရသာေတြ႕ေစ ရန္ သဲႀကီးမဲႀကီးေဆာင့္ဝင္ေနေသာ ညိဳေမာင္၏လီးတန္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္ႏွင့္ညႇစ္၍ေပးသည္။ ဆြဲ၍ေပးသည္။

““ႁပြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္….ဖြတ္…..ဖြတ္…ဟင့္…ဟင့္…ဟင္း…”” ညိဳေမာင္က တရႈးရႈးအသက္ရႈသံႀကီးႏွင့္ အားရပါးရေဆာင့္ေနသလို ခင္သက္ခမ်ာမွာလည္း မ်က္လုံးစုံမွိတ္ထားရင္းက ပါးစပ္ေလးဟဟၿပီး ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ အသက္ရႈ၍ ရႈံ႕၍သြား သည္။ ““ႁပြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္….ဖြတ္…..ဖြတ္…အင္း…ဟင္း…အ….အ…..အင္း…ညိဳ…ညိဳေမာင္….ဟင္း…..ဟင္း”” ခင္သက္ဘယ္လိုမွစိတ္တင္းထား၍မရ၊ ညိဳေမာင္ကိုယ္ႀကီးကိုျပန္၍ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ကာမအရသာက ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ကိုယ္ႏွစ္ခုစလုံးမွာဆူေဝ၍တက္လာသည္။ ညိဳေမာင္ ကုန္းထ၍ ခင္သက္၏ႏို႔ကိုဆြဲစို႔ရင္း ဆက္ေဆာင့္သည္။ ဒီေတာ့ခင္သက္က ညိဳေမာင္၏လည္ပင္းကို သိုင္း၍ဖက္သည္။ ညိဳေမာင္၏စိတ္ထဲအာ႐ုံထဲတြင္ ေလးငယ္ဆိုတာမရွိေတာ့သလို ခင္သက္၏အာ႐ုံထဲတြင္လည္း ျမင့္ေဝဆိုတာမရွိေတာ့ေပ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရာအားလုံးကိုေမ့၍ ကာမအရသာတြင္နစ္မြန္းေနၾကသည္။

““ဖြတ္…..ျပတ္…ျပတ္…ပလြတ္….အဟင္း….အင္း….ဟင္းဟင္း….”” ညိဳေမာင္က ဒလစပ္ေဆာင့္လာသလိုေအာက္မွ ခင္သက္ကလည္း ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ အားယူကာ ညိဳေမာင္၏ေဆာင့္ခ်က္အတိုင္းဖင္ႀကီးကိုေကာ့၍ေကာ့၍ျပန္ေဆာင့္သည္။ ““ပလြတ္…..ဖြတ္….ျဗစ္….ညိဳ….ေမာင္….အား….ထြက္….ထြက္….ၿပီ…အား….အား…”” ခင္သက္တစ္ေယာက္အတင္းေကာ့၍ လီးႀကီးကိုဆြဲညႇစ္ကာၿပီးသြားခိုက္ ညိဳေမာင္မွာလည္း မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘဲပန္းထုတ္လိုက္ပါေလေတာ့သည္။ ခင္ေမာင္ေထြးႏွင့္ေလးငယ္တို႔၏ မဂၤလာေဆာင္ကၿပီးသြားၿပီ။ ေလးငယ္ႏွင့္ေထြးႏြယ္တို႔၏ ဖခင္မွာလည္းတာဝန္က်ရာ ေရယာဥ္သို႔ျပန္ရသျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူပါျပန္၍လိုက္ပါသြားသည္။ အိမ္မွာကေထြးႏြယ္တစ္ေယာက္ထဲက်န္ခဲ့သည္။ ေလးငယ္မွာ ေယာင္ေနာက္ဆံထုံးပါဆိုေသာစကားအတိုင္း ခင္ေမာင္ေထြးတို႔အိမ္တြင္ပင္ေနသည္။ ဒီေတာ့ အိမ္မွာေထြးႏြယ္ တစ္ေယာက္ထဲသာက်န္ခဲ့သည္။ ေထြးႏြယ္အတြက္ ညမႈညတာအေဖာ္ရေစရန္ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူ အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ကိုေခၚထားသည္။ ထိုအေဒၚႀကီးက ညမိုးခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ အိပ္ေတာ့သည္။
ေစာေစာမအိပ္တတ္သူ ေထြးႏြယ္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ေခ်ာင္လည္ေခ်ာင္ပတ္ႏွင့္က်န္ခဲ့သည္။ ေထြးႏြယ္အရင္ညေတြတုံးကေတာ့ တီဗြီထိုင္ၾကည့္ၿပီး တီဗြီသိမ္းမွအိပ္ သည္။ ဒီညေတာ့ ေထြးႏြယ္မွာတီဗြီၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ တီဗြီကိုပိတ္ကာ အိပ္ခန္းထဲသို႔ဝင္ခဲ့သည္။ ေႏြရာသီညမို႔ အိုက္စပ္စပ္ရွိသည္ႏွင့္ ေထြးႏြယ္ကိုယ္ေပၚမွ ေဘာ္လီအက်ႌကိုခြာပစ္ လိုက္ၿပီး ထမီကိုရင္လ်ားလိုက္သည္။ ၿပီးမွေထြးႏြယ္မွာ ရင္လ်ားထားေသာထမီကိုျပန္၍ျဖည္လိုက္ၿပီး ထမီကိုခါးသို႔ပတ္၍ဝတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ဆူၿဖိဳးေသာေထြးႏြယ္က သူမ၏ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုငုံ႔၍ၾကည့္ၿပီး ရည္းစားျဖစ္သူ ခင္ေမာင္ေထြးကိုသတိရလိုက္သည္။ တစ္ခ်ိန္က ခင္ေမာင္ေထြးမွတ္မွတ္ရရကိုင္၍ အငမ္းမရစို႔ခဲ့ေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံး အခုေတာ့သခင္မဲ့ေနၿပီ။

