ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး အပိုင်း (၁) 

ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး
ရေးသားသူ – Chan Ko (ချမ်းကို)

 အပိုင်း (၁) 

ကျွန်တော့်ဇာတ်လမ်း စတာက အထက်တန်းအောင်ပြီးခါစ ကာလပေါ့။ ငယ်ငယ်ကတည်းက သင်လိုက်ရတဲ့ တူရိယာတွေ စုံနေတာပဲ။ တယော၊ ဟာမိုနီကာ၊ ဂစ်တာ စုံနေတာပဲ။ တအားဝါသနာကြီးတဲ့ ကလေးလို့တော့ မထင်နဲ့နော်။ ကျွန်တော့်ဖေဖေက တောမြို့လေးမှာ လူပျိုဘဝက တော်တော်လေး နာမည်ကြီးတဲ့ ဂစ်တာသမား။ မေမေက ဘုရားကျောင်းက တယောဆရာမလေး ဖြစ်ခဲ့ဖူးတော့ ကျနော့်ခင်မျာ လူမှန်းသိတတ်စကတည်းက မိဘတွေရဲ့ အတင်းအကြပ် သင်ကြားမှုအောက်မှာ ကစားချိန်တောင် မရှိခဲ့ဘူးဗျ။

သူများတွေ ကျောင်းဆင်းလာလို့ ဘောလုံးကန်ကြ၊ စွန်လွှတ်ကြ၊ ကစားကြပြီဆို ကျနော့်မှာ မျက်ရည်နဲ့ မျက်ခွက်။ အိမ်က မြို့ရဲ့ဘောလုံးကွင်းနဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင်ဆိုတော့ ပြတင်းပေါက်ကနေ တခြားကလေးတွေ ဆော့နေတာကို ငေးကြည့်ပြီး ပဲပင်ပေါက် နုတ်(စ်)တွေဖတ်၊ ဝမ်းအန်တူးအန် ဘာညာဆိုပြီး တိုင်မင်ရေနေခဲ့ရတဲ့ ဘဝပေါ့။

လူပျိုပေါက်ဖြစ်လာတော့ ထိုက်သင့်သလောက် တီးတတ် ခတ်တတ်လာတယ်။ ဟာမိုနီကာမှာ ဆရာတစ်ဆူပေါ့လေ (ဟီးကြွားတာနော်)။ ဂစ်တာမှာလည်း တော်တော်လေး ဟုတ်လာတာပေါ့လေ။ (Eric Clapton: လောက်တော့မကျွမ်းဘူးပေါ့။ တောမြို့လေးမှာ နာမည်ကြီးတဲ့ တောကျော်ပေါ့လေ)။ တယောလား.. အမှန်အတိုင်းပြောရရင် နှစ်တွေအကြာကြီး ဒုက္ခခံလိုက်ရတာပဲရှိတယ်။ အခုထိ မရပါဘူးဗျာ။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဂန္တဝင်ဂီတကို တယောလေးနဲ့ အိညောင်အိညောင် ထိုးရတာကို မကြိုက်။ စပြီးကျင့်စဆို တယောကိုမေးနဲ့ ညှပ်ထားရတာကိုက ဆန်အိတ်ကြီး ထမ်းနေရသလို ပင်ပန်းဆင်းရဲလိုက်ရတာဗျာ။

အထက်တန်းစာမေးပွဲပြီးတော့ ကျနော်လည်း ယောင်ချာချာ ဖြစ်နေတာဗျ။ ဖေဖေနဲ့ မေမေက သူတို့အလုပ်တွေနဲ့ သူတို့မအား (နယ်စပ်ဆိုတော့ ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်ပေါ့ဗျာ)။ ကျနော့်ကိုလည်း ဂရုမစိုက်အား။ သူတို့အလုပ်မှာ ဝိုင်းကူပေးပါ့မယ်ဆိုတာလည်း လက်မခံပဲ နောက်ထပ် ဇာတ်လမ်းတစ်ခု ထွင်လာပြန်တယ်။ Piano (ပီယာနို) တီးသင်ရမယ်တဲ့ဗျာ။ ကြားကြားချင်း စိတ်လေသွားတယ်။ ကြည့်လည်း လုပ်ကြပါဦးဗျာလို့။

တသက်လုံး ဒီတူရိယာတွေနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်ရတော့မှာလား မသိတော့ပါဘူး။ မေမေက မရဘူးဗျ။ ထုံးစံအတိုင်း အာဏာနဲ့။ ဟေ့ကောင်.. F-ကလပ်(တယော) ကော၊ G-ကလပ်(ဂီတာ) ကော နင်နားလည်ပြီးသား၊ ပီယာနိုက C-ကလပ်နုတ်စ်နဲ့ သွားတာ.. သွားသင်ချေ..။ ခဏလေးနဲ့ တတ်မှာဆိုပြီး အမိန့်ချတော်မူတယ်။ အဲ့ဒီတော့ကား ဆရာဗန်းမော်တင်အောင်ရဲ့ လေနဲ့ပြောရရင် ကျနော်ကော ဘာများတတ်နိုင်ဦးမည်နည်းပေါ့။ ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရတော့တာပေါ့လေ။

မြို့ပြင်က ယူကလစ်ဝင်း (ယူကလစ်ပင်တွေများလို့ခေါ်တာ) ထဲက ဆရာမဆီမှာ တစ်ပတ် ၃ ရက် မနက်စောစောပိုင်း သင်ဖို့ ပြောထားပြီတဲ့။ (Fri to Sun ပေါ့လေ)။

သင်တန်းစမယ့်နေ့ စောစော ကျနော်အိမ်ကနေ ပြိုင်ဘီးလေးနင်းပြီး ထွက်လာခဲ့တယ်။ ယူကလစ်ဝင်းထဲရောက်တော့ မေမေမှာလိုက်တဲ့ ပီယာနိုသင်တဲ့ ဆရာမအိမ်ကို လိုက်ရှာရသေးတယ်။ အဲ့ဒီခြံဝင်းကြီးက တော်တော်ကျယ်တာဗျ။ ပြီးတော့ အိမ်တွေက ပျဉ်ထောင်အိမ်မဲမဲကြီးတွေ။ တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကလည်း တော်တော်လှမ်းတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေတာပဲ။ တချက်တချက် လေတိုက်လိုက်ရင် ယူကလစ်ရွက်တွေ လေတိုးသံတွေ တရှဲရှဲကလွဲပြီး ဘာအသံမှကို မကြားရတာ။ ပတ်ဝန်းကျင် အနေအအထားကတော့ ဆိတ်ငြိမ်လွန်းလို့ ကျနော် ဂစ်တာလာကျင့်ဖို့ တေးထားလိုက်တယ်။

ဟိုမေးဒီမေး လျှောက်မေးရင်း ဆရာမအန်တီဝင်နီရဲ့ အိမ်ကို ရှာတွေ့တယ် (အန်တီဝင်နီဆိုတာ မေမေပြောလိုက်တဲ့ ပီယာနိုသင်မယ့် ဆရာမ)။ တစ်ထပ်တိုက်ပုပုလေး၊ ဆေးအဖြူသုတ်ထားတယ်။ ခြံထဲအထိ ပြိုင်ဘီးလေးကိုနင်းပြီး ဝင်သွားရင်း ခွေးတွေဘာတွေ ရှိနေမလား ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ရှိုးရသေးတယ်။ အဲ.. ဘယ်သူမှမရှိဘူးဗျ.. တစ်အိမ်လုံး တိတ်နေတာပဲ။ ကျနော်လည်း အိမ်ရှေ့ဆင်ဝင်အောက်မှာ စက်ဘီးကိုထောင်ထားပြီး ခပ်အုပ်အုပ် အော်ကြည့်တယ်။

“အန်တီဝင်နီ.. အန်တီဝင်နီ”

ဘယ်သူမှလည်း ပြန်မထူးဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ လွယ်အိပ်ထဲပါလာတဲ့ စကားဝါတံဆိပ် ဆေးပေါ့လိပ်လေးထုတ်ပြီး ဖွာနေမိတယ်။ ဖတ်ကနဲ ကျနော့်အနောက်ဖက်က လူရိပ်တွေ့တာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ အသားအရည်က အဝါရောင်လဲ့နေတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဗျ။ အရပ်ကလည်း အမြင့်ကြီး၊ အနီရဲရဲထမီလေး ဝတ်ထားတယ်။ တော်တော်ကြပ်ကြပ်လေး စည်းထားတော့ ခါးလေးက ကျင်ကျင်လေး ဖြစ်နေတယ်။ ရင်အုံကလည်း တီရှပ်အပြာ သေးသေးလေး ဝတ်ထားတော့ တော်တော်ကြီး သိသိသာသာ ဖောင်းကြွနေတယ်။ ကျနော်လည်း ကြာကြာငေးလို့ မကောင်းတာနဲ့ စကားစလိုက်တယ်။

“ကျနော် အန်တီဝင်နီဆီ ပီယာနိုတီးသင်မလို့ လာတာပါ အစ်မ..။ အန်တီဝင်နီရှိလား မသိဘူး..”

ခပ်တင်းတင်း စေ့ထားတဲ့နှုတ်ခမ်း ပွင့်ထွက်လာတယ်။

“မင်းနာမည်.. ဖိုးသက်လား..။ ဝင်နီဆိုတာ ငါပဲ..။ တစ်ခုကြိုပြောထားမယ်.. မင်းဆေးလိပ်ကို ဒီမှာ အပြီးသောက်ခဲ့..။ ငါ့အိမ်ထဲမှာ ဆေးလိပ်သောက်လို့ မရဘူး..”

ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်း ပြောရင်း အိမ်ထဲကို ဝင်သွားရောဗျ။ ဟောဗျာ.. အန်တီဝင်နီဆိုတာ အသက် ၃ဝ တောင် ပြည့်ပုံမရသေးဘူး။ လေသံကလည်း တင်းတင်းကြီး..။ အင်း ငါတော့မလွယ်ဘူး… ဇာတ်လမ်းပဲကွာလို့ တွေးပြီး ဆေးပေါ့လိပ်လေးကို ခြေထောက်နဲ့ နင်းချေပြီး ကျနော်လည်း နောက်ကနေ အပြေးလေး လိုက်ဝင်လိုက်တယ်။

အသာလေး ကပ်လိုက်သွားတော့ အန်တီဝင်နီရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို မြင်နေရတယ်ဗျ။ ကျစ်ဆံမြီးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက တင်ပါးကားကား ဖွံ့ဖွံ့လေး အပေါ်မှာ သွားဆုံးတယ်။ ထမီအနီရဲရဲအောက်က တင်ပါးလေးက လှုပ်ခါရမ်းလို့။ မကောင်းတတ်မှန်းသိပေမယ့် ကျနော့်မျက်လုံးက ခွာလို့ကိုမရတာ။ အဲ့လို အသာလေးငေးရင်း ဂလုနေရာကနေ အန်တီဝင်နီကိုယ်လုံး တစ်ပတ်လှည့်လာပြီး ကျနော်နဲ့ မျက်နာချင်းဆိုင်လာမှ ရုတ်တရက် မျက်နာလွဲလိုက်ရတယ်။ ဒါတောင် ရိပ်မိသွားမလားဆိုပြီး လန့်သွားသေးတယ်။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ဧည့်ခန်းထဲချထားတဲ့ သုံးချောင်းထောက် ဂရင်းပီယာနိုကြီးကို လှည့်ပတ်ကြည့်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်တယ်။

“ကဲ.. ပြောပါဦး..။ မင်းက instruments တွေ တော်တော်တီးဖူးတယ်ဆို..။ မောင်ရင့်မေမေက ဖုန်းထဲကနေ မနေ့ကပြောတယ်.. ဟုတ်လား”

အန်တီဝင်နီက မရယ်မပြုံးပဲ ကျနော့်ကိုကြည့်ရင်း စကားစတယ်။ ကျနော်လည်း ပြုံးရင်း…

“ဟုတ်ကဲ့… နည်းနည်းပါးပါးပါ အန်တီ”

“ဘာတွေတီးဖူးလဲ ပြောပါဦး”

“ဟာမိုနီကာ၊ တယောနဲ့ ဂစ်တာပါခင်ဗျ..”

“အခု ပီယာနိုကိုကော ကြိုက်လို့လာသင်တာလား”

“အဟီး .. ဖေဖေနဲ့ မေမေက အတင်းသင်ခိုင်းလို့ လာသင်ရတာဗျ..” (ပြောပြီးမှ ငါဘာလို့ အဲ့လိုပြောလိုက်ရတာလဲလို့တောင် နောင်တရသွားတယ်)

“အင်း.. ဟုတ်ပြီလေ..။ မောင်ရင့်မေမေကို အန်တီ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်..။ စိတ်မပါပဲ သင်လို့ကတော့ အလုပ်ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူးကွ..”

