အမှတ်တမဲ့

အမှတ်တမဲ့

လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… ကျော်မျိုးဟန်စကားကြောင့် သိန်းဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ဝတ်ထားသောထဘီစကပ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ်လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်းလိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေကကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာစွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။

ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက်သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၂ လမ်းထိပ် ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ၇၁၁ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။ “အကိုကြီး နဲ့ သိလား…”“…အင်း……သိတယ်…”….ပြောပြပါအုံး…..အကိုကြီးရ….သူ့ အကြောင်းတွေ ကျနော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ” မင်းတို့ လူငယ်တွေ တော်တော်ခက်တာဘဲ လှတာလေးမြင်ရင် သဘောကျကြတာဘဲ” အသက်က ၄၀ နီးပါးသာရှိသော်လည်း သူ့အသက်ထက် အများကြီးရင့်သောအဖိုးကြီးလေသံနှင့် သိန်းဇော်က ပြောလိုက်သည်။

“ဟာ…..အကိုကြီး…ကလဲ ဒါကတော့ဗျာ…..”သိန်းဇော်က ကောင်မလေးသွားရာလမ်းဖက်ကို ကျော်ပြီးကြည့်လိုက်သည်။ကောင်မလေးကိုတော့ မတွေ့ရတော့။ကြိတ်ကြိတ်တိုး သွားလာနေသောလူတွေကြားမှာ ပျောက်ကွယ်သွားပြီဖြစ်သည်။ “…ပြောပါအုံး…..အကိုကြီးရ….”ကျော်ဟန်မျိုး ဖင်နေရာပြင်ထိုင်ရင်း မျှော်လင့်တကြီးမေးသည်။“…ဘာကိုလဲ….” စာစောက ကောင်မလေး အကြောင်းကိုပေါ့…..”သိန်းဇော် ပြောမပြချင်ကြောင်း အကဲခတ်မိပေမဲ့လည်း သိချင်စိတ်ကပြင်းထန်နေလေတော့ အားမနာနိုင်။ကျော်ဟန်မျိုး အတင်းမေးမိသည်။

သိန်းဇော် စိတ်ပျက်သော မျက်နှာပေးဖြင့် ခေါင်းကိုခါယမ်းရင်း ဗူးထဲမှ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို ထုတ်၍နှုတ်ခမ်းတွင်တေ့ကာ မီးညှိလိုက်သည်။ “ဈေးကိုင်လိုက်တာ….ဒါကြောင့် လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ…”ကျော်ဟန်မျိုး စိတ်မရှည်နိုင်သည့်အဆုံး သူ့ကို အပြစ်ဆိုသည်။“ဟ…ကောင်ရ…..ငါမယူချင်လို့ပါကွ….မင်းဘာသိလဲ…..လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာအကြောင်းနှစ်ချက်ရှိတယ်ကွ….သိပ်ပြီး ထုံအလွန်းရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်။နောက်တစ်ချက်က သိပ်ပြီးလည်ရင်လည်း လူပျိုကြီးဖြစ်တတ်တယ်ကွ….” စကားအဆုံးတော့ သိန်းဇော်က ကျော်ဟန်မျိုး မျက်နှာကို တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်သည်။စောစောကလို တက်ကြွရွှင်လန်းတာမျိုးမရှိတော့ဘဲ အလိုမကျသောမျက်နှာပေးနှင့် သုန်မှုန်၍နေသည်။

“ကဲ……ပါ……..မင်းသိပ်ပြီးသိချင်နေရင် ငါပြောပြပါ့မယ်….သူ့နာမည်က စိမ့် တဲ့…နေတာက ၈၉ လမ်းထဲမှာ….ငါသိတာက အဲလောက်ဘဲ….”“အင်း…..ဒီလောက်သိရလဲ…..မဆိုးပါဘူး…”“သူ့နာမည်က အဲဒီ…စိမ့်…..ဆိုတာ တလုံးထဲဘဲလား….” မဟုတ်ဘူး…….နာမည်အပြည့်အစုံက စိမ့်စိမ့် “၈၉ လမ်းထဲမှာဆိုတော့ မမအိ သူ့ကိုသိရင်သိမှာ ကျန်တာတွေ မမအိကိုဘဲဆက်မေးတော့မယ်…”ဟ့ကောင်……မင်း ….အိအိ…ကိုမေးရင်မေး ဒါပေမဲ့ ငါပြောတာ မပြည့်စုံလို့ဆိုတာမျိုးတော့ ထည့်မပြောနဲ့” ဘာကိုပြောတာလဲ….ကျွန်တော် သဘောမပေါက်ဘူး…. “မင်းမေးချင်မေး……ငါ့နာမည်…..မပါစေနဲ့လို့ပြောတာကွ…ရှင်းလား…”ဟဲ…ဟဲ…” ကျော်ဟန်မျိုး ဘာအဓိပ္ပါယ်ပေါက်သွားသည်မသိ။သူ့ကို တချက်ကြည့်ကာပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး တဟဲဟဲ ရီသည်။

“ကဲ…သွားမယ်ကွာ……အလုပ်ရှိသေးတယ်….”ပြောပြီး ငွေရှင်းကာ နှစ်ယောက်စလုံး လမ်းခွဲ၍ပြန်ခဲ့ကြသည်။ကျော်ဟန်မျိုးက လမ်း ၉၀ ထဲတွင်နေသည်။သိန်းဇော်က ၉၂ လမ်းထဲတွင် နေသည်။သူတို့နှစ်ယောက် လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် မကြာခဏဆုံတတ်ပြီး တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေသူများဖြစ်သည့်အလျောက် ရင်းနှီးနေခဲ့တာ ကြာပြီဖြစ်သည်။ကျော်ဟန်မျိုးအသက်က အခုမှ ၂၀ ကျော်ရုံသာရှိသေးသည်။သိန်းဇော်အနေနှင့် ကြည့်လျှင်တော့မနူးမနပ်လေးပေါ့။ဒါမျိုးလေးတွေက ပြောရဆိုရခက်တာ သိပြီးသား….ဒါပေမဲ့သိန်းဇော်က ဒါမျိုးတွေ ရိုးနေပြီဟု တွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိသည်။

ဒီနေ့ ရုံးပိတ်ရက်လည်းဖြစ် အိနှင့်မတွေ့ရတာလဲ ကြာပြီဖြစ်၍ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ပင် မဝင်တော့ဘဲ သိန်းဇော် ၈၉ လမ်းဘက်ထွက်လာမိသည်။ ထိုင်နေကျ ၇၁၁ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ လှည့်ကြည့်မိသည်။ကျော်ဟန်မျိုးကို မတွေ့ရ။ဒီကောင်လေးပျောက်နေတာ သုံးလေးရက်ရှိပြီ။ ၈၉ လမ်းရောက်တော့ အိနေတာက ဒုတိယထပ်တွင်။လှေခါးကို တက်မည်အလုပ်လှေခါးဘေး မြေညီထပ်အခန်းက ဖွင့်ထားလေတော့ သူလှည့်ကြည့်မိသည်။“ဦး…….မမအိဆီသွားမလို့လား….” တံခါးဝသို့ထွက်၍ပြောလိုက်သော စိမ့်စိမ့်သူအား သိန်းဇော်အားမနာတမ်းကြည့်မိသည်။“အေး…..ဟုတ်တယ်…..”ကောင်မလေး ပြုံးလိုက်သည်။ညာဖက်ပါးတစ်ဖက်ထဲတွင် ရှိသော ပါးချိုင့်လေးကချစ်စရာကောင်းလှသည်။

“မမအိ…..စောစောကတင်ထွက်သွားတယ်…သူတို့ဘဏ်မှာ အလုပ်များနေလို့ ဒီနေ့အိုဗာတိုင်ဆင်းရမယ်လို့ပြောတယ်…….လာဝင်….ထိုင်အုံးလေ….ဦး…”သိန်းဇော် ဖိနပ်ချွတ်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ဝင်လိုက်သည်။“ခဏ ထိုင်အုံးနော်…..ဦး….”ကောင်မလေး နောက်ဖေးဘက်ပြေးဝင်သွားသည်။အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသောထဘီလေးအောက်တွင် တင်းရင်းစွင့်ကားနေသော တင်ပါးနှစ်ဆုံက သိန်းဇော်ကိုညှိ့ငင်သွားသည်။သိန်းဇော်ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ဗိုက်ထဲကနဲနဲဆာလာသည်။ ခါတိုင်းအိဆီရောက်လျှင် အိက အသုတ်ထွက်ဝယ်ပြီး နှစ်ယောက်သားအတူစားနေကြ။ဒီနေ့တော့ အိက အိုဗာတိုင်ဆင်းရသည်။ပြန်မှဘဲ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်ဝင်တော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ သိန်းဇော် ကောင်မလေးဝင်သွားရာ အိမ်နောက်ဖက်သို့ တချက်ငဲ့ကြည့်မိ၏။ကောင်မလေးကို မတွေ့ရပေ။ဒီလိုဘဲ သိန်းဇော် အိ ထံလာခိုက် စိမ့်စိမ့်သူတို့ အခန်းသို့မကြာခဏဝင်၍ လည်မိတတ်သည်။ရင်းနှီးနေခဲ့တာကြာပြီ ဖြစ်သည်။

“ဦး…..ဒီမှာ ကော်ဖီ သောက်အုံး….” စိမ့်စိမ့်သူအနားရောက်လာပြီး ကော်ဖီပန်းကန်နှင့် လှီးထားသော ကိတ်မုန့်များထည့်ထားသည့် ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို ချပေးသည်။ ကောင်မလေးက သူ့ရှေ့မှ ကုလားထိုင်တွင်ဝင်၍ ထိုင်သည်။အိမ်နေရင်းဝတ်ထားသော ခရမ်းရောင်ပြောင် ထဘီလေးနှင့်ဖြူဖွေးသော အသားရောင်လေးကိုနောက်ခံပြုကာ စိမ့်စိမ့်သူလှချင်တိုင်း လှနေသည်။ သိန်းဇော်တချက်ပြုံးလိုက်ပြီး ကော်ဖီကို တငုံငုံ၍ ကိတ်မုန့်တချပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။“ဦး……ကိုမေးမလို့….”“မေးလေ……”“ဦး…နဲ့ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့တွေ့နေရတဲ့ တယောက်က ဘယ်ကလဲဟင်…”သိန်းဇော် မျက်ခုံးတစ်ချက် မြင့်တက်သွားပြီး“လမ်း ၉၀ ထဲမှာ နေတယ်……သူ့နာမည်က ကျော်ဟန်မျိုးတဲ့…အလုပ်လက်မဲ့ ၁၀တန်းကျပေါ့….”စကားဆုံးတော့ ကော်ဖီတငုံထပ်၍ သောက်လိုက်သည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ……စိမ့်….” ဟို….ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး…..ကြုံလို့ မေးကြည့်တာပါ….” စိမ့် တစ်ယောက်ထဲလား…..အမကြီးရော…..” အန်တီက ၁၂၄ လမ်းဘက်သွားတယ်….”စိမ့်စိမ့်သူတို့ တူဝရီးနှစ်ယောက်ထဲနေသည်ကို သိပြီးသား။ “ကဲ…..စားလို့သောက်လို့လဲ ပြီးပြီ……ကျေးဇူးဘဲနော်…..ပြန်လိုက်အုံးမယ်…ညီမ”ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”သူထွက်လာတော့ ကောင်မလေး တံခါးထပိတ်သည်။အပြန်လမ်းတစ်လျှောက်အိ၏အလှနှင့် စိမ့်၏အလှကို နှိုင်းယှဉ်ပြီး တွေးမိနေသည်။အိ၏အလှကရင့်ကျက်တည်ငြိမ်သောအလှ။ရင်ထဲအေးသည်။စိမ့်၏အလှက ရင်ထဲ ဘလောင်ဆူပြီးလာရလောက်အောင် ပူသောအလှ စိမ့်နှင့်တွေ့ပြီးတိုင်း သူ့အာရုံထဲမှာ အိကအလိုအလျောက် ပျောက်ကွယ်သွားတတ်နေကြပြီဖြစ်သည်။

