သူမတို့ရဲ့ဂွင် ဒေါ်မြတ်တင်မေကို ထွန်းကိုသိတာတော့ကြာပြီ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးတာတော့အရမ်းကြီးမရင်းနှီး။ ထွန်းကိုကား အသက် (၂၇)နှစ်ခန့်ရှိသည့် လူလတ်ပိုင်းတစ်ဦး။ ယောကျၤားဆန်ဆန်နှင့် ချောမောသော ရုပ်ရည်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး.။ စကားပြောလည်းကောင်းသော ကြောင့် ချစ်သူခင်သူများသည်။ ဘွဲ့ရပြီးနောက်ပိုင်းတွင် မြို့မှာလာပြီး ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင်အလုပ်လုပ်ကိုင်နေသူ။ ဒေါ်မြတ်တင်မေကား သူငှားနေသည့် အဆောင်မှ အဆောင်ပိုင်ရှင် ဦးကောင်းမင်း၊ ဒေါ် နီလာ နှင့်သူငယ်ချင်းတွေ။ ဒေါ်နီလာထံလာရင်း မျက်မှန်းတန်းမိကာ ရင်းနှီးနေသောသဘော။ ဒီလောက်ဘဲရှိသည်။ ဒါပေမဲ့တစ်ခုတော့ ထွန်းကိုသိသည်။ ဒေါ်မြတ်တင်မေကတော်တော်လှသည်ဟု။ ဟုတ်တယ်လေ….အသက်က(၄၀)စွန်းစွန်း။ ငယ်စဉ်ကမယ်ဘွဲ့တွေဘာတွေရဖူးသည်ဟုတော့သိရသည်။ သူမနှင့်သူမယောကျၤား ဦးမောင်မောင်ဝင်းက ကလေး(၂)ယောက်ထွန်းကားခဲ့သည်။ ထိုကလေးတွေကလည်း သူမြင်တော့မြင်ဖူးသည်။ ဒါကလဲကျောင်းပိတ်ချိန်တွေလောက်မှပါ။ ဘော်ဒါဆောင်မှာထားတာဆိုတော့တစ်ခါတစ်ရံမှသာ။ ဒေါ်မြတ်တင်မေယောကျၤားကလည်း အလုပ်များသူပီပီအိမ်မှာမကပ်။ ဒီတော့ သူမကလည်း ထွန်းကိုငှားနေသော အဆောင်ပိုင်ရှင်ဒေါ်နီလာဆီ မကြာမကြာလာလည်သည်။။ သူမတို့ဘာတွေပြောလို့ပြောနေကြမှန်းတော့မသိ။ ထွန်းကိုအလုပ်ပြန်လာသည့် အခါ မကြာခဏတွေ့သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ဒေါ်မြတ်တင်မေက…
Category: apyar
အရမ်းကောင်းနေပြီ
အရမ်းကောင်းနေပြီ ဒီနေ့အိမ်အပြန်လမ်းဟာ တော်တော်လေး စိတ်ပျက်စရာကောင်းနေသည်။ ပြီးခဲ့တဲ့ အပတ်ကပဲ လက်ရှိတွဲနေတဲ့ ရည်းစားနဲ့ ပြတ်တယ်။ ဒီနေ့ အလုပ်ကနေ လူလျော့ထဲအထဲ ပါသွားတယ်။ ဘယ်လောက် စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းလဲ။ဒါနဲ့ ခပ်စောစောပဲပြန်လာခဲ့ရတယ်။ နောက်တစ်ခု စိတ်ဖိစီးတာကလည်း ဒီရက်ပိုင်းမှ အဒေါ်တွေနဲ့ အတူနေရာက ပြန်လာတဲ့ သူတူမ ဆုမြတ်ကြောင့်ပါ။ ခေတ်နောက်ပြန်ဆွဲတာ မဟုတ်ပေမယ့် တူမလေးကို လွတ်လပ်ခွင့် တအားမပေးထားဘူး။ သမီးအရင်းလို့ချစ်တာကြောင့် သမီးလို့ပဲခေါ်ပြီး ယုယကျင်နာမှုတွေပေးသမျှ စောဒက တက်တာကို အမြဲတမ်းခံနေရတယ်။သမီးက ဒါလေးတောင် မလုပ်ရဘူးလားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အပြင်သွားတာ အပြစ်လားစသည်ဖြင့်ပေါ့။ ဒီနေ့တော့ အိမ်ပြန်ရောက်ရင် သူငယ်ချင်းတွေဆီ ဖုန်းဆက်လို့ရရင် အပြင်ထွက် အရက်သောက်မယ်။ မရရင်တော့ အိမ်မှာပဲ သောက်မယ်လို့ စဉ်းစားထားတာ။ အိမ်ရောက်လို့ သော့ဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင် လိုက်တော့ ဘယ်လိုမှထင်မှတ်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းက…
တတ်ညီလက်ညီ
တတ်ညီလက်ညီ ဒီလိုပေါ့ဗျ……အမဝေရေ အမဝေ..အိမ်မှာ ဘသူမှမရှိဘူးထင်တယ် ကျွန်တော့်ကအဲ့လိုပဲ ဝင်ထွက်သာွားလာနေကျပါကျွန်တော်ဝယ်လာတဲ့ခွေတေ အစ်မငှါးသွားတယ်ဆိုတာနဲ့လာတောင်းတာ အိမ်ရောက်တော့ဘသူမှမရှိ ထူးသံမကြားရအဲ့တာနဲ့ပဲအိမ်ပေါ်တက်သွားတော့ အိပ်ခန်းထဲအသံကြားတာနဲ့ အခန်းတံခါးကစေ့ရုံစေ့ထားပါတယ်အဲ့တာနဲ့ပဲ အခန်းထဲဝင်သွားတော့ တွေ့လိုက်ရတာက အစ်မက ရေချိုးမလို့ အင်္ကျီလဲနေတာပါအပေါ်က တီရှပ် လေးကိုအရင်ချွတ်လိုက်ပါတယ် ပီးတော့အောက်က အိမ်နေရင်းဘောင်းဘီလေးကိုချွတ်တယ်ဗျ အမယ် ဒီလိုဆိုတော့လည်း ငါ့အမကလှသားပဲအစ်မကအရပ်က သိပ်တော့အရပ်မရှည်ပါဘူးဒါမယ့် နိုကြီးတေကကြီးတယ်ဗျ သူဝတ်တဲ့ အင်္ကျီလည်ဟိုက်တေကြားထဲက မြင်နေကျနို့ကို ခုလိုဘရာလေးနဲ့မြင်လိုက်ရတော့လီးကတောင်လာပါတယ်အမကမှန်ရှေ့မှာရပ်ပီး သူ့နို့တေကိုကိုင်ကြည့်နေသေးတယ်ပီးတော့လုံချည်လေးဝတ်ပီး အောက်ခံဘောင်းဘီရော ဘရာလေးပါချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အခန်းပြင်ထွက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဧည့်ခန်းထဲကပဲထိုင်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်“ဟယ် ငါ့မောင် ဘယ်တုန်းကရောက်နေတာလဲ”“ခုပဲရောက်တာအစ်မ ခွေတေအမငှါးသွားတယ်လို့ ပြောလို့ လာခဲ့တာ”“ဪ ဟုတ်လားအဲ့မှာရှိတယ်လေ နင်ဇာတ်ကားတေကလည်းဟယ်ဘာတေမှန်းလည်းမသိပါဘူး”ပြောပီးအစ်မက သူငှါးသွားတဲ့ခွေတေကုန်ပီးရွေးပေးနေလေရဲ့။ ခုဏက အရှိန်မသေသေးတဲ့လီးက ခုလိုရှေ့က ဖင်ကြီးကုန်းမေတာမြင်ရတော့ ပြန်တောင်လာတယ်ကျွန်တော်ကနွေရာသီဆိုတော့ အောက်ခံဘီဝတ်လေ့မရှိဘူးဗျ ပီးတော့အောက်က ကွာတာဘောင်ဘီအတိုနဲ့ဆို့တော့ လီကြီးက အပေါ်ကိုထောင်ထွက်နေတာပေါ့အခွေတေရှာနေတာ တွေ့ပီထင်ပါရဲ့…
