အညတရ လက်ထဲမှာ ပူခနဲဖြစ်သွားသဖြင့် ဝေလင်း တစ်ယောက် ငေးမောပြီး အတွေးနွံထဲနစ်နေရာမှ သတိဝင်လာသည်။ သူ့လက်ထဲကစီးကရက်မီးက အစီခံကို ထိလာပြီးသူ့လက်ကို အပူဟပ် သွားသည့်တိုင်အောင် သူ့အသိစိတ်တွေက ဆုံးစမဲ့လွင့်မျှောနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဝမ်းနည်းစိတ်တွေကြောင့် သူ့ရင်ထဲမှာပြည့်ကျပ်နေသည်။ ဖေဖေ၊မေမေရဲ့သားအရင်းမဟုတ်ဖူးဆိုသော အသိကသူ့ရင်ထဲမှာ လွမ်းမိုးနေသည်။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုမချစ်လို့လားချစ်ပါသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက သူ့ကိုသားအရင်းလိုပင် သဘောထားပြီး ချစ်ခဲ့ကြသည်။ သူ့ကလည်း ဖေဖေ ဦးဝေမင်းနှင့် မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းတို့ကို ချစ်ပါသည်။ သူတို့(၂)ဦးက သူ့ကိုသူမတို့သားအရင်းပါဟုပင်အခုထိပြောနေကြတုန်းပင်။ မထင်မှတ်သော အကြောင်းအရာတစ်ခုကြောင့် သူသိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ပြောရလျှင်တော့ မေမေ ဒေါ်ဖြူပြာလင်းမှာ ရှိနေသော နှလုံးရောဂါကြောင့် မမကြီး နီလာမင်းနှင့် မမလေး နီလာလင်းတို့ကို မွေးဖွားပြီးသည့်နောက်တွင် ယောကျၤားလေးလိုချင်သဖြင့်ကလေးထပ်ယူခဲ့ကြသည်။ သို့သော်ထိုကိုယ်ဝန်ကား မေမေဖြူပြာလင်းတွင် အဖတ်မတင်ခဲ့။ ဆေးရုံတွင် ခက်ခက်ခဲခဲမွေးဖွားပြီး မေမေဒေါ်ဖြူပြာလင်းအသက်ကိုကယ်ဆယ်နိုင်ခဲ့သော်လည်း မွေးဖွားလာသည့် ကလေးမှာ…
အတွေးနဲ့တင်
အတွေးနဲ့တင် သမီးရေ……သဲသဲ (သဲသဲဆိုသော ၁၅ နှစ်အရွယ်ကောင်မလေး ဖြူဖွေးနူးစွတ်ပီး အင်မတန်ချစ်ဖို့ကောင်မလေးတယောက်) ရှင်’မေကြီး…. သမီးစာသင်ဖို့Guideငှါးထားတယ်. အာမေကြီးကလ’ဲ ခုမှကျောင်းဖွင့်ကာစကို “စာကြိုးစားရမှာပေါ့သမီးသဲသဲရယ်’ Guideဆရာလေးက အင်ဂျင်နီယာနဲ့ဘွဲ့ရထားတာသမီးရဲ့….. ဟင်ဆရာတဲ့'(သဲသဲအံသြသွားသည်) ဆရာမ’မဟုတ်ဖူးလားမေကြီးကလဲ.တော်ပီသဲသဲ အရစ်မကြောင်းနဲ့တော့ မနက်ဖန်ကစ စာသင်ရမယ်ဒါပဲ ….. မေကြီးသည်ပြောဆိုပီးနေရာမှထ ထွက်သွားသည်…….. ဒီလိုနဲ့……နောက်နေ့ညနေ… ဆရာဆိုတဲ့လူကြီးအိမ်ကိုရောက်လာပါသည်…. သဲသူ့ကိုကျိမရ …ဘာကြောင့်မှန်းမသိမုန်းသည်…..