အိုးချင်းထားအိုးချင်းထိ ကိုခန့် တစ်ယောက် အမိမြေနဲ့ ဝေးနေတာ တော်တော်ကြာပြီ။ အိမ်ထောင်ကျပြီးသော်လည်း မိန်းမနဲ့ ကလေးကို အမိမြေမှာပဲ ထားစေကာ တိုင်းတပါးမှာ တစ်ယောက်ထဲ ဘဝကို ရုန်းကန်နေသည်။ ဒီရောက်တာ ကြာတော့လည်း အလုပ်ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေနှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးနေသည်။ ဒီထဲမှာမှ ကောင်လေး နှင့် ကောင်မလေး တစ်တွဲက သူနှင့် တော်တော် ရင်းနှီးသည်။ သောကြာနေ့မျိုးဆို အလုပ်ပြီးသည်နှင့် အပြင်အတူတူထွက်ကာ စားကျသည်။ တခါတရံ ကိုခန့်အိမ်၊ တခါတလေ သူတို့ အိမ်မှာ အရက် အတူသောက်ကြသေးသည်။ ဒီကလူ တော်တော်များများတော့ ဒီလို မနေကြပေ။ သူတို့ဘာသာ သီးသန့် နေထိုင်တာ များသည်။ မိသားစု၊ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဝေးနေသည့် ကိုခန့် အဖို့တော့ သူ့အတွက် မိသားစုပင် ဖြစ်သည်။…
စားနေကျဆော်ရီး
စားနေကျဆော်ရီး ဗမာပြည်က နာစ့်လေးတွေက ဖင်လုံးလုံးလေးတွေဆို အရမ်းချစ်စရာကောင်းတာ။ ထမီ ကြက်သွေးရောင်လေးနောက်မှာ လုံးတံးုတုံးနဲ့ ဘယ်ညာရွေ့သွားတာလေးတွေကြည့်ရတာ ဖီးလ်ပဲ။ ဘတ်(စ်)ကားစီးတုန်းများဆို မထောက်ဖို့ မနည်းအားတင်းရတယ်။ ဒါမျိုး လူပျိုတိုင်းခံစားရမှာ သေချာတယ်။ အခုစဉ်းစားရင်တောင် တံတွေးမျိုချမိတာအမှန်။ ဆိုးတာတစ်ခုက ကျနော်တို့ဗမာကောင်လေးတချို့အမြင်မှာ နာစ့်တွေဆိုတာက ဒီပစ္စည်းတွေမြင်နေတွေ့နေကျဆိုတော့ ဖီလ်းမလာမှာတို့ ကိုယ့်ထက် စကေးကြမ်းနေမှာတို့ အသေလန့်တာ။ ဟုတ်တော့လည်းဟုတ်ပါတယ်။ ကျနော်တွေ့ဖူးတဲ့ နာစ့်တော်တော်များများက ငထန်နဲ့ ဇယားမတွေချည်းပဲ။ ပိုက်ဆံချူရင်ချူမချူရင် သုက်တော့ချူတာပဲ။ ဖြစ်ချင်တော့ ကျနော့်သူငယ်ချင်းက နာစ့်တစ်ယောက်နဲ့ ယူချလိုက်ပါလေရော။ ဒီမှာ ဇာတ်လမ်းက ရှုပ်တော့တာပဲ။ နာမည်က ခင်မေတဲ့။ ဆော်ကအလန်းဗျ။ ဘော်ဒီကရှယ်ပဲ။ ရင်သားကြီးတွေဆိုတာ အလှူတွေမှာ ငါးပိချက်ထည့်တဲ့ ကြွေပန်ကန်လုံးလောက်ရှိသဗျာ။ တင်ကလည်း ကျွတ်ဆင်ကြီး။တင်ကိတ်ရုံတင်မဟုတ်ဘူး ခါးကလည်း သိမ်တယ်။ GYM ဆော့တယ်ထင်ပါရဲ့။ သူငယ်ချင်းက…
တန်ဆာခံ
တန်ဆာခံ ” ဘာဖြစ်နေတာလဲ … သဲရယ် … ပြောဆိုလည်း မပြောဘူး ” ” ဟူးးးးးး …… ဘယ်လို ပြောရမှန်းတောင် မသိပါဘူး …… သော်သော်ရယ် ” မနက်အစောကြီး ထကာ အချစ်တော် သော်တာထွန်း အိမ်သို့ ရောက်ရှိလာသည်။ မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါက်တာ ဆုရတီ တယောက် သူစိမ်း ယောင်္ကျား တဦးအား ပယ်ပယ်နယ် နယ် အလိုးခံပြီး လူမှု့ရေး ဖေါက်ပြန် နေသည်ကို ပိုးရတီ အပြောရ ခက်နေ ရှာ၏။ ” ကဲ … ဒါဆိုလည်း …… ရေကူးမယ် … ထ …… အဝတ်စားလဲ ” သော်တာထွန်း စကားအဆုံး ၂ယောက်သား…
အပျိုပေါက်စလေး
အပျိုပေါက်စလေး မိုးက အရမ်းသဲသဲမဲမဲ ရွာနေသည် .. ။ လေရောမိုးရော သည်းထန်နေသည် ..။ အိမ်မှာ စနိုး တယောက်ထဲ ..။ အမေက..ဒီနေ့,အလုပ်ပိတ်ရက်မို့ .. အန်တီဒေါ်လီတို့အိမ်ကို သွားသည် . .။ အကြီးမ မိုနာ က ဒီနေ့ .. အလုပ်သွားသည် . .။ အိပ်ရာထဲ စောင်ခြုံကာ ကွေးနေမိသည် . .။ ကျောင်းက အတန်းဖေါ်သူငယ်ချင်း မီရှယ်လ် ဆီက ငှားလာတဲ့ ဒီဗွီဒီ ကို သတိရပြီး စက်ထဲထိုးထည့်ပြီး ကြည့်လိုက်သည် ..။အာရှသူတွေနဲ့ အဖြူကောင်တွေ နှစ်ပါးသွားတာတွေ ကိုကြည့်ပြီး စနိုး စိတ်တွေ မရိုးမရွ ဖြစ်လာသည် .။ လေးဘက်ကုန်းကာ ဖင်ထောင်ပေးထားနေတဲ့ အာရှသူလေးကို အဖြူကောင်…
မက်မောစွာဖြင့်
မက်မောစွာဖြင့် ပန်းနုရောင်ပြေးနေသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေးလေး ဖနောင့်လေးကို အသာအယာကြွ၍ သွယ်လျှသော သလုံးသားလေးကို ညင်သာစွာ မြှောက်ကြွကာ နောက်ထပ် လှေကားထစ်တစ်ခုကို လှမ်း၍ တက်လိုက်သည်။ ထမီစကတ် အောက်နားစတွင် ခွဲထားသော အကွဲစလေးက ဝဲကနဲ ကွဲဟသွားရာမှ ဖြူဖွေးသော ပန်းနုရောင် ပြေးနေသည့် အသားလေးများကို နုညက်လှသော ပေါင်ဖျားလောက်ထိ တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ သူမ၏ အောက်ဖက် လှေခါးထစ် ၉ ထစ် ၁၀ ထစ်မျှ အကွာမှ လှေခါးပေါ်သို့ လိုက်၍ တက်ခဲ့သော်လည်း အရပ် ၅ ပေ ၇ လက်မလောက်ရှိသော စည်သူစိုး၏ မျက်နှာက သူမ၏ ပေါင်လုံးများ နောက်ဖက်တွင် မျဉ်းတပြေးတည်း ရှိနေသည်။ စကပ်အကွဲစလေး ဝဲကနဲ ကွဲဟသွားချိန်တွင် သာမန်အားဖြင့် သူမ၏ ဒူးဆစ်လေးမျှကိုသာ…
ဆန့်တငင်ငင်
ဆန့်တငင်ငင် စီမံကိန်းအတွက်ဆိုကာ ခြံခတ်သိမ်းစည်းသွားတဲ့ လယ်ယာတွေကို ကြည့်ပြီး နန်းကြာညို သက်ပြင်းချမိပြန်သည်။ ဒီလယ်ယာတွေကို အနိုင်ကျင့်သိမ်းယူသွားကတည်းက သူမတို့မိသားစုအပါအဝင်တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်နေရသည်။ လယ်ကလွဲလို့ဘာမှမလုပ်တတ်သော လယ်သမားတွေ ဘိုးဘွားပိုင်လယ်မြေတွေ မရှိတော့သောအခါ ဘဝပျက်ကြသည်။ အလုပ်အကို သစ်အတွက်မြို့တတ်သွားတဲ့သူတွေရှိသလို ကြွေးလည်ပင်းနစ်ကာ စီးပွားပျက်အပူမီးတောက်နေသော သူမတို့တွေလည်းရှိသည်။ ရွာဦးစေတီလေးတွင် စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်နေရင်း သက်ပျင်းအထပ်ထပ်ချမိသည်။ ရောက်ရှိလာမဲ့ မနက်ဖြန်တိုင်းကို ကြောက်မိပါသည်။ စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ပင် သူမအိမ်ပြန်ခဲ့သည်။ ခြောက်ကပ်နေသော အိမ်ဝိုင်းလေးအတွင်းသို့ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်က ကြီးစိုးလာပြန်သည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်နှစ်ခန့်ကထိ သူမတို့လယ်ယာလေးနဲ့ မချမ်းသာပေမဲ့ချောင်လည်စွာနေထိုင်နိုင်ပါသည်။ လယ်ယာတွေအသိမ်းခံရပြီးနောက်မှာ မိခင်ဖြစ်သူက နှလုံးရောဂါဖြင့်ဦးစွာဆုံးပါးသွားသည်။ နောက် အကြွေးတွေများများလာတော့ ဖခင်ကြီးလဲ့ စိတ်ဓာတ်ကျကာ မိမိကိုယ်ကို သက်သေသွားသည်။ အသက် ၂၁နှစ်အရွယ် အပျိုမလေး နန်းကြာညိုတစ်ယောက်သာ ဒုက္ခတွေနဲ့ကျန်ခဲ့သည်။ နန်းကြာညိုက အသက် ၂၁နှစ်အရွယ်ခန့်ရှိပြီမို့…
ဟာတာတာကြီး
ဟာတာတာကြီး မေစိမ်းသည် ညီမ အငယ်ဆုံး မေညို က သူ့ယောကျ်ား ဦးဆန်နီကြီးက ပန်းသေနေတာမို့ သူနဲ့ မအိပ်တာ ကြာပြီ ဆိုပြီး ညည်းပြခဲ့ဘူးသလို ညီမ အလတ် မေနှောင်း ရဲ့ ယောကျ်ား သက်ထွေးအောင်က မေနှောင်းက သူ နဲ့ မအိပ်တော့တာ ကြာပြီလို့ ပြောပြတာကိုလည်း ကြားခဲ့ရသည် ။ မေစိမ်းလည်း မအံ့သြပါဘူး ။ လူတွေ အသီးသီးဟာ ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းနဲ့ ကိုယ် ရှိနေကြတာဘဲလေ ။ လူတွေက ကိုယ့်အတွင်းရေးကို ထုတ်မပြောကြလို့ပါ ။ သူ့ဟာနဲ့သူ အခက်အခဲတွေ ရှိကြစမြဲပါ ။ မေစိမ်း ဆိုရင်လည်း ယောကျ်ား ဦးဗလမောင်တင်နဲ့ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေကို နေ့မအိပ်ညမအိပ် ကြိုးကြိုးစားစား လုပ်ခဲ့ကြတာ တော်တော်လေး ကြီးပွားလာခဲ့ကြတယ်လို့…
အာသီသ
အာသီသ အချိန်က ညနေဆည်းဆာ အချိန်ဖြစ်သည်။ ရွာလမ်းတလျှောက် အသက်သုံးဆယ်လောက်ရှိသော အသားနီစပ်စပ်နှင့် တရုတ်ကပြားပုံပေါက်နေသော လူတယောက် လျှောက်လို့လာသည်။ ထိုသူမှာ ခြံတခြံရှေ့သို့ရောက်လျှင် ရပ်၍ ခြံထဲသို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ခြံထဲတွင် သုံးပင်နှစ်ခန်း ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးတလုံးရှိနေသော်လည်း အိမ်ရှေ့တွင် ခြံစပ်ထိ စိုက်ပျိုးထားသည့် ရွက်လှပင်များ၊ ကိုရန်ကြီးပင်များ၊ ဖလံတောင်ဝှေးပင်များကြောင့် ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးမှာ အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်၏ လည်ပေါ်နေရာလောက်သာဖြစ်၍ နေရလေသည်။ ခြံစည်းရိုးမှာ မဒမတိုင်နှင့် ဝါးကပ်တိုင်များ ကာရံထားပြီး ခြံတံခါးမှာမူ ဖွင့်ထားသဖြင့် ထိုသူမှာခြံဝင်းအတွင်းသို့လျှောက်ဝင်ခဲ့လေသည်။ ” တင္လေွရ.. ဟေ့ တင္လွ “ခြံထဲသို့ လှမ်းမျှော်၍ ခေါ်လိုက်ပြီး အတန်ငယ်မျှ နားစွင့်လိုက်သည်။ အထဲမှ အသံမကြားရသဖြင့် ထိုသူက ထပ်၍ ခေါ်ပြန်သည်။ ” တင္လေွရ.. တင္လွ မရွိဘူးလား “” အကိုခင်ရွှေလား.. လာလေဝင်ခဲ့လေ…..
