Category: apyar

ဆွဲအားကောင်းတဲ့ အချစ်လေးရေးသားသူ – ဖိုက်တာမင်း မှတ်မိနေသည်။ ပါတိတ်အဆင်အပြင်ပွင့်တွေ လှပသော လိပ်ပြာလေးများ နားနေဟန် ဒီဇိုင်းနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည်။ တင်ပါး အလုံးအထည်က အလွန်အမင်းကြီးတာမျိုးမဟုတ် ကျစ်လစ်လှပသော ဖွဲ့စည်းမှုကို ဖော်ဆောင်သည်။ အရပ်အမောင်းက မြန်မာမိန်းကလေးထဲတွင် ခပ်ရှားရှား အရပ်မျိုး ငါးပေလေးလက်မခန့် မြင့်သည်။ အရပ်မြင့်သဖြင့် ပေါင်တန်ကြီးတွေက ရှည်သွယ်ကြသည်။ လုံးပတ် အတော်ထွားကြိုင်းပုံက အချိုးအဆစ် ဦးစားပေး ထုလုပ်ထားသော ပန်းပုရုပ်နှယ်လှပပြေပျစ်လွန်းသည်။ ဘလောက်စ် အင်္ကျီလက်ပြတ် အဝါလေးအောက်မှ မစို့မပို့ ယဉ်ယဉ်လေး ကြွားရွားနေသော ရွှေရင်အစုံက ရင်သပ်ရှူမောစဖွယ် အထက်မှအောက်သို့ ပြန်လည်သုံးသပ်လျှင် မျက်နှာသွင်ပြင်၏ ရိုးသားတည်ငြိမ်မှု အိန္ဒြေသိက္ခာ ပြည့်ဝမှုတို့က စာဖွဲ့မကုန်အောင် ခန့်ညားတည်ကြည်သည်။ သူ့အလှကို ရေးဖွဲ့ပါဟု ဆိုလျှင် မျက်ခုံးလေးတစ်ဖက် နှာတံလေးတစ်ချောင်း နှုတ်ခမ်းလေးတစ်လွှာ…

ပလက်ဖေါင်းပေါ်က အချစ်များရေးသားသူ – ကမ္ဘာကျော်ရတနာ၀င်းထိန် “လာပြီ….လာပြီ…ပြေး…ပြေး…” ပလက်ဖေါင်း ဈေးတန်းကလေး တစ်ခုလုံး အမှိုက်ပုံ လေး လေဝှေ့ခံလိုက်ရသည့်အလား ဖယိုဖရဲ ပြေးလွှားကြသည်။ အလကားနေရင်းလည်း လာပြီ.. လာပြီ… ပြေး… ပြေး…. အော်တတ်သော နာရီအဟောင်း ရောင်းဝယ်သည့် အာရောဂျံဆီသို့ မျက်လုံးက ရောက်ဖြစ်၏။ “အာရာဖတ်… ဘာငေးနေတာလဲ… တကယ်လာတာ..” ဈေးဘန်းခြင်း ကပ်ရက်မှ.. လက်သုတ်ပုဝါ ၊ လက်ကိုင်ပုဝါ ၊ မျက်နှာသုတ်ပုဝါ အထုပ်ကြီး မနိုင်မနင်း မရင်း… မရွှေအေး မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူး အော်သည်။ ဒီတော့… အာရာဖတ်.. ဒေါင့်လေးဒေါင့်တွင် စတိချည်နှောင်ထားသော ပလပ်စတစ်ကြိုးကို ဆွဲပြီး အရေးပေါ် ထွက်ပေါက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသော ငါးထပ်တိုက်ကြီးပေါ်သို့ ပြေးတက်သည်။ ပလပ်စတစ် ရွက်ဖျင်ထဲမှ နိုင်ငံခြားဖြစ်…