ခိုးစားရသောအရသာ
ခိုးစားရသောအရသာ ဦးသောင်းဆက်သည် အသက်ကြီးကာမှ ဟန်းဆက် ကိုင်ဖူးသူဖြစ်သည်။ ဦးသောင်းဆက် အရွယ်ကောင်းစဉ်… ငယ်စဉ်အခါက… ယခုကဲ့သို့တယ်လီဖုန်းကို… ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့်… ပေါပေါများ များမသုံးနိုင်ကြချေ ။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူများသာ… အိမ်ဖုန်း ကြိုးဖုန်း သုံးကြသည်။ ယခုတော့… ဦးသောင်းဆက်လည်း တတ်နိုင်သလောက်သောငွေလေးဖြင့် ဟန်းဆက် ဈေးပေါပေါလေးတစ်လုံးဝယ်ကိုင်ဖြစ်လေသည်။ အခြားသူများကဲ့သို့ ဟန်းဆက် ကို ကျွမ်းကျင်စွာ အသုံးမပြုတတ်သော်လည်း… ဟိုကလိ ဒီကလိဖြင့် ဖေ့ဘုတ် ပွတ်တတ်လာသည်။ အပြာဆိုဒ်/အပြာစာများကို ရှာဖွေကြည့် ရ့ှုတတ်လာသည်။ အိမ်ရှိဇနီးဖြစ်သူမှာ ရိုးရိုးအေးအေးဖြစ်သည့်ုပြင်… အသက်အရွယ်ကြီးမြင့်လာသောကြောင့်… ကိစ္စတွင်ဆက်ဆံမှုမရှိသလောက် ဖြစ်လာခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့်… ဦးသောင်းဆက်မှာ… ဟန်းဆက် မှ အပြာကားတွေကြည့်ပြီးသည့်အခါ… စိတ်ဖြေစရာမ ရှိသည့်အတွက် … ။ အသက်ကြီးကာမှ လက်သ္မားပြန်ဖြစ်နေရလေသည်။ အပြင်တွင် ကာမသွားရောက်ဖြေဖျောက်ရလောက်အောင်လည်း… ငွေကြေးတတ်နိုင်သူမဟုတ်ချေ။ ကံကောင်းချင်လို့လား? ကံဆိုးချင်လို့လား?…
အံဝင်ဂွင်ကျ
အံဝင်ဂွင်ကျ ပထမဆုံး အသက်က ၁၃_၁၄ နှစ်ပေါ့ .. တစ်နှစ်ကျတော့ ဇာတ်လမ်းစဖြစ်တဲ့အချိန်မှာလွန်ရောကျွံရော ၁၅ နှစ်ဘဲထားပါ။အဲဒီအချိန်တုန်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ၁၅ နှစ်လို့တောင်သတိမထားမိပါဘူး။ ပြောရရင်ရတန်းကအထိကဆရာမကိုကြောက်ရ၊စာမေးပွဲကျရင်မိဘဆူခံထိမှာကြောက်ရနဲ့ယောကျၤားတို့တတ်အပ်တဲ့အတတ်ဆန်းပညာတွေကို လေ့လာသင်ကြားဖို့ အခွင့်အရေးမရခဲ့ပါဘူး။ အဲ ကျနော်က စာအုပ်တော့ကြိုက်တယ်ဗျ ..