ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များအပိုင်း (၁+၂)

ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ
အပိုင်း (၁+၂)
ရေးသားသူ – ဇာခြည်

(မှတ်ချက် … ကိုကို့နေရာမှ စိတ်ကူးပုံဖော်ခံစားရေးသားသည့် ၉၈% ဖြစ်ရပ်မှန်ဖြစ်ပြီး… ကျွန်မတို့ ဇနီးမောင်နှံတို့၏ သီးသန့် ဖြစ်ရပ်များသာ ဖြစ်ပါသည်။)

အပိုင်း (၁)

အထက်တန်းကျောင်း အပြီး ပန်းချီပညာကို စပြီးဆည်းပူးသည့်နှစ်က ကျွန်တော့်ကံကြမ္မာ ဆန်းကျယ်စွာ ချိုးကွေ့ပြောင်းလဲသွားခဲ့သောနှစ်။ ခြံချင်းကပ်လျှက် အိမ်ကမမမှာ သူ့အဖေဆုံးပြီး တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ကျွန်တော့ကို အစ်မတစ်ယောက်လိုလည်း စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့သူ ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကိုခင်မင်သည်။

သူ့ချစ်သူနှင့် အိမ်ထောင်ပြုတော့မည့်ဆဲဆဲ ရေနစ်သေသွားရာ သူ့မှာ ကိုယ်ဝန်နှင့်ကျန်ခဲ့သည်ကို ပြောပြတိုင်ပင်ကာ စိတ်ဓါတ်အလွန် ကျနေသည့် ကာလ။ ကျွန်တော် ဘာကူညီရ မှန်းမသိ ဖြစ်နေခိုက်။ မမကို ကျွန်တော် လက်ထပ်ယူမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ကျွန်တော့ သဘောထားကို မမအား ရူးရူးမိုက်မိုက် ဖွင့်ဟလိုက်သည်။

မမက သူ့ကိစ္စသိသော ကျွန်တော့ကို နောက်သည်ထင်မှတ်ကာရယ်သည် ဇွတ်အတင်း ပြောတော့မှ အသက်ချင်းကွာဟလွန်းသည်၊ ကျွန်တော်နစ်နာရမည့်အဖြစ်ကို လက်မခံနိုင်ဆိုကာ အတင်းငြင်းသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း တဇွတ်ထိုး ဒါချည်းပဲ ထပ်ကာတလဲလဲပြောတော့ စကားတစ်ခုခံသည်၊ မမ အစီအစဉ်က ကလေးမွေးပြီးမှပဲ ရုံးတက်လက်ထပ်မည် လက်ခံနိုင်သလား ? ဒါကြားတော့ ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်သွားမည် ထင်၍ ပြောခြင်းဖြစ်မည်ထင်သည်။

လူတို့သည် တစ်ခါတစ်လေ သူတို့မှားမှန်းသိသွားသော်လည်း ကိုယ်တိုင်မှားတာကို ဝန်ခံလိုခြင်းမရှိ တတ်ပေ။ ထိုအတိုင်း ဇွတ်ပေကာ မှန်သည်ဟု ခုခံငြင်းဆိုတတ်ကြသည်။

ကျွန်တော့ အခြေအနေလည်း ထိုအတိုင်းပင် ကျွန်တော် သူ့ကိုယ်ဝန်ကိစ္စကို လူမသိစေရန်လက်ထပ်ချင်တာ ဖြစ်သော်လည်း ပြောပြီး လက်စနှင့် မမကိုချစ်ကြောင်း ဘာဖြစ်ဖြစ် လက်ထပ်နိုင်မည်ကို ပြလိုသဖြင့် သူရဲကောင်းဆန်စွာ သဘောတူ သည်ပြော၏၊ ကျွန်တော့ဘက်က ဘာအကြောင်းကြောင့်ဖြစ်ဖြစ် နောက်ဆုတ်ဖို့လုံးဝမရှိ ဆိုတော့မှ သူလည်း စိတ်လက်လျှော့ကာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ရောမှားလိုက်ကြတော့သည်။

ကျွန်တော်ကိစ္စကိုလက်မခံ အပြတ်အသတ် ကန့်ကွက်သူက ဒေါ်ဒေါ် မအပ်စပ် ပြောသည်။ မိဘတို့ လက်ငုတ်လက်ရင်း ဈေးဆိုင်ကို ကျွန်တော်မလုပ် ပန်းချီပညာပဲ လိုက်စားကာ အသက်မွေးမည် ဆိုတုန်း ကတည်းက ကျွန်တော်လုပ်ချင်သည်ကို ဖြောင်းဖျမရတတ်သော ကျွန်တော့အကျင့်ကို သိသူဖြစ်ရာ ကျွန်တော် ငယ်သေးသည်။

လက်မထပ်သင့်သေး၊ ဒီထက်ချောလှတာနှင့် ရှာပေးစားချင်သည်၊ နှစ်နှစ်သုံးနှစ်စောင့်ပါအုံး၊ အမျိုးမျိုးတားနေသည့်ကြားက ပြောမရတော့သည့်အဆုံး အဆိုးထဲကအကောင်း လုပ်ငန်းအတွက်တော့ စိတ်ချ သည်၊ သူလည်းအသက်ကြီးပြီ သူ့အရပ် ပြန်နားချင်သည့်ဆန္ဒ ကိုပြောရင်း လက်ခံခေါင်းညိတ်၍ စီစဉ် တော့သည်။

သူ့အစီအစဉ် ပထမပိုင်းက ဆိုင်ကိုမမနှင့်လွှဲအပ်ခြင်းကို အကောင်အထည်ဖေါ်သည်။ ဒေါ်ဒေါ်က ကြားထဲက မမကိုရောကျွန်တော့ကိုပါ ဖြောင်းဖျပြောဆိုမရ၊ မမကလေးမွေးသည့်ကိစ္စကို ကူပေးလိုက်သည်။ မမမွေးသော ဇာခြည်လေးအား သူ့ချစ်သူကို ဖခင်အမည်တပ်ကာ မွေးစားရင်းရေးသည်။

မွေးပြီးတစ်ပတ် အကြာ မမကျွန်တော်တို့အိမ် ပြောင်းလာသည် ရုံးတက်လက်ထပ်ကြသည်။ ဒေါ်ဒေါ် စိတ်ထဲမကျေချမ်း သော် လည်း အပြင်တော့ထုတ်မပြ၊ သူ့အရပ် ပြန်သွားသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ပြန်တော့မှ မမက ပြောမရဆိုမရ။ သမီးလေး မွေးပြီးမှ သိသိသာသာပြောင်းလဲလာသည်၊ အရင်နှင့်လည်း လုံးဝမတူတော့ပေ။

ဇာခြည့်ကိုနို့မတိုက်၊ ပြုစုဖို့ လည်းစိတ်မပါ၊ ငယ်ငယ်လေးနှင့်ပစ်ထားကာ အလုပ်ပြန်စလုပ်သည်။ ဒီလိုနှင့် ဇာခြည်လေးမှာ ငယ်စဉ်က တည်းက ကျွန်တော့တာဝန်ဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် ဇာခြည်လေးကို စောင့်လျှောက်ရင်း ပန်းချီပညာကို ဆက်လက် ဆည်းပူးသည်။

မမမှာလုပ်ငန်းတော့ အစီအမံကောင်းသည် ဆိုင်ကို နှစ်ဆိုင်တစ်ဆိုင် ပေါင်းလိုက်ပြီး စီးပွားရေးတိုးချဲ့ လိုက်သည်။ မော်လမြိုင်မှ သူ့အမျိုးထဲက တူမနှစ်ယောက်ကို ဆိုင်အကူလုပ်သား အဖြစ်ခေါ်ကာ သူ့ အိမ်ဟောင်း မှာနေစရာပေးသည်။ အိမ်ထောင်မှုကိစ္စနှင့် ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေသည်။

ဇာခြည်လေး ဝဝကစ်ကစ်ကလေး အလွန်ချစ်စရာကောင်းသည်။ ငယ်စဉ်က သိပ်အေးသည် သိပ်မငို တတ်၊ ကျွန်တော့ကိုချစ်သည်။ သူငိုလျှင်လည်း ကျွန်တော်ချော့မှ မမချော့၍မရတတ်။ မမကလည်း အစကတည်းက အမေအခေါ်မခံ… သူ့ကိုသူ မမခေါ်ခိုင်းသည်။

ဇာခြည့်ကို ထိန်းကျောင်းရင်း အိမ်မှအခန်း တစ်ခန်းကို ပန်းချီခန်းလုပ်ကာ ပန်းချီဆွဲခြင်း၌ ဘဝကိုမြုတ်နှံ လိုက်လေသည်။ ဇာခြည်လည်း သူ့အမေကို ကျွန်တော့လိုပင် မမ ခေါ်သည်… ကျွန်တော့ကို သူ့အမေသင်ပေးသလို ကိုကိုခေါ်သည်။

အိမ်ထောင်အစဦးတော့ အဆင်ပြေသလိုလို ရှိခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်း အိမ်ထောင်မှုကိစ္စဆို သူလုံးဝ စိတ်မဝင်စားတော့၊ စီးပွားရေးမှ စီးပွားရေးဖြစ်လာသည်။ ဆိုင်တစ်ခြမ်း၌ ကျွန်တော်ဆွဲသော ပန်းချီတို့ကို တင် ရောင်းသည်။ မမပုံစံတစ်မျိုးပြောင်းလာပြန်သည်၊ တစ်အိမ်တည်း နေဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော့ပန်းချီ ရောင်းရ သမျှငွေမှန်သမျှကို သပ်သပ်ခွဲ စာရင်းလုပ်ကာ စီးပွားခွဲလိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုအပ်သည်။

ကျွန်တော့ကို လက်ထပ်ခဲ့မိတာ သူ့အတွက် အမှားကြီးတစ်ခုလိုမျိုး သဘောထားပြုမူလာသည်။ စကား သိပ်မပြောတော့ ဘယ်နေရာသွားဖို့ရှိရှိ ကျွန်တော်နှင့်လွဲအောင်ရှောင်သည်၊ ကျွန်တော့ကို သူ့အမျိုးသားမှန်း အသိမခံချင်၊ ကျွန်တော့အသက်ငယ်ခြင်း ကိစ္စကိုပဲ အမြဲတမ်း အကြောင်းပြသည်။

ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် လင်ခန်း မယားခန်းတော့ မပြတ်စဲ။ ဘယ်လိုမှပြုပြင်မရတော့ သည့်ကိစ္စဖြစ်နေတော့ ကျွန်တော့ပန်းချီနှင့် ဇာခြည်လေး ဖြင့်သာ ပျော်တတ်လာပြီး ကျွန်တော် သူလုပ်သမျှကို ဥပေက္ခာပြုထားလိုက်သည်။

ဇာခြည်လေးသည် ကျွန်တော် နှင့် သိပ်တူတာဆိုလျှင် ကျန်းမာရေး လိုက်စားခြင်း၊ ပန်းချီဆွဲ၊ စာဖတ်ခြင်း၊ ကွန်ပျူတာသုံးခြင်းတို့မှာ သိပ်အဆင်ပြေသည်။ ကျွန်တော့ကို အထူးချစ်ခင်ကာ၊ ချွဲတတ်သည်၊ ဆရာလုပ် အမိန့်ပေးတတ်သည်။ စိတ်ရှင်းရှင်း နေသည်၊ လက်တွေ့ကျသည်၊ တည့်တိုးပြောတတ်သည်။

မိခင်နှင့် ကင်းကွာပြီး ကြီးပြင်လာသူဖြစ်ရာ တစ်ခါတလေတော့ အားငယ်တတ်သော်လည်း စိတ်ဓါတ် အလွန်ကြံ့ခိုင်သည်။ ငယ်ငယ်ကတည်းက စည်းကမ်းကြီးပြီး အဘက်ဘက်က ပြောစရာမရှိ၊ ဆုံးမခဲ့ရသည် ဆိုတာ မရှိခဲ့သလောက်၊ စကားဖြင့် ရှင်းပြပြောဆိုလိုက်လျှင် သိလွယ်တတ်လွယ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ စာလည်း ထူးချွန် ခဲ့သည်။ ကျောင်းစာထက် အပြင်စာကို ပိုအဖတ်များသည်။

TV မုန်းသည်… စာဖတ် ဝါသနာကြီးသော သူ့အတွက် သူနှစ်သက်မည်ထင်ထားကာ iPad ဝယ်ပေး မည့်ကိစ္စကို နှစ်မျိုး စလုံးသုံးဖူးသည့်သူက ကြည့်လှတာပဲရှိသည်၊ ဈေးလည်းမတန် ဘက်စုံသုံးနိုင်သည့် Laptop ပဲဝယ်ယူသည်။ ကောက်ချက်ချသည်။

အဝတ်အစားမမက်၊ ပစ္စည်းမမက်၊ ရိုးရိုးရှင်းရှင်း ဝတ်စား ဆင်ယင် နေထိုင်တတ်သည်။ စကားသိပ်တတ်သည်၊ အမြဲတမ်း ကလေးဆန်ဆန် နေသော်လည်း ရှားရှားပါးပါး သူလေးနက်ပြီ ဆိုလျှင်တော့ မလွယ်။ အတွေးအခေါ် ကောင်းသည်။

ဒီလိုနှင့် ဇာခြည် ကျောင်းပထမနှစ်ပြီးကာစ၌ မမနှင့် ကျွန်တော့ အဆုံးသတ်ဘယ်အထိ ဖြစ်လာသလဲ ဆိုလျှင် ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ အိမ်ခွဲအိပ်ချင်သည်ဆိုကာ သူ့အိမ်ဟောင်သို့ ပြောင်းနေတော့သည်။

