ဝိဇ္ဇာနီ – ပွဲဦးထွက် အတွေ့အကြုံ

ဝိဇ္ဇာနီ – ပွဲဦးထွက် အတွေ့အကြုံ
ရေးသားသူ – သျှင်နှောင်းအိမ် (Nite.Gal)

(အတွေးပင်လယ်ပြာ ဖိုရမ်တွင် ရေးသားတင်ဆက်သည်)

မြူတွေ၊ မြူတွေ ထူထပ်စွာ ရစ်သိုင်းနေသည်။ သူရောက်နေသော ပတ်ဝန်းကျင်ကို အကဲခတ်ရန် ဗေဒါရီ ကြိုးစားသော်လည်း မြူတွေကြောင့် သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ။ မီးတိုင်တွေ ထိန်နေအောင် ထွန်းထားသော ဒီတဲကြီးထဲတွင် ဘာဖြစ်လို့ မြူတွေ ရစ်သိုင်းနေရတာလဲ သူစဉ်းစားမရ။ လူသံလိုလိုကြားရသဖြင့် ဗေဒါရီ ရှေ့သို့အသာတိုးကြည့်သည်။ သလွန်လိုလို ညောင်စောင်းလိုလိုပေါ်တွင် တကိုယ်လုံး ချွေးစက်ချွေးပေါက်များဖြင့် စိုရွှဲနေသည့် ခန္ဒာကိုယ်နှစ်ခု သို့မဟုတ် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ချစ်တင်းနှောနေကြသည့် လုလင်ပျိုနှင့် သူမနှင့် သက်တူရွယ်တူ လုံမပျို။ အသက် ၂၀ ပင် မပြည့်တတ်သေးသည့် မိန်းကလေး၏ မျက်ဝန်းတွင် နာကျင်ခြင်းတွေကို တွေ့သည်။

အို … ရှက်ရှက်နှင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ရသည်။

တဲနန်း၏ အပြင်ဘက်တွင် ဘုရားထီးတင်ပွဲ ကျင်းပနေကြသည်။ ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် ပရိသတ်က စည်ကားလှသည်။ ထီးတင်နေကြသူများကို ဗေဒါရီ အကြည့်ရောက်သွားသည်။ ရှေ့ဆုံးက ပိုးထည် အဝတ်ဖြူကို ဝတ်ဆင်ထားသော သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ခန့်ညားသည့် ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးတစ်ဦး၊ သူ့ဘေးတွင် သူနှင့် သက်တူရွယ်တူ အမျိုးသမီးတစ်ဦး … ပိုးထည် အဝတ်ဖြူနှင့်ပဲ။ သူတို့၏ နောက်တွင်တော့ ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် မင်းပျိုမင်းလွင်တစ်ဦးနှင့် နန်းဝတ်နန်းစားနှင့် မိန်းမပျို ၃ ဦး။ လုလင်ပျိုနှင့် နောက်ဆုံးမှ မိန်းမပျိုတို့မှာ စောစောက တဲနန်းထဲက နှစ်ယောက်ပဲဟု ဗေဒါရီ မှတ်မိသည်။

သူတို့လူစု၏ နောက်ဆုံးမှ မိန်းမပျို၏ မျက်ဝန်းတွင် နာကျည်းမှုတွေ အပြည့်၊ ခဏကြာတော့ မျက်လွှာအသာချကာ လက်အုပ်ချီ၍ သူမ နှုတ်မှ တတွတ်တွတ် ဆုတောင်းနေပြန်သည်၊ ဘာတွေ ဆုတောင်းသလဲတော့ ဗေဒါရီမကြား။

ဗေဒါရီ၏ ရှေ့တွင် သက်လတ်ပိုင်းအရွယ်စုံတွဲ၊ သူမနောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ နန်းဝတ်နန်းစားနှင့် မိန်းမပျို ၃ ဦး၊ တနည်း … လုလင်ပျို၏ နေရာတွင် သူမ ဝင်ရပ်နေသည့်သဘော။ မြူတွေ ထူလာပြန်သဖြင့် သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရပြန်။ သတိထား ကြည့်နေရင်းနှင့် ရှေ့ဆုံးက ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးက ဘရသေ့အဖြစ် အသွင်ပြောင်းသွားပြီး နောက်ဆုံးမှ မိန်းမပျိုက တောပျော်ကြီးအသွင်ကို ပြောင်းသွားသည်။

“သမီး … သူ့ကြွေးရှိရင် ဆပ်ရလိမ့်မယ်”

ဘရသေ့၏ စကားအဆုံးတွင် တောပျော်ကြီးက ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့် ခုတ်ချလိုက်တော့သည်။

“ဘရသေ့ … ”

စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်ရင်း ဗေဒါရီ လန့်နိုးလာသည်။ သူမ တကိုယ်လုံးလဲ ချွေးတွေ ရွှဲနေသည်။ နာရီကို ကြည့်တော့ မနက် ၅ နာရီ ကျော်ကျော်။ သြော် … ဘရသေ့ ဆုံးတာ ဒီနေ့ဆိုရင် တစ်နှစ်တင်းတင်း ပြည့်ပြီပဲ။ ဗေဒါရီ၏ အတွေးများက အတိတ်ဆီသို့ …

(အခန်း ၁)

သနပ်ခါးကို တကိုယ်လုံး ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးလိမ်းပြီး ရင်လျားထားသော ထမီပေါ်မှ ဘရာဇီယာကို အုပ်ဝတ်၊ ပင်တီထဲ ခြေဖျားကို ထည့်သည်။ ထို့နောက် ထမီစကို ဘရာကြားမှ ဆွဲထုတ်ကာ ပါးစပ်တွင်ကိုက်၍ ပင်တီကို ခါးထိရောက်အောင် ဆွဲဝတ်သည်။ ပြီးတော့ ရေလဲထမီကို ဗေဒါရီ ခါးတွင် ပြန်စည်းပြန်သည်။ အခန်းထဲတွင် သူမတယောက်တည်းသာ ဖြစ်သော်လည်း လမ်းနှင့်နီးသည့် ဒုတိယထပ်က အခန်းဖြစ်သဖြင့် အဝတ်လဲရတာ စိတ်မလုံ။ မီးပူထိုးပြီး ချိတ်ထားသော ပန်းနုရောင် လက်စကအင်္ကျီနှင့် ထမီဝမ်းဆက်ကို ခပ်သွက်သွက်လဲဝတ်ပြီးမှ တို့ပတ်ပုဝါလေးဖြင့် ဗေဒါရီ မျက်နှာကို ဖွဖွလေး ပုတ်၍ သနပ်ခါးညီအောင် ညှိလိုက်သည်။ မျက်ခုံးမွှေးပေါ်ရှိ သနပ်ခါးဖတ်များကို သွားပွတ်တံဟောင်းနှင့် ပွတ်ဖယ်ပြီး နှုတ်ခမ်းနီ ပန်းရောင်လေး ဆိုးပြီးချိန်မှာတော့ ဗေဒါရီ အပြင်သွားရန် အသင့်ဖြစ်ပြီ။ ငယ်မူငယ်သွေး ပျိုမြစ်မှုအပြည့်နှင့် မိန်းမပျိုတယောက်အဖို့ ဈေးကြီးသော ပစ္စည်းတွေနှင့် အချိန်ကြာအောင် ပြင်ဆင်နေဖို့ မလိုလဲ မလိုသလို သူမလို ပထမနှစ် တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူတယောက်အဖို့ တတ်လဲ မတတ်နိုင်ပါ။

“ဒေါက် … ဒေါက်”

“သမီးရေ … ဒေါ်ကြီး ဝင်ခဲ့မယ်နော်။”

တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူ ဒေါ်ကြီး၏ အသံကို ကြားရသည်။ ဗေဒါရီ သိတတ်စကတည်းက အဖေ၊ အမေဆိုတာ ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့ မသိခဲ့ရ။ ဒေါ်ကြီး၏ လက်ပေါ်တွင်သာ ကြီးပြင်းခဲ့ရသဖြင့် ဗေဒါရီအဖို့ ဒေါ်ကြီးသည် အဖေဆိုလဲဟုတ်၊ အမေဆိုလဲ ဟုတ်၊ ဒေါ်ကြီးသည် ဗေဒါရီအဖို့တော့ လေးစား အားကျ အတုယူစရာ စံပြပုဂ္ဂိုလ်။

“ဟုတ် … ဒေါ်ကြီး”

ဗေဒါရီ၏ ဖြေသံအဆုံးတွင် သူမအခန်းထဲသို့ တံခါးကိုဖွင့်၍ ဒေါ်ကြီးဝင်လာသည်။ တကိုယ်တည်းသမားပီပီ အပူအပင်မရှိ အေးဆေးသည့် ဒေါ်ကြီးသည် အသက် ၅၀ စွန်းပြီဟု မထင်ရလောက်အောင် နုပျိုလွန်းလှသည်။ မျက်နှာပေါ်တွင် အရေးအကြောင်းဟူ၍ ရေးရေးမျှပင် မပေါ်သေး။ အသက်အရွယ်အရ အဆီတွေ စုလာသော်လည်း အစားအသောက်ကို ဂရုစိုက်၊ လေ့ကျင့်ခန်း မှန်မှန်လုပ်သဖြင့် ပုံပျက်ပန်းပျက်ကြီး ဖြစ်မလာ … ဗိုက်မပူပဲ ကြည့်ကောင်းသည့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်နှင့် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြီး ငယ်စဉ်ကဆို ပိုတောင် ချောသေးသည်။

“မေမေကြီးရေ … လှလိုက်တာ သမီးလေးရယ်”

အခန်းထဲ ဝင်ဝင်ချင်း တအံ့တသြ အာလုပ်သံနှင့် ချီးကျူးခံလိုက်ရသောကြောင့် ဗေဒါရီ ရှက်တောင် ရှက်သွားသည်။ ဒေါ်ကြီးက တခုခုဆို သူ့အမေကို ဒီလိုမျိုးပဲ ‘တ’ နေကျ။

“မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒေါ်ကြီးက ပိုလှပါတယ်”

ရယ်ကျဲကျဲနှင့် ဒေါ်ကြီးကို ဗေဒါရီ ပြန်မြှောက်သည်။

“သမီးအတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင် ဒေါ်ကြီး ယူခဲ့တယ်”

ထိုင်နေသော ဗေဒါရီ၏ ပခုံးနှစ်ဘက်အနီးတွင် ဒေါ်ကြီး၏ လက်တွေ ရောက်လာသည်။ သူမ၏ လည်တွင် စိန်ဘရယ်တကုံး၊ ပုံစံက တော်တော်ရှေးကျသည်။ တန်ဖိုးလဲ အတော်ပင် ကြီးမည့်ပုံ။

“ဟာ … ဟာ … မဟုတ်တာ၊ ဒေါ်ကြီးကလဲ … ဒီ … ဒီဟာက … ”

ဒီစိန်ဘရက်က ဒေါ်ကြီး၏ အမေဘက်က အဘွားပေးခဲ့သည့် အမွေ၊ ဗေဒါရီ သိသည်။ တန်ဖိုးလဲ ကြီးသလို မိသားစု အမွေလဲ ဖြစ်သည်လေ။

“သမီးရယ်၊ ဒေါ်ကြီးမှာလဲ ပြေးကြည့်မှ အရင်းအချာဆိုလို့ သမီးလေးပဲ ရှိတဲ့ဟာ။”

“…”

“ဒေါ်ကြီးအတွက်တော့ သမီးအရင်းပါပဲ။”

ဒေါ်ကြီး စိတ်မကောင်းမည်စိုးသဖြင့် ဗေဒါရီ ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။ ဟုတ်ပါသည်။ ဝမ်းနှင့် မလွယ်ခဲ့ရပေမဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်း မရှိသည့် ဒေါ်ကြီးအဖို့လဲ သူငယ်စဉ်ကတည်းက ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်လာသည့် ဗေဒါရီသည် မွေးစားသမီးဆိုသော်လည်း သမီးရင်းပါပဲ။

ခဏငြိမ်နေပြီးနောက် ဆတ်ကနဲထ၍ ဗေဒါရီ ဒေါ်ကြီးပါးကို ပြွတ်ကနဲ နမ်းလိုက်သည်။

“တယ် … ဒီကောင်မလေး၊ ကြည့် … နှုတ်ခမ်းနီတွေ ပေကုန်ပြီ။ ဒီပုံစံနဲ့ ဘယ်လို အင်တာဗျူးရမတုန်း။”

“အင်တာဗျူး … ဒေါ်ကြီး မလိုက်ဘူးလား”

“ဟုတ်တယ်။ ဒီနေ့ အင်တာဗျူးစရာ ၃ ယောက် ချိန်းထားတယ်။ ဒေါ်ကြီး မလိုက်တော့ဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မောင်းသွားချည်။ သွားတော့ … နောက်ကျနေတော့မယ်။”

အပျိုကြီးပီပီ စည်းကမ်းတင်းကျပ်သော ဒေါ်ကြီး၏ မြကြာဖြူ အဆောင်သည် အခြား ပုဂ္ဂလိက အဆောင်တွေလို လာသမျှ လူကို လက်မခံ၊ နေရာလွတ်တွေ ရှိနေစေကာမူ အင်တာဗျူးကြည့်ပြီး သူစိတ်တိုင်းကျမှ လက်ခံသည်။ စာတော်ရုံနှင့်မရ၊ ရုပ်ရည်သန့်ပြန့်ပြီး လိမ္မာရေးခြားရှိသူ၊ နာမည်ပျက်မရှိသူများကိုသာ ရွေးချယ်လက်ခံသည့်အပြင် စည်းကမ်းဖောက်ဖျက်လျှင်လဲ ဒဏ်ကြေး၊ သန့်ရှင်းရေး အပြစ်ဒဏ်မှအစ အဆောင်မှ ထုတ်ပစ်သည်အထိ ထိထိရောက်ရောက် အပြစ်ပေးသည့်အတွက် မြကြာဖြူ အဆောင်သူဆိုလျှင် ဘွဲ့ရသည်နှင့် အလုပ်အကိုင် ရာထူး အခွင့်အလမ်းကောင်းများက အသင့်စောင့်နေသကဲ့သို့ အချစ်ရေးတွင်လဲ လိပ်ပြာဖိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်နေတတ်ကြသည်။ ဒေါ်ကြီးလက်ထွက် မြကြာဖြူ အဆောင်သူဆိုလျှင် ခေါင်းခါသူ သားရှင်မိဘ မရှိခဲ့ဖူးဘူးဟု ဒေါ်ကြီးက အမြဲ ဂုဏ်ယူတတ်သည်။

ညကတည်းက အသင့်ပြင်ထားသော လှူဖွယ်ပစ္စည်းများနှင့် စားစရာ အခြောက်အခြမ်းများကို ဒေါ်ကြီး၏ မာဇဒါ ပြိုင်ကားလေးပေါ်တင်ကာ ဗေဒါရီ မောင်းထွက်ခဲ့သည်။ ဘရသေ့ နေထိုင်ကောင်းရဲ့လား မသိ၊ ဘရသေ့ကျောင်းကို ဗေဒါရီ မရောက်တာ တစ်နှစ်တိတိ ရှိပြီ။ ငယ်စဉ်ကတော့ စနေ၊ တနင်္ဂနွေ ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်း ဘရသေ့ကျောင်းမှာသာ ဗေဒါရီ အချိန်ကုန်ခဲ့ရသည်။ ကျောင်းဝင်းထဲက အရိပ်ကောင်းလှသည့် ဥယျာဉ်သည် သူမပြေးလွှား ဆော့ကစားနေကျ၊ နေ့လည်ခင်း နေပြင်းလို့ ပြေးလွှားဆော့လို့ မကောင်းသည့်အခါများတွင်တော့ ဘရသေ့ပြောပြသော ဖာတ်ဝတ္ထုတွေ၊ နိပါတ်တော်တွေကို နားထောင်နေကျ။ တခါတလေတော့ နိပါတ်တော် မဟုတ်ပဲ မကောင်းသူပယ်၊ ကောင်းသူကယ်သည့် သူရဲကောင်းပုံပြင်တွေကို ဘရသေ့က ပြောပြတတ်သည်။ တခါတလေလဲ ဘရသေ့က ဗေဒါရီကို ဘုရားစာတွေ၊ ဂါထာမန္တာန်တွေ သင်ပေးတတ်သည်၊ နောက်အပါတ်ကျ ပြန်အံပြရသည်။ ဗေဒါရီ အရွယ်ရောက်လာသည့်အခါ ဘရသေ့က သူ့ကျောင်းကို အလာမခံတော့၊ တနှစ်တခါသာ ဒေါ်ကြီးနှင့်အတူ လာခိုင်းတော့သည်။ ဘာအကြောင်းရှိရှိ အမြဲဖျက်ကာ လိုက်ပို့နေကျ ဒေါ်ကြီးက ဒီနှစ်ကျမှ လိုက်မလာတာတော့ ထူးဆန်းနေသည်။

××× ××× ×××

မြို့နှင့် ဝေးသော ကျောင်းသင်္ခန်းက အရင်အတိုင်း မပြောင်းလဲ၊ အေးဆေး တိတ်ဆိတ်နေသည်။

“ဘရသေ့”

အသံပေးကာ ကျောင်းထဲ ဗေဒါရီ ခြေဖော့ကာ ဝင်တော့ သူထိုင်နေကျ ကျွန်းကုလားထိုင်ကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် ဘရသေ့ကို တွေ့သည်။ ဘရသေ့ရှေ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပစ္စည်း အနည်းငယ် ချထားသည်။

“ရောက်လာပြီလား သမီး”

“ဟုတ် … ဒေါ်ကြီးကတော့ … ”

ဘရသေ့ လက်ကာပြသည်။

“အဘသိတယ် … ”

ထူးဆန်းပြီးရင်း ထူးဆန်းနေသည်။ လိုက်နေကျလူက လိုက်မလာ၊ ဒါကို ဘရသေ့က သိနှင့်နေသည် ဆိုသည်။

“ … သူ့ကို အဘ တမင် မလာခိုင်းလိုက်တာ၊ ထိုင် … သမီး။ သမီးကို အဘ ပေးစရာလဲ ရှိတယ်၊ ပြောပြစရာလဲ ရှိတယ်။”

ဘရသေ့ရှေ့တွင် ဗေဒါရီ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်ချလိုက်သည်။ သူမရှေ့တွင် ပိတ်ဖြူစ အဟောင်းတစ၊ ရွှေပေလွှာ ၄ ရွက်နှင့် ဗူးသီးခြောက် ရေဘူးတလုံးထည့်ထားသော ကြိမ်ခြင်းတောင်း တတောင်း။ ရွှေပေလွှာပေါ်တွင် ဗမာစာလုံးဖြစ်သော်လည်း ဗေဒါရီ နားမလည်သည့် စာတွေ ရေးထားသည်။ ပါဠိ သို့မဟုတ် သက္ကတ ဖြစ်လိမ့်မည်။

“သမီး မိဘတွေ အကြောင်းကို ဒေါ်ကြီး ပြောပြဖူးသလား။”

ဗေဒါရီ ခေါင်းကိုသာ အသာခါပြမိသည်။ ပြောပြဖို့ နေနေသာသာ မေးလျှင်တောင်မှ ဒေါ်ကြီးက သိပ်မကြိုက်ဟု ထင်သည်။ ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိလှ။ “ဒေါ်ကြီး … မသိဘူး သမီး” ဟုသာ ဆိုသည်။ ဗေဒါရီကလဲ ကလေးဘဝတုန်းကသာ မိစုံဖစုံ သူငယ်ချင်းတွေကို အားကျလို့ မေးမိသော်လည်း သိတတ်လာသည့်အခါ မေးလျှင် ဒေါ်ကြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်တတ်မှန်း သိသဖြင့် မမေးတော့။

“အင်းလေ … သူမှ မသိပဲ။ အဘလဲ မသိပါဘူး။ ဘယ်သူမှလဲ သိမယ် မထင်ဘူး။”

ဗေဒါရီ မျက်လုံးအဝိုင်းသားနှင့် ဘရသေ့ကို ငေးနေမိသည်။ ဘရသေ့က စကားကို ဆက်သည်။

“လွန်ခဲ့တဲ့ ၁၈ နှစ်တိတိကပေါ့။ မိုးတွေ သည်းတဲ့တည အဘ ဘုရားဝတ်ပြုနေတုန်း ကလေးငိုသံလိုလို ကြားလို့ မသင်္ကာတာနဲ့ ကျောင်းတံခါးဖွင့်ကြည့်တော့ ဒီခြင်းတောင်းလေးထဲမှာ သမီးကို တွေ့ရတာပါပဲ။ ဘယ်သူလာချသွားလဲ အဘ လိုက်ရှာကြည့်ပေမဲ့ ညဘက်ကလဲ ဖြစ်၊ မိုးတွေကလဲ သည်းနေလို့ လူရိပ်တောင် မမြင်လိုက်ရပါဘူး။ သမီးရှေ့က ခြင်းနဲ့ ခြင်းထဲက ပစ္စည်းတွေက သမီးနဲ့ အတူတွေ့ရတဲ့ ပစ္စည်းတွေ၊ ဒီပစ္စည်းတွေက သမီးရဲ့ ပစ္စည်းတွေပါပဲ။ ထူးခြားတဲ့ ပစ္စည်းတွေမို့ ပစ္စည်းရှင် အရွယ်မရောက်မီ ပျောက်ပျက်မသွားအောင်လို့ အဘက ဝင်ပြီး ထိန်းသိမ်းပေးထားတဲ့ သဘောပါပဲ … အခု ပစ္စည်းရှင်လဲ အရွယ်ရောက်ပြီဆိုတော့ ပိုင်ရှင်ဆီကို ပြန်အပ်ခဲ့ပြီး အဘလဲ အဘကိစ္စတွေကိုပဲ အာရုံစိုက်နေချင်ပါပြီ။”

သူမ ရှေ့က ပစ္စည်းတွေကို ဗေဒါရီ ငေးကြည့်နေမိသည်။ ငွေကြေးအားဖြင့် တန်ဖိုး မရှိလှပေမဲ့ သူမ၏ မိဘ၊ မျိုးရိုး၊ ဇာတိကို သဲလွန်စကောက်နိုင်မည့် ပစ္စည်းတွေဆိုတော့ ဘရသေ့ပြောသလို ထူးခြားတဲ့ ပစ္စည်းတွေ၊ သူမအတွက်တော့ အဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ ပစ္စည်းတွေပါပဲ။

“ကဲ … ပေးစရာ ရှိတာ ပေးပြီးပြီဆိုတော့ ပြောပြစရာပဲ ကျန်တော့တယ်။ သမီး … ဗေဒါရီ … အဘသင်ပေးထားတဲ့ မန္တာန် နံပါတ် ၁၉ ကိုရွတ်ရင်း ဒီဗူးသီးခြောက်ထဲကို ရေပြည့်အောင် ဖြည့်လာခဲ့ချည်။”

“ရှင် … ”

“သမီး ခြင်းထဲက ဗူးသီးခြောက် … အဲဒီထဲကို ရေပြည့်အောင် သွားဖြည့်ချည်။”

“ဟုတ် … ဟုတ်”

သေချာ နားမလည်သော်လည်း အကြောင်းမရှိပဲ မပြောတတ်သော ဘရသေ့အကြောင်းသိသဖြင့် ဗေဒါရီ ဗူးသီးခြောက်ကို ယူကာ ကျောင်းရှေ့ရှိ ရေတွင်းသို့ အသာထွက်လာခဲ့သည်။ ရေတွင်းထဲမှ သူမ ဆွဲနိုင်သလောက် ရေအနည်းငယ် ငင်ယူပြီး ရေပုံးထဲသို့ ဗူးသီးခြောက်ကိုနှစ်၍ ပလုံစီများ ရပ်သွားသည်အထိ မန္တာန် နံပါတ် ၁၉ ကို အပြန်ပြန် အလှန်လှန် ရွတ်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရေပြည့်နေသော ဗူးသီးခြောက်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် တရိုတသေကိုင်ကာ ဘရသေ့ရှေ့သို့ ပြန်လာပြီး အသာထိုင်လိုက်သည်။

“ဒီ ဗူးသီးခြောက်ထဲကို မန္တာန် ၁၉ ကို ရွတ်ပြီး သမီးလက်နဲ့ ရေဖြည့်ရင် ဖြည့်လိုက်တဲ့ရေက ဆုတောင်းပြည့်တယ်။”

မမျှော်လင့်ထားသော စကားပေမို့ ဗေဒါရီ ငိုင်သွားသည်။

“ဒီ ရွှေပေလွှာတွေပေါ်မှာ ဘာတွေ ရေးထားလဲ သိလား သမီး”

“ဟင့်အင်း အဘ၊ သမီး မသိဘူးရှင့်”

“မသိချင်ဘူးလား”

သူမ ဇာတိနှင့် ဆက်စပ်နေသော ကိစ္စဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီ သိချင်လှပါသည်။

“သမီး သိချင်ရင် သိပါရစေလို့ ဆုတောင်းကြည့်လေ။”

ဗေဒါရီ ဗူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေအနည်းငယ်ကို သူမ လက်ခုပ်အတွင်းသို့ သွန်ချပြီး ဆုတောင်းကာ ရွှေပေလွှာများပေါ်သို့ ရေစက်ကလေးများ တောက်ချလိုက်သည့်အခါ စာလုံးများတဖြည်းဖြည်း ပုံပြောင်းကာ ဗမာစာလုံးများအဖြစ် ပေါ်လာတော့သည်။ ပထမ ပေရွက်ပေါ်တွင် ပေါ်လာသည်က “ဇေယျသီရိ၏” … ဒုတိယ ပေရွက်ပေါ်တွင် “သူရဲကောင်း”။ ဗေဒါရီ ရေအနည်းငယ်ထပ်ယူကာ ဆုတောင်းပြီး တတိယနှင့် စတုတ္ထပေရွက်များပေါ်သို့ ရေစက်ကလေးများ ချလိုက်ပြန်သည်။ စတုတ္ထရွှေပေလွှာတွင် ပေါ်လာသည်က …

“ဝိဇ္ဇာနီ”

တတိယ ရွှေပေလွှာပေါ်တွင် ဘာမှ ပေါ်မလာ။ အင်မတန် တည်ကြည်သော ဘရသေ့၏ မျက်နှာသည်ပင် တမျိုး ဖြစ်သွားသည်။ ဗေဒါရီ ရေထပ်ယူပြီး ထပ်ဆုတောင်းကြည့်ပြန်သည်။ မရ။

“ဘရသေ့ … ”

“အကြောင်း တခုခုရှိလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် သမီး”

“ဘရသေ့ ဖတ်တတ်တယ် မဟုတ်လား၊ သမီးကို ဘာရေးထားလဲ ပြောပြပါလား။”

“အင်း … ဒါပေမဲ့ အဘ ပြောပြလို့ မရဘူးသမီး။ တနေ့ အကြောင်း ညီညွတ်လာရင် သမီး သိလာမှာပါ။ အဘ နားလည်သလောက်ကတော့ ဒီတရွက်က သိပ်အရေးမကြီးပါဘူး။ ဝိဇ္ဇာနီဆိုတဲ့ စကားလုံးကို အမွှန်းတင်တဲ့ နာမဝိသေသန တလုံးပဲ။ ဒီစာလုံး ပါသည်ဖြစ်စေ၊ မပါသည်ဖြစ်စေ ‘ဇေယျသီရိရဲ့ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ’ ဆိုတဲ့ အနက်ပါပဲ။”

“ဝိဇ္ဇာနီ ဆိုတာကရော … ဘရသေ့”

“ဗူးသီးခြောက်ကို သမီး စလွယ်သိုင်း လွယ်လိုက်”

ဗူးသီးခြောက်ကို ဗေဒါရီ လွယ်လိုက်သည်နှင့် ဗေဒါရီအသွင်ကွယ်ကာ ဦးထုပ်နီ၊ မြစိမ်းရောင် ပုဝါပါးမျက်နှာအုပ်၊ ရှမ်းအကျီနီ၊ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီနီနှင့် ခုံဖိနပ် အနီရဲရဲကို ဝတ်ထားသော ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ရောက်ရှိသွားလေသည်။

“ပြီးရင် ဟိုနားက စာအုပ်ဘီရိုကို ဒီဘက် မ ရွှေ့ခဲ့ချည်။”

“ဟာ … ဘရသေ့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး …”

“သွားမှာသာ သွားစမ်း သမီး”

“ဟုတ် … ဟုတ်”

စာအုပ်အပြည့်နှင့် ဘီရိုကြီးသည် ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်အတွင်းဝယ် ဝါဂွမ်းစိုင်ကဲ့သို့ ပေါ့ပါးနေသည်။ ဘရသေ့ ညွှန်ပြရာသို့ အသာပင် သယ်လာကာ ချထားလိုက်နိုင်သည်။