ဒီရက်ထဲမှာ အလုပ်တွေကျနေ၍ သိန်းဇော်မအားရ။မဂဇင်းမျက်နှာဖုံးလုံးချင်း မျက်နှာဖုံး ပန်းချီတွေက အတော်လေးကျနေသည်။အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးအလုပ်လုပ်နေသော်လည်း စိတ်ကမပါချင်။စိမ့်စိမ့်သူက ကျော်ဟန်မျိုးအကြောင်းကိုမေးလိုက်သည့် ကိစ္စက သူ့အာရုံကို နှောက်ယှက်နေသည်မဟုတ်ပါလား။ “ဒေါက်……ဒေါက်…….ဒေါက်…..”တံခါးခေါက်သံကြောင့် သိန်းဇော်မထချင်ထချင်ဖြင့် တံခါးထဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ဟင်…..စိမ့်…..ပါလား….ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ..ဟုတ်တယ်……ဦး….လာ……အထဲဝင်ထိုင်လေ…….”သိန်းဇော် တိုက်ခန်းတံခါးပြန်ပိတ်ခိုက် စိမ့်စိမ့်သူ အခန်းထဲကို ကြည့်မိသည်။စားပွဲပေါ်တွင် ရွိုင်ရယ်ဝီစကီပုလင်းက ထောင်လျှက်သား။ဘေးတွင်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်နှင့် အသားကင်ပန်းကန်တစ်ချပ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စိမ့်စိမ့်သူနှုတ်ခမ်းတွန့်လိုက်သည်။ထိုင်လေ…..စိမ့်……ဟုတ်ကဲ့ပါ…..”နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူထိုင်မိသည်။ဖန်ခွက်ထဲမှ လက်နှစ်လုံးလောက်ကျန်သောဝီစကီကိုကောက်မော့လိုက်ပြီး အသားကင်တစ်ဖက်ကို ကောက်ဝါးလိုက်သည်။

စိမ့်စိမ့်သူက သူ့ကို မျက်နှာလေးတည်တည်ဖြင့် ကြည့်နေသည်။“….ကဲ…မလာစဖူး……အလာထူး…….ဆိုစမ်းပါအုံး….အော်…..ဟုတ်ကဲ့……..ဦးကို မေးစရာလေးရှိလို့….”စိမ့်စိမ့်သူ၏ လေသံက အရင်ကနဲ့မတူဘဲ မာဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်ကို ခေါင်းထဲမှာရီဝေနေသည့်ကြားက သိန်းဇော် သတိထားလိုက်မိသည်။“……မေးပါဗျာ….ဦးက ကျမကို ဘာဖြစ်လို့ ပူစီလေးလို့….ပြောရတာလဲ……ဟင်…”စိမ့်စိမ့်သူ တဲ့ကြီးပြောလိုက်တာက သိန်းဇော်၏ရင်ထဲကို ဒိန်းကနဲ လာမှန်သည်။သူအံသြသော အမူအယာနှင့် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး စိမ့်စိမ့်သူကို ကြည့်နေမိသည်။

ဦး……ကျော်ဟန်မျိုးကို ပြီးခဲ့တဲ့ ၂ ရက်လောက် ပြောလိုက်တာလေ….ဒီကောင်မလေးက ပူစီလေးပါကွာဆိုတာလေ…ငြင်းချင်သေးလို့လား….”သိန်းဇော် ပူလာသော လည်ချောင်းတွေကို စားပွဲပေါ်ရှိ မတ်ခွက်ထဲမှရေတကျိုက်သောက်၍ ဂလု ဆိုပြီး အတင်းမော့ချလိုက်သည် “…….ဟုတ်တယ်…….ကို ပြောမိတယ်…..ကျမတို့နဲ့ ဦး….သိတာခင်တာကြာပြီဘဲ….ဘာဖြစ်လို့ အဲလိုပြောရတာလဲကျမကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆိုတာ……ဦး လဲသိသားနဲ့….”သိန်းဇော် အရက်ကို လက်နှစ်လုံးလောက် ဖန်ခွက်ထဲငှဲ့လိုက်ပြီးရေလက်နှစ်လုံးလောက် ထပ်ရောကာ တဘရိတ်ထဲမော့ချလိုက်သည်။

ပြီးတော့အသားကင်တဖတ်ကို ကောက်ဝါးပြီး စိမ့်စိမ့်သူကို ရီဝေစွာ ကြည့်လိုက်သည်။“…..ပြောပါအုံး…..ဘာဖြစ်လို့ အဲလို ပြောရတာလဲ…”“ကို……..မဖြေချင်ဘူး……..မပြောလို့မရဘူး…..ကျမသိပ်သိချင်တယ်…..ရှင့်စကားက ကျမကိုအရမ်းနစ်နာသွားတာ…….ကဲ…ပြောပါအုံး….ကဲ……မင်းသိချင်နေလဲ ပြောရတာပေါ…….”ဒီမျှနှင့်စကားရပ်သွားပြီး သိန်းဇော်က ခါးဆန့်၍ ပြင်ထိုင်လိုက်သည်။…ပြောလေ……ကျမနားထောင်နေတယ်….”နီရဲ၍ ခက်ထန်နေသော သူမ၏မျက်နှာဆီမှ အကြည့်ကို ခွာလိုက်သည်။“…….ချစ်မိလို့ပေါ့……စိမ့်ရယ်…”တိုးတိုးလေး တစ်လုံးချင်းပြောလိုက်သော သိန်းဇော်၏အသံက စိမ့်စိမ့်သူနားထဲမှာဟိန်းထွက်၍ ပူဆင်းသွားသည်။ဘာ……ဘယ်လို……..ဦး…….မင်းကို…..ကိုယ်….တော်ပြီ…ဆက်မပြောနဲ့ ဖအေနဲ့….သမီးလောက်ရှိတဲ့ ဟာကိုများ…ဟား…..ဟား…ဟား….”သိန်းဇော် ခွက်ထိုးခွက်လန် ရီလိုက်တော့ ကောင်မလေး ကြောင်သွားသည်။ဒီလူကြီး ရေချိန်ကိုက်နေပြီလား…..။ရေချိန်ကိုက်ရုံမျှမက ကျော်နေပြီ…..။

ဝိုင်းသိမ်းတောမည့်ဆဲဆဲ သူမရောက်လာပြီး သူ့ပြစ်ချက်ကို ထိုးဆွလိုက်သည့်အတွက်သိန်းဇော် ထပ်ဆင့်၍ သောက်လိုက်မိသည်။ သူ့ကို ကြောင်ကြည့်နေသော မျက်လုံးကို မျက်လွှာချလိုက်ပြီးဆို့နစ်ကြေကွဲသောပုံစံဖြင့် နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံပင်လေးများကိုသပ်တင်လိုက်သည်…။ရှင်…….မရှက်ဘူးလား…ဘာကိုလဲ……စိမ့်..ရှင့်…..အရွယ်ကြီးနဲ့……ဟား…ဟား….ဟား…”သိန်းဇော် ဒုတိယအကြိမ်မြောက် ရီလိုက်ပြန်သည်။အရက်နံ့က လွင့်ပျံ၍နေသည်။“……..မင်း…….ကိုယ့်ကို…..မုန်းသွားပြီလား…..စိမ့်…”ရှေ့သို့ တိုး၍ မျက်နှာချင်းထိလုမတတ် ပြောလိုက်သောစကား။စိမ့်စိမ့်သူ ဘာစကားမှ ပြန်မပြောဖြစ်။အသားလေးတွေ တုန်နေသည်။

ဘာမပြော ညာမပြောနှင့် သိန်းဇော်က သူမ၏ပုခုံးသားတင်းတင်းကျစ်ကျစ်လေးကိုဆွဲယူကာ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။.ဟင်…….အို……ရှင်……ရှင်……..ဒါ…ဒါ…..ဘာလုပ်တာလဲ…စိမ့်စိမ့်သူ ဖြတ်လတ်စွာ သိန်းဇော်၏ လက်များကို ရိုကထုတ်လိုက်သည်။ ်လက်လွတ်သွားပေမဲ့ သိန်းဇော်မျက်နှာက ဖြတ်ကနဲ ရှေ့သို့တိုးပြီး နမ်းလိုက်သည်။ချက်ခြင်း မျက်နှာလွှဲလိုက်သဖြင့် ပါးကို မနမ်းမိသော်လည်း နထင်စပ်ကိုနမ်းလိုက်မိသည်။ မျက်နှာလေးတစ်ဝိုက် သွေးများ ရှိန်းကနဲ ခံစားလိုက်ရသည်။“……ရှင်……လူယုတ်မာ…..”ချက်ခြင်းဒေါသသွေးတို့က ဆူဝေလာသည်။ပြောလဲပြော နောက်သို့လည်းတလှမ်းဆုတ်လိုက်သော စိမ့်စိမ့်သူအား သိန်းဇော်အားဖြင့် လက်တဖက်ကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်သည်။

သူ့ဖက်သို့ ငိုက်၍ပါလာသော စိမ့်စိမ့်သူက စားပွဲပေါ်ရှိရွိုင်ရယ်ဝီစကီပုလင်းကို လှမ်း၍ဆွဲလိုက်ပြီး တပါတည်း သိန်းဇော်၏ခေါင်းကိုရိုက်ချလိုက်သည်။ သိန်းဇော် ခေါင်းကိုဖျတ်ကနဲ ငုံ့ပေးလိုက်ပြီး အားလွန်သွားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏လက်မှ တတောင်ဆစ်ကို သူ့လက်ဖနောင့်နှင့် တွန်းပေးလိုက်သည်။ အားနှင့်ရိုက်သော ရိုက်ချက်က အားလွန်ကာ အရှိန်နှင့်ယိုင်သွားစဉ် ထပ်မအတွန်းခံ ံလိုက်ရသောကြောင့် သိန်းဇော်၏ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောလေးမှီပြီး လဲကျသွားသည်။ခွမ်း…..ချ……လွမ်း…..လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းက စားပွဲစွန်းနှင့်တိုက်မိသွားပြီး ကွဲအသွား စိမ့်စိမ့်သူက လက်မှလွှတ်ချလိုက်သည်။လွှတ်….လွှတ်….လွှတ်စမ်း့ပါ…..ခွေးကြီး…..ဟင်…….နင်……နင်…..ငါ့ကို…သိန်းဇော်၏လှိုင်းထနေသော ရာဂစိတ်ထဲသို့ ဒေါသစိတ်က ရောပြွန်းသွားသည်။

သူ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ကျောမှီကျလာသော စိမ့်စိမ့်သူ၏လည်ဂုတ်လေးကို ရှေ့သို့ ဖိ၍တွန်းကာ စားပွဲပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ဒုန်း……အမလေး….”နဖူးနှင့်စားပွဲ မိတ်ဆက်သွားသဖြင့် ခေါင်းထဲ မိုက်ကနဲဖြစ်သွားပြီး မှိတ်လိုက်ရသောမျက်လုံးနှစ်လုံးကို ချက်ခြင်းပြန်၍ဖွင့်လိုက်သည်။ “…တိရိစ္ဆာန်ကြီး…..မယုတ်မာနဲ့…လွှတ်….ဖယ်…ဖယ်….စမ်း….ဟား…ဟား…ဟား….လွှတ်မယ်…လွှတ်မယ်….စိတ်ချ….ငါ့ရဲ့သွေးသားတွေကို မင်းရဲ့ကိုယ်ထဲကို လွှတ်ပေးမယ်…..စိတ်သာချ…….ရှင်…..ရှင်……နော်…”စိမ့်စိမ့်သူနှုတ်မှ ဤမျှသာ ထွက်လာနိုင်ပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်အောင်အံကြိတ်လိုက်ကာ မျက်ရည်တွေ တပေါက်ပေါက် ကျလာသည်။ အရက်ရေချိန်လွန်နေသော သိန်းဇော် ရာဂစိတ်နှင့်ဒေါသစိတ်တို့ စွတ်ဖက်လာသောအခါ စိတ်ထဲမှ အတားအဆီးမရှိတော့။လူရောစိတ်ပါ လွတ်နေသည်။

