Author: wathone

ကြက်ခြေခတ်အလွမ်းနဲ့လွမ်းရပ်ရာသီ (ဖြစ်ရပ်မှန်ကို အခြေခံပါသည်) သြော် ဘာလိုလိုနဲ့ ရွက်ဟောင်းကြွေလို ရွက်သစ်တောင်ဖူးနေပါပြီ နေညိုချိန်အိပ်တန်းတတ်လို့ဌက်လေးတွေတေးဆိုနေတာ ငါ့အတွက်အလွမ်းဆုတွေလား မတွေ့တာကြာလို့ နင့်ငါ့ကို သတိရရဲ့လားဟာ နင့်မရှိပဲ ငါ့ကျောင်းတတ်နေရတာ ငါ့မပျှော်ပါဘူး ခက်ခက် ရယ် နင့်နဲ့ နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်ရတဲ့ ၉တန်း အောင်စာရင်းထွက်တဲ့နေ့ ငါမှတ်မိနေတုန်းပါပဲ ခက်ခက် ရယ် စာမေးပွဲအောင်လို့ ပျှော်နေတဲ့အချိန် နင့်မျက်နှာမကောင်းလို့ ငါမေးမိခဲ့တယ် ခက်ခက် နင်ဘာဖြစ်နေတာလည်းဟာ မင်းမြတ် ငါ့အဖေ သူ့ဇာတိ မန္တလေးမှာ အခြေချတော့မယ်တဲ့ ငါ့တို့ဝေးနေရတော့မယ်ဟာ အဖိုးနဲ့အဖွါးကလည်းအသက်ကြီးပြီဆိုတော့ အဖေ့ကို အနားမှာလာပြောင်းနေဖို့ပြောကြလို့ ငါ့မိဘတွေ နဲ့အတူတူငါ့လိုက်သွားရတော့မယ် အတန်းအတူတူငါ့တို့တတ်ခဲ့ရတယ် ခင်မင်ကြတယ် သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ ငါဆိုးသမျှအနစ်နာခံဆက်ဆံတာနင်ပဲရှိခဲ့တာပါ ငါ့ဘဝမှာ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းကနင်ပါပဲ မင်းမြတ် ရယ် အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတဲ့လား ခက်ခက်ရယ် ငါ့ချစ်နေတာမသိတာလား ဒါမှမဟုတ် မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား ခက်ခက်ရယ်…

လက်ဆင့်ကမ်း ရမ္မက်နွံ ယမင်းထွန်းတစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်နေသဖြင့် အနားယူချိန်ပင် မရှိပေ။ အဓိက အလုပ်ရှုပ်ရသည့် အကြောင်းမှာ ညီမ ဝမ်းကွဲ နွယ်နီ့အမျိုးသား၏ တူမဖြစ်သူ ခိုင်သုတ ရောက်နေခြင်းကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ် မတက်ခင် သင်တန်းများ တက်ရန်အတွက် နွယ်နီ အကူအညီတောင်းထားသဖြင့် အိမ်မှာနေရန် ခိုင်သုတအား လက်ခံခဲ့သည်။ အမျိုးသားဖြစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်ကလည်း ခရီးထွက်ရသည်က များသဖြင့် ယမင်းထွန်း အဖေါ်ရစေရန် လက်ခံခိုင်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခိုင်သုတ တက်ရောက်လိုသည့် သင်တန်းများအား ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ စုံစမ်းကာ အပ်နှံပေးရသဖြင့် မအားလပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အတာ့ထံသို့ပင် မရောက်ဖြစ်ပေ။ နွေရာသီ ကျောင်းပိတ်ရက် ဖြစ်သဖြင့် ကလေးနှစ်ယောက်စလုံး အဖိုး အဖွါးထံ အလည် သွားနေ၍သာ တော်တော့သည်။ ခိုင်သုတ အသက်က…

