Author: wathone

အားမရခဲ့လို့ အချိန်က ည(၁၁)နာရီ ရှိပေပြီ။ ဆယ်နာရီလောက်ကတည်းက တဖြေးဖြေးစဲသွားသော မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲသို့လာရောက်ကြသည့် ပရိသတ်များနှင့် သူတို့၏ကားကြီးကားငယ် အသွယ်သွယ်တို့သည် တဦးတလေ တစီးတလေမျှပင် မရှိကြတော့ပဲ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲတွင် ပစ္စည်းများလိုက်လံသိမ်းဆည်းနေကြသော အလုပ်သမားသုံးလေးယောက်သာရှိတော့သည်။ ထို့အပြင် ဥရောပပုံစံနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးထဲတွင်လည်း အိမ်သူအိမ်သားနှစ်ယောက်သုံးယောက်တို့သည် ပစ္စည်းများသိမ်းပြီးကြသည်နှင့် အိပ်ယာဝင်ကြရန်ပြင်ဆင်နေကြပေပြီ။ မေစိုးသည် သူမ၏ဖိနပ်လေးကို ချွတ်၍ ပါကေးခင်းပေါ်တွင် ခင်းထားသော နီညိုရောင်ကော်ဇောပေါ်သို့ လှမ်းအတက်မှာပင် သူမ၏အကြည့်က အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းထဲသို့ ရောက်သွားသည်။ သတို့သားနှင့် သတို့သမီးတို့သည် အန်တီကြီးကို ကန်တော့နေကြသည်။ မေစိုးသည် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို ရုတ်၍ အသာရပ်နေလိုက်သည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မင်္ဂလာမောင်နှံတို့သည် အန်တီကြီး၏ ရှေ့မှထ၍ မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကြသည်။ မျက်လွှာလေးချ၍ ငုံ့ထားသော သတို့သမီးဖြစ်သူ၏ ပါးပြင်လေးမှာ နီမြန်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ပြီးတော့ သူတို့နှစ်ယောက်သည် မေစိုးရပ်နေရာနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်ဧည့်ခန်း၏…

ဖအေတူသား ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” “ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…” “သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော…

အာယူအိုကေ ဆယ်နာရီကျော် လေယာဉ်ပေါ်မှာ ညှောင်းညှာလာခဲ့ လို့ လေဆိပ်ထဲ ဆင်းလာတော့ စိတ်ချမ်းသာလိုက်တာ၊ နေရောင်တောက်တောက် နဲ့ မိုးဖွားလေး တွေ စိုစွတ်စွတ် မို့ လေယာဉ် ပြတင်းပေါက်က စိမ်းစိမ်းစိုစို သစ်ပင် တွေမြင်ရတော့ အင်း ငါဒီလို ရာသီမျိုး နဲ့ မတွေ့ရတာ ကြာလှပြီလို့ တွေးလိုက်မိပါတယ်။ လေဆိပ်က လူဝင်မှု တို့ အကောက်ခွန်တို့ ဖြတ်ပြီး ကိုယ့်ခရီးဆောင်သေတ္တာ ကို ကွန်ဗေယာပေါ်က ရွေးယူလိုက်တယ်၊ လာကြိုနေမဲ့ အန်တီမြတ်နိူးမေ ဆိုတာ ဘယ်လိုပုံစံမျိုးများ နေမလဲ လို့လူအုပ်ကြားထဲ မျက်လုံးကစား ကြည့်နေမိတယ်။ ..ဟေး မင်း ဒန်နီရယ် မဟုတ်လား…ကျနော့် နာမည်ခေါ်သံကြားလိုက်ရတော့ လှည့်ကြည့်မိတယ်၊…အော် အန်တီ မြတ်နိူးမေ ဆိုတာလား…..အော် သားက ဗမာစကားနားလည်သေးတာကိုး…..အဟင်း အဲလောက်တော့…