ကျနော် ချက်ချင်းပြာသွားတယ်။ ပီယာနို သင်ချင်တာ မသင်ချင်တာထက် ဒီကိုနေ့တိုင်းလာပြီး အန်တီချောချောလေးကို မြင်ချင်နေတဲ့စိတ်က ကျနော့်ကို ကြီးစိုးနေပြီလေ။

“အာ.. မဟုတ်ဘူးဗျ..။ အစကတော့ မသင်ချင်ဘူး ဖြစ်နေတာ..။ အခု ဒီကောင်ကြီး (အရှေ့က ပီယာနိုကြီးကို လက်ညိုးထိုးပြ) ကိုမြင်တော့ ဘယ်လိုစိတ်ပါလာမှန်းကို မသိတာ..။ အဟက်ဟက်..”

“သေချာလို့လား မောင်ရင်လေးရယ်..”

အန်တီဝင်နီက ခပ်ယဲ့ယဲ့ပြုံးရင်း ပြောတယ်။

“ကဲ.. ဒါဆိုစလိုက်စို့”

ဆိုပြီး ပီယာနိုကြီးအရှေ့မှာ ကုလားထိုင်လေးချပြီး သင်ခန်းစာ စဖို့ပြင်တယ်။ ခလုတ်တွေအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်၊ နုတ်စ်တွေဖတ်ခိုင်းနဲ့ ကျနော့်ကို စိတ်ပါလက်ပါ စပြီးသင်ပေးပါတယ်။ သိတယ်မလား ကျနော်ကတော့ ဘေးကနေ အန်တီ့စကားပြောသံတွေ မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်။ ဒီလောက် အန်တီဆရာမလှလှလေးနဲ့ ပူးကပ်ပြီး ထိုင်နေရမှတော့ ဘယ်လိုလုပ် music ကို စိတ်ဝင်စားတော့မလဲဗျာ။

ဘေးကနေ တချက်တချက် သူ့ကိုယ်နံ့လေး ခိုးရှူလိုက်၊ လည်ပင်းက သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေကို ခိုးကြည့်လိုက်၊ ကျနော်က ဘေးကနေ ရပ်နေရတော့ တီရှပ်လည်ဟိုက်လေးအောက်က လှပ်ကနဲ လှပ်ကနဲ မြင်မြင်နေရတဲ့ ရင်သားအလှလေးတွေ ခိုးကြည့်လိုက်၊ တခါတခါ ကျနော့်ကိုယ်ကို အနောက်ဆုတ်ပြီး ကုလားထိုင်မှာ ခါးမတ်မတ်လေးထိုင်နေတဲ့ အန်တီရဲ့ ကားထွက်နေတဲ့ တင်လေးကို ကြည့်လိုက်နဲ့ အန်တီက ပီယာနိုတီးပြနေတဲ့အချိန် ကျနော်က လောင်တီးနေတာပေါ့လေ အဟီး။

အဲ့ဒီနေ့က ၂ နာရီသင်ခန်းစာဟာ ကျနော့်အတွက်တော့ ၂ စက္ကန့်လောက်ပဲ ကြာတယ်လို့ ထင်လိုက်ရတယ်။ ပြန်လာတော့ စိတ်ကူးလေး တယဉ်ယဉ်ပေါ့ဗျာ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ခန်းထဲ မြန်မြန်ဝင်ပြီး တစ်ချီလောက် လက်နဲ့ လုပ်လိုက်ရသေးတယ်။ အဲ့ဒီအချိန်က ကျနော့်မှာ မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝကို မရှိသေးတာဗျ။ ညဖက် ထမင်းဝိုင်းကြမှ မေမေက မေးတယ်။

“ဘယ်လိုလဲ ပီယာနိုဆရာမ အသင်အပြကောင်းလား”

“ဟုတ် မေမေ။ ဒါနဲ့ ဆရာမက ငယ်သေးပါလား”

“ဟဲ့ ၃ဝ စွန်းစွန်းလေးပဲ ရှိသေးတာ..။ ရုပ်ကိုလည်းကြည့်ဦး နုနုလေး..။ သား.. နင်ကြွေနေပြီမလား”

ဆိုတော့ ကျနော်က ပြုံးပြုံးကြီးလုပ်ပြီး

“အို.. မေမေကလည်း သားက အဲ့လိုတွေ စိတ်မဝင်စားပါဘူး”

ဆိုပြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ ဂေါ်လီရိုက်နေတုန်း ကလေးပေါက်စလို မူလိုက်ရတယ် ဟီးဟီး။ ဆရာမအန်တီလေးက အခုထိ အပျိုကြီးဗျ။ ကျနော်တို့မြို့က နာမည်ကြီး ဘော်ဒါဆောင်တစ်ခုမှာ နည်းပြလာလုပ်နေတာ။ အခု ကျနော် သွားသွားသင်တဲ့အိမ်က သူ့အမျိုးတစ်ယောက်ရဲ့အိမ်။ တစ်ယောက်ထဲနေတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ သူ့သူငယ်ချင်း နောက်ထပ် အပျိုကြီးတစ်ယောက် ရှိသေးတယ်။ အဲ့ဒီတစ်ယောက်ကတော့ အထက်တန်းပြ ဆရာမ။ ကျနော်သွားတဲ့နေ့က ကျောင်းသွားလို့ မမြင်ခဲ့ရတာ။

ကဲ ကျနော့်ဇာတ်လမ်း ဆက်ပြောရအောင်…

အဲ့လိုပဲ တစ်ပတ်ကို ၃ ရက် အန်တီဝင်နီဆီ သွားသင်၊ ဘေးကနေ နို့တွေခိုးကြည့်၊ ဖင်တုံတုံလေးကို ရှိုး၊ ကိုယ်သင်းနံ့လေး ခိုးရှူရင်း ကတုန်ကယင်ကြီး ဖြစ်ဖြစ်ပြီး အိမ်ပြန်လာ။ အိပ်ခါနီးတိုင်း ပြန်ပြန်ပြီး မျက်လုံးထဲ မြင်အောင်မှန်းပြီး ဂွင်းထု။ ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်ကျတဲ့ ဧပရယ်လ ရောက်လာပါလေရော။ ဘာလိုလိုနဲ့ လေးလရှိသွားပြီဗျာ။ ပီယာနိုသင်တာ လေးလလုံးလုံး ဘာကိုမှ စိတ်မဝင်စားဘူး။ အားအားရှိ အန်တီဝင်နီကိုပဲ စိတ်က ပစ်မှားနေတာကိုး။ သင်တန်းကာလကလည်း ပြီးခါနီးလာပြီဗျ။

ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ သင်ခန်းစာအနေနဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ် တီးခိုင်းတယ်။ Cannon in D ဆိုတဲ့ သီချင်း ကြားဖူးကြတယ်မလား (ဟို စိုင်းစိုင်းခမ်းလှိုင်ဆိုတဲ့ သူတောင်းစားလေးက သူငယ်ချင်းများစွာဆိုပြီး ဖျက်ဆီးထားသေးတယ်လေ)။ အဲ့ဒီမှာ ကျနော်က သောက်တလွဲတွေ လျှောက်လုပ်နေတာဗျ။ ကြာလာတော့ အန်တီလေးလည်း တော်တော်စိတ်တိုလာပုံရတယ်။ ဆူတော့တာပဲဗျို။

“ဒီလောက် အချိန်အကြာကြီးရှိပြီ။ အခုထိ ပုံမလာဘူးဟုတ်လား.. မောင်ရင်။ လက်ကလည်း ချာသေးတယ်..။ လေ့ကျင့်ချိန်ကလည်း သပ်သပ်မှတ်မှတ် မရှိ..။ နင်ဘာအသုံးကျလဲ ဖိုးသက်..။ ငါ့မှာတော့ အင်တိုက်အားတိုက် သင်လိုက်ရတာ..။ နင် ဘာလုပ်နေလဲ တစ်ချိန်လုံး.. ဟင်..”

အော်ရင်းနဲ့ အန်တီဝင်နီမျက်နှာလေးပါ ဒေါသကြောင့် ပန်းသွေးရောင်သမ်းလာတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှပြန်မပြောရဲပဲ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကျနော် အူတူတူလုပ်နေလို့လား မသိဘူး၊ ဒေါသပိုထွက်လာတယ်နဲ့တူတယ်။ ဆက်တိုက် ပြောတော့တာပါပဲ။

“မောင်ရင့်မေမေနဲ့ကို တိုင်မယ်..။ တချိန်လုံး နင့်စိတ်က ဘယ်ရောက်နေလဲ ပြောစမ်း..။ ငါ့တကိုယ်လုံးကို ခိုးကြည့်နေတာမလား..။ ဟင်.. ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား ..”

(ဟာ.. သေရောဗျ.. သိနေတာကိုး။)

“တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီကိုလာမယ်..။ ငါ့ကို တချိန်လုံး ခိုးကြည့်မယ်..။ သင်နေတာတွေကို စိတ်မဝင်စား..။ မီးဝင်းဝင်းတောက်နေတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ ငါ့ကိုငမ်းနေမယ်..။ အလကားကောင်..”

ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ ကျနော့်ကို အော်နေသံတွေဟာ တချက်တချက် ယူကလစ်ရွက်တွေကို လေတိုးနေတဲ့ အသံတွေကြားထဲက ဖောက်ထွက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှမပြောရဲပဲ သူ့မျက်နှာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေမိတယ်။ မနက်ခင်းပိုင်းဆိုတော့ ရေမိုးချိုး ခေါင်းလျှော်ပြီးစ ဆံပင်ခက်ခက်ကြီးတွေက ဖားလျားချထားတာ လှလိုက်တာ..။ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့ ဆူနေတဲ့ မျက်နှာနီနီလေး..။ ဒီနေ့ဝတ်ထားတဲ့ ထမီနက်နက်လေးအောက်မှာ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးနဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်လေးက ထင်းနေတာပဲ။

ကျနော် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်း မသိဘူးဗျာ။ ရုတ်တရက် ကုလားထိုင်မှာထိုင်ရင်း ကျနော့်ကို ခါးထောက်ပြီး ဆူနေတဲ့ အန်တီလှလှလေးကို ဆွဲထူပြီး နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်မိတယ်။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို.. ပြွတ်.. ပြွတ်ဆို ၂ ချက်လောက် ဆွဲစုပ်လိုက်မိတယ်။ ခါးကိုဖက်ထားတဲ့ ကျနော့်လက် ၂ ဖက်က သူ့အလိုလို အောက်ကိုလျှောကျသွားပြီး လပေါင်းများစွာ ငေးကြည့်ခဲ့ရတဲ့ တင်ပါးအယ်အယ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ချေနေမိတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်တော့ ကျနော့်ဆရာမလေး ငြိမ်ကျသွားတယ်..။ နောက်မှ ကျနော့်ကို တွန်းထုတ်ပစ်တယ်ဗျာ။

ကျနော့်တကိုယ်လုံး တုန်ရီနေတာပဲ။ သူ့ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း ခုနက ဒေါသမျက်နှာနေရာမှာ ရှက်ရွံ့တာ၊ စိတ်လှုပ်ရှားတာ၊ အံ့သြနေတာတွေ ရောထွေးနေတဲ့ အမူအရာတွေ။ ကျနော် တအားကြောက်လာတယ်။ ဘုရား ဘုရား.. ငါဘာတွေ လုပ်မိပါလိမ့်ပေါ့။

“မောင်ရင်လေး.. အခုချက်ချင်း ထွက်သွားပါ..။ သွားသွား.. အခုထွက်သွား”

အဲ့လိုအော်ပြီး ကျနော့်ကို ကြောက်လန့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေရှာတဲ့ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို ကြည့်ရင်း နောင်တချက်ချင်းရလာတယ်။ ငါမှားသွားပြီဆိုတဲ့ အတွေး၊ ငါတော့ ပြစ်မှုကြီးတစ်ခု ကျူးလွန်းမိပြီဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ ကျနော်လည်း နားထင်တွေ ခေါင်းတွေ ထူပူလာတယ်။ အခုချက်ချင်း ကျနော်ဟာ ပီဘိကလေးလေး ဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်လာတယ်။ ခပ်ငိုင်ငိုင်အကြည့်နဲ့ အန်တီဝင်နီကို ငေးရင်း ဘာမှပြန်မပြောမိဘူး။ အသက်ကလေးမှ ၁၇ နှစ်လောက် ရှိသေးတာကိုး။

၂ မိနစ်လောက်နေတော့ အန်တီဝင်နီ ထပြီး အနောက်ခန်း မီးဖိုချောင်ဖက် ထွက်သွားတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်းကို မသိတော့တာနဲ့ ပီယာနိုရှေ့ ထိုင်ပြီး ဟိုတို့ဒီတို့ လျှောက်တီးနေမိတယ်။ ထွက်လည်း မပြေးရဲဘူး။ မေမေ့ကိုများ တိုင်လိုက်မလားဆိုပြီး လန့်နေတာ။ ပြန်ထွက်လာရင် တောင်းပန်မယ်လို့ တွေးရင်း စိတ်ကူးရှိသလို ပီယာနိုကို ဆော့နေမိတယ်။

အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကျနော့်နောက်မှာ လူတစ်ယောက် ရပ်နေသလိုလို ခံစားမိတာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အန်တီဝင်နီပါလား။ ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်က တမျိုးပဲ။ ခုနကလို တုန်လှုပ်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလို မျက်ဝန်းတွေ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ ငိုထားလို့ နည်းနည်းနီနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ဆွေးရီရီ ကြည့်နေတယ်။

ကျနော်လည်း အသနားခံတဲ့ မျက်နှာပေးလေးနဲ့ ပြန်ကြည့်နေလိုက်တယ်။ တိတ်ဆိတ်မှု ကြီးစိုးလွန်းတော့ ဧည့်ခန်းကြီးတစ်ခုလုံး ငြိမ်သက်နေတာပဲ။ ခဏကြာလာတော့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို စကားစပြောတယ်..။

“ဖိုးသက်.. ငါခွေးဖြစ်လိမ့်မယ် နင်သိလား ..။ နင့်ထက် ငါ အသက် ၁၅ နှစ်တိတိကြီးတယ် သိလား..။ လူတွေက ငါ့ကို သမုတ်ကြတော့မှာပဲ..။ နင်မမိုက်ချင်စမ်းပါနဲ့ ကလေးရယ်..။ ဒါတွေကြိုသိခဲ့လို့ ငါနင့်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆက်ဆံခဲ့တာ..”