သိန်းဇော်က စိမ့်စိမ့်သူ ခါးကို ဒူနှင့်ဖိထောက်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင်မှောက်ရက်ဖြစ်နေသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ ဂျိုင်းအောက်မှ လက်ကိုလျှိုနှိုက်ကာလုံးကျစ်အိစက်နေသော နို့လေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်လေသည် အ….အ….ခွေးကြီး….မ….မလုပ်နဲ့…..”ကြောက်အားလန့်အားကြားက တကိုယ်လုံးကြက်သီးတဖျန်းဖျန်းထသွားသည်။ကိုယ်လုံးလေး တွန့်ကနဲ လူးသွားသည်။ စိမ့်စိမ့်သူ အားယူကာ ကုန်းထရန် ဒူးကိုအကွေးကြမ်းပြင်တွင် လေးဘက်ထောက်ရက်သားဖြစ်သွားသည်။သိန်းဇော်က စိမ့်စိမ့်သူ၏နသယ်စပ်လေးကို မမှီမကမ်းငုံ့နမ်းလိုက်ရာ စိမ့်စိမ့်သူက ခေါင်းကိုကြမ်းတမ်းစွာ ခါထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာလေးကို နမ်း၍ မမှီသောအခါ နုညက်ဝင်းမွတ်သောဂုတ်သားတစ်တစ်လေးကို လှမ်းကိုက်၍ မလွတ်တမ်း ခဲထားလိုက်သည်။ “….ဟင်…..အင်း….အင်း….ဟင်း….ဟင်း…”စိမ့်စိမ့်သူ အနာခံပြီး ရုန်းသည်။

သိန်းဇော်ကလည်း မလွှတ်သည့်အပြင်သူ့လက်နှစ်ဖက်က လုံးတစ်အိစက်သော နို့လေးနှစ်လုံးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးကိုင်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်ရာ စိမ့်စိမ့်သူ တကိုယ်လုံး ထိုးထိုးထွန့်ထွန့် ဖြစ်သွားသည်။ သည်အချိန်နှင့် တပြိုင်နက်တည်းတွင် မာကျောသော အချောင်းကြီးကစိမ့်စိမ့်သူ၏ ဖင်ကြားသို့ ပုဆိုးနှင့်ထဘီခံနေသည့်ကြားက တွန်း၍ဝင်လာသည်။လွှတ်…….ခွေးကြီး…..”စူးရှအက်ကွဲသော စိမ့်စိမ့်သူ၏အော်သံက တိုက်ခန်းတစ်ခုလုံး လွှမ်းခြုံသွားသည်။အော်လည်းအော် ဖင်ကိုလည်း ရမ်းလိုက်သောကြောင့် ဖင်ကြားမှ အသားနုလေးများ၏ အတွေ့ကို ထိတွေ့နေသော လီးက ဘေးသို့ ချော်ထွက်သွားသည်။ သိန်းဇော် ဒေါသအိုးပေါက်ကသွားသည်။ ွဲ“…..ဒုန်း….အင့်……အင်း….”ရက်စက်လွန်းသည်ဟု ပြောရမည်ပင်။စိမ့်စိမ့်သူ၏ နောက်စေ့ကို လက်နှင့်အုပ်ပြီးမျက်နှာကို စားပွဲနှင့်ကိုင်ဆောင့်လိုက်သောကြောင့် စိမ့်စိမ့်သူ မေ့မျောလုနီးပါးခံစားလိုက်ရသည်။နားထဲမှ လေတွေထွက်သွားကာ မျက်ခုံးစွန်းမှ သွေးပူပူများစီးကျလာသည်ကို ခံစားသိလိုက်ရသသည်။

သိန်းဇော် အချိန်ဆွဲနေလျှင် အန္တရာယ်များမည်ကို တွေးလိုက်မိလို့လား။ဒါမှမဟုတ် သွေးသားတွေက တားမရအောင် ဆူပွက်လာလို့လား မသိ။သူ့ပုဆိုးကိုဆတ်ကနဲ ချွတ်ချလိုက်သလို စိမ့်စိမ့်သူ၏ထဘီကိုလဲ ဆောင့်၍ ဆွဲချွတ်ချလိုက်သည်။ ဝင်းဝါအိစက်သော စိမ့်စိမ့်သူဖင်ကြီးက သိန်းဇော်၏ကာမရမ္ပက်ဇော် ကိုဟုန်းကနဲတောက်လောင်စေပြီး ပြင်းပြသော ဒေါသတို့ ရောထွေးပေါင်းစပ်ကာကြမ်းတမ်းသန်မာလွန်းနေသည်။ ခေါင်းတစ်ခုလုံး အုံခဲပြီး မျက်ရည်စက်လက်နှင့် မှုံမှိုင်းခံစားနေရသည့်ကြားမှပင် အဝတ်မဲ့သော ဖင်ကြားတင်းတင်းကြီးနှစ်ခြမ်းကြားသို့ နွေးပူသော လီးတန်ကြီးအထိအတွေ့ကို ခံစားနေရကြောင်း အသိစိတ်က သိနေသည်။ စားပွဲပေါ် ဆန့်တင်ထားသော လက်နှစ်ဖက်ကွေးထောက်ခွင့်မရလောက်အောင် သိန်းဇော်မှ ယောကျ်ားအားကြီးဖြင့် ဖိထားသည်။ သိန်းဇော်၏ လီးတန်ကြီးက ထွားကြိုင်းတုတ်ခိုင်စွာ သန်မာလျက်သံချောင်းကြီးတချောင်းပမာ ဖင်ကြားသို့ တစွပ်စွပ်တိုးဝင်နေသည်။

တမင်ညှောင့်နေသောကြောင့် ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ အသံလေးများဖြင့် ဖင်သား နှစ်ခြမ်းကြားသို့ လီးထိပ်ကြီး တိုးဝင်သွားတိုင်း မြည်နေသည်။စိမ့်စိမ့်သူ သတိရသော်လည်း မျက်လုံးကဖြင့် မဖွင့်နိုင်။တကိုယ်လုံးလည်း လှုပ်မရဘဲအားအင်များနှုံးချည့်နဲ့သွားသလို ခံစားနေရသည်။နောက်ဆုံးရှိသော အင်အားများကိုစုစည်း၍ ဖင်ကြီးကို အထက်သို့ကော့တင်ပြီး ကော့ထိုးလိုက်ကာ သိန်းဇော်၏ကိုယ်ကြီးကို ခါထုတ်ပစ်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ကဲ…..ဟာ…..အင်း…..ဟာ…..ငြိမ်ငြိမ်နေ….စမ်း….ကဲ…ဟာ……ဒုန်း….အ….အား….ကျွတ…ကျွတ….ကျွတ…သိန်းဇော် လူစိတ်ပျောက်နေပြီ။ဒုတိယအကြိမ် စိမ့်စိမ့်သူ နောက်စိအား ညာလက်ဝါးဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ မျက်နှာကို စားပွဲဖြင့် ဖိဆောင့်ပစ်လိုက်ပြန်သည်။

စိမ့်စိမ့်သူ နှာခေါင်းထဲ မွှန်ထူသွားသည်။အရာရာသည် ခေတ္တမျှ အမှောင်ဖုံးသွားတော့သည်။ ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ။စိမ့်စိမ့်သူ သတိရလာတော့မွေ့ယာပေါ်ရောက်နေသည်။သူမ၏ခြေနှစ်ချောင်း မိုးပေါ်သို့ထောင်နေသည်။ခြေဖဝါးတို့က ခေါင်ရင်းဖက်သို့ လန်နေသည်။တကိုယ်လုံးတွင် ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိတော့ပေ။ လက်တဝါးစာမျှ ဖေါင်းတင်းမောက်ကြွနေသော ဆီးခုံကြီးအထက်မှ နီကျင်ကျင်စောက်မွှေးလေးများကိုပင် စိမ့်စိမ့်သူ ပြန်မြင်နေရသည်။ စိမ့်စိမ့်သူ၏လက်နှစ်ဖက်က ဘေးသို့ အတောင်ပံပမာ ပျံ့ကျ၍နေသည်။ခေါင်းမှဆံနွယ်တို့က မျက်နှာတစ်ခြမ်းကို အုပ်၍နေသည်။စောက်ပတ်ထဲမှ ပူကနဲ ခံစားချက်နှင့်အတူ ကိုယ်လုံးလေးက ဆတ်ကနဲဖြစ်ကာ ခါးက ကုန်းကနဲ ထလိုက်သည်။ဗြကနဲ……ဗြစ်ကနဲ…ကြပ်ကြပ်တောက်တောက်တိုးတိုးဝင်လာသော လီးသံကိုလည်း ကြားလိုက်ရသည်။ လေးလံသော မျက်ခွံအစုံကို အသာဟ၍ မှေးစင်းပြီး ကြည့်လိုက်မိသည်။

သိန်းဇော်က လက်နှစ်ဖက်ကို သူမ၏ကိုယ်ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီသို့ ခွပြီးထောက်ထားသည်။စိမ့်စိမ့်သူ၏ဒကောက်ခွက်နှစ်ဖက်ကို သူ့ပုခုံးပေါ်တွင်ထမ်းထားသည်။ သိန်းဇော်၏လီးတန် တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးက စိမ့်စိမ့်သူ၏ ပြစ်ချွဲနေသောစောက်ပတ်ထဲသို့ စိုက်စိုက်နစ်ဝင်သွားသည်ကို ငုံ့ြက်ည့်ရင်း သိန်းဇော်က လိုးနေသည်။ စိမ့်စိမ့်သူ သတိလစ်သွားသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူကာ အဝတ်အစားတွေအားလုံးကို ချွတ်ပစ်ခဲ့သည်။ဖေါင်းကားမို့မောင်နေသော စောက်ပတ်လေးဝင်းဝင်းပပနှင့် ကြေးနီရောင်စောက်မွှေးလေးများ ခြံရံလျှက် လှပစွာ နီရဲရွှမ်းစိုခုံးထနေသည်။ သူက ကြမ်းတမ်းစွာ မဆောင့်။ခပ်ဖြေးဖြေးလေးဖိချလိုက် မျှင်းမျှင်းလေးဆွဲနှုတ်လိုက် လုပ်ရင်း လီးအဝင်အထွက်ကို အသေအချာငုံ့ကြည့်ရင်းလိုးနေခြင်းဖြစ်သည်။စိမ့်စိမ့်သူက သတိလစ်ဟန်ဆောင်ရင်း လွတ်မြောက်ရန်နည်းလမ်းကို တွေးတောကြံဆနေမိသည်။

ဒါပေမဲ့…….ဒါပေမဲ့ပေါ့…….စောက်ပတ်နဲ့လီး ထိပြီတွေ့ပြီဆိုသည်နှင့် အသွေးအသားတို့က တားမရဆီးမရနိုင်ဖြစ်ကာ မည်သို့မှ ထိန်းချုပ်၍ မရတော့ပေ။ တဇွတ်ဇွတ် ဖြေးဖြေးချင်း နစ်နစ်သွင်းချလိုက်သော လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို တိုက်တိုက်ဝင်သွားတိုင်း စိမ့် တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းကျင်တက်သွားသည်။ ထိုအခိုက် စအိုလေးကို ရှုံ့ကနဲ လုပ်လိုက်မိတာကအစ သူမကိုယ်သူမ သိနေသည်။စိမ့် ဖင်ကြီးက မသိမသာ ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ကာ ခါယမ်းလာတတ်သည်။ဖင်ကြီးက အပေါ်ဖက်သို့လည်း ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ တွန့်တွန့်တက်သွားတတ်သည်။ ထိုသို့ တက်သွားတိုင်း သိန်းဇော်က ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးကို တည့်မတ်စွာ စိုက်ချဝိုကချပြစ်လိုက်သည်။

အင်း…..အင်း….အင့်….ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း…”စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူနှစ်ခြမ်းက ခပ်အာအာလေးပြဲပြဲသွားအောင်ပင်လီးတန်ကြီးက အရှိန်နှင့်အဆက်မပြတ် စိုက်စိုက်ဝင်သွားနေသည်။သိန်းဇော် ပါးစပ်မှ ဖားဖိုကြီးလို အသက်ရှုသံတွေ မြန်လာပြီး အားရပါးရကိုဆောင့်လိုးနေပေသည်။ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း လီးတန်ကြီးနှင့် စောက်ပတ်နှစ်ခမ်းသားလေးများက လိပ်လိပ်ပြီး ကပ်ပါလာတတ်သည်။ဒါကိုပင် သိန်းဇော်သဘောအကျကြီး ကျကာ ဆက်တိုက်မနားတမ်း ဆောင့်လိုးနေသည်။ စအိုဖက်မှ အရေပြားလေးများက လီးတန်ကြီးစိုက်စိုက်ဝင်သွားတိုင်း ရှုံ့ရှုံသွားပြီးတင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်။ ဖြူချွဲပြစ်ခဲသော စောက်ရည်များက စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းပတ်လည်တွင်ပြူတစ်ပြူတစ်နှင့်ဖြစ်ကာ အမြုပ်လေးများထနေသည်။ လီးတန်ကြီး၏ အရသာက ထူးခြားလွန်ကဲစွာ ကောင်းမွန်လှခြင်းကြောင့်စိမ့်၏ အသိတရားများက လွတ်လွတ်သွားနေသည်။