“အဲဒါက ဒီဗူးသီးခြောက်ရဲ့ ဒုတိယ ထူးခြားချက်ပဲ။ မန္တာန်စုပ်ပြီး ဖြည့်ထားတဲ့ရေ တစက်ရှိရင်ဖြစ်ဖြစ် ဒီဗူးသီးခြောက်ကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ရင် သမီး ဝိဇ္ဇာနီအသွင် ရောက်သွားလိမ့်မယ်။ ဝိဇ္ဇာနီဟာ သာမာန်လူထက် မြန်တယ်၊ သန်မာတယ်၊ ဉာဏ်ကောင်းတယ်၊ တော်ရုံ တုတ်၊ ဓား၊ သေနတ်၊ မီးပေါက် ပြီးတယ်။ အခု ဇေယျသီရိမြို့ကြီးမှာ ဒုစရိုက်မှုတွေ ထူပေါလွန်းလို့ မြို့သူမြို့သားတွေ ကျီးလန့်စာစား သွားလာနေရတယ်၊ ညညဆို ကောင်းစွာ မအိပ်စက်နိုင်ပဲ ခြောက်ချားနေရတယ်။ ဒီ ဒုစရိုက်သမားတွေကို ဝိဇ္ဇာနီရဲ့ အစွမ်းနဲ့ နှိမ်နင်းပြီး မြို့သူမြို့သားတွေရဲ့ အားကိုးရာ၊ ဇေယျသီရိမြို့ရဲ့ ကယ်တင်ရှင် သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီအဖြစ် သမီး တာဝန် ကျေစေ့ချင်တယ်။ ဒီတာဝန်ကို ကျေနိုင်ပါ့မလား သမီး … ဗေဒါရီ၊ အဘကို ကတိပေးခဲ့စမ်းပါ၊ အဘ စိတ်ချစမ်းပါရစေ။”

ဒီနေ့က ဗေဒါရီအတွက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာတွေ အပြည့်နှင့်နေ့ပင် ဖြစ်တော့သည်။ ဒေါ်ကြီး မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးသော စိန်လည်ဆွဲမှအစ … သူမ၏ မွေးရာပါ ထူးဆန်းသည့် ပစ္စည်းများ အလည် … ဇေယျသီရိမြို့၏ ဒုစရိုက် နှိမ်နင်းရေး တာဝန်အဆုံး။ ဘရသေ့က ကတိကို အလောသုံးဆယ် တောင်းနေပြန်သည်။ ဘရသေ့ စကားပြောတာ ဒီနေ့ အဆန်းတွေချည်း၊ တစုံတခုကို လောနေသလိုမျိုး၊ အချိန်ကိုလုပြောနေရသလိုမျိုး။ ပုံမှန်အားဖြင့် ဖြည်းဖြည်းသာ ပြောတတ်သည့် ဘရသေ့သည် ဒီနေ့စကားပြောတာ နည်းနည်း ပိုမြန်နေသလိုပဲ။

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ဘရသေ့၊ သမီး အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပါ့မယ်လို့ ကတိပေးပါတယ်။”

စကားအဆုံးတွင် သူမ၏ အစွမ်းများ ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဘရသေ့ဘေးမှာ တောပျော် ဝိဇ္ဇာကြီး၊ သူ့လက်ထဲတွင်တော့ သူမ၏ ဘူးသီးခြောက်။

“ဦးရီး … ဘာလုပ်တာလဲ သမီး ဘူးသီးခြောက် ပြန်ပေး”

တောပျော်ဝိဇ္ဇာကြီးကို ဗေဒါရီ မကြောက်၊ သူမ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဘရသေ့ကျောင်းမှာ တောပျော်ကြီးနှင့် မကြာခဏ ဆုံနေကျ။ တယောက်တည်းဆော့ရမှာ ပျင်းလျှင် တောပျော်ကြီးက သူမကို အဖော်လုပ်ကာ ဆော့ပေးတတ်သည့်အပြင် တခါတလေ စိတ်လိုလက်ရရှိလျှင် သိုင်းသင်ပေးသေးသည်။ ဘရသေ့ ကိစ္စရှိလို့ ပုံမပြောပြနိုင်သည့်အခါများတွင် တောပျော်ကြီးက ဟိမဝန္တာတောတွင်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြောပြတတ်သည်။ ယခုလဲ သူမကို စနောက်နေသည်ပဲ ထင်မိသည်။ တောပျော်ကြီးက ဘူးသီးခြောက်အတွင်းမှ ရေအနည်းငယ်ကို သူ့လက်ပေါ်လောင်းချလိုက်သည့်အခါ သူ့လက်ထဲတွင် ဓားရှည်တချောင်း ပေါ်လာသည်။

“ဝိဇ္ဇာနက် … မင်းကွာ၊ မင်းပြန်မိုက်တော့မလို့လား။”

ဘရသေ့က တောပျော်ကြီးကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း မေးသည်။ ဗေဒါရီ နားမလည်။ ဘယ်က ဝိဇ္ဇာနက်လဲ။

“ကျုပ်က ဘယ်တုန်းကမှ မလိမ္မာခဲ့တာဗျ ရသေ့ကြီးရ။ ဒီဘူးသီးခြောက်ကို သူငယ်မ ဘယ်တော့မှ ရေဖြည့်မလဲလို့ စောင့်လိုက်ရတာ။ အခုမှပဲ … ”

ဗေဒါရီ သူမ ဘူးသီးခြောက်ကို ပြန်လုရန် ရှေ့ကို သွက်သွက်လေး ပြေးသွားလိုက်သည်။ သို့သော် နှစ်လှမ်းပင် မလှမ်းရသေးမီ ဝိဇ္ဇာနက်က ခြေကို ဆောင့်လိုက်ရာ ဝုန်းကနဲ အသံမြည်ပြီး သူမ အနောက်ဘက်ကို ပြန်လွင့်သွားသည်။ ဖင်ထိုင်လျက်ကျတာ တော်တော်နာသဖြင့် ပါးစပ်က အင့်ကနဲ အသံထွက်လာသည်။ သူမ လှမ်းကြည့်တော့ ဘရသေ့၏ လည်မှာ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဓား။

“ကောင်မလေး … နင် ရှေ့တလှမ်း ထပ်တိုးရင် ရသေ့ကြီး ခေါင်းနဲ့ ကိုယ်နဲ့ အိုးစားကွဲပြီမှတ်”

ဘရသေ့၏ မျက်နှာ ရုတ်တရက် တည်သွားသည်၊ ထို့နောက် ခေါင်းကို နှစ်ချက်မျှ ငြိမ့်ပြီး ပြုံးယောင်သန်းလာပြန်သည်။ ပြီးတော့ ဗေဒါရီကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး …

“သမီး … သူ့ကြွေးရှိရင် ဆပ်ရလိမ့်မယ်”

ဘရသေ့၏ စကားအဆုံးတွင် တောပျော်ကြီးက ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့် ခုတ်ချလိုက်တော့သည်။

“ဘရသေ့ … ”

ယနေ့တွေ့ကြုံရသမျှထဲတွင် အထူးဆန်းဆုံးမှာ ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့်ခုတ်ပြီးသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက် ကြောက်လန့်တကြား ထွက်ပြေးသွားခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

“သမီး … ဘရသေ့ကို ပေးထားတဲ့ ကတိ … တည်ပါစေ။”

ဗေဒါရီ ခေါင်းငြိမ့်အပြတွင် ဘရသေ့ ကွယ်သည်။ သွေးစွန်းသော ဖန်ရေဆိုး အဝတ်သည်သာလျှင် ကြွင်းကျန်ရစ်လေသည်။

ဟိုနေ့က စတားဝါးစ် အဟောင်းပြန်ကြည့်ဖြစ်တယ်။ အာ့နဲ့ ဒီနားက ဇာတ်ကွက်ကို နည်းနည်းပြောင်းလိုက်တယ်။ သေမှာကတော့ တူတူပါပဲ။

(အခန်း ၂)

အိပ်မက်ဆိုးတွေကြောင့် အစောကြီး လန့်နိုးနေပြီး ရုတ်တရက် ပြန်အိပ်မပျော်၊ မနက်လင်းခါမှ ပြန်အိပ်ပျော်သွားသဖြင့် ဗေဒါရီ အိပ်ယာထ အတော် နောက်ကျသည်။ သူမ ရေချိုး အဝတ်လဲ၊ ဘုရားရှိခိုးပြီး အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာတော့ ထမင်းစားခန်းထဲမှာ လူအတော် စုံနေပြီ။ စည်းကမ်း သတ်မှတ်ထားတာ မဟုတ်ပေမဲ့ မြကြာဖြူအဆောင်မှာ မနက်စာနှင့် ညစာကို လက်ဆုံစားတာ အစဉ်အလာဖြစ်နေပြီ။ စားရင်းသောက်ရင်း မိန်းကလေးတွေ တိုးတိုးတမျိုး၊ ကျယ်ကျယ်တမျိုး စကားစမြည် ပြောကြသည်၊ ကျောင်းစာ၊ အလုပ်ကိစ္စအပြင် ရည်းစားသနာ ကိစ္စတွေအထိ အတွေ့အကြုံ ဖလှယ်ကြ၊ အကြံဉာဏ်ပေးကြနှင့် ပျော်စရာကောင်းလှသည်။

“ဗေဒါလေး … ဒီနေ့ အတန်းရှိတာလား။ လာထိုင်၊ လာ။”

မဟန်ဆုဝေက သူ့ဘေးက ခုံလွတ်ကို ဆွဲပြီး ဗေဒါရီကို ခေါ်ထိုင်သည်။ မဝေအလုပ်က လေယာဉ်မယ်လား၊ တိုးဂိုက်လားတော့ ဗေဒါရီ သေချာ မသိ၊ ခရီး မကြာခဏ ထွက်ရသည်ကိုတော့ သတိထားမိသည်။ မြကြာဖြူအဆောင်တွင် အများအားဖြင့် ကျောင်းသူများသာ လက်ခံတတ်သော်လည်း စမတ်ကျကျ နေထိုင်တတ်ပြီး လှလှပပ ပြင်ဆင်တတ်သည့် မဝေကို ဒေါ်ကြီးက အတော် သဘောကျသဖြင့် အရင်လကမှ လက်ခံထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မဝေကလဲ မိန်းမချင်းပင် ငေးရလောက်အောင် ပြင်ဆင်တတ်သည်။

“ဟုတ် … မဝေ”

ဟု ပြန်ဖြေပြီး သူ့ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ချိန်တွင် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဂျင်းဂျာကင်နှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ထားပြီး ဆံပင်ရှည်ကို စည်းထားသည့် အရပ်မြင့်မြင့် ဧည့်သည် တယောက်နှင့်အတူ ဒေါ်ကြီးဝင်လာသည်။ မြကြာဖြူ အဆောင် ထုံးစံအရ ယောက်ျားလေး ဧည့်သည်ကို ဧည့်ခန်းမှာပင် ဧည့်ခံရသည်၊ ထမင်းစားခန်းထဲကို ခေါ်ခွင့် မရှိ၊ ဒေါ်ကြီးသည်ပင် ဘယ်လောက်ပဲ ရင်းနှီးသည့် ဧည့်သည်ဖြစ်စေကာမူ အတွင်းခန်းထဲ ခေါ်မလာတတ်။ ထူးတော့ ထူးဆန်းသည်။

“အားလုံးပဲ၊ ကျနော်က ဒီနယ်က ဆားပုလင်းပါ။”

ဧည့်သည်က သူ့ကိုယ်သူ မိတ်ဆက်သည်။ အသံက မာရေကျောရေ ရှိသော်လည်း ယောက်ျားသံမဟုတ်။ သူမ ကောက်ကြောင်းတွေက သိသာသော်လည်း ထင်ထင်ရှားရှား မဟုတ်။ စားပွဲက ထိုင်ခုံတလုံးကို ဆွဲလှည့်ပြီး ကားယားခွထိုင်ကာ စားပွဲပေါ်က စမူဆာတခုကို ယူစားတော့ မဝေက နှာခေါင်းရှုံ့သည်။

“ဒီနှစ်ဆန်းက … ရက်အတိအကျတော့ ကျနော်တို့ မသိဘူး … သီရိမြိုင်ဘက်မှာ အိမ်ငှားနေတဲ့ ကျောင်းသူ ၄ ယောက် ပျောက်သွားတယ်။ အိမ်ရှင်လင်မယားက အိမ်လခ လာမပေးတာ အချိန်အတော်လွန်နေလို့ သွားကြည့်တော့မှ ကောင်မလေးတွေ ပျောက်နေတာ သိတာ။ အဲဒါနဲ့ လူပျောက်မှု ဖွင့်ထားတာ … ”

ပြောရင်းနှင့် ဆားပုလင်းမက မနှင်းနှင်းသွင်ရှေ့က ကော်ဖီခွက်ကို ယူပြီး တကျိုက်ကျိုက်သည်။ ဘာမှ မပြောသော်လည်း ဒေါ်ကြီးမျက်နှာ တမျိုးဖြစ်သွားသည်။ သူ စကားစကို ဆက်သည်။

“အရင်လက စပါယ်ဦး အဆောင်က ကောင်မလေးတွေ အားလုံး ညတွင်းချင်း ပျောက်သွားပြန်တယ်။ ညဘက် ဧည့်ချိန်ပြီးလို့ အဆောင် သော့ခတ်တဲ့ အချိန်ထိ ပုံမှန်ပဲ။ မနက် အဆောင်တံခါး ဖွင့်တော့ တယောက်မှ မရှိတော့ဘူး။ သီရိမြိုင်က အိမ်လိုပဲ၊ ရုန်းတဲ့ ကန်တဲ့ လက္ခဏာမရှိဘူး၊ ပစ္စည်းတွေလဲ ခြေရာလက်ရာ မပျက်ဘူး၊ ထူးထူးဆန်းဆန်း လူချည်း ပျောက်သွားတာ။ သီရိမြိုင်က အိမ်နဲ့ မတူတာက အဆောင် ဧည့်ခန်းမှာ လိင်ဆက်ဆံထားတဲ့ သဲလွန်စတွေ အများကြီး တွေ့တာပဲ။”

လက်ကျန် စမူဆာကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်ဝါးသည်။ ဆီပေနေသော လက်ကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်စုပ်သည်။ ဒီလို ကိစ္စကို အစားအသောက်မပျက် ပြောနေနိုင်သော ဒီဆားပုလင်းမကို ဗေဒါရီပင် အမြင်ကပ်သွားသည်။

“မစောရှင်ကေသော် … ဒီကိစ္စတွေနဲ့ မြကြာဖြူ အဆောင်နဲ့ ဘယ်လိုများ ပတ်သက်နေပါသလဲ။”

ဝင်မေးသော ဒေါ်ကြီးသည်လည်း အတော်ပင် စိတ်မသက်မသာ ဖြစ်နေပုံရသည်။

“သြော် … ဒါလား။”

စမူဆာ နောက်တခုကို ထပ်ယူပြီး တကိုက်ကိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ မနက်စာ စားရသေးပုံ မပေါ်။

“မနေ့က ပြည့်တန်ဆာမှုနဲ့ ကျနော် ဖမ်းလိုက်တဲ့ အထဲမှာ သီရိမြိုင်က ကလေးမတယောက် ပါလာတယ်။ သူ့ကို စစ်ဆေးတော့ ဖြေတာတွေကလဲ ကပေါက်တိ ကပေါက်ချာပါ၊ ပရောဂလိုလို၊ အောက်လမ်းလိုလို ဟာတွေလဲ ပြောတယ်။ ကျနော် နားလည်တာကတော့ တို့ဆေးမိပြီး နယ်စပ်မှာ ရောင်းစားခံရတယ်ပေါ့။ သူပြောတာတော့ သူ့ကို ဖမ်းတဲ့ လူကုန်ကူးဂိုဏ်းကပဲ စပါယ်ဦး ကေ့စ်ကို လုပ်သွားတာတဲ့။ အဲဒါလေးက တော်တော်ထူးတယ်။ အမှုလိုက်ရတာ အနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ကျနော်တို့ ဖုံးဖိထားလို့ စပါယ်ဦး ကေစ့်ကို ရဲထဲမှာတောင် လူတိုင်းသိတာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒါကို သူက သိနေတယ်။ နောက်တခုက … ”

မဝေက အတော်ပင် စိတ်ညစ်နေပုံ ရသည်။ သူနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် ထိုင်နေသော ဆားပုလင်းမကို မကြည့်ပဲ ဗေဒါရီဘက်ကို မျက်နှာလှည့်နေသည်။ စမူဆာ ၂ ခုတိတိ ဗိုက်ထဲဝင်မှ ဆားပုလင်းမက စကားဆက်သည်။

“အဲ … နောက်တခုက အဲဒီ လူကုန်ကူးဂိုဏ်းရဲ့ နောက်ပစ်မှတ်က မြကြာဖြူ အဆောင်လို့ ပြောတယ်။”

ထမင်းစားခန်းတွင် ထိုင်နေကြသော ကောင်မလေးတွေ အတော်ပင် တုန်လှုပ်သွားကြသည်။ မဝေတယောက်သာ သိပ်မတုန်လှုပ်ပဲ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသည်။ ဖမ်းပြီး ရောင်းစားခံရမှာ မကြောက်တဲ့ မိန်းကလေး ဘယ်ရှိပါ့မလဲ။ စောရှင်ကေသော်ဟုခေါ်သော ဆားပုလင်းမက ဒေါ်ကြီးဘက် လှည့်ပြီး …

“သိပ်လဲ မကြောက်ကြပါနဲ့၊ သတိ ဝီရိယနဲ့တော့ နေကြပေါ့။ မြကြာဖြူက ကျနော့် အပိုင်ထဲမှာဆိုတော့ ကျနော်လဲ သတိထားပြီး စောင့်ကြည့်ပေးမှာပါ။ ခွင့်ပြုပါဦး။”

စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်ကြီးကိုပင် သီးသန့် နှုတ်မဆက်တော့ပဲ ထထွက်သွားသော စောရှင်ကေသော်၏ ကျောပြင်ကို ကြည့်ရင်း ဗေဒါရီတို့တတွေ မနက်စာပင် စားမဝင်တော့။

xxx xxx xxx

ညနေပိုင်း ဗေဒါရီ ကျောင်းက ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ကြီးက မျက်ရိပ်ပြပြီး ဘုရားခန်းထဲ ခေါ်သွားသည်။ နှစ်ယောက်သား ဘုရားဦးချပြီးတော့ ဒေါ်ကြီးက စကားစလိုဟန်ဖြင့် …

“သမီး … ”

“ရှင်”

“မနက်က လာသွားတဲ့ ရဲမေပြောတာ … ”

“ဟုတ် … ဒေါ်ကြီး သမီးသိပါတယ်။”

တကယ်လဲ ဗေဒါရီ သိပါသည်၊ စောာရှင်ကေသော် ပြောသွားသည့် မှုခင်းတွေက သူမလက်နှင့် ဖြည့်ထားသည့် ရေပြည့်လုနီးနီး အစွမ်းထက် ဘူးသီးခြောက်ကို လက်ဝယ်ရထားသည့် တောပျော်ကြီး တဖြစ်လဲ ဝိဇ္ဇာနက်အတွက် ထမင်းစား၊ ရေသောက်ဆိုသလို ကျူးလွန်နိုင်သော အမှုများ ဖြစ်သည်။ ဒီတော့ ဒီအမှုတွေ ဖြစ်ရတာ သူမစနက်ပင် မကင်းသလို ခံစားရသည်။

“အို … သမီးလေးက ဒါတွေ ခေါင်းထဲ ထည့်မနေနဲ့။ ဒေါ်ကြီးလဲ သနားပေမဲ့ သတ္တဝါတခု ကံတခုပဲလေ။ အခု အရေးကြီးတာက ဒေါ်ကြီးကို အားကိုးပြီး လာနေတဲ့ ကလေးမတွေ မဖြစ်သင့်တာ မဖြစ်ရအောင် ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။”

“မစောရှင်ကရော … ”

ဒေါ်ကြီးက သက်ပြင်းချသည်။

“သူက သူဖြတ်သန်းလာရတဲ့ ဘဝ အတွေ့အကြုံအရ သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ မရှိပေမဲ့ စိတ်ထားလေးတော့ ကောင်းရှာပါတယ်။ သူ့ကိုတော့ ဒေါ်ကြီး ယုံတယ်။”

အဆောင်သူ အားလုံးရဲ့ လုံခြုံရေးကို စိတ်ကြမ်းလူကြမ်းနှင့် သူ့လက်ထဲ အပ်ရလောက်အောင် ဒေါ်ကြီး ယုံလို့လားဟု မေးချင်သော်လည်း ဗေဒါရီ နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်ပါသည်။ ဒေါ်ကြီးက စကားစကို ဆက်သည်။

“မြင်အပ်တဲ့ အန္တရာယ်အတွက်တော့ သူရှိရင် စိတ်အေးရပါတယ်။ မမြင်အပ်တဲ့ အန္တရာယ်အတွက်သာ … ”
ဆက်မပြောသေးပဲ ဒေါ်ကြီးက သက်ပြင်းချပြန်သည်။ ပြိးမှ …

“အဲ … အဲဒီ ဝိဇ္ဇာနက်ရဲ့ မမြင်အပ်တဲ့ အန္တရာယ်ကို ကာကွယ်ဖို့ သမီးမှာ နည်းလမ်း မရှိဘူးလား။”

ဗေဒါရီ စဉ်းစားလိုက်တော့ အကြံတခုရသည်။ သူမ ငယ်စဉ်က ဘရသေ့ သင်ပေးခဲ့သော ပထမဆုံး မန္တာန်မှာ အန္တရာယ်ကင်း ဂါထာတပုဒ် ဖြစ်သည်။ ရာမယဏ ဇာတ်တော်ကြီးတွင် ပါရှိသော ဟာနုမာန်မျောက်မင်းက သီတာဒေဝီကို အန္တရာယ်မကျရောက်ရအောင် စည်းချခဲ့စဉ်က စုတ်ခဲ့သော ဂါထာဟု ဆိုသည်။ အစွမ်းထက် မှော်ဝင်ပစ္စည်းတစ်ခုကို စိမ်ထားသော ရေကို အဆိုပါ ဂါထာဖြင့် မန်းမှုတ် စည်းချထားပါက မြကြာဖြူ အဆောင်ကို ဝိဇ္ဇာနက်၏ လူကုန်ကူးဂိုဏ်းရန်မှ ကာကွယ်နိုင်လောက်သည်ဟု တွက်ဆမိသည်။ မှော်ဝင်ပစ္စည်းမှာလဲ ဝေးဝေးရှာစရာ မလို၊ ဘရသေ့ ချန်ထားရစ်သော သင်္ဃန်းကို အမှတ်တရအနေနှင့် ဒေါ်ကြီးက သိမ်းထားသည်မို့ အဆင်သင့်ပင် ယူငင် အသုံးပြုနိုင်သည်။ ဒေါ်ကြီးကို ပြောပြရာ သဘောတူသဖြင့် ဗေဒါရီတို့ နှစ်ယောက် ချက်ချင်းပင် အကောင်အထည် ဖော်ကြတော့သည်။

xxx xxx xxx

မှော်ဝင်ပစ္စည်းကို ရေစိမ်သည်က မခက်၊ ခက်သည်က စည်းချဖို့ရန် ဂါထာကို စုတ်ရတာ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြီးက သူကိုယ်တိုင် လုပ်ချင်သည်မို့ သူ့ကို ဗေဒါရီ နှုတ်တိုက် ချပေးရသည်။ ဗေဒါရီက ရှေ့ကတိုင်၊ ဒေါ်ကြီးက နောက်က လိုက်ရွတ်နေစဉ် ဘုရားခန်းထဲ မေ၀ ဝင်လာသည်။ မဝေက ခရီးမသွားလျှင် တနေကုန် အဆောင်မှာ နေသည်မို့ ညနေ ကျောင်းသူတွေ ပြန်မရောက်မီကပင် ရေချိုး၊ အဝတ်လဲပြီးနှင့်ပြီ။

“ဒေါ်ကြီးတို့ ဘာတွေ ရွတ်နေတာတုန်း။”

ဒေါ်ကြီးက ဗေဒါရီကို တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီးမှ မဝေကို ပြန်ဖြေသည်။

“အန္တရာယ်ကင်း ဂါထာလေ၊ သမီးသိတဲ့အတိုင်း အခုခေတ်ကာလက မကောင်းဘူးဆိုတော့ အဆောင်မှာ အန္တရာယ်ကင်းအောင် ရွတ်ပြီး စည်းချမလို့။”

အန္တရာယ်ကင်း ဂါထာမှန်း သိသွားသောအခါ သူလဲ တတ်ချင်သည်၊ သင်ပေးပါဆိုတော့ လူအုပ် ပိုတောင့်သွားသည်။ ဂါထာက တိုသည့်အပြင် ဒေါ်ကြီးရေ မဝေပါ ဉာဏ်ကောာင်းကြသည်မို့ ခဏလေးနှင့် ဂါထာကို အလွတ်ရသွားကြတော့သည်။ ဒေါ်ကြီးက လမ်းမဘက်က အဆောင်ရှေ့ မျက်နှာစာ၊ ဗေဒါရီက အဆောင် နောက်ဖေးနှင့် မဝေက ဗေဒါရီနှင့် သူမတို့ အိပ်ခန်များ ရှိရာ လမ်းသွယ်ဘက်ခြမ်းကို အသီးသီး တာဝန်ယူ စည်းချကြသည်။

(အခန်း ၃)

တဝေါဝေါနှင့် ညနေစောင်းကတည်းက သည်းကြီးမည်းကြီး ရွာနေသည့် မိုးက သိန်းခေါင်ယံတိုင် မတိတ်နိုင်သေး၊ ဆန်းသစ်စ လကွေးကွေးလေးမှာ တိမ်မည်းမည်းတွေ ဖုံးအုပ်ထားသဖြင့် ခေါင်းမပြူနိုင်ရှာ။ လူ၊ သူ မဆိုထားနှင့်၊ ခွေးတကောင်၊ ကြောင်တမြီးမှ မရှိသော လမ်းမများက သုသာန် တစပြင်ကဲ့သို့ ခြောက်ကပ်လျှက်ရှိသည်ကို တချက်တချက် ပေါ်ထွက်လာတတ်သော ကြောက်မက်ဖွယ် မိုးခြိမ်းသံများ၏ ရှေ့ပြေး လျှပ်စီးရောင် တဝင်းဝင်းအောက်တွင် ခြောက်ခြားစဖွယ် တွေ့မြင်နိုင်သည်။

အမှောင်ထုအတွင်းတွင် မြကြာဖြူအဆောင်ကို မမှိတ်မသုန် စူးစိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းတစုံ … ပို၍ တိတိကျကျ ပြောရပါလျှင် လမ်းသွယ်အတွင်းရှိ ခနော်နီ ခနော်နဲ့ မီးကင်းလေးပေါ်တွင် အအေးဒဏ်ကို အံတုကာ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော ဆားပုလင်း စောရှင်ကေသော်၏ မျက်ဝန်းတစုံ၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင် မြကြာဖြူအဆောင်အပေါ် မည်သည့် မြင်အပ်သော အန္တရာယ်မှ ကျရောက်နိုင်လိမ့်မည် မဟုတ်ချေ။

သို့သော် မမြင်အပ်သော အန္တရာယ်သည် လမ်းမဘက်မှ မီးကင်းရှိရာ လမ်းသွယ်အတွင်းသို့ ခြေလှမ်းများကို ရေတွက်ရင်း လမ်းလျှောက်ဝင်လာပြီးလျှင် တနေရာအရောက်၌ ခြံစည်းရိုးကို ခုန်ကျော်၍ ပိတ်ထားသော ပြတင်းပေါက်ကို အသာပင် တွန်းဖွင့်ကာ ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်သွားလေသည်။

xxx xxx xxx

လည်ပင်းတွင် အေးသော အထိအတွေ့ကြောင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗေဒါရီ နိုးလာသည်။ မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်တော့ သူမအပေါ် မိုးကာရပ်နေသော လူတယောက်၊ သူမ မအော်နိုင်မီမှာပင် လူစိမ်း၏ သန်မာသော လက်များက သူမပါးစပ်ပေါ် ရောက်လာသည်။

“ဘာတံမှ မထွက်နဲ့၊ အတံထွက်တာနဲ့ လည်ပင်းပြတ်ပြီတာမှတ်။ နားလည်လား ကောင်မ”

“ … ”

“နားလည်ရင် မျက်လုံးမှိတ်ပြ။”

အားမတန်သည်မို့ မျက်လုံးကို အသာမှိတ်ပြလိုက်ရသည်။

“ထ … ”

ကြောက်ကြောက်နှင့် သူခိုင်းသည့်အတိုင်း လိုက်လုပ်နေရသည်။ မတ်တပ်ရပ်မိသည့်အခါ လူစိမ်း၏ ဘယ်လက်က ဗေဒါရီ့ ခါးကိုဖက်၍ ညာလက်က ဓားကိုကိုင်၍ လည်ပင်းမှာ ထောက်ထားသည်။

“အောက်ဆင်း … ”

အောက်ထပ်ကို ရောက်တော့ …

“တီခါးဖွင့်”

လမ်းမကြီးဘက်က အဆောင်တံခါးကို ဖွင့်ခိုင်းနေခြင်း။ မင်းတုတ် နှစ်ချောင်းကို ဆွဲဖြုတ်ကာ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်တော့ တံခါးဝမှာ လူတစု။ ခေါင်းတုံးပြောင်ပြောင်၊ ကုတ်အကျီနှင့် လူကြီးက အရပ်အတော်မြင့်သည်၊ ၆ ပေမဟုတ်တောင် ၅ ပေ ၁၀ လောက်တော့ အနည်းဆုံးရှိသည်။

