Author: wathone

တွင်းအသစ်လေးထဲ ကိုယ်ကလေးကိုဖျော့၊ ကျော့ကိုဆန့်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် ပုခုံးတင်ထားရင်းမှ လေးလေးနွယ်တစ်ယောက် ခေါင်းကလေးကို ဘယ်ညာယိမ်းကာ အကျောလျှော့နေမိသည်။ လောလောလတ်လတ်မှ ပရင့်အောက် ထုတ်ထားသည့် စာရင်းရှင်းတမ်း ရီပို့သည် စားပွဲခုံ၏ ထောင့်စွန်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။ ရင်ကလေး မို့တက်လာသည်အထိ လေကိုု တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းပြီးနောက် ရုံးခန်းပေါက်ဝတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်မိ၏။ နာရီလက်တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးနေပြီ ဖြစ်ကြောင်း လေးနွယ် (လေးလေးနွယ်၏ နာမည်အတိုကောက်)ကို လှမ်းအသိပေးသည်။ မဖြစ်သေးဘူး .. ငါ ပြန်မှပဲ .. မဟုတ်ရင် လိုင်းကား ရှိတော့မှာ မဟုတ်ဘူးဟု လေးနွယ် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးလိုက်ရင်း ထိုင်နေရာမှ ထသည်။ ညနေ လေးနာရီ ထိုးကတည်းက လေးနွယ်တို့ တစ်ရုံးလုံး…

အတွေ့ကြုံစုံ အချိန်က ည ၉နာရီခွဲလုပြီ။ ရန်ကုန် မအူကုန်းရပ်ကွက်သည် နေ့လည်ဘက်တွင် လူစည်ကားသလောက် ညနက်လာလျှင် လူအသွား အလာက ပြတ်လာမြဲဖြစ်သည်။ ၁၂၃လမ်းထဲရှိ ‘ထွန်းတောက်’ ဆေးခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာကိုလတ်တယောက်ထဲ စာထိုင်ဖတ်နေမိ၏။ မိုးဖွဲဖွဲရွာနေသည်မို့ ည၈နာရီကျော်လောက်ကတည်းက ဆေးခန်းကို လူနာမလာတော့ … ၉နာရီခွဲ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်အထိတော့ လူနာ မလာလည်း မပြန်သေးပဲ ဆက်ထိုင်နေတတ်သည်က ကိုလတ် အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ စောသေးလျှင် ကားလမ်းပေါ်တွင်ကားတွေက ပြည့်ကြပ်နေတတ်သေးသည်မို့ ကားမောင်းရတာ မောင်းလို့မကောင်း။ .. ၉နာရီခွဲနှင့်ဆယ်နာရီကြားထဲလောက်ဆိုမှ ကားရှင်းပြီး မောင်းလို့ကောင်း၏ တခါတခါတော့လဲ လူနာမလာပါပဲ ထိုင်နေရတာ ပျင်းစရာကောင်းလှသည်။ အလုပ်မရှိတော့ စိတ်တွေကလဲ ဟိုရောက်ဒီရောက် … ။ ဒီနေ့တော့ ကိုလတ်စိတ်ထဲ ရွာမှငယ်ရည်းစား နီလာ့ကို ထူးထူးခြားခြားသတိရနေမိသည်။ .. သူကသာ…

ဖွဖွလေး ညနေ လေးနာရီခွဲပြီးနေပြီ။ … ကိုလတ်တယောက် အိမ်ပြန်ရန် ဆေးရုံလှေကားမကြီးမှ ဆင်းတော့မလို့ဟန်ပြင်နေစဉ် နောက်ဖက်မှ အသံလေးတခုက ရုတ်တရက်ပေါ်လာ၏။ ‘ ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား … ဟင်းဟင်းဟင်း .. ‘ ပြန်တော့မလားမေးတာ ဘာများ ရီစရာ ပါနေသည်မသိ။ … ကိုလတ်စိတ်ထဲ နဲနဲ အစာမကြေဖြစ်သွားမိသည်။ .. လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ သိနေသည်။ အသံရှင်လေး မည်သူဆိုတာ။ … ဘယ်သူရှိရမည်လဲ … သူနာပြုအသစ်လေး ဂျာဂျာ ပေါ့။ … သူမက မြန်မာမဟုတ် .. ။ တိုင်းရင်းသူလေး .. ။ နာမည်အပြည့်အစုံက အယ်လ်ကွန်ဖန်ဂျာ တဲ့ ….. ။ သို့ပေမယ့် တဆေးရုံလုံးက သူမကို ဂျာဂျာ လို့ပဲ…