ကျနော် သူဘာတွေပြောနေလဲ မကြားတော့ပါဘူး။ ကျနော့်အမြင်အာရုံမှာ မြင်နေရတာ အရမ်းလှတဲ့ အမျိုးသမီးလေးပါ။ ခုနက ကျနော်ဆွဲရမ်းထားလို့ ဖွာနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်လေးတွေက ကပိုကရိုနဲ့ ဆရာမလေးကို ပိုပြီးတောင် ကြည့်ကောင်းနေစေတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ ဖားဖိုလေးလို နှိမ့်ချီမြင့်ချီဖြစ်နေတဲ့ ရင်အစုံက ဘလောက်စ်အပြာရောင် အောက်ကနေ ရုန်းကြွနေသလိုပဲ။ အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့ နံနက်ခင်းရဲ့ နေရောင်ခြည်နုနုလေးက ဆရာမလေးရဲ့ ထမီအနက်ရောင်လေးကို ထွင်းဖောက်ထားတော့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်စင်းစင်းလေးကို ဝိုးတဝါးလေး မြင်နေရတယ်။ ကျနော် ရေနစ်နေသလို ခံစားလာရတယ်။ မွန်းကြပ်ကြပ်ကြီးဗျာ။

ကျနော် ထရပ်လိုက်တယ်။ အိပ်မက်ထဲမှာ လမ်းလျှောက်သလိုမျိုး ခံစားနေရတယ်။ အချိန်တွေအကြာကြီး ငေးကြည့်ဖူးတဲ့ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေ ယှက်သမ်းနေတဲ့ အန်တီဝင်နီရဲ့ လည်တိုင်ဝင်းဝင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေမိတယ်။ ဖြေးဖြေးလေး ရွရွလေး နမ်းနေမိတယ်။ ခါးကျင်ကျင်လေးကို အတင်းဖက်ထားလို့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးခင်မျာ ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ပြိုကျစပြုလာပြီ။ နမ်းတယ်.. တကယ့်လူပျိုရိုင်းလေးရဲ့ မဝံ့မရဲ အနမ်း..။ ရင်ဘတ်ချင်းအပ်ထားမိတော့ သူ့ရင်အုံက ကျနော့်ရင်ဘတ်နဲ့ ဖိကပ်သလိုဖြစ်ပြီး အိစက်နူးညံ့မှုတွေ… ကျနော် ရူးနေပြီလားဗျာ။

ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို ကျနော် တအားပွတ်ချေနေမိပြီ။ က..လေး…ရယ် တဲ့..။ ကျနော် တိတ်တခိုးကြွေရတဲ့ အန်တီလေးက တုန်တုန်ရီရီ ရေရွတ်တယ်။ ရုတ်တရက် မီးပွင့်သွားသလိုပါပဲဗျာ..။ ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းပန်းရောင်လေးက ဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တာ။ ကျနော့်မျက်လုံးတွေ ပြာပြီး ဒူးတွေပျော့သွားတယ်။ ချိုလိုက်တဲ့ အနမ်းလေး..။ အောက်က ကျနော့်ညီလေးကလည်း ဖြောင်းကနဲ ထောင်ထလာပြီ။ နှစ်ယောက်စလုံး နတ်ပူးသလို တုန်တုန်ရီရီတွေ ဖြစ်နေပြီ။

ဖယောင်းတိုင်သေးသေးလေးတွေလို ဖြူလွှလွှလေးတွေလို့ ထင်ရတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေက ကျနော့်ပါး ၂ ဖက်ကို တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ကိုင်ထားပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကို သေချာကို စုပ်ပြီးနမ်းနေတာဗျာ။ လူတစ်ကိုယ်လုံး လေထဲရောက်နေသလိုပဲ။ ကျနော့်လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ ဘလောက်စ်လက်ပြတ်လေး ဝတ်ထားလို့ ပေါ်နေတဲ့ ဆင်စွယ်လို ပြောင်တင်းချောမွတ်နေတဲ့ အန်တီဝင်နီရဲ့ လက်မောင်းနှစ်ဖက်စလုံးကို ပွတ်၊ လက်ကို အောက်လျှောချပြီး တင်ပါးအယ်အယ်လေးကို စုံကိုင်ပြီး ချေလိုက်နဲ့ အထိအတွေ့ကို ခံစားနေလိုက်တာ လူတစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းတိမ်းဖိန်းတိမ်းကြီး ဖြစ်လာတယ်။

ရုတ်တရက် နမ်းစုပ်နေတာရပ်ပြီး မျက်နှာချင်းခွာလိုက်တယ်။ အန်တီလေး ကျနော့်ကို အသာလေး တွန်းထုတ်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးကို ကလန့်ထိုးလိုက်တယ်။ ပြတင်းပေါက်တွေကိုတော့ မပိတ်ဘူး။ ခန်းဆီးလိုက်ကာ အစိမ်းလေးတွေကို ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဧည့်ခန်းစားပွဲပေါ်က ကက်ဆက်နီနီလေးကို ကလိနေတယ်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက်ပဲ ကြာတယ် ..။ တယောသံ ခပ်ချွဲချွဲ တိုးတိုးလေး မြည်လာတယ်။ ကမ္ဘာကျော်ဂီတာစာဆို မိုးဇက်ရဲ့ မှော်ပုလွေဆိုတဲ့ ကွန်ရှာတိုတီးလုံးဗျ။ ပြီးတော့မှ ကျနော့်ဖက်ကိုလှည့်ပြီး ခပ်စူးစူးကြည့်နေတယ်။ ကြည့်နေရင်း သူ့ဘလောက်စ်ကို ခပ်တင်းတင်းကိုင်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တာ နှိပ်စိကြယ်သီးလေးတွေဆီက တဖောက်ဖောက်အသံတွေ ထွက်လာတယ်။ လုံးဝ ချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။

ဟားးး… ဘရာဖြူဖြူလေးခင်မျာ မနိုင်ဝန်ကို ထမ်းထားရရှာတာဗျာ။ တင်းရင်းပြီး အုံကြွနေတာပဲ။ ကျနော် တံတွေးတွေ ဂလုဂလုပေါ့။ အောက်က ထမီနက်နက်လေးကိုလည်း ကွင်းလုံးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီ။

ဟိုက်.. အတွင်းခံပင်တီ မပါဘူး။ မပါတာတော့ မဟုတ်လောက်ဘူး..။ ခုနက အနောက်ခန်းထဲသွားရင်း ချွတ်ချလာတာနေမှာ။ လက်ကို နောက်ပြန်ကိုင်ပြီး ဘရာချိပ်တွေ ဖြုတ်ချလိုက်ပြန်ပြီ။

ကဲဗျာ.. ကျနော် အခုမြင်နေရတာ လူမဟုတ်လောက်ဘူး။ ဂရိတွေရဲ့ ပုံပြင်ထဲက အလှနတ်ဖုရားမလေး အက်ဖရိုဒိုက်လား။ ကျနော်တစ်ယောက် ဆွံ့အနေတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုပဲ ဆရာမလေးကို ငေးကြည့်နေမိတယ်။ အနားကို လျှောက်လာတဲ့ အထိပဲ။

ကလေး .. လေး .. တဲ့။ တိုးတိုးလေး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်ပြီး ခေါ်တယ်..။ အသံက ကျနော်ကြားဖူးနေကြ ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးအသံ မဟုတ်တော့သလိုပဲဗျာ။ တိုးတိုးရှရှ ချိုချိုလေး..။ ကျနော့်ကိုကြည့်နေတဲ့ အကြည့်ကလည်း အရည်လဲ့နေတဲ့ အကြည့်မျိုး ရီဝေဝေလေးဗျာ။ ကျနော် သွက်သွက်ခါအောင် ရူးသွားပြီဗျ။ အတင်းကို ပွဲကြမ်းမိနေတော့တာပါပဲဗျာ။ ဘာတွေလုပ်နေမိမှန်းကို မသိတော့ပါဘူး။

ဝစ်လစ်စလစ်ဖြစ်နေတဲ့ အန်တီ့ကိုယ်လုံးလှလှလေးကို နမ်းတယ်.. လျက်တယ်..။ လျက်တာမှ ပလပ် ပလပ် ဆိုပြီး အသံတွေတောင် ထွက်လာတယ်ဗျာ။ ၀ါဝင်းပြီး ဆူဖြိုးဖြိုးလေးဖြစ်နေတဲ့ နို့ကြီးတွေကို တစ်ဖက်က ကိုင်ပြီးချေရင်း.. တစ်ဖက်ကို စိတ်ရှိသလောက် စို့နေမိတယ်။ လက်တစ်ဖက်က အအားမထားဘူး..။ တင်ပါးအိအိ အသားနုနုလေးကို အားရပါးရ ဆုပ်ချေနေမိတယ်။

လပေါင်းများစွာ မှန်းခဲ့ရတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးပိုင်ရှင် ကျနော့်ဆရာမလေး အန်တီဝင်နီ ဧည့်ခန်းထဲမှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းနေရှာတယ်။ အထိအတွေ့ကပေးတဲ့ အရသာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးမွှေးမွှေးလေးကပေးတဲ့ အနံ့၊ ဖွာလံကျဲနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေဆီကပေးတဲ့ ချိုအီအီအနံ့လေး၊ မြင်နေရတဲ့ အမြင်အာရုံက ခံစားနေရတဲ့ အရသာ၊ ငါ့ဆရာမလေးကို ငါ့စိတ်ကူး အိပ်မက်ထဲကလို လုပ်နေရပါလားဆိုတဲ့ စိတ်အရသာ။ ဘာတွေမှန်းကို မသိတော့အောင် ရှုပ်ထွေးနေတာပဲဗျာ။

တယောသံ ယဲ့ယဲ့လေးကလွဲပြီး ဘာအသံမှ မကြားရတဲ့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဆရာမလေးရဲ့ အင်းးးးးးးးးး ဆိုပြီး သံရှည်ဆွဲပြီး ညည်းသံရယ်၊ ဟင်း .. ဟင်း… ဆိုပြီး သံပြတ်လေး ညည်းသံရယ် ဆူညံနေတယ်။ ကျနော့်ဆီကလည်း တရှူးရှူးနဲ့ နှာမှုတ်သံတော့ ထွက်တာပေါ့လေ။ လူပျိုပေါက် နွားရိုင်းပေါက်စလေးရဲ့ ပထမဆုံးကိုးဗျ။ ၁ဝ မိနစ်လောက် တစ်ကိုယ်လုံးကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်နမ်းရှုပ်ပြီးတော့ မရတော့ဘူးဗျာ။ အောက်က ညီလေးက ၁၂ နာရီထိုးရလွန်းလို့ အောင့်တောင့်တောင့် ဖြစ်လာပြီ (ပုံမှန် တောင်တယ်ဆို ၉ နာရီဗျာ၊ မဟားဒယား တောင်နေတာကို ဖော်ကျူးလိုက်တာ ၁၂ နာရီလို့၊ သဘောပေါက်ကြတယ်မလား)။

သူ့ကို ကျနော် စို့နေတာ နမ်းနေတာတွေ ရပ်လိုက်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်ကတော့ နို့လှလှကြီးနှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားပြီး နို့သီးစူတူတူ ပန်းရောင်ဖျော့ဖျော့လေးတွေကို ချေနေတုန်းပဲ။

“အန်တီဝင်နီ .. ကျနော်လေ အရမ်း.. ဟိုဟာလေ.. ကျနော် မရဲသေးဘူးဗျ”