“ကောင်မ … အထဲဝင်လို့ ခေါ်လိုက်လေ။”

ဗေဒါရီ သိလိုက်ပြီ၊ သူတို့ စည်းချထားလို့ ဒီလူစု အထဲကို အင်အားသုံးပြီး ဝင်မလာနိုင်တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီတရုတ်ကတော့ ဘယ်လိုလုပ် သူမအခန်းထဲ ဝင်လာနိုင်တာလဲ မသိ။

“ဟင့်အင်း … ”

သူမ လည်ပင်းကို အေးစက်စက် ဓားသွား လာထိသည်။ သေခါမှ သေစေတော့၊ အဆောင်သူအားလုံး၏ အန္တရာယ်ကို အဆောင်တွင်းသို့ သူမ ဖိတ်မခေါ်နိုင်။ လှေခါးထိပ်မှ အသံကြားရသည်။ ကြည့်ရတာ ဒေါ်ကြီးတို့ ရုပ်ရုပ်သဲသဲသံကြောင့် နိုးလာကြပုံရသည်။ ဗေဒါရီ အားတွေ ရှိလာသည်။ ဒေါ်ကြီး၏ စောင့်ရှောက်မှုအောက်တွင်ရှိသော အဆောင်သူတွေအတွက် သူမတယောက် အသက်ပေးလိုက်ရမှာ တန်ပါသည်။ သူမ စိတ်ကိုလျှော့၍ မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်သည်။

“သမီး … ”

စိုးရိမ်တကြီး အော်လိုက်သော ဒေါ်ကြီး၏ အသံနှင့်အတူ …

“ခေါ်လိုက်ပါ … ဗေဒါလေးရယ်၊ ရှင်တို့ လေးယောက် ဝင်ခဲ့ပါ။” ဟု ဖိတ်ခေါ်လိုက်သော မဝေ၏ အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

“နင်တို့အကုန်လုံး ဆင်းလာကြ၊ နင်တို့ လာကြ။”

သူ့လူတွေ အထဲရောက်သည်နှင့် တရုတ်က ဒေါ်ကြီးတို့ဘက်လှည့်၍ အမိန့်ပေးသည်။ ဒေါ်ကြီးက သိပ်တုန်လှုပ်ဟန် မပြသော်လည်း မျက်နှာ အတော်ကြီး ပျက်နေသည်။ ကြောက်တာထက် ဒေါ်ကြီး ဒေါသထွက်နေပုံရသည်၊ ဒေါ်ကြီး ဒေါသထွက်တာ တွေ့ရခဲပါသည်။

xxx xxx xxx

“မင်းတို့ အကုန်လုံး နားထောင်၊ အခုအချိန်ကစပြီး မင်းတို့ဟာ ကျောင်းသူ မဟုတ်တော့ဘူး၊ လခစား ဝန်ထမ်းလဲ မဟုတ်တော့ဘူး၊ မားကတ်တင်း၊ ဘဏ်ဝန်ထမ်း၊ တိုးဂိုက် … ဘာမှ မဟုတ်တော့ဘူး။ မင်းတို့ဟာ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ‘ဖာ’ ဖြစ်သွားပြီ။ မင်းတို့အလုပ်က ကိုယ့်ဟာကိုယ် လှအောင် ပြင်ဖို့ရယ်၊ ဧည့်သည် ဧည့်ခံဖို့ရယ်ပဲ ရှိတယ်။ ကျန်တာ မင်းတို့ အလုပ်မဟုတ်တော့ဘူး။ … ”

မျက်နှာမှာ ကျောက်ပေါက်မာ သဲ့သဲ့နှင့် လူက ပြောသည်။ ဗေဒါရီတို့တတွေကို ဧည့်ခန်းအလည် ကြမ်းပြင်မှာ စုထိုင်ခိုင်းထားပြီး သူတို့ ၅ ယောက်က ဝိုင်းကာ ရပ်နေကြသည်။ အားလုံးက ကြောက်လန့်ကာ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေကြသော်လည်း ဒေါ်ကြီးနှင့် မဝေက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ရှိနေသည်။ အထဲရောက်ပြီးသည်နှင့် တံခါးမကြီးကို မင်းတုတ်ချကာ ပြန်ပိတ်လိုက်သဖြင့် တဝေါဝေါနှင့် ရွာနေသော မိုးသံတွေကြားထဲမှာ သူတို့အားလုံး အပြင်လောကနှင့် အဆက်အသွယ် ပြတ်နေကြသည်။

“ … အလှပြင်တာ မင်းတို့ကို ထွေထွေထူးထူး သင်စရာမလိုဘူး၊ ဧည့်သည်ကို စိတ်ကြိုက်တွေ့အောင် ဘယ်လို ဧည့်ခံရသလဲဆိုတာတော့ သင်ပေးရမယ်။ မ

ပူပါနဲ့၊ လက်တွေ့ သရုပ်ပြပြီး သင်ပေးမှာပါ။ … မင်း … ဟုတ်တယ်၊ မင်း လာခဲ့၊ ဒီကို”

ကျောက်ပေါက်မာနှင့် မျိုးဇော်ဆိုသူက ဗေဒါရီတို့တတွေကို ဝေ့ကြည့်ရင်း မဟန်ဆုဝေကို လက်ညိုးထိုးကာ ခေါ်သည်။ မဝေက စောစောက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိရာက ဒုတိယအကြိမ် လက်ညိုးထိုးကာ အခေါ်တွင် ခြေကာ လက်ကာနှင့် ငြင်းသည်။

“ဟင့်အင်း၊ ဟင့်အင်း … မလာဘူး။”

တရုတ်နှင့် ဖိုးနီဆိုသူက မဝေကို အတင်းဆွဲထူသည်။ မဝေက ကြောက်လန့်တကြား အတင်း ငြင်းဆန် ရုန်းကန်နေသည်။ တရုတ်က သူ့အကျီအိတ်ထဲမှ လောက်စာလုံးလို မဲမဲလုံးလေးကို ထုတ်သည်။

“တီဆေးလုံးလေး စားလိုက်၊ ပြီးတာနဲ့ နင် ငြင်းချင်စိတ် စိတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”

“ဟင့်အင်း … ရှင်တို့ မှားနေပြီ၊ လူမှားနေပြီ။ ကျမက ရှင်တို့ လူလေ။”

အခုမှ ဒေါ်ကြီးဘာကို ဒေါသထွက်နေလဲ ဗေဒါရီ ရိပ်မိသည်။ သစ္စာဖောက်တဲ့သူရှိလို့ စည်းပေါက်ပြီး သူမအခန်းထဲ တရုတ်ဝင်လာနိုင်ခြင်းပင်။

“မမှားပါဘူးဗျ၊ မင်းက ငါတို့လူမှန်း သိပါတယ်။ ဆရာကြီးက ငါတို့ကို သေချာမှာလိုက်တယ်၊ မင်းရဲ့ စွမ်းဆောင်ရည်အတွက် ကျေးဇူးဆပ်၊ ဆုချတဲ့အနေနဲ့ နယ်စပ်မရောက်ခင် သေချာ ပြုစုပေးရမယ်တဲ့။ ဒီကောင်ကြီးကိုတောင် မင်းကို ပြုစုဖို့ သက်သက် ခေါ်လာခဲ့တာ။”

“ဟင့်အင်း … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ ကိုယ်တိုင်ပြော … အု … ဝု … ဂလု”

မဝေအလစ်တွင် တရုတ်က ပါးစပ်ထဲ ပီယ ဆေးလုံး ထည့်ပိတ်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်ထဲ ညှစ်လိုက်ရာ မဝေခမျာ မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ ဆေးလုံးကို မြိုချမိလျှက်သား ဖြစ်သွားတော့သည်။

“ရှင် … ရှင် … ကျမ ဆရာကြီးနဲ့ တွေ့မယ်၊ ဆရာကြီးကို ခေါ်ပေးပါ။”

“ဆရာကြီးက မင်းကို ပြုစုရလောက်အောင် မအားဘူး၊ မင်းကို ပြုစုမှာက ဟိုမှာ … လျန်ယွီလို့ ခေါ်တယ်။”

ကုတ်အကျီနှင့် လူထွားကြီး လျန်ယွီသည် တယောက်ထိုင် ဆိုဖာ တလုံးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည်။ မှော်ပညာနှင့် ဖော်စပ်ထားသဖြင့် ပီယဆေးမှာ ချက်ချင်း အစွမ်းပြသည်၊ မဝေ၏ မျက်နှာတွေ ပန်းရောင် သန်းလာသည်၊ သူ့နှုတ်ခမ်းကို သူကိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်း အသက်ရှူသံတွေလဲ ပြင်းလာသည်။ လျန်ယွီက သူ့ပေါင်ကို ပုတ်ပြသည့်အခါ ဒယီးဒယိုင်နှင့် လျှောက်သွားပြီး သူ့ပေါင်ပေါ် မေ၀ တက်ထိုင်သည်။ ထိုမြင်ကွင်းကို မြင်ရသူ ဗေဒါရီတို့အားလုံး မှင်တက်မိနေကြသည်။

လူထွားကြီး လျန်ယွီက မဝေကို ဆွဲဖက်လိုက်ရာ သူ့ပခုံးပေါ်သို့ မဝေခေါင်းလန်ကျသွားသည်။ လျန်ယွီက မဝေ၏ နားသယ်စပ်များကို ဖွဖွနမ်းသည်၊ ထို့နောက် သူ့ဘက်လှည့်လာသော မဝေ၏ ပါးစပ်အတွင်းသို့ လျှာကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လျန်ယွီ၏ ထူးခြားချက်မှာ လျှာအလွန်ရှည်ခြင်းပင် ဖြစ်သည်၊ သရဲကားထဲက သရဲကြီးတွေလောက် မရှည်သော်လည်း ဗေဒါရီ တွေ့ဖူးသမျှ လူတွေထဲတွင် အရှည်ဆုံးဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာအောင် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ လျှာချင်းကစားကာ နမ်းနေပြီးမှ သူ့လျှာကြီးက မဝေ၏ လည်တိုင်လေးများပေါ်တွင် ပြေးလွှားနေပြန်သည်။ မဝေမှာ တဟင်းဟင်းနှင့် အဖျားတက်သလို ညည်းရင်း ခြေလက်တွေ လှုပ်ရှား လူးလွန့်နေရာ ဝတ်ထားသော ဂါဝန်မှာ ပေါင်လယ်လောက်ထိ လန်တက်နေပြီး အကျီကြယ်သီးများမှာလဲ လျန်ယွီလက်ချက်နှင့် ပြုတ်နေပြီဖြစ်၍ ပေါ်နေသော အထက်အောက် ဝမ်းဆက် ပန်တီနှင့် ဘရာကို မျိုးဇော်တို့ လူစု မျက်စိစားပွဲထိုင်နေကြသည်။

“ကြည့်ကြ၊ ကြည့်ကြ။ ကောင်မလေးတွေ။ မျက်နှာလွှဲမထားနဲ့။ နောက်ဆို မင်းတို့လဲ ဒီလိုပဲ နေရမှာ။”

ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ကြိမ်းမောင်းနေသော မျိုးဇော်ကို ကြောက်လို့သာ ကြည့်နေကြသော်လည်း ကောင်မလေးတွေက မဝေကို ကျိတ်သနားနေကြသည်။ ဒေါ်ကြီးမျက်နှာပေါ်က ဒေါမာန်တွေပင် အနည်းငယ် လျော့လာသယောင်ယောင်။ မျက်နှာပူပူနှင့် ကြည့်မိတော့ ရှိန်းတိန်းဖိန်းတိန်းတောင် ဖြစ်တဲ့သူက ဖြစ်လာသည်။ သွေးသားဆူဖြိုးစ အရွယ်လေးတွေမှာ ဒီလိုမြင်ကွင်းတွေ မြင်ရတာကြောင့်ရယ်၊ ပြတင်းပေါက်မှ ဝင်လာသည့် လေအေးကြောင့်ရယ် အဆောင်သူ ကောင်မလေးတွေ ညအိပ်ဝတ် အကျီပါးလေးတွေအောက်မှာ နို့သီးခေါင်းလေးတွေ ထောင်နေတာကို မြင်မှ ထွက်ပြေးရန် အဆင်သင့် ဝတ်စားထားသည့် မဝေကို ဒေါ်ကြီး စက်ဆုပ် ဒေါသထွက်ကာ သနားစိတ်တွေ ပျောက်ရပြန်သည်။

လျန်ယွီက မတ်တပ်ထပြီး ဆိုဖာထိုင်ခုံပေါ်မှာ ပျော့ခွေနေသည့် မဝေတကိုယ်လုံးကို လျှာနှင့် လျက်သည်၊ ခြေဖျားအထိ၊ ခြေချောင်းကလေးတွေကို တချောင်းစီ ပါးစပ်ထဲထည့်ကာ စုပ်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်သို့ ပြန်ဆန်တက်လာပြီး နောက်ဆုံး မဝေ၏ နားရွက်ကလေးကို ငုံလိုက်တော့ မဝေလက်များက ကုလားထိုင်လက်ရန်းကို တင်းတင်းဆုတ်ကာ ပါးစပ်မှလဲ တအီးအီး အသံတွေ ထွက်လာသည်။ နားရွက်ထဲကို ရှည်လျားလှသည့် သူ့လျှာကြီး ဝင်သွားသည်နှင့် မဝေခမျာ လေဟာနယ်ထဲ ပြုတ်ကျသွားသလို ခံစားရသည်မို့ အီးကနဲ အသံတချက်ထွက်ကာ နှုတ်ခမ်းများကို တင်းနေအောင် ကိုက်ထားလိုက်ရလေသည်။

နားရွက်ကို သေချာပြုစုပြီးသည်နှင့် လူထွားကြီးက မဝေ၏ ဘရာကို ဖယ်ကာ နို့တလုံးချင်းကို အကျအန ပြုစုပြန်သည်။ လက်ကလဲ သူမ ပိပိကလေးတခုလုံးကို ပန်တီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်ပေးသည်။ ပီယဆေးက စွမ်းလွန်းသည့်အပြင် လျန်ယွီ့ အပြုအစုများမှာ ပညာသည်အဆင့်ကိုပင် ကျော်လွန်သည်မို့ စိတ်က မနှစ်သက်၊ မလိုချင်သော်လည်း မဝေ၏ ခန္ဒာကိုယ်ကတော့ ပန်တီရွှဲသည်အထိ တုံ့ပြန်နေသည်၊ နှုတ်မှ “ဘယ်လို လုပ်တာလဲ၊ မနေတတ်ဘူး၊ ဘယ်လို လုပ်လိုက်တာလဲ” ဟု တဖွဖွ ရေရွတ်မေးမြန်း အာလုတ်သံပေးနေရသည်အထိပင်။

ခဏနေတော့ လျန်ယွီက ကွိစိကွစိဖြင့် တရုတ်လို ပြောလဲပြော၊ ခြေဟန်လက်ဟန်လဲ ပြနေသည်။ မဝေက ချက်ချင်းသဘောမပေါက်သည်မို့ တရုတ်က ကြားဝင်၍ …

“နင် ထိုင်ခုံပေါ် ကုန်းပေးလိုက်၊ လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်”

… ဟု ဘာသာပြန်ပေးရသည်။ မဝေက ထိုင်ခုံနောက်မှီဘက်ကို မျက်နှာမူကာ လေးဘက်ထောက်၍ ကုန်းပေးလိုက်တော့ လျန်ယွီက မဝေ၏ ဘလောက်စ်အကျီနှင့် ဘရာကို ချွတ်လိုက်ပြီး လည်ကုတ်မှစ ကျောတပြင်လုံးကို လျှာနှင့် ကျကျနန တလက်မ မကျန်အောင် လျှက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် ပန်တီကို အနည်းငယ်ချွတ်ကာ မဝေ၏ ပိပိလေးကို လျှာဖြင့်ထိုး ကလိကစားရင်း နို့သီးခေါင်းများကို လက်ဖြင့် ဆွဲကစားပေးရာ မဝေ၏ ကာမခလုတ်အားလုံး ဖွင့်စရာမကျန်လောက်အောင် ပွင့်သွားလေတော့သည်။

“အင်း … ရှင်ရယ်၊ ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ … အီး ေ၀ မနေတတ်ဘူး။” ဟု ညုတုတုသံဖြင့် ညည်းနေရာ …

“အလိုးခံချင်ပြီလား ကောင်မ၊ ခံချင် ခံချင်တယ် ပြောလိုက်လေ” ဟု တရုတ်က ဝင်ပြောသည်။ ကြားရသည့် ဗေဒါရီတို့ နားရှက်သော်လည်း ပီယဆေးလက်သို့ သူမခန္ဒာကိုယ်ကို ဝကွက်အပ်လိုက်ရပြီဖြစ်သော မဝေကမူ ချက်ချင်းပင် …

“လုပ်ပါ … ရှင်၊ ခံ … ခံ ပါ့မယ်” ဟု အထစ်အထစ်နှင့် ပြန်ပြောသည်ကို ကြားရသည်။

တန်ချင်းက တရုတ်လို သူတို့ချင်း ပြောလိုက်ရာ လျန်ယွီက ထရပ်ပြီး ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အရွယ်အစားမသေးလှသော သူ့အင်္ဂါကြီးကို တခန်းလုံး မြင်ရလေသည်။ လျန်ယွီက ဒစ်ကို ပေါ်အောင် အရေပြားကို ဆွဲချပြီး သူ့လက်နှင့် ပွတ်သပ် ကစားနေချိန်တွင် မဝေကိုယ်တိုင်က ခါးမှာပတ်မိနေသော ဂါဝန်နှင့် ဒူးတဝက်လောက်ရောက်နေသော ပန်တီကို ကြမ်းပေါ်ပုံလျက်သား ချွတ်ချလိုက်သည်။ စိတ်မရှည်နိုင်ပုံနှင့် ခေါင်းထောင်ကြည့်သော မဝေ၏ ကျောကို လျန်ယွီက ဖိထားပြီး မဝေ၏ ပိပိဝနှင့် သူ့အင်္ဂါကြီးကို တော့ကပ်ထားလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မဝေ၏ မျက်နှာတခုလုံး နီမြန်းနေသည်မှာ ရမ္မက်ကြောင့်လား၊ ရှက်စိတ်ကြောင့်လားတော့ သူမသာလျှင် သိနိုင်လိမ့်မည်။ အားကိုးတကြီး ဒေါ်ကြီးကို လှမ်းကြည့်သော မဝေ၏ သူမ မျက်ဝန်းများကိုတော့ ဒေါ်ကြီးက လုံး၀ မတုံ့ပြန်ပဲ တဖက်သို့ မျက်နှာလွှဲနေလိုက်တော့သည်။

သူ့အင်္ဂါတုတ်တုတ်ကြီးနှင့် မဝေ၏ ပိပိလေးကို ၃-၄ ချက်ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ ခါးကိုကိုင်ကာ တလက်မချင်း ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲဆင်တော့ မဝေ၏ နှုတ်မှ မချိမဆန့် အော်မြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာသည်။ သို့သော်လည်း အရည်တွေ ရွှဲနစ်နေအောင် ပြုစုထားပြီး ဖြစ်သည့်အပြင် မိန်းကလေးမှာလဲ စိတ်ပါလက်ပါရှိသည်မို့ အတားအဆီးမရှိပဲ ဂူသိမ်းတိုက်ပွဲမှာ ခဏချင်းပင် ရာနှုန်းပြည့် အောင်မြင်မှု ရသွားလေသည်။

ထို့နောက် လျန်ယွီက သူ့ဘယ်လက်နှင့် မဝေ၏ ညာလက်ကို လက်ပြန်လိမ်ကိုင်ပြီး ခါးပေါ်တင်၍ ဖိကာ ညာလက်နှင့် မဝေ၏ နို့ကို ညှစ်ပြီး အားရပါးရ လုပ်တော့သည်၊ လုပ်သည်ဆိုသည်ထက် တဖုန်းဖုန်း မြည်သည်အထိဆောင့်လိုးသည်ဟု ပြောလျှင် ပိုမှန်မည်။ ဆောင့်ချက်များမှာ ပြင်းလှသဖြင့် မဝေသာ ဆိုဖာကျောမှီကို လက်နှင့် မတွန်းထားလျှင် မဝေခေါင်းနှင့် ဆိုဖာခုံနှင့် တဒိုင်းဒိုင်း ဆောင့်မိနေပေလိမ့်မည်။

သိပ်ကြာကြာ မဆောင့်လိုက်ရပါ၊ မဝေတယောက် ဗလုံးဗထွေးအော်နေရင်း သူ့ပိပိထဲမှ အရည်တပွက် ဆိုဖာခုံပေါ် ကျလာတော့သည်။ နှုတ်မှလဲ “အား … ကျဉ် … ကျဉ်တယ်၊ အီး” ဟု အော်သည်။ လျန်ယွီကတော့ စက်ရုပ်ကြီးလို မရပ်မနားပဲ ဆက်ဆောင့်နေရာ မဝေပိပိထဲမှ အရည်များ ပေါင်တလျှောက် စီးကျသည့်အခါကျ၊ ပွက်ကနဲ ကြမ်းပေါ်ကျသည့်အခါကျနှင့် သူမ၏ ဆရာကြီး ချီးမြှင့်လိုက်သည် လျန်ယွီ၏ အပြုအစုများကို မီးကုန်ယမ်းကုန် ခံစားနေရတော့သည်။

သူပန်းတိုင်သို့ ရောက်လုဆဲဆဲတွင် လျန်ယွီက သူ့အင်္ဂါကြီးကို မဝေထဲမှ ထုတ်လိုက်သည်။ မဝေမှာ ဆိုဖာပေါ် ပုံလျက်သား ခွေကျသွားသော်လည်း အတင်းထလာပြီး ဒူးထောက်ကာ သူမအရည်များ ပေကျံနေဆဲဖြစ်သည့် လျန်ယွီအင်္ဂါကြီးကို ပါးစပ်ထဲထည့်၍ ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ စုတ်သည်။ ခရီးဆုံးရောက်သွားသည့် လျန်ယွီက သုတ်ရည်များကို သူမပါးစပ်အတွင်း ပန်းထည့်လိုက်ရာ မဝေက အကုန်မြိုချပစ်လိုက်လေသည်။

(အခန်း ၄)

လျန်ယွီနှင့် မဟန်ဆုဝေတို့၏ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်ရသော ဗေဒါရီ၏ မျက်လုံးများက ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်လို့နေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးသော မိန်းကလေးဆောင်တွင်သာ နေထိုင်လာသည်ဖြစ်၍ ဒီလိုအချစ်ခန်းတွေကို မြင်ဖူးဖို့မပြောနှင့် ကြားဖူးနားဝသာ ရှိသည်။ ခံပါ့မယ်ဟု လက်နက်ချလိုက်သော မဝေကို လျန်ယွီ၏ ကြီးမားလှသည့် ငပဲကြီးနှင့် ထိုးသွင်းလိုက်တာ အတော်နာမှာပဲဟု တထစ်ချ တွက်ဆမိသည်၊ စောစောက ခံပါ့မယ်ဟု ပီယဆေးဒဏ်ဖြင့် ဆတ်စလူးထနေသော မဝေပင် မချိမဆန့်အော်ကာ လျန်ယွီ့လက်မှ ကြိုးစားရုန်းသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဒီအထင်က ပိုခိုင်မာသွားသည်။ နူးညံ့သည့် အသားနုလေးတွေထဲကို တောင့်တင်းမာကျောနေသော ဒီငပဲကြီးဖြင့် တဗွက်ဗွက် တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် ဆောင့်ထည့်ခံလိုက်ရတိုင်း တအီးအီး တအားအား အော်မြည်နေရသော မဝေကို ဗေဒါရီ သနားနေမိသည်။

သို့သော် ကြာကြာတော့ မသနားလိုက်ရပါ၊ မဝေတို့ အချစ်ပွဲ ပထမအချီအပြီးတွင် တရုတ်နှင့် ဖိုးနီက သူမတို့တတွေကို ပီယဆေး လိုက်ကျွေးရာ ရုန်းကြကန်ကြ တော့သည်။ ဓားနှင့် ခုတ်မည်ကို ကြောက်သဖြင့် ထမပြေးနိုင်သော်လည်း ဆေးဝင်သွားလျှင် မဝေလို မိမိစိတ်ကို မိမိမထိန်းနိုင်ပဲ ကာမအမှုကိုသာ တောင့်တနေမည့် အဖြစ်မျိုးရောက်မည်ကို သိထားသဖြင့် ရတတ်သရွေ့တော့ ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ကာ ရုန်းကန်ကြသည်ပင်။ ပထမ တယောက် အလှည့်တွင် ဖိုးနီက နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်လိုက်ရာ ယောင်ပြီး ပါးစပ်ဟ အသက်ရှူမိသဖြင့် ဆေးလုံးဗိုက်ထဲရောက်သွားသည်ကို မြင်လိုက်ရသောအခါ နောက်အဆောင်သူများက ကြိုးစား၍ အသက်မရှူပဲ တင်းခံကြသည်။ လုံးဝ မနေနိုင်မှ ဆေးတိုက်လို့ရသဖြင့် မျိုးဇော်က စိတ်မရှည်တော့၊ ဒေါ်ကြီးကို အတင်းဆွဲထူ၍ လည်ပင်းမှာ ဓားနှင့် ထောက်၍ ဗေဒါရီတို့တတွေကို ခြိမ်းခြောက်တော့သည်။

“မင်းတို့ ဆေး မသောက်ရင် ဒီအဒေါ်ကြီး လည်ပင်းပြတ်ပြီသာ အောက်မေ့ပေတော့။”

အားလုံး ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ တွေဝေနေစဉ် ဒေါ်ကြီးက မျိုးဇော်လက်ကို ရုတ်တရက် ဆွဲကာ ကိုယ့်လည်ပင်းကိုယ် ဖြတ်ချလိုက်သည်၊ ပြတ်သားလွန်းလှသည့် ဒေါ်ကြီးပါပေ။ သွေးစက်များက ဖြာကနဲ၊ ဗေဒါရီနှင့် ကောင်မလေးတွေ အော်သံက ငရဲပွက်သလိုပင်။ မျိုးဇော်ပင် ခဏ ကြောင်သွားသေးသည်။ နောက်မှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး သူနှင့် နီးရာ ဗေဒါရီကိုဆွဲကာ စောစောကလို ခြိမ်းခြောက်ပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ ဗေဒါရီ၏ လက်တွေကိုပါ နောက်ပြန်လိမ်ချုပ်ထားသဖြင့် အဆောင်သူတွေကို ဒေါ်ကြီးလို ကာကွယ်ပေးချင်စိတ် ရှိသော်လည်း ဗေဒါရီ ကိုယ်က မပါနိုင်တော့။

အဆောင်သူများက ဗေဒါရီကို ချစ်ခင်ကြသည့်အပြင် သူမ အသက်အတွက် ပယောဂမကင်း မဖြစ်ချင်ကြသည်မို့ ဆေးတိုက်ရတာ အရင်ကထက် ပိုပြီး ချောချောမောမော ဖြစ်သွားတော့သည်။ မဝေနှင့် လျန်ယွီကတော့ ဗေဒါရီတို့ကိုရော ဒေါ်ကြီးကိုပါ အမှုမထားပဲ ဒုတိယအချီ ချစ်ပွဲဝင်နေကြသည်။ ဖိုးနီက ဆေးလုံးတလုံးကို ကိုင်၍ နောက်ဆုံးကျန်သည့် ဗေဒါရီအနားသို့ ကပ်လာသည်။

မျိုးဇော်က ဗေဒါရီ့လည်ပင်းမှ ဓားကို အဝေးသို့ ပစ်လိုက်ပြီး ပါးစပ်ကို ညှစ်ထားကာ လိမ်ထားသည့် လက်ကိုလဲ ပို၍တင်းတင်းလိမ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖိုးနီက ဗေဒါရီ၏ နှာခေါင်းကို ညှစ်ပိတ်ကာ ဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲ ထည့်မည်အလုပ်တွင် …

“ဝုန်း”

… အသံကျယ်ကြီးနှင့်အတူ မျိုးဇော်နှင့် ဖိုးနီတို့ ဗေဒါရီထံမှ လွင့်သွားကြသည်။ တရုတ်က လျန်ယွီ့ကို ဘာတွေလဲ မသိ လှမ်းပြောလိုက်သံကို ကြားလိုက်ရပြီး ဗေဒါရီ မိုက်ကနဲ အမှောင်ကျသွားတော့သည်။

xxx xxx xxx

ကြည့်ရတာ သိပ်တော့ မူမမှန်ဟု စောရှင်ကေသော် ထင်မိသည်။ မိုးထဲလေထဲ မှောင်ကြီးမည်းကြီးထဲတွင် အရပ်အမြင့်ကြီးနှင့် လူထွားကြီးတယောက် အပါအဝင် လူလေးယောက်က မြကြာဖြူအဆောင် တံခါးမကြီးကို တဝုန်းဝုန်း ထုနေကြသည်။ ခဏကြာတော့ အဆောင်တံခါးပွင့်ကာ သူတို့လေးယောက် အထဲသို့ သုတ်သုတ်ဝင်သွားကြပြီးသည်နှင့် တံခါးက ချက်ချင်းနီးပါး ပြန်ပိတ်သွားသည်။ တခုခုတော့ တခုခုပဲ၊ ညကြီးမင်းကြီး လူအဝင်အထွက်နှင့် သိပ်မသင်္ကာသည်မို့ ကေ မီးကင်းပေါ်မှဆင်းကာ လမ်းကူးပြီး အဆောင်တံခါးကို ခေါက်သည်။ အတွင်းတွင် မီးလင်းနေသည်မို့ အားလုံး အိပ်ပျော်နေကြတာတော့ မဖြစ်နိုင်၊ အနည်းဆုံး တယောက်တော့ နိုးနေတာ သေချာသည်။ မိုးသံကြောင့် မကြားတာပဲဟု တွေးမိသဖြင့် အဆောင်တံခါးကို တဒုန်းဒုန်း မြည်သည့်တိုင် ထုသော်လည်း ထူးမခြားနား။ ခဏကြာနားပြီး ထပ်ထုသော်လည်း မည်သူမျှ လာမဖွင့်၊ မိုးတွေ ကေ့တကိုယ်လုံး ရွှဲနေတာပဲ အဖတ်တင်သည်။

