Category: apyar

အထန်မလေးမချို နေ့လည်ဖက်မို့လားမသိ လူက ရှင်းနေလေ သည်။ဧည့်ခန်းဆိုဖာဆက်တီတွင် ဧည့်သည် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ အသက်က ၃၀ ကျော်လောက် အသားဖြူဖြူနှင့် ထိုင်နေတာတောင် သူမ၏ ကိုယ်လုံးအလှက ပေါ်လွင်လှသည်။   ထိုဧည့်သည်  အမျိုးသမီး သည်လက်ထဲမှအမျိုးသမီးမဂ္ဂဇင်းကိုဖတ်ရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် အလှပြင်ခန်း ဖက်ကို လှမ်း၍ကြည့်သည်။   အလှပြင်ခန်းထဲတွင်တော့ တစ်ယောက်မှ အလှပြင်နေခြင်းမရှိပါ။ သို့သော်ငြားလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်နေသော အမျိုးသမီးက  တစ်ယောက်ယောက်ကိုလှမ်း မျှော်နေပုံရသည်။  သူမ၏ရှေ့တွင်စားပွဲပေါ်၌ အချိုရည်သံဗူးတစ်ဘူးနှင့်ဖန်ခွက်တစ်ခွက်ရှိ သည်။  ဖန်ခွက်ထဲမှအချိုရည်ကဖင်ကပ်မျှသာကျန်တော့သည်။  အမျိုးသမီးသည် လက်ထဲမှ မဂ္ဂဇင်း စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ်သို့တင်လိုက်ပြီး  အလှပြင် မှန်ခန်းဖက်သို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ “အင်း…တနာရီတောင်ကျော်လာပြီ”    တိုးတိုးလေးငြီးလိုက်ပြီးသက်ပြင်းချလိုက်  သည်။ပြီးမှ မျက်နှာကပြုံးယောင်သန်းသွားပြီး ရှေ့စားပွဲပေါ်မှစာအုပ်ကိုလှမ်းယူလိုက်သည်။ မကြာလိုက်ပါချေ။စကားပြောသံ ကြား၍အမျိုးသမီးသည် စာအုပ်မှမျက်နှာလွှဲကာ လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။   အသက် ၄၀…

ကျွန်တော်နဲ မမ ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေ ကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီး  ကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊  ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှ  တွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ် မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။ သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊   ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တ ယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။ စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာ တယ်။  အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတ ခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာ  နေ တာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီး ရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ်  ပေးတယ်ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။ တခါတလေ တံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့  ့ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်း ရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင် အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာ တယ်။   အေးဆေးပဲလေ။ အိမ်ကလူတွကလဲ သူနဲ့ကျွန်တော်မောင်နှမတွေဆိုတော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးဆိုပြီး ဘာမှ အထွေအထူးမပြောဘူး။ တနေ့တော့ ကျွန်တော်အခန်းထဲကအထွက် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်တော့တခါးလေးဟထားတာတွေ့တော့ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူး လား ဆိုပြီးမေးမလို့တခါးကိုအသာလေးတွန်းအဖွင့်  ့်မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက သူကအခန်းဝကိုကျောပေးပြီးအထက်ပိုင်းဗလာနဲ့ ရေသုတ်နေတယ်။အဲဒီလိုမြင်တော့ကျွန်တော်လဲမနေနိုင်ဘူး။ တံခါးကိုမြင်ရရုံလောက်လေးအသာပြန်စိပြီး   ချောင်းကြည့်နေလိုက် မိတယ်။ အခန်းတံခါးကိုတမင်ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးချက်ကစေ့အောင်မပိတ်မိလို့ပွင့်နေတာလား ကျွန်တော်လဲမသိဘူး။  လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ  အဝတ်အစားလဲနေတယ်။ ခါးအောက်ပိုင်းမှာဝတ်ထားတဲ့ထမီလေးကိုဖြေချလိုက်တော့…