သို့သော်ဆရာဖြစ်သောကြောင့် ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံသင့်သည်ဟု သဲတွေ့းထားပါသည်…. သဲတို့အိမ်ကနှစ်ထပ်တိုက် အတော်လုံခြူံသည်…အပေါ်ထပ်ကလှမ်းအော်လဲအောက်ကမကြားနိုင်….. သဲမှာမေမေပဲရှိတော့တယ်လေ.ဒါကြောင့်သဲမေမေ့ကိုစိတ်ချမ်းသာအောင်ထားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါ.. “ကျနော်ဘယ်မှာစာသင်ရမလဲခဗျ’ “ဆရာဆိုတဲ့လူမှအသံပြူလာသည်….မေကြီးကဆရာကိုအိမ်ပေါ်ထပ်သို့ိုလိုက်ပြရာ သဲလဲလွယ်အိတ်ယူပီးတခါထဲစာသင်ရန် ဆရာ့နောက်လိုက်ခဲ့ရပါသည်။ ထို့နောက်….. ဆရာသောက်ဖို့Coffeeနဲ့မုန့်ချပေးပီး စာအုပ်တွေထုတ်ကာ စတင်သင်ရပါသည်…. သဲသဲတယောက် အဲ့တော့မှသေချာသတိထားမိလိုက်သည် .ဆရာက ၂၇ဝန်းကျင်ရင်အုပ်ထွားထွားအရပ်မြင့်မြင့်နဲ့ တောက်ပတဲ့မျက်ဝန်းအစုံရှိပီး အလွန်ယောကျၤားပီသပါတယ်…..သဲသဲစိတ်ထဲမရိုးမရွကြီးလဲဖစ်လာပါတယ်..နောက်မှငါဘာတွေတွေးမိပါလိမ့်လို့ပြန်ဆင်ခြင်ပီးစာထဲအာရုံနှစ်လိုက်ပါတယ်…….. ဆရာနဲ့သဲသဲအတော်အဆင်ပြေလာပါပီ…..ဆရာတပည့်ထက်ပိုရင်းနှီးလာပါတော့တယ်… တစ်ညနေဆရာက ‘သဲသ’ဲ ”ရှင်” ဆရာ့ကိုပိုရင်းနှိးသွားအောင်အကိုလို့ပြောင်းခေါ်ပါလား”ဟုစကားစလာပါသည်… သဲကလဲဘာမှအပန်းမကြီးတာမို့ ပြောတဲ့တိုင်းအကိုလု့ိပဲပြောင်းခေါ်ဆိုပါတယ်……….အဲ့လိုနဲ့ တနေ့ ဆရာစာသင်ဖို့ရောက်လာတဲ့အချိန်မှာ ဆရာ့အတွက်ကော်ဖီယူလာရင်းစာအုပ်ကိုခလုတ်တိုက်ကာ…
ငတ်မပြေ
ငတ်မပြေ ကျမ အသက် ၁၃ နှစ်။ ကျမတို့ရွာကို ရန်ကုန်မှရှိတဲ့ အမေ့အမျိုးတွေ အလည်လာကြတယ်။ ကျမ တစ်ခါမှ မတွေ့ဖူးဖူးလေ။ အမျိုး ရှိတယ် ဆိုလို့သာ သိရတာ မြင်လည်းမမြင်ဖူးကြပေပဲကိုး။ အမျိုးတွေ ၅ယောက်လောက်လာလည်ကြတာ အဲ့ထဲမှာ အမေ့မောင် တစ်ဝမ်းကွဲ ၂ယောက်ရယ်၊ အဖိုးလေးနဲ့ သူ့မိန်းမ ၊ ကျမ အဖိုးလေး ၁ယောက်ရယ် ကျမတို့ ကျောင်းပိတ်နွေရာသီရက်တွေဆိုတော့ ကျမလည်း အိမ်မှာထမင်းချက် ရေခပ် ပြီးရင် သငယ်ချင်းတွေနဲ့သွားဆော့သေးတယ်။ ကျမ ဦးလေးဝမ်းကွဲ ၂ယောက်က ဦးဝေ နဲ့ ဦးမိုးလို့ခေါ်တယ်။ ဦးဝေက အိမ်ထောင်နဲ့ အသက် ၃၀ ကျော်။ဦးမိုးက လူပျို အသပ် ၂၇ လောက်။ သူတို့ ညီအကိုတွေက ရန်ကုန်မှာ taxi…
အနေနီးလို့
