ချဉ်မထားတဲ့ကြိုး

ချဉ်မထားတဲ့ကြိုး (အစ/အဆုံး)

နိုင်ထူး တက္ကသိုလ် စတက်တော့ သူမနှင့် စပြီး ဆုံတွေ့ခွင့်ရခဲ့သည်။ သူမရဲ့ နာမည်က နှင်းပွင့်။ နာမည်နဲ့ မလိုက်အောင် အသားက  ညိုသည်။ မချောပေမယ့် လှသည်။ လူပျိုခြေတက်လေး ဖြစ်သည့် နိုင်ထူး တစ်ယောက် နှင်းပွင့်ကို ခိုးခိုး ကြည့်ရသည်က အမော။  စာသင်ခန်းဟောလ်ထဲတွင် လူပေါင်းများစွာ ရှိသည့်ထဲမှ သူမကိုသာ ကြည့်မိနေသည်။ များသောအားဖြင့် သူမသည် နိုင်ထူး ထိုင် နေကျ ခုံတန်းလေးရဲ့ ဘယ်ဘက် အနောက် ခပ်ကျကျ နေရာ ခုံတန်းမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အတူ ထိုင်တတ်သည်။ အကြည့်ချင်း ဆုံ ရင် ရင်ခုန်ရတာက နိုင်ထူး။ ကျောင်းတက်ရက်တွေတိုင်း သူမကို ကြည့်သည်။ အကြည့်ချင်း ဆုံနေအောင်ကို ကြည့်တာပါ။  ကျောင်းမှာ ကွင်း (အလှဘုရင်မ) မဖြစ်ပေမယ့် သူမသည်လည်း နာမည်ကြီး ကျောင်းသူ တစ်ဦးဖြစ်သည်။ လမ်းလျှောက်ရင် တုန် နေအောင် အထက်၊ အောက် လှုပ်ခါသွားသော သူမ၏ တင်ပါးတွေကိုလည်း တပ်မက်စွာ ခိုးကြည့်တတ်မြဲ။ ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်  ရူးလောက်အောင် ချစ်ပေမယ့် ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့။ ရင်းနှီးအောင်လည်း မကြိုးစားခဲ့ပေ။ သူမသည် အသိုင်းအဝိုင်းကြီးထဲက ဖြစ်ပြီး  နိုင်ထူးမှာ သာမာန်မိသားစုလေးမှ ပေါက်ဖွားလာသောကြောင့် မိမိကိုယ်တိုင် အနားသို့ မချည်းကပ်ဖြစ်ခဲ့ပေ။ သို့နှင့် အချိန်   တော်တော်ကြာတော့ ပြန်ကြားရတဲ့ သတင်းတွေကြောင့် အနားသို့ လုံးဝ ကပ်ရန် မကြိုးစားတော့ပေ။ ကြားရတဲ့ သတင်းက သူမ သည် မျက်နှာများသည်။ ရည်းစားများသည်။ အဆိုးဆုံးက သူမ သဘောကျလျှင် ကုန်းပေးသည်တဲ့။ ကြားကြားချင်း လုံးဝ မယုံပေ။

သူမ မျက်နှာက အပြစ်ကင်းတာကိုး။ ဖြူစင်တာကိုး။ ဒါနဲ့ နီးစပ်ရာ သူမ အသိုင်းအဝိုင်း သူငယ်ချင်းတွေကို မသိမသာ စုံစမ်းတော့မှ  သတင်းက သဲ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။ ဖြစ်နိုင်သည်ပေါ့လေ။ ဒီအရွယ်မှာ၊ အချစ်ကို စပြီး ကိုးကွယ်တဲ့ အရွယ်မှာ၊ မိန်းမတောင်  တစ်ယောက်မှ မလုပ်ဖူးတဲ့ အရွယ်မှာ၊ ကိုယ် ချစ်နေတဲ့ မိန်းကလေးက ရည်းစားများသည် (တနည်း ယောကျာ်းတွေနှင့် အိပ် ဖူးသည်) ဆိုတာကို သိလိုက်ရတော့ ချစ်တဲ့စိတ် ကုန်သွားသည်။ တနည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။ ဒါကို အချစ်လို့ ခေါ်၊ မခေါ် နိုင်ထူး တော့ မသိ။ သူများတွေ ပြောသည့် love is love, sex is sex ဆိုတာလည်း သဘောမပေါက်။ သူ သိထားတာက သူနှင့် ချစ်သောသူ သည် သူနှင့်သာ အရင်ဆုံး လုပ်ဖူးရမည်ပေါ့။ ဒါနဲ့ စာသင်နှစ်တွေလည်း ကုန်၊ ကျောင်းလည်းပြီး၊ ဘွဲ့လည်း ရတော့ သူမနှင့်လည်း  ဝေးခဲ့သည်ပေါ့။ တခါတလေတော့ သတိရသေးသည်။ နိုင်ထူးရဲ့ ရင်ခုန်သံ အဦးဆုံးလေးကိုး။

ပထမဆုံးချစ်သူ ကျောင်းပြီးသွားတော့၊ အလုပ် စဝင် လုပ်ရပြီပေါ့။ အရင်ဆုံးက ကိုယ်တတ်မြောက်ထားတဲ့ photoshop လုပ်နည်း လေးနဲ့ပဲ အသက်မွေးရတာပေါ့လေ။ ဘာလုပ်ရတာလဲဆိုရင်တော့ ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်တွေ လုပ်တဲ့ ကုမ်ပဏီပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ  ကြော်ငြာချင်တဲ့ ပစ်စည်းပိုင်ရှင်တွေက လိုချင်တဲ့ အချက်အလက်တွေ ပြောပြတာကို၊ ကိုယ်က ရိုက်ထားတဲ့ ပုံကို ပြင်ပေးရတာပေါ့ လေ။ ကိုယ့်လို လုပ်တဲ့သူက ၅ ယောက် ရှိတယ်။ အလုပ် စဝင်လုပ်ချင်းကတော့ ပင်ပန်းတာပေါ့လေ။ လူပင်ပန်းတာထက် စိတ် ပင်ပန်းတာက ပိုဆိုးတယ်။ သင်တန်းမှာ တတ်မြောက်ခဲ့တာနဲ့ တကယ် အလုပ်လုပ်ရာမှာ ကွဲပြားတာပေါ့။ စိတ်တွေလည်း ရှုပ်ပေါ့ လေ။ ဒီကြားထဲ အချိန်မှီ ပြီးရမယ် ဆိုတဲ့ ဖိအားကလည်း ဖိထားတော့ လူကသာ ထိုင်ပြီး လုပ်ရတာ၊ စိတ်တွေက ကဆုန်ပေါက်ပြေး ပဲ။ ကံကောင်းတာကတော့ ဘေးနားမှာ အတူ ထိုင်လုပ်နေတဲ့ ကောင်မလေးကြောင့်ပဲ။

သူမ နာမည်က ဝတ်ရည်။ သနပ်ခါးကို ပါးပြင် အပြည့်လိမ်းထားသည်။ ထူးခြားချက်က ဆံပင်က တင်ပါးကျော်ကျော် အထိ ရှည် သည်။ ဆံပင်အရှည်ကို အဲ့လောက် မမြတ်နိုးပေမယ့် သူမနှင့် ထိုနက်ပြောင်နေသော ဆံပင်အရှည်ကြီးက လိုက်ဖက်သည်ဟု  ထင်သည်။ တခါတလေမှာ ကျစ်ဆံမြီး ကျစ်ထားတတ်ပြီး ဆံထုံးလိုမျိုး ခေါင်းမှာ ပတ်ရစ်ထားသည်။ တခါတရံကျတော့ ဆံပင်ကို  အထွေးလိုက် စုပြီး ရစ်ပတ်ထားတတ်သည်။ အလုပ်လုပ်ချိန်မှာတော့ ဆံပင် စီးထားသော်လည်း အလုပ်မှ အသွားအပြန် ဆိုရင် တော့ ဆံပင်ကို ဖားလျားချထားသည်။ သူမသည် နိုင်ထူးနှင့် အသက်တူသော်လည်း၊ ကျောင်းတက်နေရင်းနှင့်ပင် ထိုအလုပ်ကို လုပ် နေသောကြောင့် ဆရာ တပိုင်း ဖြစ်နေပြီ။ သူမရဲ့ ဘေးနားမှ လှမ်းကြည့်ကာ သင်ပြပေးမှုကြောင့် အလုပ်ပိုင်းမှာ ကျွမ်းကျင်လာ သည်။ ဝတ်ရည်က နိုင်ထူးကို ခေါ်တာက မောင်နိုင် တဲ့။ ဘယ်ကြောင့် ခေါ်လဲ မေးတော့ နင်က ငါနဲ့ ရွယ်တူပေမယ့် ငါက နင့်ဆရာမ လေ ဒီတော့ ဆရာမတွေ ခေါ်သလို မောင်ဆိုပြီး တပ်ခေါ်မယ် တဲ့။ ထားပါတော့လေ။ သူမကို စတင် စိတ်ဝင်စားနေတော့သည် ဆို တော့လည်း သည်းခံရမှာပေါ့လေ။

အလုပ်ထဲလည်း အတူတူ ဘေးနား ကပ်ထိုင်ကာ အလုပ်လုပ်ရပြီး၊ အသက်တူတွေ ဆိုတော့လည်း ငြိကြတော့တာပေါ့။ ရည်းစား ဖြစ်သွားတော့လည်း သူများ စုံတွဲတွေ နည်းတူ၊ အလုပ်ပိတ်ရက်ဆို ပန်းခြံသွားပြီး ထီးလေး ကွယ်ကာ အနမ်းခြွေတာတို့၊ ရုပ်ရှင်ရုံ ထဲ သွားပြီး ပေါက်စီ နံပြား အီကြာကွေး မြည်းတာကတော့ လုပ်နေကျတွေပေါ့။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး ၂ လ လောက် ကြာတော့ ဝတ်ရည် က အလုပ်ပြောင်းသွားသည်။ သူမက အဝတ်အစား အချုပ်အလုပ် ဒီဇိုင်းသင်တန်း ကို စိတ်ဝင်စားသောကြောင့် နာမည်ကြီး ဒီဇိုင်နာ  မမ တစ်ယောက်ဆီမှာ တပည့်ခံကာ အလုပ်သင်အနေနဲ့ ဝင်လုပ်သည်။ နိုင်ထူးကလည်း အားပေးတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် အလုပ် ချင်း မတူတာကြောင့် အချိန်အကြာကြီး မတွေ့ရပဲ အလုပ် ပိတ်ရက်တွေမှသာ တွေ့ဖြစ်တော့သည်။

အချစ်ပညာ သင်ကြားမှု တစ်ရက်တော့ ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရင်း ထုံးစံအတိုင်း ဝတ်ရည်ကို ဖက်ထားလိုက်သည်။ မြတ်နိုးတွယ်တာ လာသော ဝတ်ရည်ရဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးကိုလည်း နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ ရင်ခွင်ထဲ ဝင်မှီနေသော သူမကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်အာဖူးငုံ နေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံနှင့် ရီဝေနေသော စူးရှရှ မျက်ဝန်းတစ်စုံကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးကို ငုံပြီး စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက် သည်။ ရေငတ်နေသော လူတစ်ဦးက ရေဗူးထဲမှ ရေကို အဆုံးထိ စုပ်ယူသောက်သလို နိုင်ထူးသည် ဝတ်ရည်၏ နှုတ်ခမ်းဖူးများကို  စုပ်ယူနမ်းလိုက်သည်။ အသက်ရှူသံများ မြန်လာသလို၊ လျာ အချင်းချင်း ထိမိကာ ကျီစယ်နေသည်က ပါးစပ် ၂ ခု အတွင်း ဓါးတွေ  ခုတ်သည့်နှယ်။ ဘယ်မှ ညာ၊ အပေါ်မှ အောက် ယိမ်းထိုးနေသည်။ ထိုစဉ် မျက်ဝန်းလေး မှိတ်ကာ မိန်းမောနေသော ဝတ်ရည်က အ နမ်းတွေကို လက်စသတ်စေပြီး နိုင်ထူးရဲ့ နားကို ကပ်ကာ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။

“မောင်… ရုပ်ရှင်ပြီးရင် မောင် သွားချင်တဲ့ နေရာ သွားနော်… ဝတ်ရည် လိုက်မယ်.. ”  နိုင်ထူး ကြောင်သွားသည်။ သူ့ကို မောင် ဟု  ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ရည်းစားဖြစ်ပြီး ၂ လ ကြာတာတောင် မောင်နိုင် ဟုပင် ခေါ်နေသောကြောင့် တခါတလေ သူများ စုံတွဲတွေလို  မောင် သို့မဟုတ် ကိုကို ခေါ်ခိုင်းသော်လည်း မခေါ်သော ဝတ်ရည်က ခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ နောက်ဆက်တွဲ အကြောင်းအရာက သူ့ကို ပိုပြီး ရင်ခုန်သွားစေသည်။ နိုင်ထူး သွားချင်တဲ့ နေရာကို သွားခိုင်းတာ။ ဒါဟာ မီးစိမ်းပြတာပေါ့။ ဝတ်ရည် ကို တည်းခိုခန်း ခေါ်လိုက ခေါ်နိုင်ကြောင်း၊ တနည်း သူမကို လုပ်လို့ ရပြီ ဟု အချက် ပြခြင်းပင်။ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည်နူးစွာဖြင့်၊    “ဝတ်ရည် … ငါ့ကို မောင် လို့ ခေါ်လိုက်တာလား… နားထောင်လို့ ကောင်းလိုက်တာ… ပြန်ခေါ်ပါဦး…”   “မောင်…”  “ငါ အရမ်းပျော် တယ်… အဲ… မောင် အရမ်းပျော်တယ်… မောင် ခေါ်ရာ တကယ် လိုက်မှာနော်…”   “အင်းပါ… နောက်တစ်ခါ မမေးနဲ့… ရှက် တယ်…”

နိုင်ထူးလည်း ဝတ်ရည်ရဲ့ နဖူးကို နမ်းလိုက်ပြီး ကိုယ်လုံးလေးကို တအား ဖက်ထားကာ ရုပ်ရှင် ဆက်ကြည့်နေမိသည်။ အဲ့ဒီနေ့က  ရုပ်ရှင်ရုံမှာ ဘာကား ကြည့်သလဲ ဆိုတာတော့ နည်းနည်း ရိပ်မိသည်။ အရင်ကဆို ဘာကား ပြလို့ ပြမှန်း ၂ ယောက်သား မသိကြဘူး လေ။ ရုပ်ရှင်ပြီးတော့ နီးစပ်ရာ တည်းခိုခန်းကို ပြေးကြတာပေါ့။ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်မို့ ၂ ယောက်သား ရှက်နေကြသည်။  တည်းခိုခန်းကို ဝင်မယ့် အရေး၊ အရှေ့ ကနေ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်တာ က အကြိမ်ပေါင်း မနည်း။ နိုင်ထူးလည်း မိန်းမ လုပ် ရမယ့် အရေး အားတင်းကာ မျက်နှာနီရဲရဲ နှင့် ကောင်တာကို ဝင်မေးတော့သည်။ ကောင်တာကလည်း ကောင်မလေး ဖြစ်နေသည်။  ဝတ်ရည်ကတော့ ရှက်လို့ ခေါင်းကြီးကို ငုံ့ထားလေရဲ့။ ကောင်တာက ကောင်မလေးကို အချိန်ပိုင်း အခန်းယူချင်ကြောင်း ပြောတော့  နိုင်ထူးရဲ့ အသံတွေက တုန်နေသည်။ မှတ်ပုံတင်ကဒ် ပေးကာ ငွေချေပေးပြီး အခန်းဆီကသို့ မြန်မြန်သွားလိုက်သည်။  ကောင်တာက ကောင်မလေး အသံက ကြားချင်အောင် ကြားလိုက်သေးသည်။ အေးဆေးစွာ အနားယူနိုင်ပါစေရှင် တဲ့။ ဘယ်လို လုပ် အေးဆေးမှာတုန်းကွယ်။

အခန်းထဲ ဝင်သည်နှင့် တံခါးကို ပိတ်ကာ လော့ခ်ချပြီး ဝတ်ရည်ကို အငမ်းမရ နမ်းတော့သည်။ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းစုပ်နေပြီး၊ လက် ၂  ဘက်ကလည်း ဝတ်ရည်ရဲ့ ကျောကို ပွတ်လိုက်၊ ခေါင်းကို ကိုင်လိုက်၊ တင်ပါးကို ပွတ်လိုက်နှင့်၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်မှန်းမသိအောင်  ဗျာများနေသည်။ လူပျိုလက် ဝက်မြှီး ဆိုသလိုပေါ့။ နမ်းရှိုက်နေရင်းက ၂ ယောက်သား အဝတ်အစားတွေ အပြန်အလှန် ချွတ်ကြ သည်။ ခန်ဓါကိုယ်ပေါ် အဝတ် အကုန်စင်သည်နှင့်၊ နမ်းနေတာကို ခဏ ရပ်လိုက်ပြီး၊ လက်တစ်ကမ်း အကွာကို အနောက် ဆုတ် လိုက်ကာ ဝတ်ရည်ရဲ့ ကိုယ်လုံး အလှကို ကြည့်လိုက်သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲ ပန်းခြံထဲမှာ နိုင်ထူး ခဏခဏ နယ်ဆုတ် ထားသော ရင်သား ကို လင်းလင်းရှင်းရှင်း မြင်ရတော့သည်။ လက်တစ်ဆုတ်စာလေး ဖြစ်သော်လည်း တင်းတင်းရင်းရင်းနှင့်၊ နို့သီးခေါင်းတွေက  ပန်းနုရောင် ပြေးနေပြီး၊ ပါးစပ်နှင့် စုပ်လျှင် နှုတ်ခမ်းအသားနှင့် အပြည့်လောက်လေးပင်။ ညီမလေးကို ကြည့်တော့လည်း အမွှေး တွေက မည်းမည်း အုပ်လိုက်ကြီး ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသည်။ ဝတ်ရည်ကလည်း နိုင်ထူးရဲ့ ငေါငေါကြီး ထောင်ထွက်နေတဲ့၊ သွေးခုန်  နှုန်းအတိုင်း တဆက်ဆက် တုန်နေတဲ့ ညီလေးကို စိုက်ကြည့်နေသည်။

အနောက်မှာ ရှိနေသော ကုတင်ပေါ်ကို ဝတ်ရည်ကို တွန်းတင်လိုက်သည်။ နိုင်ထူး လုပ်သမျှကို မျက်တောင်မခတ် ကြည့်နေသော  ဝတ်ရည်။ နူးနှပ်ရန်ကိုပင် မစဉ်းစားပဲ နိုင်ထူးရဲ့ ညီလေးကို ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်ရန် ကြိုးစားတော့သည်။ ဝတ်ရည်က  ပက်လက်အနေအထားနဲ့ ပေါင်လေး ကားထားပေးကာ သူမရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ထိုးထည့်တော့မယ့် နိုင်ထူး ညီလေးကို ကြည့်ပြီး  ပြောလိုက်တာကတော့။  “ဖြည်းဖြည်း ထည့်နော် မောင်…”  နိုင်ထူးလည်း ဝတ်ရည်ကို ကြည့်ကာ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်ပြီး ညီမ လေးထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ညီလေးကို အရင်းကနေ ကိုင်လိုက်သည်။ ညီမလေးကိုလည်း ဖြဲကြည့်လိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲနေသည်။  အပေါက်ဝကို သေချာ ရှာရသည်။ အပြင်မှာ နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ တွေ့တော့ ညီလေးက ပိုပြီး တောင်လာသည်။ အဖျားကို ထိုးထည့် ကြည့်သည်။ မရ။ နည်းနည်းလေး ကျဉ်သွားသည်။

လုပ်ချင်စိတ်တွေ တအား တက်လာသည်။ ထည့်ချင်စိတ်တွေ တအား ဖြစ်လာ သည်။ နောက်တစ်ခေါက် ပြန်ကြိုးစားကြည့်သည်။ မဝင်ပဲ ချော်ထွက်သွားသည်။ ညီလေးက အပေါ်ကို ချော်ထွက်သွားတော့ ညီမ လေးရဲ့ ရသာဖူးကို ခလုတ်တိုက်ပြီး ဝတ်ရည် တစ်ယောက် ‘အ’ ဆိုပြီး ခပ်တိုးတိုး အော်လိုက်သည်။ နိုင်ထူးရဲ့ လုပ်ချင်စိတ်တွေက  ငယ်ထိပ် တက်ဆောင့်လေပြီ။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ ညီလေးရဲ့ အလယ်နားလောက်ထိကို သေချာကိုင်ကာ ညီမလေးထဲ ထိုးထည့်  တော့သည်။ ညီမလေးရဲ့ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းသားလေးရဲ့ ဘေးဘက်ကို နည်းနည်း ပြဲအာပြီး ညီလေးရဲ့ ကွမ်းသီးလုံးက ဝင်သွား တော့သည်။ ကွမ်းသီးလုံး အောက်ဘက်မှာ ရှိသော ညီလေးရဲ့ ရသာဖူးနေရာက ကျဉ်တက်သွားပြီး လုပ်ချင်စိတ်တွေနဲ့ ပေါင်းကာ  နိုင်ထူးတစ်ယောက် မထိန်းနိုင်ပဲ အချစ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတော့သည်။ အဆုံးထိလည်း မဝင်ထားတော့ ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေး  နှုတ်ခမ်းသား တဝိုက်မှာ ရွှဲနစ်သွားတော့သည်။ မြန်မြန် ပြီးသွားသော ချစ်သူကို ကြည့်ကာ၊ အားမလို အားမရ ဖြစ်ဟန် မပြပဲ  ဝတ်ရည်ကတော့ ရယ်နေသည်။ နိုင်ထူးလည်း အားတုံ့အားနာ အပြုံးလေး ပြုံးကာ ဝတ်ရည်ဘေးနားကို ခဏ ဝင်လှဲလိုက်သည်။  အချစ်ရည်တွေ ထွက်သွားပေမယ့် ညီလေးက ခဏအတွင်း ပြန်ပြီး ထောင်မတ်လာသည်။ ထောင်မတ်လာသည်နှင့် တပြိုက်နက်  ဝတ်ရည်ပေါ်ကို တက်ခွကာ ပြန်ထည့်ဘို့ ကြိုးစားတော့သည်။ အသက် ၂၀ ကျော်ပဲ ရှိသေးတဲ့ လူပျိုလေ။ လိင်စိတ်က ထိပ်ဆုံး ရောက်နေတာပေါ့။

ဒီတစ်ခါတော့ အောင်မြင်သွားသည်။ ညီမလေးထဲကို အဝင် အထွက် လုပ်နေတဲ့ ညီလေးကို ပြန်ငုံကြည့်ပြီး  ရေလည် ဖီးလ်တက်သွားသည်။ ဖုန်းကို ယူလိုက်ပြီး စက်ကန့် ၃၀ စာလောက် ဗွီဒီယို ရိုက်လိုက်ကာ ဝတ်ရည်ကို ပြန်ပြသည်။  ဝတ်ရည်လည်း အလုပ်ခံ နေရင်း မိမိရဲ့ ညီမလေးထဲကို ဒီဟာကြီး ဝင်နေပါလား ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အရှိန်တက်လာကာ “မောင်ရေ ဆောင့်၊ ဆောင့်” ဟုပင် အော်နေ တော့သည်။ နိုင်ထူးလည်း တဖြည်းဖြည်း နှဲ့ပြီး အသွင်းအထုတ် လုပ်နေရာမှ အားသုံးကာ အရှိန်ဖြင့် ဆောင့်တော့သည်။ ၂ ယောက် သား အကြည့်ချင်း ဆုံပြီး ရမက်ပြင်းပြင်းဖြင့် အပေးအယူ မျှကာ နိုင်ထူးရဲ့ အချစ်ရည်တွေကို ဝတ်ရည် ညီမလေးထဲကို ပန်းထည့် လိုက်သည်။ ညီမလေးထဲ တိုးဝင်လာသည့် ခပ်နွေးနွေး ရှိသော အရည်တွေကြောင့် ဝတ်ရည်လည်း တကိုယ်လုံး တုန်တက်ကာ  ပြီးမြောက်သွားသည်။ ဒီအချိန် ဝတ်ရည် နဖူးပေါ်ကို ကျလာတာက နိုင်ထူးရဲ့ အနမ်း တစ်ပွင့်။

အဲ့ဒီနေ့က ၃ နာရီ အချိန်ပိုင်း အတွင်း  လုပ်လိုက်၊ နားလိုက်နှင့် ၃ ခေါက် ထပ်လုပ်ဖြစ်ကြသည်။ တည်းခိုခန်းက ပြန်ထွက်တော့ ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေးနှုတ်ခမ်းသားက  ကျိန်းစပ်နေကာ ဗိုက်ကလည်း အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ အနီးနားက မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်စားဖြစ်ကြ သည်။ ဗိုက်ကလည်း တအား ဆာလာပြီး ပုံမှန်ထက် ပိုစားဖြစ်ကြသည်။ နိုင်ထူးက ခဏ ဟု ဆိုကာ တခြားနေရာ ထွက်သွားပြီး  ပြန်လာတော့ သူ့ကို ဆေးတိုက်သည်။ ဘာဆေးဆိုသည်မှာ ပြောပြရန် မလိုပေ။ ၁၂ နာရီ ခြားရင် နောက်တစ်ခါ သောက်နော်ဟုပင်  မှာလိုက်သေးသည်။ အိမ်အပြန်ကို ဘက်စ်ကား စီးနေကြဖြစ်သော်လည်း နိုင်ထူးက ဒီနေ့တော့ တက်စ်စီနဲ့ ပြန်နော်ဟု ဆိုကာ အိမ် ပြန်လိုက်ပို့ပေးသည်။ ကားပေါ်မှာ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ဘာမှ မပြောပဲ ပုခုံးမှီထားကာ နေနေကြသည်။ ၂ ယောက်သား ပို ချစ်လာသည်ဟုလည်း ထင်လာသည်။ ကားမောင်းတဲ့ ဦးလေးကတောင် အနောက်ကြည့်မှန်ကနေ တဆင့် ကြည့်ပြီး နိုင်ထူးကို ပြုံး ပြသွားသည်။ ဒီနေ့တော့ ပျော်ပြီလေ။ ညီလေးလည်း ကျိန်းနေပြီပေါ့။

ချစ်သူအတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင် ဒီနေ့က ချစ်ရတဲ့ ဝတ်ရည်ရဲ့ မွေးနေ့။ သူမအတွက် ရည်စူးပြီး လုပ်ထားတဲ့ လက်ဆောင်က လည်း လက်ထဲ ရောက်နေပြီလေ။ မနက်ပိုင်းတော့ အများနည်းတူ ရွှေတိဂုံဘုရားသွား၊ ပန်းကပ်၊ အမွှေးတိုင် ဖယောင်းတိုင်ပူဇော်၊  ဦးချ၊ သစ်စာဆို၊ နှစ်ကိုယ်တူ ကြည်နူးခဲ့တာပေါ့။ ဘုရားကအပြန်တော့ ဒင်ဆမ်း ဝင်စားဖြစ်တယ်လေ။ ကန်တော်ကြီးထဲသွားပြီး  ထီးတစ်ချောင်းအောက် အတူတူ လမ်းတွေ လျှောက်ခဲ့ (ရသ သီချင်း ဖြစ်သွားပြီ…ဆောရီး)။ ဟက်ပီးဝေါလ်ထဲ ဝင်ပြီး ဆော့ကြတာ တော့ အတော် ပျော်စရာ ကောင်းခဲ့တယ်။ ရေပြင်ကျယ်ကြီးထဲ ဘဲလှေလေး စီးရတာလည်း ၂ ယောက်ထဲ တခြားကမ်ဘာလေးထဲ  ရောက်သွားသလို စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့လို့ပေါ့။ ပြီးတော့လည်း ထုံးစံအတိုင်း ဟော်တယ်ကို သွားကြတာပေါ့လေ။ အခန်းထဲရောက် တော့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အရည်လဲ့လဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်ပြီး အနမ်းတွေ ခြွေကြတာပေါ့။ ဝတ်ရည်ရဲ့ ပုခုံးကို ကိုင်ပြီး  နဖူးလေးကို ဖွဖွနမ်းကာ ပျော်ရွှင်စရာ မွေးနေ့လေး ဖြစ်ပါစေ ချစ်သူ လို့ ပြောလိုက်ရတာလည်း နှလုံးပီတိ ဂွမ်းဆီထိသလိုပဲ  ကြည်နူးလိုက်တာ။ ဝတ်ရည်ကို ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို တင်လိုက်သည်။ သူမရဲ့ ကားနေတဲ့  ပေါင်ကြားလေးထဲကို နေရာ ဝင်ယူလိုက်ပြီး လျာပြားကြီးနှင့် ညီမလေးကို ယက်တော့သည်။

အရင်တုန်းကတော့ ညီမလေးနှင့် ညီ လေး ထိုးထည့်ဘို့သာ အာရုံရပေမယ့် လုပ်သက်ရင့်လာတာနှင့်အမျှ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အပြန်အလှန် ကောင်းဘို့ လုပ်လာကြသည်။ လျာပြားကြီးနှင့် ယက်လိုက်၊ လျာချွန်နှင့် အခေါင်းပေါက်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်၊  အစေ့ကို ကလိလိုက်နှင့် ဝတ်ရည်ရဲ့ ကာမစိတ်ကို အဆုံးထိရောက်အောင် ပို့ပေးနေသည်။ ခဏကြာတော့ ဝတ်ရည် တကိုယ်လုံး  တုန်တက်လာကာ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ ဒီတော့မှ နိုင်ထူးကို ကုတင်ပေါ်မှာ လှဲစေကာ သူမက တဖန် နိုင်ထူးရဲ့ ညီလေးကို ပါးစပ်ထဲ  ငုံထည့်ကာ စုပ်တော့သည်။ ထိပ်ဖူးမှ သည် အရင်းဆီသို့၊ တခါ အရင်းကနေ ထိပ်ဖျားဆီသို့၊ အားပြင်းပြင်းဖြင့် အငမ်းမရ စုပ်သည်။  စုပ်နေရင်းမှ ပါးစပ်ထဲကနေ ပြွှတ်ကနဲ မြည်အောင် ညီလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လျာနှင့် ညီလေးတလျှောက်ကို ယက်သွားသည်။  ဥ နားရောက်တော့ ဥကို ငုံပြီး ဖြည်းဖြည်းလေး စုပ်သည်။ ဥ ကို စုပ်နေရင်းနှင့် လက်တစ်ဘက်က ညီလေးကို ကိုင်ကာ ကွင်းထု ပေးသည်။ ပြီးတော့ ညီလေးရဲ့ ကွမ်းသီးလုံးနေရာကိုပဲ ငုံပြီး ခဲထားသည်။ လျာဖျားဖြင့် ညီလေးအပေါက်လေးထဲ ထိုးထိုးထည့်ကာ  ကစားသည်။ နိုင်ထူးရဲ့ ညီလေးက ၁၀၀% တင်းမတ်လာတဲ့ အခါမှာတော့ ဝတ်ရည်သည် ကုန်းထလာကာ နိုင်ထူးရဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ငုံစုပ် ပြီး နမ်းကာ လက်တစ်ဘက်ကလည်း ညီလေးကို ကိုင်ပြီး သူမရဲ့ ညီမလေးထဲသို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း တစ်ရစ်ချင်း ထိုးထည့် တော့သည်။ ထိုးထည့်လိုက်တိုင်း၊ ပြန်ထုတ်လိုက်တိုင်း မျက်လုံးလေး မှေးစင်းသွားကာ အ ဆိုပြီး အော်နေတဲ့ ဝတ်ရည်က အရမ်း  ချစ်ဘို့ ကောင်းသည်။ ဝတ်ရည်ကတော့ သူမ အပေါ်မှာ နေပြီး လုပ်ရတာကို ကြိုက်သည်ဟု ပြောသည်။ သူမ လိုချင်တဲ့ အရှိန်၊  လိုချင်တဲ့ နေရာကို ချိန်ဆနိုင်တော့ သူမအတွက် ပိုကောင်းသည်။ အပေါ်ကနေ ကိုယ်ချင်းပူးပြီး လှိမ့်လှိမ့် ဆောင့်ချနေရာကနေ  တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာကာ ကိုယ်ကို မတ်မတ်ထားပြီး ဒေါင်လိုက် တဘုန်းဘုန်း မြည်အောင် ဆောင့်ချရန် ကိုယ် အနေအထားကို ပြင်လိုက်သည်။ ဝတ်ရည်ကို ခဏလေး ဟု ပြောကာ အိတ်ထဲမှ သူမအတွက် တစုံတရာကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။

ဟုတ်သည်။ အရင်ကဆို အကာအကွယ် မပါပဲ ဖီးလ်တွေ တက်တဲ့ အထိ လုပ်ပြီးမှ ကွန်ဒုံးကို စွပ်ကာ အပြီးထိ တက်လှမ်းသည်။  အခုလည်း ကွန်ဒုံးလို့ သူမ ထင်မည်ပင် ဖြစ်သည်။ နိုင်ထူး လက်ထဲမှာ ပါလာတာကတော့ ဆွဲကြိုးလေးပါ။ သူမက အံသြပြီး  ဝမ်းသာတဲ့ ပီတိတွေနဲ့ ကြည့်နေသည်။  “မောင်….ဝတ်ရည်အတွက်လား…” “ဟုတ်တယ်….ဝတ်ရည်….မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေါ့….”   “ဒါ့ကြောင့် မောင် အခုတလော ကပ်စီးကုတ်နေပါတယ်လို့တော့ ထင်သား…”   “ကြိုက်လား…ဝတ်ရည်..”   “ကြိုက် တယ်….ဒါပေမယ့် ဆွဲကြိုးက အရှည်ကြီးပဲနော်…” “အင်း…လည်ပင်းမှာ ဆွဲဘို့ မဟုတ်ဘူးလေ…”   “ဟင်…ဘယ်မှာဆွဲရမှာလဲ… မောင့်စကားက အဆန်းကြီးပါလား..ဆွဲကြိုးပဲ လည်ပင်းမှာ ဆွဲရမှာပေါ့…”  “ခဏလေး…မောင် ဆွဲပေးမယ်…” ညီလေးနှင့် ညီမ လေးက တပ်ရက်သားကြီးနေရာမှ နိုင်ထူးက ကုန်းထလိုက်ပြီး ဆွဲကြိုးကို ဝတ်ရည်ရဲ့ ခါးမှာ ပတ်ပေးလိုက်သည်။ ဝတ်ရည်က ပိုပြီး  အံ့အားသင့်သွားသည်။

