Category: apyar

မကြီးနဲ့ပဲနေတော့မယ် မေမအသက်က ၂၉ ပါ ဝတယ်လှတယ် တောင့်တယ် ပြောရရင် ပြည့်ဖူးခိုုင်လိုုပါဘဲ အိမ်ထောင်ကျတာ လေးလပဲရှိတေးတာ၊ မေမမှာ မိထွေးဖက်က ပါလာတဲ့မောင်လေးတယောက်ရှိတယ်လေ အခုုမှကိုုးတန်းဖြေထားတာ ၁၆နှစ်ပေါ့ မေမအမျိုးသားက မေမတိုု့အိမ်မှာလိုုက်နေတာလေညညမေမတိုု့အလုုပ်ဖြစ်ပီဆိုုရင် မောင်လေးက ချောင်းတော့တာဘဲ၊ မေမတို့ညအိပ်ရင် မောင်လေးလာလာချောင်းတာမေမသိတယ်။ မေမ ယောက်ျားကမသိဘူး မေမလည်းမောင်လေးကို သနားတယ် ချောင်းပါစေဆိုပီး မေမအလုပ်ခံတယ်လေ ဒါကလည်းဖီးတမျိုုးပဲ သူလည်းမေမကိုမှန်းပြီးတော့ ဂွင်းထုမှာပဲနော်။သူအခုကိုးတန်းဖြေထာတယ် ဆန်တန်းမှာဒီစိတ်တွေဝင်နေရင် ဘယ်လိုမှစာမေးပွဲအောင်မှာမဟုတ်ဘူး သူ့ကိုဆူပြန်ရင်လည်း အရွဲ့တိုက်မှာစိုးတယ်၊ အပျက်မတွေနဲ့တွေ့သွားမှာအဆိုးဆုံးပဲ သူ့ကုုတင်အောက်မှာလည်း အောစာအုုပ်တွေပေါမှပေါ မေမလည်းမနေနိုုင်ဘူးခိုုးဖတ်တာဘဲ။ မေမအစကတော့အမှုအမှတ်မဲ့ပါဘဲ သူ့အပြာစာတွေခိုးဖတ်ရာကအင်းဆက်အကြောင်းသိခဲ့တာလေ မောင်လေးလည်းမေမလိုဖီးတက်မှာပေါ့ အဲဒါကြောင့်ထင်တယ် တနေ့မေမအိပ်နေတာကိုလာချောင်းကြည့်တယ်၊ မေထမိန်စ ဟနေတဲ့နေရာကို မ ကြည့်တယ်လေ။မေမအမျိုးသားက ကုမဏီ တခုုကအဝယ်တော်လေ တလနှစ်ခါလောက် ၃ရက်၄ရက်ခရီးထွက်ရတယ်၊တနေ့တော့ကိုုကိုုခရီးထွက်နေတုုန်းမှာပေါ့မောင်လေးကိုု စကားစကြည့်တယ်။ နင်ရည်းစားရှိနေပီလားလိုု့မေးတော့ မရှိဘူးတဲ့ မမရှာပေးရမလားလိုု့မေးတော့မလိုုချင်ဘူးတဲ့၊မေမလည်းစကားလမ်းပျောက်သွားရော…

စောစောကထက်ပိုကောင်းတယ် အဲဒိတုန်းက ကျနော်၉တန်းအောင်ခါစ နယ်သို့ ဦးလေးလင်မယားအလည်လာကြရင်းက ရန်ကုန်သို့လိုက်လည်ရန်မရမကခေါ်သဖြင့် လိုက်ခဲ့တယ် ဦးလေးတို့လင်မယားကသားသမီးမရှိတော့ကျနော့်ကို ပိုဂရုတစိုက်လုပ်ပေးတယ် ကျနော့်ဦးလေးဦးရဲထွန်း နှင့်ဒီအရွယ်အထိဆုံဖူးတာဆို၍ ၄ကြိမ်လောက်ဦးလေးမိန်းမ အန်တီစန်းစန်းနဲ့ကအခုတခါ ဦးလေးရုံးသွားပြီဆို အန်တီစန်းစန်းကအဖော်ပြုတယ် သို့သော်အစမို့မရင်းနှီးကျနော့်ပုံကကိုရိုးပုံရိုးအ စကားသိပ်ပြောလေ့မရှိ စိတ်ထဲမှာစကားလုံးတွေစီရင်းသာ အချိန်ကုန်လေ့ရှိတာမျိုးဒါပေသည့်ကျနော့်မှာအရည်အချင်း တစ်ခုမွေးရာပါပြောရမလားဘယ်သူကဘယ်လိုဘယ်လိုဆက်ဆံဘယ်လိုပြော ရတယ်ကအစသိတာ ဦးလေးရုံးသွားပြီးတော့ အန်တီစန်းစန်းကရေအတင်းချိုးခိုင်းတယ် ကျနော်ကဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီတိုကပ်ကပ်အန်တီစန်းစန်းကဘောင်းဘီစကပ်ပုံစံအထဲကအသားကိုမြင်ရတဲ့ အဖြူအပါး ရေအတူချိုးတယ် အန်တီစန်းစန်းဒီကနေ့အတော်လောနေတယ် ဒါ့ကြောင့်အတူချိုးတာဖြစ်မယ် သူ့ဘာသာရေတွေတဗွမ်းဗွမ်းလောင်း ပိုက်ကလည်းဖွင့်ထားသေး ခေါင်းလောင်းချိုးနေတာ ပြီးတော့မှ သတိရပြီးကျနော့်ကိုပိုက်အောက်ဝင်ခိုင်းတာ မျက်နှာပေါ်စီးကျရက်ကပင် အန်တီစန်းစန်း၏တင်သားဆိုင်ကြီးတွေက ချွတ်ထားသည့်အတိုင်း အမွှေးမည်းမည်းကြီးတွေနှင့် ပြောရအုံးမယ်နို့တွေပါဖော်ထားတာ ကျနော့်ကိုခလေးလိုသဘောထားတဲ့သဘောပေါ့ တစ်ကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပြီးတော့ ရေဘားကိုပိတ်ခါ ကျနော့်ကိုဆပ်ပြာတိုက်ပေးတယ် သားရယ်ခလေးပဲရှိသေးတာ ဘောင်းဘီချွတ်လိုက်တဲ့ကျနော့ကိုတောသားခလေးဆိုပြီးလျှော့တွက်တာမိန်းမမလုပ်ဖူးဘူးထင်နေတာကျနော်အန်တီစန်းစန်းရဲ့အသားအရေလှတာတစ်ခုတည်းနဲ့တင်တစ်ကိုယ်လုံးနမ်းပစ်ခြင်တာ ရုပ်ကတော့ဆိုးတဲ့အထဲတောင်ပါသေးဘောင်းဘီကိုချွတ်ပြီးတောင်နေတဲ့လီးကို ပေါင်နဲ့ညှပ်ပြီးနောက်ထဲဖွက်ထားရတယ် တောင်နေတာလျော့အောင်ပေါ့ အမွှေးပေါက်စကိုကျနော်ရိတ်ထားတော့ သူကမထင်ရှာဘူးအမွှေးပေါက်တာကို ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲဆပ်ပြာ နဲ့ပွတ်တယ်သတိထားမိပြီး “”သားပေါင်ကားထား ယောကျ်ားလေးဆိုတာတစ်ကိုယ်ရည်သန့်ရှင်း မှုရှိရတယ်ကွယ့်” “ကျနော့လီးကို…

နင်ပြီးရင်ငါ့အလှည့် စောပီဖိုး တယောက် ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က သူလုပ်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတဖက်တချက်က ကလပ် မှာ ပုဂံဆေးတဲ့အလုပ် ရသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ချင်းလည်း နီးကပ်လို့ သွားအတူ လာအတူ နယ်စပ်စခန်းတုံးက ခင်ခဲ့သလိုဘဲ ခင်မင်ဆဲဘဲ ။ ပီဖိုး လုပ်တဲ့ ထမင်းဆိုင်က အပျံစား ထမင်းဆိုင်လေးပါ ။ ကတ္တီပါကော်ဇောခင်းကြမ်းနဲ့ အနောက်တိုင်းဝတ်စုံဝတ်ပြီး ဘိုးတိုင်စည်းထားတဲ့ စားပွဲထိုးတွေ နဲ့ သားသားနားနား ဆိုင်တဆိုင်ပါ ။ သိပ်အကြီးစားကြီးတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ပီဖိုးတို့ကတော့…

