Author: wathone

စိတ်ကြိုက်ဆောင့်စမ်းပါ ခင်သက်ထားသည်စိတ်စောနေသဖြင့် ဖာသည်မဆန်ဆန် ဦးဘ၏ပြော့ခွေနေသောလီးကြီးကို သူ၏လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးများဖြင့်ဆွပေးနေရာ မကြာမီမာကြောတောင့်တင်းလာ၏။ မတောင်မီက ကြက်တက်လေးလောက်ရှိသော်လည်း တောင်လာသောအခါ ခရမ်းသီးအလတ်စားနီးနီးကြီးထွားလာပြီးလျှင် အရှည်ငါးလက်မခွဲခန့်ရှိလေသည်။ ခင်သက်ထားခြင်ထောင်သံပါပါညု၍ တိုးတိုးလေးပြောလိုက်သည်။ ‘‘ ဟီဟိ ဘဘကြီး ခလေးမွေးအောင်လုပ်နိုင်လို့လား ’’ ‘‘ ညားတော့သိရမှာပေါ့ကွာ ’’ ‘‘ သိနေတာပဲ ဘဘကြီးဟာက ထလဲမထ သေးလဲသေးနဲ့ မြန်မြန်လုပ်ပါ ဟိုမှာ လူမမာတယောက်လုံးပစ်ထားခဲ့ရတာ ဘဘကြီးရဲ့ ’’ လုံးပတ်ကြီးပေမဲ့ ဟာမက်၊ လီလျောင်တန်၊ ကျော်မိုးတို့လောက်တော့မရှည်။ တိုလျှင်တုတ် သေးလျှင်ရှည်ပါစေဟု မိန်းမတို့ဆုတောင်းပြည့် လီးပိုင်ရှင်ဖြစ်ပါ၏။ ‘‘ လာတော့လဲ ဘဘကြီးဟာကကြီးသားနော် ’’ ခင်သက်ထားကပေါင်နှစ်လုံးကိုကားပေးလိုက်ပြီးလျှင် ဆောက်ရည်ကြည်များရွမှ်းနေသည့် ဆောက်ပတ်ထဲလီးမြုပ်အောင်ဆွဲထည့်ပေးလိုက်သည်။ ‘‘ မကြီးပါဘူးကွဲ့ ခံကြည့်တော့သိမှာပေါ့ ’’ ဦးဘကြည်သည် အသင့်ထည့်ပေးထားသော သူ၏လီးကြီးကို တဝက်မျှဝင်အောင်ထိုးသွင်းလိုက်ပြီးလျှင် နို့နှစ်လုံးကိုဆွဲ၍…

တပည့်မလေး လင်းလင်းထွေးတဲ့ လင်းထွေးက စာသိပ်ညံ့တာ လင်းက စာမရဘူးလေ ရှိတဲ့လူ နှစ်ဆယ် ကျော်တည်းမှာ အညံ့ဆုံး ကျောင်းရောက်ရင်အားရင် ဘော်လီဘောကစား စာဖတ်ချိန်ရောက်တော့ ငိုက်ရော ငိုက်တဲ့ချိန် စာမရတဲ့ချိန်ဆို ဆာမက ထိုင်ထ ငါးဆယ် လောက်လုပ်ခိုင်းတာ အဲ့အချိန်တွေဆို လင်းကအိမ်နေရင်း ဘော်လီ သိပ်မဝတ်သေးတော့ နို့ နှစ် လုံးက မလှုပ်ဘဲနဲ့ ကိုလှုပ်နေတာ အဲချိန်တေဆို ကိုနိုင်က မျက်လုံးကြွပ်မတတ်ကြည့်တာ။ လင်းကအပျိုစစ်လို့ပြောရင်ရမယ်ထင်တယ်နော် ကိုး တန်းလောက်တုန်း က ဘဲတစ်ဘွေ ထားပါတယ် ချိန်းတွေ့တော့ အပေါ်ပိုင်းကိုတိုက်စစ်ဆင်တာ ပေးပါတယ် ဘာဖစ်တာမှတ်လို့ ကြာတော့အောက်ပိုင်းပါရန်မူလာတယ် ကိုင်တာစမ်းတာ လုပ်လာတယ် ဒါနဲ့ ကိုး တန်းနဲ့ ဗိုက်ကြီး တယ်လို့ နာမည်မထွက်ခြင်တာနဲ့ဖြတ်လိုက်ရတာပေါ့ အစတုန်းကတော့ဗျာအေးဆေးဘဲ မျက်စိအစာကြွေး လိုက် ကျောင်းသားတွေ…