ကိုင္မည့္ စို႔မည့္သူမရွိ။ အေဖာ္မဲ့လွ်က္ အထီးက်န္ခဲ့ရၿပီ။ ေထြးႏြယ္ သူမ၏ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုအား သူမဘာသာဖ်စ္ညႇစ္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ ေပါင္ေလးကိုကြ၍အဖုတ္ေလးကို သူမလက္ေလးျဖင့္ထမီေပၚမွပင္အုပ္၍ ကိုင္ၾကည့္လိုက္ ျပန္သည္။ တစ္ခ်ိန္က သူမ၏ရည္းစား ခင္ေမာင္ေထြးအားရပါးရလိုးခဲ့ေသာ အဖုတ္ေလးခုေတာ့ လုပ္မည့္သူမရွိ အေဖာ္မဲ့ သခင္မဲ့လွ်က္ရွိသည္။ ေထြးႏြယ္ သူမ၏အဖုတ္ေလးကို ထဘီေပၚမွပင္လက္ဖဝါးျဖင့္အုပ္၍ကိုင္ကာ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္လိုက္ၿပီးခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ပြတ္ပစ္လိုက္သည္။ ရည္းစားျဖစ္သူ ခင္ေမာင္ေထြးကို သတိရျခင္းႏွင့္အတူ ခႏၶာကိုယ္ရွိကာမခလုတ္မ်ားကို ကိုင္မိပြတ္မိလုပ္မိလိုက္ေတာ့ ေထြးႏြယ္၏ေသြးသားေတြက လႈပ္ရွား၍လာသည္။ “ဟင္” ကနဲ ေထြးႏြယ္ သက္ျပင္းခ်ကာ ခါးတြင္ပတ္ထားေသာ ထဘီေလးကိုျဖည္ကာဆြဲတင္လိုက္ၿပီးျပန္၍ ရင္လ်ားလိုက္သည္။

““ေဖ်ာက္…..ခြၽတ္….ခြၽတ္…”” ““ဟင္”” ေထြးႏြယ္ရင္ထဲထိတ္ကာ မ်က္လုံးေလးမ်ားဝိုင္းသြားသည္။ ေထြးႏြယ္၏အိပ္ခန္းအျပင္ဖက္ၿခံထဲမွသစ္ကိုင္းေျခာက္ကို လူနင္းသည့္အသံမွန္း ေထြးႏြယ္ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္သည္။ အသာေလးေျခေဖာ့နင္းကာ ေထြးႏြယ္အိမ္နံရံေဘးသို႔ကပ္လိုက္ၿပီး ပ်ဥ္ျပားအကြဲေၾကာင္းမွ အျပင္သို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ““ဟင္….ေက်ာ္ေက်ာ္ပါလား…”” ေထြးႏြယ္တို႔အိမ္၏ေနာက္ေဖးအိမ္မွ အသက္(၁၈) (၁၉)သာရွိေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလး အိမ္ေဘးတြင္ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္၍ေနသည္။ ညေနက ေထြးႏြယ္အိမ္ေဘးတြင္ ေရခ်ိဳးေနစဥ္က ေက်ာ္ေက်ာ္က သူမကိုၿခဳံအကြယ္မွထိုင္၍ေခ်ာင္းေနတာကို ေထြးႏြယ္သတိထားလိုက္မိသည္။ အခုလည္းေက်ာ္ေက်ာ္က သူမကိုလာၿပီးေခ်ာင္းတာျဖစ္မည္။ ေထြးႏြယ္စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးရသြားသည္။