ကာတွန်းကိုမလွတ်တန်းဖတ်တယ်ဝတ္ထုတွေလည်းဖတ်တယ် .. မင်းလူတို့ တာရာမင်းဝေတို့စာအုပ်မျိုးတွေကြိုက်တယ်။ရတန်းထိတော့ တစ်နှစ်တစ်တန်းအောင်ခဲ့ပါရဲ့ .. ဖောက်တာက ၈ တန်း စတက်တဲ့နှစ်၊ ကျနော်နေတာကပဲခူးမြို့ လူလတ်တန်းစားရပ်ကွက်တစ်ခု၊အိမ်တွေကလုံးချင်းအိမ်တွေတစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကြား လူသွားလို့ရတယ်။လမ်းမကြီးကလည်းသွားလို့ရတယ်၊အိမ်ကြားလမ်းကသွားရင် များသောအားဖြင့်နောက်ဖေးပေါက်တွေ ရောက်သွားတာများတာပဲ။ ကျနော်တို့ကတော့တစ်အိမ်နဲ့တစ်အိမ်ကူးချင်ရင် နောက်ဖေးပေါက်ကတက်သွားလိုက်တာပဲ၊အနီးပတ်ဝန်းကျင်က ရင်းနှီးပြီးသားတွေ လည်နေကျဆိုတော့သိပ်ပြဿနာမရှိဘူး။ကျနော်အားရင် ပျင်းပျင်းရှိရင် ကာတွန်းစာအုပ်သွားသွားဖတ်တဲ့အိမ်ကတော့ မတင်တို့အိမ်ပေါ့။ သူ့ကို ကျနော်က မတင်လို့ပဲခေါ်တယ်၊သူကအမအကြီးဆုံးသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်၊တစ်ခါတစ်ခါသူနဲ့နေတယ်ရနှစ် ၈နှစ်လောက်ပေါ့ ..သူ့ယောကျၤားကတော့ စစ်ဗိုလ်လို့ပြောတာပဲကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကိုပြောင်းလာတော့ ပါမလာတော့ဘူး .. တိုက်ပွဲမှာကျပြီး ဆုံးပြီပြောတာပဲ။အသက်က ၃၀ လောက်ပေါ့။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ရွေပဲ …..
စောင့်မျှော်ကာမောရသည်
စောင့်မျှော်ကာမောရသည် ဆရာကြီးစိန် ဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက်ပင်။ ဆရာကြီးစိန် သည်ပျောက်စေဆရာကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး ဟုသာခေါ်နေရသောလည်း အသက်မှာ(၃၄)နှစ်ခန့် သာရှိသေးသည်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ အသားညိုညိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ မဟာနဖူးဖြင့် ခန့်ထည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် တစ်ချိန်က ဘိုးတော်ကြီးတစ်ဦး၏နောက်တွင် ဝေယျာဝစ္စလုပ်ရင်း နှစ်နှင့်ချီလိုက်ပါခဲ့ရာမှ ပျောက်စေအတတ်ကို တတ်မြောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ အမည်ရင်းမှာ ဂျင်အောင်ဖြစ်ပြီး ရန်ကုန်သားဖြစ်လေသည်။ သူ၏ဆရာ ဘိုးတော်ကြီးမှာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်တောင်တက်သွားသည်မသိ၊ ဂျင်အောင် ကတော့သူ့ဝမ်းသူကျောင်းကာ ဆရာကြီးတစ်ဆူဖြစ်၍ပင်နေတော့သည်။ ယခုလည်း ဆရာကြီးစိန် သည် မြို့ကြီးတစ်မြို့နှင့်မနီးမဝေး ကျေးရွာကြီးတစ်ရွာနှင့် တစ်ခေါ်လောက်ဝေးသော တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီတစ်ဆူဘေးတွင် ခိုင်ခန့်သောတဲကြီးတစ်လုံး ဆောက်ကာ သတ္တဝါများကို ကယ်မနေလေသည်။ ဆရာကြီးစိန် သည် ယောဂီရောင်အကျႌ နှင့် ယောဂီရောင်ပုဆိုးကိုသာ အမြဲတမ်းဝတ်ဆင်လေ့ရှိပြီး ပုတီးခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို လည်ပင်းတွင် ဆွဲထားတတ်သည်။…
အပြိုင်ကြဲကြသည်
အပြိုင်ကြဲကြသည် သျှင်သွေး သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ထံ မှ ဖုန်း ဖြင့် ကူးယူ ထားသော အပြာကားများ ကို နားကျပ် တပ်ကာ ဆေးလိပ်ဖွာ ရင်း ကြည့်ရန် ဆုံးဖြတ်ကာ အိမ် ခန်းဆီး ကို မှီပြီး ထိုင်လိုက်သည် ။ မိန်းမ ဖြစ်သူ အိတုံ က တော့ အခန်း ထဲ တွင် အိပ်မောကျ နေလေသည် ။ နွေ ရာသီ မို့ အိုက်စပ်စပ် ဖြစ်နေသည် ။ သျှင်သွေး အပြာကား များကို စတင် ကြည့်ရှု နေရင်း ဇာတ်ဝင် ခန်း တစ်ချို့ကြောင့် အမည်မသိ သော ခံစားမှု များ ဖြစ်လာ…
မညှာနဲ့ဦး
မညှာနဲ့ဦး ကျမ အသက် ၁၃ နှစ်။ ကျမတို့ရွာကို ရန်ကုန်မှရှိတဲ့ အမေ့အမျိုးတွေ အလည်လာကြတယ်။ ကျမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဖူးလေ။ အမျိုး ရှိတယ် ဆိုလို့သာ သိရတာ မြင်လည်းမမြင်ဖူးကြပေပဲကိုး။ အမျိုးတွေ ၅ယောက်လောက်လာလည်ကြတာ အဲ့ထဲမှာ အမေ့မောင် တစ်ဝမ်းကွဲ ၂ယောက်ရယ်၊ အဖိုးလေးနဲ့ သူ့မိန်းမ ၊ ကျမ အဖိုးလေး ၁ယောက်ရယ် ကျမတို့ ကျောင်းပိတ်နွေရာသီရက်တွေဆိုတော့ ကျမလည်း အိမ်မှာထမင်းချက် ရေခပ် ပြီးရင် သငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားဆော့သေးတယ်။ကျမ ဦးလေးဝမ်းကွဲ ၂ယောက်က ဦးဝေ နဲ့ ဦးမိုးလို့ခေါ်တယ်။ ဦးဝေက အိမ်ထောင်နဲ့ အသက် ၃၀ ကျော်။ဦးမိုးက လူပျို အသပ် ၂၇ လောက်။ သူတို့ ညီအကိုတွေက ရန်ကုန်မှာ taxi မောင်းကြတာ…
တောင့်တလို့နေမှာပါ