“မောင်ရယ်…ကြံကြံဖန်ဖန်….ခါးမှာ ဆွဲကြိုးကို ပတ်ပေးရတယ်လို့….” “ဟီး…မောင်…ဟိုးအရင် ဆယ်ကျော်သက်တုန်းက ကြည့်ဖူး တဲ့ ကားထဲမှာ မင်းသမီးက အဲ့လို ဆွဲကြိုးလေးကို ခါးမှာ ပတ်ပြီး လုပ်တာ…မောင် ကြည့်နေရင်းနဲ့ တအား ရင်ခုန်တာ…အဲ့မြင်ကွင်း လေးကို တအား ကြိုက်တယ်…ခု ဝတ်ရည်ကို အဲ့လိုလေး ဆွဲပေးပြီး လုပ်ချင်လို့…” “သြော်…မောင်က အကြံနဲ့ပေါ့လေ…ဘယ်လို လဲ ဝတ်ရည် ဆွဲထားတာ မောင့်အတွက် စွဲဆောင်မှု ရှိရဲ့လား…”  “ရှိတယ်..ဝတ်ရည်…ဝတ်ရည်ရဲ့ ဖားလျားချထားတဲ့ ဆံပင်အရှည် ကြီးရယ်…ရင်ဘတ်မှာ တွဲလောင်းလေး ခိုနေတဲ့ နို့ လုံးလုံးလေးတွေရယ်…ပြီးတော့ ခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ကြိုးလေးရယ်က ဝတ်ရည်  ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ခုန်နေမှာလေ…အရမ်း လှတယ်…”  “မောင်ရယ်.. ပြောတတ်လိုက်တာ… ဝတ်ရည် အရည်တွေ ထပ်ထွက်လာ ပြီ…မြန်မြန် လုပ်တော့မယ်နော်…” “ခဏလေး…စွပ်လိုက်ဦးမယ်လေ…”  “ရတယ်…မောင်…နောက် ၃ – ၄ ရက်ဆို လာတော့မှာ…  ဒီနေ့ မောင် ငှက်ပျောသီးကို အခွံခွာ စားရုံပဲ…ခိခိ”   “ဟင်….မောင်က စားရမှာလား…”

“ခိခိ…မဟုတ်ပါဘူး…ဒီက ဝတ်ရည်က စား မှာပါတဲ့တော်…” စကားပြောနေရင်းနှင့် နှဲ့ကာ နှဲ့ကာ လုပ်နေသော ဝတ်ရည်က ကိုယ်ကို မတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချတော့သည်။ သူမ ရဲ့ ဆံနွယ်လေးရော၊ သူမရဲ့ နို့လေးတွေရော၊ ခါးမှာ ပတ်ထားတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးရောဟာ သူမဆောင့်ချလိုက်တာ ခုန်ခုန်တက်သွားတာ  လေးက စည်းချက် ညီလွန်းသည်။ နိုင်ထူးကို ကြည့်နေရာကနေ မျက်လုံးလေးက စင်းလာပြီး မှိတ်သွားကာ အံကို ကြိတ်ပြီး ဆောင့် ချက်တွေကလည်း ပြင်းလာသည်။ မြန်လာသည်။ အသံရှူသံတွေလည်း ပြင်းလာသလို၊ ညီးတွားသံကလည်း ကျယ်လာသည်။ အား  ပြီးပြီ မောင် … ဝတ်ရည် ပြီးပြီ ဆိုပြီး အကျယ်ကြီး အော်ကာ ဝတ်ရည် တစ်ချီ ပြီးသွားပြန်သည်။ နိုင်ထူးရဲ့ ကိုယ်ပေါ်ကို  ဝတ်ရည်ရဲ့ ကိုယ်လုံးက ပြိုလဲကျလာကာ နိုင်ထူးကို တအား ဖက်ထားသည်။ ဖက်နေရင်းနှင့်ပင် တစ်ချက် တစ်ချက် တုန်တုန်တက် သွားသေးသည်။ ညီလေးနှင့် ညီမလေးကတော့ တပ်ရက်သား။ နိုင်ထူးလည်း မပြီးသေးဘူးလေ။ ဒီတခေါက်ကတော့ နိုင်ထူး တာဝန် ယူရမယ့် အချိန် ရောက်ပြီ။ ကိုယ်ပေါ်ကို လာလှဲနေသော ဝတ်ရည်ကို ဘေးသို့ အသာဖယ်ပြီး ကုန်းကုန်းလေး ဖြစ်နေတဲ့ သူမရဲ့  အနောက်ကို နေရာယူလိုက်သည်။ ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်နေသော သူမ၏ ကားကားကြီး ဖြစ်နေသော ဖင်တုံးကြီးကြားမှာ ဖောင်း ဖောင်းကြီး ဖြစ်နေသော ညီမလေးက အရည်တွေရွှဲပြီး ကြည်လဲ့နေသည်။ ဝတ်ရည်ရဲ့ ခါးကို ကိုင်ပြီး ဗိုက်ကို ကုတင်နဲ့ ကပ်အောင်  လုပ်ပြီးမှ တင်ပဆုံကို ထောင်ခိုင်းလိုက်သည်။

ခါးနေရာမှာ နည်းနည်းလေး လွတ်သွားတဲ့ နေရာကို ခေါင်းအုံးယူပြီး ခံလိုက်သည်။ ပုံစံအနေအထားအရ ဝတ်ရည်သည် အားစိုက် ပြီး ဖင်ကုန်းစရာ မလိုတော့။ ခေါင်းအုံး ကို အားပြုပြီး လှဲနေကာ တင်ပဆုံးကြီး ကားထွက်နေအောင် ထောင်ထားပေးရုံပင်။ ကား ကားကြီး အနောက်ကို ထွက်နေတဲ့ တင်ပဆုံးကို ခါးသိမ်သိမ်လေး နေရာကနေ ကိုင်ကာ အရည်တွေရွှဲနေတဲ့ ညီမလေးထဲကို ညီ လေးနဲ့ တေ့ထားလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခါးသိမ်ကို ဆွဲဆွဲ ယူလိုက်တော့ ထောင်မတ်နေတဲ့ ညီလေးက ညီမလေးထဲကို နစ်ကနဲ နစ်ကနဲ  ဝင်သွားသည်။ တစ်ချက်ချင်း၊ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆောင့်သည်။ ၂ ချီဆက် ပြီးသွားလို့ နားနေသည့် ဝတ်ရည်ဆီကနေ ညီးတွားသံတွေ  တိုးတိုးလေး ပြန်ထွက်လာသည်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးက လည်ပင်းကုတ် (ဂုတ်) နေရာကနေ တစ်ဘက်တစ်ချက်ဆီသို့ ကျနေ သောကြောင့် ကျော့ရှင်းကာ ဝင်းနေသည့် ကျောပြင်ကနေ တဆင့် မိမိ လက်နှစ်ဘက်နှင့် ဆုတ်ကိုင်ထားသော ခါးသိမ်သိမ်လေးကို  ကြည့်လိုက်သည်။ မိမိရဲ့ ဆောင့်ချက်တိုင်း တင်ပါးလေးတွေက တုန်တုန်သွားသလို ခါးမှာ ချည်ထားတဲ့ ဆွဲကြိုးလေးကလည်း လှုပ် ခါသွားသည်။

အရှိန် ကို မြှင့်လိုက်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေ ကြမ်းလာသည်။ ဝတ်ရည်ရဲ့ လက်၂ဘက်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ပုခုံးကို လှမ်း ကိုင်ကာ အဲ့ဒီကနေ တဆင့် ဝတ်ရည်ရဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို စုချည်ကာ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ဆံပင်အရှည်ကြီးကို ခေါင်းနားကနေ  ကပ်ပြီး စုချည်လိုက်လို့ ဝတ်ရည်လည်း မနာတော့။ နိုင်ထူးက ဘယ်လက်ဖြင့် ဝတ်ရည်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို စုကိုင်ထားပြီး ညာလက်ဖြင့်  ဝတ်ရည်ရဲ့ ဖြူဖွေးနေတဲ့ တင်ပါးတွေကို ရိုက်တော့သည်။ ဝတ်ရည်လည်း လှဲနေရာမှ လေးဘက်ထောက် အနေအထား ဖြစ် ကာ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ ဆောင့်ဆောင့်ချတော့သည်။ ဆောင့်ချက်များ ကြမ်းလာသည်နှင့်အတူ အော်သံများလည်း ဆူညံလာသည်။  နိုင်ထူးလည်း အရှိန်တက်လာကာ ဝတ်ရည်ရဲ့ ဆံပင်တွေကို မဆွဲတော့ပဲ တင်ပဆုံကိုသာ ကိုင်ပြီး အားမာန်အပြည့်နှင့် တဒိုင်းဒိုင်း  တဘုန်းဘုန်း ဆောင့်ချကာ ဝတ်ရည်ရဲ့ ညီမလေးထဲကို အရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ဝတ်ရည်လည်း တဆက်ဆက် တုန် ကာ ညီမလေးအထဲမှာ နွေးနေအောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ အိမ်မပြန်ခင်အထိ နောက် ၁ နာရီလောက် ဆက်ဝုန်းလိုက်သေးသည်။  အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်တော့ ဝတ်ရည်ရဲ့ တင်သား ဖြူဖြူဖွေးဖွေးတွေဟာ နီရဲတွတ်နေတော့တာပေါ့။ အပြန်ကျတော့ ထုံးစံ အတိုင်း နှဖူးကို နမ်းကာ အရမ်းချစ်သည်ဟု ပြောဖြစ်သည်။

မမြင်နိုင်သော ကံတရား  နိုင်ထူးလည်း ဝတ်ရည်မရှိတဲ့ အလုပ်မှာ ကြာကြာမလုပ်ချင်တော့။ တက်လမ်းအတွက် အရင်ဆုံး  အင်္ဂလိပ်စကားပြောသင်တန်း တက်ရန် စီစဉ်တော့သည်။ ပြီးရင် သူများတကာ သွားနေကျ အိမ်နီးနားချင်းနိုင်ငံ ကို သွားကာ အလုပ် လုပ်မည်ပေါ့။ အလုပ်ပိတ်ရက်မှာ သင်တန်းတက်ရန် စုံစမ်းတော့သည်။ ဝတ်ရည်ကလည်း အားပေးသည်။ သင်တန်း တက်တော့  ရင်ခုန်သံက တဖန် နိုးထလာသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမနှင့် ပြန်တွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ နှင်းပွင့် ပေါ့။ သင်တန်းတစ်ခုလုံးတွင် သိကျွမ်းဖူး သူ သူ ၂ ယောက် ပိုပြီး ရင်းနှီးသွားသည်မှာ ဆန်းသည်ဟု မထင်ပါ။ အရင်တုန်းက ရည်းစားများသည်ဟု နာမည်ကြီးသော နှင်းပွင့် သည် အခုချိန်မှာတော့ ယောက်ျားလေး သူငယ်ချင်း သိပ်မရှိပေ။ နိုင်ထူးနှင့်သာ သွားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ဖြစ်နေသည်။ သူမ ရဲ့ မိဘတွေ အလိုကျ စင်္ကာပူတွင် အလုပ် သွားလုပ်ရန် ပြင်ဆင်နေသည်ဟု ပြောသည်။ မိဘတွေရဲ့ မိတ်ဆွေ ကုမ်ပဏီ ဟု  ပြောသည်။ နိုင်ထူးက အခါအခွင့် သင့်ရင် မိမိပါ ဝင်လုပ်ချင်ကြောင်း ပြောတော့ အချိန် ခဏတော့ စောင့်ပေးရန်နှင့် သူမ အရင်သွား နှင့်ပြီး အခြေကျမှ ပြောပေးမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြန်ပြောပြသည်။

လောလောဆယ်တော့ နိုင်ထူးအနေနှင့် လုပ်လက်စ အလုပ်ကိုသာ  ဆက်လက် လုပ်ကိုင်ပြီး နှင်းပွင့်ဆီက သတင်းကိုသာ စောင့်နေတော့သည်။ နှင်းပွင့်နှင့် ရင်းနှီးလာသည်နှင့်အမျှ ဝတ်ရည်အကြောင်း ကိုလည်း ပြောပြဖြစ်သည်။ နှင်းပွင့်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေး နေချင်သောကြောင့် ရည်းစားမထားဖြစ်တော့ကြောင်း  ပြောသည်။ ပိတ်ရက်တွေဆို အင်္ဂလိပ်စာသင်တန်းကို နှင်းပွင့်နှင့် အတူသွားတက်ပြီး ပြန်ချိန်မှာတော့ ဝတ်ရည်ဆီ သွားကာ ချိန်း တွေ့ကြသည်။ တခါတရံ ဝတ်ရည်က သင်တန်းကို လိုက်လာရင် နှင်းပွင့်နှင့် တွေ့ဆုံကာ မုန့်အတူ သွားစားတတ်ကြသည်။ ၃ လ  လောက် ကြာတော့ နှင်းပွင့်က စင်္ကာပူနိုင်ငံဆီ အရင်သွားနှင့်ကာ အလုပ် သွားလုပ်တော့သည်။ နိုင်ထူးကို စိတ်မပူရန်နှင့် ပြောပေး မည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်။ ဒီလိုနှင့် နှင်းပွင့်ထွက်သွားပြီး သိပ်မကြာခင် နိုင်ထူးအတွက် အလုပ်ခေါ်စာ ရောက်လာသည်။

နှင်းပွင့်  ကူညီပေးခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ သူမ နှင့် အတူ အလုပ် လုပ်ရမည်။ ထိုအလုပ်တွင် နိုင်ထူးနှင့် နှင်းပွင့် ၂ ယောက်သာ မြန်မာနိုင်ငံမှ  ဖြစ်သည်။ ပျော်သည်လေ။ ရည်းစားဦး ရှိနေသော်လည်း အချစ်ဦး (ရင်ခုန်သံ အဦးဆုံး) နှင့် အချိန်များများ အတူရှိမည် ဖြစ်သောကြောင့်ပင်။ စင်္ကာပူကို မထွက်ခွာခင် နိုင်ထူးနှင့် ဝတ်ရည်တို့ ချိန်းတွေ့ကြသည်။ နိုင်ထူးက အလုပ်ထွက်လိုက်ပြီ ဖြစ်ပေမယ့် ဝတ်ရည်ကတော့ အလုပ်ကနေ ၂ ရက် ခွင့်ယူကာ ဟော်တယ်မှာပဲ အတိုးချ ချစ်ပွဲဆင်တော့သည်။ လေယာဉ်ကွင်းမှာ နှုတ်ဆက်တော့ ဝတ်ရည်က မျက်ရည်ဝဲကာ ပြောသည်။ မောင် ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်နော် တဲ့။

နွေမှာ ကျတဲ့ နှင်း နှင်းပွင့်နှင့် အလုပ် အတူ လုပ်ရတော့ အချိန်တိုင်း သူမနှင့် အနေများလာသည်။ ရုံးတစ်ခုထဲတွင် မိမိတို့ ၂ ယောက် သာ မြန်မာဆိုသည့် စိတ်က သူတို့ ၂ ယောက်ကို ပိုရင်းနှီးစေသည်။ နှင်းပွင့်ကတော့ ဘယ်လိုသဘောထားသည် မသိပေမယ့် နိုင်ထူး  စိတ်ထဲမှာတော့ နှင်းပွင့်ကို အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားနေမိသည်။ စိတ်ကူးနဲ့ ရူးတာပဲလေ၊ ဘယ်သူမှ ဘာမှ ထိခိုက်တာမှ မဟုတ်တာ။  ဝတ်ရည်နှင့်ကလည်း ညဘက်တွေဆိုလျှင် အမြဲ စကားပြောဖြစ်သည်။ ပွင့်လင်းပြီးသား ရည်းစားတွေ အဘို့တော့ sex chat က အ မြဲ ပြောဖြစ်သည်။ ဟိုဘက် ဒီဘက် အပြန်အလှန် ပြရင်းပေါ့လေ။ အစိုးရ အလုပ်ပိတ်ရက်ရှည် နှင့် ခွင့်ယူရက် ပေါင်းပြီး ရက်ရှည်ရ ရင်တော့ မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်ကာ ဝတ်ရည်နှင့် တွေ့ဆုံပျော်မြူးဖြစ်သည်။ အလုပ်ပြန်တက်ရင် နှင်းပွင့်က နိုင်ထူးကို ပန်ဒါ ဆိုပြီး စ နောက်တတ်သည်။

မျက်ကွင်းကြီးတွေ ညိုပြီး ပြန်လာတာကိုး။ အလုပ် လုပ်သက် ၁ နှစ်လောက် ကြာလာတော့ နှင်းပွင့်နှင့် နိုင် ထူးသည် ပြောမနာ၊ ဆိုမနာ တကယ့် ငယ်ပေါင်းလို ဖြစ်လာသည်။ ညဘက် အလုပ် ပြန်ချိန်တွင် အတူ လမ်းလျှောက်ပြန်ကာ  ထမင်းအတူစားပြီး အရက်သောက်ကာ စကားဝိုင်းဖွဲ့လာသည်။ ပြောရဲဆိုရဲ ရှိလာကာ ၂ ယောက်သား အတွင်းရေးတွေပါ ပြော ဖြစ်လာကြသည်။ ဥပမာ နှင်းပွင့်က မိမိ ရင်သားမှာ စီ ဖြစ်သော်လည်း အီး အထိ ဖြစ်ချင်ကြောင်း၊ နိုင်ထူးရဲ့ ညီလေး အရှည်  လုံးပတ်အကြောင်း၊ သူမရဲ့ ဆီးခုံမှာ အသဲပုံ တက်တူးလေး ရှိကြောင်း၊ ဝတ်ရည် ခါးမှာ ပတ်ထားတဲ့ နိုင်ထူးရဲ့ လက်ဆောင်လေး အကြောင်း စသည်ဖြင့်ပေါ့။ ထိုသို့ စကားများ ပြောဖြစ်လျှင် နိုင်ထူး တစ်ယောက် အိမ်အပြန် ခြေ ၃ ချောင်း ဖြင့် ပြန်နေရသည်။  အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဝတ်ရည်နှင့် စကားပြောကာ ညီလေးကို အန်ထုတ်ခိုင်းရသည်။ နွေခေါင်ခေါင်မှာတောင် ကျတဲ့ နှင်းရယ်။

