Author: wathone

မမရိန်ရဲ့အောင် ဒါ အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်သွားတာဘဲ….အောင် ..မင်းနဲ့ငါ ထပ်တွေ့စရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူး….”မမရိန်ရဲ့စကားလုံးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် နာကျင်သွားစေပါတယ် ။ “ မမ…ကျနော့်ကို ဘွန်းဖစ်ရှ် မှာ ဒင်နာစားဖို့ ခေါ်တာကကော အက်ဆီးဒင့်ဘဲလားဟင်……”“ အိုကွယ်…မင်း ထင်ချင်ရာထင်….မတော်တဆဖြစ်သွားတာ..အက်ဆီးဒင့်.ဖြစ်သွားတာ…..လူဆိုတာ အမှားမကင်းဘူး… တသက်တခါ မှားသွားတာလေးတွေ ရှိကြတာပေါ့…ကဲ…မင်း…မမ ကို မေ့လိုက်တော့….” မမရိန် သည် အောင့်ကို ကျောခိုင်းပြီး အပြေးကလေး ထွက်သွားတယ် ။ အောင် တပ်မက်ခဲ့ရတဲ့ ထွာဆိုင်ခါးလေးဲ့ အောက်က လှလွန်းတဲ့ တင်ပါးကြီးတွေက တုန်ခါသွားတာ ကို အောင် ရင်နာနာနဲ့ ငေးရင်း ကျန်ခဲ့တယ် ။ မမနဲ့ အောင်ရဲ့ ဇာတ်လမ်းတိုလေးမှာ မမဘဲ ဇာတ်ညွှန်းရေး..မမဘဲ ဒါရိုက်တာ..မမဘဲ သရုပ်ဆောင် သွားတာပါ….အောင့်မှာတော့…

ဒေါ်ထားထားရဲ့ရမက်ပြင်း ဖွာလက်စ ဆေးလိပ်ကို ပြာခွက်ထဲခဏချထားပြီး အောင်အောင် ဆိုင်ပြင်ဘက်သို့လှမ်းရှိုးလိုက်သည်။ အားပါးပါး တော်တော်ကိတ်တာဘဲလို့သူ့စိတ်ထဲကပြောလိုက်သည်။ ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားသူမှာ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်တို့သားအမိ ဒေါ်စန်းစန်းမြင့်နှင့်သူ့သမီးမေသက် သားအမိလိုထက်ညီအမလိုဖြစ်နေသည်။ ဆရာလေး တစ်ယောက်ထဲလား လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ပိုင်ရှင် ကိုမြကြီးက လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို လာချရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒီည ဘောလုံးပွဲကောင်းတယ်နော် ဆရာလေး လာကြည့်မှာလား။ ဘာပွဲမို့လို့လဲ ကိုမြကြီးရဲ့။ မန်ယူနဲ့အာဆင်နယ်လေဗျာ။ ဟာဒါဆိုပွဲကောင်းဘဲ လာကြည့်ရမှာပေါ့။ အောင်အောင်က လက်ဖက်ရည်ကို တစ်ငုံသောက်ရင်းပြောလိုက်သည်။ဒီရွာမှာတစ်ခုတည်းတော ဘောလုံးပွဲပြရာရုံက ကိုမြကြီးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်နဲ့ရွာထိပ်က ကိုသောင်းအေး လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဘဲရှိတာလေ။ အောင်အောင် ကားဒီ တောင်သာရွာနှင့် မိုင် ၃၀၀ လောက်ဝေးသည့်မြို့က။ ဒီရွာမှာ ကျောင်းဆရာလာလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီနှစ်ကျောင်းပိတ်ရက်မြို့ပြန်ဦးမလားဆရာလေး။ အင်း ပြန်ဖြစ်မယ်မထင်သေးပါဘူး။ အဟဖဲ တို့ဆရာလေး ဒီရွာမှာ အချောအလှလေးတွေတွေ့နေပြီထင်တယ်။ ဒါကြောင့်ကျောင်းပိတ်ရက်တိုင်းမပြန်နိုင်တာ။ အဟား ကိုမြကြီးကတော့ပြောတော့မယ်။ စတာပါဆရာလေးရယ်။ ဆိုင်ထဲသို့ လက်ဖက်ရည်သောက်မည့်…