““ဟာ….အိုက္လိုက္တာ…”” ““ဂ်ေလာက္…..ဂ်ေလာက္…”” ေထြးႏြယ္ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဖြင့္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္မွာပင္ရပ္၍ ရင္လ်ားထားေသာထဘီကိုျဖည္လိုက္ၿပီး ေစာေစာကလိုပင္ သူမ၏ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကိုထုတ္၍ ငုံ႔ၾကည့္ သည္။ ေစာေစာကထက္ နဲနဲပိုၾကာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေထြးႏြယ္ျပဴတင္းေပါက္ကိုျပန္၍ မပိတ္ဘဲကုတင္ေပၚတက္၍လွဲကာ ျပဴတင္းေပါက္ဘက္ကို ေက်ာေပး၍ တစ္ေစာင္းေလးလွဲ၍ အသာမ်က္လုံးေလးမွိတ္ကာအသက္ကို မွန္မွန္ရႈရင္း ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ အိမ္ကတစ္ခ်က္ၿငိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ သိသာ႐ုံေလးသာ ေထြးႏြယ္ကမ်က္လုံးမွိတ္၍ ၿငိမ္ကာသတိထားေနသျဖင့္သိလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေထြးႏြယ္တို႔အိမ္၏ျပဴတင္းေပါက္ေအာက္ဖက္ေဘာင္က ေျမျပင္မွေလးေပခန႔္သာျမင့္သည္။ သံဇကာေတြ သစ္သားတန္းေတြကာထား ျခင္းမရွိသျဖင့္ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ကို ခို၍ဆြဲတက္ပါက အသာေလးတက္လို႔ရေပၿပီ။

ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေသာေကာင္ေလး အခန္းထဲသို႔ေရာက္ၿပီဆိုသည္ကို ေထြးႏြယ္သိလိုက္ၿပီ…။ မၾကာလိုက္ ျပဴတင္းေပါက္ဖက္ကို ေက်ာေပး၍ေစာင္းအိပ္ေနေသာ ေထြးႏြယ္၏တင္သားႀကီးေနာက္ဖက္သို႔ ေအးစက္ေသာအရာေလးတစ္ခုက လာ၍ထိသည္။ ေကာင္ေလးေၾကာက္ေန ထင္သည္။ လက္ဖ်ားေလးေတြေအးေနသည္ဟု ေထြးႏြယ္အသက္မွန္မွန္ရႈကာမ်က္လုံးမွိတ္၍ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရင္းေတြးမိလိုက္သည္။ ေထြးႏြယ္ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းေနေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုေသာေကာင္ေလးပို၍ရဲလာပုံရသည္။ ေထြးႏြယ္၏တင္သားႀကီးေတြကို သူ႔လက္ေလးျဖင့္မထိတထိေလးပြတ္ၾကည့္သည္။ လက္ဖဝါးေလးျဖင့္ အိအိေဖာင္းေဖာင္းတင္သား ႀကီးေတြကို အသာေလးဖိဖိၾကည့္သည္။ စိတ္ထဲမွာမ႐ိုးမ႐ြျဖစ္လာေပမယ့္ ေထြးႏြယ္မလႈပ္ရဲ အသာေလးဆက္ၿပီးၿငိမ္ေနသည္။ ဒီေတာ…ေက်ာ္ေက်ာ္ပို၍ရဲလာသည္။ ေထြးႏြယ္၏တင္ သားႀကီးေတြကို သိသိသာသာႀကီးကိုင္တြယ္ကာ ဆုပ္နယ္လာသည္။

ေထြးႏြယ္ဆက္ၿပီး ၿငိမ္ေနလို႔မျဖစ္ေတာ့။ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနမွန္းသိသြားရင္ ေကာင္ေလးထြက္ေျပးသြားလိမ့္ မည္။ ေထြးႏြယ္မ်က္လုံးကို ျဖတ္ကနဲဖြင့္ကာ လက္တစ္ဖက္က ေက်ာ္ေက်ာ္၏လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ၿပီး က်န္လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ရင္လ်ားထားေသာ ထမီကိုရင္ဘတ္မွဆြဲခြၽတ္လိုက္ကာ တစ္ပါတည္း ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ““မမေထြး….ကြၽန္ေနာ္…..ဟို…..ဟို….”” ေက်ာ္ေက်ာ္က ေၾကာက္အားလန႔္အားေျပာေနေပမယ့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ေထြးႏြယ္၏ႏို႔ေတြကိုစူးစူးဝါးဝါးၾကည့္ေနသည္။ ေကာင္ေလးလက္ကိုကိုင္ထားေသာ ေထြးႏြယ္၏လက္ကမ လႊတ္…..က်န္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ပါးစပ္ကိုလွမ္းပိတ္လိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့စကားသံရပ္သြားၿပီး ေထြးႏြယ္၏မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္သည္။ ရီေဝေသာမ်က္လုံးအစုံျဖင့္ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနေသာ ေထြးႏြယ္၏မ်က္ႏွာေလးက သူ႔ကိုၿပဳံးျပလိုက္တာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ေထြးႏြယ္ကေက်ာ္ေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္ကိုပါ လွမ္းကိုင္ကာ သူမဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ေတာ့ ေရငတ္တုန္းေရတြင္းထဲဆင္းခ်င္ေနသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္မွာသူမအေပၚသို႔ေမွာက္လွ်က္သားက်လာၿပီး ခ်က္ျခင္းပင္ကုတင္ ေဘးတြင္ရွိေနေသးသည့္ သူ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုပါ ကုတင္ေပၚဆြဲတင္လိုက္ၿပီး ေထြးႏြယ္ကိုအငမ္းမရဖက္ကာ ေထြးႏြယ္၏ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဒလစပ္နမ္းလိုက္ရာမွ သူမ၏ရင္ ဘတ္ေပၚသို႔ ေက်ာ္ေက်ာ္၏မ်က္ႏွာကေမွာက္က်သြားသည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ႏို႔စို႔သလို ေထြးႏြယ္၏ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေက်ာ္ေက်ာ္က တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔သည္။ ေထြးႏြယ္ သူ႔ေက်ာျပင္ကို သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ရင္ဘတ္ေလးကိုႂကြကာႂကြကာ ျဖင့္ ႏို႔အစုံကို ေက်ာ္ေက်ာ္၏မ်က္ႏွာသို႔ ကပ္ကပ္ေပးသည္။ ေဘးကေန သူမေပၚေမွာက္ထားသည့္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ကိုယ္ႏွင့္ပိေနေသာ ေထြးႏြယ္၏လက္တစ္ဖက္က တ႐ြ႐ြလႈပ္ရွား၍လာ သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္၏ေပါင္ၾကားကိုစမ္း၍ပင့္ကိုင္သည္။ ““ဟယ္…အယ္..နဲတာႀကီးမဟုတ္ဘူး…လူကသာငယ္တာ….ပစၥည္းႀကီးက ခင္ေမာင္ေထြးေလာက္ကိုရွိသည္…”” ေက်ာ္ေက်ာ္ကေတာ့ ႏို႔စို႔တာမဝႏိုင္ေသး။

ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔ေနသည္။ ေထြးႏြယ္၏လက္က သူ႔ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာစမ္းၿပီးျဖဳတ္လိုက္ရာက ပုဆိုးၾကား သို႔တိုး၍ဝင္သြားကာ လီးတန္ႀကီးကိုမိမိရရဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ပူေႏြးမာေက်ာလွေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးအေတြ႕က ေထြးႏြယ္စအိုေလးကို ရႈံ႕သြင္းမိသည္အထိပင္ျဖစ္သြားရသည္။ ေထြးႏြယ္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏လီးတန္ႀကီးကို အသာေလးပြတ္ေပးကာ ဖြဖြေလးကိုင္၍ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဥႀကီးေတြကိုလည္းစမ္းၿပီး ဖြဖြေလးဆုပ္နယ္ေပးသည္။ ေကာင္ေလးက လည္းအလာႀကီး ေထြးႏြယ္၏ႏို႔ေတြကိုမျပတ္တမ္းစို႔ေနရင္း သူ႔လက္တစ္ဖက္က ေထြးႏြယ္၏ေပါင္ၾကားကိုစမ္းလိုက္သည္။ ေထြးႏြယ္ေပါင္ႏွစ္လုံးကိုၿဖဲေပးလိုက္သည္။ ေထြးႏြယ္၏ေစာက္ ေမႊးေလးေတြကို ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ အသာေလးဆြဲလိုက္ျဖင့္လုပ္ေနသည္။ ေထြးႏြယ္အသဲယားလာၿပီး သူမလက္ထဲမွေက်ာ္ေက်ာ္၏လီးႀကီးကို ခပ္သြက္သြက္ေလးဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္၏လက္က ေထြးႏြယ္၏ေစာက္ဖုတ္ကို႐ြ႐ြေလးပြတ္ျပန္သည္။