ပြောင်းပြီး တစ်ပတ်အကြာ ကျွန်တော်နှင့် ကွာရှင်းပြတ်စဲလိုကြောင်း တောင်းဆိုသည် ဘာမှ မထူးခြားသည့်အတွက် ကျွန်တော် လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်သည်။ ကွာရှင်းတာက တကယ့်အေးအေးဆေးဆေး။ ကွာရှင်းတော့ ဇာခြည့်ကို တာဝန်ကျေ ခေါ်ကြည့်သည်၊ ခေါ်မရတော့ သူနှင့်လုံးဝမဆိုင်သလို သဘောထားသည်။

ဇာခြည်ပန်းချီဆွဲတာ အလွန်ဝါသနာထုံသည် ကောက်ကြောင်းနှင့်ဆီဆေးကို သူသိပ်နိုင်သည်။ သူကျောင်းပြီးလျှင် ကျွန်တော်နှင့် ပန်းချီဆွဲမည်ကို ကြေညာထားသည့်အတိုင်း ယခုကျွန်တော်နှင့် အတူ ပန်းချီဆွဲခြင်း သာမက အိမ်ဖေါ်မလိုတော့ဟု အမိန့်ထုတ်ကာ။

မီးဖိုချောင်တစ်ခုလုံးကို သူ အပိုင်စီးလိုက်သည်။ တကယ့်အိမ်ရှင်မကြီးလို တစ်အိမ်လုံးကိုစီမံသည်။ ကျွန်တော့ငွေကို သူ့လက်အပ်လိုက်သည်၊ လက်မဖွာ အသုံး စိစစ်သည်။ အချိန်စီမံခန့်ခွဲတာ သိပ်တော်သည် သူဆွဲပေးသော အချိန်ဇယားအတိုင်း လုပ်ကိုင်ပေးရသည်။

Interior Decoration အကြောင်း သူ ဖိဖိစီးစီး လေ့လာသည်။ လေ့လာပြီးမှ အသေအချာစုံစမ်းပြီး သဘောကျသော Interior Decoration အဖွဲ့တစ်ဖွဲ့အား လိုက်လံရှာဖွေ ငှားရမ်းလိုက်ပြီး အိမ်ခြံတစ်ခုလုံး ဆင်ချင်သလို အလှဆင်သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူ့ကို ကူညီရှင်းလင်း ပေးရသည်။

နှစ်လ လောက်ကြာတော့ ပန်းချီအဆွဲမပျက်၊ အချက်အပြုတ် မလစ်ဟင်းဘဲ အိမ်တစ်အိမ်လုံး အလှဆင်၍ ပြီးစီး သွားသည်။ တစ်အိမ်လုံး သူ့ခြေသူ့လက်၊ အချက်အပြုတ် တော်သည်။ ဝယ်စရာမှန်သမျှ သူတာဝန်ခံကာဝယ်သည်။

အခြား မိန်းကလေးများလို အလှပစ္စည်း မက်တာမျိုးသူ့မှာ လုံးဝမရှိ။ အဝတ်အစား သိပ်ရွေးသည် သေသပ်လှပပြီး တကယ်ကျက်သရေရှသော အဝတ်တို့ကို ရှာဝယ်တတ်သည်။ လက်ဝတ်လက်စား မမက်။ လက်ပတ်နာရီတစ်လက်၊ နားတောင်း တစ်စုံ၊ ခေါင်းစည်း အနည်းငယ်က သူ့မှာရှိတာအကုန်ပင်။

အလှပြုပြင် စရာမလိုဘဲ ပင်ကိုယ်လှသည်။ အလှအလွန်ပြင်တတ်သော မိန်းလေးများပင် သူ့ရှေ့ရောက်လျှင် မှေးမှိန်သွား တတ်သည်။ ဇာခြည်ကား ရိုးရှင်းစွာလှသူ။ မိန်းကလေး အချင်းချင်းပင် သူလှတာကို မနာလိုဖြစ်ရသည့်အထိ။

ဇာခြည်မှာ ဖွံ့ထွားလာပြီး ယခု အပျိုဖားဖားဖြစ်သည့်အထိ ဖက်လှဲတင်းနေကျင့်ကို မဖျောက်သေးပေ၊ ကျွန်တော်နှင့်ဆို သူငယ်ချင်းလို တိုင်တိုင်ပင်ပင်ရှိသည်။ တစ်ခါကျတော့ ပြဿနာ တစ်ခုတက်သည်။ သူဈေးမှ အပြန် အတင်းလိုက်ပြောသူကို လက်သီးနှင့်ထိုးပစ်သည်… ကိစ္စက အဲဒီမှာပင်မပြတ် သက်ဆိုင်ရာကို ဝင်တိုင် ခဲ့သေးသည်။

အိမ်ပြန်ရောက်မှ သူအရင်က ပြောပြခဲ့သော သူ့ကို အတင်းလိုက်ကြိုက်နေသော သူငယ် ဖြစ် ကြောင်း သိရသည်။ ထိုသူငယ်ကို ပြန်မကြိုက်နိုင်ကြောင်း ပြေပြေလည်လည်ပြောခဲ့ ပြတ်ပြတ်သားသား ငြင်းထားခဲ့ သည့်ကြားက သူ့လက်ဆွဲသောကြောင့် ဒီအထိဖြစ်ရကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သိပ်ရင်မော ရသည်။

………………………………………………………….

မမ၏ အစီအစဉ်

မမသည် ကွဲပြီးချိန်မှစပြီး…တွေ့လျှင်လည်း သူ့ကိုသူ ဟိုး..အရင်ကလို “အစ်မ”“အစ်မ” နှင့် ကျွန်တော့ ကို “မောင်လေး”“မောင်လေး” နှင့်တပ်ခေါ်ကာ လင်းမယားတုန်းကထက် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ နွေးနွေး ထွေးထွေး တရင်းတနှီး ဆက်ဆံလာတာကတော့ ထူးခြားလှသည်။ ဟိုး…လက်မထပ်မီကလို… အစ်မရင်း သကဲ့သို့ ဆက်ဆံခြင်း။ ခွဲပြီး သူ့ပြောင်းလဲသွားသော ဆက်ဆံရေးကို နားလည်၍မရ… ဒါပေမယ့် ကျေနပ်သည်။

တစ်ခါ ဆေးဝယ်ရန်ဈေးသွာခိုက် သူနှင့်ဆုံတော့ ကော်ဖီဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ အေးအေးဆေးဆေး သူစကား ပြောချင်သည်။ ဆိုင်ထဲရောက်ကော်ဖီသောက်ပြီးသည့် အထိ ဘာမှ မပြောသေး။ သူတို့ သားအမိမှာ တူတာတစ်ခုတည်းရှိသည် ထိုအရာကား သူတို့စကားပြောလျှင် ဖြတ်ပြောဖို့ဆိုတာလုံးဝမဖြစ် ဖြတ်ပြောလျှင် လည်း စိတ်ဆိုးတတ်ကြသည်။ သူဘာပြောမည်ကို ကျွန်တော်စိတ်ဝင်စားနေသည်။ သူ့ စကာားစပြောတော့ သည်….

“ဟယ်… မောင်လေး…နင်နဲ့ စကားပြောချင်နေတာဟယ်… ပြောမှာ ဆိုတာထက်နင့်ဆီက လက်ဖြန့် တောင်းတယ်လို့ သဘောထားပါဟယ်…ငါ အပြောမတတ်ရင်လည်း ငါ့မောင်ကို ချစ်လို့ပြောတာနော် စိတ်မဆိုးရဘူးနော်… ငါပြောမယ့်စကားအတွက် နင့်မာနကို ကြားထဲဆွဲမထည့်လိုက်ပါနဲ့… နင့် သောက်ကျင့် သိလို့ကြိုပြောထားတာ…”

“နင့်ကိုယ်ကျင့်တရား၊ သန့်ရှင်းတည်ကြည်မှုကိုလည်း ငါအင်မတန်လေးစားတယ်… နင့်လို ယောက်ျား ဆိုတာရှားပါတယ်… နင့်မှာ သူများနဲ့မတူအောင် ကောင်းတာတွေ အများကြီးရှိပေမယ့်… ဆိုးတာလေး တစ်ခုတစ်လေလည်း ရှိတယ်…။

ငါလည်း ငါ့ကိုငါ ကောင်းတယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါဆိုးတာ လည်း နင်သိပါတယ်ဟယ် နင်ငါ့အပေါ် ကောင်းခဲ့သလောက် နင့်ပေါ်ငါ ဘာကောင်းခဲ့လို့လဲ? ငါ့ကြောင့် နင့်ဘဝပျက်စီးခဲ့ရတယ်…နင်ဆိုးတာက…တမျိုးငါ့မောင်ရဲ့…နင်မပွင့်လင်းဘူး…အရမ်းသိုသိပ်တယ်… တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်…အေးတိအေးစက်နဲ့…လုပ်ပြီဆိုလည်းဇွတ်…ပြေမရဆိုမရ…”

“ငါပြောတာတွေ ဘယ်တွေရောက်ကုန်မှန်း မသိပါဘူးဟယ်… ခုဟာက… ဒါတွေပြောဖို့မဟုတ်ဘူး… ငါပြောတာကို အဓိပ္ပယ်ကောက်လွဲရင် ငါ့မောင်အမှားကြီးမှားမယ်ဆိုတာ ကြိုပြောထားချင်တယ်… နင် တလွဲတော့ မကောက်နဲ့နော်… နင့်ဘဝအတွက် အလျှော်အစားလို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး… နင့်ရှေ့ဒူး ထောက်ပြီး တောင်းဆိုချင်တာပါ…”

“ငါ့မောင် အငယ်လေးရှိသေးတယ်… ပန်းချီရဲ့အပြင်… ဘဝကို ထွက်ကြည့်ပါအုံးဟယ်… နင် ဒီလိုမနေ သင့်ပါဘူး… ခေါင်းမမာချင်စမ်းပါနဲ့ ငါ့မောင်ရယ်..”

“ငါ့သမီး နင့်ကိုချစ်နေတယ် ဒါကိုငါသိတယ် နင်မသိသေးဘူး မဟုတ်လား? ဒါပြောတာ မိန်းမ အကြောင်း နင့်ထက်ငါပိုသိတယ်ဆိုတာ… သမီးကို နင့်ထက် ပိုချစ်နိုင်မယ့်သူဆိုတာ မရှိနိုင်ဘူး… သူ့ အချစ်ကို နင်လက်ခံသင့်ပါတယ်… အစ်မပြောစကား နားထောင်ငါ့မောင်ရယ်… ငါ့သမီး ဘယ်လိုပါ ဆိုတာ နင်ထက်သိတဲ့လူလည်း မရှိပါဘူး… နင်သူ့ကို ယူလိုက်ပါနော် နင်နဲဆိုဘာမှ ပြောစရာမရှိဘူး… ငါ့တို့ အရင်ကားအဟောင်းကို ရောင်းပစ်ကြရအောင်ဟယ်… ငါကားသစ်တစ်စီး လက်ဖွဲ့ချင်လို့ ငွေစု ထားတယ်… …………………….”

“နော်ငါ့မောင်နော်… ဟုတ်လား ငါလာခဲ့မယ်…”

သူပြောသော စကားတို့မှာ ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက် ဖြစ်သွားသည်။ ထူပူသွားသည်။ သူက တော့ ငါလာခဲ့မယ်… ပြောကာ အေးအေးဆေးဆေး ထသွားသည်။ ကျွန်တော် ဘာခံစားသလဲ ဆိုတာပင် မေးမ သွားပါ။ ကျွန်တော်အိပ်မက်ထဲမှလန့်နိုးသလို ဖြစ်သွားသည်။

သူကွာရှင်းတာ ဘာကြောင့်လဲ? ဒါအတွက်လား? သူပြောသလိုဆိုတာ တကယ်ပဲ ဟုတ်ပါသလား?…ကျွန်တော့်ခေါင်း ခြာခြာလည်သွားသည်… သိပ်ရင်မော သွားသည်။

ဇာခြည့်ကို ကလေးလိုပင် သဘောထားခဲ့ရိုးအမှန်ပါ။ သူပြောသလို ဖြစ်သင့်ပါသလား စိတ်ကူး ထဲမျှပင် ထည့်မကူးဖူးပါ။ သူပြောတာကိုလည်း ကျွန်တော်မယုံကြည်ချင်။ မမပြောမှ သိရသည့် အဖြစ်ကိုလည်း မခံချင်။

ယခုတလော တခုခုကို အလိုမကျသလိုမျိုး၊ ရွှင်ရွှင်ပျပျ နေတတ်သော ဇာခြည်မှာ အခုတစ်လော မလန်းဆန်း။ တစ်နေကုန် သူ့အသံဖြင့်ညံနေတတ်သော အိမ်မှာ ခုတလော တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တလော ကဆိုလျှင် ကျွန်တော့ရင်ခွင်ထဲမှီကာ ငိုသည် ဘာမှလည်းမေးမရ။

ကြာတော့ကြာပြီ ကျွန်တော် ရပ်တည်ရ အလွန်ခက်လာသည်။ မမပြောသလိုဆိုတာ မှန်နေပြီလာ? ရင်မောလာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ် ကိုလည်း သံသယ ဖြစ်လာသည်။ ငါကော…? အိုး…ကိုယ့်ကိုယ်ကို လန့်သွားသည်… မဖြစ်သင့်ပါ…