ထိုအခိုက် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကသိန်းဇော်၏ဖင်ကြီးကို အားရပါးရကြီး ဆွဲဆွဲပြီး ဆောင့်ပြစ်လိုက်မိသည်။ သိန်းဇော် အားရှိပါးရှိ ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်တိုင်းလဲ ဂွေးဥကြီးက စိမ့်၏စအိုဝလေးကို ဖတ်ကနဲ ဖတ်ကနဲ လာလာရိုက်ခတ်နေမိသည်။ ယင်းသို့ စအိုဝလေးကို ဂွေးဥကြီးက တဖတ်ဖတ်ရိုက်ဆောင့်နေခြင်းမှာလည်းအရသာရှိလှသည်။ အချက်လေးငါးဆယ်ခန့် မနားတမ်းလိုးဆောင့်ပေးနေရင်းမှ ပုခုံးပေါ်ရှိသူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကို ပေါင်ပေါ်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ထိုကြောင့် စောက်ပတ်က ကန့်လန့်အနေအထားသို့ ပြောင်းသွားကာလီးတန်ကြီးက စောက်ပတ်ထဲသို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ဖြတ်ပြီး ဆောင့်ဝင်နေသည်။စောက်ပတ်ထဲသို့ လီးက ဒဲ့ဒိုးကြီး ကန့်လန့်ဖြတ်ဝင်နေခြင်းအတွက် လီးတန်အထက်နှင့်အောက်မှာ သန်စွမ်းသော စောက်ပတ်ညှစ်အားကို ထိထိမိမိ ရရှိသည်။

ထိုကြောင့် စိုစွတ်ပူနွေးသော စောက်ခေါင်းထဲမှ အသားမျှင်လေးများက ဒစ်ကြီးကိုလုံးထွေးစုပ်ယူထားသလို ဖြစ်နေသောကြောင့် လီးကြီးမှာ တစထက်တစ ပိုမို၍မာကြောတောင်တင်းလာရပေသည်။ မာကြောလှသော အဖုအထစ် လီးကြီးက အားရပါးရကြီး အဆက်မပြတ်လိုးသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်ဖြင့် လိုးနေခြင်းကြောင့် စိမ့် စောက်ပတ်ကြီးမှာ ပေါက်ကွဲလှမတတ် တင်းမာဖေါင်းကြွလာပြီး လီးတန်ကြီး ကျွတ်ထွက် လွတ်ထွက်သွားမှာကိုစိုးရိမ်သည့်အလား တင်းတင်းကြီးညှစ်ထားရင်း စိမ့် ခါးလေးကို ပင့်ပင့်ပြီးကော့ဆောင့်ပေးလိုက်မိသည်။

အင့်……အင်…….အား…..အင်း……အင့်…”စိမ့် နှုတ်ဖျားမှ မချိမဆန့်လေး ညီးတွားရင်း သိန်းဇော်၏ ခါးကိုတစ်ခါ ကျောကိုတလှည့်မချိတင်ကဲ ဆွဲဆွဲဆောင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်မိသည်။ သိန်းဇော်၏ လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ အစွမ်းကုန်မာတောင်သွားပြီးအဆုံးထိထိုးဖိကာ သုတ်ရည်များကို စိမ့်၏စောက်ခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲသို့တပြွတ်ပြွတ် ပန်းသွင်းလိုက်တော့သည်။ သည်အခိုက် စိမ့်ခမျာ မတရားအလုပ်ခံနေရတာကို မေ့ပျောက်သွားသည်။အကြောအပြိုင်းပြိုင်း ဖုထစ်လျှက် မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးအရသာနောက်သို့တထပ်တည်းလိုက်ပါရင်း ဖင်ကြီးကို ဘယ်ညာယိမ်းနွဲ့ ခါရမ်းပေးနေမိတော့သည်။ လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ တဆုံးထိုးစိုက်ကာပူနွေးသောသုတ်ရေများက ပူကနဲ ပူကနဲ ပန်းဝင်လာသည်နှင့် စိမ့်တကိုယ်လုံးသွက်သွက်ခါလောက်အောင် တဆတ်ဆတ်တုန်သွားရလေသည်။

လီးထိပ်က စောက်ခေါင်းအတွင်း သားအိမ်ခေါင်းကို ထိုးစိုက်တေ့ပြီးမှသုတ်ရည်များ ပန်းထဲ့လိုက်သည်နှင့် စိမ့်၏စောက်ရေသုတ်ရည်တို့ကလည်း ရှီးကနဲဒလကြမ်း ပန်းထွက်ကုန်လေတော့သည်။အား……ရှုး အင်း…..အင်း…..အား….အ….အ…”ခပ်တိုးတိုး ကြိတ်အော်လိုက်သော စိမ့်၏အသံလေးက အရသာကြီးစွာဖြင့်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး အော်မြည်သံမှန်း သိသာလှသည်။ အရည်များ ရွှဲအိုင်ပြည့်လျှံ၍နေသော်လည်း လီးကြီးကို စောက်ခေါင်းထဲမှမချွတ်သေးဘဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ညှောင့်၍ လိုးပေးနေသည်။

ထို့အပြင် စိမ့်၏ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးမှ နို့လေးနှစ်လုံးကိုပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ဆွဲကိုင်ဖြစ်ညစ်လိုက်ခြင်းကြောင့် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ ညှစ်လိုက်မိသည်။ ဒါကြောင့် အရသာတွေ့သွားသော လီးကြီးက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာပြီးသွား၍ အတန်ငယ်ပျော့နေရာမှ တဖြေးဖြေးချင်း ပြန်၍ မာတင်းလာသည်။ စိမ့်စိမ့်သူအပေါ် သိန်းဇော်၏ကာမမီးက တောက်လောင်နေဆဲဖြစ်သည်။ လီးကိုစောက်ပတ်ထဲမှ မချွတ်ချင်လောက်အောင် လိုးချင်နေသည်။

ထို့ကြောင့် သူ့ပုခုံးထက်တွင် တင်လျှက်တချောင်းတည်းကျန်နေသော သူမ၏ခြေထောက်တဖက်ကိုမ၍ သူ့ရှေ့မှကျော်ကာ ဆွဲလှဲ၍ စိမ့်ကို အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လိုမှောက်ချလိုက်သည် အ….အင်း…အီး…..ကျွတ….ကျွတ…လီးကြီးက အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် တပတ်လည်၍သွားသည်။မှောက်လျက်သားဖြစ်သွားသော စိမ့်စိမ့်သူ၏ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲပြီးမတင်လိုက်သောအခါ စိမ့်စိမ့်သူသည် ဖင်ဗူးတောင်းထောင်ထားသော အနေအထားသို့ပြောင်းသွားသည်။ စိမ့်က ပါးပြင်သို့ စိုစွတ်၍ ကျလာသော မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးလေးတဖက်ဖြင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ခပ်နီးနီး ထောက်ထားသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို သိန်းဇော်က ဖြဲကားရန်ပြင်လိုက်စဉ် စိမ့်က အစွမ်းကုန်ပြဲအောင် ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။

“…….စိမ့်……ကိုယ့်ကို…..စိတ်ဆိုးနေတုန်းပဲလား….ဟင်…”စိမ့် ဆီမှ ဘာသံမှ မကြား။တိတ်နေသည်။သိန်းဇော် ထပ်၍မေးသည်။“…..ကိုယ် မေးနေတယ်လေ….စိမ့်……ကိုယ့်ကို မုန်းတုန်းပဲလားလို့……ရှင် စကားမများနဲ့…..ရှင်လုပ်ချင်တိုင်း လုပ်နေပြီးတော့…”သိန်းဇော် ပြုံးလိုက်မိသည်။စိမ့် ရင်ထဲက သူ့ကိုမချစ်သည့်တိုင် စိမ့်၏လှပသောကိုယ်လေးက သူ့ကိုချစ်နေပြီဆိုတာကိုတော့ သူအတတ်သိလိုက်သည်။ လီးအဖျားလောက်ဝင်နေသော စောက်ပတ်ထဲသို့ လက်ညှိုးကို ထပ်ပြီးထိုးထဲ့ကာ ကလိလိုက်သည်။“……အို…..အ…..လား…လား…..ဟင်း…”ခပ်နိမ့်နိမ့်ဖြစ်နေသော ဖင်ဖွေးဥဥကြီးက ယောင်ယမ်းပြီး ဆတ်ကနဲ ထောင်သွားသည်။ထိုအခါ ဖင်က ထောင်သွားသဖြင့် စောက်ပတ်ကြီးက အနောက်သို့ြ့ပူးကာဖေါင်းတင်းထွက်လာသည်။ အားရစရာကြီးဖြစ်နေသော စောက်ပတ်ကြီးထဲသို့ လီးကြီးကို စိုက်၍လိုးချလိုက်လေသည်။စိမ့်မှာ ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး မျက်တောင်လေးများစင်းကျသွားသည်။

ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံးလည်း ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကြက်သီးဖုလေးတွေသိသိသာသာထသွားသည်။စိမ့်…..ခံလို့ ကောင်းလား……ဟင်……သိဘူး….”စိမ့် နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားသည်။“……ဗြစ်….ဗြစ်…ဒုတ်….ဒုတ်…အား……အား…..အား….”ဆောင့်တိုက်လိုက်ရင်း လက်ကိုအောက်သို့လျို၍ နို့နှစ်လုံးကို ဆွဲကိုင်ကာနို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖိညှပ်ပစ်လိုက်သည်။ ထို့ကြောင့် စောက်ခေါင်းထဲ တင်းတင်းကြီးစိုက်ဝင်နေသော လီးကြီးကိုစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ဆွဲညှစ်လိုက်ရင်း ဖင်ကြီးကိုနောက်သို့တွန်းဆောင့်ပစ်လိုက်မိသည်။“…….ဗြစ်….စွတ်…စွတ်……အင့်…..အင်း…..အင်း….”“…..စိမ့်…..ကောင်းလားဟင်…..”“……ကျွတ……ကောင်းပါတယ်……ဆို…” ်ဟုဆိုလိုက်သော စိမ့်၏ အမှတ်တမဲ့ ထွက်သွားသောလေသံလေးက သိန်းဇော်၏ရင်ကိုဆွဲလှုပ်လိုက်ပါတော့လေသည်……ပြီးပါပြီ။

 

Zawgyi

 

အမွတ္တမဲ့

လန္းတယ္ေနာ္ အကိုႀကီး… ေက်ာ္မ်ိဳးဟန္စကားေၾကာင့္ သိန္းေဇာ္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ႏုႏုငယ္ငယ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ အသက္က ၂၀ ေက်ာ္ပုံမရ။အသားေလးေတြက ေ႐ႊေရာင္ဝင္းေနသည္။ဝတ္ထားေသာထဘီစကပ္က သူမ၏ကိုယ္အားတင္းၾကပ္စြာ စည္းေႏွာင္ထားသျဖင့္ ဖြံ႕ထြားေသာ တင္သားအစုံက အလုံးလိုက္ကားအယ္ေပၚလြင္ေနသည္။ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ ညီမွ်ေသာ ခႏၵာကိုယ္အေပၚပိုင္းကလည္းဖြံ႕ထြားမႈမွာ ေအာက္ပိုင္းႏွင့္ညီမွ်႐ုံမွ်မက လည္ဟိုက္အက်ႌေၾကာင့္ အိ၍တင္းေနေသာအသားဝင္းဝင္းေလးမ်ားကို ႐ိုးတိုးရိတ္တိတ္လွမ္းျမင္လိုက္ရေသးသည္။ တမင္ေျဖာင့္ထားပုံရေသာ အေခ်ာင္းလိုက္က်ေနသည့္ ဆံပင္ေလးေတြကေက်ာဖက္လက္ျပင္တဝိုက္တြင္ ဝဲေနသည္။ ေပၚလြင္ေသာ ႏွာတံေလး၏ထိပ္က ခပ္ခြၽန္ခြၽန္ေလးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းလုံးလုံးေလးမ်ားက မ်က္ဆံႀကီးႀကီးျဖင့္ ေကာ့ၫြတ္ထူထဲေသာ မ်က္ေတာင္ႀကီးမ်ား ဝန္းရံကာစြဲမက္စရာ ေကာင္းလွသည္။

