ရွာက သာဂိ အပိုင်း (၃)

ရွာက သာဂိ
ရေးသားသူ – ဗညားပိကျိ

အပိုင်း (၃)

နောက်နေ့ ကိုနိုင်းနိုင်းက လမ်းကြောင်းရှိသည်ဆိုကာ လာခေါ်၍ သာဂိ လိုက်သွားရာ နောက်တစ်ရက်မှ ပြန်ရောက်သည်။ အပြန်လမ်း လက်ပံတန်းတွင် ဘီယာအသောက်များသွားသော ကိုနိုင်းနိုင်းက သာဂိကို လက်ဆောင် တစ်ခုပေးသည်။ သူပြောတော့ မိန်းမချစ်ဆေး ဟု ဆိုသည်။ ဒီဆေးကို ကိုယ်ချစ်ချင်သော မိန်းမ စားသောက်မည့် အရာတစ်ခုခုထဲ ထည့်ပေးလိုက်လျှင် နာရီဝက်ခန့်အကြာမှာ ကိုယ်လိုရာဆန္ဒသို့ သူလိုက်လျောလိမ့်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ နည်းနည်းတော့ သဘောကျသွားသည်။ တစ်နေ့ညက အိမ်မက်ခဲ့ရသော အစ်မပြည့်ကို ဒီဆေးတိုက်လိုက်လျှင် ဘယ်လိုနေမည်နည်း…. သာဂိ သိချင်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် တိုက်ခန်းပြန်ရောက်ပြီး ညဘက် ၇ နာရီ ထိုးခန့်ချိန်တွင် တစ်ဘက်ခန်းသို့ ထွက်ခဲ့သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ထုံးစံအတိုင်း ကြည်လင်ရွှင်ပျသော မျက်နှာလေးဖြင့် သာဂိကို နှုတ်ဆက်သည်။ သာဂိက

“အစ်မပြည့် ကျွန်တော် ဗိုက်ဆာတယ်”

ဆိုတော့..

“ထူးထူးခြားခြား ကိုယ်တော်က စောစောစီးစီး ထမင်းစားမလို့လား။ နောက်ဖေးမှာ အစ်မဖို့ ကြော်ထားတဲ့ မုန်ညင်းတွေရှိတယ်၊ စားလိုက်လေ။ နွေးနွေးကတော့ ကြက်သားကြော်ထားတယ် ထင်တယ်။ ငပိရည်က ကြောင်အိမ်ထဲမှာ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ်သာ ထည့်စားတော့ကွယ်၊ အစ်မ မအားဘူး”

ဟုဆိုသည်။ သာဂိက

“ရတယ်.. အစ်မပြည့်… ရတယ်.. ”

‌ပြောရင်း နောက်ဖေးထဲ ဝင်သွားသည်။ အစ်မပြည့်က သက်သတ်လွတ်ရယ်လို့ မဟုတ်သော်လည်း အသီးအရွက်ကို အစားများသည်။ ဟိုကောင်မလေး နွေးနွေးကတော့ ကြုံတာ အကုန်စားသည်။ သာဂိသည် ပန်းကန်လွတ်တစ်ခုထဲသို့ မုန်ညင်းရွက်ကြော်ကို နည်းနည်းခပ်ထည့်လိုက်ပြီးမှ အိပ်ထဲထည့်လာသော ကိုနိုင်းနိုင်းပေးသည့် ဆေးမှုန့်ကို ဖြူးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရောသွားအောင် အနည်းငယ် မွှေပြီး ပြန်ထွက်လာကာ

“အစ်မပြည့်ရေ.. ဟင်းယူသွားပြီ.. ဟိုမှာပဲ စားတော့မယ်”

“မောင်သာဂိ.. ငါ ချက်ထားတာ ဟင်းနော်.. အမြည်း မဟုတ်ဘူး”

သာဂိ တစ်ဟဲဟဲနဲ့ သွားဖြဲရယ်ပြကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရင်တွေကတော့ ခုန်နေသည်မှာ တစ်ဒိန်းဒိန်းနဲ့တောင် နေသည်။ ခါတိုင်း ကိုယ်ဝင်ထွက်နေကြ နေရာသည် ယခုတော့ တရားရုံး စင်မြင့် ဝက်ခြံထဲ ရောက်နေသကဲ့သို့။ မကြာမှီ အစ်မပြည့်၏ ဆိုင်ပိတ်သံ၊ နွေးနွေး၏ စာကျက်သံများကို ကြားရသည်။

သာဂိသည် အောက်စက်ထဲ အောကားတစ်ခွေ ထည့်၍ ကြည့်ရင်း ဘီယာသောက်ကာ အချိန်ဖြုန်းနေသည်။ ၁၂ နာရီထိုးပြီ။ သာဂိ အသာလေး အောက်ဆင်းလာခဲ့သည်။ ထို့နောက် တစ်ဘက်ခန်း အစ်မပြည့်တို့ ဆိုင်ခန်း တံခါးကို ဖွင့်သည်။ သူ့တွင် တောက်တဲ့ကပ်သည့်နေ့ကတည်းက နွေးနွေး ပေးထားသော သော့သည် ရှိနေသည်။ သော့လှည့်လိုက်၍ တံခါးပွင့်သွားသော ချက်ကနဲ အသံသည် ညမှောင်မှောင်တွင် ကျယ်လွန်းသည် ထင်ရသည်။

သာဂိ တံခါးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ပိတ်သည်။ ပြီးနောက် လော့ခ်ချရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်တော့ .. အစ်မပြည့်သည် အပေါ်ထပ် မျက်နှာကျက်တွင်မအိပ်ပဲ.. ခေါင်းလျှော်သော စင်ပေါ်တွင် အိပ်နေသည်။ သူမသည် ဟိုနေ့ကကဲ့သို့ စွပ်ကျယ်ကိုပင် ဝတ်ထားပြီး အောက်တွင် ဝါဝန်လိုလို စကပ်လိုလိုဟာကို ဝတ်ထားသည်။ သာဂိ တစ်ဖြည်းဖြည်းချင်း အနားတိုးသွားရာ အစ်မပြည့်၏ ဘေးသို့တိုင် ရောက်လာသည်။ အစ်မပြည့်သည် ဒူးခေါင်းလေးတစ်ဘက်ကို ထောင်၍ ပေါင်လေးကို နည်းနည်းလေး ကားထားရာ လွတ်နေသော အောက်စကြောင့် မဲမှောင်နေသော အမွှေးများ ဖုံးလွှမ်းရာ ပေါင်ရင်းလေးကို မြင်နေရသည်။

သာဂိ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ ရေငတ် သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ တံတွေးမြိုချချင်သည့်တိုင် သူ့ပါးစပ်ထဲတွင် တံတွေး မရှိသလို ဖြစ်နေသည်။ အစ်မပြည့်၏ ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးသည် အသက်ရှူလိုက်တိုင်း နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ နို့အုံလေးများပေါ်တွင် လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ယှက်၍ ပိုက်ထားသောကြောင့် နို့အုံလေးတွေကိုတော့ ကောင်းကောင်း မမြင်ရ။ ကျော့ရှင်းသော လည်တိုင်ထက်မှ မျက်နှာလေးသည် ပန်းဆီရောင်တို့ဖြင့် ဖူးဖူးထလျက်ရှိသည်။ နှင်းဆီသွေးနှုတ်ခမ်းငုံတို့က တစ်စုံတစ်ရာကို တောင်းဆိုနေသလို ခပ်ဟဟလေး ပွင့်အာနေကြသည်။ ကော့စင်း သေးမျှင်သော မျက်ခုံးမွှေး ကွေးကွေးလေးအောက်က မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေ တစ်ချက်လှုပ်သွား သလား… သာဂိ သေချာတော့ မမြင်လိုက်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့် အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းနှင့် မျှင်းပြီးရှူနေကြောင်း သာဂိ ရိပ်မိသည်။

အစ်မပြည့်၏ ဝမ်းဗိုက်ပြားပြားလေးသည် ဖြေးဖြေးချင်း မို့တက်လာပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း နိမ့်ဆင်းနေသည်။ သေချာပြီ။ အစ်မပြည့်သည် နိုးနေပြီ ဖြစ်သည်။ မျက်စိမှိတ်၍ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာသာ ဖြစ်မည်။ သာဂိ နည်းနည်းရဲလာသည်။ အစ်မပြည့်၏ ထောင်ထားသော ပေါင်လုံးလေးကို ဖွဖွလေး ကိုင်ကြည့်သည်။ နှုးညံ့အိစက်သော အထိအတွေ့သည် သာဂိလက်ဖဝါးကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ သာဂိ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် ပေါင်လုံးလေးတစ်လျှောက် ဖွဖွလေး ပွတ်ဆွဲကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်က

“အင်း”

ကနဲ အသံလေးပြုကာ ပိုက်ထားသော လက်တွေကို ဖြုတ်၍ ကိုယ်လုံးလေးဘေးတွင်ချသည်။ သူမ ဘာများပြောမလဲဆိုပြီး လန့်သွားသော သာဂိ နည်းနည်းရင်အေးသွားရုံမက ပိုမိုရဲတင်းလာကာ ခြေသလုံးသားလေးကနေ စပြီး ဟိုးပေါင်ရင်းထိ လက်ချောင်းထိပ်များဖြင့် မထိတထိလေး ထိကာ ပွတ်ကြည့်လိုက်သည်။ ထောင်ထားသော အစ်မပြည့်၏ ပေါင်တံကြီးတင်မက အောက်မှာလှဲထားသော ပေါင်တံပါ ဘေးကို အနည်းငယ် ကားကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

သာဂိ အစ်မပြည့်၏ နှုတ်ခမ်းငုံလေးကို ထိကာ အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွ ခြစ်ရင်း ငုံနမ်းလိုက်သည်။ သူ့လက်ကတော့ ယတ်ထားသော ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိသည် ခေါင်းလျှော်စင်ပေါ်တက်ကာ အစ်မပြည့်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ ဝင်နေရာယူလိုက်သည်။ အစ်မပြည့်သည် မသိမသာလေး ပေါင်တံလေးတွေကို ကားပေးသည်။ သာဂိသည် နမ်းနေရာမှခွာကာ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာလေးကို သေချာကြည့်ရင်း သူ့လိင်တံ ထိပ်ဖျားကို အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝနှင့် တေ့လိုက်သည်။ အစ်မပြည့်၏ မျက်ဆံလေးတွေသည် မှိတ်ထားသော မျက်ခွံပါးပါးလေး၏ အကြောမျှင်များအောက်တွင် လှုပ်နေကြသည်။

သာဂိ လိင်တံကို ဖိချလိုက်သည်။ မဝင်ချေ။ အတွေ့ကြုံမရှိသေးသော သာဂိသည် မိန်းမကိုယ်ကို ဝင်အောင် ထည့်ရာတွင် အပေါ်ကနေ တည့်ထည့်ရမည်ဟု ထင်နေသည်။ အပေါက်ဝမှာ အောက်ဖက်ခပ်စောင်းစောင်းတွင် ရှိနေသောကြောင့် အပေါ်ကတည့်တည့် ဖိထိုးလိုက်သော သာဂိလိင်တံသည် အမွှေးများနှင့် မိန်းမကိုယ် နှုတ်ခမ်းကြီးကို ပွတ်ဆွဲသွားရင်း အောက်က ခေါင်းလျှော်စင် သားရေဖုံးကို သွားထိုးမိသည်။ သာဂိ မကျေမနပ် ဖြစ်သွားသည်။ အောက်ကို ငုံ့ကြည့်သည်။ အမွှေးမဲမဲများ ဖုံးအုပ်ထားသော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သူ့ကို လှောင်ပြောင်နေသယောင် ရှိသည်။

သာဂိ ဖင်ကြီးကို နည်းနည်းကြွ၍ ထပ်ဖိချပြန်သည်။ မဝင်ပြန်ချေ။ အောက်ကို ချော်ထွက်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်၏ လက်လေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိခါးကို လာဖက်သည်။ သာဂိ နည်းနည်းတင်းလာသလို စိုးရိမ်စိတ်လည်း ဝင်လာသည်။ ဆေးရှိန်ပျယ်သွားပြီး ထအော်ပါက ဒုက္ခရောက်တော့မည်ဖြစ်သလို… အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေသော နွေးနွေးသိသွားမှာလည်း ကြောက်သည်။ စိတ်လှုပ်ရှားမူကြောင့် ထင်သည်။ သာဂိ ဝတ်ထားသော အင်္ကျီလေးမှာ ချွေးတို့ဖြင့် ရွှဲရွှဲစိုလာသည်။ သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါ ဖိအထည့်တွင် သာဂိခါးကို ကိုင်ထားသော အစ်မပြည့် လက်ကလေးတွေသည် အောက်ဘက်ကို တွန်းချပေးသည်။ သို့ရာတွင် ဖိချသော သာဂိ ခါးအားကို မလွန်နိုင်သဖြင့် သူတွန်းတာ အရာမရောက်လှပေ။

သာဂိ သတိထားမိသွားသည်။ အောက်ကနေ ပင့်ထည့်ရမှာလား….။ သာဂိ အစ်မပြည့်၏ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရာ နဖူးက ချွေးစက်သည် တောက်ကနဲ အစ်မပြည့် ပါးပြင်လေးပေါ်ကျသည်။ အစ်မပြည့် မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။ သာဂိ ရင်တုန်သွား၏။ ဆေးရှိန်ပျယ်ပြီလား…. မဟုတ်ချေ။ အစ်မပြည့်သည် ချွေးစက်တို့ စိုနေသော သာဂိ နဖူးကို သူ့လက်ဝါးလေးဖြင့် သုတ်ပေးသည်။ သူမ မျက်ဝန်းတွေသည် အရက်မူးနေသော လူတစ်ယောက်၏ မျက်လုံးများကဲ့သို့ ရီဝေနေကာ ငိုတော့မည်ကဲ့သို့ ရှိသည်။ သို့ရာတွင် သူ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကတော့ ပြုံးနေပေသည်။

သာဂိ နည်းနည်းအားတက်သွားသည်။ ထို့ကြောင့် နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သူ့ခါးကို အောက်ဘက် နည်းနည်းလျှောဆင်းပြီး အပေါက်ဝဘက်မှန်းကာ ပင့်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ မဝင်ချေ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီး နှစ်ခုကြားမှ ချော်ထွက်ကာ အစေ့လေးကို ပွတ်ထိုးပြီး ဂွေးဥတွေနှင့် မိန်းမကိုယ် ရိုက်မိသွားသည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်မှောင်လေးကျူံ့၍ မျက်စိလေး ပြန်မှိတ်သွားသည်။ သာဂိ နည်းနည်းတော့ မောချင်သလို ဖြစ်လာသည်။ စိတ်လည်းတိုလာသည်။ အခုထက်ထိ မဝင်နိုင်သေးချ။ အစ်မပြည့်၏ ကိုယ်လုံးလေးပေါ် မှောက်ချလိုက်ရင်း ခဏငြိမ်နေမိသည်။

အစ်မပြည့်သည် လေးလံလှသော သာဂိကိုယ်လုံးကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်ပဲ အသက်ကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်းနှင့် ခက်ခဲစွာရှူနေရသည်။ သို့ရာတွင် ဖယ်ပါဟုတော့ မပြောချေ။ သာဂိ ကိုယ်လုံးကြီးပေါ်မှ ချွေးစက်တို့သည် အစ်မပြည့်၏ ဖြူဝင်းသော အသားဆိုင်ပေါ် ရောက်ရှိပေရည်ကာ ဝင်းဝင်းပြောင်ပြောင် ဖြစ်လာကြသည်။ ခဏနေပြီးနောက် သာဂိ နောက်တစ်ကြိမ် ကြိုးစားပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ခါးကို အောက်နည်းနည်းလျှောဆင်းပြီး ခုနလို ကော့မထိုးဘဲ တည့်ထိုးကြည့်သည်။

” ဝိုး…”

သာဂိ စိတ်ထဲတွင် အရမ်းပျော်သွားမိသည်။ ဝင်သွားလေပြီ။ သာဂိ လိင်တံထိပ်ဖျား ကွမ်းသီးခေါင်းသည် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ နစ်ဝင်သွားချေပြီ။ နွေးထွေး နှုးညံ့သော အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်လေးသည် သာဂိ၏ လိင်တံကို အသာတစ်ကြည်ပင် ဧည့်ခံကြိုဆိုကြသည်။ အရည်လေးတွေ မစိုတစိုသာထွက်သေး၍ သိပ်တော့ ချောင်လည်ခြင်း မရှိပေ။

သာဂိ ခါးအားကို သုံးကာ ထပ်သွင်းလိုက်သည်။ ထိုအခါ သာဂိ၏ လိင်တံသည် တစ်ထစ်ထစ်နှင့် အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်ထဲသို့ အဆုံးထိဝင်သွားတော့သည်။ သာဂိ၏ လိင်တံကို ရစ်ပတ် လွှမ်းခြုံထားသော နှုးညံ့နွေးထွေးခြင်းသည် သာဂိ နှလုံးသားကိုသာမက တစ်ကိုယ်လုံးကိုပါ ကျေနပ်နှစ်သက်စေသည်။ သာဂိ ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်၍ အထုတ်အသွင်း မှန်မှန်လေးပြုကာ ဖြေးဖြေးချင်း ညှောင့်နေမိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ထောင်ကာ ကားထားပြီး ခြေဖျားလေး နှစ်ခုက သာဂိ ဒကောက်ခွက်ထဲ ထည့်ထားကြသည်။ လက်ကလေးနှစ်ဘက်သည် သာဂိ ဖင်လုံးကြီးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း တစ်ချက်ချက် ညှစ်ပစ်သေးသည်။

တော်လေးကြာတော့ သာဂိ ဒူးခေါင်းတွေ ပူလာသည်။ အောက်က သားရေဖုံးသည် ပွတ်တိုက်ဖန်များသော သာဂိ ဒူးခေါင်းကို ကော်ပတ်စားသလို စားနေကြသည်။ အရေခွံတွေ လန်လာသည်။ လန်သွားသော အရေခွံထဲသို့ ချွေးစက်များ စိးဝင်သော အခါ အနည်းငယ် စပ်သည်။ သာဂိ လိင်တံကို ချွတ်ပြီး ခြေဆင်းထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အစ်မပြည့်ကို ဆွဲထူကာ သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေပေါ် တင်လိုက်သည်။

အစ်မပြည့်သည် အလိုက်သင့်လေးပါလာရင်း သာဂိပေါင်ပေါ်တွင် ထိုင်သည်။ သာဂိက ခါးကျဉ်ကျဉ်လေးကို သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ဆုပ်ကိုင်ဖက်ရင်း အနည်းငယ် မြှောက်ကာ အောက်က လိင်တံနှင့် တေ့သည်။ ပြီးတော့ ဖြေးဖြေးချင်း ခါးလေးကို ဖိချလိုက်သည်။

“စွီ”

ကနဲ အသံထွက်အောင်ကို မြည်ရင်း လိင်တံသည် အစ်မပြည့်ကိုယ်ထဲ ဝင်သွားပြန်သည်။ အစ်မပြည့်သည် မျက်နှာပေါ် ဝဲကျလာသော သရီးစတပ်ဖ်ပုံ ဆံပင်လေး၏ ဆံနွယ်ဖျားများကို လက်နှင့် သိမ်းဖယ်ရင်း သာဂိ ဘယ်ဘက်ပခုံးပေါ် မျက်နှာလေးတင်ရင်း လည်တိုင်ကြီးကို ဖက်ထားသည်။ သာဂိကတော့ ခါးလေးကို စုံကိုင်ကာ အတင်းချနေမိသည်။ အစ်မပြည့်၏ ရင်နှစ်မွှာသည် သာဂိ ရင်ဘတ်ကြီးနှင့် ထိကာပြားကပ်နေပြီး ပြည့်တင်းသော အသားစိုင်တို့သည် ဘေးကို ကားထွက်လာကြသည်။ အစပိုင်းသာလျှင် သာဂိက သူမ ခါးကိုကိုင်ကာ မြှောက်ချီ၊ ချချီ ပြုရသော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင်မူ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဖာသာသူ ခါးလေးကို ကစားရင်း ကြွလိုက် ထိုင်လိုက် လုပ်နေတော့သည်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်သည် သိပ်ကြာကြာတော့ မလုပ်နိုင်ချေ။ ခဏကြာလျှင်ပင် သူမသည် သူမခါးကို အောက်ကနေ အပေါ်သို့ ပွတ်ဆွဲသလို လှုပ်ရှားရင်း တစ်အင်းအင်း အသံထွက်ကာ သာဂိလည်ပင်းကို တစ်အားဖက်ရင်း ငြိမ်ကျသွားသည်။

သာဂိသည် ငြိမ်သွားသော အစ်မပြည့်ကို ခဏစောင့်ကြည့်သည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ပခုံးပေါ်တွင် အသက်ပြင်းပြင်းရှူရင်း ငြိမ်နေသည်။ သာဂိက သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို အသာလေး ခွာထုတ်လိုက်တော့ သူမသည် သာဂိကို အိပ်ချင်မူးတူး မျက်လုံးမျိုးဖြင့် ကြည့်သည်။ သာဂိ သဘောပေါက်သလို ရှိသည်။ သူမ မောသွားပြီဟု။

သာဂိ သူမကိုယ်လေးကို ထွေးဖက်ရင်း စင်ပေါ် လှဲပေးလိုက်သောအခါ သူမသည် တစ်ဘက်သို့ လှည့်၍ တစ်စောင်းလေးကွေးကာ မှိန်းသွားသည်။ သာဂိ ခေါင်းကုပ်ကာ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်သွားသည်။ သူက မပြီးသေးချေ။ လုပ်ချင်သေးသည်။ အစ်မပြည့်က တစ်ဘက်လှည့်၍ အိပ်တာလားမသိ။ မိန်းမတစ်ယောက် ရှေ့ထားပြီး ဂွင်းတိုက်ရအောင်ကလည်း အလုပ်တော့ မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကွေးကွေးလေး ဖြစ်နေသော အစ်မပြည့်၏ နောက်ကျောဘက်တွင် ဝင်ကွေးလိုက်ကာ သူမ ဒူးခေါင်းတွေကို ထပ်ကွေးစေလိုက်သည်။ ထိုအခါ အောက်ဖက်ပိုင်းက မိန်းမကိုယ်လေးသည် ပြူးပြူးကြီး ပေါ်လာတော့သည်။