တောင့်တလို့နေမှာပါ နေမျိုးတို့အိမ်သွားတော့ တီဌေးက ရှောင်နေတုန်းပါပဲ။ ၃၄ နှစ်ထိ စောင့်စည်းလာတဲ့ အပျိုကြီး ခုတော့ ရှက်နေရှာမှာ။ နေမျိုးက တီဌေးကို ကြည့်ပြီး မျက်စိမှိတ်ပြတယ်။ သိပ်မကြာဘူး သားအမိနှစ်ယောက် ဈေးဝယ်ထွက်သွားတယ်။ တီဌေးကို ဖန်လို့ရအောင် နေမျိုးက ရှောင်ပေးတာပဲ။ တီဌေးနဲ့ ကျွန်တော်ပဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့တယ်။“တီဌေး ဟိုညက ပျော်ရဲ့လား” မဖြေပါဘူး။ မျက်နှာကြီးနီပြီး တီဗီထဲ စိတ်ဝင်စားသလို လုပ်နေတယ်။ “တီဌေး မဖြေရင် ဗီဒီရို တွေ အင်တာနက်ပေါ်တင်မှာနော်” “ဆေးခပ်ပြီး မဟုတ်တာ ဝိုင်းလုပ်တာ ဘာလို့ပျော်ရမှာလဲ” တီဌေးက မျက်စောင်းထိုးရင်း ဖြေတယ်။ “ဒါဆို နေမျိုး လုပ်ပေးတုန်းက ပျော်တယ်ပေါ့” တီဌေး ပြန်မဖြေဘဲ ခေါင်းငုံ့နေတယ်။ တူအရင်းလိုးတာခံရတော့ ရှက်နေတယ်ထင်တာပဲ။ တီဌေးဘေးကို သွားထိုင်လိုက်တယ်။…
အထက်တန်းလွှာ
အထက်တန်းလွှာ “မေလေး” “ရှင့်” “မောင်တို့လက်ထပ်ရအောင်၊မောင်အလုပ်ရပြီ” “မောင်ဖေဖေနှင့်မေမေကိုပြောလေ” “အေးပါကွာယောက်ခမကြီးတွေကသလောတူပြီးသားပါ” မေလေးမှာအသားဖြူပြီးအရပ်ငါးပေလေးလက်မလောက်ရှိပြီးလှပသောကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိပါတယ်။မျက်နာချိုပြီးအသားအရေဝင်းပဖြူစင်တဲ့အသားအရေရှိတယ်။မြန်မာဝတ်စုံလိုကိုယ်လုံးပေါ်လွှင်စေသောအဝတ်အစားဝတ်ကမြင်သူတိုင်းနှစ်ခါလောက်ပြန်ကြည့်ရတဲ့သူမျိုးဖြစ်ပါတယ်။ အင်္ဂလိပ်စာအဓိကနှင့်ဘွဲ့ရတယ်။ကိုမင်းသူနှင့်တက္ကသိုလ်ကတည်းကချစ်ခဲ့ရပြီး၊ကိုယ်မင်းသူအလုပ်ရရင်လက်ထပ်မယ်ရည်စူးခဲ့ကြတဲ့ချစ်သူတွေဖြစ်ကြတယ်။ကိုမင်းသူကအနေအေးတဲ့သူဖြစ်တော့မိဘတွေကလည်းသဘောတူပြီးသားဖြစ်တော့သိပ်မကြာခင်မှာပဲရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးကြပြီးအိမ်မှာပဲ မင်္ဂလာဆောင်ဖြစ်ကြတော့တယ်။ “မင်္ဂလာဆောင်တော့လည်းအရင်ကစည်းရှိကြတော့တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးမလွန်ကျူးခဲ့ကြပါဘူး”။ “မေလေး” “ရှင်..မောင်” “မင်္ဂလက်ဖွဲ့တွေလည်းဖောက်ကြည့်ပြီးပြီမဟုတ်လား” “အင်း.လေမောင်” “မပင်ပန်းဘူးလား” “အင်း.ပင်ပန်းတာတော့ပင်ပန်းပါတယ်” “အဲဒါဆိုအိပ်ကြရအောင်ကွာ၊မောင့်အချစ်ကလေးကိုကြင်နာချင်ပြီ” “ရှူးတိုးတိုး.