အမှန်ဝန်ခံရလျှင် မမပြောလိုက်သည့် နေ့မှစပြီး ကျွန်တော့ အတွေးလမ်းကြောင်း ယိမ်းယိုင် လာ ခဲ့သည်။ တစ်ကယ့်တစ်တယ် မှာတော့ “ဖြစ်သင့်” “မဖြစ်သင့်” ကြားတိုက်ပွဲမှာ “မဖြစ်သင့်” က “ဖြစ်သင့်” ကို အလဲထိုးပစ်လိုက်တာများသည်။ စိတ်ထဲကလက်လည်းခံချင်သည် လက်ခံဖို့လည်း ခက်သည်။ ကျွန်တော် သူ့ကို မသိမသာရှောင်ရှောင်လေး နေဖြစ်တော့သည်။ ကျွန်တော်၏ “မဖြစ်သင့်” ဆိုတာကို သူခံနိုင်ရည် ရှိပါမည်လား? ဇာခြည့်စိတ်ဓါတ်က မလွယ်… တွေးပူရင်မောရသည်။

ဒီလိုနေရင်း တစ်နေ့တော့ မမ အိမ်ကိုရောက်လာသည်။ ဘာမပြောညာမပြော ဇာခြည်နှင့် ကျွန်တော့ ကိုခေါ်ကာ သုံးယောက်ဆုံ၍… ဟိုစကားဒီ စကားနည်းနည်း ပြောပြီး… လက်ထပ်ရန်ကိစ္စကို အလွန်ပါးနပ်စွာ ထိန်းကာ ပြောတော့သည်။ ဇာခြည့်ရှေ့ ကျွန်တော့ကိုစတင် မေးသည်။ သေချင်သွားသည်။ ကျွန်တော်ဘာမှ အဆုံးသတ်အဖြေ မရှာရသေးသောကိစ္စ…။ ငြင်းဖို့ဆိုတာ ဒီအခြေအနေမှာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်၊ ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ဇာခြည့်ကိုမေးတော့ သူလည်း ခေါင်းညိတ်သည်။

စကားဝိုင်းက အေးစက်စက် နိုင်လွန်းသည့် အခြေအနေမှ ရုတ်တရက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရ သည်။ “ဒါဆို ဘာလိုသေးသလဲ…ကြာတယ်…” ပြောကာ ချက်ချင်းပင် သွေးပူတုန်းထကာ ရုံးခေါ်တက် လက်ထပ်ပေးသည်။ အပြန်မှာ သူပြောသောကားကို အိမ်မှာ လာထိုးပေးလိုက်သည်။

ကိစ္စမှာ ချောမောစွာ ပြီးစီးသွားသလို ရှိသော်လည်း…တစ်အိမ်တည်းနေလာခဲ့သော ဒီနှစ်ယောက်မှာ သူစိမ်းပြင်ပြင်လို ဖြစ်သွားရသည်။ နှစ်ဦးစလုံးဘက်က ရုတ်တရက်ဖြစ်သွားသော ကိစ္စကို ရင်ဆိုင်ရခက်နေသည်။ တစ်ပတ်ကြာပြီ… ပို၍ပင် စကားမပြောတော့…။

အေးစက်စက်၊ စကားကို လိုမှပြောဖြစ်သည်။ တစ်နေကုန်နေမှ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် မြင်တွေ့ရချိန် အလွန်ရှားပါးသွားသည်။ သူနှင့်ကျွန်တော် ဆက်ဆံရေးမှာ “ပြဿနာ”တစ်ရပ်လို ဖြစ်လာသည်။

“စကာနည်း ရန်စဲ” ဆိုသော အဆိုကား အခါခတ်သိမ်း မမှန်ပေ။ စကားမပြောခြင်းဖြင့် “ပြဿနာ” အချို့ကို ရှောင်ရှားနိုင်သော်လည်း စကားပြောမှပဲ ဖြေရှင်းနိုင်သော “ပြဿနာ” တို့မှာအများစု ဖြစ်သည်။

ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အကြီးမားဆုံး “ပြဿနာ”တို့၏ အဖြေကား စကားပြောခြင်း(အပြန်အလှန် ဆွေးနွေးခြင်း) တွင်ရှိတတ်သည်။ ဒါကြောင့် “Dialogue” လိုအပ်တယ်… ဆိုတာ ကြားဖူးပေလိမ့်မည်။ အဲဒီ “Dialogue” (အပြန် အလှန် ဆွေးနွေးရေး) ပြောပြော တွေ့ဆုံဆွေးနွေးရေးပြောပြော… အဲဒါ မဖြစ်နိုင်မှုကြောင့် ကျွန်တော်တို့ မှာ ဘာတွေရင်ဆိုင်နေရခြင်းကို အကျယ်မပြောလို… ယခု “Dialogue” ၏အရေးပါပုံကိုသာ ညွှန်းလိုရင်း ဖြစ် သည်…

“ဆိတ်ဆိတ်နေ ဝန်ခံခြင်းမည်၏” ဆိုသောစကားမှာ ရှားရှားပါးပါး တချို့သော အခြေအနေတို့တွင် မှန်နိုင်သော်လည်း “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” တွင် အဓိပူပါယ်ပေါင်း မြောက်များစွာ ကိန်းအောင်နေတတ်သည်။ ယခု “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” က အေးစက်တင်းမာမှု၏ အဓိက အကြောင်းအရင်း။

လူဆိုတာ မှန်သည်ထင်လျှင် ပြောရမှာ ဝန်မလေးတတ်သော်လည်း အမှန်ကို ဇဝေဇဝါဖြစ် နေ လျှင်ကား နှုတ်ဆိတ်ခြင်းက ရလဒ်အဖြစ် ထွက်လာတတ်သည်။ ယခုဝန်လေးနေသည်မှာ ကျွန်တော့ အတွင်း တိုက်ပွဲ။ “ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်း” ဆိုတာမှာ ဘာကစရမှန်းမသိ၍ မပြောဖြစ်ခြင်းက အများဆုံး ဖြစ်တတ်သော အကြောင်းအရင်း။ စပြောဖို့ဆိုတာက ကျွန်တော့အတွင်း ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေခြင်းက ပိတ်ဆို့တားဆီးနေသည့် အဓိက “ပြဿနာ”…

နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ်လာသော သစ်ပင်ကို ဖြိုလှဲရ ခက်ခဲသလို… နှစ်ပေါင်းများစွာ အမြစ်တွယ် နေသော စိတ်ဓါတ်ကို ပြောင်းလဲရန်ဆိုသည်မှာ ပို၍ခက်ခဲတတ်ကြောင်း ပြောစရာပင် မလိုထင်သည်။

“ပြဿနာ”ဆိုသည်မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းဘဲ အချိန်ကြာကြာ လျစ်လျူရှုထားလျှင် မှေးမှိန်ကာ ပျောက် ကွယ်သွားရတာ ရှိသလို တချို့“ပြဿနာ”တို့မှာ ရင်ဆိုင်မဖြေရှင်းလျှင် ပို၍ကြီးထွားလာတတ်ကြသည်။ ထိုသို့ ကြီးထွားလာသော “ပြဿနာ”ကို လျစ်လျူရှုပြန်လျှင်… တချိန်ချိန်မှာ ပေါက်ကွဲမှုနှင့် ရင်ဆိုင်ရတတ်သည်။ ထိုသို့ ပေါက်ကွဲပြန်လျှင်လည်း ပေါက်ကွဲမှုပြင်းထန်တတ်သည်…။

……………………………………………………………..

ပေါက်ကွဲခြင်း၏ နိဒါန်း

ဆောင်း နံနက်ခင်းလေးမှာ လှပပြီး သာယာသည်။ လမ်းလျှောက်ပြီး အပြန် နံနက်စာ စားသောက်ကာ အိပ်အပေါ်ထပ် ပန်းချီခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ ပန်းချီကား တစ်ချပ်အား အဆုံးသပ်ရန်ရှိသည့်အတွက် ဆေး စပ်ကာ ပန်းချီကာထဲ နစ်မျောသွားသည်။

၁၁နာရီခန့်ထိုးသော် ပြီးသွားသဖြင့် ထိုင်ကြည့်နေခိုက် ပန်းချီ ခန်းထဲ ပန်းချီထိုင်ဆွဲနေခိုက် ပြေးပြေးလွှားလွှားကလေး ဇာခြည်ဝင်လာကာ နောက်ကျော မှနေ၍ တင်းကျပ်စွာ သိုင်းဖက် လိုက်သည်။ သူ့ခေါင်းကို ကျွန်တော့ ပခုံးပေါ်တင်ကာ တချုံ့ချုံ့ရှိုက်ကာ အသံမထွက်မိအောင် ငိုတော့မှ… ကျွန်တော့စိတ်ထဲ ထင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်…။ရင်ဆိုင်ရမည်…

“ဟေ… ဇာခြည်လေး… ဘာဖြစ်လို့လဲကွယ်…”

“ကိုကို ဇာခြည့်ကို ချစ်လို့ယူတာလား? မှန်မှန်ပြောပါနော်… ”

“ချစ်လို့ယူတာပေါ့ ဇာခြည်ရ…”

“ချစ်ဖူး” ဟု ကျွန်တော့ကို ဆွဲခါရင်း ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး အော်လေသည်။

“ချစ်ပါတယ်ဇာခြည်ရ… နေပါအုံးကွယ် ဇာခြည်က ဘာလို့ဒီလိုထင်ရတာလဲကွယ်…? မှန်းစမ်း ဇာခြည် ဘာလို့ ငိုရတာတုန်း? ကိုကို့ကိုပြော တိတ်တော့နော်…”

ပြောရင်း မတ်တတ်ထလိုက်ရာ ဇာခြည်က ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ခေါင်းတိုးဝှေ့ရင်း ရှေ့မှဖက်လေ သည်။ သူ့ကျောလေးကို သပ်ပေးရင်းချော့သည်။ ခေါင်းမော့ ကြည့်ကာ…

“ဇာခြည် ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဇာခြည့်ကို ကိုကိုချစ်တယ်၊ အခု မချစ်တော့ဘူး၊ ဇာခြည်တို့ လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ကိုကိုဇာခြည့်ကို ရှောင်နေတာ ဇာခြည်သိတာပေါ့…အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည့်ကို ဖက်ရင်လည်း အရင်တုန်းကလို အားရပါးရမဟုတ်ဘူး စိတ်မပါလက်မပါနဲ့ ဖက်တာ…အီးး”

“မဟုတ်ရပါဘူးကွယ်…”

“ကိုကို မှန်မှန်ပြောပါနော်…အီး…ဟင့်…မမအတင်း ပေးစားလို့ ဇာခြည့်ကိုယူတာ…မဟုတ်လား?

“မဟုတ်ပါဘူးဆိုကွယ်…”

“ဇာခြည်ကတော့ ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ ဘယ်သူ့ထက်မဆို ကိုကို့ကို ချစ်လိုက်ရတာ… ကိုကို ဒီလိုဖြစ်သွား တာ အဲဒီလက်ထပ်တဲ့ အချိန်ကတည်းကပါ ကိုကိုရယ်… မချစ်ရင် ကွာလိုက်ပါ…ကိုကိုရယ်… အီးး… ဇာခြည်တို့ အရင်အတိုင်း နေရအောင်ပါ…အဟင့် အဟင့်၊ ဟီး”

“မဟုတ်တာကွယ်… ချစ်ပါတယ် ဇာခြည်လေးရ…”

ယခု ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ပေါက်ကွဲရင်း မျက်ရည်ပေါက်ပေါက် ကျနေ သည်တော်ရုံကိစ္စကို ငိုတတ်သူ မဟုတ်ယခုကလည်း တော်ရုံကိစ္စလည်း မဟုတ်။ စိတ်ထဲ အလွန်ထိခိုက်သွားသည်။ သူ့ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည် စများကို သုတ်ပေးလိုက်ရင်း…

“မချစ်ဘူး မချစ်ဘူး… ဟင့်…အီး… အီး…ဟင့်…ဟင့်… သူများကို…မချစ်ဘဲနဲ့…ယူပြီးတော့…အီး… ဇာခြည်ကတော့ ချစ်လိုက်ရတာ…..ဟင့်… ဟင့်…အီး..”