သာဂိက ထိုအခါကြမှ လိင်တံကို ကိုင်ကာ အထဲထည့်ရသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ အခက်ခဲ သိပ်မရှိလှချေ။ အစ်မပြည့်၏ မိန်းမကိုယ်သည် အရည်တွေနှင့် စိုနေပြီး ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ဘေးတစ်စောင်းလေးလှဲနေသော အစ်မပြည့်၏ ခါးလေးကို စုံကိုင်၍ အားရပါးရ လုပ်နေမိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ခြေထောက်လေးတွေကို သာဂိခြေထာက်တွေကြားထဲ ထည့်လိုက်သည်။ သာဂိသည် ထိုအခါမှ ကုပ်တွယ်စရာ ရသွားသည့်အလား သူ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ အစ်မပြည့် ခြေထောက်လေးတွေကို ချိတ်ဆွဲရင်း အားကုန်ဆောင့်တော့ရာ အစ်မပြည့်ကိုယ်လုံးလေးသည် အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ခါးလေးကော့ကော့သွားသည်။ သာဂိသည်လည်း သိပ်ကြာကြာတော့ ဆောင့်နိုင်သည် မဟုတ်။ လေး၊ငါးမိနစ်ခန့် ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ အရည်တွေ ထွက်ကာ ပြီးသွားတော့သည်။

သာဂိသည် သူ့လိင်တံကြီးကို ဆွဲမထုတ်ပဲ အဲဒီအတိုင်းကြီး တပ်ရက် အမောဖြေနေမိသည်။ အစ်မပြည့်ကတော့ မူနေတတ်ဟန်မတူချေ။ သူမသည် ခါးလေးကိုကော့ ဖင်လေးကြွကာ ရှေ့နည်းနည်းတိုးရင်း စိမ်ထားသော လိင်တံကြီးကို ချွတ်သည်။ ပြီးတော့ လက်နောက်ပြန်စမ်း၍ သာဂိ ဘယ်လက်ကို ရှာဖွေဆွဲယူကာ ခေါင်းလေးအုံးပြီး မှိန်းနေသည်။ သာဂိသည် ရင်ခွင်ထဲက အစ်မပြည့်၏ ခါးလေးကို ညာလက်နဲ့ ဖက်ထားရင်း နွေးထွေးနူးညံ့မူနှင့် ကျေနပ်ခြင်းကို မောဟိုက်စွာ ခံစားနေမိသည်။

သာဂိသည် သောက်ထားသည့် ဘီယာရှိန်နှင့် မောပန်းမှု ပေါင်းကာ တစ်ချက် မှေးကနဲ အိပ်ပျော်သွားရာ သူ့ ဘယ်လက်မောင်းပေါ်က ငြင်သာသော လူးလွန့်မူကို ခံစားလိုက်ရမှ ဖျပ်ကနဲ အသိဝင်လာပြီး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ သူမ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် ခါတိုင်းကဲ့သို့ နှုးညံ့ငြင်သာနေရုံမျှမက အရည်လေးတွေပါ လည်နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ သူမသည် ဆေးပျယ်သွားပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူ့ကို တစ်စုံတစ်ရာ မကျေမနပ်ဖြစ်သည့် ပုံမျိုးတော့ မရှိ။ သာဂိ သူ့ကို ငေးကြည့်နေမိစဉ် အစ်မပြည့်က…

“သာဂိ.. မင်း တော်တော်ဆိုးတာပဲ..။ ငါ့ကို ချစ်စကားလည်း မပြောပဲနဲ့…။ မင်း.. ငါ့ကို မတောင်းပန်တော့ဘူးလား”

သာဂိသည် ချက်ချင်း ပြန်မဖြေနိုင်။ အကောင်းဆုံးဖြစ်မည့် စကားလုံးများကို ရွေးရင်း ခဏစဉ်းစားနေမိသည်။ ပြီးမှ…

“ကျွန်တော် အစ်မပြည့်ကို စတွေ့ကတည်းက ချစ်နေတာပါ..။ အဲဒါ ဘယ်လိုပြောရမှန်းမသိလို့ ။ နောက်ပြီး ခုနကလေ .. ကျွန်တော်က အစ်မကို ဒီလောက်ကြီးထိ ချစ်ခွင့်ရဖို့ အိမ်မက်တောင် မက်ဖူးတာ မဟုတ်ပါဘူး..။ အခုဟာက.. အခုဟာက .. ကျွန်တော် အစ်မမျက်နှာလေး ကြည့်ရရင် တော်ပြီဆိုပြီး ခိုးဝင်လာတာ.. အစ်မနဲ့တွေ့တော့ .. ဟိုဒင်း… စိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်ပြီး…”

“စိတ်မထိန်းနိုင်တာနဲ့ တက်လုပ်ရော ဆိုပါတော့ .. ဟုတ်လား”

ပြောပြောဆိုဆို အစ်မပြည့်သည် သာဂိခေါင်းကို ဒေါက်ကနဲနေအောင် ခေါက်လေသည်။ သာဂိသည် ခေါင်းပူသွားလို့လား မသိ။ ပြူးကျယ် ပြောတုန်းက ပုံစံနှင့် မတူသည်ကို သတိရမိလိုက်သည်။

“အစ်မပြည့်.. အစ်မ ရည်းစားထားဖူးလား ဟင်”

အစ်မပြည့်သည် မျက်နှာတော့ တစ်ချက်ပျက်သွားသည်။ ပြီးမှ ခေါင်းငြိမ့်ရင်း…

“ဟုတ်တယ်..ထားဖူးတယ်။ အစ်မဝန်ခံပါတယ်။ အစ်မ အလှပြင်သင်တန်းတက်တော့ ရန်ကုန်မှာလေ.. အပျော်ထားခဲ့တာပါ။ ပြတ်သွားတာလည်း ကြာပါပြီကွယ်။ သူဆို အခု ကလေးတွေ ဘာတွေတောင် ရလောက်ရောပေါ့။ စိတ်ထဲလည်း ဘာမှမရှိတော့ပါဘူး။ ဘာလို့မေးတာလဲ မောင်သာဂိရဲ့”

“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်မ.. ဒီအရွယ်ဆိုတော့ ရည်းစားထားဖူးမှာပဲ ဆိုပြီး မေးကြည့်လိုက်တာ၊ ဘာမှမဟုတ်ဘူး”

ပြောပြောဆိုဆို သာဂိသည် အစ်မပြည့်၏ နှုတ်ခမ်းတစ်ခုလုံးကို ငုံခဲရင်း နမ်းလိုက်ရာ အစ်မပြည့်သည် မေးလေးမော့၍ မျက်လုံးလေး စင်းသွားသည်။ သာဂိ လက်တွေသည် ခုနတုန်းက မကိုင်လိုက်ရသော နို့အုံလေးတွေကို လျှောက်ကိုင်နေမိသည်။ သာဂိ စိတ်တွေ ထလာပြန်သည်။ အောက်က လိင်တံသည် တင်းမာထောင်တက်လာကာ အစ်မပြည့်၏ ဗိုက်သားလေးကို သွားထောက်သည်။ အစ်မပြည့်က မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်ပြီး မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း သာဂိလိင်တံကို ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်းရင်း ….

“အစ်မ.. နာနေပြီကွယ်… လက်နဲ့လုပ်ပေးမယ်နော်”

ပြောပြောဆိုဆို သူ့လက်ကလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွလေး လုပ်ပေးသည်။ သာဂိ ဟတ်မထိချေ။ သူက ကိုင်ထားသည်မှာလည်း ဖွဖွလေးဖြစ်သည့်အပြင် လက်ကလေးကလည်း သေးနေပြန်တော့ သာဂိ အားမရ။ ထို့ကြောင့် သူမ ကိုယ်လုံးလေးကို သူ့ဖက်ပါအောင် ဆွဲယူလိုက်ရင်း တက်ခွလိုက်သည်။ အစ်မပြည့်သည် အောက်မှနေ မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း

“လူဆိုး”

ဟုသာ တစ်ခွန်းထဲ ပြောရှာသည်။ သာဂိ ထိုနေ့ညက နောက်ထပ် နှစ်ချီ ဆွဲခဲ့သေးသည်။ ဒါတောင် အစ်မပြည့်က မိုးလင်းတော့မယ် ပြန်တော့ ပြန်တော့ ဟု ဇွတ်နှင်၍သာ နို့မို့ထပ်ဆွဲချင်သေးသည်။

သာဂိသည် အိပ်ထဲတွင် သိမ်းထားသော ဆေးမှုန့်ထည့်သည့် အိပ်ခွံကို ကိုင်၍ မြို့အနှံ့ ဆေးဆိုင်မှန်သမျှ မွှေသည်။ ဘယ်ဆေးဆိုင်မှာမှ မရှိ။ တစ်ချို့ဆိုင်တွေကတော့ ပြောသည်။ ဒါက တရုတ်ထုတ်၊ ဈေးပေါသည်။ အာမခံချက် မရှိ။ သန့်ချင်မှလည်း သန့်မည်။ အာနီသင်ပြချင်မှလည်း ပြမည်။ ပိုချင်လည်း ပိုသွားနိုင်သည်။ သူတို့ဆိုင်တွင် ဂျာမနီထုတ် ဆေးတွေရှိသည်။ ဆရာဝန် ထောက်ခံချက်ပါလျှင် ရောင်းပေးနိုင်မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိက ကပ်ညှိကြည့်သေးသည်။ ဈေးပိုပေးပါ့မယ်။ ရောင်းပေးပါ၊ ဘယ်သူ့မှ မပြောပါ၊ ဆရာဝန် လက်မှတ်မရှိပါဟု..။ ဆေးရောင်းသူက ခေါင်းခါသည်။ သူ့ထမင်းအိုး တုတ်နဲ့ မထိုးပါနှင့်ဟု ဆိုသည်။ ဆက်ပြီးပြောလိုက်သေးသည်။

“ကိုယ့်ဆရာ.. အဲဒါတွေကို နေ့တိုင်း သွားမတိုက်နဲ့နော်။ နောက်ဆို အဲဒါမရှိရင် ဆရာ့ကောင်မလေး အနား ဆရာကပ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

ဟုဆိုသည်။ သာဂိ နားမလည်ချေ။ ထိုလူက ရှင်းပြသည်။ လူ၏ခန္ဒာကိုယ်တွင် လူက အားစိုက်မထုတ်ရပါပဲ သဘာဝအလျောက် ဖြစ်ပေါ်နေသော ဇီဝတုန့်ပြန်မူတွေရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဥပမာ.. ဝမ်းသွားခြင်း၊ လူက ပြုပြင်လို့ မရချေ။ ကျင့်ယူလို့တော့ ရနိုင်သည်။ ဒီလို ကိစ္စမျိုးတွင် ဘာရောဂါမှ မဖြစ်ပါပဲ အပူထုတ်သည်ဆိုကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဝမ်းနှုတ်ဆေး စားသူတွေ ရှိသည်။ စားခါစ ဘာမှမဖြစ်။ နှစ်တွေ ကြာလာသောအခါ ဇာတ်လမ်းစသည်။ ဝမ်းနှုတ်ဆေး မစားလျှင် ဝမ်းမသွားတတ်တော့ချေ။ ထိုကဲ့သို့ပင် လိင်ကိစ္စသည်လည်း အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဘာသာသူ စိတ်လာမှ ထကြွရမည့် ကိစ္စကို ဆေးတန်ခိုးနဲ့ အတင်းထခိုင်းသောအခါ တစ်ကြိမ်၊ နှစ်ကြိမ်တော့ ဘာမျှမဖြစ်၊ ကြာလာလျင်၊ များလာလျင်ကား ဝမ်းနှုတ်ဆေးမှ မစားရလျင် ဝမ်းမသွားနိုင်တော့သကဲ့သို့ အလားတူဖြစ်ပေတော့မည်ဟု ဆိုသည်။

သာဂိ စိတ်တော့ နည်းနည်း ညစ်သွားသည်။ ဒီလို ဆေးဆိုင်တွေက မရောင်းလျင် ဘယ်နေရာက ရောင်းနေသနည်း။ သာဂိ စဉ်းစားရင်း အာရုံတွေ နောက်လာကာ မနီးမဝေးက ကွမ်းယာဆိုင်လေးမှာ ကွမ်းသွားဝယ်သည်။ ထိုအခါမှ သာဂိ မျက်လုံးပြူးရသည်။ သူရှာနေသော ဆေးတွေသည် ကွမ်းယာဆိုင်ထဲတွင် အထုပ်လိုက်၊ အစည်းလိုက် ရှိနေသည်။ ရှိသမှ အရည်၊ အမှုန့်၊ ဆေးတောင့်၊ ပီကေ၊ စသည်ဖြင့် အမျိုးစားလည်း စုံလှ၏။ ဈေးကလည်း အမျိုးမျိုး။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြား ၅ ပြားလောက် အားပေးလိုက်သည်။ ကွမ်းယာယာသည့် ဆေးရောင်းသူက ပြောသည်။

“စိတ်ချ လက်ချသာသုံး၊ အရောင်၊ အနံ့၊ အရသာ လုံးဝမပါ ” တဲ့။

သာဂိသည် သူ့ ရေဆူဆေးပြားများ အသုံးပြုခွင့်ရမည့် အချိန်ကို ချောင်းနေသည်။ အစ်မပြည့် အတွက်မဟုတ်။ အစ်မပြည့်ကို ဆေးတိုက်စရာ မလိုတော့ချေ။ ညစဉ်လိုလို ဆိုရအောင်ပင် သူသည် အစ်မပြည့်နဲ့ အိပ်ဖြစ်နေသည်။ ယခုဆို အစ်မပြည့်သည် သူ့အိပ်ခန်းကို အောက်ထပ်တွင် ဖွဲ့ထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဆေးတွေက နွေးနွေးအတွက်ဖြစ်သည်။

နွေးနွေးသည် သူနဲ့ အစ်မပြည့်ကို ရိပ်မိပုံရ၏။ တစ်စုံတစ်ရာ ပြောခြင်းတော့ မရှိ။ သို့ရာတွင် အပြောအဆို အနေအထိုင် ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်သွားသည်။ သိပ်ကျေနပ်ပုံတော့ မရချေ။ ကိစ္စမရှိ။ သာဂိတွင် နည်းရှိပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိ ချောင်းနေသော ရက်သည် သိပ်မကြာခင်တင် ရောက်လာသည်။ အစ်မပြည့်သည် အခုတစ်လော သိပ်နေမကောင်းဟု ဆိုသည်။ ဘာဖြစ်တယ်တော့ သာဂိ မသိ။ သူတို့ မိန်းမသဘာဝသာ ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်မိသည်။ သာဂိ ကြောက်သည်မှာ ကိုယ်ဝန်ရှိသွားမှာ တစ်ခုသာ ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အစ်မပြည့်ကို မသိမသာ မေးကြည့်တော့ အစ်မပြည့်က ..

“သာဂိရယ်.. နင်ကလည်း ငါအဲ့လောက် တုံးပါ့မလား၊ လက်မထပ်ရသေးပဲ ဗိုက်ကြီးရဲလောက်အောင် ငါ သတ္တိမရှိပါဘူးကွယ်”

ဆိုသည်။ ဒီလောက်ဆို သာဂိ စိတ်ချပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် အစ်မပြည့်ရောဂါက ဘာရောဂါမှန်းတော့ မသိ။ နေပုံထိုင်ပုံ သိပ်မလန်းသည့်ပြင် ညဘက်တွေလည်း သာဂိကို အတွေ့မခံတော့ချေ။ နေမကောင်းဟုသာ ဆိုသည်။ သာဂိကတော့ ကောင်းမှန်းသိ သာအိ တစ်စိုစို ဆိုသလို အစ်မပြည့်နေမကောင်းတော့ ညီမနွေးနွေး ရှိတာပဲဟု အောင့်မေ့ရင်း သူ့အလစ်သာ ချောင်းနေမိသည်။ ချောင်းသာချောင်းရ ဒီကောင်မလေးက ဆေးခပ်ဖို့ သိပ်လွယ်တဲ့အထဲတော့ ပါတာမဟုတ်ချေ။ သူ့ဟာသူ ကြက်သားတွေ ကြော်ပြီးမှ လက်ဖက်သုတ်နဲ့ စားချင် စားတတ်သည်။ ပဲဟင်းချက်ပြီးမှ ဗူးသီးကြော်နဲ့ ထမင်းစားချင်စားနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့ကို ဆေးတိုက်ဖို့ ကိစ္စသည် လွယ်မလိုလိုနဲ့ ခက်နေသည်။

သို့ရာတွင် အကြာကြီး ခက်နေသည်တော့ မဟုတ်။ လွယ်မည့်တစ်နေ့သည် သိပ်မကြာခင် ရောက်လာလေသည်။ ထိုနေ့က နွေးနွေးသည် ကျူတိုရီရယ်ဖြေဖို့ ရှိသည်ဆိုကာ စာတွေကူးနေတာ တွေ့သည်။ ည ၁၀ နာရီလောက်ကြတော့ သာဂိကို တစ်ဘက်ခန်း ပြတင်းပေါက်ကနေ လှမ်းခေါ်ပြီး လက်ဘက်ရည် သွားဝယ်ခိုင်းသည်။ သာဂိတို့ဘေးနားမှာ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ရှိသော်လည်း ဒင်းလေးက တော့ပ်စတားဆိုင်ကမှ သောက်ချင်သည်။ သာဂိလည်း ဆိုင်ကယ်လေးထုတ်ပြီး သွားဝယ်ပေးသည်။ ဝယ်ပြီး ပြန်အလာတွင်တော့ လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေးထဲ ရေဆူဆေးပြားနှစ်ပြား ထည့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဆေးပြားနှစ်ပြားသည် အမြုပ်တစ်စီစီထလျက် ခဏချင်းပင် လက်ဘက်ရည်ထုပ်လေးအတွင်း ပျော်ဝင်သွားသည်။

ဆိုင်ပြန်ရောက်တော့ သာဂိ အောက်ကနေ အော်ခေါ်ကာ မျက်နှာကျက်မှ တွဲလောင်းချထားသော နိုင်လွန်ကြိုးတွင် တွဲချည်ပေးလိုက်ရာ နွေးနွေးက အပေါ်ကနေ ဆွဲယူသွားပြီး ကျေးဇူးဟု ဆိုကာ ပျောက်သွားသည်။ သာဂိကတော့ နေသေးသပ ညကြမှတွေ့မယ်ဟု တွေးရင်း ကျိတ်ပျော်နေမိသည်။ ည ၁၂ နာရီ ထိုးတော့ သာဂိ လုပ်ငန်းစဖို့ တစ်ဖက်ခန်းကို ကူးသည်။ ဝင်နေကြလို ဖြစ်နေ၍ သိပ်မကြောက်တော့ပေ။ အစ်မပြည့်၏ အခန်းလေးသည် စေ့စေ့ ပိတ်ထားသည်။ ဟိုတစ်လောကဆိုလျှင် ထိုအခန်းသည် နေ့ဘက်သာပိတ်၍ ညချိန်ဆို ပွင့်နေသော အခန်း ဖြစ်သည်။ အခုတော့ အစ်မပြည့်တစ်ယောက် ဆေးသောက်ပြီး အိပ်မောကျနေလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ချွတ်နင်းရင်း မျက်နှာကျက်ပေါ်တက်သည့် လှေကားငယ်အတိုင်း တက်သည်။ အပေါ်တွင် တံခါး ဘာညာ တပ်မထားချေ။ နွေးနွေးသည် တစ်ဘက်နံရံဘက် ကုတင်လေးပေါ်တွင် ပက်လက်ကလေး အိပ်နေသည်။ ဘေးက စာကြည့်စားပွဲတွင် စာအုပ်တွေလည်း ပြန့်ကြဲလျက်။ မီးလုံးတွေရော၊ မီးချောင်းတွေရော တစ်ခုမှ ပိတ်မထားချေ။ စာကြည့်နေရင်း ဖီးလ်တက်လာကာ ကုတင်ပေါ်တွင် ကယောင်ချောက်ချားနဲ့ လူးလှိမ့်ရင်း အိပ်ပျော်သွားပုံရသည်။ သာဂိ၏ အထင်မှန်ကြောင်းကို ခါးပေါ်ထိ လိပ်တက်နေသော ညဝတ်ဂါဝန်ကြီးက ထောက်ခံနေသည်။ နွေးနွေးသည် အမွှေးတောင် သိပ်မစုံသေးချေ။ ရေးရေးထက် နည်းနည်းပိုသော ရိပ်ရိပ်မျှရှိရုံ အမွှေးနုလေးတို့နှင့် မိန်းမကိုယ်သည် ဖြူဝင်းနုနယ်သော ပေါင်လုံးလေးကြားတွင် တင့်တယ်စွာ ရှိနေသည်။ သာဂိ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ နွေးနွေးကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ဖက်ရန် အနားသို့ တိုးကပ်အသွား နောက်မှ ..

“မောင်သာဂိ”

ဆိုသော အသံကို ကြားလိုက်ရရာ သာဂိ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားအောင် လန့်သွားမိသည်။ နောက် သာဂိ မရဲတရဲ လှည့်ကြည့်မိတော့ ဟုတ်သည်။ အစ်မပြည့် … အစ်မပြည့်သည် ဖြူလျော်သော နှုတ်ခမ်း၊ အရောင်မဲ့နေသော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သာဂိကို ကြည့်နေသည်။ စကားတော့ တစ်ခွန်းမျှမပြောချေ။ သို့ရာတွင် ပြောသည်ထက်ပိုသော စကားလုံးပေါင်းများစွာသည် အစ်မပြည့်၏ မျက်ဝန်းမှ လျှံကျနေသည်။ သာဂိ အစ်မပြည့်၏ အင်အားမရှိသော မျက်ဝန်းများကို ရင်မဆိုင်ရဲချေ။ သာဂိ ခေါင်းကိုငုံ့ရင်း အစ်မပြည့်ဘေးမှ ခက်ခက်ခဲခဲ ဖြတ်သန်းကာ ကိုယ့်အခန်းလေးသို့ ပြန်ခဲ့ရသည်။ ထိုညက သာဂိ တစ်ရေးမျှ အိပ်လို့ မရလိုက်ချေ။

သာဂိ နိုးလာသော အချိန်သည် အောက်ထပ်ပွဲရုံတွင် အလုပ်သမားများ ကုန်တင်နေသော အချိန်ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ကျိန်းစပ်နေသော မျက်ဝန်းများနှင့်ကိုယ်လက် သုတ်သင်ပြီးနောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ အထွက်တွင် အစ်မပြည့်ကို သူ့ဆိုင်ရှေ့ ဒါန်းလေးပေါ် ထိုင်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သာဂိ တစ်ချက်မျှသာ ဝေ့ကနဲ တစ်ချက်ကြည့်ရဲပြီး ခါတိုင်းလို နှုတ်ဆက်တာမျိုး မလုပ်ဝံ့ပဲ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ဆက်သွားရန် ပြင်စဉ် အစ်မပြည့်က ..

