Author: wathone

မမလိုအပ်နေလား ဆူး အိပ်ယာကနိုးလာပြီး နာရီကို ကြည့်မိတော့၆နာရီ အိပ်ချင်စိတ် မပြေသေး။ ညက ကိုကိုနဲ့ ချက်တင် ထိုင်တာ များသွားတယ်။ အိပ်ယာထဲ လူးလှိမ့်ရင်း ကိုကို့စကားတွေ ပြန်ကြားနေမိပါတယ်။ စိတ်ကူးယဉ်ရမည့် အချိန်မဟုတ် အိပ်ယာထ မျက်နှာသစ်ပြီး အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာခဲ့ပါတယ်။ ဒေါ်ကြီးတောင် မနက်စာပြင်ဆင်နေပြီ။ “ဒေါ်ကြီး မောင့်ဖို့ ကော်ဖီနှပ်ထားပြီလား” “အင်း သမီးဆူး” ဖေဖေ ဆူးနဲ့ ဒေါ်ကြီးက မနက်စာကို အဝစားတတ်ပေမယ့် မောင်ကတော့ ကော်ဖီနှင့် မုန့်တမျိုးမျိုးအပြင်မစားတတ်ပါ။ မောင်ဆင်းလာလျှင် နှပ်ရည် နွားနို့စစ်စစ် သိကြားပါလေကာဖြင့် ကော်ဖီ စိမ့်စိမ့်လေးတခွက် အမြဲ ဖျော်ပေးရတယ်။ ဆူးဖျော်ပေးသော ကော်ဖီမှလွဲ၍ မောင်မသောက်တတ်ပါ။ “မောင် အိပ်ရေးပျက်လို့လား မျက်တွင်းတွေ ချောင်နေတယ်။” “ဟုတ်တယ် မမ ညက…

သူမစိတ်ပါလာရင် ချီကာဂိုမြို့တွင်းရှိ အလတ်အလယ်တန်းစား ဟိုတယ်တစ်ခု၏ အခန်းတစ်ခန်းအတွင်းတွင် လူကောင်ခပ်ထွားထွား ဗိုက်ရွှဲရွှဲ လူဖြူ တစ်ယောက်နှင့် ခန္ဓာကိုယ်အရပ်မောင်းမောင်းခပ်ကောင်းကောင်း အာရှသူမိန်းကလေးတစ်ဦးမှာ ချစ်တိုက်ပွဲဆင်နွှဲနေကြလေသည်။ ထိုအမျိုးသမီး၏အမည်မှာ သက်ထားဖြစ်ပြီး အရပ် ငါးပေခုနှစ်လက်မခန့်ရှိသည့် မြန်မာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ မြန်မာပြည်မှာတရားဝင်လက်ထပ်ထားသည့် ယောက်ျားဖြစ်သူ ကျော်ငြိမ်းကိုလဲ ယခုအချိန်မှာသက်ထားသတိမရနိုင်။ ပေါင်ကြားကအဖုတ်ထဲကို တိုးဝင်လာသည့် အဖြူ ကောင်၏လီးမှပေးစွမ်းနေသည့် ကာမအရသာကိုသာတစ်ရှိုက်မက်မက်ခံစားနေလေသည်။ လီးကြီးအဖုတ်ထဲကိုတိုးဝင်လာတိုင်း ပေးစွမ်းနေသည့်ကာမအရသာကထူးကဲလွန်းလှသည်။ အဖြူ ကောင်ရဲ့လီးက အပြာကားတွေထဲက လူဖြူ တွေရဲ့လီးအတိုင်း ကြီးလှသလို အားလဲသန်လှသည်။ လူဖြူ ကောင်၏နာမည်မှာ ရောဘတ်ဖြစ်ပြီး အမေရိကန်နိုင်ငံသားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရောဘတ်ရော သက်ထားရော အိမ်ထောင်ကိုယ်စီရှိပေမဲ့ ချီကာဂိုကို အလုပ်ကိစ္စတွေနှင့်လာကြရင်း လေယာဉ်ပေါ်မှာတွေ့ကာ ငြိလာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကလေးနှစ်ယောက်ပင်ရှိသည့် ရောဘတ်၏ ရုပ်ရည်ကအချောကြီးမဟုတ်ပေမဲ့ တက္ကသိုလ်တုန်းက မြာစွံသည့် ဘောလုံးလက်ရွေးစင်းတစ်ယောက်ပီပီ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုဘယ်လိုချဉ်းကပ်ရမလဲကိုကောင်းကောင်းနားလည်သည်။ အထူးသဖြင့် အလုပ်ကိစ္စနှင့်သွားလာရင်း…