ေကာင္မေလးက သူတို႔ထိုင္ေနရာဖက္သို႔ တခ်က္လွည့္၍ မ်က္လုံးေလးေဝွ႔ကာၿပဳံးေယာင္ေလး တခ်က္သန္းေပးသြားသည္။ သူတို႔ထိုင္ေနတာက ၉၂ လမ္းထိပ္ ဆဲဗင္းအလဲဗင္း ၇၁၁ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လမ္းမဘက္ အစြန္ဆုံး စားပြဲတြင္ျဖစ္သည္။ “အကိုႀကီး နဲ႔ သိလား…”“…အင္း……သိတယ္…”….ေျပာျပပါအုံး…..အကိုႀကီးရ….သူ႔ အေၾကာင္းေတြ က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ” မင္းတို႔ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ခက္တာဘဲ လွတာေလးျမင္ရင္ သေဘာက်ၾကတာဘဲ” အသက္က ၄၀ နီးပါးသာရွိေသာ္လည္း သူ႔အသက္ထက္ အမ်ားႀကီးရင့္ေသာအဖိုးႀကီးေလသံႏွင့္ သိန္းေဇာ္က ေျပာလိုက္သည္။

“ဟာ…..အကိုႀကီး…ကလဲ ဒါကေတာ့ဗ်ာ…..”သိန္းေဇာ္က ေကာင္မေလးသြားရာလမ္းဖက္ကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္သည္။ေကာင္မေလးကိုေတာ့ မေတြ႕ရေတာ့။ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး သြားလာေနေသာလူေတြၾကားမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ “…ေျပာပါအုံး…..အကိုႀကီးရ….”ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳး ဖင္ေနရာျပင္ထိုင္ရင္း ေမွ်ာ္လင့္တႀကီးေမးသည္။“…ဘာကိုလဲ….” စာေစာက ေကာင္မေလး အေၾကာင္းကိုေပါ့…..”သိန္းေဇာ္ ေျပာမျပခ်င္ေၾကာင္း အကဲခတ္မိေပမဲ့လည္း သိခ်င္စိတ္ကျပင္းထန္ေနေလေတာ့ အားမနာႏိုင္။ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳး အတင္းေမးမိသည္။

သိန္းေဇာ္ စိတ္ပ်က္ေသာ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ ေခါင္းကိုခါယမ္းရင္း ဗူးထဲမွ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို ထုတ္၍ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့ကာ မီးညႇိလိုက္သည္။ “ေဈးကိုင္လိုက္တာ….ဒါေၾကာင့္ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာ…”ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳး စိတ္မရွည္ႏိုင္သည့္အဆုံး သူ႔ကို အျပစ္ဆိုသည္။“ဟ…ေကာင္ရ…..ငါမယူခ်င္လို႔ပါကြ….မင္းဘာသိလဲ…..လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ရတာအေၾကာင္းႏွစ္ခ်က္ရွိတယ္ကြ….သိပ္ၿပီး ထုံအလြန္းရင္လည္း လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္တတ္တယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္က သိပ္ၿပီးလည္ရင္လည္း လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္တတ္တယ္ကြ….” စကားအဆုံးေတာ့ သိန္းေဇာ္က ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳး မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လိုက္သည္။ေစာေစာကလို တက္ႂကြ႐ႊင္လန္းတာမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘဲ အလိုမက်ေသာမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ သုန္မႈန္၍ေနသည္။

“ကဲ……ပါ……..မင္းသိပ္ၿပီးသိခ်င္ေနရင္ ငါေျပာျပပါ့မယ္….သူ႔နာမည္က စိမ့္ တဲ့…ေနတာက ၈၉ လမ္းထဲမွာ….ငါသိတာက အဲေလာက္ဘဲ….”“အင္း…..ဒီေလာက္သိရလဲ…..မဆိုးပါဘူး…”“သူ႔နာမည္က အဲဒီ…စိမ့္…..ဆိုတာ တလုံးထဲဘဲလား….” မဟုတ္ဘူး…….နာမည္အျပည့္အစုံက စိမ့္စိမ့္ “၈၉ လမ္းထဲမွာဆိုေတာ့ မမအိ သူ႔ကိုသိရင္သိမွာ က်န္တာေတြ မမအိကိုဘဲဆက္ေမးေတာ့မယ္…”ဟ့ေကာင္……မင္း ….အိအိ…ကိုေမးရင္ေမး ဒါေပမဲ့ ငါေျပာတာ မျပည့္စုံလို႔ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႔” ဘာကိုေျပာတာလဲ….ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမေပါက္ဘူး…. “မင္းေမးခ်င္ေမး……ငါ့နာမည္…..မပါေစနဲ႔လို႔ေျပာတာကြ…ရွင္းလား…”ဟဲ…ဟဲ…” ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳး ဘာအဓိပၸါယ္ေပါက္သြားသည္မသိ။သူ႔ကို တခ်က္ၾကည့္ကာၿပဳံးေယာင္သန္းသြားၿပီး တဟဲဟဲ ရီသည္။

“ကဲ…သြားမယ္ကြာ……အလုပ္ရွိေသးတယ္….”ေျပာၿပီး ေငြရွင္းကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး လမ္းခြဲ၍ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးက လမ္း ၉၀ ထဲတြင္ေနသည္။သိန္းေဇာ္က ၉၂ လမ္းထဲတြင္ ေနသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ မၾကာခဏဆုံတတ္ၿပီး တစ္ရပ္ကြက္ထဲေနသူမ်ားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးအသက္က အခုမွ ၂၀ ေက်ာ္႐ုံသာရွိေသးသည္။သိန္းေဇာ္အေနႏွင့္ ၾကည့္လွ်င္ေတာ့မႏူးမနပ္ေလးေပါ့။ဒါမ်ိဳးေလးေတြက ေျပာရဆိုရခက္တာ သိၿပီးသား….ဒါေပမဲ့သိန္းေဇာ္က ဒါမ်ိဳးေတြ ႐ိုးေနၿပီဟု ေတြးရင္း ၿပဳံးလိုက္မိသည္။

ဒီေန႔ ႐ုံးပိတ္ရက္လည္းျဖစ္ အိႏွင့္မေတြ႕ရတာလဲ ၾကာၿပီျဖစ္၍ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သို႔ပင္ မဝင္ေတာ့ဘဲ သိန္းေဇာ္ ၈၉ လမ္းဘက္ထြက္လာမိသည္။ ထိုင္ေနက် ၇၁၁ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ လွည့္ၾကည့္မိသည္။ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးကို မေတြ႕ရ။ဒီေကာင္ေလးေပ်ာက္ေနတာ သုံးေလးရက္ရွိၿပီ။ ၈၉ လမ္းေရာက္ေတာ့ အိေနတာက ဒုတိယထပ္တြင္။ေလွခါးကို တက္မည္အလုပ္ေလွခါးေဘး ေျမညီထပ္အခန္းက ဖြင့္ထားေလေတာ့ သူလွည့္ၾကည့္မိသည္။“ဦး…….မမအိဆီသြားမလို႔လား….” တံခါးဝသို႔ထြက္၍ေျပာလိုက္ေသာ စိမ့္စိမ့္သူအား သိန္းေဇာ္အားမနာတမ္းၾကည့္မိသည္။“ေအး…..ဟုတ္တယ္…..”ေကာင္မေလး ၿပဳံးလိုက္သည္။ညာဖက္ပါးတစ္ဖက္ထဲတြင္ ရွိေသာ ပါးခ်ိဳင့္ေလးကခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။

“မမအိ…..ေစာေစာကတင္ထြက္သြားတယ္…သူတို႔ဘဏ္မွာ အလုပ္မ်ားေနလို႔ ဒီေန႔အိုဗာတိုင္ဆင္းရမယ္လို႔ေျပာတယ္…….လာဝင္….ထိုင္အုံးေလ….ဦး…”သိန္းေဇာ္ ဖိနပ္ခြၽတ္ကာ တိုက္ခန္းထဲ ဝင္လိုက္သည္။“ခဏ ထိုင္အုံးေနာ္…..ဦး….”ေကာင္မေလး ေနာက္ေဖးဘက္ေျပးဝင္သြားသည္။အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားေသာထဘီေလးေအာက္တြင္ တင္းရင္းစြင့္ကားေနေသာ တင္ပါးႏွစ္ဆုံက သိန္းေဇာ္ကိုညႇိ႔ငင္သြားသည္။သိန္းေဇာ္ကုလားထိုင္တစ္လုံးတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ဗိုက္ထဲကနဲနဲဆာလာသည္။ ခါတိုင္းအိဆီေရာက္လွ်င္ အိက အသုတ္ထြက္ဝယ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သားအတူစားေနၾက။ဒီေန႔ေတာ့ အိက အိုဗာတိုင္ဆင္းရသည္။ျပန္မွဘဲ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဝင္ေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ သိန္းေဇာ္ ေကာင္မေလးဝင္သြားရာ အိမ္ေနာက္ဖက္သို႔ တခ်က္ငဲ့ၾကည့္မိ၏။ေကာင္မေလးကို မေတြ႕ရေပ။ဒီလိုဘဲ သိန္းေဇာ္ အိ ထံလာခိုက္ စိမ့္စိမ့္သူတို႔ အခန္းသို႔မၾကာခဏဝင္၍ လည္မိတတ္သည္။ရင္းႏွီးေနခဲ့တာၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။

“ဦး…..ဒီမွာ ေကာ္ဖီ ေသာက္အုံး….” စိမ့္စိမ့္သူအနားေရာက္လာၿပီး ေကာ္ဖီပန္းကန္ႏွင့္ လွီးထားေသာ ကိတ္မုန႔္မ်ားထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ခ်ေပးသည္။ ေကာင္မေလးက သူ႔ေရွ႕မွ ကုလားထိုင္တြင္ဝင္၍ ထိုင္သည္။အိမ္ေနရင္းဝတ္ထားေသာ ခရမ္းေရာင္ေျပာင္ ထဘီေလးႏွင့္ျဖဴေဖြးေသာ အသားေရာင္ေလးကိုေနာက္ခံျပဳကာ စိမ့္စိမ့္သူလွခ်င္တိုင္း လွေနသည္။ သိန္းေဇာ္တခ်က္ၿပဳံးလိုက္ၿပီး ေကာ္ဖီကို တငုံငုံ၍ ကိတ္မုန႔္တခ်ပ္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္။“ဦး……ကိုေမးမလို႔….”“ေမးေလ……”“ဦး…နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ တေယာက္က ဘယ္ကလဲဟင္…”သိန္းေဇာ္ မ်က္ခုံးတစ္ခ်က္ ျမင့္တက္သြားၿပီး“လမ္း ၉၀ ထဲမွာ ေနတယ္……သူ႔နာမည္က ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးတဲ့…အလုပ္လက္မဲ့ ၁၀တန္းက်ေပါ့….”စကားဆုံးေတာ့ ေကာ္ဖီတငုံထပ္၍ ေသာက္လိုက္သည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ……စိမ့္….” ဟို….ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး…..ႀကဳံလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ….” စိမ့္ တစ္ေယာက္ထဲလား…..အမႀကီးေရာ…..” အန္တီက ၁၂၄ လမ္းဘက္သြားတယ္….”စိမ့္စိမ့္သူတို႔ တူဝရီးႏွစ္ေယာက္ထဲေနသည္ကို သိၿပီးသား။ “ကဲ…..စားလို႔ေသာက္လို႔လဲ ၿပီးၿပီ……ေက်းဇူးဘဲေနာ္…..ျပန္လိုက္အုံးမယ္…ညီမ”ဟုတ္ကဲ့ပါ…..”သူထြက္လာေတာ့ ေကာင္မေလး တံခါးထပိတ္သည္။အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္အိ၏အလွႏွင့္ စိမ့္၏အလွကို ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး ေတြးမိေနသည္။အိ၏အလွကရင့္က်က္တည္ၿငိမ္ေသာအလွ။ရင္ထဲေအးသည္။စိမ့္၏အလွက ရင္ထဲ ဘေလာင္ဆူၿပီးလာရေလာက္ေအာင္ ပူေသာအလွ စိမ့္ႏွင့္ေတြ႕ၿပီးတိုင္း သူ႔အာ႐ုံထဲမွာ အိကအလိုအေလ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။

