Category: apyar

ဦးကြမ်းတာကိုလွမ်းနေတာ သူမ ဆေးလိပ်းသောက်နေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ထိုင်ကြည့်နေမိသည်.. ဆေးလိပ်တစ်ဝက်ခန့်ကုန်တော့ ဆက်မသောက်တော့ပဲ ထိုးချေမီးသတ်လိုက်သည်.. ခုချိန်ထိ ဦးချမ်းသာအောင် ဆေးလိပ်မသောက်ဖြစ်သေး.. “ကိုယ် .. မင်းအကြောင်းကို စိတ်ဝင်စားတယ် နွယ်နီ.. ကိုယ့်ကို မင်းအကြောင်းပြောပြနိုင်မလား..” “ဟား.. ” သူမရယ်လိုက်သံက ကဗျာမဆန်.. “မထူးဆန်းပါဘူး ကိုကြီးရယ်.. မိမရှိ၊ ဖမရှိ တစ်ယောက်ထဲ ရုန်းကန်ခဲ့ရတယ့် သာမန်မိန်ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ဘဝပဲ.. ” “မင်းမှာ မွေးချင်းမရှိဘူးလား..” “အကိုတစ်ယောက်တော့ရှိတယ်.. လွန်ခဲ့တဲ့ ၆ နှစ်လောက်က အိမ်ကထွက်သွားတယ်… တပ်ထဲပဲဝင်သွားသလိုလို.. ယိုးဒယားဘက်ပဲ ရောက်နေသလိုလိုနဲ့တော့ ပြောကြတယ်.. အဆက်အသွယ်တော့မရှိဘူး.. ” “ခု..မင်းနေတော့.. ” “အဒေါ်အိမ်မှာ.. အမျိုးအရင်းတော့မဟုတ်ဘူး.. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. ရပ်ဆွေရပ်မျိုးပေါ့..” သီးသန့်ခန်းလေးအတွင်း အသံခဏတိတ်သွားသည်..။ သူမက ဦးချမ်းသာအောင်၏ခွက်ထဲကို အရက်ထပ်ထည့်ပေးရင်း သူမအအေးခွက်ထဲကိုပါ…

အပီအပြင်ဆွဲပေးသူ ထားထား သူမ လုပ်ချင်တာတွေ အားလုံး လုပ်ခဲ့ပေမဲ့ နေစိုးေ၀ ကောင်မလေးတယောက်နဲ့ ညိနေတယ် ဆိုတဲ့ သတင်းလဲရရော မခံချိမခံသာ ဖြစ်ပြီး နေစိုးေ၀ ကို ဖုန်းဆက် ရန်တွေ့ခဲ့ သည် ..။ သူ့အထက်အရာရှိ မြို့နယ်မှူးကိုလဲ ဖုန်းဆက်တိုင်သည် ..။ သူ့ကို မန်းလေးကို ပြန်ပြောင်းပေးဖို့ တောင်းပန် သည် ..။ ထားထားကို နေစိုးဝေနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ ထမင်းဆိုင်က ကောင်မလေး ရဲ့ အဒေါ်ကိုယ်တိုင် ဖုန်းဆက် အကြောင်းကြားခဲ့တာ ..။ ကိုယ့်လင် ဘာဖြစ်နေလဲ သိရဲ့လား..ကိုယ့်လင်ကို ထိန်းအုံး ..လို့ ခပ်စွာစွာ နဲ့ ပြောခဲ့သည် ..။ ထားထား သည် နေစိုးေ၀ နဲ့ လိင်ဆက်ဆံတာတွေ ရိုးအီလာတဲ့အချိန် သူမဘက်ကစပြီး…