အားပါးတရပါရှင် ရှင်က..အဲလေ ကိုကို က အမြဲတမ်း ဒီလိုပဲ နောက်ကျတာချည်းပဲ “ဆွေ ကလည်းကွာ အလုပ်ကိစ္စတွေ မပြတ်လို့ပါ။ တစ်ခါတလေ စိတ်မဆိုးပဲ နေပါ့လား” ကျွန်တော် သူ့ဆံပင်အုံလေးကို မထိတထိ ဖွလိုက်ရင်း ပြောလိုက်တယ်။ “အော် ကိုကိုရယ် စိတ်ဆိုးတာ ဝါသနာပါလို့ စိတ်ဆိုးနေတယ်များ ထင်လား။ စိတ်တိုရတာ စိတ်ဖိစီးတယ်ရှင့်။ တကယ်ပဲ ကိုကို နဲ့ ဆို ဆွေ အသက်တိုမယ်။ ဒေါသထွက်ရတာ” “အေးပါ ဆွေရယ်။ ဒီလို အမှတ်တရနေ့ဆိုတာ ရန်မဖြစ်ရဘူး။ လာ.. ဟိုဆိုင်လေးမှာ သွားထိုင်ရင်း ထောပတ်သီးဖျော်ရည်သောက်ကြမယ်။ ပြီးရင် ဟိုသွားမယ်” “ဟိုသွားတာက ဖြစ်ပါ့မလား ကိုကိုရယ်” ဆွေက ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း မဝံ့မရဲ ပြောတယ်။ သူရှက်နေတာလား မသိဘူး။ ဆွေ…

မီးမနေတတ်တော့ဘူး ဦးမင်းအောင် … ဝူးကနဲ မောင်းထွက်သွားတဲ့ …နတ်မိမယ်လေးကို …. အရမ်းသဘောကျသွားသည် … ဒီကောင်မလေးရဲ့ … ခန္ဓာကိုယ်ကောက်ကြောင်းက ….. မော်ဒယ်ဆိုဒ်မဟုတ် … လှယဉ်ကျေးမယ်ဆိုဒ် … တောင့်တောင့် ဖြောင့်ဖြောင့်ကြီးဆိုပေမယ့် … ဒီကောင်မလေးလိုမျိုး … အချိုးကျဖို့ မလွယ် … အသက်က ၁၈ နှစ်ဆိုတော့ … ဘူးသီးနုနု … ဖွံ့ဖြိုးစ အရွယ် … မြင်လိုက်တာနဲ့ … စိတတွေ ထကြွလာအောင် … လှတဲ့ကောင်မလေးကို … ချစ်ချင်တယ် … ချစ်ချင်တယ်ဆိုတာထက် … အိပ်ချင်တယ် ဆိုတာက … ပိုမှန်သည် … အိပ်ယာထဲမှာ … မိန်းမတွေက အတူတူပဲ ……

စားပြီးနားမလည် ကျတော့်ကောင်မလေးက ဘဏ်ဝန်ထမ်း ကျတော်က ချစ်စနိုးနဲ့ နှင်းလို့အဖျားဆွတ်ပီးခေါ်တယ် ။ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးစားကပြောစရာမလို ရုပ်လေးကလည်း ခပ်ချောချောဗျ။ ကျတော့်သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း မိတ်ဆက်ပေးထားတော့ ရင်းနှီးနေကြပီ။ ကျတော့်သူငယ်ချင်းတွေဆို တခါတလေ လူစုံချိန် “ဟျောင့် မင်းဆော်မပါဘူးလား” အမြဲမေးခံရတယ်။ အစကသတိမထားမိဘူး နောက်မှ မသာကောင်တေကဆော်ပါလာလို့ကတော့ ဆော်ဖင်က မျက်စိမခွာကြဘူး။ နှင်းကလည်း ဖင်လေးကို ကားပီးကိတ်နေတော့ ထမိန်အကျပ်နဲ့ဆို ဘစ်ရာကထင်းနေတာ။ ဒါကြောင့် မသာလေးတေ မေးနေတာ။ ကျတော်လည်းစိတ်မဆိုးမိဘူးဗျ ဘာကြောင့်မသိ။ ကျတော်ဖေ့ဘုတ်မှာ ဆော်နဲ့နှစ်ယောက်တွဲပုံတင်ရင် ဆော်က စကက်အတိုဆို ဒီကောင်တေမထိတထိမန့်ပီ။ကျတော်လည်း ဉဆိုပြန်တွေးပီးဖီးရှိသလို ခံစားလာရတယ်။ ဒါနဲ့ ဆော်ကိုတင်အသားပေး ဆက်စ်ဆီ ဆန်ဆန်ပို့စ်တေ ပေးခိုင်းပီး ဖေ့ဘုတ်ပေါ်တင်တင်ပေးတယ်။ သတိထားမိတာက ဆော်ရဲ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဂျာကြီးက ပုံတိုင်း လိုက်စ် ပေးထားတယ်။ မလွတ်စေရဘူး။ ဆော်နဲ့ ချိန်းလိုးတဲ့တနေ့…