ဒီရက္ထဲမွာ အလုပ္ေတြက်ေန၍ သိန္းေဇာ္မအားရ။မဂဇင္းမ်က္ႏွာဖုံးလုံးခ်င္း မ်က္ႏွာဖုံး ပန္းခ်ီေတြက အေတာ္ေလးက်ေနသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ေနေသာ္လည္း စိတ္ကမပါခ်င္။စိမ့္စိမ့္သူက ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးအေၾကာင္းကိုေမးလိုက္သည့္ ကိစၥက သူ႔အာ႐ုံကို ေႏွာက္ယွက္ေနသည္မဟုတ္ပါလား။ “ေဒါက္……ေဒါက္…….ေဒါက္…..”တံခါးေခါက္သံေၾကာင့္ သိန္းေဇာ္မထခ်င္ထခ်င္ျဖင့္ တံခါးထဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ဟင္…..စိမ့္…..ပါလား….ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ..ဟုတ္တယ္……ဦး….လာ……အထဲဝင္ထိုင္ေလ…….”သိန္းေဇာ္ တိုက္ခန္းတံခါးျပန္ပိတ္ခိုက္ စိမ့္စိမ့္သူ အခန္းထဲကို ၾကည့္မိသည္။စားပြဲေပၚတြင္ ႐ြိဳင္ရယ္ဝီစကီပုလင္းက ေထာင္လွ်က္သား။ေဘးတြင္ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ႏွင့္ အသားကင္ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စိမ့္စိမ့္သူႏႈတ္ခမ္းတြန႔္လိုက္သည္။ထိုင္ေလ…..စိမ့္……ဟုတ္ကဲ့ပါ…..”ႏွစ္ေယာက္စလုံးၿပိဳင္တူထိုင္မိသည္။ဖန္ခြက္ထဲမွ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္က်န္ေသာဝီစကီကိုေကာက္ေမာ့လိုက္ၿပီး အသားကင္တစ္ဖက္ကို ေကာက္ဝါးလိုက္သည္။

စိမ့္စိမ့္သူက သူ႔ကို မ်က္ႏွာေလးတည္တည္ျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။“….ကဲ…မလာစဖူး……အလာထူး…….ဆိုစမ္းပါအုံး….ေအာ္…..ဟုတ္ကဲ့……..ဦးကို ေမးစရာေလးရွိလို႔….”စိမ့္စိမ့္သူ၏ ေလသံက အရင္ကနဲ႔မတူဘဲ မာဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနသည္ကို ေခါင္းထဲမွာရီေဝေနသည့္ၾကားက သိန္းေဇာ္ သတိထားလိုက္မိသည္။“……ေမးပါဗ်ာ….ဦးက က်မကို ဘာျဖစ္လို႔ ပူစီေလးလို႔….ေျပာရတာလဲ……ဟင္…”စိမ့္စိမ့္သူ တဲ့ႀကီးေျပာလိုက္တာက သိန္းေဇာ္၏ရင္ထဲကို ဒိန္းကနဲ လာမွန္သည္။သူအံၾသေသာ အမူအယာႏွင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး စိမ့္စိမ့္သူကို ၾကည့္ေနမိသည္။

ဦး……ေက်ာ္ဟန္မ်ိဳးကို ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ ရက္ေလာက္ ေျပာလိုက္တာေလ….ဒီေကာင္မေလးက ပူစီေလးပါကြာဆိုတာေလ…ျငင္းခ်င္ေသးလို႔လား….”သိန္းေဇာ္ ပူလာေသာ လည္ေခ်ာင္းေတြကို စားပြဲေပၚရွိ မတ္ခြက္ထဲမွေရတက်ိဳက္ေသာက္၍ ဂလု ဆိုၿပီး အတင္းေမာ့ခ်လိုက္သည္ “…….ဟုတ္တယ္…….ကို ေျပာမိတယ္…..က်မတို႔နဲ႔ ဦး….သိတာခင္တာၾကာၿပီဘဲ….ဘာျဖစ္လို႔ အဲလိုေျပာရတာလဲက်မေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆိုတာ……ဦး လဲသိသားနဲ႔….”သိန္းေဇာ္ အရက္ကို လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ ဖန္ခြက္ထဲငွဲ႔လိုက္ၿပီးေရလက္ႏွစ္လုံးေလာက္ ထပ္ေရာကာ တဘရိတ္ထဲေမာ့ခ်လိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့အသားကင္တဖတ္ကို ေကာက္ဝါးၿပီး စိမ့္စိမ့္သူကို ရီေဝစြာ ၾကည့္လိုက္သည္။“…..ေျပာပါအုံး…..ဘာျဖစ္လို႔ အဲလို ေျပာရတာလဲ…”“ကို……..မေျဖခ်င္ဘူး……..မေျပာလို႔မရဘူး…..က်မသိပ္သိခ်င္တယ္…..ရွင့္စကားက က်မကိုအရမ္းနစ္နာသြားတာ…….ကဲ…ေျပာပါအုံး….ကဲ……မင္းသိခ်င္ေနလဲ ေျပာရတာေပါ…….”ဒီမွ်ႏွင့္စကားရပ္သြားၿပီး သိန္းေဇာ္က ခါးဆန႔္၍ ျပင္ထိုင္လိုက္သည္။…ေျပာေလ……က်မနားေထာင္ေနတယ္….”နီရဲ၍ ခက္ထန္ေနေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာဆီမွ အၾကည့္ကို ခြာလိုက္သည္။“…….ခ်စ္မိလို႔ေပါ့……စိမ့္ရယ္…”တိုးတိုးေလး တစ္လုံးခ်င္းေျပာလိုက္ေသာ သိန္းေဇာ္၏အသံက စိမ့္စိမ့္သူနားထဲမွာဟိန္းထြက္၍ ပူဆင္းသြားသည္။ဘာ……ဘယ္လို……..ဦး…….မင္းကို…..ကိုယ္….ေတာ္ၿပီ…ဆက္မေျပာနဲ႔ ဖေအနဲ႔….သမီးေလာက္ရွိတဲ့ ဟာကိုမ်ား…ဟား…..ဟား…ဟား….”သိန္းေဇာ္ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရီလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလး ေၾကာင္သြားသည္။ဒီလူႀကီး ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီလား…..။ေရခ်ိန္ကိုက္႐ုံမွ်မက ေက်ာ္ေနၿပီ…..။

ဝိုင္းသိမ္းေတာမည့္ဆဲဆဲ သူမေရာက္လာၿပီး သူ႔ျပစ္ခ်က္ကို ထိုးဆြလိုက္သည့္အတြက္သိန္းေဇာ္ ထပ္ဆင့္၍ ေသာက္လိုက္မိသည္။ သူ႔ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးကို မ်က္လႊာခ်လိုက္ၿပီးဆို႔နစ္ေၾကကြဲေသာပုံစံျဖင့္ နဖူးေပၚဝဲက်ေနေသာ ဆံပင္ေလးမ်ားကိုသပ္တင္လိုက္သည္…။ရွင္…….မရွက္ဘူးလား…ဘာကိုလဲ……စိမ့္..ရွင့္…..အ႐ြယ္ႀကီးနဲ႔……ဟား…ဟား….ဟား…”သိန္းေဇာ္ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ရီလိုက္ျပန္သည္။အရက္နံ႔က လြင့္ပ်ံ၍ေနသည္။“……..မင္း…….ကိုယ့္ကို…..မုန္းသြားၿပီလား…..စိမ့္…”ေရွ႕သို႔ တိုး၍ မ်က္ႏွာခ်င္းထိလုမတတ္ ေျပာလိုက္ေသာစကား။စိမ့္စိမ့္သူ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာျဖစ္။အသားေလးေတြ တုန္ေနသည္။

ဘာမေျပာ ညာမေျပာႏွင့္ သိန္းေဇာ္က သူမ၏ပုခုံးသားတင္းတင္းက်စ္က်စ္ေလးကိုဆြဲယူကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။.ဟင္…….အို……ရွင္……ရွင္……..ဒါ…ဒါ…..ဘာလုပ္တာလဲ…စိမ့္စိမ့္သူ ျဖတ္လတ္စြာ သိန္းေဇာ္၏ လက္မ်ားကို ႐ိုကထုတ္လိုက္သည္။ ္လက္လြတ္သြားေပမဲ့ သိန္းေဇာ္မ်က္ႏွာက ျဖတ္ကနဲ ေရွ႕သို႔တိုးၿပီး နမ္းလိုက္သည္။ခ်က္ျခင္း မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သျဖင့္ ပါးကို မနမ္းမိေသာ္လည္း နထင္စပ္ကိုနမ္းလိုက္မိသည္။ မ်က္ႏွာေလးတစ္ဝိုက္ ေသြးမ်ား ရွိန္းကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။“……ရွင္……လူယုတ္မာ…..”ခ်က္ျခင္းေဒါသေသြးတို႔က ဆူေဝလာသည္။ေျပာလဲေျပာ ေနာက္သို႔လည္းတလွမ္းဆုတ္လိုက္ေသာ စိမ့္စိမ့္သူအား သိန္းေဇာ္အားျဖင့္ လက္တဖက္ကို လွမ္း၍ဆြဲလိုက္သည္။

သူ႔ဖက္သို႔ ငိုက္၍ပါလာေသာ စိမ့္စိမ့္သူက စားပြဲေပၚရွိ႐ြိဳင္ရယ္ဝီစကီပုလင္းကို လွမ္း၍ဆြဲလိုက္ၿပီး တပါတည္း သိန္းေဇာ္၏ေခါင္းကို႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။ သိန္းေဇာ္ ေခါင္းကိုဖ်တ္ကနဲ ငုံ႔ေပးလိုက္ၿပီး အားလြန္သြားေသာ စိမ့္စိမ့္သူ၏လက္မွ တေတာင္ဆစ္ကို သူ႔လက္ဖေနာင့္ႏွင့္ တြန္းေပးလိုက္သည္။ အားႏွင့္႐ိုက္ေသာ ႐ိုက္ခ်က္က အားလြန္ကာ အရွိန္ႏွင့္ယိုင္သြားစဥ္ ထပ္မအတြန္းခံ ံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ သိန္းေဇာ္၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေက်ာေလးမွီၿပီး လဲက်သြားသည္။ခြမ္း…..ခ်……လြမ္း…..လက္ထဲမွ အရက္ပုလင္းက စားပြဲစြန္းႏွင့္တိုက္မိသြားၿပီး ကြဲအသြား စိမ့္စိမ့္သူက လက္မွလႊတ္ခ်လိုက္သည္။လႊတ္….လႊတ္….လႊတ္စမ္း့ပါ…..ေခြးႀကီး…..ဟင္…….နင္……နင္…..ငါ့ကို…သိန္းေဇာ္၏လႈိင္းထေနေသာ ရာဂစိတ္ထဲသို႔ ေဒါသစိတ္က ေရာႁပြန္းသြားသည္။

သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေက်ာမွီက်လာေသာ စိမ့္စိမ့္သူ၏လည္ဂုတ္ေလးကို ေရွ႕သို႔ ဖိ၍တြန္းကာ စားပြဲေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ဒုန္း……အမေလး….”နဖူးႏွင့္စားပြဲ မိတ္ဆက္သြားသျဖင့္ ေခါင္းထဲ မိုက္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး မွိတ္လိုက္ရေသာမ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ခ်က္ျခင္းျပန္၍ဖြင့္လိုက္သည္။ “…တိရိစာၦန္ႀကီး…..မယုတ္မာနဲ႔…လႊတ္….ဖယ္…ဖယ္….စမ္း….ဟား…ဟား…ဟား….လႊတ္မယ္…လႊတ္မယ္….စိတ္ခ်….ငါ့ရဲ႕ေသြးသားေတြကို မင္းရဲ႕ကိုယ္ထဲကို လႊတ္ေပးမယ္…..စိတ္သာခ်…….ရွင္…..ရွင္……ေနာ္…”စိမ့္စိမ့္သူႏႈတ္မွ ဤမွ်သာ ထြက္လာႏိုင္ၿပီး ေမးေၾကာေလးမ်ား ေထာင္ေအာင္အံႀကိတ္လိုက္ကာ မ်က္ရည္ေတြ တေပါက္ေပါက္ က်လာသည္။ အရက္ေရခ်ိန္လြန္ေနေသာ သိန္းေဇာ္ ရာဂစိတ္ႏွင့္ေဒါသစိတ္တို႔ စြတ္ဖက္လာေသာအခါ စိတ္ထဲမွ အတားအဆီးမရွိေတာ့။လူေရာစိတ္ပါ လြတ္ေနသည္။