ဆူဆောင့်ကာ ပြောတော့သည်။ မကျေနပ်စိတ်ကလည်း သူ့မျက်ဝန်းတို့တွင် အထင်အရှား။

“ဇာခြည်လေးရယ်…ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်…မဟုတ်သေးပါဘူး ကလေးရယ်”

“အဲဒါပဲ…အဲဒါပဲ ကိုကိုဇာခြည့်ကို ကလေးထင်နေတာ အီး…ဟင့်…ဟင့်… ဇာခြည် ကလေး မဟုတ်တော့ဘူး…အီး…ဒါကလေးလား ကိုကိုရယ်၊ အီး ဟင့်…”

လူချင်းခွာလိုက်ကာ ကျွန်တော့လက်ကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲပြီး တီရှပ်ပေါ်မှ သူ၏ရင်သားပေါ် တင်ပေး သည်။ ကျွန်တော့လက်ကိုရုန်းတော့ ချက်ချင်းလွှတ်ပေးကာ။ မျက်ရည်ကလည်း ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်။

“တွေ့လားခုပဲ ဇာခြည်…ကိုကို့အတွက်ရွံစရာကြီး…ဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား၊ ကိုကို ဇာခြည့်ကို မထိချင်ဘူးမဟုတ်လား…ကိုကိုမချစ်တာ…အီး… ဇာခြည်ကတော့…ချစ်လိုက်ရတာ…အီး…ဟင့်…ဟင်.. အီး… ရော့ဟယ်…မထိချင်အုံး…ဒီလက်…”

ရှက်ရှက်နှင့် လက်ကိုဆွဲကာ ကိုက်ခဲပစ်မည်လုပ်ပြီး သွားနှင့်ထိတော့ …သူ့ဘာသာသူ့ လန့်ကာလွှတ် လိုက်သည်… သူ့ မျက်နှာမှာ ကရုဏာစိတ် လျှပ်ကနဲဖြတ်ပြေးသွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်…

“…အီး…မလုပ်ရက်ဘူး…ကိုကိုနာမှာ…အီး…ဟင့်…”

“တိတ်ပါဇာခြည်ရယ်၊ မရွံပါဘူး၊ ချစ်ပါတယ်ဆိုကွယ်၊ ဇာခြည်လေးလိမ္မာတယ်…တိတ်တော့နော်…”

“ကိုကို…ဇာခြည့်ကို အဲလို…မချစ်ဘူးမဟုတ်လားဟင်…? ဇာခြည်သေချင်တယ်.. ကိုကိုရယ်…ဇာခြည် သေချင်တယ်…အီး…ဟင့် ဟင့်” ကျွန်တော့အပေါ် လဲပြိုကျလာတော့ ပြန်ဖက်လိုက်သည်။

“ဟာ၊ အဲလိုမပြောပါနဲ့ ဇာခြည်လေးရယ်…. ဇာခြည့်ကို ချစ်ပါတယ်…ချစ်လို့ယူတာပါကွယ်…”

“ဟုတ်ဖူး…ဟုတ်ဖူး…မမပေးစားလို့ယူတာ…မချစ်ဘူး မဟုတ်လား…ဝန်ခံလိုက်”

“အဲလိုမပြောပါနဲ ဇာခြည်ရယ်…ချစ်ခဲ့ပြီးသားပါ…ရုတ်တရက်…ဆိုတော့…”

“…ကိုကို…မချစ်တာ…ဝန်မခံချင်တာ…အီး…”

“ကိုကိုရယ် ဇာခြည်ကိုကို့ကို ဒီလောက်ချစ်နေတာ၊ ကိုကိုကမသိသလိုလိုနဲ၊ ဇာခြည်ချစ်တာ… ပြုစုယုယတာကို ကိုကိုမှမလိုချင်ဘဲ…ဟီး… အင့် အင့်…ဟီး…”

“ဇာခြည်လေးရယ်…ကိုကို ဇာခြည့်ကို သိပ်ချစ်ပါတယ်ကွယ်…” ပြောကာ၊ သူ့ကျောပြင်လေးကို သပ်ပေးနေရာ။

“ဇာခြည် ချစ်သလိုမျိုးလာဟင်… ပြောပါကိုကိုရယ်…?”

“အင်း”

“တကယ်ပြောနေတာလား ကိုကိုရယ်? တကယ်ချစ်လားဟင်?”

“တကယ်ချစ်တာပေါ့…”

“ဒါဆို ဘာလို့မျိုသိပ်ထားတာလဲဟင်…ကိုကိုသိပ်ဆိုးတာပဲ…ဇာခြည်သိပ်ချစ်တယ်…”

ပြောလည်းပြော ကျွန်တော့ရင်ဘတ်ကို ထုလိုက်ငိုလိုက်လုပ်နေသည်။

“ဇာခြည်လေးကို သိပ်ချစ်လွန်းလို့ပါကွယ်… မထိရက် မကိုင်ရက်လောက်အောင် အများကြီး ချစ်သွားလို့ပါ ဇာခြည်လေးရ…”

သူ့မျက်နှာ ကြည်လင်သွားသည်။ တင်းကျပ်စွာဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ထပ်ကာတလဲလဲ မေးပြန် သည်…

“ကိုကို ဇာခြည့်ကို ဟို…ဟို…လေ… ကိုကို့မိန်းမလို…အင်း…အဲလို… ချစ်တာပါနော်..”

“ဟုတ်ပါတယ်..ကွယ်..မိန်းမလို…ကိုကို့မယားလို…ချစ်တယ်…ကဲ ကျေနပ်ပြီလား?”

“ဇာခြည်လည်း…ချစ်တယ်…မကျေနပ်ဘူး…နမ်းမယ်ဟယ်…နမ်းပစ်မယ်…”

……………………………………………………..

အနမ်းထဲစီးမျောခြင်း

စကားဆုံးတော့…သူ ကျွန်တော့ပါးကို တရွှတ်ရွှတ်နမ်းပြီး ကျွန်တော်နှင့် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ကာ နမ်း တော့သည်။ ထိုသို့နမ်းပြီး ခဏအကြာ… နီစိုစို ထူပြည့်သောနှုတ်ခမ်းဖြင့် ကျွန်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းတော့သည်။ အနမ်းများ ကြမ်းလာသည်။

လက်နှစ်ဘက်ကလည်း ကျွန်တော့ကို တင်းကျပ်စွာသိုင်းဖက် ပြီး အငမ်းမရနမ်းတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်လျှော့ထားလိုက်ကာ သူ့အနမ်းကို တုန့်ပြန်လိုက်သည်။ ကျွန်တော့အင်္ဂါတဖြည်းဖြည်း လူးလွန့်လာ၍ မာကျောကာ သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ဖိမိနေသည်။ ထိုအထိအတွေ့ ကို သတိထားမိသွားပြီး ရုတ်တရက် ကျွန်တော်နှင့် ကိုယ်လုံးချင်း ခွာလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း လန့်သွားသည်။

မယုံကြည်နိုင်စရာ တစ်စုံတရာကို တွေ့သွားသည့်အခိုက် အံ့အာသင့်ပြီး ထိုအရာ ရုတ်တရက် ပျောက်သွားသကဲ့သို့သော မျက်ဝန်းတို့ဖြင့် သူ့ဗိုက်သားပြင်ကို ထိလိုက်သောအရာကို လိုက်ရှာသည်၊ သူ့လက်ဖြင့် ကျွန်တော့ရှေ့ပိုင်းကို အဝတ်အစားပေါ်မှပင် ခပ်မြန်မြန်စမ်းတော့သည်။ အတွင်းခံထဲမှာ မာတင်းနေသော အရာကိုစမ်းမိဖြင့် သူ့လက်များ ထိုနေရာရပ်သွားသည်။ သတိဝင်လာသလို ယုယုယယ ပွတ်သပ်တော့သည် ပို၍တင်းလာလေ သူ့မျက်လုံးကျယ်လာလေ… အပြည့်အဝနီးနီး တောင့်လာရာ…

“အို… ဒီလိုဖြစ်တာ ဇာခြည့်ကို လိုချင်လို့ပါနော်…ဒါ…ဒါ၊ ဇာခြည့်ကို ဟိုလို..ချစ်လို့နော်..နော်ကိုကိုနော်”

“အင်းပေါ့… ဇာခြည်လေးရဲ့”

“ဟယ်…စမ်းကြည့်မယ်…စမ်းကြည့်မယ်…နော်”

တတွတ်တွတ်ပြောရင်၊ သူ့လက်များဖြင့် တယုတယ သူထပ်ပွတ်နေတုန်း ပုဆိုးထဲ လက်ထည့်သွင်းလိုက်ရာ ပုဆိုးစ ကျွတ်ထွက်လာပြီး ကျွန်တော့ ပုဆိုးကျွတ်သွားသည်။ ဒါကို သူ့လက်ဖယ်ပြီး ပုဆိုးကိုချွတ်ချပြီး အနက်ရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့်နေသည်။ ဘာမှမကြာလိုက် အတွင်းခံပေါ် လက်တင်ကာ တယုတယ ပွတ်နေတော့သည်။ ကျွန်တော်လည်း စိတ်ကိုလွှတ်ထား လိုက်တော့သည်။ သူ အားမရတော့…

“ဇာခြည်၊ က…ကိုင်ကြည့်မယ်နော်…”

“အင်း”

အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ အပေါ်မှ ကျပ်တည်းစွာ သူ့လက်ကိုထည့်နှိုက်ကာ၊ စမ်းလေရာ သူ့လက်နုနု၏ အထိအတွေ့ကြောင့် ပိုတင်းမာလာပြန်သည်။

“ဟယ်…သနားပါတယ် ကိုကိုရယ်…သူ့မှာ အတွင်းခံထဲ ကျပ်ညှပ်နေတာပဲ၊ သူနာနေမှာပေါ့ ကိုကိုရ ဒီအတွင်းခံကလည်း တင်းလိုက်တာ…ဒီလောက်ကြပ်တာကြီး ဘာလို့ဝတ်တာလဲ၊ ဂရုစိုက်မှပေါ့၊ ကိုကို နောက်ဆို ချောင်တာဝတ်နော်၊ အခု သူ့မှာ ကြပ်ပိနေပြီ…ဇာခြည် ချွတ်ပေးမယ်နော် …”

“ဇာခြည့် ဆန္ဒအတိုင်းပါကွယ်”

——————————————

အပိုင်း (၂)

ဒူးထောက်ကာ လီးကို လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ဂရုတစိုက်ကိုင်ကာ ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို ဆွဲချသည်။ လီးအပြင် ရောက်မှ ကိုင်ထားသောလက်ကိုလွှတ်ကာ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ဆွဲကာ ချွတ်ပြီးအမော့တွင် တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသောလီးက ဇာခြည်ပါးသို့ ထိသွားရာ မျက်ရည်စိုနေသော သူ့ပါးဖြင့်ကပ်ထားပြီး ပြုံးပြုံးလေးပြောသည်… ကျွန်တော်ကား အံ့သြ၍ မဆုံး။

“အဲတော့်၊ ဇာခြည်ပါးကို သူနမ်းနေတယ်၊ သူ့ကို ပြောလိုက်ကိုကို ဇာခြည့်ကိုမချစ်ဘဲ မနမ်းရဘူးလို့”

“ဇာခြည့်ကို ချစ်လို့နမ်းတာပေါ့”

“ဇာခြည့်ပါးကိုနမ်းတဲ့ဟာကြီး၊ သူ့ပြန်နမ်းပစ်မယ်…”

ပြောရင်း ကျွန်တော့အင်္ဂါကို ကတုန်ကယင်လက်များဖြင့် ကိုင်ကာသူ့ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် တေ့ကာ တရွှတ်ရွှတ် နမ်းသည်။ သူ့နှာခေါင်းကို ကပ်တေ့ကာ ရှူတော့သည်။ လက်ဖြင့် အသာလေး ညှစ်ကြည့် ပွတ် ကြည့်သည်။ အမျိုးမျိုး စူးစမ်းနေတော့သည်…

“အယ်၊ အနံ့က…တမျိုးလေး ဇာခြည်ကြိုက်တယ်…ကိုကိုရယ်…”

လက်ဖြင့် ကိုင်ပွတ်ရင်းထိပ်မှ အရေပြားကို လှန်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားတော့ လီးဒစ်ထွက်ပြူ လာ သည်၊ အလန့်တကြား သူ့လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး…

“အို့၊ ကိုကိုနာသွားလား ကြည့်စမ်းကြည့်စမ်း ကိုကို့မျက်နှာလည်း ချုံ့မည်းလို့၊ တ…တောင်းပန်…”

“အဲဒါက အဲဒီလိုပဲ…လှန်ချလိုက်ရတာ၊ နာလို့မဟုတ်ပါဘူးဇာခြည်ရ…ကောင်းလို့ပါ”

သူပြန်ကိုင်ကာ အပေါ်မှ လီးအရေပြားကို ရှေ့တိုးကြည့်ပြီး ဂရုတစိုက်ဖြည်းဖြည်းလေး မရဲတရဲ နောက် သို့ ပြန်ဆွဲသည်။ ဒစ်ပေါ်သွားပြန်သည်။ ကျွန်တော့မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ကြည့်နေ သည်… ထိုသို့လုပ်ရတာကို သဘောကျသွားသည်။ သူ့လက်နုနုကြောင့် နေရခက်လှသည်…

“အပေါ်ခွံလေးက နူးအိအိလေး အတွင်းထဲမှာတော့ မာတောင်တောင်ကြီးနော်၊ သွေးကြောတွေလည်း ဖုဖောင်းလို့၊ ထိပ်ကပြောင်ချောနေတာ ချစ်စရာလေး…ခုလိုလုပ်တော့ တကယ်ကောင်းလားဟင်?”