အတွင်းမှာ လှုပ်ရှားသံ၊ အော်သံတွေပါ ကြားရတာကြောင့် တံခါးကို ဆက်ထုမနေတော့ပဲ အတွင်းသို့ ချောင်းကြည့်ရန် ကေဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ တံခါးဘေးက ပြတင်းပေါက်က ပြူကြည့်လိုက်တော့ မြင်ကွင်းက လုံး၀ အခြေအနေ မကောင်း။ ဓားတဝင့်ဝင့်နှင့် ရပ်နေသော ယောက်ျားလေးယောက်၏ အလယ်တွင် အဆောင်သူတွေ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေကြရသည်။ လူထွားကြီးက မဟန်ဆုဝေကို ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် အပီအပြင် လိုးနေလေသည်။ အတွင်းသို့ မြန်မြန်ဝင်ပြီး ကယ်မှ ဖြစ်မည်၊ နို့မို့ဆို မြကြာဖြူအဆောင်လဲ ရှေ့က သီရိမြိုင်နှင့် စပါယ်ဦးတို့ လမ်းစဉ်လိုက်ကာ အဆောင်သူတွေ ရေတိမ်နစ်သွားလိမ့်မည်။

အဆောင်အောက်ထပ်က ပြတင်းပေါက်များမှာ သံပန်းများ တပ်ဆင်ထားသည်မို့ ကေအလွယ်တကူ ဝင်ဖို့ မဖြစ်နိုင်၊ တံခါးမကြီးကလဲ ရှေးခေတ်က သစ်သားတံခါးကြီးမို့ ချိုးဖျက်ဖို့ သိပ်မလွယ်။ အဆောင်ပတ်လည်ကို အပြေးကလေး ပတ်ကြည့်တော့ ဒုတိယထပ်က ပြတင်းပေါက်တပေါက် ပွင့်နေသည်ကို မြင်သည်နှင့် ခြံစည်းရိုးကို အားပြုကာ ခုန်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်ဘောင်မှာ တွယ်လျက်သား ဖြစ်သွားသည်။ ရဲသင်တန်းဆင်းပြီးတာ သိပ်မကြာသေးသည်မို့တကြောင်း၊ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည်က တကြောင်းကြောင့် ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ကေအလွယ်တကူပင် ဝင်ရောက်သွားလိုက်နိုင်သည်။

မိန်းကလေး အိပ်ခန်းမှန်း ချက်ချင်းသိသာသည့် အခန်း၊ အိပ်ရာခင်းက အဖြူနှင့် ပန်းရောင် အဆင်လှလှလေးနှင့် တခန်းလုံးက အရောင်နုနုကလေးတွေနှင့် သပ်ရပ်နေသည်။ အခန်းအလည်တွင် ကွင်းဆိုဒ်မွေ့ရာအထူကြီးတင်ထားသော ကုတင်တလုံး၊ အဆောင်ကို ကေလာသတိပေးစဉ်က အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးပြောသည့် မြကြာဖြူမှာ ဘုရင်မတွေချည်းဆိုသည့် စကားကို သတိရမိသည်။ ထိုကုတင်၏ ဘယ်ဘက်တွင် ကေဝင်လာသည့် ပြူတင်းပေါက်၊ ပြူတင်းပေါက်နှငင့် ကုတင်၏ အကြားတွင် အလှပြင်ခုံတဖြစ်လဲ စာကြည့်စားပွဲကလေး ရှိသည်။ ကုတင်၏ ညာဘက်တွင်မူ ပြူတင်းပေါက်ကို မျက်နှာမူလျှက် ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ချပ်ကြီး တပ်ထားသော ကျွန်းဗီရိုကြီး။ တခန်းလုံး မှန်တွေချည်းပဲ၊ တော်တော်အလှကြိုက်တဲ့ ဟာမပဲဟု ကေတွေးမိသည်။ ဗီရိုကြီးပြီးတော့ ဟောခန်းသို့ထွက်သည့် တံခါးပေါက်။

ကုတင်ပေါ်တွင် ခေါင်းအုံးတလုံးနှင့် ခေါက်မထားသော စောင်တထည်သာ တွေ့ရသည်၊ လူမရှိ။ မရှိဆိုတာထက် အိပ်နေပြီးမှ ထသွားသည့် သဘော၊ နည်းနည်းတော့ ထူးနေပြီ။ အန္တရာယ်အငွေ့အသက်ကို ရသည်မို့ ကေဝပ်ချလိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို စူးစမ်းလိုက်သည်။ ဘာမျှ မရှိ။ ကုတင်ပေါ်လှိမ့်ကာ ကျားသစ်မလေးတကောင်လို တံခါးဝကိုပြေးကာ စူးစမ်းလိုက်သည်။ အောက်ထပ်မှ မဟန်ဆုဝေ၏ တအီးအီး တအားအား အော်သံကြားမှ ဝုန်းကနဲ ခပ်အုပ်အုပ် ပေါက်ကွဲသံလိုလို ကြားလိုက်ရသဖြင့် အောက်ထပ်ကို ကေပြေးဆင်းသည်။

လှေခါးပေါ်မှ ပြေးဆင်းလာသည့် ကေ၊ လှေခါးရင်းမှာ ဓားလွတ်ကိုင် လူဆိုးတယောက်ကို တွေ့သည်နှင့် ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပဲ လှေခါး ၆ ထစ်လောက်ကို ခုန်ချကာ မျက်နှာကို ဖြတ်ကန်လိုက်သည်။ အတိုင်းအဆက တိကျသည်မို့ အကန်ခံလိုက်ရသူမှာ ဓားတခြား၊ လူတခြား လူ့လောကနှင့် အဆက်ပြတ်သွားတော့သည်။ ဧည့်ခန်းထဲကို အကဲခတ်လိုက်တော့ အခြေအနေမကောင်း၊ အဆောင်ပိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီးမှာ သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသလို သူ့သမီးဟု ထင်ရသည့် ကောင်မလေးနှင့် လူဆိုး ၂ ယောက်ကလဲ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေကြသည်။ လူထွားကြီးက သူလုပ်နေသည့် ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကေ့ကို ရန်ပြုရန် ပြေးလာသဖြင့် ခြောက်လုံးပြူးနှင့် ထိုးချိန်လိုက်မှ ကိုယ်ရှိန်သတ်သွားသည်။

“ရပ် … ရှင်တို့အားလုံးကို ကျနော် ဖမ်းလိုက်ပြီ။”

စောစောက ကန်လိုက်တာ တယောက်အပါ လဲနေတာက သုံးယောက်၊ လူထွားကြီးက သေနတ်ပြောင်းဝမှာ။ တယောက်ပျောက်နေသလိုပဲ …

“ဒုတ်” “အ”

နောက်စိမှ နာကျင်မှုနှင့်အတူ ကေခေါင်းမှာ မိုက်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို လက်က သေနတ်လဲ လွတ်ကျသွားသည်။ သတိမလွတ်အောင် ထိန်းထားရင်း နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဖြူလျော်လျော်နဲ့ တရုတ်ကလေးတကောင်၊ လက်မှာ ဓားလွတ်ကိုင်ထားသည်။ ကေ့ကို အထင်သေးပြီး ဓားနှောင့်နှင့် ခပ်ဖွဖွလေးပဲ ဆော်လိုက်တာ သူကံဆိုးသွားသည်။ တချက်တည်း ပုံကျမသွားသဖြင့် ကေ့ကို မျက်လုံးပြူးကြည့်နေသည့် တရုတ်ရင်ခွင်ထဲ ကေဝင်ပြေးကာ ပခုံးနှင့် ဆောင့်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်သား လုံးထွေးပြီး ကြမ်းပေါ်ကျသည်။ အလေ့အကျင့် မပြတ်သည့် ကေက ဓားလွတ်ကိုင်လက်ကို လိမ်ကာ တရုတ်၏ ကျောကို ဒူးဖြင့် ထောက်၍ ထိန်းထားလိုက်ပြီး ဓားကိုယူ၍ လည်ပင်းမှာ တေ့ထားလိုက်သည်။ ငါးယောက်၊ ပြည့်ပြီ။ သူ့လူသူ လာမကူရဲတော့သော ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် လူထွားကြီးကိုလဲ ကေ မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေလိုက်သည်။

“ဒုတ်” “အင့်” “ချွင်”

ဇက်ပိုးပေါ် ကျလာသော လက်ဝါးစောင်းချက်ကြောင့် ကေ့လက်ထဲမှ ဓားလွတ်ကျသွားသည်။ မမြင်ရသေးသော ရန်သူကို မှန်ဆ၍ လက်ပြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ဘယ်လို ဖြစ်သွားသည်မသိ၊ ရန်သူကို ထိရမည့်အစား ရန်သူက ကေ့လက်ကို ဖမ်း၍ လိမ်ချိုးသည်။ ကေက အညံ့မခံ၊ ခြေကွက်ပြောင်းကာ အတင်းရုန်းသော်လည်း ဒီရန်သူက ကေ့ထက် ပိုမြန်နေသဖြင့် ရုန်းလို့မရ။ ကေ့ခြေထောက်တွေ ဖြတ်ရိုက်ခံရသဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ကေဘေးတိုက် ပစ်ကျသည်။ ရန်သူသည် ကျင်လည်လှသော သိုင်းသမားဖြစ်သည့်အပြင် တကွက်လည်း ဦးသဖြင့် ခဏအတွင်းပင် ကေလက်ပြန်ကြိုး အတုပ်ခံလိုက်ရလေသည်။

“မိန်းကလေးကွ … ပညာကတော့ မသေးဘူး။ ငါ့လက်ဝါးစောင်းထိတာတောင် ပြန်တိုက်နိုင်သေးတယ်။ တရုတ်၊ မင်းပြောတဲ့အထဲမှာ သူမပါပါလား။”

“မတိဘူး ဆရာကီး၊ ဟိုကောင်မကို ဆေးကျွေးတာ မရလို့ လာခေါ်တာ။”

ဆရာကြီးဟု အခေါ်ခံရသူ ဝိဇ္ဇာနက်သည် ဗေဒါရီဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး တစုံတခုကို သတိရသည့်ဟန်နှင့် …

“သြော် … သူကိုး”

ဟု ခပ်ဖြည်းဖြည်း ရေရွတ်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကို တဆတ်ဆတ် ငြိမ့်ရင်း ဖိုးနီ၊ မျိုးဇော်နှင့် ကေ့လက်ချက်နှင့် မှောက်နေသူတို့ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ဖိုးနီနှင့် မျိုးဇော်တို့၏ လက်ဖဝါးများကို ဖိညှစ်ပေးလိုက်ရာ ငေါက်ကနဲ ပြန်ထထိုင်ကြသည်။

“ဒီကောင်ကတော့ တညလုံး အိပ်မှာပဲ၊ မင်းငါ့ကို လာခေါ်လိုက်လို့၊ နို့မို့ဆို မင်းတို့အားလုံး ကိစ္စတုံးမှာပဲ။”

“တီညလုံး ဆိုတော့ … တီကောင်မတွေကို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ဆရာကီး၊ ဟိုတီခါလိုပဲလား”

“မင်းတို့ … အဲဒါ ခက်တာပဲ။ မင်းတို့က အတိုင်းမသိ၊ အရှည်မသိ။ လုပ်ချင်တာ တခုပဲ သိတယ်။ မင်းတို့ အလုပ်ကောင်းလို့ အရင်တခါက ဈေးကောင်းမရဘူးလေ။”

တရုတ်ပြောသည့် ဟိုတခါဆိုသည်မှာ စပါယ်ဦးမှာတုန်းကလို လိုးပွဲကြီး ဆင်နွှဲကြဖို့ ဖြစ်မှန်း ကေရိပ်မိသည်။

“အယုတ်တမာ … မုဒိန်းကောင်တွေ”

ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ကို လှည့်ကြည့်သည်။ ကေ့ရှေ့မှာ မုဆိုးထိုင် ထိုင်ချလိုက်ပြီး …

“မင်းနာမည် ဘယ်သူ”

“စောရှင်ကေသော်”

“အလိုတူရင် မုဒိန်းမှု မမြောက်ဘူးကွဲ့၊ ခဏနေကျရင် မစောရှင်ကေသော် ကိုယ်တိုင် သိလာမှာပါ။”

“ရှင် … ဆုတောင်း …”

ကြက်ခေါင်းဆိတ်မခံ ပြန်ပက်သည့် ကေ့စကား မဆုံးမီ ဝိဇ္ဇာနက်က ကေ့ပါးကို ညှစ်ကာ ပီယဆေးလုံးကို ပါးစပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး နှာခေါင်းကို တဆက်တည်း ညှစ်လိုက်သဖြင့် ကေ ဆေးလုံးကို မြိုချလိုက်မိသည်။

“ဆုတောင်းရမှာက မင်းကွဲ့။ ခဏနေကျ လိုးမဲ့သူ မရှိပဲ ဖြစ်နေလို့ လိုးပေးပါ၊ လိုးပေးပါလို့ ဆုတောင်းရမှာ”

ထို့နောက် ဝိဇ္ဇာနက်က သတိမေ့နေသော ဗေဒါရီကို ပွေ့ချီလိုက်ပြီး …

“လျန်ယွီ … ဟန်ဆုဝေကို မင်းကျေနပ်အောင် ပြုစုပေးလိုက်၊ ဟို ၃ ယောက် … ကောင်မလေးတွေ သေချာစောင့်ကြည့်ထား၊ ဒါပေမဲ့ လက်ဖျားနဲ့တောင် ထိမယ် မကြံနဲ့။ မစောရှင်ကေသော် တောင်းဆိုရင်တော့ … ဖြည့်ဆည်းပေးလိုက်ပေါ့ကွယ်။”

… ဟု ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် ပြောရင်း လှေခါးပေါ် တထစ်ချင်း တက်သွားတော့သည်။

(အခန်း ၅)

မြူတွေ ရစ်သိုင်းနေသည့် ယာယီတဲနန်းကြီးထဲက သလွန်ပေါ်မှာ ဗေဒါရီ တင်ပလ္လင်ခွေလျှက် ထိုင်နေသည်။ ဒီတဲနန်းကို မြင်တာနှင့် သူမ အိပ်မက်မက်နေတာဖြစ်မှန်း ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ထူးဆန်းလှသော အိပ်မက်တွေ ဒီရက်ပိုင်း ခပ်စိတ်စိတ် မက်နေသည်။ အခန်း တနေရာတွင် ကြေးမုံပြင် အကြီးကြီးတချပ် ထောင်ထားသည်ကို တွေ့သည်နှင့် မှန်ကြိုက်တတ်သူပီပီ ဗေဒါရီ သလွန်ပေါ်မှ ထကာ ကြေးမုံပြင်အနားသို့ တိုးကပ်သွားလိုက်သည်။ သူမ၏ ကိုယ်တွင် နန်းဝတ်နန်းစား ပြိုးပြိုးပြက်ပြက် တောက်တောက်ပြောင်ပြောင်တွေ ဆင်လျှက်သား တွေ့ရသည်။ နန်းတွင်းသူ အဝတ်အစားတော့ မဟုတ်၊ မင်းပျိုမင်းလွင် မင်းယောက်ျားတယောက်၏ အဝတ်အစားမျိုး။

ကြေးမုံပြင်တွင် သူမ၏ ရုပ်သွင်အစား သူမ အိပ်မက်တွေထဲ ပါနေကျ ဝတ်ကောင်းစားလှနှင့် လုလင်ပျိုကို တွေ့ရသည်။ သူမသည် လုလင်ပျို၊ လုလင်ပျိုသည် သူမ။ ကြေးမုံပြင်အတွင်းရှိ လုလင်ပျို၏ ပုံရိပ်က သူမ၏ လှုပ်ရှားမှုတိုင်းကို ထပ်ချပ်မကွာ တုပနေသည်။ တဲနန်းကြီး အပြင်ဘက်မှ တူရိယာ တီးမှုတ်သံတွေကို ကြားရပြန်သည်။ လုလင်ပျိုက ကြေးမုံအတွင်းမှ ဖောက်ထွင်း၍ တဲနန်းအပြင်ဘက်ကို ဟန်ပါပါနှင့် လမ်းလျှောက်သွားတာကို တွေ့ရသည်။ ဗေဒါရီကလဲ ထူးဆန်းသော အိပ်မက်အကြောင်း သေချာသိချင်သည်မို့ လုလင်ပျိုနောက်က ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး လိုက်ပါသွားတော့သည်။

တဲနန်းအပြင်ဘက်ရောက်တော့မှ သစ်လုံးတွေနှင့် ဝင်းခတ်ထားသော ခြံကျယ်ကြီးအတွင်းတွင် ဒီလိုတဲလေးတွေ အများကြီးကို ဗေဒါရီတွေ့ရတော့သည်။ ဗေဒါရီ ထွက်လာခဲ့သော တဲက အကြီးဆုံးနှင့် အလှဆုံးပဲ။ လုလင်ပျိုကို အနီးရှိ စစ်သည်၊ ရဲမက်များက ဒူးထောက် အရိုအသေပေးကြသည်။ တဲနန်းကြီး၏ မလှမ်းမကမ်းတွင် ချူးပန်း ချူးနွယ်တွေနှင့် တန်ဆာဆင်ထားသော မှန်စီရွှေချ ဝေါယာဉ်တစင်း။ လုလင်ပျိုရှေ့ကို အဝတ်ဖြူဝတ်ထားသည့် ဘရသေ့က လာရောက် ဒူးထောက်ခစားသည်။ ဘရသေ့မှာ နှုတ်ခမ်းမွှေးရေးရေးနှင့် တမျိုးဆန်းနေသည်။

“ဗားဆရာကြီး … ရပါတယ်၊ ထပြီးပြောပါ။”

“မင်းသားရဲ့ ဦးရီးတော်က မင်းသားနဲ့ စစ်မက်မဖြစ်ပွားလို၊ ရှေးယခင်ကလိုပဲ သမက်တော်နှင့် ယောက္ခမတော် ချစ်ကြည်ရင်းနှီးလိုသည့်အတွက် သူ့ရဲ့ သမီးထွေးကို အပို့အဆက် ပြုသအပ်ပါတယ်။ မင်္ဂလာပွဲ ဆင်ယင်ကျင်းပဖို့အတွက် မင်းသားကိုယ်တိုင် ဆင်ယဉ်၊ မြင်းယဉ်များနဲ့ မြို့တွင်းသို့ ဝင်ရန် အမှာတော်လဲ ပါးလိုက်ပါတယ်။”

“ပသို့ထင်သနည်း၊ ဗားဆရာ”

“လျှောက်တင်အပ်ပါသည် အရှင့်သား။ ဦးရီးတော်သည် … ရှေးကလဲ သမီးမျက်နှာမှ မထောက်၊ သမက်တော် အရှင့်သားအပေါ် သစ္စာမထား၊ အလေးဂရုမပြုမူခဲ့၊ ယခု သမီးထွေးကို ပို့ဆက်ပြန်သည်။ ပဇာကို ကြံစည်သည်မသိ၊ ဖြောင့်မည်မထင်၊ ထို့ပြင်တ၀ မြို့အဝင်လမ်း တောတန်းကလေးမှာ ဆင်သံ၊ မြင်းသံ အုပ်အုပ်သဲသဲလဲ ရှိသည်။ မင်္ဂလာကို သစ်တပ်မှာပဲ ပြုသင့်ကြောင်းပါ။”

“တောက် … ဗားဆရာကြီး ကောင်းမည် ထင်သလို စီရင်စေ”

xxx xxx xxx

ဒီတခါ တဲနန်းကြီးထဲတွင် မြူတွေ မဆိုင်း၊ မအုံ့တော့။ သေယစ်နေသော မင်းသားသည် ကြင်ယာတော်များ ခြံရံလျှက် တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်လာသည်။ ကြင်ယာတော်နှစ်ပါးက ရုပ်ချင်းဆင်သည်၊ ညီအစ်မများ ဖြစ်ဟန်ရှိ၏။ ညီမငယ်က မင်းသားကို ကြောက်ရွံ့သည့်ဟန်ရှိသည်။ အစ်မကြီးက မင်းသားကို မနှစ်မြို့ဟန်ရှိသော်လည်း မချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းရသည့်နှယ်။ ကျန်ကြင်ယာတော်တပါးကတော့ အတော်ပင် တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ရှိသည်။ မင်းသားကို ယိုင်လဲမသွားရအောင် သူကပင် ဂရုတစိုက် ဖေးမကာ ယုယုယယ တွဲထားပေးသည်။

ရုတ်တရက် မြင်းခွာသံများ မြင်းဟီသံများနှင့် သစ်တပ်တခုလုံး သဲသဲညံသွားသည်။ မြင်းခွာသံများ ရပ်သွားသည်နှင့် သွေးစွန်းသော အဝတ်၊ ဓား၊ ကိုယ်တို့ဖြင့် ဗားဆရာကြီး တဲနန်းအတွင်းသို့ ဝင်ရောက်လာသည်။

“ဘုန်းတော်ကြောင့် အရှင့် ဦးရီးတော်မှာ နတ်ရွာနန်းမှာ စံပျော်ကြောင်းပါ။”

ဗေဒါရီနှင့် သက်တူရွယ်တူ လုံမပျို၊ အသက် ၂၀ ပင် မပြည့်တတ်သေးသည့် မိန်းကလေး၏ မျက်ဝန်းတွင် နာကျင်ခြင်းတွေကို တွေ့သည်။ နောက် … ဖုံးကွယ်အပ်သော ရတနာရွှေကြုတ်မှ နာကျင်မှုကို မင်းသား၏ ရင်ခွင်အတွင်း မျက်နှာဝှက်ကာ အံကြိတ်၍ ရှုံ့မဲ့နေသော သူမ၏ မျက်နှာကလေး … ပြီးတော့ ဘုရားထီးတင်ပွဲမှာ ဆုတောင်းနေသော သူမ …

“ဘဝတကွေ့တွင် ဗားဆရာကို ကျမလက်နှင့် သတ်၍ မင်းသားကို ပန်းဦးချွေရသူ ဖြစ်ရပါစေ။”

ဘရသေ့၊ ကျောင်းသင်္ခန်း၊ အစွမ်းမရှိသည့် ဝိဇ္ဇာနီဝတ်စုံနှင့် ဗေဒါရီ၊ တောပျော်ကြီး၊ ဝိဇ္ဇာနက် …

“သမီး … သူ့ကြွေးရှိရင် ဆပ်ရလိမ့်မယ်”

ဘရသေ့၏ စကားအဆုံးတွင် တောပျော်ကြီးက ဘရသေ့ကို ဓားဖြင့် ခုတ်ချလိုက်တော့သည်။

“ဘရသေ့ … ”

“မြန်မြန်ကျေအောင်သာ ဆပ်၊ သမီး … ဗေဒါရီ”

“ဘရသေ့ကို ပေးထားတဲ့ ကတိတည်နိုင်ဖို့ အကြွေးတွေက တားဆီးနေတယ်။”

“သတ္တိမွေးပါ၊ … သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဆပ်စရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ အားတင်းပြီး မြန်မြန်သာ ဆပ်လိုက်ပါ၊”

xxx xxx xxx

သူမ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဗေဒါရီ လန့်နိုးလာသည်အထိ ဘရသေ့၏ စကားသံများက သူမနားတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေတုန်းပါ။ ဒါ … အိပ်မက်ဆိုးတခုလား၊ ဒေါ်ကြီး … ဒေါ်ကြီးကို သတိရတော့ ဗေဒါရီ ချက်ချင်း ထထိုင်သည်။ သူမ အိပ်ခန်းတော့ သူမ အိပ်ခန်းပဲ။ ဒါပေမဲ့ တခုခုတော့ ထူးခြားနေသည်။ ပြတင်းပေါက်က အပြင်ကို ကောင်းကောင်း မမြင်ရ၊ နီရဲရဲ ကြက်သွေးရောင် ရင့်ရင့် ဇာခန်းဆီးတွေ အုပ်ထားသလိုမျိုး၊ မြင်ရသည့် မိုးစက်တွေကလဲ လေမှာ တွဲလဲ ခိုနေကြသည်။ အခန်း တံခါးမှလဲ အပြင်ကို မမြင်ရ၊ ပိတ်စနီကြီး အုပ်ထားသလိုမျိုး။ ရုတ်တရက် မှောင်ရိပ်ထဲမှ ရှမ်းဘောင်းဘီ အနက်၊ ရှမ်းအကျီ အနက်နှင့် မဟူရာသားနှင့် ပြုလုပ်ထားသည့် ပုတီးတကုံးကို လည်မှာဆွဲထားသည့် လူတယောက် ထွက်လာသည်။ ဆံပင်ရှည်ကို သျှောင်မထုံးပဲ ဖားလျားချထားသည်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစနှင့်၊ ဝိဇ္ဇာနက်။

“ … ”

အော်မည်ကြံခါမှ အသံကလဲ မထွက်။ ကြောက်သော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်နှင့် သူမ ရင်ဆိုင်ရမည်။ သတ္တိမွေးဖို့ ဘရသေ့ မှာသွားသည် မဟုတ်လား။ နေဦး … ဘရသေ့က အကြွေးဆပ်ဖို့လဲ မှာသွားသည်၊ ဝိဇ္ဇာနက်အပေါ် သူမ ဘာအကြွေးတင်နေသည်ကို သိလိုက်ရပြီဖြစ်သဖြင့် အကြွေးအကြောင့် သတိရမိသောအခါ ဗေဒါရီ မျက်နှာကလေး ရဲကနဲဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့သွားသည်။ ပြီးမှ အားတင်းကာ …

“ဒါ … ဒါ ဘယ်နေရာလဲ၊ ကျမ ဘယ်ကို ရောက်နေတာလဲ။”

“ဘယ်နေရာလဲလို့ မေးတာထက်စာရင် ဘယ်အချိန်လဲလို့ မေးသင့်တယ် ကောင်မလေး။ အင်း … မင်းနဲ့ ငါနဲ့က ရေစက်လို့ပဲ ဆိုရမှာပဲ၊ ဒါလဲ ခပ်ကောင်းကောင်းပါပဲလေ။ ကဲ … ဘယ်အချိန်လဲ မသိချင်ဘူးလား။”

ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ အောက်လမ်း၊ မှော်ပညာတွင် အဆင့်တခုမှာ ရပ်တည်နေသူဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီနှင့် သူတို့ ဘာဇာတ်လမ်းရှိခဲ့သည်ကို သူ့ပညာနှင့် သိတန်သလောက် သိသည်။ ဗေဒါရီထံမှ သူလုယူထားသော ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေတွေမှာလဲ ပီယဆေးတွေ ဖော်တာနှင့် ကုန်ပြီဖြစ်ရာ ဗေဒါရီကို မယားအဖြစ် သိမ်းပိုက်လိုက်လျှင် တဘဝလုံး ဘူးသီးခြောက်မှာ ရေခမ်းတော့မှာ မဟုတ်ဟု တွေးမိသည်။ ဒါကြောင့် ခပ်ကောင်းကောင်းဟု ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ သူမသိသည့်အချက်မှာ သူ၏ ရှေးက ဆုတောင်းက ပန်းဦးခြွေရန်သာဖြစ်သဖြင့် ဗေဒါရီကို တသက်လုံး သူ့မယားအဖြစ် ထား၍ ရချင်မှ ရမည်ဆိုတာဖြစ်သည်။

ဗေဒါရီက ရေစက်အကြောင်း ထပ်ကြားရမှာ နားရှက်တာမို့ စကားလမ်းလွှဲရန် ကြိုးစားသည့် အနေနှင့်…

“ကျမ ဘယ်အချိန်ကို ရောက်နေတာလဲ။”

“နတ်ပြည်မှာ တရက်ဟာ လူ့ပြည်မှာ နှစ်တထောင်ဆိုတာ ကြားဖူးတယ် မဟုတ်လား။”

