Category: apyar

ပိုင်ရှင်ဆီသို့ “မောင် ..ယမင်းလေမောင့်မွေးနေ့မှာ ဘုရားမှာပန်းလှူပြီးကုသိုလ်ဒါနပြု   ပါတယ်မောင်၊မောင်စိမ်းကားပစ်ခွာ   သွားပေမယ့်ယမင်း လေမောင့်ကို  ချစ်နေဆဲပါမောင်၊မောင်တစ်ယောက်အသက်ရှည်လို့ဘုန်းကြီးပါစေ၊  သွားလေရာခုလုတ်မထိစူးမငြိပါစေ   နဲ့မောင် ရယ်”  ဘုရားမှာမောင့်အတွက်ရည်စူးပြီး  စပါယ်ပန်းတွေကပ်လှူးရင်းဆု   တောင်းကာဦးချကန်တော့ပြီးဘုရား   ရင်ပြင်ပေါ်ကနေ  ယမင်းတစ်  ယောက်ဆင်းလာခဲ့တော့တယ်။   ဘုရားပေါ်တက်လာတဲ့ဦးအောင်  မောင်းတစ်ယောက်ယမင်းကို   မြင်ပြီးပြုံးပြီး ကြည့်နေလိုက်ကာ သားအတွက်ဘုရားပန်းနှင့်ဆွမ်းကပ်   လှူလိုက်တယ်  “မိုက်လိုက်တဲ့သား၊မင်းအတွက်   ကလေးမလေးက ဘုရားမှာလာဆု  တောင်းနေတယ်သား”  မိန်းကလေးအတွက်စိတ်မကောင်း   ဖြစ်ကာသားကိုစိတ်ထဲကဒေါသ   ထွက်မိတယ်။ဦး အောင်မောင်းဟာ  ဒီရွာသား၊ဒီရွာရဲ့သူကြီး ၊အားလုံး  ကလေးစားရတဲ့လူ၊အခုတော့သား   လုပ်ရပ်ကြောင့်ဦးအောင်မောင်း   ယမင်း နှင့်သူမမိခင်ကိုမျက်နှာ  ပူနေမိတယ်။ ဦးအောင်မောင်းဟာ  ညီဖြစ်သူအစာဆိပ်ဖြစ်ပြီးမျက်စိ   ရှေ့မှာသေဆုံးခဲ့တာကိုမြင်ခဲ့ရတဲ့အ   တွက် သားဖြစ်သူကိုဆရာဝန်ဖြစ်ရ  မယ်ဆိုတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေနဲ့မလှိုင်  မှာသားကိုကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား   ထားကာပညာသင် စေခဲ့လူ၊မိမိရွာကို  တိုက်နယ်အဆင့်အထိဖြစ်အောင်  ကြိုးစားပြီးဆေးရုံတစ်ရုံရဖို့ကြိုး   စားနေတဲ့လူ၊ရွာသားတိုင်းကဦး  အောင် မောင်းရဲ့စေတနာကိုနား   လည်တော့လေးစားကြရတယ်။မိမိ  ငွေကိုအကုန်ခံပြီးအစိုးရဆီမှာဆေး   ရုံရဖို့ကြိုးစားခဲ့တော့အစိုးရရဲ့…

အမျှင်တန်းသော ချစ်ခန်း တစ်နေ့သော နေသာ၍ တိမ်ပြာသော တနင်္ဂနွေ တစ်ရက်ဖြစ်ပါသည်။ တိမ်ပြာသော်လည်း ဝါတွင်းကာလဖြစ်သောကြောင့် မင်္ဂလာ  ဆောင်မည့်သူများ မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ မင်္ဂလာဆောင်မယ် သီချင်းအပြင် နတ်ရေးငယ်ရွှေစာ ဖွင့်ရန် မလိုသေးချိန် ဖြစ်သည်။ ၎င်းတစ်ခုသော တနင်္ဂနွေနေ့က ကျနော်နဲ့ ဇော်လင်းမောင် ရွှေပုလ္လင် လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ နေ့လည်ပိုင်း တွေ့ဖြစ်ကြ သည်။ တွေ့ဖြစ်ကြသည်ဟု ဆိုသော်လည်း