တပည့် အထန်မလေး “ဆရာ့တပည့်ကို ကြိုက်သလို ဆုံမပါဆရာ ကျွန်တော်တို့ခွင့်ပြုပါတယ်”  ကျွန်တော်က ဆေးတက္ကသိုလ်တက်နေတာ။  မိဘက သိပ် မချမ်းသာတော့ ၁၀တန်းကျောင်းသူကျောင်းသားတွေကို ဂိုက်လုပ်ရင်း တဖက်တလှမ်းက ကျောင်းစရိတ်ရှာတယ်။   အခု ဂိုက်လုပ် ပေးရမယ့်ကောင်မလေးက မေမိုးယံ။  တအိမ်လုံးရဲ့ အချစ်တော် တကယ့် အဆိုးလေး။ သူ့မိဘတွေက ကြိုက်သလိုဆုံးမပါပြောပေ မယ့် အသက်သိပ်မကွာတဲ့ကောင်မလေးကို ရိုက်ဆုံးမလို့ဖြစ်ပါ့မလား။   “ဒီတပုဒ်ကို ကျွန်တော်နဲ့တူတူ အလွတ်ဆိုကြည့်ရအောင်”    ကျွန်တော်က စာကျက်ဖို့ပြောပေမယ့် မေမိုးယံက ဂျစ်ကန်ကန်လုပ်နေသည်။တကယ်တော့ ကောင်မလေးက ကျွန်တော်ချော့တာ ခံချင်လို့ တမင်လုပ်တာ။  ဆင်းရဲတဲ့ဘဝမှာ ရုပ်ရည်ချောမောတာ ယောက်ျားလေးဖြစ်စေ မိန်းကလေးဖြစ်စေ သိပ်မကောင်းဘူးဗျ။ ကျွန်တော့်ရည်မှန်ချက်က ဆရာဝန်ဖြစ်ဖို့။ တပည့်ကျောင်းသားတွေနဲ့ညီအကိုလိုနေလို့ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် တပည့်ကျောင်းသူတွေ ကကျတော့ ကိုကြီးနဲ့ညီမလေး ဇာတ်လမ်းခင်းချင်ကြတယ်။ ကျွန်တော်သာ စိတ်အလိုလိုက်မိရင် ကျွန်တော့်ရည်မှန်းချက်ပျက်တာ…

ရေလာမြောင်းပေး(စ/ဆုံး) ကိုဦး…”” ““ဗျာ….”” ““ကိုဦး…..”” အော်ပြောပါသော်သော်ရဲ့”” ဟိုလေသော်သော့်ကိုလာနှိုးနော်”” ““အင်းပါ သော်သော်ရယ်သေသေချာချာလာနှိုးနော်….အင်း…ကားကစထွက်မှာ သုံးနာရီဆိုတော့ နှစ်နာရီလောက်လာနှိုးသိလား”” ““အင်းပါ….နှစ်နာရီ….နှစ်နာရီ…..မဖြစ်သေးပါဘူး…ကိုဦးရယ်….နှစ်နာရီလာနှိုးတော့ သော်သော် ပြင်မှာဆင်မှာနဲ့ဆိုတော့ သုံးနာရီမမှီဘဲနေအုန်းမယ်….ဒီတော့..”” ““ဒီတော့ ဘာဖြစ်လဲ သော်သော်ပြောလေ….”” ““မထူးပါဘူး ကိုဦးရယ်….သော်သော်ဆီ တစ်နာရီလာနှိုးနောက်ပြီး သော်သော်က အိမ်အောက်ထပ်မှာတစ်ယောက်ထည်းအိပ်မှာ…….ကိုဦးလာနှိုးရင် အလွယ်တကူဖြစ်အောင်….ဒီတော့ ကိုဦးတစ်နာရီ သော်သော်ဆီကိုလာနှိုးသိပြီလား”” ““သိပါပြီ မဖုရားလေးရယ်…”” ““ကိုဦးနော် ကိုဦး…..သော်သော့်ကို သိပ်မစနဲ့….ဒါပဲနော် လာမနှိုးရင်တော့ ကိုဦးတာဝန်ဘဲ…..”” ““အင်းပါသော်သော်ရယ် …..လာနှိုးပါ့မယ်”” ကိုဦးတစ်ယောက်စိတ်ပျက်မိနေသည်။ သော်သော်ဆိုတာက ကိုဦးနှင့်လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တစ်ဦးဖြစ်သည်။ ရုံးတစ်ရုံးထဲတွင်အလုပ်အတူတူလုပ်ကြသူများဖြစ်သည်။ ကိုဦးနှင့်သော်သော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ လူပျို၊ အပျိုများဖြစ်ကြသည်။ကိုဦးက နယ်သို့ခဏခဏထွက်ရသည်။ သို့အတွက် ကိုဦးမှာ အတွေ့အကြုံတွေ စုံသင့်သလောက်စုံသည်။ နောက်ပြီးကိုဦးပေါင်းသင်းသောလူများမှာ စီးပွားရေးဘက်တွင် အထိုက်အလျောက်ကောင်းသောသူများဖြစ်ကြသည်။ ဒီအတွက်ကိုဦးမှာ တစ်ခြားလူများထက်စာလျှင်ပို၍အတွေ့အကြုံရှိသည်။ ရုံးမှာရှိသောလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များထဲတွင်မှ သော်သော်က ကိုဦးကို ဦးစားအပေးဆုံးဖြစ်သည်။…