ဝိဇ္ဇာနက်က လိုရင်းကို မပြောပဲ စကားတွေ ဝေ့နေပြန်သည်။

“ဒီလိုပဲ လူ့ပြည်က တရက်ဟာ ငရဲပြည်မှာ နှစ်တထောင်ကြာတယ်။ အခု မင်းရောက်နေတဲ့ နေရာက ဒေသအားဖြင့်တော့ မင်းရဲ့ အိပ်ခန်းပါပဲ၊ ကာလအားဖြင့်တော့ ငရဲပြည်ရဲ့ အချိန်ပေါ့။ မင်းနဲ့ ချစ်ကြဖို့ ငါလောဖို့ မလိုပါဘူး။ အချိန် တညလုံး ရှိတယ်၊ အဲ လူ့ပြည်ရဲ့ တညလုံး … ရှိတာ။ ဒီမှာ ၄ – ၅ ရက်လောက် အချိန်ဖြုန်းမှ လူ့ပြည်မှာ စက္ကန့်ပိုင်းပဲ ကုန်ဦးမှာ။ ဒီတော့ မင်းအသင့် ဖြစ်ရင်ပြော၊ အေးအေးဆေးဆေး အချိန်ယူ ပြင်ဆင်ပေါ့။ ငါမလောပါဘူး၊ အချိန်တွေ အများကြီးပဲ မဟုတ်လား။ တခုတော့ရှိတယ်၊ ဒီအခန်းထဲကတော့ မင်းအပြင်ထွက်လို့မရဘူး၊ ထွက်သွားမိရင် မင်း လူ့ပြည်ကို ဘယ်တော့မှ ပြန်လာလို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ … အသင့်ဖြစ်ရင် ငါ့ကို ခေါ်လိုက်၊ ဟုတ်ပြီလား။”

ဘုရားရေ … သူ့ကို ပန်းဦးဆက်ဖို့ ဗေဒါရီကပဲ တောင်းဆိုရဦးမည်တဲ့၊ ဝေးသေး။ နောက်ပြီး မဝေ၊ မင်းသားရဲ့ ကြင်ယာတော် လုံမပျို၊ သူတို့တွေ အော်ဟစ်၊ ရုန်းကန်နေကြတာ အကြောင်းမဲ့တော့ မဟုတ်နိုင်။ ကြားဖူးတာက ယောက်ျားနှင့် ချစ်ကြလျှင် အရမ်းနာသည်ဟု ကြားဖူးသည်။ အဲဒီနေရာက အသားနုနုလေးတွေက သူမ လက်နှင့် ရေချိုး၊ သန့်စင်တုန်း ငြင်ငြင်သာသာ ထိတာတောင် အတော်အောင့်တာ၊ စောစောက မဝေကို ဟိုတရုတ်ကြီး လုပ်သလို လုပ်လျှင်၊ ဗေဒါရီ ဆက်မတွေးရဲတော့။

ဒါပေမဲ့ ဘရသေ့၏ စကား၊ အကြွေးတွေ ဆပ်ဖို့၊ မြန်မြန်ဆပ်ဖို့။ မကောင်းသူပယ်၊ ကောင်းသူကယ်ဖို့ တားဆီးနေသည့် အကြွေးတွေ။ သတ္တိမွေးဖို့၊ အားတင်းပြီး အကြွေးကြေအောင် ဆပ်ဖို့။ ဘရသေ့ပြောတဲ့ သတ္တိဆိုတာကို သူမ သတိရသည်၊ လုပ်သင့်သည်ကို ဘာတွေပဲ ရင်ဆိုင်ရပါစေ လုပ်ရဲတာ၊ မလုပ်သင့်သည်ကို ဘယ်သူတွေ ဘာတွေပဲ ပြောကြပါစေ မလုပ်ပဲ နေရဲတာဟာ သတ္တိပဲဟု ဘရသေ့ ပြောဖူးသည်။ ဘရသေ့ ဘာအတွက် သူမကို သတ္တိမွေးဖို့ မှာသွားသည်ကို သူမ နားလည်သော်လည်း သတ္တိက ဟုတ်တိပတ္တိ ထွက်မလာပဲ ဖြစ်နေသည်။ ချီတုံချတုံနှင့် ဗေဒါရီ အကြာကြီး ထိုင်နေမိသည်။

တကယ်တော့လဲ သူမ ပြေးလို့မှ မလွတ်နိုင်တာပဲ၊ အနှေးနဲ့ အမြန် ဒီဝဋ်ကြွေးတွေကို တွေ့ကြုံရမှာ။ အချိန်ဆွဲနေလဲ နောက်ဆုံးရလာဒ်က အတူတူပဲဆိုတာ ဗေဒါရီ သဘောပေါက်လာသည်။ ခေါင်းလေးကိုငုံ့၍ တိုးတိုးလေး ဝိဇ္ဇာနက်ကို လှမ်းပြောသည်။

“ဝိဇ္ဇာနက် … ရှင် … ရှင့်အလိုကို ကျမ လိုက်ပါ့မယ်။”

စကားဆုံးသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက်က ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဗေဒါရီ၏ဘေးတွင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဗေဒါရီထင်သည်မှာ သူမ အဝတ်တွေ အကုန်ဆွဲချွတ်၍ သူမ၏ အချစ်ပန်းဦးကို ဆွတ်ယူတော့မည်ဟု ထင်မိသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ အခြေအနေကို သဘောပေါက်သူပီပီ အလျင်မလို၊ အချိန်တွေ အများကြီး ရှိတာကြောင့်လဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဗေဒါရီပခုံးကို အသာဖက်ပြီး …

“ရင်တွေ ခုန်နေလား၊ ကောင်မလေး … စိတ်အေးအေးထားနော်။ အရင်တုန်းက အကို့ကို မေးတာလေ၊ ‘တောပျော်ကြီး၊ တောထဲမှာ သူယောင်မယ်တွေနဲ့ ပျော်ခဲ့တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးတုန်း’ ဆို။ အခု သူယောင်မယ်လေးနေရာကနေ ကိုယ်တွေ့သိရတော့မယ်။ မကြောက်နဲ့၊ စိတ်အေးအေးထားနော်။” … ဟုပင် အားပေးလိုက်သေးသည်။ ငယ်စဉ်က ဘရသေ့၏ ကျောင်းမှာ ဗေဒါရီ တောပျော်ကြီးနှင့်တွေ့လျှင် တောထဲမှာ တောပျော်ကြီး ဘာလုပ်လဲဟု မေးတတ်သည်။ မေးတိုင်း သူယောင်မယ်တွေနဲ့ ပျော်တာပေါ့ဟု တောပျော်ကြီးက ပြန်ဖြေတတ်သည်။ သူယောင်မယ်နဲ့ ဘယ်လို ပျော်တာတုန်းဟု ဆက်မေးလျှင် တောပျော်ကြီးက မဖြေတော့၊ ပြုံးစိစိသာ လုပ်နေတတ်သည်။

“ဟင့်အင်း၊ ဝိဇ္ဇာနက် … ကျမ ကြောက်တယ်” ဟု ဗေဒါရီက ပြန်ဖြေတော့ …

“မကြောက်နဲ့နော်။ အကိုလို့ ခေါ်လေ၊ လင်မယားတွေပဲ ဖြစ်နေပြီ ဥစ္စာ။ လာ အကို့ကို ဖက်ထား”

ဗေဒါရီကတော့ ချက်ချင်း အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းဖို့ နှုတ်က မရဲသေး။ ဒါကြောင့် ဘာမှတော့ ပြန်မပြော၊ သူ့ကိုသာ အသာဖက်ထားလိုက်သည်။ ဒီတော့ သူက ဗေဒါရီ့နဖူးကို နမ်းသည်၊ ပါးကို နမ်းသည်။ အပျိုရိုင်းကလေး ဗေဒါရီမှာ တကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ တဖြန်းဖြန်းထရသည်။ ပါးအို့လေးတွေလဲ နီရဲနေရသည်။ ပါးကိုနမ်းပြီးနောက် သူမ နားရွက်ကလေးကို ရိုးရိုးလေးပဲ ဆက်နမ်းသည်။ အဆန်းတွေချည်း၊ ပြီးတော့ နားရွက်ဖျား၊ နားသံသီးလေးကို အငုံခံရတော့ ဗေဒါရီ ခေါင်းကလေး ပုထားမိသည်။ တကိုယ်လုံး ဘယ်လိုပဲ ကျုံ့ထားထား အဖိုဓာတ်နဲ့ ထိတာမို့ နို့သီးခေါင်းလေးတွေက ညဝတ် တီရှပ်လေးအောက်ကနေ တဖြည်းဖြည်း ခေါင်းထောင်ထလာတော့သည်။

အဖိုဓာတ်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို တောင့်မခံနိုင်သည့်အဆုံး ဗေဒါရီ ဇက်ကို ဆက်ပုမထားနိုင်တော့ပဲ ခေါင်းကလေး မော့သွားသည်။ သူသိသွားမှာလဲ ရှက်တာမို့ သက်ပြင်းမောလေးကို ခိုးကာချခါမှ အင်း ဟင်း ဟင်း ဟု အသံထွက်သွားတာ အကျယ်ကြီးလိုပဲ။ တကယ်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ အဆင့်မှာ မိန်းမကျမ်း ကျေသည်ဆိုသည့် လျန်ယွီထက်ပင် အဆပေါင်းများစွာထက်ပင် ပိုသေးသည်ဟု ဆိုရမည်။ ဗေဒါရီလို မနူးမနပ် မိန်းကလေးမျိုးကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ ကာမခလုတ်တွေ အကုန်ပွင့်စေနိုင်သည့်အပြင် လိင်ကိစ္စကို အရူးအမူး စွဲလန်းသွားသည်အထိ ကျွမ်းကျင်သူဖြစ်သည်။ အခုလဲ အကွက်ရွှေ့မှန်သဖြင့် တခဏအတွင်းပင် ဗေဒါရီ နို့သီးခေါင်းတွေ ထောင်လာသည်အထိ ဖြစ်နေရပြီ မဟုတ်လား။

ဝိဇ္ဇာနက်၏ လက်တွေက အငြိမ်မနေ၊ ထောင်ထလာသော နို့သီးခေါင်းတွေကို မထိတထိဖြစ်အောင် တီရှပ်အပေါ်မှ အသာပွတ်ပေးနေသည်။ တဟင့်ဟင့် ဖြစ်နေသော ဗေဒါရီ၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို တလှည့်စီ ငုံပေးသည်၊ ပွင့်ဟလာသော ဗေဒါရီ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ သူ့လျှာကို ငြင်ငြင်သာသာ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက်လုပ်သည်။ ယောင်ယမ်း၍ ဗေဒါရီ သူ့လျှာကို သကြားလုံးစုပ်သလို စုပ်နမ်းမိသည်၊ ထိုမှ သူနှင့် နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့၍ တုံ့ပြန်အနမ်းများ ချွေတတ်လာသည်အထိ ဗေဒါရီ တယောက် အဆင့်တက်သွားသည်။ အနမ်းတွေကို မတုံ့ပြန်လို့လဲမရ၊ နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေမှ သူ့လက်တွေက ပေးသော အချစ်အရသာတွေမှ ဗေဒါရီ သက်သာရာရသည်လေ။

တီရှပ်ကို လှန်တင်လိုက်တာတွေ၊ ခါးမှာ ဝတ်ထားတဲ့ ထမီပြေသွားပြီး သူမခါးမှာ ပတ်ရုံလေး ပတ်၍ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားတာတွေ ဗေဒါရီ မမှတ်မိ။ နို့တွေကို တလှည့်စီ ငုံထားရင်း လျှာဖျားနှင့် လျက်ပေးနေရင်းက သူမ ပိပိလေးကို လက်နှင့် အုပ်ကိုင်ခံရတော့မှ ဗေဒါရီ သတိဝင်လာမိသည်။ နာမှာ ကြောက်၍ မျက်မှောင်တွေ ကျုံ့သည်အထိ အတင်းညှစ်ထားလိုက်သော်လည်း လက်ချောင်းကြီးက တိုးဝင်မလာ၊ လက်နှင့် အုပ်ကိုင်ရုံသာ ကိုင်ပြီး ပေါင်ခြံက အသားတွေကို မထိတထိ ဆွနေသည်။ သက်ပြင်းမောတွေ ခိုးမချနိုင်တော့၊ ပေါ်ပေါ်တင်တင်ပင် တဟင်းဟင်း ဖြစ်ကုန်ပြီ။

“အဟင့် ဟင်း … ဝိဇ္ဇာ ဟင်း ဟင်း … အကိုကြီးရယ်၊ သမီးမနေတတ်ပါဘူး။ အဟင်း … ဟင်း”

အကွဲကြောင်းလေးကို လက်ဖျားလေးတွေနှင့် ထိလိုက်တော့လဲ မျက်လုံးကို တအားမှိတ်၍ နာလေမလားဟု တကိုယ်လုံးကို ကျုံ့ထားလိုက်မိသေးသည်။ ထင်သလောက် မနာ၊ အသားနုသည်မို့ အောင့်တောင့်တောင့်နှင့် နေရခက်သလိုလိုသာ ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ အကြာကြီးလဲ မီးထွက်အောင် ပွတ်သည်မဟုတ်၊ တချက်ထိ၊ နှစ်ချက်ထိနှင့် အရည်တွေ ရွှဲလာတော့မှ ဖြည်းဖြည်း ပွတ်သည်မို့ ဗေဒါရီ တဟင့်ဟင့်နှင့် အရသာတွေ့စ ပြုလာသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ ကောင်မလေးကို တချီတည်းနဲ့ ကြောက်သွားအောင် တနပ်စား မကြံပဲ တသက်လုံးအတွက် သိမ်းပိုက်ချင်သည်မို့ လက်ဖက်ကောင်းစားချင်လျှင် ပလောင်တောင်တက် နှေးရသည်ဆိုသလို ဖြည်းဖြည်းချင်းသာ ခရီးနှင်သည်။ သူ၏ ကျွမ်းကျင်မှုနှင့် စိတ်ရှည်မှုတို့ကြောင့် ဗေဒါရီမှာလဲ ကာမ အရသာကို တဆင့်ပြီးတဆင့် အဆင့်တက်ရန် ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား မရှိဖြစ်ရသည်။

အခုလဲ ကြည့်လေ၊ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဆော့ကစားရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ခေါင်းက သူမ ပိပိလေးနားကို ရွေ့သွားတော့ နာတော့မည်ပဲ ထင်ကာ ဗေဒါရီ မျက်နှာကလေး ရှုံ့မဲ့ပြီး ဝိဇ္ဇာနက် ဘာလုပ်မလဲဟု ရင်ထိတ်နေမိသည်။ တကယ်တမ်းကျတော့ အရမ်းနူးညံ့လွန်းတဲ့ လျှာနဲ့ ပိပိလေးကို ငြင်ငြင်သာသာ လျက်ပေးတာမို့လို့ အသည်းတွေ အေးသွားလောက်အောင် ချောက်ထဲပြုတ်ကျသလို၊ လေထဲမှာ ပျံနေရသလို အိပ်ယာနှင့် အထိအတွေ့ အဆက်အသွယ် လုံး၀ မရတော့ပဲ ငြိမ့်ကနဲ ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်နေ၍ နှုတ်က မညည်းတတ်၊ ညည်းတတ်နှင့် အော်ညည်းလိုက်ရသည်လေ။

“အဟင့်ဟင့်၊ အဟင်းဟင်း၊ အဟင့်၊ အင့် … အဟင်း … အဟင့်ဟင့် အကိုကြီး … အကိုကြီးရယ်”
လုံး၀ မနာမကျင်တာတော့ မဟုတ်၊ တသက်လုံး အထိအတွေ့နည်းလာသည့် အသားနုလေးများ ဖြစ်သည်မို့ ဘယ်လောက်ပဲ ငြင်သာပါသည်ပြောပြော အောင့်သလိုလို၊ နာသလိုလိုတော့ ဖြစ်တာပဲ။ ဒါပေမဲ့ အောင့်တာ၊ နာတာက သပ်သပ်၊ အမျိုးအမည် မဖော်ပြတတ်သော ဝေဒနာက သပ်သပ်မှာ ဝေဒနာက ပို၍ သူမအာရုံမှာ ထင်ရှားနေတာတော့ အမှန်ပင် ဖြစ်သည်။

“သမီး … အကို ထည့်လိုက်တော့မယ်နော်။”

အသံကြားမှ သတိဝင်ကာ ဗေဒါရီ ခေါင်းထောင်ကြည့်တော့ သူမက ကြက်ကောင်လုံးကင်ကြီးလို ပေါင်နှစ်ချောင်းက ဖြဲထားလျှက်သား၊ သူမ ပေါင်ကြားမှာ နေရာယူထားသည့် ဝိဇ္ဇာနက်။ သူ့ပစ္စည်းကြီးက ထောင်မတ်နေသည်။ စောစောက မြင်ခဲ့သည့် လျန်ယွီထက် မကြီးဘူးဆိုလျှင်တောင် ငယ်မနေ၊ လျန်ယွီက ပိုတုတ်ကောင်း တုတ်နိုင်သော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်က အနည်းငယ်ပိုရှည်သည်ဟု ထင်မိသည်။ သေချာတိုင်းကြည့်မထားသဖြင့် အင်ဂျင်နီယာ ကျောင်းသူကလေး ဗေဒါရီ တပ်အပ်တော့ မပြောနိုင်ပါ။ “ဟုတ်” ဟု ပြန်ပြောလိုက်သော်လည်း ဒီတခါတော့ နာပြီဟု စိတ်ထဲမှာ အသေအချာ ထင်မိသဖြင့် မျက်လုံးတွေကို အတင်းမှိတ်၊ လက်သီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကာ ဖင်ကိုလဲ အတင်းရှုံ့ထားလိုက်သည်။

ဝိဇ္ဇာနက်၏ လီးက ဗေဒါရီထင်သလို ချက်ချင်းတိုးဝင်မလာ၊ အဝမှာ တေ့ထားလျှက်က အပေါ်ကို ချော်ချော်ထွက်သွားသည်။ ဒီတော့ ပိပိလေးကို ပွတ်နေသလို ဖြစ်သဖြင့် နာကျင်မှုအစား အမျိုးအမည်မသိ ဝေဒနာတွေ တက်လာပြန်သလို ဗေဒါရီလဲ အံကြိတ်ထားရာမှ တဟင့်ဟင့်နှင့် အသံတွေ ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အဝနားမှာ ပြန်လာတေ့ထားတော့ ဗေဒါရီ မျက်လုံးကို မရဲတရဲ ဖွင့်ကြည့်တော့ သူမကို စိတ်ကြည့်နေသော ဝိဇ္ဇာနက်။ မျက်လုံးချင်းဆုံသည်နှင့် ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီအထဲသို့ တိုးဝင်လာသည်။

“အဟင့်ဟင့် … အင်းးးး၊ အားးးးးးး အိ အိ အဟီးဟီး”

အောင့်တောင့်တောင့်နှင့် တရစ်ချင်း တိုးဝင်လာရာမှ တချက် စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်သွားသဖြင့် ဗေဒါရီ အသံကုန် အားကနဲ အော်လိုက်မိသည်။ အသားနုနုလေး ပြဲသွားတာဆိုတော့ စပ်လဲ စပ်၊ နာလဲ နာသည်။ နေမထိ၊ လေမထိဖူးသေးသည့် အသားနုလေးတွေမို့ ပြဲသွားသည့် နေရာကလဲ အရမ်းနာသည်၊ မပြဲသည့်နေရာကလဲ ထိတိုင်းနာသည်၊ နာသည်ဆိုတာထက် အောင့်ပြီး နေရခက်သည်။ ဗေဒါရီ အသက်ပင် မရှူနိုင်၊ အသက်ရှူလိုက်လျှင် နာမှာကြောက်သဖြင့် အသက်အောင့်ထားမိသည်။ တဟင်းဟင်းချသည့် သက်ပြင်းမောအစား ဆောင့်ထုတ်သည့် လေတွေ တဟင့်ဟင့်နှင့် ထွက်လာသည်။

“ဟင့် … အဟင့် … ဟင့်”

ဝိဇ္ဇာနက်က တချက်တည်းနှင့် အဆုံးထိ ဝင်အောင်မသွင်း၊ တဝက်လောက်သာ သွင်းပြီး ပြန်ထုတ်သည်၊ ပြန်ထည့်သည်။ တဟင့်ဟင့်နှင့် ကယ်သူမဲ့နေရှာသော ဗေဒါရီမှာ အချက်တိုင်း ဘုရားတနေရသည်။ အံကိုကြိတ်၍ မျက်လုံးကိုလဲ စုံမှိတ်ထားလိုက်ပြီ။ ဖင်ကိုလဲ ဝင်မလာအောင် တအားရှုံ့ထားသည်။

“ဟင့် … အဟင့်၊ အဟာ့၊ အင့်၊ အဟင့်ဟင့်၊ အဟင့်၊ အိ”

ခက်တာက ဖင်ကို ဘယ်လိုပင် ရုံ့ထားထား လီးဝင်လာတာကို မဝင်အောင် ညှစ်ထားလို့မှ မရနိုင်တာပဲ၊ ပိုဆိုးတာက စောစောက ဆွထား၊ နှူးထား၊ နှပ်ထားတာကြောင့် ဗေဒါရီကိုယ်တိုင်လဲ အရည်တွေ ထွက်နေသည်။ ဒီတော့ လျှောကနဲ လျှောကနဲ ဝင်လာမြဲ ဝင်လာသည်ပင်။ တအားညှစ်ထားတော့ ဗေဒါရီအတွက် ပိုနေရခက်သည်သာ ထူးသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်အတွက်ကတော့ ဒီလို ညှစ်ပေးတာ သဘောကျပုံရသည်၊ မရဲတရဲ ခိုးပြီး မော့ကြည့်တော့ သူ့မျက်နှာ ပြုံးယောင်သန်းသလိုလို ထင်မိသည်။ နောက် ၄ – ၅ ချက် တဝက်လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်နေပြီး အဆုံးထိ ထိုးချလိုက်တာ ဆီးခုံချင်း ထိမိချိန်မှာ အထဲမှာ ဒုတ်ကနဲတောင် မြည်သည်၊ အင့်ကနဲ အော်သံနှင့်အတူ သူမ အသက်ရှူရပ်သွားခဲ့ပါသည်။

“အင့် … အဟင့် ဟင့်”

“စိတ်အေးအေးထားလေ၊ အတင်းညှစ်ထားရင် ပိုနာလိမ့်မယ်။”

ပြောနေရင်း အဆုံးပြန်ထုတ်ကာ ပြန်ဝင်လာပြန်သည်။ ဒုတ်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ သူမနှုတ်က အင့်ကနဲ အသံထွက်သွားရပြန်သည်။ ဗေဒါရီ အသက်မရှူနိုင်၊ စပ်သည်၊ နာသည်၊ နေရခက်သည်၊ အမျိုးအမည်မသိသော ဝေဒနာ။ သူမအပေါ်က အုပ်မိုးနေသည် ဝိဇ္ဇာနက်ကို ကြည့်ရင်း ဗေဒါရီ မျက်ဝန်းမှာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ မျက်ရည်တွေ ဝဲလာသည်။

နောက်တချက် … ဒုတ်၊ အင့်ကနဲ အသံနှင့်အတူ ဗေဒါရီ့ပါးပြင်ပေါ် မျက်ရည်တွေ စီးကျလာသည်။

ရူးမတတ်ဖြစ်အောင် လှိုက်ဖိုရသော အတွေ့အကြုံသစ်တို့ကို ဘယ်လိုမှ မခံယူနိုင်သည့်အဆုံး တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ကာ ငိုနေသော အပျိုရိုင်းကလေး ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က လုံးဝ မညှာတမ်း တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေပါသည်။ အချက် ၄၀ လောက် ဆောင့်ပြီးမှ လီးကို ပြန်ထုတ်ကာ ခဏနားသည်၊ ဗေဒါရီကို မျက်ရည်သုတ်ပေးသည်။ ဒါကလဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏ နည်းစနစ်တခုဖြစ်သည်။ အလံခိုးရသည့် မိန်းကလေးကို ကျိုးနွံလာအောင်၊ သူ့ကို ပြန်မလှန်ဝံ့အောင် စိတ်ဓာတ်ကို ချိုးနှိမ်သည့် နည်းစနစ်။ ဒီနည်းစနစ်ဖြင့် အလံခိုးရပြီးသည့် မိန်းကလေးများမှာ အခြားအရာအားလုံးကို စိတ်ဝင်စားမှု မရှိတော့ပဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏လီးကိုသာ တန်းတန်းစွဲ တပ်မက်၍ သူ၏ ကာမကျေးကျွန်ဘဝကို သက်ဆင်းကြရလေသည်။ ယခုလဲ တဟင့်ဟင့်နှင့် ရှိုက်ငိုနေလျှက်ကပင် ဗေဒါရီမှာ ဝိဇ္ဇာနက်လီး၏ ညို့ကွက်အတွင်း သက်ဆင်းရလေပြီ၊ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်ကို ဗေဒါရီ ချစ်မိလာသည်။

ထို့ကြောင့်

“တော်ချင်ပြီလား သမီး”

… ဟု ဝိဇ္ဇာနက်က သွေးတိုးစမ်း မေးလိုက်သောအခါ …

“ဟင့်အင်း၊ အကိုကြီး … သမီး ရပါတယ်။ ဆက်လိုးပါ။”

… ဟု ပြန်ဖြေလိုက်မိခြင်းကို ဗေဒါရီကိုယ်တိုင်ပင် မယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ သူ့လီးကို ဗေဒါရီ့အဝမှာ ပြန်တေ့ကာ တချက်ချင်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ ဗေဒါရီမှာ အဆုံးထိ ဝင်လာတိုင်း ဒုတ်ကနဲ မြည်သည်ကို သိသည်၊ အင့်ကနဲ အော်ရင်း သူမကိုယ်လုံးလေး ခေါင်းရင်းဘက် ရွေ့သွားသည်ကို သိသည်၊ အိပ်ယာခင်းကိုတလှည့် ခေါင်းအုံးစွန်းလေးကို တလှည့် အတင်း ဆွဲဆုပ်ထားမိသည်ကိုလဲ သိသည်၊ နောက်ပြီး ရှိုက်ရှိုက်ငိုရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကို ပို၍ ပို၍ ချစ်မိသည်ကိုလဲ သိနေမိပါသည်။

အလံခိုးရင်း အချိန်တွေ ဘယ်လောက် ကုန်သွားသည်ကို ဗေဒါရီ မသိတော့၊ အိပ်ယာခင်းတွေ၊ ခေါင်းအုံးစွန်းတွေကို ဆွဲဆုတ်ဖို့တောင်၊ ရှိုက်ငိုဖို့တောင် သူမမှာ အားမရှိတော့ပဲ ခြေကုန်လက်ပန်းကျသည့်အခါကျမှ ခါးမှာ လိပ်တက်နေသည့် သူမ ထမီလေးပေါ် ဝိဇ္ဇာနက် လရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်တာပဲ မှတ်မိပါသည်။

(အခန်း ၆)

စောရှင်ကေသော် ဒုက္ခနဲ့ လှလှကြီး တွေ့နေပြီ၊ ချွေးတွေလဲ ပျံနေပြီ။ ရာသီဥတု ပူပြင်းသောကြောင့်တော့ မဟုတ်ပါ။ သူမ၏ အဝတ်အစားများနှင့် ဆံပင်ရှည်တို့မှာ မိုးရေတွေ ရွှဲနေသဖြင့် ဖြစ်ချင်းဖြစ်လျှင် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် ချမ်းနေတာသာ ဖြစ်သင့်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် လက်ပြန်ကြိုးတုတ်ကာ ပီယဆေးကျွေးသွားသည့် ကေ့ကို မျိုးဇော်တို့ လူစုက ဒူးတုပ်ထိုင်ခိုင်းထားသည်။

သူမ၏ မျက်စိရှေ့တည့်တည့်တွင်က လျန်ယွီနှင့် မဟန်ဆုဝေတို့ စုံတွဲ။ တတိယအချီ အဖြစ် ဆိုဖာခုံပေါ် ထိုင်နေသည့် လျန်ယွီ့ကို ကျောပေးလျှက် ဆိုဖာလက်တန်းများပေါ်တွင် ခြေတင်ကာ အိမ်သာတက်သလို ကားယားကြီး ထိုင်နေသည့် မဝေကို လျန်ယွီက အောက်က ပင့်လိုးရင်း လက်ကလဲ အစိနှင့် နို့တွေကို အားရပါးရ ပွတ်နယ်ပေးနေသည်။ ချွေးတွေ အပီအပြင်ရွှဲနေသော မဝေက ကာမချမ်းသာကို အပြည့်အ၀ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းရင်း အော်ဟစ်ခံစားနေသည်။

မှော်ပညာနှင့် စီရင်ထားသည်ဖြစ်သဖြင့် ပီယဆေးစွမ်းက ချက်ချင်းပြသည်၊ ရမ္မက်စိတ်တွေ တားမရ ဆီးမရ ဖြစ်ပေါ်နေချိန်မှာ လှုပ်မရ၊ ရှားမရ သူများတွေ ချစ်ပွဲဝင်သည်ကို ငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေရသည့် ကေ့အဖြစ်က ဆိုးလှသည်။ ကေ အာခေါင်တွေခြောက်၊ ရေတွေငတ်ကာ ကတုန်ကရင်ကြီး ဖြစ်နေသည်။

“ဆရာကြီးရဲ့ ဆေးက စွမ်းပါတယ်၊ ကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်လို့ ရနေပါပြီ။”