“မောင်သာဂိ..လာပါဦး”

ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် တောင်းပန်ချော့မော့ရန် စကားလုံးများကို ရွေးချယ်စဉ်းစားရင်း အစ်မပြည့် ရှေ့သို့ အရောက် အစ်မပြည့်သည် မပ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး သာဂိပါးကို

“ဖြန်း”

ကနဲနေအောင် ရိုက်ချလိုက်သည်။ သာဂိသည် ထိုမျှလောက်ထိ မျှော်လင့်ထားသည်တော့ မဟုတ်ချေ။ အစ်မပြည့်က ရိုက်ချလိုက်ပြီးနောက် သူ့ဘေးတွင် ချထားသော စာရွက်နှစ်ရွက် သုံးရွက်ခန့်နဲ့ သာဂိ မျက်နှာကို ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့

“မင်းမျက်နှာကို ဒီတစ်သက် ဘယ်တော့မှ မတွေ့ရပါစေနဲ့”

ဟုဆိုရင်း ချာကနဲ လှည့်ကာ ဆိုင်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည်။ သာဂိသည် လမ်းပေါ်တွင် မတ်တပ်ကြီး မေ့နေသကဲ့သို့ ရှိသည်။ လူတွေကလည်း သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်နေသည်။ ပွဲရုံ အလုပ်သမားတွေကဆိုလျှင် တီးတီးတိုးတိုးပြောဆိုရင်း အတင်းတုပ်နေကြပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် မြေကြီးပေါ် ကျနေသော စာရွက်လေးတွေကို ကောက်ယူကာ ထွက်လာခဲ့မိ့သည်။ သာဂိ ယူခဲ့သော စာရွက်များအနက် တစ်ရွက်မှာ ဆေးစာရွက် သွေးစစ်ချက် မှတ်တမ်းတစ်ခုဖြစ်ပြီး လူနာနေရာတွင် အစ်မပြည့်၏ နာမည်ရေးထားသည်။

အစ်မပြည့်သည် ညက သာဂိကိစ္စကို စဉ်းစားရင်း ဒီလို စည်းမစောင့်သည့် လူသည် ဘာကိုမျှ ထိန်းမည့်လူမဟုတ်ဟု ယူဆမိကာ ကြေးစားများနှင့်လည်း သူသည် ပတ်သက်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိသည်။ ဒါဆို ယခင်က ဘာရောဂါမျှ မရှိသော သူမသည် ယခု သာဂိနဲ့ ဆက်ဆံပြီးမှ အဖြူတွေဆင်းသည်။ မအီမသာ နဲ့ ထိုင်းမှိုင်းလေးလံနေသည်။ ဒီတော့ ဒီရောဂါသည် သာဂိပေးသော လက်ဆောင် ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ မနက်စောစောထ၍ သွေးသွားစစ်ရာ ထင်သည့် အတိုင်း ဂနိုရီးယားခေါ် ဆီးပူညောင်းကျရောဂါ ဖြစ်နေကြောင်း စစ်ချက်ထွက်လာသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိကို ထိုသို့ ဆက်ဆံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ဆေးစာရွက်ကို ဖတ်သော်လည်း ဆေးဖက်ဆိုင်ရာ ဝေါဟာရများကို နားမလည်ချေ။ ထို့ကြောင့် ဆေးဆိုင်တစ်ခုသို့ သွားပြတော့မှ အစ်မပြည့် ဘာရောဂါ ဖြစ်ရသည်ကို သိတော့သည်။ သူစိတ်မကောင်းချေ။ သို့ရာတွင် မတတ်နိုင်တော့။ ဖြစ်ခဲ့ပြီးချေပြီ။ ထို့အတူ အစ်မပြည့်နှင့် သူ၏ ဇာတ်လမ်းသည်လည်း တစ်ခန်း ရပ်သွားချေပြီ။ အစ်မပြည့်သည် သူ့ဆိုင်ကို လုံးဝပိတ်ပစ်လိုက်ကာ ရွှေတောင်ဘက်သို့ ပြောင်းသွားလေသည်။

သာဂိသည် မိန်းမတွေကို ဘယ်လိုချစ်ရမှာမှန်း အခုထိ နားမလည်နိုင်သေးချေ။ အတွေ့နှင့် ဆက်ဆံကာ ပြေလည်သွားမည်ဟု ထင်သမျှသည် ရေစုန်မျောသွားပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ဆေးတိုက်တစ်ခုတွင် သွေးစစ်ပြီး ဆေးကုတာ တစ်ပတ်ကျော်တော့ကြာသည်။ ဆရာဝန်သည် သာဂိကို အကောင်းဆုံး ရှင်းပြသည်။ မိမိအိမ်ထောင်ဖက် မဟုတ်သူနှင့် လိင်ဆက်ဆံတိုင်း ကွန်ဒုံးသုံးဖို့၊ ရောဂါဖြစ်ခဲ့လျှင်လည်း ဆေးခန်းလာပြရန် မရှက်ဖို့၊ ဆေးဆိုင်က ဆေးမြီးတိုများသည် အရှင်းပျောက်နိုင်ချေမရှိပဲ ထိန်းချူပ်ရုံသာ ခေတ္တ ထိန်းချူပ်ထားကာ သွေးထဲတွင် ပိုးရှိနေနိုင်၍ သွေးစစ်ကြည့်မှ အရှင်းပျောက် မပျောက် သိနိုင်သည့်အတွက် သွေးစစ်ကြည့်ဖို့ စသည် စသည်တို့ ဖြစ်လေသည်။

သာဂိသည် ခေါင်းကြီး ငိုက်စိုက်ချရင်း နားထောင်နေမိသည်။ ကိုထွန်းနိုင်သည် သူ့အမျိုးတွေနှင့် သာဂိ ဖြစ်ပျက်ပုံကို သိပုံတော့ရသည်။ လူမူရေး ကိစ္စမို့လို့လားတော့ မသိ။ ဘာမျှ မပြောချေ။ သို့သော် ရေခဲသေတ္တာထဲက ဘီယာဗူးတွေတော့ ပြန်ယူသွားသည်။ နောက်ပြီး ကံကောင်းတာ တစ်ခုရှိသေး၏။ သာဂိ ရေဆူဆေးပြားဝယ်ခဲ့သော ကွမ်းယာဆိုင်ကို ရဲတွေဝင်ဖမ်းရာ ဆေးဝယ်နေသူတွေပါ ပါသွားသည်ဟု ကြားသည်။ ထိုလူတွေကို တရားရုံးက စွဲဆိုသော ပုဒ်မသည် တော်တော်ရှက်ဖို့ကောင်းသော ပုဒ်မဖြစ်သည်။ တရားခံတွေဘက်က လိုက်ပေးမည့် ရှေ့နေမရှိဟု ကြားရသည်။ သာဂိ အခုမှ ရင်ဘတ်ဖိကာ တော်ပါသေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။ သူသိသည်။ သူသာ ထိုသို့ဖြစ်ပါက ကိုသန့်ရော၊ ကိုထွန်းနိုင်ကပါ လှည့်ကြည့်မည် မဟုတ်တော့ပေ။

စိတ်ညစ်နေမိသော သာဂိသည် ဘီယာတွေသာ တိုးသောက်မိသည်။ တစ်နေ့ ကမ်းနားဘက်က ဆိုင်တွေဘက် လှည့်ရင်း ဘန်းဘူးဟောက်စ်ကို ဝင်ထိုင်မိသည်။ ဘန်းဘူးဟောက်သည် ခပ်လတ်လတ်ဆိုင်လေး တစ်ခုသာ ဖြစ်၏။ စင်တင်တွေ၊ ကေတီဗွီတွေ မရှိပါ။ စည်းကမ်းချက်နှင့်အညီ အမျိုးသမီးစားပွဲထိုးလည်း မထားပါ။ သို့သော် အမြည်းတစ်ပွဲ မှာလိုက်လျှင် ဘေးမှာ လာထိုင်ပေးမည့် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အလိုလို ရောက်လာသည်။ စကားစမြည် ပြောနိုင်သည်။ လက်လေး ဘာလေး ကိုင်နိုင်သည်။ ထို့ထက်ပိုချင်လျှင်တော့ နေရာမှာ ညှိ၊ ပြေလည်လျှင် ဂိုးနိုင်၍၊ မပြေလည်လျှင် အေးဆေးပြန်။

စားပွဲထိုးများသည် လူများရုံသာမက လက်သွက်ခြေသွက်လည်း ရှိတတ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ထိုဆိုင်မှာ ထိုနေ့က စတွေ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသားခပ်ညိုညိုနှင့် လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကလေးဖြစ်ပြီး ချစ်စဖွယ်မျက်နှာလေးနှင့် ကလေးမလေး တစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။ ထိုနေ့က သာဂိသည် မြန်မာဘီယာ နှစ်လုံးနှင့် ငါးကြော်တစ်ကောင် မှာကာ ထိုင်စောင့်နေစဉ် သူဝင်ထိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း အရေးမလုပ်မိချေ။ ထိုကောင်မလေးသည် လည်ဂုတ်သာသာ ဆံပင်တိုလေးတွေ မျက်နှာဖုံးအောင် ခေါင်းငုံ့ပြီး ဝင်ထိုင်နေခြင်းဖြစ်ရာ သိပ်ဆွဲဆောင်မူ မရှိလှသလို သာဂိကလည်း ဒါမျိုး စိတ်မဝင်စားချင်တော့သဖြင့် မမြင်ချင်ယောင်သာ ဆောင်နေလိုက်သည်။ နှင်တော့ မထုတ်ဖြစ်။ နှင်ထုတ်လိုက်ပါက သူနဲ့ စကားပြော အဆင်မပြေဖြစ်၍ဟု ယူဆကာ ဆိုင်ရှင်က သူမ ကော်မရှင်ခလေးတွေ ဖြတ်ချပစ်မည် ဖြစ်သည်။

သာဂိ ဘီယာ တစ်လုံးကုန်သည်အထိ သူမသည် စကားမပြောချေ။ ဒီအတိုင်း ခေါင်းငုံ့ပြီးသာ ထိုင်နေသည်။ တစ်ခြားကောင်မလေးတွေ ဆိုလျှင် ပေါက်ကရ စကားစမြည် ပြောပြီးနောက် အအေး သောက်မယ်နော်တို့ ထမင်းမစားရသေးလို့ ခေါက်ဆွဲကြော် ထုပ်သွားမယ်နော်တို့နှင့် ရသမျှ ကပ်လှီးတတ်သည်။ ဒီကောင်မလေးကတော့ ရောက်ကတည်းက ခေါင်းငုံ့ထိုင်နေကာ စကားလည်း တစ်ခွန်းမှ မပြောသလို၊ အမြည်း နှိုက်စားတာလည်း မရှိ။ သာဂိ ငါးကြော်ပန်းကန်ကို သူမဘက် တွန်းပေးလိုက်ပြီး .

”ဟေ့..စားလေ”

ဟု ပြောမိသည်။ သူမသည် မျက်ဝန်းလေးလှန်၍ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းလေး ရမ်းပြပြီးအောက်ပြန်ငုံ့သွားပြန်သည်။ သာဂိ နည်းနည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။ စိတ်ရှုပ်လို့ မြစ်ကမ်းဘေး သွားအထိုင် သပွတ်အူ မျောလာတာနဲ့ တိုးဆိုသလို ကိုယ့်ဟာကိုယ် ညစ်နေရတဲ့အထဲ ဘာလေးမှန်း မသိတာနဲ့ လာဆုံနေသည်။ ကဲ.. သူ့ကို ဘာမှအရေးမလုပ်တော့ပဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် သောက်စရာ ရှိတာသောက်နေတာပဲ ကောင်းပါတယ်လို့ တွေးကာ အေးအေးဆေးဆေး သောက်နေမိသည်။ ခဏကြာတော့ သာဂိ ဘီယာနှစ်လုံး ကုန်သွားသည်။ ဒီတော့မှ တေမိမလေးဆီက အသံထွက်သည်။

“ဦး..သောက်ဦးမလား”

တဲ့..။ အသံကလည်း တိုးတိုးလေး ဖြစ်သလို ဦးလို့ အခေါ်ခံလိုက်ရသည့် သာဂိ စိတ်ထဲမှာလည်း တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူ့ဘဝတွင် ပထမဆုံးအကြိမ် ဦးလို့ အခေါ်ခံရခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ နေရထိုင်ရတာ ရှက်သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ မနေတတ်မထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမျက်နှာလေးနှင့် သူ့အသက်ကို ယှဉ်ကြည့်မိသောအခါ အင်းလေ.. ခေါ်လို့ ရတာပါပဲဟုတွေးရင်း လက်နှစ်ချောင်း ထောင်ပြရင်း ခေါင်းငြိမ့် ပြလိုက်သည်။

သူမသည် ကောင်တာဘက်သို့ ထွက်သွားကာ ဘီယာမှာပြီး ဘောင်ချာတစ်စောင် ကိုင်လာကာ သူ့ကို ပေးသည်။ သာဂိယူပြီး စားပွဲပေါ်တင်လိုက်စဉ်မှာပင် လမ်းမဘက်မှ

“အစ်မ..ငြိမ်းငြိမ်း..အစ်မ ”

ဆိုသော ခေါ်သံကြားရသည်။ သာဂိသည် စပ်စပ်စုစု လိုက်ငေးနေမိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းက ခေါင်းလေးကုပ်၍ သူ့ကို ခွင့်တောင်းသလို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ထသွားသည်။ အပြင်က လှမ်းခေါ်နေသော ညစ်စုတ်စုတ် ချာတိတ်လေးမှာ မူလတန်း အရွယ်သာသာပဲ ရှိပါလိမ့်မည်။ ထိုကောင်လေးက သူ့အစ်မဖြစ်ဟန်တူသော ကောင်မလေးကို မော့ကြည့်ရင်း စကားပြောနေသည်။ စကားပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် ပခုံးပေါ်က လျှောကျလာသော စွပ်ကျယ် သိုင်းကြိုးကိုလည်း ဆွဲတင်ရသေးသည်။ ဘာတွေပြောတယ်တော့ မကြားရပေ။ ခဏကြာတော့ ကောင်မလေးက နားမှာပန်ထားသည့် နားကပ်ကို ချွတ်ပေးလိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူမ ပြန်လာထိုင်သည်။ ဘာတွေ အခက်အခဲ ဖြစ်နေသည်တော့ မသိ။ မျက်နှာလေးတော့ မကောင်းပေ။ သာဂိ လျှာရှည်မိပြန်သည်။

“ဘာအခက်ခဲရှိလို့လဲ၊ ငါ လုပ်ပေးနိုင်တာရှိလား”

လို့ မေးမိသည်။ သူမလေးသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သူမမျက်ဝန်းလေးသည် နုပျိုခြင်းနှင့် ထုံမွှမ်းသော ကြည်စင်ရွှန်းလဲ့ခြင်း ရှိသော်ငြားလည်း မိဖြူငယ်ငယ်တုန်းကလို တောက်ပခြင်းတော့ မရှိ။ အင်း.. သာဂိသည် ဘယ်သူ့ကိုမြင်မြင် မိဖြူနှင့် နှိုင်းယှဉ်နေမိခြင်းအတွက် သူ့ကိုယ်သူလည်း စိတ်ပျက်သွားသည်။

“အမေ..နေမကောင်းလို့ပါ”

ကောင်မလေးက ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်ရင်း ဖြေသည်။ သာဂိ ကူညီလိုက်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားမိသည်။ ကူညီလိုက်လျှင် ဒီကောင်မလေးက ပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ချင် ဆပ်လိမ့်မည်။ အင်း.. ရုပ်လေးကလည်း ဆိုးတော့မဆိုး။ အသားညို၍ ရုတ်တရက်ကြည့်လျှင် မလှဟု ထင်ရသော်လည်း သေချာကြည့်ပြန်တော့ ညိုညက်ညက်လေးနှင့် သူ့မျက်နှာလေးသည် တစ်စိမ့်စိမ့် ထိုင်ကြည့်ချင်စရာလေးဖြစ်သည်။ သာဂိ .. ဘီယာရှိန် တက်လာတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီကောင်မလေး ရုပ်ရှင်ရိုက်နေသလား ဆိုတာတော့ သိအောင် အရင်လုပ်ရပေမည်။ ထို့ကြောင့် မေးကြည့်မိသည်။

“မင်းက ဆေးခန်း လိုက်မပို့ဘူးလား”

“ပိုက်ဆံမထုတ်ရသေးလို့”

“သြော်..ပိုက်ဆံက ဘယ်တော့ ထုတ်..”

“အခု ဆိုင်ပိတ်ရင်”

“သြော်..သြော်.. ဒါနဲ့ မင်းတစ်နေ့ ဘယ်လောက်လောက်ရလဲ”

“မသိဘူး၊ သမီးက ဒီနေ့မှ စဝင်တာ၊ အစ်မသော်တာကတော့ ပြောတယ်၊ ၁၀% တဲ့”

“၁၀% ဆိုတာက ..”

“အခု.. ဦး နောက်ထပ်သောက်တဲ့ ဘီယာနှစ်လုံးရယ်၊ ငါးကြော် ရယ်က ၂၁၀၀ ကျတယ်။ အဲတော့ သမီး ၂၁၀ ရမှာပေါ့”

“သြော်.. ဒီလိုလား..။ ဒါနဲ့ မင်း ဒီနေ့ ဘယ်နှစ်ဝိုင်းရပြီလဲ”

“တစ်ဝိုင်း”

“ဟေ..ဒါဆို မင်းက အဲဒီ ၂၁၀ နဲ့ ဆေးခန်းသွားမှာပေါ့ .. ဟုတ်လား.. ဟားဟား”

သာဂိက ရယ်မိတော့ ကောင်မလေးသည် သာဂိကို မျက်လုံးပြူးလေးနှင့် ကြည့်သည်။ ပြီးတော့

“မဟုတ်ပါဘူး ဦးရယ်..။ ဆေးခန်း မသွားပါဘူး။ ဆေးဆိုင်မှာ ဆေးဝယ်ရုံပါပဲ”

လေသံလေးနှင့် မျက်နှာအမူအယာကို ကြည့်၍ သာဂိ အားနာသွားမိသည်။

“ဆောရီးကွာ.. ဒါနဲ့ မင်းနာမည်က ငြိမ်းငြိမ်းလား”

သူမ ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“မင်းကို ငါ ကူညီချင်ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် အလကား မဟုတ်ဘူးနော်၊ ပြန်ဆပ်ရမယ်၊ ကဲ.. မင်းအကြောင်းတွေ ပြောစမ်းပါဦး”

သူမသည် သာဂိကို မော့ကြည့်သည်။ သာဂိက ပြောင်သလို နောက်သလိုနှင့် အတည်ပြောလိုက်ခြင်းအပေါ် သူ့အတွေ့အကြုံလေးနှင့် စူးစမ်းနေပုံရသည်။ သူက ဘာပြန်ဆပ်ရမှာလဲ ဆိုတာကိုပါ တွေးနေပုံရသည်။ နောက် သူ့ကို ပြုံးပြုံးကြီး ငုံ့ကြည့်နေသော သာဂိ၏ ရီဝေဝေ မျက်လုံးကို ရင်မဆိုင်ရဲစွာ ခေါင်းလေးငုံ့သွားရင်း သူ့အကြောင်းလေးတွေ ပြောပြနေတော့သည်။

သူမ၏ နာမည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်သည်။ နာမည်နှင့် ဆန့်ကျင်စွာ မငြိမ်းချမ်းသော သူမဘဝသည် သူမ ၆ တန်းနှစ် အရောက်တွင် စတင်ခဲ့သည်။ ကုန်တင်ကားမောင်းသမား တစ်ဦးဖြစ်သည့် ဖခင်သည် ရှမ်းပြည်ဘက်တွင် ကားမှောက်ပြီး ဆုံးပါးခဲ့သည်။ မိခင်က အကြော်ရောင်း၍ သူမနှင့် မောင်လေးကို ရှာဖွေကျွေးခဲ့သည်။ မိခင်၏ ရှာဖွေရသမျှသည် စားရုံလောက်သာရှိပြီး ကျောင်းဆက်တက်ဖို့တော့ မလုံလောက်ပေ။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မိခင်ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကူသည့်အနေဖြင့် ဆေးလိပ်ဝင်လိပ်ခဲ့ရသည်။ မောင်လေးကလည်း ကမ်းနားတစ်လျှောက်၊ တောတန်းတစ်ရိုး ဖားရှာ၊ ငှက်ပစ် ဖြင့် သူမတို့ကို ကူညီရှာသည်။ သူတို့ မချမ်းသာသော်လည်း နေ့စဉ် ထမင်းစားရသည်။ နေ့စဉ် ရပ်ကွက်ထဲက ဗွီဒီယိုရုံမှာ ကြည့်နိုင်သည်။

ပြီးခဲ့တဲ့ လကတော့ အမေ နေမကောင်းဖြစ်ကာ အိပ်ယာထဲ လဲသည်။ ချောင်းတွေဆိုးပြီး မောသည် ဟု ဆိုသည်။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား လုပ်ပြီးတိုင်း အမေသည် အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရင်း ဟောဟဲ ဆိုက်နေတတ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ ဆေးလိပ်ခုံကရသော ဝင်ငွေသည် တစ်ထောင် ဝန်းကျင်ခန့်သာ ရှိသည်။ စားဖို့ ၊ ရေဖိုး၊ မီးဖိုး နှုတ်လိုက်သောအခါ လက်ထဲတွင် ဘာမျှမကျန်တော့။ ထို့ကြောင့် အပိုဝင်ငွေရစေရန် အလုပ်ထပ်ရှာတော့ မသော်တာ နှင့် တွေ့သည်။ ညစဉ် ညနေ ၆ နာရီမှ ၁၀ နာရီထိ စားပွဲဝိုင်းတွင် ထိုင်ပေးရုံသာလုပ်ရမည် ဆိုသောကြောင့် ဒီမှာ လာအလုပ်ဝင်သည် ဟုဆိုသည်။

သာဂိ ရင်ထဲတွင် မောသွားသည်။ သူ သော်တာကို သိပါသည်။ သော်တာသည် ဘန်းဘူးဟောက်စ်၏ ညမင်းသမီး တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရွှေဟင်္သာ နောက်ပေါက်နားတွင် နေသည်။ ရွှေဟင်္သာရပ်ကွက် ဆို၍ အထင်တစ်ကြီးဖြစ်ကြဦးမည်။ သော်တာနေသည်မှာ ရွှေဟင်္သာနောက်ပေါက်၏ နောက်ဘက်သချိုင်းကုန်းအကျော် ကျူးကျော်ရပ်ကွက်များ ရှိရာနေရာ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ပွဲလန့်တုန်း ဖျာဝင်ခင်းချင်သည့် စိတ်ကို ခဏအောင့်ထားလိုက်သည်။ သော်တာ့ကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး မေးမိသည်။

“ငြိမ်းငြိမ်းတို့အိမ်က နင်တို့နားမှာလား”

“ဟုတ်တယ်လေ.. ဘာလဲ လိုက်ပို့မလို့လား၊ ဒီလိုတော့ မရဘူးနော်..။ ကျွန်မတို့ ငြိမ်ငြိမ်းက အသန့်လေး.. လိုင်းမဝင်ရသေးဘူး”

“ကျွတ်.. သော်တာကလည်း.. ငါက သူ့ကို ကူညီချင်လို့ပါ”

“အံမယ်လေး.. ဆိုင်ကယ်ပွဲစားရယ်..။ ဒီလိုဆို သော်တာလည်း အကူညီတောင်းမယ်နော်..”