ယုန်ထောင်ကြောင်မိ သူမနာမည်က ‘စန်းစန်းခင်’ အသက် ၁၉ ကျော်လို့ ၂၀ ပြည့်တော့မယ် တောသူဆိုတော့ လုံးကြီးပေါက်လှပေါ ခါးသေးရင်ချီ ဖင်လုံး ကြီးကြီး…နို့အုံထွားထွားပေါ့…ရွာကာလသားတွေအကြိုက်ပေါ့ အမေတစ်ခုသမီးတစ်ခု..သူကတော့ ဘယ်ကာလသားမှစိတ်မ ဝင်စားဘူးသူသိတာက ‘စနေ’  သူနာမည်ကတော့ ‘စနေ’ လို့ခေါ်ပါတယ် မိသားစုတော့မရှိတော့ဘူး အသက် ၂၅ ငယ်ငယ်ထဲကမိဘ တွေဆုံးပါးသွားပြီ စနေ ဆိုရင်တစ်ရွာလုံးကကြောက်တယ် သူကမဟုတ်မခံလေ..သူဟာသူတစ်ယောက်ထဲနေတယ် ဘယ်သူနဲ့မှမ ရောဘူး သူကိုစောက်ပြဿနာလာရှာရင်တော့ အဲ့ကောင်ဘဝကိုတော့မတွေးဝန့်စရာ သူကရွာအကြီးအကဲသူကြီးကိုတောင် သိပ် ဂရုမစိုက်ဘူး သူကြီးကလဲသူကိုသိပ်မဟုတ်ပဲနဲ့မစွတ်ဆွဲဘူးပေါ့ သူကြီးပါရှိန်ရတဲ့သူ သူအလုပ်ကတောတက်အမဲလိုက်တဲ့မုတ်ဆိုး လေးပေါ့… “ကိုမဲကြီးထန်ရည်တစ်မြူချဗျာ” “ဟ..စနေပါလားကွ..မင်းဒီနေ့တောမလယ်ဘူးလား”   “အခုမှ တောကပြန်ထွက်လာတာ ကိုမဲကြီး ရေ”  “စကားမများနဲ့ဗျာ ထန်းတစ်မြူသာအရင်ချပေး”  “အေးအေး..အေးပါစနေရာ..အမြီးရောဘာစားမလဲ..”   “ငရံခြောက်ဖုတ်ရှိ ရင်ချဗျာ”  ခဏနေတော့ မဲကြီး ထန်းတစ်မြူနဲ့ငရံခြောက်ပန်းကန်လာချပေးတယ်… “ကိုမဲကြီးခဏ.”   “ဘာလဲကွစနေရ..ဘာလို…

လယ်ကွင်းထဲက လိုးပွဲ (စ/ဆုံး) ဒီနေ့ လုပ်စရာလေး နဲနဲပါးပါး လုပ်ပြီး လယ်တဲထဲ ဆေးလိပ်တိုလေးနဲ့ မှိန်းနေတုန်း ဗြုံးဆို ခင်လှ ပေါက်ချလာတယ်။ မျက်စိတဆုံး မြင်နေရတဲ့ လယ်ကွင်းပြင်ကို ငေးပြီး ဟိုတွေးဒီတွေး တွေးနေတာမို့ ဒီကောင်မ ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ရောက်လာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ ဦးမောင်လှကြီး ဆိုပြီး ကျုပ်နာမည်ခေါ်လို့ လယ်တဲထဲ ဝင်လာမှ တွေ့လိုက်တာ။ ခင်လှ ဆိုတာ ကျုပ်တို့ ရွာထဲက ငယ် ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်နေတာ။ ပြောရရင် ကျုပ်နဲ့ ဖြစ်ဖူးတဲ့ မတူး တို့နဲ့ အရွယ်တူပေါ့။ သူ့လင်က မနှစ်က ကျုပ်လို ပိုးထိတာ။  ကျုပ်က ကံကောင်းလို့ မသေပေမဲ့ သူ့လင် ကိုထွန်းသောင် ကတော့ ကုလို့ မမှီလို့…