အလိုက်သင့်နေမိတယ် ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းသည် သာယာ ညွတ်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ကောင်းကင်သည်တိမ်မျှင် တိမ်စတစ်ချို့ကလွဲပြီး လင်းရှင်းနေတော့သည်။ အမှောင်လည်းမဝင်ရောက်သေး။အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်သာသေးပေ။နေဝန်းနီနီသည်လည်း ဟိုးးးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက်ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို ဇင်မာ အလွန်သဘောကျသည်။ဒီလို ညနေခင်းရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာပျော်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓါတ်ကလေး တလှပ်လှပ်တိုးဝင်နေတော့သည်။ အိပ်တန်းပြန်ငှက်တို့သည် ဇင်မာ ခေါင်းပေါ်မှ တငြိမ့်ငြိမ့် နဲ့ပြန်သန်းနေကြသည်။ဆောင်းဦးပေါက် လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့သည်လည်း ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ်ဆော့ကစားနေကြသည်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့လေညှင်းကလေးတွေကို ဇင်မာ တစ်ဝကြီးရှူ သွင်းလိုက်မိသည်။နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို ဇင်မာ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့သည်။ `ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ´လို့အော် လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချပ် မှန်းဇင်မာသိတော့သည်။မဟုတ်ရင်…

မောင့်စိတ်ကြိုက် 1970 ဝန်းကျင် ။ ရေနံဆီ မှောင်ခို ရောင်းသောခေတ် ။ ဆပ်ပြာလေးရဖို့ သမဆိုင်မှာ တိုးနေရသော အချိန်။မိုင်ပေါင်း တစ်ရာကျော် ကွာဝေးသော တောရွာလေးမှ မြို့ပေါ်ကို တက်လာတဲ့ ညားခါစ လင်မယားနှစ်ယောက် ။ ဦးလေးဖြစ်သူရဲ့ အိမ်မှာ ကပ်နေရင်း ကြုံရာ အလုပ်ကို လုပ်ကာ ဘဝကို ကြိုးစား ရုန်းကန် ရှာဖွေနေသည်။ သင်္ကြန် သံချပ်စာတွေ ဗိုလ်သခင် သံချပ်စာတွေ ရမယ် ။ ချိန်တန်ပြီ မကျည်းကိုင်းကြီး လှုပ်တော့ အကြီးပိုင်းတွေ ပြုတ်မယ်တဲ့ဗျ ။ အဲဒီ အချိန်အခါတုန်းက ယခု ၃၅ လမ်းနေရာမှာ ချိန်တန်ပြီ ဆိုတဲ့ လဘက်ရည်ဆိုင်ကြီး ။ မကျည်းပင်ကလည်း အကြီးကြီး ။ သင်္ကြန်ၤ…