အပေးလည်းကောင်းတယ် အိပ်ခန်းထဲမှာ မုန်တိုင်းကျနေသလိုထင်ရသည်။ ဝါဝါမွန်တစ်ယောက် ကိုတင်မောင်ကျောပြင်ကို တင်းတင်းကြီးဖက်တွယ်ပြီး တဏှာပြင်းပြင်းနှင့် သူမကို တအုန်းအုန်း တဒိုင်းဒိုင်း အသံထွက်အောင် လိုးဆောင့်ပေးနေသော ကိုတင်မောင်၏ဆောင့်ချက်များကို အောက်ကနေ သူမဖင်ကြီးကော့ကာတစ်မျိုး ပင့်ကာတစ်သွယ်ဖြင့် စည်းကိုက်ဝါးကိုက်ဖြစ်အောင် ပြန်လည်ညှောင့်လိုးရင်း ပါရမီဖြည့်ပေးနေပါသည်။ ကိုတင်မောင်ကား နေ့ခင်းကြောင်တောင် အချိန်ကြီးမှာပင် အလုပ်မှနေ၍ ထမင်းစားပြန်လာပြီး မယားချောလေးဖြစ်သူ ဝါဝါမွန်ကို တစ်ချီမရမက ဆွဲနေခြင်းပဲ ဖြစ်သည်။ ဆောင့်ချက်များက တဖြည်းဖြည်းကြမ်းလာသည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် အထူးပဲလှပ၍ ခါးသေးရင်ချီ ရင်ထွားထွား တင်ကားကားဖြစ်သော မယားချောလေးကို ပိုင်ဆိုင်သူပီပီ ကိုတင်မောင်ကား ပက်လက်ဒူးထောင်ပေါင်ကား အနေအထားဖြင့် ဝါဝါမွန်၏ပေါင်နှစ်ဖက်အကြားမှ ဖောင်းအိနေသော စောက်ပတ်ကြီးကို လိုးဆောင့်ရသည်မှာ။ ယခု အိမ်ထောင်သက်နှစ်နှစ်ကျော်လာသည့်တိုင် အားရသည်ဟူ၍မရှိချေ။ နောက်ဆုံး အားကုန်သွန်၍ သူ့တင်ပါးကို မြောက်လိုက်နှိမ့်လိုက် အဆက်မပြတ်လုပ်ပြီး အချက်နှစ်ဆယ် အစိတ်ခန့်…

ဖော်မပြနိုင်သောအရသာ ဒေါ်တင်မမက သံပန်းတံခါးကို လူပ်ကိုင်ရင်း အိမ်ထဲသို့လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ‘စုစုရေ…စုစု’ ‘ရှင်၊ လာပါပြီအန်တီမမ’ ပြောသံနှင့်အတူ အသက်၁၃နှစ်ခန့် မိန်းခလေးတဦးအိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်လာသည်။ ‘ဘာလုပ်နေလဲ စုစု’ ‘မီးပူတိုက်နေတာပါ အန်တီမမ’ မိန်းကလေးက ရိုသေစွာပြန်ဖြေရင်း တံခါးသော့ကိုဖွင့်ပေးလိုက်လေသည်။ ဒေါ်တင်မမက လက်ဆွဲအိတ်ကို ဆွဲလျှက်သူ့အခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေရာ စုစုလည်းတံခါးကိုပိတ်၍ သော့ခတ်ကာ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်သွားလေသည်။ ထိုအခိုက်.. ‘ကလင်..ကလင်..ကလင်’ တယ်လီဖုန်းမြည်သံကြောင့် အခန်းထဲမှ ဒေါက်တာတင်မမပြေးထွက်လာပြီး ဖုံးကိုကောက်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ‘ဟဲလို ..ပြောပါရှင်’ ညင်သာစွာမေးလိုက်သည်၊ နောက်တော့မှ ပြုံးရွှင်စွာဖြင့် ‘အော်.. ကိုရဲလား .. ပြောလေ’ဒေါ်တင်မမက ပြောလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် ခဏကြာတိတ်ဆိတ်သွားပြီးမှ ‘အဟင်းဟင်း .. ဟင်း..ဟင်..ကိုရဲရယ်..’ဒေါ်တင်မမ၏ ရယ်သံလွင်လွင်လေးမှာ အခန်းတခန်းလုံး ပျံ့နှံသွားလေသည်။ ဧည့်ခန်းဆီမှာ သာယာသော နာရီသံ ၉ချက်နှင့်အတူ…