တသိမ့်သိမ့် အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အဝတွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်..တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင် ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်နှစ်ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ တံပိုးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ယူပြီး အနီးရှိ အုန်းပင်မြစ်အုံကြီးတွင် မှီကာ ထောင်လို့ ထားလိုက်၏ ။ပြီးတော့ ရေအပြဘ့်ပါလာသော သံပုံးနှစ်ပုံး အတွင်းမှ ရေများကို ရင်မောင်သည် တပုံးချင်းမပြီး အနီးရှိ ဒီဇယ်ပေပါကို ထက်ပိုင်း ဖြတ်ထားသော စည်ပိုင်းဖြတ် အတွင်းသို့ လောင်းပြီး ထည့်လိုက်၏ ။ ရင်မောင် ထမ်းလာသော သံပုံးနှစ်ပုံးအတွင်းမှ ရေများ ကုန်သောအခါတွင်…

မနာလိုစိတ် “ သား…သား….သားရေ…” “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း…..သား..သားရေ..” တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းထု၍ အော်နှိုးနေသော သူ့အမေအသံကြောင့် ထွန်းထွန်း ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာသည်။ “ ဗျာ… မေမေ…လာပြီ… လာပြီ….ခဏ ” ထွန်းထွန်း အိပ်ရာက ဗြုန်းခနဲထလိုက်ပြီး မွေ့ယာဘေးတွင်ရှိသော အရက်ပုလင်းကို ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်မည်အပြု မွေ့ယာခြေရင်းတွင် အတွင်းခံဘရာစီယာ တစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်၍ ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး သူ့အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ဝင်လာခဲ့သည်။ အရက်ပုလင်းနှင့် ဘရာစီယာကို ဘီရိုအောက် ထိုးသွင်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ မွေ့ယာနား သွားပြီး သိမ်းစရာရှိ မရှိ ကြည့်လိုက်၏။ စိတ်ချရတော့မှ .. တံခါးချက်ကို ဖွင့်လိုက်၏။ သူ့အမေ မျက်နှာ မကောင်းသည်ကို အကဲခတ်မိ၍… “ မေမေ… ဘာ…ဘာဖြစ်လို့လဲ…

တက်ကြွနေတော့ ကိုကို အလုပ်ထွက်မည့်နေ့။ အလုပ်သာထွက်ရတာ ဒီအလုပ်ကိုသံယောဇဉ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ သူငယ်ချင်းများ နှင့် လုပ်ငန်းစပ်တူ အဖြစ်ပထမဆုံး စလုပ်မှာမို့ ထွက်ရတာ ။ဒီနေ့တော့ အလုပ်နောက်ဆုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့လစာ ကိုသွားထုတ်ရင်း ယူနီဖောင်းတွေ ကို သွားအပ်သည်။ ရုံးခန်းထဲရောက်တော့ မန်နေဂျာ မလဲ့ က သူ့ကို အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။ မလဲ့က သူတို့ ကုန်တိုက်မှာ မန်နေဂျာ လေ။ “ဟဲ့ နင့်က ငါတို့ကိုခွဲသွားတော့မှာပေါ့” ဟု ပြောတော့.. “ဟုတ် မထွက်ချင်ပါဘူး အစ်မ ရယ် ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ အလုပ်အတူတူလုပ်မှာမို့ပါ” ဟု ပြောရင်း ယူနီဖောင်းများကို မလဲ့ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။ မလဲ့က ယူနီဖောင်းများကို လှမ်းယူရင်း “အင်း လစာ…

အမှတ်တမဲ့ လန်းတယ်နော် အကိုကြီး… ကျော်မျိုးဟန်စကားကြောင့် သိန်းဇော် လှမ်းကြည့်မိသည်။ နုနုငယ်ငယ် ကောင်မလေးတစ်ယောက် အသက်က ၂၀ ကျော်ပုံမရ။အသားလေးတွေက ရွှေရောင်ဝင်းနေသည်။ဝတ်ထားသောထဘီစကပ်က သူမ၏ကိုယ်အားတင်းကြပ်စွာ စည်းနှောင်ထားသဖြင့် ဖွံ့ထွားသော တင်သားအစုံက အလုံးလိုက်ကားအယ်ပေါ်လွင်နေသည်။အောက်ပိုင်းနှင့် ညီမျှသော ခန္ဒာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကလည်းဖွံ့ထွားမှုမှာ အောက်ပိုင်းနှင့်ညီမျှရုံမျှမက လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြောင့် အိ၍တင်းနေသောအသားဝင်းဝင်းလေးများကို ရိုးတိုးရိတ်တိတ်လှမ်းမြင်လိုက်ရသေးသည်။ တမင်ဖြောင့်ထားပုံရသော အချောင်းလိုက်ကျနေသည့် ဆံပင်လေးတွေကကျောဖက်လက်ပြင်တဝိုက်တွင် ဝဲနေသည်။ ပေါ်လွင်သော နှာတံလေး၏ထိပ်က ခပ်ချွန်ချွန်လေးနှင့် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးများက မျက်ဆံကြီးကြီးဖြင့် ကော့ညွတ်ထူထဲသော မျက်တောင်ကြီးများ ဝန်းရံကာစွဲမက်စရာ ကောင်းလှသည်။ ကောင်မလေးက သူတို့ထိုင်နေရာဖက်သို့ တချက်လှည့်၍ မျက်လုံးလေးဝှေ့ကာပြုံးယောင်လေး တချက်သန်းပေးသွားသည်။ သူတို့ထိုင်နေတာက ၉၂ လမ်းထိပ် ဆဲဗင်းအလဲဗင်း ၇၁၁ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်လမ်းမဘက် အစွန်ဆုံး စားပွဲတွင်ဖြစ်သည်။ “အကိုကြီး နဲ့ သိလား…”“…အင်း……သိတယ်…”….ပြောပြပါအုံး…..အကိုကြီးရ….သူ့ အကြောင်းတွေ ကျနော် စိတ်ဝင်စားလို့ပါ”…