အပျိုမှအပျိုစစ်စစ် ပထမဦးဆုံးက ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက နာမည်ကြီးကောင်မလေး တစ်ယောက်ပါ။ တော်တော်လေး အထင်ကြီးသွားလား။ အဟီး။ ကြက်မလို့ ခေါ်မလား။ ဖာသည်မလို့ခေါ်မလား။ အဲလို နာမည်ကြီးတာဗျ။ သူ့ကို နီနီလို့ပဲ ခေါ်ကြတယ်။ အနီရောင်ဝတ်စုံကို ဝတ်တတ်လေ့ရှိလို့လား။ နွုတ်ခမ်းနီကို အနီရောင်ဆိုးတတ်လို့လား။ သူ့နာမည်ရင်းလားဆိုတာကိုတော့ ကျွန်တော် ခုထိ မသိဘူးဗျ။ ကြက်မ ဒါမှမဟုတ် ဖာသည်မဆိုလို့ ခင်ဗျားတို့က ခင်ဗျားတို့ အရပ်ထဲက ကြက်မတို့ ဖာသည်မတို့ကို လှမ်းမြင်ယောင်ကြည့်နေသလား။ အသားမွဲခြောက်ခြောက် ပိန်ကပ်ကပ်အဲလိုလား။ မှားသွားမယ်။ နီနီက အဲလိုမဟုတ်ဘူးဗျ။ တကယ့်ဟော့ရှော့လေး။ သူဘယ်ကနေ ဘယ်လို အဲလိုဖြစ်သွားလဲဆိုတာကတော့ ရိုးတိုးရိပ်တိတ်ပဲ သိတယ်။ စိတ်တော့ မကောင်းစရာပဲ။ ဆင်းရဲတာလည်းပါတာပေါ့လေ။ သူ့အကြောင်းက ဒီလို။ နီနီ…။ တစ်မိပေါက် တစ်ယောက်ထွန်းဆိုရမည်လား မသိ။ မွေးချင်း…

ဆုံခဲ့ရတဲ့တနေ့ မီးရဲ့နာမည် က နှင်းရတီ။ အသက်ကတော့ 23 နှစ်။ မန်နေဂျာလက်ထောက်။ မီးက နယ်ကပါ။ ရေကြည်ရာမြက်နုဆိုသလို အလုပ်ကိုင် ပေါများရာ ရန်ကုန်ရွေမြို့တော်ကြီးဆီသို့ တက်လှမ်းရာ ကိုကြီးနဲ့ ဆုံရတာ။ ကိုကြီးက မီးရဲ့အထက်လူကြီး မန်နေဂျာ။ ကိုကြီးလို့သာ ခေါ်တာပါ။ ခုဆို ကိုကြီးအသက်က 40 ပြည့်ပြီ။ ချစ်လွန်းလို့ ကိုကြီးလို့ခေါ်တာ။ ကိုကြီး နာမည်က စိုးမိုးအောင် လူအေးလို့ပြောရင် မမှားဘူး။ အကြီးအကဲတေနဲ့ဆုံရင် သောက်ဖြစ်တာကလွဲလို့ အားလုံးရှင်းတယ်။ မီးရဲ့ ပထမဦးဆုံးဆိုတာထက်ပိုတဲ့ ကိုကြီး မီးရဲ့ အရာရာ ပထမဦးဆုံးသော ကိုကြီး။ အဲ့နေက အင်တာဗျူးတဲ့နေ ကိုကြီးနဲ့စဆုံရတဲ့နေ့ ကိုကြီးကို မကြည့်ရဲဘူး။ လက်ရှိမှာကိုယ့်ကို စီစစ်ကြီးကြပ် မေးခွန်းတေနဲ့ သက်မဲ့သူကြီးလေ။ ခေါင်းကိုသာ ငုံ့ထားရင်း မေးတဲ့မေးခွန်းတေကို…

လူရိုးကြီးမှတ်နေတာ အတင့်ဟု အများက ခေါ်ကြသော တင်မေလှသည် တော်တော်လှသည်။ အိုးကလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ဟိုကောင် မင်းထိုက်နဲ့ လားလား မှ မတန်။ ဖိုးဇော် အဖို့ သိပ်မခက်လှ။ သူ့ဖခင်က ရွာမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် သူဌေးကြီး။ သြဇာကလည်း ကြီး။ ပြီးတော့ လုပ်သမျှကလည်း တင့်တယ်။ ဖိုးဇော်၏ ဖခင်နာမည်က သာအောင်။ ခန့်ခန့်ညားညား