အမူပို အေး…လူတစ်ယောက်ဟာ ကာမရောဂါ စွဲကပ်လာရင် ဒီရောဂါကို ပျောက်ကင်းစေတဲ့ ဆေးမရှိဘူးလို့….ဆိုလိုတာပေါ့ကွာ…အဲ…ဒါပေမဲ့…. မိမိရဲ့ ဆင်ခြင်တုံတရားနဲ့ မေ့လျော့ပေါ့ဆမှု မရှိခြင်းကတော့ ကာမရောဂါကို ပျောက်ကင်း စေတဲ့ အလွန်အစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးပါဘဲတဲ့…..” “…..သြော်.. ဟုတ်ကဲ့…အဘ သာလှ… ဒါနဲ့…လင်္ကာမှာ ဆေးမရှိဘူးလို့လဲ ဆိုတယ်. …မဟာသြသဓဆေးမည်စွလို့လဲဆိုတယ်….ဒီအဓိပ္ပါယ်ကို ကျုပ်ကောင်းကောင်း မသိဘူး အဘ…အဲဒါလည်း ရှင်းပြပါအုံး….” “….အေး..အေး…နားလည်သလောက် ရှင်းပြရတာပေါ့ ကွာ…အဆင်း..အသံ.. အနံ့ အရသာ… အတွေ့…ဆိုတဲ့… မင်းတို့ငါတို့တွေထိခံစားနေတဲ့ သဘာဝရုပ်ဓာတ်တွေ ကို အာရုံလို့ခေါ်သကွ….ဒီအာရုံငါးမျိုးဟာ ကာမစိတ်ဓာတ်ကို တိုးပွားစေတတ်လို့ ကာမဝတ္ထု……ကာမအာရုံလို့ခေါ်တယ်… ဒီပြင်ပက ကာမဝတ္ထုနဲ့ အဇ္ဈတ္တက ကိလေသာ ပေါင်းဆုံမိတဲ့အခါ ကာမရောဂါတွေ အဆင့်ဆင့်တိုးပွားလာတော့တာဘဲ ……..တိုးပွားရုံတင်မကတော့ဘူး…မောင်…ရေ…တဖြည်းဖြည်းရောဂါက…ရင့်ရင့် လာတယ် .အေး…အဲဒီလို စိတ်ထဲမှာ ထကြွသောင်းကျန်းလာတဲ့ ကာမရောဂါကို ကုသဖို့ ပြင်မမှာ…

တီချယ်ရဲ့အိုး ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်အိမ်ထောင်ပြုမည်ဆိုလျှင်ထုံးတမ်းစဉ်လာအရမင်္ဂလာလက်ထက်ပွဲကိုကျင်းပ လေ့ရှိကြတယ်။ နယ်ခြားနေတဲ့စုံတွဲတွေဆိုတစ်ဖက်မှာတစ်ပွဲစီကျင်းပကျတယ်။အများအားဖြင့်မိန်းကလေးဘက်မှာကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ အချို့သောသူတွေအဖို့တစ်ပွဲသာကျင်းပသဖြင့်ကျန်တစ်ဖက်ကအပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေတွေအခက်တွေ့ကြရတယ်။ ယခုဇာတ်လမ်းကထိုပြသနာကိုအစပြုပြီးအိအိငြိမ်းဆိုတဲ့ကောင်မလေးအတွက်လမ်းနှစ်သွယ်ကိုပေါ်ပေါက်စေခဲ့တယ်။ တစ်ခုကိုရွေးချယ်ရင်ကျန်တစ်ခုကိုရင်နာစွာစွန့်ပစ်ရမှာပါ…။ အလယ်တန်းပြဆရာမလေးအိအိငြိမ်းချစ်သောကိုနှင့်အိမ်ထောင်ရက်သားကျပြီဖြစ်၍ကိုအလုပ်သွားချိန်စနေနေ့တွင်အိအိငြိမ်း တစ်ယောက်တည်းအိမ်တွင်ကျန်ခဲ့သည်။ အိအိငြိမ်းမှာကိုနှင့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးသည်မှစ၍ကိုနှင့်တစ်ခါသာချစ်ဖူးသေးသည်။ အိအိငြိမ်းမှာဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိမိန်းကလေးဖြစ်သဖြင့်ကိုကအိအိငြိမ်းငြင်းဆန်သဖြင့်အင်္ကျီမချွတ်ဖူးသေး။ ဟိုနေ့ကထဘီလေးကိုအသာလှန်ကာ၃မိနစ်ခန့်လုပ်ပြီးလျှင်ကိုကပြီးသွားသည်။ အိအိငြိမ်းမှာအသက်၂၅နှစ်ခန့်ရှိပြီးအသားလေးကဖြူဝင်းစိုပြည်သည်။ အထူးသဖြင့်နက်မှောင်နေသောဆံကေသာလေးများမှာအိအိငြိမ်းကိုမဟာဆန်၍ကျက်သရေရှိစေသည်။ အရပ်က၅ပေ၆လက်မခန့်ရှိပြီးအရပ်နှင့်လိုက်အောင်ပင်ခန္ဓာကိုယ်ကသူ့နေရာနှင့်သူအချိုးကျနေသည်။ သေးသွယ်သောခါးလေးအောက်မှစွင့်ကားလုံးဝန်းသောတင်သားများနှင့်မို့တင်း၍ကြွရွနေသောရင်သားနှစ်မွှာတို့မှာမြင်သူပုရိသတို့ကိုလည်ပြန်ငေးစေသည်။ ကျောင်းချိန်တွင်ဆိုလျှင်အိအိငြိမ်းသည်ပါးတွင်သနပ်ခါးလေးများပါးပါးလိမ်း၍သူမဧ။်နက်မောင်လှသောဆံပင်များကိုထုံးထားသည်မှာ ခန့်ညားချောမောလွန်းလှသည်။ နေ့ခင်းအချိန်များသည်ဆရာမလေးအိအိငြိမ်း၏ကိုယ်လုံးအလှဆုံးအချိန်ဖြစ်သည်။ဆရာမလေး၏ကျောင်းစိမ်းအင်္ကျီမှာအလွန်ပါးလွှာ သည်မဟုတ်သော်လည်းတော်တော်လေးကိုပါးသည်။ထိုအခါကျောင်းအင်္ကျီအဖြူရောင်အောက်မှာထင်ရှားလှသော အသားရောင်မြန်မာဘော်လီနှင့်ဝင်းဝါလှပသောနို့အုံကြီးများကိုအထင်အရှားမြင်နေရတတ်သည်။ ဆရာမ၏ဘော်လီပေါ်မှ၃ပုံ၁ပုံခန့်လျှံထွက်နေသောနို့အုံကြီးသည်လည်းမြင်သမျှယောကျာ်းတိုင်းအားစိန်ခေါ်နေသလိုဖြစ်နေသည်။ ဆရာမလေးအိအိငြိမ်းများလမ်းလျှောက်လိုက်ရင်အဖြူရောင်ခါးတိုရင်ဖုံးလေးနှင့်ကျောင်းစိမ်းထမီအထက်ဆင်လေးကြားမှပေါ်ထွက် လာတဲ့ဖြူဖွေးချောမွတ်နေတဲ့ခါးစပ်နေရာလေးကဝင်းခနဲဝင်းခနဲ…ခပ်တင်းတင်းဆွဲစည်းထားသောအထက်ဆင်လေးအောက်မှတင်းရင်းကားထွက်နေသောတင်သားစိုင်တို့မှာနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် ခါးကျင်ကျင်လေးအောက်မှသိသာထင်ရှားစွာကားထွက်နေတယ်….တင်သားတို့ရဲ့အောက်ပိုင်းနေရာလေးမှာလည်းသိသာထင်ရှားစွာပေါ်ထွက်နေတဲ့အောက်ခံဘောင်းဘီကြိုးလေးမှာအစင်းလိုက် အထင်းသား….စစ်ကိုင်းအိုးးးလားဂစ်တာရှိတ်လား…မင်းကြီးကြိုက်လား..အို…..ဘာနဲ့တင်စားခိုင်းနှိုင်းရမလဲမသိတော့။ လမ်းလျှောက်ဟန်စကားပြောဟန်တို့မှာလည်းသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့တိုးတိုးညင်းညင်းလေးဖြစ်သည်။ရုပ်ရည်လေးမှာလှသည်ဆိုသည်ထက်ချောသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်။ တစိမ့်စိမ့်ကြည့်လေရင်ထဲထိစေသည့်အလှပိုင်ရှင်မျိုးဖြစ်သည်။ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးခါစသုံးရက်သာရှိသေးတဲ့အသစ်ဆက်ဆက်ဇနီးသည်လေးအိအိငြိမ်းအိမ်တံခါးခေါက်သံကြောင့်အပြေးကလေးထွက်လာမိသည်။လင်သားကိုမင်းသစ်အလုပ်ပြန်လာရင်ကြိုဖို့အလှဆုံးပြင်ပြီးအပြေးကလေးထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။တံခါးလေးဖွင့်ပေးသောအခါကိုမင်းသစ်အပြင်သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ပါလာလေသည်။ ”အော်…ဧည့်သည်တွေပါလား…အိမ်ထဲကြွပါရှင့်” အသီးသီးအခန်းထဲဝင်လိုက်ကြလေသည်။ ”မိန်းမရေ….ဒီနေ့ရုံးကကောင်တွေကိုလည်းပြုစုရသေးတယ်…ကိုအိမ်ပြန်နောက်ကျလို့စိတ်မဆိုးနဲ့နော်…” အသံကနည်းနည်းမူးစပ်စပ်ဖြစ်နေသည်။ ”ရပါတယ်အကိုရယ်…အိတို့မင်္ဂလာဆောင်ကအဝေးမှာဆောင်တာဆိုတော့သူတို့ကိုပြန်ဧည့်ခံရမှာပေါ့” ”မှန်တာပေါ့မိန်းမရာ…ဒီကနှစ်ယောက်ကဒီကွန်ဒိုကအိမ်နီးနားချင်းတွေပါ..” အိအိငြိမ်းအပြုံးလေးဖြင့်နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။မင်းသစ်လျှာလေးအာလေးဖြင့် ”ဒီဘက်ကသန်းကြိုင်တဲ့သူကရှေ့အခန်းက၊ဒီဘက်ကအောင်မောင်းတဲ့သူကအောက်ထပ်ကသူတို့ကိုပြုစုဖို့ခေါ်လာတာ၊ဒီမှာအရက်နဲ့ဘီယာပါလာတယ်…မိန်းမအမြည်းတစ်ခုခုစီစဉ်ပေး” ”ကောင်းပါပြီရှင့်…ရပါစေမယ်” အိအိငြိမ်းနောက်ဘေးခန်းကိုတည်ငြိမ်စွာထွက်သွားလေသည်။သူမရဲ့နိမ့်ချည်မြင့်ချည်တင်သားတွေနဲ့နောက်ကျောအလှကိုသန်းကြိုင်မျက်စိတစ်ဆုံးအရသာခံကြည့်ရှုလိုက်လေသည်။ သူမ၏ဖင်တုံးကြီးတွေတုန်ခါသွားတာကြည့်ရင်းသန်းကြိုင်တံထွေးသာမျိုချနေမိသည်။ဒီဆော်လေးကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီးနောက်ကနေခွလိုးလိုက်ရရင်တော့သေပျော်ပါပြီလို့တွေးမိသည်။ သန်းကြိုင်ဒီနေ့တော်တော်တင်းနေသည်။ အလုပ်နောက်ကျလို့သူဌေးကကောသည်။ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်စောက်ကုလားတွေဘာဖြစ်တယ်၊ညာဖြစ်တယ်ဆိုပြီးအဆဲခံလိုက်ရ သေးသည်။အသားမဲတာနဲ့ပဲလူလူချင်းခွဲခြားဆက်ဆံနေကြတာကိုး။ ဒီတိုက်ခန်းကမိန်းမကတော်တော်ချောတယ်။ဆရာမလေးတဲ့။ရောက်လာတာ၂ရက်ပဲရှိသေးသည်။ အခုတော့သူ့ယောက်ျားဖြစ်သူကမိတ်ဆက်ပေးတော့သေချာကြည့်မိသည်။ တော်တော်ချောပြီးတော်တော်လဲတောင့်ကြောင်းအနီးကပ်ကြည့်မှပိုသိလိုက်ရသည်။ ”ကဲကိုယ့်လူတို့…ကျွန်တော်လည်းသွားကူလိုက်အုန်းမယ်ခဏ…ခဏ” မင်းသစ်လည်းအိအိငြိမ်းနောက်လိုက်သွားလေသည်။မကြာမီအိအိငြိမ်းရောက်လာကာစားပွဲခုံပေါ်ဖန်ခွက်လေးတွေလာချပေးသည်။ စားပွဲကိုခါးလေးကုန်းကာချဖန်ခွက်ချလိုက်သည်မို့ဟိုက်သွားသောအင်္ကျီကြောင့်အိအိငြိမ်းရဲ့ရင်သားဖွေးဖွေးနုနုတွေကိုသန်းကြိုင်နဲ့ အောင်မောင်းထပ်မြင်လိုက်ရတော့လီးတွေတောင်ကုန်ကျသည်။အိအိငြိမ်းရင်သားဖွေးဖွေးတွေကိုဘော်လီရင်ပုံခွက်အထိသေချာ မြင်လိုက်ရတာကြောင့်သန်းကြိုင်မျက်စိထဲကမထွက်နိုင်တော့။ သန်းကြိုင်ကတော့အိအိငြိမ်းကိုစိတ်ထဲကနေအသေမုဒိမ်းကျင့်နေပြီ။ အိအိငြိမ်းအမြည်းစီစဉ်ရန်ထပ်ဝင်သွားပြန်ပြီ။ကုလားဒိန်သန်းကြိုင်ကကာမလိုက်စားတဲ့လူတစ်ယောက်။သူ့မှာအိပ်ဆေးတွေကွန်ဒုံးတွေအမြဲဆောင်ထားတတ်တယ်။သန်းကြိုင်ဖန်ခွက်တွေထဲအရက်တွေထည့်ပေးထားလိုက်သည်။အိအိငြိမ်းရဲ့ခွက်ထဲအချိုရည်ထည့်ကာ အိပ်ဆေးမှုန့်လေးခတ်ပေးလိုက်သည်။မင်းသစ်ခွက်ထဲလည်းနည်းနည်းထည့်ပေးလိုက်ပြီးဟန်မပျက်ပြန်နေလေသည်။ ကုလားဒိန်သန်းကြိုင်ကတစ်ကိုယ်ထီးသမားလူရှုပ်လူပွေ။အောင်မောင်းကတော့မိန်းမနဲ့ကလေးတစ်ယောက်နဲ့မို့သိပ်အတင့်မရဲဘဲ…

ကိုကောင်းရင် သီတာပြုံးက မိုင်မိုင်၏ အဒေါ်ဖြစ်သည်။ သီတာပြုံးကို မိုင်မိုင်ဖခင်၏ ညီမက မွေးခဲ့တာဖြစ်သည်။ မိုင်မိုင်၏ မိဘများ တွင် သားသမီးမထွန်းကား၍ သီတာပြုံးအား လေးနှစ်သမီးအရွယ်ကပင် ခေါ်ယူ၍ မွေးစားခဲ့သည်။ သီတာပြုံး (၅)တန်း ရောက်သောနှစ်တွင်မှ မိုင်မိုင်ကို မွေးဖွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ မိုင်မိုင်က သီတာပြုံးလက်ပေါ်တွင်ပင် သားသမီးနှင့်မခြား ကြီးပြင်း လာခဲ့ရတာဖြစ်သည်။ သီတာပြုံးကအခု အသက်(၂၅)နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီး မိုင်မိုင်က အသက်(၁၅)နှစ်၊ (၁၀)တန်း ကျောင်းသူဖြစ် သည်။ မိုင်မိုင်၏ မိဘများက လွန်ခဲ့သော (၃)နှစ်ကျော်လောက်ကပင် ပြည်ပတွင်သွား၍ အလုပ်လုပ်နေသည်။ မိုင်မိုင်က သီတာပြုံးကို မခွဲနိုင်သဖြင့် မိဘများနှင့် လိုက်မသွားခြင်းဖြစ်သည်။ လွန်ခဲ့သောနှစ်က သီတာပြုံး အိမ်ထောင်ကျသဖြင့် မိုင်မိုင် ၏ မိဘများ တခေါက်ပြန်လာခဲ့ရသည်။ အပြန်တွင် မိုင်မိုင်ကို ပြည်ပသို့လိုက်ခဲ့ရန်ခေါ်သော်လည်း မိုင်မိုင်က…

အချိန်ပြည့် ဂျွတ်…” အ….” ဖြောင်း… ဝုန်း…အမလေး…. ဟဲ့…ဟဲ့…လုပ်ပါဦး….ဟိုမှာ ဖိုးတာ အပေါက်ကျွံပြီ….အော်…ဒီကလေးနယ်….ရေပုံးကြီးတစ်ဖက်နဲ့ အို….” အရီးလေးရဲ့ အော်သံကြောင့် မမရီဟာ ကမန်းကတန်းပြေးလာပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲထူပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း မမရီရဲ့ ပုခုံးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ လှမ်းပြီး ဆွဲဖက်ကာ အားယူပြီး ထလိုက်ပါတယ်။ မမရီကပဲ အပေါက်ထဲကျွံနေတဲ့ ကျွန်တော့် ရဲ့ ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ငုံ့ပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲထုတ်ပေးခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။ ” ဟင်….သွေးတွေ…” မမရီက အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားသည်။ ” ထိုင်….ထိုင်လိုက်….အတာ….” ကျွန်တော်လည်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခြေထောက်ဆင်းပြီး ထိုင်ချလိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြီးတာနဲ့ မမရီက သူ့အခန်းလေးထဲဝင်သွားပြီး ချက်ချင်းပြန်ထွက်လာပါတယ်။ ပြီးတော့ စောစောက ကျွန်တော် အပေါက်ကျွံတုန်းက ဆွဲလာတဲ့ ရေပုံးကို သူကလှမ်းပြီး ယူလိုက်ပါတယ်။ ရေပုံးထဲမှာတော့…

မွေးစားတဲ့သမီး ပိုးသားနက် ဝန်ထမ်း ဝတ်စုံလေး ဖြင့် သီရိ ခပ်သွက်သွက်လေး ရုံးခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့သည် ။ သီရိ ဆိုတာက မြူနှင်းကုမ္မဏီကြီး ရဲ့ အတွင်းရေးမှုး တစ်ယောက် ဖြစ်သလို ထို ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် များ၏ မွေးစား သမီး တစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။အသက် နှစ်ဆယ့်ငါး ခန့်သာ ရှိသေးသော်လည်း လူကြီးဆန်ဆန် ပင် ကျတ်သရည် ရှိစွာ ဆင်ယင်ထုံးဖွဲ့ထား တတ်သည် ။ သူမ နှင့် ဤ စတိုင် နှင့် လည်း လိုက်ဖက် လွန်းသည် ။ မျက်ခုံးကောင်းကောင်း နှာတံဆင်းဆင်း ဖြင့် သူမ ၏ မျက်ဝန်း တို့သည် ညို့ငင်တောက်ပလွန်းသည် ။ သူမ သည်…