အဆင်သင့် သူက ကျွန်မကို အိပ်ယာပေါ်ကို တွန်းလှဲလိုက်သည်။ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်မှာ အနက်ရောင်အတွင်းခံ ဝမ်းဆက် လေးကလွဲ ပြီး  ဘာမှမကျန်တော့ ။သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာလဲ အားကစားဘောင်းဘီတိုလေးတစ်ထည်တည်း ဝတ်ထားတော့သည်။ သူက ကျွန်မလည်တိုင်ကို ဖွဖွ နမ်းရင် ဘရာချိတ်ကိုဖြုတ်လိုက်သည်။ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်ပြီး ဆူဖြိုးလှတဲ့ကျွန်မရင်သားတွေက အကာအကွယ်မဲ့  ပေါ်လာသည်။သူ့လက်တစ်ဖက်က ကျွန်မနို့အုံကြီးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်နယ်ရင်း နို့သီးခေါင်းချွန်ချွန်လေးကို ငုံစို့လိုက်သည်။ နောက်လက်တစ်ဖက်က ကျွန်မ ဝမ်းဗိုက်ပေါ်ပွတ်သပ်ရင်း အောက်ကို ဆင်းသွားသည်။အတွင်းခံဘောင်းဘီလေးနား  ရောက်လာသည်။ဘောင်းဘီအောက်ထဲ လက်ကို နှိုက်လိုက်သည်။လက်ချောင်းလေး နှစ်ချောင်းနှင့် ကျွန်မရဲ့အကွဲကြောင်းလေး  တစ်လျှောက်ပွတ်သပ်ရင်း အပေါက်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ထိုးလိုက်သွင်းလိုက် မှန်မှန်လေးလုပ်ပေးနေရင်း ကျွန်မ အဖုတ်ကစိုရွှဲ လာပြီးခဏကြာတော့ ပြီးသွားသည်။ “မင်း ပြီးသွားတဲ့ပုံစံလေးက သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ “ကျွန်မက တအင်းအင်း ညည်းရင် သူ့ရဲ့ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ သူကလဲ ကျွန်မအတွင်းခံဘောင်းဘီလေးကို…

အင်ဂျင်နီယာမလေး ထွန်းမောင်တို့တစ်ရုံးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ရုံးကိုစာဝင်ထားသည်။ အင်ဂျင်နီယာမမတစ်ယောက် အသစ်ဝင်လာမည်တဲ့။ အင်ဂျင်နီယာမမမရောက်ခင်တည်းက သူနေဖို့အခန်း ရေချိုးခန်းအိမ်သာကအစ ထွန်းမောင်တို့အဖွဲ့က ပြင်ဆင်ပေးထားကြရသည်။ မန်နေဂျာကြီးကတော့ ဒီနေ့လာမယ်လို့ထွန်းမောင်တို့ကို အသိပေးထားလေရဲ့။ အရင်တည်းက အွန်လိုင်း မှာ အင်ဂျင်နီယာမမတွေရဲ့ပုံတွေမြင်ဖူးထားတော့ ပုံထဲကလို အလှပဂေးလေးတစ်ယောက်လာမယ်ဆိုတာတော့ ထွန်းမောင်တို့ကြိုသိနေကြသည်…….။ ဟော လာပါပြီဗျာ ကားပေါ်မှ သူမဆင်းလာသည်။ အရပ်ကငါးပေငါး ခါးသေးရင်ချီကလေး ဝတ်ထားတဲ့ အင်ဂျင်နီယာအီကျီ ၤကြပ် နဲ့ သူမအရမ်းလိုက်ဖက်နေသလို အသားဖြူတာလေးက သူမအလှကိုပိုပေါ်လွင်စေအောင် ကူညီနေသလိုပင်။ မန်နေဂျာကြီး ရုံးခန်းတွင်းသို့ သူမဝင်သွားသည်ကို ထွန်းမောင်တို့တစ်စုငေးကြည့်နေကြရသည်။ လမ်းလျောက်တာလေးက ကနွဲ့ကလျနှင့် ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း အီကျီ အကြပ် ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တင်သားရင်သားအလှတွေက လှချင်တိုင်းလှနေတော့သည်။ အင်ဂျင်နီယာမမ နာမည်က ဆုရည်တဲ့။ နာမည်လေးကလဲလှ လူကလည်းလှ ဒီလိုမိန်းကလေးနဲ့ ဖူးစာဆုံရင်ကောင်းမှာပဲလို့…