ပျက်စီးပြိုကွဲ ခဲ့ရသော မိုးလင်းကတည်းက အသဲအသန်ရွာသွန်းနေသော ကိုရွှေမိုးက ညနေရောက်မှာသာ လုံးလုံးတိတ်သွားတော့သည်၊ဇွဲကိုက ဆိုင်ရှေ့မှာပစ္စည်းလေးတွေ ပြန်ခင်းရင်းဈေးဝယ်သူအလာကိုသာ ထိုင်စောင့်နေမိတော့သည်၊မိန်းမက ဆိုင်အတွင်းက စက်ချုပ်ရင်း ညည်းသံသဲ့သဲ့ကို ကြားမိတော့ ပြုံးမိပြန်သည်။ ကျွန်တော်နာမည်က ဇွဲကိုပါ ၊အမျိုးသမီး နာမည်က မိုးမြင့်သူပါ၊ကျွန်တော်က စက်ရုံတစ်ရုံမှာ စာရေးလုပ်တယ်၊သူကတော့ အရင်က အထည်ချုပ်စက်ရုံလုပ်ရင်း ကျွန်တော်နဲ့ညားပြီးတော့ စက်ချုပ်သင်တန်းလေးတက်ကာဆိုင်လေးဖွင့်လိုက်တာ၊မထင်မှတ်ပဲ အဆင်ပြေသွားတော့ဆိုင်လေးကို တိုးချဲ့ စက်ချုပ်ပစ္စည်း(အပို)လေးတွေပါရောင်းဖြစ်ခဲ့တယ်၊အိမ်ထောင်ကျတာ နှစ်နှစ်ကျော် သုံးနှစ်နီးပါးသာဖြစ်လာခဲ့တယ် ကလေးတော့မယူရသေးဘူး၊စီးပွားရှာကောင်းနေတုန်းမို့လည်းပါတာပေါ့ဗျာ၊၊ဟိုတွေးဒီတွေးတွေးနေရင်း ရောက်လာသောဈေးဝယ်သူကြောင့် ဇွဲကို ထရပ်လိုက်ရင်းက`ဘာယူမလည်း ညီမ´ ဟုတ် အကို ဟိုဟာ ထုပ်သီးလေးဝယ်ချင်လို့ ဟုတ်ကဲ့ရပါတယ် ညီမ ဒီဘက်မှာပါ၊လိုချင်တဲ့အရောင်ရှိရင်လည်း ပိတ်စ ပါလာရင်ရိုက်ပေးပါတယ် ဟုတ်ကဲ့ အဖြူလေးပဲပေးပါ တစ်ထုပ်ဘယ်လောက်လည်းဟင် ဆယ်လုံးပါတယ်ညီမ တစ်ထုပ် သုံးရာပါ ဟုတ် တစ်ထုပ်ပေးပါ ပြီးတော့—- ဇွဲကိုလည်းကောင်မလေး…

ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ဘူး ဘေဘီ တနေ့ တက်စီ လေး ငှားပြီးတော့ အိမ်ကို ပြန်လာတယ်။ ကံများမကောင်းချင်တော့ ငှားလာတဲ့ ကားက လမ်းမှာ သူများကို သွားတိုက်မိတယ်။ တကယ်က ကျနော့ ကားဆရာကြီးက အမှန်ပါ။ လမ်းသွယ်ကနေ အတင်းထွက်လာတဲ့ ကားကို သွားတိုက်မိတာ။ ကျနော်လည်း ထားခဲ့ပြီး နောက်တစင်း ငှားရကောင်းနိုး ဆက်စောင့်ရကောင်းနိုး ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ တဘက်ကားကတော့ မမကြီးတစ်ယောက် ပဲ။ ကားဆရာ နဲ့ စကားပြောနေရင်းက အခြေအတင် ဖြစ်လာလို့ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်တော့ စိတ်ထဲမှာ ရင်းနှီးသလို ဖြစ်နေတယ်။ နည်းနည်း စဉ်းစားကြည့်လိုက်တော့မှ ဆယ်တန်းတုန်းက စာသင်ပေးဖူးတဲ့ ဆရာမဖြစ်နေတယ်။ အဲဒါနဲ့ပဲ ဆင်းပြီးတော့ ကူညီဖြေရှင်း။ အခြေအနေ ပြောင်းပြန် ဖြစ်သွားပြီး ကျနော်က ဆရာမ ဘက်က…