လုပ်တာလုပ်နေတာ အတွေ့အကြုံမှ မရှိတာကိုး။ သူမ ဘာမှမပြောဘူးဗျ။ ပြုံးရင်း ကျနော့်ကို ဖတ်ကနဲ နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းပြန်တယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ တစ်မျိုးပဲ။ ခုနက နမ်းတာက နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်တာကိုး။ အခုဟာက သူ့လျှာနွေးနွေးလေးကို ထိုးသွင်းလာတာဗျ။ ကျနော့်မှာ လျှာမထားတတ်သေးတော့ ဗလုံးဗထွေးတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။ ရုတ်တရက် သွားရည်တွေ ကျချင်သလိုလိုတောင် ဖြစ်ကုန်တယ်။ ဒါပေမယ့် လျှာချင်းပွတ်လိုက်ရင်ကို ဓာတ်လိုက်သလို တွန့်တက်သွားတယ်ဗျာ။

နမ်းနေရင်းနဲ့ သူမလက်ချောင်းတွေက ကျနော့်အဝတ်တွေကို ချွတ်နေပြီ။ ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချ၊ ကျနော့်ရှပ်ကို ကြယ်သီးတွေဖြုတ်ပေး..။ အဲ.. ဒါပေမယ့် နှုတ်ခမ်းကတော့ စုပ်နေတာနော်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီပဲ ကျန်တော့တယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်ပဲ အောက်ကိုလျှောချပြီး ခြေထောက်နဲ့ ဖိနှင်းပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီ။ လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေးတယ်။

ပွတ်ပေးတယ်ဆိုတာ လက်ဖဝါးနဲ့ အပြားလိုက်ကြီး မဟုတ်ဘူးနော်။ လက်ချောင်းထိပ်ကလေးတွေနဲ့ ရွရွလေး ကစားနေတာ ကျနော့်ရင်အုံပေါ်မှာ။ တခြားလက်တစ်ဖက်က ကျနော့်တင်ပါးကို လာပွတ်နေတာဗျ (ဒီနေရာမှာ ယောကျ်ားလေး ဖင်အကိုင်ခံရတယ်ဆိုပြီး မပြုံးနဲ့ ကိုယ့်လူတို့၊ အကိုင်ကောင်းကောင်းခံဖူးမှ ခင်ဗျားတို့သိမှာ)။ ပြီးမှ သူ့လက်က အရှေ့ကို ရောက်လာတာဗျာ။ တောင်မတ်နေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးကို မကိုင်ပဲနဲ့ သူ့လက်ခုံလေးနဲ့ မထိတထိ ပွတ်ပွတ်တိုက်ပေးနေတာဗျာ။

အပေါ်မှာက ပန်းသွေးရောင်နှုတ်ခမ်းနဲ့ အစုပ်ခံရ၊ လျှာနဲ့ကလိခံရ၊ အလယ်မှာက ရင်အုံကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေးနဲ့ ကလိနေ၊ အောက်မှာက ညီလေးကို လက်ခုံနဲ့ပွတ်လိုက် လက်ချောင်းနှစ်ချောင်းလောက်နဲ့ ၂ ချက်လောက် ဂွင်းထုသလို ကစားလိုက် ရပ်လိုက် အလုပ်ခံနေရတာ၊ တွေးတာကြည့်ပေတော့ဗျာ။

မီးရထားခေါင်းတွဲကြီး လေပေါင်ပြည့်သွားတဲ့အခါ မြည်လာတဲ့အသံမျိုး ကျနော့်ဆီက ထွက်လာပြီဗျာ။ စိတ်ကို ထိန်းလို့ကို မရတော့တာ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာတွေလုပ်နေမှန်း မသိခင် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးကို ဧည့်ခန်းထဲက ဆက်တီစားပွဲပေါ်ကို တွန်းလှဲပစ်လိုက်မိတယ်။ အစီစဉ်တကျလုပ်တာမျိုး မဟုတ်တော့ ဝရုန်းသုံးကားတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်။

ကြည့်လိုက်ပါဦးဗျာ ကျနော့်အန်တီဆရာမလှလှလေးခင်မျာ ဆက်တီစားပွဲ သေးသေးလေးပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး။ တကိုယ်လုံး ဗလာကျင်းလို့ ကျနော့်ကို ပြုံးမဲ့မဲ့လေးနဲ့ မော့ကြည့်နေရှာတယ်။ အခုမှ ကျနော့်အကြည့်ကို သူမပိပိလေးဆီ ပို့လိုက်မိတယ်။

ဝမ်းကြာဗိုက်မှ.. တဆင့်အောက်စုန်.. ကြည့်လေတုံသော်… အလျှံရဲရဲ… ဟက်တက်ခွဲသို့ (ဒေါင်းနွယ်ဆွေ၏ ကလျာမိမိမုန်း ကဗျာမှ)

လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်လေးဗျာ။ ခပ်တိုတိုညှပ်ထားတဲ့ အချစ်မွှေးလေးတွေအောက်မှာ ဟက်တက်ကလေး နီညိုရောင်သန်းလို့။ တကယ်ဆို ကျနော့်အသက် ၁၇ နှစ်မှာ မိန်းမပစ္စည်းဆိုလို့ ဒီတစ်ခါပဲ မြင်ဖူးတာကိုး။ စူးစမ်းချင်စိတ်တွေ ဘာတွေ အသာထား၊ လောလောဆယ် ကျနော်အရမ်းလိုးချင်ပြီ။ ဘာမှဂရုမစိုက်အားတော့ဘူး။ ကျနော့်ညီလေးကလည်း သံပိုက်လုံးတစ်ချောင်းလို မာတင်းပြီး ပေါက်ကွဲထွက်တော့မယ်။ အန်တီလေးပေါင်တံ ဖွေးဖွေးကြီး ၂ ချောင်းကို ဆွဲဖြဲလိုက်ပြီး နေရာယူတယ်။ ဒူးကိုကွေးပြီး တေ့လိုက်တယ်..။ ခါးအားကို အသုံးပြုပြီး ထိုးထည့်လိုက်တယ်။

အား .. လူတစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ရှီးးးးး ဆိုပြီး ကော့တက်သွားတယ်။ မဝင်ဘူးဗျ.. မဝင်ပဲနဲ့ ချော်ထွက်သွားတာ.. လူကို မျက်လုံးတွေ ပြာသွားတာပဲ။ ကျနော် စိတ်အိုက်သွားတယ်။ ရုတ်တရက် ပက်လက်လှန်နေတဲ့ သူမ လက်နောက်ပြန်ထောက်ပြီး ထလာတယ်။ ကိုယ်ကိုကိုင်းညွတ်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ပြီး ဘက်ပြန်လေး တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက် ဂွင်းထုသလို ဖတ်ဖတ်ဆိုပြီး ကစားလိုက်ပြီး သူမဟာလေးနဲ့ တေ့ပေးထားရင်း တိုးတိုးလေးပြောတယ်။

“ကလေး.. လေး Largo: နော်” တဲ့။ အဲ့လိုပြောတဲ့အချိန်မှာ အသံလေးက တုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ရှက်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေရှာတယ်။ (ဒီနေရာမှာ ရှင်းပြချင်တာက Largo: ဆိုတာ ကျနော်တို့ ဂီတသမားတွေ အချင်းချင်းသာ နားလည်တဲ့ စကားပါ။ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို တီးခတ်တဲ့အခါမှာ သီချင်းရဲ့ နုတ်စ်စာရွက်တွေမှာ အညွှန်းသဘောမျိုးတွေ ပါပါတယ်။ Largo: ဆိုရင် ပျော့ပျောင်းညင်သာစွာ တီးခတ်ပါလို့ ဆိုလိုသလို Allegrato: ဆိုရင် နရီသုတ်သုတ်ဖြင့် တီးခတ်ပါ အစရှိသဖြင့်ပေါ့လေ။ အခု သူမဆိုလိုတာက သာသာဖြေးဖြေးလေး တီးပါ..။ အဲလေ.. လုပ်ပါပေါ့ဗျာ)

ကျနော်လည်း ခါးကိုကော့ပြီး သာသာလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ ရှီးးးးးးးးး ဝင်တယ်ဗျ။ စီးပိုင်ပိုင်နဲ့ကို တစ်ဝက်လောက် ဝင်သွားပြီ။ အန်တီလေးခင်မျာ လက်တစ်ဖက်က စားပွဲကို နောက်ပြန်ထောက်ထားရတဲ့အထဲ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ သိုင်းဖက်ပြီး မျက်နှာလေးက ကြိတ်ပြီးခံနေရရှာတဲ့ပုံလေး။ အသာလေး နောက်ကိုပြန်ဆုတ်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ညီလေးကို ထပ်ပြီးသွင်းတယ်။ သာသာလေးပဲ ထုတ်ချည်သွင်းချည် လုပ်ပေးနေတော့ သူ့ဆီက ညည်းသံလေး ထွက်ကျလာပြီ။ ဟားးးးးးးးးးး ဟားးးးးးးးးး ဆိုတဲ့ သံရှည်ဆွဲသံလေးတွေဗျ။

အဝင်အထွက်က တော်တော်လေး ချောမွတ်လာတာနဲ့ ကျနော်လည်း ဖင်ကိုရှုံ့ပြီး အားနဲ့ အဆုံးထိ ဆောင့်ချပစ်လိုက်တော့ လူကို မီးပွင့်သွားမတတ် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ကျနော့်ညီလေးက ၁၇ နှစ်ဆိုတော့ ၁၇ နှစ်နဲ့လိုက်တဲ့ အရွယ်အစားပဲ ရှိတာရယ်၊ တစ်ဖက်ကလည်း အပျိုကြီး စောက်ဖုတ်ဆိုတော့ ထိုက်သင့်သလောက် ခံနိုင်ရည်ရှိတာရယ်ကြောင့်လား မသိဘူး တအားကြီး ခက်ခဲတာမျိုးတော့ မဖြစ်ဘူးဗျ။

(ဒီနေရာမှာ ဗမာအောစာအုပ်တွေလို ၁ဝ လက်မပစ္စည်းကြီးတို့၊ ပိုကာအချိုရည်ဗူးလောက် တုတ်တဲ့ဟာကြီးတို့၊ အဲ့လိုသဘာဝလွန်တွေ မပါဘူးနော်) မရတော့ဘူးဗျ။ ကျနော် သူ့ကိုညှာရကောင်းမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။ အသားကုန်ကို ဆောင့်တော့တာဗျ။ တဖောင်းဖောင်းနဲ့ မြည်သံတွေကို ဆူညံနေတာပဲ။ အန်တီဝင်နီလေးလည်း မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး အံကြိတ်နေရင်း ခပ်တိုးတိုးလေး ညည်းနေတယ်။

သိပ်မကြာပါဘူး လူပျိုပေါက်ကလေးကိုးဗျ။ တအား ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ရင်းနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး တင်းလာပြီး အဆုံးသတ်ချင်လာတယ်။ ဒါနဲ့ ကျနော့်ဂုတ်ပိုးကို တွယ်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဖြုတ်ချပြီး စားပွဲပေါ် ပက်လက်ပြန်လဲခိုင်း၊ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို တစ်တီတူးမိုးမျှော်ထောင်ခိုင်းပြီး စားပွဲအောက် တစ်ခြမ်းလျှောကျနေတဲ့ တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီးကို ကြည့်ပြီး ဖန်းဖန်းမြည်အောင် ဆောင့်ရင်း ကျနော်သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး အားတွေ မရှိတော့သလို ပျော့ခွေသွားတယ်ဗျာ။

ကမ္ဘာဦးက ချစ်သူနှစ်ဦးလိုပဲ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံး အဝတ်မဲ့ခန္ဓာကိုယ်တွေနဲ့ ဆက်တီစားပွဲလေးပေါ်မှာ လဲလျောင်းပူးကပ်လို့လေ။ တင်းမာပြီး အနေတည်လွန်းလှပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး အန်တီဝင်နီလေ ချိုမြတဲ့ရှက်ပြုံးလေးနဲ့ ကပိုကရို ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကြားထဲကနေ ခိုးကြည့်နေတယ်။ ကျနော်ကတော့ ရဟတ်စီးပြီးစ ကလေးပေါက်စနလေးလို ရင်ထဲတလှပ်လှပ်နဲ့ ဖြစ်လို့ကောင်းတုန်း။ ပြောင်ရှင်းပြီး သန့်စင်လွန်းတဲ့ မျက်နှာနုနုလေးကို တယုတယ လက်နဲ့သပ်ပေးလိုက်တော့ ပီဘိကြောင်မလေးလို မျက်တောင်လေးတွေ မှေးစင်းပြီး ငြိမ်ခံနေရှာတယ်။

“အန်တီလေး .. နောင်တရနေလားဟင်..”

“ဟာဟ ! !” (ချစ်စရာအသံလေးနဲ.)

“ပြောပါဗျာ.. … ကျနော့်ကို မုန်းသွားပြီလားလို့” (ချွှဲပျစ်ပျစ်အသံဖြင့် ဖတ်ပါ)

“ဟိုးလွန်ခဲ့တဲ့ လေးလလောက်က.. ဒီခြံထဲကို.. ဂျင်းပန်အပြာ တီရှပ်အဖြူလေး ဝတ်ထားတဲ့ ကောင်လေး ရောက်လာခဲ့တယ်။ ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ ဆံပင်လေးနဲ့ ရှင်းသန့်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး… ကျုပ်မှာ လူကြီးဖြစ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလိုက်တာလေ… ဗျာ။ ဟုတ်တယ်လေ.. အဲ့ဒီကောင်လေးပေါ့..။ ပီယာနိုတီးသင်နေရင် မျက်လုံးတွေက ဒီကိုယ်လုံးကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး မျက်နှာတွေက နီရဲနေတာ.. ခစ်ခစ်..။ သနားလည်းသနား ရယ်လည်းရယ်ချင်တယ်..”