သိန္းေဇာ္က စိမ့္စိမ့္သူ ခါးကို ဒူႏွင့္ဖိေထာက္ထားရင္း စားပြဲေပၚတြင္ေမွာက္ရက္ျဖစ္ေနေသာ စိမ့္စိမ့္သူ၏ ဂ်ိဳင္းေအာက္မွ လက္ကိုလွ်ိဳႏႈိက္ကာလုံးက်စ္အိစက္ေနေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ေလသည္ အ….အ….ေခြးႀကီး….မ….မလုပ္နဲ႔…..”ေၾကာက္အားလန႔္အားၾကားက တကိုယ္လုံးၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းထသြားသည္။ကိုယ္လုံးေလး တြန႔္ကနဲ လူးသြားသည္။ စိမ့္စိမ့္သူ အားယူကာ ကုန္းထရန္ ဒူးကိုအေကြးၾကမ္းျပင္တြင္ ေလးဘက္ေထာက္ရက္သားျဖစ္သြားသည္။သိန္းေဇာ္က စိမ့္စိမ့္သူ၏နသယ္စပ္ေလးကို မမွီမကမ္းငုံ႔နမ္းလိုက္ရာ စိမ့္စိမ့္သူက ေခါင္းကိုၾကမ္းတမ္းစြာ ခါထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေလးကို နမ္း၍ မမွီေသာအခါ ႏုညက္ဝင္းမြတ္ေသာဂုတ္သားတစ္တစ္ေလးကို လွမ္းကိုက္၍ မလြတ္တမ္း ခဲထားလိုက္သည္။ “….ဟင္…..အင္း….အင္း….ဟင္း….ဟင္း…”စိမ့္စိမ့္သူ အနာခံၿပီး ႐ုန္းသည္။

သိန္းေဇာ္ကလည္း မလႊတ္သည့္အျပင္သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္က လုံးတစ္အိစက္ေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီးကိုင္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္ရာ စိမ့္စိမ့္သူ တကိုယ္လုံး ထိုးထိုးထြန႔္ထြန႔္ ျဖစ္သြားသည္။ သည္အခ်ိန္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္တည္းတြင္ မာေက်ာေသာ အေခ်ာင္းႀကီးကစိမ့္စိမ့္သူ၏ ဖင္ၾကားသို႔ ပုဆိုးႏွင့္ထဘီခံေနသည့္ၾကားက တြန္း၍ဝင္လာသည္။လႊတ္…….ေခြးႀကီး…..”စူးရွအက္ကြဲေသာ စိမ့္စိမ့္သူ၏ေအာ္သံက တိုက္ခန္းတစ္ခုလုံး လႊမ္းၿခဳံသြားသည္။ေအာ္လည္းေအာ္ ဖင္ကိုလည္း ရမ္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဖင္ၾကားမွ အသားႏုေလးမ်ား၏ အေတြ႕ကို ထိေတြ႕ေနေသာ လီးက ေဘးသို႔ ေခ်ာ္ထြက္သြားသည္။ သိန္းေဇာ္ ေဒါသအိုးေပါက္ကသြားသည္။ ြဲ“…..ဒုန္း….အင့္……အင္း….”ရက္စက္လြန္းသည္ဟု ေျပာရမည္ပင္။စိမ့္စိမ့္သူ၏ ေနာက္ေစ့ကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီးမ်က္ႏွာကို စားပြဲႏွင့္ကိုင္ေဆာင့္လိုက္ေသာေၾကာင့္ စိမ့္စိမ့္သူ ေမ့ေမ်ာလုနီးပါးခံစားလိုက္ရသည္။နားထဲမွ ေလေတြထြက္သြားကာ မ်က္ခုံးစြန္းမွ ေသြးပူပူမ်ားစီးက်လာသည္ကို ခံစားသိလိုက္ရသသည္။

သိန္းေဇာ္ အခ်ိန္ဆြဲေနလွ်င္ အႏၲရာယ္မ်ားမည္ကို ေတြးလိုက္မိလို႔လား။ဒါမွမဟုတ္ ေသြးသားေတြက တားမရေအာင္ ဆူပြက္လာလို႔လား မသိ။သူ႔ပုဆိုးကိုဆတ္ကနဲ ခြၽတ္ခ်လိုက္သလို စိမ့္စိမ့္သူ၏ထဘီကိုလဲ ေဆာင့္၍ ဆြဲခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ဝင္းဝါအိစက္ေသာ စိမ့္စိမ့္သူဖင္ႀကီးက သိန္းေဇာ္၏ကာမရမၸက္ေဇာ္ ကိုဟုန္းကနဲေတာက္ေလာင္ေစၿပီး ျပင္းျပေသာ ေဒါသတို႔ ေရာေထြးေပါင္းစပ္ကာၾကမ္းတမ္းသန္မာလြန္းေနသည္။ ေခါင္းတစ္ခုလုံး အုံခဲၿပီး မ်က္ရည္စက္လက္ႏွင့္ မႈံမႈိင္းခံစားေနရသည့္ၾကားမွပင္ အဝတ္မဲ့ေသာ ဖင္ၾကားတင္းတင္းႀကီးႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ ေႏြးပူေသာ လီးတန္ႀကီးအထိအေတြ႕ကို ခံစားေနရေၾကာင္း အသိစိတ္က သိေနသည္။ စားပြဲေပၚ ဆန႔္တင္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ေကြးေထာက္ခြင့္မရေလာက္ေအာင္ သိန္းေဇာ္မွ ေယာက်္ားအားႀကီးျဖင့္ ဖိထားသည္။ သိန္းေဇာ္၏ လီးတန္ႀကီးက ထြားႀကိဳင္းတုတ္ခိုင္စြာ သန္မာလ်က္သံေခ်ာင္းႀကီးတေခ်ာင္းပမာ ဖင္ၾကားသို႔ တစြပ္စြပ္တိုးဝင္ေနသည္။

တမင္ေညႇာင့္ေနေသာေၾကာင့္ ျပစ္ကနဲ ျပစ္ကနဲ အသံေလးမ်ားျဖင့္ ဖင္သား ႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ လီးထိပ္ႀကီး တိုးဝင္သြားတိုင္း ျမည္ေနသည္။စိမ့္စိမ့္သူ သတိရေသာ္လည္း မ်က္လုံးကျဖင့္ မဖြင့္ႏိုင္။တကိုယ္လုံးလည္း လႈပ္မရဘဲအားအင္မ်ားႏႈံးခ်ည့္နဲ႔သြားသလို ခံစားေနရသည္။ေနာက္ဆုံးရွိေသာ အင္အားမ်ားကိုစုစည္း၍ ဖင္ႀကီးကို အထက္သို႔ေကာ့တင္ၿပီး ေကာ့ထိုးလိုက္ကာ သိန္းေဇာ္၏ကိုယ္ႀကီးကို ခါထုတ္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ကဲ…..ဟာ…..အင္း…..ဟာ…..ၿငိမ္ၿငိမ္ေန….စမ္း….ကဲ…ဟာ……ဒုန္း….အ….အား….ကြၽတ…ကြၽတ….ကြၽတ…သိန္းေဇာ္ လူစိတ္ေပ်ာက္ေနၿပီ။ဒုတိယအႀကိမ္ စိမ့္စိမ့္သူ ေနာက္စိအား ညာလက္ဝါးျဖင့္အုပ္ကိုင္ကာ မ်က္ႏွာကို စားပြဲျဖင့္ ဖိေဆာင့္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။

စိမ့္စိမ့္သူ ႏွာေခါင္းထဲ မႊန္ထူသြားသည္။အရာရာသည္ ေခတၱမွ် အေမွာင္ဖုံးသြားေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။စိမ့္စိမ့္သူ သတိရလာေတာ့ေမြ႕ယာေပၚေရာက္ေနသည္။သူမ၏ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း မိုးေပၚသို႔ေထာင္ေနသည္။ေျခဖဝါးတို႔က ေခါင္ရင္းဖက္သို႔ လန္ေနသည္။တကိုယ္လုံးတြင္ ဘာအဝတ္အစားမွ မရွိေတာ့ေပ။ လက္တဝါးစာမွ် ေဖါင္းတင္းေမာက္ႂကြေနေသာ ဆီးခုံႀကီးအထက္မွ နီက်င္က်င္ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကိုပင္ စိမ့္စိမ့္သူ ျပန္ျမင္ေနရသည္။ စိမ့္စိမ့္သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္က ေဘးသို႔ အေတာင္ပံပမာ ပ်ံ႕က်၍ေနသည္။ေခါင္းမွဆံႏြယ္တို႔က မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းကို အုပ္၍ေနသည္။ေစာက္ပတ္ထဲမွ ပူကနဲ ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ကိုယ္လုံးေလးက ဆတ္ကနဲျဖစ္ကာ ခါးက ကုန္းကနဲ ထလိုက္သည္။ျဗကနဲ……ျဗစ္ကနဲ…ၾကပ္ၾကပ္ေတာက္ေတာက္တိုးတိုးဝင္လာေသာ လီးသံကိုလည္း ၾကားလိုက္ရသည္။ ေလးလံေသာ မ်က္ခြံအစုံကို အသာဟ၍ ေမွးစင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။

သိန္းေဇာ္က လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမ၏ကိုယ္ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ ခြၿပီးေထာက္ထားသည္။စိမ့္စိမ့္သူ၏ဒေကာက္ခြက္ႏွစ္ဖက္ကို သူ႔ပုခုံးေပၚတြင္ထမ္းထားသည္။ သိန္းေဇာ္၏လီးတန္ တုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးက စိမ့္စိမ့္သူ၏ ျပစ္ခြၽဲေနေသာေစာက္ပတ္ထဲသို႔ စိုက္စိုက္နစ္ဝင္သြားသည္ကို ငုံ႔ၾက္ည့္ရင္း သိန္းေဇာ္က လိုးေနသည္။ စိမ့္စိမ့္သူ သတိလစ္သြားသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ အဝတ္အစားေတြအားလုံးကို ခြၽတ္ပစ္ခဲ့သည္။ေဖါင္းကားမို႔ေမာင္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးဝင္းဝင္းပပႏွင့္ ေၾကးနီေရာင္ေစာက္ေမႊးေလးမ်ား ၿခံရံလွ်က္ လွပစြာ နီရဲ႐ႊမ္းစိုခုံးထေနသည္။ သူက ၾကမ္းတမ္းစြာ မေဆာင့္။ခပ္ေျဖးေျဖးေလးဖိခ်လိုက္ မွ်င္းမွ်င္းေလးဆြဲႏႈတ္လိုက္ လုပ္ရင္း လီးအဝင္အထြက္ကို အေသအခ်ာငုံ႔ၾကည့္ရင္းလိုးေနျခင္းျဖစ္သည္။စိမ့္စိမ့္သူက သတိလစ္ဟန္ေဆာင္ရင္း လြတ္ေျမာက္ရန္နည္းလမ္းကို ေတြးေတာႀကံဆေနမိသည္။

ဒါေပမဲ့…….ဒါေပမဲ့ေပါ့…….ေစာက္ပတ္နဲ႔လီး ထိၿပီေတြ႕ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ အေသြးအသားတို႔က တားမရဆီးမရႏိုင္ျဖစ္ကာ မည္သို႔မွ ထိန္းခ်ဳပ္၍ မရေတာ့ေပ။ တဇြတ္ဇြတ္ ေျဖးေျဖးခ်င္း နစ္နစ္သြင္းခ်လိုက္ေသာ လီးဒစ္ႀကီးက ေစာက္ေစ့ေငါက္ေတာက္ေလးကို တိုက္တိုက္ဝင္သြားတိုင္း စိမ့္ တကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းက်င္တက္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ စအိုေလးကို ရႈံ႕ကနဲ လုပ္လိုက္မိတာကအစ သူမကိုယ္သူမ သိေနသည္။စိမ့္ ဖင္ႀကီးက မသိမသာ ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕ကာ ခါယမ္းလာတတ္သည္။ဖင္ႀကီးက အေပၚဖက္သို႔လည္း ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ တြန႔္တြန႔္တက္သြားတတ္သည္။ ထိုသို႔ တက္သြားတိုင္း သိန္းေဇာ္က ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔လီးႀကီးကို တည့္မတ္စြာ စိုက္ခ်ဝိုကခ်ျပစ္လိုက္သည္။