ဘူမသိကိုးမသိ ဒီလိုဗျ ကျော်စွာတယောက် ဘန်ကောက်မှာ ယိုးဒယားမလေးတစ်ပွေနဲ့ချိတ်တိတ်တိတ်ဖြစ်တော့ ကောင်မလေးက (လိုင်းချက်) ပဲသုံးတာဆိုလို့ သူလဲလိုင်းလိုက်သုံးပြီး နောက် လျှောက်အပ်ရင်း အသိမိတ်ဆွေတွေများလာပြီး ကျော်စွာတစ်ယောက် လည်လည်ဝယ်ဝယ်ရှိလာသည့်နောက်ပိုင်း ပထမတော့ အဲ့ယိုးဒယားမလေးနဲ့ချိတ် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကိုချိတ် ပွားရင်း ပွားရင်းနောက် တဖြည်းဖြည်း ချိတ်မိသည့်အထဲ လူစုံပါလာသည်။ အဲ့သလိုနဲ့ ကောင်မလေးတွေရော ကောင်မကြီးတွေပါရှာဖွေစားသောက်ခဲ့ပြီးသည့်နောက် ချွန်ပူးဆိုသည့် မမကြီးတစ်ပွေနှင့်ချိတ်မိတော့သည်။ ဘန်ကောက်ဘဏ့်မှာလုပ်နေတာ၊ အသက်က ၃၃၊ ရုပ်က ကတယ့်ဆက်ဆီ၊ ခါးနဲနဲတုတ်ပေမဲ့ ဘော်ဒီကလဲအမိုက်စား။ အဲ့တော့အသေချွေပီပေါ့။ အဲ့တုန်းက သူ့အသက် ၂၄ ဆိုတော့ မမကြီးတွေဆိုအသေခိုက်တာ၊ အ့ဒါ တွေပဲခံတွင်းတွေ့နေသည့်အချိန်။ ချွန်ပူးနဲ့ အပြင်မှာဒိတ်တော့ ပထမကော်ဖီဆိုင်မှာတွေ့ပြီး အိမ်မှာဘီယာသွားသောက်မယ်လို့ဆော်ကြီးကစပြောလို့ အခန်းကိုပဲပင့်လာခဲ့လိုက်တယ်။ စကားပြောရင် ကြာလေးအချွဲလေးနဲ့ပြောတာကိုလဲသူခိုက်သွားတယ်။ လိုင်းမှာကတည်းက တော်ကီတော်တော်ချွေခဲ့ပြီးပြီမို့ အိမ်ရောက်တော့ ခပ်ပါးပါးတွန်းပြီး ဘီယာတစ်ပုလင်းကုန်တာနဲ့ ချွန်ပူးကို…

ဟိုင်းကြီးကျွန်းကသခင်မ “ရော့ဒီမှာ ကားလက်မှတ်.. ဒါကမောင်လေး သုံးဖို့..”..(၁၀၀၀၀)တန် အရွက်၂၀.. “သေချာ အဆင်ပြေအောင်ရှင်းပြခဲ့နော် ပရောဂျက်ကို၊ စာချုပ်ပါတခါတည်းချုပ်ခဲ့ မမက နက်ဖြန်ခရီးထွက်စရာပေါ်လာလို့ …” “ဟုတ်ကဲ့ပါအမ” ___ပြေးရပီလေ အဆောင်ကို အဝတ်စားမထုတ်ရသေး ရေမချိုးရသေး သူမဝယ်ထားတဲ့ကားလက်မှတ်က နေပြည်တော်ညနေ၆နာရီကား အလုပ်ကိစ္စပြောတဲ့အချိန်က ရုံးဆင်းခါနီးး ညနေ၃နာရီ “ဖူးး မောတာကွာ မန်နေဂျာမများပြီ ငါ့ ခိုင်းကောင်းတယ်ဆိုပြီး ဒီလိုအမြဲတမ်းလုပ်တာ…. ပီးရင် သူဌေးကို အလုပ်ပြ သူ့ဘဲကြီးနဲ့ချောင်းသာ သွားနှပ်တော့မှာ မသိတာကျလို” ဟွန်း့ …. ဒါမျိုးခဏ၂ခရီးထွက်ရလို့ ပြင်ထားတဲ့ခရီးဆောင်အိတ်ကိုယူ ရတဲ့ တက်စီ နဲ့ ပြေးရပီပေါ့ဗျာ ကားဂိတ်ကို…….. “အောင်ဘု”_ ဆောက်လုပ်ရေးကုမဏ္ဏီတစ်ခုရဲ့ ဝန်ထမ်း.. ကျနော်ကစားရင်းကိုင်/ကွန်ပျူတာရော/ကားမောင်းလဲရတော့ ရုံးကမန်နေဂျာမအပျိုကြီး နန်းထိပ်ထား၏ တောက်တိုမရခေါ်ခိုင်းခံနေရသူ… မန်နေဂျာမကတိုင်းရင်းသူ အသားကလဲဖြူ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကလဲ အရမ်းလှ…