“တကယ်ကောင်းတာပေါ့”

“ဟယ်…ဟုတ်လား၊ ဒါဆိုလုပ်ပေးမယ်… အနံ့က ပိုစူးလာသလိုပဲ…ဇာခြည်ကြိုက်တယ် အောက်ကဟာ ဘာခေါ်လဲ ဟင်”

“ဥ”

“ဟယ် ဟုတ်ပါ့…အထဲမှာ လုံးလုံးလေး… ဥ ကိုင်တော့ကော နာလာဟင်”

“သူ့ကို ဖွဖွပဲ ကိုင်ရတယ်”

“အင်း…ဖွဖွပဲကိုင်မယ်…ဒါကကျတော့ ကိုကို့လီးနော်…”

“ဟုတ်တယ်…ဇာခြည်ကိုင်ရတာ ဘယ်လိုနေလဲ”

“ကောင်းတယ်…ကိုင်ရတာနွေးတယ်၊ ပြီးတော့ အနံ့ကမွှေးတယ်၊ ကိုကို့လီးကို… မမအရသာခံပြီး အားရပါးရ စုပ်နေတာ မြင်ကတည်းက ဇာခြည်စုပ်ကြည့်ချင်နေတာ… စုပ်ကြည့်မယ်နော်…”

ပြောကာ အဖြေကိုမစောင့်တော့ဘဲ လီးအရင်းကို ညာလက်ဖြင့်ကိုင်ကာ၊ ဒစ်ကို နီစိုစိုပြည့်တင်း နေသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးဖြင့် ပြွတ်ကနဲနေအောင် ငုံလိုက်ရာ ချောမွတ်စွာပွတ်တိုက်ကာ ဝင်သွားသည်မှာ အလွန်ထိလှသည်။ ပူနွေးစိုစွတ်သော သူ့ပါးစပ် အထိအတွေ့က ပိုတင်းမာစေသည်။

နို့ငတ်သည့် ကလေး ငယ်ကဲ့သို့ အားပါတရ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်နေသည်။ သူ့နှုတ်ခမ်းတို့ ရစ်သိုင်းထားသလိုပွတ်ဆွဲ နေသည့်ကြားက လျှာဖြင့်လည်း ပွတ်တိုက်နေသည်ဖြစ်ရာ မခံနိုင်တော့သလိုဖြစ်လာသည်။ မမ စုပ်ပေးတာကို မြင်ထားသည့် အတိုင်း အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ကိုင်နေသည်။

သူ့မျက်လုံးအစုံက ကျွန်တော့ကို စူးစမ်းရင်း မော့ကြည့်ရင်း စောင့် ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော် စိတ်ထကာ ကော့လာသည်ကို မြင်သော် သူ့မှာ အားရကာ၊ ခပ်သွက်သွက် ထုပ်ချည် သွင်းချည်လုပ်ကာ စုပ်နေသည်။

“အဲ… ဇာခြည် မမ စုပ်တာ ဘယ်တုန်းက မြင်လိုက်လဲ”

လီးကို ပါးစပ်ထဲ မှ ပြွတ်ကနဲမြည်အောင် ထုတ်လိုက်ပြီး…

“သုံးနှစ်ရှိပြီ…မကွာခင်က ပျော်ပွဲစားထွက်တုန်းကလေ၊ အခန်းထဲမှာ ဇာခြည်မရှိဘူးထင်ပြီး မမလေ ကိုကို့ကိုဆွဲလာပြီး စုပ်တာလေ၊ တံခါးနားမှာဆိုတော့ ဇာခြည်လည်း အပြင်ပြန်ထွက်လို့ မရလိုက်တော့ ဘူး၊ တမင်ချောင်းကြည့်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုကိုရ”

“အခုစုပ်ကြည့်တော့ကော…”

“စုပ်လို့ကောင်းတယ်၊ စုပ်တော့ ပိုပိုစုပ်ချင်လာတယ်၊ ပါးစပ်ထဲကကိုး မထုတ်ချင်ဘူး၊ ပူပြီးတော့ နွေးနွေးနဲ့ လီးထိပ်က ပျော့သလိုလို မာသလိုပဲ.. တင်းပြီးတော့ ပြောင်ချောနေတာကလည်း ချစ်စရာ ကြီး၊ အရသာကလည်းတမျိုးပဲ ဇာခြည်ကြိုက်တယ်၊ နောက်လည်း ပေးစုပ်ရမယ်၊ နော်ကိုကိုနော်”

“စုပ်ပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့”

လီးထိပ်ကို လျှာလေးဖြင့် လျက်ကြည့်နေသည်…သဘောကျသလိုဖြစ်ကာ လီတံတချောင်းလုံးကို လိုက်လျက်ကြည့်သည်။ ကျေနပ်မှ နှုတ်ခမ်းလေးဟကာ…ပါးစပ်ထဲ သွင်းယူလိုက်ကာ ဆက်စုပ်နေသည်။ ကျွန်တော်လည်း သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်တို့အား သာသာလေးထိုးဖွနေလိုက်သည်။

“အားပါးပါး ကောင်းလိုက်တာ”

နှစ်မိနစ်ခန့် အားရပါးရစုပ်ပြီး၊ ပြွတ်ကနဲ အပြင်ထုတ်ကာ…

“ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ၊ ကိုကို့လီး တကယ်ကောင်းနေလားဟင်”

“တကယ်ပေါ့ ဇာခြည်ရ…”

“ဒါဆိုရင်လေ ကိုကို၊ ဇာခြည့်ကို သိပ်စကားများတယ်လို့ ပြောပြောနေတာ မဟုတ်လား နောက်ဆို ကိုကို နားငြီးရင် သိလား၊ ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ကိုကို့လီး ထိုးထည့်လိုက် ဒါမှ၊ ကိုကို နားလည်းမငြီး လီးလည်းကောင်း ဇာခြည်လည်း လီးစုပ်ရနဲ့ ဟန်ကျနေမှာ”

“ဇာခြည် စကားသံနဲ့ ကိုကိုနားမငြီးပါဘူး ဇာခြည်ရ…”

“အို…ကိုကိုကလဲ ဇာခြည် အဲလို အလုပ်ခံချင်လို့ပါဆို၊ လုပ်၊ အခုထိုးထည့်… ထိုးထည့်ပါဆို…”

“ကဲ ထိုးထည့်ပြီဗျာ…ကဲရော့၊ ပြွတ်”

ဝမ်းသာသွားပြီး၊ ပိုအားရစွာ စုပ်ပေးနေသည်…

မမ လီးစုပ်ခုန်မင်ခဲ့ဖူးသည်။ ဒါပေမယ့် သူစုပ်ခဲ့သည်မှာ သူ့အတွက် အဓိက။ တစ်ဘက်သား ခံစားချက်က သူ့အတွက် ပဓာနမဟုတ်။ သူစုပ်လို့ကျေနပ်သွားလျှင် ပြီးပြီ။ ကာမဆက်ဆံရာလည်း ထိုအတိုင်း သူလိုချင်မှ၊ သူ့သွေးသားတောင့်တမှ ကာယလိုအင်သက်သက်လိုယူဆပြီး တဘက်သားမှာလည်း လိုအင် ရှိနိုင်သည်ကို သူစိတ်ထဲမှာပင် ထည့်တွက်သူမဟုတ်။

စားသောက်ပြီးနောက် မဆာမချင်း ပြန်လှည့်ကြည့်ဖို့ ဆိုတာ မဖြစ်နိုင်။ တစ်ခါတစ်ခါတော့ မိန်းမဆိုတာ နားလည်ရသိပ်ခက်သည်။ ဇာခြည်မြင်ခဲ့သည်ဆိုတာ သူအင်မတန် စိတ်အလာဆုံးနေ့နှင့် တိုက်ဆိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူခဏအကြာ စုပ်ပေးပြီး မျက်လုံးမှေးစင်းနေသော ကျွန်တော့ကို လီးလှုပ်ကာ မေးသည်…

“ကိုကို ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ ကောင်းရဲ့လားဟင်၊ ဇာခြည်စုပ်ကောင်းသလို စုပ်နေတာ၊ ဇာခြည်က ခုမှကိုင်ဖူး စုပ်ဖူးတာ ဆိုတော့၊ ကိုကို မကောင်းရင် သင်ပေးနော်…”

“တကယ်ကောင်းတာပါကွယ်…ကောင်းလွန်းလိုခက်နေတာ…”

“တကယ်? ဟုတ်ပ..ပိုကြီးလာတယ်… ကိုကို့လီး ပျော်နေလို့ ပိုတင်းလာတာဖြစ်မယ် နော်ကိုကိုနော်”

“ဟုတ်တာပေါ့”

ပြောကာ တပြွတ်ပြွတ် အသံစုံမြည်နေအောင် စုပ်တော့သည်။ မမစုပ်တာ ခံကျင့် ရှိခဲ့သော်လည်း အထိအတွေ့နှင့်ကင်းတာ ကြာခဲ့ပြီးဖြစ်သဖြင့်က တစ်ကြောင်း၊ သူအလွန် စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်နေသောကြောင့် က တစ်ကြောင်း ပြီးချင်ချင် ဖြစ်လာသည်…

“ဇာခြည်…ရပ်လိုက်တော့”

ပြောကာ သူ့ပါးစပ်ထဲပြီးမှာစိုး၍ ကျွန်တော်အချိန်မီ ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“အို့ …ဘာလို့ထုတ်လိုက်တာလဲ…”

ခပ်သွက်သွက် မကျေမနပ် မေးသည်…

“ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ မကောင်းလို့လားဟင် မမကျတော့ ကိုကို့လီးပျော့တဲ့အထိ စုပ်ချင်သလောက် စုပ်ရတယ်…”

စိတ်မကောင်း ဝမ်းနည်းသွားကာ မျက်ရည်ဝဲသွားသည် …ငိုမဲ့မဲ့ သနားစရာမေးရှာသည်။

“ဇာခြည်စုပ်တာ မကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ ထပ်စုပ်ရင် ကိုကို့လီးက လရည်တွေထွက်ကုန်ပြီး ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ဝင်ကုန်မှာ ဇာခြည်ရဲ့၊ လရည်က ညှီစို့စို့နဲ့ ဇာခြည့်ကို အားနာတယ်..”

“ဇာခြည့်ကို အားနာတယ် ဟုတ်လား? ကိုကို အဲဒီစကားက ဇာခြည့်ကို မုန်းလို့ရိုက်တာထက် နာတယ်… မမကို ကျတော့ ချစ်ပြီးတော့…ချစ်လို့ယူတာလည်း ပြောပြီးတော့… အဲဒါကိုကို ဇာခြည့်ကို မချစ်တာပဲ အဟင့်၊ အဟင့်…”

မျက်ရည် ပေါက်ပေါက်ကျလာသည်…ငိုတော့သည်။

“ဇာခြည်ရယ်..၊ အဲလိုမဟုတ်ဘူး…”

နားမထောင်တော့…

“ဘာမဟုတ်တာလဲ၊ မမ…မမ…စုပ်…စုပ်…တုန်းက ကိုကို့လီးပျော့ခါနီး “ကောင်းလိုက်တာ.. ကောင်းလိုက်တာ..မိန်းမရယ်”လို့ပြောပြောပြီးတော့…ကိုကို့…ချုံ့ထားတဲ့မျက်နှာ…ကြည်နူးပြီးတော့… ကျေနပ်သွားတာ…မမက…ကိုကို့လီးပျော့သွားတဲ့အထိ…စုပ်ပေးနေခဲ့တာ…ဇာခြည်မေ့မရဘူး..။

ဇာခြည် ကိုကို့ကို အဲလိုကောင်းအောင် လုပ်ပေးချင်တာပေါ့… ကိုကိုမလိုချင်တာ… ဇာခြည့်ကိုကိုကိုမလိုချင် တာ… အဟင့်… အဟင့်… အီး… ပြီး… ပြီးတော့ လ…လရည် ဟုတ်လား? အဲဒါ… ဇာခြည်သိပ်ချစ် တဲ့ကိုကို့လီးက ထွက်တဲ့ဟာပဲ…ဝင်ဝင်ပေါ့…ဇာခြည်ပါးစပ်ထဲ ရောက်တော့ရော ဘာဖြစ်လဲ…မစင်မှ မဟုတ်တာ… အီး…”

“မဟုတ်ပါဘူး ဇာခြည်ရယ်… အဲလို…” ပြောလို့မရတော့…

“ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲ ကိုကို့လီးထိုးထည့်ပြီး သေးပေါက်ချလိုက်ကြည့် ဇာခြည် အမြတ်တနိုး မျိုချလိုက် မှာပဲ…ဇာခြည့်မျက်နှာပေါ် ကိုကို သေးပန်းချရင်တောင် ကြည်ကြည်နူးနူး ခံယူပြီးတော့ ဆုချတယ် မှတ်ပြီး ဝမ်းသာမှာပါ… ကိုကိုရယ်… ကိုကို့ကို ဇာခြည်ချစ်တာ မယုံဘူးကိုး၊ ဇ..ဇ..ဇာခြည် ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်၊ သေမတတ်ချစ်တယ်… အသေသာ သတ်လိုက်ပါတော့ကိုကိုရယ်… အီး ဟင့် ဟင့်”

ကျွန်တော့တစ်သက် မကြားဖူးသော စကားတို့ကို သိပ်စိတ်ထိခိုက်စွာ နင့်နင့်နဲနဲ၊ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေရင်း ရေပက်မဝင်ပြောနေသည်။ သူ့ခေါင်းသပ်ကာချော့သည်…

“အဲလိုမပြောပါနဲ့…မငိုပါနဲ့ဇာခြည်ရယ်…ကိုကိုလည်း ဇာခြည့်ကိုချစ်ပါတယ်… ဇာခြည်ချစ်တာလည်း ယုံပါတယ် ကိုကိုပြောတာက ဇာခြည်မကြိုက်မှာ စိုးရိမ်သွားလို့ပါ…သိပ်ချစ်လွန်းလို့ ပြောလိုက်တာ ပါကွယ်၊ ကဲ စုပ်စုပ် ဆက်စုပ်ပါကွယ်၊ မငိုနဲ့တော့နော် တိတ်တိတ်…”

ပြောလိုက်တော့မှ နှပ်ချေးညှစ်ကာ ကျွန်တော့အတွင်းခံနှင့် သူ့လက်ကို ကပြာကရာလက်သုတ်လိုက်ပြီး မျက်ရည်ဝဲနေရာမှ အရှိုက်ရပ်၍ ခေါင်းကိုဆတ်ကနဲမော့ကာ၊ သူစကားပြောတုန်း အနည်းငယ်ပျော့သွား သော လီးကို ပြန်ကိုင်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြန်တပ်လိုက်လေသည်။

ပြီးတော့ အားရပါးရ စုပ်နေသည်။ လီးပြန်တင်းသွားပြီး အတော်ကလေး ကြာအောင် စုပ်ပေးနေသည်။ ကျွန်တော် သိပ်ကောင်းလာပြီး ပြီးခါနီးလာသည်။ မထိန်း နိုင်တော့ဘဲ ကျွန်တော့ခါးများ ကော့လာသည်။

“အား၊ သိပ်ကောင်း၊ ကောင်းတာပဲကွယ်…ဇာခြည်လေးရယ်၊အား၊ အား၊ ထွက်ကုန်ပြီ၊ ကိုကိုပြီးပြီ…”