မေမေတို့ကြားပါ့မယ်” “သူတို့နားလည်ပါတယ်မေလေးရယ်” “အော်သိတာသိစေမမြင်စေနှင့်တဲ့မောင်” “လုပ်ပါကွာအိပ်ရအောင်” “မောင်ကလည်း..သိပ်ကဲတာပဲ၊ဒီပစ္စည်းတွေသိမ်းလိုက်ပါဦးမယ်” အမှန်တော့မေလေးတစ်ယောက်ရင်တွေခုန်နေပြီး၊ရှက်နေလို့ဒီအလုပ်တွေလုပ်နေတာပါ၊အခုတော့အဲဒါတွေသိမ်းရင်းအချိန်ကဆယ်နာရီကျော်နေပြီ။မေလေးကပစ္စည်းတွေသိမ်းပြီးဍှက်နှာသစ်ခြေဆေး၊သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီးမှအိပ်ခန်းထဲဝင်လာလိုက်တယ်။ပြီးတော့ညဝတ်အင်္ကျီလေးဝတ်မလို့လုပ်တော့.မောင်ကကြည့်နေလို့နည်းနည်းရှက်သွားတယ်။ “မောင်..ဘာလို့ကြည့်နေတာလဲ၊ဟိုဘက်လှည့်ကွာ၊မေလေးရှက်တယ်”။ “မင်းသူလည်း “အေးပါကွာ”ဆိုပြီးတဖက်လှည့်ဟန်ပြုပြီးမေလေးမပြီးခင်လှည့်ကြည့်တယ်” “ဟင်းမောင်နှော်”ဆိုပြီးအဝတ်ဟောင်းတွေကိုကုတင်ခြေရင်းကအဝတ်စင်ပေါ်ခေါက်တင်လိုက်တယ်။ပြီးတော့မှချစ်သူလင်ကိုကန်တော့ပြီးကုတင်ပေါ်လှမ်းတက်လိုက်တယ်။မင်းသူလည်းကုတင်ပေါ်တက်လာသောမေလေးအားကြင်နာစွာပွေ့ဖက်ပြီးပါးနှစ်ဖက်ကိုမွေးကြူရင်း “သိပ်လိမ္မာတဲ့မိန်းမလေးရယ်”။လို့ပြောလိုက်ပြီးကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်တော့တယ် “အမယ်နဂိုကတည်းကလိမ္မာပြီးသားပါနှော်” “အေးပါကွာ” ကိုမင်းသူကမေလေးနှုတ်ခမ်းအားစုပ်ယူနမ်းရှိုက်တဲ့အခါမေလေးလည်းပြန်လည်နမ်းလိုက်တယ်။မေလေးရောမင်းသူပါရင်ခုန်မှု့တွေနှင့်တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကြင်နာစွာပွေ့ဖက်နမ်းရှိုက်နေကြရင်းမင်းသူကကျော့ရှင်းပြီးသွေးစိမ်းကြောမြမြလေးပေါ်နေတဲ့မေလေးရဲ့လည်တိုင်ကလေးကိုငုံခဲပြီးစုပ်ယူလိုက်တယ်။ “အို..မောင်ရယ်” မေလေးမှာအလိုးခံရမည်ကိုကြိုသိပြီးပိုပြီးရင်ခုန်မှု့တွေနှင့်အတူ၊မိန်းမောစပြုလာပါတော့တယ်။ “မင်းသူလည်းမေလေးအင်္ကျီကိုအပေါ်တွန်းတင်ကာ၊ဘရာအားချွတ်ရင်မေလေးနောက်ကျောသို့လက်လှမ်းလိုက်ပြီးအင်္ကျီချိတ်အားဖြုတ်ရာမေလေးပဲအိပ်ရာမှထပြီးဖြုတ်လိုက်ရတယ်။မေလေးဘရာချိတ်ဖြုတ်တုန်းမှာပဲမေလေးအကျီကိုခေါင်းကနေချွတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ဘရာချိတ်ဖြုတ်လိုက်တဲ့မေလေးအကျီၤပါတစ်ခါတည်းချွတ်လိုက်တော့၊ဖြူးဖွေးဝင်းပတဲ့လုံးကျစ်ကျစ်ရင်နှစ်မွှာဟာအပြင်သို့ထွက်လာတော့မင်းသူလည်းထိုထိုသောနို့နှစ်လုံးအားသေသေချာချာကြည့်ပြီးစို့လိုက်တယ်” “ပြွတ်..