ရိုးမယ်ဖွဲ့ ကိုညိုကြီးသမီးခရီးထွက်ဖို့လိုတာတွေဝယ်ထားပေးဦး””သြော်ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ပါမမလေးမမလေးကဘာနဲ့သွားမှာလည်း” ”ရှင်သြော်ကားနဲ့ပဲသွားရမှာတောလမ်းလည်းဖြစ်ခရီးဝေးလည်းသွားရမှာဆိုတော့အိမ်ကကားယူမသွားတော့ဘူး” ”ကျွန်တော်ပြင်ဆင်ထားလိုက်ပါမယ်မမလေး” ကိုညိုကြီးမှာဧပရယ်ထက်အသက်ကြီးသော်လည်းဧပရယ်အားလေးစားမှုဖြင့်မမလေးဟုခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်။ မှာစရာရှိသည်များမှာ၍ထွက်သွားသောအလှဘုရင်မလေးဧ။်သေးသွယ်သောခါးလေးအောက်မှတောင့်တင်းပြည့်ဖြိုးသောတင်စိုင် အိအိတင်းတင်းကြီးများကိုညိုကြီးမျက်စိကျွတ်ထွက်မတတ်ကြည့်နေမိသည်။ဧပရယ်တစ်လှမ်းလှမ်းသွားတိုင်းတင်စိုင်ကြီးများက စည်းချက်ကျတုန်ခါသွားသည့်အပြင်အင်္ကျီနှင့်ထဘီကြားမှခါးသားဝင်းဝင်းလေးကလက်ကနဲလက်ကနဲဖြစ်သွားသေးသည်။ ”ဟဲ့ညိုကြီးသမီးခရီးထွက်မှာတဲ့အဆင်အပြေဆုံးကားစီစဉ်ပေးလိုက်” ”သြော်ဟုတ်ကဲ့ပါအန်တီလေးခုပဲဧပရယ်လာပြောသွားတာကားကတော့expressတော့မရှိဘူးသီးသန့်ငှားတဲ့စလွန်းပဲရမှာ” ”အပြန်လည်းကြိုပြောရင်ကျွန်တော်စီစဉ်ပေးလို့ရပါတယ်သဘက်ခါနံနက်၇နာရီစထွက်မှာဟိုကိုညနေ၅ခွဲ၆လောက်ရောက်မယ်ဗျ” ”အေးအေးမင်းပဲစီစဉ်ထားလိုက်”ညိုကြီးမှာဧပရယ်တို့အိမ်မှအလုပ်သမားမဟုတ်သော်လည်းဧပရယ့်အဖေကုမ္ပဏီတွင်၈နှစ်ခန့်အလုပ်လုပ်လာသဖြင့်ဧပရယ်တို့နှင့် အတော်ရင်းနှီးသည်။အသက်၄၂နှစ်ရှိပြီဖြစ်ပြီးဧပရယ်တို့အိမ်သို့ပစ္စည်းလာသယ်တိုင်းဂိုထောင်နှင့်ကပ်လျက်လသာဆောင်တွင် လှမ်းထားလေ့ရှိသည့်ဧပရယ့်ဘော်လီလေးများကိုကိုင်၍ဧပရယ့်ပင်တီနုနုလေးများဖြင့်လီးကိုအုပ်ကာဂွင်းထုလေ့ရှိသည်။ ညိုကြီးမှာဧပရယ့်ကိုစတင်မြင်မြင်ခြင်းကပင်မြင်သူငေးလောက်သည့်အလှဘုရင်မလေးကိုစိတ်ထဲမှအကြိမ်ကြိမ်ပြစ်မှားခဲ့မိသည်။ ယခုလည်းပစ္စည်းလာသယ်ရန်ရောက်လာခြင်းဖြစ်၍၃ထပ်သို့တက်လာခဲ့သည်။ညိုကြီးအတွက်ကံကောင်းပြန်ပြီ။ လှမ်းထားသောအဝတ်များထဲတွင်အသားရောင်နုနုဆွဲသားဇာဘော်လီလေးနှင့်အဖြူရောင်ချိတ်၅ခုတပ်ဇာဘော်လီလေးတို့ကိုတွေ့ လိုက်သည်။မျက်လုံးကိုဝေ့ကြည့်လိုက်ရာအဖြူရောင်ဆွဲသားပင်တီနုနုလေးတစ်ထည်ကိုပါတွေ့လိုက်သည်။ ညိုကြီးစိတ်မထိန်းနိုင်တော့။ဧပရယ့်ဘော်လီအသားရောင်လေးကိုရင်ပုံခွက်နေရာမှကိုင်၍မျက်နှာတွင်အပ်ကာအားရပါးရရှူရှိုက် လိုက်သည်။မွှေးပျံ့နေသောရနံ့သင်းသင်းလေးကညိုကြီးဧ။်တစ်ထပ်တည်းသောပုဆိုးအောက်မှလိင်တံကိုတောင်မတ်လာစေသည်။ ညိုကြီးမှာဧပရယ့်အလှကွန်ယက်တွင်မိခဲ့သောယောက်ျားပေါင်းများစွာအနက်မှအရေးမပါသောအညတရတစ်ယောက်သာဖြစ်သည်။ သို့သော်ထိုအလှဘုရင်မလေးကလွန်ခဲ့သော၅ရက်ကပင်လူကုံထံအသိုင်းအဝိုင်းထဲမှလူရည်သန့်တစ်ဦးနှင့်စေ့စပ်သွားခဲ့သည်။ စေ့စပ်ပွဲနေ့တွင်ဧည့်သည်များကိုဧည့်ခံရင်းပန်းရောင်ဝတ်စုံလေးဖြင့်အလှကြီးလှနေသည့်ဧပရယ့်ကိုညိုကြီးစိတ်မထိန်းနိုင်ဖြစ်မိသည်။ ဧည့်ခံပွဲပြီးပြီးချင်းပင်ဧပရယ့်ပန်းရောင်ဝတ်စုံလေးအထက်မှပေါ်နေသောနူးညံ့ဝါဝင်းနေသည့်ပုခုံးသားလေးများနှင့်နို့ညှာလေးကို