“ဒါက….ဟို..”

“ဟင်း..ဟင်း… ရှင်ကူညီချင်တာ ကျွန်မ သိပါတယ်ကွယ်… ဟားဟား..။ နောက်တာပါ.. ကိုသာဂိရယ်၊ ကဲ.. ပြော.. ဘာပြောချင်လို့လဲ”

“သြော်.. ငါ မနက်ဖြန်ကြရင် သူ့အမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးမလို့။ အဲ့ဒါ အိမ်မသိလို့၊ နင့်ဆီ အရင်ဝင်မယ်လို့ ပြောမလို့”

သော်တာသည် တစ်ချက်တွေသွားရင်း ငြိမ်းငြိမ်းမျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိ မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်ရင်း

“ကိုသာဂိ.. ငြိမ်းငြိမ်းက သော်တာတို့လို မဟုတ်ဘူးနော်။ နောက်ပြီး သော်တာတို့လိုလည်း မဖြစ်သေးဘူး။ ကိုသာဂိ သိမှာပါ။ သော်တာ မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ ကိစ္စကို ကိုသာဂိက လုပ်ပေးမယ်ဆိုတော့ ကျေးဇူးတော့တင်တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါအတွက်နဲ့တော့ အချူပ်မခံဘူးနော်”

နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်းအမေကို ဆေးခန်းလိုက်ပို့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းအမေသည် အသက် ၄၀ ခန့်ရှိပြီး အသားခပ်ညိုညိုနှင့် ပိန်ပိန်ပါးပါး အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သူမကို ကြည့်ရသည်မှာ အသက် ၅၀၊ ၆၀ ခန့်ရှိပြီ ထင်ရသည်။ ရိုးသားပုံရသော်လည်း ငယ်ရာက ကြီးလာသူပီပီ ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် သူ့အနေအထားကို နားလည်ပုံတော့ရသည်။ သို့ရာတွင် ဘာမျှတော့ မပြောချေ။ ထိုနေ့က ငြိမ်းငြိမ်းအမေ ဒေါ်အေးနှင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆိုက်ကားတစ်စီးငှားပြီး မျိုးသုခဆေးရုံသို့ သွားပြစေခဲ့သည်။ ဒေါ်အေးသည် အဆုတ်တီဘီရောဂါ ဖြစ်နေသည်။ ဆေးတော်တော်များများ ဝယ်ရသည်။ ဝယ်ရသည်မှာ ၆ လစာတောင် ဖြစ်သည်။ သာဂိလည်း သောင်းဂဏန်းလောက် ထိသွားသည်။ (ထိုစဉ်က စရိတ်မျှပေး မရှိသေးသလို၊ တီဘီရောဂါ တိုက်ဖျက်ရေးဌာနလည်း မရောက်သေး)

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို အားနာနေပုံရသည်။ သူ့မျက်နှာလေးသည် သာဂိမျက်နှာကို လှမ်းလှမ်းကြည့်ပြီး တစ်ခုခုပြောချင်နေပုံရသည်။ ဆေးရုံကလည်း ပုဂ္ဂလိက ဆေးရုံဖြစ်သည့် အားလျော်စွာ ဂရုတစိုက်နှင့် ဆေးရုံတင်ဖို့ ပြင်သည်။ သို့သော် တစ်ရက် ၅၀၀ ဆိုသော ဂဏန်းသည် ဒေါ်အေးကို တစ္ဆေတစ်ကောင်လို ခြောက်လိုက်ပုံရသည်။ ဒေါ်အေးသည် သူ့ဟာသူ တုန်တုန်ချိချိနှင့် အခန်းထဲက ထွက်သွားပြီး ဆိုက်ကားပေါ် သွားထိုင်နေသည်။ သာဂိက အတင်းပြန်ခေါ်သော်လည်း မလိုက်တော့ချေ။ ငြိမ်းငြိမ်းကမူ တက်ပါဟု မတိုက်တွန်းသလို၊ မတက်ပါနှင့်ဟုလည်း မပြောချေ။ သူမသည် မအေ ဖြစ်သူကိုသာ မျက်ရည်လေးတွေဝဲပြီး ငေးကြည့်နေသည်။

နောက်ဆုံးတော့ ဘယ်လိုမှ ခေါ်မရသော ဒေါ်အေးကို သာဂိ လက်လျှော့လိုက်ရကာ တစ်ပတ်တစ်ခါ လာပြပါမည်ဆိုပြီး ညှိနှိုင်းရသည်။ သို့နှင့် သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းတို့အိမ်လေး၏ အခွင့်ထူးခံ ဧည့်သည်ကြီး ဖြစ်လာတော့သည်။ သူတို့ အိမ်လေးမှာ အိမ်ဟုသာ ပြောလိုက်ရသည်။ အမှန်တော့ ခြေတံရှည် တဲပုံမျိုးသာ ဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်ဟုခေါ်ရမည့် မြေကြီးထပ်တွင် ကွပ်ပျစ်ကျယ်ကြီးတစ်ခု ခင်းထားပြီး အငယ်ကောင် ဒိုးလုံး၏ အိပ်ယာလည်း ဖြစ်သည်။ မီးဖိုခန်းလို့ ဆိုရမည့် ထမင်း၊ ဟင်းချက်ရာ သွပ်ပြားဟောင်းများကာထားသည့် နေရာနှင့်လည်း တစ်ဆက်တည်း ဖြစ်သည်။ အကာတော့ မရှိချေ။ အပေါ်ထပ်တွင်တော့ သားအမိနှစ်ယောက် နေသည်။ ဘုရားစင်လေးနှင့် ဆက်နေသော အခန်းသည် ဧည့်ခန်းဟု ဆိုရမည်။ လိုက်ကာနှင့် ကာထားသော အခန်းကတော့ အိပ်ခန်းသာဖြစ်ပေမည်။ ခေါင်တွေကို သွပ်မိုးထားသော်လည်း မျက်နှာကျက် မရှိ၍ နည်းနည်းတော့ ပူသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို တကယ့် ကယ်တင်ရှင်ကြီးလို သဘောထားနေ၍ သာဂိမှာ မနေတတ် မထိုင်တတ်တောင် ဖြစ်ရသည်။ ဒေါ်အေးကလည်း သူတော်ကောင်းလေး သာဓုပါကွယ်ဟု ဆိုသောအခါ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်ကနေ သွားစရာရှိသည် ဆိုကာ ဆင်းပြေးတော့သည်။ တစ်ကယ်တော့ သာဂိ၏ အကူအညီသည် ဖြူစင်ခြင်း မရှိလှတာ သာဂိဘာသာ သာဂိ သိနေမိသည် မဟုတ်ပါလား။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မကြာခဏဆိုသလို ရောက်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ညနေစောင်း တစ်ပက်၊ နှစ်ပက် သောက်ပြီးချိန် သွေးပူလာလျှင် ဆိုင်ကယ်ဦးက ထိုရပ်ကွက်ဘက်သို့ အလိုလို လှည့်သွားတတ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကို သာဂိက ဘန်းဘူးဟောက်စ်တွင် အလုပ်မဆင်းခိုင်းတော့။ ထို့ကြောင့် သာဂိသွေးပူချိန်ဆိုလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အခုချိန်ထိတော့ ဘာမျှ ကြိုးစားခြင်း မရှိသေးချေ။ မလုပ်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူက စိတ်တွေပါပြီး စမည်ကြံကာ ငြိမ်းငြိမ်းထံရောက်လျှင် သူတို့သားအမိက တကယ့် လူကြီးလူကောင်းလို ဧည့်ဝတ်ပြု ဆက်ဆံနေ၍ အနေခက်ကာ ပြောမထွက်ဝံ့ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် ဆက်ဆံရေးတွေ တိုးတက်လာသလို စီးပွားရေးလည်း အဆင်ပြေလာသည်။ အခုဆို သူသည် ကိုထွန်းနိုင်အရင်းထောင်ပေးသော တရုတ်ဆိုင်ကယ်လေး တစ်စီးကို ရင်းကာ ဝယ်လိုက် ရောင်းလိုက် ပြုရင်း ကိုထွန်းနိုင် အကြွေးကို ဆပ်ပြီးရုံသာမက ယိုးဒယား viva တစ်စီး၊ လော်ဂျား 125 တစ်စီးနှင့် ကမ်ဘို 110 သုံးစီး လက်ဝယ်တွင် အပိုင်ရှိနေသည်။ သာဂိသည် အိမ်ပိုင်ဝယ်မည် ဆိုလျှင်တောင် ရနေပြီ ဖြစ်သည်။ သို့ရာတွင် သာဂိ မဝယ်ချေ။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူ့အိမ်မက်ထဲသို့ ရံဖန်ရံခါ ဝင်လာတတ်မြဲဖြစ်သော မိဖြူသည် စင်္ကာပူရောက်ကာ ယောကျ်ားရနေပြီဆိုသော သတင်း ကြားရ၍ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် အိမ်ဝယ်မည်ဆိုလျှင် ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုသာ ဝယ်လိုသည်။ သူသည် မိဖြူကို အခုထိ သတိရနေမိ၊ နာနေမိသည်မှာ ဘာကြောင့်မှန်း စဉ်းစား၍တော့ မရချေ။ သို့ရာတွင် သတိရမိသည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ သတိရခြင်းသည် စိတ်နှင့် ပစ်မှားခြင်း ဆိုပါက သာဂိသည် ကာမေသုမိစ္ဆာကို ထိုသတင်း ကြားရချိန်လောက်က နေ့တိုင်း ကျူးလွန်နေမိသည်။ သို့ရာတွင် အကြာကြီးတော့ မဟုတ်။ ငြိမ်းငြိမ်း သူ့အခန်း မျက်နှာကျက်လေးပေါ်သို့ တက်မလာခင်ထိသာ ဖြစ်သည်။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်းထံ မရောက်ဖြစ်သည်မှာ တစ်ပတ်ကျော်၊ နှစ်ပတ်ခန့် ရှိပြီ။ မိဖြူ သတင်းကြားရပြီးကတည်းက တည်ငြိမ်နေသော သူ့စိတ်နှလုံးသည် ဟေတီမြေလွှာလို သွက်သွက်ခါနေခဲ့သည်။ ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော စိတ်အလျင်ကို ပြန်လည်စုစည်းဖို့ ကြိုးစားလိုက်တိုင်း လက်တွေက ဝီစကီ ပုလင်းကိုသာ လှမ်းမိသည်။ ထို့ကြောင့် ငြိမ်းငြိမ်းလာသော ထိုနေ့က သာဂိသည် မူးနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းရောက်လာချိန်သည် သာဂိ အမြည်းကုန်သွား၍ ဘယာကြော် ဆင်းဝယ်ပြီးစ အချိန်ဖြစ်သည်။

သာဂိ တီဗွီရှေ့တွင်ထိုင်ရင်း သီချင်းစာသားနှင့် ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်သော ဇာတ်ဆောင်များ၏ လှုပ်ရှားမူကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ကြည့်ရင်း လက်ထဲက ခွက်ကို မော့လိုက် ၊ ဘယာကြော်ဝါးလိုက် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသည်။ အလုပ်သမား တစ်ယောက်ယောက် ပစ္စည်းကျန်ခဲ့၍ လာယူတာ ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကာ ဆင်းဖွင့်ပေးလိုက်တော့မှ တံခါးရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်းကို တွေ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် စတီးချိုင့် သုံးဆင့်ချိုင့်လေး တစ်လုံးကို ကိုင်ထားကာ သူ့ကို ပြုံးပြပြီး…

“ဦး .. နေမကောင်းဘူးထင်လို့ လာကြည့်တာ”

ဟုဆိုသည်။ သာဂိက..

“ငါ နေကောင်းတယ်၊ စိတ်က သိပ်မကောင်းဘူး၊ ဘာလို့ လာတာလဲ၊ အန်တီအေး တစ်ခုခုဖြစ်သလား”

ငြိမ်းငြိမ်းက မျက်နှာလေးကို မဲ့လိုက်ပြီး..

“ဦးကလည်း … လူကို ဒုက္ခသည်ကြနေတာပဲ၊ ဦးစားဖို့ ငါးရှဉ့်ကြော် လာပို့တာပါ၊”

“အေး.. အတော်ပဲ၊ မစားရတာကြာပြီ”

ဆိုကာ ချိုင့်ကို ဆွဲယူလိုက်သည်။ ချိုင့်ယူပြီးသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်းက မပြန်သေးချေ။ သာဂိက

“ပြန်တော့လေ”

ဆိုတော့

“ဟိုဒင်း.. ချိုင့်က ငှားလာတာ၊ ပြန်ပေးရမှာ”

ဟုဆိုသည်။

“တော်တော် ရှုပ်တာပဲ”

ဟုရေရွတ်ရင်း သာဂိ အခန်းထဲဝင်တော့ သူမကပါ လိုက်ဝင်သည်။ ပြီးတော့ သာဂိလက်ထဲက ချိုင့်ကို ဆွဲယူရင်း

“သမီး လုပ်လိုက်ပါ့မယ်”

ဟုဆိုသည်။ သာဂိ ဘာမှမပြောတော့။ လွှတ်ပေးထားလိုက်ရင်း ကိုယ့်ဟာကိုယ် ဆက်သောက်နေမိသည်။ ခဏနေတော့ သာဂိရှေ့တွင် ငရှဉ့်ကြော် တစ်ပန်းကန် ရောက်လာသည်။ ဆိုင်ကြီးကြော်နှင့် မတူသော်လည်း စေတနာပါ၍လားမသိ စား၍ ပိုကောင်းသည်။ သူမကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သာဂိ၏ ထွေးလုံးပစ်တင်ထားသော အဝတ်များကို သိမ်းကြုံးစုနေတာ တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ခြေရင်းတန်းပေါ်တွင် လှန်းထားသော အတွင်းခံဘောင်းဘီတွေပါ ဆက်ယူနေပြန်၍

“ဟေ့..ဟေ့..အဲဒါ ဘာလုပ်မလို့လဲ”

ဆိုတော့

“လျှော်မလို့”

ဟု တစ်ခွန်းထဲပြောရင်း အောက်ထပ်ဆင်းသွားသည်။ ရေချိုးခန်းနှင့် အိမ်သာက အောက်မှာပဲ ရှိလေသည်။ သာဂိ နည်းနည်းတော့ အနေရ အထိုင်ရ ခက်သည်။ ဘာလေးမှန်းလဲ မသိ။ ကိုယ့်ဟာကို အသဲကွဲတာတောင် ကောင်းကောင်းမကွဲရ။ ဒင်းလေးက လာနှောင့်ယှက်နေသည်ဟု ထင်ကာ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်နေမိသည်။ ဒါကို အသက်ပင် ငယ်သော်လည်း ဘဝက သင်ပေးပြီးဖြစ်သော ငြိမ်းငြိမ်းက သိပုံရသည်။ သူ့မျက်စိရှေ့တွင် မနေချေ။ အဝတ်လျှော်ပြီး၍ လှန်းတာတောင် သာဂိရှေ့က မလျှောက်။ သာဂိ မျက်ဝန်းများနှင့် မဆုံနိုင်သော နေရာများတွင်သာ လျှောက်လှန်းနေသည်။

သာဂိ သူ့ကို ဂရုမစိုက်တော့။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကာရာအိုကေ ဆိုမည်ဟု တွေးကာ ဖြူဖြူကျော်သိန်းနှင့် ကော်နီ၏ အတွင်းကြေကို ဖွင့်သည်။ ပြီးတော့ ယောကျ်ားသံကြီးနှင့် လိုက်အော်သည်။ ဘယ်လိုမှ နားထောင်မကောင်း။ ငြိမ်းငြိမ်းထံက “ခိ” ကနဲ ရယ်သံကြားရသည်။ သာဂိ လည်ချောင်းရှင်းဖို့ ဝီတစ်ခွက် ထပ်ထည့်သည်။ ပြီးတော့ ဆတ်ကနဲ မော့အချ.. ရင်ထဲက “အေ့” ကနဲ ပျို့တက်သည်။ သာဂိ များနေပြီ ဖြစ်သည်။ များဆို အိပ်ယာနိုးကထဲက သောက်နေသည်မှာ ဂရင်းရွိုင်ရယ် တစ်တောင့်ကုန်၍ နောက်တစ်တောင့် တစ်ဝက်ကျလုပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိ မခံနိုင်တော့။ စားထားသမျှ ဘယာကြော်တွေ အကုန်ပြန်ထွက်ကုန်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အပြေးလေးရောက်လာပြီး သာဂိ၏ ကျောကုန်းတွေကို ထုပေးသည်။ ဇက်ကြောတွေကို နှိပ်သည်။ သာဂိသည် အန်လို့ မပြီးနိုင်သေးချေ။ နှာခေါင်းထဲဝင်လာသော ချဉ်စုပ်စုပ် အန်ဖတ်အချို့သည် သူ့ကိုပို၍ မူးအောင်ပြုနေသည်။ အန်ပြီးသည်နှင့် သာဂိသည် ကြမ်းပြင်တွင် ပက်လက်ကြီး ဖြစ်သွားသည်။ မနေတတ်ရှာသော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ၏ ပေပွနေသော မျက်နှာကို သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပေးသည်။ ထို့နောက် အင်္ကျီကို လဲပေးဖို့ ကြိုးစားသည်။ သာဂိ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကြီးကို မနိုင့်တနိုင်မ၍ တွဲထူပြီး လက်တစ်ချောင်းချင်းစီ ထုတ်ကာ အင်္ကျီကို ရအောင်ချွတ်သည်။ ဒီလို အဝတ်လဲတဲ့ နေရာတွင် သူမသည် မအေကြီးကို လဲပေးနေကြ အကျင့်ရှိသည်။ သို့ရာတွင် မအေကြီးနဲ့ မတူသည်မှာ အမေက ငြိမ်နေပြိး သာဂိက လှုပ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။

သာဂိခေါင်းသည် ထူမပြိး သူမ ပခုံးစွန်းလေးပေါ် မှီတွဲပေးထားသော်လည်း အငြိမ်နေသည် မဟုတ်။ ဟိုဘက်စောင်းလိုက်၊ ဒီဘက် လည်ကျလာလိုက်နှင့် တစ်ခါတစ်ရံ သူမ နို့အုံလေးကိုပင် ထိလုမတတ်ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ အင်္ကျီအကုန်ချွတ်ပြီး အဝတ်ခြောက်တစ်ထည် ပြန်ဝတ်ပေးသာ အခါတွင်မှ သာဂိ မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်၍ ငြိမ်းငြိမ်း တော်သေးရဲ့ ဟု ရေရွတ်မိသည်။ သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်း၏ တော်သေးရဲ့ သည် ဘုရားတသံအဖြစ် ချက်ချင်းပြောင်းသွားသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သာဂိက သူမတစ်ခါမှ မကြားဖူးသော မိဖြူဆိုသော နာမည်ကို သူ့အားကြည့်၍ ခေါ်နေသောကြောင့် ဖြစ်သည်။

သာဂိ၏ မျက်ဝန်းတွေသည် အရမ်းကို ရီဝေလွန်းသည် ဟု ငြိမ်းငြိမ်း ထင်နေမိသည်။ ထိုမျက်ဝန်းများ၏ ညှို့ငင်မှုနောက်သို့ ငြိမ်းငြိမ်း ခေတ္တမျောပါသွားစဉ် သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်လေးသည် ကြမ်းပြင်ပေါ် လှဲချခံလိုက်ရပြီ ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဆက်လက် မိန်းမောမလို ဖြစ်နေသာ ခံစားမူလေးသည် သာဂိ၏ နောက်တစ်ခါ ထပ်ခေါ်လိုက်သော “မိဖြူ” ဆိုသည့် စကားသံအောက်တွင် လုံးဝ ပြိုကွဲပြိုကျသွားလေသည်။ သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရုန်းမိပေ။ သာဂိ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်စေမည့် အပြူအမူ မှန်သမျှကို လုံးဝမလုပ်ဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးရင်း ငြိမ်းငြိမ်း ငြိမ်နေမိစဉ် သာဂိ၏ နှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေ သူမ နှုတ်ခမ်းတွေကို ငုံလာကြသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း စိတ်တွေ မျောလွင့်သွားပြန်သည်။ ပူနွေးစွတ်စိုသော ထိုနှုတ်ခမ်းကြီးများ၏ အောက်တွင် ညို့ငင်စွဲဆောင်နိုင်သော မည်သည့်အရာတွေများ ထည့်ထားလေသနည်း။ ငြိမ်းငြိမ်း ဆက်လက်တွေးတောရန် အချိန်မရပါ။ သူ့လက်တွေသည် ငြိမ်းငြိမ်း ရင်အုံလေးတွေကို ထိကိုင်လာပြန်သည်။ တစ်သက်လုံး ယုယုယယ နေမထိလေမခ ထိန်းသိမ်းလာခဲ့သော အရာလေးတွေကို သာဂိလက်ကြီးတွေက အုပ်ကိုင်နေပြီဖြစ်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း တော်တော်ကို မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်သွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ကိုယ့်နို့အုံလေးတွေကိုယ် ကိုင်ကြည့်ဖူးပါသည်။ ဘယ်လိုမှ မနေခဲ့စဖူး။ ယခု သာဂိလက်ဖဝါးကြီးတွေနှင့် ထိတွေ့မူသည် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ကိုယ်လုံးကို ကြက်သီးဖျင်းဖျင်း ထသွားစေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်လာသလို ပြောမပြတတ်သော ခံစားမူတစ်မျိုးလည်း ဖြစ်လာသည်။ ဘာရယ်ဆိုတာတော့ ငြိမ်းငြိမ်း မပြောတတ်။ ပြောတတ်သည်က အောက်ပိုင်းတွင် စိုစိစိလေး ဖြစ်လာခြင်းပင်တည်း။