“အာ..အန်တီလေးနော်..” (ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး အော်တာ ဟီး)

“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်”

ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုလုပ်ပြီး သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်ထွက်မတတ် ၃ ခါလောက် တအားစုပ်ပေးပစ်လိုက်မိတယ်။ မျက်နှာလေးကို ချစ်စဖွယ်မဲ့ပြပြီး

“ခဏထကွာ လူဆိုးလေး..။ ကျမ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါရစေဦး”

ဆိုပြီး တွန်းလာလို့ မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နဲ့ လွှတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ အန်တီဝင်နီ အနောက်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေသံတွေ ကြားရတယ်။ ဆေးကြောနေတာနေမှာ။ ကျနော်ကတော့ မထသေးဘူး။ အပျင်းထူပြီး စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်အိပ်ပြီး မျက်လုံးမှိတ်ထားပြီး မှိန်းနေလိုက်တယ်။ (အားယူနေတာနော် ပရိတ်သတ်ကြီး :P)

ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ် မသိဘူး။ ဖွင့်ထားတဲ့ ကက်ဆက်ကို ပိတ်လိုက်တဲ့အသံ ချောက်ကနဲကြားပြီး ကြည်လင်တဲ့ ပီယာနိုတီးသံ ထွက်လာတယ်။ မာရီလင်မွန်ရိုးရဲ့ ပြန်လမ်းမရှိတဲ့မြစ် (River of no return) ကို တီးနေတာဗျ။ ကျနော် တော်တော်ကြွေတဲ့ ခေတ်ဟောင်းသီချင်းပေါ့။ ထထိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကျနော့်မှာ မှင်တက်နေမိတယ်ဗျာ။

ဧပရယ်လရဲ့ လေရူးတွေက ချထားတဲ့ လိုက်ကာအစိမ်းလေးတွေကို တဖတ်ဖတ်ခါစေပြီး အခန်းထဲထိ တိုးဝင်အလာ၊ ခုနက ကျနော်သောင်းကျန်းပြီး စားပွဲပေါ်က ဖယ်ချထားတဲ့ ဂီတနုတ်စ်တွေ ရေးထားတဲ့ စာရွက်ဖြူဖြူတွေက လေအဝှေ့မှာ တစ်ခန်းလုံးနှံ့အောင် ပျံဝဲနေတယ်။ လှလိုက်တဲ့ မြင်ကွင်း။ ဒီထက်ပိုလှစေတာက ပီယာနိုတီးနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး။

ခင်ဗျားတို့ တသက်လုံး မြင်ဖူးမှာမဟုတ်တဲ့ မြင်ကွင်း၊ ကျနော် တသက်မမေ့နိုင်တော့တဲ့ မြင်ကွင်း။ ပီယာနိုရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ အဝတ်မဲ့ကိုယ်လုံးလေး၊ ခါးလေးကော့ထားတော့ တောင့်တင်းလွန်းတဲ့ တင်ပါးလေးက ခရမ်းချဉ်သီးဝါ၀ါလေးလို ပြောင်တင်းပြီး လှလိုက်တာဗျာ။ ကျနော့်ဆီကနေ ဘေးတိုက်မြင်နေရတော့ ခပ်အယ်အယ်လေး အရှေ့ကို စူထွက်နေတဲ့ ရင်သားဝင်းဝင်းလေးကိုပါ မြင်နေရတာ။ ရှည်လျားလွန်းတဲ့ ဆံပင်နက်နက်တွေက လေတိုက်လို့ တလူလူလွှင့်နေတယ်။ မျက်လုံးလေးတွေ စုံမှိတ်ပြီး သူမ တီးခတ်နေတယ်။

ဘုရားသခင်.. ကျနော်မြင်နေရတာ ကျနော့်ဆရာမလေးလား။ ဒါမှမဟုတ် ခေါမပုံပြင်ထဲက နတ်မိမယ် ကျောက်ဆစ်ရုပ်ထုလေးလား။ ကြည့်မိရင် ကျောက်ရုပ်ဖြစ်သွားစေတယ်ဆိုတဲ့ ဂရိဒဏ္ဏာရီထဲက မီဒူဆာနတ်သမီးလေလား။

ကျနော် မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ပီယာနိုတီးနေတဲ့ ကျနော့်ချစ်သူလှလှလေးဆီကို တရွေ့ရွေ့လှမ်းပြီး တိတ်တိတ်လေး ကပ်သွားမိတယ်ဗျာ။

ပြန်လမ်းမရှိတဲ့ မြစ်ထဲ ကျနော် ခုန်ချလိုက်မိတယ်…။ လေထီးမပွင့်ခဲ့ဘူး..။ ဂီတမှော်ဝင်နေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးဘေးမှာ ကျနော်ရပ်ပြီး အပေါ်စီးကနေ တစိမ့်စိမ့် ကြည့်နေမိတယ်။ သူမကတော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပီး ပီယာနိုခလုတ်တွေပေါ် လက်ချောင်းလေးတွေ ပြေးလွှားတို့ထိရင်း တီးခတ်နေတုန်းပဲ။ အပြစ်ဆိုစရာမရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုကြည့်ရင်း ကျနော့်သွေးတွေ ပွက်ပွက်ဆူစပြုလာပြန်တယ်။ ငယ်ရွယ်နုပျိုဆဲ ကောင်လေးဆိုတော့လည်း စိတ်က ချက်ချင်း ပြန်ထလာပြန်ပြီဗျာ။ ကျနော့်စိတ်ကလည်း တော်တော်ရဲစပြုလာတယ်။ ခုနကလို ကြောက်သလိုလို လန့်သလိုလို မဖြစ်တော့ဘူး။

မရိုးမရွ ဖြစ်လာတာနဲ့ တောင်မတ်စပြုလာတဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ ထိုင်နေတဲ့ အန်တီဆရာမလေးရဲ့ လက်မောင်းသားအိအိလေးကို အသာလေး ထောက်လိုက်မိတယ်။ ရုတ်တရက် ဂီတသံစဉ်တွေ ရပ်သွားတယ်။ ဖျတ်ကနဲ မော့ကြည့်လာတယ်။

“အာကွာ ! !” တဲ့။ (မျက်လုံးလေးပြူးပြီး ကြည့်နေတာ ချစ်စရာလေးဗျာ)

“ကလေးလေး ဟာကလည်း ပြန်ဖြစ်လာတာ မြန်လိုက်တာ..”

ဆိုပြီး လျှာလေးတစ်လစ် ထုတ်ပြပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကို သွားဖြူဖြူလေးနဲ့ ကိုက်ထားတာ တကယ့် အပျိုပေါက်မလေးကြနေတာပဲ။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ကျနော့်ဖက်ကို မျက်နာချင်းဆိုင် လှည့်ထိုင်လိုက်ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို လက်ချောင်းပျော့ပျော့လေးတွေနဲ့ သေသေချာချာကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးတယ်။ ဖူးးးးးးး …. ကောင်းလိုက်တာဗျာ။

၁ မိနစ်လောက် ငြိမ်ခံနေပြီး သူမပုခုံးလေးကို ကျနော့်လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး ဆွဲထူမလိုက်တယ်။ ကျနော် ပထမအခေါက်က စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ သောက်ရမ်းတွေ ဇွတ်လုပ်မိတာ မြန်လွန်းသွားတယ်။ အန်တီဝင်နီ ဘယ်လိုမှ ကျေနပ်မှာမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။ အခုတစ်ခေါက်တော့ ကျနော် တအားမြန်လို့မဖြစ်ဘူး။ ဒါကြောင့် ဆရာ့ဆရာတွေရဲ့ လက်ချာတွေအတိုင်း သေသေချာချာ နူးနပ်ဖို့ပြင်တယ်။

(ကျနော်တို့ခေတ်က အခုလို အောကားတွေ ဘာတွေဆိုတာ ရှိတာမဟုတ်ဘူးဗျ။ အဲ့ဒီခေတ်က လူပျိုပေါက်တွေရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ရပ်ကွက်ထိပ်က မီးကင်းစောင့်တဲ့ တဲလေးမှာ ညဖက်မီးလေး ဘာလေးလှုံရင်း ကာလသားကြီးတွေရဲ့ စွန့်စားခန်းတွေ လက်ချာတွေကို နားထောင်ပြီး ပညာယူရတာကိုး။

ညစ်တီးညစ်ပတ် စာချိုးတွေ..၊ ဥပမာ သောက်ဖုတ် သစ်ရွက်လုပ်ရခက်၊ သောက်ဖုတ် မုန့်ပေါင်းလုပ်လို့ကောင်း၊ ဟုတ်တာတွေရော မဟုတ်တာတွေရော စုံနေတဲ့ လိင်ပညာပို့ချချက်တွေနဲ့ သူတို့ကို ဆရာတင်ရတဲ့ ကာလပေါ့။ ဆရာမောင်ထင်ရဲ့ ကိုဒေါင်းဝတ္ထုတွေထဲက ကာလသားကြီးကိုဒေါင်းလို လက်ချာပေးတဲ့ ဆရာသမားတွေပေါ့။ အခုပြန်ပြောရင်းတောင် သူတို့တွေကို သတိရလိုက်တာဗျာ။ ကဲ ထားပါတော့ဗျာ။ လိုရင်းမရောက်ပဲ တော့ပစ်ချော်နေပြီ.. ဆက်ရအောင်)

ဆွဲထူမပြီးတာနဲ့ အန်တီလေးဆံပင်ရှည်တွေကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ရှင်းပေးလိုက်တယ်။ ပြီးမှ လည်တိုင်ဖြူဖြူလေးကို လျှာနဲ့ ညှပ်ရိုးနားကနေ ဟိုးအပေါ်မေးဖျားလေး ရောက်တဲ့အထိ လျက်ပေးနေမိတယ်။ လျက်ပေးနေရင်းနဲ့ သူမဆီးခုံအပေါ်မှာ ကျနော့်လက်ချောင်းတွေကို ပို့ပြီး ကစားပေးလိုက်တာ တဟင်းဟင်းနဲ့ ညည်းစပြုလာပြီ။ လက်ခလယ်နဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို စမ်းတော့ စိုတိုတို အိတိတိလေးဗျ။ ကျနော် ရွရွလေးပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ပုခုံးပေါ် သူမခေါင်းလေး မှီတွယ်လာပြီး ခြေဖျားထောက်ပြီး အာဟာ့… ဆိုတဲ့အသံ ထွက်လာတယ်။ အထဲကို နည်းနည်းလေး လက်ခလယ်ကို ပြောင်းပြန်လှန်ပြီး ထိုးသွင်းကြည့်တယ်။ ပြွတ်ကနဲ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားတယ်။ ထုတ်ချည်သွင်းချည် ကစားပေးနေလိုက်တော့ အာ.. အာ.. အာ.. ဆိုပြီး ညည်းသံတွေ စိပ်လာပြီ။

ကျနော့်ပါးစပ်ကလည်း အငြိမ်မနေပါဘူး။ အပေါ်ပိုင်းမှာ တိုက်စစ်ဆင်နေတာပါပဲ။ နို့သီးစူတူတူလေးတွေကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့လိုက်၊ သွားလေးနဲ့ မနာအောင် ဖွဖွလေးကိုက်ဆွဲလိုက် လုပ်ပေးနေတယ်။

“ကလေးလေး… ဒီမှာ ဒူးမခိုင်တော့ဘူးကွာ”

တကိုယ်လုံး တုန်ခါနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေးက တိုးတိုးလေး ပြောလာတယ်။ ဒီလောက်နဲ့တော့ လိုးလို့မဖြစ်သေးမှန်း ကျနော် ကြားနာခဲ့ရတဲ့ လက်ချာတွေအရ သိနေတယ်။ ပေါင် ၁၂ဝ လောက်ရှိတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီပြီး ပထမတစ်ကြိမ် အချစ်စစ်ပွဲ ဆင်နွှဲခဲ့တဲ့ ဆက်တီစားပွဲ အပုလေးပေါ်ကို တင်ပေးလိုက်ပြီး ပက်လက်အိပ်စေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ကျနော် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဒူးထောက်ပြီး သူမကို ဒူးထောင်ပေါင်ကားဖြစ်အောင် အနေအထား ပြင်တယ်။ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ညိုး လက်မ ၂ ချောင်းနဲ့ ဖြဲလိုက်ပြီး ကျနော့်မျက်နှာကို အပ်လိုက်တယ်။

“ဟေးးးးး ! ! မလုပ်… ! ! အားးးးး …. ရှီးးးး ရှီးးးးး”

