အပျိုကြီးတွေရဲ့အုံပုံး ဘဝမှာ ဒါဟာ ပထမဆုံး ယောကျ်ားတယောက်က အင်္ဂါစပ်ကို ကလိပေးတာ ကို ခံဘူးရတာ ။ အင်္ဂါစပ်အတွင်းထဲက တအား ယားလာသည် ။ တခုခုနဲ့ ပွတ်တိုက် ဖြေဖျောက်ချင်မိရအောင်ကို မခံမရပ်နိုင်အောင် ယားတာ ဖြစ်သည် ။ ဒီအချိန်မှာ ကျားဆိုးက အင်္ဂါစပ်ရဲ့ ရသာဖူး အစိလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးနဲ့ ငုံပြီး စုတ်လိုက်တာကို ရုတ်တရက် ခံ လိုက်ရသည် ။ “ အို့ …..အား……..အား…….အား……” ဒေါ်မိုးမိုးရှိန်း တင်ပါးကြီးတွေ မြောက်ကြွသွားသည် ။ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည် ။ အဓိက သော့ချက်ကို ထိသွားတာ ။ ကျားဆိုးသည် မိန်းမတွေကို ကိုင်တွယ်နေကျ ကောင်ပါလား ။ ဒေါ်မိုးမိုးရှိန်းသည် သူဟာ အလိုမတူဘဲ…
ဘုရင်မတစ်ဆူ
ဘုရင်မတစ်ဆူ သူရသည် ဆေးစွဲကာ ပျက်စီးနေသော လူငယ်လေး တစ်ယောက် ဖြစ်၏။ သူ့ အသက်အရွယ်နဲ့ မလိုက်ဖက်အောင်ပင် ဆိုးသွမ်းလွန်းသဖြင့် မိဘကလည်း လွတ်ထား၏။ သည်နေ့တွင် သူဆေးပြတ်နေသဖြင့် အိမ်တစ်အိမ်ကို ဝင်ခိုးရန် စဉ်းစားလိုက်၏။ စဉ်းစားပြီးနောက် မဆင်မခြင်ပင် ဝင်ခိုးလိုက်တော့သည်။ သူဆေးပြတ်နေပြီ မဟုတ်ပါလော။ လောလောနဲ့ ဝင်သွားသည်မို့ ဘာဘာ ညာညာ မစဉ်းစားမိ။ သူ သတိထားမိသည်က သည်အိမ်တွင် လူဝင်လူထွက်မရှိ။ အမြဲ တံခါးပိတ်ထားသည်။ ရသလောက် ခိုးပြီး မှောင်ခိုးဈေးနဲ့ ရောင်းကာ ဆေးဝယ်ဖို့သာ သိသည်။ အသွားမတော် တစ်လှမ်းဖြစ်ချေပြီ။ “မလုပ်နဲ့”“……..”သူမေ့သွားရာမှ သတိရလာသည်။ “မင်းအတွက်…”သူ့လက်မောင်းကြောထဲ ဆေးသွင်းလိုက်သည်။ သူလန်းဆန်းသွားသည်။ သူမျက်လုံးများ ပြန်လည် ရှင်သန်လာသည်။ အလွန်လှပသော အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦးက သူလိုအပ်သော နံပါတ်ဖိုးကို သွင်းပေးလာသည်။…
ခေတ်သမီးပျို
ခေတ်သမီးပျို “ငါ့တူလေး မင်းမင်း မင်းဘာစာအုပ်တွေ ဖတ်နေတာလဲကွ” ဦးဦး ကျနော်ဝတ္ထုစာအုပ်ဖတ်နေတာ” မင်းကွာ အရည်မရအဖတ်မရဝတ္ထုတွေ ဖတ်နေရတယ်လို့” “ဦးဦးကလည်း ကျနော်ပျင်းလို့ပါ” အးပျင်းနေရင် ဒီလိုအနှစ်သာရရှိတဲ့ တရားစာအုပ်တွေဖတ်ပေါ့” ဟုတ်ကဲ့.