Author: wathone

မရှိလျှင်မဖြစ် နင်ကလဲ မောနေပြီလား၊ လုပ်ပါအုံးဟ၊ ငါဒီမှာကောင်းတုန်း လုပ်နေရင်း တန်းလမ်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိကျလာသော ကိုရဲနောင်ကို လှမ်းဖက်ရင်း ခင်မာရီကပြောလိုက်သည်။ ခု နောက်ပိုင်း ခင်မာရီ နှင့် သူ ဒီကိစ္စ အပေးအယူ တည့်နေသည်။ သူ့ မိန်းမနှင့် လားလားမှ မတူ။ ခင်မာရီက ဒီကိစ္စ စိတ်ပါသည်။ သူနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိသည်။ ဒါကို ကိုရဲနောင်ကလဲ ကြိုက်သည်။ သူ့ မိန်းမဆီက မရသည့် အရာကို ခင်မာရီဆီမှ အပြည့်အဝ ရနေသည်။ “မောတယ်ဟ၊ ငါဒီမှာ မနားတမ်းလုပ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ၊ သေရောပေါ့၊ ခန နားအုံးမယ်ဟာ၊ နင်မစောင့်နိုင်ရင် ငါ့ အပေါ်က တက်လုပ်” ကိုရဲနောင်က ပြန်ပြောသည့် လေသံကိုက မောသံပေါက်နေသည်။ မမောခံနိုင်ရိုးလား၊…

အချစ်ကတခြားဆီမှာပါ လွန်ခဲ့သော၂၀၀၆ခုနှစ်ကတော့ကျမအသက် ၂၃နှစ်အရွယ်လောက်ကပေါ့ရှင်။ ကျမကျောင်းပြီးပြီ အလုပ်အတွက်သင်တန်းတွေပြေးတက်ရင်း ပေါ့ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေးပြောပါရစေ။ဟီးဟီး ပြောချင်ဇောကများနေတော့နာမည်ပြောဖို့မေ့နေတယ်။ကျမကပန်းသဇင်တဲ့။ပင်မြင့်မှာပွင့်တဲ့ပန်းလေး လို့ဖေဖေကနာမည်လေးပေးခဲ့တာ။ ကျမဘဝတိုးတက်မြင့်မားဖို့ရည်ရွယ်ပြီးပေးထားတဲ့နာမည်လေးပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျမကိုအရမ်းလှသလားလို့မေးရင်အရမ်းမလှပေမယ့်ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။အသားဖြူတယ်။မျက်နှာအကျကောင်းတယ်။နှာခေါင်းစင်းတယ်။မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်းတယ်။အင်းကိုယ်လုံးလားလှတယ်လို့ပဲပြောရမှာပေါ့။ ဖွင့်ထွားတဲ့ရင်သားနှင့်စွင့်ကားတဲ့တင်ရှိတယ်။ ကိုယ်ရေးသွေးတာတော့ဟုတ်ပါဘူးရှင့် အင်းလိုရင်းပဲပြောပါ့မယ်။ဒီလိုပါ ကျမသင်တန်းတ၇စ်ခုတက်ရမယ်ဆိုတော့အလုပ်ကနေအပြေးအလွှားတက်တယ်။DMLမှာ ပေါ့။အလုပ်ထဲကလာရတော့နောက်ကျသွားတယ်။ သင်တန်းရောက်တော့ထိုင်စရာခုံလိုက်ရှာတယ်။နောက်ဆုံးမှာ ခုံတန်းမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတဲ့သူအနားကျမသွားပြီး။ “ဟီး နောက်ကျသွားလို့အကိုထိုင်လို့ရလား” “ဟာ ရပါတယ်ဗျ၊ရပါတယ်ထိုင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးရှင့်”ရည်ရည်မွန်မွန်ပြောနေပေမယ့်ကိုယ့်အာရုံကသင်တန်းနောက်ကျနေလို့သူ့ကိုဂရုမစိုက်မိဘူး။ထိုင်ပြီးမှ သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။နေလောင်အသားအရည်မို့ညိုနေပုံရပေမယ့်မူလအသားဖြူပုံရတယ်။ယောက်ျားပီသတဲ့မျက်နှာပေါက်ပဲ။ဝတယ်လို့ပြောစရာမရှိတဲ့ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်။စပို့ရှပ်နှင့်စတိုင်ဘောင်းဘီကျကျနနဝတ်ထားတယ်။သင်တန်းမှာစာတွေသင်ရတဲ့အချိန်တော့ သူ့ကိုအာရုံမထားမိပေမယ့်ကိုယ့်အနားမှာတစ်စိမ်းယောကျားလေးရှိတဲ့ဆိုတဲ့စိတ်ကမလုံမလဲနှင့်ပေါ့။ခဏခဏချောင်းကြည့်မိတယ်။ဟီးကျမကလည်းအချောင်းသူကလည်းအကြည့်မှာနှစ်လိုဖွယ်အပြုံးနှင့်တချက်ပြုံးပြတယ်။ “အိုး ..”ကျမရင်ခုန်ပြီးရှက်သွားတယ်။ကျမအပျိုစင်လေးပါ။ တစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့အပြုံးမှာအရည်ပျော်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ကျမပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ် ပြီးတော့သင်တန်းဆရာပြတဲ့ဖက်ကိုအာရုံစိုက်ပေမယ့်ခုန်နေတဲ့ရင်ကို မဖုံးဖိနိုင်ဘူးလေ သင်တန်းခဏနားချိန်မှာတော့။ သူကကျမဖက်လှည့်ပြီး “ကျနော် ပြည့်ဖြိုးဦးပါ” “ဟုတ်ကဲ့အကိုကျမကပန်းသဇင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့နာမည်လေးကအရမ်းလှတယ်” “ဟင်းးးမုန့်ဝယ်ကျွေးပါ့မယ်” “ဟားး ကျနော်မုန့်စားချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊နာမည်နဲ့လူနှင့်လည်းအရမ်းလိုက်ဖက်တယ်အာ့ကြောင့်ပါ” “ခစ်ခစ် အရမ်းအပြောကောင်းတယ်” “အပြောမကောင်းရပါဘူးဗျာ။ကျနော်ကစစ်သားပါဗျာ” “ခစ် ခစ် ကိုကိုစစ်သားကြီးကအပြော၂ကောင်းတယ်’” “ဟားးဟားးတကယ်လားဗျာ၊ကျနော်တောင် မြောက်ချင်လာပြီ” “အောဒါနှင့် ဘယ်တပ်ကလဲ” “ကျနော်၆၇၇၇ ကလောတပ်နယ်မှာတာဝန်ကျပါတယ်” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ဘာရာထူးလဲရှင့်” “ဗိုလ်ကြီးအဆင့်ပါပဲ” “ဟုတ် ဗိုလ်ကြီး” “ဟာ…

ညီမလည်းစိတ်ပါသွားတယ် မိုးကလေးက တစိမ့်စိမ့် အေးနေသည်။ ထိုတစိမ့်စိမ့်ရွာနေသော မိုးရေထဲတွင် အိုးကြိုက်မောင်တစ်ယောက် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်ရင်း ဇိမ်ယူနေသည်။ လူကသာ စာအုပ်ဖတ်နေသော်လည်း ညီတော်မောင်က ငြိမ်ငြိမ်မနေ။ အစာတောင်းနေသည်။ အိုးကြိုက်မောင်လည်း မိုးကရွာနေသဖြင့် စိတ်ကညစ်နေရသည့်အထဲ ညီတော်မောင်က အစာတောင်းသလို ထောင်နေတော့ စိတ်က မရှည်ချင်။ လူကိုယ်တိုင်ကလည်း လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံက မရှိသေး ကဲ ဒီတော့ ညီတော်မောင်ကျေနပ်စေအောင် သွားလိုက်မယ်ဟုဆိုကာ ထီးတစ်လက်ယူ၍ အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ ဘယ်ကိုသွားလို့ ဘယ်လိုရှာရမယ်မှန်းကမသိ။ သူများတွေပြောသံ ဆိုသံကြားဖူးတာကို သတိရသည်။ မြို့ထဲ ဗိုလ်ချုပ်လမ်းက ရုပ်ရှင်ရုံတွေမှာ သွားကြည့်လိုက်။ ကောင်မလေးတွေ အများကြီး။ စိုက်သာကြည့်နေလိုက် လာမေးမည် သွားမလားဆိုတာကို တဲ့။ ဒါနဲ့ အိုးကြိုက်မောင်လည်း တက္ကစီတစ်စီးငှားကာ မြို့ထဲသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံတွေရှိရာနားကိုတော့ တက္ကစီမခေါ်ခဲ့။…