ခေါင်းထောင်ထပြီး ကြည့်လာတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး အံ့သြတကြီး မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ကျနော့်ကိုတားဖို့ ကြိုးစားသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် နောက်ကျသွားပြီ။ ကျနော့်လျှာက အပြားလိုက် သူ့စောက်ဖုတ်ကို လျက်မိသွားပြီ။ မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ကျနော်လည်း အသားကုန် လျက်တော့တာပေါ့ဗျာ။ ဖင်တုံးလှလှလေးခင်မျာ အောက်ကစားပွဲနဲ့ လွှတ်ထွက်သွားတဲ့အထိ ကော့ကော့တက်သွားတယ်။ ကျနော့်လက်ကလည်း မြန်တယ်ခင်ဗျ။ ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးနှစ်ခုအောက်ကို လက်ဖဝါး ၂ ဖက်လုံး ထိုးခံပြီး ဆုပ်ချေရင်း ပါးစပ်ကတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နဲ့ လွတ်ထွက်မသွားအောင် တေ့ပြီး အသားကုန် လျှာစွမ်းပြနေတော့တာပါပဲ။

ကုလားဖြူ ဘာသာစကားမှာ ယောကျ်ားနဲ့မိန်းမ လိုးကြတာကို စကားလုံးအမျိုးမျိုးနဲ့ ဖော်ပြတယ်။ အားလုံးထဲကမှ making love ဆိုတာကို ကျနော် အနှစ်သက်ဆုံးဗျ။ ဘာသာတောင် မပြန်ရက်ဘူး အဲ့ဒီ စကားလုံးလေးကို။ ဟုတ်တယ်ဗျ.. အပြန်အလှန် တယုတယ လုပ်ပေးကြတာ။ ကိုယ့်ဆန္ဒကို ရှေ့တန်းမတင်ပဲ အတ္တမကြီးပဲ ကိုယ့်ချစ်သူလေး ကောင်းအောင်လုပ်ပေးတဲ့အခါ သူကလေး အရမ်းကောင်းနေရှာပါလားဆိုတဲ့ ကြည်နူးပီတိဖြစ်မှု၊ အဆုံးသတ် မရောက်ရောက်အောင် ကြိုးစားပေးလို့ ပန်းတိုင်ရောက်သွားတယ် ပြီးသွားတယ်ဆိုတဲ့ အခါမျိုးမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငါကွဆိုတဲ့ ကြီးမြတ်မှုမျိုး ခံစားရတာတွေ.. အစရှိသဖြင့် အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ်လို့ ယူဆတယ်ဗျာ။

အဲ့လိုမဟုတ်ပဲ.. လာထားဆိုပြီး.. နို့တွေအတင်းနှိုက်၊ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာဆိုပြီး ဇွတ်ညှစ်၊ ဘာမှဖြင့် မစရသေးဘူး.. ထမီလှန် တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့တွယ်.. အောက်ကနာလို့ အော်သံထွက်လာတာ ငါကွ ငါကွဆိုပြီး အသားကုန်ဆောင့်၊ အဲ့လိုမျိုးကိုတော့ Fucking: ဆိုတဲ့ အဆင့်ပဲ သတ်မှတ်ချင်တယ်။ Having Sex: လိုတောင် မခေါ်ချင်ဘူးဗျ။ တော့ပစ်ချော်နေရင် ဆောရီးဗျာ.. ဆက်ရအောင်။

ကျနော့်ဆရာမလေး အတင်းငြင်းဆန်မှာ စိုးရိမ်လို့ ဇွတ်ကြီး စစချင်းမှာ အသားကုန် လျက်ပစ်လိုက်ပေမယ့် ၃ မိနစ်လောက်ပါပဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်း လျက်တာက။ အခုဆို ကျနော် ချုပ်မိထားပြီလေ။ သူမ ဖင်ဝိုင်းဝိုင်းအိအိလေးကိုလည်း လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်မိထားပြီ။ ချက်ချင်းပဲ ဆရာသမားတွေရဲ့ လက်ချာကို ကြားယောင်လာတယ်။

(မင်းတို့ မှတ်ထားရမှာက ကိုယ့်ကောင်မလေးကို ဂျာဆွဲမယ်ဆို အသားကုန် ဇွတ်မဆွဲနဲ့၊ ကြာကြာမဆွဲနိုင်ဘူး၊ မေးရိုးတွေ ညောင်းလာမယ်၊ လျှာကို တအားတောင့်ထားရလွန်းလို့ အချိန်ကြာလာရင် လျှာသက်လုံ ကျလာမယ်၊ ဒီတော့ ဥပမာပေးရရင် မင်းတို့လျှာတွေကို တခါခါမှာ ကရာတေးသမားတွေ ခပ်ပြင်းပြင်းကန်သလို နှစ်ချက်သုံးချက်တောင့်ပြီး စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အားနဲ့ လျက်လိုက်၊ စောက်စိကို လျှာဖျားမာမာလေးနဲ့ ဖိပေးလိုက် လုပ်၊ ပုံမှန်လေးကတော့ အားသိပ်မစိုက်ပဲ.. ဟိုလိုကွာ.. လမ်းထိပ်က တရုတ်အဖိုးကြီး မနက်စောစော ထိုက်ကျိကစားသလို ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်းလေး လျှာကိုကစားပေး၊ ညောင်းသလိုလို ဖြစ်လာရင် စောက်ဖုတ်ကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး ပြွတ်ပြွတ်ဆို စုပ်၊ အမောဖြေ….)

အဲ့ဒီရပ်ကွက် မီးကင်းတဲက လက်ချာတွေကို ကြားယောင်လာလို့ ချက်ချင်း စပိလျှော့ချလိုက်ပြီ။ သာသာလေး ဖြေးဖြေးလေး ဆက်ဂျာတယ်ပေါ့ဗျာ။ Largo: နရီလေးနဲ့နော် မှတ်မိတယ်မလား။ ဆရာမလေးကို တချက်တချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာမှာ ချွေးစက်လေးတွေတောင် သီးနေရှာတယ်။ လည်ပင်းက သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေခင်မျာ ထင်းနေအောင် ထောင်ထနေတယ်။ ဒါ သူအရမ်းကောင်းနေပြီဆိုတဲ့ အမူအရာတွေပဲ မဟုတ်လား။

စစချင်း မိနစ်ပိုင်းတုန်းက အားး!! ရှီး!! အဟင့်!! ဟင့်!! ဆိုတဲ့ ညည်းသံတွေ ထွက်လာပေမယ့်လို့ နည်းနည်းကြာလာတော့ တိတ်သွားတယ်ဗျ။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း နောက်ထပ် တိုက်စစ်တစ်ခု ထပ်ဖွင့်တယ်။ လက်သီးဆုပ်လိုက်ပြီး လက်မကို ထောင်လိုက်တယ်။ (မျက်စိထဲ မြင်အောင် ပြောရရင် ဟန်ဆာပလပ်စ် ပလာစတာ ကြော်ငြာထဲက ပုံမျိုး)။ ပြီးမှ လက်မကို အောက်စိုက်ပြီး အောက်ကစောက်ဖုတ်ကို လျက်နေရင်း စောက်စိလေးကို လက်မနဲ့ ပွတ်ချေပေးလိုက်တယ်။ တကိုယ်လုံး တွန့်တွန့်လာတယ်။ အော်သံ ညည်းသံတော့ မထွက်ဘူး။

ခန့်မှန်းချေ ၁၅ မိနစ်၊ မိနစ် ၂ဝ လောက် ကြာသွားတယ်ထင်တယ်။ ပေါင်တံဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေး နှစ်ချောင်းစလုံး ရုတ်တရက် ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်လာပြီး တင်ပါးလေးကလည်း အောက်ကစားပွဲကနေ တစ်ပေအမြင့်လောက်ထိ ကော့တက်လာတဲ့အပြင် အန်တီလေးရဲ့ အပေါ်ပိုင်းကိုယ်လုံးလေးပါ တွန့်လိမ်လာတယ်။ ကျနော်သိလိုက်ပြီ… ပြီးတော့မယ်.. ပြီးတော့မယ်..။ စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးသလိုလို ဂုဏ်ယူသလိုလိုဖြစ်ပြီး အားတက်လာတယ်။ ကျနော်လည်း တကိုယ်လုံးရှိတဲ့ အားတွေကို လျှာဖျားဆီပို့ပြီး အသားကုန်လျက်တော့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးထဲက တအားရွှဲနေတာကြောင့် ပလပ်ပလပ်ဆိုတဲ့ အသံတွေ မြည်လာတယ်။ တင်းကြပ်လာတဲ့ ခံစားမှုကို ဖောက်ထုတ်ပစ်လိုက်သလို ဖြစ်လာလို့နေမှာ၊ ဆရာမလေးဆီက မပီမသ အော်သံညည်းသံတွေ ထွက်စပြုလာပြီ…။ နောက်ဆုံး လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်တဲ့အလား ကျနော့်ဆံပင်တွေကို သူမလက်နှစ်ဖက်နဲ့ တအားဆွဲဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူဆူညံညံတွေ အော်တယ်..။

“အားးးးးးးးးးးးး !! ရှီးးးးးးးးးးးးးးးး !!”

“မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး သိလား… ဟားးးးးးး”

“ဟားးးးးးးးးးးး”

“ကလေး.. လေးးးးးးးးးးးးးးး”

အဲ့လိုတွေအော်ရင်း ကော့တက်နေရာက ဝုန်းကနဲ စားပွဲပေါ် ပြန်ပြုတ်ကျတာ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော့်လက်တွေတောင် နာသွားတယ်ဗျာ။ ပေါင်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ခေါင်းကို ညှပ်ထားတော့ ခုနက ဒူးထောက်ပြီး ခါးကို မတ်မတ်ထားပြီး ဂျာနေတဲ့ ကျနော့်ခင်မျာ ခါးကြီးကုန်းပြီး ပါသွားလိုက်တာ ငါးမျှားတံအသုတ်မှာ ပါသွားတဲ့ ငါးကလေးလိုပဲ ဟီး။ ၁ မိနစ်လောက်နေတော့ ညှပ်ထားတဲ့ ပေါင်နှစ်ခုကို လျှော့ပေးလိုက်မှ ကျနော်လည်း အသက်ဝဝရှူနိုင်တော့တယ်။ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်ပြီး ခါးထောက်ရင်း ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျနော့်ချစ်သူ အန်တီဆရာမလေးဝင်နီရယ်လေ.. လှလိုက်တာ.. ချွေးစက်ကလေးတွေနဲ့ စိုရွှဲနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေး၊ အရုပ်ကြိုးပြတ်ဖြစ်ပြီး ခွေခွေလေး၊ တချက်တချက် လက်ချောင်းလေးတွေ ဆတ်က နဲဆတ်ကနဲ ကွေးကွေးနေတုန်းပဲ။

ကျနော့်ကိုလည်း ကြည့်ကြပါဦးဗျာ။ မျက်နာတစ်ခုလုံးလည်း အချစ်ရည်တွေပေပွလို့။ နှုတ်ခမ်းတွေလည်း ပျစ်ချွှဲချွှဲအရည်တွေနဲ့ စိုပြီး ပြောင်လက်နေတာပေါ့။

ချာတိတ်လေးပါ.. အဲ့ဒီအချိန်က ကျနော်က.. ဒါပေမယ့် ဖင်တုံးလုံးလေး ခါးထောက်ရင်းရပ်၊ ကျနော့်လက်ချက်နဲ့ ကျနော့်စွမ်းဆောင်မှုကြောင့် အရမ်းကောင်းသွားတယ်ဆိုတာ သိသိသာသာ မြင်နေရတဲ့ ဆရာမလေးကို ပြုံးကြည့်ရင်း ကျနော်ဟာ ဥရောပတိုက်ကို အောင်နိုင်ခဲ့တဲ့ ရာဇဝင်ထဲက စစ်သူကြီး နပိုလီယန် ပါရီမြို့ထဲ ဗိုလ်ဝင်ခံဖို့ ဝင်အလာမှာ ခံစားရတဲ့ ဖီလင်မျိုး ခံစားနေရတယ်ဗျာ။

(အင်း.. သောက်ပိုတွေလိုတော့ မပြောနဲ့ဗျ..။ ရင်ဘတ်ချင်း ဂျက်ပန်ပ်ထိုးပြီး ခံစားပါလို့။ ကဗျာဆရာ မောင်ချောနွယ်ရဲ့စကား ငှားပြောချင်တယ်  :P)

အမြင့်ဆုံးထိပ်ကို ရောက်သွားလို့ မှိန်းမောနေတဲ့ ဆရာမလှလှလေးရဲ့ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေး ပွင့်လာပြီ။ စားပွဲလေးပေါ်ကနေ ခြေဆင်းထိုင်ချလိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ ပြီးတော့မှ ကပိုကရိုဖြစ်နေတဲ့ သူ့ဆံနွယ်ရှည်ရှည်တွေကို လက်နဲ့သိမ်းပြီး ကျောနောက်ဖက်ကို ပို့လိုက်တယ်။ မချိုမချဉ် မျက်နှာလေးနဲ့ သူ့လက်ညိုးလေးကို ကွေးချည်ဆန့်ချီ လုပ်ပြီး ကျနော့်ကို အနားလာဖို့ ခေါ်တယ်။

ကျနော် တိုးကပ်သွားတော့ ကျနော့်ညီလေးကို လက်ချောင်းနုနုလေးတွေနဲ့ ဖတ်ကနဲကိုင်ပြီး သူ့နှင်းဆီဖူးနဲ့တူတဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးနဲ့ တေ့လိုက်တယ်။ ကျနော် တော်တော်လေး စိတ်လှုပ်ရှားနေပြီ။ အိထွေးထွေး နွေးနွေးလေး စပြီးခံစားရတယ်။ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်ရတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံး မြှောက်တက်ချင်သလို ဖြစ်လာလို့ သူမခေါင်းကိုကိုင်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရင်း ခြေဖျားထောက်ပြီး ကော့ပေးနေမိတယ်။

စုပ်ပေးနေရင်း.. ပလွတ်ကနဲ အသံမြည်အောင် ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဒစ်ထိပ်ဖူး ပတ်ပတ်လည်ကို လျှာနီနီလေးနဲ့ ကစားပေးနေတော့.. ဒီလိုအရသာထူး မခံဖူးတဲ့ ချာတိတ်လေးကျနော် အကြောတစ်ထောင်စိမ့်အောင် ဖီလင်တွေ တက်နေတာပေါ့ဗျာ။ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေးပေမယ့် ရေရှည်တောင့်ခံနိုင်ဖို့ မလွယ်မှန်း ကျနော့်ပင်ကိုဗီဇက သိနေတယ်။ ဒါနဲ့ ကိုယ်ကို အနောက်ကိုယို့ပြီး ကျနော့်ညီလေးကို သူ့ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း.. တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်တယ်။

“လုပ်စို့နော်.. ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူး ..”