နေစဉ်လိုလို တွေ့နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ကျနော်သည် ပြီးခဲ့သောလက အလုပ်မှ  Contact ပြည့်သဖြင့် နောက်အလုပ်တစ်ခု မရှာသေးပဲ နှပ်နေသဖြင့် လောလောဆယ် အားအား ယားယား ဖြစ်နေချေသည်။ ဒီငနာ မှာ လုပ်သက်အတော်ကြာအောင် ကုမ္ပဏီတစ်ခုတည်းတွင် ကြိုးစားစွာ သူဌေးကို ဖား၍ အလုပ်လုပ်သောကြောင့် ရာထူးကြီးတစ်ခု  ရထားပြီး သူဌေးပြီးလျှင်…

တန်ပြန် (အစ/အဆုံး) ဂျူးဂျူး မောင်နှမလေးယောက်မှာအငယ်ဆုံး။မိန်းက လေးကတစ်ယောက်တည်း။အထွေးဆုံးမို့အားလုံးကအလိုလိုက်ချစ်ကြ တယ်။။အကိုသုံး  ယောက်ကလည်းရုပ်ဖြောင့်ဖြောင့်ဗလတောင့်   တောင့်။အကြီးဆုံးကမင်းမဟာ၊အကိုလတ်ကမင်းခ၊ကိုငယ်က မင်းမြတ်တဲ့။အားလုံးက အလိုလိုက်ပေမယ့်မဆိုးရှာဘူး။ဂျူးဂျူးလေးဆယ်တန်းအောင်လို့သင်တန်းတွေတောင်  တက်တဲ့ အရွယ်ရောက်တော့ဖူးပွင့်စပန်း  လေးလိုအလှတွေပြည့်စုံလာတယ်။အသား  လေးဖြူဖြူ၊နှုတ်ခမ်းလေးနီတာရဲလေး။ဆေးမချယ်ပဲ လှနေတဲ့နှုတ်ခမ်း၊ရွှေရင်အစုံမို့မောက်အအရှိုက်တွေနဲ့တင်သားကားကားနဲ့အရမ်းလှတဲ့ဂျူးဂျူးအရွယ်ကလည်းဆယ်ကျော်သစ်အ  ရွယ်ကလေးလေ။အသိကမကြွယ်ဘူး။လေ    တိုက်လို့သစ်ရွက်လှုပ်ရင်တောင်ရယ်တတ်တဲ့အရွယ်။ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကလေး။ ရင်ခုန်တတ်စအရွယ်ကိုရင်ခုန်တတ်အောင်သင်ပေးတာကအာကာမင်းမင်း၊အသားဖြူဖြူအရပ် ရှည်ရှည်ရုပ်ကတော့ကိုးရီးယား မင်းသားလေးလိုပါပဲ။မိဘကနယ်မှာဆိုပေမယ့်သားတော်မောင်သင်တန်းတက်စေဖို့ရန်ကုန်မှာတိုက်ခန်းဝယ်ပေးပြီးလွတ်လပ်စွာနေ ခိုင်းခဲ့တယ်။ဒါပေမယ့်အာကာကငရှုပ်ကလေး။စားနေကြကြောင်ပါး။စားတာမှအနုအရွမနူးမနပ်လေးတွေသာမကရသမျှဖမ်းစား တာ။ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမ  ပြောဘူးမိန်းကလေးတွေအကြိုက်ပြောတတ်ဆိုတတ်တယ်။အဲဒါကြောင့်မို့နှတ်ခမ်းနီမလေးတွေအ သဲစွဲလိုဖြစ်နေတာ။အာကာကမနူးမနပ်အရွယ်ဆိုပိုကြိုက်။အသက်ကြီးရင်သူ့ကို ထောင်ခြောက်ဆင်ကျူံးသွင်းခံရမှာကြောက် တယ်။မိန်းမမလိုချင်ဘူး။ယူရင်တစ်ယောက်ပဲလေ။မယူပဲအခုလိုရုပ်ခံနှင့်လုပ်ကြံရင်အဆင်  ပြေသမျှအကုန်ဝါးလို့ရတယ်။ ဒီတော့လည်းမနူးမနပ်ကလေးတွေကသင်တန်းတွေမှာတပုံကြီး။ဒါကြောင့်သင်တန်းမျိုးစုံ လှည့်တက်ရင်းသားကောင်ရှာတဲ့အခါ ဂျူးဂျူးလေးကိုတွေ့တယ်။သင်တန်းမျိုးစုံတက်နေ   