အပျိုရှမ်းမလေး “ ငါ.. နင်နဲ့အတူတူနေကြည့်ချင်တယ်ဟာ…” လို့ တည့်တည့်ပြောချလိုက်တော့ သူက ရှက်သွားပြီး ခေါင်းလေးငုမ့်ပြီးပြုံးနေတယ် ဆိတ်ငြိမ်ခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းတဲ့…. ကျွန်တော်လည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ဘဲ မှတ်ပုံတင်ပါလား မေးတယ် သူကလည်း ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်၊ ပြီးတော့ သူက သူ့သူငယ်ချင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီး ဒီညပြန်မရောက်တော့ဘူး အမျိုးအိမ်သွားလည်ရင်း အဲ့ဒီမှာအိပ်မှာလို့ ရွီးလိုက်တာပေါ့ နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ရှက်နေတာကတစ်ကြောင်း ဟိုတယ်က ဝန်ထမ်းတွေရဲ့အကြည့်ကို မနည်းရင်ဆိုင်နေရတယ်… ဟိုတယ်ကိုရောက်လာတော့ ည ၁၀နာရီလောက်ရှိနေပြီ နှစ်ယောက်ခန်းအဲကွန်းခန်းတစ်ခန်းယူလိုက်ပြီး နှစ်ယောက်သားထင်တိုင်းကျဲတော့မယ့်အချိန်ပေါ့ ပြတင်းပေါက်ကနေ အောက်ငုမ့်ကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ဒီအချိန်.. မန်းလေးမြို့ကြီးလည်း အိမ်ပျော်လုဆဲငြိမ်သက်နေပြီလေ၊ “ မီးပိတ်လိုက်ဟာ… “ ကျွန်တော်သူ့ကို နမ်းရင်းနဲ့ အဝတ်တွေချွတ်ချိန်မှာ သူ ရုတ်တရက်ပြောလာတော့ နည်းနည်းကြောင်သွားတယ်.. မီးပိတ်လိုက်ရင် ဘာမြင်ရမှာတုန်းနော့.. “ မီးတော့မပိတ်နိုင်ဘူး မျက်လုံးလေးတွေကိုယ်စီပဲမှိတ်ထားရအောင်လေ” ဆိုတော့။…

ထကြွနေတတ်သည် နှုတ်ဆော့မိမှတော့ မထူးတော့ပေ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ ကြည့်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ အသံတွေပြောင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေ ခပ်ရေးရေးပေါက်လာပြီ။ ‘မာစတာဘေးရှင်း’ ခေါ် ဂွင်းတိုက်တတ်လာပြီ။ အားလုံးခြုံလိုက်လျှင် တိုးအောင်တစ်ယောက် ကလေးမဟုတ်တော့ပဲ လူပျိုဖြစ်လာပြီ။ ကြီးကောင်ဝင်လာပြီဟုု ပြောရပေတော့မည် ။ မနက်ပိုင်းက သူ့အမေကို မြစ်ဆိပ်သို့ လှည်းနှင့်လိုက်ပို့ပြီး အပြန်တွင် မတင်လှနှင့် တွေ့၏။ တွေ့သောနေရာက ရွာနှင့်အတော်လှမ်းသော တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာမှာ ဖြစ်သည်။ မတင်လှဆိုတာက အသက် ၂၉-၃၀ ဝန်းကျင် ကလေးနှစ်ယောက်အမေ ဖြစ်သည်။ တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှ ဆိုသည့်အတိုင်း…