ဒါက ဖိုးနီ၏ အသံ။ သို့သော်လည်း မျိုးဇော်က ချက်ချင်း ကြိုးဖြေမပေးလိုက်ချင်၊ ကြွက်ကို ကြောင်က ကစားသလို ကစားချင်သေးသည်။ စောစောက အထိနာထားသည့် တရုတ်ကလဲ သူနှင့် တသဘောတည်း။

“ကြည့်လုပ်ဦး၊ ဆားပုလင်းမက တော်ကြာ အလိုမတူဘူးဆိုပြီး မုဒိန်းမှုနဲ့ ဖမ်းနေမယ်။”

“ဟုတ်တယ်၊ ဟုတ်တယ်။ ကောင်မ … နင် အလိုးခံချင်လား၊ ခံချင်ရင် ခံချင်တယ် ပြော။”

ကေ ဘာမှ ပြန်မပြော၊ ပြန်မပြောမိအောင် သူ့နှုတ်ခမ်းသူ ကိုက်ထားသည်။ သို့သော် ပီယဆေးက စွမ်းသည်မို့ ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြမိသည်။

“ခေါင်းငြိမ့်၊ ခေါင်းခါ မလုပ်နဲ့။ ပါးစပ်က ဖြေ”

ပြောနေရင်း မျိုးဇော်က သူမခေါင်းက ဆံပင်စည်းထားသည်ကို ဖြေချလိုက်သည်။ ခါးလည်အထိ ရှည်သော သန်စွမ်းလှသည့် ဆံနွယ်တွေက ဝဲကနဲ ကျသည်။ ဖိုးနီထံမှ လက်ခေါက်မှုတ်သံ ရွှီကနဲ ထွက်လာသည်။

“ဟုတ် … ကဲ့ … ”

ပါးစပ်ကို ကြိုးစားစေ့ထားသော်လည်း ပီယဆေး၏ အလိုကို သူမ လိုက်နေရသည်။

“အဲ … လုပ် … လာလုပ်ပေး၊ ကျနော် … ကျနော် … ဟိုဒင်း ခံ … မယ်။”

“အလိုးခံချင်လို့ လာလိုးပေးပါရှင် လို့ ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောလေ။”

“အလိုးခံချင်လို့ လာလိုးပေးပါရှင်”

ကေကိုယ်တိုင်ပင် အံ့သြသွားသည်။ အရင်ကတော့ စောရှင်ကေသော်သည် ဒီလို အင်း၊ အိုင်၊ လက်ဖွဲ့ ကိစ္စရပ်များကို အယုံအကြည်မရှိခဲ့။ သို့သော် ယခု ဝိဇ္ဇာပညာရပ်၏ အစွမ်းကို နဖူးတွေ့၊ ဒူးတွေ့၊ အို … သူမ၏ မွေးရာပါလေးနှင့်ပါ တွေ့ရတော့မည်။

ဘယ်လိုလဲဆိုသည့် သဘောနှင့် မျိုးဇော်က ဖိုးနီကို မေးဆတ်ပြသည်။ အဆောင်သူတွေကို စောင့်ကြည့်နေဖို့ ဆရာကြီးက သေချာမှာသွားသဖြင့် သုံးယောက်လုံးတော့ ကေနှင့်လာကဲလို့ မရ။ ဧည့်ခန်းထဲမှာ တွေ့သော ဖဲတထုတ်ကို ကုလားဖန်ထိုး၍ ၂ ချပ်စီ ဆွဲကြသည်။ မျိုးဇော်က ၉ နှစ်ချပ်၊ ၈ တချက်၊ တရုတ်က ကုလားတချပ်၊ ၇ တချပ်၊ ဖိုးနီက ကုလားတချပ်၊ ၁၀ တချပ်။ ဖိုးနီနိုင်သည်။

“နင်ချည်းပဲ နိုင်နေတာပဲ” ဟု တရုတ်က မကျေမနပ် ပြောသည်။ မျိုးဇော်ကလဲ သိပ်မကျေနပ်ပေမဲ့ ဘာမှတော့ မပြော။ သူတို့ စည်းကမ်းအရ ဖိုးနီ စိတ်ကြိုက် ဆုံးဖြတ်ရမည်။ ခဏစဉ်းစားပြီး …

“မင်းကို ကြိုးဖြေပေးမယ်၊ ကြိုးဖြေပေးပြီးရင် မင်း အဝတ်အစားတွေကို ဆက်ဆီကျအောင် ဖြည်းဖြည်းချင်း ချွတ်ပြရမယ်။ အဝတ်တွေ ချွတ်ပြီးရင် ငါ့ကို လီးစုပ်ပေး၊ ပြီးတဲ့ အထိ စုပ်ပေးလို့ အချိုးပြေရင် မင်းကို သူတို့ နှစ်ယောက် လိုးပေးလိမ့်မယ်။ ဒါပေမဲ့ မင်းမျက်နှာပေါ်ပဲ ပန်းကြလိမ့်မယ်။ အဆုံးသတ်မှာ ငါလာလိုးမယ်။ ကျေနပ်လား။ ငါတို့ကို မုဒိန်းမှုနဲ့ ဖမ်းမှာလား။”

“ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေ … ကျေနပ်ပါတယ်ရှင့်။”

ပြာပြာသလဲနှင့် ခေါင်းလဲ ငြိမ့်၊ နှုတ်ကလဲ ပြောနေသော ကေ့ကို ဖိုးနီပင် နည်းနည်း သနားမိသွားသည်။ ကြိုးဖြုတ်ပေးလိုက်တော့ ကေက ဒူးတုပ်လျှက်နှင့်ပင် ဂျင်းဂျာကင်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းချွတ်သည်။ ထို့နောက် ကျားသစ်မလေးလို လေးဘက်ထောက်ကာ ၃ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် ဖိုးနီအနား လျှောက်လာသည်။ ဖိုးနီ ဒူးကို လက်ဖြင့် ထောက်၍ မတ်တပ်အထတွင် ကေ နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ချွတ်လိုက်ရာ ကေ့တကိုယ်လုံး အားကစားလုပ်သည့် ဘရာဇီယာ စွတ်ကျယ်နှင့် ပန်တီဖြူလေးသာ ကျန်တော့သည်။ စွတ်ကျယ်ကလေးကို ဖိုးနီက တချက်တည်း ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကေက ခါးကို လှုပ်ရမ်းရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုင်ချကာ ပန်တီကို ချွတ်ပြန်သည်။ နောက် ဖိုးနီကို တက်ခွပြီး နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့နမ်းသည်။ ဖိုးနီ၏ လည်တိုင်များကို နမ်းသည်၊ နို့သီးလေးတွေကို ဖွဖွလေး ကိုက်ကစားသည်။ ဖိုးနီက ကေ့ကို တွန်းဖယ်ပြီး မတ်တပ်ထရပ်ကာ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်၊ ဘောင်းဘီကို လျှောချလိုက်တော့ သူ့ ဖွားဖက်တော်က ပါးပျဉ်းထောင်ထသည်။

ကြမ်းပေါ်မှာ ဒူးထောက်လျှက်သား ဖြစ်နေသော ကေက ဖိုးနီ၏ ဖွားဖက်တော်ကို ငုံလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ ပြန်ထုတ်၍ တချောင်းလုံးကို လျှာနှင့်လျှက်ပြန်သည်၊ ဥလေးတွေကိုလဲ လက်နှင့်ပွတ်ရင်း တချက်တချက် ငုံပေးသည်။ ဒီလို အပြုအစုတွေ ကေ အရင်က လုပ်ဖို့မပြောနှင့် မြင်တောင် မမြင်ဖူးရာ ဒီလို ကျွမ်းကျင်နေသည်ကို ကေ အံ့သြရပြန်သည်။ ကောင်မလေးတွေကို စောင့်ကြည့်နေရသော မျိုးဇော်နှင့် တရုတ်တို့ကတော့ ကောင်းစားနေကြသော ဖိုးနီကိုတလှည့်၊ လျန်ယွီ့ကို တလှည့် မကျေမနပ်နှင့် ကြည့်ရင်း သူတို့ အလှည့်ကို စောင့်နေကြလေသည်။

ဝိဇ္ဇာနက်တို့ တဂိုဏ်းလုံးမှာ စံချိန်မီ ပစ္စည်းရှင်တွေချည်းသာဖြစ်သည်။ လျန်ယွီက အတုတ်ဆုံး၊ ဝိဇ္ဇာနက်က အရှည်ဆုံး ဖြစ်သော်လည်း ကျန်သူများမှာ သေးနေကြသည် မဟုတ်။ ဖိုးနီ၏ ဖွားဖက်တော် အချောင်းတုတ်တုတ်ကြီးကို ကေ့ပါးစပ်ထဲ ဝင်အောင် ကေ့ခမျာ ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟ၍ စုပ်ရသည်။ ဒူးထောက် ပြုစုသည့် ကေ့ ပုလွေအစွမ်းမှာ နစ်မျောနေသော ဖိုးနီမှာ ဆိုဖာကြီးပေါ်တွင် မျက်စိလေး မှေးရင်း တအားအားနှင့် တချက်တချက် အော်ညည်းရင်း ဇိမ်ယူလျှက် ရှိသည်။

ဆယ်မိနစ်မျှ ပြုစုအပြီးတွင် ခြေတွေ လက်တွေ တောင့်တင်းလျှက် ဖိုးနီတယောက် ဆိုဖာခုံကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း ကေ့ပါးစပ်ထဲမှာပင် လောကနိဗ္ဗာန်သို့ တက်လှမ်းသွားတော့သည်။ ကေကလဲ တာဝန်ကျေပွန်စွာ ထွက်လာသမျှ လရည်အားလုံးကို အငမ်းမရ မြိုချလေသည်။

ဖိုးနီ အလှည့်ပြီးပြီဖြစ်သဖြင့် မျိုးဇော်နှင့် တရုတ်ကို ကေ ဒူးထောက်လျှက်သား စောင့်နေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် လျန်ယွီက တရုတ်ကို တစုံတခု လှမ်းပြောသည်။ တရုတ်က ပြုံးပြီး ခေါင်းငြိမ့်ပြသဖြင့် မျိုးဇော်က ဘာပြောတာလဲကွဟု မေးသည်။ တရုတ်က …

“ကောင်မက အရပ်ရှည်တယ်၊ မတ်တပ်လိုးလို့ ကောင်းမဲ့အမျိုးတဲ့”

ရမ္မက်စိတ်တွေလဲ ထန်နေချိန် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ခန္ဒာကိုယ်ကို ဒီလိုကြီး တစ်တစ်ခွခွ အပြောခံရတော့ ကေ ရှက်စနိုးဖြစ်ကာ ခေါင်းငုံ့ထားမိသည်။ လိုချင်နေပါသည်ဆိုမှ ဒီနှစ်ယောက်ကလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာနေကြသည်။ တကယ်တမ်းတော့ မျိုးဇော်တို့က ကေ အငမ်းမရဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်ကောင်းသဖြင့် ဖြည်းဖြည်း တမင်လျှောက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ကေမရတော့။

“ကျနော့ကို မြန်မြန်လာလိုးပါ”

… ဟု လှမ်းအော်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ် သတိဝင်ပြီး ရှက်သွားမိပြန်သည်။

ရောက်လာကြပါပြီ။ ကေ့တကိုယ်လုံး ရမ္မက်ဇောနှင့် ချွေးတွေ ရွှဲလို့နေသည်၊ မွေးရာပါလေးက နေရ အရမ်းခက်နေပြီလေ။ ဒါပေမဲ့ သူတို့က ကေလိုချင်တာကို ချက်ချင်း မပေးသေး …

“နင် ငါတို့ကိုလဲ စုပ်ပေးဦးလီ”

ကေကလဲ တတက်စားလဲ ကြက်သွန်၊ နှစ်တက်စားလဲ ကြက်သွန်မို့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး စဉ်းစားမနေတော့ပါ၊ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား (အထူးသဖြင့် သူမ၏ ရမ္မက်စိတ်တွေကို သူမကိုယ်တိုင် ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်းအား) လဲ မရှိတော့ပြီမို့ မျက်နှာနား ရောက်လာသော တုတ်နှစ်ချောင်းကို တလှည့်စီ စုတ်ပေးလိုက်ရာ တခဏအတွင်း တရုတ်နှင့် မျိုးဇော်တို့ အာငွေ့နှင့် တုတ်ခိုင် ထောင်မတ်လာတော့သည်။

တရုတ်၏ တုတ်ကြီးကို ကေ အားရပါးရ စုပ်နေတုန်း မျိုးဇော်က ကေ့ကို ခါးမှ အသာဆွဲသည်။ ကေက တရုတ်ဟာကို အစုပ်မပျက် ထရပ်လိုက်ရာ ကုန်းကုန်းကြီး ဖြစ်သွားတော့သည်။ ဒါကို ကေ့နောက်က ကြည့်ရင်း မျိုးဇော်က ကျေနပ်နေသည်။ ကေက အရပ်မြင့်မြင့်၊ တင်လုံးလုံး၊ ရင်စွံ့စွံ့နှင့် ကြွက်သားတွေ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်ရှိသူ ဖြစ်သဖြင့် အနောက်က ကြည့်လိုက်တော့ တကယ့်ကို ရှုမဝသည့် ပန်းပုရုပ် တရုပ်လို ဖြစ်နေလေရာ မျိုးဇော်မှာ တံတွေးပင် ယောင်ယမ်း၍ မျိုချမိသည်။

ကေကတော့ ဒါကို မသိ၊ ရှေ့က တုတ်ကြီးကိုပဲ အာရုံစိုက် ပြုစုနေသည်။ သူမ၏ မွေးရာပါလေးကို မျိုးဇော်၏ တုတ်ကြီးက ခေါင်းလာခွေ့သောအခါမှ မျိုးဇော် ဘာလုပ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ ဒါသည် သူမ ဘဝ၏ ပထမဆုံး အကြိမ်၊ ပထမဆုံး အကြိမ်က မျိုးဇော်လို ဒုစရိုက်သမားနဲ့တဲ့လား။

မျိုးဇော်က ကော့ထိုးလိုက်တော့ ကေ့အတွင်းသို့ တချက်တည်း ဝင်ရောက်သွားသည်။ ရမ္မက်ဇောတွေနှင့် အရည်တွေ ရွှဲနေသူဖြစ်၍ ထူးပြီး နာကျင်တာတွေ မရှိလှ။ ကေ့ ပါးစပ်ကတော့ အွန်း ဟု သံရှည်ဆွဲပြီး အသံထွက်လာသည်။ နှစ်ချက် သုံးချက် ဖြည်းဖြည်းချင်း စမ်းထည့်ကြည့်အပြီးတွင် မျိုးဇော် ကေ့ကို စည်းချက် မှန်မှန်လေး စ လိုးတော့သည်။

“ဖြောင်း” … “အွန့်” … “ဖြောင်း” … “အု” … “ဖောင်း” … “အွန်း” … “ဖောက်” … “အွန့်”

သူတို့နှစ်ယောက်မှာ တွဲ၍ လုပ်နေကျမို့လားမသိ၊ အတွဲမိနေကြသည်။ တရုတ်က ကေ့ ခေါင်းကို အသာကိုင်ကာ ထိန်းထားပေးသည်။ တုတ်နှစ်ချောင်းကြားတွင် ကေ့မှာ တံကျင်အလျိုခံနေရသလို ဖြစ်နေသည်။ မျိုးဇော်က ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေ့ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ရှေ့သို့ ယိုင်သွားပြီး တရုတ်၏ တုတ်ကလဲ ကေ့လည်ချောင်းဝအထိ ဝင်ဝင်လာသည်။

မျိုးဇော်က ကေ့ထက် နည်းနည်း အရပ်ပိုရှည်သဖြင့် အပေါ်စီးမှ ဆောင့်သလိုလို ဖြစ်နေလေရာ ဆောင့်လိုက်တိုင်း ကေ့ဗိုက်နံရံတွေကို ထိမိသည်။ ထိချက်က ကေ့ကို ဆွေမျိုးပင် မေ့မတတ် ဖြစ်စေသည်၊ ခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေစေသည်။ ဒီအရသာကို ကေ ကြိုက်တာလား၊ မကြိုက်တာလား မဝေခွဲနိုင်။ မခံစားနိုင်သည်ကတော့ အမှန်၊ ဒါကြောင့် သက်သာလို သက်သာငြား ကေ ခြေဖျားထောက်ကာ ရပ်သည်။ နည်းနည်းတော့ လျော့သွားသလိုလို ရှိပေမဲ့ သိပ် မထူးခြား၊ ဝေဒနာတွေက လျော့မသွားပဲ စုစုလာသည်။ ကေပေါက်ကွဲတော့မည် ထင်သည်။ ကေ အော်သည်၊ တရုတ်ရဲ့တုတ်ကို ငုံလျှက် ကေ အော်သည်။

“ဖတ်” … “အား” … “ဖုတ်” … “အင်း” … “ဖတ်” … “အာ့ … ခဏ” …

တရုတ်ကို ကေ ဆက်မပြုစုနိုင်တော့၊ သူ့ တုတ်ကို အပြင်ထုတ်၍ မျိုးဇော်ကို စကား လှမ်းပြောရန် ကေ ကြိုးစားသည်။ မျိုးဇော်က ကေ့ကို လုံး၀ အလွတ်မပေး၊ ဆက်တိုက် ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်သည်။

“ဖြောင်း” … “နေ … ဦးဆို” … “ဖုန်း” … “အား မရတော့ဘူး … မရတော့ဘူးးးး”

ကေ့ အသံပျောက်ကာ တရုတ်ပေါင်ကို တအားဖက်ကာ ဒူးတွေ ခွေကျသွားတော့မှ မျိုးဇော် လွှတ်သည်။ တရုတ် ခြေရင်းတွင် ကေ ဒူးထောက်ကျသည်။ ကေ မောနေသည်။

“မင်း ပြီးသွားတာလား။”

မျိုးဇော်က မေးသည်။ ကေ သူ ဘာပြောမှန်း မသိ၊ မောတာရယ်၊ ပေါက်ကွဲတာရယ်ပဲ သိသည်။ ရမ္မက်တွေကတော့ အနည်းငယ် ငြိမ်သွားသည်။ သို့သော် ကြာကြာမငြိမ်၊ စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း လိင်ကို ဆာလောင်စိတ်တွေ ဒီရေအလား တိုးတက်လာပြန်သည်။

“တန်ချင်း … မင်းတလှည့် လုပ်လေ၊ ဟေ့ … ဟိုဘက်လှည့်ပေးလိုက်လေ”

ကေ ပြန်မရပ်နိုင်တော့။ ဒူးထောက်ကာ လေးဘက်ကုန်း၍ တရုတ်ဘက် လှည့်ပေးလိုက်သည်။ မျိုးဇော်က သူမရှေ့တွင် မုဆိုးထိုင် လာထိုင်သည်။ သူမ မွေးရာပါက ထွက်သည့် အရည်တွေကို ကေ မြည်းစမ်းရသည်၊ တရုတ်၏ တုတ်အစွမ်းကလဲ မသေးသည်မို့ ပြောင်နေအောင် ကေစုပ်လိုက်မိသည်။ တရုတ်က တဖြောင်းဖြောင်းမြည်အောင် တုတ်စွမ်းပြတော့ ကေ့ခမျာ မျိုးဇော်ကိုတောင် ဆက်မပြုစုနိုင်တော့ပဲ အယုတ္တ၊ အနတ္တတွေပဲ အော်နေရသည်။

“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …

“အား … ကောင်းလိုက်တာ၊ အင့် စောက် … အင့် တရုတ် … လိုးတာ ကောင်းလိုက်တာ … အား”

“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …

“ငါနဲ့ မျိုးဇော် ဘယ်စူ ပိုကောင်းလဲ”

“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …

“အင့် … မသိဘူး၊ အီးးးးးး … အင့် အင့် နှစ်ယောက်လုံး အာ့ အ … နှစ်ယောက်လုံး ကောင်းတယ်”

“ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” … “ဖြောင်း” …

“လိုး လိုး … အားးးးး … နာနာလေး ဖိ … အင့် … ဖိလိုး”

ခဏအကြာတွင် မျိုးဇော်က ကေ့ကို တလှည့်လိုးပြန်သည်။ ဒီတခါတော့ တရုတ်က လှေခါးနှစ်ထစ်လောက် တက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်နေသည်။ သူ့တုတ်ကို ကေက လှမ်းငုံတော့ စောစောကလောက် မကုန်းရတော့။ ဒီအနေအထားလေးမှာ မျိုးဇော်က တုတ်တဝက်လောက်ဝင်ရုံလေး လိုးတာဖြစ်သည်။ စောစောတုန်းက ထိချက်လိုပဲ၊ ဒီတခါ ခြေဖျားထောက်လို့လဲ သက်သာရာ မရတော့၊ ကိုယ်က မတ်နေသဖြင့် တည့်တည့်ကြီး ထိနေသည်။ ကေ မခံနိုင်တော့၊ မခံနိုင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း အာခေါင်ခြစ် အော်တာပေါ့။

“အင့် … အင့် … ကျနော် … မရတော့ဘူး။ အားးး … ကောင်းတယ်၊ အရမ်း အားးး အရမ်းကောင်း” …

“မင်း ပြီးချင်ပြန်တာလား”

“ဟုတ် … အား အားးး … ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ အာ့ အာ့ … အီးးးးးးးးးးးးးးး ကျနော် ပြီးပြီ”

တုတ်အထဲကို ဝင်၍ ပြီးသည့် အရသာမှာ အစိကို ပွတ်ခံရ၍ ပြီးတာနှင့် မတူ။ အစိ ပွတ်ခံရ၍ ပြီးလျှင် လုံး၀ ထပ်အထိ မခံနိုင်တော့၊ ယခု ကေပြီးသလို တုတ်ဝင်၍ ပြီးတာက တခါပြီးပြီးလျှင် ဆက်လုပ်၍လဲ ရသည်၊ နောက်အကြိမ်တွေလဲ ထပ်အပြီးလွယ်လေသည်။ ဒါကြောင့်မို့ ကေ တခါပြီးတခါ ဆက်ပြီးနေတာ။

တကယ်က ဒီလိုပြီးထားပြီးလျှင် မတ်တပ်ရပ်၍ ဆက်ခံဖို့ဆိုတာ တော်ရုံ မိန်းကလေး မလုပ်နိုင်၊ သက်လုံကောင်းဖို့ လိုအပ်သလို တခါပြီးပြီးလျှင် ဒူးတွေချောင်ပြီး မတ်တပ် မရပ်နိုင်တော့သောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ကေကတော့ အားကစား လိုက်စားသူဖြစ်လို့ တကြောင်း၊ ပီယဆေးတန်ခိုးနဲ့မို့ တကြောင်း မတ်တပ်ဆက်ရပ်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ အားကစားလိုက်စားသူတိုင်းလဲ မော်တော်ဆပ်လို့ မလွယ်၊ အရပ်အမောင်း ကောင်းဖို့ လိုသေးသည်။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးက ရခဲသည်၊ ဒါ့ကြောင့် လျန်ယွီက တရုတ်ကို စောစောက သတိပေးခြင်း ဖြစ်သည်။

ကေကတော့ ဒါတွေ မသိ၊ ဆိုဖာပေါ် လက်ထောက် ကုန်းကာ ရပ်ရင်း တရုတ်တုတ်စွမ်းကို ကြံ့ကြံ့ခံလျှက် ရှိသည်။ တဖုန်းဖုန်း၊ တဖောင်းဖောင်း အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံတွေ၊ ကေ့အော်သံတွေကတော့ မိုးသံလေသံကိုပင် တခါတရံ ဖောက်ထွင်း၍ ထွက်ပေါ်နေလေသည်။ နောက်ထပ် ၄ ခါထပ်ပြီးပြီးချိန်မှာတော့ ကေ ဆက်ပြီး မရပ်နိုင်တော့။ ၃ ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံပေါ်မှာ ကေ့ကို ပက်လက် အိပ်ခိုင်းပြီး မျိုးဇော်က ဇိမ်ဆွဲလိုးသည်။ ကိစ္စပြီးတော့ ကေ့မျက်နှာပေါ် လရည်တွေ ပန်းသည်။ ပြီးတော့ တရုတ်အလှည့်၊ ကေ့ခြေထောက် ရှည်ရှည်တွေကို ပခုံးပေါ်ထမ်းပြီး ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးသည်။ မျိုးဇော်၏ လရည်တွေက ကေ့မျက်ခုံးနှင့် ဆဲပင်တွေမှာ ခြောက်ပြီး ကပ်နေကြသည်။ ကိစ္စပြီးတော့ ဖိုးနီ၏ ညွှန်ကြားချက်အတိုင်း ကေ့မျက်နှာပေါ်ပဲ ပန်းသည်။ နောက်ဆုံးပိတ် အိတ်နဲ့လွယ်သည့် ဖိုးနီ ဂျူတီအပြီးတွင်တော့ ကေ အသံမထွက်နိုင်တော့ပါ။ မချောတယောက် ကိုယ်သုံးယောက် ချစ်ပွဲကြီးမှ ရရှိသော ကာမအရသာကို မိန်းမောခံစားရင်း အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

(အခန်း ၇)

“အဟင့် အင့် ဟင့် … အဟင်းဟင်း အင့် … အင်း အင့် ဟင့်”

မျက်လုံးလေးကို စုံမှိတ်ကာ မြင်းထိုင်ပုံစံမျိုး ခပ်နိမ့်နိမ့် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်နေသည့် ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က အောက်မှ ပင့်လိုးနေသည်။ နှစ်ယောက်လုံးမှာ အဝတ်မပါ၊ ကိုယ်လုံးတီးတွေ ဖြစ်နေကြပြီ။ လျှောကနဲ လျှောကနဲ သွက်သွက်ကြီး ဝင်ချည်ထွက်ချည် ဖြစ်နေသည့် လီးဒဏ်ကြောင့် ဒူးတွေချောင်နေသော်လည်း လီးအဝင် အရမ်း မနက်စေရန်အတွက် ဗေဒါရီခမျာမှာ မျက်မှောင်တွေ ကျုံ့ပြီး အံတွေကြိတ်ကာ ကိုယ်ကို အောက်သိပ် နိမ့်မသွားရန် တောင့်ခံနေရသည်။ သို့သော်လည်း ကြာရှည်တော့မရ၊ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ မှောက်ချလိုက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုတ်လိုက်ရသည်။

ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ ကိုယ်လုံးကလေးကို ဖက်ထားရင်း ထထိုင်ကာ လှေကြီးထိုးပုံစံကို ပြန်ပြောင်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခပ်မှန်မှန် ဆက်လိုးသည်၊ သူ့ဆောင့်ချက်ကြောင့် ဗေဒါရီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေး ခေါင်းရင်းဘက်ကို ရွေ့ရွေ့မသွားစေရန် သူမ၏ ပခုံးကို ထိန်းကိုင်ပြီး လိုးခြင်းဖြစ်သည်။ ဗေဒါရီ မခံနိုင်၊ အသည်းတွေ ပြောင်းဆန်ကုန်ပြီလား မှတ်ရသည်။ တဆုံးဝင်လာတိုင်း ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ။

“အာ … ဟင့် … ဘယ်လိုကြီးလဲ … အင့် ဟင်း မေမေ့ … မေမေကြီးရေ့ … ဟင်း … အကိုကြီးရယ် … အင့်”

စကားတွေတောင် ဖြောင့်အောင် မပြောနိုင်တော့ပဲ ကာမအရသာ သက်သာလို သက်သာငြား ဗေဒါရီ ခေါင်းကို ဟိုဘက် ဒီဘက် ခါရမ်းရင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကို အလံခိုးနေရပါသည်။ စစချင်းကလို ရှိုက်ငိုရသည်အထိ အခြေအနေ မဆိုးတော့သော်လည်း အရိုင်းနှင့် အယဉ် မယှဉ်နိုင်သည်မို့ အလူးအလိမ့်ပါပဲ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဆောင့်ချက်များက ပိုမို မြန်ဆန်လာပြီး ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲအသားချင်း ရိုက်သံများပင် ထွက်ပေါ်လာသည်၊ သူပြီးလုပြီဆိုတာ ဗေဒါရီ သိလိုက်သည်။

ပန်းတိုင်သို့ ရောက်လုနီးနီးတွင် ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ့ကို လွှတ်၍ သူမကိုယ်လုံးပေါ် ခွကာရပ်လိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာပေါ်သို့ ပူနွေးစေးကပ်သော အရည်များ ကျရောက်လာသည်ကို ဗေဒါရီ အမှုမထားနိုင်အားပါ၊ ခေါင်းအုံးစွန်းကို အတင်းဆွဲထားရင်း အသက်ကို ဝအောင် ကြိုးစားရှူနေရပါသည်။

“သောက်ဦးမလား”