အနေနီးလို့ မြိုစွန်တနေရာ အဝေးပြေးလမ်းမကြီး အနောက်ဖက် ပျံကျဈေးလေးက ရောင်းသူဝယ်သူ အသံပေါင်စုံနဲ့ ဆူညံနေတာဗျို့။ကျုပ်လည်း မိန်းမကို ဈေးခင်းပေးပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ နုတ်ဆက်လိုက်တယ်။ ” မချို ငါပြန်ပြီ နေ့လည်ကျမှ လာတော့မယ် “ ” အင်းပါ ကိုမောင်ခြိမ့် … အိမ်ရောက်ရင် ကလေးသေချာကြည့်နော် “ ကျုပ်မိန်းမ မချိုကလည်း ရောင်းမယ့်ပန်းတွေ ရေဝတ်အုပ်ရင်း ပြန်နုတ်ဆက်နေတာပါ။ဟုတ်တယ် ကျုပ်နာမည် မောင်ခြိမ့်ဗျ။ငယ်ငယ်ထဲက အတူနေရတဲ့ ဘဒွေးက ပေးထားတာ။မိဘတွေက ကျုပ်ကလေးဘဝထဲက ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆုံးသွားတော့ မမှတ်မိတော့ပါဘူး။ ဘဒွေးကပဲ လေးတန်းထိ ကျောင်းထားပေးပြီး တောင်ယာဝင်လုပ်ခိုင်းတာ။ကျုပ်က အပင်ပန်းခံနိုင်ပေမယ့် တောင်ယာအလုပ်ကျ ဝါသနာမပါဘူးဗျ။ဒါနဲ့ လူပျိုပေါက်ရောက်တော့ ဘဒွေးက ဆိုက္ကား တစ်စင်းဝယ်ပေးပြီး ဒီဈေးလေးထဲ ဂိတ်ထိုးခိုင်းတော့တာပဲ။ကျုပ်ဆိုက်ကားနင်းတော့ ၃နှစ်လောက်ကျ ဘဒွေးလဲဆုံးရော။ကျုပ်အိမ်ထောင် မကျခင်ကတည်းက မြှာပွေတယ်ခေါ်မလား…
အတင့်တို့ဖြစ်ပုံ
အတင့်တို့ဖြစ်ပုံ ဆရာကြီးစိန် ဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက်ပင်။ ဆရာကြီးစိန် သည်ပျောက်စေဆရာကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီး ဟုသာခေါ်နေရသောလည်း အသက်မှာ(၃၄)နှစ်ခန့် သာရှိသေးသည်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ အသားညိုညိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ မဟာနဖူးဖြင့် ခန့်ထည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် တစ်ချိန်က ဘိုးတော်ကြီးတစ်ဦး၏နောက်တွင် ဝေယျာဝစ္စလုပ်ရင်း နှစ်နှင့်ချီလိုက်ပါခဲ့ရာမှ ပျောက်စေအတတ်ကို တတ်မြောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ အမည်ရင်းမှာ ဂျင်အောင်ဖြစ်ပြီး ရန်ကုန်သားဖြစ်လေသည်။ သူ၏ဆရာ ဘိုးတော်ကြီးမှာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်တောင်တက်သွားသည်မသိ၊ ဂျင်အောင် ကတော့သူ့ဝမ်းသူကျောင်းကာ ဆရာကြီးတစ်ဆူဖြစ်၍ပင်နေတော့သည်။ ယခုလည်း ဆရာကြီးစိန် သည် မြို့ကြီးတစ်မြို့နှင့်မနီးမဝေး ကျေးရွာကြီးတစ်ရွာနှင့် တစ်ခေါ်လောက်ဝေးသော တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီတစ်ဆူဘေးတွင် ခိုင်ခန့်သောတဲကြီးတစ်လုံး ဆောက်ကာ သတ္တဝါများကို ကယ်မနေလေသည်။ ဆရာကြီးစိန် သည် ယောဂီရောင်အကျႌ နှင့် ယောဂီရောင်ပုဆိုးကိုသာ အမြဲတမ်းဝတ်ဆင်လေ့ရှိပြီး ပုတီးခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို လည်ပင်းတွင် ဆွဲထားတတ်သည်။…