ပါဦးဦး”ကျနော်လည်း ဦးလေးပေးတဲ့စာအုပ်ကို ခဏယူကြည့်တော့ အနစ္စအမြဲမရှိသော၊ စာအုပ်ဖြစ်နေတယ်။ “ဟင်းးး” သက်ပြင်းချလိုက်ရတယ်။ ကဲဗျာ စဉ်းစားကြည့်လိုက် သူက ရန်ကုန်အရှေ့ပိုင်းတက္ကသိုလ်က.. ကထိက၊ ကျနော်က သူ့တူ ကျနော်ဆယ်တန်း အောင်ပြီးကတည်းက ရောက်နေတာ။ သူက အသက်လေးဆယ်ကျော်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဘာတဲ့ ပင်စင်ရရင် ဘုန်ကြီးဝတ်ပြီး တရားအားထုတ်မယ်တဲ့။ ကျနော်ကိုလည်း သူ့လိုလူပျိုကြီးဖြစ်စေချင်တာ။ ကျနော်ဗျာ အခုဖိုင်နယ်ရောက်ပြီ၊ သူ့ကိုကြောက်လို့ ရည်းစားမထားရဲဘူး။ ခုခေတ်စကီလေးတွေက မိုက်မှမိုက်၊ အလန်းစားတွေ၊ ကိုယ့်အကြိုက်မတွေ့သေးလို့သာ.. မစွန့်စားရဲတာ။ တနေ့တနေ့တရားနာရတာနှင့် တရားထိုင်ရတာနှင့် မလွယ်ဘူဗျ၊၊ သူ့အိမ်နေတော့ သူ့စည်းကမ်းပေါ့ဗျာ။…
မြေစာပင်
မြေစာပင် လေးပင်နေသောစိတ်နှင့်အတူ နောင်နောင်တစ်ယောက် ခုံတန်းလေးမှာ ထိုင်နေသည်။ မန္တလေးသို့ ပြန်ရမည့်အချိန်က စောနေသေးသည်။ ကားထွက်ချိန်က မတိုင်သေး။ တစ်နာရီခန့် လိုနေသေးသည်။ တောင်စဉ်ရေမရ တွေးနေသောအတွေးများထဲတွင် စောနန်းငယ် အကြောင်းက ထိပ်ဆုံးက ပါသည်။ သူမှားများ မှားသွားပြီလားလို့ စဉ်းစားနေသည်။ တကယ်တော့ စောနန်းငယ်က မြေစာပင် ဖြစ်ရခြင်းသာ။ စောနန်းငယ်ကို သနားမိသော်လည်း စောနန်းငယ်၏ အစ်ကိုဖြစ်သူ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို စဉ်းစားမိလိုက်လျှင် စောနန်းငယ်ကို သနားသောစိတ်တွေက ဘယ်ရောက်သွားမှန်းမသိ။ ” ဟုတ်တယ်…ငါဒီလိုလုပ်တာမှန်တယ်…..” ကိုယ့်ကိုကိုယ် ဖြေတွေးနေမိပါတယ်။ တိုးဝေအောင် အကြောင်းကို တွေးမိလျင် သူ့သွေးတွေ ဆူပွတ်လာသလို ခံစားရသည်။ ဒီလူယုတ်မာကြောင့် သူ့ညီမလေး မေမြတ်ဘ၀ ရေတိမ်မှာနစ်ခဲ့ရသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်အသိုင်းအဝိုင်းမှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ဒီအတွက် တိုးဝေအောင်သည်လည်း…
ငြင်းနိုင်မယ်မထင်
ငြင်းနိုင်မယ်မထင် “ဖြိူး” “စားလေ…ရော့” စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်ထဲက ဘူးသီးကျော်တစ်ခုကို ကောက်ယူပြီး ဖြိုးဆိုတဲ့ ချစ်သူလေးကို ဖိုးကျော်က ခွံ့ကြွေးလိုက်သည်။ ဖြိုးကို ဖိုးကျော် မြတ်မြတ်နိုးနိုးကို ချစ်ရှာသည်။ ချစ်သူသက်တမ်း(၂)နှစ် အတွင်းမှာ လက်ကိုင်ရုံ ပါးလေးနမ်းရုံကလွဲပြီး ကျန်တာဘာမှ မလုပ်ပေ။ ချစ်ရသောဖြိုးကို ဖိုးကျော် တန်ဖိုးထားသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ဆင်ဆင်ချင်ချင်နေသည်။ အခွင့်အရေးတွေရှိပေမယ့် မယူခဲ့တာ ဖိုးကျော်ရဲ့ ဖြိုးအပေါ်ထားတဲ့ ချစ်ခြင်းသည်သာ။ ဘူးသီးကြော်ခွံ့ကြွေးနေတဲ့ မောင့်ကိုကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာအချစ်တွေပြည့်နေသည်။ ဒီလိုဂရုတစိုက် ရှိတဲ့သူမို့လည်း ဖြိုးကို သူပစ်သွားမှာကြောက်သည်။ အခွင့်အရေးမယူတတ်သောသူမို့လည်း မောင့်ကို လေးစားမိသည်။ (အခွင့်အရေး ယူခဲ့မယ်ဆိုရင်လည်း ပေးဖို့အသင့်ပါမောင်ရယ်)။ “အန်တီ” “ကျွန်တော်တို့ ဘယ်လောက်ကျလဲခင်ဗျ” “ဘူးသီးကြော်တစ်ပွဲတည်းဆိုတော့…ငါးရာပဲကျပါတယ်ကွယ်” ဖိုးကျော် ငါးရာတစ်ရွက် ထုတ်ပေးလိုက်သည်။ ပိုက်ဆံရှင်းပေးပြီးသည်နှင့် ကားတံခါးကို ဖြိုးဝင်ထိုင်ဖို့ အသင့်ဖြစ်အောင်…
စိတ်ထအောင်လို့
စိတ်ထအောင်လို့ မန္တလေးရဲ့ ဒီဇင်ဘာလကုန်ဆုံးဖို့ ရက်တွေ နီးကပ်လာပေမယ့် ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် အေးနေဆဲပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် အာကာနိုင် တစ်ယောက် မအေးနိုင်ပါဘူး ချမ်းချမ်းစီးစီး သီချင်းတအေးအေးနဲ့ ရေထချိုးလိုက်ပြီး အသန့်ဆုံး ယောပုဆိုးနဲ့ စတစ်အဖြူရောင်လေးကို လဲလည်လိုက်ကာ ခန္ဓာကိုယ်ကို ရေမွှေးဆွတ်လိုက်တယ်။ ဆံပင်ကိုလည်း Code10 နဲ့ကော့နေ အောင် လိမ်းလိုက်ပြီး ချိုင်းနံ့ထွက်မှာ စိုးသဖြင့် နေဗီယာ လိမ်းလိုက်သေးပြီး အနွေးထည်ထူထူလေးကို ဝတ်လိုက်တယ်။ ” ခုံ နံပါတ်တွေ မဲနှိုက်ထားတဲ့အတိုင်း ကားပေါ်ကို တက်ပေးပါ နောက်ခုံကလူတွေ အရင်တက်ပေးပါနော် နေပြည်တော်မှာ အဝတ်အစား လဲဖို့အတွက်ပဲ အဝတ်အစားကို ယူထားပါ ကားပေါ်မှာအေးတဲ့အတွက် စောင်ယူခဲ့ပါ အနွေးထည် ဝတ်ခဲ့ပါ ဒါဆိုရင်တော့ ကိုယ်ထိုင်တဲ့ခုံမှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ထိုင်လို့ ရပါတယ်ဗျာ ခြေထောက်တင်ခြင်ရင်တော့ အဝတ်အစားအိတ်လေးပါ…
အမှောင်လောက၏ သမီးငယ်
အေမွာင္ေလာက၏ သမီးငယ္ (ဇာတ္လမ္းရွည္) မွန္ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္သည္……လွေနဆဲ……မိန္းခေလးသုံး လိုင္နာဆြဲေသာ…ေသတၱာ ျပားျပားေလးရွိ မွန္က မ်က္ႏွာတခုလုံး မျမင္ႏိုင္ေသာ္လဲ……..မိမိကိုယ္ မိမိ လွေနေသးေၾကာင္း…..ထင္လိုက္သည္…..ဘဝတြင္ နာက်ဥ္မႈ…ဝမ္းနည္းမႈ သိကၡာတရားတို႔ ထပ္မံမရႈံးဆုံး ႏိုင္ေတာ့ၿပီ…….ထပ္မံလဲ ရႈံးဆုံးစရာ အလွ်င္းမရွိေတာ့ၿပီ….