အနေဝေးတဲ့ အချစ် အခုတလော ဝတ်ရည်နှင့် စကားပြောရတာ အဆင်မပြေပါ။ အွန်လိုင်းကနေ ညတိုင်း ပြောဖြစ်ပေမယ့် အခု နောက်ပိုင်း သူမ မအားတာက များလာသည်။ ပြောဖြစ်လျှင်လည်း ဝတ်ရည်စကားတွေက နိုင်ထူးနှင့် နှင်းပွင့်ကို လှော်ပေးနေသလို  သဘောတွေ ပါနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သိသာလာကာ နိုင်ထူးကို ရှောင်ဖယ်ဖယ် လုပ်တော့သည်။ မောင် အစားလည်း နိုင်ထူး ဟု တခါတရံ ခေါ်တတ်လာသည်။ နှင်းပွင့်ကို တိုင်ပင်ကြည့်တော့ မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်ကြည့်ချင်ရင် ပြန်ကြည့်ပေါ့တဲ့။ အဖြေက နိုင် ထူး ထင်သလို ဝတ်ရည်ဆီမှာ တခြားတစ်ယောက် ရှိနေရင် ဘာဆက်လုပ်မယ်ဆိုတာပါ စဉ်းစားသွားပေါ့တဲ့။ ဒါနဲ့ ဝတ်ရည်ကို အသိ မပေးပဲ ပြန်လာလိုက်သည်။ သူမ အလုပ်ဆင်းချိန်ကို ခန့်မှန်းပြီး အလုပ်လုပ်ရာ နေရာဆီ သွားစောင့်နေလိုက်သည်။ မိနစ် ၃၀  လောက် စောင့်လိုက်ပြီးသော ခဏဝယ် ဝတ်ရည် အလုပ်ဆင်းလာတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ နိုင်ထူး တွေးထင်ထားသည့်အတိုင်း  ယောက်ျားတစ်ယောက်နှင့် လက်ချင်း ချိတ်ကာ စကား တပြောပြောနှင့် လမ်းလျှောက်သွားကာ မလှမ်းမကမ်းတွင် ရပ်ထားသော  တန်ဘိုးကြီးမည်ဟု ခန့်မှန်းရသည့် ဇိမ်ခံကားထဲသို့ ဝင်သွားကာ မောင်းထွက်သွားကြသည်။ ဝတ်ရည်ဖုန်းကို ဆက်ကာ မေးမည်ဟု  ဖုန်းကို ကိုင်လိုက်ရာမှ အခုချိန် သွေးပူနေရင် ဘာစကားမှ အရာရောက်မည် မဟုတ်သဖြင့် ညကျမှ ဆက်ရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။  အွန်လိုင်းမှာ နှင်းပွင့် ရှိနေသောကြောင့် သူမကို ဆက်သွယ်လိုက်သည်။ နှင်းပွင့်ကတော့ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး ဆုံးဖြတ်ရန်သာ  တိုက်တွန်းသည်။ မည်သည့် အကြံမှတော့ မပေး။ ညကျတော့ ဝတ်ရည်ဆီ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ ရန်ကုန်က ဖုန်းနံပါတ် ဖြစ်နေ သဖြင့် ဝတ်ရည်က အံ့သြသံဖြင့် စကားပြောသည်။ မောင် လို့တော့ မခေါ်တော့ နိုင်ထူးတဲ့။

“နိုင်ထူး ပြန်ရောက်နေတာလား…ဘယ်တုန်းက ပြန်ရောက်တာလဲ…ငါ့ကိုလည်း မပြောဘူး…”  “ပြန်ရောက်တာ နေ့လည်ထဲက…  ဝတ်ရည်ဆီကို လာသေးတယ်…” “ဟင် (တုန်လှုပ်သွားဟန်ဖြင့်) … ဟုတ်လား… ဝတ်ရည်လည်း မတွေ့ပါလား..”   “မတွေ့ဆို… ဘေးနားက ဘဲကြီးနဲ့ ပျော်နေတာကိုး…” “သြော်…နိုင်ထူး တွေ့သွားပြီကိုး..”   “ဟုတ်တယ်…အဲ့ဒါ အခု ဝတ်ရည်ဆီက ဖြေရှင်းသံ  ကြားချင်လို့ … ဆက်လိုက်တာ..” “နိုင်ထူးကို ပြောမလို့ပါပဲ…ကိုကျော်စွာက ဝတ်ရည်ရဲ့ မိဘတွေ သဘောတူထားတာလေ… မေမေ တို့ သဘောထားကိုလည်း မလွန်ဆန်နိုင်လို့…”   “တော်စမ်းပါကွာ…ရုပ်ရှင်ထဲက စကားတွေ လာမပြောနဲ့…”  “မင်း သဘောတူမှ  ဖြစ်တဲ့ဟာ… သဘောမတူရင် ဘာမှ လုပ်လို့ မရဘူး..”  “တကယ် ပြောတာပါ နိုင်ထူးရယ်…”  “အိုခေ…ထားတော့….မင်း…ဘာ ဆက်လုပ်မှာလဲ….ဘယ်လို စဉ်းစားထားလဲ…”  “ဟို….ဟို…..နိုင်ထူးနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကိစ်စတွေကို မေ့လိုက်ပါတော့…ဝတ်ရည်နဲ့ လမ်းခွဲ ရအောင်…အဟင့်..ဟင့်…ဟီး…”  “တကယ် အဲ့လို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီလား…သေချာလား…”  “ဟုတ်…သေချာပါတယ်…”  “ဟုတ်ပြီ လေ… ပြန်မေးမယ်နော်… ငါ့ဆီ ပြန်မလာတာ သေချာပြီလား….”

“………”  “မေးနေတယ်လေ….တကယ်ကို သေချာသွားပြီလား…”  “ဟုတ်…”  “မင်းဘက်က အဆင်ပြေတယ်ဆိုရင်လည်း ပြီးရော လေ… ငါ့ကို အတွေ့အကြုံအသစ်တွေ သင်ပေးသွားလို့ ကျေးဇူးပါ…မင်းဘဝ အဆင်ပြေ ချောမွေ့ပါစေ…”  “နိုင်ထူး….ဝတ်ရည်  တကယ် ချစ်ခဲ့တယ်ဆိုတာတော့ ယုံပါနော်…”  “ဒီအချိန်မှာ ဒီစကားတွေ ပြောလည်း ဘာမှ ဖြစ်မလာဘူးလေ… မင်းသာ တကယ်  ချစ်တယ်ဆို အခုချိန် ငါ့အနားမှာပဲ ရှိနေမှာပေါ့…တော်ပါပြီကွာ…ဒါပဲ…” အနေဝေးတဲ့ အချစ်က ဘယ်လောက်ခံနိုင်မှာလဲ။  သွေးအေးသွားနိုင်တယ်။ မဟုတ်ဘူး။ အချစ်ကို ခံယူတဲ့ သူတွေအပေါ်မှာဘဲ မူတည်တယ်။ နိုင်ထူး ကိုယ်တိုင်တောင် ဝတ်ရည် ရှိရဲ့ သားနဲ့ နှင်းပွင့်ကို စိတ်ထဲက အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားမိနေတာပဲ။ အချစ်ဟောင်းရဲ့ အချစ်သစ်   ဒီလိုနဲ့ နိုင်ထူးလည်း အလုပ် ပြန် တက်သည်။ နှင်းပွင့်နှင့် ညစာအတူထွက်စားတော့ ရင်ထဲ ရှိရာ အကုန် ပြောဖြစ်သည်။ နှင်းပွင့်ကတော့ ခေါင်းလေး တငြိမ့်ငြိမ့်နှင့်  နားထောင်နေသည်။ နိုင်ထူးရဲ့ ရင်ဘတ်ကြီး ဟင်းလင်းပြင် ဖြစ်သွားမှ အချိန်က ကုစားသွားမှာပါ နိုင်ထူး တဲ့။ ဒီစကား တစ်ခွန်းပဲ   ပြောသည်။ တကယ်ပဲ အချိန်က ကုစားသွားသည်။ နောက် ၆ လ လောက် ကြာတော့ ဝတ်ရည်ဆီက မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာ  ရောက်လာသည်။ သူ့ကိုလည်း လာခဲ့ဘို့ ခေါ်သည်။

မိန်းကလေး ဖြစ်သူက ခေါ်မှတော့ ယောက်ျားလေး ဖြစ်သူ နိုင်ထူးက မသွားရဲ စရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိ။ နှင်းပွင့်ကိုလည်း ဖိတ်သောကြောင့် နှင်းပွင့်နှင့် အတူ ခွင့်ယူပြီး မြန်မာနိုင်ငံ ပြန်ကာ ဝတ်ရည်ရဲ့  မင်္ဂလာဆောင်ကို သွားလိုက်သည်။ သူတို့သမီး (သတို့သမီး) တော်တော်လှသည်။ နိုင်ထူး အရင်က ချစ်ခဲ့ဖူးသော ဝတ်ရည်သည်  အဖြူရောင်ဝတ်စုံနှင့် တအားလိုက်ဖက်သည်။ ရှည်လျားပြီး နက်မှောင်တဲ့ ဆံပင်ကို မထုံးပဲနှင့် အရှည်အတိုင်းကို ဆံညှပ်လေးနှင့်  စည်းထားသည်။ တယုတယ နမ်းခဲ့ဖူးသော၊ အချစ်ပွဲ ဆင်နွှဲတိုင်း ကိုင်ဆွဲခဲ့ဖူးသော ဆံနွယ်လေးများ။ အခုတော့ အဝေးက ငေးကြည့် နေရုံပင်။ ဝတ်ရည်ကတော့ ဧည့်သည်တွေကို လိုက်လံနှုတ်ဆက်နေသည်။ နိုင်ထူးတို့က ခန်းမရဲ့ အနောက်ဆုံးနားမှာ ဖြစ်နေလို့ မ ရောက်လာပေ။ ခဏကြာတော့ ခန်းမရဲ့ ထွက်ပေါက်နားကို (ထုံးစံအတိုင်း) သွားကာ ပြန်တော့မယ့် ဧည့်သည်တွေကို နှုတ်ဆက် တော့သည်။ နိုင်ထူးတို့ အလှည့်ရောက်တော့ ဝတ်ရည်က သူတို့သားဖြစ်သူ ကိုကျော်စွာနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ နိုင်ထူးဘေးနားမှာ  နှင်းပွင့်လည်း ပါလာတော့ နှင်းပွင့်ကလည်း ဝင်နှုတ်ဆက်သည်။ ဒီတော့ ကိုကျော်စွာ ဆိုသူက အလိုက်မသိစွာဖြင့် ပြောသည်။

“ကိုနိုင်ထူးရဲ့ ချစ်သူလားဗျ…. တော်တော် ချောတယ်ဗျာ.. ကိုနိုင်ထူးတော့ ကံကောင်းတာပဲ…” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်….တွေ့ရတာ ဝမ်းသာ ပါတယ်…အခုလို ချီးမွမ်းစကားပြောတာ ကျေးဇူးပါနော်… ကျမ ချောတာက ဟော့ဒီက သူတို့သမီးကို မမှီပါဘူးရှင်…”   “ဟဲဟဲ ဟဲ…”  “ကိုကျော်စွာ…ကျေးဇူးဗျာ….ကျနော့် ချစ်သူကို အခုလို ချောတယ် ပြောတဲ့အတွက်….တကယ်တော့ ဝတ်ရည်က ပိုလှတာ ဗျ…”  “ဟားဟားဟား…ကိုနိုင်ထူးကလည်း မြှောက်တတ်သားပဲ…”  ဒီလိုနဲ့ ကိုကျော်စွာလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီးမှ တခေါက် သွား ပြန်နှုတ်ဆက်သည်။ ကျေးဇူးပဲဗျာ ဟုပင်။ ခန်းမ အပြင်ထွက်လာတော့ နိုင်ထူးနှင့် သိသော ဝတ်ရည် သူငယ်ချင်းက နိုင်ထူးနောက် ကို လိုက်ကာ အိတ်သေးသေးလေး တစ်အိတ် လာပေးသည်။ ဝတ်ရည်က ပေးခိုင်းလိုက်တာတဲ့။ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆွဲကြိုးရှည် ရှည်လေး။ ဘေးနားက နှင်းပွင့်ကတော့ ဆွဲကြိုးရှည်ကြီးကို ထုတ်ကြည့်နေသော နိုင်ထူးကိုသာ ငေးမောကြည့်နေတော့သည်။

ချည်မထားတဲ့ ကြိုး  အချိန်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကုန်လာတော့ နိုင်ထူးရဲ့ အသဲကွဲ ဝေဒနာလည်း သက်သာလာသည်။ လုံးလုံးကြီး မေ့ သွားတာမျိုး မဟုတ်ပဲ၊ တိုက်ဆိုင်တိုင်းသာ သတိရတတ်သည်။ အထူးသဖြင့် နှင်းပွင့်ပေါ့။ သူမက ဆံပင် အရှည်ကြီး ထား ထားသည်လေ။ အခုဆို ကျောလယ်ကို ကျော်လို့ တင်ပဆုံနားကို ရောက်တော့မည်။ သူတို့ ၂ ယောက် ဆက်ဆံရေးကလည်း မ ပြောင်းလဲပါဘူး။ အတူသွား၊ အတူစား၊ အတူသောက်ပဲပေါ့။ သံယောစဉ် ရှိလာပေမယ့် အချစ် အဖြစ်ကို မပြောင်းလဲကြပါဘူး။  တစ်ရက်ပေါ့။ staff party ဆိုပြီး သူတို့ အလုပ်က စီစဉ်ပေးသည်။ အင်ဒိုနီးရှားက ကမ်းခြေကို သွားကြတာပေါ့။ ကမ်းခြေရောက် တော့ ညနေပိုင်းမှာ ဆုပေးတာတွေ၊ အမှတ်တရ လက်ဆောင် မဲဖောက်ပေးတာတွေ၊ ဂိမ်းကစားတာတွေနဲ့ ပျော်စရာကြီးပါ။ ည ဘက်ရောက်တော့ လူငယ်တွေပဲ စုပြီး အရက်သောက်ကြသည်။ နိုင်ထူးက ဘီယာပဲ သောက်ပြီး နှင်းပွင့်က ဝိုင်သောက်နေသည်။  တခြားသူတွေနှင့် စကားပြောသလို ၂ ယောက်သား အချင်းချင်းလည်း ပြောသည်။ နောက်ပိုင်းတော့ ၂ ယောက်ထဲ သီးသန့် ပြော သလို ဖြစ်လာသည်။ နှင်းပွင့် ဝတ်ထားတာက အနီရောင် ဝမ်းပိစ်လေး၊ ဒူးခေါင်းအောက် နည်းနည်း ရှည်ပြီး ကားကားလေးပေါ့။  တင်ပါးလုံးကြီးတွေက ဖုထစ်နေပြီး၊ ခါးနေရာမှာ သိမ်သွားတာက သူမရဲ့ ကောက်ကြောင်းကို ပိုပေါ်စေသည်။ ဆံနွယ်ရှည်ကြီးတွေ ကိုတော့ စုပတ်ပြီး ဆံထုံး ထုံးသလို ချည်ထားသည်။ ဝိုင်ခွက်လေးကို ကိုင်ကာ နိုင်ထူးနှင့် စကားတပြောပြောဖြင့် ဝိုင်သောက်နေ ဟန်က တမျိုး ဆွဲမက်ဘွယ်ကောင်းသည်။ ဒီဆံနွယ်တွေကို မြင်ရင် ဝတ်ရည်ကို သတိရသွားသဖြင့် တချက် တချက် ငိုင်ကျသွား သော နိုင်ထူးကို နှင်းပွင့်က ဖြေသိမ့်ပေးသည်။

“နိုင်ထူး….အချိန်လည်း ကြာပြီလေ…သူ့ကို သတိရတုန်းပဲလား…”   “အင်း…တခါတလေ သတိရတယ်….အချိန်တိုင်းတော့ မဟုတ်  ပါဘူး…” “အေးပေါ့…ရည်းစားဦးဆိုတော့လည်း ဖြစ်မှာပေါ့လေ…နိုင်ထူးက ကြိုးသွားချည်တာကိုး..”   “ဘာပြောတာလဲ နှင်း…”    “သြော်…သံယောစဉ်ကြိုး သွားချည်မိတာကိုး…နှင်းကတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ နေတယ်…ဟိုးအရင်တုန်းကတော့ နိုင်ထူးလိုမျိုး  ခံစားဖူးတယ်…နောက်ပိုင်းတော့ မချစ်မိအောင် နေတယ်…သံယောစဉ်ကြိုး အရစ်မခံဘူးလေ…”  “အင်း…နှင်း ပြောတာလည်း  ဟုတ်ပါတယ်လေ…”  “စိတ်ထဲ သိပ်မခံစားနဲ့တော့ နိုင်ထူး…. နှင်း အခန်းထဲ ပြန်တော့မယ်…အပြင်မှာ အေးလာပြီ…”  “အို ခေ…နှင်း…ဂွတ်နိုက်နော်…”  “သြော်… ဝတ်ရည်ဆီက ပြန်ရတဲ့ ကြိုးလေး အခု ပါလာသေးလား…” “ပါတယ်…နှင်း… ဘာလုပ်မလို့ လဲ….” “နှင်း…အခု ဝတ်ကြည့်ချင်လို့….နိုင်ထူး ခွင့်ပြုရင်ပါ….”   “အင်း…ရပါတယ်…အခန်းထဲ သွားပြန်ယူလိုက်ဦးမယ်…” “အို ခေ….ဒါဆို နှင်း အခန်းထဲကပဲ စောင့်နေတော့မယ်…. နိုင်ထူး ကိုယ်တိုင် ဝတ်ပေးမယ်ဆိုလည်း သဘောနော်…”  ဟု ဆိုကာ ချာကနဲ  လှည့်ထွက်သွားသည်။ တင်ပဆုံက နိမ့်တုံ မြင့်တုံနှင့် တလှမ်းချင်း တလှမ်းချင်း လျှောက်သွားသည်က နိုင်ထူးကို စိမ်ခေါ်သွားသည့် ဟန်။ ဘာသဘောလဲဆိုတာ ကြာကြာ မစဉ်းစားနိုင်အား။ စိတ်ရဲ့ ခေါ်ဆောင်ရာဆီ ပြေးလိုက်ဘို့ ပြင်တော့သည်။ နိုင်ထူး အခန်းဆီကို  အမြန်သွားပြီး ဆွဲကြိုးရှည်လေးကို ထုတ်ကာ လက်မှာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်ပြီး နှင်းပွင့် အခန်းဆီသို့ သွားတော့သည်။ ဒီ ဆွဲကြိုးလေးတော့ ဝတ်ပေးလိုက်မည်။ သံယောဇဉ်တော့ မငြိမိအောင် ထားရမည်လေ။ ဟုတ်တယ် သံယောဇဉ်ကြိုး။ ဒီကြိုးက  ချည်မထားတဲ့ ကြိုး။