စားဆော်ကြီးများ “ငါ့တူရေလာဦး” ကျော်ခိုင်တစ်ယောက် အိမ်ခန်းထဲမှာ အပြာစာအုပ်ဖတ်ပြီး ဂွမ်းထုနေရာမှ ရေချိုးခန်းမှ ဒေါ်လေးဖြစ်သူ သီသီစိုးရဲ့ခေါ်သံကြောင့် စာအုပ်ကိုချကာ ကပျာကယာထရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်လိုက်သည်။ တကယ့်ကို အရှိန်ကောင်း ပြီးခါနီးအချိန်မှ ခေါ်ခံလိုက်ရသဖြင့် နဲနဲပင် ကျွဲမြီးတိုသွားသလို ရင်တုန်ပန်းတုန်လည်း ဖြစ်သွားသေးသည်။ ရေချိုးခန်းပြင်ဘက်ကနေ မေးလိုက်သည်။ ” ဒေါ်လေးဘာယူပေးရမှာလည်း ” “ဒေါ်လေးသဘက်မေ့ခဲ့လို့ အခန်းထဲမှာယူပေးစမ်းပါ” ကျော်ခိုင်လည်း ဒေါ်လေးသီသီစိုးရဲ့အခန်းထဲက စင်မှာတင်ထားသော သဘက်ကိုယူပြီး ရေချိုးခန်းဘက်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။ တံခါးပွင့်လာပြီး… “ရော့.ဒေါ်လေး..သဘက်…” ” အေး..အေး.. ” ဒေါ်လေးကား ရေချိုးရက်တန်းလန်းကြီးပင် ပါးလျသော ထမိန်အနွမ်းလေးကို ရင်လျားဝတ်ထားပြီး၊ ရေလောင်းချိုးထားသဖြင့် ကိုယ်မှာ ကပ်နေသည်။ မျက်နှာလွဲမလို့ကျန်သော်လည်း လှည့်ထွက်သွားသည့် ဒေါ်လေးရဲ့တင်ပါးကြီး များကိုကြည့်ကာ ကျော်ခိုင် တံတွေးများပင် နင်သွားသည်။…

ပိုအရသာရှိသည် စက်ရုံကနေညဆိုင်းဆင်းပြီးပြန်လာတော့ ညကိုးနာရီခန့်ပင်ရှိနေချေပြီ။ ဒီနေ့ညမှ အရင်ကပို့ပေးနေကျ ဖယ်ရီ ဒရိုင်ဘာနေမကောင်းသဖြင့် ကိုယ့်အစီအစဉ်နှင့်ကိုယ်ပြန်ရလေသည်။ ယခင်ကဆိုလျှင်တော့ အတူပြန်နေကျ တစ်ရပ်ကွက်ထဲနေ သူငယ်ချင်းမတွေရှိပေမဲ့ ယခုတော့ အများစုက စက်ရုံပြောင်းသွားကြသည်မို့ မြသီတာတစ်ယောက်ထဲဖြစ်နေသည်။ ရှေ့သုံးလမ်းကျော်လောက်ဆို အိမ်နားရောက်ခါနီးပြီမို့ မြသီတာ သတ္တိမွေးအားတင်းပြီးလျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းမီးတိုင်တွေကလဲ မီးမလင်းတာကများနေတော့ လမ်းကအတော်လေးမှောင်သည်။ မြသီတာတို့ ရပ်ကွက်နားတစ်ဝိုက်ကလမ်းတွေက ညဆိုလူပြတ်လေရာ မှောင်ကလဲမှောင်နဲ့ ကျောချမ်းစရာတော့ကောင်းလှသည်။ ဒီကြားထဲ မြသီတာက သရဲကလဲကြောက်တတ်သေးသည်။ ဒီလမ်းနားမှာ ပြီးခဲ့တဲ့တစ်လလောက်က ကောင်မလေးတစ်ယောက် ညဘက်အိမ်အပြန် မုဒိန်းကျင့် ဓားနှင့်ထိုးသတ်ခံရပြီး အခုထိလဲလက်သည်မပေါ်သေး။ ဒီကြားထဲ အသတ်ခံရသည့် ကောင်မလေးက သရဲဘဝနှင့် မကျွတ်လွတ်ပဲ ခြောက်လှန့်နေသည်ဆိုသည့်အတွက်။ မြသီတာခမျာ လူရန်ကိုလဲကြောက် သရဲကိုလဲကြောက်နှင့် တစ်တိုင်စနှစ်တိုင်စလင်းနေသည့် လမ်းမီးရောင် မှိန်မှိန်ကိုအားပြုကာလျှောက်လာခဲ့သည်။ လမ်းထိပ်အုတ်ခုံနားရောက်တော့ လမ်းဘေးရေမြောင်းထဲက မည်းမည်းအရိပ်နှစ်ခုဘွားခနဲပေါ်လာရာ မြသီတာလန့်သွားသည်။ သရဲအထင်နှင့်…

ဆေးအစွမ်း တကောင်ကြွက် ဖြစ်သည့် ကိုကိုလေး ရွာမှ ခြောက်လကျော်ကြာ ပျောက်သွားသည်ကို ဘယ်သူမှ သတိမထားလိုက်မိပေ။ ထို့အတူ ရွာသို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကိုလည်း သတိထားမိသူ မရှိ။ ခံကုန်းရွာကလည်း အိမ်ခြေ တစ်ထောင်နီးပါး ရှိရာ တယောက်နဲ့ တယောက်သိပ်မသိကြ။ ရွာက မြို့နီးပါး ဖြစ်နေသလို သူ့စီးပွား ကိုယ့်စီးပွားကိုသာ ဂရုစိုက်နေကြသည်။ စီးပွားရေးကို အရေးထားကြလွန်းသည့်အထဲတွင် ကိုကိုလေး၏ ဦးလေးလည်း ပါသည်။ ထို့အတူ ငယ်ငယ်လေးကတည်းက အိမ်တွင် ကြည့်ရွုစောင့်ရှောက်ထားသဖြင့် လူပျိုပေါက် ဖြစ်နေသည်ကိုလည်း သူ့ဦးလေးက သူ့ကို သတိမထားမိပဲ ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးမှာ သူ့ဦးလေးသည် သူ့မိန်းမကို လှစ်တိုင်း မျော့နေအောင် လိုးနေသည်ကိုလည်း သတိမထားမိ။ ယောက်ျားဆိုသည်မျိုးကလည်း လိုးရပါများလာတော့ ကိုယ့်မိန်းမကိုပင် ရိုးတတ်သည့်အမျိုးမို့ ကိုကိုလေးတယောက် အန်တီမိုးကို ခြောက်လကျော်ကြာ…

ကောင်းနေပါပြီဆို ကျွန်တော်ကျောင်းပြီးကတည်းကဘာအ လုပ်အကိုင်ကလဲမရှိတော့အမြဲဆူးခံနေရတာလေဒါတွေကိုအပြောမခံချင်တာကတစ် ပိုင်းကလေကလင်တာနဲ့အိမ်ကကားနောက်လိုက်ခိုင်းတာကိုလက်ခံပြီးလိုက်ရတာပေါ့ဗျာပထမဆုံးနေ့အဝေးပြေးကားလမ်းပေါ်ရောက်တော့ရောင်ချာချာနဲ့လူ အပေါ့ဗျာခိုင်တာလုပ်ပေးရတာပေါ့အဲ့နေ့မှာဇတ်လမ်းစတတာပဲဗျျာညရနာရီရောကက်ပြီခရီးးသယ်များဂိတ်ဆုုံးဗျာအိတ်ချပေးနေရင် နောက်ကနေ ဟိတ် …ဟိတ် ဆိုပြီးလမ်းခေါ်လိုက်လို့ကျွန်တော်လန့်သွားတာပဲနောက်လည့်ကြည့်လိုက်တော့တော်တော်တောင့်ပြီးဖြောင့်တဲ့မမကြီးပေါ့ဗျာ။ ကိုယ်လုံးကလည်းကြီးနို့တွေကလဲကားနေတာပေါ့ဒါကိုငေးရင်းစိတ်ကူရင်ပြီးလီးတောင်နေတာကိုသတိမထားမိလိုက်ဘူး ဟိတ်ကောင်လေးဘာငန်းနေတာတုန်ဆိုမှသတိဝင်လာ တော့ရှက်သွားတာပဲဗျာ။ လီးကလဲတောင် အောက်ခံကမဝတ်ထားဆိုတော့သိသာနေတော့သူ့အိတ်တောင်မချပေးရဲလို့နေတာကို။အတင်းလက်လာဆွဲလိုက်တော့ကျွန်တော်လဲမထူးဘူးဆိုပြီးမမသန်းဌေးနောက်မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နဲ့ပါသွားတာအရှိန်လွန်ပြီးကျွန်တော့လီးနဲ့သူ့ဖင်နဲ့သွားထိတော့တာပေါ့ဗျာအဲ့အချိန်သူကရှက်သွားပြီးကမန်းကတန်းသူ့အိပ်ကိုသူဆွဲချပြီးကားပေါ်ကဆင်းပြေးတုန်းသူ့ဖုန်းပြုတ်ကျနေတာကိုမြင်လို့လိုက်ပေးမယ်လုပ်တုန်း ……မင်းအောင်ထမင်းသွားမယ်ဆရာကလမ်းခေါ်တော့မပေးလိုက်ရဘူး ခဏလောက်လမ်းလျှောက်ပြီးတော့ဆိုင်ဝင်ထဲဝင်ပြီးထမင်းစားကြသောက်ကြပြီးမူးမူးနဲ့ကားဆီပြန်လာပြီးအိပ်မယ်လုပ်တုန်းဖုန်းဝင်လာတယ် ….ဟိုက်ဖုန်းလာနေတယ်ကိုင်လိုက်လေရှေ့ကလမ်းပြောလို့သာကိုင်လိုက်ရတယ် ဟယ်လိုး မောင်လေးမင်းအောင်လား ဟုတ် ဟုတ် ဟုတ်ပါတယ်ဗျ။ အမဖုန်းကျနေခဲ့လို့လမ်းဆက်တာမနက်မပဲယူတော့မယ်။ အိမ်လည်ခေါ်ရင်းနဲ့လာတော့မယ်ခုမမဖုန်းကိုသိမ်းထားပေးနော် videoတွေမဖွင့်ကြည့်နဲ့ကြားလားလို့မှာပြီးဖုန်းချသွားတယ် ကျွန်တော်လဲမလုပ်နဲ့ဆိုတာကိုလုပ်ချင်တဲ့ကောင်ဆိုတော့ဖုန်းဖွက့်ပြီးvideo ထဲကြည့်လိုက်တာအေားကားတွေကြီးမျက်လုံးတောင်ပြူးသွားတယ်။ဟား ယောက်ကျားလေးမှကြည့်တာလားလို့မိန်းမတွေလဲကြည့်တယ်ဟဆိုပြီးစိတ်ထဲလိုးချင်စိတ်ပိုပေါက်လာတာနဲ့ပူးကားကြည့်ပြီးဂွင်းချလိုက်တာမကြားဘူး၃မိနစ်ပဲလုပ်လိုက်ရတယ်ထွက်ကုန်ပင်ပမ်းပြီးးအိပ်ပျော်သွားလိုက်တာမနက်10နာရီမနိုးတယ် ထထချင်းညစ်ပတ်နေတာနဲ့ရေချိုးပြီးကေကိုအပြတ်ရွိုင်းမမနဲ့တွေ့မယ်ဆိုပြီးစိတ်ကူးယဉ်နေတုန်းကားတကားကို ဒေါက်.. ခေါက်.. ခေါက် ဘယ်သူလာခေါ်က်တာလဲကြည့်လိုက်တော့ယဉ်တွေခုန်တဲ့မမကြီးရောက်နေတာကို ဆိုပြီးတခါးဖွင့်ပေးလိုက်တာ။ တန်းပြီးတောင်းတော့တာပါပဲ ကျွန်တော်လဲမခံချင်စိတ်နဲ့ပစပ်ကလူကိုမယုံတာလိုလိုနဲ့ပြောပြီးရော့မမဖုန်အထဲတဲ့ကပစ္စည်းတွေစုံမစုံစက်ကြည့်အုံဆိုပြီးပေးလိုက်ရတယ်။ စိတ်ဆိုးချင်ဟန်ဆောင်လိုက်တာ မမကပြန်ချော့တော့တာပါပဲမောင်လေးမမကိုမခင်ရင်စိတ်မဆိုးပါနဲ့အိမ်လိုက်ခဲ့နော် ကျွန်တော်လဲမူးတာပေါ့လိုက်ဘူးဗျာ မမကိုအဲ့လိုမ ပြောပါနဲ့အိမ်ရောက်ရင်မောင်လေးစားချင်တာကျွေးမယ်နော်ခဏလေးဖြစ်ဖြစ်လိုက်ခဲ့နော်ကျေးဇူးဆပ်မလို့ပါဆိုပြီးအိမ်းလိုက်သွားတာအိမ်ရောက်တော့ဘယ်သူမှမရှိကြဘူးဗျာ။ထိုင်မောင်လေးဒီမှာထိုင်ပီးဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေတုန်းvideoပလပ်ပေါက်ထိုးနေတဲ့မမဖင်းကြီးကိုလမ်းကြည့်ရင်းလီးကတောင်လာတော့ပြီ ငါတော့ဒုက္ခတော့ရောက်ပြီ ဆိုပြီးကြံရာမရတင်ကလင်ချိတ်ထိုင်နေရတာပေါ့ထကလဲမထရဲ ဒီကြားတဲ့ကြိုက်တဲ့ခွေထိုးကြည့်မောင်လေးပျင်းမာစိုးလို့ဆိုပြီးစီတီခွေကိုလမ်းပေးလိုက်လိုယူနေတုန်း။ ပုဆိုးထဲကတောင်နေတဲ့လီးကိုမြင်ပြီးရှက်ပြုံးလေးပြုံးပြီးနောက်ဖေးအအေးဖျော်ဆိုပြီးသွားမှစိတ်ချလိုက်ရတော့တယ် ကျွန်တော်လဲတရားခွေးဆိုပြီးရေးထားတဲ့စီတီပြေားကိုထည့်ကြည့်လိုက်တတရားထင်နေတာမိန်းမထောင်ကားဖြစ်နေတာ။ ဟား ဆိုပြီးမပိတ်ပဲအကြံနဲ့ဆက်ကြည့်နေတာမမရောက်တော့ဇတ်လမ်းကမကြမ်းသေးဘူးကောင်မာလေးတွေဖမ်းနေတဲ့အခန်းရှိသေးတာ သူကလဲလက်ဖက်သူတ်ပန်းကန်ကိုစားပွဲးပေါ်ချပြီးကျွန်တော့ဘေးမှာထိုင်ကြည့်နေတုန်းဟားစပြီ မိန်ခလေးတွေကိုယ်လုံးတီးနဲ့လိုးနေတဲ့အခန်းရောက်တော့မမအိုဘာတွေပြနေတာလဲထပြေးတာပေါ့ဗျာ။ကျွန်တော်လဲစားရကံကြုတော့မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲဆိုသလိုတောင်ပန်ဖို့အခန်းထဲလိုက်သွားပြီးကြည့်လိုက်တော့မမကပြုံးပြလိုက်မှစိတ်အေးရတယ်။ မောင်လေးလာလေဘာရပ်နေတာလဲလာပါဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဆိုပြီးအတင်းဆွဲကာအခန်းတကားပိတ်လိုက်တော့ အဲ့အချိန်ရင်ခုံသံတွေမြန်ေိတာကိုကဘာမှမလုပ်တပ်ငယ်ကတဲကဂွင်းပဲထုလာတာစပ်ပတ်ဆိုတာတီဗီထဲပဲမြင်ဘူးတာအပြင်မှာမမြင်ဘူးတေည့စိတ်ထဲခက်ပြီငါဘာလုပ်ရမလဲဆိုပြီးတွေးနေတုန်းမမကပဆိုးဆွဲချွတ်ပြီးလီးကိုလာဆွပေးတော့အဆင်ပြေတာပေါ့ဆိုပြီးဇတ်ကားတဲ့ကအတိုင်းနို့ကြီးတွေကိုင်ကြည့်လိက်တာလက်ထဲဘူစီဘောင်းရသလိုပဲကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာအိစိစိနဲ့ အောက်ကလီးကလဲတောင်ပြီဆိုတော့လိုးချင်တော့တာကိုသိရဲ့သားနဲ့မမကလဲဗျာလိုးချင်ပြီလို့ ကဲဒါဆိုလဲလိုးမယ်…