ကောင်းစေချင်လို့ပါ
ကောင်းစေချင်လို့ပါ ဒေါ်စီစီလှိုင် အိပ်ရာက ထပြီး ရေချိုးခန်း ထဲကို ဝင်လိုက်တယ် ။ သွားတိုက်ရင်း ဝတ်ထားတဲ့ ညဝတ် ဝတ်ရုံကို ဖြေချွတ်ပစ်လိုက်တယ် ။ တကိုယ်လုံးကို မြင်နေရတဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးထဲမှာ အဝတ်မဲ့ နေတဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်မိတယ် ။ နို့ကြီး နှစ်လုံးက အိကျနေ ပေမယ့် လုံးဝန်းနေဆဲဘဲ ။ နို့သီးခေါင်း နီနီလေးတွေကလည်း တပ်မက်စရာ ကောင်းတုံးဘဲ ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အမြဲ အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ နေခဲ့လို့ ဝမ်းပျင်သား ကလည်း ခပ်မို့မို့လေး ရှိနေပေမယ့် ကြည့် လို့ ကောင်းဆဲဘဲ ။ ခါးက သိပ် မသေးတော့ပေမယ့် တုတ်တုတ်ကြီးလည်း မဖြစ်သေး ။ တင်ပါးကြီးတွေကတော့ စွင့်ကား…
ရှက်ပြုံးလေးတစ်ပွင့်
ရှက်ပြုံးလေးတစ်ပွင့် ကျွန်တော့်အဖေ နောက်အိမ်ထောင်ပြုတော့ ကျွန်တော်ရှစ်နှစ်သားလောက်ပဲရှိပါသေးတယ်။ကျွန်တော့်မိထွေး မှာ သမီးတစ်ယောက်ပါလာပါတယ်။သူကလည်း ကျွန်တော်နဲ့ရွယ်တူပါပဲ။မေမေ့နေရာကိုအစားဝင်လာတဲ့သူ ဖြစ်လို့ သူတို့ သားအမိနှစ်ယောက်ကို ကျွန်တော်လုံးဝကြည့်လို့မရပါဘူး။နည်းနည်းအရွယ်ရောက်လာတော့မှ မေမေလေးရဲ့စေတနာ တွေ၊မေတ္တာတွေကိုနားလည်လာခဲ့ပါတယ်။ဟိုကောင်မလေးသီရိနဲ့ကတော့ တစောင်းစေးနဲ့မျက်ချေးပေါ့။ကျွန်တော်က ကိစ္စတော်တော်များများမှာအလျှော့ပေးခဲ့ပေမယ့် သူကတော့ကျွန်တော့်ကိုဘယ်လိုမှကြည့်မရပါဘူး။သူ့အမေက ကျွန် တော့်ကိုအရေးပေးလို့လားမသိပါ။ ထားပါတော့လေ..ဒါတွေကငယ်ငယ်တုန်းကပါ။ အခုတော့ကျွန်တော်ရောသူပါ ဒဂုံတက္ကသိုလ်မှာတက်နေကြပါတယ်။ကျွန်တော်ကဒုတိယနှစ်၊သူကပထမနှစ်ပေါ့ ကျွန်တော့်မှာလည်းရည်းစားလေးဘာလေးနဲ့ပေါ့။သူကတော့ရှိသလိုလိုပဲ။ခက်တာက ကျွန်တော့်ကောင်မလေးက စာဂျပိုး ဗျ။ရုပ်ရှင်လည်းမကြည့်ရ။ပန်းခြံလည်းခေါ်မရနဲ့တော်တော်လေးတင်းတယ်ဗျာ။ဒါနဲ့ တစ်နေ့…. ‘ချစ် ရုပ်ရှင်သွားကြည့်ရအောင်လေ’ ‘မနက်ဖြန် ကျူတိုရီရယ်ရှိတယ်ကွာ။မကြည့်ချင်ပါဘူး။ပြီးရင်မောင်ကလက်သိပ်သရမ်းတာပဲ’ ‘မဟုတ်တာကွာ။ကျူတိုရီရယ်ကဘာအရေးလဲ။လိုက်မှာလားမလိုက်ဘူးလားပြော’ ‘မလိုက်ချင်လို့မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ကြောက်လို့ပါ။’ ‘ဒါဆို ကန်တင်း သွားမယ်လေ’ ‘မောင်ကလည်းကွာ ဟိုဟာတွေလာနေလို့ နောက်မှနော်အခုစာကျက်လိုက်အုံးမယ်နော်’ ‘အေးပါကွာ၊ပြန်ရင်ကောလိုက်ပို့ရမလား’ ‘မပို့နဲ့ ဖေဖေဝင်ကြိုလိမ့်မယ်’ ‘သွားပြီ။ဒီနေ့တော့ဘူပိတ်ပြီ ‘လို့စိတ်ထဲကနေရေရွတ်ရင်း ဖဲရှုံးလာတဲ့မျက်နှာနဲ့ ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ အပေါ်ဆုံးထပ်တက်ပြီးဆေးလိပ်သောက်မယ်ဆိုပြီး တက်လာရာ အပေါ်မှာလူရှင်းနေတာကိုတွေ့ရပါတယ်။ ဖြတ်လျှောက်လာရင်း အသံကြားလို့အသာလေးချောင်းကြည့်လိုက်ရာ အတွဲတစ်တွဲကိုတွေ့ရပါတယ်။ အောင်မယ်..ဒင်းကပေါက်စီစားနေပါလား။ကောင်မလေးမျက်နှာကိုတော့မမြင်ရဘူးပေါ့။ဟိုကောင့်လက်ကလည်း အငြိမ်ကိုမနေဘူးကောင်မလေးပေါင်ကြားထဲမှာ။ဆော်လေးကလည်းအလိုက်သိပါ့ ဒုတ်ကိုကိုင်ပေးနေပါလား။ရုတ်တရက်…
အပျိုဟိုင်းကြီး
အပျိုဟိုင်းကြီး လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..“အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ် မွန်းရဲ့.. မြင့်လည်း မြင့်ပေါ့.. မမ တက်နိုင်ပါတယ်..” “ဟုတ်.. လာ မမ..” ခင်မင်သူများက မွန်း ဟု ချစ်စနိုးခေါ်ကြသည့် ငွေလမင်း ဆိုသော ကောင်မလေး၊ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တိုက်ခန်း လှေခါးကို ရှေ့မှ တက်သွားသည်။ အသက် (၂၀) အရွယ်၊ အရပ် (၅)ပေ ပြည့်ရုံကလေးနှင့် လူကောင်ကလည်း ကျစ်ကျစ် သွယ်သွယ်လေး၊ ပုခုံး ထိ ရောက်ရုံ ဆံပင် ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို ခပ်မြောက်မြောက်…
နှာထချင်ကြတာ
နှာထချင်ကြတာ ဇန်နဝါရီလ ၅ ရက်နေ့ ၊ စနေနေ့ ဖြစ်သည်..။ သည်နေ့သည်ရက်ဟာ အခြားသူတွေ အတွက်တော့ ထူးခြားမည် မဟုတ်သော်လည်း ကိုခင်ကျော်နှင့် မအေးအေးဝင်းတို့အတွက်တော့ ထူးခြားသည့်နေ့ ရက် တစ်ရက် ဖြစ်သည်..။ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ထောင်ကျသည်မှာ နှစ် နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးသည်..