ဝတ်စားတတ်ပြီး တကယ့် လူကြီး လူကောင်း စတိုင်က အပြည့်။ လောင်းကစားလုပ်ပြီး အကြွေးဗရဗျစ်နဲ့ လူတယောက်၏ သမီးလေးကို အကြွေးသိမ်းပစ်လိုက်သည်တောင် အများက သူ့အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရအောင် အကွက်ဆင်တတ်သေးသည်။ ကြည့်လေ အဖေဖြစ်သူက ဖဲသမား။…

နပ်စ်မလေး ခင်ခင်လေးတစ်ယောက်သူနာပြုသင်တန်း ဆင်းပြီးတောရွာလေးတစ်ရွာမှတာဝန်ကျတယ်။ အသက်ကငယ်ငယ်ရုပ်ရည်လေးကရှိတော့အဖြူနှင့်အနီလေးတွဲဝတ်ထားရင်ကျက်သရေရှိလုံးဝန်းပြီးတောင့်တင်းတဲ့တင်သားလေးက အိချောပိုထက်သာတယ်။အွန်း တင်ပဲရှိတယ် ထင်လားရင်လဲရှိတယ်။မြန်မာဝတ်စုံလေးနှင့်ဆိုမြင်သူတိုင်းချစ်ကြတယ်။ဒါပေမယ့်ခင်ခင်လေးမှာရာ်းစားသနာမရှိခဲ့ဘူး။ကြိုက်တဲ့သူတွေရှိပေမယ့်လည်းခင်ခင်လေးစိတ်မဝင်စားရဲဘူး ဘာလို့လဲဆိုတော့ခင်ခင်လေးမိဘကဆင်းရဲတယ်။ မိဘကပညာသင်ပေးနေတဲ့အရွယ်မှာ ရည်းစားသနာများထားခဲ့ရင်မိဘကပြောဆိုပြီးပညာဆက်သင်ခွင့်ရမှာမဟုတ်လို့ပဲ။ “ကဲညီမ ညီမလေးကိုဒီရွာကလူတွေနှင့်မိတ်ဆက်ပေးမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်ဆရာ” “ဒီနေ့ ခင်များတို့ရွာကိုအသစ်ရောက်လာတဲ့ သားဖွားဆရာမလေးပါ၊သူ့နာမည်ကခင်ခင်လေးတဲ့၊ဝန်ထမ်းအသစ်တွေချပေးတဲ့အတွက် အဆင်မပြေတာလေးတွေရှိရင်ဒီရွာကရပ်မိရပ်ဖတွေကကူညီစောင့်ရှောက်ပေးစေချင်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာကြီး၊ကျနော်တို့စောင့်ရှောက်ပေးပါမယ်။ အခုတော့ဆေးပေးခန်းကဆောက်နေဆဲကာလဆိုတော့ကာဆရာမလေးကို ကျနော်တို့ရွာကသင့်တော်တဲ့အိမ်တစ်အိမ်မှာနေရာမှာစီစဉ်ပေးပါ့မယ်” “ဒီကိစ္စက ဥက္ကဌကြီးတို့ကိုအားကိုးရမှာပဲ” “ရပါတယ်ဆရာကြီး၊ကျနော်တို့ရွာရဲ့ကျန်းမာရေးနိမ့်ကျတဲ့အခြေအနေတွေတိုးတက်လာပေါင်ကျေးရွာဆေးပေးခန်းနှင့်ဝန်ထမ်းချပေးတဲ့အတွက်ဆရာကြီးတို့ကိုအထူးကျေးဇူးတင်ပါတယ်”။ “ကဲဒီလိုဆိုကျနော်ဥက္ကဌကြီးတို့နဲ့ကျနော့်ဝန်ထမ်းကိုစိတ်ချထားခဲ့ပါမယ်” မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးပြန်သွားပြီးနောက်မှာတော့ “ဆရာမလေး ဘာမှအားမငယ်နဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ရှင့်” “ဆရာမလေးကို