အကြံပိုင်တဲ့ ဖိုးတုတ် ကိုင်တော့မကိုင်ကြည့်ဖူးပါ။ ဒါပေမဲ့ မစန်းကြည်၏ ကားကားစွင့်စွင့် ရှိလှသော တင်ပါးကြီးတွေက မာတင်းပြီး နေမည်ဆိုသည်ကိုကား ဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသည်။ တနေ့တနေ့ ဒီတင်ပါးကြီးတွေကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး လူပျိုသိုး ဖိုးတုတ်လီးတောင်ခဲ့ရတာ မနည်းပေ။ ကလေးတစ်ယောက် အမေဆိုပေမဲ့ မစန်းကြည်က တသားမွေး တသွေးလှသည်။ အသားကလည်း ဖြူတော့ လုံးကြီးပေါက်လှ ခန္ဓာကိုယ်နှင့် အတော်ကြည့်ကောင်းလှသည်။ ကြည့်ကောင်းသည်ဆိုပြီး ဖိုးတုတ်ဗြောင်ကျကျ မကြည့်ရဲပေ။ ဖိုးတုတ်တို့သားအမိကို မစန်းကြည်တို့ လင်မယားက အများကြီး ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက် ထားတာ ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ်တို့ လက်ပံရွာမှာက မစန်းကြည်တို့ လင်မယား… အဲ… သူ့လင်ဘအေးနှင့် မစန်းကြည်တို့က ရွာ မျက်နှာဖုံးတွေ။ စီးပွါးရေး ပြေလည်သည်။ အိမ်ခြေတရာ မကျော်သော သူတို့ရွာလေးတွင် လယ်ယာ၊ခြံ၊ကျွဲနှင့်နွား…

ထိန်းမနိုင်သောစိတ် အာဆီ တစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးအေးမောင်ဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင်စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာတွေထားမှုတွေကြောင့် လူတွေက သူ့ကိုတဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို `ဝ´ ကွက်အပ်သည်အထိ ဖြစ်လာကာ ဦးအေးမောင် တစ်ယောက် ကန်ထရိုက်တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။“ မောင်ကျော်ရေ…..မောင်ကျော် ” “ လာပြီဆရာ…. ” ဦးအေးမောင်၏ ခေါ်သံကြောင့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ် အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက်(၂၅)နှစ်အရွယ် လောက်ရှိသော လူငယ်တစ်ဦးက ဦးအေးမောင်၏ အနားသို့ရောက်လာသည်။ “ ငါအမိုးပြားဝယ်ဖို့သွားဦးမယ်…လှသန်းကို ခေါ်သွားမယ်..မင်းဒီမှာနေလိုက်ဦး…” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… ” မောင်ကျော်မှာ လက်သမားလည်းမဟုတ်၊ ပန်းရံလည်းမဟုတ်၊ ကန်ထရိုက်တာ ဦးအေးမောင်၏ လက်ထောက်တပည့် တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ “ လှသန်း…ငါနဲ့လိုက်ခဲ့အုန်းဟေ့.. ” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာလာပြီ.. ” ခေါင်မိုးတွင် မျှားတန်းတွေရိုက်နေရာမှ…