တေကာင္ႂကြက္ တမ်က္ႏွာဟူသည္….အမည္နာမ သာ ဆိုးသည္….သူမ အတြက္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္……မိမိဘဝ ခုမွ သုညဘဝ ျဖစ္ေနသည္…..အရာရာက သူမအေပၚမတရား…..ဘာမွမရွိေလ ေကာင္းေလ……သို႔ေသာ္….သူမ ျမတ္ႏိုးတာက အခုသူမ ကိုင္ထားေသာ လိုင္နာဗူးျပားျပားေလး ႏွင့္ ထိုပစၥည္းေလးေပးခဲ့သူ……သူမ အတြက္ မိဘ ….ေမာင္…ညီမ….ဘာမွမလို….ဘာမွလဲမရွိေတာ့…..ဘာေတြျဖစ္မွန္းလဲမသိ ေတာ့…….သူမ ဘာလုပ္ခဲ့သနည္း….. မွန္ကိုၾကည့္ၿပီးသူမ ၿပဳံးလိုက္သည္……ၿပဳံးေနေသာ မ်က္ႏွာေအာက္တြင္ ဝမ္းနည္းေသာအမူအရာ…..ေနာက္ နာၾကည္းေသာအမူအရာ……. ဒုန္း…….ကြၽီ……..ဟူေသာ အသံႏွင့္ အတူ….ရဲ ဝတ္စုံဝတ္ …ရဲေမ ၂ ေယာက္…ေရာက္လာသည္…. “အျပစ္သူ….မယုယု……တရား႐ုံးသြားမယ္….လာခဲ့…..” သူမကေတာ့ မၾကား…သူအေတြးႏွင့္သူ…….ရဲေမ…
ဖီးအရမ်းလာသွားတယ်
ဖီးအရမ်းလာသွားတယ် ကျွန်တော်တို့ရည်စားသက် သုံးလကျော် ဆယ်တန်စာမေးပွဲ ဖြေအပြီးမှာခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် ခိုးပြေးတဲ့နေရာကတော့ ကျွန်တော်အဒေါ်အပျိုးကြီးဝယ်ထား တဲ့အိမ်ကိုခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အဒေါ်ကတာဝန်နဲ့နယ်ကိုသွားနေရ တာဆိုတော့ အဲ့အိမ်မှာဘယ်သူမှ မရှိ့ကြဘူး ကျွန်တော်ကတော့အဲ့အိမ်ကိုအရင်ထဲက တစ်လကိုတစ်ကြိမ် လောက်တော့သွားဖြစ်တယ်အဒေါ်က အိမ်ရှင်းဖို့ မီတာဆောင်ဖို့ အတွက် ဆိုပြီးအိမ်သော့အပိုပေးထားတယ် အဲ့တော့ကျွန်တော်တို့ ခိုးပြေးကြတော့ အဲ့အိမ်ကိုပဲခိုးပြေးခဲ့ကြတယ် အိမ်အပြင်ကိုတော့ထွက်လို့မရဘူးပေါ့ ဒါမှကျွန်တော်တို့ ဒီယောက်နေတယ်ဆိုတာကိုမသိကြမှာလေ စားဖို့သောက်ဖို့အတွက်ကို အရင်အဲ့အိမ်ကိုသွားထဲက ဝယ်ဖြည့်ထားတယ် ညဆိုရင်တော့အိမ်အပြင်မီးတွေက အချိန်အလိုအလျောက်စနစ်တပ်ထားတဲ့အတွက်ညနေခြောက်နာရီခွဲဆိုရင်လင်းနေပြီ အိမ်ထဲမှာတော့ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်းလို့ရတယ် လိုက်ကာအထူတွေတက်ထားတော့အပြင်က ကြည့်ရင် ညအိပ်မီးလောက်ပဲထွန်ထား တာဆိုရင်အထဲကအလင်းက အပြင်ကိုမထွက်တော့ဘူး အဲကွန်းတော့ဖွင့်ထားလို့ရတယ် အိမ်ကဘယ်ဘက်ကိုငါးပေပဲခွာပြီး ကပ်ဆောက်ထားတော့ ညဘက်မှာပေသုံးဆယ်လောက် လွတ်နေပြီးညာဘက်ဘေးခြံကလဲလူမနေ အိပ်ခန်နဲ့အဲကွန်းက ညာဘက်မှာဆိုတော့ အဲ့ကွန်ဖွင်းထားတာဘယ်သူမှ မသိနိုင်တော့ဘူးပေါ့။ အိမ်အခြေအနေကိုပြောပြနေတာ အကြောင်းရှိ့လို့ပါဗျာ တမျိုးမထင်ပါနဲ့ ကဲ့ကျွန်တို့ရဲ့ပထမဆုံး မင်္ဂလာဦးညအကြောင်းလာပြီဗျာ ကျွန်တော်တို့အဲ့အိမ်ကိုရောက်သွားတော့ည ရှစ်နာရီလောက်ဖြစ်နေပြီ အိမ်ထဲရောက်တော့ ကျွန်တော်က ‘ချစ်ရေချိုးမလား’…