အန်တီဝင်နီလေး ပြုံးစိစိလုပ်ပြီး ကျနော့်ကိုကြည့်တယ်။ ပြီးတော့ ကျနော့်ကိုလက်ကိုဆွဲပြီး လာလို့ ခေါ်တယ်။ သူ့အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်သွားတာဗျ။ ကုတင်ပေါ် သူအရင်တက်လိုက်ပြီး..

“ကလေးလေးက အောက်ကနေ မတ်တပ်ရပ်ပြီး လုပ်နော်”

ဆိုပြီး ကုတင်ဇောင်းမှာ ဒူးထောင်ပေါင်ကားလေး နေထားပေးတယ်။ ကျနော်လည်း စိုတိုတိုလေး ဖြစ်နေတဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်လေးကို မတ်တပ်ရပ်လျှက်ကနေပဲ တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်ညီလေးနဲ့ တေ့ပြီး ဒစ်မြုပ်အောင် ဖိသွင်းလိုက်တယ်။

“အင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး”

ဆိုပြီး အန်တီလေး မျက်လုံးစင်းပြီး ညည်းတယ်။ ပြီးမှ ဝါဝင်းပြီး တင်းမာလှတဲ့ သူ့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်လိုက်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တယ်။ အားးး… စီးစီးလေးဗျာ။ နို့တွေဆုပ်ချေနေရင်းပဲ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်သွင်းနေတယ်။ ဖူးးးးးးး!! ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အပျိုကြီးစောက်ဖုတ် နွေးနွေးကြီးကို နို့နှစ်လုံးစုံကိုင်ပြီး ဆောင့်လိုးနေရတာ ဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာ တွေးသာကြည့်ကြပေရော့။ အသာလေး အဲ့လို ဆောင့်နေရာကနေ.. အောက်က တရှီးရှီး အော်သံနဲ့အတူ..

“ကလေးလေး.. သွက်သွက်လေး”

ဆိုပြီး ဆရာမလေးက မော့ကြည့်ပြီး ပြောလာတယ်။ ကျနော်လည်း အားနဲ့ ပစ်ပစ်ဆောင့်ပီး လိုးပစ်လိုက်တာ ခဏလေးပဲ ရှိသေးတယ်။

“အား.. မရတော့ဘူးကွယ်… ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလဲ.. ဟားးးးးးး ဟားးးးးးးးး”

ဆိုပြီး တွန့်လိမ်သွားပြန်တယ်။ (ကျနော့်အတွက် အတွေ့အကြုံ အသစ်ပေါ့။ တချို့မိန်းမတွေဟာ ပထမတစ်ကြိမ်ပြီးရင် နောက်ထပ် ဆက်တိုက်ပြီးဖို့ မြန်လာတတ်တယ်ဆိုတာ နားမလည်သေးဘူး။ အဲ့ဒီတုန်းကတော့ပေါ့လေ)

ကျနော်အံ့သြပြီး လိုးနေတာ ခဏရပ်လိုက်တယ်။ ပြီးမှ သူ့အပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်ရင်း နားရွက်ကလေးတွေကို မနာအောင် ကိုက်ပေးပြီး လေသံလေးနဲ့ ကပ်ပြောလိုက်တယ်။

“အန်တီလေး ဖင်ကုန်းပေး.. အနောက်ကနေ ဆောင့်ချင်တယ်”

“အာ.. မင်းနော်..”

ဆိုပြီး မျက်နှာကို ရှုံ့ပြတယ်။ ဒါပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ပက်လက်အိပ်နေရာကနေ လှိမ့်ပြီး လေးဖက်ထောက် အနေအထား ပြင်လိုက်တယ်။ ယောကျ်ား ၁ဝဝ မှာ ၉၉ ယောက်ကြိုက်တဲ့ ပိုဇေရှင်နော့်။ ကျနော်လည်း ဆရာမလေးရဲ့ အိုးဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်လေးကို လေးလလုံးလုံးငေးပြီး စိတ်ကူးထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ် ပစ်မှားနေခဲ့တာ။ အင်း.. ဒီဖင်ကြီးကိုသာ လေးဘက်ထောက်ပြီး တွယ်လိုက်ရ ဆိုပြီးတော့လေ။ အခု လက်တွေ့လုပ်ရတော့မယ်။

ကော့တက်လာတဲ့ တင်ပါးဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ခုရဲ့အလည်မှာက စအိုဝ ညိုတိုတိုလေးရယ်၊ ဆက်လုနီးပါးဖြစ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး ပန်းသွေးရောင်ထနေတာလေး မြင်တာနဲ့ မရတော့ဘူးဗျ။ စိတ်က တအားကြွတက်လာပြီး ချက်ချင်းတေ့ပြီး ထိုးသွင်းလိုက်တာ ဇိကနဲ လျှောလျှောရှူရှူ ဝင်သွားတယ်။ အထဲမှာက အရည်တွေ တအားရွှဲနေတော့ ဖင်ကြီးနှစ်ခုကို လက် ၂ ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး အားနဲ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း အပြင်ကို သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက အရည်တွေ ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲ ထွက်ထွက်ကျလာတာ ကျနော့်ဆီးခုံမှာတောင် ဖြူဖြူအရည်တွေ သီးနေတာပဲ။

တင်ပဆုံကားကားကြီးကို အားရပါးရကိုင်ပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်နေတာ၊ ဆောင့်ချက်ပြင်းလို့လား မသိဘူး ဆရာမလေး ခါးလေးတအားကော့တက်လာပြီး လည်တိုင်လေး မော့လာတယ်။ ဆံပင်ရှည်လေးတွေ တခါခါနဲ့ မြင်းရိုင်းမလေး ပြေးနေသလိုပဲ။ အဲ့ဒါကိုကြည့်ပြီး ကျနော်လည်း ဇက်ကြိုးကိုင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ်။ ရှည်လျားနက်မှောင်ပြီး အုံထူထူ ဆံနွယ်တွေကို ကျနော်ခါးကိုင်းပြီး ညာလက်နဲ့ ရစ်သိမ်းပြီး လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ တအားကြီးတော့ နာအောင် မဆွဲပေးဘူးပေါ့။ ပြီးတော့မှ ဘယ်လက်က သူ့ခါးကျင်ကျင်လေးကို ကိုင်ထား၊ ညာလက်က ဆံပင်ရှည်တွေကို ဆွဲပြီး အားနဲ့ဆောင့်တော့တာပေါ့။ စိတ်ကူးထဲ ပုံဖော်ကြည့်ကြစမ်းပါဗျာ။

ဖင်ကုန်းပြီးခံနေတဲ့ ကျနော့်ဆရာမလေး ဆံပင်တွေကို အဆွဲခံရပြီး အလိုးခံနေရရှာတာ လည်တိုင်လေးကော့ကော့တက်လို့၊ အင်္ဂလိပ်အက္ခရာ Z နဲ့ တူနေပြီ။ စိတ်ကို တအားတင်းပြီး ကျနော်လည်း မီးကုန်ရးယမ်းကုန် တွယ်တော့တာပဲဗျို့။ အနောက်ကနေ မြင်နေရတဲ့ သူ့တင်ပါးအလှ ပြူးပြူးလေးရယ်၊ ကော့တော့တော့ ပျော့သွယ်သွယ် ကိုယ်လုံးလေး၊ ရူးခဲ့ရတဲ့ ဆံနွယ်ရှည်လေးတွေကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဆောင့်တော့ သူ့ညည်းငြူသံ တဟင်းဟင်း… တရှီးရှီး.. ကြားနေရတာတွေကြောင့် ကျနော်ဘယ်လိုမှ ဆက်မထိန်းနိုင်တော့ဘူးဗျာ။

“အားးးးးးးးးးး”

“အန်တီလေး”

“အားးးးးးးးးးး”

“ထွက်ကုန်ပြီ.. ထွက်ကုန်ပြီ…။ ဖူးးးးး ကောင်းလိုက်တာ အန်တီလေးရာ…”

အဲ့လိုတွေ ကျနော့်ပါးစပ်က ပြောမိပြောရာတွေ အော်မိကုန်တယ်။ သုတ်ရည်ပူပူတွေကိုလည်း အပျိုကြီးစောက်ဖုတ်ထဲ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲနေအောင် ပန်းထည့်လိုက်မိတယ်။

(ဒီနေရာမှာ ကျနော့်အတွေ့အကြုံအရ ပြောရရင် ပြီးခါနီးမှာ ပါးစပ်ထဲ တွေ့ရာအော်ပြီး ပန်းထုတ်လိုက်ရတာဟာ.. အံကြိတ်ပြီး တိတ်တိတ်လေးဆောင့်ရင်း ပန်းတာထက် ပိုပြီးကောင်းတယ်လို့ ခံစားမိတယ်ဗျ။ လုံးဝကို ပေါက်ကွဲထွက်သွားသလို ခံစားရတယ်။ နောက်ရလာတဲ့ အတွေ့အကြုံအရ မိန်းကလေးတချို့ကလည်း အဲ့လိုပဲ ပြောတယ်ဗျ။ ဒါပေမယ့် ရတနာဝင်းထိန်တို့ ဘာတို့ ရေးသလို.. ဆောင့်ပါမောင်ရဲ့… စောက်ဖုတ်ကြီး နှစ်ခြမ်းကွဲထွက်သွားအောင် ဆောင့်ပါ.. ဘာညာတွေတော့ ကျနော် မကြုံဖူးဘူး။)

အိပ်ယာခင်း အဖြူဆွတ်ဆွတ်ပေါ်မှာ ဆရာမလေးနဲ့ ကျနော် ထပ်ပြီး မှောက်အိပ်နေကြတယ်။ သူမဂုတ်ပိုးလေးကို ကျနော် မနာအောင် ကိုက်ပေးရင်း အမောဖြေနေလိုက်တယ်။ သာယာလိုက်တဲ့ ဘဝဗျာ။ အိစက်ညက်ညောတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖိကပ်ပြီး အိပ်နေတာ သာယာတာပေါ့လေ။

ကျနော့်ညီလေးကတော့ အန်တီလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ စွပ်ရက်တန်းလန်းကြီး။ တချက်တချက် သူ့စောက်ဖုတ်အတွင်းနံရံက ကျုံ့ကျုံ့နေသေးတော့ ကျနော့်ညီလေးခင်မျာ ဇိကနဲ ဇိကနဲ ဇိမ်တွေ့နေတာပေါ့လေ။

နှစ်ယောက်သား ခဏအိပ်ပျော်သွားပြီး တူတူထကြ၊ ရေချိုးခန်းထဲ တူတူဝင်ပြီး ကိုယ်လက်သန့်စင်ရင်းနဲ့ စိတ်ပါလာလို့ နောက်တစ်ချီလောက် မော်တော်ဆပ်ကြသေးတယ်ဗျ။

(မော်တော်ဆပ် = မတ်တပ်ဆော် :P) သေချာကြီး ပြန်ရေးမပြတော့တာက စာဖတ်သူတွေ အီသွားမှာစိုးလို့။ ရေမိုးချိုးပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ဧည့်ခန်းထဲမှာ သန့်ရှင်းရေးလုပ်ရင်း တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး ကြည်နူးနေကြတာပေါ့လေ။