မောင်သာအေးရဲ့ သုခ ဟဲ့..နင်ဒါလေးတောင်အသုံးမကျဘူးလား” “ကဲဟယ်” “ဖြန်း” “ထားလိုက်တော့ –အဲဒီပန်းအိုးကို” သွား အခန်းထဲမှာအဝတ်ခြင်းထဲ ကငါ့ထမီအဟောင်းတွေ လျှော်လိုက် ကြားလား ပြီးရင်ရေမြန်မြန်ချိုး သနပ်ခါးသွေးထား နောက်ကျရင် အရင်တခါ မှတ်မိလား” “ဟုတ်—ဟုတ်” ဒေါ်အိအိတယောက် ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဦးတိုးကြီး ဆုံးသွားပြီးတဲ့နောက် အသက် ၁၄နှစ် အရွယ် လင်ပါသားလေး သာအေးကို အခိုင်းအစေ ကျွန်တယောက်လို ပြုမူဆက်ဆံနေခြင်းပင်။အသက်၄၀ပြည့်နေသော်လည်း အလှအပကိုဂရုစိုက်သူဖြစ်သည်။ ရုပ်ရှင်မင်းသမီးခင်မို့မို့အေး နှင့်ရုပ်ရောအသက်အရွယ်ကော ဆင်တူသူဖြစ်ပေမယ့် မြို့စွန်အိမ်ကြီးထဲမှာပဲ ခွေးများစွာမွေးထားရင်း သီးခြားနေထိုင်တတ်သူဖြစ်သည့် အပြင် မောက်မာလွန်းသောကြောင့်မည်သူနှင့်မှအကြောမတည့်။ ယောကျ်ားနှင့်ကင်းကွာနေသည်မှာလည်း ကြာပြီဖြစ်သဖြင့် ကာမလိုအင်ကိုတောင့်တမိသော်လည်းဦးတိုးကြီးနှိပ်စက်ခဲ့မှုကြောင့်လည်း ယောကျ်ားတွေအားလုံးကိုစိတ်နာနေသည်။ မကျေနပ်မှုများကို လင်ပါသားလေးအပေါ်မှာပဲ အနိူင်ယူနေမိသည်။ဘယ်တော့မှ မျက်နှာသာမပေးခဲ့။ သာအေး ကလည်းအဖေရှိစဉ်တည်းက မိထွေးကိုကြောက်လန့်ရသူပီပီ အဖေမရှိတော့သောနောက်ပိုင်း၌ မိထွေး ၏ မျက်နှာတချက်အမဲ့ကို သေမလောက်ကြောက်လန့်၏။တခါက…

အသေကျွေးတဲ့မိထွေး ထူးပိုင်ရေ… မနက်ဖန်ကျရင် မင်းအဖေ ရှိရာ လားရှိုးဘက်ကို လိုက်ရမယ်… ကားနဲ့ပဲ သွားမှာ ဆိုတော့ လမ်းမှာ တစ်ည အိပ်ရမယ်ကွ… မေလေးကတော့ မန္တလေးမှာ တစ်ည ဝင်အိပ်မယ် စဉ်းစားထားတယ်… မန္တလေးည လျှောက်လည်ကြတာပေါ့… မင်း… အထုပ်အပိုးတွေ မေလေး ပြင်ပေးထားတယ်… မင်းလည်း စာမေးပွဲ ပြီးနေပြီဆိုတော့… အေးဆေးပဲမလား…” “ဟုတ်… မေလေး… အေးဆေးပါပဲ… အဖေက ဘာလို့ ခေါ်တာလဲဗျ…” “သြော်… သူလည်း တို့တွေနဲ့ ခွဲနေရတာ ၄ လ လောက် ရှိတော့ လွမ်းလို့ နေမှာပေါ့… မင်းလည်း ကျောင်းပြီးတာနဲ့ တခါထဲ ခေါ်လိုက်တာ… ဘာလဲ… ရည်းစားတွေ လွမ်းကျန်ခဲ့မှာ စိုးလို့လား…” “ဟုတ်တယ်… မေလေးရ… စောစော…

နှစ်ယောက် ထဲပဲသိတာပါ ကျွန်တော်နှင့်မထား”ကျနော် နှင့် မထား “ကျနော့်အိမ်က လုံးချင်း တိုက် အိမ်လေးပါ။ တော်တော်လေးလည်းကျယ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ လူက သိပ်မရှိ ဘူးဗျ။ ကျနော့် အဖေ ရယ် ၊အမေ ရယ်၊ ကျနော် ရယ်၊နောက် ကျနော့်အမေ ရဲ့ တပည့် မထား ရယ်၊နောက် အိမ်ဖော် အဒေါ ်ကြီး ဒေါ င်္တင် ရယ်၊ (အမည်အားလုံးပြောင်းထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။)စုစုပေါင်းမှ ၅ ယောက် ထဲပါ။ခြံစောင့်လင်မယားတော့ရှိတယ်။ကိုထွန်းခင် တို့လင်မယားလေ။ခြံထောင့်မှ သပ်သပ် အိမ်ဆောက်ပီးနေပါတယ်။နေ့ဘက် ဆို အဖေ ကလည်း သူ့ ကုမဏီ ကို သွား၊အမေ နဲ့ မထား နဲ့ လည်း ရွှေဆိုင် သွား၊ကျနော် လဲ ကျောင်းသွားပေါ့။အိမ်မှာ အရမ်းပျင်းဖို့ကောင်းပါတယ်။ကျောင်းကပြန်ရင်…