ဒေါ်ထားတို့အိမ်မှာနေရာချပေးပါ့မယ်။ဒေါ်ထားတို့အိမ်ကကျယ်လဲကျယ်တယ်ရေတွင်းနှင့်လည်းနီးတယ်။” “ဟုတ်ကဲ့ဦးသင့်တော်အောင်စီစဉ်ပေးပါ” “ဒေါ်ထားရေ ကျနော်ခင်များကိုတာဝန်ပေးလိုက်ပြီ” “အမလေးကိုရင်ရယ် ကျမကဒီလိုသမီးချောချောလေးအိမ်လာနေတာကိုပဲအရမ်းဝမ်းသာလှပါပြီ” “လာသမီးလေး အဒေါ်တို့အိမ်ကိုလာလိုက်ခဲ့” “မင်းမင်းအောင်ရေနင် ငါ့သမီးလေးအထုတ်တွေသယ်ခဲ့တော့” ခင်ခင်လေး ကကိုကိုမင်းမင်းအောင်ကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။တောသားဆိုပေမယ့်အသားကမမဲဘူး ရုပ်ရည်ခပ်သန့်သန့်လေးနှင့်ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့သူမျိုး၊လို့တွေးနေတုန်း “သမီးလေး လိုအပ်တာရှိရင်မင်းမင်းကိုခိုင်း အဲဒါ အဒေါ့်တူပဲ” “ဟုတ်ကဲ့အဒေါ်” ရွာစပ်လေးမှာ ဒေါ်ထားရဲ့အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့တယ် အိမ်ခြံဝင်းမှာရေတွင်းလေးနှင့်အိမ်ရှေ့မှာလမ်းဘေးမှာလယ်ကွင်းတွေသန့်ရှင်းတဲ့လေကိုရူလို့ရတာပဲဆိုပြီခင်ခင်လေးသဘောကျသွားတယ် “လာသမီးလေးသမီးလေးနေမယ့်အခန်းပြမယ်” “ဟုတ်ကဲ့အဒေါ်” “မင်းမင်းရေ သမီးလေးနေမယ့်အခန်းရှင်းပေးစမ်းပါအုံးကွယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဒေါ်လေး”…

မေ့ဖျောက်လို့မရ ကျနော်က အရက်ဖြန့်ချီရေးကုမ္ပဏီ တစ်ခုရဲ့ဂိုဒေါင်မှူ း လုပ်ခဲ့တယ် ။ အဲ့တုန်းက သူက ကုမ္ပဏီမှာမရောက်သေးဘူး ။ ဂိုဒေါင်ဆိုတာက အရက်ဖြန့်ချီရေးဂိုဒေါင်ဆိုတော့ ဖာတွေကို မကာ ထမ်းကာနဲ့ ဖာတွေလွတ်ကျကွဲတာတာတွေရှိတယ်။ အဲ့ဒါကို ပထမ ဂိုဒေါင်စာရေးက ပုလင်းအကွဲတွေက ကျန်တဲ့ ဖင်ကပ်အရက်တွေကိုစုပြီး နေ့ခင်း အသွင်းအထုတ် လူရှင်းချိန် ကျတော့ ဂိုဒေါင်မှာ အေးဆေး အရက်လေးသောက်လိုက် ။ အမြည်းလေး စားလိုက်နဲ့ ဇိမ်ကျနေတာပေါ့ ။ အဲ့ဒါကို သူေဋ္ဌးမ က တွေ့သွားတော့ အဲ့စာရေးကို အလုပ်ကထုတ်လိုက်ပြီး သူ့ကို အလုပ်က ခန့်လိုက်တယ် ။ ဂိုဒေါင်မှူ းဖြစ်တဲ့ကျနော်ကတော့ ပစ္စည်း အသွင်းအထုတ်ရင်လာထုတ် လာသွင်းရတာဖြစ်ပြီး အော်ဒါကား တွေပစ္စည်းထုတ်သွားပြီးလို့ နေ့ခင်းဘက်မှာတော့ ပစ္စည်းအဝင်အထွက်တွေကို အဲ့စာရေးနဲ့စာရင်းချင်းတိုက်စစ်ရတယ်လေ။…