 

Zawgyi

 

ခ်ဥ္မထားတဲ့ႀကိဳး (အစ/အဆုံး)

ႏိုင္ထူး တကၠသိုလ္ စတက္ေတာ့ သူမႏွင့္ စၿပီး ဆုံေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။ သူမရဲ႕ နာမည္က ႏွင္းပြင့္။ နာမည္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ အသားက  ညိဳသည္။ မေခ်ာေပမယ့္ လွသည္။ လူပ်ိဳေျခတက္ေလး ျဖစ္သည့္ ႏိုင္ထူး တစ္ေယာက္ ႏွင္းပြင့္ကို ခိုးခိုး ၾကည့္ရသည္က အေမာ။  စာသင္ခန္းေဟာလ္ထဲတြင္ လူေပါင္းမ်ားစြာ ရွိသည့္ထဲမွ သူမကိုသာ ၾကည့္မိေနသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမသည္ ႏိုင္ထူး ထိုင္ ေနက် ခုံတန္းေလးရဲ႕ ဘယ္ဘက္ အေနာက္ ခပ္က်က် ေနရာ ခုံတန္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အတူ ထိုင္တတ္သည္။ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံ ရင္ ရင္ခုန္ရတာက ႏိုင္ထူး။ ေက်ာင္းတက္ရက္ေတြတိုင္း သူမကို ၾကည့္သည္။ အၾကည့္ခ်င္း ဆုံေနေအာင္ကို ၾကည့္တာပါ။  ေက်ာင္းမွာ ကြင္း (အလွဘုရင္မ) မျဖစ္ေပမယ့္ သူမသည္လည္း နာမည္ႀကီး ေက်ာင္းသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တုန္ ေနေအာင္ အထက္၊ ေအာက္ လႈပ္ခါသြားေသာ သူမ၏ တင္ပါးေတြကိုလည္း တပ္မက္စြာ ခိုးၾကည့္တတ္ၿမဲ။ ရင္ခုန္တတ္စအ႐ြယ္  ႐ူးေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ေပမယ့္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ခဲ့။ ရင္းႏွီးေအာင္လည္း မႀကိဳးစားခဲ့ေပ။ သူမသည္ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးထဲက ျဖစ္ၿပီး  ႏိုင္ထူးမွာ သာမာန္မိသားစုေလးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာေၾကာင့္ မိမိကိုယ္တိုင္ အနားသို႔ မခ်ည္းကပ္ျဖစ္ခဲ့ေပ။ သို႔ႏွင့္ အခ်ိန္   ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့ ျပန္ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ အနားသို႔ လုံးဝ ကပ္ရန္ မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။ ၾကားရတဲ့ သတင္းက သူမ သည္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္။ ရည္းစားမ်ားသည္။ အဆိုးဆုံးက သူမ သေဘာက်လွ်င္ ကုန္းေပးသည္တဲ့။ ၾကားၾကားခ်င္း လုံးဝ မယုံေပ။

သူမ မ်က္ႏွာက အျပစ္ကင္းတာကိုး။ ျဖဴစင္တာကိုး။ ဒါနဲ႔ နီးစပ္ရာ သူမ အသိုင္းအဝိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြကို မသိမသာ စုံစမ္းေတာ့မွ  သတင္းက သဲ့သဲ့ေလး ထြက္လာသည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္ေပါ့ေလ။ ဒီအ႐ြယ္မွာ၊ အခ်စ္ကို စၿပီး ကိုးကြယ္တဲ့ အ႐ြယ္မွာ၊ မိန္းမေတာင္  တစ္ေယာက္မွ မလုပ္ဖူးတဲ့ အ႐ြယ္မွာ၊ ကိုယ္ ခ်စ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးက ရည္းစားမ်ားသည္ (တနည္း ေယာက်ာ္းေတြႏွင့္ အိပ္ ဖူးသည္) ဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့ ခ်စ္တဲ့စိတ္ ကုန္သြားသည္။ တနည္း စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဒါကို အခ်စ္လို႔ ေခၚ၊ မေခၚ ႏိုင္ထူး ေတာ့ မသိ။ သူမ်ားေတြ ေျပာသည့္ love is love, sex is sex ဆိုတာလည္း သေဘာမေပါက္။ သူ သိထားတာက သူႏွင့္ ခ်စ္ေသာသူ သည္ သူႏွင့္သာ အရင္ဆုံး လုပ္ဖူးရမည္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ စာသင္ႏွစ္ေတြလည္း ကုန္၊ ေက်ာင္းလည္းၿပီး၊ ဘြဲ႕လည္း ရေတာ့ သူမႏွင့္လည္း  ေဝးခဲ့သည္ေပါ့။ တခါတေလေတာ့ သတိရေသးသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ရင္ခုန္သံ အဦးဆုံးေလးကိုး။

ပထမဆုံးခ်စ္သူ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့၊ အလုပ္ စဝင္ လုပ္ရၿပီေပါ့။ အရင္ဆုံးက ကိုယ္တတ္ေျမာက္ထားတဲ့ photoshop လုပ္နည္း ေလးနဲ႔ပဲ အသက္ေမြးရတာေပါ့ေလ။ ဘာလုပ္ရတာလဲဆိုရင္ေတာ့ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြ လုပ္တဲ့ ကုမ္ပဏီေပါ့။ အဲ့ဒီမွာ  ေၾကာ္ျငာခ်င္တဲ့ ပစ္စည္းပိုင္ရွင္ေတြက လိုခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ေျပာျပတာကို၊ ကိုယ္က ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံကို ျပင္ေပးရတာေပါ့ ေလ။ ကိုယ့္လို လုပ္တဲ့သူက ၅ ေယာက္ ရွိတယ္။ အလုပ္ စဝင္လုပ္ခ်င္းကေတာ့ ပင္ပန္းတာေပါ့ေလ။ လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ ပင္ပန္းတာက ပိုဆိုးတယ္။ သင္တန္းမွာ တတ္ေျမာက္ခဲ့တာနဲ႔ တကယ္ အလုပ္လုပ္ရာမွာ ကြဲျပားတာေပါ့။ စိတ္ေတြလည္း ရႈပ္ေပါ့ ေလ။ ဒီၾကားထဲ အခ်ိန္မွီ ၿပီးရမယ္ ဆိုတဲ့ ဖိအားကလည္း ဖိထားေတာ့ လူကသာ ထိုင္ၿပီး လုပ္ရတာ၊ စိတ္ေတြက ကဆုန္ေပါက္ေျပး ပဲ။ ကံေကာင္းတာကေတာ့ ေဘးနားမွာ အတူ ထိုင္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေၾကာင့္ပဲ။

သူမ နာမည္က ဝတ္ရည္။ သနပ္ခါးကို ပါးျပင္ အျပည့္လိမ္းထားသည္။ ထူးျခားခ်က္က ဆံပင္က တင္ပါးေက်ာ္ေက်ာ္ အထိ ရွည္ သည္။ ဆံပင္အရွည္ကို အဲ့ေလာက္ မျမတ္ႏိုးေပမယ့္ သူမႏွင့္ ထိုနက္ေျပာင္ေနေသာ ဆံပင္အရွည္ႀကီးက လိုက္ဖက္သည္ဟု  ထင္သည္။ တခါတေလမွာ က်စ္ဆံၿမီး က်စ္ထားတတ္ၿပီး ဆံထုံးလိုမ်ိဳး ေခါင္းမွာ ပတ္ရစ္ထားသည္။ တခါတရံက်ေတာ့ ဆံပင္ကို  အေထြးလိုက္ စုၿပီး ရစ္ပတ္ထားတတ္သည္။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဆံပင္ စီးထားေသာ္လည္း အလုပ္မွ အသြားအျပန္ ဆိုရင္ ေတာ့ ဆံပင္ကို ဖားလ်ားခ်ထားသည္။ သူမသည္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ အသက္တူေသာ္လည္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ထိုအလုပ္ကို လုပ္ ေနေသာေၾကာင့္ ဆရာ တပိုင္း ျဖစ္ေနၿပီ။ သူမရဲ႕ ေဘးနားမွ လွမ္းၾကည့္ကာ သင္ျပေပးမႈေၾကာင့္ အလုပ္ပိုင္းမွာ ကြၽမ္းက်င္လာ သည္။ ဝတ္ရည္က ႏိုင္ထူးကို ေခၚတာက ေမာင္ႏိုင္ တဲ့။ ဘယ္ေၾကာင့္ ေခၚလဲ ေမးေတာ့ နင္က ငါနဲ႔ ႐ြယ္တူေပမယ့္ ငါက နင့္ဆရာမ ေလ ဒီေတာ့ ဆရာမေတြ ေခၚသလို ေမာင္ဆိုၿပီး တပ္ေခၚမယ္ တဲ့။ ထားပါေတာ့ေလ။ သူမကို စတင္ စိတ္ဝင္စားေနေတာ့သည္ ဆို ေတာ့လည္း သည္းခံရမွာေပါ့ေလ။

အလုပ္ထဲလည္း အတူတူ ေဘးနား ကပ္ထိုင္ကာ အလုပ္လုပ္ရၿပီး၊ အသက္တူေတြ ဆိုေတာ့လည္း ၿငိၾကေတာ့တာေပါ့။ ရည္းစား ျဖစ္သြားေတာ့လည္း သူမ်ား စုံတြဲေတြ နည္းတူ၊ အလုပ္ပိတ္ရက္ဆို ပန္းၿခံသြားၿပီး ထီးေလး ကြယ္ကာ အနမ္းေႁခြတာတို႔၊ ႐ုပ္ရွင္႐ုံ ထဲ သြားၿပီး ေပါက္စီ နံျပား အီၾကာေကြး ျမည္းတာကေတာ့ လုပ္ေနက်ေတြေပါ့။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ၂ လ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္ က အလုပ္ေျပာင္းသြားသည္။ သူမက အဝတ္အစား အခ်ဳပ္အလုပ္ ဒီဇိုင္းသင္တန္း ကို စိတ္ဝင္စားေသာေၾကာင့္ နာမည္ႀကီး ဒီဇိုင္နာ  မမ တစ္ေယာက္ဆီမွာ တပည့္ခံကာ အလုပ္သင္အေနနဲ႔ ဝင္လုပ္သည္။ ႏိုင္ထူးကလည္း အားေပးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ ခ်င္း မတူတာေၾကာင့္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး မေတြ႕ရပဲ အလုပ္ ပိတ္ရက္ေတြမွသာ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့သည္။

အခ်စ္ပညာ သင္ၾကားမႈ တစ္ရက္ေတာ့ ႐ုပ္ရွင္သြားၾကည့္ရင္း ထုံးစံအတိုင္း ဝတ္ရည္ကို ဖက္ထားလိုက္သည္။ ျမတ္ႏိုးတြယ္တာ လာေသာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကိုလည္း နမ္းရႈိက္လိုက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲ ဝင္မွီေနေသာ သူမကို ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြင့္အာဖူးငုံ ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံႏွင့္ ရီေဝေနေသာ စူးရွရွ မ်က္ဝန္းတစ္စုံကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးကို ငုံၿပီး စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္ သည္။ ေရငတ္ေနေသာ လူတစ္ဦးက ေရဗူးထဲမွ ေရကို အဆုံးထိ စုပ္ယူေသာက္သလို ႏိုင္ထူးသည္ ဝတ္ရည္၏ ႏႈတ္ခမ္းဖူးမ်ားကို  စုပ္ယူနမ္းလိုက္သည္။ အသက္ရႉသံမ်ား ျမန္လာသလို၊ လ်ာ အခ်င္းခ်င္း ထိမိကာ က်ီစယ္ေနသည္က ပါးစပ္ ၂ ခု အတြင္း ဓါးေတြ  ခုတ္သည့္ႏွယ္။ ဘယ္မွ ညာ၊ အေပၚမွ ေအာက္ ယိမ္းထိုးေနသည္။ ထိုစဥ္ မ်က္ဝန္းေလး မွိတ္ကာ မိန္းေမာေနေသာ ဝတ္ရည္က အ နမ္းေတြကို လက္စသတ္ေစၿပီး ႏိုင္ထူးရဲ႕ နားကို ကပ္ကာ တိုးတိုးေလး ေျပာသည္။

“ေမာင္… ႐ုပ္ရွင္ၿပီးရင္ ေမာင္ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာ သြားေနာ္… ဝတ္ရည္ လိုက္မယ္.. ”  ႏိုင္ထူး ေၾကာင္သြားသည္။ သူ႔ကို ေမာင္ ဟု  ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ရည္းစားျဖစ္ၿပီး ၂ လ ၾကာတာေတာင္ ေမာင္ႏိုင္ ဟုပင္ ေခၚေနေသာေၾကာင့္ တခါတေလ သူမ်ား စုံတြဲေတြလို  ေမာင္ သို႔မဟုတ္ ကိုကို ေခၚခိုင္းေသာ္လည္း မေခၚေသာ ဝတ္ရည္က ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အေၾကာင္းအရာက သူ႔ကို ပိုၿပီး ရင္ခုန္သြားေစသည္။ ႏိုင္ထူး သြားခ်င္တဲ့ ေနရာကို သြားခိုင္းတာ။ ဒါဟာ မီးစိမ္းျပတာေပါ့။ ဝတ္ရည္ ကို တည္းခိုခန္း ေခၚလိုက ေခၚႏိုင္ေၾကာင္း၊ တနည္း သူမကို လုပ္လို႔ ရၿပီ ဟု အခ်က္ ျပျခင္းပင္။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္၊    “ဝတ္ရည္ … ငါ့ကို ေမာင္ လို႔ ေခၚလိုက္တာလား… နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာ… ျပန္ေခၚပါဦး…”   “ေမာင္…”  “ငါ အရမ္းေပ်ာ္ တယ္… အဲ… ေမာင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္… ေမာင္ ေခၚရာ တကယ္ လိုက္မွာေနာ္…”   “အင္းပါ… ေနာက္တစ္ခါ မေမးနဲ႔… ရွက္ တယ္…”

ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္ရဲ႕ နဖူးကို နမ္းလိုက္ၿပီး ကိုယ္လုံးေလးကို တအား ဖက္ထားကာ ႐ုပ္ရွင္ ဆက္ၾကည့္ေနမိသည္။ အဲ့ဒီေန႔က  ႐ုပ္ရွင္႐ုံမွာ ဘာကား ၾကည့္သလဲ ဆိုတာေတာ့ နည္းနည္း ရိပ္မိသည္။ အရင္ကဆို ဘာကား ျပလို႔ ျပမွန္း ၂ ေယာက္သား မသိၾကဘူး ေလ။ ႐ုပ္ရွင္ၿပီးေတာ့ နီးစပ္ရာ တည္းခိုခန္းကို ေျပးၾကတာေပါ့။ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္မို႔ ၂ ေယာက္သား ရွက္ေနၾကသည္။  တည္းခိုခန္းကို ဝင္မယ့္ အေရး၊ အေရွ႕ ကေန ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္တာ က အႀကိမ္ေပါင္း မနည္း။ ႏိုင္ထူးလည္း မိန္းမ လုပ္ ရမယ့္ အေရး အားတင္းကာ မ်က္ႏွာနီရဲရဲ ႏွင့္ ေကာင္တာကို ဝင္ေမးေတာ့သည္။ ေကာင္တာကလည္း ေကာင္မေလး ျဖစ္ေနသည္။  ဝတ္ရည္ကေတာ့ ရွက္လို႔ ေခါင္းႀကီးကို ငုံ႔ထားေလရဲ႕။ ေကာင္တာက ေကာင္မေလးကို အခ်ိန္ပိုင္း အခန္းယူခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့  ႏိုင္ထူးရဲ႕ အသံေတြက တုန္ေနသည္။ မွတ္ပုံတင္ကဒ္ ေပးကာ ေငြေခ်ေပးၿပီး အခန္းဆီကသို႔ ျမန္ျမန္သြားလိုက္သည္။  ေကာင္တာက ေကာင္မေလး အသံက ၾကားခ်င္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးသည္။ ေအးေဆးစြာ အနားယူႏိုင္ပါေစရွင္ တဲ့။ ဘယ္လို လုပ္ ေအးေဆးမွာတုန္းကြယ္။