တော့လူရည်ကလည်တယ်။မိန်းကလေးအထာ  နပ်တယ်။အခန်းထဲကြည့်ရင်း ရိုးရိုးယဉ်ယဉ်   လေးဝတ်ထားတဲ့ဂျူးဂျူးကိုတွေ့တော့သား  ကောင်နံ့ရတဲ့သားရဲပမာသားကောင်ခြေလှမ်း   စောင့်ကြည့်တော့ တယ်။ဂျူးဂျူးလေးအလာကိုစောင့်တယ်။ရှေ့ကငေးမောကြည့်တယ်။  အပျိုရိုင်းလေးဂျူးဂျူးမှာ အာကာမင်းမင်းရဲ့အကြည့်တွေ ကြောင့်ခြေ  လှမ်းတွေအမှားမှား ရွှေရင်အစုံခုန်နေမိတယ်။ မျက်လုံးချင်းအဆုံမှာမျက်လွှလေးအသာချ ရင်းရှက်သွေးလေးဖြာရတာအကြိမ်ကြိမ်ပေါ့။  တနေ့တော့ဂျုးဂျူးလေးသင်တန်း အလာမှာ  တော့လှေကားအကွယ်မှာစောင့်နေတဲ့အာကာမင်းမင်း ဂျူးဂျူးလေးကိုတိုက်မိသလိုလုပ်ရင်း  “ဗုန်း”   “အွတ်….အ မေ့”အရှိန်နှင့်တိုက်လိုက်တဲ့အတွက်ဂျူးဂျူးလေးအာမေဋိတ်သံလေးပေးရင်းလူကယိုင်သလိုဖြစ်သွားရာအာကာမင်းမင်းကလှမ်း ဖက်ထားထားလိုက်တယ်  “ဆောရီး …ဂျူး.” …

အန္တီ မမ ( စ / ဆုံး ) မှောင်မိုက်နေသောကောင်းကင်ပြင်ထက်မှာ ကြယ်ရောင်တချို့က စိန်ပွင့်လေးများကြဲပက်ထားသကဲ့သို့ တလက်လက်ဖြင့် လင်းတ ခါမှိန်တလှဲ့ ဖြင့် သူတို့တတ်နိုင်သော အလင်းကလေးဖြင့် ကမ္ဘာမြေထက်သို့ လင်းချပေးနေသည်။  ပူလောင်ပြင်းပြသော နွေလယ် ညရဲ့ မှောင်မိုက်မှု့အောက်မှာပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး တိတ်ဆိတ်လို့နေသည်။  သုတ်ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော လေပြည်ညင်းတစ် ချက်ကြောင့် အမှောင်အောက်မှာအိပ်ငိုက်နေသော သစ်ပင်တို့လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားကြသည်။   “ရွဲ….”   ကနဲတိုက်ခတ်လိုက်သော  လေပြည်ညင်းရဲ့တိုးဝှေ့ကျီစယ်မှု့ကြောင့်လားမသိပေမဲ့တစ်ခုသော တစ်ထပ်တိုက်ကလေးရဲ့အခန်းငယ်လေးထဲမှ အသက် ၃၀  ဝန်းကျင်ရှိ အမျိုးသမီးတဦး အိပ်ယာထက်မှ ဖျပ်ကနဲ လန့်နိုးလာသည်။သူမနာမည်က ခင်မဟုခေါ်သည်။တင်းတင်းပြည့်ပြည့်ဖွံ့ဖွံ့ ထွားထွားခန္ဓာကိုယ်မျိုး ပိုင်ဆိုင်ထားပြီးခေတ်စကားဖြင့်ပြောရလျင် တော်တော်လေး ကိတ်သည်ဟုပြောရမည်။ ခင်မအိပ်ယာခေါင်းရင်းရှိမီးခလုတ်ကို နှိပ်ဖွင့်လိုက်ကာ ကပိုကရိုဖြစ်နေသောဆံပင်တို့ကို သားရေကွင်းဖြင့်စည်းနှောင်လိုက်သည်။    အခန်းမီးမဖွင့်တော့ပဲကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာအိမ်သာသွားရန်အခန်းပြင်သို့ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။  တိတ်ဆိတ်နေသော ညလယ်မှာ  သေးပေါက်ရန်အတွက်ထွက်လာသောခင်မ အခန်းတံခါးကို အသံမထွက်စေရန်…