ကျွန်တော့လရည်များ သူ့ပါးစပ်ထဲ ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ သူ့လက်တစ်ဘက်ဖြင့် လီးအရင်းကို ကိုင်ထားပြီး လက်တစ်ဘက်ဖြင့် သူ့ပါးစပ်ထဲမှဆွဲထုတ်မည်ကို စိုးရိမ်ကာ ကျွန်တော့ခါးကို အတင်းဆွဲဖက်ထား သည်။ လီးကို နှုတ်ခမ်းများဖြင့် တင်းကျပ်စွာဖိစုပ်ကာ လရည်များကိုလည်း မျိုချနေသည်။

အပြင်ထွက်ကုန်မှာ စိုးသဖြင့် အထူးသဖြင့် လီးဒစ်ကိုအလွတ်မခံ။ သူ့မျက်လုံးများတောက်ပကာ ကြည်နူးနေသည်ကို ထင်ရှားစွာ မြင်လိုက်ရသည်။ ပို၍ပင် အားရပါးရစုပ်ပေးနေသည်…ပြီးသည်ဆိုတာကို သူသိမည်မဟုတ် ။ လရည်ကုန်ကာ ကျွန်တော့လီးပျော့ကာ မခံနိုင်တော့မှ သူ့ခေါင်းကိုတွန်းကာ ပါးစပ်ထဲမှ အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ စိုးရိမ် တကြီး မော့ကြည့် လိုက်သည်။ သူ့မျက်လုံးထဲမှ သံသယတို့ မကင်းစင်သေး…

“ကောင်းလိုက်တာကွယ်၊ တစ်ခါမှ ဒီလောက်မကောင်းဖူးဘူး ဇာခြည်စုပ်ပေးတာ အရမ်းကောင်းတာပဲ”

“ကောင်းနေရင် ဇာခြည့်ပါးစပ်ထဲထည့်ထားလေ၊ ဘာလို့ထုတ်လိုက်ပြန်တာလဲ ကိုကိုရယ်…”

“အခုလို လီးပျော့သွားပြီးရင်း ခဏအကြာထိ အထိမခံတော့ဘူး ဇာခြည်ရဲ့၊ ဒါကြောင့် ဇာခြည့်ပါးစပ် ထဲက ထုတ်လိုက်တာပါ”

“အဲလိုလား မသိပါဘူးကိုကိုရယ် ဇာခြည်ကနှုတ်ခမ်းနဲ့ အတင်းဖိစုပ်လိုက်လို့ ကိုကို့လီးနာသွား တယ် ထင်လိုက်တာ”

“မနာပါဘူး ပိုတောင်ကောင်းသွားတာ…ပြီးတော့၊ အခုလို ကောင်းလွန်းပြီးတော့ လရည်ထွက်သွား တာကို “ပြီးတယ်” လို့ ခေါ်တယ်ဇာခြည်ရ၊ ဒီလို “ပြီး” သွားတော့ လီးက အကောင်းဆုံး ခံစားမှုကို ရလိုက်တာ၊ အဲဒီ ခံစားမှုကို ဇာခြည်က ကိုကို့ကို ပေးလိုက်တာ…”

“ဇာခြည်စုပ်ပေးလို့ ကိုကို့လီး အဲလိုကောင်းတဲ့ ခံစားမှုရသွားတော့ ဇာခြည်ပျော်လိုက်တာ ကိုကိုရယ် ပြီးတော့…ကိုကို့လီးကထွက်တဲ့ လရည်ကိုလည်း ဇာခြည်ချစ်တယ် ပူပူလေး ချွဲကျိကျိနဲ့ ဂျယ်လီလိုပဲ အယ်..လီးထိပ်မှာ တစ်စက်ထွက်ကျလာပြီ..ဟယ်..အဖြူရောင်လေးနော်ကိုကို၊ ကဲရော့”

လီးထိပ်ကို ဂရုတစိုက်လေး လျှာဖြင့်သပ်ကာ လျက်လိုက်ပြီး ခေါင်းမော့လိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးမှိတ် လိုက်ပြီး အင်မတန် အရသာရှိသောအရာကို မျိုချသကဲ့သို့လုပ်သည်။ မျက်လုံးပြန်ဖွင့်ကာ လီးထိပ်ကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် အမြတ်တနိုး နမ်းသည်။

မတို့မည်သည်…ပုံမှန်အားဖြင့် လီးဖြင့်ကာမဆက်ဆံပြီးမှ သိပ်ကောင်းသောအရသာ ရလိုက်ပြီးမှ လီးကို ချစ်သွားတတ်သည်။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါ အဝေးမှမြင်ဖူးရုံသက်သက်…ယခုမှထိတွေ့ရုံဖြင့် ဒီလောက်အထိ မြတ်နိုး ခြင်းအဖြစ်က…။

လရည်ကို အနံ့အသက်ဖြစ်စေ၊ အရသာဖြစ်စေ သူတို့မနစ်သက်တတ်ဟု ကျွန်တော် ယုံကြည် ထားသည်။ ယခင် အတွေ့အကြုံကလည်း အထင်အရှား ရှိပြီးသား။ ယခုအဖြစ်က အံ့သြမဆုံး ဖြစ်စေကာ ကျွန်တော့ စိတ်ကိုဆွဲလှုပ်ခါပစ်သည်။

မမ လီးစုပ်ခဲ့သလောက် လရည်ကိုတော့ အရသာကညှီစို့စို့နဲ့ ဆိုပြီးမကြိုက်။ ပြီးကာနီးပြီဆိုလျှင် သူ့ပါးစပ်ထဲမှ ရွံရှာသလို ထုတ်ပစ်တတ်သည်။ မတော်တဆ သူ့ပါးစပ်းထဲ ပြီးသွားလျှင် အင်မတန် စိတ်ဆိုး တတ်ပြီး သူ့မှာ ထွေးချလို့ကိုမပြီးတော့ ပါးစပ်ကိုလေးငါးခါ ဆေးရမှ။

ဇာခြည်ကတော့ အကျန်တစ်စက်ကလေး ထွက်ကျလာတာကိုပင် အမြတ်တနိုးလျက်ယူသည်။ လိုလား စွာလုပ်ကိုင်ပေးမှု၊ အကြင်နာပိုမှုကြောင့် ကျွန်တော့ရင်ထဲ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နင့်ကနဲ လှိုက်ကနဲ ဖြစ်ကာ မျက်ရည်ဝဲသွားသည်။

“အို၊ ဘာလို့ မျက်ရည်ဝဲရတာလဲ ကိုကိုရယ်”

“ချစ်လိုက်တာ ဇာခြည်ရယ်…”

“ဇာခြည်လည်း ကိုကို့ကို သိပ်ချစ်တယ်…”

……………………………………………………….

တိမ်စိုင်များနှင့် ထိတွေ့ခြင်း

“ကိုကို… ဇာခြည် စုပ်ကောင်းကောင်းနဲ့ စုပ်ပြီးတော့ ဇက်ညောင်းတာ ခုမှပဲသိတော့တယ်…”

“လာ ကိုကိုနှိပ်ပေးမယ်”

“အို…နှိပ်ပေးနဲ့၊ နည်းနည်းလေးပါ ခဏနားလိုက်ရင် ကောင်းသွားမှာ လှဲပြီးနားချင်တယ် ကိုကိုရယ်…လာ လာ ကိုကိုလည်းလိုက်ခဲ့၊ နားရင်းနဲ့၊ ဇာခြည်ကိုကို့ကိုလည်း ဖက်ထားချင်တယ်… ကိုကို့အိပ်ခန်း ထဲပဲ သွားမယ်လေ.. ကိုကို ဒါကြီး ပြန်မဝတ်နဲ့၊ ဇာခြည်ယူခဲ့မယ်…”

ပြောရင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူကောက်ယူလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ် လိုက်သည်။ ကျွန်တော့ လက်မောင်းကို ဆွဲခေါ်ကာ ကျွန်တော့အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားကြသည်။ သူတံခါးကို လုံအောင်ပိတ်သည်။ အိပ်ခန်းမှာ အသံလုံခန်းဖြစ်သည်။

မျက်နှာကျက်တွင် ကြည့်မှန် အကြီးကြီးတပ်ထား သည်။ စွပ်ကျယ်လေးရှိပြီး အောက်ပိုင်း ပုဆိုးဖြင့် ကျွန်တော်အိပ်ယာပေါ် ခြေဆန့်လှဲအိပ်ကာ သူလုပ်တာကို ကြည့်နေသည်။ ကျွန်တော့ အတွင်ခံဘောင်းဘီကို အသေအချာ ခေါက်ကာ စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်သည်။

တီရှပ်အဖြူလေးနှင့် ခြေမျက်စိနား အထိကျနေသော ပန်းနုရောင် စကတ်ဖားဖားလေး ဝတ်ထား သောကြောင့် ဖွေးဖြူဖြူ အသားရောင်နှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ ခေါင်းမှဆံပင်ကို နှစ်ဘက်ခွဲ စည်းထားသည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး မြင်ရတာဆို သူ့ဖွေးဖြူရှင်းသန့်သော လည်တိုင်လေးနှင့် လုံးဝန်း ပြည့်တင်းနေသော လက်မောင်းအိုးလေး။ အခန်းထဲက ခဏထွက်သွားသည် ပြန်ဝင်လာတော့ ဆံပင်နှစ်ဘက်ခွဲ စည်းမထားတော့ ဘဲ ဆံထုံး ထုံးထားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည် ကျွန်တော်ဘေး ဝင်လှဲလိုက်ကာ ကျွန်တော့ကို တင်းကျပ် စွာ ဖက်လိုက်သည်။

“ကိုကိုမှတ်မိလား…မယူခင်ကလေ…ကိုကို ဇာခြည့်ဗိုက်ကို လက်ဝါးနဲ့ထိပြီးတော့ ဝလာတယ်လို့ ပြောခဲ့ တာလေ…”

“အဲဒါ ဇာခြည် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ဖြစ်လာတယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ ဇာခြည်ရဲ့”

“ဆုံးအောင်နားထောင်ပါအုံး ကိုကိုရ…ဇာခြည်စိတ်ဆိုးလို့ ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး ဇာခြည် ပြောချင်တာ က တခြား…”

“ပြော ပြော ဇာခြည်”

“အဲဒီည ဇာခြည်တော်တော်နဲ့ အိပ်မပျော်ခဲ့ဘူး သိလား..ကိုကို၊ ကိုကို အဝတ်ပေါ်ကနေထိခဲ့တာ၊ အသားကို ထိခဲ့တာမဟုတ်ဘူး၊ ဇာခြည်တော့ ကိုကို ထိခဲ့တဲ့နေရာလေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီး အရသာရှိ နေခဲ့လိုက်တာ…”

ပြောကာ တီရှပ်ကို ရင်ဘတ်နား ရောက်သည့်အထိ ဆွဲတင်ကာ သူ့ဗိုက်သား စူစူကျစ်ကျစ် နူးနူးညံ့ညံ့ လေးပေါ်တင်ပေးပြီး ကျွန်တော့်လက်ကို သူ့လက်နှင့်ကိုင်ကာ ဗိုက်သားကို လိုက်ပွတ်နေသည်။ သူ့ဗိုက်သားမှာ နူးညံ့အိစက်ပြီး အေးသလိုနွေးသလို အလွန်ပွတ်ရကိုင်ရ ကောင်းသည်။ အကြက်သီးထကာ အိပ်ယာပေါ် လူးလွန့် နေရာ ကိုယ်ချင်း ပူးလိုက်ခွာလိုက် ဖြစ်နေသည်…

“ဟုတ်တယ်ကိုကို ဗိုက်သားလေးဟုတ်တယ် ဇာခြည်ခံလို့ကောင်းတယ်…အို့ ကောင်းလိုက်တာ…”

“ကိုကို၊ ဇာခြည်ဒီနေ့ ကိုကို့လီး စုပ်ရတာ သိပ်ပျော်တယ်၊ သိလား၊ ကိုကိုကော ပျော်လားဟင်”

“ပျော်တာပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့…”

“ပြောရအုံးမယ်၊ ဇာခြည်လီးစုပ်နေတုန်းလေ…ဇာခြည့်အထဲမှာ တမျိုးဖြစ်နေတယ်…သိလား…ကိုကို”

“ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဇာခြည်ရဲ့”

“မပြောပြတတ်ဖူး၊ ဒါပေမယ့် ကောင်းတယ်…”

“အခုလေ…ကိုကို၊ ကိုကို့လီး ကိုင်ကြည့်ချင်နေတယ်…ကိုင်ရင် စိတ်ဆိုးမှာလား..ဟင်”

“စိတ်မဆိုးပါဘူး ဇာခြည်ရ… ကိုင်ကြည့်လေ…”

“ပုဆိုးဖယ်လိုက်မယ်နော်…ခုမှ ဒီလို အနီးကပ်မြင်ဖူးတာ၊ ကြည့်လို့လည်း မဝသေးဘူး…”

ပြောကာ လက်ဖြင့်စမ်းပြီး ကိုင်ကြည့်လေသည်။

“သိပ်ကိုင်လို့ကောင်းတယ် လက်ထဲမှာအပြည့်ပဲ၊ ဇာခြည်လေ..ကိုကိုနဲ့ တစ်အိပ်ယာထဲ ဒီလိုနေရ တော့ စိတ်ထဲပျော်တယ်…ဟိုလေ…ခုမှ လင်မယားဖြစ်သွာသလိုပဲ”

“ကိုကို ဇာခြည်တစ်ခု တောင်းဆိုချင်တယ်…လုပ်ပေးမှာ လားဟင်…”

“ပြောလေ ဇာခြည်ရဲ့”

“ကိုကို…မမကို ခေါ်ခဲ့သလိုမျိုး “မိန်းမရေ” အဲလို အခေါ်ခံချင်တယ်… ယူပြီးသားပဲ ခေါ်ရတော့ မှာပဲဆိုပြီးတော့…မခေါ်ပါနဲ့နော်… ကိုကို့ရင်ထဲက တကယ်ခေါ်ချင်မှ ခေါ်နော်…”