အညှာလွယ်သူ ကလင်…ကလင်…ကလင်…ကလင် အလုပ်တက်ဘဲလ်သံနဲ့အတူ လုပ်ငန်းခွင်သို့ အပြေးလေးလှမ်း ဝင်ခဲ့ပြီး တနေ့တာအလုပ်ခွင်ကိုစတင်လိုက်ပါသည်။ အော်မေ့နေလို့ ကျနော့်နာမည်နဲ့ မိတ်လိုက် အဲလေ မိတ်ဆက်ပေးရဦးမှာပဲ ကျနော်နာမည်က ‘မိုးမခ’ ခင်မင်သူအများစုကတော့ ကိုမိုးပဲခေါ်ကြတာပေါ့ သချာင်္နဲ့ကျောင်းပြီးထားပြီး ရေသန့်စက် ရုံလေးတခုမှာ လခစား ဝန်ထမ်းလေးတဦးပေါ့ဗျာ……… ဒီအလုပ်မှာကျနော်လုပ်တာ၅နှစ်လောက်တော့ရှိပြီ ဒါပေမဲ့ စွန်တော့မစွန်သေးဘူး (ကြွားတာ)… ဒီနေ့တော့အလုပ်သမားလိုအပ်ချက်အရ အင်တာဗျူးခေါ်ထားလို့စက်ရုံအပြင်မှာပွဲတော်ကြီးဖြစ် နေပြီလေ မန်နေဂျာကဗျူး ကိုယ်ကဘူးပေါ့ ဟဟ အဲပြောရင်းနဲ့ ချာတိတ်လေးတဘွေ ရုံးခန်း ထဲဝင်လာပြီး မန်နေဂျာကြီးကစမေးနေပါပြီ………’သမီးနာမည်က’……’သန္တာ ပါဆရာ’……’သမီးအသက်က ၁ရနှစ်ပဲရှိသေးတာပဲ……ကျောင်းဆက်မတက်ပဲဘာလို့အလုပ်လာလုပ်တာလဲ’ ……’သမီးက အဖွားနဲ့နေရတာပါ ဆရာ…အလုပ်မလုပ်ရင်အဆင်မပြေတော့လို့ အိမ်နားကအဒေါ် တယောက်က။ ဒီမှာအလုပ်ခေါ်နေတယ် သူပြောပေးမယ်ဆိုလို့ လာခဲ့တာပါ ဆရာ’………အေးပါကွယ် ဒီမှာကမိသားစုစက်ရုံ သဘောမျိုုးလုပ်နေကြတာပါ သမီးလုပ်နိုင်မယ်ဆိုရင် ဦးတို့ဘက်ကပြန်ဆက်သွယ်ပေးပါ့မယ်နော်……ဟုတ်ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာ……အေးအေးပြန်လို့ရပြီသမီး ညနေ သမီးအိမ်နားကအဒေါ်နဲ့ အကြောင်းပြန်ပေးလိုက်မယ်နော်………

မမကအကြွေပန်း ဟာ! ရင်ထဲမှာ ထွက်လာတဲ့ အသံပါ။ အပြင်တော့ ထွက်မလာဘူး။ မြင်ရတဲ့မြင်ကွင်း အူတွေ သဲတွေ ဗြောင်းဆန် သွားတယ်။ မမသီတာရယ်လေ အပြေးအလွား ရောက်လာပြီး ကျနော့်ရှေ့ တည့်တည့်မှာ ထဘီလှန် ပင်တီ အောက်ဆွဲချလို့ ဘယ်ချိန်ထဲက အောင့်ထားမှန်း မသိတဲ့ ဆီးတွေကို တဖြောဖြော မြည်အောင် ပန်းချနေတာ။ နွေမို့ ပူတယ် ဆိုပြီး နေ့ခင်းအချိန် အိမ်နောက်က ပိတောက်ပင်ရိပ်မှာ ကြိမ်ပက်လက် ကုလားထိုင်လေး ကို စံပါယ်ရုံလေးတွေကြား ချပြီး ဇိမ်ကျနေတုန်း ဖတ်ဖတ် ဖတ်ဖတ် ဆိုတဲ့ ပြေးလာတဲ့ ဖိနပ်သံ အဆုံး ကျနော့်ညာဘက် ၅ ပေလောက် အကွာ စံပါယ်ရုံဘေးကို မမသီတာ တစ်ယောက် အထက်က ပြောခဲ့သလို အန္တရာယ်…