အားရအောင် ဗျင်းမယ်နော် မို့မို့… ဒီလူကြီးကို ကြည့်လို့မရ.. မျက်နှာကြောကို မတည့်.. လူကောင်ကြီးက ကြီးသလောက် စကားသံက ချွဲချွဲနဲ့ … သူ့နာမည်က မျိုးဝင်းသူတဲ့… မမခင်သီတာကလည်း တစ်မျိုး.. ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်း မသိ.. မို့မို့ မျက်နှာကြောမတည့်သော လူကြီးက မမနှင့် အိမ်မှာ အတူလာနေမယ် တဲ့… မမ ယောက်ျားယူမှာလားလို့ မေးတော့… “ မို့မို့..နားမလည်သေးပါဘူး ညီမလေးရယ်…” တဲ့.. ပြီးတော့ မို့မို့ ငယ်သေးတယ် တဲ့..မို့မို့ မငယ်တော့ဘူးလို့ ပြန်ပြောချင်လိုက်တာ … မပြောရဲလို့.. မို့မို့ အသက် (၂၀) နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီ.. အပျိုဖြစ်တာတောင် နှစ်ကျော်နေပြီ.. အဲဒီလူကြီးက ဘယ်လောက်ကြာအောင် လာနေမှာလဲ လို့မေးတော့ မသိသေးဘူးတဲ့.. ကောင်းရော…ရှင်.. အရင်တုန်းက အဲဒီလူကြီး…