အချစ်ဟောင်း အချစ်သစ် အချစ်တပတ်နွမ်းရေးသားသူ – ဇမ္ဗူတလူ ( ၁ ) ပြန်လည်ဆုံစည်းကြမယ် အချစ်ရယ် ကျွန်တော် ကိုမောင်မောင်ကို အတော်မကျေမနပ်ဖြစ်မိတယ်။ ဟုတ်တယ်လေ…. ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲဇက်ရဲနဲ့ မခန့်လေးစား လုယူခဲ့တာကိုး။ ဒါကတော့…. မဖြစ်သင့်ဘူး….။ သူဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ… ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့။ အခုတော့…. ကျွန်တော့်မှာ နေရခက်…. တွေးရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလည်း မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေးအရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာမလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။ ” အင်း…. ကိုမောင်မောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်…. တောက်….” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကျိန်းဝါးကာ ခေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။…

ထူးခတ်မရသော ဆန္ဒများနောက်ရေးသားသူ – မောင်ခြိမ့် ( အတွေးပင်လယ်ပြာတွင် ရေးသားသည်။ ) အခန်း ( ၁ ) ပေ ၆၀ ပေ ၁၀၀ ပတ်လည် ခြံဝင်းထဲရှိ အစိမ်းရောင် ၄ ထပ်တိုက်ကြီး၏ ပထမထပ်တွင် ခပ်မြူးမြူး တီးလုံးသံလေးနှင့် အသားဖြူဖြူ ကိုယ်လုံးခပ်လှလှ ခါးသေးရင်ချီ မိန်းမချောလေးတစ်ယောက် စီးချက် ကျကျလေး ကခုန်နေ၏။ ” သမီးရေ … ပိုးရတီ … ကျောင်းနောက်ကျမယ်နော် … ၇ နာရီ ကျော်နေပြီ ” ” ဟုတ် … ဒယ်ဒီ ” အခန်းဝမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဖခင်ဖြစ်သူအသံ ကြောင့် စက်ပိတ်ကာ အကရပ်ပြီး အခန်းပြင် ထွက်လာတော့သည်။…

အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်းရေးသားသူ – မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်) အပိုင်း (၂) ဇာတ်သိမ်း အခန်း (၃) ပင်တီမ၀တ်သော ဆရာမလေး မြို့လေးကနေ ထွက်လိုက်တယ်ဆိုတာနဲ့ပဲ လေကသန့်စင်ပြီး ‌အေး‌နေသည် ။ ကားခေါင်းခန်းမှာ ကျွန်မရယ်၊ ဦးသာ (ကျွန်မက ဦးမောင်သာကို ဦးသာဟုပဲခေါ်လိုက်သည်) ရယ်၊ ကားမောင်းသည့် ကိုမြင့်ကြိုင်ဆိုသူရယ် သုံးယောက် ။ ကျွန်မကအလယ်မှာ သူတို့နှစ်ယောက်က ကျွန်မရဲ့ဘေးနှစ်ဘက်မှာ တစ်ဘက်တစ်ယောက် ။ နောက်ခန်းမှာတော့ ယောက်ျား ၅ ယောက် ပါလာသည် ။ နောက်ခန်းမှ တစ်ချက်တစ်ချက် လွင့်ထွက်လာသော စကားပြောသံများကို ကြားနေရသည် ။ ဟိုနေ့က လိုးသည့်အထဲတွင် ပါသည့်သူတွေလည်း ပါသလို မမြင်ဖူးသည့်သူ‌တွေလည်း ပါသည် ။ သို့သော် ကျွန်မကို လာကြိုသည့်ထဲတွင်…