မှန်း၍စိတ်ထဲမှဧပရယ်အားမလှုပ်နိုင်အောင်ကြိုးတုပ်ကာအကြိမ်ကြိမ်စိတ်မှန်းဖြင့်မုဒိမ်းကျင့်နေမိခဲ့သည်။ ညိုကြီးအတိတ်ကိုပြန်တွေးနေရာမှယခုရရှိထားသည့်အခွင့်အရေးကိုသတိပြန်ရလာသည်။ဧပရယ်မှာသတို့သားလောင်းနှင့်ခရီးထွက် ပြီးပြန်လာ၍မကြာမီပင်လက်ထပ်လျှင်ထပ်မည်ဖြစ်၍နောက်ဆိုလျှင်ယခုကဲ့သို့အခွင့်အရေးရချင်မှရပေတော့မည်။ ညိုကြီးဧပရယ့်ဘော်လီလေးကိုအငမ်းမရရှူရှိုက်ရင်းဧပရယ့်ပင်တီလေးကိုပုဆိုးအောက်သို့ထည့်ကာလီးတံကိုလုံအောင်ပတ်လိုက် သည်။ထို့နောက်ရှေ့တိုးနောက်ငင်စလုပ်တော့သည်။နူးညံ့လွန်းသောပင်တီအသားပျော့ပျော့လေးကညိုကြီးဧ။်လီးတံကြီးတစ်လျှောက် ကောင်းလွန်းသောအထိအတွေ့ကိုပေးစွမ်းနေသည်။ညိုကြီးဧ။်လက်ကလည်းဧပရယ့်ဘော်လီရင်ပုံခွက်ဧ။်အောက်မှဧပရယ့်နို့သီးလေး များထိနေမည့်နေရာကိုလက်မဖြင့်ပွတ်နေမိသည်။ညိုကြီးဧ။်စိတ်ထဲတွင်တော့အလှဘုရင်မ၊အိနြေ္ဒရှင်မလေးဧပရယ်အားမလှုပ်နိုင် အောင်ချုပ်၍မုဒိမ်းကျင့်နေမိသည်။ ညိုကြီးအထင်ကျွဲကောသီးတခြမ်းစာခန့်ရှိမည့်ဧပရယ့်နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးနှစ်အုံကိုလည်း စိတ်ကူးဖြင့်အဓမ္မကိုင်နေမိသည်။ဧပရယ်အားဂိုထောင်ထဲရှိပစ္စည်းဖာပေါ်တွင်လေးဖက်ထောက်ချုပ်ထားပြီးနောက်မှနေ၍ဧပရယ့် ပန်းလေးထဲသို့လီးကိုစိတ်ကူးဖြင့်ထည့်နေမိသည်။ဧပရယ့်အော်သံငိုသံများကညိုကြီးကိုပိုစိတ်ကြွစေသည်။ ”အအအအားးးရှိးးးးးးထွက်ပြီဧပရယ်ဟားဟားမင်းအပျိုဘဝကိုငါရသွားပြီအအရှိးးးးးးးးး” ညိုကြီးဧပရယ့်ပင်တီလေးအားလျှင်မြန်စွာဖယ်လိုက်ပြီးသုက်ရည်များကိုဧပရယ့်ကိုယ်ထဲသို့စိတ်ကူးဖြင့်ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ”တီတီးးးးးးးးးးးတီတီတီးးးးးးးးးး” အောက်မှပစ္စည်းသယ်ရန်စောင့်နေသောကားကစိတ်မရှည်တော့သဖြင့်ဟွန်းတီးတော့သည်။ ”လာပြီဗျို့ဒီမှာပစ္စည်းရှာနေရလို့”ညိုကြီးဧပရယ့်အဝတ်အစားများကိုအဝတ်တန်းတွင်စနစ်တကျပြန်လှမ်းသည်။ ထို့နောက်ပစ္စည်းဖာကိုထမ်းကာအောက်သို့ပြေးဆင်းလာခဲ့တော့သည်။ အချိန်၁၀နာရီခွဲခန့်ကားစီးပြီးနောက်ဧပရယ်နှင့်ကောင်းကျော်တို့နယ်မြို့လေးသို့ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ ”အင်းလူလည်းနွမ်းချိနေပြီရေချိုးလိုက်ဦးမှ” ဟင်းဟင်းသူဧပရယ့်ကိုရည်းစားစကားစပြောတော့ကြောင်တောင်တောင်နဲ့။ စာအုပ်ကြီးကလက်ကကိုင်လာသေးတယ်။မျက်နှာကြီးကလည်းနီလို့။ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ပြောချလိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့်ခုတော့အဲဒီကောင်ကဧပရယ်ရဲ့အချစ်ရဆုံးချစ်သူဖြစ်လာပြီလေ။သြော်….