ပြွတ်..ပြွတ်” “အာ့မောင်ရယ်..ကျွတ်..ကျွတ်” “မေလေးတစ်ယောက်စုပ်သတ်ပြီးညည်းညူမိတယ်။အပျိုစင်နို့ပီသစွာပဲစုချွန်နေတဲ့နို့သီးတွေကစူထွက်လာရင်းတသိမ့်သိမ့်တလှိုက်လှိုက်တက်လာသောကာမစိတ်ကြောင့်ညည်းညူမိရလေသည်။ “ပြွတ်..ပြွတ်…ပြွတ်” “အင့်..ဟင်းးဟင်းးးးး” မင်းသူလည်းမေလေးချိုချိုကိုလျှာနှင့်ယက်လိုက်စို့လိုက်နို့အုံလိုက်ငုံလိုက်ခဲလိုက်လုပ်နေသဖြင့်မေလေးမှာပိပိထဲအရည်တွေစိမ့်ထွက်လာမှန်းသိပြီး။ ရှက်သွေးဖြာသွားလေသည် မင်းသူလည်းမေလေးလုံချည်ကိုအသာဖြေကာချွတ်သောကြောင့်မေလေးလည်းခါးကိုကြွပေးလိုက်ရပြီး။ မင်းသူကမေလေးအဖုတ်ကိုအတွင်းခံဘောင်းဘီထဲလက်သွင်းပြီးအမွေးနုလေးများကိုပွတ်သတ်ပေးရာ။မေလေးမှာဓာတ်လိုက်သကဲ့သို့တချက်တွန့်သွားပြီးပိပိထဲမှအရည်ကြည်ချောဆီလေးစိမ့်ထွက်သွားသည်။ပိပိအကွဲကြားလက်သွင်းပြီးမင်းသူမှာမေးလေးနို့ကိုစို့လိုက်သည်။မေလေးလည်းဖီလင်တက်သထက်တက်လာပြီး”အော်ညည်းသံလေးပေးမိလေသည်။ မင်းသူကမေလေးအတွင်းခံကိုချွတ်လိုက်သဖြင့်မေးလေးဒုတိယအကြိမ်..ဖင်ကိုကြွပေးရပြန်သည်။ပိပိမှာလည်းဖြူဖွေးဝင်းဝါနေပြီးနှုတ်ခမ်းသားများမှာပန်းနုရောင်ပြေးနေလေသည်။မင်းသူမာချစ်ရ၏ပိပိလှလှလေးကိုမြင်ပြီးယက်ပေးချင်သောစိတ်တဖွားဖွားဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည် “မေလေးပိကိုနမ်းချင်တယ်ကွာ” “မလုပ်ပါနှင့်မောင်” “မေလေးပြန်မလုပ်ပေးချင်ဘူးမောင်” “မေလေးကလည်းကွာလင်မယားတွေဖြစ်ပြီးမှကွာ”။ “မလုပ်ပါနှင့်မောင်ရယ်၊မောင်လည်းဘုန်းနိမ့်မယ်၊မေလည်းလည်းငရဲကြီးပါ့မယ်” “လုပ်ပါကွာ” “မေလေးမလုပ်ပါရစေနှင့်မောင်ရယ်” “မေလေးမလုပ်ချင်လည်းမောင်အတင်းမတိုက်တွန်းချင်ပါဘူးလေ၊မောင်တော့လုပ်ပါရစေ” “အာ.မောင်မေလေးကိုငရဲမပေးပါနှင့်မောင်” မင်းသူလည်းမေလည်းအားမပြောတော့ပဲမေလေးပိပိအားအတင်းယက်လိုက်သည်” “မလုပ်ပါနှင့်မောင်မေလေးတကယ်စိတ်ဆိုးမှာနှော်”…