အသည်းခိုက်အောင်ကောင်းခဲ့တယ် ဆရာမ နာမည်က ကြည်ပြာ..ကျတော့တို့ရွာကို လာပြီး မူလတန်းကိုလာရောက်စာသင်ပေးသော.. ရပ်ရွာခန့်..ဆရာမ.တစ်ယောက်ဖြစ်ပါသည် ။ကျတော့အိမ်ခေါင်းရင်းအိမ်မှာ နေထိုင်ရန် ရပ်ရွာက သတ်မှတ်ထားပါသည်။ဆရာမကြည်ပြာက. အသားကဖြူဖြူ…အရပ်ကနဲနဲပုတယ်…ရယ်လိုက်ရင် ပါးချိုင့်လေးခွက်ပြီး ..သွားလေးတွေက ဖြူဖွေးနေတာပဲ…ဆရာမဝတ်စုံလေးဝတ်လိုက်ရင်..အရမ်းကို ကျက်သရေရှိ လှပတဲ့သူပါ…လှမ်းလျှောက်ရင်လည်း..ညင်ညင်သာသာလေး လှမ်းလျှောက်တက်ပြီး…ဘေးတိုက်တုန်ခါတဲ့..တင်သားများမဟုတ်ဘဲ…အပေါ်အောက်..လှုပ်ခါနေတဲ့ တင်သားများကို ပိုင်ဆိုင်သူလည်းဖြစ်ပါသည်။ သူနဲ့အရမ်းမရင်းနှီးပေမယ့်လည်း…ကျတော့အတွက်မှန်းထုစရာ..စိတ်ကူးရင် မင်းသမီးတယောက်ဖြစ်ပါသည်။. မှန်းထုစရာ အကြောင်းအရာတွေကလည်းရှိတယ်လေ…မိုးလင်းလို့ သေးပေါက်ရင် အိမ်သာပေါ်မတက်ပဲ…အိမ်သာရှေ့မှာ..ထမိန်လှန်သေးပေါက်ခြင်း၊ရေချိုးရင် သူနေတဲ့အိမ်ခြေရင်းမှာ ချိုးတက်ခြင်း၊ဗွီဒီယိုကြည့်ပြီးပြန်လာရင် ရေချိုးတဲ့နေရာလေးမှာပဲ…ထမီလှန် ဓာတ်မီးထိုးသေးပေါက်ခြင်းတို့ဟာ..ကျတော့အတွက် ဆရာမကိုမှန်း…. ဂွင်းထုခြင်းကိုဖြစ်စေခဲ့တာပေါ့…..အဲဒီအထဲကမှ..ကျတော်…ဂွင်းထုအရသာအရှိဆုံးက.. မနက်ရေချိုးချိန်နှင့်ညနေရေချိုးချိန်ပဲ…ဆရာမကြည်ပြာ ရေတခါချိုးလျှင်အချိန်တော်တော်ကြာတယ်. .နှံစပ်အောင်လည်းတစ်ကိုယ်လုံးပွတ် ချေးတွန်းတယ်….ဆရာမကြည်ပြာရေချိုးတဲ့နေရာက ကျတော့အခန်းရဲ့ခေါင်းရင်းဘက်…သူနေတဲ့အိမ်ရဲ့ခြေရင်းဘက်ကျတာပေါ့… .တောရွာတွေဆိုတော့..ရေချိုးခန်းအကာတွေ..ဘာတွေ..မရှိဘူး.. ရာဝင်အိုးနှင့်အဝတ်လျှော်စရာသစ်သားတစ်တုံးပဲရှိတယ်.. ကျတော်ကဆင်းရဲတော့ ..ဝါးထရံကာအိမ်လေးနဲ့ပဲနေနိုင်ပါတယ်…ချောင်းကြည့်ဖို့အတွက် အဆင်တော့ပြေတယ်… ဆရာမကြည်ပြာရေချိုးမယ်..မြင်လိုက်တာနဲ့..ကျတော်အခန်းထဲပြေးဝင်တော့တာပဲ… ဆရာမရေချိုးရင်ထမီအပိုတထည်ကိုဘယ်ဘက်လက်ဖျံပေါ်တင်..ညာလက်ကဆပ်ပြာခြင်းကိုကိုင်ပြီး. .ရေချိုးတဲ့နေရာကိုလာတယ်ဒီနေ့ကျောင်းပိတ်ရက်ဆိုတော့. .ရေချိုးတာနည်းနည်းနောက်ကျတယ် ကဗျာကသီအိမ်ခန်းထဲပြေးဝင်လိုက်ပြီး. .ချောင်းနေကျအပေါက်မှာနေရာယူလိုက်တယ်ဆရာမကလည်း…. ရာဝင်အိုးနားရောက်တယ်ဆိုရင်ပဲ..ထမီကိုတန်းမှာတင်..ဆပ်ပြာခွက်.အောက်ချပြီး …ရေလေးငါးခွက်ခေါင်းပေါ်ကနေဆက်တိုက်လောင်းချလိုက်တယ်..လျောကျနေတဲ့ထမီကို ပြန်ပြင်ဝတ်ပြီး နောက်ထပ်ရေလောင်းလိုက်တယ်. .ပြီးတော့..မျက်နှာသစ်ဆေးရည်နဲ့မျက်နှာကိုပွတ် ်ပြီးမှသွားပွတ်တံပေါ်သွားတိုက်ဆေးကိုကုန်းပြီးညစ်နေတာလုပ်လိုက်တော့ တင်းပြီးကားထွက်နေတဲ့တင်ပါးကြီးကိုမြင်လိုက်တော့….

လူပျိုကြီးသာ ပြောတယ် မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကားဒရိုက်ဘာ လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်က ရောက်နှင့်နေပြီး နွယ်နီ နှင့် နွယ်နီ အန်တီ မာလာခိုင်တို့ တူဝရီးကို ဈေးသို့ ပို့ပေးရသည်..။ ဈေးတွင် စားသောက်ဝယ်ခြမ်းပြီး ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ နွယ်နီအား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မာလာခိုင်ကို အိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်..။ နွယ်နီအဖေက သူမရှိတုန်း တာဝန်များကျေပွန်စွာလုပ်ရန်သေချာမှာသွားသည်။ ကားပေါ်မှ နွယ်နီ ဆင်းသွားသည်နှင့် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသို့ ပြောင်း၍ ထိုင်သည်..။ မွှေးကြိုင်သော ရနံ့လေးများက ကိုကျော်စိန်အား တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်..။ မာလာခိုင်၏ တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်ကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး ၊ အကျႌထဲမှ တိုးထွက်တော့မယောင် နို့အုံကြီးများက ကိုကျော်စိန်၏ မျက်စိရှေ့ဝယ် အလှပြနေသလို ဖြစ်နေသည်..။ စကားမရှိ စကားရှာ၍ ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော…