အငြိမ့်သမလေးရဲ့ ငရဲခန်းရေးသားသူ – ကျော်ကြီး ဤဇာတ်လမ်းမှာ ဖေ့ဘွတ်ဂရုတစ်ခုတွင် ကျွန်တော်ရေးခဲ့သော ဇာတ်လမ်းဖြစ်ပါသည်။ အဲ့ဒီမှာတော့ Private Group မို့ ကျွန်တော်သဘောကျတဲ့ အပြင်က မင်းသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ အမည်အရင်းအတိုင်း ရေးတင်ခဲ့တာ ဖြစ်ပါသည်။ အခုအခါမှာတော့ သူမနှင့်သိသောသူများ၊ သူမရဲ့ပရိတ်သတ်တွေ စိတ်အနှောက်အရှက် မဖြစ်အောင်လို့ မင်းသမီးအမည်ကိုပြောင်း၍ တင်လိုက်ပါသည်။ အားလုံးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ကျော်ကြီး…။ ————————————- မှုံရွှေရည် ခိုင်မာလာနှင်းဆီ ကြိုင်ကာသာသင်းကြည် မြိုင်ဟေမာအတွင်းထုံဝေစီ သင်းရနံ့ကမွှေးလွင်သည် ဝင်းဖန့်ဖန့် ထွေးချင်သည် သင်းပျံ့ပျံ့ပန်းဝတ်မှုံရွှေရည် မှုံရွှေရည်… ဒိုင်း… ဒိုင်း.. အငြိမ့်မင်းသမီးလေးခိုင်ခိုင်ခင်မျာ အငြိမ့်ကနေရင်းနဲ့ သေနတ်သံတွေ ကြားလိုက်ရလို့ လန့်သွားရှာလေသည်။ “ဗိုလ်မိုးသီးကွ တစ်ယောက်မှ မလှုပ်နဲ့။ အကုန်လုံး သေသွားမယ်” ဒိုင်း… ဒိုင်း… ဗိုလ်မိုးသီးလို့ အသံကြားလိုက်တာနဲ့ ပွဲကြည့်နေတဲ့…
ဥမကွဲ သိုက်မပျက်
ဥမကွဲ သိုက်မပျက်ရေးသားသူ – အမည်မသိ ရန်ကုန်တိုင်းဒေသကြီး….. ရွှေတောင်ကြားလမ်း… ခြံအမှတ် (…) မှာ နေထိုင်တဲ့ ဦးမျိုးလွင် ဟာ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီ များစွာပိုင်ဆိုင်တဲ့ သူဌေး တစ်ဦးပဲ ဖြစ်ပါတယ်…။ သူဟာ မုဆိုးဖို အသစ်စက်စက်လည်း ဖြစ်ပါသေးတယ်….။ ဦးမျိုးလွင်ရဲ့မိန်းမ ဒေါ်ကေသီစိုး ဟာ ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်လလောက်ကမှ သားအိမ်ကင်ဆာနဲ့ ကွယ်လွန်ခဲ့တာပါ….။ ဦးမျိုးလွင်မှာ….. ပထမနှစ်အရွယ်နှင့် ၇ တန်းအရွယ် သားနှစ်ဦး ရှိတယ်….။ သားကြီးနာမည်က မင်းခန့်လွင်၊ သားငယ်နာမည်က မင်းသန့်လွင် ဖြစ်တယ်….။ ဒေါ်ကေသီစိုး ကွယ်လွန်ကတည်းက ဦးမျိုးလွင်မှာ ဖအေလိုတစ်မျိုး မအေလိုတစ်မျိုး စောင့်ရှောက်ခဲ့ရတာ ဖြစ်တယ်….။ ” သားတို့ရေ ဒယ်ဒီ အလုပ်သွားတော့မယ် ဟေ့….။ သားကြီးက သားငယ်လေးကို ကျောင်းလိုက်ပို့လိုက်ဦးနော်….။ ဖေဖေ…
မိတူးဘဝ ပထမရင်ခုန်သံ
မိတူးဘဝ ပထမရင်ခုန်သံရေးသားသူ – ကိုကိုအောင် (အချစ်တက္ကသိုလ်) အခုရေးမယ့် ဇာတ်လမ်းလေးက ကျမဘဝရဲ့ လိင်နဲ့ပတ်သက်တဲ့ ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံပါ။ ဖြစ်ခဲ့တာကြာလှပြီ ဆိုပေမယ့် ပထမဆုံး အတွေ့အကြုံဆိုတော့ ဒီနေ့အထိ သေသေချာချာ မှတ်မိနေဆဲပါ။ အဲဒီတုန်းက ကျမက (××) နှစ်ကျော်ကျော်လေး ရှိပါသေးတယ်။ (×) တန်းအောင်ခါစပေါ့။ ကျမတို့လမ်းထဲမှာ ကျမသူငယ်ချင်း မိတာ ဆိုတာရှိတယ်။ သူတို့အိမ်ကြီးက အကြီးကြီး နှစ်ဆောင်ပြိုင်အိမ်ကြီး၊ သူတို့မိဘတွေကလည်း အရမ်းသဘောကောင်းပြီး ကျမတို့တွေကို အရမ်း အလိုလိုက်တော့ ရပ်ကွက်ထဲက ကလေးတွေ အဲ့ဒီအိမ်ကြီးမှာဘဲ နည်းမျိုးစုံနဲ့ ကစားကြတယ်။ နေ့ဆိုဖန်ခုံ၊ ညဆို တူတူပုန်း နည်းမျိုးစုံ ကစားဖြစ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ကျမအဖြစ်က တူတူပုန်းကစားရင်းနဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ မိတာမှာ အစ်ကိုတစ်ယောက်ရှိတယ်။ ကိုမျိုးလို့ ခေါ်ပါတယ်။ ကိုမျိုးက…
သူရဲကောင်းလေးဖော်
သူရဲကောင်းလေးဖော်ရေးသားသူ – အမည်မသိ တိုးအောင် နှင့် ဖိုးကျော်တို့ ရွာအရှေ့ထိပ် ညောင်ပင်ကြီးအောက်တွင် နွားကျောင်းရင်း မကြာခင်က ဖြစ်ပွားသွားသော ကာမအဓိကရုဏ်း အကြောင်းကို မြိန်ရေယှက်ရေ ပြောနေကြသည်။ သူတို့အသက်တွေက အခုမှ ၁၅ နှစ်ကျော်လို့ ၁၆ နှစ်ထဲဝင်ကာစ ရှိကြသေးသည်။ လူပျိုကလေးတွေ ဖြစ်ကြသည်နှင့်အညီ ညညဆိုလျှင် ရွာထဲက လင်မယားတွေကို ချောင်းတတ်နေကြပြီ။ နောက် လူပျိုပေါက်တို့ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ငယ်ပါကို သူတို့လက်နှင့် ထုတတ်နေပြီ။ “အေးကွာ… အဲဒီညက သာဂိပြောပြတဲ့ အဖြစ်အပျက်က တကယ့်ကို သဲထိတ်ရင်ဖိုပဲဟေ့…” တိုးအောင်က မဝင်းခင်တို့ မှောင်ရိပ်ခိုဇာတ်လမ်းကို အားရပါးရ ပြောနေ၏။ “နေစမ်းပါဦးကွ.. အဲဒီညက မဝင်းခင်ယောက်ျား ကိုဘတုတ်ကြီး မရှိလို့လား..” “ ဟား…ရှိတာပေါ့ကွာ…။ ကိုဘတုတ်နဲ့ ကိုသန်းဌေးတို့ အတူတူ အရက်သောက်နေကြတာတဲ့…မောင်ရေ့..။…
ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမ
ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာမရေးသားသူ – အမည်မသိ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၂၀ ကျော်က ဤရွာ ဤကျောင်းကို စာသင်ပေးခဲ့သည့် မြို့ကြီးသူ ဆရာမကြီးဒေါ်နုနုထွေး ယခု ဤရွာကို အလည်လာသဖြင့် တပည့်အဟောင်းတွေ တပြုံးပြုံး တရွှင်ရွှင် သွားကန်တော့ကြပါသည်။ သို့သော် ထိုအထဲ၌ တပည့်ဟောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်သည့် အောင်သိန်းက တော့ မပါဝင်ချေ။ “ဟေ့ အောင်သိန်း ။ ဆရာမကြီး ဒေါ်ထွေးထွေး အလည်လာသကွ။ ငါတို့သွားကန်တော့မလို့။ မင်းရော မလိုက်သေးဘူးလား။” ထိုသို့ သူငယ်ချင်းတွေက မေးသည့်အခါတိုင်း “အေး… နောက်နေ့မှသွားမယ်ကွာ” ဟူ၍ အောင်သိန်းက ဖြေပါသည်။ သို့သော် သူသည် ဆရာမကြီးကို သွားကန်တော့ဖို့ စိတ်ကူးမရှိပါ။ အဘယ်ကြောင့်နည်း။ သူ့၌ ဆရာမကြီးကို နာကျည်းစရာ ရှိနေ၍ပါလော။ မဟုတ်ပါ။ —————————————…
အချိန်ပိုင်းလင်
အချိန်ပိုင်းလင်ရေးသားသူ – အမည်မသိ။ ထွန်းလွင်ရဲ့ စကားကတော့ ပြတ်သည်။ သူ့ညီမအရင်း နောက်မီးလင်းသည့်ကိစ္စကို သာမန်ကိစ္စလောက်ပဲဟု သတ်မှတ်ကာ၊ သူလည်း သူ့လမ်းသူသွား၊ ကိုယ်လည်း ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွားဆိုသလို၊ လည်သူစားတမ်း အဘိဓာန်ကို လက်ကိုင်ထားသူ ဖြစ်သည်။ မောင်မောင်ကသာ သူခိုးလူမိကိန်းဆိုက်နေသူမို့ လန့်တော့ ခပ်လန့်လန့်ပင် ဖြစ်သည်။ “ဒါနဲ့ စကားမစပ် မင်းအစ်မကောရှိလား” “ရှိတယ်။ အခုလေးတင် ရေချိုးပြီး အိမ်ပေါ်တက်သွားတာ။ ဘာဖြစ်လို့မှန်း မသိဘူးဗျာ ..။ ကျွန်တော့်ကို နှာကစ်နေတယ်။ မျက်နှာကြီး ခပ်တည်တည်နဲ့ စကားသိပ်မပြောဘူးဗျ ..။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အသာလစ်ထွက်ခဲ့တာ” “ဒီလိုဆိုအတော်ဘဲ အိမ်မှာဘယ်သူမှမရှိဘူး မဟုတ်လား” “အင်း ဟုတ်တယ်။ ဦးလေးက ရုံးသွား၊ ဒေါ်လေးကလည်း ဈေးဆိုင်သွားဆိုတော့ အိမ်မှာ အစ်မတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ရစ်ပြီး ဒါနဲ့…
မယုံမရှိနဲ့ တကယ်ရှိတယ်
မယုံမရှိနဲ့ တကယ်ရှိတယ်ရေးသားသူ – ချမ်းမြေ့သာဇံ မောင်မောင်နှံ မာမာတင့်အသက်က ၁၉ နှစ်ထဲ ရောက်နေပြီ..။ ဆယ်တန်း နှစ်ခါကျပြီး ပြန်မဖြေတော့ပဲ အဒေါ်ဖြစ်သူ မစန်းဝင်းရဲ့ အထည်ဆိုင်မှာ ဝိုင်းလုပ်ဝိုင်းစား ကူ၍ ဈေးရောင်းပေးသည်..။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အတွက်တော့ အဝတ်အစားက အဓိကအခန်းမှာ ပါဝင်သည်..။ မာမာတင့်က အထည်ရောင်းတာဆိုတော့ သူမအတွက် အဝတ်အစားဒီဇိုင်းအသစ်ပေါ်ပြီဟေ့ဆိုရင် ခါးပေါ်ရောက်လာသည်..။ သားသမီးမရှိသော အဒေါ်ဖြစ်သူ မစန်းဝင်းကလည်း မာမာတင့်အား သမီးလေးတစ်ယောက်လို ဆင်မြန်းပေးသည်..။ အသားက ဖြူဖြူ ၊ ပါးလေးတွေက ဖောင်းဖောင်းအိအိ ၊ နှာတံလေးက စင်းစင်းလေး ၊ မျက်ခုံးကြီးတွေက မဲနက်ဖြောင့်စင်းနေသလို ထူထဲသော မျက်တောင်ကော့ကြီးတွေကလည်း မိန်းကလေးတိုင်းတွင် တွေ့ရခဲလှသည်..။ သန်တာရောင် နှုတ်ခမ်းလေးတွေမှာ အပေါ်နှုတ်ခမ်းလေးက ပါးသော်လည်း အောက်နှုတ်ခမ်းလေးက လုံးလုံးထူထူလေး..။ ထူးခြားတာက…
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း (၅) ဇာတ်သိမ်း
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၅) ဇာတ်သိမ်း ငယ်ငယ်ကကြည့်ခဲ့ဘူးတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ရုပ်ရှင် ဇာတ်ကားထဲက သေနတ်ချင်းယှဉ်ပစ်ခါနီး ဇာတ်ဝင်ခန်းလိုပဲ.. လူသူလေးပါး ရှင်းလင်းလွန်းတဲ့ မြစ်ကမ်းပါးအစွန်က ခုံအပြာလေးပတ်ချာလည်မှာ ထိုင်နေကြတဲ့ လူ ၃ ယောက်ဟာ တိတ်ဆိတ်လို့နေတယ်။ မိုးနံ့သင်းသင်းလေးပါတဲ့ လေပြေလေးကအဝှေ့၊ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ကျနော်ချစ်တဲ့ မိန်းမနှစ်ယောက်ရဲ့ ဆံနွယ်တွေက တဖျတ်ဖျတ် လေထဲမှာ လွှင့်လို့ပေါ့။ တော်ရုံ စိတ်လှုပ်ရှားစရာ တွေ့တာတောင် တည်ငြိမ်တတ်တဲ့ ကျနော် အခုတစ်ကိုယ်လုံး တဖျင်းဖျင်းထလာတဲ့အထိ တုန်လှုပ်နေမိပြီ။ ပြုံးချိုနေတဲ့ မျက်နှာတွေနဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးနဲ့ နာ့စ်မလေး..။ “အအေးသောက်မလား ညီမလေးနီနီချို…” လို့ ပုံ့ပုံ့က ခပ်ပြုံးပြုံးလုပ်ရင်း စကားစပြောတယ်။ “ရတယ် မမ..။…
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း (၄)
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၄) ဖြူလွလွဖျော့တော့တော့ လရောင်ဟာ အခန်းထဲကို ဖြာကျနေတယ်။ ပြူတင်းပေါက်နားကပ်လျှက်က ကုတင်လေးပေါ်မှာ ခပ်ကွေးကွေးလေး လှဲအိပ်နေတဲ့ ဆရာဝန်မလေးကို ကျနော်ဖက်ရင်း ဘေးတစောင်းခွထားတယ်။ လရောင်အောက်က ကမ္ဘာဦး သမီးရည်းစားတွေပေါ့ဗျာ။ နွေနှောင်းညတစ်ခုမှာ ပူလောင်အိုက်စပ်မှုအစား နေလို့ကောင်းရုံ ရာသီဥတုလေးနဲ့အတူ လေပြေလေးတွေက ပြူတင်းပေါက်ကနေ အခန်းထဲတိုးဝင်လာတယ်။ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာတွေက တုန်ခါပြီး ရင်ခုန်သံတွေမြန်နေဆဲပဲ။ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းလေးရနေတဲ့ ကိုယ်လုံးလေးက ငြိမ်ငြိမ်လေး ကျနော့်ရင်ခွင်ကျယ်ထဲမှာပေါ့။ ညဦးပိုင်းက လူကြီးတွေ အိပ်ပျော်သွားတာနဲ့ ကျနော် အသာလစ်ထွက်ခဲ့ပြီး ပုံ့ပုံ့အခန်းထဲကို ရောက်လာခဲ့တယ်။ လရောင်မှိန်မှိန်လေးလင်းနေတဲ့ အခန်းလေးထဲမှာ ညအိပ်ရင်ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ခပ်ပါးပါးစွပ်ကျယ်နဲ့ ထမီအနွမ်းလေးဝတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးက ကျနော့်ကိုမြင်တာနဲ့ အတင်းဖက်ပြီး နမ်းတော့တာပဲ။ အိမ်အပေါ်ထပ်မှာ အိပ်နေတဲ့…
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေး အပိုင်း (၃)
ကျွန်တော့် သူနာပြုဆရာမလေးရေးသားသူ – ချမ်းကို (Chan Ko) အပိုင်း (၃) ဆေးရုံထဲရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီဗျ။ ဆင်ဝင်အောက်က အုတ်ခုံနားမှာ စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်ပြီး ထောင်ထားလိုက်တယ်။ ထိုင်ရမလို ထရမလို ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေတယ်ဗျာ။ ကျနော့်ညာဖက်လက်ချောင်းတွေ စိတ်လှုပ်ရှားလို့ တုန်နေတာ တော်တော်လေး သိသာနေတယ်။ သက်ပြင်းကြိတ်ချလိုက်ရင်း ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ AR>> တံဆိပ် တရုတ်စပို့ရှပ် အပြာရောင်နုနုလေးနဲ့ ဂျင်းပန်အနက်ရောင်ကို ဆွဲဆန့်လိုက် ဆွဲမလိုက် လုပ်နေမိတယ်။ ဆေးရုံထဲဝင်ပြီး သွားခေါ်ရမှာလား၊ ဒီနေရာမှာပဲ စောင့်နေရမလား၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ဘူး။ ကြံရာမရဖြစ်ပြီး အုတ်ခံလေးပေါ်တက်ပြီး ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ရင်း ခေါင်းကုတ်ဖင်ကုတ် ဖြစ်နေတုန်း… သံမံတလင်းနဲ့ ဖိနပ် ရှပ်တိုက်လို့ ထွက်လာတဲ့အသံ ကြားရတယ်။ လူတစ်ယောက် အပြင်ကို ထွက်လာတာ။ ကျနော် ရုတ်တရက်…