စိတ်စေရာ ”သူငယ်ချင်း ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ။ကူညီပေးပါလား” ”ခက်တယ်ကွာ။မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ။အေး ရရင် ငါ ပြောမယ်။မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့်ဖုန်းပေးခဲ့”   ”အေးအေး ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ”  ငြိမ်းချမ်း တယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင် သေးပါ။သူထောင်ကလွတ်လာတာမကြာသေး။သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီးအကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံ ဟိန်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။သူတို့တွေက တောင်ကြီးနည်းပညာတက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကတည်းက တဆောင်တည်းနေခဲ့ခင်ခဲ့ကြ တဲ့သူငယ်ချင်းတွေ။မေဂျာတွေမတူကြပေမယ့် ဆိုးဖော်ဆိုးဖက်ငတ်ဖော်ငတ်ဖက်တွေမို့ ညီအကိုတွေထက်ချစ်ကြသည်။သူက မိဘ မရှိ။ဦးလေးဖြစ်သူက ကြည့်ရှူ့စောင့်ရှောက်ထားတာ။ညီအကိုသားချင်းမရှိတော့ သူငယ်ချင်းတွေကို အရမ်းမင်သည်။ဒါကြောင့်  သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ပတ်သတ်လာရင် အစစအရာရာ အနစ်နာခံသည်မို့ သူငယ်ချင်းအပေါင်းအသင်းတွေပေါသည်။နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲဖြေပြီးညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ ခွဲရတော့မယ်ဆိုပြီး သောက်ကြစားကြသည်။ပြီးတော့ လျှောက်လည်ကြတော့ သူက မ သွားချင်။မူးနေလို့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့တားသေးသည်။ဝေယံထက်က မရ။အတင်းကိုသွားချင်နေသည်။သူကတော်တော်မူးနေသည်။ ဆိုင်ကယ်သူစီးမယ်ဆိုတော့လဲ ပေးမစီး။သူ့နောက်ကဘယ်သူ့မှမလိုက်ရဲ။သူကလိုက်ပြီး ထိန်းရသည်။လျှောက်လည်ကြရင်း   လုံခြုံရေးရဲတွေနဲ့ ငြိကာ ပြသာနာတက်ကြသည်။သူက အတန်တန်တားတဲ့ ကြားက ဝေယံထက်က တားမရ။ရဲတွေကစက်နဲ့ လူ…