ဝိဇ္ဇာနက် ကမ်းပေးသည့် ခွက်ကို လက်ကာပြရင်း ဗေဒါရီ သူမ မျက်နှာပေါ်ရှိ လရည်များကို အနားမှာတွေ့သည့် ထမီစနှင့်ပင် ဆွဲသုတ်လိုက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် လက်ထဲက ခွက်ထဲရှိ အရည်များမှာ အသူရာနတ်တို့ သောက်သုံးတတ်သည့် သူရာရည်ခေါ် နတ်အရက်များဖြစ်သည်။ နတ်သြဇာ အဆီအနှစ်များဖြင့် ချက်လုပ်ထားသဖြင့် သာမာန်လူတို့ သောက်သုံးလျှင် အာဟာရကို ဖြစ်စေသည်။ သောက်လိုက်တိုင်း တကိုယ်လုံး အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာစေသော သူရာရည်ကို သောက်လိုက်၊ အလံတွေခိုးလိုက်နှင့် အချိန်တွေ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်ကိုတောင် ဗေဒါရီ မမှတ်မိတော့၊ သူရာ တအိုးပင် ကုန်ပြီ။ လက်ကျန် သူရာရည်များကို ဝိဇ္ဇာနက်က တကျိုက်ထဲ မော့လိုက်ပြီး အဝတ်ပင် ပြန်မဝတ်နိုင်တော့ပဲ ခွေခွေလေး အိပ်ပျော်သွားသော ဗေဒါရီအနီးတွင် ဝင်လှဲချလိုက်တော့သည်။။

xxx xxx xxx

မြူတွေ၊ မြူတွေ ထူထပ်စွာ ရစ်သိုင်းနေသည်။ ဗေဒါရီ ရပ်နေသောနေရာက နေရောင်လဲ မဟုတ်၊ မီးရောင်လဲ မဟုတ်သော အလင်းရောင်တွေ မျက်စိကျိန်းလောက်အောင် လင်းထိန်နေသည်။

“ဗေဒါရီ … သမီး”

ဒါ ဘရသေ့ အသံ။

“ဘရသေ့ … ဘရသေ့ … ဘယ်မှာလဲ၊ သမီးကို ကယ်ပါဦး။”

“အဘကို သမီး မတွေ့နိုင်သေးဘူး။ စိတ်ချ၊ သမီးကို အဘ ကူညီမှာပါ။ ကူညီချင်လို့လဲ အဘ ဒီကို လာတာ။ ဒါပေမဲ့ သမီးဘယ်ရောက်နေလဲ အဘကို အရင်ပြောပြပါဦး။ သမီးကို အဘ ရှာမတွေ့ဘူး။”

“သမီး … သမီး အိပ်ခန်းထဲမှာ။ ဟို … အချိန်လေ … အချိန်က ငရဲပြည်ရဲ့ အချိန်မှာတဲ့။”

“အင်း … ဒါ့ကြောင့်ကိုး။ တကယ်တော့ လူ့ဒေသ၊ လူ့ကာလမှာ တင်ခဲ့တဲ့ အကြွေးက လူ့ဒေသ၊ လူ့ကာလမှာပဲ ဆပ်လို့ ကုန်မှာ။ သမီး ရောက်နေတဲ့ ဒေသ၊ ကာလမှာ ဆပ်လို့ မကုန်နိုင်ဘူး။ ဝိဇ္ဇာနက်ကလဲ သိပုံရတယ်။ သြော် … ပညာတွေ တော်သလောက် လူက မလိမ္မာရှာဘူး၊ နှမျောစရာပဲ။”

“အဘ … သမီး ဒီအိပ်ခန်းထဲက ထွက်လို့မရဘူး။ အဘ … သမီးကို ကယ်ပါ၊ သမီးကို သူ … သူ ပြုစားထားတယ် ထင်တယ်။ သမီး … သူ့ကို … သူ့ကို အရမ်းစွဲပြီး ဟိုလေ … ချစ် … ချစ်မိနေပြီ ထင်တယ်။

“အိမ်း … ကာမဂုဏ် အာရုံဆိုတာက ဒီလိုပဲ စွဲလန်းတတ်၊ ညိတွယ်တတ်တဲ့ သဘောကိုး။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်တော့လဲ မြန်မြန် မညိတွယ်တတ်ပါဘူး။ မှန်းစမ်း … အဘ ကြည့်စမ်းမယ်။”

ဗေဒါရီ့အနားမှာ အလင်းရောင်တွေ ပိုပြီး စူးရှလာသလိုလို၊ အလင်းတွေ လျှပ်ပြက်သလို လင်းသွားသည်။

“သြော် သူက သမီးရဲ့ အင်္ဂါမှာ စက်တခု သွင်းထားတာကိုး၊ ဒါကြောင့် သမီးစိတ်က ယိမ်းယိုင်ရတာ။”

“သူ့စက်ကို အဘ နှုတ်ပေးလို့ မရဘူးလား”

“အဘ နှုတ်ပေးလို့ မသင့်တော်ဘူး သမီး။ ဒါပေမဲ့ ဒါက ကိစ္စမရှိပါဘူး။ သမီး ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေနဲ့ ခေါင်းကို လောင်းဆေးလိုက်ရင် အဲဒီ စက် ပျောက်သွားပြီး သမီးစိတ်တွေလဲ ပုံမှန် ပြန်ဖြစ်သွားပါလိမ့်မယ်။”

ဘူးသီးခြောက်က ဘယ်နေမှန်းမသိသေး၊ အခု ဘာလုပ်ရမလဲက ပို၍ အရေးကြီးနေသည်။

“အဲဒါဆို … သမီး အခု ဘာလုပ်ရမလဲ။”

“သမီး လူ့ပြည်ကို အမြန်ဆုံး ပြန်ရမယ်။ ဒီအတိုင်း သူနဲ့ဆက်ပေါင်းနေရင် သိပ်မကြာခင် သူ့ပညာကြောင့် သမီးစိတ်တွေ ဖောက်ပြန်ပြီး ကာမကျေးကျွန်လုံးလုံး ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။”

“အဘရယ်၊ သမီး … မပြန်တတ်ဘူး၊ အဘ သမီးကို လမ်းပြ ပေးပါလား။”

“အဘ လမ်းပြပေးလို့ မရဘူး သမီး၊ အင်း … သူခေါ်လာတာဆိုတော့ သူ့ကိုပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာပဲ။”

“ … ”

“အင်း … သမီးကလဲ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မပြန်တတ်၊ အဘကလဲ လမ်းမပြပေးနိုင်တော့ သူ့ကိုပဲ ပြန်ပို့ခိုင်းရမှာ။ ခက်တာက ကြာကြာလဲ အချိန်ဆိုင်းလို့ မဖြစ်ဘူး။ ကြာလေလေ သမီးက သူ့အပေါ်မှာ သံယောဇဉ် တွယ်လေလေ ဖြစ်နေတော့ နောက်ကျရင် သမီး … အင်း … သမီး သူ့ကို နှိမ်နင်းနိုင်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး။”

“ဒါဆို သမီး ဘယ်လို လုပ်ရမလဲဟင်”

“ပရိယာယ် သုံးရမှာပေါ့။”

ဘရသေ့က ဇော်ဂျီ၊ ဝိဇ္ဇာတွေ ကာမဂုဏ် မှီဝဲရာတွင် လက်စွဲအဖြစ် လေ့လာအသုံးပြုတတ်သော ကာမ ဝိဇ္ဇာ ကျမ်းကြီးထဲမှ အခန်း တခန်း၏ အမည်ကို ဗေဒါရီ့ကို ပြောပြသည်။ ထိုအခန်းမှ နည်းစနစ်များကို အသုံးပြုရန်မှာ လူ့ဘုံ၊ နတ်ဘုံစသော အထက်ကာမဘုံများတွင် လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိနေမှသာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ဆိုသည်။

“တခုတော့ ရှိတယ် သမီး … ”

ဘရသေ့က စကားဆက်ရန် ခက်နေဟန်ဖြင့် ရပ်နေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ အဘ … ပြောပါရှင့်”

ဘရသေ့က ချက်ချင်း မပြောသေး၊ နောက်မှ မပြော၊ မသိတာပဲ ပိုကောင်းသည်ဟု တွေးမိ၍လားမသိ၊ သက်ပြင်းချကာ ခေါင်းကို ရမ်းလိုက်ပြီး …

“သတ္တိမွေးပါ၊ … သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဆပ်စရာရှိတဲ့ အကြွေးတွေ အားတင်းပြီး မြန်မြန်သာ ဆပ်လိုက်ပါ၊”

xxx xxx xxx

ဗေဒါရီ့စကားကို ကြားတော့ ဝိဇ္ဇာနက်ပင် မျက်လုံးပြူးသွားမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ သူ့ အနှူးအနှပ်များကြောင့် လူးလွန့်နေရှာသည့် ဝတ်လစ်စလစ်နှင့် ကောင်မလေးကို သိမ်းကျုံးကြည့်ရင်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပြုံးသည်။ ရှက်စိတ်နှင့် …

“အိုး … ဘာကြည့်တာလဲ”

ဟု ပြန်ရန်တွေ့သော ဗေဒါရီကို ဝိဇ္ဇာနက်က ပြုံးစစနှင့် …

“မင်း … သေချာတယ်နော်”

ဟု ပြန်မေးသည်။ ကာမ ဝိဇ္ဇာကျမ်းပါ နည်းလမ်းများကို အသုံးပြုဖို့ ထပ်ဆင့် အတည်ပြုသည့်သဘော။

“သေချာတယ်၊ အရမ်းကို သေချာတယ်။”

လေထဲမှာ လက်ကို ဝှေ့ယမ်း၍ အင်းကွက်တွေ ဆွဲနေရင်း ဝိဇ္ဇာနက်၏ နှုတ်မှလဲ မန္တာန်တွေ ရွတ်နေသည်။ ဗေဒါရီ၏ အိပ်ခန်းကလေးကား အိုးထိန်းစက်လို ချာချာလည်နေသည်၊ ကြောက်မက်ဖွယ် အော်သံများနှင့် လေတိုက်သလို၊ မိုးခြိမ်းသလို အသံကျယ်ကြီးများကိုလဲ ကြားရသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရွေ့လျားမှုမှာ မြန်လွန်း၍ လက်တွေ အများကြီး ပေါက်နေသလို ဖြစ်လာသည်။ နှုတ်မှ ရွတ်နေသော မန္တာန်ကိုလဲ သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရတော့။ ခဏနေတော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ရွေ့လျားမှုများမှာ မြန်လွန်း၍ ရိပ်ရိပ်လေးပဲ မြင်ရတော့သည်။ အားလုံး ငြိမ်သွားတော့ ဗေဒါရီ၏ နံဘေးမှာ ဝိဇ္ဇာနက် ရုတ်ခြည်း ပြန်ပေါ်လာသည်။ အပြင်မှာ မိုးတွေ တဖြိုင်ဖြိုင် ရွာနေတုန်း၊ နှစ်ယောက်လုံး လူ့ပြည်ကို ပြန်ရောက်ကြပြီ။

“သမီး … လာ၊ ဒီမှာ လာစုပ်”

သူပြနေသည်က သူ့ အင်္ဂါချောင်းကြီး။ တဝက်တပျက် ထောင်မတ်နေသော အချောင်းကြီးပေါ်တွင် လက်ညိုးနှင့် အင်းကွက်တွေ ရေးရင်း ပါးစပ်ကလဲ ဂါထာတွေ တတွတ်တွတ် ရွတ်နေသည်။ ဗေဒါရီ ကြည့်နေရင်းနှင့်ပင် သူ့အချောင်းကြီး၏ ထိပ်ဖူးကြီးမှာ မှိုပွင့်ကြီးကဲ့သို့ ပွင့်အာ ကြီးထွားလာသည်။ အချောင်းတလျှောက်တွင်လဲ ကုလားပဲခြမ်းစေ့လောက်၊ ပဲဝါလေးလောက် အရွယ်စုံ အဖုလေးတွေ ပါးပါးလေး ဖောင်းတက်လာသည်။ ဒီလို ဗြုတ်တွေထပြီး ထိပ်ဖူးကြီးလာတာမျိုး ဗေဒါရီ အရင်က မမြင်ဖူးခဲ့။ ပန်းနုရောင် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအကြားသို့ သူ့အချောင်းကြီးကို ဗေဒါရီလက်နှင့် ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထည့်လိုက်သည်။ အရင်အခေါက်တွေထက် ပိုကြီးနေသလိုပဲ၊ မဆန့်မပြဲ — မနည်းဝင်အောင် ငုံယူရသည်။

တကယ်တော့ ဘရသေ့ ပြောလိုက်သည့် အခန်းက တိရစ္ဆာန်တွေ၏ ခန္ဓာဗေဒကို တုပလုပ်ဆောင်ခြင်းနှင့် ဆိုင်သည့် အခန်းဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် တိရစ္ဆာန်တွေ၏ လိင်အင်္ဂါတွေကို တုပ၍ ကာမဂုဏ် ခံစားသည့် အခန်း။ ဆင်၊ မြင်းစသည့် သတ္တဝါကြီးတွေအထိ ကြီးမားအောင်လဲ လုပ်လို့ ရသော်လည်း တသက်လုံးစာ ဘူးသီးခြောက် ရေဖြည့်ပေးမည့် ဗေဒါရီကို သေသွားမည်စိုးသဖြင့် သိပ်ပြီး လွန်လွန်ကျူးကျူး မလုပ်တာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်ရမည်။ သူဖန်တီး ပြောင်းလဲထားသော အချောင်းကြီးက တော်ရုံတန်ရုံ ဂေါ်လီ အတွေ့အကြုံရှိသော မိန်းကလေးများအတွက် သိပ်မဆန်းလှ။ ဂေါ်လီမမြင်ဖူး၊ ကျားအင်္ဂါကို ဝိဇ္ဇာနက်၏ အချောင်းတခုတည်းသာ မြင်ဖူးသော ဗေဒါရီအဖို့ကတော့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ရွရွလေး ပွတ်တိုက်နေသော ဗြုတ်ဖုလေးတွေကို အံ့သြနေမိသည်၊ မှိုပွင့်ကြီး အာခေါင်ထောက်သည်အထိ အသွင်းအထုတ် မြန်မြန်လုပ်ပြီး ဝဋ်ကြွေးတွေ ကုန်အောင် ဗေဒါရီ သွက်သွက်လေး ကြိုးစားနေပါသည်။

ခဏကြာတော့ ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီကို သူ့ကို ကျောပေးလျှက် ကုတင်စွန်းမှာ ဒူးတင်ပြီး လေးဘက်ထောက်စေသည်။ ချက်ချင်း အနေအထားက မမှန်တာလား၊ ဝိဇ္ဇာနက် စိတ်ကြိုက်မဖြစ်တာလား မသိ၊ ဒူးနှစ်ချောင်းကို တပေခွဲလောက် ခွာခိုင်းပြီး တံတောင်ဆစ်များကို အိပ်ယာပေါ်မှာ ထောက်ထားစေသည်။ ပြီးတော့မှ ခါးသေးသေးလေးကို အသာဖိချ၍ ဖင်ကို ကော့ကာ နောက်သို့ ပစ်ခိုင်းသည်။ ဗေဒါရီကတော့ အကြွေးတွေကျေပြီး ဘရသေ့နှင့် ဒေါ်ကြီးတို့အတွက် လက်တုံ့ပြန်ဖို့သာ ချောင်းနေသည်။ သူခိုင်းသမျှ ချက်ချင်း လိုက်လုပ်ပေးသည်။

သူ့ထိပ်ဖူးကြီး ပျားရည်အိုးဝကို လာတေ့တော့ ဗေဒါရီ နှုတ်ခမ်းလေး ဝိုင်းသွားသည်။ တရစ်ရစ်နှင့် တိုးကာဝင်လာသော ထိပ်ဖူးနှင့် အတွင်းသားနုနုလေးတွေကို ပွတ်သပ်သွားသည့် ဗြုတ်လေးတွေရဲ့ အထိအတွေ့ကြောင့် သူမ မျက်လုံးလေးတွေ မှေးစင်းသွားရသည်၊ နှုတ်မှလဲ အင်းးး ဟု သံရှည်ဆွဲကာ ညည်းသံ ထွက်လာသည်။ ဆိုဒ်ကွာလျှင် ထိချက်ပြင်းတတ်တာ သဘောပေါက်သွားရသည်၊ လန့်ပြီး အတင်း ညှစ်ထားသော်လည်း မရတော့။ သူ့အချောင်းကြီးက ဝင်လာမြဲ၊ ဝင်ဆဲပင်။

“ဟာ … ဟင့် … မေ … မေ့ … အဟင့်ဟင့် … အင့် မေမေကြီး မေမေကြီးးးး ရေ့ … အာ … ဟင့် အင်း”

ဗေဒါရီမှာ ထိပ်ဖူးကြီးနှင့် ဘုသီးလေးတွေကို မခံစားနိုင် ဖြစ်နေသော်လည်း သူမညှစ်ထားတာကို ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ အကြိုက်တွေ့နေသည်။ တဆုံးထိ ဝင်လာပြီး ခဏနားကာ မနူးမနပ်ကလေး ညှစ်နေတာကို အရသာခံနေလိုက်သေးသည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ဆွဲထုတ်သည်။

“အီးးး … ဟင်း ဟင်းးး … အင်းးးးးးးး အကိုကြီးရယ် …”

ဆွဲထုတ်လိုက်တာ အူတွေ၊ အသည်းတွေ သူ့အချောင်းနှင့် ကပ်ပါသွားသလား ထင်လိုက်ရသည်။ နာသည်၊ အောင့်သည်၊ ယားသည်၊ ရှိန်းသည်၊ ဖိန်းသည်၊ ကျဉ်သည်။ ဗေဒါရီ ခေါင်းလေး စိုက်ကျသွားသည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း တဆုံးထည့်သည်၊ တဆုံးထုတ်သည်။ အစပိုင်းမှာ ခပ်နှေးနှေး၊ ခဏနေတော့ ခပ်မှန်မှန်။ ဗေဒါရီအဖို့ကတော့ အစပိုင်းမှာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်၍ တဟင်းဟင်း၊ တဟွန်းဟွန်း နှာသံလေးနှင့် အော်ညည်းနေရာမှ ဆောင့်ချက်က ခပ်မှန်မှန် ဖြစ်လာချိန်မှာတော့ ဝိဇ္ဇာနက်ကို တပြီး အသံကျယ်ကျယ် အော်ညည်းနေရသည်။

“ဟင်း … ငင်င်င် … ဟင်း၊ အကိုကြီး … အင်း အင်း၊ အကိုကြီးရဲ … အ ဟင်း ဟင်း၊ အင်း ဟင့် အကို့”

ဗေဒါရီ ဖျတ်ဖျတ်လူးနေရသည်မှာ အကြောင်းမဲ့တော့မဟုတ်၊ ယခု သူမ ကျောပေးကာ ခံနေရသည့် ဝိဇ္ဇာနက်မှာ သာမည မဟုတ်၊ သက်လုံ၊ သဘာ၊ ပညာနှင့် ပြည့်စုံနေသူ တယောက်။ အသက် ၅၀ ကျော် ဆိုသော်လည်း တောထဲ တောင်ထဲ လှည့်လည်သွားလာနေကျ၊ တိုက်ပွဲအလီလီ တိုက်ခိုက်နေကျဖြစ်၍ သူ့သက်လုံမှာ လူငယ်တွေထက် မသာလျှင်တောင် ရင်ဘောင်တန်းနိုင်သည်။ လူငယ်တွေနှင့် ကွာတာက မိန်းမကိစ္စမှာ သဘာရင့်နေသူ ဖြစ်သဖြင့် ထိမိတာနှင့် မီးပွင့်သွားတာမျိုး သက်လုံကုန်မသွား၊ တက်ထွက်လဲ ဖြစ်မသွား၊ ခွန်အားကို ထိန်း၍ သုံးတတ်သဖြင့် လူငယ်တွေထက် ပိုကြာကြာ လုပ်နိုင်သည်။ ထို့ပြင့် ဟိမဝန္တာတောထဲက သူယောင်မယ်တွေအပြင် ဝိဇ္ဇာမယ်လေးများအစ၊ ဥစ္စာစောင့်မလေးများ အလယ်၊ အဆင့်နိမ့် နတ်သမီးငယ်များအဆုံး ရလျှင် ရသလို ဖြုတ်နေကျဖြစ်၍ မိန်းကလေးတွေအထာကို ကောင်းကောင်းသိပြီး မိန်းမကျမ်းကျေနေသူ၊ လိင်ကိစ္စ၊ လိင်ပညာကို တဖက်ကမ်းခတ်နေသူ ဖြစ်နေသည်။

သူပြုသမျှ နုနေရသည့် ဗေဒါရီကရော … သက်လုံ၊ ပညာ၊ သဘာ ဘာဆို ဘာမျှ မရှိသည့် ၁၉ နှစ်အရွယ်၊ အချစ် ကျောင်းသူ ပေါက်စ၊ မိန်းကလေးငယ် တယောက်မျှသာ။ ပြီးတော့ အနေအထားက ခြေကာ၊ လက်ကာနှင့် တွန်းလှန်၊ တောင့်ခံ ငြင်းဆန်နိုင်သည့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထား မဟုတ်ပဲ လိုးသူစိတ်ကြိုက် ပြုသမျှနုရမည့် လေးဘက်ကုန်း အနေအထားမှာ။ ခံရသည့် ပစ္စည်းကလဲ ဝိဇ္ဇာပညာဖြင့် မန်းမှုတ်စီရင်ထားသဖြင့် ဗြုတ်ထနေသည့် မှော်ဝင် အချောင်းကြီး။ ဒီတော့ အချက်တိုင်းမှာ ခေါင်းပင် မဖော်နိုင်ပဲ အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုပ်ရင်း အသက်ရှူတွေ ဆက်တိုက် မှားရတာ အဆန်းမဟုတ်။

“ဟင်း … အင့် ဟင်း … အကိုရယ် … အဟင်း ဟင့် ဟင့် … အင် အကို့ … အင့် ဟင့် ဟင်း”

ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ ညည်းနေတာကို အမှုမထားပဲ လက်တဖက်က သူမခါးကို ထိန်းကိုင်ရင်း သူမ၏ ကာမသော့ချက် နေရာတွေကို အချက်တိုင်းထိအောင် သေချာ ချိန်ရွယ်၍ တချက်ချင်း ပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်ပေးနေသည်။ နောက်လက်တဖက်ကမူ ဗေဒါရီ၏ အရသာစေ့လေးကို ဖိထားသည်။ ဗေဒါရီခမျာမှာ ထိချက်တွေ ကောင်းလွန်းသဖြင့် ထွန့်ထွန့်လူးနေရာမှ သိပ်မကြာမီပင် ခရီးဆုံးကို ရောက်သွားတော့သည်။

“မေမေ … မေမေ မေ မေ ကြီးရေ့ … အင်း ဟင်း ဟင်း … ယားတယ်၊ အရမ်းယားတယ်။ မေမေ့ အီးးးးး”

အီးကနဲ အသံရှည်ဆွဲအော်ပြီး ခါးကြီးကုန်းထကာ အတင်းရုန်းသည့် ဗေဒါရီ ဝိဇ္ဇာနက်လက်မှ ရုန်းမလွတ်ပါ။ ဒူးတဖက်ကို ထောင်ကာ မုဆိုးထိုင်ထိုင်ပြီး ကိုယ်လုံးဝိတ်ကိုသုံး၍ သူမကျောပြင်ကို ဖိထားသည်မို့ ဘယ်လောက်ပင် ကြိုးစားရုန်းရုန်း မရ၊ ခါးကျိုးမှာကြောက်၍ သူ့စိတ်ကြိုက် ပြန်နေလိုက်ရသည်။

“တော်ပြီလား၊ သမီး။ ရပ်ရတော့မလား။”

“ဟင့်အင်း … ရတယ်။ အကို … ဆက်လိုးပါ”

ဝိဇ္ဇာနက် မေးတိုင်း ဗေဒါရီ ဒီအတိုင်း ဖြေမိသည်၊ တဘက်က အကြွေးကျေလိုသည့်အပြင် တဘက်ကလဲ သူမအင်္ဂါစပ်မှာ ဂါထာရွတ်ကာ ထည့်ထားသော စက်ရဲ့ အစွမ်းကြောင့် ဒီလိုပဲ ဖြေမိနေတာ ဖြစ်သည်။ ဗေဒါရီတယောက် အသက်ရှူပင် မမှန်သေးခင် ဝိဇ္ဇာနက်က မုဆိုးထိုင် အနေအထားနှင့်ပင် တချက်ချင်း အသွင်းအထုတ် ပြန်လုပ်ပြန်သည်။ ဒီအနေအထားက စောစောကထက် ပိုခံရခက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က သူမထက် ပိုမြင့်နေသဖြင့် အချောင်းကြီးက အောက်ကို စိုက်၍ ဝင်လာသည့် အနေအထား။ အတွင်းပိုင်း ဝမ်းဗိုက်ဘက် နံရံက အသားနုလေးတွေကို အချောင်းထိပ်၊ အချောင်းလယ်၊ အချောင်းအဆုံး အားလုံးနှင့် ပွတ်တိုက်သွားသည့် ဒီအနေအထားမှာ ဗေဒါရီအတွက် ရူးမတတ် ဖြစ်စေသည်၊ နာသည်၊ ကောင်းသည်၊ ယားသည်၊ ကျဉ်သည်။ တဖတ်ဖတ်၊ တဖောင်းဖောင်း အသားချင်း ရိုက်ခတ်သံနှင့်အတူ ဝိဇ္ဇာနက်ကို တပြီး ရှိုက်ငို အော်ညည်းသံနေသည့် ဗေဒါရီ၏ အသံတွေ ညံနေသည်။

“အား … အကိုရယ် … အဟင့် အကို့ … အကို … အကို … အား … ဟင်း … အကို … ဟင့် … ကိုရယ်”

“အကို လိုးတာ ကြိုက်တယ်မလား သမီး။ ဖြေစမ်းပါဦး သမီးကို ဘယ်သူ လိုးနေတယ်ဆိုတာ။”

“အကို … အဟင်းးး … အကိုနော် … အင့် … ဟင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့် … ကိုရယ် … ကိုရယ် … ကို … ကို့”

“ပြောလေ … သမီးကို ဘယ်သူလိုးတယ်ဆိုတာ … ”

“အင့် ဟင့် ဟင့် ဟင့် … အာ့ … ဟင့် ကို … ကိုပါ … ကို ကို့ … ကို ကို ကို … အားး ကိုပါ … ဆို”

ဝန်မခံချင်ပေမဲ့လဲ ဝန်ခံရချေပြီ။ ဝိဇ္ဇာနက်က ဗေဒါရီ၏ စိတ်ကို တဆုံးချိုးနှိမ်ဖို့ တဆင့်တက်သည်။

“ဒါဆို တချက်လိုးတိုင်း ကိုလို့ တခါ ခေါ်”

“အာ … ဟာ … ဟင့် ဟင့် … အင့် အင့်” “ဖြန်း” “အားးး”

မခေါ်ပဲ ပေကပ်ကပ် လုပ်နေသဖြင့် တင်ပါးကို လက်ဝါးနှင့် အရိုက်ခံရခြင်း၊ သူမ မျက်နှာပေါ် ဖုံးနေသည့် ဆံပင်တွေ မျက်ရည်တွေ ရွှဲစိုသွားရသည်။ အသားနာသဖြင့် ဗေဒါရီ ချက်ချင်းပင် ဇနီး အလိမ္မာကလေး ဖြစ်သွားရသည်။

“ကို … ကို … ဟင့် … အကို့ … ကို … ကို … ကို … ကို … အာ ကို့ …”

“ကို … ကို … ကို … ကို … ကိုရယ် … အင့် ကို … ကို … အာ့ … ကို့ …”

“ကို … ကို … ကို … ကို … ကို … အင့် … … … အင့် ဟီးဟီးဟီး အဟင့်ဟင့်”

ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဆောင့်ချက်များမှာလဲ စည်းချက် သိပ်မညီပဲ သွက်လိုက်၊ နှေးလိုက်နှင့် တချီမှာတော့ အထဲသွင်းပြီး ပြန်မထုတ်တော့။ အထဲမှာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ၃ – ၄ ခါ လှုပ်သွားတာကို ဗေဒါရီ သိလိုက်သည်။ အောင့်ထားသော သက်ပြင်းကို တခါမက အခါခါ ရှုထုတ်လိုက်မှ အမောပြေသလိုလို ရှိသွားသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က သူ့အချောင်းကြီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်သွားသော်လည်း ဗေဒါရီမှာ တကိုယ်လုံး မျက်ရည်တွေ၊ ချွေးတွေရွှဲကာ မှောက်ခုံ ခပ်ကုန်းကုန်း အနေအထားမှ ပြန်မထနိုင်သေး။

(အခန်း ၈)

“သူရဲကောင်း … ဝိဇ္ဇာနီ၊ ဒါ အိပ်နေရမဲ့ အချိန် မဟုတ်ဘူးကွဲ့။”

ဘရသေ့ အသံကြောင့် ကိုယ်တုံးလုံးနှင့် မှောက်ခုံကြီး အိပ်ပျော်နေရာမှ ဗေဒါရီ နိုးလာသည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းရင်း၊ ခြေရင်း ဇောက်ထိုး။ ဝိဇ္ဇာနက်လက်က လွတ်သည့် အနေအထားနှင့်ပင် အိပ်ပျော်သွားတာ ဖြစ်ရမည်။ ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ ကုတင် ဟိုဘက်ခြမ်းမှာ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနှင့် ဝင်အိပ်နေတာ ဟောက်သံပင် မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည်။ အပြင်မှာက လျှပ်စီးတွေလက်၊ မိုးတွေ သည်းနေတုန်း။