ကျမအပျိုစင်လေးပါ လွန်ခဲ့သော၂၀၀၆ခုနှစ်ကတော့ကျမအသက် ၂၃နှစ်အရွယ်လောက်ကပေါ့ရှင်။ ကျမကျောင်းပြီးပြီ အလုပ်အတွက်သင်တန်းတွေပြေးတက်ရင်း ပေါ့ကြုံခဲ့ဆုံခဲ့တာလေးပြောပါရစေ။ဟီးဟီး ပြောချင်ဇောကများနေတော့နာမည်ပြောဖို့မေ့နေတယ်။ကျမကပန်းသဇင်တဲ့။ပင်မြင့်မှာပွင့်တဲ့ပန်းလေး လို့ဖေဖေကနာမည်လေးပေးခဲ့တာ။ ကျမဘဝတိုးတက်မြင့်မားဖို့ရည်ရွယ်ပြီးပေးထားတဲ့နာမည်လေးပေါ့။ဒါပေမယ့်ကျမကိုအရမ်းလှသလားလို့မေးရင်အရမ်းမလှပေမယ့်ချစ်စရာကောင်းပါတယ်။အသားဖြူတယ်။မျက်နှာအကျကောင်းတယ်။နှာခေါင်းစင်းတယ်။မျက်လုံးမျက်ခုံးကောင်းတယ်။အင်းကိုယ်လုံးလားလှတယ်လို့ပဲပြောရမှာပေါ့။ ဖွင့်ထွားတဲ့ရင်သားနှင့်စွင့်ကားတဲ့တင်ရှိတယ်။ ကိုယ်ရေးသွေးတာတော့ဟုတ်ပါဘူးရှင့် အင်းလိုရင်းပဲပြောပါ့မယ်။ဒီလိုပါ ကျမသင်တန်းတ၇စ်ခုတက်ရမယ်ဆိုတော့အလုပ်ကနေအပြေးအလွှားတက်တယ်။DMLမှာ ပေါ့။အလုပ်ထဲကလာရတော့နောက်ကျသွားတယ်။ သင်တန်းရောက်တော့ထိုင်စရာခုံလိုက်ရှာတယ်။နောက်ဆုံးမှာ ခုံတန်းမှာတစ်ယောက်တည်းထိုင်နေတဲ့သူအနားကျမသွားပြီး။ “ဟီး နောက်ကျသွားလို့အကိုထိုင်လို့ရလား” “ဟာ ရပါတယ်ဗျ၊ရပါတယ်ထိုင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးရှင့်”ရည်ရည်မွန်မွန်ပြောနေပေမယ့်ကိုယ့်အာရုံကသင်တန်းနောက်ကျနေလို့သူ့ကိုဂရုမစိုက်မိဘူး။ထိုင်ပြီးမှ သူ့ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။နေလောင်အသားအရည်မို့ညိုနေပုံရပေမယ့်မူလအသားဖြူပုံရတယ်။ယောက်ျားပီသတဲ့မျက်နှာပေါက်ပဲ။ဝတယ်လို့ပြောစရာမရှိတဲ့ကိုယ်လုံးပိုင်ရှင်။စပို့ရှပ်နှင့်စတိုင်ဘောင်းဘီကျကျနနဝတ်ထားတယ်။သင်တန်းမှာစာတွေသင်ရတဲ့အချိန်တော့ သူ့ကိုအာရုံမထားမိပေမယ့်ကိုယ့်အနားမှာတစ်စိမ်းယောကျားလေးရှိတဲ့ဆိုတဲ့စိတ်ကမလုံမလဲနှင့်ပေါ့။ခဏခဏချောင်းကြည့်မိတယ်။ဟီးကျမကလည်းအချောင်းသူကလည်းအကြည့်မှာနှစ်လိုဖွယ်အပြုံးနှင့်တချက်ပြုံးပြတယ်။ “အိုး ..”ကျမရင်ခုန်ပြီးရှက်သွားတယ်။ကျမအပျိုစင်လေးပါ။ တစိမ်းတစ်ယောက်ရဲ့အပြုံးမှာအရည်ပျော်သလိုဖြစ်သွားတယ်။ကျမပြန်ပြုံးပြလိုက်တယ် ပြီးတော့သင်တန်းဆရာပြတဲ့ဖက်ကိုအာရုံစိုက်ပေမယ့်ခုန်နေတဲ့ရင်ကို မဖုံးဖိနိုင်ဘူးလေ သင်တန်းခဏနားချိန်မှာတော့။ သူကကျမဖက်လှည့်ပြီး “ကျနော် ပြည့်ဖြိုးဦးပါ” “ဟုတ်ကဲ့အကိုကျမကပန်းသဇင်ပါ” “ဟုတ်ကဲ့နာမည်လေးကအရမ်းလှတယ်” “ဟင်းးးမုန့်ဝယ်ကျွေးပါ့မယ်” “ဟားး ကျနော်မုန့်စားချင်လို့မဟုတ်ပါဘူး၊နာမည်နဲ့လူနှင့်လည်းအရမ်းလိုက်ဖက်တယ်အာ့ကြောင့်ပါ” “ခစ်ခစ် အရမ်းအပြောကောင်းတယ်” “အပြောမကောင်းရပါဘူးဗျာ။ကျနော်ကစစ်သားပါဗျာ” “ခစ် ခစ် ကိုကိုစစ်သားကြီးကအပြော၂ကောင်းတယ်’” “ဟားးဟားးတကယ်လားဗျာ၊ကျနော်တောင် မြောက်ချင်လာပြီ” “အောဒါနှင့် ဘယ်တပ်ကလဲ” “ကျနော်၆၇၇၇ ကလောတပ်နယ်မှာတာဝန်ကျပါတယ်” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ဘာရာထူးလဲရှင့်” “ဗိုလ်ကြီးအဆင့်ပါပဲ” “ဟုတ် ဗိုလ်ကြီး” “ဟာ…