အပျိုစင် အိပ်မက် ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည် သူဝင်လာသည်နှင့် အလိုလို ဂျိုင်းကနဲ့ ပိတ်သွားသည်၊ သူက တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ပါးစပ်က ဒေါ်ဒေါ်၊ ဒေါ်ဒေါ်၊ ဦးလေး၊ ဦးလေး၊ မညွန့်၊ မညွန့် ဆိုပြီး သူ့ ကို စာသင်ပေးနေသည့် ကိုမောင် အိမ်က အိမ်သားတွေကို အသံထွက်အောင် အော်ခေါ်နေသော်လည်း မည်သူကမှ မထူး။ အလိုလိုပိတ်သွားသော တံခါးကို ဆွဲဖွင့် ကြည့်သော်လည်း တံခါးက တုံ့တုံ့မျှ မလှုတ်။…

ဖြိုးညီရဲ့ ဆေးထိုးလီး နဲ့ မမ ” အာ …… အကြီးကြီးပဲ ။ နင့်အကိုဟာ တောင် အဲလောက်မကြီးဘူး။” ” ကျွန်တော်က 5cc ထိုးထားတာ မကြာသေးဘူး    အဲဒါ ကြောင့်ပါ။ ”  “ အားရ ပါးရကြီးနော် ..ငါ့မောင်က မခေဘူးပဲ”  ”ကျွန်တော့်ကိုလဲ တစ်လှည့်လုပ်ပေးပါဦးမမရယ်။ ”   စကားဆုံး တော့ လက်လေးတစ်ဖက်ကိုကြွပြီးညီတော်မောင်ကိုလှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ခေါင်းလေးကိုကြွပြီး ဒစ်ထိပ်ဖျားလေးကိုငုံသည်။ ဒစ် တစ်ခုလုံးပါးစပ်ထဲတွင်ထည့်ပြီး လျှာလေးနဲ့လှည့်ပတ်ကစားသည်။ ဒစ်အနားသားလေးတွေကို လျက်သည်။ နောက် ခေါင်းကိုကြွ ပြီး လီးတစ်ဝက်လောက်ထိရောက်အောင်ငုံပြီး ကြွကာကြွကာနဲ့ မှုတ်ပေးသည်။ လီးပတ်လည်ကို လျှာလေးနဲ့ ရေခဲချောင်းလျက် သလို လျက်သည်။ အရမ်းကောင်းတာကြောင့် ဖြိုးညီ တစ်ယောက်ပြီးချင်ချင်ပင်ဖြစ်သွားသည်။   ” ကဲ…

Taxi lover ကိုမောင်လေးစိတ်တွေကြွနေသည်။ စိတ်တွေကြွရတဲ့ပြဿနာအကြောင်းအရင်းက သူ့တူတစ်ယောက်ဆီက စလာတဲ့ပြဿနာ…။ အင်တာနက်ထဲက ဇာတ်လမ်းတွေဒေါင်းလုတ်ဆွဲပြီး သူ့ဖုန်းထဲကို ထည့်ထည့်ပေးတတ်သည်။ အဲဒီမှ ဒေါင်းလုတ်ဆွဲထားတဲ့ ဇာတ်ကားတွေကိုကြည့်ရင်းနဲ့ သူလည်း ဇာတ်လမ်းထဲက တက္ကစီသမားတွေကို အားကျလာခြင်းဖြစ်သည်။ ဇာတ်လမ်းထဲမှာ လန်ဒန်တက္ကစီကားဆရာတွေက ကောင်မလေးငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေ ကားလာငှားစီးရင် နည်းမျိုးစုံနဲ့ဖန်ပြီး လိုးကြသည်။ ဇာတ်လမ်းတွေကို ကြည့်ရင်းသူလည်းပဲ ရုပ်ရှင်ထဲကလိုလုပ်ချင်လာသည်။ ဇာတ်လမ်းထဲကလို လုပ်ဖို့ဆိုရင် သူ့တက္ကစီကို နည်းနည်းတော့ပြုပြင်ပြောင်းလဲရမည်။ အများကြီးတော့မဟုတ် ..