သာဂိသည် ထပ်၍ တိုးလာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း၏ အပေါ်က ဘလောက်စ်အင်္ကျီလေးနှင့် အောက်ခံ ရှင်မီး အင်္ကျီလေးကိုပါ ဗိုက်သားနေရာလောက်ကနေ အပေါ်ကို ပင့်တင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တစ်ခုလုံး အေးကနဲ ဖြစ်သွားသလို ထင်ရသည်။ မကြာပါ။ သာဂိနှုတ်ခမ်းကြီးတွေ သူမ နို့သီးခေါင်းလေးပေါ် ရောက်လာသော အခါတွင်မူ အသဲတွေပါ ပူနွေးသွားသလား ထင်ရအောင် နွေးကနဲ ဖြစ်သွားကာ သူ့အာခံတွင်းမူ စီးဆင်းလာသော စွတ်စိုမူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုပါ ကူးစက်လာစေသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ချေ။ သူမသည် ကြောက်လည်းကြောက်သည်။ သာဂိ ယခု လုပ်နေတာတွေကို ရပ်ပစ်လိုက်စေချင်သည်။ သူမ နှလုံးသားတွေ ခုန်ရလွန်း၍ မောလာပြီ ဖြစ်သည်။ထို့အတူ ရပ်လည်း မရပ်စေချင်ပေ။ သူမသည် ထိုသို့ ရင်ခုန်နေရတာကိုပင် ကြည်နှုးနေမိသည်။ သို့ရာတွင် နှုတ်ကတော့ ဘာမျှ ထုတ်မပြောမိချေ။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် မောဟိုက်စွာ အသက်ရှူရင်း သာဂိကို မျက်လုံးလေး ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ အို.. သာဂိ မျက်ဝန်းတွေသည် ရီဝေ စူးရှလွန်းလှချေသည် တကား။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို ရင်မဆိုင်ဝံ့ချေ။ ဆက်ကြည့်မိလျှင် သူမ အသဲနှလုံးတွေ ပြုတ်ကျသွားတော့မည်ဟုတောင် ထင်မိသည်။

သာဂိ၏ လက်တွေသည် ပိုမို နယ်ချဲ့လာသည်။ ခါးမှာ ဝတ်ထားသော ထမီလေးကို ပေါင်လည်လောက်ကနေ လိပ်ပြီး ဆွဲတင်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသဲတွေပါယားလာသည်။ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိချေ။ သူ့လက်ကြီးတွေနှင့် ပေါင်ကို လာထိခြင်းသည် လျှပ်စစ်တစ်ခု စီးဆင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ဟော.. ထမီ တစ်ထည်လုံး ခါးပေါ်လိပ်တင်ပြီး ရောက်လာသည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ရှက်စိတ်တို့ဖြင့် အေးစက်ရမည့်အစား သွေးတိုးနှုန်းသာ မြင့်လာပြီး ကြက်သီးတွေသာ တစ်ဖျင်းဖျင်းထလာမိသည်။ ပြီးတော့ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လုံးလေးပေါ် လုံးလုံးလျားလျားကြီး တက်ဖိလိုက်သည် ထင်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း “အင့်”ကနဲ အသံထွက်အောင် အဆုပ်ထဲက လေတွေ ထွက်သွားသည်။ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးသည် လေးလံလွန်းသော်လည်း ငြိမ်းငြိမ်း မရုန်းမိချေ။ ငြိမ်းငြိမ်း ခံစားမိနေသည်မှာ သူ့ပေါင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြားတွင် ရောက်ရှိနေသော ပူနွေးသော အရာကို ဖြစ်သည်။

နောက်တော့ ထိုအရာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ် အပေါက်ဝလေးကို လာထိသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဆတ်ကနဲ တုန်သွားမိသည်။ အဲဒီဟာကြီး ငြိမ်းငြိမ်းအထဲ ဝင်လာလျှင် ဘာဖြစ်မည်နည်း၊ နာမှာလား…၊ လောကစည်းစိမ် တွေ့မှာလား ၊ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ။ လောလောဆယ် ငြိမ်းငြိမ်း သိသည်မှာ ငြိမ်းငြိမ်း အရမ်းကြောက်နေမိသည်။ ဦးလို့ ခေါ်သည့် သာဂိကိုလား… မဟုတ်ဘူး ထင်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဦးသာဂိကို မကြောက်။ ဒါဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်း ဘာကိုကြောက်နေမိသနည်း။ အမှန်ဆိုရလျှင် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဘယ်ဟာကို ကြောက်နေမိမှန်း မသိအောင်ကို ကြောက်နေမိသည်။ ကြောက်ကြောက်နှင့် ရုန်းကြည့်သေးသည်။ သာဂိဖိထားသောကြောင့် လှုပ်လို့ပင်မရ။ အောက်ပိုင်းလေးကား ပို၍ ဆိုးသည်။ သာဂိခါးကြီးနှင့် အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် ငြိမ်းငြိမ်းပေါင်ကြားထဲတွင် ရောက်နေသည်။ထိုခန္ဒာကိုယ်ကြီး ဝင်သာအောင် ပေါင်လေးတွေ ကားပေးထားရသဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းအောက်ပိုင်းသည် ဘယ်ညာ လူးလွန့်လို့တောင် မရ။ ထို့ပြင် ကားထားရသော ပေါင်အတွင်းကြောတွေ နည်းနည်း နာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ပေါင်ကို အဲလောက်ထိအောင်တစ်ခါမှ မကားဘူးချေ။

ထိုစဉ် သာဂိက သူ့လိင်တံကို ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အရေပြားတွေ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ လန့်ပြီး မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားသည့်ကြားက ထပ်ကြုံ့လိုက်ရင်း သာဂိ လက်မောင်းရင်းကို တွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ သာဂိ လိင်တံသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ မိန်းမကိုယ်လေး အပေါက်ဝတွင် တစ်နေသည်။ ထိုဟာကြီးသည် ရှေ့တော့ ဆက်မတိုးသေး။ သို့သော် တိုးလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်းတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသိသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းမောလာသည်။ အောက်မှာ ငြိမ်ငြိမ်လေးနေရင်းကို မောနေသည်။ အသက်ရှူရတာလည်း မဝသလို ဖြစ်လာသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးစပ်လေးဟ၍ အသက်ရှူမိရာ သာဂိက ဘယ်လိုထင်သည် မသိ။ ဟနေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးတွေနှင့် လာငုံပြီး နမ်းသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်ကို ဘယ်လိုရှူရမှန်း မသိတော့ချေ။ နောက်ပြီး သူ့လက်ကြီးတွေက ရင်အုံလေးကို ဖျစ်ညှစ်နေပြန်သည်။ အောက်မှာလည်း သူ့ဟာကြီးသည် အဝတွင် စိုက်လျက်ရှိနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရင်တွေ ဘယ်လို ခုန်ရမှန်း မသိတော့။ ရင်ခုန်ခြင်းသည် လူက ထိန်းချူပ်တာ မဟုတ်သော်ငြား သိတော့သိနေသည့် ခံစားမူ ဖြစ်သည်။ ယခု ငြိမ်းငြိမ်းဖြစ်နေသည်မှာ ရင်ခုန်ခြင်းကို မသိရတော့လောက်အောင် ခုန်နေမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ နောက်ပြီး သူ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် အဖိခံထားရ၍ အသက်ရှယမဝ၊ မောနေမိ၍ ပါးစပ်လေးဟ အသက်ရှူပါသည်။ သူက အသက်ရှူသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ပိတ်ပစ်သောအခါ ငြိမ်းငြိမ်း အသက်ရှူတွေ မှားသွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကိုယ်သူ ဒုက္ခခံနေရသည်ဟု ထင်လာသည်။ ထိုစဉ် အောက်က တစ်ချက် တင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြန်ကာ သူ့ဥစ္စာကြီး တိုးဝင်လာတာကို ခံစားမိသည်။

“ကျွတ်..ကျွတ်..”

ငြိမ်းငြိမ်း စုတ်သပ်မိသည်။ နာသည်။ ထိုအရာကြီးသည် ဘယ်လောက် ပမာဏရှိသည် ဆိုတာ ငြိမ်းငြိမ်းမသိ။ သို့ရာတွင် လက်ညိုးနှင့်တောင် နှိုက်မဆေးဘူးသော ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးနှင့် မတန်တာတော့ သေချာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ရုန်းကန်ရင်း ထထိုင်ဖို့ ကြိုးစားသည်။ သူက ငြိမ်းငြိမ်း ခေါင်းလေးကို ငယ်ထိပ်ကနေ အုပ်ကိုင်ပြီး ထိန်းလိုက်ရာ ငြိမ်းငြိမ်း မထနိုင်တော့။ သို့သော် ရလိုရငြား လက်ကလေးတွေနှင့် ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ပြီး ထကြည့်သည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီးက ထပ်ပြီး တိုးဝင်လာပြန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း မျက်လုံးတွေ ပြာကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ မီးပွင့်လေးတွေ ဖြာထွက်သွားသည်ကိုပါ မျက်လုံးထဲတွင် မြင်လိုက်ရသည်။ အောက်ပိုင်းရှိ တစ်ခုသော နေရာတွင် သူ့ဟာကြီးက လာထောက်နေကာ အတင်းတိုးနေသည်။ တိုးလေ နာလေ ဖြစ်လာသောအခါ ငြိမ်းငြိမ်း မခံစားနိုင်တော့။ မျက်ရည်လေးတွေ ကျလာသည်။ ထိုစဉ် သူ့ဟာကြီး နောက်ပြန်ဆုတ်သွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း သက်သာရာရသွားသည်။ စိတ်နည်းနည်းလျော့သွားသလိုဖြစ်ကာ အသက်ရှူလိုက်စဉ်မှာပင် ..

“ဖလောက်”

ကနဲ အသံထွက်အောင် သူ့ဟာကြီးသည် ထိုအရာလေးကို ကျော်ဖြတ်၍ တိုးဝင်သွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသက်ရှူနေရင်းတန်းလန်း ဆက်မရှူနိုင်တော့အောင် ဖြစ်သွားရင်း ခေါင်းလေးကို စောင်းကာ ရုန်းဖယ်ကြည့်မိသည်။ မရချေ။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးသည် စပ်ဖျင်းဖျင်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ ဝမ်းခေါင်းတစ်ခုလုံးတွင် တစ်စုံတစ်ရာသည် တံစို့ထိုးထားသလိုကြီး ဝင်နေသည်။ နာသည်။ ကျိန်းသည်။ ပြီးတော့ ပူသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း လုပ်မိလုပ်ရာ သူ့ပါးစပ်နားရှိ သာဂိပခုံးစွန်းကို ဖက်ပြီး ကိုက်ထည့်လိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်ကြီး တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အောက်မှာတပ်ထားကိုတော့ မချွှတ်။ မချွှတ်သည့် အပြင် လှုပ်စိလှုပ်စိဖြင့် ဝင်လိုက်၊ ထွက်လိုက် လုပ်နေပါတော့သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် လှိုင်းစီးနေရသလို ဖြစ်နေသည်။ သူမကိုယ်လုံးလေးသည် သာဂိ၏ ရင်ခွင်အောက်တွင် တစ်ငြိမ့်ငြိမ့် လှုပ်ရမ်းနေသည်။ သူ့ဟာကြီးသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ကိုယ်လေးအတွင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ အထဲတွင် ပူနွေးမူနှင့် ကျိန်းစပ်မူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို တစ်လှည့်စီ ဝေဒနာပေးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ သူ့ဟာကြီးအောက်က တွဲပါနေသော ဂွေးဥတွေက စအိုဝလေးနားကို ထိခတ်မိလျှင် ငြိမ်းငြိမ်း အူတွေ လိပ်တက်လာမိသည်။ တစ်ချက် တစ်ချက် သူ့ဗိုက်သားက အစေ့လေးကို ပွတ်မိလျှင် အာရုံကြောတွေ ဖျင်းကနဲ နေအောင် ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။

ထူးဆန်းလှသော ခံစားချက်ပေါင်းစုံကို ခံစားရင်း ငြိမ်းငြိမ်း မေ့မျောနေသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ထိုစဉ် သူသည် လှုပ်ရှားမူတွေ မြန်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲကလည်း အရည်တွေ အထွက်များလာသဖြင့် “ပလွတ်၊ ပြွတ်” ဆိုသော အသံတွေပါ ထွက်လာသည်။ ခဏကြာ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ရင်း အပေါ်တွင် တစ်ဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်။ တစ်ပြိုင်တည်းမှာပင် ပူနွေးသော အရာတွေ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ထဲ ဝင်လာကြသည်။ ထိုအရာတွေ၏ ပူနွေးမူသည် ဟိုး ရင်ခေါင်းထဲတိုင်အောင် ရောက်ရှိသွားသည်ဟု ထင်ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အတင်းဖက်ထား၍ ငြိမ်းငြိမ်း အရိုးတွေ ကျိုးကုန်တော့မည်ဟုတောင် ထင်လာသည်။ အသက်ရှူလို့လည်း မရပြန်တော့၍ တအင့်အင့် ဖြစ်နေရပြန်သည်။ သို့သော် သူသည် ခဏမျှသာ ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်လေးကို ဖျစ်ညှစ်ထားပြီးနောက် မကြာခင်တင် ပျော့ဖတ်ခွေကျသွားသည်။

သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကိုယ်ပေါ်တွင် လူသေကောင်ကြီးလို မလှုပ်မယှက်ကြီး ငြိမ်နေသည်။ ခုနက မုန်တိုင်းတိုက်သလို လှုပ်ရှားခဲ့သူမှာ သူမဟုတ်တော့သည့် အလား ငြိမ်ကျသွားသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကို အားစိုက်ပြီး တွန်းဖယ်ကြည့်သည်။ ရသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း ညာဘက်ကို လိမ့်ဆင်းပြီး ပက်လက်ကြီး အိပ်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အခုမှ အသက်ကိုဝဝ ရှူရင်း ငုတ်တုပ်လေး ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်ထဲက အရည်တွေသည် တစ်စိမ့်စိမ့်နှင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် စီးကျသွားသည်။

ငြိမ်းငြိမ်း မျက်ရည်တွေ ကျလာမိသည်။ ဘာဖြစ်လို့မှန်း မသိ ။ ငြိမ်းငြိမ်း ငိုချင်နေမိသည်။ စိတ်ထဲတွင် ဝမ်းနည်းမူကသာ ကြီးစိုးနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ငိုရင်းရှိုက်ရင်း အဝတ်အစားတွေကို ပြုပြင်သည်။ ရှုပ်ပွသွားသော ဆံပင်တွေကို ပြန်လုပ်ရသည်။ ပေပွနေသော မိန်းမကိုယ်လေးကို ဆေးကြောသည်။ ရေဆေးနေရင်း ထပ်ငိုမိပြန်သည်။ သူမ တစ်ကိုယ်လုံးနာနေသည်။ ခုနက မသိသာခဲ့သော နာကျဉ်မှုများသည် အခုမှ ပေါ်လာကြသည်။ ခါးတွေ အောင့်နေပြီး နို့အုံလေးတွေ အထိမခံနိုင်အောင် နာနေသည်။ ပေါင်အတွင်းကြောတွေကလည်း ဆွဲဆန့်ခံထားရသလို ဖြစ်ကာ လမ်းလျှောက်လျှင် ခပ်ကွကွ လျှောက်နေရသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ မိန်းမကိုယ်ထဲက ဖြစ်သည်။ ကျိန်းနေတာလား၊ နာနေတာလား၊ ဟာနေတာလား ငြိမ်းငြိမ်း မဝေခွဲနိုင်၊ တစ်မျိုးကြီးတော့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည်မှာ မနေတတ်၊ မထိုင်တတ်အောင်ပင်။

သို့ရာတွင် သူမ ခံစားနေရသမျှသည် အပြစ်ကင်းစွာ အိပ်မောကျနေသော သာဂိ မျက်နှာကို ကြည့်မိသောအခါ နေလာနှင်းပျောက်သကဲ့သို့ လွင့်စင်သွားကြပြန်သည်။ သာဂိသည် အသက်ကို မှန်မှန်ရှူ၍ တိုးညှင်းစွာ ဟောက်ရင်း အိပ်ပျော်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် ကားယားကြီး အိပ်ပျော်နေသော သူ့ကို ခေါင်းအုံးလေး ခုပေးကာ စောင်ပါးလေး ခြုံပေးလိုက်သည်။ သူသည် ကလေးငယ် တစ်ယောက်လို နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း သူ့ရင်အုံကြီးပေါ် ခေါင်းလေး မှီအုံးကြည့်သည်။ သူ့ရင်သည် နွေးထွေးလွန်းသည်။ ထိုစဉ် သူ့လက်ကြီး တစ်ဘက်က ငြိမ်းငြိမ်းကို သိုင်းဖက်လာသည်။ ငြိမ်းငြိမ်းစိတ်ထဲတွင် စောင်အကြီးကြီး တစ်ထည် အခြုံခံလိုက်ရသလို နွေးထွေးလုံခြုံသွားမိသည်။

မိဖြူသည် သူ့ကို ပြုံးကြည့်နေသည်။ သူ့အပြုံးသည် နုနယ် လတ်ဆတ်လွန်းနေသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကို မော့မော့လေး ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေသည် ရွှန်းလဲ့စိုဝင်း နူးညံ့လွန်းသည်။ သာဂိ သူမကို ဖြေးဖြေးချင်း ထွေးပွေ့လိုက်သည်။ ရုတ်ချည်း သူမ၏ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတွင် အစွယ်ပြူးပြူးတွေ ထွက်လာကြသည်။

သာဂိ တအံ့တသြ ကြည့်နေမိစဉ်မှာပင် မိဖြူသည် သာဂိ၏ ပခုံးကို ကိုက်ပြီး သွေးစုပ်လိုက်သည်။ လက်သဲရှည်ကြီးတွေ ထွက်နေသော လက်ကလေးတစ်ဘက်က သာဂိ ရင်ဝထဲကို ထိုးနိုက်သည်။ သာဂိ လန့်ပြီး နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်သော်လည်း အချိန်မမှီတော့။ သူ့လက်ချောင်းများသည် သာဂိ ရင်ထဲသို့ ထိုးနှိုက်ကာ နှလုံးသားကို ဆွဲနှုတ်သွားသည်။ သာဂိ ရင်တွေအောင့်ပြီး ပူထွက်သွားသည်။ အလန့်တကြား ထထိုင်ရင်း အော်ဟစ်မိမလို ဖြစ်သွားသည်။ ပြီးတော့ သာဂိ ဘေးဘယ်ညာကို ထိတ်လန့်တကြား ကြည့်သည်။ သူသည် သူ့မျက်နှာကျက်ခန်းလေး ပေါ်တွင်သာ ရှိနေသည်။ သူအိမ်မက် မက်နေခြင်းသာ။ ရင်တွေကကတော့ တကယ့်ကို ပူနေသည်။ ပခုံးစွန်းကလည်း တစ်ဆစ်ဆစ်နှင့် နာနေသည်။ ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေပုလင်းကို ထုတ်ယူမော့ရင်း နာရီကို ကြည့်တော့ ၁၂ နာရီ ကျော်နေချေပြီ။ သူဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားသနည်း။

သာဂိ စဉ်းစားရင်း ညနေကို ပြန်တူးဖော်တော့.. အား.. ညနေက ငြိမ်းငြိမ်းလာသည်။ သူ သိပြီ။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းနှင့် မိဖြူကို မှားပြီး ချစ်လိုက်မိပြီ ထင်သည်။ သူ့အာရုံထဲမှာ မိဖြူကို ချစ်သည်ဟုသာ ထင်နေခဲ့သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း ဘယ်လို ပြန်သွားသလဲ..။ သူ အဲဒါတော့ မသိတော့။ နောက်ပြီး ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်းတွင် သွားရာ အကွင်းလိုက်လေးလည်း ရှိနေသည်။ ဟုတ်ပြီ။ ဟိုကောင်မလေး ကိုက်သွားတာ ဖြစ်မည်။ မနက်ကြလျင် သူ့ကို ဘယ်လို စကားပြောရမလဲ.. သာဂိ ဆက်မစဉ်းစားချင်တော့။

ခုန ရေသောက်လိုက်သည်မှာ အရှိန်ပြန်တက်လာသည် ထင်သည်။ မူးလာပြန်သည်။ သာဂိ ကြမ်းပြင်က ခေါင်းအုံးနှင့် စောင်ကို ယူကာ ကုတင်ပေါ် တက်လှဲလိုက်သည်။ သူ့ ခေါင်းအုံးတွင် တစ်ထွာသာသာ ဆံပင်လေးတွေ ကပ်နေတာ တွေ့ရသည်။ သူပြန်လည် အိပ်ပျော်သွားသည်။ မည်မျှ ကြာအောင် အိပ်ပျော်သွားသည် မသိ။ သူ့ကို အတင်းလှုပ်နိုးရင်း

”ဟေ့ကောင် ထတော့ကွ၊ နေဖင်ထိုးနေပြီ၊ ထတော့၊ ထ .. ထ .. ”

ဆိုသည့် အသံနှင့် အတင်းလှုပ်နှိုးကာ ခံလိုက်ရတော့မှ သူနိုးလာသည်။ မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်တော့ ပြူးကျယ်။

“ဟာ.. ပြူးကျယ် ၊ မင်း ဘယ်တုန်းကရောက်လဲ ”

“ကြာပြီကွ၊ ဟိုက မနက် ၆ နာရီကားနဲ့ လိုက်လာတာ၊ မင်းကွာ ၁၂ နာရီ ထိုးနေပြီ၊ အခုထိ အိပ်တုန်းလားဟ”

“အေးကွာ.. ညက နည်းနည်းများသွားလို့၊ ခဏစောင့်ဦး၊ သူငယ်ချင်း၊ ငါ ရေချိုးလိုက်ဦးမယ်”

သာဂိ ရေချိုးပြီး လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ အတူသွားကြသည်။ မတွေ့ကြသည့် ဒီနှစ်ပိုင်းအတွင်း သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်မှာ ပြောစရာတွေ အများကြီး ရှိနေသည်။ သာဂိသည် သူ့လုပ်ငန်း အခြေအနေကို ပြောသလို ပြူးကျယ်က သူ့ အိမ်ထောင်ရေး အခြေအနေကို ပြောပြသည်။ ပြူးကျယ်နှင့် ဥမ္မာသည် သိပ်အစေးမကပ်ကြတော့။ ချစ်လို့ ယူထားသည်မှာ မှန်သော်လည်း အခုချိန်တွင် ပြူးကျယ်သည် ဥမ္မာ့ကို မချစ်ချင်တော့ပေ။ သာဂိက..