“မိန်းမရေ”

“ရှင် ယောကျ်ား၊ ဟယ်၊ ကြားရခေါ်ရတာ အရသာရှိလိုက်တာ…ဇာခြည်သိပ်ရင်ခုန်တာပဲ ကိုကိုရယ်”

သူ့ခေါင်းကို ကျွန်တော့ဘက် တိုးလိုက်သည်။ ဆံထုံး ဖြည်ပေးစေလိုသည်ကို မပြောဘဲ သိလိုက်သည်။ ကျွန်တော်လည်း ထထိုင်ကာ ဘယ်လိုစည်းထားသည်ကို မသိသောကြောင့် ဆံထုံးဖြည်ရတာ နည်းနည်းကြာ သွားသည်။ သူ စိတ်ရှည်စွာစောင့်သည်။

ဆံပင်ဖားလျား ကျသွားတော့ သူ့ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာယမ်းခါ လိုက်တော့ ဖွာကနဲဖွာကနဲ ကပိုကရို ပြန့်ကျလာသော ဆံစများ သူ့ပခုံးကိုကျော်ကာ ရင်ဘတ်အောက်ခြေနား အထိ ဖုံးလွှမ်းသွားသည်… မိန်းမပီသသည့်သူ့ရုပ်သွင်၊ လှလိုက်သည့်ဖြစ်ချင်း၊ ကျွန်တော် မင်သက်စွာ ငေးမော နေမိသည်။ သူဒီလောက်လှတာကို တကယ်ပင် သတိမထားမိခဲ့။ ဒီနေ့အထိ နှစ်ဘက်ခွဲစည်း လာခဲ့သည်၊ ဘယ်တုန်းကမှ ဆံပင်ဖားလျားချထားတာ မမြင်ဖူးသေးပါ၊ ခုမှဒီလိုမြင်တော့ ကြည့်လို့မဝ။ သူ ကြည်နူးနေ သည်။ မျက်နှာလေးပြုံးနေသည်။

“ဘာကြည့်တာလဲ…ကိုကိုရဲ့”

“လှလိုက်တာကွယ်၊ အခုဟာက မိန်းမတစ်ယောက်လို လှနေတာ…”

“ဇာခြည့်ဆံပင်ကို ဇာခြည်မိန်းမဖြစ်မှဘဲ ကိုကို့ရှေ့မှာ ဖားလျားချမယ်လို့ စိတ်ထဲထားခဲ့တာ…”

သူနင့်နင့်နဲနဲ ပြောလိုက်သောတုန်ရီလှိုက်မောသော အသံကြောင့် ကျွန်တော့ရင်ထဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ကျွန်တော့နှုတ်မှ အလိုအလျှောက် အသံတုန်စွာ ထွက်သွားသည်…

“မိန်းမရယ်…”

သူကျွန်တော့ကို ထိုင်ရက်ပင် ကြေသွားမတတ် ဖက်လိုက်ပြီး ရှိုက်နေသည်၊ သူ့မျက်ရည်တို့ ကျွန်တော့ ပခုံးပေါ် ပေါက်ပေါက်ကျနေသည်…

“ပြန်ခေါ်ပါအုံး ကိုကိုရယ်၊ ဒီတစ်ခွန်းဟာ၊ နားထဲမှာ အချိုမြိန်ဆုံး စကားလုံး…ကိုကို့ဆီက ကြားလည်း ကြားချင်ဆုံး တစ်ခွန်းပါ…”

“ကို့ မိန်းမ ပြန်ကြားချင်သလားဟင်… ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်…”

“ချစ်တယ် ကျွန်မယောက်ျားရယ် ကျွန်မရဲ့ကိုကို…ကျွန်မလင် …ကျွန်မရဲ့အသည်း…”

သူ တခွန်းပြီးတစ်ခွန်း လေးလေးနက်နက် ခံစားကာခေါ်ဆိုနေသည်။ သူ့ကို ရှေ့ဆွဲပြီး သူ့ပါးတွင် ခိုတွဲနေသော မျက်ရည်ဥတို့ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် နမ်းပေးလိုက်သည်။ သူဖက်ပြန်သည်။

“ဒီတစ်ခွန်း အခေါ်ခံရတာနဲ့တင် တစ်သက်စာ… လုံလောက်ပြီကိုကိုရယ် ဒီကမ္ဘာပေါ်မှာ အပျော်ဆုံး လူဟာ ကိုကို့မိန်းမပါ။သိပ်နှမျောတယ် ကိုကိုရယ် ချန်ထားမယ် သိပ်ကြားချင်မှခေါ်ခိုင်းမယ်… ဇာခြည် တော့ ကိုကို့ကို ကိုကိုတော့အရင်လိုပဲ… ကိုကိုလို့ပဲ ခေါ်မယ်နော်…အခုခေါ်တာ ဟိုလေ… ယောက်ျား ကို ကိုကိုခေါ်သလိုခေါ်တာလေ…ကြိုက်လားဟင်… မကြိုက်ရင် ကြိုက်တာခေါ်ခိုင်း ခေါ်မယ်”

“ခေါ်ချင်သလိုသာ ခေါ်ပါ… မိန်းမရယ်”

“အယ်…ကိုကိုရယ်…နှမျောပါတယ်ဆို”

ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား ဖက်ထားကြပြီး နမ်းနေကြရာ ခဏကြာတော့ ဖက်အိပ်နေလိုက်ကြသည်။ ကျွန်တော့ဘက်စောင်းပြီး လက်မောင်းကို ခေါင်းအုံးကာဖက်လိုက်ပြီး လီးကို တပ်မက်စွာကိုင်ကာ ပွတ်ဆော့ သည်။ သူ့ကို ဒီလိုရဲတင်းပွင့်လင်းတာ မြင်တော့မအံ့သြမိ… သူသိပ်ရှင်းရှင်နေတတ်သည်။ ဟန်ဆောင်ရ တာကိုလည်း မုန်းတတ်သည်။

“အဲလို အခေါ်ခံပြီးတော့…ရင်ခုန်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်… ဒီမှာ စမ်းကြည့်”

ကျွန်တော့ညာလက်ကို သူ့ဘယ်လက်ဖြင့် ဆွဲယူကာ တီရှပ်အောက်ကိုလျှိုသွင်းပြီး အတွင်းခံ ဝတ်မထားသော ဘယ်ဘက်ရင်အုံပေါ် တင်ပေးကာ သူ့လက်များဖြင့် ဖိထားလိုက်သည်။

“တွေ့လားကိုကို… ဒိန်း ဒိန်း ဒိန်းနဲ့”

သူ့ရင်သားမှာ အလွန်တရာနူးညံ့သော အထိအတွေ့ကိုပေးနေသည်။ ကိုင်ရတာလည်း တင်းရင်းပြီး အိနေသည်။ တယုတယ ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးရင်း နို့ထိပ်မှ စူကြွနေသော နို့သီးခေါင်း လေးကို စမ်းလိုက်ရာ သူတွန့်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ညာလက်ကလည်း ကျွန်တော့ကိုဖက်လာသည်။ လက်ညှိုးထိပ်လေးဖြင့် ပွတ်လိုက် သောအခါ တွန့်ကနဲ၊ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

“အား…အားး… ကိုကို လုပ်ပေးတာ၊ ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်…”

“ကိုကိုလည်း ပွတ်လို့ကောင်းတယ်၊ ဇာခြည်ရ…”

“ဒါဆို ဇာခြည်တီရှပ် ချွတ်ပေးမယ်နော်၊ ဒါမှ ကိုကို့စိတ်ကြိုက်ပွတ်၊ ဇာခြည်လည်း နို့ပွတ်ခံရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ”

လက်ကိုအသာအရာ ဖယ်ကာ တီရှပ်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ သူ့အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ကင်းမဲ့သွားသည်။ တင်းရင်းအိစက်ပြီး ထွားစို့လှသော ရင်သားမှာ ဖွေးဖြူလုံးကျစ်မို့ဖောင်းနေသည်။ နို့သီးခေါင်းတို့မှာ သေးသေး နှင့် ပန်းရောင်ကိုအနီဘက်လုပြီး တင်းပြည့်နေသည်။ ပက်လက်ပြန်လှဲကာ သူ့နို့ကိုကြည့်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့ ဘက် လှည့်ကြည့်ကာ…

“ဇာခြည့်နို့တွေက မမလောက် မကြီးဘူးနော်…အဲဒါ ကိုကို မုန်းမှာလားဟင်”

“မမုန်းပါဘူးကွယ်၊ ကြီးပါတယ်၊ ထွားစို့စို့နဲ့ လုံးကျစ်ပြီး ကိုင်လို့ကောင်းတယ်…”

“ဟင် ကိုကို တကယ်လား? ဒါဆို ဇာခြည့်နို့ ကိုကို ကိုင်ချင်တဲ့အချိန်ကိုင်၊ ကိုကိုကိုင်တာ ဇာခြည်လည်း ကောင်းတယ်…”

ညာလက်နှင့် ဘယ်ဘက်နို့အုံကိုကိုင်ကာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးရင်း၊ ညာဘက်ရင်အုံသားများကို လျှာ ဖြင့်လျက်ပေးသည်။ ထိုသို့ နို့သီးခေါင်းကိုရှောင်ကာ လျက်စုပ်နေတာကြာတော့ ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ကာ အတင်းတေ့ပေးတော့မှပဲ နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်စို့လိုက်ပြီး လျှာနှင့်လည်း ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။

ညာဘက်နို့ အတန်ကြာ စို့ပေးလိုက်ရာ သူ့လက်ဖြင့် ကျွန်တော့ခေါင်းကိုဆွဲကာ ဘယ်ဘက်နို့ပေါ် ရွှေ့ပေးလိုက်သည်။ ရွှေ့ပေးသော ဘယ်ဘက် ရင်အုံကို ယခင်အတိုင်းလုပ်သည်… ပြီးမှနို့သီးခေါင်းကို စုပ်ပေးရင်း… ညာရင်အုံကို လက်ဖြင့်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ် ပေးနေတော့သည်…။ တစ်ချက်တစ်ချက်တွင် သူ၏ ကားစွင့်သော တင်ပါးတို့ ကော့တက်လာသည်။

“…စို့ စို့…ကိုကို…ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…နို့စို့ခံရတာ သိပ်ကောင်းတာပဲ၊ ကိုကိုရယ်၊ ဒီနေ့လေ၊ ဇာခြည်နို့ တွေ တအား တင်းနေတယ်…”

သူသတိကင်းလွတ် နေသလို…ကျွန်တော့ခေါင်းကို ကိုင်ဖိကာ ကျွန်တော့ဆံပင်ကြား လက်ဖြင့် သပ်ပေးနေသည်…

စို့လျက်လိုက် လျှာဖြင့်ထိုးမွှေလိုက် လုပ်ပေးနေတော့သည်။

“အို့၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ…ကိုကိုရယ်၊ စို့ စို့၊ အားးးးးးးးးးးးး ကောင်းလွန်းမက ကောင်းတယ်…”

တင်ပါး ကော့ပက်ကော့ပက် ဖြစ်လာသည်။ သူ့ခါးမှာ အိပ်ယာပေါ်မှ မြောက်တက်သွားလိုက် ပြန်ကျလိုက်နှင့် တင်ပါးကော့တာ ကြမ်းတမ်းလာသည်။ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကော့ပိုမြန်လာသည်။ တအင် အင်လည်း ညည်းနေသည်။ အသက်ရှူပြင်းနေသည်။ အသားဖြူသောကြောင့် မျက်နှာရဲတွတ်လာတာ သိသာသည်။ တကိုယ်လုံး ကော့တက် တွန့်လိမ်ကာ ဘုံးကနဲ့ ခြေပစ်လက်ပစ် ကျသွားကာ ငြိမ်သွားသည်။

“အား၊ အား၊ အား…ဟင်း ဟင်း ဟင်း၊ ဟင်း၊ ဟင်း…ဇာခြည်မောတယ်၊ ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်ကုန်တာလဲ ကိုကိုရယ်၊ ကောင်းတယ်…”

“ဇာခြည်…ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ကောင်းလွန်းတာ ဇာခြည်တကိုယ်လုံး ရှိမ်းတိန်းဖိန်းတိန်းနဲ့ လှိုင်းတွေ ပြေးသလို ဓါတ်လိုက်သလိုနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း ထိန်းမရသိမ်းမရ ဖြစ်ပြီးတော့…ပြီးတော့… ပြီးတော့ လေ…ဇာခြည်…ဇာခြည်…ဟိုဟာ…ဟိုလေ…စောက်ပတ်ထဲက လှုပ်တုတ်လှုပ်တုတ် ဖြစ်လာပြီး အရည် တွေ ထွက်လာတာ…ဇာခြည့်ပင်တီ ရွှဲနစ်နေပြီ…ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲလည်း တအားကောင်းတာပဲ…အီဆိမ့်နေတာပဲ ကိုကိုရယ်… အဲဒါ… အဲဒါ… ဘယ်လို ကောင်းမှန်းကို မပြောပြတတ်ဘူး ဇာခြည် ဒီလိုတစ်ခါမှ မကောင်းဖူးဘူး”

“အဲဒါ ဇာခြည့်စောက်ပတ် ပြီးသွားတာ… ဇာခြည်ရ… ဇာခြည်ကောင်းတော့ ကိုကိုပျော်တယ်”

“ဟုတ်လား? ကိုကို့လီးပြီးသလိုဆိုတာလား?”

“ဟုတ်တာပေါ့ဇာခြည်ရ…ကိုကို့လီးပြီးသလိုပေါ့”

“ကိုကိုပြီးတော့ကော ဒီလောက်တောင် ကောင်းတာပဲလား ဟင်?”