အချစ်စစ်ရဲ့ လမ်း ရေးသားသူ – မောင်ပူစီ (မိုးအေးတိမ်) အပိုင်း (၁) အခန်း (၁) ရှင်းသန့်ကြည် ဆရာမလေး ရှင်းသန့်ကြည်မှာ အသက် ၂၂ နှစ်သာရှိသေးသည် ။ ပညာရေးတက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရခဲ့သည်မှာမကြာသေး ။ ထို့ကြောင့် ဘွဲ့ရခါစ ဆရာမတို့၏ထုံးစံအတိုင်း နယ်ဘက်သို့သွားရောက် အမှုထမ်းရသည် ။ မနက်ကြရင် ခရီးထွက်ရမည်ဖြစ်သောကြောင့် ရှင်းသန့်ကြည်တစ်ယောက် အလုပ်ရှုပ်နေသည် ။ ထည့်စရာရှိသည့် ပစ္စည်းများလည်း မကျန်ခဲ့အောင် ထည့်နေရသည် ။ ရှင်းသန့်ကြည်မှာ ထိုင်ခုံတစ်ခုပေါ်တွင် ထိုင်၍ ပေါင်ကိုဖြဲထားသည် ။ အပေါ်ဘက်တွင် သူမ၏ အသားအရောင်နှင့် လိုက်ဖက်သော တီရှပ်ပန်းရင့်ရောင် ကြပ်တုပ်တုပ်လေးကို ၀တ်ထားသောကြောင့် ထွားကျိုင်းကာတင်း‌နေသော နို့များမှာ ဖောင်းကြွကာ တီရှပ်အောက်မှ ရုန်းကြွကားထွက်နေကြသည် ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး…

ဘုဂလန့်မောင်မောင်နှင့် သူ့မမကြီးများရေးသားသူ – Milflover (ခ) မောင်မောင် “ဒီလိုလုပ်နေလို့ တကယ်ကောင်းတဲ့ လောကကြီးက ပျက်သွားတာဗျ” မြောက်ဥက္ကလာ ၊ (ဈ)ဈေးနားရှိ လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် ဆံပင်အတို၊ အရပ် ၅ ပေ ၉ လက်မခန့်၊ အသားညှိညှိ လူငယ်တစ်ယောက် အာပေါင်းအာရင်း သန်သန်ဖြင့် လူလတ်ပိုင်း လူငယ်တစ်စုနဲ့ အတူဆွေးနွေးနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ထိုသူပြောနေသော လောကဆိုသည်မှာ အောလောက နှာဘူးလောကဟု သူများခေါ်ဝေါ်သော social network မှ အပြာလောက ဖြစ်လေသည်။ “ငါတို့ကွာ ၂၀၁၁/၂၀၁၂ လောက်က စသုံးပါတယ်။ ဘာတာဇံကောင်မှ မရှိဘူး။ တကယ် စိတ်တူကိုယ်တူတွေကြီးပဲ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် တိတ်တိတ်လေး ဒိတ်တယ်၊ ချိတ်ပြီးစားတယ်၊ အေး ချိတ်တဲ့ကောင်ကလည်း ပုံတွေ video…

ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၃) တကယ်တမ်း ပြောရရင် အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော့် အသက်ကလေးမှ ၂၀ မပြည့်တပြည့်ရယ်ဗျ။ ဆရာမ လေးက ၂၆-၂၇ ထင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် တခြားသူတွေလို သမီးရည်းစားဖြစ်ကြ ချစ်ကြပြုကြလောက်တင်မကဘူးရယ်။ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲ သူက ခပ်ထက်ထက် ခပ်စွာစွာ ရှုတင်းတင်း အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ ဆရာမလေး။ ကျနော်က ခပ်ဆိုးတေတေနဲ့ လူရမ်းကားလေး..။ အဲ့လို အခြေအနေတွေကနေ ချစ်မိခဲ့ကြလေတော့ အရူးအမူးဆိုကြပါတော့ဗျာ။ ငယ်ရွယ်မိုက်မဲတဲ့ အရွယ်မို့လားမသိဘူး ဆရာမလေးကို ချစ်မိပြီဆိုတာနဲ့ ရချင်နေတာဗျ။ ရချင်တယ်ဆိုတာ တစ်ခါထဲ အိမ်ထောင်ကျပစ်ချင်တာ ပြောတာ။ သူနဲ့ကျနော် ချစ်သူစဖြစ်ပြီဆိုကတည်းက အဘွားတို့၊ ဒေါ်ကြီး၊ ဒေါ်လေးတို့ကို ပေါ်တင်သွားပြောထားတာမျိုး။ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ သားသားနဲ့…

ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၂) တဖက်သတ်ချစ်နေရတဲ့ ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးအိထွေးထွေးလေးကို ပွေ့ဖက်ထားရတာဗျာ.. ညီအစ်ကိုတို့ စဉ်းစားကြည့်ပါလေ ဘယ်လောက် စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမလဲလို့။ စိတ်ခံစားမှုက အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတော့ ကျနော့်မှာ ကတုန်ကယင်ကြီးရယ်။ ချစ်စိတ်တက်တာက တစ်မျိုး အထိအတွေ့ကလည်း (နောက်နောင် ဘယ်မိန်းမနဲ့မှ အဲ့လိုခံစားချက်မျိုး ပြန်မရတော့ဘူးဗျ) ပြန်ပြောမပြတတ်တဲ့ အရသာမျိုးဗျ။ ကိုယ်နံ့သင်းသင်းလေးရယ် သနပ်ခါးနံ့လေးရယ် ပေါင်းထားတဲ့ရနံ့၊ ဆံနွယ်တွေဆီကနေရနေတဲ့ တရော်ကင်မွှန်းနံ့ မျှင်းမျှင်းလေး၊ လက်မောင်းသားချောအိအိရဲ့ အထိအတွေ့ (ကျနော်က လက်တစ်ဖက်နဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သိုင်းဖက်ထားသလို ကျန်တဲ့လက်တစ်ဖက်က လက်မောင်းလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတာ) နဖူးပြေပြေကလေးကို ကျနော့်ပါးနဲ့ ဖိကပ်ပြီး အတင်းပွတ် (လူနားကပ်ချွဲနေတဲ့ ကြောင်ပေါက်စလေးလိုပေါ့ဗျာ အဟိ) အဲ့ဒီလိုတွေ အချစ်ကြမ်းနေမိတာပေါ့လေ။ “ကိုဖိုးသက်လေး လွှတ်ပါကွာ။…

ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၁) ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေးဆိုတာ အဲ့ဒီ “ကျွန်တော်နှင့် ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး” ဆိုပြီး မဟုတ်တရုတ် လျှောက်ရေးခဲ့တဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲက “ဒေါ်ခင်ချိုမေ” ဆိုတဲ့ အပျိုမကြီး တကြီးလေးပါပဲဗျာ။ ဘယ်လိုကြုံရဆုံရတယ်ဆိုတာ ပြောဖို့အတွက် ဇာတ်လမ်းကို ဖလက်ရှ်ဘက်ခ် ပြန်လုပ်ကြည့်တဲ့အခါ ငယ်ဘဝက ပြန်စပြောရတော့မယ်ထင်တယ်။ ဒီထဲမှာ အဲ့ဒီခေတ်ကာလကိုမှီခဲ့တဲ့ လူကြီးတွေအများကြီးဆိုတော့ ကျနော်လည်း အဲ့ဒီခေတ်အကြောင်း ပြန်ပြောရတာ ခပ်လန့်လန့်ပဲ ဟီး။ ဒီလိုဗျာ သိတဲ့အတိုင်း မဆလာ ခေတ်နှောင်းပိုင်းထဲ လူဖြစ်လာတဲ့ကောင်တွေဆိုတော့ ကျနော်တို့ ငယ်ဘဝက အခုလို အာရုံများစရာ သိပ်မှမရှိတာ။ စာဖတ်တဲ့ အလေ့အထကလည်း အတော်ရှိကြတဲ့ခေတ်ကိုး။ ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်တို့၊ ဝိတ်ရုံတို့မှာ လူစည်တဲ့ခေတ်။ ကျနော်ကြီးပြင်းရတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း…