အခန္းထဲ ဝင္သည္ႏွင့္ တံခါးကို ပိတ္ကာ ေလာ့ခ္ခ်ၿပီး ဝတ္ရည္ကို အငမ္းမရ နမ္းေတာ့သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းစုပ္ေနၿပီး၊ လက္ ၂  ဘက္ကလည္း ဝတ္ရည္ရဲ႕ ေက်ာကို ပြတ္လိုက္၊ ေခါင္းကို ကိုင္လိုက္၊ တင္ပါးကို ပြတ္လိုက္ႏွင့္၊ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္မွန္းမသိေအာင္  ဗ်ာမ်ားေနသည္။ လူပ်ိဳလက္ ဝက္ျမႇီး ဆိုသလိုေပါ့။ နမ္းရႈိက္ေနရင္းက ၂ ေယာက္သား အဝတ္အစားေတြ အျပန္အလွန္ ခြၽတ္ၾက သည္။ ခန္ဓါကိုယ္ေပၚ အဝတ္ အကုန္စင္သည္ႏွင့္၊ နမ္းေနတာကို ခဏ ရပ္လိုက္ၿပီး၊ လက္တစ္ကမ္း အကြာကို အေနာက္ ဆုတ္ လိုက္ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္လုံး အလွကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ ပန္းၿခံထဲမွာ ႏိုင္ထူး ခဏခဏ နယ္ဆုတ္ ထားေသာ ရင္သား ကို လင္းလင္းရွင္းရွင္း ျမင္ရေတာ့သည္။ လက္တစ္ဆုတ္စာေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း တင္းတင္းရင္းရင္းႏွင့္၊ ႏို႔သီးေခါင္းေတြက  ပန္းႏုေရာင္ ေျပးေနၿပီး၊ ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္လွ်င္ ႏႈတ္ခမ္းအသားႏွင့္ အျပည့္ေလာက္ေလးပင္။ ညီမေလးကို ၾကည့္ေတာ့လည္း အေမႊး ေတြက မည္းမည္း အုပ္လိုက္ႀကီး ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနသည္။ ဝတ္ရည္ကလည္း ႏိုင္ထူးရဲ႕ ေငါေငါႀကီး ေထာင္ထြက္ေနတဲ့၊ ေသြးခုန္  ႏႈန္းအတိုင္း တဆက္ဆက္ တုန္ေနတဲ့ ညီေလးကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

အေနာက္မွာ ရွိေနေသာ ကုတင္ေပၚကို ဝတ္ရည္ကို တြန္းတင္လိုက္သည္။ ႏိုင္ထူး လုပ္သမွ်ကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနေသာ  ဝတ္ရည္။ ႏူးႏွပ္ရန္ကိုပင္ မစဥ္းစားပဲ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးကို ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္က  ပက္လက္အေနအထားနဲ႔ ေပါင္ေလး ကားထားေပးကာ သူမရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ေတာ့မယ့္ ႏိုင္ထူး ညီေလးကို ၾကည့္ၿပီး  ေျပာလိုက္တာကေတာ့။  “ျဖည္းျဖည္း ထည့္ေနာ္ ေမာင္…”  ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္ကို ၾကည့္ကာ ေခါင္းကို ၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး ညီမ ေလးထဲသို႔ ထိုးထည့္ရန္ ညီေလးကို အရင္းကေန ကိုင္လိုက္သည္။ ညီမေလးကိုလည္း ၿဖဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနသည္။  အေပါက္ဝကို ေသခ်ာ ရွာရသည္။ အျပင္မွာ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ေတာ့ ညီေလးက ပိုၿပီး ေတာင္လာသည္။ အဖ်ားကို ထိုးထည့္ ၾကည့္သည္။ မရ။ နည္းနည္းေလး က်ဥ္သြားသည္။

လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တအား တက္လာသည္။ ထည့္ခ်င္စိတ္ေတြ တအား ျဖစ္လာ သည္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မဝင္ပဲ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ ညီေလးက အေပၚကို ေခ်ာ္ထြက္သြားေတာ့ ညီမ ေလးရဲ႕ ရသာဖူးကို ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဝတ္ရည္ တစ္ေယာက္ ‘အ’ ဆိုၿပီး ခပ္တိုးတိုး ေအာ္လိုက္သည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြက  ငယ္ထိပ္ တက္ေဆာင့္ေလၿပီ။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ညီေလးရဲ႕ အလယ္နားေလာက္ထိကို ေသခ်ာကိုင္ကာ ညီမေလးထဲ ထိုးထည့္  ေတာ့သည္။ ညီမေလးရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးရဲ႕ ေဘးဘက္ကို နည္းနည္း ၿပဲအာၿပီး ညီေလးရဲ႕ ကြမ္းသီးလုံးက ဝင္သြား ေတာ့သည္။ ကြမ္းသီးလုံး ေအာက္ဘက္မွာ ရွိေသာ ညီေလးရဲ႕ ရသာဖူးေနရာက က်ဥ္တက္သြားၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းကာ  ႏိုင္ထူးတစ္ေယာက္ မထိန္းႏိုင္ပဲ အခ်စ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သြားေတာ့သည္။ အဆုံးထိလည္း မဝင္ထားေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလး  ႏႈတ္ခမ္းသား တဝိုက္မွာ ႐ႊဲနစ္သြားေတာ့သည္။ ျမန္ျမန္ ၿပီးသြားေသာ ခ်စ္သူကို ၾကည့္ကာ၊ အားမလို အားမရ ျဖစ္ဟန္ မျပပဲ  ဝတ္ရည္ကေတာ့ ရယ္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးလည္း အားတုံ႔အားနာ အၿပဳံးေလး ၿပဳံးကာ ဝတ္ရည္ေဘးနားကို ခဏ ဝင္လွဲလိုက္သည္။  အခ်စ္ရည္ေတြ ထြက္သြားေပမယ့္ ညီေလးက ခဏအတြင္း ျပန္ၿပီး ေထာင္မတ္လာသည္။ ေထာင္မတ္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳက္နက္  ဝတ္ရည္ေပၚကို တက္ခြကာ ျပန္ထည့္ဘို႔ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။ အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတဲ့ လူပ်ိဳေလ။ လိင္စိတ္က ထိပ္ဆုံး ေရာက္ေနတာေပါ့။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ ညီမေလးထဲကို အဝင္ အထြက္ လုပ္ေနတဲ့ ညီေလးကို ျပန္ငုံၾကည့္ၿပီး  ေရလည္ ဖီးလ္တက္သြားသည္။ ဖုန္းကို ယူလိုက္ၿပီး စက္ကန႔္ ၃၀ စာေလာက္ ဗြီဒီယို ႐ိုက္လိုက္ကာ ဝတ္ရည္ကို ျပန္ျပသည္။  ဝတ္ရည္လည္း အလုပ္ခံ ေနရင္း မိမိရဲ႕ ညီမေလးထဲကို ဒီဟာႀကီး ဝင္ေနပါလား ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ အရွိန္တက္လာကာ “ေမာင္ေရ ေဆာင့္၊ ေဆာင့္” ဟုပင္ ေအာ္ေန ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးလည္း တျဖည္းျဖည္း ႏွဲ႔ၿပီး အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနရာမွ အားသုံးကာ အရွိန္ျဖင့္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ ၂ ေယာက္ သား အၾကည့္ခ်င္း ဆုံၿပီး ရမက္ျပင္းျပင္းျဖင့္ အေပးအယူ မွ်ကာ ႏိုင္ထူးရဲ႕ အခ်စ္ရည္ေတြကို ဝတ္ရည္ ညီမေလးထဲကို ပန္းထည့္ လိုက္သည္။ ညီမေလးထဲ တိုးဝင္လာသည့္ ခပ္ေႏြးေႏြး ရွိေသာ အရည္ေတြေၾကာင့္ ဝတ္ရည္လည္း တကိုယ္လုံး တုန္တက္ကာ  ၿပီးေျမာက္သြားသည္။ ဒီအခ်ိန္ ဝတ္ရည္ နဖူးေပၚကို က်လာတာက ႏိုင္ထူးရဲ႕ အနမ္း တစ္ပြင့္။

အဲ့ဒီေန႔က ၃ နာရီ အခ်ိန္ပိုင္း အတြင္း  လုပ္လိုက္၊ နားလိုက္ႏွင့္ ၃ ေခါက္ ထပ္လုပ္ျဖစ္ၾကသည္။ တည္းခိုခန္းက ျပန္ထြက္ေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးႏႈတ္ခမ္းသားက  က်ိန္းစပ္ေနကာ ဗိုက္ကလည္း ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အနီးနားက မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္စားျဖစ္ၾက သည္။ ဗိုက္ကလည္း တအား ဆာလာၿပီး ပုံမွန္ထက္ ပိုစားျဖစ္ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက ခဏ ဟု ဆိုကာ တျခားေနရာ ထြက္သြားၿပီး  ျပန္လာေတာ့ သူ႔ကို ေဆးတိုက္သည္။ ဘာေဆးဆိုသည္မွာ ေျပာျပရန္ မလိုေပ။ ၁၂ နာရီ ျခားရင္ ေနာက္တစ္ခါ ေသာက္ေနာ္ဟုပင္  မွာလိုက္ေသးသည္။ အိမ္အျပန္ကို ဘက္စ္ကား စီးေနၾကျဖစ္ေသာ္လည္း ႏိုင္ထူးက ဒီေန႔ေတာ့ တက္စ္စီနဲ႔ ျပန္ေနာ္ဟု ဆိုကာ အိမ္ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးသည္။ ကားေပၚမွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဘာမွ မေျပာပဲ ပုခုံးမွီထားကာ ေနေနၾကသည္။ ၂ ေယာက္သား ပို ခ်စ္လာသည္ဟုလည္း ထင္လာသည္။ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးေလးကေတာင္ အေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန တဆင့္ ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္ထူးကို ၿပဳံး ျပသြားသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေပ်ာ္ၿပီေလ။ ညီေလးလည္း က်ိန္းေနၿပီေပါ့။

ခ်စ္သူအတြက္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ဒီေန႔က ခ်စ္ရတဲ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ေမြးေန႔။ သူမအတြက္ ရည္စူးၿပီး လုပ္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္က လည္း လက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီေလ။ မနက္ပိုင္းေတာ့ အမ်ားနည္းတူ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားသြား၊ ပန္းကပ္၊ အေမႊးတိုင္ ဖေယာင္းတိုင္ပူေဇာ္၊  ဦးခ်၊ သစ္စာဆို၊ ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကည္ႏူးခဲ့တာေပါ့။ ဘုရားကအျပန္ေတာ့ ဒင္ဆမ္း ဝင္စားျဖစ္တယ္ေလ။ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲသြားၿပီး  ထီးတစ္ေခ်ာင္းေအာက္ အတူတူ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ခဲ့ (ရသ သီခ်င္း ျဖစ္သြားၿပီ…ေဆာရီး)။ ဟက္ပီးေဝါလ္ထဲ ဝင္ၿပီး ေဆာ့ၾကတာ ေတာ့ အေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့တယ္။ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးထဲ ဘဲေလွေလး စီးရတာလည္း ၂ ေယာက္ထဲ တျခားကမ္ဘာေလးထဲ  ေရာက္သြားသလို စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႕လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့လည္း ထုံးစံအတိုင္း ေဟာ္တယ္ကို သြားၾကတာေပါ့ေလ။ အခန္းထဲေရာက္ ေတာ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အရည္လဲ့လဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး အနမ္းေတြ ေႁခြၾကတာေပါ့။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ပုခုံးကို ကိုင္ၿပီး  နဖူးေလးကို ဖြဖြနမ္းကာ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာ ေမြးေန႔ေလး ျဖစ္ပါေစ ခ်စ္သူ လို႔ ေျပာလိုက္ရတာလည္း ႏွလုံးပီတိ ဂြမ္းဆီထိသလိုပဲ  ၾကည္ႏူးလိုက္တာ။ ဝတ္ရည္ကို ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ေပြ႕ခ်ီလိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚကို တင္လိုက္သည္။ သူမရဲ႕ ကားေနတဲ့  ေပါင္ၾကားေလးထဲကို ေနရာ ဝင္ယူလိုက္ၿပီး လ်ာျပားႀကီးႏွင့္ ညီမေလးကို ယက္ေတာ့သည္။

အရင္တုန္းကေတာ့ ညီမေလးႏွင့္ ညီ ေလး ထိုးထည့္ဘို႔သာ အာ႐ုံရေပမယ့္ လုပ္သက္ရင့္လာတာႏွင့္အမွ် တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ေကာင္းဘို႔ လုပ္လာၾကသည္။ လ်ာျပားႀကီးႏွင့္ ယက္လိုက္၊ လ်ာခြၽန္ႏွင့္ အေခါင္းေပါက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္၊  အေစ့ကို ကလိလိုက္ႏွင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကာမစိတ္ကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ပို႔ေပးေနသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္ တကိုယ္လုံး  တုန္တက္လာကာ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ ဒီေတာ့မွ ႏိုင္ထူးကို ကုတင္ေပၚမွာ လွဲေစကာ သူမက တဖန္ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးကို ပါးစပ္ထဲ  ငုံထည့္ကာ စုပ္ေတာ့သည္။ ထိပ္ဖူးမွ သည္ အရင္းဆီသို႔၊ တခါ အရင္းကေန ထိပ္ဖ်ားဆီသို႔၊ အားျပင္းျပင္းျဖင့္ အငမ္းမရ စုပ္သည္။  စုပ္ေနရင္းမွ ပါးစပ္ထဲကေန ႁပႊတ္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ညီေလးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး လ်ာႏွင့္ ညီေလးတေလွ်ာက္ကို ယက္သြားသည္။  ဥ နားေရာက္ေတာ့ ဥကို ငုံၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလး စုပ္သည္။ ဥ ကို စုပ္ေနရင္းႏွင့္ လက္တစ္ဘက္က ညီေလးကို ကိုင္ကာ ကြင္းထု ေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ညီေလးရဲ႕ ကြမ္းသီးလုံးေနရာကိုပဲ ငုံၿပီး ခဲထားသည္။ လ်ာဖ်ားျဖင့္ ညီေလးအေပါက္ေလးထဲ ထိုးထိုးထည့္ကာ  ကစားသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလးက ၁၀၀% တင္းမတ္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဝတ္ရည္သည္ ကုန္းထလာကာ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းကို ငုံစုပ္ ၿပီး နမ္းကာ လက္တစ္ဘက္ကလည္း ညီေလးကို ကိုင္ၿပီး သူမရဲ႕ ညီမေလးထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တစ္ရစ္ခ်င္း ထိုးထည့္ ေတာ့သည္။ ထိုးထည့္လိုက္တိုင္း၊ ျပန္ထုတ္လိုက္တိုင္း မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းသြားကာ အ ဆိုၿပီး ေအာ္ေနတဲ့ ဝတ္ရည္က အရမ္း  ခ်စ္ဘို႔ ေကာင္းသည္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ သူမ အေပၚမွာ ေနၿပီး လုပ္ရတာကို ႀကိဳက္သည္ဟု ေျပာသည္။ သူမ လိုခ်င္တဲ့ အရွိန္၊  လိုခ်င္တဲ့ ေနရာကို ခ်ိန္ဆႏိုင္ေတာ့ သူမအတြက္ ပိုေကာင္းသည္။ အေပၚကေန ကိုယ္ခ်င္းပူးၿပီး လွိမ့္လွိမ့္ ေဆာင့္ခ်ေနရာကေန  တျဖည္းျဖည္း အရွိန္တက္လာကာ ကိုယ္ကို မတ္မတ္ထားၿပီး ေဒါင္လိုက္ တဘုန္းဘုန္း ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်ရန္ ကိုယ္ အေနအထားကို ျပင္လိုက္သည္။ ဝတ္ရည္ကို ခဏေလး ဟု ေျပာကာ အိတ္ထဲမွ သူမအတြက္ တစုံတရာကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

ဟုတ္သည္။ အရင္ကဆို အကာအကြယ္ မပါပဲ ဖီးလ္ေတြ တက္တဲ့ အထိ လုပ္ၿပီးမွ ကြန္ဒုံးကို စြပ္ကာ အၿပီးထိ တက္လွမ္းသည္။  အခုလည္း ကြန္ဒုံးလို႔ သူမ ထင္မည္ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ထူး လက္ထဲမွာ ပါလာတာကေတာ့ ဆြဲႀကိဳးေလးပါ။ သူမက အံၾသၿပီး  ဝမ္းသာတဲ့ ပီတိေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္။  “ေမာင္….ဝတ္ရည္အတြက္လား…” “ဟုတ္တယ္….ဝတ္ရည္….ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပါ့….”   “ဒါ့ေၾကာင့္ ေမာင္ အခုတေလာ ကပ္စီးကုတ္ေနပါတယ္လို႔ေတာ့ ထင္သား…”   “ႀကိဳက္လား…ဝတ္ရည္..”   “ႀကိဳက္ တယ္….ဒါေပမယ့္ ဆြဲႀကိဳးက အရွည္ႀကီးပဲေနာ္…” “အင္း…လည္ပင္းမွာ ဆြဲဘို႔ မဟုတ္ဘူးေလ…”   “ဟင္…ဘယ္မွာဆြဲရမွာလဲ… ေမာင့္စကားက အဆန္းႀကီးပါလား..ဆြဲႀကိဳးပဲ လည္ပင္းမွာ ဆြဲရမွာေပါ့…”  “ခဏေလး…ေမာင္ ဆြဲေပးမယ္…” ညီေလးႏွင့္ ညီမ ေလးက တပ္ရက္သားႀကီးေနရာမွ ႏိုင္ထူးက ကုန္းထလိုက္ၿပီး ဆြဲႀကိဳးကို ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခါးမွာ ပတ္ေပးလိုက္သည္။ ဝတ္ရည္က ပိုၿပီး  အံ့အားသင့္သြားသည္။