အားမရနိုင်တဲ့သူမ ည ၁၁ နာရီကျော်နေပြီ….. အိပ်ယာထဲမှာ ဘယ်ညာ လူးလိမ့်ရင်း အိပ်လို့မရနိုင် ဖြစ်နေသည်….. လက်တဖက်မှ ယောင်ယမ်းကာ ရင်နှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်နေမိသည်… သက်ပြင်းမောများချကာ ကြိတ်မှိတ်၍ ခံစားနေရသည်….လျော့တိလျော့ရဲ ထမီအောက်မှ ဖားပေါင်စင်းတစ်ကောင် လှုပ်စိလှုပ်စိနဲ့ ပေါင်နဲ့ ပွတ်မိနေပြန်သည်…. ငိုချင်စိတ်တောင် ပေါက်လာမိသည်… ဒီခံစားချက်ရဲ့ အထွဋ်ထိပ်ကို သူမခံစားဖူးသည်.. ယ္ခုတစ်ယောက်ထဲ စိတ်ကျေနပ်ဖို့ ဆိုတာ ရာနှုန်းပြည့်မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာသိ၍ ခံစားနေရ၏.။ သူ့နာမည်က မသန္တာချိုနွယ်……. သူမရဲ့ချစ်လှစွာသောအမျိုးသားမှာ ကံမကောင်းအကြောင်းမလှ လက်ထပ်ပြီး တစ်ပတ်ကျော်မှာပဲ အမှတ်တမဲ့ ဆုံးပါးသွားခဲ့သည်… ဆေးစစ်ချက်တွေအရ အသည်းတစ်ခြမ်းကြီးနေလို့ ဟု ဆိုသည်…….အခုမှ အိမ်ထောင်ကျခါစ ., ကာမသွေးတွေ ဆူနေတုန်း …. ယွစိယွစိနဲ့ ပိုးလေးတွေကို ဆွပေးခဲ့သလိုပဲ.. ။ သူအတွက်တော့ ညအိပ်ယာဝင်တိုင်း…

ဘောစိမမကြီး ဒေါ်ပိုးပန်းချီလို့ခေါ်တဲ့ကျမအ ရွယ်တော်တဆိတ်ဟိုင်းလို့လေး ဆယ်ကျော်ထဲဝင်ခဲ့ပြီ။မုဆိုးမ တစ်ယောက်ဆိုတဲ့ဂုဏ်ပုဒ်ရှိပေမယ့် အနေအစားကတော့အထက်တန်းလွှာထဲမှာပဲရှိပါတယ်။ယောက်ကျားရှာခဲ့တဲ့စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေအများကြီးကျန်ခဲ့ပေမယ့်တတ်သည့်ပညာမနေသာဆိုသလိုစိန်ကောင်းကျောက် ကောင်းကိုင်တဲ့ပညာတတ်တာမို့စိန်ပွဲစားဆိုတဲ့နာမဂုဏ်လေးရထား ပါသေးတယ်။ဒီတော့လဲအပေါင်းအသင်းတော့ဆန့်ပြီးသားလေ။သားသမီးရယ်လို့မရခဲ့တော့လဲတစ်ယောက်တည်းပေါ့။တစ်ခုတော့ရှိတယ်။အသက်လေးဆယ်ကျော်လာရင်နည်းနည်းဝလာတာကလွဲရင် ကျန်တာတွေကတော့လတ် ဆတ်သေးတာပေါ့လေ။အားတဲ့အ ချိန်ဂျင်ဆာ့ကစားထားတဲ့အ တွက်ယိုယွင်းမှု့သိပ်မရှိသေးတာ လည်းပါတယ်။ အပျင်းပြေလုပ်နေတဲ့ပွဲစားဘဝမှာ ကြုံလာသူမောင်လေးကြောင့်မမပိုးပန်းချီရဲ့စိတ်တွေလှုပ်ရှားလာခဲ့ရ တယ်။သူ့နာမည်ကကျော်ကျော်။ ရုပ်ရည်သနားကမားလေးနှင့်မို့အ ချစ်တွေပိုခဲ့ရတယ်လေ။ အခုလဲ ကြည့်လေအနားမှာလာပြီးကပ် ချွဲနေပြီ။တဏှာလို့မမြင်တဲ့ အချစ်လေ “ချစ်မ” “ဘာလဲကျော်ကျော်” “ချစ်တယ်ဗျာ” “လုပ်ပြီ” “ဒီမှာကျော်ကျော်မမကမောင်လေးထက်အသက်အများရီးကြီးတယ်” “အဲဒါဘာဖြစ်လဲဗျာ” “ဘာဖြစ်ရမှာလဲမောင်လေးနှင့်မမတွဲနေတာလူတွေမြင်ရင်မမကိုပြော ကြမှာပေါ့” “ဘယ်သူတွေဘာပြောပြောလေမမ၊တကယ်တမ်းကပေါင်းမယ့်သူတွေနဲ့ပဲဆိုင်တာလေ” “မောင်လေးကလေးကွာ” တကယ်တမ်းမှာကျမလည်း ကျော်ကျော်နှင့်အတူတူနေချင်ပါ တယ်။လောလောဆယ်တော့စိတ်ထဲမဝံ့မရဲဖြစ်နေသေးတာပါ။ တစ်ယောက်တည်းနေရတာလည်း