“ကောင်းတာပေါ့ ဇာခြည်ရဲ့”

“ဒါဆိုဇာခြည် ကိုကို့လီး နေ့တိုင်း စုပ်ပေးမယ်…ဇာခြည့်ကို ပြီးအောင်လုပ်ပေးတာ သိပ်ဝမ်းသာတာပဲ ကိုကိုရယ် ကိုကို…သိလား…လီးစုပ်တုန်းကလည်း နဲနဲတော့ လှုပ်နေတာ…သိပ်မသိလိုက်ဘူး အခု လည်း ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲ လှုပ်နေတယ်၊ အရမ်းကောင်းနေတယ်…ဒီမှာ ဒီမှာ…ကိုကိုကိုင်ကြည့်”

ခြေမျက်စိအထိ ဖုံးနေသော ပန်းနုရောင် စကတ်ရှည်ဖားဖားအောက် သူ့ဆီးခုံတစ်နေရာအား လက်ညှိုးထိုးပြသည်။ စကတ်ပေါ်မှနေ၍ သူ့ဆီးခုံကို ကျွန်တော့လက်ကိုင်ကာ ကပ်ပေးသည်။ သူ့တင်ပါးကော့ တက်သွားသည်။ အောက်ဆင်းကာ သူ့ပေါင်တံပြည့်တင်းတင်းကို စကတ်ပေါ်မှ ပွတ်သပ်လိုက်ရင်း ဆီးခုံပေါ် အရောက် ရပ်လိုက်သည် ။ ကျွန်တော့ လက်ပေါ်သူ့လက်တင်ကာ ဖိထားလိုက်သည်…

“ကိုကိုလက်နဲ့ ဘယ်နားပဲ ပွတ်လိုက်ပွတ်လိုက် သိပ်ခံလို့ကောင်းတာပဲ ကိုကိုရယ်၊ ဇာခြည် စောက်ပတ်ထဲ အရည်တွေထွက်လာ ပြန်ပြီ၊ အရမ်းပဲ”

“ဟုတ်လားကွယ်…ကောင်းရင်ပွတ်ပေးမှာပေါ့…အရည်တွေထွက်တာ တော်တော်များသလား?”

“များတယ် ကိုကိုရ ထွက်တာမှ ဇာခြည်ပင်တီ၊ ပေါင်ခြံ၊ တင်ပါးတွေကော ရွှဲစိုနေပြီ၊ တစ်ခါမှ ဒီလို မထွက်ဖူးဘူး….အခုလည်း ဇာခြည့်စောက်ပတ်ထဲမှာ လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ဖြစ်နေတယ်၊ ကြည့်မလားကိုကို… ဇာခြည်ပြမယ်”

“ကြည့်ချင်တာပေါ့…ပြလေ…”

“ဇာခြည်ပြမယ်…ဇာခြည့်စကတ်ကိုတော့ ကိုကို အောက်ကလှန်ပေးနော်…စကတ်ကို ဖြည်းဖြည်းလေး လှန်နော် ကိုကို… ဇာခြည်ပြောသလိုလေး လုပ်ပေးပါနော်…”

သနားစဖွယ် ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာဖြင့် မျက်ရည်လေးသီကာ…တောင်းပန်စွာ ခခယယပြောနေသည်…

“ဘာဖြစ်တာလဲ ဇာခြည်ရယ် ငိုပြန်ပြီ…”

“ဇာခြည် ကြည်နူးလို့ပါကိုကိုရယ်…လုပ်ပါ….လှန်ပေးပါ ကိုကိုရယ်… ဇာခြည်တောင်းပန်ပါတယ်… ကိုကို့လက်နဲ့ ဇာခြည့်စကတ် အလှန်ခံချင်လွန်းလို့ပါ…လုပ်ပါနော်… လှန်ပေးပါနော်… အီး.. ဟီး ဟီး”

တငိုငိုတရီရီ ပြောနေရင်း သူ့လက်များဖြင့် ကျွန်တော့်ကို အောက်ဘက်တွန်းလေသည်။ ကျွန်တော် လည်း အောက် ဘက်ရောက်သွားပြီး ခြေသလုံးအလယ်အထိ ဖုံးနေသော သူ့စကတ်အောက်ခြေ ဇာအနားစကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် အသာအယာ ကိုင်လိုက်သည်။

စကတ်ကို အနည်းငယ်ကြွလိုက်ပြီ ခဏနေကာ တဖြည်း ဖြည်း လှန်တင်ရာ ဒူးအထိအရောက် အမွေးအမင်ကင်းစင်ကာ ချောမွတ်လုံးတစ် ပြည့်တင်းနေသော ခြေသလုံး တစ်ခုလုံးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆက်လှန်လိုက်ရာ အသားကျစ်ကာ၊ လုံးဝန်းပြည့်တင်းဖွေးဖြူ ဝင်းမွတ် နေသော ပေါင်သားများပေါ်လာ လေသည် ပေါင်လယ်ရောက်တော့ ခဏရပ်သည်။

“အိုး… ကိုကိုရယ်…လုပ်…လုပ်…ဆက်လုပ်”

ပြောသည်။ ဆက်လှန်ရာ ပေါင်အထက် ရောက်လေ အလုံးကြီးလေ၊ အိထွေးထွေး ပေါင်တွင်းသား များမြင်ရသည်… ပေါင်ရင်းခွဆုံနား ရောက်တော့ လှန်ရမှာ နှမျောသလို ဖြစ်လာသည်…

“ကိုကိုရယ်…ဇာခြည့်ရင် အရမ်းရင်ခုန်တာပဲ ရူးသွားလိမ့်မယ်…လှန်ချလိုက်ပါတော့…”

ဆက်လှန်သည်၊ ပျော့ပျောင်းသောပန်းနုရောင် ပင်တီလေးသည် စောက်ရည်ဖြင့်ရွှဲနစ်ကာ အသားဖြင့် ကပ်နေသည်၊ ပင်တီအနားရစ်အပြင်သို့ စောက်မွေး ကောက်ကွေးကွေးလေး တချို့စွန်းထွက်နေသည်။ ဆက် လှန်ရာ မောက်လွန်း သည်လည်းမဟုတ်၊ ပွနေတာလည်းမဟုတ်၊ အလွန်အချိုးကျကျ မို့ဖောင်းနေသော ဆီးခုံ တွေ့လိုက်ရသည်။

လှန်ထားသောစကတ်ကို သူ့ဗိုက်ပေါ် ပုံတင်ထားလိုက်သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး နူးညံ့ ချောမွတ်နေ၏။ ဆီးခုံ အောက်တစ်ပိုင်းလုံး အဝတ်ကင်းမဲ့ သွားသည်။ ဗိုက်ကလည်း အသက်ရှူမြန်နေသဖြင့် ရှပ်လိုက် ပြန်တက် လိုက် ဖြစ်နေသည်ကို စကတ်ပုံပေါ်မှ မြင်နေရသည်။

သူ့လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ခါးတစ်ဘက်တစ်ချက်မှ ပင်တီကိုကိုင်ကာ သူတင်ပါးကို ကြွလိုက်ပြီး ပေါင်လယ် လောက်အထိ ဆွဲချပြီး ဒူးထောင်ကာဆွဲတင်ရာ ဒူးကိုကျော်ပြီး အောက်ဘက်ဆွဲချွတ်ကာ ဘေးနားချလိုက် သည်။ ပင်တီချွတ်အပြီး ထောင်ထားသော ပေါင်ကို ဖြည်းဖြည်းလေးချင်း ကားနေသည်။ ပေါင်များ ဘေးသို့ ပြန့်ကားသွားသည်။ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းသည် ရင်ကို သိမ့်သိမ့်တုန် လှုပ်ရှားစေသည်။

လက်ဝါးတစ်ပြားစာ၊ မို့ဖောင်းကာ တပြင်လုံးစိုရွှဲကာလက်နေ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ဘွားကနဲ ပေါ်လာ သည်။ ဖွေးဖြူဖြူဆီးခုံမှာ တင်းပြည့်မို့မောက်ကာ ဖောင်းဖောင်းကလေး။ အခုန ချွတ်လိုက်သော ပင်တီ အနားရစ်အရာပင် မပျောက်သေး။ မမအတိုင်း စောက်မွေး ကောက်ကောက်ကလေးတွေ နက်မှောင် ထူထဲစွာ ပေါက်ရောက်ဖုံးလွှမ်းနေသည်။

တစ်ကိုယ်လုံး အမွေးအမင်ကင်းသလောက် စောက်မွေးတော့ ထူသည်။ ဖွေးဖြူ ဖောင်းအိနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဘက်ကြားမှာ ပန်းရောင်သမ်းနေသည့် စေ့နေသော အကွဲကြောင်းလေးမှာ မသိမသာ အာနေသည်။ စောက်ပတ်ကွဲကြောင်း ပန်းရောင်လေးမှာ တုတ်လှုပ်တုတ် ဖြစ်နေကာ စောက်ရည် များ တစစ်စစ်ထွက်နေသည်။ သူ့ခေါင်းကို ငုံ့လိုက်ကာ သူ့စောက်ပတ်ကိုသူ ပြန်ကြည့်ကာ အံ့သြကာ မျက်လုံးပြူးကျယ်သွားသည်။

“အယ်…ဇာခြည့်စောက်ပတ် ဘယ်လိုကြီးဖြစ်နေလဲ၊ ခုမှ အကြီးကြီးဖြစ်နေတယ်၊ ကြွတက်နေတာလဲ တင်းလို့၊ အရင်က ဒီလောက်မကြီးပါဘူး ကိုကိုရယ်…”

“ပြီးလို့ပါ ဇာခြည်ရ…သွေးတွေစုနေတာပါ ပြီးရင် ဒီအတိုင်းပဲ ဖောင်းတင်းနေတတ်တယ်…”

“မဟုတ်ဘူး ကိုကိုရ… ကြီးကိုကြီးနေတာ၊ အရင်ကသေးသေးလေးဟာ ခုမှဒီလောက်ကြီးဖောင်းနေတာ အဲ…ဟစိဟစိ ဖြစ်ပြန်ပြီ… အရည်တွေ.. ထွက်လာပြန်ပြီ… အဲမှာ…အဲမှာ… တွေ့လားကိုကို… ဟယ်… အထဲမှာလဲ တဆတ်ဆတ်နဲ့ လှုပ်နေပြန်ပြီ၊ ကိုင်ကြည့်ကိုကို တအားလှုပ်နေတယ်…ဒီမှာ…ဒီမှာ..”

လက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ကာ ကျွန်တော့လက်ဝါးဖြင့် သူ့စောက်ပတ်ကို အပြားလိုက် ကပ်ပေးလိုက် သည်၊ သူကော့သွားသည်။ လက်ဝါးဖြင့် စောက်ပတ်တပြင်လုံးကို ပွတ်ပေးလိုက်ရာ သူပက်လက်လန် ကျသွား ကာ မျက်လုံးတွေ စင်းကျသွားသည်။ စောက်ရည်ရွှဲနေသဖြင့် ပွတ်ရချောလှသည်။

“အားး …ကိုကိုရယ်…အင်း…အင်း… သိပ်ကောင်းတာပဲ…”

လက်ဖယ်လိုက်ကာ ဒူးမှစပြီး ဘယ်ဘက် ပေါင်တွင်းသားနုနုလေးကို လက်ဝါးတစ်ပြင်လုံးဖြင့် ပွတ်ပေး လိုက်ရင်း ပေါင်ခြံနားရောက်ရာ၊ သူ့တင်ကို ကော့တင်သည်။ ကျွန်တော့လက်ကို ရုပ်ကာ ညာဘက်ဒူး မှစပြီး ပေါင်တွင်းသားမျာကို ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်ခြံနားရောက်တော့ လက်ချောင်းလေးဖြင့် စောက်ပတ်ရဲ့ ညာဘက် အခြမ်း ပေါင်းခြံခွဆုံလေးကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။

သူညာဘက် ဆတ်ကနဲရွေ့လိုက်ရာ၊ ဘယ်ဘက် ပေါင်းခြံ ခွဆုံလေးကို ပွတ်လိုက်ပြန်သည်။ စောက်ပတ် ကော့တင်တော့ ကျွန်တော့လက်ကို ဆီးခုံပေါ်ပို့လိုက်ပြီး စောက်မွေးများအကြား ကစားနေလိုက်သည်။ တင်ပါး ကော့ပက်ကော့ပက်ဖြစ်လာရာ လက်ဖြင့် စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားများကို ဆင်းကာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်…

“ကောင်း…လိုက်…တာ…”

လက်ခလယ်ဖြင့် စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းလေးတစ်လျှောက် အထက်အောက် တက်ဆင်း ပွတ်သပ် ပေးနေရာ၊ မျက်လုံးများ မှေးစင်းကာ မှိတ်ထားပြီး၊ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ခါးကော့လာကာ၊ တင်ပါး တယမ်းယမ်း ဖြစ်နေတော့သည်။ ရုတ်တရက်မျက်လုံး ဖွင့်ပြီး တမ်းတမ်းတတ…

“လီးစုပ်ချင်တယ်..လီးစုပ်ချင်တယ်….ကိုကို့လီးကြီးပေးပါ….လီးပေးပါနော်…ကိုကို့လီးပါးစပ်ထဲထိုးထည့် ထားပြီး…ဇာခြည်..ဇာခြည်….လီးစုပ်နေရင်းနဲ့မှ…လုပ်ပေးပါနော်…ကိုကို…စောက်ပတ်ဝမှာယားလွန်း လို့ပါ ကိုကိုရယ်… ပွတ်ပေးပါနော်”

ကိုကိုနှင့် ကျွန်မ၏ ဖြစ်ရပ်များ (အပိုင်း ၃+၄) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