အင္း…..အင္း….အင့္….ဟင္း….ဟင္း….ဟင္း…”ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူႏွစ္ျခမ္းက ခပ္အာအာေလးၿပဲၿပဲသြားေအာင္ပင္လီးတန္ႀကီးက အရွိန္ႏွင့္အဆက္မျပတ္ စိုက္စိုက္ဝင္သြားေနသည္။သိန္းေဇာ္ ပါးစပ္မွ ဖားဖိုႀကီးလို အသက္ရႈသံေတြ ျမန္လာၿပီး အားရပါးရကိုေဆာင့္လိုးေနေပသည္။ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း လီးတန္ႀကီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ခမ္းသားေလးမ်ားက လိပ္လိပ္ၿပီး ကပ္ပါလာတတ္သည္။ဒါကိုပင္ သိန္းေဇာ္သေဘာအက်ႀကီး က်ကာ ဆက္တိုက္မနားတမ္း ေဆာင့္လိုးေနသည္။ စအိုဖက္မွ အေရျပားေလးမ်ားက လီးတန္ႀကီးစိုက္စိုက္ဝင္သြားတိုင္း ရႈံ႕ရႈံသြားၿပီးတင္းကနဲ တင္းကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားသည္။ ျဖဴခြၽဲျပစ္ခဲေသာ ေစာက္ရည္မ်ားက ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းပတ္လည္တြင္ျပဴတစ္ျပဴတစ္ႏွင့္ျဖစ္ကာ အျမဳပ္ေလးမ်ားထေနသည္။ လီးတန္ႀကီး၏ အရသာက ထူးျခားလြန္ကဲစြာ ေကာင္းမြန္လွျခင္းေၾကာင့္စိမ့္၏ အသိတရားမ်ားက လြတ္လြတ္သြားေနသည္။

ထိုအခိုက္ သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကသိန္းေဇာ္၏ဖင္ႀကီးကို အားရပါးရႀကီး ဆြဲဆြဲၿပီး ေဆာင့္ျပစ္လိုက္မိသည္။ သိန္းေဇာ္ အားရွိပါးရွိ ဖိဖိေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္းလဲ ေဂြးဥႀကီးက စိမ့္၏စအိုဝေလးကို ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ လာလာ႐ိုက္ခတ္ေနမိသည္။ ယင္းသို႔ စအိုဝေလးကို ေဂြးဥႀကီးက တဖတ္ဖတ္႐ိုက္ေဆာင့္ေနျခင္းမွာလည္းအရသာရွိလွသည္။ အခ်က္ေလးငါးဆယ္ခန႔္ မနားတမ္းလိုးေဆာင့္ေပးေနရင္းမွ ပုခုံးေပၚရွိသူမ၏ေျခေထာက္တဖက္ကို ေပါင္ေပၚသို႔ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ထိုေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္က ကန႔္လန႔္အေနအထားသို႔ ေျပာင္းသြားကာလီးတန္ႀကီးက ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး ေဆာင့္ဝင္ေနသည္။ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လီးက ဒဲ့ဒိုးႀကီး ကန႔္လန႔္ျဖတ္ဝင္ေနျခင္းအတြက္ လီးတန္အထက္ႏွင့္ေအာက္မွာ သန္စြမ္းေသာ ေစာက္ပတ္ညႇစ္အားကို ထိထိမိမိ ရရွိသည္။

ထိုေၾကာင့္ စိုစြတ္ပူေႏြးေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အသားမွ်င္ေလးမ်ားက ဒစ္ႀကီးကိုလုံးေထြးစုပ္ယူထားသလို ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လီးႀကီးမွာ တစထက္တစ ပိုမို၍မာေၾကာေတာင္တင္းလာရေပသည္။ မာေၾကာလွေသာ အဖုအထစ္ လီးႀကီးက အားရပါးရႀကီး အဆက္မျပတ္လိုးသြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္ျဖင့္ လိုးေနျခင္းေၾကာင့္ စိမ့္ ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ေပါက္ကြဲလွမတတ္ တင္းမာေဖါင္းႂကြလာၿပီး လီးတန္ႀကီး ကြၽတ္ထြက္ လြတ္ထြက္သြားမွာကိုစိုးရိမ္သည့္အလား တင္းတင္းႀကီးညႇစ္ထားရင္း စိမ့္ ခါးေလးကို ပင့္ပင့္ၿပီးေကာ့ေဆာင့္ေပးလိုက္မိသည္။

အင့္……အင္…….အား…..အင္း……အင့္…”စိမ့္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ မခ်ိမဆန႔္ေလး ညီးတြားရင္း သိန္းေဇာ္၏ ခါးကိုတစ္ခါ ေက်ာကိုတလွည့္မခ်ိတင္ကဲ ဆြဲဆြဲေဆာင့္ကာ ေကာ့ထိုးပစ္လိုက္မိသည္။ သိန္းေဇာ္၏ လီးတန္ႀကီးမွာ တင္းကနဲ တင္းကနဲ အစြမ္းကုန္မာေတာင္သြားၿပီးအဆုံးထိထိုးဖိကာ သုတ္ရည္မ်ားကို စိမ့္၏ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲသို႔တႁပြတ္ႁပြတ္ ပန္းသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ သည္အခိုက္ စိမ့္ခမ်ာ မတရားအလုပ္ခံေနရတာကို ေမ့ေပ်ာက္သြားသည္။အေၾကာအၿပိဳင္းၿပိဳင္း ဖုထစ္လွ်က္ မာေတာင္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးအရသာေနာက္သို႔တထပ္တည္းလိုက္ပါရင္း ဖင္ႀကီးကို ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕ ခါရမ္းေပးေနမိေတာ့သည္။ လီးတန္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ တဆုံးထိုးစိုက္ကာပူေႏြးေသာသုတ္ေရမ်ားက ပူကနဲ ပူကနဲ ပန္းဝင္လာသည္ႏွင့္ စိမ့္တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ခါေလာက္ေအာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္သြားရေလသည္။

လီးထိပ္က ေစာက္ေခါင္းအတြင္း သားအိမ္ေခါင္းကို ထိုးစိုက္ေတ့ၿပီးမွသုတ္ရည္မ်ား ပန္းထဲ့လိုက္သည္ႏွင့္ စိမ့္၏ေစာက္ေရသုတ္ရည္တို႔ကလည္း ရွီးကနဲဒလၾကမ္း ပန္းထြက္ကုန္ေလေတာ့သည္။အား……ရႈး အင္း…..အင္း…..အား….အ….အ…”ခပ္တိုးတိုး ႀကိတ္ေအာ္လိုက္ေသာ စိမ့္၏အသံေလးက အရသာႀကီးစြာျဖင့္ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေအာ္ျမည္သံမွန္း သိသာလွသည္။ အရည္မ်ား ႐ႊဲအိုင္ျပည့္လွ်ံ၍ေနေသာ္လည္း လီးႀကီးကို ေစာက္ေခါင္းထဲမွမခြၽတ္ေသးဘဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေညႇာင့္၍ လိုးေပးေနသည္။

ထို႔အျပင္ စိမ့္၏ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးမွ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကိုပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ဆြဲကိုင္ျဖစ္ညစ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းမွာ တင္းကနဲ တင္းကနဲ ညႇစ္လိုက္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ အရသာေတြ႕သြားေသာ လီးႀကီးက တင္းကနဲ တင္းကနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားကာၿပီးသြား၍ အတန္ငယ္ေပ်ာ့ေနရာမွ တေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္၍ မာတင္းလာသည္။ စိမ့္စိမ့္သူအေပၚ သိန္းေဇာ္၏ကာမမီးက ေတာက္ေလာင္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လီးကိုေစာက္ပတ္ထဲမွ မခြၽတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ လိုးခ်င္ေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ပုခုံးထက္တြင္ တင္လွ်က္တေခ်ာင္းတည္းက်န္ေနေသာ သူမ၏ေျခေထာက္တဖက္ကိုမ၍ သူ႔ေရွ႕မွေက်ာ္ကာ ဆြဲလွဲ၍ စိမ့္ကို အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လိုေမွာက္ခ်လိုက္သည္ အ….အင္း…အီး…..ကြၽတ….ကြၽတ…လီးႀကီးက အေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ တပတ္လည္၍သြားသည္။ေမွာက္လ်က္သားျဖစ္သြားေသာ စိမ့္စိမ့္သူ၏ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲၿပီးမတင္လိုက္ေသာအခါ စိမ့္စိမ့္သူသည္ ဖင္ဗူးေတာင္းေထာင္ထားေသာ အေနအထားသို႔ေျပာင္းသြားသည္။ စိမ့္က ပါးျပင္သို႔ စိုစြတ္၍ က်လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ဖမိုးေလးတဖက္ျဖင့္ သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ခပ္နီးနီး ေထာက္ထားေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို သိန္းေဇာ္က ၿဖဲကားရန္ျပင္လိုက္စဥ္ စိမ့္က အစြမ္းကုန္ၿပဲေအာင္ ၿဖဲကားေပးလိုက္သည္။

“…….စိမ့္……ကိုယ့္ကို…..စိတ္ဆိုးေနတုန္းပဲလား….ဟင္…”စိမ့္ ဆီမွ ဘာသံမွ မၾကား။တိတ္ေနသည္။သိန္းေဇာ္ ထပ္၍ေမးသည္။“…..ကိုယ္ ေမးေနတယ္ေလ….စိမ့္……ကိုယ့္ကို မုန္းတုန္းပဲလားလို႔……ရွင္ စကားမမ်ားနဲ႔…..ရွင္လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနၿပီးေတာ့…”သိန္းေဇာ္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။စိမ့္ ရင္ထဲက သူ႔ကိုမခ်စ္သည့္တိုင္ စိမ့္၏လွပေသာကိုယ္ေလးက သူ႔ကိုခ်စ္ေနၿပီဆိုတာကိုေတာ့ သူအတတ္သိလိုက္သည္။ လီးအဖ်ားေလာက္ဝင္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ လက္ညႇိဳးကို ထပ္ၿပီးထိုးထဲ့ကာ ကလိလိုက္သည္။“……အို…..အ…..လား…လား…..ဟင္း…”ခပ္နိမ့္နိမ့္ျဖစ္ေနေသာ ဖင္ေဖြးဥဥႀကီးက ေယာင္ယမ္းၿပီး ဆတ္ကနဲ ေထာင္သြားသည္။ထိုအခါ ဖင္က ေထာင္သြားသျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႀကီးက အေနာက္သို႔ျ့ပူးကာေဖါင္းတင္းထြက္လာသည္။ အားရစရာႀကီးျဖစ္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲသို႔ လီးႀကီးကို စိုက္၍လိုးခ်လိုက္ေလသည္။စိမ့္မွာ ပါးစပ္ေလးဟသြားၿပီး မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားစင္းက်သြားသည္။

ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံးလည္း ဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ၾကက္သီးဖုေလးေတြသိသိသာသာထသြားသည္။စိမ့္…..ခံလို႔ ေကာင္းလား……ဟင္……သိဘူး….”စိမ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္လုမတတ္ ကိုက္ထားသည္။“……ျဗစ္….ျဗစ္…ဒုတ္….ဒုတ္…အား……အား…..အား….”ေဆာင့္တိုက္လိုက္ရင္း လက္ကိုေအာက္သို႔လ်ိဳ၍ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဆြဲကိုင္ကာႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ဖိညႇပ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ တင္းတင္းႀကီးစိုက္ဝင္ေနေသာ လီးႀကီးကိုေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းက ဆြဲညႇစ္လိုက္ရင္း ဖင္ႀကီးကိုေနာက္သို႔တြန္းေဆာင့္ပစ္လိုက္မိသည္။“…….ျဗစ္….စြတ္…စြတ္……အင့္…..အင္း…..အင္း….”“…..စိမ့္…..ေကာင္းလားဟင္…..”“……ကြၽတ……ေကာင္းပါတယ္……ဆို…” ္ဟုဆိုလိုက္ေသာ စိမ့္၏ အမွတ္တမဲ့ ထြက္သြားေသာေလသံေလးက သိန္းေဇာ္၏ရင္ကိုဆြဲလႈပ္လိုက္ပါေတာ့ေလသည္……ၿပီးပါၿပီ။