ပျင်းတယ်။အသက်ကြီးလာရင် ကိုယ့်အပေါ်ကောင်းမွန်စွာစောင့် ရှောက်ပေးမယ့်သူလဲလိုတာပဲလေ။တစ်ယောက်တည်းဘဝကအထီး ကျန်ဆန်ပါတယ်။ကျမဘဝမှာလင်သားမရှိတော့ကာမစိတ်တွေဖြစ်ပေါ်လာရင်လက်နဲ့ဖြေရှင်းခဲ့ရတာပဲ။အခုလိုအနားမှာရစ်သီရစ်သီနှင့်ကျော်ကျော်တစ်ယောက်ပွတ်သပ်ပေး နေတော့။ ပျောက်ဆုံးခဲ့တဲ့ချစ်စိတ် တွေပြန်ပြီးပေါ်လာတယ်။ တဏှာတွေကြွမိတယ်။ “မမကိုအရမ်းချစ်တယ်ဗျာ” “အွန့် အွတ်” အတင်းပွေ့ဖက်ရင်းနှုတ်ခမ်းကိုအတင်းနမ်းလာတော့အသက်သာလေးဆယ်ကျော်မယ်။ရင်ခုန်သံတွေ လတ်ဆတ်တုန်းဆိုတဲ့အတိုင်း ရင်တွေတလှပ်လှပ်တုန်ပြီးမော ဟိုက်သလိုခံစားရတယ်။ “အို့..ကျော်ကျော် မကဲနဲ့ကွာ” “ချစ်လို့ပါမမရာ” နယ်ကျော်လာတဲ့ကျော်ကျော်လက်ကြောင့်ကျမစိတ်တွေမခိုင်ပဲယိုင်နဲ့ကုန်ပြီ။အရည်မရွှန်းတော့ပေမယ့်သဘဝတရားကပေးတဲ့တဏှာစိတ်ထရင်ဖြစ်တတ်တဲ့သဘာဝအတိုင်း…

အမူပိုတဲ့အန်တီ မှောင်မိုက်နေသောကောင်းကင်ပြင်ထက်မှာ ကြယ်ရောင်တချို့က စိန်ပွင့်လေးများကြဲပက်ထားသကဲ့သို့ တလက်လက်ဖြင့် လင်းတခါမှိန်တလှဲ့ ဖြင့် သူတို့တတ်နိုင်သော အလင်းကလေးဖြင့် ကမ္ဘာမြေထက်သို့ လင်းချပေးနေသည်။ ပူလောင်ပြင်းပြသော နွေလယ်ညရဲ့ မှောင်မိုက်မှု့အောက်မှာပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။ သုတ်ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းတစ်ချက်ကြောင့် အမှောင်အောက်မှာအိပ်ငိုက်နေသော သစ်ပင်တို့လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ “ရှဲ….” ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းရဲ့တိုးဝှေ့ကျီစယ်မှု့ကြောင့်လားမသိပေမဲ့တစ်ခုသော တစ်ထပ်တိုက်ကလေးရဲ့အခန်းငယ်လေးထဲမှ အသက် ၃၀ ဝန်းကျင်ရှိ အမျိုးသမီးတဦး အိပ်ယာထက်မှ ဖျပ်ကနဲ လန့်နိုးလာသည်။ သူမနာမည်က ခင်မဟုခေါ်သည်။တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားခန္ဓာကိုယ်မျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးခေတ်စကားဖြင့်ပြောရလျင် တော်တော်လေး ကိတ်သည်ဟုပြောရမည်။ ခင်မအိပ်ယာခေါင်းရင်းရှိမီးခလုတ်ကို နှိပ်ဖွင့်လိုက်ကာ ကပိုကရိုဖြစ်နေသောဆံပင်တို့ကို သားရေကွင်းဖြင့်စည်းနှောင်လိုက်သည်။ အခန်းမီးမဖွင့်တော့ပဲကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာအိမ်သာသွားရန်အခန်းပြင်သို့ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ တိတ်ဆိတ်နေသော ညလယ်မှာ သေးပေါက်ရန်အတွက်ထွက်လာသောခင်မ အခန်းတံခါးကို အသံမထွက်စေရန် ဖြည်းညင်းစွာ ပိတ်လိုက်သည်။ ခင်မတို့အိမ်မှရေလောင်းအိမ်သာကတိုက်နှင့်တဆက်တည်းမဟုတ်ပဲတိုက်နောက်ဘက်ပေနှစ်ဆယ်လောက်အကွာမှာ ဆောက်ထားသည်။ ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်ကာ အနောက်ဘက်သို့ ခြေလှမ်းခပ်သုတ်သုတ်လှမ်းဖို့ပြင်လိုက်သည့်ခင်မမျက်ဝန်းတွေကအိမ်၏နောက်ဆုံးအခန်းဖြစ်သော တူတော်မောင် စိုးနိုင်ထွန်းအခန်းတံခါးရှေ့မှအဖြတ်တွင်…