ရုန်းမထွတ်နိုင် အလယ်တန်းပြဆရာမလေးယမင်းမောင်နှင့်အိမ်ထောင်ကျတာ၂ပတ်ကျော်သွားပြီဖြစ်၍မောင်အလုပ်ဆင်းတိုင်းယမင်းတစ်ယောက် တည်းအိမ်တွင်ကျန်ခဲ့လေ့ရှိသည်။နွေရာသီကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်၍အေးအေးလူလူပင်။ ယမင်းမှာမောင်နှင့်မင်္ဂလာဆောင်ပြီးသည်မှစ၍မောင်နှင့်၄ခါလောက်သာချစ်ဖူးသေးသည်။ ယမင်းမှာဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိမိန်းကလေးဖြစ်သဖြင့်မောင်ကယမင်းငြင်းဆန်သဖြင့်အင်္ကျီမချွတ်ဖူးသေး။ထဘီလေးကိုအသာလှန် ကာ၃မိနစ်ခန့်လုပ်ပြီးလျှင်မောင်ကပြီးသွားလေ့ရှိသည်။ယမင်းနွယ်မှာအသက်၂၅နှစ်ခန့်ရှိပြီးအသားလေးကဖြူဝင်းစိုပြည်သည်။အထူးသဖြင့်နက်မှောင်နေသောဆံကေသာလေးများမှာယမင်းကိုမဟာဆန်၍ကျက်သရေရှိစေသည်။အရပ်က၅ပေ၆လက်မခန့်ရှိပြီးအရပ်နှင့်လိုက်အောင်ပင်ခန္ဓာကိုယ်ကသူ့နေရာနှင့်သူအချိုးကျနေသည်။သေးသွယ်သောခါးလေးအောက်မှစွင့်ကားလုံးဝန်းသောတင်သားများ နှင့်မို့တင်း၍ကြွရွနေသောရင်သားနှစ်မွာတို့မှာမြင်သူပုရိသတို့ကိုလည်ပြန်ငေးစေသည်။ လမ်းလျှောက်ဟန်စကားပြောဟန်တို့မှာလည်းသိမ်သိမ်မွေ့မွေ့တိုးတိုးညင်းညင်းလေးဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်လေးမှာလှသည်ဆိုသည်ထက်ချောသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်။တစိမ့်စိမ့်ကြည့် လေရင်ထဲထိစေသည့်အလှပိုင်ရှင်မျိုးဖြစ်သည်။ မာလဒီအိမ်ကိုမီးသွေးစပို့ကတည်းကချောမောသောယမင်းကိုသတိထားမိသည်။မာလသည်အသက်၄၀ခန့်မီးသွေးပို့သမားဖြစ်သည်။ အသားအရောင်မှာခြောက်သွေ့မည်းကျိပ်နေသည့်အပြင်ရုပ်ရည်မှာလည်းကြမ်းတမ်းသည်။ခန္ဓာကိုယ်တွင်ကြွက်သားမြောင်းကြီးများ မှာပုံမကျပန်းမကျထွက်ပေါ်နေသည်။အင်္ကျီဘယ်တော့မှမဝတ်ပဲပုဆိုးတိုတိုတထပ်သာဝတ်လေ့ရှိသည်။ ”မီးသွေးလိုသေးလား” ”သြော် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ရှင့် အပေါ်မှာထားပေးပါလား” ”ကျွန်တော်လည်းမသိလို့လိုက်ပြပေးပါလား” ယမင်းမှာဈေးသွားရဦးမည်ဖြစ်၍အနီရောင်ရင်ဖုံးအင်္ကျီခါးတိုလေးနှင့်ထဘီအနီလေးကို ဝတ်ထားသည်။ခါးတိုအင်္ကျီမှာပါးလွာသဖြင့်နောက်မှကြည့်လျှင်အထဲမှချိတ်၅ခုတပ်အသားရောင်ဘော်လီလေးကိုထွင်းဖောက်မြင်နေ ရသည်။သေချာကြည့်လျှင်ဘော်လီချိတ်များကိုပင်မြင်နိုင်သည်။လွတ်နေသောခါးသားဝင်းဝင်းလေးမှာလည်းမာလကိုမြူစွယ်နေသည်။ တင်းယင်းလုံးဝန်းသောယမင်းဧ။်တင်သားနှစ်လုံးမှာထဘီထဲမှရုန်းကြွနေသည်။အတွင်းခံအရာလေးကိုထင်ရှားစွာမြင်နေရသည်။ မီးသွေးပို့ပြီးသောအခါမာလဇာတ်လမ်းစတော့သည်။ ”ဟေ့ ကောင်မလေး ယောက်ျားယူတာဘယ်လိုလဲ ကောင်းလား” ”ရှင်” ယမင်းရုတ်တရက်ကြောင်သွားသည်။ ”မိန်းကလေး ကိုယ့်ကိုလည်း တစ်ခါလောက်လုပ်ခွင့်ပေးပါလား” ”ရှင် ရှင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ” ”ကိုယ်မင်းကိုတွေ့ကတည်းကချစ်မိသွားတယ်ကွာ မင်းရဲ့လှပလုံးဝန်းတဲ့ဖင်တွေကိုလေးဖက် ထောက်ပြီးတစ်ခါလောက်လိုးရရင်သေပျော်ပါပြီ” ”ဖြန်း ဖြန်း ရှင် ရှင်” ယမင်းရှက်ဒေါသကြောင့်မာလကိုပါးရိုက်၍အခန်းထဲဝင်ပြေး သွားလိုက်သည်။မာလကနောက်မှအခန်းထဲလိုက်ဝင်သွားပြီးမှောက်လျက်ငိုနေသောယမင်းအပေါ်မှထပ်၍မှောက်လိုက်သည်။ ”ရှင် ရှင် ဖယ် ဖယ် မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ကျွန်မမှာယောက်ျားရှိတယ်” ယမင်းအော်ဟစ်လိုက်ချင်သော်လည်းအသံကတိုးတိုးညင်းညင်း လေးသာထွက်လာသည်။မာလကယမင်းဧ။်နို့နှစ်လုံးကိုအင်္ကျီပေါ်မှပင်အုပ်ကိုင်၍နယ်ပေးရင်းယမင်းဧ။်လည်ကုပ်သားဝင်းဝင်းလေး ကိုစုပ်နမ်းလိုက်သည်။”ပြွတ် ပြွတ်”…

၀မှမဝသေးတာကို ညနေကတည်းက ညစာအတွက်ထမင်းကို တဝတပြဲစားထားပြီးပြီ။ ဒီနေ့ သိန်းဆောင် ကြက်ခြံမှာစောင့်အိပ်မှဖြစ်မယ်။ သူ့ရွာက ကောင်တွေအကြောင်းကို သိန်းဆောင် ကောင်းကောင်းသိတယ်။ တန်ဆောင်တိုင်ည အတွက် ရွာကကာလသားကောင်လေးတွေရဲ့ ပစ်မှတ်က သူ့ရဲ့ကြက်ခြံ ဖြစ်နေမယ်ဆိုတာ မြေကြီးလက်ခတ်မလွဲ။ နောက်နေ့မှ ကြက်ခိးုတဲ့လူတွေကို သိလို့အရေးယူပေးပါ သွားပြောလို့မရဘူး။ တန်ဆောင်တိုင်ညမှာ ရွှေငွေ အဖိုးတန်ပစ္စည်းမဟုတ်ပဲ အသေးအမွှားခိုးတာလောက်နဲ့တော့ ထုံးတမ်းအစဉ်အလာပဲဆိုပြီး အရေးယူလေ့မရှိဘူး။ ရွာထဲမှာလည်း ဧည့်လာရင်ကျွေးမွေးဖို့ ဟင်းမရှိတဲ့အခါ ချက်စားဖို့တစ်နိူင်တစ်ပိုင် ကြက်မွေးကြပါတယ်။ ရွာထဲမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညပြီးရင် ကြက်မပျောက်တဲ့အိမ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ပဲ။ ကို့ယ်အိမ်ကကြက်သူခိုး သူ့အိမ်ကကြက်ကိုယ်ခိုးနဲ့ ပတ်ချာလည်နေတယ်။ သိန်းဆောင်တို့ရွာမှာ တန်ဆောင်တိုင်ညဆိုတာ ကြက်ခိုးကိုခိုးရမယ်လို့ အစဉ်အလာဖြစ်နေတော့တာပဲ။ သိန်းဆောင် ရဲ့ကြက်ခြံမှာ ကြက်ဖရော ကြက်မရော စုစုပေါင်းဆို ၅၆၈ကောင်ရှိတယ်။ ကြက်ဥ တွေကို မြို့ပေါ်ကဈေးမှာ တစ်ပတ်တစ်ခါ ဖောက်သည်ဈေးနဲ့သွားသွင်းလေ့ရှိတယ်။…

မောင်သိပ်ကြမ်းတာပဲ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းထွက်တော့သူကျတယ် သူကျတာကိုသူကအစောကတည်းကသိပြီးသား သူအင်္ဂလိပ်စာတစ်ဘာသာကို လုံးဝမဖြေခဲ့သူ့အိမ်ကစည်းကမ်းကြီးသည် ဒါဆိုဒါပဲ ဟိုဟာမလုပ်နဲ့ ဆိုတာမျိုးသူနဲ့အတူ သူ့အကို အမ နဲ့ ညီမလေးတစ်ယောက်ရှိသည်အားလုံးထဲမှာ သူကလွဲ၍ သူ့အဖေအမေရဲ့ စစ်စည်းကမ်းအတိုင်းနေကြသည် လိမ်မာကြသည်ပေါ့ သူကတော့ ခွေးဖြစ်မဲ့ကောင်ပေါ့သူက ညဏ်ရည်ကောင်းသည် သူဝါသနာပါတာကိုသာလုပ်မည်ဝါသနာပါတာလုပ်ရမှသာ သူအောင်မြင်မည်ဟု ခံယူထားသူအစတုန်းကတော့ သူ့ဝါသနာက ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ဂစ်တာသမားသူ့အိမ်ကမသိအောင်သင်တန်းကိုခိုးတက်ခဲ့ရသည် သင်တန်းကိုစ့်အားလုံးကြေညက်ပြီးဆရာကတောင်လက်ဖျားခါရသည် ရှိသမျှမုန့်ဖိုးလေးစုပြီး ဂစ်တာဝယ်သည် ဂစ်တာကို ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်မှာထားပြီး ကျောင်းလွတ်ချိန်မှာ သွားတီးသည်သူ့အဖေကဒါကိုမြင်သွားပြီး အိမ်ရောက်တော့ ခြိုးခြိုးနှိမ်နှိမ်ပြောပြီး ရိုက်ပါလေရော ဒါနှင့်လားဇွဲမလျှော့ သဘောထားပြည့်ဝသော ကျူရှင်ဆရာအိမ်မှာ ဂစ်တာကိုလေ့ကျင့်ပြန်သည် ဒီတခါတော့ ကျူရှင်ဆရာအပါအဝင် သူ့ဂစ်တာသင်တန်းဆရာကိုပါ သူ့အမေနဲ့အဖေက သွားသောင်းကြမ်းကြတော့ သူအားနာမွုရှက်ရွံ့မွုတို့နှင့် မျက်နှာမပြဝံ့ အိမ်အပြင်လည်းမထွက်တော့ သူ့ကို ဂိုက်ဆရာခေါ်ပေးပြီးမောင်းပြန်သည်။ သူစာအားလုံးရသည် သို့သော် သူစိတ်မပါတော့ဒူးထောက်တောင်းပန်၍သော်၎င်း အေးအေးဆေးဆေးပြောပြ၍သော်၎င်း သူ့ရည်မှန်းရာဝါသနာပါရာသာလုပ်ခွင့်ပြုပါရန် မိဘနှစ်ပါးကိုတောင်းဆိုခဲ့သော်လည်း အကိုကဲ့သို့DSA…