ညီမလည်းစိတ်ပါတယ် မိုးကလေးက တစိမ့်စိမ့် အေးနေသည်။ ထိုတစိမ့်စိမ့်ရွာနေသော မိုးရေထဲတွင် စိုင်းသူတစ်ယောက် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်ရင်း ဇိမ်ယူနေသည်။ လူကသာ စာအုပ်ဖတ်နေသော်လည်း ညီတော်မောင်က ငြိမ်ငြိမ်မနေ။ အစာတောင်းနေသည်။ စိုင်းသူလည်း မိုးကရွာနေသဖြင့် စိတ်ကညစ်နေရသည့်အထဲ ညီတော်မောင်က အစာတောင်းသလို ထောင်နေတော့ စိတ်က မရှည်ချင်။ လူကိုယ်တိုင်ကလည်း လက်တွေ့ အတွေ့အကြုံက မရှိသေး ကဲ ဒီတော့ ညီတော်မောင်ကျေနပ်စေအောင် သွားလိုက်မယ်ဟုဆိုကာ။ ထီးတစ်လက်ယူ၍ အပြင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်။ ဘယ်ကိုသွားလို့ ဘယ်လိုရှာရမယ်မှန်းကမသိ။ သူများတွေပြောသံ ဆိုသံကြားဖူးတာကို သတိရသည်။ မြို့ထဲ ဗိုလ်ချုပ်လမ်းက ရုပ်ရှင်ရုံတွေမှာ သွားကြည့်လိုက်။ ကောင်မလေးတွေ အများကြီး။ စိုက်သာကြည့်နေလိုက် လာမေးမည် သွားမလားဆိုတာကို တဲ့။ ဒါနဲ့ စိုင်းသူလည်း တက္ကစီတစ်စီးငှားကာ မြို့ထဲသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ရုပ်ရှင်ရုံတွေရှိရာနားကိုတော့ တက္ကစီမခေါ်ခဲ့။…

စွဲနေလေတော့သည် ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင်ကို အတော်မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ….ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲ ဇက်ရဲနဲ့ မခန့်လေးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကတော့….မဖြစ်သင့်ဘူး….။ သူဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ… ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့။ အခုတော့….ကျွန်တော့်မှာ နေရခက်….တွေးရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလဲ မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေးအရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကား ခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။ ” အင်း….ကိုမောင်မောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်….တောက်….” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရကျိန်းဝါးခါ ခေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ ငွေကြောင့်လား။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ ရန်ကုန်ပြေးခဲ့တယ်။ အခုရန်ကုန်မှာ လူသတ်မှုဖြစ်ပြီး ထောင်ထဲ ဝင်ရတော့မလားပဲ၊ ငွေဂုဏ်၊ ကြေးဂုဏ်၊ ရာထူးဂုဏ်…