မောင့်အလိုကျ ခပ်ချိူ ချို ဝိုင် တစ်ခွက်ကို တမြေ့မြေ့သောက်ရင်းး အတိတ်အကြောင်းးကိုစဉ်းစားမိတိုင်းး သေမတတ်နာကျင်ရတယ်။ စုမာယာ ခပ်တိုးးတိုးးခေါ်သံက နားထဲဗုံးခွဲလိုက်သလို ခံစားရတယ်။ ကြင်နာစွာချစ်မြတ်နိုးလာခဲ့တဲ့ ၃နှစ်အတွင်း အရမ်းချစ်ပြသလောက် လက်ထပ်ပြီးသွားသည့်နောက်ပိုင်း မာန်ရဲ့ပုံစံတွေပြောင်းလဲလာသည်။ အလုပ်ကပြန်လာသည့်အချိန်တိုင်း စုစုနားမှာပဲနေချင်တယ်ဆိုတဲ့သူက အခုတော့ ပုံမှန်အိမ်ပြန်ချိန်လွန်နေတာတောင် စုစုအနားရောက်မလာသေး။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ညနေစာထမင်းပင်မစားချင်။ည၁၀နာရီအထိစောင့်ပေမယ့် မာန်က ပြန်မလာသေး။ ကိုကို ခက်မာကို ချစ်လားး။ ချစ်တာပေါ့ခက်မာရယ်။ကိုကို ဘဝမှာ ခက်မာကိုသာ အချစ်ဆုံးပဲ။ ဟုတ်လို့လားးကိုကို ရဲ့။ ဟုတ်တာပေါ့ ခက်မာ။ ခက်မာက ကိုကိုရဲ့ လိုအင်ဆန္ဒမှန်သမျှ မညည်းမညူ လုပ်ပေးးတယ်လေ။ အာ့ကြောင့် ချစ်တာပေါ့ ဟုတ်လားးး။ အော် အာ့ကြောင့်တင်မဟုတ်ပါဘူး။ ခက်မာရဲ့ ကလေးဆန်တဲ့ပုံစံလေးတွေ လည်းပါတာပေါ့။ ခက်မာ က ကိုကို လုပ်သမျှ လုပ်ခိုင်းစမျှ…

ငတ်မပြေတဲ့အရသာ နွေးထွေးလှတဲ့ သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းရတဲ့အချိန်ဆိုတာ ကမ္ဘာပေါ်က အရာရာတိုင်းကို မေ့နေချိန်ပေါ့။ နုအိထွေးနေသော နှုတ်ခမ်းလေးကိုသာ အဆက်မပျက် တတ်မက်နေမိတဲ့အချိန် ကျွန်တော် နောက်ဆုတ်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ….. “ကို… ဘာလို့လဲ လူလာနေလို့လား” “ဟင်…. အော် ဟုတ်တယ်ချစ်ရဲ့ ကိုလူသံကြားလားလို့” “ကိုကလဲကွာ ဒီကိုလာတဲ့လူတိုင်းက အတွဲတွေပဲဟာ ဂရုစိုက်မနေနဲ့” “ဟုတ်ပါပြီကွာ……ကဲလာ” “အွင့်” ကျွန်တော်လဲ သူမနှုတ်ခမ်းဖူးလေးကိုနမ်းရင်း လုံးဝန်းနေတဲ့ သူမရင်သားလေးအား ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်တော့ သူမနှုတ်ခမ်းလေးမှ ရလိုက်သောရနံတစ်ခုဟာ ကျွန်တော်နဲ့ မေသက်နွယ်လို့ခေါ်တဲ့ အတန်းထဲက အချောအလှလေးနဲ့ ချစ်သူဖြစ်တာ အခုဆိုရင် ခြောက်လပင်ကျော်လာပြီ ဖြစ်သည်။ မေသက်နွယ်ကလဲ ခပ်အေးအေးနေတတ်တဲ့ ကျွန်တော်ကို အရင်ထဲက သဘောကျခဲ့သည်ထင်သည်။ သူမကလဲ ကျွန်တော်ကို တအားချစ်ရှာသည်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ သူမပြုံးပြလိုက်တိုင်း ရင်တွေတဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ သူမအား ရူးလောက်အောင်…