။ သူ့ ပရိုဘောက်စ်ကို မှန်အမဲရောင်စတစ်ကာကပ်တာရယ်၊ စပိုင်ကင်မရာနှစ်လုံးကို ရှေ့တစ်လုံးနောက်တစ်လုံး တပ်တာရယ်၊ ဒရိုင်ဘာဘက်က လော့ချထားရင် ပါစင်ဂျာတံခါးက ဖွင့်လို့မရအောင် ပြုလုပ်ရတာရယ်ဖြစ်သည်။ အကောင်အထည်တောင်မပေါ်သေး ကိုမောင်လေးအိတ်ထဲက ပိုက်ဆံ နှစ်ပုံးလောက်ထွက်သွားချေပြီ။ ဒီနေ့အားလုံးအဆင်သင့် ပြုပြင်ပြီးလို့ စမ်းကြည့်ချင်စိတ်တွေပေါက်နေသည်။ ကိုမောင်လေး နေ့လည်စာ စားပြီးလို့ အပြင်ကိုထွက်… လမ်းထိပ်နားရောက်ရုံရှိသေး…

စုစု စုစု က ခုမှကျောင်းပြီးကာစ အလုပ်သင်ဆရာဝန်မလေး.. အမေဖြစ်သူ မုဆိုးမ ဒေါ်ခင်နု နှင့်အတူ ညီမငယ်နှစ်ယောက်ဖြစ်သူ မူမူ နဲ့  သူသူ တို့ မိန်းမသား လေးယောက်သာရှိသည်… ဒေါ်ခင်နုက မုဆိုးမဆိုပေမယ့် လင်ယောကျၤားမဆုံးခင်ကချန်ခဲ့သော စည်းစိမ် များကို အရင်းနှီးပြုပြီး ရတနာပွဲစားလုပ်ကာ ရွှေဆိုင်ဖွင့်ထားသဖြင့် နောက်အိမ်ထောင်မပြုဘဲ သမီးသုံးယောက်စလုံးကို သင့် တောင့်သင့်တယ်ထားနိုင်သည်… ဒေါ်ခင်နုက အရွယ်တင်သလို လှလည်းလှသည်.. အားကစားလိုက်စားတော့ ကိုယ်လုံးက အလတ် ကြီးကျန်သေးသည်…ပွဲစားလောကထဲတွက် မေသန်းနုဟု နာမည်ကြီးသည်.. ဒေါ်ခင်နုကတော့ စီးပွားရေးနဲ့ သမီးသုံးယောက်ရှေ့ရေးကိုသာ အာရုံစိုက်သူဖြစ်သည်.. ခုလည်း သမီးကြီးစုစု ကျောင်းပြီးလို့  ပုဂ္ဂလိကဆေးရုံတစ်ခုမှာ အလုပ်သင် အနေနဲ့စဆင်းရသည်… စုစုတို့ ညီအစ်မသုံးယောက်စလုံးကလည်း အမေအတိုင်းပဲ ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး လုံးကြီးပေါက်လှလေးတွေဖြစ်သည်.. စုစုကတော့ သမီးအကြီးပီပီ…

ချိုမြိန်သောဆားငံရေ သားဝေယံ မမေကသီ ဟု ခြံရှေ့မှ ခေါ်သံကြား၍ သူအိမ်ထဲမှ ထွက်ကာ ခြံထဲဆင်းလာပြီး သံပန်းတံခါး ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။  “မာမီနဲ့  ညီလေး”  မာမီဒေါ်မေသူအောင်နဲ့ ညီလေးစည်သူအောင်တို့ သားအမိကို အိမ်ထဲခေါ်လာခဲ့လိုက်သည်။  မေမေရေ မာမီနဲ့ ညီလေး တို့ ရောက်နေကြတယ်။   လာပြီသားဟု ပြောပြီး မီးဖိုခန်းမှ မေမေထွက်လာသည်။  ယောင်းမနဲ့ သားတို့ပဲ ထက်မြက်နဲ့ အန်တီလေး တို့ နေကောင်းကြလားဟု သူမမောင် သူ့ဦးလေးထက်မြက်အောင်နဲ့ ဖွားလေး မေမေချိုကို မေမေက မေးတာဖြစ်သည်။  “နေ ကောင်းကြပါတယ် မမ”  သားဝေယံကထွားပြီး အရပ်ကြီးမြင့်လာတယ်ကွာ ဟု သူမဘေးမှာ ထိုင်နေတဲ့ သူ့ကိုဖက်၍ မာမီက ပြော လေသည်။   မေမေကေသီဟုဆိုကာ ညီလေးစည်သူကလည်း မေမေ့ပခုံးပေါ်ကို ကလေးတုန်းကလို ခေါင်းတင်ထားလေသည်။ …