“ဟေ့ကောင် .. မင်းနောက်တစ်ယောက် တွေ့နေတယ် မဟုတ်လား၊ မှန်မှန်ပြော”

“မဟုတ်ဘူး၊ သူငယ်ချင်း.. ငါ သူ့တစ်ယောက်ထဲကိုပဲ ချစ်တာပါ။ ဘယ်လိုကနေဘယ်လို စဖြစ်တယ် ဆိုတာ ငါလည်း မသိတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် သူနှင့် ငါနှင့်ဆက်ဆံရေးက အရမ်းကို အေးစက်သွားတယ်။ ငါ လည်း မဖောက်ပြန်ဘူး၊ သူလည်း မဖောက်ပြန်ဘူး။ ဘာမှားနေတယ်ဆိုတာလဲ ငါ မသိဘူး”

သာဂိက တစ်ခု စဉ်းစားမိပြီး..

“မင်း ဟိုကိစ္စရော မှန်မှန်လုပ်သလား”

“မှန်ပါတယ်ကွာ၊ မှန်သမှ စကားများ ရန်ဖြစ်တဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ စကားမများတဲ့ နေ့လည်း မှန်တယ်၊ နေ့တိုင်းမှန်တယ်၊ တစ်နေ့ တစ်ခါတော့ ပျက်ကို မပျက်ဘူး”

“ဒါဆို မင်းဟာက ဘာလဲ၊ ငါလည်း မသိတော့ဘူး”

ထိုစဉ် ကိုထွန်းနိုင်နှင့် လူတစ်ယောက် ဆိုင်သို့ ရောက်လာကြသည်။ သာဂိက ပြူးကျယ်ကို မိတ်ဆက်ပေးသလို ကိုထွန်းနိုင်ကလည်း သူ့မိတ်ဆွေ နေဇာ ဆိုသူနှင့် မိတ်ဆက်ပေးသည်။ ကိုနေဇာဆိုသောလူတွင် အရပ် ခပ်ပျတ်ပျတ်နှင့် မလိုက်ဖက်လှသော စူးရှသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံ ရှိသည်။ ထိုမျက်ဝန်းများသည် သူလုပ်ချင်သည့် ကိစ္စကို မဖြစ်မနေ လုပ်မည်ဟု ပြောနေကြသည်အလား ခိုင်မြဲ တည်ငြိမ်လှသည်။ သာဂိက စကားဆက်၍ ပြူးကျယ်ကိစ္စကို ပြောသောအခါ ကိုနေဇာဆိုသော လူက …

“ကျွန်တော် ထင်တာကတော့ ခင်ဗျား .. ယောက်ခမတွေနှင့်တော့ သိပ်အဆင်မပြေဘူး ထင်တယ်”

“ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ၊ ဒါပေမယ့် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကြီးတော့ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူတို့က ကျွန်တော့်ကို တခြားအလုပ် ပြောင်းလုပ်စေချင်တယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလည်း ဝါသနာ မပါဘူးဗျာ။ ကျွန်တော် ဥပဒေဘွဲ့ယူထားတာ ရှေ့နေလုပ်ချင်လို့ဗျ၊ လောလောဆယ် မအောင်မြင်သေးခင်တော့ ကြပ်တည်းတာပေါ့ဗျာ၊ အဲဒါကို မကျေမလည် ဖြစ်နေကြတာ”

“နေပါဦး၊ သူတို့က ဘာလုပ်ခိုင်းတာလဲ”

” ဆီဆိုင်မှာ ပန့်မန်းတဲ့ဗျာ၊ စဉ်းစားကြည့်၊ ကျွန်တော် ပညာသင်ထားတာတွေ အလကား ဖြစ်ကုန်မှာပေါ့”

ပြူးကျယ်၏ စကားသည် ရယ်စရာ မဟုတ်သော်လည်း သာဂိတို့ ဝါးလုံးကွဲ ရယ်မိကြသည်။ ကိုထွန်းနိုင်ဆိုလျှင် တစ်ခိခိနှင့် အူတွေတောင် တက်နေသည်။ ကိုနေဇာက ဆက်မေးသည်။

“အဲဒါနှင့် စကားများကြရော ဆိုပါတော့”

“ဟုတ်တယ်ဗျ။ မိန်းမကလည်း အဲ့ဒါကို လုပ်ခိုင်းနေတယ်လေ၊ ကျွန်တော်ကလည်း လုပ်ကို မလုပ်ချင်ဘူး”

“စကားများပြီးတော့ ဆက်ဆံဖြစ်သေးလား”

“အင်း၊ ဟုတ်ကဲ့”

“အမြဲတမ်း ဆိုပါတော့”

“ဆိုပါတော့ ဗျာ”

“ကျွန်တော် သိပြီဗျ၊ ခင်ဗျားတို့ ကြားထဲက ပြဿနာကို။ အမှန်က ခင်ဗျား အချိန်မှားတာရယ်၊ စိတ်ကို တစ်လွဲ ထွက်ပေါက် ပေးတာရယ်က စတာဗျ”

“ဟာ.. လုပ်စမ်းပါဦးဗျာ၊ ဖြေရှင်းနည်းလေးများ ရမလား”

“ကျွန်တော် တစ်ခုတော့ ပြောမယ်နော်၊ ကျွန်တော်က ပညာရှင် မဟုတ်ဘူး၊ အတွေ့အကြုံနဲ့ မှန်းကြည့်တာပဲ ရှိတယ်၊ သေချာပေါက်ကြီး ဒီလိုပါလို့တော့ မပြောဝံ့ဘူးနော်”

“ဟုတ်ပါပြီဗျာ၊ ဗဟုသုတရရုံ ဆိုရင်တောင် ကျေနပ်ပါပြီ”

“ဒီလိုဗျ၊ ခင်ဗျားက မိန်းမနှင့် စကားများပြီး ပြဿနာရဲ့ အဖြေ မထွက်ခင်မှာ ခင်ဗျားရင်ထဲမှာရှိတဲ့ မကျေနပ်ချက်တွေကို လိင်ဆက်ဆံတဲ့နည်းနှင့် ခင်ဗျားက ရှင်းထုတ်ပစ်တာ မှားတာဗျ”

“ဗျာ…”

“ဟုတ်တယ်၊ ခင်ဗျားစိတ်ထဲက ထုတ်မပြောဖြစ်လိုက်တဲ့ အပြစ်တင်ချင်တဲ့ စိတ်တွေ၊ ရန်လိုတဲ့ စိတ်တွေကို သူ့အပေါ်မှာ လိင်ဆက်ဆံပြီး အာသာဖြေပစ်လိုက်တာ၊ အဲ့ဒါကို ခင်ဗျား ပါးစပ်ကတော့ မပြောဘူး၊ မျက်နှာမှာ မပေါ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာရှိနေတယ်၊ အဲဒီလိုနည်းနှင့် သူ့အပေါ် အနိုင်ယူလိုက်တာကို ခင်ဗျားမိန်းမက သွေးထဲက အလိုလို သိတယ်ဗျ”

“…….”

“ဟုတ်တယ်၊ ပြောရရင် အနိုင်ယူတဲ့ ဆက်ဆံမူမျိုးပဲ၊ တကယ်တော့ လိင်ဆက်ဆံတယ်ဆိုတာ ချစ်ခြင်းကို အခြေခံတဲ့ စိတ်မျိုးနှင့်မှ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပိုပြီး စီးပိုင်လာစေတာဗျ၊ အဲဒီ ခဏတာ သာယာခြင်းနှင့် မကျေနပ်ချက်တွေကို ဖုံးပစ်မယ် ဆိုရင်တော့ တစ်ခါ နှစ်ခါသာ ခင်ဗျား အဆင်ပြေမှာပဲ၊ ကြာလာရင် ခင်ဗျားတို့ ဆက်ဆံရေးက အဓိပါယ်မရှိတဲ့ အဆင်မပြေမူတွေ၊ မကျေနပ်ချက်တွေ၊ အပြစ်သေးသေးလေးတွေနှင့် အက်ကြောင်း ထင်လာတော့တာပဲ၊ အဲဒီအခါ ခင်ဗျားတို့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးဟာ သာမန်အချိန်မှာတောင် သာယာမှာ မဟုတ်တော့ဘူး”

ပြူးကျယ်သည် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချရင်း စဉ်းစားနေသည်။ ပြီးတော့ ..

“ဟုတ်တယ်၊ ကိုနေဇာ .. ခင်ဗျားပြောတဲ့ အတိုင်းပဲ”

ကိုနေဇာက လက်ဝါး ကာပြလျက်..

“ကျွန်တော့်ကို အထင်မကြီးပါနှင့်၊ ကျွန်တော်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးဗျ၊ အဲဒါ ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို ပြောတာ”

“ဒေါက်တာ မောင်မောင်ညို…”

“ဟုတ်တယ်၊ သူရေးတဲ့သိပ္ပံနည်းကျ ဖိုမဆက်ဆံရေးမှာ အကျယ်တဝင့် ရေးထားတယ်၊ ခင်ဗျား ရှာဖတ်ကြည့်လိုက်လေ။ အခု ကျွန်တော်ပြောတာထက် ပိုပြည့်စုံတယ်ဗျ။ ပြီးတော့ ပိုပြီး အသေးစိတ်တယ်၊ ဖတ်ကြည့်လိုက်ပါဗျာ။ အခု ခင်ဗျား ကြုံနေရတဲ့ အဖြစ်မျိုးက လူတော်တော်များများ ကြုံတတ်တာပဲ၊ အိမ်ထောင်တွေ တော်တော်များများ ပြိုကွဲကြတာလည်း ဒါ့ကြောင့်ပဲဗျ”

သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ခင်မင်မိသွားလေသည်။ ထိုလူ၏ ခေါင်းသေးသေးလေးထဲတွင် နောက်ထပ် စာအုပ် ဘယ်နှစ်အုပ်များ ရှိနေလေဦးမည်နည်း။ ထိုနေ့က သူတို့သည် စကားတွေအများကြီး ဆက်ပြော ဖြစ်ကြရင်း သာဂိက သူသိချင်သော အချစ်အကြောင်းကို မေးရာ ကိုနေဇာက ..

“ကျွန်တော်ကတော့ အချစ်ကို ဒီလိုမြင်တယ်ဗျ။ သူက စိတ္တဇနာမ် .. ဖန်တီးလို့ မရဘူး၊ ဖျက်ဆီးလို့ မရဘူး၊ ပြောရရင် လွတ်လပ်တယ်ပေါ့ဗျာ။ အဲဒါရဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်က ချူပ်တီးတာ၊ ထိန်းချူပ်တာ၊ စောင့်ထိန်းတာ။ အဲ့ဒါတွေက ဘာတွေလဲဆိုတော့ ဝတ္ထုတွေထဲမှာပါတဲ့ သစ္စာ၊ နားလည်မူ၊ သံယောဇဉ်တွေပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီ သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ၊ သံယောဇဉ်တွေက လုပ်ယူလို့ ရတယ်ဗျ။ အဲဒီနှစ်ခုကို ရောထွေးပြီး အချစ်လို့ ခေါ်နေကြတယ်။ ကျွန်တော့် အထင်တော့ အဲဒီ နှစ်မျိုးပေါင်းဟာ အချစ်မဟုတ်ပါဘူး။ အချစ်ဆိုတာ လွတ်လပ်တယ်၊ သူ့ကို ထိန်းချူပ်လို့ရတယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ်ကို မဟုတ်ဘူး။ အချစ်မှာက ချစ်နေဖို့ပဲ လိုတယ်လေ။ ဒါဖြင့် သစ္စာတွေ၊ နားလည်မူတွေ မလိုတော့ဘူးလား ခင်ဗျားက မေးမယ်။ မလိုပါဘူးဗျာ၊ ချစ်ပြီ ဆိုတာနှင့် ချစ်နေသေးသရွေ့သစ္စာရှိနေမှာပဲ။ ချစ်နေသေးသရွေ့ နားလည်မူ ရှိနေမှာပဲ။ အချစ်ကုန်သွားရင် အဲဒါတွေလဲ မရှိတော့ဘူး။

ကျွန်တော်ပြောနေတာ အိမ်ထောင်ရေး မဟုတ်ဘူးနော်၊ အချစ်ကို ပြောနေတာ။ တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၂၄ နာရီ လောက်ခံတယ်။ တစ်ချို့ အချစ်တွေက ၄၂ နှစ်လောက် ခံတယ်။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခံမယ် ဆိုတာ ဘယ်သူမှ ပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပြောနိုင်တယ် ဆိုရင် အဲဒါ အချစ် မဟုတ်ဘူး၊ အချစ်ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ချူပ်ထိန်းမှုပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်”

သာဂိသည် ထိုအယူအဆကြီးကို လန့်သွားမိသည်။နှစ်ရက်ခန့် နေပြီးနောက် ပြူးကျယ် ပြန်သွားသည်။ သူက ဥမ္မာကို ညိနှိုင်းကြည့်ဦးမည် ပြောသည်။ ဘယ်လို အဖြေထွက်လာမည်တော့ မသိချေ။ သာဂိ စိတ်ထဲမှာ လောလောဆယ် ရှိနေသည်က ပြူးကျယ် မဟုတ်၊ ငြိမ်းငြိမ်း ဖြစ်သည်။ ပြူးကျယ်ရောက်နေ၍ ငြိမ်းငြိမ်းတို့အိမ်ဘက် မရောက်ဖြစ်။ အမှန်ဆိုရလျှင် ဘာမှဝေးတာတော့ မဟုတ်။ ဆိုင်ကယ်လီဗာ နှစ်ချက်သုံးချက် ဖြဲလိုက်ရုံနှင့် ရောက်သော ခရီးဖြစ်သည်။ သာဂိကိုယ်တိုင်က သူမကို ဘယ်လို ရင်ဆိုင်ရမှန်း မသိ၍ မသွားဖြစ်ခြင်းပင်။

ဒီနေ့တော့ မြို့သစ်ဘက်မှာ ဆိုင်ကယ် သွားပြရင်း လှည့်ဝင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သာဂိ ငြိမ်းငြိမ်း အလုပ်ပြန်လာချိန် ညနေစောင်းလောက်ကို မှန်း၍ သူမတို့အိမ်ဘက် ထွက်လာခဲ့သည်။ သာဂိ အိမ်လေးပေါ်တက်တော့ ဒေါ်အေးသည် သူ့ကို ပြုံးရွှင်စွာ ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းကလည်း သူ့ကို ခါတိုင်းလိုသာ ဆက်ဆံသည်။ သူနည်းနည်းတောင် ဇဝေဇဝါ ဖြစ်သွားသည်။ သူ အဲ့ဒီနေ့က အမူးလွန်ပြီး ထင်ယောင်ထင်မှားတွေ ဖြစ်ခဲ့တာလား ။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းအုံးပေါ်က ဆံပင်တိုလေးတွေနှင့် သူ့လိင်တံပေါ်က ခြောက်ကပ်နေသော ဖြူဖြူ အဖတ်လေးတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ပြီး ဒင်းလေး ဟန်ဆောင်နေတာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်။

ဒေါ်အေးက အလ္လာပသလ္လာပ အနည်းငယ် ပြောပြီးနောက် အိမ်ခန်းထဲ ဝင်လှဲနေသည်။ သာဂိရှေ့တွင် ငြိမ်းငြိမ်းတစ်ယောက်ထဲ ကျူံ့ကျူံ့လေးထိုင်ရင်း ကျန်ခဲ့သည်။ သူမသည် အခုမှ ရှက်လာဟန်တူသည်။ ခေါင်းကြီးကို စွတ်ငုံထားကာ ဖျာစတွေကို လက်သည်းနှင့် လျှောက်ခြစ်နေသည်။ သာဂိက …

“ငြိမ်းငြိမ်း ..”

မော့မကြည့်၊ ခေါင်းကြီးငုံ့ထားလျက်က ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ သာဂိက ထပ်ခေါ်သည်။

“ငြိမ်းငြိမ်း”

မထူး။ ဖျာပေါ်ကို လျှောက်ခြစ်ကုပ်နေသော လက်ကလေးတွေကို ဘယ်နားထားရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသလို၊ ပေါင်ကို ကုပ်မည် ပြုသည်။ နောက် သူရှိနေတာ သတိရသွားဟန်ဖြင့် ခြေထောက်လေးတွေကို ပြင်သလို ပြုသည်။

“ငြိမ်းငြိမ်း ၊ အလုပ်အဆင်ပြေလား”

ခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။

“အား .. ကိုယ့်ပခုံးက နာနေတယ်ကွာ၊ ဘယ်ခွေးမလေး ကိုက်သွားတာလဲ မသိဘူး၊ ဘာဆေးလိမ်းရမလဲ ဟင်၊ သိလား”

အမှန်ကတော့ သိပ်နာလှတယ်တော့ မဟုတ်လှပေ။ ကိုက်သည်မှန်သော်လည်း တစ်ချက်မျှသာ ခဲပြီး ပြန်လွှတ်လိုက်၍ အနက်ကြီးတော့ မဟုတ်။ သွေးစို့ ရုံမျှသာ ဖြစ်သည်။ သွားစွယ်နေရာလေးတွေလောက်ကသာ အညိုအမည်းစွဲကျန်နေကာ ကျန်နေရာတွေက အနာဖေးတောင် တက်လုပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ခါ တော့ ငြိမ်းငြိမ်း မော့ကြည့်သည်။ သူမ မျက်ဝန်းဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေထဲတွင် စိုးရိမ်ခြင်းကို တွေ့ရသည်။ နောက်နောက်ဖေးထဲသို့ သုတ်ကနဲ ဝင်သွားပြီး ဆန်လက်တစ်ဆုပ်ခန့် ယူကာ ပြန်ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ သူ့ရှပ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို ဖြုတ်ကာ ပခုံးစွန်း လက်မောင်းရင်းပေါ်အောင် ဖော်သည်။ ဒဏ်ရာကို မြင်သောအခါ နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ပါးစပ်လေးကို လက်ဝါးနှင့် အုပ်သည်။ နောက်ပြီးတော့ ဆန်တွေဝါးပြီး ဒဏ်ရာပေါ် အုံပေးရင်း …

“ဦးကလည်း .. သိပ်ခက်တာပဲ၊ ဆေးခန်းသွားတာ မဟုတ်ဘူး၊ ပိုက်ဆံ မရှိတာလည်း မဟုတ်၊ ရင်းပြီး ပြည်တွေတည်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”

စသည် စသည်ဖြင့် လူကြီးလေး တစ်ယောက်လို တတွတ်တွတ် ဆူပူနေသည်။ သာဂိက ပြုံးလိုက်ပြီး လေသံ တိုးတိုးလေးနှင့် ပြောလိုက်သည်။

“ဆရာဝန်က ဘယ်သူက ဘာဖြစ်လို့ ကိုက်တာလဲလို့ မေးရင် ဘယ်လိုဖြေရမလဲ ဟင်”

“အိုး .. မမေးပါဘူး”

ပြောရင်း သူ့ဘယ်လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် သာဂိ ရင်အုံကို တစ်ချက် လှမ်းထုသည်။ သာဂိက ထိုလက်ကလေးကို ဖမ်းဆုပ်၍ ဆွဲယူလိုက်တော့ သူမက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။

“အမေ ရှိတယ်”

သာဂိသည် လောကကြီးကို မေ့နေပြန်သည်။ သူ့ စိတ်ထဲတွင် ငြိမ်းငြိမ်း တစ်ယောက်သာ ရှိသည်။ ရှစ်မိုင်က အိမ်ကိုမှ ဝယ်ချင်သည့် စိတ်လည်း မရှိတော့ ။ တစ်ကယ်တော့ ရှစ်မိုင်လို နေရာမျိုးက အိမ်ဝယ်ရန် ဆိုသည်မှာ သာဂိအတွက် အိမ်မက်တစ်ခုသာဖြစ်သည်။ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ မဆိုနိုင်ပေမယ့် ဖြစ်ဖို့ လွယ်သည့် ကိစ္စမျိုး မဟုတ်။ ထိုမလွယ်သည့် ကိစ္စကို သာဂိသည် ယခုအခါ စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်ပြီ ဖြစ်သည်။

သို့သော် အိမ်မက် အသစ်တစ်ခုက ပေါ်လာပြန်သည်။ မြို့သစ်ဘက်တွင် အိမ်နှင့် ခြံဝယ်ချင်သည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ သူ့လက်ထဲမှာ ရှိသည့် ငွေနှင့် မလောက်။ ပစ္စည်းတွေပါ ဖျောလိုက်လျှင်တော့ မှီသည်။ သို့သော် ဒါတွေ အကုန်ဖျောလိုက်လျှင် ဘာနှင့် သွားရင်းမည်နည်း။ သူ ဒေါ်အေးကို တိုင်ပင်တော့ ဒေါ်အေးက သား သဘောပါဟု ဆိုသည်။ ဒေါ်အေးသည် သာဂိကို သားဟု ခေါ်နေပြီ ဖြစ်သည်။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရမ်းပျော်နေပုံရသည်။ သူမ မျက်နှာလေးသည် ဘယ်အချိန်ကြည့်ကြည့် ရွှင်လန်းနေသည်။ သူနှင့် တွေ့တိုင်းလည်း မြူးကြွ နေတတ်သည်။ သာဂိအဖို့လည်း အဲလိုလေး မြင်နေရတာကို စိတ်ချမ်းသာနေမိသည်။ အဲ.. ညနေဖက် အလုပ်သိမ်းလျှင်တော့ သာဂိက ငြိမ်းငြိမ်းကို သူ့မျက်နှာကျက် အပေါ်ခန်းလေးသို့ ခေါ်ခေါ်သွားတတ်သည်။ သာဂိ အလုပ်ပိုလုပ်ဖို့ စဉ်းစားသော်လည်း ဘာလုပ်ရမှန်း မသိချေ။ တစ်ခါ တစ်ခါတော့ သူ့ဆိုင်ကယ်တွေကို လမ်းဘေးမှာ တစ်စီး ငါးသိန်း ၊ တစ်စီး ငါးသိန်းဟု အော်ရောင်းရကောင်းမည်လားဟုတောင် စဉ်းစားမိသည်။ အရောင်းအဝယ်ပါးရသည့် ကြားထဲ အသစ်ဝင်လာသည့် စားကျက်လုဖက်တွေက များလာနေသည်။သာဂိ ခါတိုင်းလို ဝင်ငွေမကောင်းချေ။ ကိုထွန်းနိုင်ကတောင် ပြောသေးသည်။ ကိုနေဇာနှင့် အလုပ်ပြောင်းလုပ်ပါလားဟု ဆိုသည်။ သာဂိ စဉ်းစားနေမိသည်။