““အို…..အဟင့္…ဟင့္…”” ေထြးႏြယ္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္သြားသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ……။ ေက်ာ္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ေစာက္ဖုတ္ကိုမပြတ္တတ္ပြတ္တတ္ႏွင့္ လက္ဖဝါးနဲ႔ဖိၿပီး ပြတ္လိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ဖဝါးက ျပဴးထြက္ေနေသာေစာက္ေစ့ေလးကိုပြတ္လွည့္လိုက္သလိုျဖစ္သြားသည္။ ေထြးႏြယ္ၿငီးသံေလးထြက္ကာ အသားေလးတုန္သြားတာကိုျမင္လိုက္ရၿပီး သူပြတ္တာဟုတ္ၿပီလို႔ သတ္မွတ္ကာ ထိုအတိုင္းထပ္၍ပြတ္ျပန္သည္။ ““အို….အို….ဟင့္…အို…”” ““ေက်ာ္….ေက်ာ္…ဘယ္နဲ႔လုပ္ေနတာလဲ….မမ မေနတတ္ေတာ့ဘူ…ထေတာ့….”” ေက်ာ္ေက်ာ္လည္းမေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေထြးႏြယ္လက္ထဲက သူ၏လီးႀကီးက အဆမတန္ႀကီးကာ တေငါက္ေငါက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေက်ာ္ေက်ာ္ထထိုင္လိုက္ၿပီး သူ႔ပုဆိုးကိုေခါင္းမွေနေက်ာ္၍ ခြၽတ္လိုက္ကာ သူ႔ကိုယ္ကိုေထြးႏြယ္၏ေျခရင္းဖက္သို႔အေ႐ႊ႕ ေထြးႏြယ္ကေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုဆြဲ၍ေထာင္ကာကားလိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုသူမဝမ္းဗိုက္ေပၚသို႔ ေရာက္ေအာင္ေကြးတင္ပစ္ လိုက္သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကည့္ေနတုန္း ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားအထူအပါးႀကီးႏွစ္ခုက ပထမေတာ့တက္လာၿပီးေနာက္ ေစာက္ေစ့ေအာက္ဖက္အကြဲေၾကာင္းေနရာေလးေဘးႏွစ္ဖက္ သို႔ဆြဲတင္လိုက္သလိုၿပဲသြားသည္။

တြင္းေပါက္ေလးေတာ့ ေပၚမလာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီေနရာေလးကို သူ႔လီးထိပ္ႀကီးေတ့လိုက္ၿပီး ေက်ာ္ေက်ာ္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ““ျဗစ္….ႁပြတ္…ႁပြတ္…အိုး….အို….အား….အား…”” ဖိသြင္းလိုက္ေသာလီးကို ေက်ာ္ေက်ာ္ကအရွိန္မထိမ္းႏိုင္ လီးကတစ္ခါတည္းအဆုံးဝင္သြားသည္။ ေထြးႏြယ္၏ေက်ာေလးေကာ့တက္သြားၿပီး မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕ကာသြား၏။ လန႔္ၿပီးၿဗဳံးက နဲတစ္ဆုံးဝင္သြားေသာ လီးကိုညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ေက်ာ္ေက်ာ္တန႔္ကနဲျဖစ္သြားၿပီးအတင္းနင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။ ““ႁပြတ္….ဖြတ္….ဖြတ္…ပလြတ္….ျဗစ္….ႁပြတ္….”” ““အင္း….ဟင္း…..အိုး…အိုး….အဟင္း….”” မထူးေတာ့ၿပီ သူေဆာင့္ခ်င္သလိုသာေဆာင့္ေစေတာ့ ေထြးႏြယ္ကေအာက္ကေကာ့ေကာ့ေပးၿပီး သူမစိတ္ေတြကိုလႊတ္ထားေပးလိုက္သည္။ သူမ၏ကိုယ္ေဘးတြင္ ေထာက္ထားေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္၏လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူၿပီး ႏို႔ေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ သေဘာေပါက္သြားေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္ကႏို႔ႏွစ္လုံးကိုစုံကိုင္၍ ဆက္ေဆာင့္သည္။““ႁပြတ္…..ပလြတ္…ဖြတ္…..ဖြတ္…အိုး….အိုး….အ….အ…..ေက်ာ္…..အီး…ဟင္း….”” ေထြးႏြယ္ေခါင္းေလးႂကြတက္လာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္သြားခိုက္ ေက်ာ္ေက်ာ္၏လီးထိပ္မွလည္း သုတ္ရည္မ်ားပန္းထြက္ကာ ႏွစ္ေယာက္သားၿပိဳင္တူၿပီးသြားၾကေလသည္။ ၿပီးးး