အငယ်ချော့လိုး (အစ/အဆုံး) “ ဘာမှန်းလဲမသိဘူး…” လက်ထဲက စာရွက်ပိုင်းလေးကို ခေါက်လိုက်ရာက ဘေးဘီကိုကြည့်လိုက်တော့ စောစောက စာလာပေးသော (၁၉) နှစ် (၂၀)နှစ်လောက်အရွယ် ကောင်လေးကို မတွေ့ရတော့ပေ။ ဒီနေ့သင်တန်းပိတ်ရက်ဖြစ်လို့ ရေမိုးချိုးအဝတ်အစားလဲကာ ခါတိုင်း သင်တန်းပိတ်ရက်များကလို သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ သီတာ့ဆီ သွားဖို့ မနက်စာကို စောစောလေးစားပြီး ထွက်၍အလာမှာ ဒီစာတိုလေးကို လမ်းထိပ်ရောက်တဲ့အချိန်မှာ ရရှိလိုက်ရတာဖြစ်သည်။ ဒါဆို သီတာ့ဆီ ငါနောက်ကျမှ ရောက်သွားရင်…အို ခုမှပဲ သတိရ တယ်။ ပြီးခဲ့တဲ့အပတ် သင်တန်းပိတ်ရက်တုန်းက သီတာ့ဆီ အလည်သွားရင်း သီတာ ပြောလိုက်သည်။ ဒီနေ့ သူ့အိမ်ကတွေနဲ့ ရန်ကုန်ဘုရားဖူး လိုက်သွားဖြစ်မှာဆိုတော့ သူ အိမ်မှာမရှိတဲ့အကြောင်းကို ကျမ ခုမှသတိရလိုက်သည်။ သင်တန်းပိတ်ရက်တိုင်း သီတာတို့အိမ် သွားလည်နေကျဖြစ်တာမို့ သီတာ သူ့အိမ်ကတွေနဲ့ ရန်ကုန်ဘုရားဖူးလိုက်သွားဖြစ်…

ဒေါ်သိန်း ဒေါ်သိန်း…..ဒေါ်သိန်း မမေ့နိုင်တဲ့အသင်အပြာကောင်း အရမ်းထန်တဲ့ အကြမ်းခံတဲ့ မမကြီး ပေါ့….ဒေါ်သိန်းဆိုတာက  အသက်၅၀နီးပါး …  အရပ်ကပုပု ဖင်ကြီးကြီး ခပ်ဝဝနဲ့ အမြဲချွေးတွေပြန် လောကဓံအခက်အခဲတွေကြားရုန်းကန်နေရသူဖြစ် ပါသည်။အိမ်တွေမှာအဝတ်လျှော်တဲ့အလုပ်လုပ်ပြီး   ကလေး၄ယောက်အမေဖြစ်ပါတယ်။သူမဟာတောင်ဒဂုံ  ဘက်မှာနေထိုင်ပြီး  သူမလင်ဟာ အရက်သောက်  ကြက်တိုက်ကာ…မူးရူးတွေ့ကရာအိပ်နဲ့ ကလေးတွေ  အပေါ်တာဝန်မကျေကာ သူမကိုယ်တိုင်အဝတ် လိုက်လျှော်  အလုပ်လုပ်ကာ အိမ်တွင်းရေးအတွက်ရုန်းကန်နေရသူ  ဖြစ်ပါတယ်။  ကျွန်တော်ဟာ အသက် ၁၄နှစ်၁၅နှစ်အရွယ်   ကတည်းက အောကားကြည့် ပွဲဈေးတန်း   ခိုးရောင်းတဲ့တစ်အုပ်၂၀၀တန်အောစာအုပ်ဖတ်  ဂွင်းထုကာ…အသာဖြေတတ်လေ့ရှိပြီး  ဒေါ်သိန်းမှာထိုအချိန်တွင် ကျွန်တော်တို့အိမ်မှာအဝတ်လာလျှော်   ရင်း သည်ကျွန်တော်၁၈နှစ်အရွယ်မှာဒီဇာတ်လမ်းလေး   ဖြစ်  သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တနေ့အောစာအုပ်ဖတ်ရင်းဖီးတက်ဂွင်းထုကာ လရေများထွက်လာသောကြောင့် အနားကချွတ်ထားတဲ့ပုဆိုးနဲ့ကောက်သုတ်လိုက် ရင်း ဒေါ်သိန်းဝင်လာပြီး…  “မောင်မောင်…တူလေးလျှော်စရာတွေပေး…”  “မရှိသေးဘူး …အဒေါ်…ရတယ် …”   “အေးအေး ပြီးတာ ပဲ ဒီကုတင်အောက်ကပုဆိုးက  လျှော်မှာလား…” …