ကိုနေဇာက မိုရေးဖက်တွင် ကုန်ကူးသည်။ ဒီကြားထဲ သာဂိ ဆိုင်ကယ်တွေ ပုသိမ်အဝင်မှာ ဆပ်ပလိုင်းချက် (surprise check) နှင့် မိ၍ ပါသွားသည်။ သာဂိ နည်းနည်းတော့ ညစ်သွားသည်။ သိပ်အထိနာခြင်းမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် သာဂိလို ခေါက်ပြန်ရင်းသမားမျိုးအဖို့တော့ ကြီးမားသော ဆုံးရှုံးမူ ဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းနိုင်လို လက်ကြီးသမားကတော့ ဘာဖြစ်မည်နည်း။ ဆင်ပိန် ကျွဲလောက်တော့ ကျန်မည်သာ။ ငြိမ်းငြိမ်းကလည်း သာဂိ အခြေအနေကို သိပုံရသည်။ သာဂိမျက်နှာကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်နှင့် နေတတ်သည်။ သာဂိ လိုအပ်ချက် မှန်သမျှကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ သူမသည် အမြဲလိုလို အသင့်ရှိနေတတ်သည်။ သာဂိအတွက်တော့ တော်သေးသည် ဆိုရမည်။ ငြိမ်းငြိမ်း၏ ရင်ခွင်သေးသေးလေးသည် သာဂိအတွက် အိုအေစစ်တစ်ခု ဖြစ်နေသည်။ သူမ၏ လက်ဖဝါးသေးသေးလေးသည် သာဂိကို ရှေ့ဆက်လှမ်းဖို့ ခွန်အားတွေ ပေးတတ်သည်။ သူမ၏ ပေါင်လုံးလေးတွေပေါ် ခေါင်းအုံးအိပ်ရလျှင် သာဂိ စိတ်ချမ်းမြေ့သည်။

သာဂိ အတွက် ငြိမ်းငြိမ်းသည် မရှိလျှင် မဖြစ်သော လူတစ်ယောက် ဖြစ်လာလေသည်။ သို့ရာတွင် သိပ်မကြာခင်မှာ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သာဂိကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် သတင်းကို ပေးလာသည်။ သူမတွင် ကိုယ်ဝန်ရှိလာပြီ ထင်သည်တဲ့။ ရာသီမလာတာ နှစ်လခန့် ရှိပြီဟု ဆိုသည်။ သာဂိ စိတ်ရှုပ်သွားသည်။ သာဂိသည် ဒီလိုအခြေအနေတွင် မင်္ဂလာမဆောင်ချင်သေး။ သူ့တွင် ရှိသည်များက နောက်တစ်ကြိမ်အောဖို့ ဖြစ်သည်။ လေး၊ ငါးကြောင်းလောက် ဆွဲပြီးလျှင် ဆုံးထားသည်များ ပြန်ရနိုင်မည်။ ထိုအချိန်ကြမှ အိမ်နှင့်ယာနှင့် အတည်တကျနေမည် စိတ်ကူးသည်။ သူ့အိမ်မက်တွေကိုလည်း ငြိမ်းငြိမ်းက သိပါသည်။ ထို့ကြောင့် ထင်သည်။ သူမက ပြောသည်။

“စိတ်မရှုပ်ပါနဲ့ .. ဦးရယ် ..။ သမီးဘာသာ သမီး ကြည့်ရှင်းလိုက်ပါ့မယ်။ တစ်ပတ် နှစ်ပတ်လောက် မလာဖြစ်လောက်ဘူး ထင်တယ်နော်။ အများကြီးမသောက်နှင့်နော် ၊ ဦး …”

ထိုစကားလေးသည် ငြိမ်းငြိမ်း ပြောသွားသော နောက်ဆုံး စကားဖြစ်မည် ထင်သည်။ နှစ်ရက်ခန့် အကြာတွင် နေ့လည်ပိုင်းကြီး ငြိမ်းငြိမ်းမောင်လေး ဒိုးလုံး အပြေးအလွှားရောက်လာပြီး သာဂိကို လာခေါ်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်း အသည်းအသန် ဖြစ်နေသည်တဲ့။ ထိုအချိန်တွင် သာဂိသည် ကေတီဗွီခန်းထဲတွင် ဘီယာမော့ရင်း သီချင်းဆိုနေချိန် ဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းနိုင်၏ ဆိုင်ကယ်နောက်မှ ပါလာသော ဒိုးလုံးသည် သာဂိကို ကြောက်မက်ဖွယ်ကြည့်ရင်း သတင်းဆိုးကို ပြောပြခြင်း ဖြစ်သည်။

သာဂိ ကမန်းကတမ်း ထပြေးပြီး ရောက်သွားတော့ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အိပ်ယာထဲတွင် ပက်လက်ကလေး မှိန်းနေသည်။ အောက်ပိုင်းက ထွက်နေသော သွေး တို့မှာ ကြည့်လို့ရှုလို့ပင် မရဲစရာ ဖြစ်သည်။ ခြုံထားသော စောင်အစွန်းစနေရာလေးတွေမှာ ဆိုလျှင် သွေးစတွေသည် အဖတ်လိုက်၊ အခဲလိုက်ကြီး ကပ်နေသည်။ သာဂိ သဘောပေါက်ပြီ။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အရပ်လက်သည်နှင့် ကိုယ်ဝန်ကို ဖျက်ချခဲ့လေပြီ။ မိန်းမကိုယ်မှ ထွက်နေသော သွေးတို့မှာ ရပ်သည်ဟူ၍ မရှိတော့ဟု ထင်ရအောင် တရစပ် ထွက်နေသည်။ ငြိမ်းငြိမ်း မျက်နှာလေးသည် လုံးဝသွေးစုတ်နေချေပြီ။ စကားလည်း မပြောနိုင်တော့။ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေကျရင်း ဝေဒနာကို အလူးအလဲ ခံစားနေရသည်။

သာဂိ ရင်တွေအောင့်သွားသည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို ပွေ့ဖက်ရင်း ရုတ်တရက် ဘာလုပ်ရမည် မသိ ဖြစ်နေသည်။ သူ့ကိုယ်တွင် ငြိမ်းငြိမ်းသွေးတွေ ပေကုန်သည်။ ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို မျက်ဝန်းလေးလှန်၍ ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ခုခုကို ပြောသည်။ ဘာပြောမှန်း သာဂိ မကြားရ။ ထပ်မေးမလိုပြုစဉ် ဒေါ်အေး အသံထွက်လာသည်။

“သား.. သာဂိ ၊ သမီးလေးကို ကယ်ပါဦးကွယ်”

ဟုတ်သည်။ ကယ်ရမည်။ သာဂိ ယခုမှ သတိဝင်လာသည်။ ကားတစ်စီးငှားဖို့ လမ်းမပေါ် ဆိုင်ကယ်နှင့် ကမူးရှူးထိုး မောင်းထွက်သည်။ ကျွှမ်းကျင်လှသော ဆိုင်ကယ်ကို ဂီယာ 1 နှင့် ဆောင့်ထွက်မိပြီး သစ်ပင်နှင့် ဝင်ဆောင့်သည်။ ရှေ့မီးလုံး ကွဲသွားသလို သာဂိ ထိပ်ပေါက်သွားသည်။ သာဂိ ဂရု မစိုက်။ လဲနေသော ဆိုင်ကယ်ကို ပြန်ထ၍ အပြင်းမောင်းထွက်သည်။ လမ်းမပေါ် မောင်းနေကြသော တွေ့သမျှကား အကုန်တားသည်။ တစ်စီးမျှ မရပ်။ အင်္ကျီနဲ့ ပုဆိုးပေါ်တွင် သွေးတွေပေနေသော သာဂိကို ဘယ်လိုထင်ကြသည် မသိ။ သာဂိနားရောက်လျှင် ကွေ့၍ပတ်၍ အရှိန်တင်၍ မောင်းထွက်သွားကြသည်။ လမ်းမကြီးပေါ်တွင် သာဂိသည် အရူးတစ်ပိုင်း ဖြစ်နေသည်။ မျက်ရည်တွေပါ ကျချင်လာသည်။ သူသည် ဒီတစ်ခါ လာသော ကားရှေ့ပိုင်းကို ဆိုင်ကယ်နှင့် ပြေးအောင်းရင်း ရပ်အောင် လုပ်မည်ဟု စိတ်ကူးသည်။ ထို့ကြောင့် လမ်းဘေးတွင် ရပ်ထားသော ဆိုင်ကယ်ကို တက်အခွတွင်မှ ဖုန်းဆိုင်ကို တွေ့သည်။

ဖုန်းကို မြင်တော့ သူ ကိုထွန်းနိုင်ကို သတိရသွားသည်။ ကိုထွန်းနိုင်တွင် ရှမ်းစတားဂျစ်တစ်စီး ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ကိုထွန်းနိုင်၏ စကားကို ပြန်ကြားရသောအခါ သာဂိ ငိုချင်သလိုလို ဖြစ်မိပြန်သည်။ သူ့ကား အင်ဂျင်ချထားတယ် ဆိုသည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်မပူဖို့ ဆက်ပြောသည်။ သူ့မိတ်ဆွေတစ်ယောက်၏ ကားတစ်စီးဖြင့် အခုလာမည်ဟု ဆက်ပြောသည်။ သာဂိသည် လမ်းဘေးတွင် ငုပ်တုက်ကြီးထိုင်ရင်း ကိုထွန်းနိုင်ကို စောင့်ရသည်။

ကိုထွန်းနိုင်ရောက်လာပြီး ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့ဖို့ ကားပေါ်တင်သောအခါတွင်မူ ငြိမ်းငြိမ်းသည် အသက်မရှူတော့ပေ။ လှုပ်ရှားခြင်း၊ ညည်းညူခြင်း၊ မျက်ရည်ကျခြင်း အလျင်းမရှိတော့ပဲ လုံးဝ ငြိမ်သက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သာဂိသည် သွေးရူးသွေးတမ်းဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ဆေးရုံပို့သည်။ ဆရာဝန်များက ဆုံးသွားပါပြီဟု ဆိုသည့်တိုင် သာဂိသည် မယုံချေ။ ကိုထွန်းနိုင်က ဖြောင်းဖျချော့မော့၍ ဒေါ်အေးကို အကြောင်းကြားရန် ပြောသည်။ သူက ဆေးရုံမှာ နောက်ပိုင်းကိစ္စတွေ စီစဉ်ပေးမည်ဟုဆိုသည်။ သာဂိသည် အသိမရှိတော့သူ တစ်ယောက်လို ထုံထုံထိုင်းထိုင်းကြီး ဒေါ်အေးအိမ်လေးသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ ဒေါ်အေးက မျက်ရည်တွေ ကျနေရင်းမှ တစ်ခွန်းထဲ ပြောသည်။

“သမီးက မှာသွားတယ်၊ ဦးကို သိပ်မသောက်ခိုင်းပါနဲ့တဲ့”

သာဂိ ဘယ်လိုမှ ခံစား၍ မရတော့။ ငိုချင်လာသော စိတ်ကို အနိုင်နိုင် ထိန်းချူပ်ရင်း ခြံလေးထဲမှ အထွက် သူ့မေးရိုးကို ဖြောင်းကနဲ လာထိသော တစ်စုံတစ်ရာနှင့်အတူ ဘေးကို ယိုင်ထွက်သွားသည်။ ထိုးလာသူက ရပ်ကွက်ထဲက လူငယ်လေး တစ်ယောက်၊ သူ့နောက်တွင် ဒိုးလုံးအပါအဝင် တခြားကောင်လေး တစ်ချို့။ သာဂိ ရှင်းပြရန် လက်ဝါးကာရင်း တစ်စုံတစ်ခုပြောမည် အကြံ ခုန ကောင်လေးက …

“သောက်ကျင့်မကောင်းတဲ့ လူယုတ်မာ”

ဟုဆိုကာ ညာလက်သီးဖြင့် သာဂိမျက်နှာကို ထပ်ထိုးပြန်သည်။ ထိုလက်သီး၏ လက်ကောက်ဝတ် အဆစ်နားကို ဘယ်လက်နှင့် ပုတ်ထုတ်ပြီး သာဂိကာလိုက်ရင်း ..

“မဟုတ်ဘူး၊ ညီလေးတို့ မင်းတို့မှားမယ်”

ထိုကောင်လေးသည် သူ့လက်သီး အရာမရောက် ဖြစ်သွားသည်ကို ဒေါသဖြစ်သွားဟန် တူသည်။ ဘယ်ညာတွဲလုံးတွေ ဆက်တိုက် ဝင်လာသည်။ သာဂိ ဘေးကို ခြေတစ်လှမ်းခွဲထုတ်၍ ရှောင်ကာ လက်သီးတွေကို ပုတ်ထုတ်ရင်း

“တော်လောက်ပြီ .. ညီလေး”

ဟုတားသည်။ မရချေ။ သူသည် နောက်တစ်ကြိမ် တိုက်ခိုက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ် အခြားတစ်ယောက်က ဘေးက ဝင်လာသည်။ သာဂိ ရိပ်ကနဲ မြင်၍ စွေအကြည့် ဝင်လာသူက ဒိုးလုံးဖြစ်သည်။ သူ့အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖက်သည့် ဝါးရင်းတုတ် တစ်ချောင်းကို ကိုင်သာ သာဂိခေါင်းကို လွှဲရိုက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သာဂိ မြင်သော်လည်း မရှောင်ချင်တော့။ ထိုဒုတ်၏ လားရာအတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေပေးလိုက်ရာ ဒုတ်သည် သာဂိ ချိုစောင်းကို “ဂေါင်” ကနဲ ထိသည်။ သာဂိ မူးဝေသွားကာ မျက်လုံးတွေ ပြာထွက်သွားသည်။ ထိုစဉ် ဟိုကောင်လေးက ဝင်ထိုးသည် ထင်သည်။ သာဂိ ပုံကျသွားသည်။ ပြီးတော့ သူတို့ သာဂိကို ဝိုင်းကန်ကြသည်။ သာဂိသည် မြေပေါ်တွင် ဖရိုဖရဲ၊ အလဲလဲ အကွဲကွဲ …..။

ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ကို ထာဝရ ခွဲခွာသွားလေပြီ။ သူ့အိမ်မက်တွေကို နားလည်ပေးတတ်သော၊ သူ့အလို မှန်သမျှကို မဆန့်ကျင်တတ်သော၊ ဘယ်အချိန် ကြည့်ကြည့် ချစ်စဖွယ် ပြုံးနေတတ်သော ငြိမ်းငြိမ်းသည် သူ့ဆန္ဒတွေကို လိုက်လျောရင်း ပျောက်ကွယ်လွင့်ပါးသွားချေပြီ။

သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ဈာပနကိုတောင်မှ လိုက်ပို့ခွင့် မရခဲ့ချေ။ သူတို့အကြောင်းကို သိသော ဒေါ်အေး ကိုယ်တိုင်က လာပါစေဟု ခွင့်ပေးသည့်တိုင် သားဖြစ်သူ ဒိုးလုံးက ခွင့်မပြုခဲ့။ သာဂိသည် ငြိမ်းငြိမ်း ၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်မိခဲ့သည်။ နောက်ဆိုလျှင် သူသည် ငြိမ်းငြိမ်း၏ ပကတိ အသားအရေ မျက်နှာမျိုးကို ဘယ်တော့မှ ထိတွေ့ကိုင်တွယ် ကြည့်ရှုခွင့်ရမည် မဟုတ်တော့။ သို့သော် ဆန္ဒကို ထိန်းချူပ်ထားမှသာ ငြိမ်းငြိမ်းချစ်သော သူ့မောင်လေး စိတ်အေးချမ်းရှာမည်။ သာဂိသည် လူကောင်းတစ်ယောက် မဟုတ်သလို လူဆိုးတစ်ယောက်လည်း မဖြစ်လိုပေ။ သူသည် အတွေးထဲတွင် မျောလွင့်ရင်း အရက်ခွက်ကြီး ရှေ့ချကာ ငိုင်နေမိသည်။

ထိုစဉ်မှာပင် ကိုနေဇာ ရောက်လာသည်။ ကိုထွန်းနိုင် ခေါ်ထားခြင်း ဖြစ်မည်။ ကိုနေဇာသည် စိတ်မကောင်းစွာ သူ့ကိုကြည့်ရင်း နှစ်သိမ့်သည်။ ပြီးတော့ ကာကွယ်ဆေးတွေ ရှိကြောင်း ပြောပြသည်။ ပထမဆုံး 72 နာရီအတွင်း သုံးနိုင်သော morning after pill သို့မဟုတ် plan B ခေါ် emergency post-coital contraception ကို အသုံးပြုနိုင်ကြောင်း၊ နောက်ပြီး တစ်ရက်တစ်ပြား စားရတဲ့ ဆေးကဒ်မျိုးစုံလည်း ဆေးရောင်းသည့် ဆိုင်တိုင်းတွင်မက ကွမ်းယာဆိုင်တွေမှာပါ အလွယ်တကူ ဝယ်ယူ ရရှိနိုင်ကြောင်း၊ ထို့ပြင် သုံးလခံ ၊ ခြောက်လခံ ထိုးဆေးတွေလည်း ရှိနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသည်။

သာဂိ ထိုဆေးတွေကို ကြားဖူးပါသည်။ သို့သော် ငြိမ်းငြိမ်းသည် ဆေးလိပ်ခုံတစ်ခုမှာ အလုပ်လုပ်သော ရိုးအသည့် ကောင်မလေးသာဖြစ်သည် ဆိုတာ သာဂိ မေ့သွားခဲ့သည်။ သူသည် ငြိမ်းငြိမ်းကို အစ်မပြည့်လို အသိမျိုးရှိမည် ထင်ခဲ့မိသည်။ မှားသွားခဲ့ချေပြီ။ အစ်မပြည့်လို အသိမျိုးရှိဖို့ အစ်မပြည့် လို အတွေ့ကြုံ့ရှိမှ ဖြစ်မည်ဆိုတာ သာဂိ လုံးလုံး မေ့သွားခဲ့သည်။

ကိုနေဇာသည် သာဂိကို စိတ်ပြေလက်ပျောက် သူနှင့်လိုက်ခဲ့ရန် ခေါ်သည်။ သာဂိ မငြင်း။ ချက်ချင်း ကျောပိုးအိပ်လွယ်ကာ အဝတ်စားတွေ ထိုးထည့်၍ လိုက်လာခဲ့သည်။ ကိုနေဇာသည် အရင်ဆုံး မန္တလေးသို့ တက်သည်။ ပြီးတော့ ပခုက္ကူကို ဆင်းသည်။ သူ့လုပ်ငန်း အချိတ်ဆက်တွေနှင့် သူလိုက်ချိတ်နေခြင်းဖြစ်မည်။ သာဂိသည် ယခင်အခါများဆိုလျှင် ကြီးပွားချင်စိတ်ဖြင့် စီးပွားရေးကို စိတ်ဝင်စားကောင်း ဝင်စားမိမည် ဖြစ်သော်လည်း ယခုချိန်တွင် သူသည် အရက်သောက်ရင်း ပတ်ဝန်းကျင်ကို ငေးဖို့သာ စိတ်ပါနေသည်။ ကိုနေဇာကလည်း ဘာမျှမပြော။

ပခုက္ကူတွင်ရှိစဉ် ကိုနေဇာက တမူးမြို့သို့ သွားမည် ပြောသည်။ သာဂိသည်လည်း တစ်ခါမှ မရောက်စဖူး သွားကြည့်ချင်သည်။ သို့ရာတွင် ကိုနေဇာက မုံရွာတွင် လိုင်စင်ကိစ္စ၊ ပါမစ်ကိစ္စ လုပ်ရန် ရှိနေ၍ မုံရွာသို့ အရင်သွားရမည် ဆိုသည်။ သာဂိ မုံရွာထိ မလိုက်ချင်တော့။ မြို့ခံတွေထံ စုံစမ်းကြည့်သောအခါ ရထားနှင့် သွားလို့ရသည်ဆိုသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် ကိုနေဇာကို ကလေးမြို့တွင် ဆုံမည်ဆိုကာ နှုတ်ဆက်လမ်းခွဲ၍ ဂန့်ဂေါရထားပေါ် တက်လိုက်လာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် နာမည်ကျော် ယောမြို့၊ ဆောမြို့တို့ကို ကျော်ဖြတ်ခဲ့ရသည်။ သာဂိ တွေ့သမျှတော့ ဖြူဖြူချောချောလေးတွေ ဖြစ်သည်။ ပခုက္ကူလိုလည်း မပူသည့်အပြင် အအေးဓာတ်တောင် နည်းနည်းပိုသည်ဟု ထင်ရသည်။ ဂန့်ဂေါကြတော့ နည်းနည်း အညာဆန်သွားပြန်သည်။ အပူ နှင့် ဖုန်လုံးကြီးတွေသည် နေရောင်အောက်တွင် ပျံ့လွင့်နေသည်။

ရထားက ဂန့်ဂေါ ဘူတာတွင် ချိန်းသည်။ ပခုက္ကူကလာသော ရထားသည် ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးပြီး ကလေးကလာသော ရထားက ဂန့်ဂေါတွင် ဂိတ်ဆုံးသည်။ ဘာကြောင့်မှန်းတော့ သာဂိမသိ။ မသိသော်လည်း ပြောင်းစီးရမည်မို့ ဆင်းရသည်။ ဆင်းပြီး နောက်ရထားပေါ် ချက်ချင်းတက်ရသည်တော့ မဟုတ်။ ကလေးက လာသော ရထားသည် နက်ဖြန်မှ ရောက်မည်ဟုဆိုသည်။ ကိစ္စမရှိ။ အိပ်ပြီး စောင့်လိုက်ရုံသာ။ စားစရာ သောက်စရာ ပူစရာမလို။ ဘူတာရုံရှေ့တွင် စားသောက်ဆိုင်တန်းကြီး နှစ်တန်းတောင် ရှိသည်။

သာဂိသည် ခရီး ထွက်ခြင်း၏ လန်းဆန်းမူဖြင့် ငြိမ်းငြိမ်းကို ခေတ္တမေ့နေသည်။ သူမအရွယ် ကောင်မလေးမျိုးကို မြင်ပါမှ ဖျပ်ကနဲ သတိရလာတတ်သည်။ ဘူတာရုံထဲက ကွမ်းယာဆိုင်လေး တစ်ဆိုင်တွင် သူမအရွယ် ကောင်မလေးနှစ်ယောက် ရှိသည်။ ထို့ကြောင့် ကွမ်းယာဝယ်တိုင်း ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရမိသည်။ သူမတို့ နှစ်ယောက်နှင့် သာဂိသည် တစ်ညနေစောင်း အတွင်းမှာပင် ခင်မင်သွားကြသည်။ သူတို့က ညီအစ်မနှစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ယခု ပထမနှစ် တက်ကြမည်ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက တက္ကသိုလ် အတွေ့ကြုံတွေ ရယ်စရာ ပြောသောအခါ သူတို့လေးနှစ်ယောက်သည် အားကျစွာ ငေးမောရင်း နားထောင်နေတတ်ကြသည်။ နောက်တစ်နေ့ သာဂိ ရထားပေါ် တက်ခါနီး သူတို့က လိပ်စာ တစ်ခုပေးသည်။ သူတို့ သူငယ်ချင်း ချင်း အမျိုးသမီးလေး အက်စ်တာထံသို့ ခရစ်စမတ် လက်ဆောင် ယူသွားပေးပါဟု တောင်းဆိုသည်။