အောက်ထပ်က လူသံတွေ ကြားရသည်။ အခန်းထဲ အကဲခတ်ကြည့်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၏ ပစ္စည်းတွေနှင့်အတူ သူမရဲ့ ဘူးသီးခြောက်ကလေးက အလှပြင်ခုံပေါ်မှာ။ သူမ တကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို နာနေသည်၊ အထူးသဖြင့် ခြေထောက်တွေ၊ ပေါင်ခြံတွေ နာနေသည်။ နောက်ပြီး ပိပိလေး၏ အဝ၊ အပြင်ခြမ်း၊ အတွင်းခြမ်းတွေ ကျိန်းစပ်လို့နေသည်။ ဗိုက်ထဲကလဲ အောင့်နေသည်။ နာတာတွေကို သည်းခံပြီး အိပ်ယာပေါ်ကလူ မနိုးအောင် ခြေဖျားထောက်ကာ ဘူးသီးခြောက်ကို ပြေးယူသည်။ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှာ ရေတစက်မျှ မရှိ။ အောက်မှာ လူရှိသဖြင့် အောက်ကိုလဲ မဆင်းဝံ့။

မိုးတွေ ရွာနေသဖြင့် တံစက်မြိတ်က ရေတွေ ဒလဟော ကျလို့နေသည်။ ပြတင်းပေါက်က လှမ်းယူလျှင် ရေနည်းနည်း ရလောက်သည်။ ပျော့ခွေနေသော ခြေထောက်တွေကို ကြိုးစားသယ်ကာ ပြတင်းပေါက်ကို ရောက်အောင် မနည်းလျှောက်ရသည်။ ရေ … ရပြီ။ ဘူးသီးခြောက်ထဲ ရေအနည်းငယ် ရောက်ပြီ။ အပြည့်တော့ မဟုတ်၊ ဒါပေမဲ့ ကိစ္စမရှိ။ တစက်ရှိလျှင်ပင် ရပြီ။ ဘူးသီးခြောက်ကို စလွယ်သိုင်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ဗေဒါရီ အသွင်ပျောက်၍ ဦးထုပ်နီ၊ မြစိမ်းရောင် ပုဝါပါးမျက်နှာအုပ်၊ ရှမ်းအကျီနီ၊ ဒူးဖုံးရုံ ရှမ်းဘောင်းဘီနီနှင့် ခုံဖိနပ် အနီရဲရဲကို ဝတ်ထားသော ဝိဇ္ဖာနီအသွင် ရောက်ရှိသွားလေသည်။

“ဟေ့ … ”

အသံလာရာဘက် လှည့်ကြည့်တော့ ဝိဇ္ဇာနက်၊ သူ့လည်ပင်းမှာ ဆွဲနေကျ အနက်ရောင် ပုတီးကို လှမ်းဆွဲနေသည်။ သူ့ကို ခုခံဖို့ ဝိဇ္ဇာနီ အသင့်ပြင်သည်၊ သူမ၏ လျှင်မြန်မှုနှင့် ခွန်အားတို့က ဝိဇ္ဇာနက်နှင့် ဘတပြန်၊ ကျားတပြန် တိုက်ခိုက်နိုင်ရန် လုံလောက်ပါသည်။

ဝိဇ္ဇာနက်က သူမကို တိုက်ခိုက်ရန် မကြိုးစားပဲ ပုတီးကုံးကို လက်နှင့်ကိုင်ရင်း ဂါထာတပုဒ်ကို ရွတ်သည်။

“အာ … အဟင့် … အင့် … ကို … ကို … ကိုရယ် … အင်း ဟင်း ဟင်း … ကို … ကို … ကို … ကို”

ဝိဇ္ဇာနီ ဒူးထောက်ကာ လေးဘက်ကုန်း ဖြစ်သွားသည်၊ သူမ ကိုယ်ထဲရှိ ဝိဇ္ဇာနက်၏ လရည်တွေက စုပေါင်းကာ အရွယ်အစား ကြီးမားလာပြီး ဝိဇ္ဇာနက်၏ အချောင်းကြီး အသွင်ကို ပြောင်းသွားသည်လေ။ အပင်းထည့်ထားသည့် အချောင်းကြီးက ဝိဇ္ဇာနီကို အပီအပြင် စလိုးလေတော့ရာ သူရဲကောင်းမလေးမှာ ဝိဇ္ဇာနက် သင်ကြားထားသည့်အတိုင်း အချက်တိုင်း သူ့ကို အော်ခေါ်ရင်း အလံခိုးနေမိတော့သည်။

“ဟေ့ … ရသေ့ကြီး၊ ဒါကျုပ်တို့ လင်မယားချင်း ကိစ္စ။ ခင်ဗျား ဝင်မရှုပ်ပါနဲ့။”

ဝိဇ္ဇာနက်က ဂါထာရွတ်ရင်း ရုတ်တရက် ထအော်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ ရုတ်တရက် အသိဝင်လာသည်။ သို့သော် ကြာကြာမခံ၊ ဝိဇ္ဇာနက်က ဂါထာပြန်ရွတ်သည်နှင့် အပင်းချောင်းက သူမကို ပြန်လိုးသဖြင့် ကို … ကို ဟု အော်ရင်း အလံခိုးရပြန်သည်။

“ကိုရယ် … အဟင့် … ကို … ကို အာ့ အ … ကို … ကို”

“ရသေ့ကြီး … နှစ်ခါပြန် သေချင်သလား။”

ဝိဇ္ဇာနက်က အော်ရင်း နောက်ကို လှည့်ကာ ဓားနှင့် ခုတ်နေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဘာမျှ မမြင်ရသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနက်ကတော့ လူတယောက်နှင့် တိုက်ခိုက်နေသည့်အလား သိုင်းကွက်နင်းကာ ဓားကစားနေသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ရသည့်အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံပဲ “ဝိဇ္ဇာနက် ပြုစားထားတဲ့ ပညာတွေ အကုန်ပျောက်ပါစေ” ဟု ဆုတောင်း၍ ဘူးသီးခြောက်ထဲက ရေအနည်းငယ်ကို သူမ ခေါင်းပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။

ဒီတခါ ဝိဇ္ဇာနက် ဂါထာ ပြန်ရွတ်သော်လည်း ဘာမှ မဖြစ်တော့။ ရေတွေကို လက်ပေါ်လောင်းချရင်း ဆုတောင်းလိုက်တော့ ဝိဇ္ဇာနီ့လက်မှာ ပြောင်ပြောင်လက်လက် သံလက်သီးတွေ ပေါ်လာသည်။ ဒေါသတကြီး ဝင်တိုက်သော ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဓားချက်များမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ကောင်းသော်လည်း ဝိဇ္ဇာနီက ဟန်ချက်မပျက်ပဲ အသာအယာပင် တိမ်းရှောင်နိုင်သည်။ အခွင့်အရေးရလျှင် ရသလိုပင် ပြန်လည် တိုက်ခိုက်လိုက်နိုင်သေးသည်။

တကွက်မှာတော့ ဝိဇ္ဇာနက် လောကြီးသွားသဖြင့် ဟာကွက်တကွက် ပေါ်လာရာ ဝိဇ္ဇာနီ၏ သံလက်သီးကို မြည်းစမ်းသွားရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်သီးချက်များက ဝိဇ္ဇာနက်၏ ကိုယ်ပေါ် ခပ်စိတ်စိတ် ကျရောက်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနက်က အတွေ့အကြုံ သာသော်လည်း လျှင်မြန်မှုနှင့် ခွန်အားတွင် ဝိဇ္ဇာနီက သာသည်။ သက်ကျားအို ဝိဇ္ဇာနက် သက်လုံကျလာချိန်တွင် တက်သစ်စ ဝိဇ္ဇာနီမှာ ဘူးသီးခြောက်၏ အစွမ်းကြောင့် လျှင်မြန်သန်မာဆဲ။ တိုက်ပွဲ၏ အဖြေက တဖြည်းဖြည်း ရုပ်လုံးပေါ်လာသည်။

သိပ်မကြာမီပင် ဝိဇ္ဇာနက်၏ ဓားကိုင်လက်ကို ဝိဇ္ဇာနီ ဖမ်းမိသွားသဖြင့် သူ့လက်ကိုလိမ်ပြီး ကိုင်ပေါက်ချလိုက်သည်။ ဝိဇ္ဇာနက် ဓားတခြား လူတခြား ဖြစ်သွားသည်။ ဓားကို ပြန်ကောက်ရန် ကြိုးစားသော ဝိဇ္ဇာနက်ကို ဝိဇ္ဇာနီ၏ ခြေကန်ချက် ထိသည်၊ သိပ်မပြင်းသော်လည်း ချက်ကောင်းကို ထိသည်မို့ ချက်ချင်း ပြန်မထနိုင်။ ဝိဇ္ဇာနီက ဒါကို အခွင့်ကောင်းယူ၍ ပိုက်ကွန်တလုံးကို ဆုတောင်း၍ ဝိဇ္ဇာနက်ကို အုပ်ဖမ်းလိုက်ပြီး ပညာတွေကို ချုပ်ရန် ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ဝိဇ္ဇာနက်ပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။

xxx xxx xxx

ကျွန်းတံခါးကြီး မင်းတုတ်ပြုတ်သွားသည်၊ တဖြည်းဖြည်းချင်း ပွင့်သွားသော တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ရပ်နေသူက မိုးရေတွေ စက်စက်နစ်အောင် စိုရွှဲနေသော မိန်းမပျိုတယောက်။ ခပ်ပွပွ ရှမ်းအကျီနီ၊ ရှမ်းဘောင်းဘီနီတို့က မိုးရေတို့ကြောင့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်မှာ ကပ်နေသဖြင့် မိန်းကလေးတယောက်မှန်း ချက်ချင်း သိသာသည်။ မျက်နှာမှာ စိမ်းဖန့်ဖန့် ပုဝါပါးဖြင့် ဖုံးအုပ်နေသဖြင့် မည်သူ မည်ဝါမှန်း မသိရ။ လက်မှာ ဘူးသီးခြောက် ရေဘူးတလုံးကို ကိုင်ထားသည်။ တံခါးအပြင်ဘက်မှာ ဝိဇ္ဇာနီ။

တံခါးပွင့်သွားတော့ ညဦးကတည်းက ချစ်ပွဲဆင်နေသော ဟန်ဆုဝေနှင့် လျန်ယွီတို့ စုံတွဲရော၊ နောက်တချီဆွဲဖို့ ပြင်နေတဲ့ ဖိုးနီနှင့် အိပ်မှုန်စုံမွှား စောရှင်ကေသော်တို့ စုံတွဲပါ လုပ်လက်စကို မေ့ပြီး ကြောင်ကြည့်နေမိကြသည်။ အားလုံးထဲမှာ ပထမဆုံး သတိဝင်လာသူက တရုတ်။ ဝိဇ္ဇာနီကို မြင်သည်နှင့် ဆရာကြိး၏ နောက်လိုက်ပီပီ ဝိဇ္ဇာပညာရှင်တယောက်မှန်း ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ဓားကိုကိုင်ကာ လက်ဦးမှုရအောင် ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သည်။ ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်က ရိပ်ကနဲ ဝှေ့ယမ်းလိုက်တော့ ပြေးနေရင်း ခြေကို ဖြတ်ရိုက်ခံရသလို ဘေးတစောင်း လဲကျသည်။ တရုတ်က လျင်သည်၊ လဲနေရင်းကပင် လက်ထဲက ဓားနှင့် ဝိဇ္ဇာနီကို လှမ်းပေါက်သည်။

“ဝှစ်” … … … “ဇွပ်”

သူမဆီ တဟုန်ထိုး ပြေးဝင်လာသော ဓားဦးချွန်ကို ဝိဇ္ဇာနီက ပြောင်လက်လက် လက်အိတ်စွပ်ထားသော လက်ဖြင့် ဖမ်းပြီး ဟန်ဆုဝေဘက်သို့ ပစ်ပေါက်လိုက်သည်။ လျန်ယွီ၏ ပခုံးမှာ ဓားက ထုတ်ချင်းပေါက် စိုက်သွားသည်။ ဟန်ဆုဝေပင် မလှုပ်ရဲတော့ပဲ ဖြစ်သွားရသည်။

“သွား … သူ့ကို မနိုင်ရင် မလိုးပေးတော့ဘူး”

အနည်းငယ် လူရည်လည်သော ဖိုးနီက ဓားလွတ်တချောင်းကို ကေ့လက်ထဲထည့်ပေးပြီး ရန်တိုက်လွှတ်သည်။ နှာထန်နေသော ကေက ကိုယ်တုံးလုံးနှင့်ပင် ဝိဇ္ဇာနီထံသို့ ပြေးဝင်လာသည်။ ဘယ်ဘက်ခြမ်းမှ မျိုးဇော်ကလဲ ညာသံပေးပြီး ဓားလွတ်ကိုင်ကာ တက်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့ဓားချက်ကို ရှောင်ပြီး ကေ့နောက်မှ သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ ဗေဒါရီနှင့် ကေဆိုတာ သိုင်းပညာမှာ ယှဉ်ဖက်မဟုတ်သော်လည်း ယခုက ဗေဒါရီ မဟုတ်၊ ဘူးသီးခြောက်အစွမ်းနှင့် သန်စွမ်းနေသော ဝိဇ္ဇာနီ။ ဒီတော့ မျိုးဇော်၏ ဓားချက်ကို လွတ်အောင် ကေ့ကိုဖက်ထားရင်း ကိုယ်ကို နှစ်ပတ်၊ သုံးပတ်လှည့်ပြီး ဆုတ်သွားလိုက်နိုင်သည်။ မျိုးဇော် နောက်တချက် ထပ်အခုတ်မှာ ကေ့လက်ကို ကိုင်၍ ဓားချင်းဆိုင်လိုက်သည်။

“ချွင်”

ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့ကို မလှုပ်နိုင်အောင် နောက်က သိုင်းဖက်ထားရင်း မျိုးဇော်နှင့် ဓားရေးယှဉ်နေသည်မှာ နှစ်ပါးသွားကနေသလို ကြည့်ကောင်းလှသည်။ လစ်ပြီအထင်နှင့် ညာဘက်က အတင်းဝင်လုံးရန်ကြံသည့် တရုတ်ရဲ့ မျက်ခွက်ကို ခုံဖိနပ်စာ တချက် ကျွေးသည်၊ ပြီးတော့ ပေါင်ကိုတောင် ဓားဖြင့် တွတ်လိုက်ရင်း ကေ့ ဒူးခေါက်ကွေး အနားကို ဝိဇ္ဇာနီ ချိန်သားကိုက် ကန်လိုက်ရာ ဘယ်ဘက်က ဝင်လာသည့် မျိုးဇော် ပေါင်ခွဆုံကို ကေ့ဒူးခေါင်းက ခပ်ပြင်းပြင်း မိတ်ဆက်သွားသည်။ လှေခါးပေါ် တက်ပြေးရန်ကြံသည့် ဖိုးနီဆီသို့ ကေ့ကို တွန်းလွှတ်လိုက်ရာ လေထိုးရုပ်ကလေးလို ကေတယောက် လွင့်သွားပြီး ဖိုးနီနှင့် လုံးထွေးကာ လဲကျသည်။ နှာထန်နေသော ကေ့လက်မှ ဖိုးနီ မရုန်းနိုင်၊ ကေ့ကိုယ်လုံးကြီးနှင့် တက်ခွပြီး အတင်းနမ်းခံရသဖြင့် မပြေးနိုင်ပဲ ဖြစ်ရသည်။ မျိုးဇော်၏ ခြေဖမိုးကို ဝိဇ္ဇာနီလက်မှ ဓားစိုက်သွားသည်၊ သူရပ်နေရာ နေရာမှ ခြေတဖဝါးမျှ မခွာနိုင်တော့။ ပွဲပြီးပြီ။

ဝိဇ္ဇာနီ ဟန်ဆုဝေ ကုန်းကွကွကြီး ရပ်နေရာသို့ လမ်းလျှောက်သွားသည်။ သူ့ကိုယ်သူ ဘာလုပ်ထားသည်ကို သိသော ဟန်ဆုဝေက ခြေကာ လက်ကာနှင့် တစုံတခု ပြောရန် ပြင်သည်။ သို့သော် သူမ ဘာမျှ မပြောရသေးမီ ဝိဇ္ဇာနီ၏ လက်ပြန်ရိုက်ချက်ကြောင့် ဟန်ဆုေ၀ ၅ ပေလောက် လွင့်သွားပြီး ကြမ်းပေါ် ခွေကျသွားသည်။ ဒေါသနှင့် ဝိဇ္ဇာနီ ဟန်ဆုဝေဆီ ပြေးသွားပြီး ဆံပင်က ဆောင့်ဆွဲ၍ ထူသည်။ နောက်တချက် ရိုက်ရန် လက်ကို ပြင်သည်။

“ဝိဇ္ဇာနီ … သမီး၊ အဲဒီလို မလုပ်ရဘူးလေ။”

ဘရသေ့၏ အသံကို ကြားမှ ဝိဇ္ဇာနီ သတိဝင်လာသည်။ ဟန်ဆုဝေ၏ ဆံပင်ကို လွှတ်လိုက်သည်။ ဒူးထောက်ကျသွားသော ဟန်ဆုဝေထံမှ ရှိုက်သံတချက် ထွက်ပေါ်လာသည်။ ဝိဇ္ဇာနီက ကေ့အနီးသို့သွား၍ ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ကေ့ကို ဖျန်းပေးသည်။ ကေသတိဝင်လာတော့ ဖဲဝိဇ္ဇာ ဒါရိုက်တာကြီး ဖိုးနီမှာ ရဲစခန်းသို့ သံသယရှိသူတွေကို ဖိတ်ခေါ်မေးမြန်းလျှင် ကေဧည့်ခံတတ်သော လက်သီး၊ လက်ဝါး၊ တံတောင်၊ ဖနောင့်၊ ဒူး အစရှိသော မုန့်မျိုးစုံကို စိတ်ကြိုက် မြည်းစမ်းရလေသည်။
အဆောင်သူတွေကို မျိုးဇော်တို့က စောင့်ကြည့်ရ သက်သာအောင် နှစ်ဦးတတွဲ ကြိုးနှင့် ချည်ထားသည်။ သူတို့တတွေ စုပြီး ထိုင်နေရာသို့ ဝိဇ္ဇာနီ သွားရောက်၍ ပီယဆေးအစွမ်း ပြယ်သွားအောင် ဘူးသီးခြောက်ထဲမှ ရေနှင့် ဖျန်းပေးရပြန်သည်။ ပြီးတော့ ဟန်ဆုဝေ အလှည့်၊ ဘယ်လောက်ပဲ ယုတ်မာတယ် ပြောပြော ယခုတော့ သူမရဲ့ မိုက်ပြစ်ကို သူမကိုယ်တိုင် ပေးဆပ်ခဲ့ပြီးပြီလေ။

xxx xxx xxx

“မစောရှင် … တော်လောက်ပါပြီ။”

ပခုံးကို ပုတ်၍ ပြောလာသော စကားသံကိုကြားမှ ကေလက်စသတ်သည်။ သူမဝတ်နေကျ ဂျင်းအကျီ၊ ဂျင်းဘောင်းဘီတို့ကို ယူလာပြီး ကမ်းပေးနေသူက သူမနှင့် အဆောင်သူများကို ကယ်တင်ခဲ့သော လျို့ဝှက်ဆန်းကျယ်သည့် လူစွမ်းကောင်းမလေး။ သူ … ဘယ်သူလဲ၊ သူက … ဘာလဲ။

“ရှင့် ဘယ်သူလဲ၊ ကျနော့်နာမည် ဘယ်လိုလုပ် သိတာလဲ”

“ဝိဇ္ဇာနီ၊ ကျမ နာမည် ဝိဇ္ဇာနီ။ ဇေယျသီရိရဲ့ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ။ ဝိဇ္ဇာဆိုတာ မသိတာ ဘာမှ မရှိဘူး။”

“ … ”

“အပေါ်ထပ်မှာ သူတို့ ခေါင်းဆောင်ကို ကျမ ကြိုးတုတ်ခဲ့တယ်။ မစိုးရိမ်ပါနဲ့၊ အန္တရာယ် မရှိတော့ပါဘူး။ သူ့ရဲ့ ပညာတွေ ကျမ အကုန် ချုပ်ပေးခဲ့ပါပြီ။ အခု သူက သာမာန် အဘိုးကြီးတယောက် ဖြစ်နေပါပြီ။”

အဆောင်သူတွေကို ချည်ထားခဲ့သည့် ကြိုးနှင့်ပင် ဖိုးနီ၊ တရုတ်၊ မျိုးဇော်နှင့် လျန်ယွီတို့ကို ကေချည်ရသည်။ ဝဋ်ဆိုတာ အမှန်တကယ်ပင် နောက်ဘဝကို မကူး၊ လွန်ခဲ့သည့် နာရီပိုင်းကပင် ဒီကြိုးနှင့် ကောင်မလေးတွေကို သူတို့ ချည်ကြသည်။ ယခု သူတို့ အချည်အနှောင် ခံရပြီလေ။

ဝိဇ္ဇာနီက မည်သို့ အာမခံသွားစေကာမူ အပေါ်ထပ်ကို ကေ သတိကြီးကြီးထား၍ တက်သွားသည်။ တကယ်ပဲ ကြိုးတုတ်လျှက်သား ဝိဇ္ဇာနက်ကို တွေ့ရသည်။ သူ ပွေ့ချီတက်သွားသော ကောင်မလေးကို သူပွေ့ခေါ်သွားစဉ်ကအတိုင်း ကေဝင်လာခဲ့သည့် အိပ်ခန်းထဲက ပန်းရောင် အိပ်ယာခင်းနှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ခြေရာလက်ရာမပျက် တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာတော့ ဒီကောင်မလေးကို အဘိုးကြီး လက်ဖျားနှင့်ပင် တို့လိုက်ရပုံ မပေါ်၊ ဝိဇ္ဇာနီ အချိန်မီ လာကယ်သွားပုံရသည်။

xxx xxx xxx

မိုးစင်စင်လင်း၍ မိုးတွေ စဲသောအခါ မြကြာဖြူ အဆောင်ရှေ့တွင် ဇေယျသီရိ ရဲဌာနမှ တာဝန်ရှိသူတွေ ပျားပန်းခတ်မျှ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေကြသည်။ ကေအပါအဝင် အဆောင်သူများပြောသည့် လျို့ဝှက်ဆန်းကျယ် ဝတ်စုံနီနှင့် အမျိုးသမီး လူစွမ်းကောင်းအကြောင်းကို မည်သူမျှ မယုံကြည်နိုင်ကြ။ ဟော်လိုစင်နိုဂျင်ခေါ် စိတ်ကို ပြောင်းလဲစေသော ဆေးဝါးများကို လူကုန်ကူးသူများက အသုံးပြုခဲ့သောကြောင့် ထင်ယောင်ထင်မှား ထင်ချင်ရာ၊ မြင်ချင်ရာ မြင်နေကြသည်ဟုသာ သဘောထားကြသည်။

စောရှင်ကေသော်၏ အထက်အရာရှိက …

“မကေ … မကေ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်ဖော်ပြီး မပြောချင်တာ၊ အေးအေးပဲ နေတတ်တာ ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီအမှုကတော့ မကေရဲ့ အားထုတ်မှုကြောင့် ပြီးပြတ်သွားရတယ် ဆိုတာကတော့ လူတိုင်းလဲ အသိ၊ ငြင်းမနေပါနဲ့တော့။ မှူးကြီးကိုလဲ ကျနော် မကေ ရာထူးတိုးကိစ္စ ဒီမနက်ပဲ ပြောခဲ့တာ။ ကွန်ဂလက်ကျူလေးရှင်းပါ … ဒုရဲအုပ် ဒေါ်စောရှင်ကေသော်”

ကေ ပြန်ငြင်းမနေချင်တော့။ ညတုန်းက သတိမေ့နေသည့် ကောင်မလေးမှာ အဆောင်ရှင် အဒေါ်ကြီး၏ မွေးစား သမီးဟု သိရသည်။ တက်မတတ်၊ ချက်မတတ် ငိုနေသည့် မိန်းကလေးကို သွားရောက် နှစ်သိမ့်ချင်သဖြင့် ဗေဒါရီရှိရာ အဆောင်အတွင်းသို့သာ လျှောက်ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။

ပင်လယ် … ပင်လယ် … ပင်လယ် … ပင်လယ် … ကျယ်ပြောလိုက်တဲ့ ပင်လယ်ပြာကြီး၊ အရပ်လေးမျက်နှာ ဘယ်ဘက်ကိုကြည့်ကြည့် အနားသပ်မမြင်ရသော ရေပြင်ပြာကြီးပဲ တွေ့ရသည်။ ပင်လယ်ပြာကြိး၏ အလယ်တွင် ရေပြင်ကိုခွဲ၍ မနှေးမမြန် ပုံမှန် ခုတ်မောင်းနေသော သင်္ဘောတစင်း၊ သင်္ဘော၏ ခြေရာအဖြစ် နှစ်လွှာကွဲသွားသော လှိုင်းဖြူဖြူတွေ ကျန်ရစ်သည်။

သင်္ဘောဦး ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် ဂျင်းဂျာကင်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် မိန်းမပျိုတစ်ဦး၊ နေကာမျက်မှန်အောက်မှ သူမ၏ မျက်လုံးများက သင်္ဘောဦးတည်ရာဘက်ကို မမှိတ်မသုန် ကြည့်ရှုနေသည်၊ မစည်းမနှောင်ပဲ ထားသည့် သူမရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်တွေက လေမှာ လွင့်နေသည်။

ပုံမှန်အားဖြင့်တော့ အကျဉ်းသားများကို ပြစ်ဒဏ်အရ တကျွန်းသို့ ပို့ဆောင်ရန်မှာ သူမလို ရဲအရာရှိများနှင့် မသက်ဆိုင်၊ ရဲ၏တာဝန်မှာ အကျဉ်းဌာနမှ ဝရန်း အရာရှိလက်သို့ အပ်လိုက်ရုံသာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် ယခု သူမ လိုက်ပါစောင့်ကြပ်ရသော အကျဉ်းသားက သာမာန် အကျဉ်းသားများ မဟုတ်။ သူမကိုယ်တိုင် ဝိဇ္ဇာနီ၏ အကူအညီဖြင့် လက်ရဖမ်းပေးခဲ့သော အင်း၊ အိုင်၊ ခလှဲ့၊ လက်ဖွဲ့နှင့် ဝိဇ္ဇာပညာရပ်များကို တဖက်ကမ်းခတ် တတ်မြောက်သော ဝိဇ္ဇာနက်၏ လူကုန်ကူးဂိုဏ်းကြီး ဖြစ်သည်။ နေစောင်းလာသည့်အခါ အကျဉ်းသားများကို စစ်ဆေးရန် သင်္ဘောဝမ်းဗိုက်အတွင်းသို့ စောရှင်ကေသော် ဆင်းလာခဲ့သည်။

ကျယ်ပြောလှသည့် ပင်လယ်ပြာကြီးအတွင်းတွင် အကျဉ်းသားတွေကို တကျွန်းပို့ပေးသည့် ထောင်သင်္ဘောတစင်းထဲ ရှိနေသည်တော့ မဟုတ်ပါ။ သိပ္ပံနည်းပညာများနှင့် စီမံဆောက်လုပ်ထားသော ရေယာဉ်တစ်စင်းလဲ ရှိနေပါသည်။ ထိုရေယာဉ်ပေါ်တွင် လူ ၂ ဦးပါလာသည်၊ ချောမောခန့်ညားသည့် လူရွယ်တဦးနှင့် မိန်းမချောချောသည့် လူငယ်တဦး။ လူရွယ်က လူငယ်ကို အမိန့်ပေးသည်။

“နံပါတ် ၃ … ရေဒီယို ဆိုင်းလန့် လုပ်ပြီး စောင့်နေ၊ ပုတ်သင်ညို ကိုယ်ပျောက် ဖန်ရှင်ကိုလဲ ဖွင့်ထား။ ဒီတခါ ငါကိုယ်တိုင် သွားမယ်၊ တနာရီကြာရင် ငါပြန်လာခဲ့မယ်။ ပြန်မလာရင်တော့ မင်း လစ်လိုက်တော့။”

ရေပြင်ကျယ်နှင့် မိုင်ပေါင်းများစွာ ကွာဝေးသော ဇေယျသီရိ၏ ညနေခင်းမှာ သာယာလှသည်။ မကြာမီ ညအမှောင် ကျရောက်လာတော့မည်။ ညအမှောင်၏ အကာအကွယ်ကိုယူ၍ ဒုစရိုက်လောကသားများ လှုပ်ရှားကြတော့မည်။ သို့သော် ဇေယျသီရိမြို့ကို ကာကွယ်ပေးမည့် သူရဲကောင်းတယောက် ရှိနေပါသည်။ မိုးထိအောင် မြင့်မားသည့် တိုက်ခေါင်မိုးတွေပေါ်မှာ ကျားသစ်မလေးလို ပြေးလွှားနေသည့် လူစွမ်းကောင်းတယောက် ဇေယျသီရိမြို့မှာ ရှိနေပြီ ဖြစ်သည်။

ထိုလူစွမ်းကောင်း၏ အမည်နာမကား … ဝိဇ္ဇာနီ၊ ဇေယျသီရိရဲ့ သူရဲကောင်း ဝိဇ္ဇာနီ ဖြစ်ပါသည်။

ပြီးပါပြီ။