အရမ်းရားနေပြီ သူ့နာမည်က သဇင်။ကျွန်တော် ပထမဆုံး လိုးခဲ့ဖူးတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ပေါ့။ သူက ကျွန်တော်၈ တန်း နှစ်တုန်းက သင်္ချာကျူရှင် ဆရာမလေ။ အဲဒီတုန်းက နေ့တစ်နေ့ကို ခုထိပြန်သတိရနေတုန်းပဲဗျာ။စနေနေ့တွေဆိုရင် မသဇင်ကကျွန်တော်ကို မနက် ၉ နာရီကနေ ၁၁ နာရီထိ လာသင်တယ်။ အဲဒီစနေနေ့ကတော့ အဖေနဲ့ အမေက အလှူတစ်ခုကိုသွားနေတော့ အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူး။ ကျွန်တော်လည်း မသဇင် မလာခင် ငှားထားတဲ့ သြကားကို ဖွင့်ကြည့်နေမိတယ်။သြကားကြည့်နေရင်း မသဇင်ကိုမှန်းပြီး လက်ကလည်း ဂွင်းတိုက်နေမိတယ် မှန်းဆိုသြကားထဲက မင်းသမီးက သူနဲ့ တော်တော်ကို တူတာကိုး။ အပြင်မှာကလည်း မိုးတွေရွာနေတာမှ သည်းသည်း မည်းမည်းပဲ။ အဲဒီအချိန်မှာ ဘဲလ် တီးသံကြားလို့သြကားကို အမြန်ပိတ်ပြီး တံခါးကိုဖွင့်လိုက်တော့ မသဇင်ဖြစ်နေတယ်။ မမ တစ်ကိုယ်လုံးလဲ မိုးရေတွေရွှဲလို့ပါလား။…

ဦးမောင်ချစ်တဲ့ ကလေးဆိုး သည်နေ့ ရုံးပိတ် ရက်။ဦးမောင်တ ယောက်မနက်ပိုင်းအားကစားဂျာနယ်ဖတ်နေချိန် ဘေးအိမ်မှ က လေးငိုသံနှင့်အတူဒေါ်ဒေါ်သိမ်း အသံပေါ်လာ၏။ဖိုးမောင်ရေ မင့်တူလေး ဆိုးပေကို ခန ထိမ်းပေးပါဦးဟဲ့။ သူ့အ မေ စမ်းစမ်းက ဈေးဝယ်သွားနေလို့။မှည့်ထားတဲ့နာမည် ဝိုင်းချစ် ။ ငိုသန်လွန်း၍ ဆိုးပေ ခေါ်သည့် အခါလည်သား က လေးက ဦးမောင်ပွေ့ချီတာနဲ့ တိတ်သွားသည်။ဆိုးပေကို သူ့အိမ်ခေါ်လာ။ သူက ပက်လက် ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်။ ၎င်းဆိုးပေကို သူ့အ ပေါ် တင် ပြီး ဦးမောင် ဂျာနယ်ကို ဆက်ဖတ်သည်။ဂျာနယ်က သည်တခါပျင်းဘို့ကောင်းနေ၍ နောက်ကျောဖုံးအတွင်းက ကောင် မ တွေပုံကို ဦးမောင် ကြည့်၏။ တကယ်မိုက်သည်။ မို့အစ်နေ သောရင်သား အုံတွေက အကျၤ ီလည်ဟိုက် အ…

လိမ္မာလိုက်တဲ့ နော်မူလေး ကျွန်တော် ၆ ထပ်၏ လှေခါးထစ်များကို နင်းပြီးသော့ဖွင့်လိုက်သောအခါ ရေချိုးခန်းမီးလင်းနေကြောင်း တွေ့ရသည်။ အိမ်ရှေ့ဆိုဖာပေါ်မှာပစ်လှဲပြီးအမောဖြေနေတုန်း နော်မူထွက်လာပါသည်။ “ဦးဦး ပြန်ရောက်ပြီ၊ ထမင်းစားမလား” ထမီရင်ရှားနှင့် ၁ရနှစ်အရွယ် ကရင်မလေးကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်စိတ် တွေတစ်မျိုးဖြစ်လာပါ၏။ မောလိုက်တာဟာ ခဏနေအုံးမယ်။ နင် ခဏလာအုံး။” “ဟုတ်ကဲ့ ဦးဦး။ အင်္ကျီဝတ်လိုက်အုံးမယ်။” “ပြီးမှဝတ်ဟာ၊ ခဏကျွန်တော်လှဲနေသည့်အနားရောက်လာသောအခါ ငါ့ကို နည်းနည်း နှိပ်ပေးစမ်းပါဟာ၊ ညောင်းလိုက်တာ” အမှန်တော့ နေ့တိုင်းတက်နေသည့် လှေခါးက ကျွန်တော့ အတွက်ရိုးနေပါပြီ။ ဇနီးသည် မိနွယ်နှင့် မိုးလင်းကာနီးမှ ပွဲကြမ်းမိသောကြောင့် ပိုမော၊ ပိုညောင်းနေရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်တော်က ဆိုဖာပေါ်မှာ မှောက်ပေးလိုက်သည်။ ကလေးမကစနှိပ်မည်အပြု “နင် ခုံတစ်လုံးသွားယူပြီးထိုင်နှိပ်လေခုံပုလေးတစ်လုံး သွားယူလာပါသည်။ ခြေသလုံးကိုစနှိပ်သည်နှင့် ကျွန်တော်က “အားပါး။ နာတယ်ဟ”ဘာဖြစ်လို့လဲ ဦးဦး”…

လိုင်းပေါ်က ဆရာမ ကျနော်လဲ ရန်ကုန်ရောက်တာ ကြာလာတော့ ပျင်းလာတယ် အပေါင်းအသင်းမိတ်ဆွေလဲမရှိဘူး၊ အဲတော့ ဖုန်းထဲမှာ ဝီချက် အေပီပီ ကို ဒေါင်လုပ်ဆွဲပီး အကောင့်ဖွင့်လိုက်တယ်၊ အဲဒီမှာ ရှာလိုက်တော့ အများကြီးတွေ့တယ်၊ အဲဒီအထဲကမှ အသက်ကြီးကြီးနဲ့ အန်တီမမတယောက်နဲ့ လိုးဖူးတာ၊ သူက ကျောင်းဆရာမ အသက်ကတော့ ၅၀ လောက်ရှပီ၊ သူ့ကို ဟိုင်လိုက်တော့ ပြန်ဟိုင်းတယ်၊ ‘နေကောင်းလား’ မေးတော့ ‘ကောင်းတယ်’ တဲ့၊ ‘အသက်ဘယ်လောက်လဲ’ ဆိုတော့ ‘ဒို့က မင်းထက်အသက်အများကြီးကြီးတယ်’ တဲ့၊ ‘ဒါဆို မမလို့ခေါ်မယ်’ ဆိုတော့ ‘မမ မဟုတ်ဖူး အန်တီအရွယ်ပါ’ တဲ့၊ ‘ဟုတ်ရပါတယ် အန်တီ ‘ လိုပြောရင်း သူကမေးတယ်။ ‘ကျောင်းသားလား’ တဲ့ ကျနော်က ‘မဟုတ်ပါဘူး ကျောင်းက…

အတုတ်ကြီး အောာင်ထူး ကျနော်ခု ၁၇ရှိပြီ။ဆယ်တန်းပြန်ဖြေထားသည်။ စော်မချဖူးသေးပါ။ ဖာချဖို့ကျတော့ ပိုက်ဆံကမရှိ ရှိလည်းမချရဲ။ ထန်လည်းထန်သည်။မိထွေးစောက်ဖုတ်တော့ အနီးကပ်မြင်ဖူးသည်။ကလေး၂ယောက်မွေးထားတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးက နီရဲလန်ပြဲ ကြွက်နားရွက်တွေပင်လိပ်နေပြီ။ဖင်ကြီးကတော့ကျန်သေးသည်။ဝလာလို့ပိုကိတ်လာသည်။အရမ်းကြီးတော့မဝသေး ပြည့်ရုံသာ။ နို့တွေကနည်းနည်းတော့တွဲနေပြီ။ အဖေနဲ့လိုးကြတိုင်းထချောင်းနေကြဆိုတော့ အကုန်သိနေပြီ။ အမေက ကျနော်၁၀နှစ်လောက်မှာ အဖေနှင့်ကွဲသည်။ ဖင်ဆော့တာအဖေမိပြီး ရိုက်ကြနှက်ကြတောင်ဖြစ်ကြသေးသည်။အဖေက မာနကြီးသည်။ဒေါသကြီးသည်။အမေကို ကွာရှင်းပြီးနှင်ချသည်။ ကျနော့်ကိုအဖွားအိမ်ပို့ ထားလိုက်သည်။အမေကတော့ဘယ်ရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိရ။အမေ့ကိုတွေ့ချင်ပေမယ့်အဖေ့ဆီမှ အမေ့အကြောင်းပြောသံမကြားရ မေးလျှင်လည်း အရိုက်ခံရသည်။ထိုကြောင့်မမေးရဲ။ ် ကြာကူလီဘဲကြီးလည်း ခြေထောက်ကျိုးပြီးမယားခိုးမှုနဲ့ထောင်ကျသည်။ အဖေလည်းရိုက်မှုနဲ့ထောင်ကျသည်။ ၆လကြာတော့ လွတ်ငြိမ်းနဲ့တိုးပြီးပြန်လွတ်လာသည်။နောက်၃နှစ် လောက်ကြာတော့ မိန်းမထပ်ယူသည်။ မိထွေးဆိုပေမယ့်ကျနော့်ကိုချစ်သည်။သူများမိထွေး တွေလိုမနှိပ်စက်။အဖေတို့က၃၀ကျော် လုပ်နိုင်တဲ့အရွယ်တစ်ခုလတ်တွေဆိုတော့ မင်္ဂလာဦးညမှာ ဘုလိုက်ကြတာမှ တဂျိန်းဂျိန်း။ ကျနော်အိပ်နေပြီထင်ပြီး ဘုနေကြတာ။ထရံသာခြားပေ မယ့် ဝါးကြမ်းခင်းဆိုတော့ တစ်ဆက်တည်းလေ။ ကျနော် ငလျင်လှုပ်သည် ထင်၍ကုန်းထသည်။ ပြီးမှအဖေတို့အခန်းထဲမှ တဘွတ်ဘွတ် တဘတ်ဘတ် ကြားတော့မှ…

အပျိုစင်လုံမေချော အိမ်ရောက်တော့သူ့ဇနီးသင်းသင်းကိုမတွေ့၍ အိမ်ဖေါ်မသန်းရွှေအားနင့်အမဘယ်သွားသလဲဟုမေးလိုက်သည်၊ “အော်အကိုပြန်လာပြီလား။ အမဟိုဘက်တိုက်ခန်းကအဒေါ်တို့အိမ်သွားနေတယ်ကျမသွားခေါ်လိုက်ရမလား” ဒီအခွင့်အရေးကိုစောင့်နေသောကိုဇော်ဝင်းသည်ရတဲ့အခွင့်အရေးကိုလက်မလွတ်စေရန်။စဉ်းစားရင်း “မခေါ်ပါနဲ့ဟာ။နေပလေ့စေ။” “အော်။ ဒါဖြင့်အကိုလဘက်ရည်သောက်မလား။ ကျမသွားဖျော်လိုက်မယ်လေ” “အေး ကောင်းသားဘဲ” ဆို၍သူ၏ဝတ်ထားသောတိုက်ပုံချွတ်၍ “ရော့ သန်းရွှေ။ အကိုအကôျအ ခန်းထဲမှာသွားချိတ်ထားစမ်း” ဟုဆိုရပြီးလှမ်းပေးလိုက်သည်၊ ဘာမျှသိရှာသောမသန်းရွှေမှာကပြာကသီလှမ်းယူပြီး။အိမ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်သွားသောအခါ။အကြံယူနေသေ ာကိုဇော်ဝင်းကနောက်မှထလိုက်သွားပြီးအခန်းတံခါးကိုပိတ်လိုက်သောအခါ။မသန်းရွှေခမျာ “ဟင် အကိုဒါဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာမှမလုပ်ပါဘူး ညီမကိုအကို ချစ်မလို့ပါ။” “ဟင့်အင်း အကိုကျမကြောက်တယ်ဒီလိုမလုပ်ပါနဲ့ အကို” ကိုဇော်ဝင်းသည်အခန်းတံခါးကိုပိတ်ပြီးမသန်းရွှေအနားသို့ထိုးဝင်လာနေပြီး။ “မကြောက်ပါနဲ့ညီ မရယ်အကိုဟာလေညီမကိုချစ်နေတာကြာပြီ။ဒီလိုအခွင့်အရေးမကြုံလို့စောင့်နေရတာ။အခုမှဒီအခွင့်အရေး “ကုံတော့တယ်”ဆိုပြီးမသန်းရွှေအားတင်းပွေ့ပြီးပါးနှစ်ဘက်ဘယ်ပြန်ညာပြန်နမ်း၍။ကုတင် ပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီးဖက်ထား၏၊ မသန်းရွှေလဲအမျိုးမျိုးညင်းဆန်ရုန်းကန်သော်လဲလှောင်အိမ်ထဲမိနေတဲ့ငှက်သတ္တဝါပမာမျက်ရည်ကျငိုကျွေးနေသော်လဲ အချီးနှီးသာကိုဇော်ဝင်းသည်သူရဲ့လိုအင်ဆန္ဒပြည့်ဝရေးကိုသာအဓိကထားပြီးကျိုးစားနေသည်၊ “တိတ်ပါကွယ်မငိုပါနဲ့အကိုကညီမကိုတကယ်ချစ်နေလို့ပါ” ဆိုပြီးပါးနှစ်ဘက်ကိုမွှေးမွှေးပေး လိုက်ပါးစပ်ခြင်းတေ့၍စုတ်လိုက်လုပ်ပေးနေလေသည်၊ မသန်းရွှေမှာအပျိုတော်ဝင်စ ၁၆နှစ်အရွယ်အသက်နှင့်မလိုက်အောင်ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်မှာအ ဆင်ပြေပြီး။ရင်၃၁။ တင်၃၆လက်မရှိ၍ငါးရံ့ကိုယ်အနေအထားရှိလေတော့ကိုဇော်ဝင်းမပြောနဲ့စာရေးသူ။စာဖ တ်သူတွေရောသရေကျလောက်တဲ့အချိုးအဆစ်ပြေပြစ်သူတယောက်ဖြစ်သည်၊ ကိုဇော်ဝင်း၏အပြုအစုနှင့်အကြမ်းဖက်နေသည်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်သောမသန်းရွှေခမျာမှာတောင်းပန်၍မ ရသည်ဖြစ်၍ငြိမ်နေလေသည်၊ ထိုအခါကိုဇော်ဝင်းသည်တဆင့်တက်၍မသန်းရွှေ၏အကôျကျယ်သီးများကိုတလုံးစီဖြုတ်ရင်းပါး နှစ်ဖက်ကိုမွှေးလိုက်ပါးစပ်ချင်းတေ့၍စုတ်လိုက်လုပ်ပေးရင်းပေါ်ထွက်လာသောမသန်းရွှေ၏ လက်အကြမ်းပုဂံအလုံးသာသာရှိသောဝင်းဝါဖေါင်းကြွနေသောနို့နှစ်လုံးကို တဘက်သောလက်ကအအားမပေးဘဲ ဖျစ်လိုက်ညှစ်ပလိုက်ပွတ်လိုက်အမျိုးမျိုးပြုစုပေးနေလေတော့မသန်းရွှေခမျာလူးလွန့်တုန်လှုပ်ရုန်းကန်လာရင်း“ လွှတ်ပါအကိုရယ်တော်ကြာမမလေးပြန်လာရင်အဆူခံနေရပါအုန်းမယ်” “အို ဒီအတွက်ဘာမှမပူပါနဲ့ကွယ်။ နင့်အမဟိုဘက်တိုက်မှာဖဲသွားကစားနေတာပါ။တော်တော် နဲ့ပြန်မလာပါဘူး”…

တော်ပါတော့ ဆရာ သမီး အမည်က ( လုံးလုံး ) နာမည်နဲ့ လိုက်အောင် ခန္ဓာကိုယ်က လုံးပြီး ငရံ ကိုယ်လုံး အရပ်က ၅ပေ၄လက်မ အများမြင်မှ အပျူ ိလို့ ထင်ရပေမဲ့ ယောက်ကျားနဲ့ ရှိတယ် ဆန္ဒတောင်း တ နေသမျှ လုံးယောက်ကျာ်းက လက်ဖျာခါခဲ့တဲ့ လုံးရဲ့ ရမ္မက်ဇော တွေက မထိမ်းနိုင် မတားနိုင်သလိုပေါ့ လုံးတို့ မှာ ကလေး ၃လ သားရှိတယ် လုပ်ငန်းက ရေလုပ်ငန်း ငါးဖမ်း စက်လှေနဲ့ ထွက်ရတယ် အင်းမှာ နေရာ တနေရာ ပေးပြီး နေခွင့်ပေးထားတယ်တနေ့ အင်းသူ အင်သားများကကဲ ” ” အားလုံးနားထောင်ကြပါ ဒီနေ့ မြို့က လုပ်ငန်း ပိုင်ရှင်…