သာဂိ လက်ခံလိုက်သည်။ လက်ဆောင်ကလည်း ကလေးကြိုက် ဝက်ဝံရုပ်တစ်ရုပ်သာ ဖြစ်၍ သိပ်မလေးတာလည်း ပါသည်။ နောက်ပြီး မနေ့က ခြင်ထောင်နှင့် စောင် ငှားပေးတာကို ကျေးဇူးတင်တာလည်း ပါသည်။ သို့ဖြင့် သာဂိသည် ကျောပိုးအိပ် တစ်လုံးလွယ်၍ ဝက်ဝံရုပ်တစ်ကောင်ကို ပိုက်ရင်း ကလေးမြို့သို့ ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ တောင်တန်းတွေဝိုင်းနေသော လွင်ပြင်စိမ်းစိမ်းလေးသည် သာဂိကို ငြိမ်းချမ်းစွာ ဆီးကြိုသည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် ချိန်းထားသည့် ကားကြီးဝင်းနားမှ ချင်းတောင်တန်း တည်းခိုခန်းသို့ သွားသည်။ မြို့လေးသည် သူလာခဲ့သည့် ပြည်မြို့နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တောင် တူသည်။ ဘာမှ မဆိုင်ပါပဲ သူ ငြိမ်းငြိမ်းကို သတိရသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် နာမည်ကျော် တာဟန်းရပ်ကွက်တွင် ဘီယာသောက်သည်။ ချင်းမလေးတွေ ချောတာကို အခုမှ သူလက်ခံမိသည်။ သက်မွန်မြင့်ထက် ကြည့်ကောင်းတာတွေ ပေါသည်ပင်။

သူသည်ကိုနေဇာကို တစ်ရက်ပဲ စောင့်လိုက်ရသည်။ ကိုနေဇာက ချက်ချင်း တမူးဆက်သွားမည် ပြောသည်။ ဘာငြင်းစရာ ရှိမည်နည်း။ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် လိုက်သွားသည်။ ကလေးနှင့် တမူးလမ်းသည် တော်တော်ကိုကောင်းသည့် လမ်းဖြစ်သည်။ အိန္ဒိယဘက်က အင်ဂျင်နီယာတွေ လာခင်းပေးထားသည် ပြောသည်။ ကောင်းတာကတော့ တော်တော့်ကို ကောင်းသည်။ သို့သော်အနည်းငယ် ကျဉ်းသည်။ တစ်ခု အံ့သြရသည်မှာ ကလေးမြို့လယ်ခေါင်တွင် ရှိသည်က ဗိုလ်ချူပ်ကြေးရုပ် မဟုတ်။ စစ်သူကြီး မဟာဗန္ဒုလ၏ မြင်းစီးကျောက်ရုပ် ခန့်ခန့်ညားညားကြီး ဖြစ်သည်။ မဟာဗန္ဓုလကြီး အာသံ၊ မဏိပူရကို တိုက်ခိုက်အောင်မြင်ခဲ့သည့် အမှတ်တရများလား မဆိုနိုင်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ မြင်ရသည်ကတော့ ဇာတိမာန် တက်ချင်စရာ ဖြစ်သည်။

တမူးမြို့သည် ကလေးနှင့် မိုင် ၈၀ ခန့်တော့ ဝေးသည်။ နယ်စပ်နားနီးလာလို့လားတော့ မဆိုနိုင်ပေ။ အစောင့်ကြပ်နှင့် အစစ်ဆေးတွေလည်း တွေ့ရသည်။ ကိုနေဇာက ပြောပြတာကတော့ တစ်ဘက်နယ်စပ်တွင် မဏိပူရ ခွဲထုတ်သူပုန်တွေ ရှိ၍ဟု ဆိုသည်။ ခန်းပတ်မြို့တွင် ခဏရပ်ကာ ကားတွေ အုပ်စုဖွဲ့ပြီး ကွန်ဗွိုင်ဆန်ဆန် သွားကြရသည်။ ခရစ်ယာန် ကိုးကွယ်သူများ၍ထင်သည်။ လမ်းမများပေါ်တွင် နေ့ခင်းပိုင်းလည်း ခရစ်စမတ် ကာရိုးသီချင်း လှည့်လည်ဆိုနေကြတာ တွေ့ရသည်။

တမူးရောက်တော့ မြို့အဝင်ကားဝင်းကြီးတွင် မှတ်ပုံတင်နှင့် ကျောပိုးအိပ်ကို စစ်ဆေးခံကြရသည်။ထို့နောက် ကိုနေဇာ၏ မိတ်ဆွေအိမ်တွင် တည်းသည်။ နောက်တစ်နေ့တွင် သာဂိသည် နယ်စပ်ကိုရောက်သည်။ လက်ဖဝါးမှာ နိုင်ငံခြားသွားရမည့် အရေးအကြောင်းများ ပါမပါ ဆိုတာတော့ သာဂိ မသိ။ သာဂိ နိုင်ငံခြားတော့ ရောက်ဖူးပြီ ဖြစ်သည်။ တမူးမြို့နှင့် မနီးမဝေး ဆယ်မိနစ်ခန့် ခရီးတွင် နန့်ဖာလုံဈေးဆိုတာ ရှိသည်။ နန့်ဖာလုံရွာတွင် ဆောက်ထားသော ဈေးဖြစ်၍ နန့်ဖာလုံဈေးဟု ခေါ်ကြသည်ဟုတော့ ပြောသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ သာဂိ မသိချေ။ သာဂိကတော့ တစ်ဘက်နိုင်ငံလို့ဆိုရမည့် ဂိတ်ပေါက် ဟိုဘက်ကို ငေးမော့ကြည့်ရင်း အံ့သြနေမိသည်။ ဈေးက ဒီမှာရှိသော်လည်း ရောင်းမယ့်လူ အများစုသည် ဟိုဘက်ကို သွားရောင်းနေကြသည်။ သာဂိလည်း မရှင်း၍ ကိုနေဇာကို မေးကြည့်တော့မှ ယခုကဲ့သို့ ရှင်းပြသည်။

ဈေးထဲတွင် လူသုံးကုန်ပစ္စည်း မျိုးစုံကို ရောင်းသည့် ဆိုင်ကြီးများရှိသည်။ ထိုဆိုင်များတွင် အိန္ဒိယလုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံ၊ တရုတ်လုပ် ပစ္စည်းမျိုးစုံတွေသည် ဝယ်ချင်စရာတွေချည်း ဖြစ်သည်။ ကိုနေဇာက မန္တလေးက တရုတ်ကုန်တွေကို ဒီနေရာမှာ အိန္ဒိယကုန်နှင့် လာဖလှယ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့လို မတတ်နိုင်သည့် ခေါင်းရွက်ဗျတ်ထိုး မြန်မာနိုင်ငံသား အများစုက မိုးရေးဘက်တွင် ခြံထွက်သီးနှံများ သွားရောင်းသည်။ နယ်စပ်ဖြတ်ကျော်ဂိတ်တွင် ကာစတန်ခ တစ်ရာကျပ်ပေး၍ ဖြတ်ပြီး သွားရောင်းကြခြင်းဖြစ်သည်။ (ထိုခေတ်ဈေး)

အံ့သြရသည်မှာ ထိုဈေးထဲတွင် အစိုးရ လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့များရှိသလို ဆန့်ကျင်သူတွေလည်း ရှိသည်။ မြန်မာဈေးသည် တစ်ဦးကို စစ်သားတစ်ယောက်က ငါးပိမှာပြီး သူပုန်က ငါးခြောက်မှာသည်။ မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ သူ့အရပ်နှင့် သူ့ဇာတ်ကတော့ အဆင်ပြေနေသည်မှာ အမှန်ဖြစ်သည်။ဈေးသည်တွေကတော့ ပြောပါသည်။

“ကျွန်တော်တို့ကတော့ အားလုံးနှင့် အဆင်ပြေအောင် ပေါင်းရတာပဲ၊ ဈေးရောင်းရမှ ငွေပေါ်တာဆိုတော့ တန်ရာတန်ကြေးပေးရင် ဘယ်သူလာဝယ်ဝယ် ရောင်းရတာပေါ့ဗျာ”

အင်း .. မနက်ခင်း ဈေးသည်၊ ညခင်းကြွေးသည် ဘဝတွေဆိုတော့ သာဂိ ကိုယ်ချင်း စာမိပါသည်။ ရံဖန်ရံခါတော့လည်း သူတို့အချင်းချင်း ပစ်ကြခတ်ကြသည်။ ထိုအခါ ပြေးရလွှားရ ပုန်းကြ အောင်းကြနှင့် သွေးပျက်ကြသော်လည်း ပြီးသွားပြန်တော့ ရယ်ရယ်မောမော စမြုံပြန်ကြပြန်သည်။ သာဂိသည် ကိုနေဇာ အလုပ်လုပ်နေတာကို စောင့်ရင်း ဟိုဘက်ကူးလိုက် ဒီဘက်ပြန်ဝင်လာလိုက်နှင့် နိုင်ငံခြားကို ထွက်ချင်တိုင်းထွက်နေသည်။ ဒီတင် နောက်ထပ်အံ့သြစရာတစ်ခု တွေ့ပြန်သည်။

ဟိုဘက်က အရက်ကြိုက်သူ ယမကာလုလင်များက ဒီဘက်တွင် လာသောက်ကြကာ၊ ဒီဘက်က ဆေးသမားများက ဟိုဘက်တွင် သွားရှုကြ၊ သုံးကြသည်။ သြော် ..သူ့ဥပဒေနှင့်သူကတော့ အဆင်တွေပြေကြပြန်သည်။ အဲ .. ဘယ်လိုကဲကဲ ညနေမမှောင်ခင်တော့ ဒီဘက်ပြန်ဝင်ကြရသည်။ မှောင်သွားလျှင် တမူးမြို့ထဲဘက် အဝင်တံခါးပိတ်သည်ဟုဆိုသည်။

တမူးမြို့လေးသည် ညဘက်တွင် မီးတစ်ခါပဲ လာပြီး ခဏခဏ မလာတာကိုလည်း သာဂိ အံ့သြရသည်။ ကြာကြာတော့ မအံ့သြနိုင်။ သူနှင့် ကိုနေဇာ စကားကောင်းနေတုန်း ခရစ်စမတ် ကာရိုး သီချင်းလှည့်ဆိုသူတွေ ရောက်လာ၍ ဖြစ်သည်။ ထိုအဖွဲ့ထဲက ဦးဆောင်လာသူ ဘုန်းတော်ကြီး ဆရာဦးထန်ခိုထန်းသည် ကိုနေဇာနှင့် ရင်းနှီးသူဖြစ်၍ အလှူလာခံကြသည်။ တပျော်တပါး ချီးမွမ်းဖွယ် သီချင်းများကို သီဆိုကြသည်မှာ ကြည်နူးစရာ ဖြစ်၏။

သာဂိလည်း နားမလည်ပါပဲ လိုက်ဆိုမိသည်။ တချို့သီချင်းများသည် ကျောင်းတုန်းက သူငယ်ချင်းများနှင့် အပျော်လိုက်ဆိုခဲ့ဖူးရာ မှတ်မိနေ၍လည်း ဖြစ်သည်။ ဦးထန်သည် သာဂိကို ခင်မင်သွားပုံရသည်။ သီချင်းဆိုချင် လိုက်ခဲ့ဟု ဆိုသည်။ သာဂိက ကိုနေဇာကို လှမ်းကြည့်မိတော့ သူက အနွေးထည်တောင် ဝတ်ပြီးချေပြီ။ သို့ဖြင့် သာဂိသည် ဒီဇင်ဘာည၏ နှင်းမှုန်များအောက်တွင် ကာရိုးအဖွဲ့လေးနှင့် အတူ သီချင်းများလိုက်ဆိုမိသည်။ သူတို့ အဖွဲ့လေးတွင် ဂစ်တာသမားလေးယောက် နှင့် အော်ဂင်သမား တစ်ယောက်ပါသည်။ အမှန်တော့ သာဂိသည် ဘယ်သီချင်းကိုမှ ဟုတ်တိပတ်တိ ရသူမဟုတ်။ မစ္စတာဘီးန်ကဲ့သို့ ဟာလေလုယာ ပိုဒ်ရောက်မှ အသံကျယ်ကျယ်နှင့် ဝင်အော်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဒါကို မိန်းကလေးအဖွဲ့က တခိခိနှင့် ရယ်နေတတ်သည်။ သာဂိက မရှက်ပါ။

ညနေကတည်းက အချမ်းဒဏ် ကာကွယ်ရေး အစီအစဉ်အဖြစ် သောက်ထားသော ဝီစကီတန်ခိုးက သူ့မျက်နှာကြီးကို တစ်ဟီးဟီး ဖြစ်နေစေသည်။ ထိုစဉ် သူသည် နာမည် တစ်ခုကို အမှတ်မဲ့ကြားမိသည်။ “အက်စ်တာ” ဟု ခေါ်သံဖြစ်သည်။ သာဂိ

“အက်စ်တာ”

ဆိုမှ ဂန့်ဂေါကကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို သတိရသည်။ သူသည် အလည်လွန်နေရင်း အဲဒါကို မေ့နေမိသည်။ ဒီကောင်မလေးက သူတို့ လက်ဆောင်ပေးခိုင်းလိုက်သော အက်စ်တာ ဆိုတာများလား။ သေချာအောင်မေးကြည့်ဖို့ ငေးကြည့်မိတော့ ထိုကောင်မလေးသည် သီချင်းစာအုပ်ကြည့်ကာ ဆိုနေရင်းမှ ဖျပ်ကနဲ သူ့ကို မော့ကြည့်သည်။ ပြီးတော့ လှစ်ကနဲ ပြုံးပြရင်း ဆိုလက်စ သီချင်းကို ဆက်ဆိုသည်။ ခေါင်းစွပ်အနီရောင်လေးနှင့် မာဖလာ ပန်းရောင်လေးကြားထဲက မျက်နှာလေးသည် ဝင်းကနဲ လက်သွားသည်။

သီချင်းဆိုသောအခါ ခံတွင်းထဲမှ ထွက်လာသော အာငွေ့လေးတွေသည် တိမ်မျှင်တစနှယ်ပင် ဖြစ်၏။ တိုင်းရင်းသူပီသစွာ ကျယ်သောပခုံးနှင့် ကားသော တင်လည်း ရှိသည်။ အရပ်ကလည်း သာဂိ မေးစေ့လောက်တောင် ရှိမည်ထင်သည်။ သူမ၏ အဖော်တွေမှာလည်း သူမအရပ်လောက် ရှိနေကြသည်။ လေကောင်းလေသန့်နှင့် လတ်ဆတ်သော အစားအသောက်များကြောင့် ဖြစ်မည်ထင်သည်။ ကျန်းမာသန်စွမ်း တောင့်တင်းကြသည်။

နှုတ်ဆက်ခဲ့ပါတယ် .. သွားတော့မယ် … သူမသည် နှုတ်ဆက်သီချင်းကို သီဆိုပြီးသည်နှင့် မော့အကြည့် သူ့ကို ငေးမောနေသော သာဂိ မျက်ဝန်းတွေကို တွေ့သွားသည်။ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်မသွားပါ။ ကြည်လင်ရှင်းသန့်သော အပြုံးလေးဖြင့် သာဂိကို ပြုံးပြသည်။ ကြည့်နေမိသော သာဂိသာ ရှက်သွားရသည်။ မျက်နှာကို ဟိုဘက်လှည့်ရမလို၊ ဒီဘက်ထားရမလိုနှင့် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ဖြစ်သွားသည်။

နောက်တစ်အိမ် အကူးတွင် “Merry Christmas to you all ” ဟု အော်သူများထဲတွင် သာဂိ အသံသည် အကျယ်ဆုံးဖြစ်မည်။ တစ်ဖြည်းဖြည်း အချိန်လင့်လာသလို အအေးဒဏ်သည် ပိုလို့တိုးလာသည်။ သို့ရာတွင် သာဂိသည် ချမ်းဖို့မေ့နေသည်။ အချမ်းဒဏ်ကိုသာမက မိဖြူကို လည်းကောင်း၊ ငြိမ်းငြိမ်းကို လည်းကောင်း သာဂိသည် မေ့နေချေပြီ။

သူတို့ အဖွဲ့လေးကို ဆရာမ မိုင်ရင်ထွေးက သူမအိမ်တွင် ဆန်ပြုတ်ကျွေးမည်ဆိုကာ ခေါ်ဖိတ်သည်။ အဖွဲ့သားအားလုံး တပျော်တပါး လိုက်သွားကြသည်။ ဆန်ပြုတ်သည် သာဂိတို့ စားဖူးသည့် ဆန်ပြုတ်နှင့် မတူချေ။ သူတို့က

“ဘူကျင်”

ဟုခေါ်သည်။ နွားနောက်သား အတုံးကြီးတွေနှင့် ဆန်ကို ရောကြိုချက် ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ပူပူနွေးနွေးနှင့် စားလို့တော်တော်ကောင်းသည်။ အဲ .. မစားခင် ဦးထန်က သာဂိကို ခေါင်ရည်တစ်ဗူး လာပေးသေးသည်။ သာဂိ ငြင်းလိုက်သည်။ မသောက်ချင်လို့ မဟုတ်။ သူများဘာသာရေးပွဲတော်တွင် သောက်စားနေဖို့ မသင့်ဖူးထင်၍ ဖြစ်သည်။ စားအပြီးတွင် ဆရာမက သူတို့အဖွဲ့လေးကို တောင်းဆိုသည်။ Silent Night, Holy Night သီချင်းနှင့် ချီးမြှင့်ဆုတောင်းပေးဖို့ ဖြစ်သည်။ မိန်းကလေးလေးယောက် တစ်ယောက်တစ်ပိုဒ်စီ ဆိုကြသည်။ သာဂိသည် သိပ်နားမလည်သော်လည်း ဆွတ်ပျံ့ကြည်နှုးဖွယ် သံစဉ်အောက်တွင် လုံးဝမျောပါ သွားသည်။ (အင်္ဂလိပ်ဗားရှင်း သီချင်း ) ထိုအထဲတွင် အက်စ်တာ၏ အသံသည် အသာယာဆုံးဟု ထင်သည်။

နောက်တစ်နေ့ သာဂိသည် ကိုနေဇာနှင့် မလိုက်တော့။ နိုင်ငံခြားထွက်ဖို့လည်း စိတ်မဝင်စားတော့။ သူသည် ဝက်ဝံရုပ်လေးပိုက်ရင်း ဦးထန်နေထိုင်ရာ ဘုရားကျောင်းသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူ့ကို ဦးထန်က လှိုက်လှဲစွာ ဆီးကြိုသည်။ သူက ဂန့်ဂေါက ကောင်မလေးတွေ ပေးလိုက်သော လိပ်စာကို ပြကာ အက်စ်တာထံ သွားချင်သည်ဟု ဆိုတော့ ဦးထန်က ခဏကြာလျှင် လာလိမ့်မည်ဟု ပြောသည်။

သာဂိ သိပ်ကြာကြာတော့ မစောင့်လိုက်ရပါ။ နာရီဝက်ခန့် အကြာတွင် သူမ ရောက်လာသည်။ မနေ့ညက အနွေးထည်ကြီးဝတ်ထား၍ ဖုံးကွယ်နေသာ အလှတရားများသည် ယခုလို ကိုယ်ကြပ်အင်္ကျီလေးနှင့် ထမီစကပ်လေး ဝတ်ထားသောအခါ ဘွားကနဲ ထွက်ပေါ်လာကြသည့်အလား သူမသည် ခပ်ယဉ်ယဉ်လေး လှနေသည်။

သာဂိက သူမ သူငယ်ချင်းတွေ ပေးလိုက်သော ဝက်ဝံရုပ်လေးကို ပေးလိုက်သောအခါ သူမက ကလေးတစ်ယောက်လို ခုန်ဆွခုန်ဆွနှင့် ပျော်နေသည်။ သူမကိုကြည့်ရင်း သာဂိလည်း ပျော်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ထို့နောက် သာဂိကို ကျေးဇူးတင်သောအားဖြင့် သူမတို့မြို့လေး၏ နာမည်ကျော် ချစ်တီးထမင်းဆိုင်တွင် ထမင်းလိုက်ကျွေးသည်။ သူမတွင် အိန္ဒိယလုပ် ဆိုင်ကယ်တစ်စီး ပါလာသည်။ ထို့ကြောင့် ထိုဆိုင်ကယ်ကို သာဂိက မောင်းပြီး သူမက နောက်မှာထိုင်သည်။ လမ်းကြောင်း သိပ်မသိသော သာဂိက ခဏခဏ လမ်းမှားမလို ဖြစ်သည်။ ထိုအခါ ဘရိတ် ခဏခဏ နင်းရသည်။ နင်းလိုက်တိုင်း အိကနဲ ယိုင်ဆင်းလာသော သူမကိုယ်လုံးအိအိလေးသည် သာဂိရင်ကို နွေးကနဲ ဖြစ်သွားစေသည်။ ထို့ကြောင့် သာဂိသည် လမ်းမမှားပဲလည်း ဘရိတ်ကို နင်းချင်နေသည်။

ထိုသို့ဖြင့် ခရစ္စမတ်ရက်တိုင်သည်အထိ သာဂိသည် အက်စ်စတာတို့နှင့် သီချင်းလိုက်ဆိုဖြစ်သည်။ ဆိုနေကြလာသောအခါ သီချင်းတွေကို အလိုက်ရလာသလို အက်စ်စတာနှင့်လည်း ရင်းနှီးမူတွေ ပိုလာသည်။ အခုဆိုလျှင် သူသည် အက်စ်စတာနှင့် သီချင်းစာအုပ် တစ်အုပ်ထဲကို ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ပြီး သီချင်းဆိုနေပြီ ဖြစ်သည်။

“ ဤအိမ်ပေါ်မှာ ကောင်းချီး မင်္ဂလာ(ရောက်စေသော်)၂ ”

ဒီလိုသီချင်းမျိုး ဆိုလျင်ကား သာဂိ စာအုပ်ကြည့်စရာ မလိုတော့ အက်စ်စတာ မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး အလွတ်ဆိုနိုင်နေချေပြီ။ ထိုအခါ အက်စတာက သီချင်းဆိုနေရင်း တန်းလန်း သာဂိကို ပြုံး၍ ကြည့်နေတတ်သည်။ ထိုအပြုံးလေး၏ အောက်တွင် သာဂိသည် အိမ်ပြန်ဖို့ကို မေ့နေတတ်သည်။

 ရွာက သာဂိ (အပိုင်း ၄) ဇာတ်သိမ်း ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