ကျွန်တော်ချစ်သော ကူးလေး ကျွန်တော်ဆယ်တန်းအောင်တယ် ဗျ နယ်မှာပဲအောင်တာပါ..ဆ.ယ်တန်းအော င်တော့ ရန်ကုန် မှာ ကျောင်းတက်ခွင့်လေးရတယ် ….. မေဂျာက ကျောက်တွေအကြောင်းသင်တာပေါ့ဗျာ..ကျွန်နော်က ကျောက်တွေအကြောင်း အဲ့လောက်စိတ်မဝင်စားဘူးဗျာ…တကယ်တန်း မိန်းမတွေ အကြောင်းသင်ရတဲ့ ဘာသာတွေဘာတွေရှိရင် ကောင်းမယ်လို့ စဉ်းစားဖူးတယ်…ကျွန်နော်က ဆော်ဖြောင့်ဖြောင့်လေး မြင်လိုက်ရရင် ဘယ်လို မှ မကြည့်ပဲ မနေနိုင်တဲ့သူတစ်ယောက်လေ … ရှင်းရှင်းပြောရင်ဘူးတယ်ဗျာ …ယောကျၤားဆိုတော့ ဘူးချင်ဘူးမယ် …မဘူးရင်တော့ ထူးနေပီဗျာ… ထားလိုက်ပါတော့ အဲ့ဒါက ကျွန်နော် စိတ်အကြောင်းပြောတာပါ ..ဇာတ်လမ်းလေး ပြန်စလိုက်ဦးမယ်.. ဒီလိုနဲ့ ကျွန်နော်ကျောင်းတော်ကြီးကိုရောက်လာခဲ့တယ် …ရောက်စကတော့ အူလည်လည်ပေါ့ဗျာ ..ဘယ်မှမသွားမလာတက်သေးတာကိုပြောတာပါ.. ဟိုဘက်ကိစ္စမှာတော့ လေ့လာထားတာတေမွ ျားတော့ မခေဘူးကွန်တော် အဲဒီဘာသာကို ပထမ ဆုံး တက် ခွင့် ၇အောင် ကျွန်တော်တို ကျောင်းသားတွေ က…

ဆန္ဒကိုဘယ်လိုအစားထိုးရမှာလဲ ထူးကျော် ဆုံးပြီးကတည်းက သီတာတစ်ယောက် နေ့စဉ်လို မျက်ရည်နှင့် မျက်ခွက်ဖြစ်နေရှာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ နေ့စဉ် ငိုနေသည်မို့လည်း ရှယ်လီ လေးခမျာ အချော့ခံရမည့်အစား သူမ ကပင် မိခင်ဖြစ်သူ သီတာကို ပြန်၍ ချော့မော့ရမလို ဖြစ်နေသည်။ အဆိုးဆုံးကား သီတာ အရက်သောက်တတ်လာ၏။ သီတာ…အရက်သောက်တတ်လာတာတော့ မကောင်းဘူး… အော်…အော်…ကိုချစ်ထွန်းက ကျမကို သတိပေးဖော်ရသေးသားပဲ…အဟတ်ဟတ်… ဒီနေ့လည်း သီတာ တစ်ယောက် ထုံးစံအတိုင်း မူးနေပြန်သည်။ ကျနော်က စေတနာနဲ့ သတိပေးတာပါ သီတာ… စေတနာ…ဟလား…သီတာ့ကို ရှင်ဘယ်လောက်အထိ နားလည်ထားသလဲ ကိုချစ်ထွန်း… မှေးစင်းထားသော မျက်တောင်ကော့ကြီးများဖြင့် သီတာက ချစ်ထွန်းကို ခပ်ငေါ့ငေါ့မေးလိုက်သည်။ ကျနော်က သီတာတို့လို ပညာတတ် တစ်ယောက်မဟုတ်ပါဘူး သီတာ…ရှင်းရှင်းပြောရရင် သီတာ့ကို သနားမိလို့ ပါ…သေသူကပြန်ရှင်ရိုးမှ မရှိတာဘဲ…သီတာ……