သိပ်ချစ်ရတဲ့ကိုရယ်လေ။ ကို့ပုံစံကပိန်ပိန်ပါးပါးအသားဖြူဖြူပေမယ့်ရုပ်ကတည်တည်တံ့တံ့လေးမို့ဧပရယ်နှင့်လိုက်ဖက်သည်ဟုပြောကြသည်။ ကို့အကြောင်းတွေစဉ်းစားရင်းရေပန်းအောက်တွင်ထိုင်နေမိသည်မှာအတော်ကြာသွားသည်။ ရေပန်းကိုပိတ်၍တဘက်တစ်ထည်ပတ်ကာရေချိုးခန်းထဲမှထွက်ခဲ့သည်။ ”အင်းငါ့အသားလေးကဖြူဥနေတာပဲဟင်းဟင်းကိုကတော့ကြည့်ချင်မှာပေါ့အချိန်ဆွဲထားလိုက်ဦးမယ်” ဧပရယ်ရေချိုးပြီးကိုယ်တုံးလုံးဖြင့်အခန်းထဲမှမှန်ရှေ့တွင်တစ်ယောက်တည်းစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေမိသည်။ ”အင်းအင်္ကျီကအပါးပဲဝတ်မှာဆိုတော့ဘော်လီပဲဝတ်လိုက်ပါမယ်လေ”ဧပရယ်ဖြောင်းစင်းသွယ်တန်းနေသောပေါင်တံဝင်းဝင်းလေး တစ်လျှောက်အသားရောင်ပင်တီလေးကိုဆွဲတင်လိုက်သည်။အိစက်လုံးဝန်းနေသောတင်စိုင်တင်းတင်းကြီးနှစ်လုံးတွင်ပင်တီလေးက ကွက်တိကပ်သွားသည်။ ထို့နောက်ချိတ်၅ခုတပ်အသားရောင်ဘော်လီလေးကိုပုခုံးပေါ်သို့ကြိုးတင်လိုက်ပြီးမို့ဝန်းတင်းအိနေသော…

စောင့်ရသူ ခုတင်ပေါ်ဒူးလေးထောင်ထိုင်နေတဲ့သူမ ထမီလေးကိုအသာမတင်ပီးအမွှေးရေးရေးနဲ့ခြေသလုံးလေးတေကိုပွတ်သပ်ဆုပ် နယ်ပီးအနမ်းလေးပေးလိုက်တယ်။ အပြင်ပန်း အသားညိုတယ်ထင်ရပေမဲ့ထမီဘဲအမြဲဝတ်တဲ့ ချစ်သူလေးရဲ့အတွင်းသားလေးကဝင်းမွတ်နေတာဘဲ့ပေါင်သားလေးကိုအသာလေးလျာထိပ်နဲ့ပွတ်စွဲပေးပီး အတွင်းသားနုနုလေးကို စုတ်စွဲလိုက်တယ် သူဆီကအသက်ရူုသံလေးကြားနေရတာ နုညံ့သောအသားစိုင်နှစ်ခုအထိတွေ့ လက်တွေက အတွင်းခံပန်းရောင် ဖောင်းဖောင်းလေးဆီ အကွဲကျောင်းလေးအတိုင်းစုန်ဆန်စွဲလိုက်တယ် သူမပေါင်မှာအနီကွက်လေးတေအစီရီ သူလူးလွန့်လာနေပြီ အတွင်းခံလေးလဲစိုထိုင်းနေပြီ။ ချစ်သူ့ထမီလေးကိုအသာယာလေးဆွဲချွတ်လိုက်တယ် အိုး နေမထိထားတဲ့ပေါင်တံသွယ်လေးတွေက သေးွကြောစိမ်းလေးတွေတောင်မြင်နေရတယ့်။ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားတဲ့သူမလေးကိုတက်မက်စွာကြည့်နေမိတယ်။ပန်းနုရောင်ပင်တီပေါ်ကဘဲအဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးငုံပီးအကွဲကြားလေးကိုလျာဖျားလေးနဲ့နာနာလေးထိုးလိုက်တယ် ။သူမအံသြစွာကြည့်ရင်း ကျနော့်ခေါင်းကိုကိုင်ဆံပင်တေကိုဖွတယ်။သူမဖင်လုံးလေးကိုညှစ်ဖြစ်ဆုတ်နယ်နေရင်း ဖုဖုလေးတခုလုံးဝါးမြို့နေပစ်လိုက်တာ ဖင်လေးတွေကလဲအိစက်တင်းမာနေတာဘဲ ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ သူမကကိုယ်လုံးသိပ်လှတော့ အရင်ကဆိုအဝေးကဘဲကြည်ြ့ပီးမှန်း ခဲ့ရတာလေ တွေးရင်းစိတ်တေပိုထန်ပြီးဘောင်းဘိလေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တယ် ။ ပေါင်ကြားလေးတွေကဘောင်းဘီရာမထင်ဘဲ ဖြူနေတာ အိုး အမွှေးရေးရေးနဲ့ပိပိလေး တက်မက်စွာငုံခဲလိုက်တယ် အွန်း း း သူမဆီကညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ကြားမိတော့ပေါင်အောက်က လက်ထည့်ပီး ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲမျက်နှာကိုဖိနှစ်ထားလိုက်တယ် ပိပိလေးတခုလုံး ပါးစပ်ထဲငုံခဲ့ထားပီး လျာနဲ့အထဲမှာ ယက်ပစ်လိုက်တယ် သူမ ပိပိလေးမှာအရည်တွေစိမ့်စိမ့်ထွက်လာပီးအမွှေးလေးတွေက စိုလဲ့နေပီ။ အောက်ခြေအဝလေးကိုလျှာဖျားလေး ထိုးထည့်ကလိတော့ သူမထံမှ…