“ေမာင္ရယ္…ႀကံႀကံဖန္ဖန္….ခါးမွာ ဆြဲႀကိဳးကို ပတ္ေပးရတယ္လို႔….” “ဟီး…ေမာင္…ဟိုးအရင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္တုန္းက ၾကည့္ဖူး တဲ့ ကားထဲမွာ မင္းသမီးက အဲ့လို ဆြဲႀကိဳးေလးကို ခါးမွာ ပတ္ၿပီး လုပ္တာ…ေမာင္ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ တအား ရင္ခုန္တာ…အဲ့ျမင္ကြင္း ေလးကို တအား ႀကိဳက္တယ္…ခု ဝတ္ရည္ကို အဲ့လိုေလး ဆြဲေပးၿပီး လုပ္ခ်င္လို႔…” “ေၾသာ္…ေမာင္က အႀကံနဲ႔ေပါ့ေလ…ဘယ္လို လဲ ဝတ္ရည္ ဆြဲထားတာ ေမာင့္အတြက္ စြဲေဆာင္မႈ ရွိရဲ႕လား…”  “ရွိတယ္..ဝတ္ရည္…ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဖားလ်ားခ်ထားတဲ့ ဆံပင္အရွည္ ႀကီးရယ္…ရင္ဘတ္မွာ တြဲေလာင္းေလး ခိုေနတဲ့ ႏို႔ လုံးလုံးေလးေတြရယ္…ၿပီးေတာ့ ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ႀကိဳးေလးရယ္က ဝတ္ရည္  ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ခုန္ေနမွာေလ…အရမ္း လွတယ္…”  “ေမာင္ရယ္.. ေျပာတတ္လိုက္တာ… ဝတ္ရည္ အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာ ၿပီ…ျမန္ျမန္ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္…” “ခဏေလး…စြပ္လိုက္ဦးမယ္ေလ…”  “ရတယ္…ေမာင္…ေနာက္ ၃ – ၄ ရက္ဆို လာေတာ့မွာ…  ဒီေန႔ ေမာင္ ငွက္ေပ်ာသီးကို အခြံခြာ စား႐ုံပဲ…ခိခိ”   “ဟင္….ေမာင္က စားရမွာလား…”

“ခိခိ…မဟုတ္ပါဘူး…ဒီက ဝတ္ရည္က စား မွာပါတဲ့ေတာ္…” စကားေျပာေနရင္းႏွင့္ ႏွဲ႔ကာ ႏွဲ႔ကာ လုပ္ေနေသာ ဝတ္ရည္က ကိုယ္ကို မတ္ၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေတာ့သည္။ သူမ ရဲ႕ ဆံႏြယ္ေလးေရာ၊ သူမရဲ႕ ႏို႔ေလးေတြေရာ၊ ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးေရာဟာ သူမေဆာင့္ခ်လိုက္တာ ခုန္ခုန္တက္သြားတာ  ေလးက စည္းခ်က္ ညီလြန္းသည္။ ႏိုင္ထူးကို ၾကည့္ေနရာကေန မ်က္လုံးေလးက စင္းလာၿပီး မွိတ္သြားကာ အံကို ႀကိတ္ၿပီး ေဆာင့္ ခ်က္ေတြကလည္း ျပင္းလာသည္။ ျမန္လာသည္။ အသံရႉသံေတြလည္း ျပင္းလာသလို၊ ညီးတြားသံကလည္း က်ယ္လာသည္။ အား  ၿပီးၿပီ ေမာင္ … ဝတ္ရည္ ၿပီးၿပီ ဆိုၿပီး အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ကာ ဝတ္ရည္ တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားျပန္သည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ကိုယ္ေပၚကို  ဝတ္ရည္ရဲ႕ ကိုယ္လုံးက ၿပိဳလဲက်လာကာ ႏိုင္ထူးကို တအား ဖက္ထားသည္။ ဖက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ တုန္တုန္တက္ သြားေသးသည္။ ညီေလးႏွင့္ ညီမေလးကေတာ့ တပ္ရက္သား။ ႏိုင္ထူးလည္း မၿပီးေသးဘူးေလ။ ဒီတေခါက္ကေတာ့ ႏိုင္ထူး တာဝန္ ယူရမယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီ။ ကိုယ္ေပၚကို လာလွဲေနေသာ ဝတ္ရည္ကို ေဘးသို႔ အသာဖယ္ၿပီး ကုန္းကုန္းေလး ျဖစ္ေနတဲ့ သူမရဲ႕  အေနာက္ကို ေနရာယူလိုက္သည္။ ကုန္းကုန္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ ကားကားႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဖင္တုံးႀကီးၾကားမွာ ေဖာင္း ေဖာင္းႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ညီမေလးက အရည္ေတြ႐ႊဲၿပီး ၾကည္လဲ့ေနသည္။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခါးကို ကိုင္ၿပီး ဗိုက္ကို ကုတင္နဲ႔ ကပ္ေအာင္  လုပ္ၿပီးမွ တင္ပဆုံကို ေထာင္ခိုင္းလိုက္သည္။

ခါးေနရာမွာ နည္းနည္းေလး လြတ္သြားတဲ့ ေနရာကို ေခါင္းအုံးယူၿပီး ခံလိုက္သည္။ ပုံစံအေနအထားအရ ဝတ္ရည္သည္ အားစိုက္ ၿပီး ဖင္ကုန္းစရာ မလိုေတာ့။ ေခါင္းအုံး ကို အားျပဳၿပီး လွဲေနကာ တင္ပဆုံးႀကီး ကားထြက္ေနေအာင္ ေထာင္ထားေပး႐ုံပင္။ ကား ကားႀကီး အေနာက္ကို ထြက္ေနတဲ့ တင္ပဆုံးကို ခါးသိမ္သိမ္ေလး ေနရာကေန ကိုင္ကာ အရည္ေတြ႐ႊဲေနတဲ့ ညီမေလးထဲကို ညီ ေလးနဲ႔ ေတ့ထားလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ခါးသိမ္ကို ဆြဲဆြဲ ယူလိုက္ေတာ့ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ ညီေလးက ညီမေလးထဲကို နစ္ကနဲ နစ္ကနဲ  ဝင္သြားသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း၊ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေဆာင့္သည္။ ၂ ခ်ီဆက္ ၿပီးသြားလို႔ နားေနသည့္ ဝတ္ရည္ဆီကေန ညီးတြားသံေတြ  တိုးတိုးေလး ျပန္ထြက္လာသည္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးက လည္ပင္းကုတ္ (ဂုတ္) ေနရာကေန တစ္ဘက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ က်ေန ေသာေၾကာင့္ ေက်ာ့ရွင္းကာ ဝင္းေနသည့္ ေက်ာျပင္ကေန တဆင့္ မိမိ လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို  ၾကည့္လိုက္သည္။ မိမိရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း တင္ပါးေလးေတြက တုန္တုန္သြားသလို ခါးမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးေလးကလည္း လႈပ္ ခါသြားသည္။

အရွိန္ ကို ျမႇင့္လိုက္သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ၾကမ္းလာသည္။ ဝတ္ရည္ရဲ႕ လက္၂ဘက္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ပုခုံးကို လွမ္း ကိုင္ကာ အဲ့ဒီကေန တဆင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို စုခ်ည္ကာ ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ေခါင္းနားကေန  ကပ္ၿပီး စုခ်ည္လိုက္လို႔ ဝတ္ရည္လည္း မနာေတာ့။ ႏိုင္ထူးက ဘယ္လက္ျဖင့္ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို စုကိုင္ထားၿပီး ညာလက္ျဖင့္  ဝတ္ရည္ရဲ႕ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ တင္ပါးေတြကို ႐ိုက္ေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္လည္း လွဲေနရာမွ ေလးဘက္ေထာက္ အေနအထား ျဖစ္ ကာ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်ေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္မ်ား ၾကမ္းလာသည္ႏွင့္အတူ ေအာ္သံမ်ားလည္း ဆူညံလာသည္။  ႏိုင္ထူးလည္း အရွိန္တက္လာကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ဆံပင္ေတြကို မဆြဲေတာ့ပဲ တင္ပဆုံကိုသာ ကိုင္ၿပီး အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ တဒိုင္းဒိုင္း  တဘုန္းဘုန္း ေဆာင့္ခ်ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕ ညီမေလးထဲကို အရည္ေတြ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္လည္း တဆက္ဆက္ တုန္ ကာ ညီမေလးအထဲမွာ ေႏြးေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ အိမ္မျပန္ခင္အထိ ေနာက္ ၁ နာရီေလာက္ ဆက္ဝုန္းလိုက္ေသးသည္။  အဝတ္အစားေတြ ျပန္ဝတ္ေတာ့ ဝတ္ရည္ရဲ႕ တင္သား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးေတြဟာ နီရဲတြတ္ေနေတာ့တာေပါ့။ အျပန္က်ေတာ့ ထုံးစံ အတိုင္း ႏွဖူးကို နမ္းကာ အရမ္းခ်စ္သည္ဟု ေျပာျဖစ္သည္။

မျမင္ႏိုင္ေသာ ကံတရား  ႏိုင္ထူးလည္း ဝတ္ရည္မရွိတဲ့ အလုပ္မွာ ၾကာၾကာမလုပ္ခ်င္ေတာ့။ တက္လမ္းအတြက္ အရင္ဆုံး  အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း တက္ရန္ စီစဥ္ေတာ့သည္။ ၿပီးရင္ သူမ်ားတကာ သြားေနက် အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံ ကို သြားကာ အလုပ္ လုပ္မည္ေပါ့။ အလုပ္ပိတ္ရက္မွာ သင္တန္းတက္ရန္ စုံစမ္းေတာ့သည္။ ဝတ္ရည္ကလည္း အားေပးသည္။ သင္တန္း တက္ေတာ့  ရင္ခုန္သံက တဖန္ ႏိုးထလာသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ျခင္း ျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ ေပါ့။ သင္တန္းတစ္ခုလုံးတြင္ သိကြၽမ္းဖူး သူ သူ ၂ ေယာက္ ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသြားသည္မွာ ဆန္းသည္ဟု မထင္ပါ။ အရင္တုန္းက ရည္းစားမ်ားသည္ဟု နာမည္ႀကီးေသာ ႏွင္းပြင့္ သည္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္း သိပ္မရွိေပ။ ႏိုင္ထူးႏွင့္သာ သြားအတူ၊ လာအတူ၊ စားအတူ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ ရဲ႕ မိဘေတြ အလိုက် စကၤာပူတြင္ အလုပ္ သြားလုပ္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။ မိဘေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြ ကုမ္ပဏီ ဟု  ေျပာသည္။ ႏိုင္ထူးက အခါအခြင့္ သင့္ရင္ မိမိပါ ဝင္လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ အခ်ိန္ ခဏေတာ့ ေစာင့္ေပးရန္ႏွင့္ သူမ အရင္သြား ႏွင့္ၿပီး အေျခက်မွ ေျပာေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပသည္။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏိုင္ထူးအေနႏွင့္ လုပ္လက္စ အလုပ္ကိုသာ  ဆက္လက္ လုပ္ကိုင္ၿပီး ႏွင္းပြင့္ဆီက သတင္းကိုသာ ေစာင့္ေနေတာ့သည္။ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာသည္ႏွင့္အမွ် ဝတ္ရည္အေၾကာင္း ကိုလည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရည္းစားမထားျဖစ္ေတာ့ေၾကာင္း  ေျပာသည္။ ပိတ္ရက္ေတြဆို အဂၤလိပ္စာသင္တန္းကို ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အတူသြားတက္ၿပီး ျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီ သြားကာ ခ်ိန္း ေတြ႕ၾကသည္။ တခါတရံ ဝတ္ရည္က သင္တန္းကို လိုက္လာရင္ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံကာ မုန႔္အတူ သြားစားတတ္ၾကသည္။ ၃ လ  ေလာက္ ၾကာေတာ့ ႏွင္းပြင့္က စကၤာပူႏိုင္ငံဆီ အရင္သြားႏွင့္ကာ အလုပ္ သြားလုပ္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးကို စိတ္မပူရန္ႏွင့္ ေျပာေပး မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဒီလိုႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ထြက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္ ႏိုင္ထူးအတြက္ အလုပ္ေခၚစာ ေရာက္လာသည္။

ႏွင္းပြင့္  ကူညီေပးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ ႏွင့္ အတူ အလုပ္ လုပ္ရမည္။ ထိုအလုပ္တြင္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ ၂ ေယာက္သာ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ  ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္သည္ေလ။ ရည္းစားဦး ရွိေနေသာ္လည္း အခ်စ္ဦး (ရင္ခုန္သံ အဦးဆုံး) ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားမ်ား အတူရွိမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ စကၤာပူကို မထြက္ခြာခင္ ႏိုင္ထူးႏွင့္ ဝတ္ရည္တို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက အလုပ္ထြက္လိုက္ၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဝတ္ရည္ကေတာ့ အလုပ္ကေန ၂ ရက္ ခြင့္ယူကာ ေဟာ္တယ္မွာပဲ အတိုးခ် ခ်စ္ပြဲဆင္ေတာ့သည္။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ဝတ္ရည္က မ်က္ရည္ဝဲကာ ေျပာသည္။ ေမာင္ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ တဲ့။

ေႏြမွာ က်တဲ့ ႏွင္း ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အလုပ္ အတူ လုပ္ရေတာ့ အခ်ိန္တိုင္း သူမႏွင့္ အေနမ်ားလာသည္။ ႐ုံးတစ္ခုထဲတြင္ မိမိတို႔ ၂ ေယာက္ သာ ျမန္မာဆိုသည့္ စိတ္က သူတို႔ ၂ ေယာက္ကို ပိုရင္းႏွီးေစသည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာထားသည္ မသိေပမယ့္ ႏိုင္ထူး  စိတ္ထဲမွာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားေနမိသည္။ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ူးတာပဲေလ၊ ဘယ္သူမွ ဘာမွ ထိခိုက္တာမွ မဟုတ္တာ။  ဝတ္ရည္ႏွင့္ကလည္း ညဘက္ေတြဆိုလွ်င္ အၿမဲ စကားေျပာျဖစ္သည္။ ပြင့္လင္းၿပီးသား ရည္းစားေတြ အဘို႔ေတာ့ sex chat က အ ၿမဲ ေျပာျဖစ္သည္။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ အျပန္အလွန္ ျပရင္းေပါ့ေလ။ အစိုးရ အလုပ္ပိတ္ရက္ရွည္ ႏွင့္ ခြင့္ယူရက္ ေပါင္းၿပီး ရက္ရွည္ရ ရင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ကာ ဝတ္ရည္ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေပ်ာ္ျမဴးျဖစ္သည္။ အလုပ္ျပန္တက္ရင္ ႏွင္းပြင့္က ႏိုင္ထူးကို ပန္ဒါ ဆိုၿပီး စ ေနာက္တတ္သည္။

မ်က္ကြင္းႀကီးေတြ ညိဳၿပီး ျပန္လာတာကိုး။ အလုပ္ လုပ္သက္ ၁ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ႏိုင္ ထူးသည္ ေျပာမနာ၊ ဆိုမနာ တကယ့္ ငယ္ေပါင္းလို ျဖစ္လာသည္။ ညဘက္ အလုပ္ ျပန္ခ်ိန္တြင္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ကာ  ထမင္းအတူစားၿပီး အရက္ေသာက္ကာ စကားဝိုင္းဖြဲ႕လာသည္။ ေျပာရဲဆိုရဲ ရွိလာကာ ၂ ေယာက္သား အတြင္းေရးေတြပါ ေျပာ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဥပမာ ႏွင္းပြင့္က မိမိ ရင္သားမွာ စီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အီး အထိ ျဖစ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ညီေလး အရွည္  လုံးပတ္အေၾကာင္း၊ သူမရဲ႕ ဆီးခုံမွာ အသဲပုံ တက္တူးေလး ရွိေၾကာင္း၊ ဝတ္ရည္ ခါးမွာ ပတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ထူးရဲ႕ လက္ေဆာင္ေလး အေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ထိုသို႔ စကားမ်ား ေျပာျဖစ္လွ်င္ ႏိုင္ထူး တစ္ေယာက္ အိမ္အျပန္ ေျခ ၃ ေခ်ာင္း ျဖင့္ ျပန္ေနရသည္။  အိမ္ျပန္ေရာက္မွ ဝတ္ရည္ႏွင့္ စကားေျပာကာ ညီေလးကို အန္ထုတ္ခိုင္းရသည္။ ေႏြေခါင္ေခါင္မွာေတာင္ က်တဲ့ ႏွင္းရယ္။