တစ်ခန်းလုံး ပျံ့ကြဲနေတဲ့ နုတ်စ်စာရွက်တွေ လိုက်ကောက်ပြီး ထပ်နေတဲ့ အန်တီဆရာမလေးကို မျက်လုံးမခွာတမ်း ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ထမီအဝါရောင်လေး ဝတ်ပြီး၊ တီရှပ်ကြပ်ကြပ်လေး ဝတ်ထားတော့ ရင်သားနှစ်မွှာလေးနေရာမှာ အဖုအထစ်လေး၊ ဆံပင်အရှည်တွေကိုတော့ လက်ကိုင်ပဝါ အနီရောင်လေးနဲ့ သေချာစည်းနှောင်ထားတယ်၊ ရေမိုးချိုးပြီးစ မျက်နှာပြောင်ပြောင်လေးကို သနပ်ခါးရေကျဲလေး ပွတ်ထားတော့ ဝင်းဝင်းလေး ဖြစ်နေတယ်။

တကယ့်ကို ကျနော်နဲ့ အရွယ်တူ ကောင်မလေးလို့တောင် ထင်ရတယ်။ ပြီးတော့ သိသာတာက သူ့မျက်နှာလေးဗျ။ မိန်းမတွေ ချစ်စိတ်ဝင်လို့ ကြည်နူးနေတဲ့အခါ ဖြစ်နေတဲ့ အမူအရာလေးတွေဗျာ။ ကျနော် သေချာမပြောပြတတ်ဘူး။ ကျနော့်ကို တချက်တချက် လှမ်းကြည့်လိုက်၊ မျက်နာလေးက ပန်းရောင်သမ်းသွားလိုက် (ခုနကဟာတွေ ပြန်တွေးမိပြီး ရှက်နေတာနေမှာ)၊ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေက ရယ်ချင်နေတဲ့ အရယ်မျက်လုံး ဖြစ်သွားလိုက်၊ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားဖြူဖြူလေးတွေနဲ့ ကိုက်ပြီး ကျနော့်ကို လှမ်းငေးလိုက် လုပ်နေတာပေါ့လေ။

“အန်တီလေးကို ကျနော် အရမ်းချစ်တယ်သိလား..”

“ခွိခွိ..” (ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးလေးနဲ့ ကာပြီး ရယ်နေတယ်ဗျ)

“အမ် ! ဘာလို့ရယ်တာလဲ..၊ မရယ်နဲ့ အန်တီလေးနော် ဟွန်း”

“ရယ်ချင်တာပေါ့..။ သူများကို လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပြီးမှ.. ချစ်ရေးလာဆိုနေတာကိုး.. ခွိ”

ဟိုက်!! ဟုတ်တယ်ဗျ..။ ကျနော်လည်း ရှက်တာနဲ့ ရယ်ကျဲကျဲလုပ်ပြီး ခေါင်းကုတ်နေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ အရဲစွန့်ပြီး စကားစလိုက်တယ်။

“ဒါဆို.. အနော့်ကို ချစ်တယ်လို့ပြောလေ..” (ကျနော်လို့တောင် မပြောတော့ဘူး ဟီး)

“ပြောစရာလိုသေးလို့လား ကလေးလေးရာ..။ မချစ်ပဲနဲ့ ဟိုဟာလုပ်ပါ့မလား..။ ကျမက သိက္ခာရှိတဲ့ မိန်းမကောင်းလေးပါနော်..”

“ဟိုဟာလုပ်တယ်ဆိုတာ ဘာလဲ အန်တီလေး.. ဟီးဟီး”

“အာကွာ.. ညစ်တီးညစ်ပတ်တွေ လာမမေးနဲ့..။ တွေ့တယ်မလား”

ဆိုပြီး ကြက်မွှေးတံမျက်စည်းလေးကို ထောင်ပြတယ်။ ပြီးတော့ တဖက်လှည့်သွားပြီး ကျနော်တို့ ပထမဆုံး သောင်းကျန်းခဲ့တဲ့ ဆက်တီစားပွဲပုလေးကို ရေစိုအဝတ်နဲ့ သုတ်နေတယ်။ စားပွဲပုလေးဆိုတော့ ကုန်းပြီးသုတ်နေရတော့ သူ့တင်ပါးလေးက ထမီအဝါလေးအောက်မှာ တင်းနေတာပဲ။ ကျနော်လည်း သူ့ကို နောက်ချင်နေတာနဲ့ အသာလေးကပ်သွားပြီး ခါးကနေ စုံကိုင်ပြီး နှစ်ချက်လောက် ကပ်ဆောင့်လိုက်တယ်။

“ဟဲ့ဟဲ့..”

ဆိုပြီး ခါးကိုဆန့်လိုက်ပြီး ရှုံ့မဲ့မဲ့လေး ကျနော့်ဖက် လှည့်လာတယ်။

“ချစ်တယ် အန်တီလေးရာ…”

လို့ သူ့မျက်လုံးထဲကို စိုက်ကြည့်ပြီး ကျနော်ပြောရင်း နဖူးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး နမ်းမိတယ်။ မျက်နှာချင်း ပြန်ခွာလိုက်တော့

“ငါ့ကို ရူးအောင်တော့ မလုပ်နဲ့နော်”

တဲ့။ မျက်ရည်ဝဲဝဲလေး အသံတုန်တုန်ရီရီလေးနဲ့ ကျနော့်ကို တောင်းပန်သလို ပြောရှာတယ်။

“ဟုတ် ဆရာမလေး”

ဆိုပြီး သတိဆွဲရင်း မျက်နှာမာမာနဲ့ အော်လိုက်တော့ ချက်ချင်းပြုံးပြုံးလေး ဖြစ်လာပြီး

“ကလေးလေး အရူးလေး”

တဲ့။ ကျနော့်နှာခေါင်းကို ဆွဲလိမ်ရင်း ချစ်စနိုးအသံလေးနဲ့ ပြောတယ်။

“ကလေးလေး အိမ်ရှေ.တံခါးမကြီး သွားဖွင့်ချေကွာ”

လို့ ပြောတာနဲ့ ကျနော်လည်း လှည့်ထွက်လာပြီး အိမ်ရှေ့က ကျွန်းသားတံခါးမကြီးကို ကလန့်ဖြုတ်လိုက်ပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။

“ဟာ…”

ဆိုပြီး ကျနော် လန့်သွားတယ်ဗျာ။ ရုတ်တရက်ကြီး လူတစ်ယောက် တံခါးဝမှာ ရပ်နေတာကိုး။ ကျောင်းစိမ်းဝတ်စုံနဲ့ အသားညိုညို ဆံထုံးထုံးထားတဲ့ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဗျ။ ကျနော့်ကို ကြည့်နေတာ မျက်နှာက ပြုံးစိစိနဲ့။ ကျနော် ချက်ချင်းသိလိုက်ပြီ။ ဒါ အန်တီလေးနဲ့ တူတူနေတဲ့ ကျောင်းဆရာမဆိုတာနေမှာလို့။ ခါတိုင်း ကျနော်လာရင် သူမရှိတာကများနေတော့ သိပ်တောင် သတိမထားမိခဲ့ဘူးလေ။ အခု ကျနော် လန့်သွားတာက ဒီအမျိုးသမီး ကျနော်တို့ တံခါးပိတ်ပြီး အထဲမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲဆိုတာ ရိပ်မိသွားပုံရတယ်ဗျ။

ကျနော်ရှက်သွားလို့ သူ့မျက်နှာတောင် သေချာမကြည့်ရဲတော့ဘူး။ အသာလေး နောက်လှည့်ထွက်လာပြီး ဟိုလိုဒီလို လုပ်နေတယ်။ အန်တီလေးကို မသိမသာ ရှိုးလိုက်တော့ သူလည်း တော်တော်ရှက်နေပုံရတယ်ဗျ။ သူက ပိုဆိုးမှာပေါ့။ ဒီလောက် အနေတည်တဲ့ အပျိုကြီးလေ။ ၅ မိနစ်လောက် သူတို့နှစ်ယောက် စကားတွေ ပြောနေကြတာ ကျနော့်မှာ အူကြောင်ကြောင်ကြီး ဟိုဟာလုပ်ရမလို ဒီဟာလုပ်ရမလိုနဲ့။ ပြီးမှ အန်တီဝင်နီလေးက..

“ဖိုးသက် ပြန်လို့ရပြီ”

တဲ့။ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကျနော့်ကိုမကြည့်ပဲ ပြောလာတော့..

“ဟုတ်ကဲ့”

ဆိုပြီး နုတ်စ်စာရွက်တွေ ကောက်ကိုင်ပြီး… ဟိုအမျိုးသမီးကို

“ပြန်တော့မယ် ခင်ဗျ”

ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ရင်း လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အမလေး.. ကံကောင်းလို့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဖင်တုံးလုံးနဲ့ လုပ်နေရင်းသာ မိသွားလို့ကတော့ သောက်ရှက်ပဲလို့။ တံခါးပိတ်ထားတာ တော်သေးတယ်။ အခုတောင် ရိပ်မိနေပြီလားဆိုပြီး တွေးရင်း အပြန်မှာ ရှက်သလိုလို ရင်တုန်သလိုလို ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ဒါပေမယ့် ခဏပါပဲ။ လောလောဆယ် ကျနော့်ပီယာနိုဆရာမလေးကို စိတ်ရှိသလို တွယ်ခဲ့ရတော့ ကြည်နူးနေတဲ့ စိတ်ကပဲ ကြီးစိုးနေတာကိုးဗျ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အူမြူးနေလို့ မေမေကတောင် ဒီကောင် အပမှီလာသလားမသိဘူး ဆိုပြီး ဖေဖေ့ကို ပြောနေသေးတယ်။

အဲ့ဒီနေ့က မှတ်မှတ်ရရ ဧပရယ် ၂၁ ရက်၊ သောကြာနေ့ဗျ။ သေတဲ့အထိ မေ့နိုင်မှာ မဟုတ်တော့တဲ့ ရက်စွဲတစ်ခုပေါ့။

ညဖက်ရောက်တော့ ကျနော် အိပ်လို့မရဘူး။ အိမ်ခြံဝင်းထဲ ဆင်းလာပြီး သစ်သားကွပ်ပျစ်ကလေးပေါ်မှာ ပက်လက်လှန် လှဲလျောင်းပြီး ကောင်းကင်ထဲက ကြယ်တွေကြွေကျတာကို ငေးမောနေမိတယ်။ ရင်ဘတ်ထဲမှာတော့ ခံစားချက်က မွှေးမြမြလေး ဖြစ်လို့။ ကြည်နူးတဲ့စိတ်က တအားပြင်းထန်လာလို့ ဟာမိုနစ်ကာလေးကို ထုတ်ပြီး Andy Williams ရဲ့ Love story: ဆိုတဲ့ သီချင်းကို တိုးတိုးလေး မှုတ်နေမိတယ်။

ချိုမြိန်တဲ့ အချစ်ပုံပြင်ဆိုတာ.. ပင်လယ်ထက်ပိုပြီး အိုမင်းတယ်..

ကြယ်တွေအကုန်လုံး လောင်ကျွမ်းသွားတဲ့အထိ.. သူမကို ကျနော် လိုအပ်နေဦးမယ်ဆိုတာ.. ကျနော်သိတယ်..

(Andy Williams ၏ Love story သီချင်းမှ)

ညက မိုးတော်တော်ချုပ်မှ အိပ်ပျော်သွားလို့ မနက်ကြတော့ နေမြင့်မှ အိပ်ယာထဖြစ်တယ်။ ဒီနေ့တော့ ပီယာနိုတီးသင်ရမည့်ရက် မဟုတ်တော့ ဘယ်လိုအကြောင်းရှာရမလဲလို့ တွေးရင်း မေမေပြင်ထားပေးတဲ့ ပဲရွက်စိမ်းစိမ်းထည့်ထားတဲ့ ခေါက်ဆွဲကို အားပါးတရ စားနေမိတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီနဲ့ တီရှပ်တစ်ထည် ကောက်စွပ်ပြီး ကျနော့် နီညိုရောင်ဂစ်တာလေးကို ဂစ်တာအိပ်ထဲထည့်ပြီး လွယ်လိုက်တယ်။ ပြိုင်ဘီးလေးကို တွန်းပြီး ထွက်လာတော့ မေမေက အိမ်ရှေ့ကနေ

“ဒါကဘယ်လဲ”

လို့ မေးငေါ့ပြီး မေးခွန်းထုတ်တယ်။

“ဂစ်တာသွားကျင့်မလို့ မြို့ပြင်မှာ၊ နေ့လည်စာ ပြန်မစားတော့ဘူး မေမေ”

လို့ အသံမတုန်အောင် သတိထားပြီးပြောရင်း လစ်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခြံဝမှာ ဖေဖေ့ကိုတွေ့တော့ စက်ဘီးနင်းနေရင်း ပြောင်ချော်ချော်နဲ့ Adios Amigo: (တာ့တာ ရဲဘော်လို့) လက်ပြပြီး အော်ခဲ့လိုက်တယ်။

 ကျွန်တော့် ပီယာနိုဆရာမလေး (အပိုင်း ၂) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