။ ချစ်လို့ ခင်လို့ ချလို့ လိုးလို့ မဝသေးပဲ ကောင်းတုန်း…။ ဒါပေမယ့် သူတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်တင်းနှီးနှော ကာမစပ်ယှက်ကြရသည့် အချိန်များက နည်းပါးလှသည်..။ ဒါကလည်း ကျန်းမာရေ ချို့တဲ့နေကြလို့ မဟုတ်..။ သူတို့၏ ကြီးပွားရေး စီးပွားရေး လုပ်ငန်းများကြောင့် ဖြစ်သည်..။ အေးအေးဝင်းသည် အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ရ တစ်ယောက်ဖြစ်ကာ အစိုးရဌာနတစ်ခုတွင် အရာရှိမ တစ်ယောက်အဖြစ် အလုပ် လုပ်ကိုင်နေသည်..။ ခင်မောင်ကျော်ကတော့ အစိုးရ…
ပါကင်ပိတ်
ပါကင်ပိတ် တကယ်တော့အလိုးခံရန် ဘယ်လိုအနေ အထားမျိုးနေပေးရမည်ကို မေးလိုသည်။ မမေးတတ်သလို နူတ်လည်းမရဲသေးသည်မို့ ပြောတတ်သလောက်သာပြောလိုက်သည်။ “ပက်လက်အိပ်..ပေါင်ကားထား” ခိုင်ကြူသင်းသည်မွှေ့ယာလေးပေါ်ပက်လက်အိပ်ချလိုက်သည်။ “ပေါင်ကိုစင်းပြီးကားမထားနဲ့လေ..။ ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ပြီးကားပေးထား.” “ဒီလိုမျိုးလား” “ဟုတ်တယ်” မိမိအပေါ် တက်ကာလုပ်တော့မည်ဟုတွေးကာ ခိုင်ကြူသင်းမျက်စေ့စုံမှိတ် ထားသည်။ မျက်နှာသာမက တစ်ကိုယ်လုံးပင် သွေးရောင်လျှမ်းကာ ရဲတွတ်နီမြန်းနေ သည်။ ကိုစိုးနောင်က ကောင်မလေး၏နိူ့နှစ်လုံးကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ဆွဲနယ် ညှစ်သည်။ နိူ့သီးခေါင်းနှစ်ခုကို တစ်လှည့်စီခပ်ကြမ်းကြမ်းကုန်းစို့သည်။ ထို့နောက် ရှပ်ဟိုက်သောဝမ်းပျဉ်သားတစ်လျှောက် လျှာလေးနှင့်တို့လိုက်၊ နူတ်ခမ်းများနှင့်ခပ်ဖိဖိ စုတ်ပေးလိုက်လုပ်ရင်း အောက်သို့ရွေ့ဆင်းသည်။ ခိုင်ကြူသင်း တုန်တခိုက်ခိုက်နှင့် တဟင်းဟင်းဖြစ်နေသည်။ “လုပ်ပါဦးလေးရဲ့..လုပ်ပါတော့..အမလေးနော်..အိုးအမေ့.. ယားတယ်ဦးလေး ရဲ့..ယားတယ်..ကြည့်ပါလား..လုပ်ပါလို့ဆိုနေမှ..အဟင့်ဟင့်” ကိုစိုးနောင်သည် ချက်နက်နက်လေးထဲ လျှာထိုးမွှေကာတစ်ချက်ကလိလိုက် သေးသည်။ အောက်သို့ပို၍လျှောကျသွားကာနောက်ဆုံးတွင် ခိုင်ကြူသင်းပေါင်ကြား ခေါင်းရောက်သွားလေသည်။ “ဟာ..ဦးလေး..အဲဒါမလုပ်ပါနဲ့။ မကောင်းပါဘူး။ ငရဲကြီးလိမ့်မယ်..ဟာ.. မလုပ်ပါနဲ့ဆို..အီး.” မိမိစောက်ပတ်ကိုရက်ပေးတော့မှသိသည်နှင့် ခိုင်ကြူသင်း အမောတကော…