နောက်ဆုံးည
နောက်ဆုံးည ဖယ်တော့ … ဇော်သူ … နင် သိပ်အတင်းရဲတာပဲ … မောင် သိသွားရင် … ငါတို့အိမ်ထောင်ရေး ပျက်စီးမှာဟ “ ” ပြီးတော့မှပါ … ရှီးးးး းးးး …… ဘွတ်ဘွတ် …… အားဟား …… အင့် …… ကိုရဲခိုင် အပေါ်မှာ သောက်နေတာပါ … မပူနဲ့ မမဝတီ … အင့် အင့် “ နွယ်ဝတီ တစ်ယောက် ၄ထပ်တိုက် အစိမ်းကြီး၏ အောက်ဆုံးထပ် ကားဂိုဒေါင်ထဲ နံရံ ကပ်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်အနေထားဖြင့် ဇော်သူ၏အလိုး ခံနေရသည်။ဇော်သူမှာ နွယ်ဝတီ၏ လက်နှစ်ဖက်အား ချုပ်ပြီးနံရံကပ်ကာ စကပ်ထမိန်အား ပေါင်ရင်းထိလှန်ရင်း ပေါင်ကြားတည့်တည့်မှ စောက်ဖုတ်အား…
စိတ်ပါတဲ့အချိန်
စိတ်ပါတဲ့အချိန် ဇော်ထွန်းနိုင်ဆိုတဲ့ကျနော်ကအခုတစ် ကောင်ကြွက်ဖြစ်နေပြီ။ငယ်ငယ်ကတည်းကအမေဆုံးတယ်။ကျောင်းပြီးတော့အဖေဆုံးပါးသွားပြန်တယ်။လူ့လောကအလယ်မှာတစ်ယောက်တည်းကျန်နေတယ်။ပျင်းရိစရာအရမ်းကောင်းတယ်။ဒါတောင်မှအဖေကနေစ ရာအခန်းလေးတခန်းပေးထားခဲ့ပြီးပညာ လေးတတ်အောင်ကျောင်းထားပေးခဲ့လို့ပါ။တကယ်တမ်း တစ်ယောက်တည်းသမားဆိုတာကအကွပ်မရှိတဲ့ကြမ်း ပရမ်းဗတာလို့ပြောပေမယ့်ကျနော်အဲဒီလိုမနေခဲ့ဘူး။ဘာလို့မနေတာလဲမေးရင်ကျနော်မိမဆုံးမဖမဆုံးမလို့အပြောမခံနိုင်တာ။တကယ်စဉ်းစားကြည့်ရင်မိဘမရှိတော့တဲ့ကျနော်ကိုအဲဒီလိုပြောရင်မှန်နေတာလေ။ဆုံးမပေးမယ့်မိဘမှမရှိတော့တာ။ ကျနော်သာဆိုးသွမ်းနေရင်ကျနော့်ဘဝကအချုပ်ထဲရောက်ရင်လည်းလာထုတ်ပေးမယ့်သူကမရှိဘူးလေ။အခုတော့ကျနော်လေတမလွန်ဘဝရောက်နေတဲ့မိဘတွေ စိတ်မပူစေရဖို့ဘဝကိုရိုးရိုးသားသားကြိုးစား ပြီးရပ်တည်တယ်။အဖေအမေတို့ဆုံးမခဲ့တဲ့ ရိုးသားမှု့ဂုဏ်ကတသက်စားမကုန်ဆိုတာကို လက်တွေ့ကြုံရတော့တယ်။ကျနော်မှာနေ ထိုင်ဖို့အိမ်ရှိတယ်။အဲဒီအတွက်စိတ်မပူရဘူး၊ ဒါပေမယ့်ငွေမရှိဘူး။ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာအလုပ်ဝင်ရင်းကခင်ခင်ငြိမ်းဆိုတဲ့မိန်းကလေးနှင့်တွေ့ကြတယ်။ခင်ခင်ငြိမ်းကလည်းနယ်ကပဲအဆောင်မှာနေရင်းအလုပ်လာလုပ်တာပါ။ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်ဖေးမကူညီကြရင်းနီးစပ်လာခဲ့တယ်။ ကုမ္ပဏီကCEOကလည်းသဘောကျတယ်။ရိုးသားတဲ့အပြင်လုပ်ငန်းစီစဉ်တာကောင်းမွန်တဲ့အတွက်သူ ဌေးကလည်းချစ်တယ်။အစကတော့ ကျနော်ခင် ခင်ငြိမ်းအပေါ်ရိုးရိုးသားသားပဲခင်တယ်။စနောက်တာတော့ရှိတယ်။ခင်ငြိမ်းလဲဒီလိုပဲနေမှာပါ။ဒါပေမယ့်ခင်ငြိမ်းကကျနော့်အတွက်ဆိုရင်စေတနာပိုပါတယ်။ယောက်ကျားလေးကတစ်ယောက်တည်းဘဝဆိုတော့ကောင်းကောင်းချက်မစားနိုင်ဖြစ်သလိုပဲချက်ပြုတ်စားသောက်တတ်တာ။သူကတော့သူ့ဘာသာချက်ပြုတ်စားတတ်တဲ့အတွက်အမြဲပဲကျနော့်အတွက်ဟင်းပိုထည့်ခဲ့တယ်။”ခင်ငြိမ်း ဘာချ က်လာသလဲ” ကိုဇော် ကရောဘာချက်လာသလဲ” “ကြက်ဥကြော်ပဲ” ထင်သားပဲ” အင်းလေငါလဲဒါပဲချက်တတ်တယ်” လာပါခင်ငြိမ်းမှာစုံတယ်၊ခင်ငြိမ်းအပိုချက်လာတယ်” ဟ့ခင်ငြိမ်းနင်ကကိုဇော့်အတွက်ပဲချက်လာသလား၊ငါတို့အတွက်မပါဘူးလား” CEOကလှမ်းစတယ်။ “အာဆရာကလည်းဆရာမှာကအစစအရာရာပြည့်စုံတယ်။ သမီးဟင်းဆရာဘယ်စားမလဲ””နင်ကမကျွေးချင်ရင်ဒီလိုပဲ””မဟုတ်ပါဘူးဆရာရယ်၊ဆရာစားချင်တာပြောခင်ငြိမ်းသေချာချက်လာပါ့မယ်””ဟားးးဟားးစတာပါခင်ငြိမ်းရာ၊ကိုဇော်ကိုပဲသေချာချက်ကျွေးလိုက်ပါ။ဒီကောင်ဟင်းကြည့်လိုက်ရင်ကြက်ဥကြော်ပဲ””ဟုတ်တယ်ဆရာရေ” “ကိုဇော် မင်းငါ့ဆီကဟင်းလာယူ၊မင်းအမလဲ မင်းအတွက်ပိုထည့်ပေးလိုက်တယ်””ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ” “ခင်ငြိမ်း နင်နှော်ငါမပြောမရှိနဲ့၊ကိုဇော်ကငါ တွေ့ဖူးတဲဝန်ထမ်းထဲမှာ တော်တဲ့လူထဲပါတယ်” “ဆရာကလည်းမြှောက်နေပြန်ပြီ””တကယ်ပြောတာ ၊ဥက္ကဌကလည်းမင်းကိုမျှော့်လင့်ချက်ထားတယ်ကွ” “ဆရာရယ် ကျတော်ကဘာကောင်မှမဟုတ်ပါဘူး” “မဟုတ်ဘူးကိုဇော်မင်းကရိုးသားတယ်ထက်မြက်တယ်၊ငါတို့ကုမ္ပဏီအတွက်အားကိုးရတယ်””ကျေးဇူးပါဆရာရေ” ကျနော်CEOဆီကဟင်းသွားယူတယ်။သူကလည်းပိုပိုသာသာထည့်ပေးတယ်။ကျနော်ခင်ငြိမ်းဆီပြန်လာပြီး “ခင်ငြိမ်းစားတော့မလား””စားမယ်လေကိုဇော်” “အင်းစားလေ”ထမင်းဘူးတွေကိုဖွင့်လိုက်တယ်။ခင်ငြိမ်းကသူ့ထမင်းချိုင့်ထဲကဟင်းကိုကျနော့်ကိုအရင် ဦးချ ပြီး”ရော့ကိုဇော်စားလေ””စားပါ့မယ်ခင်ငြိမ်း “၊ခင်ငြိမ်းလဲစားလေ”ဟုတ်ကိုဇော်” ခင်ငြိမ်းဟာကျနော့်အပေါ်မှာအကိုကြီးတစ် ယောက်လိုတွယ်တာတယ်။ကျနော်လည်း ညီမတစ်ယောက်လိုခင်တယ်။ ဒီလောက်ပဲ လားဆိုတော့လည်းမဟုတ်ဘူး၊သဘောလည်း ကျပါတယ်။ခင်လေးရုပ်က…