အေနေဝးတဲ့ အခ်စ္ အခုတေလာ ဝတ္ရည္ႏွင့္ စကားေျပာရတာ အဆင္မေျပပါ။ အြန္လိုင္းကေန ညတိုင္း ေျပာျဖစ္ေပမယ့္ အခု ေနာက္ပိုင္း သူမ မအားတာက မ်ားလာသည္။ ေျပာျဖစ္လွ်င္လည္း ဝတ္ရည္စကားေတြက ႏိုင္ထူးႏွင့္ ႏွင္းပြင့္ကို ေလွာ္ေပးေနသလို  သေဘာေတြ ပါေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သိသာလာကာ ႏိုင္ထူးကို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ အစားလည္း ႏိုင္ထူး ဟု တခါတရံ ေခၚတတ္လာသည္။ ႏွင္းပြင့္ကို တိုင္ပင္ၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ၾကည့္ခ်င္ရင္ ျပန္ၾကည့္ေပါ့တဲ့။ အေျဖက ႏိုင္ ထူး ထင္သလို ဝတ္ရည္ဆီမွာ တျခားတစ္ေယာက္ ရွိေနရင္ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာပါ စဥ္းစားသြားေပါ့တဲ့။ ဒါနဲ႔ ဝတ္ရည္ကို အသိ မေပးပဲ ျပန္လာလိုက္သည္။ သူမ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ကို ခန႔္မွန္းၿပီး အလုပ္လုပ္ရာ ေနရာဆီ သြားေစာင့္ေနလိုက္သည္။ မိနစ္ ၃၀  ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ၿပီးေသာ ခဏဝယ္ ဝတ္ရည္ အလုပ္ဆင္းလာတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ႏိုင္ထူး ေတြးထင္ထားသည့္အတိုင္း  ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ခ်င္း ခ်ိတ္ကာ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္သြားကာ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ထားေသာ  တန္ဘိုးႀကီးမည္ဟု ခန႔္မွန္းရသည့္ ဇိမ္ခံကားထဲသို႔ ဝင္သြားကာ ေမာင္းထြက္သြားၾကသည္။ ဝတ္ရည္ဖုန္းကို ဆက္ကာ ေမးမည္ဟု  ဖုန္းကို ကိုင္လိုက္ရာမွ အခုခ်ိန္ ေသြးပူေနရင္ ဘာစကားမွ အရာေရာက္မည္ မဟုတ္သျဖင့္ ညက်မွ ဆက္ရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။  အြန္လိုင္းမွာ ႏွင္းပြင့္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ သူမကို ဆက္သြယ္လိုက္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ဆုံးျဖတ္ရန္သာ  တိုက္တြန္းသည္။ မည္သည့္ အႀကံမွေတာ့ မေပး။ ညက်ေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ ရန္ကုန္က ဖုန္းနံပါတ္ ျဖစ္ေန သျဖင့္ ဝတ္ရည္က အံ့ၾသသံျဖင့္ စကားေျပာသည္။ ေမာင္ လို႔ေတာ့ မေခၚေတာ့ ႏိုင္ထူးတဲ့။

“ႏိုင္ထူး ျပန္ေရာက္ေနတာလား…ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္တာလဲ…ငါ့ကိုလည္း မေျပာဘူး…”  “ျပန္ေရာက္တာ ေန႔လည္ထဲက…  ဝတ္ရည္ဆီကို လာေသးတယ္…” “ဟင္ (တုန္လႈပ္သြားဟန္ျဖင့္) … ဟုတ္လား… ဝတ္ရည္လည္း မေတြ႕ပါလား..”   “မေတြ႕ဆို… ေဘးနားက ဘဲႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတာကိုး…” “ေၾသာ္…ႏိုင္ထူး ေတြ႕သြားၿပီကိုး..”   “ဟုတ္တယ္…အဲ့ဒါ အခု ဝတ္ရည္ဆီက ေျဖရွင္းသံ  ၾကားခ်င္လို႔ … ဆက္လိုက္တာ..” “ႏိုင္ထူးကို ေျပာမလို႔ပါပဲ…ကိုေက်ာ္စြာက ဝတ္ရည္ရဲ႕ မိဘေတြ သေဘာတူထားတာေလ… ေမေမ တို႔ သေဘာထားကိုလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔…”   “ေတာ္စမ္းပါကြာ…႐ုပ္ရွင္ထဲက စကားေတြ လာမေျပာနဲ႔…”  “မင္း သေဘာတူမွ  ျဖစ္တဲ့ဟာ… သေဘာမတူရင္ ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး..”  “တကယ္ ေျပာတာပါ ႏိုင္ထူးရယ္…”  “အိုေခ…ထားေတာ့….မင္း…ဘာ ဆက္လုပ္မွာလဲ….ဘယ္လို စဥ္းစားထားလဲ…”  “ဟို….ဟို…..ႏိုင္ထူးနဲ႔ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစ္စေတြကို ေမ့လိုက္ပါေတာ့…ဝတ္ရည္နဲ႔ လမ္းခြဲ ရေအာင္…အဟင့္..ဟင့္…ဟီး…”  “တကယ္ အဲ့လို ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီလား…ေသခ်ာလား…”  “ဟုတ္…ေသခ်ာပါတယ္…”  “ဟုတ္ၿပီ ေလ… ျပန္ေမးမယ္ေနာ္… ငါ့ဆီ ျပန္မလာတာ ေသခ်ာၿပီလား….”

“………”  “ေမးေနတယ္ေလ….တကယ္ကို ေသခ်ာသြားၿပီလား…”  “ဟုတ္…”  “မင္းဘက္က အဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္လည္း ၿပီးေရာ ေလ… ငါ့ကို အေတြ႕အႀကဳံအသစ္ေတြ သင္ေပးသြားလို႔ ေက်းဇူးပါ…မင္းဘဝ အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕ပါေစ…”  “ႏိုင္ထူး….ဝတ္ရည္  တကယ္ ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာေတာ့ ယုံပါေနာ္…”  “ဒီအခ်ိန္မွာ ဒီစကားေတြ ေျပာလည္း ဘာမွ ျဖစ္မလာဘူးေလ… မင္းသာ တကယ္  ခ်စ္တယ္ဆို အခုခ်ိန္ ငါ့အနားမွာပဲ ရွိေနမွာေပါ့…ေတာ္ပါၿပီကြာ…ဒါပဲ…” အေနေဝးတဲ့ အခ်စ္က ဘယ္ေလာက္ခံႏိုင္မွာလဲ။  ေသြးေအးသြားႏိုင္တယ္။ မဟုတ္ဘူး။ အခ်စ္ကို ခံယူတဲ့ သူေတြအေပၚမွာဘဲ မူတည္တယ္။ ႏိုင္ထူး ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ဝတ္ရည္ ရွိရဲ႕ သားနဲ႔ ႏွင္းပြင့္ကို စိတ္ထဲက အႀကိမ္ႀကိမ္ ပစ္မွားမိေနတာပဲ။ အခ်စ္ေဟာင္းရဲ႕ အခ်စ္သစ္   ဒီလိုနဲ႔ ႏိုင္ထူးလည္း အလုပ္ ျပန္ တက္သည္။ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ ညစာအတူထြက္စားေတာ့ ရင္ထဲ ရွိရာ အကုန္ ေျပာျဖစ္သည္။ ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ေခါင္းေလး တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္  နားေထာင္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီး ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္သြားမွ အခ်ိန္က ကုစားသြားမွာပါ ႏိုင္ထူး တဲ့။ ဒီစကား တစ္ခြန္းပဲ   ေျပာသည္။ တကယ္ပဲ အခ်ိန္က ကုစားသြားသည္။ ေနာက္ ၆ လ ေလာက္ ၾကာေတာ့ ဝတ္ရည္ဆီက မဂၤလာေဆာင္ ဖိတ္စာ  ေရာက္လာသည္။ သူ႔ကိုလည္း လာခဲ့ဘို႔ ေခၚသည္။

မိန္းကေလး ျဖစ္သူက ေခၚမွေတာ့ ေယာက္်ားေလး ျဖစ္သူ ႏိုင္ထူးက မသြားရဲ စရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိ။ ႏွင္းပြင့္ကိုလည္း ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ ႏွင္းပြင့္ႏွင့္ အတူ ခြင့္ယူၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ကာ ဝတ္ရည္ရဲ႕  မဂၤလာေဆာင္ကို သြားလိုက္သည္။ သူတို႔သမီး (သတို႔သမီး) ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ႏိုင္ထူး အရင္က ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ဝတ္ရည္သည္  အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္ တအားလိုက္ဖက္သည္။ ရွည္လ်ားၿပီး နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံပင္ကို မထုံးပဲႏွင့္ အရွည္အတိုင္းကို ဆံညႇပ္ေလးႏွင့္  စည္းထားသည္။ တယုတယ နမ္းခဲ့ဖူးေသာ၊ အခ်စ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲတိုင္း ကိုင္ဆြဲခဲ့ဖူးေသာ ဆံႏြယ္ေလးမ်ား။ အခုေတာ့ အေဝးက ေငးၾကည့္ ေန႐ုံပင္။ ဝတ္ရည္ကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကို လိုက္လံႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ႏိုင္ထူးတို႔က ခန္းမရဲ႕ အေနာက္ဆုံးနားမွာ ျဖစ္ေနလို႔ မ ေရာက္လာေပ။ ခဏၾကာေတာ့ ခန္းမရဲ႕ ထြက္ေပါက္နားကို (ထုံးစံအတိုင္း) သြားကာ ျပန္ေတာ့မယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူးတို႔ အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ဝတ္ရည္က သူတို႔သားျဖစ္သူ ကိုေက်ာ္စြာႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ႏိုင္ထူးေဘးနားမွာ  ႏွင္းပြင့္လည္း ပါလာေတာ့ ႏွင္းပြင့္ကလည္း ဝင္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒီေတာ့ ကိုေက်ာ္စြာ ဆိုသူက အလိုက္မသိစြာျဖင့္ ေျပာသည္။

“ကိုႏိုင္ထူးရဲ႕ ခ်စ္သူလားဗ်…. ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတယ္ဗ်ာ.. ကိုႏိုင္ထူးေတာ့ ကံေကာင္းတာပဲ…” “ဟုတ္ကဲ့ရွင့္….ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာ ပါတယ္…အခုလို ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာတာ ေက်းဇူးပါေနာ္… က်မ ေခ်ာတာက ေဟာ့ဒီက သူတို႔သမီးကို မမွီပါဘူးရွင္…”   “ဟဲဟဲ ဟဲ…”  “ကိုေက်ာ္စြာ…ေက်းဇူးဗ်ာ….က်ေနာ့္ ခ်စ္သူကို အခုလို ေခ်ာတယ္ ေျပာတဲ့အတြက္….တကယ္ေတာ့ ဝတ္ရည္က ပိုလွတာ ဗ်…”  “ဟားဟားဟား…ကိုႏိုင္ထူးကလည္း ေျမႇာက္တတ္သားပဲ…”  ဒီလိုနဲ႔ ကိုေက်ာ္စြာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီးမွ တေခါက္ သြား ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ ဟုပင္။ ခန္းမ အျပင္ထြက္လာေတာ့ ႏိုင္ထူးႏွင့္ သိေသာ ဝတ္ရည္ သူငယ္ခ်င္းက ႏိုင္ထူးေနာက္ ကို လိုက္ကာ အိတ္ေသးေသးေလး တစ္အိတ္ လာေပးသည္။ ဝတ္ရည္က ေပးခိုင္းလိုက္တာတဲ့။ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆြဲႀကိဳးရွည္ ရွည္ေလး။ ေဘးနားက ႏွင္းပြင့္ကေတာ့ ဆြဲႀကိဳးရွည္ႀကီးကို ထုတ္ၾကည့္ေနေသာ ႏိုင္ထူးကိုသာ ေငးေမာၾကည့္ေနေတာ့သည္။

ခ်ည္မထားတဲ့ ႀကိဳး  အခ်ိန္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာေတာ့ ႏိုင္ထူးရဲ႕ အသဲကြဲ ေဝဒနာလည္း သက္သာလာသည္။ လုံးလုံးႀကီး ေမ့ သြားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပဲ၊ တိုက္ဆိုင္တိုင္းသာ သတိရတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ႏွင္းပြင့္ေပါ့။ သူမက ဆံပင္ အရွည္ႀကီး ထား ထားသည္ေလ။ အခုဆို ေက်ာလယ္ကို ေက်ာ္လို႔ တင္ပဆုံနားကို ေရာက္ေတာ့မည္။ သူတို႔ ၂ ေယာက္ ဆက္ဆံေရးကလည္း မ ေျပာင္းလဲပါဘူး။ အတူသြား၊ အတူစား၊ အတူေသာက္ပဲေပါ့။ သံေယာစဥ္ ရွိလာေပမယ့္ အခ်စ္ အျဖစ္ကို မေျပာင္းလဲၾကပါဘူး။  တစ္ရက္ေပါ့။ staff party ဆိုၿပီး သူတို႔ အလုပ္က စီစဥ္ေပးသည္။ အင္ဒိုနီးရွားက ကမ္းေျခကို သြားၾကတာေပါ့။ ကမ္းေျခေရာက္ ေတာ့ ညေနပိုင္းမွာ ဆုေပးတာေတြ၊ အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ မဲေဖာက္ေပးတာေတြ၊ ဂိမ္းကစားတာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ည ဘက္ေရာက္ေတာ့ လူငယ္ေတြပဲ စုၿပီး အရက္ေသာက္ၾကသည္။ ႏိုင္ထူးက ဘီယာပဲ ေသာက္ၿပီး ႏွင္းပြင့္က ဝိုင္ေသာက္ေနသည္။  တျခားသူေတြႏွင့္ စကားေျပာသလို ၂ ေယာက္သား အခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာသည္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ၂ ေယာက္ထဲ သီးသန႔္ ေျပာ သလို ျဖစ္လာသည္။ ႏွင္းပြင့္ ဝတ္ထားတာက အနီေရာင္ ဝမ္းပိစ္ေလး၊ ဒူးေခါင္းေအာက္ နည္းနည္း ရွည္ၿပီး ကားကားေလးေပါ့။  တင္ပါးလုံးႀကီးေတြက ဖုထစ္ေနၿပီး၊ ခါးေနရာမွာ သိမ္သြားတာက သူမရဲ႕ ေကာက္ေၾကာင္းကို ပိုေပၚေစသည္။ ဆံႏြယ္ရွည္ႀကီးေတြ ကိုေတာ့ စုပတ္ၿပီး ဆံထုံး ထုံးသလို ခ်ည္ထားသည္။ ဝိုင္ခြက္ေလးကို ကိုင္ကာ ႏိုင္ထူးႏွင့္ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ဝိုင္ေသာက္ေန ဟန္က တမ်ိဳး ဆြဲမက္ဘြယ္ေကာင္းသည္။ ဒီဆံႏြယ္ေတြကို ျမင္ရင္ ဝတ္ရည္ကို သတိရသြားသျဖင့္ တခ်က္ တခ်က္ ငိုင္က်သြား ေသာ ႏိုင္ထူးကို ႏွင္းပြင့္က ေျဖသိမ့္ေပးသည္။

“ႏိုင္ထူး….အခ်ိန္လည္း ၾကာၿပီေလ…သူ႔ကို သတိရတုန္းပဲလား…”   “အင္း…တခါတေလ သတိရတယ္….အခ်ိန္တိုင္းေတာ့ မဟုတ္  ပါဘူး…” “ေအးေပါ့…ရည္းစားဦးဆိုေတာ့လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ေလ…ႏိုင္ထူးက ႀကိဳးသြားခ်ည္တာကိုး..”   “ဘာေျပာတာလဲ ႏွင္း…”    “ေၾသာ္…သံေယာစဥ္ႀကိဳး သြားခ်ည္မိတာကိုး…ႏွင္းကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေနတယ္…ဟိုးအရင္တုန္းကေတာ့ ႏိုင္ထူးလိုမ်ိဳး  ခံစားဖူးတယ္…ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မခ်စ္မိေအာင္ ေနတယ္…သံေယာစဥ္ႀကိဳး အရစ္မခံဘူးေလ…”  “အင္း…ႏွင္း ေျပာတာလည္း  ဟုတ္ပါတယ္ေလ…”  “စိတ္ထဲ သိပ္မခံစားနဲ႔ေတာ့ ႏိုင္ထူး…. ႏွင္း အခန္းထဲ ျပန္ေတာ့မယ္…အျပင္မွာ ေအးလာၿပီ…”  “အို ေခ…ႏွင္း…ဂြတ္ႏိုက္ေနာ္…”  “ေၾသာ္… ဝတ္ရည္ဆီက ျပန္ရတဲ့ ႀကိဳးေလး အခု ပါလာေသးလား…” “ပါတယ္…ႏွင္း… ဘာလုပ္မလို႔ လဲ….” “ႏွင္း…အခု ဝတ္ၾကည့္ခ်င္လို႔….ႏိုင္ထူး ခြင့္ျပဳရင္ပါ….”   “အင္း…ရပါတယ္…အခန္းထဲ သြားျပန္ယူလိုက္ဦးမယ္…” “အို ေခ….ဒါဆို ႏွင္း အခန္းထဲကပဲ ေစာင့္ေနေတာ့မယ္…. ႏိုင္ထူး ကိုယ္တိုင္ ဝတ္ေပးမယ္ဆိုလည္း သေဘာေနာ္…”  ဟု ဆိုကာ ခ်ာကနဲ  လွည့္ထြက္သြားသည္။ တင္ပဆုံက နိမ့္တုံ ျမင့္တုံႏွင့္ တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္က ႏိုင္ထူးကို စိမ္ေခၚသြားသည့္ ဟန္။ ဘာသေဘာလဲဆိုတာ ၾကာၾကာ မစဥ္းစားႏိုင္အား။ စိတ္ရဲ႕ ေခၚေဆာင္ရာဆီ ေျပးလိုက္ဘို႔ ျပင္ေတာ့သည္။ ႏိုင္ထူး အခန္းဆီကို  အျမန္သြားၿပီး ဆြဲႀကိဳးရွည္ေလးကို ထုတ္ကာ လက္မွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ၿပီး ႏွင္းပြင့္ အခန္းဆီသို႔ သြားေတာ့သည္။ ဒီ ဆြဲႀကိဳးေလးေတာ့ ဝတ္ေပးလိုက္မည္။ သံေယာဇဥ္ေတာ့ မၿငိမိေအာင္ ထားရမည္ေလ။ ဟုတ္တယ္ သံေယာဇဥ္ႀကိဳး။ ဒီႀကိဳးက  ခ်ည္မထားတဲ့ ႀကိဳး။