မစခင်သာ မူနေတာ ဒီနေ့က ကိုကို အလုပ်ထွက်မည့်နေ့။ အလုပ်သာထွက်ရတာ ဒီအလုပ်ကိုသံယောဇဉ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ သူငယ်ချင်းများ နှင့် လုပ်ငန်းစပ်တူ အဖြစ်ပထမဆုံး စလုပ်မှာမို့ ထွက်ရတာ ။ဒီနေ့တော့ အလုပ်နောက်ဆုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့လစာ ကိုသွားထုတ်ရင်း ယူနီဖောင်းတွေ ကို သွားအပ်သည်။ ရုံးခန်းထဲရောက်တော့ မန်နေဂျာ မလဲ့ က သူ့ကို အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။ မလဲ့က သူတို့ ကုန်တိုက်မှာ မန်နေဂျာ လေ။ “ဟဲ့ နင့်က ငါတို့ကိုခွဲသွားတော့မှာပေါ့” ဟု ပြောတော့.. “ဟုတ် မထွက်ချင်ပါဘူး အစ်မ ရယ် ဒါပေမယ့် သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ အလုပ်အတူတူလုပ်မှာမို့ပါ” ဟု ပြောရင်း ယူနီဖောင်းများကို မလဲ့ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။မလဲ့က ယူနီဖောင်းများကို လှမ်းယူရင်း “အင်း…

ကျွန်မတို့ရဲ့ ခရီးစဉ် ကျွန်မက ဆိုရှယ်ကျတဲ့မိန်းကလေးတစ်ယောက်ပါ။ ဒါကိုလည်း ဖုန်းကွယ်မထားပါဘူး။ မောင်နဲ့ လက်ထပ်ပြီးနောက်မှာလဲ ယောက်ကျားလေး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စစနောက်နောက် သွားသွားလာလာပါပဲ။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ယောက်ကျားလေးတွေနဲ့ ပလူးပလဲနေတတ်တယ်ပေါ့။ အဲလိုနေရတာကို ကျွန်မ ကြိုက်တယ်။ ကျွန်မ အဲဒီလိုနေတတ်တာကို မောင်ကသိပါတယ်။ သူ့အတွက် ဘာမှ ပြဿနာမရှိဘူးဆိုတာလဲ ကျွန်မသိတယ်။ မောင်နဲ့လက်ထပ်ပြီးနောက် ကျွန်မ အိမ်ထောင်ရေး ဖောက်ပြန်ဖို့ဆိုတာ စိတ်တောင် မကူးဖူးပေမယ့်လည်း ကျွန်မမှာ လိင်နဲ့ပတ်သက်ပြီး ထူးခြားတဲ့ စိတ်ကူးယဉ်စွဲလန်းမှုတွေ ရှိနေပါတယ်။ အိမ်ထောက်ကျပြီးနောက် ၂ နှစ်လောက်နေတော့ ကျွန်မနဲ့ အမျိုးသားနဲ့ ငပလီကို ရုံးပိတ်ရက်ရှည် သွားလည်ကြတယ်။ ကိုနေလင်းဆိုတဲ့အမျိုးသားနဲ့ လေယာဉ်ပေါ်မှာခုံတန်းတစ်ခုထဲကျပြီး အပန်းဖြေရိပ်သာ ကလာကြိုတဲ့ ကားနဲ့လည်း အတူတူစီးခဲ့တော့ သူနဲ့ ကျွန်မတို့လင်မယားနဲ့ အပြန်အလှန် ပြုံးပြနှုတ်ဆက်ပြီး…