ဝန်ခံကတိသိမ်း ပြည့်စုံလီးကိုစမ်းကြည့်ပြီးဖူးအိအခန်းထဲပြန်ဆွဲခေါ်လာခဲ့လို့ မြဖူးကလှမ်းကြည့်နေတာကိုနှစ်ယောက်လုံး မမြင်လိုက်ကြဘူး။ မမတို့လင်မယား အရေးပေါ်ကိစ္စဆို ပြီးခရီးရက်ရှည်သွားရတော့မော်မော်က ကားမောင်းပြီးလေယာဉ်ကွင်းကိုလိုက်ပို့ ရတယ်။လေယာဉ်ကွင်းရောက်တော့အ ရင်ကတပ်ရင်းမှူးကြီးနဲ့ဆုံမိတာနဲ့စကား ထိုင်ပြောကြတာပေါ့။တပ်ရင်းမှူးကြီးဆို ပေမယ့်အသက်ကလေးဆယ်ပိုပိုပဲလေ.. ဘောလုံးကန်.တင်းနစ်ရိုက်နဲ့အားကစားကလည်းသိပ်မပြတ်ဘူးဆိုတော့အတော် လေးအရွယ်တင်ပါတယ်။တပ်ထဲမှာနေခဲ့ တုန်းက ဒီဘဲကြီးကမော်မော့်ကိုရိတိတိနဲ့ ဖန်ခဲ့ဖူးတယ်လေ..သိတာပေါ့။သူကတပ် ထဲမှာတပ်ရင်းမှူးဆိုတဲ့အာဏာတွေလုပ် ပိုင်ခွင့်တွေနဲ့အရာရှိတွေကိုချယ်လှယ်ပြီး အရာရှိကတော်တွေကို ပတ်ဝါးနေတာ။ စစ်သားဆိုတာမျိုးက အိမ်ကထွက်လိုက် ပြီဆိုရင်တစ်နှစ်ပိုပိုကအိမ်ပြန်မရောက် နိုင်တော့ဘူး..မိန်းမတွေကလီးငတ်တော့တာပဲ။အဲဒီတော့အသက်အန္တရာယ်ကင်း ဖို့နဲ့လီးမငတ်ရဖို့ အရာရှိကတော်တွေက လင်မသိအောင်အကြောင်းအမျိုးမျိုးနဲ့သူ့ဆီသွားသွားပြီးမကြာခဏ စောက်ပတ် ဆက်သ,ကြရတယ်။အကြောင်းကတော့ ကတော်တွေကသိပ်ရှာနေဖို့မလိုပါဘူး.. သူလိုးချင်တဲ့အရာရှိကတော်ကို နေရာနဲ့ အချိန်ပါ လင်ဖြစ်သူတွေသံသယကင်းရ အောင်သေသေချာချာသူဖန်ပေးတာပါ။ မော်မော့်ကိုလည်း ခွင်ဖန်ခဲ့သေးတာပေါ့. သွားလေသူကခေါင်းမာတော့စေတဲ့ကျွန် ထွန်တဲ့နွားပဲ..လွှတ်တဲ့နေရာသွားမယ်.. အောက်မကျို့ ရဘူး ဆိုလို့သူ့မှာ ဒီဆုံကြီး ကိုမြင်ငတ်ကြီးဖြစ်ခဲ့ရတာလေ။ အပြင်မှာ မုဆိုးမဘဝနဲ့အခုလိုပြန်တွေ့ရတော့ရော ဂာဟောင်းထ,ပြီးချက်ချင်းကြီးပဲ အသဲအသန် ထမင်းကျွေး ဘီယာတိုက်နဲ့ ဂွင်ဖန် လာတော့တာပေါ့။ သူဝါသနာကြီးလို့သာအရာရှိကတော် တွေကိုပတ်ဝါးနေပေမယ့်…