မစိတ်တိုင်းကျ
မစိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုလေးးးဗျ ကျနော် ပျင်းးလို့ဆို သူငယ်ချင်းးတွေနဲ့ ကလပ် သွားမူးးပီးးးက နေတုန်းးးဘေးးနားး အသားးဖြူဖြူဒေါင်ကောင်းးကောင်းး ကိုယ်လုံးးလှလှ နဲ့အမျိုးးးသမီးးတစ်ဦးးးကနေတာတွေ့တော့ နည်းးနည်းးစိတ်ဝင်စားးသွားတယ်တစ်ချက်လှည့်ကြည့်မိတော့ သူအကျီၤ လည်ဟိုက်လေးး ကြားထဲက မို့ထွက်နေတဲ့ရင်သားလေးးက သူ့ရဲ့ ကခုန်မှုကြားမှာ လှုပ်ခါ နေတော့ လူလဲ က နေရင်းးက ခဏငြိမ် မသွားးတယ် ဒါကိုသူလဲ သတိထားမိပုံရတယ်သူ့မျက်လုံးးလေးးအကြည့်တစ်ချက်ကလဲ ရင်ကိုလုပ်ခါသွားစေသလို ဆွဲဆောင်မှုအပြည့်ရှိတဲ့ အပြုံးးလေးးကြောင့် ကျနော်သူ့နား အသာတိုးးသွားမိတော့ သူဘက်က လဲ welcome ပါလို့ လက်ရပ် မခေါ်သော်လည်း ရှောင်ထွက်သွားခြင်းးမရှိသောကြောင့် ကျနော်ရှေ့ဆက်တိုးးရန်ဝန်မလေးတော့ပဲသူနဲ့တွဲကဖို့ လက်ကမ်းပေးလိုက်တော့ တီလုံသံများနဲ့အတူဟန်ချက်ညီစွာပဲ ကျနော့်လက်လေးကို ဖမ်းဆုတ်ကိုင်ကာ အတူတွဲကကြတာပေါ့ ကျနော်ဆိုတဲ့ငပဲကလဲ အခွင့်အရေးးကိုရသလို အသုံးချတက်သူမို့ဟန်ဆောင်နေတော့ပဲ။ သူ့ရင် ခါးးသေးးသေးးသွယ်သွယ်လေးကို ဖက်ကာ ရင်ချင်းးကပ် တွဲကမိပြန်သည် ဒီလိုနဲ့…
မမကိုမညှာနဲ့
မမကိုမညှာနဲ့ အာစီတစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးအေးမောင်ဖြစ်သည်။ ဦးအေးမောင်မှာ အရင်ကလက်သမားဆရာ၊ ပန်းရံဆရာကြီးဖြစ်သည်။ သူကအများတွေလို လက်သမားသီးသန့်၊ ပန်းရံသီးသန့် ကျွမ်းကျင်တာမျိုးမဟုတ်ပေ။ လက်သမားလုပ်ငန်းကော၊ ပန်းရံလုပ်ငန်းပါ ကျွမ်းကျင်တာဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင်စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာတွေထားမှုတွေကြောင့် လူတွေက သူ့ကိုတဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို `ဝ´ ကွက်အပ်သည်အထိ ဖြစ်လာကာ ဦးအေးမောင် တစ်ယောက် ကန်ထရိုက်တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။ “ မောင်ကျော်ရေ………မောင်ကျော် ” “ လာပြီဆရာ…… ” ဦးအေးမောင်၏ ခေါ်သံကြောင့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ် အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက်(၂၅)နှစ်အရွယ် လောက်ရှိသော လူငယ်တစ်ဦးက ဦးအေးမောင်၏ အနားသို့ရောက်လာသည်။ “ ငါအမိုးပြားဝယ်ဖို့သွားဦးမယ်………….လှသန်းကို ခေါ်သွားမယ်….မင်းဒီမှာနေလိုက်ဦး…” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… ” မောင်ကျော်မှာ လက်သမားလည်းမဟုတ်၊ ပန်းရံလည်းမဟုတ်၊ ကန်ထရိုက်တာ ဦးအေးမောင်၏…