အပျိုကြီးမခင်သက် ( စ / ဆုံး) မိုးတွင်းကြီးမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း နေတွေများ သာလို့၊ ပွင့်လို့၊ ဈေးခြင်းကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ရင်း နဖူး၌ သီးနေသော ချွေးစက်များကို သုတ်လိုက်သည်..။ ပြီး.. အခန်းထဲ ဝင်ကာ ချွေးစို အဝတ်များကို တစ်ခုမကျန် ချွတ်ပစ်လိုက်၏။ ၃၈ လက်မ ဆိုက်ကြီး  ဘရာစီယာကို နမ်းကြည့်လိုက်တော့ ချွေးစော်နံနေပြီ..။ အင်း ရေချိုးရင်း လျှော်ရအုံးမည်..။ ခန္ဓာကိုယ်၌ တစ်ခုတည်းသာ ကျန် တော့သည့် ဆပ်စမိုင်နာ နီရဲရဲလေးကို ဒူးပင့်၍ ချွတ်လိုက်သည်..။   သူလည်း ချွေးနံ့ရော ဟိုအနံ့ရော မွှန်ထူနေလေပြီ..။ တဘက် တစ်ထည်ကို တန်းပေါ်မှ ယူကာ ကိုယ်လုံးပေါ်မှန်ရှေ့မှာ ရပ်ရင်း တစ္ကိုယ္လုံးကို သန့်စင်လိုက်၏။ မှန်ချပ်ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးပြည့် …

သူငယ်ချင်းရဲ့ သမီး ကျွန်တော်တို့၁၀တန်းဖြေပြီးတော့ အိသဲဖေဖေသီဟနဲ့ အိသဲမေမေစုစုဝေတို့ ခိုးပြေးခဲ့ကြသည်။  သူတို့မင်္ဂလာဆောင်ပြီးတော့  ကျွန်တော်နိုင်ငံခြားထွက်ပြီး အလုပ်လုပ်ရင်း ကျောင်းတက်ခဲ့သည်။ ခြိုးခြံနေရသဖြင့် အခ်စ္ဆိုတာကို မစားသုံးခဲ့ရ။   လိင်စိတ်ကြွ လာတိုင်း အပြာကားကြည့် ဂွင်းထုရင်းသာ အာသာဖြေခဲ့ရသည်။ ပထမဆုံးလက်ပွန်းတတီးနီးကပ်စွာနေဖူးသည့်မိန်းမမှာ အိသဲ ဖြစ်သည်။   သူငယ်ချင်သမီးမို့ ကိုယ့်သမီးလိုသဘောထားသော်လည်း ဒီကောင်မလေး အပြုအမူဆက်ဆံပုံက ရင်ကိုလှုပ်ရှား စေသည်။ ဟိတ် ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ ဦးဖေ းးးးးး   အခန်းတံခါးမခေါက်ဘဲ ဝင်လာတဲ့ အိသဲကြောင့် ကြည့်လက်စ ၁၈+ဂျပန် ကားကိုအမြန်ပိတ်လိုက်ရသည်။  မနက်အိပ်ယာနိုးထဲက လီးက အလွန်အမင်းတောင်နေသဖြင့် အပြာကားကြည့်ပြီး ဂွင်းကိုင်မလို့ လုပ်နေတာဖြစ်ပြီး အဝတ်အစားမဝတ်ဘဲ တဘက္တစ္ခုသာ ခါးမှာစီးထားသည်။ ဦးဖေ ဘာကားကှညြ့နတောလဲလို့ းးးးးးးးးးး   ကလေးတွေနဲ့ မဆိုင်ဘူးကွာ မစပ်စုစမ်းနဲ့အိသဲ းးးးးးး ဘာကေလးလဲ။သမီးက ၁၀တန်းအောင်ပြီးသား။သမီးကြည့်ချင်တယ်လို့  ပြလို့…